Παρακλητικός Κανών εις την Παναγία Ακρωτηριανή Σερίφου Σεριφιώτισσα
Ποίημα Αντωνίου Μάρκου Καθηγητού Αγιολογίας
†Εορτάζεται στις 13 Φεβρουαρίου
Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα άναγινώσκοντες τόν ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησιν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καί μή εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιον Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου. Ἐκάθισε με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καί ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χεῖρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος Σοι. Ταχύ εἰσάκουσον μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπον Σου ἀπ’ ἐμοῦ καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστόν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπί Σοί ἤλπισα. Γνώρισον μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τήν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τόν αἰῶνα τό ἔλεος αὑτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος. β΄. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος. γ΄. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Εἶτα τά Τροπάρια.
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῆς Θεοτόκου τῇ πανσέπτῳ Εἰκόνι, τῇ ἐν Σερίφῳ τιμωμένῃ προφρόνως, τήν καλουμένην παρ’ ἡμῖν Ἀκρωτηριανήν, δεῦτε καί προσπέσωμεν οἱ ἐν θλίψεσι ὄντες, ἐκ παθῶν αἰτούμενοι ἀπολύτρωσιν, ὅπως τῆς σωτηρίας τύχωμεν ψυχῆς καί Βασιλείας ἐν πόλῳ ἀινέσεως.
Δόξα…
Ἀπολυτίκιον. Ὁ αὐτός. Ταχύ προκατάλαβε.
Τήν θείαν Εἰκόνα Σου τήν ἐν Σερίφῳ, Ἁγνή, ἥν χαίροντες ἅπαντες Ἀκρωτηριανήν, καλοῦμεν Θεότιμε, πίστει θερμῇ καί πόθῳ προσκυνοῦμεν βοῶντες· χαῖρε ἡ τοῦ Αἰγαίου καί Κυκλάδων προστάτις καί Ἑλλάδος ἁπάσης φρουρός ἀπροσμάχητος.
Καί νῦν…
Ὁ αὐτός. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῇ Θεοτόκῳ ὡς μητρί ἐκβοῶμεν, οἱ τῶν παθῶν περικυκλούμενοι δύνῃ, τῇ θεϊκῇ Σου σκέπασον Ἐσθῆτι ἡμᾶς· σπεῦσον, Κόρη, ῥύσασθαι πολυτρόπων κινδύνων, πάσης περιστάσεως καί ἐξ ἐχθρῶν ἀοράτων καί ὁρατῶν· Σύ γάρ ὡς Μήτηρ τοῦ Θεοῦ πάντων ὑπάρχεις πιστῶν ἡ ἀντίληψις.
Ὁ Ν’ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημα μου. Ἐπί πλεῖον πλῦνόν με ἀπό τῆς ἀνομίας μου καί ἀπό τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιον μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιον Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαι Σε. Ἰδού γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδού γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τά ἄδηλα καί τά κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσας μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπον Σου ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μή ἀπορρίψῃς με ἀπό τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μή ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπί σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τά χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσιν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὑκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὑκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σίων καί οἰκοδομηθήτω τά τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφοράν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπί τό θυσιαστήριον Σου μόσχους.
Εἶτα ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς ἐν τῷ τελευταίῳ Τροπαρίῳ ἑκάστης ᾠδῆς· ΑΝΤΩΝΙΟΥ.
ᾨδή α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγράν διοδεύσας.
Νοός μου κατάπεμψον φωτισμόν, ὁμοῦ διανοίας, ὅπως ἄδω Σοί τῇ Μητρί, τοῦ μόνου Δεσπότου Παναγία, ἀπό καρδίας ᾠδήν τήν ἱκέσιον.
Γενοῦ μοι Παρθένε καταφυγή, καί ἄρρηκτον τεῖχος, ἐν τοῦ βίου τοῖς πειρασμοῖς, τῷ δούλῳ Σου τῷ πόθῳ προσιόντι, τῇ ἐν Σερίφῳ ἁγίᾳ Εἰκόνι Σου.
Ῥυόμεθα πόνων ὀδυνηρῶν, πιστῶς προσιόντες, τῇ Εἰκόνι Σου Μαριάμ, Ἀκρωτηριανή τῇ ἐν Σερίφῳ, προσάδοντές Σοι φωνήν ἱκετήριον.
