Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον την Μυρτιώτισσα

Ποίημα Αποστόλου Παπαχρήστου

†Εορτάζετε την πρώτη Κυριακή του Οκτωβρίου

Εὐλογήσαντος τοῦ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.

Καί εὐθύς ψάλλεται τετράκις ἐξ’ ὑπαμοιβῆς, μετά τῶν οἰκείων στίχων:
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. α’. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος Αὐτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Εἶτα τὰ παρόντα Τροπάρια.

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ σταυρῷ.
Τῆς Θεοτόκου τῇ εἰκόνι προσπέσωμεν, ἐν κατανύξει ἐκτενῶς καὶ βοήσωμεν, οἱ ἐν ποικίλαις θλίψεσιν ὑπάρχοντες, Δέσποινα, βοήθησον, Μυρτιώτισσα πάντας, σπεῦσον ἐξελοῦ ἡμᾶς, τῶν τοῦ βίου σκανδάλων, καὶ ἐκ δαιμόνων πάσης ἀπειλῆς, Σὺ γὰρ ὑπάρχεις ἐλπὶς τῆς ζωῆς ἡμῶν.

Δόξα. Ὁ αὐτός. Σήμερον τῆς εὐδοκίας.
Σήμερον τῆς Θεοτόκου ἡ μνήμη ἐπέφανε, δεῦτε οὖν προθύμως Ταύτην πάντες ἀνυμνήσωμεν, ἐν ᾠδαῖς οἱ πιστοὶ τὴν πάνσεπτον Μυρτιώτισσαν, καὶ τὴν Αὐτῆς εἰκόνα κατασπασώμεθα, βοῶντες Αὐτῇ μεγαλοφώνως καὶ λέγοντες· χαῖρε Κεχαριτωμένη, τοῦ κόσμου ἡ ἀνάκλησις.

Καὶ νῦν.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι· εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο, ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ· Σοὺς γὰρ δούλους σῴζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Εἶτα ὁ Ν’ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.

Εἶτα ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς· Μυρτιώτισσα σῷζε ἀεὶ πάντας· Ἀποστόλου.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Μαρία Θεόνυμφε ἡ Χριστὸν, ἀσπόρως τεκοῦσα, τὸν τὰ πάντα τῇ Ἑαυτοῦ, δυνάμει ποιήσαντα δυσώπει, Αὐτὸν ζωῆς θείας μέτοχον δεῖξαί με.

Ὑπάρχουσα ἄβυσσος Ἀγαθὴ, Παρθένε ἐλέους, τὸν εἰς βάθος ἁμαρτιῶν, πεσόντα με σῶσον προσκυνοῦντα, καὶ ἀνυμνοῦντά Σε, ὦ Μυρτιώτισσα.

Ῥωννύμενος σθένει Σου, ὦ Ἁγνὴ, κακίαις δαιμόνων καὶ παθῶν μου ἐκ ζοφερᾶς, λυτροῦμαι Παρθένε τρικυμίας· διὸ καὶ χαίρων τὸ χαῖρε κραυγάζω Σοι.

Τὸν Ὄντα κυήσασα ἀληθῶς, διπλοῦν ταῖς οὐσίαις καὶ ταῖς φύσεσιν, Ἁγαθὴ, Χριστὸν, Ὅν δυσώπει τὴν μονήν Σου, κινδύνων δεῖξαι ἐκ πάντων ἀλώβητον.

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψίδος.
Ἰατρεῖον, Παρθένε, τὸν Σὸν ναὸν ἔδειξας, ἄμισθον ψυχῶν καὶ σωμάτων, ἔνθα προσπίπτοντες, πιστοὶ λαμβάνομεν τὴν θεραπείαν βοῶντες· χαῖρε τῶν νοσούντων, χαρὰ καὶ ἀντίληψις.

Ὦ Πανύμνητε Μῆτερ, Χριστιανῶν καύχημα, καὶ τῶν Ἀσωμάτων Βασίλισσα, θρόνε πύρινε, τοῦ Παντοκράτορος, Σῶν οἰκτιρμῶν καὶ θαυμάτων, δεῖξον αἴγλην, Πάναγνε, τοῖς Σοὶ προσπίπτουσι.

Τῇ κακίᾳ δαιμόνων, τρωθεὶς, Ἁγνὴ, δοῦλός Σου, καὶ ἐκ συμφορῶν τῶν ἐν βίῳ, ἅμα καὶ θλίψεων, πεσὼν τῇ σκέπῃ τῇ Σῇ, αὖθις τὴν ἴασιν, Κόρη, τῆς ψυχῆς λαμβάνει, ὑμνῶν Σε γηθόμενος.

