Παρακλητικός Κανών εις την Οσία Θεοδώρα την εν Θεσσαλονίκη

†Εορτάζεται στις 3 Αυγούστου

Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα ἀναγινώσκοντες τὸν ΡΜΒ΄ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου· καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου, ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκροὺς αἰῶνος· καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμὲ τὸ πνεῦμά μου, ἐν ἐμοὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι. Ταχὺ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου· μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ, καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τὸ πρωὶ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ σοί ἤλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου· ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρὸς σὲ κατέφυγον. Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου· τὸ Πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου καὶ ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σου εἰμι.

Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τὸ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Καὶ τὰ παρόντα τροπάρια·

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἀρνησαμένη σε αὐτὴν Θεοδώρα, καὶ ἀραμένη τὸν Σταυρόν σου επ’ ὤμων, ἀσκητικῶς ἐβάδισας τὸν βίο σου σοφή, ὅθεν πρὸς οὐράνιον καὶ ἀνέσπερον λῆξιν, χαίρουσα κατέπαυσας αἰτουμένη πταισμάτων, τοῖς σὲ τιμῶσι ἄφεσιν ἀεί, παρὰ Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος ἀοίδιμε.

Δόξα.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄.
Τελείως τὸν δρόμον σου ἐν ἀκλινεῖ λογισμῷ, ἐτέλεσας πάνσεμνε ὑποταγεῖσα καλῶς, Χριστῷ τῷ νυμφίῳ σου· ὅθεν εἴληφας χάριν, Θεοδώρα ὁσία δαίμονας φυγαδεύειν καὶ νοσοῦντας ἰάσθαι· διὸ καὶ τοῖς τιμῶσί σε βρύεις ἰάματα.

Καὶ νῦν.
Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομεν ποτέ, Θεοτόκε, τὰς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι. Εἰ μὴ γὰρ σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σοῦ· σοὺς γὰρ δούλους σῴζεις ἀεὶ ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ὁ Ψαλμὸς Ν´(50)
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἐλεός σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου· ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διαπαντός. Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου, καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε. Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσομαι· πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου, καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι. Ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεὸς ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου· ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην σου. Κύριε τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἂν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ· τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα· τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ἁρματηλάτην Φαραώ.
Τὰς ἀσθενείας μου καὶ νόσους ἴασαι, ταῖς σαῖς δεήσεις πρὸς τὸν Θεὸν Λόγον, Θεοδώρα πάνσεμνε, τὸν τοῖς αὐτοῦ παθήμασι τὰς ἐμὰς ἀῤῥωστίας καὶ νόσους πάντων βαστάσαντα, καὶ τὰς ἀσθενείας ἀράμενον.

Στρέψον ἐμοὶ τὸν κοπετὸν τῆς νόσου μου εἰς ὑγιείας χαράν, τὸν σκοτεινὸν σάκκον τὸν τῆς καχεξίας μου, Ὁσία, διαῤῥήξασα, καὶ φαιδρὰν εὐεξίας περίζωσον εὐφροσύνην με, καὶ ἀγαλλιάσεως πλήρωσον.

Ἀναπτομένη τῶν παθῶν ἡ κάμινος σπινθῆρας καίοντας φθοροποιῶν νόσων, καὶ πυρφόρους ἄνθρακας ἐξῆψε, καὶ φλογίζει με πυρετοῖς λαυροτάτοις· ἀλλ’ εἰ δροσίσαις, Ὁσία με, ἴαμα ἡ σῇ δρόσος ἔσταί μοι.

Θεοτοκίον.
Ἄνευ ὠδίνων ἡ τεκοῦσα Δέσποινα τὰς ἀλγηδόνας μου καὶ τοὺς βαρεῖς πόνους καὶ τὰς πιεζούσας με καὶ συνθλιβούσας πάντοτε δριμυτάτας ὠδίνας ἐλαφρῦνον, ἐπικούφισον, καὶ ἐπισκοπή σου θεράπευσον.

