Δύο Παρακλητικοί Κανόνες εις την Υπεραγία Θεοτόκο την Κορφιώτισσα
Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγία Θεοτόκο την Κορφιώτισσα της εν Καμαρίω Ξυλοκάστρου Κορινθίας
Ποίημα Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια
†Εορτάζει 5 ημέρες μετά το Άγιο Πάσχα
Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα ἀναγινώσκοντες τὸν ΡΜΒ΄ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου· καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου, ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκροὺς αἰῶνος· καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμὲ τὸ πνεῦμά μου, ἐν ἐμοὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι. Ταχὺ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου· μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ, καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τὸ πρωὶ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ σοί ἤλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου· ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρὸς σὲ κατέφυγον. Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου· τὸ Πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου καὶ ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σού εἰμι.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τὸ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Καὶ τὸ ἐξῆς·
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τὴν σὴν εἰκόνα, Κορφιώτισσα Μῆτερ, τὴν θαυμαστῶς ἐν Κορυφῇ εὑρεθεῖσαν, καὶ ἐποφθεῖσαν ἄφθονον θαυμάτων πηγήν, πάντες ἀσπαζόμενοι εὐλαβῶς ἐκβοῶμεν· σκέπε τὴν περίοικον Ξυλοκάστρου, Παρθένε, ἐκ συμφορῶν καὶ τήρει ἀσινεῖς, τῆς ἐπηρείας ἐχθροῦ τοὺς οἰκέτας σου.
Δόξα. Καὶ νῦν.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰ μὴ γὰρ σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ σοῦ, σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ὁ Ψαλμὸς Ν´(50)
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἐλεός σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου· ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός. Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου, καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε. Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσομαι· πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου, καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι. Ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεὸς ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου· ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην σου. Κύριε τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἂν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ· τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα· τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Καὶ ὁ κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
Κορυφὰς θείας δεῖξόν μοι, Κορφιώτισσα. Χ.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Κατεύθυνον πάντας πρὸς κορυφάς, τοὺς σὲ ἀνυμνοῦντας, Κορφιώτισσα ἀρετῶν, καὶ σπεύδοντας πόθῳ προσκυνῆσαι, τὴν σεβασμίαν καὶ θείαν εἰκόνα σου.
Ὁδήγει πρὸς ἄμεμπτον βιοτήν, ὑγίειαν ἄκραν, Κορφιώτισσα καὶ ἰσχύν, πατῆσαι ἐπήρειαν τοῦ πλάνου, τοὺς εὐλαβῶς, ἀγαθὴ προσκυνοῦντάς σε.
Ῥυπώδους θελήματος Μαριάμ, ἀπάλλαξον τάχος, Κορφιώτισσα τοὺς πιστῶς, προσφεύγοντας χάριτι σῇ θείᾳ, καὶ ἐκζητοῦντας σὴν ἄκονον εὔνοιαν.
Ὑμνοῦμεν ἑκάστοτε ἀρωγὴν τὴν σὴν Θεοτόκε, Κορφιώτισσα ἥν ἡμῖν, δεικνύεις τοῖς πόθῳ προσκυνοῦσι, τὴν ἱερὰν καὶ ἁγίαν εἰκόνα σου.
Φωτὸς ἔμπλησόν μου Μῆτερ Θεοῦ, ἀΰλου καρδίαν, Κορφιώτισσα θαυμαστή, τὴν ἐζοφωμένην χαμαιζήλοις, καὶ ψυχοκτόνοις πανάμωμε πάθεσι.
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἀψῖδος.
Ἁγιάσματος κρήνη, ἡ σὴ εἰκὼν δέδεικται, τοῖς ἀρυομένοις ἐκ ταύτης, ὕδωρ σωτήριον, πρὸς ἀφθαρσίαν ψυχῶν, καὶ τῶν σωμάτων τὴν ῥῶσιν, Μῆτερ Κορφιώτισσα, θεομακάριστε.
Σὴν ἁγίαν εἰκόνα, πανευλαβῶς Δέσποινα, πάντες προσκυνοῦντες βοῶμεν· ἴσθι ἀείποτε, σῶν οἰκετῶν ἀρωγός, καὶ ταχινὴ παραστάτις, Μῆτερ Κορφιώτισσα, βίου ἐν κλύδωσι.
Θεοτόκε Παρθένε, Χριστιανῶν στήριγμα, σκέπε Κορφιώτισσα πάντας, σοὶ καταφεύγοντας, ἡ ἐκ τροχαίων ταχύ, ἀτυχημάτων σοὺς δούλους, ἐπικαλουμένους σε, σώσασα Δέσποινα.
Ἐλεήμονος Λόγου, Μῆτερ ταχὺ πέμψον μοι, τὰ ἐλέη σοῦ θείου Τόκου, καὶ ἀπογνώσεως, μὲ συνεχούσης Ἁγνή, ῥῦσαι σὸν τλήμονα δοῦλον, πόθῳ Κορφιώτισσα, καθικετεύω σε.
