Θεοτοκάριον Αγίου Νικοδήμου
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΗΣ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ
ΗΤΟΙ
ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ
ΝΕΟΝ ΠΟΙΚΙΛΟΝ ΚΑΙ ΩΡΑΙΟΤΑΤΟΝ ΟΚΤΩΗΧΟΝ.
ΠΕΡΙΕΧΟΝ ΕΞΗΚΟΝΤΑΔΥΩ ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
Μελουργηθέντας υπό εικοσιδύω ιερών και θεσπεσίων Μελωδών εκ του Αγίου Ὂρους χειρογράφων βίβλων, μετά σπουδής και πόνων πολλών συναχθέν, και μετ’ επιμελείας διορθωθέν εξεδόθη παρά Νικοδήμου Μοναχού του Ναξίου.
ΥΠΟ ΔΕ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΉΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΠΙΚΡΙΘΕΝ ΕΞΕΔΟΘΗ
ΥΠΟ
Γ. ΜΟΥΣΑΙΟΥ.
ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ.
ΕΚ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑΣ
1849
ΑΡΧΗ ΤΟΥ Α’. ΗΧΟΥ
ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ.
Οὐ ἡ μέν μέθοδος τοιαύτη.
Ἐν τῷ ἀ’ τροπαρίῳ ἑκάστης ᾠδῆς, δέεται ὁ ἁμαρτωλός πρός τήν Θεοτόκον. Ἐν τῷ β’. δέεται ἡ Θεοτόκος πρός τόν Χριστιανόν. Ἐν τῷ γ’ ἀποκρίνεται ὁ Χριστός πρός τήν Θεοτόκον. Καί ἐν τῷ δ’. ἀποκρίνεται ἡ Θεοτόκος πρός τόν ἁμαρτωλόν.
Ἡ δε ἀκροστιχίς.
Δέσποινα νεῦσον πρός λιτάς Θεοδώρου.
ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος ἀ’. ᾨδὴ ἐπινίκιον.
Ὁ ἁμαρτωλός πρός τήν Θεοτόκον.
Δοχεῖον τῆς φύσεως τῆς ἀχωρήτου, Χριστόν ἐκδυσώπησον, ἶνα πυρός ῥύσηται τοῦ ἀφεγγοῦς με ἁγνή, καί ἀναδείξῃ κοινωνόν τῆς Βασιλείας αὑτοῦ.
Ἡ Θεοτόκος πρός τόν Χριστόν.
Ἕμήν δέξαι δέησιν Υἱέ καί Λόγε, καί ῥῦσαι κολάσεως τόν βοῶντα δοῦλον σου, πρός με ἐκ βάθους ψυχῆς, καί καταξίωσον αὑτόν τῆς βασιλείας σου.
Ὁ Χριστός πρός τήν Θεοτόκον.
Σὗ Μῆτερ ἐλέους με πηγήν γινώσκεις˙ καί γάρ τούς καθ’ ὤραν μοι τῷ Δεσπότῃ πταίοντας, ἁμαρτωλούς ελεώ˙ ἀλλ’ οὗτος λίαν με αἰσχροῖς, παραπικραίνει κακοῖς.
Ἡ Θεοτόκος πρός τόν ἁμαρτωλόν.
Πολλοίς παραπτώμασι καί ἀτοπίαις, αἰσχραῖς παρεπίκρανας, τόν Υἱόν μου˙ ὅθεν σοι, εἰς ἀγανάκτησιν νῦν, κεκίνηται καί εἰς ὀργήν ἡ εὐσπλαγχνία αὑτοῦ.
ᾨδὴ γ’. Τῷ πρό τῶν αἰώνων.
Ὅλον μου τόν βίον, ἀληθῶς ἐν κακοῖς εδαπάνησα˙ καί δία τοῦτο σοι κραυγάζω, τόν Υἱόν σου δυσώπει, ἁγνή ἶνα ὡς τόν ἄσωτον, ἀνακαλέσῃ καί σώσῃ με νῦν, κείμενον τοῖς πταίσμασιν.
Ίλαθι Παντάναξ, ὁ τεχθείς ἀπορρήτως ἐκ μήτρας μου, καί κατοικτείρησον σόν δοῦλον, ὡς τόν ἄσωτον πάλαι, υἱόν καί δεῖξον πανάγαθε, τῆς δεξιάς παραστάτην τῆς σής, ἐν ἡμέρα κρίσεως.
Νουνεχώς ὦ Μῆτερ, ἐκβοῶ σοι κἀγώ επακούσαί μου˙ ὁ ἀσωτίαις εμβιώσας, ἐν θερμή μετανοίᾳ, ἐλθών ἔκραζε τό ήμαρτον˙ ἀλλ’ οὗτος κἀν σοι βοᾶ μεταγνούς, ἐν ὑστέροις ψεύδεται.