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ἐπὶ κλίνης κακίας ὀδυνηρῶς κείμενος, σὲ ἐπικαλοῦμαι, Ὁσία, κλῖνον τὸ οὖς σου ἐμοί, σπεῦσον τοῦ σῶσαί με, τάχυνον τοῦ ἐξελέσθαι, πυρὸς ἀποσμήχοντος νῦν τὴν καρδίαν μου.

Ἰσχυράν σε κρηπῖδα καὶ ἱερὰν ἄγκυραν, καὶ ἀῤῥαγεστάτην ἐλπίδα, Ὁσία, κέκτημαι· διὸ μὲ κύμασι κλυδωνιζόμενον νόσων, εἰς ὑγιείας ἴθυνον λιμένα εὔδιον.

Νηπιόφρονα παῖδα, νέον υἱὸν ἄτακτον, ῥάβδῳ σωφρονίζει παιδεύων, πατὴρ φιλόστοργος, οἴδα φιλάνθρωπε· ἀλλ’ ἱκανῶς με τυφθέντα, διὰ τῆς Ὁσίας σου πάλιν ἐλέησον.

Θεοτοκίον.
Θαυμαστὸν ἐν ἁγίοις, Κόρη, Θεὸν τέτοκας, ὅθεν ἐπ’ ἐμὲ τὰ ἐλέη, τάχος θαυμάστωσον, Ὑπεραγία σεμνή, καὶ ἀφορήτοις ὠδίναις ἤδη νεκρωθέντα με ζώωσον, δέομαι.

ᾨδὴ δ΄. Σὺ μου ἰσχύς.
Ἵνα τὰ σὰ ἐκδιηγῶμαι θαυμάσια, Θεοδώρα, καὶ τὰ μεγαλεία σου, ἵνα ἀνθρώπων ἐν τοῖς υἱοῖς ἐξομοιῶμαι τὰ σὰ ἐλέη; Πανένδοξε, ἐπίβλεψον εὐσπλάγχνως ἐπ’ ἐμὲ τὸν νοσοῦντα καὶ ὑγίειαν τελείαν μοι δώρησαι.

Ἀπαλλαγῇ τῶν ἀσθενούντων ὑπάρχουσα, καὶ ὑγίεια πρόχειρος καὶ ἴασις, μεταβολῇ καὶ ἀναψυχῇ τὸν ἐν ἀθυμίαις καὶ συμφοραῖς, καὶ ἐν θλίψεσιν, ὠδίναις πικροτάταις, ἀνενδότοις με πόνοις δαπανώμενον οἴκτειρον, ἔνδοξε.

Τὸ ἀσθενὲς τῆς ἀνθρωπίνης οὐσίας, Χριστέ, ὁ φορέσας δι’ ἀγαθότητα, τὰς ἀσθενείας μου τὰς πολλὰς καὶ ἀῤῥωστίας εὐπλάγχνως ἴασαι, εὔσπλαγχνε, εἰς τοῦτο δυσωποῦσαν Θεοδώρα ὡς ἔχων τὴν λαμπρὰν καὶ σεπτὴν μυροβλύτιδα.

Θεοτοκίον.
Σὺ τὴν πηγὴν τῶν ἰαμάτων ἐπήγασας νοσημάτων ἄβυσσον ξηραίνουσαν, παρεχομένην τε δωρεὰν ῥῶσιν τοῖς νοσοῦσιν, ὑγίειαν τοῖς ἀῤῥωστοῦσιν Ἁγνή, διὸ τὸν δαμασθέντα χαλεπαῖς ἀῤῥωστίαις καὶ πικραῖς ἀσθενείαις με ἴασαι.

