Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον Μακρυμαλλής Ψαχνών Ευβοίας

Ποίημα Πηνελόπης Ἀθ. Νικολάου Φιλολόγου

Εΰλογήσαντος τοῦ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.

Καί εὐθύς ψάλλεται τετράκις ἐξ’ ὑπαμοιβῆς, μετά τῶν οἰκείων στίχων:
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. α’. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος Αὐτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Καὶ τὸ ἑξῆς.

Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὑπακοῆς καὶ ταπεινώσεως προτύπον, ταμεῖον ἅγιον τοῦ Πνεύματος Ἄχραντε, συντετριμμένων ἄκουσον κραυγὰς τῆς ψυχῆς· Δέσποινα ἐφθάρημεν ἐν τοῖς πάθεσιν ὅλως, τῇ στοργῇ Σου λύτρωσαι καὶ ἱκάνωσον πάντας, ἐπὶ τοῖς ἴχνεσιν Υἱοῦ Σου δραμεῖν, καὶ μιμητάς Σου γενέσθαι ἀξίωσον.

Δόξα.
Ἐν τῇ γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε, μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, Μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς Σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Καὶ νῦν.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ, Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.

ᾨδὴ α´. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας
Ἐν φόβῳ καὶ τρόμῳ τολμῶ Ἁγνή, Κυρία Παρθένε Μακρυμάλλης ζῶσα Πηγή, ὑμνῆσαι τὸ κλέος καὶ τὸ τάχος, τῆς κραταιᾶς προστασίας Σου Δέσποινα.

Ἀλγῶ καὶ ταράσσομαι ὡς ὁρῶ, βυθὸν τῆς ψυχῆς μου ἐν σαπρίᾳ ἁμαρτιῶν, δακρύων παράσχου μοι ὦ Μῆτερ, κρουνοὺς πρὸς ῥῶσιν καὶ ἴασιν δέομαι.

Τοῦ Λόγου εὐρύχωρε Σὺ Σκηνή, τῆς κτίσεως πάσης ὡραιότης καὶ ἀπαρχή, ἀγλάϊσμα καὶ δόξα μοναζόντων, ἱλέῳ ὄμματι σῷζε ἱκέτας Σου.

Τὸν πλοῦτον ἐσκόρπισα ἀφειδῶς, τῆς χάριτος Κόρη ὡς ὁ ἄσωτος ὁ υἱός, λιμώττουσα σπεύδω ἐπιστρέφειν, ὡς σεσηπὸς ἀγοραῖον περίτριμμα.

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ἐπλανήθην Παρθένε καὶ τρόμῳ φεῦ! νῦν συνέχομαι· πόθεν μοι βοήθεια ἥξει καὶ ἐπιστρέψει με; ὡς ὀρειάλωτον, εὑροῦσα πρόβατον Κόρη, ποίμνη τοῦ Παντάνακτος Σὺ ἐπανάγαγε.

Θεοτόκε Κυρία βροτῶν Ἀγγέλων καὶ κτίσεως, ἄνοιξον ἀγκάλας στοργής Σου ὡς Μήτηρ πάναγνος· καὶ Θυγατέρων Σου, ἀναπαυσις μόνη ὅτι, πρὸς τὴν Μόνην Σὲ μόναι κατέφυγον.

Ἀλογίας μου πράξεις καὶ λογισμῶν βόρβορον, καὶ ἐπιθυμίας ἀτόπους Σὺ διασκέδασον, πάντα γὰρ δύνασαι, ὡς Μήτηρ οὖσα τοῦ Λόγου, Ὃς ταῖς ἱκεσίαις Σου πᾶσι χαρίζεται.

Φοβερὰ Προστασία γονυπετῶς κράζω Σοι, φρούρει οἶκόν Σου Μακρυμάλλης καὶ διαφυλάττε, ἐξ ἀοράτων ἐχθρῶν, καὶ δυσσεβῶν πολεμούντων, Ὄνομα ὑπέρτατον τοῦ Παντοκράτορος.

Διάσωσον, τὴν ἀπορήσασαν Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, καὶ ἐν τάφῳ κατακειμένην ἔργοις ἀνόμοις μου, Θεόνυμφε, Παναγία Παρθένε.