Ἆ μοι ἔφης εἶπον, τῷ Υἱῶ μου κραυγάζουσα ἶνα σε, καταξιώσῃ Βασιλείας˙ ἀλλ’ αὑτός μοι αντέφη˙ θερμή πίστει οὐ προσῆλθε μοι, καί δία τοῦτο ἐκπέμπω αὑτόν ἀπό τοῦ προσώπου μου.
ᾨδὴ δ’’. Ἐν Πνεύματι προβλέπων.
Νοήσας ὦ Παρθένε τήν δύναμιν τήν σήν, μετά δέους κράζω σοι τῆ μόνη αγαθή˙ εἰ καί μετάνοιαν ὅλως θερμήν οὑκ έχω˙ ἀλλά ταῖς σαῖς πρός τόν Δεσπότην ἱκεσίαις, δίδου μοι τελείαν διόρθωσιν.
Ἕπάκουσον ὁ φύσει φιλάνθρωπος, Θεός, τῆς μητρός σου Δέσποτα βοώσης ἐκτενῶς, καί τόν σόν δοῦλον εκλύτρωσαι καταδίκης˙ εἰ δε καί πίστιν οὐ κέκτηται τήν τελείαν, ταύτην ὡς Θεός αὑτῷ δώρησαι.
Ὗπόθεσιν, ὦ Μῆτερ αὑτῷ παντοδαπήν, τοῦ σωθῆναι δέδωκα˙ ἀλλ’ οὗτος οὑκ ἐᾷ τάς ἁμαρτίας, εἰσῆλθε καί ἐν θανάτῳ, καί δία τοῦτο οὐδέ δύναται σωθῆναι, ἕως οὐ εἰς πῦρ ἀπελεύσεται.
Σἕ νῦν επιγινώσκω αἰτίαν τῆς σαυτοῦ, ἀπωλείας ὡς φησί ὁ θεῖος μου Υιός˙ σύ γάρ κατάκεισαι ὅλως τῆ ἁμαρτία, καί παρεδόθης τελείως τῆ ραθυμία˙ τίς ἐξαναστήσει σε κείμενον;
ᾨδὴ ἕ’. Θεός ὤν εἰρήνης.
Ὁ δούς μετανοίας, Παρθένε ποθῶ, διατρίβειν ἀεί τάς φερούσας με, ζωήν πρός ατελεύτητον˙ ἀλλ’ αὖθις τά δεινά, συστήματα δαιμόνων, καθέλκουσι κρημνίσαι, εἰς βυθόν ἁμαρτίας, καί ἀπωλείας δεινόν βόρβορον.
Νεκρώσας τόν θάνατον Σῶτερ τό πρίν, τόν Ἀδάμ τῶν δεσμῶν ηλευθέρωσας˙ διό καί νῦν τόν δοῦλον σου, Υἱέ μου δυσωπῶ, ἐξάρπασον δαιμόνων τῶν επηρεαζόντων˙ αὐτοί γάρ οὑκ ἐῶσι μετανοήσαί τινά πώποτε.
Πἀνυμνῆτε Μῆτερ βοῶ σοι καγώ˙ προσευχή καί νηστεία ἐξέρχονται, τά πλήθη τά παμπόνηρα, δαιμόνων ἐξ αυτού˙ ἀλλ’ οὗτος ἐγκρατείᾳ, δεήσει καί ἁγνεία, μή καθάρας τό σῶμα, δαιμόνων φεῦ γέγονε σπήλαιον.
Ῥἠμάτων τῶν πρίν τοῦ Υἱοῦ μου καλῶς, ἐνωτίζου καί γνῶθι τά δέοντα˙ ἡνίκα γάρ οὑκ ἴσχυσαν οἱ τούτου μαθηταί, τό πνεῦμα ἐκδιώξαι, ἐβόα τούτοις λέγων˙ προσευχή καί νηστεία, δαιμόνων γένος ἐκδιώκεται.
ᾨδὴ ς’. Τόν προφήτην Ἰωνᾶν.
Ὁὗ ῥημάτων εὐπορῶ, ἀρετῶν τε απορώ˙ οὐ γάρ στέργω προσευχήν, καί νηστείαν ἐκτελεῖν, Θεόνυμφε˙ καί δία τοῦτο πρός σε κατέφυγον.
Σύνες εὔσπλαγχνε Υἱέ, σής μητρός εκδυσωπώ˙ ὁ προστρέχων ἐπ’ ἐμέ, χρηστρών ἔργων ἀπορεῖ, καί κράζει μοι˙ οὑκ ἔχω πλήν σου ἐλπίδα Δέσποινα.
