Παρακλητικός Κανών εἰς τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον τήν Ὁδηγήτριαν

Ἀγίου Μάρκου Ἀρχιεπισκόπου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ

Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα ἀναγινώσκοντες τὸν ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου, ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος· καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου· μὴ ἀποστρέψης τὸ πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ, καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τὸ πρωΐ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου· ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρὸς σὲ κατέφυγον. Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεὸς μου· τὸ Πνεῦμα σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σού εἰμι.

Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὑτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος. β΄. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τὸ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος. γ΄. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Εἶτα τὰ παρόντα τροπάρια.

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῶ.
Τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς νῦν προσδράμωμεν, ἁμαρτωλοὶ καὶ ταπεινοί, καὶ προσπέσωμεν, ἐν μετανοίᾳ κράζοντες ἐκ βάθους ψυχῆς· Δέσποινα, βοήθησον ἐφ’ ἡμῖν σπλαγχνισθεῖσα· σπεῦσον, ἀπολλύμεθα ὑπὸ πλήθους πταισμάτων· μὴ ἀποστρέψῃς σοὺς δούλους κενοὺς· σε γὰρ καὶ μόνην ἐλπίδα κεκτήμεθα.

Δόξα.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’ . Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως ὁμολογίᾳ, μέγαν εὕρατο, ἡ Ἐκκλησίᾳ, ζηλωτὴν σε θεῖε Μᾶρκε πανεύφημε, ὑπερμαχοῦντα πατρῴου φρονήματος, καὶ καθαιροῦντα τοῦ σκότους ὑψώματα. Ὅθεν ἄφεσιν, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τοῖς σε γεραίρουσι.

Καὶ νῦν.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ, Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου· ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός. Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου, καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε. Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσομαι· πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ πνεῦμά σου τὸ ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ᾿ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου, καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι. Ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεὸς ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου· ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη ῾Ιερουσαλήμ· τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα· τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.

Καὶ ὁ Κανών, οὗ ἡ Ἀκροστιχίς·
Χαίροις χαρὰς ἔκφανσις, ἀρὰς ἡ λύσις. Μάρκου.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος δ΄. Ἀνοίξω τὸ στόμα μου.
Χαρὰς ἡμῖν πρόξενος ἀδιαδόχου γεγένησι χαρὰν τὴν ἀΐδιον, Χριστὸν γεννήσασα· ὅθεν Δέσποινα, καὶ ταύτας τὰς ἡμέρας τῆς σὴς μεταστάσεως χαρὰς πληρούμεθα.

Ἀνοίξασα, Δέσποινα, τὰς παναχράντους ὠλένας σου, ἐν αἷς περιέλαβες τὸν πάντα φέροντα θείω ῥήματι, ἐκ πάσης ἐπηρείας τοὺς δούλους σου σκέπασον τοὺς σε δοξάζοντας.

Ἰδού, ἡ ἀνάκλησις τῆς ταπεινῆς ἡμῶν φύσεως ζωὴν πρὸς οὐράνιον αἴρεται, χαίρουσα, νῦν ὁ ἅγιος καὶ θεοδόχος οἶκος ὀρέων ὑπέρτερος τῶν θείων γίνεται.

Ῥημάτων δρεψάμενοι τοῦ ἀρχαγγέλου, τὸ χαῖρε σοι προσᾴδομεν, Δέσποινα, χαῖρε χαρὰ τῶν πιστῶν, χαῖρε, λύτρωσις τῆς λύπης τῆς ἀρχαίας, χαῖρε ἐπανόρθωσις τοῦ πρωτοπλάστου Ἀδάμ.

Ὁ μέγας Ἀρχάγγελος ἐξ οὐρανοῦ ἀφικόμενος, χαρὰς εὐαγγέλια πάλιν κομίζει σοι, χαῖρε, Δέσποινα, νῦν μᾶλλον, χαῖρε, χαῖρε, χαῖρε, πρὸς ἀΐδιον ζωὴν ἀπαίρουσα.

ᾨδὴ γ΄. Τοὺς σοὺς ὑμνολόγους Θεοτόκε.
Ἰδοῦσα τὴν κάκωσιν, Παρθένε, λαοῦ τοῦ πιστοῦ καὶ ἐκλεκτοῦ, ὂν περιεποιήσατο Θεὸς ἰδίω αἵματι, στῆθι, ταχὺ δυσώπησον ὑπὲρ ἡμῶν τὸν οἰκτίρμονα.