Ἁγίων ὑπάρχουσα κορυφή, ἁγίως βαδίσαι, δώρησαί μοι τήν ἀτραπόν, τοῦ βίου τήν πάμπικρον Παρθένε, καί μετ’ Ἁγίων ἐν πόλῳ με σύνταξον.
ᾨδή γ´. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ἡ ἁγία Εἰκών Σου ἁγιασμόν βλύζουσα, πάντας ἁγιάζει Παρθένε, καί τήν παμόχθηρον, ἐχθροῦ ἐπήρειαν, ἀποσοβεῖ ἐκ τῶν πίστει προσιόντων πάντοτε, ὦ Σεριφιώτισσα.
Τῶν δαιμόνων τά τόξα τά καθ’ ἡμῶν σύντριψον, καί τῶν πειρασμῶν τάς παγίδας, Μῆτερ ἀφάνισον, καί πρός εὐθείας ὁδούς, τῶν προσταγμάτων Υἱοῦ Σου, βαίνειν ἐνδυνάμωσον ἡμᾶς ἑκάστοτε.
Ῥῶσιν σώματος δίδου καί τήν ψυχὴν πρόθυμον, τοῦ εὐαρεστεῖν τῷ Κυρίῳ, ἁγίαις πράξεσι, τῶν προστρεχόντων πρός Σέ, καί ἀφορώντων ἐκ πόθου, πρός τήν Σήν ἀντίληψιν, ὦ Σεριφιώτισσα.
Νικητήν Κόρη δεῖξον κατά παθῶν τυρρανούντων με, καί τόν Σόν Υἱόν καί Δεσπότην, υἱοθετῆσαι με, ποίησον Δέσποινα, ἡ τῆς Σερίφου προστάτις, ἐκ δουλείας ἥκοντα τοῦ κοσμοκράτορος.
Διάσωσον, ἡμῶν ἡ θεία προστάτις, τούς πίστει τῇ ἀρωγῇ Σου προστρέχοντας, καί ἐκζητοῦντας τήν θείαν Σου προστασίαν.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ Πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.
Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος α΄. Τόν τάφον Σου, Σωτήρ.
Σερίφου ἡ σεπτή οὐρανία προστάτις, ὦ Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, τῶν Κυκλάδων ἡ δόξα, Σητείας ἡ ἔφορος καί Τοπλοῦ ἴον εὔοσμον, τούς προσπίπτοντας τῇ Σῆ ἁγίᾳ Εἰκόνι, δέχου ἅπαντας ἐν μετανοίᾳ καί σῶσον, πρός Κύριον ἄγουσα.
ᾨδή δ´. Εἰσακήκοα Κύριε.
Νοσημάτων ἀπάλλαξον, καί ἀπό κινδύνων καί θλίψεων, Ἀκρωτηριανή Θεόνυμφε, τούς τῇ Σῇ πρεσβείᾳ καταφεύγοντας.
Μετανοίας ὑπάνοιξον τοῖς πεπλανημένοις Μῆτερ τήν εἴσοδον, καί Υἱῷ Σου καθοδήγησον, τούς ἐξ ἀγνωσίας ἐπιστρέφοντας.
Μήτηρ ὤφθης πανάφθορος τοῦ Δημιουργοῦ τῶν ὅλων, Θεόνυμφε· ὅθεν μώμου ἁμαρτίας με, καί φθοροποιῶν παθῶν ἐκκάθαρον.
Τοῖς δεινοῖς τυρρανούμενοι τῇ Σῆ Θεοτόκε Σκέπῃ προστρέχομεν, ἵνα λάβωμεν τήν ἴασιν, καί τῶν ὀδυνῶν τήν ἀπολύτρωσιν.
ᾨδή ε´. Φώτισον ἡμᾶς.
Σκέπη ἀσφαλής, Θεοτόκε ἔσο πάντοτε, τῷ λαῷ τῷ τῆς Σερίφου τῷ πιστῷ, καί εὐλόγει τῶν Κυκλάδων τήν περίοικον.