Λιτανεύουσα θερμῶς, παύσαι Μῆτερ τοῦ λαλείν˙ καί γάρ οὗτος ἀφορῶν ὅτι εὔσπλαγχνος εἰμί, μολύνεται, μή ἐπιβλέπων εἰς τήν ὀργήν τήν ἐμήν.
Ίκετεύω ὑπέρ σου, τόν Υἱόν μου καί Θεόν, ἶνα τύχης ιλασμού˙ ἀλλ’ αὑτός μοι ἐκβοᾷ, τοῦ παύσασθαι, καί μή πρεσβεύειν εἰς τό σωθῆναι σε.
Κάθισμα. Ἦχος ἀ’. Τόν τάφον σου Σωτήρ.
Παράδεισον ἐν γῆ, λογικόν σε φυτεύσας, Χριστός ὁ φυτουργός, Παραδείσου τοῦ πρώτου, ἐν μέσῳ σου Δέσποινα, ὡς ζωῆς ξύλον έφυσεν˙ ὀν ἱκέτευε, τοῦ τῆς τρυφῆς Παραδείσου, αξιώσαί με, καί ἐφ’ ὑδάτων ἐκθρέψαι, τερπνῆς ἀναπαύσεως.
ᾨδὴ ζ’. Οἱ παῖδες εὐσεβείᾳ.
Τἤν πᾶσαν μου ἐλπίδα, ἐπί σε ἀνατίθημι Δέσποινα, καί μή ἀπώσῃ εἰς βυθόν, ἀπωλείας με τόν δείλαιον˙ ἀλλ’ ἀνάστρεψον τῷ σῶ βοῶσα πάλιν Υιώ˙ μή ἀπολέσῃς τό πλάσμα τῶν χειρῶν σου.
Ἀμετρητόν ὡς ἔχων, εὐσπλαγχνίας τό πέλαγος Δέσποτα˙ δέξαι με πάλιν δυσωπῶ, σε τόν μόνον εὐδιάλλακτον καί οικτείρησον τῶν σῶν χειρῶν τό ποίημα, ὁ οικτειρήσας ποτέ τήν Χαναναίαν.
Ίλάσκομαι καί σῴζω, τόν ἐν πόθῳ, πολλῷ προσερχόμενον˙ καί γάρ οὐ θέλω τό ἐμόν, απωλέσθαι πλάσμα πώποτε˙ εἰς τό σώσαι γάρ αὑτό, ὅλος ἐτέχθην ἐκ σου˙ ἀλλ’ οὗτος πόρρω, τῶν ἔργων μου ὑπάρχει.
Σοφία τοῦ Ὑψίστου, προϋπάρχων ὁ Υἱός μου γέγονεν, ἄνθρωπος ὅλος ἐξ ἐμοῦ, ἶνα σώσῃ τούς φυλάσσοντας, μετά πίστεως θερμῆς τό θεῖον βάπτισμα˙ ἀλλά σύ τούτων ἀμέτοχος ἐδείχθης.
ᾨδὴ ἡ’. Ὀν φρίττουσιν Ἄγγελοι.
Θαρρήσας προσῆλθον σοι Παρθένε θεωρῶν, τόν σόν Υἱόν σώσαντα, τήν πόρνην καί ληστήν˙ αὐτοί γάρ νομίμως οὐδέν ἔργον χρηστόν, ἔπραξαν ἐν βίῳ, ἀλλ’ ἔτυχον συγγνώμης.
Ἕξ ὕψους ἐπίβλεψον εἰσάκουσον τῆς σής, Μητρός δεομένης σου καί ῥῦσαι τοῦ πυρός, τόν δοῦλον σου τοῦτον ὡς τήν πόρνην τό πρίν, καί ὡς ἐλυτρώσω, λῃστήν ἐν τῷ Σταυρῶ σου.
Ὁ πάλαι κρεμάμενος λῃστής ἐν τῷ Σταυρῶ, ἐν πίστει ἐκραύγαζε τό μνήσθητι καμού˙ ἡ πόρνη δε πάλιν τῶν δακρύων πηγάς, έβλυζεν, ἀλλ’ οὗτος, αὑτοῖς οὐχ ὡμοιώθη.
Δακρύουσαν σέσωκε τήν πόρνην ὁ Χριστός˙ ὡσαύτως πιστεύσαντα λῃστήν ἐν τῷ Σταυρώ˙ εἰ οὑν θέλεις ἄρτι σωτηρίας τυχεῖν, πρόσδραμε Κυρίῳ, σύν δάκρυσι καί πίστει.
