Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον Υπέρ Ευτεκνίας Συζύγων
Ποίημα Αθανασίου Ιερομονάχου Σιμωνοπετρίτου
Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα άναγινώσκοντες τόν ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησιν μου ἐν τῆ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῆ δικαιοσύνη σοῦ καί μή εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιον σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου, ἐκάθισε μέ ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος καί ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός σέ τάς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος σοί. Ταχύ εἰσάκουσον μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπον σου ἀπ’ ἐμοῦ, καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστόν ποίησον μοί τό πρωί τό ἔλεός σου, ὅτι ἐπί σοί ἤλπισα γνώρισον μοί, Κύριε, ὁδόν, ἐν ἤ πορεύσομαι, ὅτι πρός σέ ἤρα τήν ψυχήν μοῦ ἐξελοῦ μέ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρός σέ κατέφυγον. Δίδαξον μέ τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἰ ὁ Θεός μοῦ τό πνεῦμα σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει μέ ἐν γῆ εὐθείᾳ. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος σου, Κύριε, ζήσεις μέ, ἐν τῆ δικαιοσύνη σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος σου εἰμι.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. α´. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἡμυνάμην αὐτοῦς.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ’. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
καὶ τὸ τροπάριον·
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
῾Ο ἐκ μὴ ὄντων ὑποστήσας τὸ σύμπαν, Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ παντεχνῆμον, καὶ ζεῦγος τὸ πρωτόπλαστον ἐποίησας σοφῶς, τούτοις δωρησάμενος, εὐτεκνίας τὴν χάριν, δώρησαι καὶ νῦν Χριστέ, τοῖς σοῖς δούλοις αἰτοῦσι, καρπὸν κοιλίας παῖδας ἀγαθούς, ὅπως σοι δόξαν, προσφέρωμεν πάντοτε.
Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Τῶν σῶν γονέων τὴν φωνὴν ἐπακούσας, ᾿Ιωακείμ τε καὶ τῆς ῎Αννης Παρθένε, τὴν στείρωσιν διέλυσεν ὁ πάντων Ποιητής, καὶ καρπὸν πανάγιον, σὲ ἐβλάστησαν Κόρη, τὴν θεοχαρίτωτον, προσευχαῖς καὶ νηστείαις, ὅθεν καὶ νῦν σὺ ἄκουσον ἡμῶν, καὶ ἀτεκνίας, δεσμὰ λῦσον Δέσποινα.
Ὁ Ν’ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.
Εἶτα ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
Τὴν εὐτεκνίαν δῴης, Μῆτερ, σοῖς δούλοις. ᾿Α(θανάσιος).
ᾨδὴ α΄. ῏Ηχος πλ.δ΄. ῾Αρματηλάτην Φαραώ.
Τῶν ὁρατῶν καὶ ἀοράτων φύσεων Κτίστην Πανάχραντε, Πνεύματος ῾Αγίου, ἐπελεύσει τέξασα, καὶ βρέφος ἐπωλένιον, ἐν σεμναῖς σου ἀγκάλαις, θεοπρεπῶς τιθηνήσασα, δέχου νῦν σῶν δούλων τὴν δέησιν.
῞Ηνωσεν Μῆτερ συζυγίᾳ Κύριος, ἡμᾶς τοὺς δούλους σου, καὶ εἰς ἓν συνῆψε, σῶμα καθὼς γέγραπται, ἀλλ᾿ ἔτι οὐκ ἐπλήρωσε, τὴν χαρὰν εὐτεκνίας, ἣν σαῖς εὐχαῖς Παναμώμητε, ὡς Δωρεοδότης χαρίσαιτο.
Νικᾷ ἐλπὶς ἡ τῆς μελλούσης χάριτος, τῆς ἀτεκνίας ἀχλύν, καὶ ψυχαὶ Κυρία, αἱ ἡμῶν προχαίρουσι, σοὶ γὰρ ἀνατιθέαμεν, χαροπάροχον λύσιν, τῇ χορηγούσῃ ὡς τάχιστα, πάντων αἰτημάτων τὴν πλήρωσιν.