Θρόνος τοῦ Θεοῦ, ἀνεδείχθης ὑψηλότατος, Τοῦτον φέρουσα Ἁγνή ἐν ταῖς χερσίν· ὅθεν ῥῦσαί με χειρῶν τοῦ πολεμήτορος.
Ἄλυπον ζωήν, καὶ εἰρήνην ἀστασίαστον, τοῖς ἱκέταις Σου πρυτάνευσον Ἁγνή, καί πταισμάτων ἡμῖν δώρησαι τήν ἄφεσιν.
Ὡράϊσον Ἁγνή, τήν χρανθεῖσάν μου διάνοιαν, πονηραῖς τοῦ δυσμενοῦς ἐπιβουλαῖς, καί ἀποκάθαρον τοῖς ῥείθροις τοῦ ἐλέους Σου.
ᾨδή στ´. Τήν δέησιν ἐκχεῶ.
Κυμάτων, πειρασμῶν τῶν τοῦ βίου, ἐκλυτρούμεθα ταχέως Παρθένε, ὡς ἐν λιμένι τῇ θείᾳ Μονῇ Σου, μετ’ εὐλαβείας προστρέχοντες πάντοτε• ὅθεν γαλήνης σταθερᾶς, τάς ψυχάς ἡμῶν πλήρωσον Δέσποινα.
Ἱλέῳ Σου, οὐρανόθεν ὄμματι, Ἀκρωτηριανή Κυρία Παρθένε, ἐπί τά τέκνα Σου βλέψον καί σῶσον, καί πειρασμῶν τό κλυδώνιον κόπασον, καί καθοδήγησον αὐτά, πρός λιμένα τοῦ θείου θελήματος.
Ἀγγέλων, ἁγιωτέρα ὑπάρχεις, τόν αὐτοὺς δημιουργήσαντα Λόγον, ὑπέρ αἰτίαν καί λόγον τεκοῦσα, Ὑπεραγία Παρθένε πανάμωμε· διό ἁγίασον ἡμῶν, τήν ψυχήν καί καρδίαν καί αἴσθησιν.
Νεκρώσασα, διά τοῦ Τόκου Σου Κόρη, τόν ἀρχέκακον ἐχθρόν τοῦ ἀνθρώπου, τήν καθ’ ἡμῶν ὀλεθρίαν μανίαν, τούτου εἰς τέλος Κυρία, κατάργησον, καὶ καθοδήγησον ἡμᾶς, πρός λιμένας τοῦ θείου θελήματος.
Διάσωσον ἡμῶν ἡ θεία προστάτις, τούς πίστει τῇ ἀρωγῇ Σου προστρέχοντας καί ἐκζητοῦντας τήν θείαν Σου προστασίαν.
Ἄχραντε ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αἰτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β´. Τοῖς αἱμάτων σου.
Ὡς θησαυρός θεϊκῆς ἀγαθότητος καί προστασία ἡμῶν καί ὑπέρμαχος, ἐκ πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως τήρει ἀτρώτους ἡμᾶς, Σεριφιώτισσα· πρός Σέ γάρ ἀεί καταφεύγομεν.
Προκείμενον.
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός Σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καί γενεᾷ.
Στίχος. Ἄκουσον, θύγατερ καί ἴδε καί κλῖνον τό οὖς Σου καί ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ Σου καί τοῦ οἴκου τοῦ πατρός Σου καί ἐπιθυμήσει ὁ Βασιλεύς τοῦ κάλλους Σου.
Εὐαγγέλιον
Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν (Κεφ. α΄ 39-49, 56).
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριάμ, ἐπορεύθη μετά σπουδῆς εἰς τήν Ὀρεινήν, εἰς πόλιν Ἰούδα καί εἰσῆλθεν εἰς τόν οἶκον Ζαχαρίου καί ἠσπάσατο τήν Ἐλισάβετ. Καί ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τόν ἀσπασμόν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τό βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς. Καί ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καί ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καί εἶπεν· εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Καί πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ Μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδού γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνή τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τά ὦτά μου, ἐσκίρτησε τό βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. Καί μακαρία ἡ πιστεύσασα, ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρά Κυρίου. Καί εἶπε Μαριάμ· μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον καί ἠγαλλίασε τό πνεῦμά μου ἐπί τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρί μου· ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης Αὐτοῦ. Ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί· ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός καί ἅγιον τό ὄνομα Αὐτοῦ. Ἔμεινε δέ Μαριάμ σύν αὐτῇ, ὡσεί μῆνας τρεῖς καί ὑπέστρεψεν εἰς τόν οἶκον αὐτῆς.