Διάσωσον, ἐξ ἐπηρείας ἐχθίστου τοὺς σοὺς οἰκέτας, καὶ ἐκπλήρου ὡς συμπαθὴς ἡμῶν τὰ αἰτήματα, σεμνὴ Κορφιώτισσα Θεοτόκε.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
Αἴτησις καὶ τὸ κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Ναῷ σῷ σεπτῷ προσπευφεγὼς ὁ δείλαιος, ὀδύναις πικραῖς ὁ, οἴμοι χειμαζόμενος, Κορφιώτισσα Δέσποινα, τὴν γαλήνην εὑρίσκω καὶ ᾄσμασι, σὲ μεγαλύνω θείοις καὶ τερπνοῖς, ἁγνὴ Θεοτόκε, μελῳδήμασι.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ἱλαστήριον Δέσποινα, κόσμου νῦν ἱλέῳ με, Κορφιώτισσα, ὄμματι σεμνὴ ἐπισκέψαι, καὶ κρυπτά μου πάθη καταπράϋνον.
Ἀγλαὴ Κορφιώτισσα, ἡ ἐκ καταιγίδος σφοδρᾶς Διμήνιον, διασώσασα βαλλόμενον, ἀλγηδόσι δοῦλόν σου ἰάτρευσον.
Σφοδροτάταις ποντούμενον, τρικυμίαις βίου με, Κορφιώτισσα, σῶσον σαῖς θερμαῖς δεήσεσι, καὶ πρὸς ὄρμον ἴθυνόν με εὔδιον.
Δυνατοὺς τοὺς σοὺς πρόσφυγας, δείξον ἐν ταῖς μάχαις τοῦ βίου, Δέσποινα, Κορφιώτισσα πανύμνητε, προσκυνοῦντας πίστει τὸ σὸν ἔκτυπον.
ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Ἔμπλησον ἡμῶν, Κορφιώτισσα πανύμνητε, χαρμονῆς καὶ εὐφροσύνης ἀκλινοῦς, τοὺς ἐν ὕμνοις μελιχροῖς σε μεγαλύνοντας.
Ἴασαι ἡμῶν, τῆς ψυχῆς δεινὴν ἀσθένειαν, καὶ θεράπευσον σωμάτων τὰς οὐλας, τῶν ἐκθύμως Κορφιώτισσα, σπευδόντων σοι.
Ξένων θαυμαστῶν, αὐτουργὸς ὑπάρχεις Πάναγνε, Κορφιώτισσα θαυμάτων ποταμέ, καὶ χειμάῤῥους ἰαμάτω ἀκεσώδυνε.
Οἴκτιρον ἡμᾶς, τοὺς πιστῶς ἐπιζητοῦντάς σου, τὴν ὁλόθερμον ἐν βίῳ ἀρωγήν, καὶ βοήθειαν καὶ δίναις, Κορφιώτισσα.
ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.
Νοσοῦσάν μου, τὴν ψυχὴν ἰάτρευσον, Κορφιώτισσα νῦν κεκαμωμένην, πολλαῖς παθῶν μαστιγώσεσι Μῆτερ, καὶ σῶμα τὸ σαρκοφόρον μου ἴασαι, ὅπως τρανῶς δοξολογῶ, σὲ καὶ πλῆθος γεραίρω θαυμάτων σου.
Μητράναδρε, ἐκ πυλῶν ἐξάρπασον, τοῦ θανάτου τὸν πιστῶς προσκυνοῦντα, τὴν σὴν μορφὴν, Κορφιώτισσα Μῆτερ, καὶ εἰς λαμπρὰ σωτηρίας σκηνὠματα, εἰσάγαγε τὸν ἐν χαρᾷ, ψυχικῇ σὴν ἀντίληψιν μέλποντα.
Ὁλόφωτον, θαυμασίως τέμενος, καὶ περίλαμπρος ναὸς ἰαμάτων, ἡ σὴ εἰκὼν Κορφιώτισσα ὤφθη, ἥν προσκυνοῦντες πιστῶς ἀνακράζομεν· τῆς Κορινθίας θησαυρός, καὶ ἁπάντων πιστῶν πέλεις κλέϊσμα.
Ἰάματα, βρύεις ὡς ἀστείρευτος, κρήνη τοῖς πανευλαβῶς προσκυνοῦσι, τὴν σὴν ἁγίαν εἰκόνα, Παρθένε, εὐλογημένη, σεμνὴ Κορφιώτισσα, καὶ ἀπελαύνεις τῶν ψυχῶν, καὶ σωμάτων λοιμώδη νοσήματα.
Αἴτησις καὶ τὸ κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Ταῖς τῶν αἱμάτων σου.
Ταῖς σαῖς πρεσβείαις σεμνὴ Κορφιώτισσα, τῶν Κορινθίων χοροὶ καταφεύγοντες, ἐν βίου πάσι δειναῖς περιστάσεσι, λυτροῦνται βλάβης ἐχθροῦ καὶ στενώσεως· αὐτοὺς γὰρ ταχὺ σῴζεις θλίψεων.
Προκείμενον.
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ.
Στίχος. Ἄκουσον, θύγατερ, καὶ ἴδε, καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου, καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου, καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου, καὶ ἐπιθυμήσει ὁ Βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου.
Εὐαγγέλιον.
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν.
(Κεφ. α΄ 39 – 49, 56).
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριάμ, ἐπορεύθη μετὰ σπουδῆς εἰς τὴν Ὀρεινήν, εἰς πόλιν Ἰούδα καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου καὶ ἠσπάσατο τὴν Ἐλισάβετ. Καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς. Καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Καὶ πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ Μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδοὺ γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. Καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε Μαριάμ· μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρί μου· ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης Αὐτοῦ. Ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί· ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατὸς καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα Αὐτοῦ. Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ, ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.