Στειρεύουσα μήτρα παραδόξῳ καρπὸν εὐκλεῆ κόσμῳ παντὶ εἰς εὐωχίαν ἄυλον πνευματικῶς προήνεγκε, σε τὴν ἁγνὴν καὶ ἄμωμον τὴν τὸν Θεὸν σωματώσασα.

Χαρὰς καὶ εἰρήνης καὶ ἀγάπης καὶ μακροθυμίας ἀκριβοῦς ἀγαθωσύνης, πίστεως, χρηστότητος, πραότητος καὶ ἐγκρατείας πληρῶσον τοὺς τῷ ναῶ σου προσμένοντας.

Ἀὴρ ἡγιάσθη τῇ ἀνόδῳ τῆς ἡγιασμένης σου ψυχῆς, ὡς ἐφωτίσθη ἅπασα ἡ γῆ ἐπὶ τῷ τόκῳ σου· σὺ γὰρ τὰ ἐπουράνια τοῖς ἐπιγείοις διήλλαξας.

Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων, τοὺς δούλους σου, Θεοτόκε, ὅτι πάντες μετὰ Θεόν, εἰς σε καταφεύγομεν, ὡς ἄῤῥηκτον τεῖχος καὶ προστασίαν.

Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ, πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Πρεσβείᾳ θερμή, καὶ τεῖχος ἀπροσμάχητον, ἐλέους πηγή, τοῦ κόσμου καταφύγιον, ἐκτενῶς βοῶμεν σοι· Θεοτόκε Δέσποινα, πρόφθασον, καὶ ἐκ κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, ἡ μόνη ταχέως προστατεύουσα.

ᾨδὴ δ΄. Ὁ καθήμενος ἐν δόξῃ.
Ῥέων θράσει πικροτάτῳ καὶ πολὺς ἐκτεινόμενος ὁ παμφάγος ᾄδῃς ἔστη, τετοκυίας σου, Πάναγνε, τὸν ζωοδότην Δεσπότην· ὁ γὰρ θάνατος τοῖς πιστεύουσιν ἤδη ζωῆς θείας ἄμειψις.

Ἀνυμνοῦμεν σε βοῶντες, χαῖρε, ὄρος κατάσκιον, χαῖρε πῖον ὄρος καὶ τετυρωμένον ἐν Πνεύματι, χαῖρε, οὐράνιε κλῖμαξ, χαῖρε, γέφυρα ἡ μετάγουσα ἐκ τοῦ θανάτου πρὸς θείαν ζωήν.

Τὴν ἔμψυχον παστάδα τοῦ Δεσπότου τῆς κτίσεως, τὸν ναὸν τὸν θεῖον, τὸ ἡγιασμένον παλάτιον, τὴν ἀδιόδευτον πύλην, τὴν ὑπέρτιμον κλίνην, Δέσποινα, χρεωστικῶς μεγαλύνομεν.

Ἐκ παντοίων κινδύνων τοὺς σοὺς δούλους περίσῳζε τοῦ Θεοῦ ἡ πόλις, περὶ ᾖς ἐν κόσμῳ λελάληται δεδοξασμένα, Παρθένε, ὑπερένδοξε, ἡ δοξάζουσα τοὺς εὐσεβῶς σε δοξάζοντας.

ᾨδὴ ε΄. Ἐξέστη τὰ σύμπαντα.
Κλινούσῃ τὰ γόνατα, εἰς προσευχὴν σοι, ἄχραντε, τὰ ἐπὶ τοῦ ὄρους δένδρα πάντα καθάπερ ἔμψυχα συνεκλίνετο, μένειν οὐ δυνάμενα, τοῦ σου κλινομένου σώματος, ἐν ὀρθίῳ τῷ σχήματι.

Φωτὸς οἰκητήριον, χαῖρε, τὸ σκότος λύσασα, χαῖρε, ἡ τὸν ἥλιον τῷ κόσμῳ προαγαγοῦσα, φωτὸς νεφέλη χρυσή, χαῖρε, στῦλε πύρινε, δι’ ᾖς πρὸς τὴν ἐπουράνιον ὁδηγούμεθα εἴσοδον.

Ἁγνίζονται, Δέσποινα, τῷ σῶ ναῶ προστρέχοντες ὁ φιλευσεβὴς σου λαὸς οὗτος, πρὸς τὴν ἡμέραν ἑτοιμαζόμενοι, καθ’ ἢν ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανὸν ἀπῆρας, τὴν χάριν σου δι’ εἰκόνος λιποῦσα ἡμῖν.