Ἵνα τί, ὦ ψυχή μου, τοῖς ζοφεροῖς πάθεσι, καὶ τῇ ἁμαρτίᾳ ἐμμένεις; Τὸ τέλος ἤγγικε· δράμε οὖν πρόσπεσον, τῇ Θεοτόκῳ βοῶσα· σῶσόν με πρεσβείαις Σου, ὦ Μυρτιώτισσα.

Διάσωσον, ὦ Μυρτιώτισσα, πάντας ἐκ τῶν κινδύνων· Σὲ γὰρ μόνην μετὰ Θεὸν προστάτιν κεκτήμεθα, Πανύμνητε σκέπη καὶ σωτηρία.

Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ Πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Αἲτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Πρεσβεία θερμὴ, πιστῶν τὸ καταφύγιον, πεινώντων τροφὴ, ἐχθρῶν φυγαδευτήριον, Σὺ ὑπάρχεις Ἄχραντε, καὶ μονῆς Σου φύλαξ ἀκοίμητος, ἥ καυχωμένη πάντοτε ἐν Σοὶ, κηρύττει βροτοῖς τὰ Σὰ θαυμάσια.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Σωτηρίας εἶ πρόξενος, πᾶσι τὸν Σωτήρα Χριστὸν ἡ τέξασα· ὅθεν σῶσόν με προστρέχοντα, τῇ σεπτῇ Σου σκέπη Μυρτιώτισσα.

Σὲ προστάτιν κατέχοντες, οἱ Χριστιανοὶ δεινῶς τιμωρούμενοι, ἐκ τῆς Ἄγαρ τῶν υἱῶν, Ἁγνὴ, συμφορῶν ἐδείκνυντο ἀμέτοχοι.

Ἀπὸ πάσης κακώσεως, θλίψεων καὶ νόσων καὶ περιστάσεων ἐκλυτρούμεθα, Πανύμνητε, οἱ Σὲ προστασίαν προβαλλόμενοι.

Σὺ θάνατου με λύτρωσαι, Κόρη, τόν νοσοῦντα ταῖς ἱκεσίαις Σου· τὸν Χριστὸν γὰρ πᾶσι τέτοκας, τὸν θανάτῳ λύσαντα τὸν θάνατον.

ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Ὦ φωτὸς αὐγὴ, φώτισόν μου τὴν διάνοιαν, ταῖς ἀστραπαῖς τῆς Σῆς λαμπρότητος, ἡ φῶς τοῦ κόσμου, Χριστὸν τὸν Θεὸν, κυήσασα.

Ζάλην τῶν παθῶν, συνεχόμενόν με λύτρωσαι, Ἁγνὴ ἐκ τούτων ἡ κυήσασα, τὸν διὰ πάθους Αὐτοῦ, ἀπάθειάν μοι βλύσαντα.

Ἔχουσα Σεμνὴ, Αἰτωλία τὴν εἰκόνα Σου, φρουρὸν καὶ τεῖχος ἀπροσμάχητον, ἐχθρῶν τὰ πλήθη ἀπελαύνει Μυρτιώτισσα.

Ἄκουσον Ἁγνὴ, τῆς ἐμῆς φωνῆς καὶ ῥῦσαί με, ἐκ δαιμόνων τῶν κυκλούντων με καὶ γὰρ ζητοῦσιν, ὥσπερ κύνες ἀφανίσαι με.

ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ.
Εἰρήνευσον, τὴν ψυχήν μου, Παρθένε, καὶ ὑγείαν δὸς Σῷ δούλῳ ἐν τάχει· Σὺ ἰατρὸς ἀσθενῶν εἶ καὶ ῥύστης, τῶν αἰχμαλώτων διώκτης δαιμόνων τε· ὡς Μήτηρ γὰρ τοῦ Ποιητοῦ, καὶ ποιεῖς ὅσα θέλεις καὶ δύνασαι.

Ἰάσεων, τὴν πηγὴν ἡ τεκοῦσα, τὸν μὴ σχόντα καὶ μηκέτι τοὺς πόνους, ὑπενεγκεῖν καὶ τὰς νόσους δυνάμενον, ἰάτρευσόν με· Σὺ γὰρ εἶ, ἀσθενούντων ἐλπὶς, Μυρτιώτισσα.