Δόξα.
Τῆς Κορφιωτίσσης πρεσβείας, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχος. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Μήτερ Κορφιώτισσα, τοῖς προσκυνοῦσιν Εἰκόνα, τὴν σεπτήν σου Δέσποινα, Κορινθίων σέμνωμα, πολυτίμητον, καὶ πηγὴ χάριτος, Καμαρίου δεῖξον, σὴν ἀνείκαστον συμπάθειαν, καὶ προστασία σου, τὴν θερμὴν καὶ ἄγρυπνον ἅπασι· ὑπάρχεις γὰρ ἀνύστακτος, ἀρωγὸς καὶ φύλαξ καὶ πρόμαχος, τῶν κινδυνευόντων, ἐν δίναις ποντουμένων χαλεπῶς, καὶ ἐν πικραῖς περιστάσεσι, βίου Μητροπάρθενε.
Σῶσον, ὁ Θεὸς τὸν λαόν σου…
ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Κορφιώτισσα Μῆτερ, Καμαρίου ἀκέστορ, προστάτις ἄγρυπνος, ὑπάρχεις Ξυλοκάστρου, καὶ Ἄνω Διμηνίου, ἐν κινδύνοις διάσωσμα· διὸ εἰκόνα τὴ σὴν, ἐκθύμως προσκυνοῦμεν.
Ὄμβροτόκε νεφέλη, χαρμονῆς ἀτεκνίας, δεσμὰ διάλυσον, τῶν σοὶ πιστῶς σπευδόντων, καὶ θείαν σου εἰκόνα, Κορφιώτισσα Δέσποινα, τὴν ὄντως θαυματουργόν, πιστῶς ἀσπαζομένων.
Ῥάβδῳ τῶν πρεσβειῶν σου, πρὸς τὸν θεῖόν σου Τόκον, Θεογεννήτρια, νῦν στήριξον τοὺς πόθῳ, σὲ ἀνυμνολογοῦντας, καὶ τὴν θείαν εἰκόνα σου, ἐν τῇ Μονῇ Κορυφῆς, πιστῶς ἀσπαζομένους.
Φωτισμὸν σοῖς οἰκέταις, Κορφιώτισσα δίδου, Θεοῦ ἐντάλματα, τηρεῖν καὶ ἀγνωσίας, διάλυσον τὰ σκότη, τῶν πιστῶς ἐκβοώντων σοι· χαῖρε γλυκεῖα Χριστοῦ, τοῦ Φωτοδότου Μήτηρ.
ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Ἱκάνωσόν με, πατῆσαι πλάνου παγίδας, καὶ συντρίψαι αὐτοῦ σῇ δυνάμει, Κορυφῆς προστάτις, τὰ ἰοβόλα βέλη.
Ὡς θλιβομένων, παραμυθίαν γλυκεῖαν, Κορφιώτισσα σὲ ἀνυμνοῦμεν, καὶ ἐπιζητοῦμεν, ἀντίληψιν σὴν θείαν.
Τὴν Κορινθίαν, καὶ αμαρίου τὴν κώμην, Κορφιώτισσα Θεογεννῆτορ, τῆρει ἐξαιρέτως, ἐν σῇ κηδεμονίᾳ.
Ἴασαι πάντων, τὰς ζοφερὰς ἀλγηδόνας, Κορφιώτισσα καὶ ἀτεκνίας, τὰ δεσμὰ σῶν δούλων, διάλυσον εὐχαῖς σου.
ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Στηρίζουσα μὴ παύσῃ, πάντας κλονουμένους, καὶ ὁδηγοῦσα πιστοὺς πρὸς μετάνοιαν, τοὺς προσκυνοῦντας εἰκόνα σήν, Κορφιώτισσα.
Σὲ ἀνυμνολογοῦντες, ὡς Μονῆς σου κλέος, καὶ χριστωνύμων ἀπάντων ἀγλάϊσμα, ταῖς σαῖς λιταῖς Κορφιώτισσα καταφεύγομεν.
Ἀγαλλιᾶται δῆμος, Κορινθίων πάντων, σὴν θείαν χάριν πλουτῶν Κορφιώτισσα, ἄσυλον ὄντως ἐν κόλποις ἁγνὴ θησαύρισμα.
Χαρᾶς καρδίας πλῆσον, τῶν καταφευγόντων, σῇ ἀντιλήψει σεμνὴ Κορφιώτισσα, καὶ εὐλαβῶς προσκυνούντων τὸ σὸν ἐκτύπωμα.
Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σὲ τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύνομεν.
Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Τὴν σεπτὴν εἰκόνα σου ἐν Μονῇ, Κορυφῆς Παρθένε, προσκυνοῦντες πανευλαβῶς, πόθῳ ἐκβοῶμεν· ἀρήγουσα μὴ παύσῃ, ἡμῖν τοῖς σὲ τιμώσιν, ὦ Κορφιώτισσα.
Χαῖρε Ζωοπάροχε ποταμέ, κρήνη Ζωοδόχε, Κορφιώτισσα θαυμαστή, χαῖρε Καμαρίου, καὶ πάσης Κορινθίας, ἀγλάϊσμα καὶ κλέος, πόθῳ βοῶμέν σοι.
