Παρακλητικός Κανών εις τους Προστάτας Αγίους της Λευκάδος

Ποίημα Διάκονου Ιωάννου Ζαμπέλη

Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα ἀναγινώσκοντες τὸν ΡΜΒ΄ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου· καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου, ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκροὺς αἰῶνος· καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμὲ τὸ πνεῦμά μου, ἐν ἐμοὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι. Ταχὺ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου· μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ, καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τὸ πρωὶ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ σοί ἤλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου· ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρὸς σὲ κατέφυγον. Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου· τὸ Πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου καὶ ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σου εἰμι.

Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τὸ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Εἶτα τὰ Τροπάρια·

Ἦχος δ΄ . Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἡ ἱερὰ τῶν Λευκαδίων κοινότης, μετ’ εὐφροσύνης εἰς ᾠδὴν συνελθοῦσα, ἁγιολέκτων σύλλογον τιμᾷ σεμνοπρεπῶς· τούτοις ἐγκαυχᾶται γάρ, ὡς πρὸς θείοις ἐφόροις, ὡς ἀπολαμβάνουσα ἐκ δεινῶν προστασίαν· οἷς ἀφορῶσα σπεύδει εὐσεβῶς, προσορμισθῆναι, πρός ὅρμον σωτήριον.

Δόξα.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Λευκαδίων ὁ δῆμος ὁ χριστεπώνυμος, ᾠδαῖς καί ὕμνοις συντόνοις καί ἐγκωμίοις τερπνοῖς, προστατῶν αὐτοῦ γεραίρει τήν ὁμήγυριν· οἵ καί ὡς τεῖχος ἀῤῥαγές, ἀπό παντοίων προσβολῶν, ἄτρωτον ταύτην τήν νῆσον, διατηροῦσιν ἀπαύστως, τῷ Πανοικτίρμονι πρεσβεύοντες.

Καί νῦν.
Θεοτοκίον.
Ἦχος δ΄ . Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰ μὴ γὰρ σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ σοῦ, σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ὁ Ψαλμὸς Ν´(50)
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἐλεός σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου· ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός. Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου, καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε. Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσομαι· πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου, καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι. Ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεὸς ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου· ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην σου. Κύριε τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἂν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ· τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα· τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.

Καὶ ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
Ἁγίοις αἴνεσιν Λευκάς ἀντιδωρεῖται. Ἰ(ωάννου).

Ἦχος πλ. δ΄. ᾨδὴ α΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Ἀνοίγων τὸ στόμα ἀδυνατεῖ, ἐπάξιον λόγον, βροτὸς ἅπας ἐξενεγκεῖν, Ἁγίους βουλόμενος ὑμνῆσαι, μὴ ἐκζητήσας τὴν τούτων ἐνίσχυσιν.

Γηθόμενος σύμπας ὁ εὐσεβής, Λευκαδίων δῆμος, τούς προστάτας αὐτοῦ πιστῶς, συνήχθη σὺν πόθῳ ἀνυμνῆσαι· ὅθεν τὴν τούτων αἰτεῖται ἐπίῤῥωσιν.

Ἱλάσθητι Σῶτερ ἀναβοᾶ, ἡ ἁγία Μαύρα, συγκαλοῦσα ἀδελφικῶς, Ἑπτάνησον πᾶσαν Ἤπειρόν τε, καὶ Στερεὰν εἰς ᾠδὴν ἱκετήριον.

Θεοτοκίον.
Οὐδόλως ἡττᾶται ὁ εὐσεβής, τὴν σὴν συμμαχίαν, κεκτημένος νικοποιόν· διὸ καὶ Λευκὰς ἐν σοὶ θαῤῥοῦσα, Φανερωμένη οὐδέπω ἀπήλπισται.

