Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον την Επικαλούμενην Χιλιαδού

Ποίημα Δρos Χαραλάμπους Μ. Μπούσια
Μ. Υμνογράφου της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας

Ἧς τὸ ἱερὸν ἔκτυπον θησαυρίζεται ἐν τῷ παλαιφάτῳ ναῷ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Χαράδρων, (νῦν Μετοχίῳ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μακρυμάλλης), τῶν Διρφύων Εὐβοίας.

Εΰλογήσαντος τοϋ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.

Καί εὐθύς ψάλλεται τετράκις ἐξ’ ὑπαμοιβῆς, μετά τῶν οἰκείων στίχων:
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. α’. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος Αὐτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

καὶ τὸ ἑξῆς·

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Χιλιαδοῦ περικλεές, Θεοτόκε, τὴν χαριτόβρυτον, σεπτήν σου εἰκόνα, ἐν τῶν Διρφύων ἄλσεσι τὴν θρόνον λαμπρὸν ἔχουσαν, ἀείποτε οἱ πιστοὶ προσκυνοῦντες κράζομεν· ὁδήγησον πρὸς λειμῶνας παντέρπνους καὶ δασυσκίους, Δέσποινα, δρυμοὺς χαρᾶς ἀφθίτου τοὺς σὲ μακαρίζοντας.

Δόξα. Τὸ αὐτό. Καὶ νῦν.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε, Θεοτόκε, τὰς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι. Εἰ μὴ γὰρ σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σοῦ· σοὺς γὰρ δούλους σῴζεις ἀεὶ ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.

καὶ ὁ Κανών, οὗ ἡ Ἀκροστιχίς·
” Χιλιαδοῦ Θεοτόκε, εὐλόγει Χαραλάμπη Μ. ”

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Χριστοῦ θρόνε ἔμψυχε, Μαριάμ, Κεχαριτωμένη Θεοτόκε, Χιλιαδοῦ, εἰκόνα τῆν θείαν σου τοὺς πόθῳ ἀσπαζομένους δεινῶν ἀπολύτρωσαι.

Ἰλύϊ παθῶν μου, Χιλιαδοῦ, συγκεκαλυμμένον καὶ βορβόρῳ τῶν ἠδονῶν σπιλούμενον κάθαρόν με, κράζω, ὡς ἀγαθή μου προστάτις, Μητρόθεε.

Λαμψάτω νῦν, Μῆτερ Χιλιαδοῦ, ἡ σὴ εὐσπλαγχνία ἡ ἀμέτρητος ἐφ’ ἡμᾶς τοὺς πίστει ναῷ σου προσιόντας ἐν τοῖς δρυμοῖς τῶν Διρφύων καὶ ἄλσεσιν.

Ἱκάνωσον πάντας, Χιλιαδοῦ, τοὺς ἀσπαζομένους τὴν εἰκόνα σου τὴν σεπτὴν πατῆσαι ἐχθροῦ τὴν δυναστείαν τοῦ μιαροῦ και δεινοῦ πολεμήτορος.

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ἁμαρτίαις ἀτόποις, Χιλιαδοῦ Δέσποινα, τὴν κυριευθεῖσαν καρδίαν σῶσον τοῦ δούλου σου, ἡ σαρκωθέντα ἡμῖν Θεὸν κυήσασα ξένως, ἵνα μακαρίζω σε, Θεογεννήτρια.

Δεῦτε, πάντες συμφώνως οἱ εὐσεβεῖς σπεύσωμεν τῆς Χιλιαδοῦς ἀνυμνῆσαι ἄκραν συμπάθειαν καὶ ἀρωγὴν πρὸς ἡμᾶς τοὺς προσκυνοῦντας ἐκ πόθου τὸ αὐτῆς ἐκτύπωμα τὸ θαυματόβρυτον.

Οὐρανῶν ὑπερτέρα, ὁ τοῦ Θεοῦ πάγχρυσος θρόνος καὶ φωτὸς ἡ νεφέλη, φώτισον ὄμματα ψυχῆς μου, Χιλιαδοῦ, καὶ τῆς ἀχλύος παθῶν μου τὴν καρδίαν κάθαρον δούλου ἀχρείου σου.

Ὑπερύμνητε Μῆτερ, Χιλιαδοῦ, πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν οἰκετῶν σου καὶ ὡς θυμίαμα αὐτὰς εὐῶδες ταχὺ τῷ σῷ Υἱῷ καὶ Δεσπότῃ καὶ Θεῷ προσάγαγε, ἵνα ὑμνῶμέν σε.

Διάσωσον, Χιλιαδοῦ Θεοτόκε, τοὺς σοὺς οἰκέτας ἐξ ἀνάγκης καὶ πειρασμῶν καὶ βλάβης καὶ θλίψεων, Διρφύων προστάτις καὶ ἀντιλῆπτορ.