Ἀνάστησον, τὴν νεκρωθεῖσαν ψυχήν μου ἐκ ῥᾳθυμίας, καὶ ζωῆς αἰωνίου σκεῦός με Σὺ ἀνάπλασον, καὶ στήριξον, ἀσταθὲς τῶν βημάτων.

Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β ´. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Ἱκέτας οἰκτροὺς τοῦ ᾍδου τὸ κατάβρωμα, ἐλπίδι ἐσχάτῃ πρὸς Σὲ χεῖρας τείναντας, μὴ παρίδῃς Ἄχραντε, Θεοτόκε Δέσποινα, ἕλκυσον τῇ Σῇ δυνάμει ἀπὸ τοῦ βυθοῦ παθῶν, πταισμάτων καὶ δεινῶν κακώσεων.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Εὐχαρίστως βοῶμέν σοι· χαῖρε Μητροπάρθενε χαῖρε Παντάνασσα, χαῖρε ῥόδον τὸ ἀμάραντον, χαῖρε τῶν ᾀσμάτων ᾆσμα ἄῤῥητον.

Τὴν εἰκόνα Σου Πάνσεπτε, πόθῳ περιπτύσσομαι καὶ ἀσπάζομαι, καὶ αἰτοῦμαι τὴν συγχώρησιν, τῶν πολλῶν πταισμάτων μου Θεόνυμφε.

Τῆς ψυχῆς μου ἀγλάϊσμα, Μήτηρ καὶ Προστάτις παρθενευόντων Σύ, τὴν Μονήν Σου διαφυλάττε, ἐκ τῶν πολεμούντων τὰ τοῦ Οἴκου Σου.

Ἐξ ἰλύος ἁρπάσασα, τὴν ῥερυπωμένην ψυχήν μου Πάναγνε, χάρισαί μοι καθαρότητα, νοῦ καρδίας βίου ὡς Παντάνασσα.

ᾨδή ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Ψαῦσον ὦ Ἁγνή, τῷ δακτύλῳ Σου τῆς γλώσσης μου, ὅπως ᾄδω καθαρῶς καὶ ἀληθῶς, Σοὶ τὰ θεῖα μεγαλεῖα καὶ τὴν δόξαν Σου.

Ἅρδευσον Πηγή, τῶν ναμάτων Σου τῇ χάριτι, τῶν ψυχῶν ἡμῶν τὴν ἔρημον, ὡς Ζωοδόχος καὶ Μητέρα τῆς ζωῆς ἡμῶν.

Δίδαξον ἡμᾶς, ταπεινώσεως ὁδὸν Σεμνή, ἡ διὰ ταύτης ὑψωθεῖσα Σύ, ἕως χωρῆσαι τὸν ἀχώρητον ἐν μήτρᾳ Σου.

Ἕαρ τὸ γλυκύ, τὸν Υἱόν Σου καὶ Θεὸν ἡμῶν, ταῖς ἱκεσίαις Σου δυσώπησον, ὅπως ῥυσθῶμεν, ἐκ παγίδων τοῦ ἀλάστορος.

ᾨδὴ στ´. Τὴν δέησιν.
Ἀφρόνως, ὅλον ἠνάλωσα βίον, ἐν τοῖς πάθεσι καὶ πλείσταις ἁμαρτίαις, ἀλλὰ θαῤῥοῦσα τῇ Σῇ εὐσπλαγχνίᾳ, καθικετεύω ἐν δάκρυσι Δέσποινα, γενοῦ μοι θύρα ἱλασμῶν, πρὸς Σωτῆρα Υἱόν Σου καὶ Κύριον.

Τῷ κράτει, τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν μου, ὑποκύψασα ἐν βάθει ἀμελείας, καὶ ῥαθυμίας καὶ ζάλῃ ἀγνοίας, φιλαμαρτήμων ὑπάρχουσα Πάνσεπτε, ἀγκάλαις Σου ταῖς μητρικαῖς, δέξαι ῥῦσαι καὶ σῶσόν με δέομαι.

Κηρύττω Σου, Υἱοῦ καὶ Θεοῦ μου, τὸ φιλεύσπλάγχνον τὴν ἄπειρον ἀγάπην, ἀλλὰ κενὸν ὄντως οὖσα δοχεῖον, ἀπαῤῥησίαστον ἔχουσα δέησιν, θερμῇ πρεσβείᾳ Σου θαῤῥῶ, ὅπως τύχω πταισμάτων ἀφέσεως.