Ὁ Εἱρμός.
Ὀν φρίττουσιν Ἄγγελοι, καί πάσαι στρατιαί, ὡς Κτίστην καί Κύριον ὑμνεῖτε ἱερεῖς, δοξάσατε παῖδες, εὐλογεῖτε λαοί, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Τήν φωτοφόρον νεφέλην.
Ὦφθην ἁπάντων ἀνθρώπων, αμαρτωλότερος Κόρη, καί δία τοῦτο προσελθεῖν, τῷ Υἱῶ σου αιδούμαι˙ ἀλλά δυσώπησον αὑτόν, καί ἵλεων ποίησον, τοῦ δέξασθαι, ἐν θερμή με τῆ πίστει, καί ἐν πόθῳ προσερχόμενον αὑτῷ.
Ῥὕσαι κολάσεως Λόγε, τόν προσελθόντα σοι δοῦλον, καί μή μνησθῇς ἀνομιῶν, τῶν αὑτοῦ δυσωπῶ σε˙ εἰ γάρ καί ἥμαρτε Σωτήρ˙ ἀλλά μοι προσπέφευγε, καί δέομαι˙ δι’ ἐμέ τοῦτον δέξαι, ὁ τοῖς πᾶσι τά αἰτήματα πληρῶν.
Ὁυκ ἔστιν ἄξιος Μῆτερ, ὁ προσφυγῶν σοι ελέους˙ καί γάρ ἀνθρώπων με οὐδείς, ὡς αὑτός παροργίζει˙ ἀλλά πρεσβείαις σου σεπταῖς, αὑτόν τῆς κολάσεως, ἀμέτοχον ἐν τῆ κρίσει ποιήσω, εἰ προσάξει μετανοίας μοι καρπούς.
Ὗπό τόν ἄδην ὑπάρχων, ἀνεβιβάσθης πρός ὕψος, ταῖς πρός τόν θεῖον μου Υἱόν, ἱκεσίαις καί πρόσχες, μή τοῖς προτέροις σου δεινοῖς, ἐμπέσῃς εγκλήμασιν˙ ἀλλ’ ἄπελθε, εἰς ὀδούς μετανοίας, μήπως πάλιν τῆ γεέννῃ ἐμβληθῇς.
Προσόμοια. Ἦχος ἀ’. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.
Χἀρά τοῦ κόσμου ὑπάρχεις, ἁμαρτωλῶν ὁ λιμήν˙ χειμαζομένων ρύστις, Θεοτόκε Παρθένε˙ δέξαι οὑν βοῶ σοι καμού τήν εὐχήν, καί τήν δέησιν ἄχραντε, ἤν καί προσάγαγε τάχει τῷ σῶ Υἱῶ, ἶνα σώσῃ με τόν ἄσωτον.
Χἀράς αἰτία μοι πάσης Υἱέ μου φίλτατε, συγχώρησιν πταισμάτων, δώρησαι τῷ σῶ δούλω˙ ἶνα γνῶσι πάντες ὅτι πρός σε, παρρησίαν ὡς Μήτηρ σου, μεγίστην ἔχω Χριστέ μου τοῦ δυσωπεῖν, ὑπέρ πάντας τούς ἁγίους σου.
Χἀράς δοχεῖον Μῆτερ, τῆ σή δεήσει καμφθείς, τήν ἄφεσιν πταισμάτων, τῷ ἀγνώμονι τούτῳ, δίδωμι καί ἄφες τοῦ εκβοάν˙ ἀλλ’ εἰπέ τούτῳ παύσασθαι, τοῦ ἁμαρτάνειν καί ἕλκειν με πρός οργήν˙ φύσει γάρ εὔσπλαγχνος πέφυκα.
Ίδοῦ τήν ἄφεσιν ἔσχες τῶν ἐγκλημάτων σου, ἐμοῦ λιταῖς καί πρόσχες, τόν ὑπόλοιπον βίον, θεάρεστον τελέσαι ὅπως τρυφῆς, ἀπολαύσῃς τήν εὔκλειαν, ἐν Παραδείσῳ σύν πᾶσι τοῖς ἐκλεκτοῖς, τήν οὐδ’ ὅλως λῆξιν ἔχουσαν.
ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ.
Οὐ ἡ ἀκροστιχίς.
Θρήνων ἐμῶν δέχοιο, τόν πρῶτον Κόρη. Ναΐ.
ᾨδὴ ἀ’. ἦχος ἀ’. Σου ἡ τροπαιοῦχος.