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ἱλασμὸς σωτηρίας, ἡ τοῦ Χριστοῦ δέδεικται, Μήτηρ καὶ τῆς νήσου Λευκάδος, τεῖχος ἀπόρθητον, ἀπὸ πασῶν προσβολῶν, παντοειδῶν πολεμίων· ὅθεν οἱ Λευκάδιοι, ταύτην γεραίρουσιν.

Σαγηνεύει ἰχθύας, χάρις Θεοῦ ἔμφρονας· Παῦλος ἀλιεὺς γὰρ ἐδείχθη, ὅτε ἐφήπλωσεν, ἐπὶ τῆς νήσου ἡμῶν, σωτηριώδη σαγήνην, μαθητὰς κηρύξοντας, πέμψας θεόφρονας.

Ἀναγγέλλων Ἀκύλας, τὴν τοῦ Θεοῦ ἔνδοξον, μέσον τῶν βροτῶν παρουσίαν, σὺν ζήλῳ ἔδραμε, πρὸς Λευκαδίων τὴν γῆν, τὸν θεῖον λόγον ἐνσπείρων, ἀσεβῆ ζιζάνια, ἐκβάλλων πάραυτα.

Θεοτοκίον.
Ἱερὰν ὑμνωδίαν, χρεωστικὴν πρόσδεξαι, πρὸ τῆς σῆς εἰκόνος Παρθένε, ἣν σοί Λευκάδιοι, ἀντιδωροῦνται πιστῶς, πρὸς εὐεργέτην τὰς δόσεις, Μῆτερ ἀποδίδοντες τῇ ἐξυμνήσει σου.

Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Καρδίαις θερμαῖς, τῇ πίστει προσδεόμενοι, Λευκάδιοι ἀεί, προσδέχονται ἐκλύτρωσιν, ἀλγηδόνων Ἅγιοι καὶ δεινῆς περιστάσεως πάντοτε· οὓς ἐκ βυθοῦ μὴ παύσητέ ποτε, ἀνάγειν εἰς τόπους ἀναψύξεως.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ναῦς τὸ φῶς μετενήνοχεν, τῇ ἐσκοτισμένῃ Λευκάδι ἔχουσα, ἐπ’ αὐτῆς ποτ’ ἐπιβαίνοντα, τὸν εἰδωλομάχον Ἡρωδίωνα.

Ἐπισκόπῳ Σωσίωνι, υἱϊκὸν ἐγκώμιον ἀπονείμωμεν, τῆς Λευκάδος οἱ οἰκήτορες, τῷ θεοφιλῶς ἡμᾶς ποιμάναντι.

Συμβουλεύει εὐσέβειαν, τοὺς κατὰ Λευκάδα πιστοὺς Ἀγάθαρχος, κἃν Συνόδῳ διεκήρυξεν, Ποιητὴν οὗ κτῖσμα, τὸν Θεάνθρωπον.

Θεοτοκίον.
Ἰατρὸς Κόρη πέλουσα, τῶν καταφευγόντων σοι μετὰ πίστεως, ταχινῶς ἀντιλαβοῦ ἡμῶν, ταῖς ψυχαῖς νοσούντων καὶ τοῖς σώμασιν.

ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Νᾶμα ζωηρόν, ἐκ τοῦ τάφου ἀνεπήγασεν, ἰατρείας τοῖς πιστοῖς παντοδαπάς, τῶν Πατέρων παρεχόμενον τῇ χάριτι.

Λάμπει παμφεγγῶς, τῶν Πατέρων ἡ πεντάριθμος, καὶ πανάρετος λυχνία σκοτισμόν, τῶν παθῶν εἰς τὰ στοιχεῖα διαλύουσα.

Ἔλαμψεν ἡμῖν, τῶν δογμάτων ἡ ἀλήθεια, τῶν Συνόδων τοῖς σαφέσιν ὁρισμοῖς, ὧν μετέσχον Ζαχαρίας καὶ Πελάγιος.

Θεοτοκίον.
Ὕψος νοητόν, ἀνελθεῖν οὐκ ἐξικνούμεθα, τῆς ἁγνείας σου καὶδώρων ἐκ Θεοῦ, Μαριὰμ Φανερωμένη, οἷς κεκόσμησαι.

ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ.
Κρυφίως, τῶν Ἑνετῶν οἱ ἄρχοντες, κατασκόποις τὸν Κοσμᾶν ἀκολουθοῦσι, ὥστε πιστοῖς, βουληθέντα κηρῦξαι, ἐν τῇ Λευκάδι ἀπείργειν δυνήσεσθαι· ἀλλὰ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, μετ’ αὐτοῦ ὁμιλῆσαι ἡμᾶς ἠξίωσεν.

Ἀρπάγων, τῇ νήσῳ ταύτῃ ἐλθόντων, πόθεν ἤλπισας Λευκὰς συμβεῖν σοι τοῦτο; Ἐπὶ σοὶ γάρ, ὥσπερ λάφυρον ἤχθη, τὸ μυροβλῦζον καὶ πάντιμον λείψανον, τοῦ ἐν πλωτῆρσιν ἀῤῥωγοῦ, ἱεροῦ Νικολάου τοῦ μάκαρος.

Σωρεία, τοῖς θαυμασίοις σου μάκαρ, τῆς τοῦ δράκοντος ἐνέδρας διεσώθη· ὅθεν ἡμᾶς, ἱεράρχα Δονάτε, τοὺς ἀσπασθέντας τὸ θεῖον σου λείψανον, τοῦ πολεμίου σαῖς εὐχαῖς, τῶν παγίδων συντόμως ἐκλύτρωσαι.

Θεοτοκίον.
Ἀῤῥώστοις, τὴν εὐρωστίαν προσδίδει, τῶν παθῶν ἀποσβεννύει τὰς φλογώσεις, καὶ σεισμικάς ἐκμειοῖ ἀπωλείας, πρὸς τοὺς πιστοὺς οὓς εὐήκοον τείνουσα, ἡ τῶν Ἀγγέλων χαρμονή, καὶ βροτῶν τὸ ἀκλόνητον ἕρεισμα.

Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Ὡς εὐφορίαν καὶ πλατυσμὸν ἐν ταῖς θλίψεσιν, ἀναψυχήν τε καὶ δρόσον ἐν καύσωνι, ὑμᾶς οἱ Λευκάδιοι ἔγνωσαν· ὅθεν πιστῶς ἐκβοῶσιν ἑκάστοτε· ὑπὲρ ἡμῶν πρεσβεύσατε Ἅγιοι.

Προκείμενον.
Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ.
Στίχος. Τοῖς Ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ Αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος.

Εὐαγγέλιον.
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην.
(Κεφ. ιε΄. 17 – ιστ΄ 2).
Ταῦτα ἐντέλλομαι ὑμῖν, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν. Εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ’ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διὰ τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος. Μνημονεύετε τοῦ λόγου οὗ ἐγὼ εἶπον ὑμῖν· οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ. Εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν. Ἀλλὰ ταῦτα πάντα ποιήσουσιν ὑμῖν διὰ τὸ ὄνομά μου, ὅτι οὐκ οἴδασι τὸν πέμψαντά με. Εἰ μὴ ἦλθον καὶ ἐλάλησα αὐτοῖς, ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον· νῦν δὲ πρόφασιν οὐκ ἔχουσι περὶ τῆς ἁμαρτίας αὐτῶν. Ὁ ἐμὲ μισῶν καὶ τὸν Πατέρα μου μισεῖ. Εἰ τὰ ἔργα μὴ ἐποίησα ἐν αὐτοῖς ἃ οὐδεὶς ἄλλος πεποίηκεν, ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον· νῦν δὲ καὶ ἑωράκασι καὶ μεμισήκασι καὶ ἐμὲ καὶ τὸν Πατέρα μου. Ἀλλ’ ἵνα πληρωθῇ ὁ λόγος ὁ γεγραμμένος ἐν τῷ νόμῳ αὐτῶν, ὅτι ἐμίσησάν με δωρεάν. Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ Παράκλητος, ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ Πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὃ παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ· Καὶ ὑμεῖς δὲ μαρτυρεῖτε, ὅτι ἀπ’ ἀρχῆς μετ’ ἐμοῦ ἐστε. Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα μὴ σκανδαλισθῆτε. Ἀποσυναγώγους ποιήσουσιν ὑμᾶς· ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα ἵνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς, δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ.