Προστάτις Σὺ, ἐν καιρῷ τῆς δουλείας, πᾶσι γέγονας, ὦ Μῆτερ τοῦ κόσμου, τὴν Σὴν μονὴν καὶ ναόν τοῖς παιδίοις, γραμμάτων οἶκον καὶ ἄσυλον ἔδειξας, κηρύττοντας τὰ Σὰ σεπτὰ, μεγαλεῖα Παρθένε, τοῖς πέρασι.

Ἀνύμφευτε, Θεοτόκε Ἀγγέλων, ἡ ἀσύγκριτος τῇ δόξῃ καὶ κάλλει, τὸν τὴν ζωὴν τῶν Ἀγγέλων ἐν κόσμῳ, βιῶσαι θέλοντα δοῦλόν Σου, φθόνῳ τε, καὶ πάσης μηχανῆς τοῦ ἐχθροῦ, προσφυγόντα Σοι, σώζεις ὑμνοῦντά Σε.

Διάσωσον, Εὐλογημένη Μυρτιώτισσα Θεομῆτορ, ἀπὸ παντοίας ἐν βίῳ κακώσεως, τοὺς προσιόντας Εἰκόνι Σου τῇ τιμίᾳ.

Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.

Αἲτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.
Προστασία τῶν Χριστιανῶν ἀκαταίσχυντε, Αἰτωλίας σκέπη καὶ ἰσχὺς ἀπροσμάχητε, μὴ παρίδῃς ἀπεγνωσμένων τέκνων Σου φωνὰς, ἀλλὰ σπεῦσον καὶ νῦν ὥς ποτὲ, ἐκ τῶν τυράννων Σὸν λαὸν, τῶν ἀθέων διέσωσας, πάσης δουλείας, Κόρη, ῥῦσαι ἡμᾶς βοῶντας· Σὺ εἶ τὸ στήριγμα ἀεὶ, Θεοτόκε τῶν τιμῶντών Σε.

Διάσωσον, Εὐλογημένη Παντάνασσα Θεομῆτορ, ἀπὸ παντοίας ἐν βίῳ κακώσεως, τοὺς προσιόντας Εἰκόνι Σου τῇ τιμίᾳ.

Προκείμενον.
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός Σου, ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ.
Στίχ. Ἄκουσον, Θύγατερ, καὶ ἴδε καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου,καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου καὶ ἐπιθυμήσει ὁ βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου.

Εὐαγγέλιον Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν (Κεφ. α´ 39-49, 56).
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριὰμ ἐπορεύθη εἰς τὴν Ὀρεινὴν μετὰ σπουδῆς, εἰς πόλιν Ἰούδα· καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου καὶ ἠσπάσατο τὴν Ἐλισάβετ. Καὶ ἐγένετο, ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς· καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Καὶ πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδοὺ γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. Καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα, ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε Μαριάμ· μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον, καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρί μου, ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης Αὐτοῦ. Ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί· ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Συνατὸς καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα Αὐτοῦ. Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.

Δόξα.
Πάτερ, Λόγε, Πνεῦμα, Τριὰς ἡ ἐν Μονάδι, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχ Ἐλέησόν με, ὁ Θεός…
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β´. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Μὴ παρίδῃς, Δέσποινα, τοῦ Σοῦ ἱκέτου δεήσεις, ὅτι ὑπερῆράν μου κεφαλὴν, Παρθένε, αἱ ἀνομίαι μου. Μολυσμὸς γέγονα, τοῦ ἀέρος οἴμοι, θλῖψις γῆς, θαλάσσης μίασμα, ἀνθρώπων ὄνειδος, παίγνιον δαιμόνων ὁ ἄθλιος, Ἀγγέλων θρῆνος, Ἄχραντε, ξένος τοῦ Θεοῦ καὶ ἀλλότριος. Οἴμοι, τί ποιήσω, τὸ τέλος νῦν ἐπέστη καὶ Κριτὴς, Κόρη, εἰς κρίσιν καθέζεται· σῶσόν με πρεσβείαις Σου.

Σῶσον ὀ Θεός τὸν λαό σου…

ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Νέους, ὦ Θεοτόκε, τοὺς ἀνθρώπους τῷ Σῷ τοκετῷ ἐποίησας, φθαρέντας παραβάσει, Ἀδὰμ τοῦ Πρωτοπλάστου, καὶ κραυγάζειν ἠξίωσας· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν Θεὸς, εὐλογητὸς εἶ.