Θρήνων ἀπαρχάς δεῦρο ψυχή, τῆ Θεοτόκῳ προσοίσωμεν σήμερον˙ αὕτη γάρ ἐρρύσατο, τῆς τοῦ Ἀδάμ κατάρας τό ἀνθρώπινον, καί τήν εὐλογίαν, καί χαρμονήν ἐδωρήσατο.
Ῥείθροις Ἰορδάνου τά ἐμά, περισωθέντα οὐδόλως ἰσχύουσι, δάκρυα ἐκνίψασθαι, τόν τῶν ἐμῶν ἁμαρτημάτων βόρβορον˙ ἀλλά σύ Παρθένε, τῷ σῶ ἐλέει με κάθαρον.
Ἤλιον γεννήσασα Χριστόν δικαιοσύνης Παρθένε τόν ἄδυτον, φώτισόν μου δέομαι, τά τῆς ψυχῆς ἠμαυρωμένα ὄμματα, ἡδονῶν ἀχλύϊ, καί ἁμαρτίας παχύτητι.
Νὁμούς τοῦ Δεσπότου παραβάς, πᾶσαν ἰδέαν κακίας ετέλεσα˙ καί νῦν ἐπιστρέφοντα, μή με παρίδῃς τόν ἀχρεῖον δοῦλον σου, Δέσποινα Μαρία, ἀλλά οἰκτείρασα σῶσον με.
ᾨδὴ γ’. Ὁ μόνος εἰδώς.
Ὦς πάλαι τήν Εὐάν εὑρηκώς, ὁ ὄφις με ἠπάτησε, καί ἡδονῆς τῆ γεύσει ἐξέβαλε τοῦ παραδείσου τῆς θείας γνώσεως˙ ἡ Χριστόν κυήσασα, τόν Ἀδάμ τόν δεύτερον, πρός ζωήν ἐπανάγαγε Δέσποινα.
Νοσήσας τοῦ Κάϊν δυστυχῶς, Παρθένε τήν ἀπόνοιαν, ὡς ἀδελφόν τόν νοῦν μου ἀπέκτεινα, φιληδονίας ξίφει χρησάμενος, καί φθονήσας κάκιστα, τούτου τήν ἀνάβασιν, ἀλλά σύ ὡς φιλάνθρωπος σῶσον με.
Ἕθρήνησε πάλαι ὁ Ἀδάμ, Ἐδέμ ἀποικιζόμενος, Χερουβίμ τοῦ τήν εἴσοδον φράττοντος˙ πεσών ἐγώ δε τῆς θείας γνώσεως, θρηνῶν ἱκετεύω σε, σύν ἁγίοις πρέσβευε, Θεομῆτορ παθών λυτρωθῆναι με.
Μελέτη θανάτου ὦ ψυχή, ἀθλία προηγείσθω σου, ἐν ταῖς τοῦ βίου πράξεσι πάντοτε, καί θρῆνον λαβέ, καί πένθος σύστησον, ἔχουσα μεσίτριαν, τήν ἁγνήν καί ἄμωμον, πρός Χριστόν τόν ἐκ ταύτης βλαστήσαντα.
ᾨδὴ δ’’. Ὄρος σε τῆ χάριτι.
Ὦ τῶν σῶν θαυμάτων ἀπειρόγαμε Δέσποινα! Ὅτι μεσίτρια βροτῶν, ἁμαρτωλῶν πρός τόν ἐκ σου τεχθέντα γεγένησαι˙ διό κάμε ὑπέρ βροτούς αμαρτήσαντα, καταλλαγῆναι αὑτῷ ἐκδυσώπησον.
Νέκρωσον Παρθένε τῆς σαρκός μου τό φρόνημα, καί τῶν παθών τά προσβολάς καί τῶν δαιμόνων τάς βουλάς, ἀπράκτους ἀπέργασαι, καί τῆς ζωῆς τρίβους βαίνειν ὁδήγησον, ἡ τήν ζωήν τῶν ἁπάντων κυήσασα.
Δάκρυσι καθάραι μολυσμούς τῆς καρδίας μου, ταῖς προστασίαις τῶν σεπτῶν Ἀγγέλων ποίησον ἁγνή, ψυχῆς τε τήν ζόφωσιν καί τοῦ νόος τάς ἐκτροπάς ἀνακάλεσαι, καί ἀπαθείας πρός τρίβον ὁδήγησον.
Ἕννοιαν αἰσχίστοις λογισμοῖς κατεμόλυνα, καί τήν ψυχήν ταῖς ἡδοναῖς, τούς ἐπί Νῶε ὑπερβάς, αἰσχροῖς ατοπήμασι˙ δι’ ὁ βοῶ Θεοκυήτορ με οἴκτειρον, κατακλυσμοῦ νοητοῦ διασῴζουσα.