ᾨδὴ ε΄. Ἶνα τι με ἀπώσω.
Ῥαντισμοῖς οἰκτιρμῶν σου τὸν τῆς ἀσθενείας μου βόρβορον πλύνουσα καθαρὰς ὑγιείας ἀπολαύσαι, Ὁσία, παράσχου μοι· καὶ γὰρ ἡ ζωή μου κατὰ μικρὸν προσδαπανᾶται, καὶ ἐλπὶς σωτηρίας οὐκ ἔστι μοι.

Ὑπομένων ἐν πόνοις καὶ στενοχωρίαις σεμνῇ ὑπομένω σε· ἀλλ’ εἰσάκουσον μου τῆς δεήσεως ταύτης καὶ πρόσχες μοι, καὶ γὰρ ἡ ζωή μου κατὰ μικρὸν προσδαπανᾶται, καὶ ἐλπὶς σωτηρίας οὐκ ἔστι μοι.

Οὐ κινήσαι τοὺς πόδας, οὐ διαπετάσαι τὰς χεῖρας εἰς δέησιν, οὐ διάραι στόμα, οὐ προέσθαι φωνὴν ἱκετήριον, παρειμένος ὅλος στένω, καὶ παραλελυμένος· διὸ πρόφθασον, μῆτερ, καὶ σῶσόν με.

Θεοτοκίον.
Σὲ θερμὴν προστασίαν καὶ ἐπικουρίαν ἐν θλίψεσι κεκτημένος, Κόρη, πρὸς τὴν σὴν καταφεύγω ἀντίληψιν τὰς πικρὰς ὠδίνας, τὰς ἀφορήτους ἀλγηδόνας, τὸ βαρύτατον ἄλγος μου κούφισον.

ᾨδὴ ς΄. Ἄβυσσος ἁμαρτιῶν.
Νέκρωσον πρὸ τῆς θάνης καὶ φθορὰν πρὸς τῆς ταφῆς ὑπομένω, ἁρμονίας τοῦ σώματος καὶ μελῶν καθυποστὰς νάρκην καὶ πάρεσιν, διὰ τοῦτο τοῖς οἰκτιρμοῖς σου κατέφυγον.

Ὄμβρησόν με, φωτεινὴ ἱερά μοι μυροβρόχε νεφέλη, τῶν ἰαμάτων ῥεῖθρα, καὶ τακέντα με καύσωνι πυρετῶν διακαῶν δρόσισον, ἔμψυξον, πρὸς τὴν πρώτην παλινδρομῆσαι ὑγίειαν παράσχου μοι.

Κοίμησον τῶν ὠδινῶν ἀκοιμήτῳ σου πρεσβεία, Ὁσία, καὶ συνεχῆ καὶ λίαν ἀγριαίνοντα κύματα, περιόδων πυρετούς, καὶ τὰ σφοδρότατα τούτων ῥίγη παῦσον, καὶ γὰρ τὰ ὀστᾶ καταθλῶσί μου.

Ὕδατος ζῶντος πηγή, τὸ πικρὸν καὶ ἀνυπόστατον ὕδωρ τῶν ὠδινῶν καὶ πόνων καὶ παθῶν τῶν τοῦ σώματος τὸ χειμάζον με δεινῶς πράυνον, εὔνασον, στῆσον, ψῦξον, καὶ τὴν καρδίαν πλῆσον γαλήνης, ἁγνή.

Κοντάκιον.
Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ.
Ὡς ποταμὸς ἐκ τῆς Ἐδὲμ ὁ ἱστορούμενος, ἐκ τῆς Ἁγίας σου σοροῦ μύρα ἡδύπνοα ἀναβλύζουσι τῇ πόλει σου Θεοδώρα· οὐκ εἰς τέσσαρας ἀρχὰς ἀφοριζόμενα, τὴν ὑφήλιον δὲ πᾶσαν ἁγιάζοντα, ᾗ καὶ ψάλλει σοι, χαῖρε γύναι ἰσάγγελε.

Προκείμενον.
Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου αὐτοῦ.
Στίχος. Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ περὶ πάντων ὧν ἀνταπέδωκε ὑμῖν;.