᾿Εκ μηδενὸς καὶ ἐξ οὐκ ὄντων Δέσποινα, κόσμον διέπλασεν, Λόγος παντεχνήμων ὁ φιλανθρωπότατος, καὶ τί Αὐτῷ ἀδύνατον, εἰ θελήσει καὶ μόνον; διὸ ἱκέτευε ῎Αχραντε, δεῖξαι τὸν ἡμῶν γάμον εὔτεκνον.
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Υἱὸν ἔτεκες Μῆτερ, ῝Ον οὐρανῶν φρίττουσι, πᾶσαι ἀσωμάτων αἱ τάξεις, καὶ ἐγαλούχησας, διὸ αἰτούμεθα, γονεῖς ἡμᾶς ἀναδείξαις, ἐπὶ τέκνοις χαίροντας, Θεοχαρίτωτε.
Τεκνογόνους τὰς στεῖρας, ὁ ᾿Αγαθὸς ἔδειξεν, ὡς ἐν ταῖς Γραφαῖς Θεομῆτορ, ἀναγινώσκομεν, διὸ εἰ ἔσεται, ψυχωφελὲς καὶ συμφέρον, ταῖς ψυχαῖς χαρίσαιτο, τέκνα τοῖς δούλοις σου.
Εὐκαρπία ἀγόνους, γάμους ῾Αγνὴ ἔστεψε, μετὰ προσευχὴν καὶ νηστείαν, μεθ᾿ ὧν προσπίπτομεν, ἄμφω οἱ δοῦλοί σου, καὶ τέκνων δόσιν αἰτοῦμεν, δῶρον τῆς ἀγάπης σου, Γοργοϋπήκοε.
Κλαυθμηρίζοντα βρέφη, τῶν οἰκιῶν στόλισμα, καὶ συζύγων Πάναγνε δόξα, καὶ ἀγαλλίασις, ὧν περ στερούμενοι, μετὰ κλαυθμοῦ ἐκ καρδίας, ταῦτα ἐξαιτούμεθα, τῇ μεσιτείᾳ σου.
Διάσωσον, τῆς δυστεκνίας Πανύμνητε Θεοτόκε, τοὺς σοὺς δούλους ἐν πίστει προσφεύγοντας, καὶ αἰτουμένους ἐκ σοῦ, παιδίων ταχεῖαν δόσιν.
᾿Επίβλεψον ἐν εὐμενείᾳ τοὺς δούλους σου Θεομῆτορ, χορηγοῦσα ἡμῖν τὴν λύσιν στειρώσεως, ὅπως ὑμνῶμεν ἀεί, τὴν δύναμιν τῆς σῆς μεσιτείας.
Αἲτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
῏Ηχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Καρπὸν εὐκλεῆ, κοιλίας Πανύμνητε, χαρίσαις εὐχαῖς, τοῖς δούλοις σου προσπίπτουσι, καὶ αἰτοῦσι γονέων τὸ χάρισμα, οὐδὲν γὰρ πέλει Σεμνή, ἀδύνατον τῇ πρεσβείᾳ σου.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα, Κύριε.
Νικησάτω Πανάμωμε, ἡ τῆς σῆς πρεσβείας ἰσχὺς τὸ ἄτεκνον, καὶ παιδίων οἶκον δούλων σου, πληρωσάτω ὡς πανσθενουργότροπος.
᾿Ισαὰκ δῶρον δέδοται, Σάρρᾳ στειρευούσῃ τὸ πάλαι Δέσποινα, καὶ χαρᾶς σκηνὴν ἐπλήρωσε, ἣν ἐκ σοῦ αἰτούμεθα οἱ δοῦλοί σου.
῾Αβραὰμ μόσχους ἔθυσε, ἐπὶ τῇ γεννήσει υἱοῦ Θεόνυμφε, καὶ ἡμεῖς εἰ φανησόμεθα, γόνιμοι τὰ πάθη ἡμῶν θύσομεν.
Νεοποίησον Δέσποινα, τέκνων σου διάθεσιν καὶ τὴν ἕνωσιν, ἐκπληροῦσα τοῦ αἰτήματος, τῆς παιδοποιΐας τὴν χορήγησιν.
ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Δώδεκα υἱῶν, ᾿Ιακὼβ πατὴρ ἐγένετο, τῇ εὐλογίᾳ τοῦ Οἰκτίρμονος, ἡμεῖς δὲ ἕνα, ἐξαιτούμεθα Πανύμνητε.
῎Ωθησον ἡμῶν, δυστοκίαν Παμμακάριστε, καὶ εὐτεκνίαν ἀντιδώρησαι, τὴν ποθουμένην, ὅπως πάντοτε ὑμνῶμέν σε.
῎Ηδη ὁ καιρός, τῆς γονῆς Σεμνὴ παρέρχεται, καὶ μηδαμόθεν ἐπελπίζομεν, γεννῆσαι τέκνα, εἰ μὴ Μῆτερ τῇ πρεσβείᾳ σου.
Σῶμα καὶ ψυχή, τῷ Δεσπότῃ διαπέπλασται, ῝Ον ἐξιλέωσαι Πανάχραντε, βρέφη χαρίσαι, τοῖς σὲ πόθῳ ἱκετεύουσι.
ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ.
Μαραίνεται, τῶν ψυχῶν διάθεσις, καὶ χαρὰ ἀποδιδράσκει Παρθένε, ἐκ τῶν ψυχῶν, τῶν σῶν δούλων αἰτούντων, τέκνων τὴν δόσιν εὐχαῖς παναγίαις σου, εἰς δόξαν τοῦ Μονογενοῦς, ῝Ον ἐκύησας θείαις ὠλέναις σου.
῾Η τράπεζα, τῆς οἰκίας πέπλησται, ἀλλ᾿ ἀδίκως ἀναμένει τὴν βρῶσιν, τῶν ἀγαθῶν, λειπομένων τῶν τέκνων, καὶ τὰς καρδίας ἡμῶν φλέγει Δέσποινα, ὁ πόθος ὁ διακαής, εὐτεκνίας υἱῶν θυγατέρων τε.
Τιτρώσκοντα, ὥσπερ βέλη γίνεται, τῶν παιδίων τῶν ἀκάκων ὁ γέλως, ἡμῶν ῾Αγνή, μὴ ἐχόντων τοιαῦτα, καὶ ἐκζητούντων θερμαῖς ταῖς δεήσεσιν· ἐπάκουσον οὖν ᾿Αγαθή, καὶ χορήγει αἰτήματος πλήρωσιν.
Εὐλόγησον, τὴν γονὴν τὴν ἄτεκνον, συζυγίας σὲ αἰτούσης Κυρία, καὶ ὡς Μωσῆς, ἐκ τῆς πέτρας τὸ ὕδωρ, τοῖς δεομένοις σου τέκνα χορήγησον, ποτίζοντα ἡμᾶς χαράν, καὶ κινοῦντα πρὸς δόξαν Θεότητος.
Διάσωσον, τῆς δυστεκνίας Πανύμνητε Θεοτόκε, τοὺς σοὺς δούλους ἐν πίστει προσφεύγοντας, καὶ αἰτουμένους ἐκ σοῦ, παιδίων ταχεῖαν δόσιν.
Ἃχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.
Αἲτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
῏Ηχος β΄. Προστασία τῶν χριστιανῶν.
Τῆς ζωῆς χορηγὸν ἡ κυήσασα, τὰς φωνὰς τῶν σῶν δούλων ἐπάκουσον, καὶ χορήγει, τὴν εὐτεκνίαν Δέσποινα ῾Αγνή, εὐχαῖς θείαις πρὸς Αὐτόν, ὅπως δωρήσηται ἡμῖν, τὸν καρπὸν τῆς αἰτήσεως. Δύναται γὰρ τὰ πάντα, εἰ καὶ μόνον θελήσει, ῝Ον ὡς Υἱόν σου ᾿Αγαθή, ἐξιλέωσαι ὡς τάχιστα.
Προκείμενον.
Κύριος θανατοῖ καὶ ζωογονεῖ, κατάγει εἰς ᾅδου καὶ ἀνάγει.