Νεφέλαις ὀχούμενος Κριτὴς ὁ ἐπουράνιος, ὅτε μετ’ ἀγγέλων δόξης ἔλθῃ, κρίσιν δικαίαν ποιήσαι, Δέσποινα, τότε παῤῥησία μητρικῇ πρόστηθι τῶν δούλων σου, τῶν πιστῶς ἀνυμνούντων σε.

ᾨδὴ στ΄. Ἐβόησε προτυπῶν.
Συνέσεως καὶ σοφίας ὑπάρχουσα ἔμπλεως, συνετήρεις ἐν καρδία συμβάλλουσα ἅπαντα τὰ τετελεσμένα ἐπὶ σοι θαυμασίως, Θεόνυμφε.

Ἱστάμενοι πρὸ προσώπου τῆς θείας εἰκόνος σου, οἱ πλουτοῦντες τοῦ λαοῦ σου πιστῶς λιτανεύουσι, τὴν σὴν πόλιν ῥῦσαι τῆς παρούσης πληγῆς, Ὑπεράμωμε.

Στολίζεται διὰ σου σωστηρίου ἱμάτιον καὶ χιτῶνα εὐφροσύνης ἡ φύσις, Θεόνυμφε, ἡ γεγυμνωμένη συμβουλίᾳ δεινοῦ πολεμήτορος.

Αἰρόμενοι πανταχόθεν οἱ θείοι ἀπόστολοι ταῖς νεφέλαις θεαρχίω βουλήματι φέρονται πρὸς τὴν βασιλίδα καὶ κυρίαν ἀπᾴσῃς τῆς κτίσεως.

Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων, τοὺς δούλους σου, Θεοτόκε, ὅτι πάντες μετὰ Θεόν, εἰς σε καταφεύγομεν, ὡς ἄῤῥηκτον τεῖχος καὶ προστασίαν.

Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ανερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα, δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.

Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β’.
Προστασία τῶν Χριστιανῶν ἀκαταίσχυντε. Μεσιτείᾳ πρὸς τὸν τὸν Ποιητὴν ἀμετάθετε, μὴ παρίδῃς ἁμαρτωλῶν δεήσεων φωνάς, ἀλλὰ πρόφθασον ὡς ἀγαθή, εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν, τῶν πιστῶς κραυγαζόντων σοι· Τάχυνον εἰς πρεσβείαν, καὶ σπεῦσον εἰς ἱκεσίαν, ἡ προστατεύουσα ἀεί, Θεοτόκε, τῶν τιμώντων σε.

Τὸ Προκείμενον.
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματος σου ἐν πάσῃ γενεὰ καὶ γενεά.
Στίχος. Ἄκουσον, Θύγατερ, καὶ ἰδέ, καὶ κλῖνον τὸ οὓς σου, καὶ ἐπιλαθοῦ τοῦ λαοῦ σου, καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρὸς σου, καὶ ἐπιθυμήσει ὁ Βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου.
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματος σου ἐν πάσῃ γενεὰ καὶ γενεά.

Εὐαγγέλιον
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
(Κεφ. α΄ 39-49, 56).
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριάμ, ἐπορεύθη εἰς τὴν ὀρεινὴν μετὰ σπουδῆς, εἰς πόλιν Ἰούδα· καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου, καὶ ἠσπάσατο τὴν Ελισάβετ. Καὶ ἐγένετο, ὡς ἤκουσεν ἡ Ελισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλία αὑτῆς· καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ελισάβετ, καὶ ἀνεφώνησε φωνὴ μεγάλη, καὶ εἶπεν· Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Καὶ πόθεν μοι τοῦτο, ἶνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρὸς με; Ἰδοὺ γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτα, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλία μου. Καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα, ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὑτῇ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε Μαριάμ· Μεγαλύνει ἡ ψυχὴ μου τὸν Κύριον, καὶ ἡγαλλίασε τὸ πνεῦμα μου ἐπὶ τῷ Θεῶ τῷ Σωτῆρι μου. Ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὑτοῦ· ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσι με πάσαι αἱ γενεαί. Ὅτι ἐποίησε μοι μεγαλεία ὁ δυνατός, καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα αὑτοῦ. Ἔμεινε δε Μαριάμ σὺν αὑτῇ ὡσεὶ μήνας τρεῖς, καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὑτῆς.