Ὡς ἐξ ἀτυχήματος Μαριάμ, ἔσωσας τροχαίου, Κορφιώτισσα τοὺς πιστῶς, κλῆσίν σου τὴν θείαν, καλοῦντας σῶσον βλάβης, ἐχθροῦ τοῦ μισοκάλου, πάντα χριστώνυμον.
Ἐξ ἐχθροῦ παγίδων τὴν σὴ Μονήν, τὴν σεμνυνομένην, Κορφιώτισσα σῇ μορφῇ, σῶσον καὶ χορήγει, αὐτῇ τῶν δωρεῶν σου, τὰς δόσεις οὐρανόθεν, Θεογεννήτρια.
Χαίροις Ξυλοκάστρου ἡ ἀρωγός, χαίροις Καμαρίου, ὁ ἀσύλητος θησαυρός, χαίροις Κορινθίας, τὸ καύχημα τὸ μέγα, καὶ χριστώνυμον εὖχος, ὦ Κορφιώτισσα.
Δεῦτε ἀσπασώμεθα εὐλαβῶς, τῆς Κορφιωτίσσης, τὴν εἰκόνα τὴν θαυμαστῶς, βρύουσαν ἰάσεις, παντὶ προσερχομένῳ, αὐτῇ καὶ ἐκζητοῦντι, ταύτης τὴν εὔνοιαν.
Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καὶ Υἱῷ, καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι,
καὶ νῦν, καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί, καὶ Υἱῷ, καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι,
καὶ νῦν, καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοὶ προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπὶ σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μὴ ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδὲ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός σου, πάντες ἔργα χειρῶν σου καὶ τὸ ὄνομά σου ἐπικεκλήμεθα.
Καὶ νῦν.
Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς σὲ μὴ ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διὰ σοῦ τῶν περιστάσεων, σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α΄ Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Κορφιώτισσα Μῆτερ Θεογεννήτρια, τὴν σὴν ἁγίαν εἰκόνα, πανευλαβῶς οἱ χοροί, Κορινθίων ἀσπαζόμενοι κραυγάζομεν· σῶσον ἡμᾶς ἐκ πειρασμῶν, κατωδύνων συμφορῶν, καὶ θλίψεων τοὺς ἐν πίστει, ἀνευφημοῦντας θαυμάτων, σῶν ἀχανὲς Παρθένε πέλαγος.
Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τὰ ἑξῆς·
Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Χαῖρε Ζωοπάροχε Πηγή, πᾶσιν ἀναβλύζουσα ὕδωρ, σωτηριῶδες ἡμῖν, Μῆτερ Κορφιώτισσα, σοὶ καταφεύγουσι, καὶ αἰτοῦσιν ἀντίληψιν, τὴν σὴν ἐκβοώντες, πόθῳ δυσωποῦμέν σε· ταχὺ ἀνάστησον, τοὺς ἐν ἁμαρτίας πεσόντας, δίναις καὶ ζωῆς κληρονόμους, τῆς μελλούσης δεῖξον τοὺς τιμῶντάς σε.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.
Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.
Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγία Θεοτόκο την Κορφιώτισσα
Ποίημα Αντωνίου Μάρκου
Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα ἀναγινώσκοντες τὸν ΡΜΒ΄ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου· καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου, ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκροὺς αἰῶνος· καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμὲ τὸ πνεῦμά μου, ἐν ἐμοὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι. Ταχὺ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου· μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ, καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τὸ πρωὶ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ σοί ἤλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου· ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρὸς σὲ κατέφυγον. Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου· τὸ Πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου καὶ ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σού εἰμι.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τὸ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Εἶτα τὰ παρόντα Τροπάρια·
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Κορφιωτίσσης τῆς Θεοτόκου Εἰκόνι, οἱ ἐν κινδύνοις, ἀλγηδόσι καὶ πόνοις ὑπάρχοντες, προσπίπτωμεν ἐν πίστει πολλῇ· Δέσποινα βοήθησον ἐκβοῶντες ἐν τάχει, τὸν ζυγὸν τῆς θλίψεως ἀφ’ ἡμῶν ἀραμένη· σὲ γὰρ μητέρα ὁμολογοῦμεν, Ἀγαθή, καὶ τῇ σῇ σκέπῃ ὡς νήπια σπεύδομεν.
Δόξα. Καὶ νῦν.
Τῇ Θεοτόκῳ ὡς μητρὶ ἐκβοῶμεν, οἱ τυραννούμενοι ἐχθροῦ δυναστείᾳ, τῇ θεϊκῇ σου σκέπασον ἀγάπῃ ἡμᾶς· σπεῦσον, Κόρη, ῥύσασθαι τῶν τοῦ βελίαρ παγίδων καὶ τῆς καταθλίψεως καὶ τῆς δαιμόνων μανίας· σοῦ γάρ ὑπάρχει Εἰκὼν τῆς Κορυφῆς, ἡμῶν προστάτις, σκέπη τε καὶ ἀντίληψις.