Δόξα…
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καὶ νῦν…
Τῆς Σεριφιωτίσσης πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχος. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέ.
γα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου
ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Ἴον εὐωδέστατον τοῦ Παραδείσου ὑπάρχον, πάντας καταμύρισον θείᾳ εὐωδίᾳ Σου, Σεριφιώτισσα· καὶ ὀδμαῖς Πνεύματος, πάθη τά δυσώδη, ἀποδίωξον δεόμεθα, ὑγείαν καὶ ἴασιν, ψυχαῖς ὁμοῦ καί σώμασι δίδουσα, μυροβούλους ποίησον, ἡμᾶς τούς δυσωδείᾳ ὑπάρχοντας· ἵνα Σοί βοῶμεν, τό χαῖρε τοῦ Ἀγγέλου ἐκ ψυχῆς, καί ἐγκωμίων τοῖς ἄνθεσι Σήν Εἰκόνα στέφωμεν.
Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν Σου…
ᾨδή ζ´. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ῥείθροις τῶν οἰκτιρμῶν Σου, τῶν παθῶν ἡμῶν σβέσον, Μῆτερ τούς ἄνθρακας, καὶ ἄναψον τήν φλόγα, τῆς πρός Θεόν ἀγάπης, ἐν ταῖς ψυχαῖς τῶν βοώντων Σοι• χαῖρε Ἀκρωτηριανή, ἡμῶν ἡ προστασία.
Τῶν ἀΰλων χαρίτων φωτοφόρον δοχεῖον Μῆτερ ὑπάρχουσα, χαρίτωσον τάς φρένας, ἡμῶν καί τάς καρδίας, καί συνέτισον ψάλλοντας· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεός εὐλογητός εἶ.
Σαρκωθείς ἐκ γαστρός Σου ὁ τό εἶναι τοῖς πᾶσι παρέχων Κύριος, Κυρίαν Σε ἁπάντων, καί Δέσποινα δεικνύει, Θεοτόκε Πανάχραντε, Ὃν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπέρ τῶν Σέ ὑμνούντων.
Ἰατῆρα τεκοῦσα, ἐν τῷ φόβῳ Κυρίου ζωήν τήν κρείττονα, ἐν ἤθεσιν ἀμέμπτοις, τῇ Σῇ ἐπικουρίᾳ, ἐνδυνάμωσον δέομαι, ἵνα ῥυσθῶμεν δεινῶν, παγίδων τοῦ βελίαρ.
ᾨδή η΄. Τὸν Βασιλέα.
Σῷζε καί σκέπε, ἐπιβολῆς τοῦ παγκάκου, νῆσον Σέριφον καί τάς Κυκλάδας Νήσους, καί τήν Ἑλλάδαν πᾶσαν, τήν Σέ τιμῶσαν, Κόρη.
Ῥῶσιν σωμάτων, καί τῶν ψυχῶν τήν ὑγείαν, ἐπιβράβευσον ἡ τῆς Σερίφου σκέπη, τοῖς ἐξαιτουμένοις, τήν Σήν ἐπιστασίαν.
Γενοῦ Παρθένε, καταφυγή ἐν ἀνάγκαις, καί βοήθεια ἐν θλίψεσι ποικίλαις, τῶν ἀνευφημοῦντων, θαυμάτων τάς σειράς Σου.
Οἶδας Σοῦ δούλου, τόν σκοτασμόν Θεοτόκε, ὅς οὐδόλως φωτός Θεοῦ μετέχει· φώτισον οὖν τοῦτον, φωτί Σου τῷ ἀστέκτῳ.
ᾨδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Ἰάτρευσον, Κυρία, ἡμῶν τάς διανοίας, τραυματισθείσας ἀπάτῃ τοῦ ὄφεως, ἡ τῆς Σερίφου καλλονή, καί πρός ἀνάβασιν θείαν ἱκάνωσον.