Δόξα…
Πάτερ, Λόγε, Πνεῦμα, Τριὰς ἡ ἐν μονάδι, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν…
Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχος. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Μὴ καταπιστεύσῃς με, ἀνθρωπίνη προστασία, Παναγία δέσποινα, ἀλλὰ δέξαι δέησιν τοῦ ἱκέτου σου· θλῖψις γὰρ ἔχει με, φέρειν οὐ δύναμαι, τῶν δαιμόνων τὰ τοξεύματα· σκέπην οὐ κέκτημαι, οὐδὲ που προσφύγῳ ὁ ἄθλιος, πάντοθεν πολεμούμενος, καὶ παραμυθίαν οὐκ ἔχω πλὴν σου. Δέσποινα τοῦ κόσμου, ἐλπὶς καὶ προστασία τῶν πιστῶν, μὴ μου παρίδῃς τὴν δέησιν, τὸ συμφέρον ποίησον.

Ἕτερα Θεοτοκία.
Οὐδεὶς προστρέχων ἐπὶ σοι, κατησχυμένος ἀπὸ σου ἐκπορεύεται, ἁγνὴ Παρθένε Θεοτόκε· ἀλλ’ αἰτεῖται τὴν χάριν, καὶ λαμβάνει τὸ δώρημα, πρὸς τὸ συμφέρον τῆς αἰτήσεως.

Μεταβολὴ τῶν θλιβομένων, ἀπαλλαγῇ τῶν ἀσθενούντων ὑπάρχουσα, Θεοτόκε Παρθένε, σῷζε πόλιν καὶ λαόν, τῶν πολεμουμένων ἡ εἰρήνη, τῶν χειμαζομένων ἡ γαλήνη, ἡ μόνη προστασία τῶν πιστῶν.

Σῶσον, ὁ Θεὸς τὸν λαὸν σου…

ᾨδὴ ζ’. Οὐκ ἐλάτρευσαν.
Ῥάβδος ἔντιμος, τὸ ἄνθος τὸ ἀμάραντον χαῖρε βλαστήσασα χαῖρε, ὁ πόκος, ἐξ οὗ ἡ δρόσος απέσταξε, φλογμὸν ἡ λύουσα τὸν πολύθεον, χαῖρε, σκηνὴ τῆς χάριτος καὶ νυμφὼν ἀθανασίας.

Ἁμαρτίας τῶν ψυχῶν καὶ ἀρρωστήματα σωμάτων ἴασαι τῶν προστρεχόντων, ἁγνή, τῷ θείω τεμένει σου καὶ αἰτουμένων πιστῶς τὰ ἰάματα· σὺ γὰρ πηγὴ τῆς χάριτος καὶ ζωῆς ἀφθόνου ῥεῖθρον.

Στειρευούσης ἐκ νηδύος προελήλυθας ἐπαγγελίας καρπός, δῶρον εὐχῆς ἱερὰς· ὅθεν σου δεόμεθα, τὴν ἀκαρπίαν ἡμῶν μεταποίησον εἰς εὐκαρπίαν πράξεων ἀγαθῶν, εὐλογημένη.

Ἡ βασίλισσα τοῦ κόσμου μετατίθεται πρὸς οὐρανὸν ἀπὸ γῆς, οἱ τῶν ἀγγέλων χοροὶ θαυμάζουσι, βλέποντες θαῦμα παράδοξον, φύσιν βρότειον ὑπὲρ αὑτοὺς ἀστράπτουσαν ἁγιότητος ἀκτῖσιν.

ᾨδὴ η΄. Παῖδας εὐαγεῖς ἐν τῇ καμίνῳ.
Λῦσον τὴν ἀχλὺν τῶν νοσημάτων, ὑγείας τὴν σταθεράνδώρησαι, πόλει τῇ τιμώσῃ σε, μῆτερ ἀπειρόγαμε· σὺ γὰρ ἡμῖν ἐγέννησας τὸν ἰατρὸν τῶν ψυχῶν καὶ νόσων σαρκικῶν ἐλατῆρα, τὸν τὰς ἀσθενείας ἡμῶν ἀνειληφότα.