Ὁ Ψαλμὸς Ν´(50)
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἐλεός σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου· ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός. Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου, καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε. Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσομαι· πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου, καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι. Ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεὸς ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου· ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην σου. Κύριε τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἂν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ· τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα· τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Εἶτα ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
ΕΙΚΟΝΙ ΚΟΡΥΦΙΩΤΙΣΣΗΣ ΠΡΟΣΠΙΠΤΩ. ΑΝΤΩΝΙΟΣ.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Εἰκόνι σου τῇ θείᾳ τῆς Κορυφῆς προσπίπτωμεν, Κόρη, θεοπόθητε Μαριάμ· καὶ δι’ αὐτῆς σοὶ τὰς ἱκεσίας, ὡς εἰς Μητέρα προσφέρομεν, Δέσποινα.
Ἰδεῖν τοῦ Υἱοῦ σου τὴν φοβερὰν ἡμέραν, Παρθένε, καταξίωσον σαῖς λιταῖς καὶ Τοῦτον ὄμματι συμπαθείας, σαῖς ἱκεσίαις κατάστησον βλέποντα.
Κυρία Παρθένε τὸ τῆς ἐμῆς ψυχῆς δεινὸν ἄλγος καὶ τὸν πόνον καὶ τὴν φθορὰν ἀπέλασον καὶ τὴν ἁμαρτίαν, τὴν ταῦτα πάντα ἐμοὶ προκαλέσαντα.
Ὁδὸν μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς βαδίζοντα, Κόρη, εὕροιμι θάνατος σαῖς λιταῖς· σοῦ δέομαι καὶ πρὸς τὸν Υἱόν σου, σὺ μὲ ὁδήγησον, ὡς Ὁδηγήτρια.
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ναῷ, Παρθένε, Μονῇ τε τῆς Κορυφῆς σοὶ ὑπάρχοντα, ἐν ὅ ἡ σῇ Εἰκὼν ἡ ἁγία ἀποθησαύρισται, πλήθη προσφεύγουσιν τῶν Ὀρθοδόξων, κακεῖσε τὴν δέησιν προσφέρουσι σοὶ τῇ Μητρὶ ἡμῶν.
Ἴδε, Κόρη ἁγία, τοὺς τῇ εἰκόνι σου σπεύδοντας καὶ δεινοῦ ἄλγους καὶ λύπης ἡμᾶς ἀπάλλαξον· τοὺς τῇ σῇ χάριτι γονυκλινῶς αἰτουμένοις· πρόφθασον, ἀπάλλαξον ἡμᾶς πρεσβείαις σου.
Κορυφῆς τῇ μορφῇ σου καὶ τῷ σεπτῷ ἐκτυπώματι σπεύδομεν οἱ ἐν θλίψεσι πάντες καὶ ἐν βασάνοις ὑπάρχοντες· αὐτῷ γὰρ δέδοκας πλουσίαν τὴν σὴν χάριν, ἥν ἡμῖν ἐπόμβρισον, ἁγία Δέσποινα.
Ὅλον γένος ἀνθρώπων τῇ μεσιτείᾳ σου σπεύδομεν, αἰτούμενοι τυχεῖν βοηθείας καὶ ἀντιλήψεως· ἄρον τὸ βάρος ἡμῶν ἀπὸ ψυχῆς, Θεοτόκε· ἵνα ἀνυμνοῦμέν σε, Μῆτερ Γοννόεσα.
Διάσωσον τοὺς σὺ προσπίπτοντας πόθῳ, Κορυφιώτισσα Θεογενήτωρ Κόρη· εἰκόνι σου γὰρ τῇ σεπτῇ ἐπισκιάζει ἀφθόνως ἡ σῇ χάρις.
Ἐπίβλεψον ἐν εὐμενείᾳ, πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Τῆς Κορυφῆς τῇ Εἰκόνι νῦν προσπίπτωμεν, οἱ ἐν πόνοις ψυχῆς καὶ θλίψεσι ὑπάρχοντες· καὶ δι’ αὐτῆς αἰτούμεθα τῆς Θεοτόκου τὸ ἄμετρον ἔλεος καὶ τὴν ταχεῖαν Ταύτης συνδρομὴν καὶ τὴν βεβαίαν Αὐτῆς ἀντίληψιν.
ᾨδή δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ῥῦσαι πάντας, Παρθένε, ἀπ’ ἀπειλῆς καὶ κακώσεως, ἡ τοῦ κόσμου χαρᾶς πρόξενος γενομένη θείῳ τόκῳ σου.
Ὑμῶν τεῖχος καὶ σκέπη καὶ ὀχυρὸν καὶ ὀχύρωμα, πέλεις Μῆτερ ἁγία, Κορφιώτισσα, Γονόεσσα.
Φώτισον σοὺς δούλους, τοὺς ἐν ἁμαρτίαις κατακειμένους νῦν καὶ ἐν ταύταις ἐπιμένοντας, διὸ ἀνάξιοι τοῦ ἐλέους σου ὑπάρχομεν.
Ἴδε μου τὴν δέησιν τὴν πρὸς σέ, Παρθένε, μὴ ὑπερείδης μου, ἀλλὰ σπεῦσον ὡς φιλόστοργος, Ἄνασσα, καὶ ἐλέησον τὸν κάμνοντα.
Ὡραῖῳ ἐκτυπώματι τῆς Παρθένου, πάντες τὰ νῦν προσπίπτωμεν οἱ ἐν θλίψεσι, αἰτούμενοι ἄλγους ψυχικοῦ τὴν ἀπολύτρωσιν.
ᾨδή ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Τείχισον ἡμᾶς γλυκασμῷ ἐλέους Κύριε, ταῖς πρεσβείαις τῆς Ἀχράντου σου Μητρός, ὅτι ταύτην σοὶ προβάλλομεν μεσήτριαν.