Εὐαγγέλιον.
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον.
(Κεφ. κε΄ 1-13).

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· Ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν δέκα παρθένοις, αἵτινες λαβοῦσαι τὰς λαμπάδας αὐτῶν, ἐξῆλθον εἰς ἀπάντησιν τοῦ νυμφίου. Πέντε δὲ ἦσαν ἐξ αὐτῶν φρόνιμοι, καὶ αἱ πέντε μωραί. αἵτινες μωραὶ, λαβοῦσαι τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν, οὐκ ἔλαβον μεθ᾿ ἑαυτῶν ἔλαιον· Αἱ δὲ φρόνιμοι ἔλαβον ἔλαιον ἐν τοῖς ἀγγείοις αὐτῶν μετὰ τῶν λαμπάδων αὐτῶν. Χρονίζοντος δὲ τοῦ νυμφίου, ἐνύσταξαν πᾶσαι, καὶ ἐκάθευδον. Μέσης δὲ νυκτὸς κραυγὴ γέγονεν· Ἰδοὺ ὁ νυμφίος ἔρχεται, ἐξέρχεσθε εἰς ἀπάντησιν αὐτοῦ. Τότε ἠγέρθησαν πᾶσαι αἱ παρθένοι ἐκεῖναι, καὶ ἐκόσμησαν τὰς λαμπάδας αὐτῶν. Αἱ δὲ μωραὶ ταῖς φρονίμοις εἶπον· Δότε ἡμῖν ἐκ τοῦ ἐλαίου ὑμῶν, ὅτι αἱ λαμπάδες ἡμῶν σβέννυνται. Ἀπεκρίθησαν δὲ αἱ φρόνιμοι, λέγουσαι· Μήποτε οὐκ ἀρκέσει ἡμῖν καὶ ὑμῖν· πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τοὺς πωλοῦντας, καὶ ἀγοράσατε ἑαυταῖς. Ἀπερχομένων δὲ αὐτῶν ἀγοράσαι, ἦλθεν ὁ νυμφίος· καὶ αἱ ἕτοιμοι εἰσῆλθον μετ᾿ αὐτοῦ εἰς τοὺς γάμους, καὶ ἐκλείσθη ἡ θύρα. Ὕστερον δὲ ἔρχονται καὶ αἱ λοιπαὶ παρθένοι, λέγουσαι· Κύριε, κύριε, ἄνοιξον ἡμῖν. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς. Γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἴδατε τὴν ἡμέραν οὐδὲ τὴν ὥραν, ἐν ᾗ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται.

Δόξα.
Ταῖς τῆς σῆς Ὁσίας πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχος. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος β΄.
Περικυκλοῦντες τὴν λάρνακα τῶν λειψάνων σου, Θεοδώρα μῆτερ, καθὼς περ πάλαι τὸν τάφον τοῦ πατριάρχου Ἰακώβ, οἱ τούτου ἔκγονοι, οὐ δάκρυα χέομεν, οὐδὲ θρήνοις κοπτόμεθα, ἀλλὰ γηθοσύνως ἐν ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις, ἀπαντλοῦμεν ἐξ αὑτῆς, τῶν θαυμάτων τὰς χάριτας, δοξάζοντες ἀπαύστως, τὸν σὲ δοξάσαντα Κύριον.

Σῶσον ὁ Θεὸς τὸν λαόν σου….

ᾨδὴ ζ΄. Παῖδες Ἑβραίων.
Ὅλην ἐν σοὶ τὴν προσδοκίαν, τὴν ἐλπίδα τε τῆς σωτηρίας ὅλην επιῤῥίπτω· διὸ ὅλην τὴν κοίτην στρέψον τῆς ἀῤῥωστίας, ἔνδοξε, τῆς ἐμῆς εἰς εὐρωστίαν.