Δόξα.
Ταῖς τῶν Θεοφόρων, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχος. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Ὅλην ἀποθέμενοι, πρὸς οὐρανοὺς τὴν ἐλπίδα, ὅ ἐπόθουν ἔλαβον, ταῖς ἡμῶν πρεσβείαις, πάντες Λευκάδιοι. Νόσων ἀπηλλάγησαν, σεισμικοῦ κινδύνου, ἀνομβρίας τε ἐρύσθησαν, καὶ οὐκ ἐνόθευσαν, πίστιν τὴν ὀρθὴν καί σωτήριον. Διὸ καὶ νῦν εὐγνώμονες, σπεύδουσιν ὑμᾶς ἐπαινέσασθαι, καὶ θερμῶς αἰτοῦνται, Χριστῷ ὑμᾶς πρεσβεύειν ἐκτενῶς, ὅπως δωρῆται ὡς εὔσπλαγχνος, θεῖον Αὐτοῦ ἔλεος.

Σῶσον ὀ Θεὸς τὸν λαόν σου…

ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Νηστευτὴς ἐγκρατεύων, ἀγρυπνῶν τῷ Δεσπότῃ σου εὐηρέστησας· τὸ λείψανόν σου ὅθεν, τρανῶς ἐχαριτώθη, προσπηγᾶζον ἰάματα, τοῖς προσιοῦσιν αὐτῷ, Λουκᾶ ὅσιε Πάτερ.

Τριανδρία θεόφρων, ἐν σταδίῳ τὴν πλάνην ὡς καταπτύσασα, μαρτυρικοῖς στεφάνοις, κοσμεῖται αἰωνίως, δωρημάτων πηγάζουσα, τρίκρουνος ὥσπερ πηγή, τοῖς εὐσεβέσι νᾶμα.

Ἰσοβίως Κυρίῳ, σεαυτὸν Βησσαρίων πάτερ ἀνέθηκας· διὸ καὶ παῤῥησίαν, Αὐτοῦ ἔμπροσθεν ἔσχες καὶ ἐκβλύζει τὸ ἴαμα, κατὰ πανώλους δεινῆς, ἡ ἱερά σου Κάρα.

Θεοτοκίον.
Δρακοντείου κρανίου, συντριβὴ τῷ τόκῳ σου Μῆτερ γέγονας, βελίαρ ἀβλαβῆ δέ, τηρεῖς καὶ τὴν Λευκάδα, τὴν πιστῶς σοι κραυγάζουσαν· χαῖρε ἡ σκέπη ἡμῶν, ἁγνὴ Φανερωμένη.

ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Ὡς ἐλυτρώσω, τῆς τοῦ σεισμοῦ ἀπειλῆς με, Διονύσιε Λευκάς ἀναβοᾶ σοι, ἐκ παντὸς κινδύνου ἀπήμονα συντήρει.

Ῥῦσαι Βαρβάρα, τὴν ὑμνῳδούσαν σοι πόλιν, ἐκ παντοίας περιστάσεως ὡς πάλαι, τῇ σῇ ἐπεμβάσει τῆς εὐλογιᾶς ἐῤῥύσω.

Ἐπιποθοῦσα, ἡ μεγαλώνυμος Μαύρα, τῆς Χριστοῦ τυχεῖν ἀφθάρτου Βασιλείας, ἐν σταυρῷ ὑψοῦται, τῷ ὁμοζύγῳ ἅμα.

Θεοτοκίον.
Ἵλαθι Κόρη, τοῖς ταπεινοῖς σου ἱκέταις, εὐκατάνυκτον ᾠδήν σοι προσιοῦσιν, τὴν ἐμφάνειάν σου, ἐν λύπαις τ’ αἰτουμένοις.

ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Τῇ θείᾳ σου εἰκόνι, ἡ κώμη σου καυχᾶται, ἱεροφάντα Νικήτα πανόλβιε, ὡς θησαυρὸν πολυτίμητον ταύτην φέρουσα.

Ἀθέους καταισχύνει, ἡ ἄθλησίς σου μάρτυς, Κυριακή καὶ πιστοὺς προσκαλεῖται νῦν, εἰς εὐλογίαν Κυρίου, τοῦ σὲ δοξάσαντος.

Ἰόνων αἱ χορεῖαι, τοῖς Λευκαδίοις αὖθις, συνενωθεῖσαι ὑμνοῦσι Θεόδωρον, ἐλευθερίας γενόμενον τούτοις πρόξενον.

Θεοτοκίον.
Ἰσόβια τὰ γέρα, προσφέρει ὁ λαός σου, ὡς ἰσοβίως γινώσκων προστάτιν σε, Φανερωμένη Λευκάδος ἄμαχε πρόμαχε.

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σὲ τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύνομεν.

Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Στέφος ἁγιόπλοκον ἡ Λευκάς, ἐπὶ κάρας φέρει, καὶ καυχᾶται σεμνοπρεπῶς· ὅθεν συνελθόντες, Λευκάδιοι τιμῶσιν, τὴν μνήμην τῶν Ἁγίων, πανηγυρίζοντες.

Πρέσβεις κεκτημένη ἐν οὐρανοῖς, Μάρτυρας, Πατέρας, Ἀποστόλους καὶ Ἀσκητάς, τήν τε Θεοτόκον, Λευκὰς ἐγκαυχωμένη, αὐτῶν νῦν ἐγκωμίοις, τιμᾶ τὴν σύναξιν.

Νόσοι ἀπελαύνονται καὶ σεισμοῦ, παύονται δονήσεις, ἀλλοφύλων ἐπιδρομαί, βλήματα ἐχθροῦ τε, οὐ ψαύονται Λευκάδος· προστάται γὰρ ὑψόθεν, ταύτην φυλάττουσιν.

Δεῦτε τῆς Λευκάδος οἱ οἰκισταί, ὕμνους καὶ ἐπαίνους, μελῳδήσωμεν ἐν χαρᾷ καὶ εὐγνωμοσύνῃ, εὑρίσκοντες προστάτας, Ἁγίους τρισμεγίστους, ἐν δείναις πάντοτε.

Χαίρει εὐφροσύνως Ἁμαξική, σὺν τῇ νήσῳ πάσῃ, λυτρωθεῖσα φθοροποιῶν, νόσων καί ἀνάγκης, καὶ ἀπειλῆς παντοίας, Ἁγίων δεχομένη, ἄμυναν ἄνωθεν.

Κάλλος ὑπὲρ ἔννοιαν γηγενῶν, Πεφανερωμένη, ἡ εἰκών σου φεγγοβολεῖ· ὅθεν Λευκαδίων, οἱ ἐν φθορᾶς σκοτίᾳ, πεσόντες μετ’ ἐλπίδος, σοί καταφεύγουσιν.

Μαύρα ἀμαυρώσασα τοῦ ἐχθροῦ, φάλαγγας δυσώδεις, πρὸς εὐώδη καλεῖται νῦν, τοὺς τὴν νῆσον ταύτην, οἰκοῦντας φιλαγίους, τοὺς πόθῳ τῇ εἰκόνι, αὐτῆς προστρέχοντας.

Παῦλος ὁ διδάσκαλος τῶν ἐθνῶν, ἐπὶ Λευκαδίαν, πεπλησμένην ἐξ ἐθνικῶν, πέμπει ξυνωρίδα, ἐνθέων Ἀποστόλων, Θεοῦ εὐαγγελίσασθαι, τό σωτήριον.