Στίχος. ῞Οτι στεῖρα ἔτεκεν ἑπτά, καὶ ἡ πολλὴ ἐν τέκνοις ἠσθένησεν.
Ευαγγέλιον, ᾿Εκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν. (Κεφ.α, στίχ. 5 κ.ἑ.).
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις ῾Ηρῴδου τοῦ βασιλέως τῆς ᾿Ιουδαίας ἱερεύς τις ὀνόματι Ζαχαρίας ἐξ ἐφημερίας ᾿Αβιά, καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ ἐκ τῶν θυγατέρων ᾿Ααρών, καὶ τὸ ὄνομα αὐτῆς ᾿Ελισάβετ. ῏Ησαν δὲ δίκαιοι ἀμφότεροι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πορευόμενοι ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαιώμασι τοῦ Κυρίου ἄμεμπτοι. Καὶ οὐκ ἦν αὐτοῖς τέκνον, καθότι ἡ ᾿Ελισάβετ ἦν στεῖρα καὶ ἀμφότεροι προβεβηκότες ἐν ταῖς ἡμέραις αὐτῶν ἦσαν. ᾿Εγένετο δὲ ἐν τῷ ἱερατεύειν αὐτὸν ἐν τῇ τάξει τῆς ἐφημερίας αὐτοῦ ἔναντι τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὸ ἔθος τῆς ἱερατείας ἔλαχε τοῦ θυμιᾶσαι εἰσελθὼν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Κυρίου. Καὶ πᾶν τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ ἦν προσευχόμενον ἔξω τῇ ὥρᾳ τοῦ θυμιάματος. ῎Ωφθη δὲ αὐτῷ ἄγγελος Κυρίου ἑστὼς ἐκ δεξιῶν τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ θυμιάματος. Καὶ ἐταράχθη Ζαχαρίας ἰδὼν καὶ φόβος ἐπέπεσεν ἐπ᾿ αὐτόν. Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ ἄγγελος· Μὴ φοβοῦ Ζαχαρία, διότι εἰσηκούσθη ἡ δέησίς σου καὶ ἡ γυνή σου ᾿Ελισάβετ γεννήσει υἱόν σοι καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ιωάννην. Καὶ ἔσται χαρά σοι καὶ ἀγαλλίασις καὶ πολλοὶ ἐπὶ τῇ γεννήσει αὐτοῦ χαρήσονται. ῎Εσται γὰρ μέγας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καὶ οἶνον καὶ σίκερα οὐ μὴ πίῃ καὶ Πνεύματος ῾Αγίου πλησθήσεται ἔτι ἐκ κοιλίας μητρὸς αὐτοῦ.
Δόξα.
Ταῖς τῆς Παναχράντουπρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καί νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχ. Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με ὁ Θεός…
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Δέσποινα Πανάμωμε, Μήτηρ Θεοῦ τοῦ ῾Υψίστου, δέησιν ἱκέσιον, δούλων προσπιπτόντων σοι, νῦν ἐκπλήρωσον· εὐτεκνίαν δώρησαι, πρὸς ψυχῆς συμφέρον, καὶ χαρὰν τοῦ γάμου πλήρωσον, ὥσπερ νεόφυτα, τέκνα ἐλαιῶν εὐθαλλέστατα, ἡμῖν ῾Αγνὴ παρέχουσα, ὅπως ἐκ ψυχῆς ἀνυμνῶμέν σου, τὴν εὐηκοΐαν, καὶ χάριν σῆς πρεσβείας πρὸς Θεόν, Οὗ τὸ εὐάρεστον θέλημα, γένοιτο καὶ νῦν Θεονύμφευτε.
Σῶσον ὁ Θεός τόν λαό σου….
ᾨδὴ ζ΄. Παῖδες ἑβραίων.
῾Ρήματι θείου ᾿Αρχαγγέλου συνελήφθη σοι ἐκ Πνεύματος ῾Αγίου, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, Παρθένε Θεοτόκε, ὅθεν αἰτοῦμεν σύλληψιν, δι᾿ εὐχῆς σου τέκνου Μῆτερ.