Ἴασαι, Χριστέ, τῶν ψυχῶν ἡμῶν τὰ τραύματα, σῆς Μητρὸς ἐπικαμπτόμενος θερμαῖς μεσιτείαις καὶ πρεσβείαις καὶ δεήσεσι.
Σῶσαι πειρασμῶν καὶ κακώσεων Φιλάνθρωπε, τῆς Μητρός σου ἐπικαπτόμενος, Σωτήρ, τῇ πρεσβείᾳ, ὅτι αὐτῇ νῦν καταφεύγωμεν.
Σπεῦσον πρὸς ἡμᾶς φιλανθρώπως, ἐλεῆμον Κύριε, μεσιτείᾳ τῆς Πανάγνου καὶ λιταῖς· Κορυφῆς γὰρ τῇ εἰκόνι αὐτῆς προσπίπτωμεν.
Ἡμῶν τῶν εὐσεβῶν Ὀρθοδόξων κέρας ὕψωσον, τῶν αἱρέσεων συντρίβων τὴν ἰσχύν, τῆς Μητρός σου τῆς Ἀχράντου ταῖς δεήσεσι.
ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ.
Σωτήριον ἡμῖν λιμένα ἄνοιξον, σῇ μεσιτείᾳ πρὸς Υἱόν σου, Θεοτόκε· ὑπὸ τὴν σὴν γὰρ καταφεύγωμεν σκέπην, τὴν παρὰ σοῦ αἰτούμενοι ἀντίληψιν τιμᾶσαι γὰρ ἐν Κορυφῇ, ὡς Ζωοδόχος Πηγή καὶ Γονόεσσα.
Παντοίων με πόνων ψυχῆς ἀπάλλαξον καὶ κακώσεων, τραυμάτων τε, Παρθένε· τῆς Κορυφῆς γὰρ τῇ εἰκόνι προσπίπτων, τὴν παρὰ σοῦ αἰτοῦμαι βοήθειαν· καὶ σὲ θαυμάτων τὴν πηγὴν ὁμολογῶ καὶ κηρύττω, Πανύμνητε.
Ῥῦστιν ἡμῶν καὶ Ὀρθοδόξων ἁπάντων, τὰ σὰ θαυμάσια κηρύττουσι, Παρθένε καὶ τριχομένων κακίαις παντοίαις καὶ ὀχλουμένων βελίαρ προσκρούσεσι καὶ πάντων τῶν ἐν συμφοραῖς μόνη βοήθεια πέλεις, Θεόνυμφε.
Ὅρμησον τὴν ψυχήν μου, Παρθένε, εἰς λιμένα ἀσφαλῆ σωτηρίας, ταῖς σαῖς θερμαῖς πρὸς Θεὸν ἱκεσίαις καὶ τῇ πρεσβείᾳ σου τήρησον ἄτρωτον καὶ ἐπὶ πέτραν ἀσφαλῇ τῆς πρὸς Υἱόν σου πίστεως, Ἄχραντε.
Συμπνίγομαι ταῖς τοῦ βίου πάθεσι τοῖς ἀκαθάρτοις, ἅ μολύνουσι, Μήτερ, τὴν ἐν ἐμοὶ τοῦ Κυρίου εἰκόνα, ἀλλὰ σὺ δέομαι, Κόρη, ἀποκάθαρον ταῖς δάκρυσι καὶ στεναγμοῖς, ἅ δώρησαί μοι, Παρθένε, καὶ σῶσόν με.
Διάσωσον τοὺς σὺ προσπίπτοντας πόθῳ, Κορφιώτισσα θεογενήτωρ Κόρη· εἰκόνι σου γὰρ τῇ σεπτῇ ἐπισκιάζει ἀφθόνως ἡ σῇ χάρις.
Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.
Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.
Τῇ Κορφιώτισσᾳ τὰ νῦν προσπίπτωμεν, ὠδαῖς, δεήσεσι Αὐτὴν καλούμενοι εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν τῶν θλίψεσι ὀχλουμένων· σπεῦσον, Μῆτερ, πρόφθασον τὴν ὀργὴν τοῦ Παντάνακτος· αὐτῷ γὰρ ἁμαρτάνομεν καὶ δεινῶς παροργίζομεν· εὐσπλάχνως οὗν ἐπίβλεψον, Κόρη, ἐπὶ λαὸν ἀσεβοῦντα καὶ ἐλέησον.
Προκείμενον.
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ.
Στίχος. Ἄκουσον, θύγατερ, καὶ ἴδε, καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου, καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου, καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου, καὶ ἐπιθυμήσει ὁ Βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου.
Εὐαγγέλιον.
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν.
(Κεφ. α΄ 39 – 49, 56).
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριάμ, ἐπορεύθη μετὰ σπουδῆς εἰς τὴν Ὀρεινήν, εἰς πόλιν Ἰούδα καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου καὶ ἠσπάσατο τὴν Ἐλισάβετ. Καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς. Καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Καὶ πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ Μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδοὺ γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. Καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε Μαριάμ· μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρί μου· ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης Αὐτοῦ. Ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί· ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατὸς καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα Αὐτοῦ. Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ, ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.
Δόξα.