Ῥεῖθρον ἰάσεως με βλύσον, καὶ παφλάζουσαν τὴν κάμινον, Ὁσία, τῶν σφοδρῶν πυρετῶν κατάσβεσον εἰς τέλος· σὺ γὰρ πηγὴ βλυστάνουσα μύρων θείων γλυκὺ ῥεῖθρον.

Ὅλως ἐπλήγην, ὡσεὶ χόρτος ἐξηράνθη μου τοῖς νόσοις ἡ καρδία, ὡσεὶ φρύγιον δὲ τὰ ὀστᾶ συνεφρύγη, καὶ συνετρίβη, πάνσεμνε ἴασαι τὴν συντριβήν μου.

Θεοτοκίον.
Μόνη χαρά, τῶν θλιβομένων, ὅτι θλίβομαι ταχὺ ἐπάκουσόν μου, πρόσχες μου τῇ ψυχῇ, καὶ σοῦ μὴ ἀποστρέψῃς τὸ τοῦ ἐλέους πρόσωπον ἀπ’ ἐμοῦ, Θεογεννῆτορ.

ᾨδὴ η΄. Ἑπταπλασίως κάμινος.
Νέος τελῶν παράλυτος, νεκρός, ἔμπνους, ἡμίθνητος καταβεβλημένος ἐπὶ κλίνης βέβλημαι· κἀμοὶ γὰρ ἐγένετο τύμβος ἡ κλίνη, ἔνδοξε, χεῖρας ἀνειμένῳ παρειμένῳ τὰς κνήμας, καὶ παραλελυμένῳ γόνατα καὶ τοὺς πόδας· ἀλλ’ ὅμως, ἐὰν θέλῃς, λόγῳ με σώσεις μόνῳ.

Ἀνιαροῖς νοσήμασι, χαλεποῖς ἀῤῥωστήμασι, καὶ ἀλλεπαλλήλοις ἀνιάτοις πάθεσι δεινῶς χειμαζόμενος, ὥσπερ εἰς ὅρμον εὔδιον εἰς τὸν γαληνὸν τοῦ σοῦ ἐλέους λιμένα προσόρμισον, Ὁσία, κόπασον ὀδυνῶν μου τὸν κλύδωνα, καὶ παῦσον τὰ κύματα τῶν πόνων.

Ὑπὸ πολλῶν πυρούμενος πειρασμῶν καὶ τυπτόμενος ὅλην ἐξηράνθην τὴν ἰσχύν, ὡς ὄστρακον· καὶ γὰρ ἡ καρδία μου, ὡσεὶ κηρὸς τηκόμενος γέγονεν ἐν μέσῳ τῆς κοιλίας μου ὄντος, καὶ δίψει σφοδροτάτῳ ἐκολλήθη ἡ γλῶσσα πικρῶς τῷ λάρυγγί μου, ἐλέησόν με, μῆτερ.

Θεοτοκίον.
Χαῖρε πηγὴ χρηστότητος, ἀγαθότητος πέλαγος, καὶ φιλανθρωπίας καὶ ἐλέους ἄβυσσος, τὴν σὴν ἀγαθότητα καὶ ἐπ’ ἐμοὶ θαυμάστωσον, καὶ τῆς κατεχούσης με καὶ κατατρεχούσης ἐσχάτης ἀσθενείας εὐσπλαγχνίας ῥανίδι τῆς σῆς, Θεοκυῆτορ, ἀπάλλαξον ἐν τάχει.

ᾨδὴ θ΄. Ἐξέστη ἐπὶ τούτῳ.
Νοσούντων ὀξυτάτη ἀπαλλαγῇ, ἀσθενούντων ἑτοίμη παράκλησις, ἀναψυχὴ τῶν κακοπαθούντων ἐν συμφοραῖς εἰς τὴν ἐμὴν ἀσθένειαν, καὶ τὴν κακοπάθειαν τὴν πολλὴν ἐπίβλεψον εὐσπλάγχνως, καὶ πρόσχες φιλανθρώπως, ἵνα ὑμνῶ σε τὴν κυρίαν μου.