Τὸν Δεσπότην τῶν ὅλων, ἐκδυσώπει, Παρθένε, σὺν θεηγόρῳ Κοσμᾷ, μονῆς Σου τὸν ἱκέτην, Μαρτύρων καὶ Ὁσίων, Αἰτωλίας τε καύχημα, ῥῦσαι ἡμᾶς τοῦ βοᾶν· Χριστὲ, εὐλογητὸς εἶ.

Ἀπὸ πάσης ἀνάγκης, ἐμφυλίου πολέμου, λιμοῦ, λοιμοῦ καὶ σεισμοῦ, αἱρέσεων παθῶν τε, ἡμᾶς καὶ πάσης βλάβης, Μυρτιώτισσα, λύτρωσαι, Χριστῷ ἐν πίστει βοᾶν· ἀεὶ εὐλογητὸς εἶ.

Σοὶ κραυγάζω, Παρθένε, ἔκτεινόν μοι Σὴν σκέπην καὶ σῷον τήρει ἀεὶ, ἐν ὄρει τε καὶ πόλει, ἀγρῷ ἤ ἐν θαλάσσῃ ἤ ἀέρι ὑπάρχοντα, βοᾶν Χριστῷ τῷ Θεῷ· ἀεὶ εὐλογητὸς εἶ.

ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Ἀπὸ πνευμάτων, τῶν πονηρῶν ὀχλουμένους, φεῖσαι Δέσποινα σῶσον τοὺς Σοὺς δούλους, ἵνα Σε ὑμνῶμεν, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Παρθενομῆτορ, τὸν Λυτρωτὴν ἡ τεκοῦσα, τοὺς δουλείᾳ καὶ αἰχμαλωσίᾳ, καὶ ἐν φυλακαῖς ῥῦσαι, ὅπως Σε ὑμνῶμεν.

Ὅτε ὡς νέφος, ἐν τῷδε τόπῳ ἀκρίδες, φθεῖραι ἔδραμον τοὺς ἀγρούς, Παρθένε, ἐδίωξας αὐτὰς, τοῦ λαοῦ Σε προσκυνοῦντος.

Σὲ ἱκετεύω, τοὺς πονηροὺς λογισμούς μου, τοὺς ἀεὶ τὴν ψυχήν μου τυραννοῦντας, δίωξον Παρθένε, ἀεὶ εὐλογημένη.

ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Τὸν Σὲ παρακαλοῦντα, καὶ πόθῳ ἐκζητοῦντα, τὴν Σὴν ἀντίληψιν, μὴ ὑπερίδῃς Ἁγνὴ, μηδὲ κενὸν ἀποστρέψῃς, Σόν δοῦλον Ἄχραντε.

Οἱ νόσοις ἀνιάτοις, ὀχλούμενοι σωμάτων, καὶ τῶν ψυχῶν, Μυρτιωτίσσῃ νῦν δράμετε, καὶ γὰρ παρέχει ἰάσεις πᾶσι τοῖς χρήζουσι.

Λαὸς τῆς Αἰτωλίας, πρύτανιν Σὲ κτᾶται, καὶ τὰ περίχωρα τεῖχος ἀκράδαντον, ἡ δὲ μονή Σου Σὲ κόσμον, ὦ Μυρτιώτισσα.

Οἱ Ἄγγελοι τὸ χαῖρε, βοῶσι Σοι Παρθένε, ἡμεῖς δὲ γόνυ Σοι κλίνομεν κράζοντες· μὴ ὑπερίδῃς λαόν Σου, νῦν ἀπολλύμενον.

Ὑπέραγνε Μαρία, Τριάδος Ὑπερθέου, δοχεῖον θεῖον Αὐτὴν καθικέτευε, σὺν τοῖς Ἁγίοις τε σῴζεσθαι ἅπαντας.

Ἀξιόν ἐστίν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σέ τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὅντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.

Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Δεῦτε τὴν εἰκόνα τὴν ἱερὰν, τῆς Μυρτιωτίσσης, ἀσπασώμεθα εὐλαβῶς· βρύει γὰρ ἰάσεις, ψυχῶν τε καὶ σωμάτων, πιστῶν προστάτις πέλει, ἐλαύνει δαίμονας.

Χαῖρε πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν, καὶ μονῆς Μυρτέας, ἡ προστάτις καὶ βοηθὸς· σκέπη Αἰτωλίας, φρουρὲ Ἀκαρνανίας, ἡμῶν ἡ προστασία, χαῖρε Μητρόθεε.

Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ, νοσεῖ μου, καὶ ταράττεται ἡ ψυχὴ, πρὸς Σὲ καταφεύγω, ἐλπὶς ἀπελπισμένων, μὴ μὲ παρίδῃς Μῆτερ, φεῖσαι τοῦ δούλου Σου.

Παῦσον οἰκουμένης τὴν ταραχὴν, κόπασον πολέμους, συνοχὴν, στάσεις τε ἐθνῶν, παῦσον Ἐκκλησίας, τὰ σκάνδαλα καὶ θλίψεις, καὶ δώρησαι εἰρήνην, πᾶσι Παντάνασσα.

Νέον πᾶσι τέτοκας τὸν Χριστὸν, Πάναγνε, παιδίον· ὅθεν φρούρει διηνεκῶς, ῥῦσαι σοφισμάτων, ποικίλων καὶ ἐκ μύθων, παθῶν καὶ πάσης πλάνης, τὴν νεολαίαν Σου.

Σὺν τῷ Εὐγενίῳ τῷ Αἰτωλῷ, τῷ τὴν Σὴν Εἰκόνα, προσκυνήσαντι Μαριὰμ, ἐν τῇ ἱερᾷ Σου, μονῇ τὴν τῆς Μυρτέας, τὸν Σὸν Υἱὸν δυσώπει, σῶσαι τοὺς δούλους Σου.

Σκέπε, φρούρει, φύλαττε Σὴν Μονὴν, ἐξ ἐχθρῶν Παρθένε, καὶ τῶν θλίψεων ἀβλαβῆ, τοῖς τε ἀσκουμένοις, ἐν ταύτῃ δὸς εἰρήνην, εὐχαῖς Σου σωτηρίαν, καὶ μέγα ἔλεος.

Χαῖρε νύμφη Ἄμωμε τοῦ Πατρὸς, τοῦ Υἱοῦ ἡ Μήτηρ, χαῖρε Πάναγνε ἀληθῶς, Πνεύματος Ἁγίου, σεπτὸν δοχεῖον, χαῖρε, Ἄγγέλων καὶ ἀνθρώπων, χαῖρε τὸ καύχημα.

(Εἰς καιρὸν ἀνομβρίας).
Ὥς ποτε ἐῤῥύσω τὸν Σὸν λαὸν, δι’ ἀμπλακημάτων παροργίσαντα Σὸν Υἱὸν, ἐκ τῆς ἀνομβρίας, οὕτω καὶ νῦν Παρθένε, ἡμῖν τὸν ὄμβρον πᾶσι, δὸς καὶ συγχώρησιν.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες, μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.

Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Θεοτόκε Παρθένε ἡμῶν ἡ λύτρωσις, ἡ Θεὸν τῶν ἁπάντων σαρκὶ κυήσασα, ἡ Βασίλισσα ἁπάσης Κόρη κτίσεως, ἀπελπισμένων ἡ ἐλπὶς κατ’ ἄμφω ἴασιν ἡμῖν, ὦ Μυρτιώτισσα δίδου· οἶδα γὰρ Μῆτερ Ἁγία, ὅτι ἰσχύεις ὅσα καὶ βούλεσαι.

Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τα ἑξῆς·

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντων προστατεύεις Ἀγαθὴ, τῶν τῇ Σῇ εἰκόνι ἐν πίστει καταφευγόντων ἀεὶ· Σὺ γὰρ ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, ὦ Μυρτιώτισσα· ψυχικὰς ἀλγηδόνας τε, σωμάτων κακώσεις, νόσους θεραπεύεις νῦν, τὰς ἀνιάτους ἡμῶν· λύεις, τῆς μαγείας κακίαν, πνεύματα διώκεις τῆς πλάνης, ἐκ τῶν ἱκετῶν Σου, Παναμώμητε.

Πάντων ἀσθενούντων ἡ ἐλπὶς, καὶ ἁμαρτωλῶν σωτηρία, καὶ θλιβομένων χαρὰ, σκέπη ὀρφανῶν Ἁγνὴ, καὶ προστασία χηρῶν, ὁδοιπόρων ἀσφάλεια, καὶ φῶς πλανωμένων, πάντων προστασία τε, τῶν πεποιθότων εἰς Σὲ, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ Σὺ εἶ· ὅθεν, μὴ ἐλλείπῃς εὔχεσθαι δοῦναι, Κύριον τοῖς πᾶσι τὴν συγχώρησιν.

Δέσποινα πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.

Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἠμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἠμᾶς.
Ἀμήν.

Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον την Μυρτιώτισσα

Ποίημα Αποστόλου Παπαχρήστου

Cookie settings