Παρακλητικός Κανών ψαλλόμενος εις την Οδόν του Μαρτυρίου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού

Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα ἀναγινώσκοντες τὸν ΡΜΒ΄ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου· καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου, ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος· καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τὸ πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου· μὴ ἀποστρέψης τὸ πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ, καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τὸ πρωΐ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ σοί ἤλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου· ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρὸς σὲ κατέφυγον. Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεὸς μου· τὸ Πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σού εἰμι.

Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὑτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος. β΄. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τὸ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος. γ΄. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Καὶ τὸ ἐξῆς·

Ἦχος πλ. δ΄. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τὸν διανύσαντα ὁδὸν μαρτυρίου, δι᾽ εὐσπλαγχνίαν καὶ ἀγάπὴν ἐκθύμως, Θεάνθρωπον δοξάσωμεν τρανῶς, Ἰησοῦν, καὶ ἀκολουθήσαντες ἑκουσίως ταῖς τρίβοις, ταῖς Αὐτοῦ εἰς ἄνεσιν καταντήσωμεν θείαν, καὶ ἐποφθῶμεν μέτοχοι χαρᾶς, ἀναστασίμου, καὶ ἀγαλλιάσεως.

Δόξα. Καὶ νῦν.
Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ σοῦ, σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ὁ Ψαλμὸς Ν´(50)
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἐλεός σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου· ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός. Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου, καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε. Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσομαι· πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου, καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι. Ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεὸς ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου· ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην σου. Κύριε τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἂν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ· τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα· τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.

Καί ὃ Κανών, οὗ ἢ ᾿Ακροστιχίς·
Ἀναστασίμου πλῆσον ἡμᾶς χαρᾶς, Σῶτερ. Χ.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγράν διοδεύσας.

Στάσις Α΄.
Ὁ Κύριος καταδικάζεται ὑπό συνεδρίου παρανόμου.

Ἀδίκως, Θεάνθρωπε Ἰησοῦ, ὑπό συνεδρίου πλάνων ὁ καταδικασθείς, μελλούσης σὸν δοῦλον καταδίκης, τὸν παρανόμως βιοῦντα, ἐκλύτρωσαι.

Στάσις Β΄.
Ὁ Κύριος παραλαμβάνει τόν Σταυρόν.

Νῦν πόθῳ κραυγάζω σοι, Λυτρωτά· Σταυρόν ὡς κακοῦργος ἐπωμάδιον ὁ λαβών, σταυρόν ἀγογγύστως φέρειν πάντας, τῶν πειρασμῶν καθ᾽ ἑκάστην ἀξίωσον.

Στάσις Γ΄.
Ὁ Κύριος πίπτει τό πρῶτον.

Ἀνάστησον σθένει σῷ Θεϊκῷ, ἡμᾶς τοὺς πεσόντας, ἁμαρτίας εἰς τὸν βυθόν, ὡς ἄνθρωπος ὁ ὑπὸ τοῦ βάρους πέσων, Σταυροῦ σου, Χριστέ, εἰς τό ἔδαφος.

Θεοτοκίον.
Σὸν Τόκον, Παρθένε μονογενῇ, ἡ θεασαμένη διανύοντα τὴν ὁδόν, τοῦ πάθους Αὐτοῦ τοῦ ἑκουσίου, ἡμᾶς παθῶν ὑπερτέρους ἀνάδειξον.

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψτδος.

Στάσις Δ΄.
Ὁ Κύριος ὑπαντᾷ τῇ Μητρί αὐτοῦ.

Τὴν ὁδὸν σταυροφόρος τῶν σῶν παθῶν, Κύριε, ὁ βαδίσας καὶ ὑπαντήσας Μητρί τῇ θείᾳ σου, ἀξίωσόν με, Χριστέ, σοί ἀσφαλῶς ὑπαντῆσαι ἐν παμφώτοις δώμασιν ἀϊδιότητος.

Στάσις Ε΄.
Ὁ Σίμων ὁ Κυρηναῖος αἴρει τόν Σταυρόν τοῦ Κυρίου.

Ἀγλαόμορφε Σῶτερ, ὡς τὸν Σταυρόν Σίμωνα, Κυρηναῖον σοῦ μαρτυρίου ἄραι ἤγγάρευσαν, Ἑβραῖοι πέμψον τοὺς σοὺς Ἀγγέλους ἄραι Σταυρόν μου, λυπηρῶν καὶ θλίψεων, μόνε φιλάνθρωπε.