Ἐπίβλεψον ἐν εὐμενείᾳ, πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Πηγὴ ἀγαθῶν, Χιλιαδοῦ, ἀκένωτος ἐδόθη ἡμῖν εἰκών σου ἡ πανσέβαστος, ἥν πιστῶς ἀσπαζόμενοι ἐν ναῷ παλαιφάτου σεμνείου σου ἐν τῷ Διρφύων δήμῳ χαρμονῆς ἀφάτου , Παρθένε, ἐμπιπλάμεθα.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα, Κύριε.
Θεοτόκε Παντάνασσα, τὸν Παμβασιλέα χερσίν ἁγίαις σου ἡ βαστάσασα, εἰς βόθυνον μὴ ἁμαρτιῶν πεσεῖν ἐάσῃς με.

Εὐσυμπάθητε Δέσποινα, τῶν Διρφύων κλέος, χαρὰ καὶ στήριγμα, νῦν, Χιλιαδοῦ, τοὺς σπεύδοντας σοῦ τῇ ἀντιλήψει ῥῦσαι θλίψεων.

Ὄρος Δίρφυος γάννυται, Στρόπωνες, Μετόχιον, ἅμα Λάμαρη καὶ ὁ Κούτουρλας ἀγάλλεται σῷ, Χιλιαδοῦ, εὐσπλάγχνῳ ὄμματι.

Τὴν ἁγίαν εἰκόνα σου ἐν ναῷ πανσέπτῳ σου ἀσπαζόμενοι, Θεοδώρα ὅν ἡ ἄνασσα ἔκτισε ποτέ, λαμπρῶς ὑμνοῦμέν σε.

ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Οἱ ἐν συμφοραῖς καὶ ἀνάγκαις καταφεύγομεν ἀρωγῇ σου ταχινῇ, Χιλιαδοῦ θαυμαστή, καὶ ἀληθῶς οὐκ αἰσχυνόμεθα.

Κλῖμαξ νοητὴ πρὸς Παράδεισον ἀπάγουσα, σωτηρίας μοι ὁδόν, Χιλιαδοῦ, δεῖξον δούλῳ σου τῷ σπεύδοντι σῇ χάριτι.

Ἐν τῇ φοβερᾷ σοῦ οἰκέτου ὥρᾳ φάνηθι τοῦ θανάτου, ἀγλαὴ Χιλιαδοῦ, καὶ δαιμόνων με χειρῶν ταχὺ ἐξάρπασον.

Ἔχομεν ἀεὶ τὸν ναόν σου καταφύγιον οἱ σκηνοῦντες ἐν Διρφύων τοῖς δρυμοῖς, ἀγαθὴ Χιλιαδοῦ, Θεογεννήτρια.

ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.
Ὑμνοῦντές σε ὡς χαρίτων τέμενος καὶ θαυμάτων ἀκεσώδυνον κρήνην τῇ χάριτί σου προσφεύγομεν πάντες, Χιλιαδοῦ Θεοτόκε, οἱ στένοντες καὶ οὐρανίου χαρμονῆς, Παναγία Παρθένε, πληρούμεθα.

Λυτρώσεως τῶν μερόπων πρόξενε ἐν θανάτου αἰωνίου, Παρθένε, Χιλιαδοῦ, εὐλαβῶς προσκυνοῦντες τὴν σὴν ἁγίαν εἰκόνα κραυγάζομεν· ἐκ τῆς μανίας τοῦ ἐχθροῦ ἀπολύτρωσαι τοὺς ἀνυμνοῦντάς σε.

Ὁλόφωτον τῶν Διρφύων πύρσευμα καὶ Εὐβοίας χρυσοπόρφυρον στέμμα, Χιλιαδοῦ Θεοτόκε, σκοτείαν παραπτωμάτων σῶν δούλων ἀπέλασον καὶ πρὸς τὸ ἄδυτον τὸ Φῶς φωτειναῖς σου λιταῖς τούτους ἴθυνον.

Γηθόμενοι τῶν πιστῶν οἱ σύλλογοι προσερχόμεθα τῷ θείῳ ναῷ σου, Χιλιαδοῦ, καὶ σὴν θείαν εἰκόνα περιχαρῶς ἀσπαζόμενοι κράζομεν·μὴ παύσῃ ἄνωθεν ἡμᾶς ἐποπτεύουσα τοὺς σοὶ προσφεύγοντας.

Διάσωσον, Χιλιαδοῦ Θεοτόκε, τοὺς σοὺς οἰκέτας ἐξ ἀνάγκης καὶ πειρασμῶν καὶ βλάβης καὶ θλίψεων, Διρφύων προστάτις καὶ ἀντιλῆπτορ.

Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Τῆς προστασίας σου θείοις πυρσεύμασι, Χιλιαδοῦ Θεοτόκε, ἀείποτε λαμπρύνεις πιστῶν τὰ συστήματα καὶ διαλύεις τὸν ζόφον τῶν θλίψεων τῶν ὁμολογούντων τὴν χάριν σου.

Προκείμενον.
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνοματός σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ.
Στίχος. Τὸ πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οἱ πλούσιοι τοῦ λαοῦ.

Εὐαγγέλιον κατὰ Λουκᾶν (Κεφ. α΄ 39 – 49, 56).
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριάμ, ἐπορεύθη εἰς τὴν ὀρεινὴν μετὰ σπουδῆς, εἰς πόλιν Ἰούδα· καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου, καὶ ἠσπάσατο τὴν Ἐλισάβετ. Καὶ ἐγένετο, ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς· καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ, καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ, καὶ εἶπεν· Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Καὶ πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδοὺ γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. Καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα, ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε Μαριάμ· Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον, καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρί μου. Ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ· ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί. Ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός, καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα αὐτοῦ. Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ ὡσεὶ μῆνας τρεῖς, καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.

Δόξα.
Ταῖς τῆς Παντανάσσης πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τἀ πλήθη τῶν εμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τἀ πλήθη τῶν εμῶν ἐγκλημάτων.

Προσόμοιον. Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Χάριν ἀρυόμεθα ὡς ἐκ πηγῆς ἀκενώτου, ἐκ τοῦ ἐκτυπώματος τοῦ σεπτοῦ σου, Δέσποινα, καὶ κραυγάζομεν· ὄλβε πολύτιμε δήμου τῶν Διρφύων, θαυματόβρυτε Παντάνασσα, καὶ μάνδρας σέμνωμα τῶν Χαράδρων, πλῆσον καρδίαν μου χαρᾶς δεινὴν σκοτόμαιναν θλίψεων ταχὺ ἀπελαύνουσα ἐκ τοῦ σοῦ οἰκέτου, πιστῶν καταφυγή, Χιλιαδοῦ, παραμυθία, ἀντίληψις, σκέπη καὶ κραταίωμα.

Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν Σου…

ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ἐκ χειμῶνος τὸ ἔαρ ὡς προέρχεται, Μῆτερ Θεογεννήτρια, καὶ ἐκ τῆς τρικυμίας ἡ ποθεινὴ γαλήνη, οὕτω ἔαρ ἀνάτειλον τῷ ἐν χειμῶνι παθῶν σῷ δούλῳ μετανοίας.

Ἱλαστήριον κόσμου, Χιλιαδοῦ πάνσεμνε, ἵλεων ἡμῖν τὸν Υἱόν σου πᾶσιν ἀπέργασαι τοῖς προσκυνοῦσι πιστῶς τὴν ἱεράν σου εἰκόνα καὶ ζητοῦσι χάριν σου τὴν ὑπὲρ ἔννοιαν.

Χαῖρε, ῥῦστις Διρφύων ἐκ συμφορῶν, Δέσποινα, καὶ ἀκέστορ πάσης Εὐβοίας, Θεογεννήτρια, Χιλιαδοῦ θαυμαστή, πανευλαβῶς ἐκβοῶμεν καὶ τὴν σὴν ἀντίληψιν ἀπεκδεχόμεθα.

Ἀειπάρθενε Μῆτερ, Θεοῦ λαμπρὸν σκήνωμα, χρόνῳ πανδαμάτορι θεῖον τὸν ἀνθιστάμενον περικαλλῆ σου ναὸν, Χιλιαδοῦ, οἱ σοὶ δοῦλοι χάριν σου λαμβάνομεν ἐπισκεπτόμενοι.

ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Ῥανίδα στάξον τῷ σῷ οἰκέτῃ ἐλέους καὶ παθῶν μου ἀπέλασον ζόφον, ἡ ἐλέους κρήνην, Χιλιαδοῦ, τεκοῦσα.

Αἰχμαλωσίας, Χιλιαδοῦ, καὶ πολέμου ἐμφυλίου ἐκλύτρωσαι πάντας σὲ ὑμνολογοῦντας ὡς θέμεθλον εἰρήνης.

Λαὲ Κυρίου, Χιλιαδοῦς τὴν εἰκόνα τὴν σεπτὴν προσκυνήσωμεν πόθῳ τὴν ἐνθρονισμένην ἐν τοῖς δρυμοῖς Διρφύων.

Ἀποπλυνόν μου παραπτωμάτων τὸν ῥύπον τῷ ὑσσώπῳ θερμῶν πρεσβειῶν σου πρὸς Χριστόν, τὸν θεῖον, Χιλιαδοῦ, Υἱόν σου.

ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Μετὰ Σικελιώτου, θείου Νικολάου, ἐν τῇ μονῇ σου ὁσίως ἀσκήσαντος, Χιλιαδοῦ, ὑπὲρ πάντων Χριστὸν ἱκέτευε.

Περιωδύνους, Μῆτερ, δούλων σου καρδίας, Χιλιαδοῦ, σαῖς πρεσβείαις θεράπευσον καὶ πειρασμῶν τὴν ὁμίχλην ἡμῶν ἀπέλασον.

Ἡ τῆς μονῆς Χαράδρων ἔφορος καὶ πάντων ἐρημιτῶν τῆς Εὐβοίας ἀντίληψις, Χιλιαδοῦ, κλονουμένους σοὺς δούλους στήριξον.

Μὴ παύσῃ οὐρανόθεν σὺν ὁσίων δήμοις, Χιλιαδοῦ, ἐν Εὐβοίας τοῖς ἄλσεσι τῶν ἀσκησάντων σοὺς δούλους κατεποπτεύουσα.

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.

καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια.
Χαίροις, Θεοτόκε Χιλιαδοῦ, τῆς μονῆς Χαράδρων ἐγκαλλώπισμα ἱερόν, χαίροις, τῶν Διρφύων ἀκέστορ καὶ προστάτις καὶ πάσης τῆς Εὐβοίας ὄλβε ἀτίμητε.

Δεῦτε, προσκυνήσωμεν εὐλαβῶς τὴν σεπτὴν εἰκόνα Θεοτόκου Χιλιαδοῦς τεθησαυρισμένην ἐν τῷ αὐτῆς τεμένει ἐν τοῖς δρυμοῖς Διρφύων, τὴν θαυματόβρυτον.

Χαίροις, ἡ Παντάνακτα Ἰησοῦν φέρουσα ὡς βρέφος ἐν ἀγκάλαις σου μητρικαῖς, Ἄνασσα τῶν πάντων, Χιλιαδοῦ Παρθένε, ἡ ἔνθρονος Κυρία τοῦ Παντοκράτορος.

Πλήρου τὰ αἰτήματα συμπαθῶς τῶν προσερχομένων ἐν ναῷ σου περικαλλεῖ καὶ σὴν εκζητούντων,Χιλιαδοῦ Παρθένε, πρὸς Κτίστην μεσιτείαν τὸν πανευΐλατον.

Ἣν ἡ Θεοδώρα ἡ Βασιλὶς ἤγειρε μονήν σου ἐν Διρφύοις, Χιλιαδοῦ, καὶ ὁ πανδαμάτωρ ἥν χρόνος ἐδαφίσαι, Παρθένε,ἐπιμένει στήριζε ἄτρωτον.

Σκέπε τοὺς τιμῶντας πανευλαβῶς σέ, Θεοκυῆτορ, καὶ εἰκόνα σου τὴν σεπτὴν κατασπαζομένους, Χιλιαδοῦ, ἐν πίστει, τὴν θρόνον ἐν Εὐβοίας φάραγξιν ἔχουσαν

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι πάντες, μετὰ τῆς Θεοτόκου ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα Πατρί…
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεός ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καὶ τὸ ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.

Καί νῦν…
Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων, Σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὴν λαμπρῶς ὑμνουμένην ὑπὸ τῶν ἄλσεων καὶ τῶν δρυμῶν τῶν Διρφύων, Κυρίαν Χιλιαδοῦ, ἐμπνοαῖς ἐν ἀρωμάτων μεγαλύνωμεν καὶ προσκυνήσωμεν πιστῶς τὴν αὐτῆς θαυματουργὸνεἰκόνα τρανῶς βοῶντες· ἐν ἠρεμίᾳ τὸν βίον ἡμᾶς ἀνύειν καταξίωσον.

Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἥν ψάλλομεν τὸ ἑξῆς·

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ Ξύλου.
Πάντας, ἀγαθὴ Χιλιαδοῦ, κατασπαζομένους ἐκθύμως τὴν σὴν ἁγίαν μορφὴν ῥῦσαι βλάβης, θλίψεων,  δεινῆς στενώσεως, ἐπηρείας τοῦ δαίμονος, κακίας καὶ πλάνης, ἵνα σε δοξάζωμεν, Κυρία Δέσποινα, τὴν ὑπὸ πτηνῶν ὑμνουμένην ἐν δρυμοῖς Διρφύων παντέρπνοις, ἔνθα θρόνον ἔχεις εὐσκιόφυλλον.

Δέσποινα πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς Σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.

Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν.
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὅ Θεός ἡμῶν ἐλέησον ἡμᾶς.
Ἀμήν.

Δίστιχον.
Χιλιαδοῦ Μῆτερ, Χαραλάμπη πλῆσον
σὲ ὑμνολογοῦντα χαρᾶς τῆς ἀλήκτου.