Νοσήμασι ποικίλοις καὶ χαλεποῖς ὁμιλήσαντα κίνδυνοι ᾅδου με εὔροσαν νῦν θλίψεις καὶ ἀνάγκαι πολυειδεῖς, καὶ μὲ περιεκύκλωσαν ἤδη, καὶ προέφθασαν προφανῶς πικραὶ ὠδῖνες ᾅδου, παγίδες τοῦ θανάτου, ἀφ’ ὧν μὲ ῥῦσαι ἡ προστάτις μου.

Ὀδύνης δριμυτάτης ἐπιμονή, ἀλγηδόνων πικρῶν ἐνδελέχεια, διακαῶν λάβρων τε συνέχεια πυρετῶν, ῥίγους ψυχρότης ἄμετρος, πόνων ἡ ἐπίτασις τῶν σφοδρῶν, πρὸς ὥρας με θανάτῳ βιάζουσι προπέμψαι, μῆτερ Ὁσία μου, βοήθει μοι.

Θεοτοκίον.
Ὡς μήτηρ τοῦ τῶν ὅλων δημιουργοῦ συντριβέντα με ὅλον, ἀνάπλασον, εἰς χοῦν παθῶν, καὶ καταῤῥαγέντα με πρὸς τὴν γῆν, ὡς ἀγαθή, ἀνόρθωσον· πάντα γὰρ ἰσχύεις ὡς δυνατὸν δεσπότην ἐν ἰσχύι γεννήσασα, Παρθένε, καὶ ὅσα θέλεις, πάντα δύνασαι.

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σὲ τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύνομεν.

Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις τῶν Ὁσίων ἡ καλλονῇ, χαίροις σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας στήλη λαμπρᾷ, χαίροις Θεοδώρα, μοναζουσῶν τὸ κλέος, διὸ ῥείθροις σῶν μύρων πάντας ἁγίασον.

Χαίροις Θεοπίστη πανευκλεής, χαίροις παρθενίας θεῖον ἄγαλμα καὶ λαμπρόν, χαίροις ἡ ἀκρότης τῶν ἀσκουσῶν τοῦ πλήθους, τοὺς σὲ τιμῶντας ῥῦσαι πάντας πρεσβείαις σου.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες, μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καὶ Υἱῷ, καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι,
καὶ νῦν, καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί, καὶ Υἱῷ, καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι,
καὶ νῦν, καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοὶ προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπὶ σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μὴ ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδὲ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός σου, πάντες ἔργα χειρῶν σου καὶ τὸ ὄνομά σου ἐπικεκλήμεθα.

Καὶ νῦν.
Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς σὲ μὴ ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διὰ σοῦ τῶν περιστάσεων, σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄.
Τελείως τὸν δρόμον σου ἐν ἀκλινεῖ λογισμῷ, ἐτέλεσας πάνσεμνε ὑποταγεῖσα καλῶς, Χριστῷ τῷ νυμφίῳ σου· ὅθεν εἴληφας χάριν Θεοδώρα ὁσία δαίμονας φυγαδεύειν καὶ νοσοῦντας ἰάσθαι· διὸ καὶ τοῖς τιμῶσί σε βρύεις ἰάματα.

Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τὸ ἑξῆς·

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντας τοὺς προστρέχοντας πρὸς σὲ καὶ ἐπιζητοῦντας ἐν πίστει τὸ σὸν μύρον ἁγνή, δέχθητι πανθαύμαστε ὑπὸ τὴν σκέπην σου, ἐν τῷ μύρῳ τῆς χάριτος ἰάματα βρύεις, τοῖς ἐπικαλουμένοις σε, οἰκτροῖς ἱκέταις σου, μῆτερ ὁσία Θεοδώρα ὅθεν σοι προστρέχομεν σπεῦσον, πάσης ἀσθενείας ἡμᾶς ῥύσασθαι.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.