Τῆς Κορφιωτίσσης πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχος. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν ὑπὸ τὴν σκέπην σου, Μῆτερ, καὶ τὴν σὴν ἀντίληψιν καὶ τῇ μεσιτείᾳ σου ἀναθέμεθα, φιλανθρώπως, Δέσποινα, ἔπαρον τὰς χεῖρας τῷ Υἱῷ σου καὶ μεσίτευσον ὑπὲρ λαοῦ ἀγνώμονος καὶ αὐτὸν δεινῶς παροργίζοντος, Γονόεσα Κόρη, εἰκόνι τῇ ἁγίᾳ σου τὰ νῦν οἱ ἐν κινδύνοις προσπίπτομεν καὶ αὐτῇ δεόμεθα.
Σῶσον, ὁ Θεὸς τὸν λαόν σου…
ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Πατρίδος Ἑλληνίδος μνήσθητι, Παρθένε, ὡς Πόλεως Κωνσταντίνου ποτέ· ὑπέρμαχον γὰρ ταύτης καὶ Στρατηγὸν ἐν πίστει σὲ ἐπιγράφεται ψάλουσσα· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸν πόνον, Παναγία, ἡ Ὀρθοδόξων προστάτης καὶ πρόμαχος· σοὶ γὰρ προσπίπτω, Κόρη, τῇ σῇ ἐπιστασίᾳ καὶ γηθοσύνως κραυγάζω σοι· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Πῦρ τὸ τῆς ἁμαρτίας, Παρθένε, τὸν σὸν δοῦλον καταναλίσκει, πλὴν σπεῦσον ῥυσθῆναί με· κατάσβεσον τὴν φλόγαν εὐχαῖς πρὸς τὸν Υἱόν σου, τοῦ εὐγνωμόνως κραυζάγοντος· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Τιμῶμεν, Θεοτόκε, εἰκόνα σου τὴν θείαν τῆς Κορυφῆς, πρὸς σὲ ἀναμέλποντε ὠδαῖς εὐχαριστίας καὶ ὕμνους εὐλογίας, τῷ δὲ Κυρίῳ ἀνακράζωμεν ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Ὠραιοτάτη ἡ μορφὴ σῆς εἰκόνος, τῆς Κορυφῆς, εὐσυμπάθητε Κόρη, πρὸς ἧν τὸ γόνυ ψυχῆς κλίνωμεν πάντες.
Ἄνασσα Κόρη, τῆς Κορυφῆς σῇ εἰκόνι προσπεσόντες οἱ πιστοὶ ἀναβοῶμεν σπεῦσον, Παρθένε, καὶ ἀπάλλαξον ἐν τάχει.
Ναῷ σου θείῳ καὶ τῇ Μονῇ σου, Παρθένε, χαίρουσα σπεύδει περίοικος Τρικάλων, τυχεῖν συγγνώμης, ἐλέους, βοηθείας.
Τῆς Βασιλείας, Παρθένε, τοῦ Υἱοῦ σου τύχοιμεν πάντες Ὀρθόδοξοι ποθοῦμεν, σῇ μεσιτείᾳ, δεήσι τε βοηθείᾳ.
ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Ὡραῖος κάλει πάντων ἀνθρώπων πέλει, Μῆτερ, ὁ σὸς Υἱὸς πρὸς ὃν τὴν δέησιν ἔκχεε· ἵνα ῥυσθῶμεν διὰ σοῦ κολάσεως τῆς γεέννης.
Νικῆσαι τοῦ βελίαρ τὰς μηχανάς, Παρθένε, σῇ βοηθείᾳ ἐλπίζομεν πάντοτε· πρὸς σὸν Υἱὸν ταῖς σαῖς λιταῖς, δι’ ὧν βεβαίως οἱ πάντες σωζόμεθα.
Ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος, Θεοτόκε, ὅτι συνθλίβει ἐντόνως τὸν δοῦλόν σου καὶ δώρησαί μοι τὴν χαράν, ἵνα ὑμνῶ σε σεπτὴ Κορυφιώτισσα.
Ὄμματι εὐσπλαχνίας βλέψον ἡμῖν ἐν τάχει καὶ βοηθείας χεῖραν τοῖς δούλοις σου ἔκτεινον· σὲ γάρ μητέρα ἡμῶν θείαν κηρύττομεν.
Σάλον τὸν τῆς ψυχῆς μου καὶ ἄλγος καὶ ὀδύνην ταῖς σαῖς πρεσβείαις κατάστειλον δέομαι· σοὶ γὰρ προσφεύγω, ὦ Μῆτερ Γονόεσσα.
Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σὲ τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύνομεν.
Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Εἰκόνι σου τῇ θείᾳ τῆς Κορυφῆς προσπίπτωμεν, Κόρη, οἱ ἐν θλίψεσι τῆς ψυχῆς, αἰτούμενοι δι’ αὐτῆς τὴν σὴν βεβαῖαν καὶ ἀναγκαῖαν τοῖς πᾶσι ἀντίληψιν.
Ἑλλάδος ἁπάσης τὴν ὁδηγόν, γένους Ὀρθοδόξων τὴν ὑπέρμαχον Στρατηγόν, τιμῶμεν Γονοέσης τὴν Εἰκόνα ὡς τῆς Παρθένου λαμπρὸν ἀποτύπωμα.