Σάῤῥα ἐν γήρει μήτηρ ὤφθη, καὶ ῾Ρεββέκα τε, ἡ νύμφη πάλιν ταύτης, ἐπινεύσει Θεοῦ, ὧν τῆς χαρᾶς Παρθένε, ἀξίωσον τοὺς δούλους σου, γονικὴν ποθοῦντας χάριν.
῞Οτε ηὐλόγησεν κοιλίαν, ῎Αννης σώφρονος, Δεσπότης αὕτη τέκνον, Σαμουὴλ θαυμαστόν, ἐγέννησε προφήτην, οὗ μιμητὴν Πανάμωμε, τέκνον δοῦλοί σου ποθοῦμεν.
῎Ιασαι Κόρη ἀτεκνίαν, καὶ διάλυσον, στειρώσεως τὴν λύπην, χορηγοῦσα ἡμῖν, καλλιτεκνίας χάριν, εἰς δόξαν καὶ προσκύνησιν, σοῦ Υἱοῦ τοῦ παμφιλτάτου.
ᾨδὴ η΄. Τὸν ἐν ὄρει.
Στεῖρας Μῆτερ ἀνέδειξε μητέρας, ὁ Πανάγαθος, Δεσπότης εὐδοκίᾳ, δοὺς καρπὸν εὐκλεῆ, τοῖς πρῴην ἀτεκνοῦσι, ὅνπερ καρπὸν δωρήσαιτο, καὶ ἡμῖν σοῦ δεομένοις.
Δῶρον θεῖον ἐστὶν ἡ εὐτεκνία, οὗ στερούμενοι, ἀλγοῦμεν Θεοτόκε, ὅθεν δίδου ἡμῖν, ἀκοῦσαι κλαυθμὸν βρέφους, δάκρυα ἀφανίζοντος, ἐξ ὀμμάτων τῶν σῶν δούλων.
῞Οταν θέλῃ ὁ παντεχνήμων Λόγος, πᾶσα αἴρεται, Παρθένε δυσκολία, ῝Ον ἐξαίτει καὶ νῦν, ἡμῶν τὴν ἀτεκνίαν, ἆραι καὶ δοῦναι τάχιστα, χαρμονὴν ἐξ εὐκαρπίας.
῞Υψος Μῆτερ καὶ βάθος τῆς σοφίας, τίς δυνήσεται Θεοῦ καταλαβέσθαι; ὅθεν εἰ ταῖς ψυχαῖς, ἡμῶν ῾Αγνὴ συμφέρει, τὴν ἀτεκνίαν τάχιον, διαλύσαι ὡς Δεσπότης.
ᾨδὴ θ΄. ᾿Εξέστη ἐπὶ τούτῳ.
Λαλήσομεν οἱ δοῦλοί σου ᾿Αγαθή, εἴ περ εὕρομεν χάριν καὶ ἔλεος, πρὸ ὀφθαλμῶν, τῆς σῆς μεσιτείας τῆς μητρικῆς, Υἱόν σου ἐκδυσώπησον, ὅπως χορηγήσῃ καρπὸν ἡμῖν, κοιλίας Θεοτόκε, καὶ σβέσῃ ἀτεκνίας, τὸ δυσαχθὲς πῦρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
῾Ο νόμος ὁ τῆς φύσεως νῦν ἀργεῖ, ἐφ᾿ ἡμῖν Θεοτόκε καὶ μένομεν, ἄνευ καρποῦ, δένδρα φυλλοφόρα καὶ εὐθαλῆ, ὅθεν καθικετεύομεν, πότισον τὴν ῥίζαν ἡμῶν εὐχῇ, σῆς μητρικῆς πρεσβείας, ὥστε καὶ τέκνα τέκνων, ἐν ταῖς χερσὶ βαστάσαι πώποτε.