Κόρινθος ἀγάλλεται ἐπὶ σοί, συγγηθοῦσα Πόντῳ, γενετείρᾳ σου ἱερᾶ, καὶ Λευκὰς συγχαίρει, Ἀκύλα ἀσπασθεῖσα, τὴν θείαν διδαχήν σου, καὶ μεγαλύνει σέ.

Εἴδωλον ἐθραύσθη περιφανῶς, Ἡρωδίων μάκαρ, τῇ ἐνθέρμῳ σου προσευχῇ· ὅθεν Λευκαδίων, τὰ πλήθη ἐπιγνόντα, τὸν ἐνισχύσαντά σε, Τούτῳ ἐλάτρευσαν.

Πρῶτον Ἀρχιποίμενα τῶν πιστῶν, μάκαρ Λευκαδίων, ὁ Παράκλητος ἐμφανῶς, ἔδειξε Σωσίων· δι’ ὅπερ μὴ ἐλλίπῃς, Κυρίῳ παρεδρεύειν, ὑπὲρ τῆς ποίμνης σου.

Τῶν Ἀρχιερέων τὴν καλλονήν, καὶ τῶν Λευκαδίων, Ποιμενάρχην καὶ ἀῤῥωγόν, τῶν αἱρετιζόντων στηλιτευτὴν τὸν μέγαν, Ἀγάθαρχον συμφώνως, νῦν ἐπαινέσωμεν.

Δόγματα Ἀρείου τά δυσεβῆ, πατάξαντες πάλαι, μεγαλόφθογγοι τοῦ Θεοῦ, ῥήτορες Πατέρες, ἐδείχθητε· δι’ ὅπερ, σὺν Ὀρθοδόξοις πᾶσι, Λευκάς τιμᾶ ὑμᾶς.

Ἄνθρωπον παντέλειον καὶ Θεόν, ἕνα τῆς Τριάδος, ὡμολόγησαν τὸν Χριστόν, μέσον τῶν Συνόδων, ἡμῶν οἱ Ποιμενάρχαι, ὁ θεῖος Ζαχαρίας καὶ ὁ Πελάγιος.

Χαίρει Αἰτωλία ἡ σή πατρίς, Ἤπειρός τε αἷμα, δεξαμένη σου τὸ σεπτόν, καὶ Λευκὰς συγχαίρει, ἐφ’ ἧς οἱ ἱεροί σου, Κοσμᾶ Ὁσιομάρτυς, πόδες ἐβάδισαν.

Πελαγοδρομοῦντες διηνεκῶς, Νικόλαε πάτερ, καὶ ποντούμενοι πειρασμοῖς, τῷ σεπτῷ σου σκήνει, προσπίπτομεν αἰτοῦντες, ὅπως ἡμῖν συμπλεύσῃς, καί ῥύσῃς ἅπαντας.

Δώρησαι Δονάτε θαυματουργέ, τοῖς ὑμνολογοῦσι, τὴν ἁγίαν σου βιοτήν, ἀρετὴν εἰρήνην, μετάνοιαν ὑγίειαν, καὶ πρὸς γαλήνης ὅρμον, τούτους κατεύθυνον.

Δέδεκται ἱδρῶτα ἀσκητικόν, τοῦ Λουκᾶ καὶ σκῆνος, ὡς πολύτιμον δωρεάν, φέρει Βοιωτία, ὅπερ καὶ Λευκαδῖται, τῆς νήσου διερχόμενον, κατησπάσθησαν.

Βικέντιος, Βίκτωρ καὶ ὁ Μηνᾶς, ἄνωθεν ῥωσθέντες, κατενίκησαν τόν ἐχθρόν, καὶ χαριτωθέντες, ἁγίας Μαύρας πόλιν, σεισμοῦ τῆς ἐπηρείας, ἄφθορον ἔδειξαν.

Ῥῦσαι τοὺς προστρέχοντας εὐλαβῶς, τῇ σεπτῇ σου κάρᾳ, Βησσαρίων θαυματουργέ, ὥσπερ καὶ Λευκάδα, ἀπήλλαξας πανώλους, ὑγίειαν τὴν κατ’ ἄμφω, δοὺς δαψιλέστατα.