Ὑμνοῦντας σε, Δέσποινα, προσδέχου τοὺς δούλους σου κατὰ χρέος, χαῖρε ἄσπορε, χαῖρε, ἡ βλαστήσασα στάχυν ζωοπάροχον, χαῖρε, τοῦ ζῶντος ὕδατος πηγὴ ἀκένωτε, ἡ πύλη, ἢν ὁ Λόγος διῆλθε, χαῖρε, ἡ τὰς πύλας συντρίψασα τοῦ ᾌδου.

Σε τὴν τῶν ἀγγέλων ὑπερτέραν ἄγγελος μὲν τῇ μητρὶ εὐηγγελίσατο, ἄγγελος δε ἔτρεφε τῷ ναῶ προσμένουσαν, ἄγγελος δε τὸ μέγιστον, θαῦμα ἐμήνυσε, θεὸν ἡμῖν ἐκ σου σαρκοφόρον, ἄγγελος καὶ νῦν σε καλεῖ πρὸς θείαν λῆξιν.

Ἰσχὺν βασιλεῦσιν ἡμῶν δίδου καὶ κέρας τὸ τοῦ Χριστοῦ σου, Κόρη, ὕψωσον, θραῦσον τὰ φρυάγματα τῶν ἐχθρῶν, ἀνάστειλον τὴν τοῦ θανάτου μάστιγα, ῥῦσαι, δεόμεθα λιμοῦ καὶ σεισμοῦ τὴν σὴν πόλιν καὶ πυρὸς μαχαίρας καὶ μάχης ἐμφυλίου.

Συνήθεια φαύλη τυραννοῦσα πρὸς πράξεις ἡμᾶς ἀτόπους ἐκβιάζεται· ὅθεν καὶ τῷ σχήματι, μόνον προσευχόμενοι, τοὺς λογισμοὺς πλανώμεθα τοῖς φίλοις πάθεσιν· ἐκ τούτων ἡ ὀργὴ τοῦ Κυρίου καθ’ ἡμῶν ἐπῆλθεν ὡς τέκνων ἀπειθείας.

ᾨδὴ θ΄. Ἅπας γηγενής.
Μέγα καὶ φρικτόν, ἁγνή, τὸ μυστήριον τῆς σὴς κυήσεως· τὸν γὰρ προαιώνιον Πατρὸς ἀνάρχου Λόγον ἐν μήτραν σου σωματικῶς ἐχώρησας, τὸν οὐδαμοῦ χωρητόν, τὸν τὰ πάντα φέροντα τῷ ῥήματι τῆς αὑτοῦ ἀπορρήτου δυνάμεως.

Ἄρα τις ἡμῶν ἡμέραν τὴν ἔμφοβον ἐκείνην ὑπομενεῖ ἢ τις ὑποστήσεται ἀπὸ προσώπου Κυρίου κρίνοντος διὰ πυρός, ὡς γέγραπται, τὰ ἔργα πάντων ἡμῶν; ἀλλὰ δεῦτε νῦν μετανοήσωμεν, τῇ μητρὶ τοῦ Κυρίου προσπίπτοντες.

Ῥεύσασαν ἡμῶν τὴν φύσιν, πανάμωμε, καὶ ἐκπεσοῦσαν Θεοῦ πάλιν ἐπανήγαγες τῇ παραδόξῳ κυοφορία σου· τὸν γὰρ Θεὸν κατήγαγες ὦ θαῦμα φρικτὸν τὴν πτωχείαν ταὐτῶν ἐνδυσάμενον, ἳν’ ἐγὼ πλουτισθῶ τὴν θεότητα.

Κλῖνον σου τὸ οὕς, ἁγνή, καὶ ἐπάκουσον ἡμῶν βοώντων σοι, χαῖρε, κόσμου Δέσποινα, ὁσίων πάντων, χαῖρε τὸ καύχημα, τῶν ἀθλητῶν κραταίωμα, ἱεραρχῶν καλλονή, τῶν δικαίων, χαῖρε, τὸ στεφάνωμα, χαῖρε, πάντων πιστῶν τὸ διάσωσμα.

Ὁ μετὰ σαρκὸς ἐκ σου προελθὼν ἡμῖν ἄδυτος ἥλιος, μέσην τῶν διπλῶν αὑτοῦ καθόδων ταύτην, ἁγνή, διέθετο τὴν παρουσίαν, ὅτε σου τὴν παναγίαν ψυχὴν μετ’ ἀγγέλων δόξης ἀνελάβετο σὺν αὑτῷ βασιλεύειν αἰώνια.