Κατάπαυσον τὸν τάραχον τῆς ψυχῆς τῶν δούλων σου, Κόρη, θεοπόθητε Μαριάμ καὶδώρησαι εἰρήνην σοῖς ἱκέταις, ὅπως μὴ παύουν τοῦ μεγαλύνειν σε.
Βάρος, Παρθένε, ἐν τῇ ψυχῇ καὶ ἄλγος καὶ πόνος ἐπιπολάζει νῦν ἐπ’ ἐμέ· σὺ ἄρον τὸν ζυγὸν τῆς ἁμαρτίας, ἧ ὡς μεσότοιχος τοῦ Υἱοῦ σου χωρίζει με.
Ἕτερα. Ποιήματα Δρ. Χαρ. Μπούσια.
Τὴν σεπτὴν εἰκόνα σου ἐν Μονῇ Κορυφῆς, Παρθένε, προσκυνοῦντες πανευλαβῶς, πόθῳ ἐκβοῶμεν· ἀρήγουσα μὴ παύσῃ ἡμῖν τοῖς σὲ τιμώσιν, ὦ Κορφιώτισσα.
Χαῖρε Ζωοπάροχε ποταμέ, κρήνη Ζωοδόχε, Κορφιώτισσα θαυμαστή· χαῖρε Καμαρίου καὶ πάσης Κορινθίας ἀγλάϊσμα καὶ κλέος πόθῳ βοῶμέν σοι.
Ὡς ἐξ ἀτυχήματος Μαριάμ, ἔσωσας τροχαίου, Κορφιώτισσα τοὺς πιστῶς κλῆσίν σου τὴν θείαν καλοῦντας σῶσον βλάβης ἐχθροῦ τοῦ μισοκάλου πάντα χριστώνυμον.
Ἐξ ἐχθροῦ παγίδων τὴν σὴν Μονὴν τὴν σεμνυνομένην Κορφιώτισσα σῇ μορφῇ, σῶσον καὶ χορήγει αὐτῇ τῶν δωρεῶν σου τὰς δόσεις οὐρανόθεν, Θεογεννήτρια.
Χαίροις Ξυλοκάστρου ἡ ἀρωγός, χαίροις Καμαρίου ὁ ἀσύλητος θησαυρός, χαίροις Κορινθίας τὸ καύχημα τὸ μέγα καὶ χριστώνυμον εὖχος, ὦ Κορφιώτισσα.
Δεῦτε ἀσπασώμεθα εὐλαβῶς τῆς Κορφιωτίσσης τὴν εἰκόνα τὴν θαυμαστῶς βρύουσαν ἰάσει παντὶ προσερχομένῳ αὐτῇ καὶ ἐκζητοῦντι ταύτης τὴν εὔνοιαν.
Τό Μεγαλυνάριον τοῦ Ἁγίου τοῦ Ναοῦ ἢ τοῦ Ἁγίου τῆς ἡμέρας. Καὶ κλείομεν μετά τοῦ·
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.
Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καὶ Υἱῷ, καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι,
καὶ νῦν, καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί, καὶ Υἱῷ, καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι,
καὶ νῦν, καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοὶ προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπὶ σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μὴ ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδὲ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός σου, πάντες ἔργα χειρῶν σου καὶ τὸ ὄνομά σου ἐπικεκλήμεθα.
Καὶ νῦν.
Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς σὲ μὴ ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διὰ σοῦ τῶν περιστάσεων, σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῇ σεπτῇ σου Εἰκόνι Κορφιωτίσσης προσπίπτωμεν, κλίνοντες τό γόνυ, Παρθένε, τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος· δεόμενοι ἀντιλήψεως, Ἁγνή, πρεσβείαις πρὸς Υἱόν σου καὶ λιταῖς· ἵνα τύχωμεν, Παρθένε, τῆς παρ’ Αὐτοῦ πλημελημάτων ἀφέσεως· δόξα τοῖς μεγαλείοις σου, Σεμνή, δόξα τοῖς θαυμασίοις σου, δόξα ὑπερβαλόντως, Κόρη, τῇ δυναστείᾳ σου.
Ἕτερον. Ἦχος πλ. α΄ Τὸν συνάναρχον Λόγον. Ποίημα Δρ. Χαρ. Μπούσια.
Κορφιώτισσα Μῆτερ Θεογεννήτρια, τὴν σὴν ἁγίαν εἰκόνα, πανευλαβῶς οἱ χοροὶ Κορινθίων ἀσπαζόμενοι κραυγάζομεν· σῶσον ἡμᾶς ἐκ πειρασμῶν, κατωδύνων συμφορῶν καὶ θλίψεων τοὺς ἐν πίστει ἀνευφημοῦντας θαυμάτων σῶν ἀχανὲς, Παρθένε, πέλαγος.
Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τὰ ἑξῆς·
Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντας τοὺς προσπίπτοντας πιστῶς, τῇ σῇ πανυπερτίμῳ εἰκόνι τῆς Κορυφῆς, τῇ σεπτῇ, ῥύου πάσης θλίψεως καί περιστάσεως· τῶν παθῶν δὲ διάλυσον τὸν σάλον, Παρθένε, ἅπασι παρέχουσα χάριν σωτήριον· σὺ γὰρ Ὀρθοδόξων προστάτης καὶ πιστῶν ἁπάντων ἀμύντωρ πέλεις, οἷα Μήτηρ τοῦ Παντάνακτος.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.
Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.