Τῷ πλήθει, ἁμαρτιῶν ὀλεθρίων, ἀπωλέσασα ὑγείαν καὶ δυνάμεις, ἐν συντριβῇ, μετανοίας Παρθένε, ὡς ὁ Δαυΐδ Σοι κραυγάζω ἱλάσθητι, καὶ ἴασόν μου τὴν ψυχήν, καὶ τὴν ῥῶσιν τῷ σώματι δώρησαι.

Διάσωσον, τὴν ἀπορήσασαν Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, καὶ ἐν τάφῳ κατακειμένην ἔργοις ἀνόμοις μου, Θεόνυμφε, Παναγία Παρθένε.

Ἀνάστησον, τὴν νεκρωθεῖσαν ψυχήν μου ἐκ ῥᾳθυμίας, καὶ ζωῆς αἰωνίου σκεῦός με Σὺ ἀνάπλασον, καὶ στήριξον, ἀσταθὲς τῶν βημάτων.

Αῖτησις καί τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.
Μακρυμάλλης ἡ δόξα Κοσμήτωρ καὶ Ἄνασσα, μοναζόντων ἡ παραμυθία καὶ δύναμις, σῶζε σκέπῃ τῇ Σῇ Κυρία, πάντας τοὺς πιστούς, τοὺς Σὲ ἔχοντας καταφυγὴν καὶ ἰαμάτων χορηγόν, καὶ ἀξίωσον Δέσποινα, δάκρυσι μετανοίας, καὶ ἔργοις τῆς εὐποιίας, ἐν παρθενῶνί Σου εὑρεῖν, σωτηρίας τὴν ἀπόλαυσιν.

Προκείμενον
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός Σου, ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ.
Στίχ.: Ἄκουσον θύγατερ καὶ ἴδε, καὶ κλῖνον τὸ οὖς Σου, καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ Σου καὶ τοῦ οἴκου τοῦ Πατρός Σου, καὶ ἐπιθυμήσει ὁ Βασιλεὺς τοῦ κάλλους Σου.

Εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν (α´ 39-49, 56).
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριάμ, ἐπορεύθη εἰς τὴν Ὀρεινὴν μετὰ σπουδῆς, εἰς πόλιν Ἰούδα· καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου, καὶ ἠσπάσατο τὴν Ἐλισάβετ. Καὶ ἐγένετο, ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς· καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ, καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ, καὶ εἶπεν· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Καὶ πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδοὺ γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. Καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα, ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε Μαριάμ· μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον, καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρί μου, ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ· ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί. Ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός, καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα αὐτοῦ. Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ ὡσεὶ μῆνας τρεῖς, καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.

Δόξα.
Πάτερ Λόγε Πνεῦμα, Τριὰς ἡ ἐν Μονάδι, ἑξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στ. Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με ὁ Θεός…
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Μὴ βδελύξη Δέσποινα, ῥερυπωμένην μὲ οὖσαν, καὶ οἰκτρὸν κατάλοιπον δόξης Πλαστουργήσαντός με εἰκόνι Του. Ἄθυρμα γέγονα, παίγνιον ἄθλιον, δαιμονίων ἐμπαιξάντων με, ἐξ ἀμελείας μου, καὶ κατακριτέας ἁγνοίας μου. Ἔκτεινον χεῖρα, Ἄχραντε, καὶ δεινοῦ βυθοῦ με ἀνάαγε, ὅπως ἀνανήψω, καὶ ὅπλοις τοῦ φωτὸς ὀχυρωθῶ, καὶ μετὰ Σοῦ συμπορεύσωμαι, ὅπου ὀδηγήσῃς με.

Οὐδείς, προστρέχων ἐπὶ Σοί, κατησχυμένος ἀπὸ Σου ἐκπορεύεται, Ἁγνὴ Παρθένε Θεοτόκε, ἀλλ᾿ αἰτεῖται τὴν χάριν καὶ λαμβάνει τὸ δώρημα, πρὸς τὸ συμφέρον τῆς αἰτήσεως.