ᾨδὴ ἕ’. Ὁ φωτίσας τῆ ἐλλάμψει.
Χαλεπής με ἐκ φλογός τῆς γεέννης ἐξάρπασον, ἡ τεκοῦσα τῆς Θεότητος πῦρ τό ἀπρόσιτον, καθ’ ἡμᾶς γενόμενον, Θεανδρική τῆ ὑποστάσει, Θεοκυήτορ πανάμωμε.
Ὁὗ πτοοῦμαι τάς μελλούσας κολάσεις ὁ ἄθλιος, οὐ τό σκότος, οὐ βρυγμόν τῶν ὀδόντων καί σκώληκα, οὐ τό πῦρ τό άσβεστον˙ δι’ ὁ αἰτοῦμαι σε Παρθένε, τούτων με πάντων εκλύτρωσαι.
Ίασαί μου τῆς ψυχῆς τά ἀλγήματα Πάναγνε, ἡ τεκοῦσα τόν τάς νόσους ἡμῶν ἰασάμενον, τοῖς αὑτοῦ παθήμασι, τοῖς σωτηρίοις καί πανσέπτοις, ἶνα πιστῶς μεγαλύνω σε.
Ὁυχ ὡς Λάμεχ νεανίσκον καί ἄνδρα ἀπέκτεινα, Θεομῆτορ, ἀλλά νοῦν καί τόν λόγον τοῖς πταίσμασι˙ μή οὑν ἡ ἐκδίκησις, ταμιευθήτω μου τῆ κρίσει, ἀλλά ἐνταῦθα με κάθαρον.
ᾨδὴ ς’. Ἐκύκλωσεν ἡμᾶς.
Τὁ σῶμα κατεμόλυνα ταῖς πράξεσι˙ τόν νοῦν ταῖς ενθυμήσεσι˙ τάς αἰσθήσεις τῆ ἀφῇ τῶν ηδονών˙ τούτων μοι τήν ἴασιν χορήγησον, τοῖς σταλαγμοῖς ἐμῶν δακρύων˙ Θεοχαρίτωτε.
Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μου δεδαπάνηται ἐν ὕπνῳ καί ἀνέσεσι, καί τρυφή καί ῥεμβασμοῖς τῶν λογισμών˙ νῦν οὑν κἀν ἐν γήρα με σωφρόνισον Μῆτερ Θεοῦ, καί πρός μετάνοιαν χειραγώγησον.
Νοήσας τῶν πρό νόμου τήν ἀπόνοιαν, ἀφρόνως ἐπεχείρησα, ὡς πυργώματα τάς πράξεις τάς αἰσχράς, ἄλλην ἐπί ἄλλη συναρμόσασθαι. Σύ οὑν ἁγνή τῷ θείω με συνέτισον Πνεύματι.
Παγίδα μοι κεκρύφασι Πανύμνητε, οἱ ὄντως υπερήφανοι˙ καί σχοινίοις τῶν ἐμῶν ἁμαρτιῶν, βρόχους τοῖς ποσί μου διετείναντο, οὕς ἀγαθή, ὡς αραχνίους μίτους διάλυσον.
Κάθισμα. Ἦχος ἀ’. Χορός Ἀγγελικός.
Ἕλπίς Χριστιανῶν, ἀψευδής καί βεβαία˙ ἐλέους χορηγέ, καί πηγή συμπαθείας, ἡ κλείς ἡ διανοίγουσα, τοῦ Θεοῦ τήν χρηστότητα, πᾶσιν ἄνοιξον, τῆς εὐσπλαγχνίας τήν πύλην˙ πᾶσι δώρησαι, τοῦ τῆς τρυφῆς Παραδείσου, τήν εἴσοδον Δέσποινα.
ᾨδὴ ζ’. Σε νοητήν.
Ῥἧξον ἁγνή δεσμούς τῆς καρδίας μου, λήθην καί ἄγνοιαν δεινήν, καί τήν πώρωσιν τῆς ψυχῆς, καί ηλιθιότητα˙ δι’ ὤν συνδεσμούμενος˙ ὁ νοῦς μου τρέχειν οὐ δύναται, πρός πλατυσμόν θεωρίας, καί ὕψος θείας γνώσεως.
Ὦ τῶν ἐμῶν παθών καί κινήσεων! Ποῖον αἶσχος αἰσχροποιόν, οὑκ ἀφρόνως πέπραχα; Ποῖον οὑκ ἐτέλεσα, ἡδυπαθείας ἁμάρτημα; Σύ οὑν ἁγνή κἀν ἐν γήρα μετάνοιαν μοι δώρησαι.