Στάσις ΣΤ΄.
Ἧ Βερονίκη σπογγίζει τό πρόσωπον τοῦ Κυρίου.

Σοῦ ἀξίωσον κάλλος ἰδεῖν μορφῆς ἄῤῥητον, ἐν τοῖς οὐρανοῖς σοὺς οἰκέτας, ὧ ἐθεάσατο, ἡ Βερονίκη Χριστέ, ἐπί αὐτῆς μανδηλίῳ, ξένως ὡς ἱδρῶτος σου ὄμβρους ἀπέσμηξεν.

Θεοτοκίον.
Ἱλαστήριον κόσμου, Μῆτερ Θεοῦ ἄχραντε, κλαίουσα καὶ ὀδυρωμένη, βήμασι Τέκνού σου, πρὸς λόφον τοῦ Γολγοθᾶ, κατηκολούθεις, ἀπαύστως, ὃν δυσώπει ῥύσασθαι ἅπαντας θλίψεων.

Βοήθησον, ἡμῖν τοῦ βίου τὸν δίαυλον ἀγογγύστως, διαπλεῦσαι ὁ τὴν ὁδόν, Θεάνθρωπε Κύριε, ἀνύσας ἐνδόξως τοῦ μαρτυρίου.

Ἐπίβλεψον ἐν εὐμενείᾳ, πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμήν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Χριστὲ Ἰησοῦ, ὁ ἐτασμούς καὶ μάστιγας, δεινούς ἐμπτυσμούς, κολαφισμούς ῥαπίσματα, ὑπομείνας καὶ σταύρωσιν δι᾽ ἀγάπην σοῦ πλάσματος ἄφατον, ἡμᾶς σταυρῶσαι πάθη χαλεπά σὺν ἐπιθυμίαις καταξίωσον.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα, Κύριε.

Στάσις Ζ΄.
Ὁ Κύριος πίπτει τὸ δεύτερον.

Μυστικῶς πάντας εὔχεσθαι καὶ τὰς πτώσεις φεύγειν εἰς πάγας ὄφεως, ἡμᾶς Σῶτερ καταξίωσον, ὁ πεσών ἑλκόμενος τὸ δεύτερον.

Στάσις Η΄.
Ὁ Κύριος ὑπαντᾷ ταῖς γυναιξί τῶν Ἱεροσολύμων.

Οἵκτιρόν με τὸν θέλοντα, ἐν Ἐδέμ Φιλάνθρωπε ὑπαντῆσαί σοι, γυναιξί ἀκολουθούσαις σοί, συναντήσας πρὸς σὴν θείαν Σταύρωσιν.

Στάσις Θ΄.
Ὁ Κύριος πίπτει τὸ τρίτον.

Ὑπερόπτας τῶν πτώσεων, τῶν θανατηφόρων ἡμᾶς ἀνάδειξον, ὁ πεσών τό τρίτον Κύριε, καθ᾽ ὁδόν πρός ἑκουσίαν σταύρῶσιν.

Θεοτοκίον.
Παναγία πανύμνητε, τὴν καρδίαν διῆλθέ σου δίστομος ῥομφαία ὅτε ἑώρακας, σὸν μονογενῆ σταυρούμενον, Ὅν ἡμῖν ἱλέωσαι τοῖς δούλοις σου.

ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.

Στάσις Ι΄.
Ὁ Κύριος ἀπεκδύεται τὰ Αὐτοῦ ἱμάτια.

Λόγε τοῦ Θεοῦ, ὁ ἀποκδυθείς χιτῶνά σου πρὸ σταυρώσεώς σου, καὶ ἡμῶν παθῶν χαμαιζήλων τὸ ἱμάτιον ἀπέκδυσον.

Ἤθεσι χρηστοῖς, σοῖς οἰκέταις Σῶτερ, ἔνδυσον, ὁ σὸν ἄῤῥαφον χιτῶνα ἐκδυθείς καὶ χλαμύδα τὴν κοκκίνην ἐνδυσάμενος.

Σὲ τὸν δι᾿ ἡμᾶς, ὑπομείναντα ἀτίμωσιν καὶ ἱμάτων σου τὸν διαμερισμόν, ἔνδυσόν με ἀφθαρσίαν, Πολυέλεε.