Ὕμνους εὐτελεῖς ἐκ στόματος, Δέσποινα, δέξαι πτωχεύοντος, ἢν τοσαῦτα στόματα καὶ ἁγίων χάριτες ἀνευφήμησαν’ σὺ γὰρ λαμπρὰ ὑπόθεσις, τοῖς ἀπ’ αἰῶνος σοφοῖς καὶ δικαίοις· εἵη σου τὸ ὄνομα εἰς αἰῶνας αἰώνων ὑμνούμενον.

Ἄξιόν ἐστὶν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον, καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.

Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια.
Τὴν ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν, καὶ καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν, τὴν λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας, τὴν Δέσποιναν τοῦ κόσμου, ὕμνοις τιμήσωμεν.

Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχὴ· πρὸς σε καταφεύγω τὴν Κεχαριτωμένην· ἐλπὶς ἀπηλπισμένων, σὺ μοι βοήθησον.

Δέσποινα καὶ μήτηρ τοῦ Λυτρωτοῦ, δέξαι παρακλήσεις, ἀναξίων σῶν ἱκετῶν, ἶνα μεσιτεύσῃς πρὸς τὸν ἐκ σου τεχθέντα· Ὧ Δέσποινα τοῦ κόσμου γενοῦ μεσίτρια.

Ψάλλομεν προθύμως σοι τὴν ᾠδήν, νῦν τῇ πανυμνήτῳ, Θεοτόκῳ χαρμονικώς· μετὰ τοῦ Προδρόμου, καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, δυσώπει, Θεοτόκε, τοῦ οικτειρήσαι ἡμᾶς.

Ἴθυνον πρὸς τρίβους τῶν ἀρετῶν, Κεχαριτωμένη, Ὁδηγήτρια τῶν πιστῶν, τοὺς τὰ μεγαλεία, τὰ σὰ ὑμνολογοῦντας, καὶ σὺν τῷ Ἀρχαγγέλῳ, Χαῖρε βοῶντας σοι.

Ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν, τῶν μὴ προσκυνούντων τὴν εἰκόνα σου τὴν σεπτήν, τὴν ἱστορηθεῖσαν, ὑπὸ τοῦ ἀποστόλου, Λουκᾶ ἱερωτάτου, τὴν Ὁδηγήτριαν.

Τὸ μεγαλυνάριον τοῦ Ἁγίου Μάρκου.
Χαίροις τοῖς Ἐώας μέγας φωστήρ, καὶ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ προστάτης καὶ ὁδηγὸς· χαίροις τῆς Λατίνων, κακοδοξίας πέλυξ, ὦ Μᾶρκε Ἱεράρχα, Ἐφέσου πρόεδρε.

Πάσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες, μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καὶ Υἱῶ, καὶ ἁγίῳ Πνεύματι,
καὶ νῦν, καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος σου.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομα σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοὶ προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα Πατρί…
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπὶ Σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μὴ ὀργισθῇς ἡμῖν σφόδρα, μηδὲ μνησθῇς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαὸς Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καὶ τὸ ὄνομα Σου ἐπικεκλήμεθα.

Καὶ νῦν….
Τῆς εὐσπλαχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σὲ μὴ ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διὰ Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τὰ ἑξῆς·

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντων προστατεύεις, Ἀγαθῇ, τῶν καταφευγόντων ἐν πίστει τῇ κραταιᾷ σου χειρὶ· ἄλλην γὰρ οὐκ ἔχομεν ἁμαρτωλοὶ πρὸς Θεόν, ἐν κινδύνοις καὶ θλίψεσιν, ἀεὶ μεσιτείαν, οἱ κατακαμπτόμενοι ὑπὸ πταισμάτων πολλῶν, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου ὅθεν σοι προσπίπτομεν· Ῥῦσαι πάσης περιστάσεως τοὺς δούλους σου.

Ὅμοιον.
Πάντων θλιβομένων ἡ χαρά, καὶ ἀδικουμένων προστάτις, καὶ πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, καὶ βακτηρία τυφλῶν, ἀσθενούντων ἐπίσκεψις, καταπονουμένων σκέπη καὶ ἀντίληψις, καὶ ὀρφανῶν βοηθός, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, σὺ ὑπάρχεις Ἄχραντε, σπεῦσον, δυσωπούμε, ῥύσασθαι τοὺς δούλους σου.

Δέσποινα, πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σε ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φυλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν.
Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν έλέησον ἡμᾶς.
Ἀμήν.