Τἤν ἐν ἐμοί ῥαθυμίαν Δέσποινα, καί νυσταγμόν τόν χαλεπόν, ταῖς ἀγρύπνοις σου πρός Θεόν, δέομαι δεήσεσιν, ἄχραντε ἀπέλασον, καί μελῳδοῦντα με οίκτειρον˙ ὁ αἰνετός τῶν Πατέρων Θεός καί ὑπερένδοξος.
Ὁίμοι ψυχή! Πώς ἀπηναισχύντησας, ὑπέρ τόν Χαμ τόν ἀναιδῆ! Οὑκ ἐκάλυψας τήν αἰδώ, τοῦ σοι πλησιάζοντος, φύσει τε καί χάριτι ἀλλ’ ἀπανθρώπως εφαύλισας˙ νῦν οὑν θερμῶς πρός τήν εὔσπλαγχνον κόρη μετανόησον.
ᾨδὴ ἡ’. Ἐν καμίνῳ παῖδες.
Νεκρωθείσα τάλαινα ψυχή, δεινῶς τῆ ἀμελείᾳ, ἐγέρθητι ὡς ἐξ ὕπνου, καί μεσίτριαν ποιοῦ τήν μόνην ἀπείρανδρον Θεοτόκον˙ ὅπως σε τρόποις ζωώση μετανοίας, καί τῆς ἀπαθείας καθυποδείξη τρίβους.
Κοίμισόν μου δή τάς ἐμπαθεῖς ὀρέξεις, παθών τε τῶν ψυχοφθόρων τά ἰνδάλματα ἁγνή, εἰς τέλος ἐξάλειψον Θεομήτορ˙ ἶνα δοξάζω ἀεί καί εὐλογῶ σε, τήν μόνην αἰτίαν τῆς πάντων σωτηρίας.
Ὁλοτρόπως πᾶσαν ἡδονήν, ἐτέλεσα ἀφρόνως, καί πάσας μου τάς αἰσθήσεις κατεμόλυνα αισχρώς˙ πρός σε τήν ἀμόλυντον καταφεύγω, Δέσποινα πάντων ἁμαρτωλῶν προστάτις, ῥῦσαι τοῦ πυρός με, καί σκότους αἰωνίου.
Ῥαντισμώ δακρύων μου ἁγνή, ἀπόπλυνον τά ἕλκη, καί τραύματα τῆς ψυχῆς μου ἡ τεκοῦσα τόν Χριστόν, τόν λεπρούς ἰώμενον καί αἱμόρρους, ὅπως ἀκούσω φωνῆς τῆς ποθουμένης˙ σῴζου τῆ σή πίστει, πορεύου εἰς εἰρήνην.
Ὁ Εἱρμός.
Ἐν καμίνῳ παῖδες Ἰσραήλ, ὡς ἐν χωνευτηρίῳ τῷ κάλλει τῆς εὐσεβείας, καθαρώτερον χρυσοῦ απέστιλβον λέγοντες˙ εὐλογεῖτε πάντα τά ἔργα Κυρίου, τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Τύπον τῆς ἁγνῆς.
Ἤδή πρός τῷ τέλει γέγονα, τῶν χρονικῶν μου κόρη φεῦ μοι υπάρξεων˙ καί βαρούμενος ταῖς ἁμαρτίαις ἀπέρχομαι, εἰς ἀπείρους αἰῶνας κολάζεσθαι˙ ἡ τόν Κριτήν τεκοῦσα, τοῦτον ιλέωσαί μοι Δέσποινα.
Νὁμούς τοῦ Θεοῦ ἠθέτησα, καί ἁμαρτίας νόμῳ αὑτόν ἐδούλωσα, νόμῳ τοῦ νόος, οὐχ ὑποκύψας ὁ ἄθλιος, ἡ τούς νόμους λαθοῦσα τῆς φύσεως, ἐν τῷ σεπτῷ σου τόκῳ, νόμους σαρκός μου καθυπόταξον.
Ἆρον τό βαρύ φορτίον μου, τῶν ἐγκλημάτων Θεοτόκε πανάμωμε˙ καί τόν ἐλαφρόν, ἁγνή ζυγόν καταξίωσον, τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ σου βαστάζειν με, καί τρίβον διοδεύειν, τήν πρός τήν ἄνω λῆξιν ἄγουσαν.
Ίνᾷ τόν βυθόν τόν ἄπειρον, τῶν οἰκτιρμῶν ἐνδείξῃς τῆς σής χρηστότητος καί τήν εὐσπλαγχνίαν, τοῦ Υἱοῦ σου Πανύμνητε, ὑπέρ πάντας κάμε αμαρτήσαντα, συγχώρησιν μοι δίδου, καί παραδείσου τήν κατοίκησιν.