᾿Ισχὺς ἡμῶν ἐξέλιπεν ᾿Αγαθή, καὶ μὴ ἔχοντες ἄλλο προσφύγιον, πρὸς σὲ θερμῶς, κατακυλινδούμενοι τὴν φωνήν, ἀφίεμεν καὶ λέγομεν, δὸς ἡμῖν τὴν χάριν τὴν γονικήν, ἵνα ἐπευφρανθῶμεν, ἐπὶ τῇ κτήσει τέκνων, καὶ τὸν Θεὸν ἀεὶ δοξάζωμεν.
Σπορὰ οὐκ ἐκβλαστάνει ἄνευ βροχῆς, Θεομῆτορ ἣν δίδωσι Κύριος, διὸ Αὐτόν, κάμψον σαῖς πρεσβείαις καὶ προσευχαῖς, δρόσον τὴν ἐπουράνιον, πέμψαι εὐλογίας ἡμῖν δυσί, καὶ αὖθις ἐκβλαστήσει, ὡς ἄριστόν τι ἄνθος, τέκνον καρπὸς ἡμῶν ἑνώσεως.
᾿Αβύσσους τῶν κριμάτων Δημιουργοῦ, οὐ δυνάμεθα γνῶναι Πανύμνητε, ὅθεν πιστῶς, τῇ αὐτοῦ προνοίᾳ τῇ πατρικῇ, ἄμφω ὑποτασσόμεθα, μόνον κληρονόμους τῆς ἑαυτοῦ, ἀφθάρτου Βασιλείας, αἰτούμενοι γενέσθαι, ὡς εὐτεκνοῦντες ἤ ὡς ἄτεκνοι.
Ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον, καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καί ἐνδοξοτέραν, ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.
Καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια,
Λῦσον ἀτεκνίαν τέκνων τῶν σῶν, Πάναγνε Παρθένε, χορηγοῦσα καρπὸν ἡδύν, τὸν τῆς εὐτεκνίας, ἁγίαις σου πρεσβείαις, πρὸς τὸν ἐκ σῆς κοιλίας, τεχθέντα Κύριον.
Πρόδρομε Κυρίου, καὶ ᾿Ισαάκ, Σαμουὴλ προφῆτα, καὶ Σαμψὼν οἱ παρὰ Θεοῦ, δῶρον τοῖς γονεῦσιν, ὑμῶν δοθέντες πάλαι, πρεσβεύσατε λυθῆναι, ἡμῶν τὴν στείρωσιν.
῾Η Θεοπατόρων σεπτὴ δυάς, ῎Αννα ἡ θεόφρων, σὺν δικαίῳ ᾿Ιωακείμ, Κεχαριτωμένην βλαστήσαντες ἐν γήρει, τέκνα ἡμῖν δοθῆναι, Θεῷ πρεσβεύσατε.
Εἰ εὐάρεστόν σοι ἔστι Σωτήρ, δὸς ἡμῖν σοῖς δούλοις, εὐτεκνίαν τὴν ποθητήν, ὅπως Βασιλείας, σῆς δείξωμεν τὰ τέκνα, μελλούσης κληρονόμους, καὶ μέλη τίμια.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι πάντες, μετά τῆς Θεοτόκου ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.
Τό Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομα σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῇς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῇς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομα Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Ἐκτενής καί Ἀπόλυσις, μεθ’ ἥν ψάλλομεν τά ἑξῆς·
Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Βρέφος τιθηνήσασα Χριστὸν, καὶ τῷ γάλακτί σου Παρθένε, Αὐτὸν ἡ θρέψασα, πρόσχες τῆς δεήσεως, ἡμῶν τῶν δούλων σου, καὶ γονεῖς τέκνων χαίροντας, ἀνάδειξον τάχει, τοὺς ἀτέκνους σήμερον ἱλαστικαῖς σου εὐχαῖς, ὅπως μεγαλύνωμεν πόθῳ, σὴν ἀκαταμάχητον Μῆτερ, παῤῥησίαν ἣν καταπεπλούτηκας.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τάς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καί λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.
Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπην Σου.
Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.
Στίχοι·
Πατέρα δεῖξον καὶ μητέρα, σοὺς δούλους
Ὡς οὖσα Μήτηρ Υἱοῦ Πατρὸς ἀνάρχου.