Μεταβολὴ τῶν θλιβομένων, ἁπαλλαγὴ τῶν ἀσθενούντων ὑπάρχουσα, Θεοτόκε Παρθένε, σῶζε πόλιν καὶ λαόν, τῶν πολεμουμένων ἡ εἰρήνη, τῶν χειμαζόμενων ἡ γαλήνη, ἡ μόνη προστασία τῶν πιστῶν.

ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ἐν τῇ μήτρᾳ Παρθένου εὐδοκήσας εἰργάσω βροτῶν τὴν λύτρωσιν, ὡς ὄντως Θεοῦ Λόγος, γεννηθεὶς πρὸ αἰώνων, τοῦ Πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα· Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Εἰς ἀβύσσους κριμάτων πελαγίζουσα μόνη Μῆτερ ἀπείρανδρε, βοῶ σοι ἐν ὀδύνῃ· ὁλκὰς τῆς σωτηρίας ναυαγήσασαν σῶσόν με, ὅπως δοξάζω Υἱόν, τὸν Σὸν καὶ Κύριόν μου.

Τὸν βλαστόν Σου Παρθένε προσκυνοῦσαι θερμῶς ἱκετεύομεν, τὰς πόθῳ τετρωμμένας γλυκείας Σου ἀγάπης μὴ παρίδῃς ὡς εὐσπλαγχνος· Ὁ τῶν πατέρων ἡμῶν Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Ὑπέρτερα ἀγγέλων καὶ τῆς κτίσεως δῶρον πανυπερτέλειον, ἐδείχθης ὦ Παρθένε, καὶ γεγονας ἀφράστων Μυστηρίων τὸ ὄργανον· Ὁ εὐδοκήσας ἐν σοί, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

ᾨδὴ η´. Τὸν Βασιλέα τῶν Οὐρανῶν.
Θεία εἰκών Σου, ὡς θαυμαστῶς δωρηθεῖσα, τοῖς ποιμέσι ἐν φωτὶ τῆς σῆς ἀγάπης, γέγονεν ταμεῖον ἰάσεων παντοίων.

Τῶν ἀοράτων, καὶ ἀκαθάρτων ἐχθρῶν μου, τὰς παγίδας ἀχρηστεύουσα Παρθένε, φρούρησόν με ὅπλοις, τῆς Σῆς εὐεργεσίας.

Νυμφαγωγοῦσα, τῷ Σῷ Υἱῷ συναρμόττεις, τοὺς Αὐτὸν ποθοῦντας καὶ ὑμνοῦντας, ἄπειρον στοργήν Σου, καὶ κράτους Σου τὴν δόξαν.

Οἶδας τραυμάτων, καὶ πικροτάτων παθών μου, τὸ ἐπάναγκες ἰάσεως Κυρία, καταξίωσόν με, θαυμάτων Σου μερίδος.

ᾨδὴ θ´. Κυρίως Θεοτόκον.
Ἡμάρτηκα Κυρίῳ, καὶ ὅλως κυλινδοῦμαι, ἐν λογισμοῖς ἀκαθάρτοις καὶ πράξεσιν, ἐν ἀπογνώσει κραυγάζω Σοι, Μῆτερ σῶσόν με.

Ἀθλήσεως τὸν τύπον, δίδαξον Παρθένε, μοναζουσῶν ὁδηγός τε καὶ σύμβουλος, ὑπογραμμὸς τῶν θελόντων σωθῆναι Δέσποινα.

Δοξάζω Σου τὸν τόκον, καὶ ὑμνολογῶ σε, τῶν ἀποῤῥήτων ἐράσμιον ὄργανον, τῆς σωτηρίας ἀνθρώπων σκεῦος τὸ τίμιον.

Χειρί Σου τῇ πανάγνῳ, ἔγειρον καὶ ῥῦσαι, ἐκ τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου Ἄχραντε, ὅπως κηρύττω στοργής Σου βάθος τὸ ἄμετρον.

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.

Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις μοναζόντων ὑπογραμμός, δύναμις καὶ κλέος Μακρυμάλλης τε γλυκασμός· χαίροις προστασία, ὑμνούντων Θεοτόκε, ἐν τῇ σεπτῇ μονῇ Σου τὰ μεγαλεῖά Σου.

Χαίροις ταπεινώσεως κορυφή, χάριτος ταμεῖον, μυροδόχε θείας βουλῆς, πίστεως ἀδάμας, ὑπακοῆς ὁ τύπος, ὑπομονῆς ἀκρότης ἐλπίδος ἔρεισμα.