Ὑψίστου θεῖε θρόνε, Ἀκρωτηριανή μου, ἀπό κοπρίας παθῶν με ἀνύψωσον, τόν χειμαζόμενον δεινῶς, ἵν’ εὐγνωμόνως δοξάζω Σε, Ἄχραντε.
Βοῶμεν ἀσιγήτως οἱ ἐν τῇ Σερίφῳ, τήν πρός ἡμᾶς ὁμολογοῦντες χρηστότητα Σοῦ τῆς Μητρός τῆς ἀγαθῆς καί τῇ Εἰκόνι Σου, Κόρη, προσπίπτομεν.
Ὑμνοῦμέν Σου τήν δόξαν, Ἀκρωτηριανή μου, καί ἐκ βαθέων ψυχῆς ἐκβοῶμέν Σοι· Σύ εἶ ἡμῶν ἐλπίς, χαρά καί θυμηδία ψυχῆς καί βοήθεια.
Άξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον Σε μεγαλύνομεν.
καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις Θεοπόθητε Μαριάμ, τοῦ Φωτός ἡ Μήτηρ, ἡ γεννήσασα Ἰησοῦν, τόν τοῖς καθημένοις, ἐν τῇ σκιᾷ θανάτου καί σκότει, φῶς ἐκλάμψαντι τό οὐράνιον.
Χαίροις ἡ παμπόθητος Μαριάμ, Πατρός εὐδοκίᾳ ἡ γεννήσασα τόν Υἱόν, Πνεύματος Ἁγίου πρός Σέ τῇ ἐπελεύσει· χαίροις τῶν Ὀρθοδόξων λιμήν ὑπάρχουσα.
Χαίροις ἡ ἐλπίς μου ἡ ἐν τῇ γῇ· χαίροις πρός τά ἄνω εὐσυμπάθητος ὁδηγός· χαίροις Παραδείσου ἀνοίγουσα τάς πύλας τοῖς ἐπικαλουμένοις Σόν θεῖον ὄνομα.
Τῆς Σερίφου οὗσα θεῖος φρουρός καί τῶν ἐν ἀνάγκαις ἀπροσμάχητος βοηθός, καθήλωσον πᾶσαν κακόνοιαν βελίαρ, Σῇ θείᾳ μεσιτείᾳ πρός τόν Παντάνακτα.
Ὡς ἔσωσας πάλαι ἐκ τῆς φθορᾶς καί ἐκ τοῦ θανάτου σεβομένην Εἰκόνα Σήν νεάνιδαν, Κόρη, διάσωσον κινδύνων τούς ἐπικαλουμενους τήν προστασίαν Σου.
Προσδέχου τόν αἶνον, Μήτηρ Θεοῦ, τόν ἐκ τῶν χειλέων τῶν ἐμῶν τε τῶν ῥυπαρῶν καί ἐλέους στάξον ῥανίδα, Θεοτόκε, πηγή ἡ τοῦ ἐλέους οὖσα ἀκένωτος.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.
Τό Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομα σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῇς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῇς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομα Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τὸ ἑξῆς·
Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Χαίροις τῆς Σερίφου καλλονή· χαίροις τῶν Κυκλάδων προσττις· χαίροις τῶν πάντων χαρά· χαίροις Θεραπεύτρια ἡμῶν ἀντίληψις· τούς προστρέχοντας φύλαττε εἰς θείαν Μονήν Σου καί ζητούντας ἴασιν ψυχῆς καί σώματος. Ὕμνον δέ βοῶσιν ἐκ πόθου, περίσκεπε τῇ θείᾳ Σου Σκέπῃ καί πρός τόν Υἱόν Σου χειραγώγησον.
Δέσποινα, πρόσδεξαι τάς δεήσεις τῶν δούλων Σου καί λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.
Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπην Σου.
Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.
Στίχοι.
Σκέπασον, Κόρη, πτέρυξι τῆς θείας Σου ἀγάπης,
τόν σχόντα ἐκ προθέσεως ἁγνῆς τοῦδε τοῦ ὕμνου
τήν σύνταξιν, τόν ψάλλοντα Σήν δόξαν Ἰωάννην,
ἅμα τε τούς οἰκογενεῖς αὐτοῦ καί ἠγαπημένους.