Δεῦτε ἡσυχίας τὸν ἐραστήν, ἀνεξικακίας, καὶ συγγνώμης ὑπογραμμόν, ἐκ σεισμοῦ σωτῆρα, Λευκάδιοι πολῖται, Αἰγίνης Διονύσιον, ἀνυμνήσατε.

Ἄφθαρτα προτίσασα γεηρῶν, χάριν ἀπειλήφεις, ἀπαλάττειν ἐκ τῆς φθορᾶς, νύμφη τοῦ Σωτῆρος, Βαρβάρα καλλιμάρτυς· διὸ καὶ Λευκαδίους, νόσου διέσωσας.

Χαλκηδόνος Πρόεδρον εὐλαβῶς, τὸν καὶ νικηφόρον, ἐν ἀγῶνι πνευματικῷ, μέλψωμεν προθύμως, τὴν ἱερὰν εἰκόνα, Νικήτα Ἱεράρχου οἱ ἀσπαζόμενοι.

Οὐδὲν ἱκανώθη Κυριακήν, τῆς Χριστοῦ ἀγάπης, ἀποστήσασθαι μηδαμῶς, τῷ Χριστῷ συνεῖναι, πρὸ τῆς σεπτῆς εἰκόνος, τῆς Μάρτυρος οὖν πάντες, αὐτῆς αἰτήσασθε.

Τῆς Ῥωσίας βλάστημα θαυμαστόν, καὶ τῶν Λευκαδίων ἀντιλήπτορα ἐν δεινοῖς, Θεόδωρον πάντες, ὑμνήσωμεν ἐκθύμως· ἰσάγγελον γὰρ βίον, ἔσχεν ὁ πάντιμος.

Τεῖχος ἀναδέδειξαι τῶν πιστῶν, κατ’ ἐχθρῶν παντοίων, ἀοράτων καὶ ὁρατῶν, Γεράσιμε πάτερ· ὅθεν ἀλῆν διώκεις, σῴους καὶ ἐλευθέρους ἀεὶ τηρῶν ἡμᾶς.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες, μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καὶ Υἱῷ, καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι,
καὶ νῦν, καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί, καὶ Υἱῷ, καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι,
καὶ νῦν, καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοὶ προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπὶ σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μὴ ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδὲ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός σου, πάντες ἔργα χειρῶν σου καὶ τὸ ὄνομά σου ἐπικεκλήμεθα.

Καὶ νῦν.
Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς σὲ μὴ ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διὰ σοῦ τῶν περιστάσεων, σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

Καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Λευκαδίων ὁ δῆμος ὁ χριστεπώνυμος, ᾠδαῖς καὶ ὕμνοις συντόνοις καὶ ἐγκωμίοις τερπνοῖς, προστατῶν αὐτοῦ γεραίρει τὴν ὁμήγυριν· οἵ καὶ ὡς τεῖχος ἀῤῥαγές, ἀπὸ παντοίων προσβολῶν, ἄτρωτον ταύτην τὴν νῆσον, διατηροῦσιν ἀπαύστως, τῷ Πανοικτίρμονι πρεσβεύοντες.

Ἔκτενῆς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ᾽ ἣν ψάλλομεν τὸ ἑξῆς·

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Ὅτε Λευκαδίων ἡ πληθύς, βέλεσιν ἐβάλλετο πάλαι, τοῦ πολεμήτορος, τότε οἱ φιλάγιοι πόθῳ ἐδέοντο, θεοφόρου συνάξεως, Ὁσίων Μαρτύρων, κλεινῶν Ἀποστόλων τε, Ἱεραρχῶν ἱερῶν, καὶ τῆς παναχράντου Μαρίας, ἣν Φανερωμένην καλοῦσιν, ὧν ταῖς ἐνεργείαις διεσώθησαν.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.