Θεοτοκίον.
Ὄμβρισον ἡμῖν, ὑετόν Θεογεννήτρια, δωρεῶν Ἐσταυρωμένου σου Υἱοῦ, δι᾽ ἡμᾶς ἐν Γολγοθᾷ τὸ αἷμα χύσαντος.

ᾨδὴ στ΄. Τήν δέησιν.

Στάσις ΙΑ΄.
Ὁ Κύριος προσηλοῦται ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ.

Νικήτορας, κατ᾽ ἐχθρῶν ἀνάδειξον, νοητῶν σοῦ τοὺς δοξάζοντας πάθη, καὶ τὴν προσήλωσιν ἐπὶ τοῦ ξύλου, Σταυροῦ, Θεάνθρωπε Σῶτερ καὶ Κύριε, ὁ τῇ σταυρώσει σοῦ βροτῶν, τῇ ἁγίᾳ θεώσας τὸ πρόσλυμμα.

Ἡγίασας, τῶν αἱμάτων ῥείθροις σου, τὸν Σταυρόν τὸν πανσεβάσμιον Λόγε, ἐσταυρωμένε Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, ὁ προσηλώσας παλάμας καὶ πόδας σου, τῷ ξύλῳ τῷ ζωοποιῷ, τῷ δαιμόνων ἰσχύν καταπαύοντι.

Μιμούμενοι, νῦν τὴν σὴν προσήλωσιν, ἐπὶ ξύλου τοῦ Σταυροῦ Ζωοδότᾳ, ἀναβοῶμεν· προσήλωσον ἥλοις, σῆς εὐσπλαγχνίας τῷ δένδρῳ Θεάνθρωπε, τῆς σωτηρίας καὶ ζωῆς, αἰωνίου τοὺς σοὶ δόξαν πέμποντας.

Θεοτοκίον.
Ἀπείρανδρε, Παναγία Δέσποινα, ἡ ἑστῶσα πρὸ Σταυροῦ τοῦ τιμίου, καὶ ἐν κλαυθμῷ γοερῷ ἐκβοῶσα· Ἔαρ γλυκύ μου ποῦ ἔδυ τὸ κάλλος Σου; ἀνάτειλόν μοι σαῖς εὐχαῖς, ἔαρ τῆς σωτηρίας φωτόλαμπρον.

Βοήθησον, ἡμῖν τοῦ βίου τὸν δίαυλον ἀγογγύστως, διαπλεῦσαι ὁ τὴν ὁδόν, Θεάνθρωπε Κύριε, ἀνύσας ἐνδόξως τοῦ μαρτυρίου.

Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως ἐπ᾽ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα, δυσώπησον ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.

Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Σὲ τοῦ παντός γλυκασμόν, πολυεύσπλαγχνε, ἐπὶ Σταυροῦ καθορῶντες κρεμάμενον, καὶ ποτιζόμενον πόμα πικρότατον δακρυῤῥοοῦμεν καὶ κράζομεν· γλύκανον ἡμῶν τὴν πικρίαν τῶν θλίψεων.

Προκείμενον. Ἦχος δ΄.
Γένοιτο, Κύριε, τὸ ἔλεός Σου ἐφ᾽ ἡμᾶς.
Στίχος. Σὺ εἶ ὁ Θεός ὁ Σωτήρ μου καὶ Σὲ ὑπέμεινα ὅλην τὴν ἡμέραν.

Εὐαγγέλιον
Ἐκ τοῦ κατά Μᾶρκον
(Κεφ. η΄ 34 – θ΄ 1).
Εἶπεν ὁ Κύριος · Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καὶ ἀράτω τὸν σταυρόν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. Ὅς γὰρ ἄν θέλῃ τὴν ψυχήν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὅς δ᾽ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχήν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ και τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχήν αὐτοῦ; ἡ τὶ δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; ὅς γὰρ ἐάν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμούς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρός αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἄν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

Δόξα.
Σῶτερ, ὁ ἀνύσας ὁδόν τοῦ μαρτυρίου, ὑπόδειξόν μοι τρίβους τὰς πρὸς Σὲ ἀπαγούσας.

Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχος. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Ὁ λαὸς ὁ ἄνομος, ὁ δυσσεβής καὶ ἀγνώμων, σὲ τὸν πολυεύσπλαγχνον Κτίστην κατεδίκασε, φεῦ εἰς θάνατον, καὶ ἐξηνάγκασε, δρόμον μαρτυρίου, διανῦσαι ἐπωμάδιον, Σταυρόν τὸν τίμιον, φέροντα οἰκτῖρμον Θεάνθρωπε, ἐν ᾧπερ καὶ ὡς ἄνομος προσηλώθης, ὅθεν βοῷμέν σοι· ὦ Ἐσταυρωμένε, ἀφάτου ἀγαθότητος φανέ, κακίας ζόφον διάλυσον τῶν δοξολογούντων σε.

Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν Σου…

ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.

Στάσις ΙΒ΄.
Ὁ Κύριος ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ ἀναφωνεῖ· Τετέλεσται.

Σὲ γυμνόν καθορῶντες, ὡς κατάκριτον, Σῶτερ ἐν ξύλῳ κράζομεν· Ἔσταυρωμένε Λόγε, Θεοῦ τοῦ προανάρχου, ἐκ τοῦ ὕψους ἐπίβλεψον, τοῦ σοῦ Σταυροῦ ἐφ᾽ ἡμᾶς, ἀεί δοξάζοντάς Σε.

Χρυσαυγέστατον ἦμαρ, σωτηρίας οἰκέταις τοῖς σοῖς ἀνάτειλον, ἡλίου τὰς ἀκτῖνας, τοῦ ὑλικοῦ ὁ κρύψας, ὡς τετέλεσται ἔκραξας, καὶ Πνεῦμα σὸν παραδούς, Πατρί σου τῷ ἀνάρχῳ.

Ἀναργύρως ὁ πάντας, ἰασάμενος Σῶτερ, δεινῶς τοῖς κάμνουσι, τριάκοντα Ἑβραίοις, ἀνόμοις ἀργυρίοις, παρεδόθης, Θεάνθρωπε, καὶ ἐπὶ ξύλου Σταυροῦ, ἀσπλάγχνως ἠωρήθης.

Θεοτοκίον.
Ῥεῖθρα Μῆτερ δακρύων, οἰκετῶν σου τῷ μάκτρῳ, Ἁγνή ἀπόσμηξον, ἡ δακρυῤῥόους θρήνους, ἐπὶ ἐσταυρωμένον, μητρικῶς ἐπιῤῥαίνουσα, Υἱόν σου τὸν δι᾽ ἡμᾶς, παθόντα καὶ ταφέντα.

ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.

Στάσις ΙΓ΄.
Τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου ἀποκαθηλοῦται.

Ἀδάμ ὁ πλάσας, Ἀριμαθαίου παλάμαις, ἐκ τοῦ ξύλου ἀπεκαθηλώθη, ἁμαρτίας πάσας, ὁ καθελών τοῦ κόσμου.

Σπλαγχνίσθητί μοι, τῷ σὲ δοξάζοντι πόθῳ, σὺν τοῖς σοῖς κηδευταῖς Ζωοδότα, σῶμά σου τὸ θεῖον, ἀλείψασι τοῖς μύροις.

Σὺν Νικοδήμῳ, καὶ Ἰωσήφ σοι βοῶμεν· δυσωδίαν ἀπόπλυνον τάχος, οἰκετῶν σου μύρῳ, σῆς εὐσπλαγχνίας, Σῶτερ.

Θεοτοκίον.
ᾮ Φῶς τοῦ κόσμου, πῶς νῦν νεκρὸν καθορῶ σε, ἡ σῇ Μήτηρ ἐβόᾳ Παντάναξ, ἧς πρεσβείαις ζόφον, ἡμῶν κακίας λῦσον.

ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.

Στάσις ΙΔ΄.
Ὁ Κύριος ἐνταφιάζεται διὰ νὰ ἐπακολουθήσῃ ἡ ἔνδοξος Αὐτοῦ Ἀνάστασις.

Τὸν πάνσεπτόν σου Τάφον, πόθῳ προσκυνοῦμεν, ἐξ Οὗ Ζωή ἐκπηγάζει αἰώνιος, καὶ σὴν δοξάζομεν πάντιμον ἐξανάστασιν.

Ἐν κατανύξει κράζω· Τάφε Ζωοδόχε, θάψον ἐμοῦ τὰ δεινά παραπτώματα, καὶ πρὸς ζωήν με ἀνάστησον αἰωνίζουσαν.