Κεχαριτωμένη σὲ προσφωνεῖ, Γαβριὴλ ὁ μέγας, Ταξιάρχης καὶ εὐλογεῖ, τόκον Σου τὸν θεῖον, δι᾿ οὗ πᾶσιν ἀνθρώποις, παράδεισος ἠνοίχθη καὶ χρέος σβέννυται.

Δέομαι δακρύων δός μοι πηγάς, δηγματα δρακόντων θεραπεύσαι ῥοαῖς αὐτῶν, ὅτι παιδιόθεν, πληγὰς ἔχω ἐκ τούτων, ἱλάσθητι σῇ δούλῃ Παρθένε Ἄχραντε.

Κάλλος τῶν παρθένων Μήτηρ Θεοῦ, ἴασιν παράσχου τοῖς νοσοῦσι καὶ πειρασμοῖς, καταπονουμένους, ἐνίσχυσον εὐχαῖς Σου, καὶ πάντας ὑπὸ σκέπην τὴν σὴν συντήρησον.

Φρούρει τὴν Μονήν Σου ὡς στρατηγός, ἀεὶ νικηφόρος καὶ καμνόντων ὡς ἀρωγός· δέξαι τὰς αἰτήσεις, λαοῦ καὶ μοναζόντων, τῶν ἐπικαλουμένων τὴν σὴν βοήθειαν.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι πάντες, μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

Τρισάγιον.
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεός ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καὶ τὸ ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.

Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων, Σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τὴν σεπτήν Σου Εἰκόνα προσκυνοῦμεν Πανύμνητε, ἥν καὶ θαυμαστῶς κατεδέξω δωρηθῆναι τῇ ποίμνῃ Σου, ἐν μέσῳ ὑπερλάμποντος φωτός, νυκτὶ ᾗ οἱ ποιμένες εὐλαβῶς, ἐν τῇ πέτρᾳ καθεώρων τῆς σεμνοτάτης μορφῆς Σου τὸ ἄῤῥητον. Δόξα τῇ ἐμφανείᾳ Σου Ἁγνή, δόξα τοῖς θαυμασίοις Σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς Σου ἀνεκφράστῳ προνοίᾳ Ἄχραντε.

‘Εκτενὴς καὶ ἀπόλυσις, μεθ᾿ ἥν τὸ ἑξῆς:

Ἦχος β´. Ὅτε ἐκ τὸν ξύλου.
Σῶσον τοὺς ἐλπίζοντας τῇ σῇ, μητρικῇ πρεσβείᾳ καὶ ῥῦσαι, ἀπὸ ἐχθρῶν δυσμενῶν, σβέσον χαριτόβρυτε, παθῶν τὴν κάμινον, ἡ Πηγὴ τῆς ζωῆς ἡμῶν, τὴν νέκρωσιν οἶδας, τὴν ἀποχωρίζουσαν, ἐκ τοῦ Υἱοῦ Σου ἡμᾶς, σπεῦσον, καὶ ἀνάστησον πάντας, ὅπως δυνηθῶμεν Κυρίου, ἱματίου ἅψασθαι καὶ ζήσωμεν.

Μεῖνον, μεθ᾿ ἡμῶν ἡ Ἀρωγή, καὶ ἡ Βακτηρία αἰτούντων τὴν σὴν βοήθειαν, σκέπασον τῇ σκέπῇ Σου τὴν σὴν Μονὴν καὶ σεμνῶς, καταξίωσον Δέσποινα, δουλεύειν Κυρίῳ, τὰς ἐν Παρθενώνι Σου βίον ἀσκήσεως, ὅλως, ἐκ καρδίας ποθούσας, τύπον σε Ὑπέραγνε ἔχειν, λόγοις τε καὶ ἔργοις τε καὶ πράξεσιν.

Δέσποινα πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πάσαν ἐλπίδα μου εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον ἡμᾶς ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.

Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν.
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὅ Θεός ἡμῶν ἐλέησον ἡμᾶς.
Ἀμήν.

Δίστιχον.
Δέξαι εὐηκόως Κυρία Μακρυμάλλης,
Δούλης Σου ταλαίνης, ὕμνους καὶ ἱκεσίας.