Ῥανίδας μου δακρύων, μὴ ἀποποιήσῃς, Ἐξαναστάς ἐκ τοῦ τάφου τριήμερε, Χριστέ, ἀλλὰ σμῆξον ταύτας, ἀγάπης μάκτρῳ σου.

Θεοτοκίον.
Χαρᾶς αἰωνιζούσης, καταξίωσόν με, τῆς σὺν Χριστῷ ἀναστάντι Μητρόθεε, τῷ πανιέρῳ Υἱῷ σου καὶ Παντοκράτορι.

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύνομεν.

Καί τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Δόξα σοι Θεάνθρωπε Ἰησοῦ, δρόμον μαρτυρίου, τῷ ἀνύσαντι καὶ τὸ σὸν πνεῦμα παραδόντι ἐν τῷ Σταυρῷ Πατρός σου, χερσί, μεθ᾽ οὗ συγχαίρει ἐν θείοις δώμασι.

Ὕβρεις καθυπέμεινας δυσσεβῶν, αἰκισμούς, κακώσεις, ἐμπτυσμούς τε κολαφισμούς, καὶ τὴν ἐπὶ ξύλου, προσήλωσίν σου Σῶτερ, ὡς ἔσχατος κακοῦργος καὶ ἀνομότατος.

Ὄξος ὁ γευσάμενος καὶ χολήν, ἀγογγύστως δός μοι, πικροτάτων ἀπαλλαγήν, πόνων καὶ ἡμέρας τοῦ βίου μου ἁπάσας, τῷ μέλιτι ἀγάπης σῆς θείας γλύκανον.

Ἀλλον Κυρηναῖον Παμβασιλεῦ, ἐξαπόστειλόν μοι, τοῦ βαστάσαι τῶν πειρασμῶν, τὸν Σταυρόν μου κράζω, καὶ θλίψεῶν παντοίων, ὅτι ὑπὸ τοῦ βάρους τούτων νῦν κάμπτομαι.

Καταξίωσόν με ἐν προσευχῇ, διανῦσαι δρόμον, μαρτυρίου σου Ἰησοῦ, καὶ τὸν Ζωοδόχον, σοῦ Τάφον προσκυνῆσαι, ἐξ οὗ Ζωή πηγάζει πᾶσιν αἰώνιος.

Τοὺς ἀσπαζομένους τὸν σὸν Σταυρόν, καὶ σεπτόν σου Τάφον, καταξίωσον Λυτρωτά, κοινωνούς γενέσθαι τῆς Ἀναστάσεώς Σου, καὶ τῆς σὺν σοὶ ἐν πόλῳ ἀγαλλιάσεως.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι πάντες, μετὰ τῆς Θεοτόκου ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καὶ Υἱῷ, καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι,
καὶ νῦν, καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπὶ Σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μὴ ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδὲ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καὶ τὸ ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.

Καὶ νῦν.
Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σὲ μὴ ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διὰ Σοῦ τῶν περιστάσεων, Σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

Καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον.

Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὴν ὁδὸν μαρτυρίου σου τὴν δακρύβρεκτον, ἥνπερ διήνυσας αἴρων, τὸν ζωηφόρον Σταυρόν, ἵνα φθάσῃς εἰς τὴν πάνσεπτόν Σου σταύρωσιν, καὶ τὴν ἐκ Τάφου φωταυγῇ, ἐξανάστασιν τὴν σὴν, δοξάζομεν Ζωοδότα, βοῶντες· δεῖξον τὸν δρόμον, ἡμῖν τὸν ἄγοντα πρὸς θέωσιν.

Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τα ἑξῆς·

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ Ξύλου.
Σὲ τὸν ἀγογγύστως τὸν Σταυρόν, αἴροντα ἐπ᾽ ὥμων ὁρῶντες, εἰς μαρτυρίου ὁδόν, κράζομεν· Θεάνθρωπε, ἡμῖν βοήθησον, τὸν Σταυρόν αἴρειν πάντοτε, ζωῆς τῆς προσκαίρου, πειρασμῶν τε θλίψεων, δεινῶν κακώσεων καὶ παντοδαπῶν ἀλγῃδόνων, ἵνα καταντήσωμεν πάντες, εἰς τὴν Βασιλείαν σου τὴν ἄληκτον.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.

Δίστιχον·
Παντελεήμονος χάριν μαρτυρίου
Χριστοῦ ὁδῷ ἔψαλε Χαραλάμπης.