Προσόμοια. Ἦχος ἀ’. Πανεύφημοι μάρτυρες.
Χαἶρε καθαρώτατον Θεοῦ, ἔμψυχον παλάτιον καί φωτοφόρον Πανύμνητε, χαῖρε ἀπείρανδρε, χαῖρε θεία σκέπη, χαῖρε τεῖχος ἄρρηκτον, χαῖρε Θεόν αρρήτως κυήσασα, χαῖρε ἀνόρθωσις, τοῦ Ἀδάμ καί Εὔας λύτρωσις, χαῖρε πάντων πιστῶν τό κραταίωμα.
Χαἶρε θρόνε πύρινε Θεού˙ ῥόδον τό ἀμάραντον, χαῖρε ἡ μόνη βλαστήσασα, καί κρίνον εὔοσμον, χαῖρε Παναγία, δι’ ἦς ἐλυτρώθημεν, τῆς πρώην ἀποφάσεως Δέσποινα, χαῖρε πανθαύμαστε, οἰκουμένης ἀγαλλίαμα, χαῖρε πάντων ὀρθοδόξων καύχημα.
Χαἶρε ὁ λειμών ὁ εὐθαλής, καί εὐώδης ἄχραντε, χαῖρε κυπρίζουσα ἄμπελε, χαῖρε κατάκαρπε, ἐλαία Παρθένε, χαῖρε ἡ μυρίπνοος, Θεοῦ φυταλιά, χαῖρε σύνδενδρον, καί ευσκιόφυλλον όρος˙ χαῖρε ἀειπάρθενε, τῶν χαρίτων ὁ κῆπος ὁ εὔχαρις.
Χἀράς τήν καρδίαν μου ἁγνή, πλήρωσον ὡς εύσπλαγχνος˙ καί τῶν δακρύων ἀπάλλαξον, χαράν ὡς τέξασα, μόνη Θεομήτορ˙ καί δεινῶν ἐκ πάντων με, ἐξάγαγε τόν δοῦλον σου δέομαι˙ ἶνα δοξάζω σε, ἶνα πόθῳ μεγαλύνω σε, τήν τῶν ὄντων πάντων ὑπερέχουσαν.
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΥΜΝΟΓΡΑΦΟΥ.
ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος ἀ’. Χριστός γεννᾶται.
Χριστιανών καταφύγιον, πιπτόντων ἐπανόρθωσις Πάναγνε˙ πταιόντων τό ἰλαστήριον˙ ρῦσαι με καταδίκης τῆς φοβερᾶς, καί πυρός ἀσβέστου, τήν αἰώνιον ζωήν παρεχομένη μοι.
Ἕν ἀπογνώσει συνέχομαι, τό πλῆθος ἐννοῶν τῶν πταισμάτων μου, καί τήν τοῦ Κριτοῦ απόφασιν˙ Δέσποινα Θεοτόκε σύ μοι γενοῦ, θεία μεσιτείᾳ, καταλλάσσουσα αὑτόν τῆ ευπλαγχνία σου.
Παρθένε μόνη πανύμνητε˙ Παρθένε ἡ Θεόν σωματώσασα˙ Παρθένε ἡ πᾶσι πρόξενος ζωῆς τῆς αἰωνίου, λάμψον μοι φώς, τό τῆς μετανοίᾳς, διαλύουσαν τόν ζόφον τῶν πταισμάτων μου.
Ίδοῦ πρός σε νῦν κατέφυγον, τήν σκέπην μου καί θείαν ἀντίληψιν, τά σπλάγχνα τῆς σής μοι χάριτος, δεῖξον ἀνεῳγμένα, μή ὀργισθῇς μηδέ παραβλέψης, μή ἐάσῃς με Παρθένε ἀπολλύμενον.
ᾨδὴ γ’. Τῷ πρό τῶν αἰώνων.
Πάντες οἱ Προφῆται, σε Μητέρα Θεοῦ ἀνεκήρυττον δία συμβόλων παραδόξων, ὤν ἡμεῖς τάς ἐκβάσεις, τρανώς ἰδόντες πιστεύομεν, καί ἐξαιτοῦμεν, τυχεῖν δία σου, θείας ἱλαρότητος.
Ὦφθῇς πλατυτέρα, οὐρανῶν συλλαβοῦσα τόν πάντων Θεόν, καί ἐν ἀγκάλαις σου συνέχεις, τόν συνέχοντα πάντα, ἁγνή ὅθεν ἱκετεύω σε, τῶν συνεχόντων δεινῶν με παθών, τάχος ἐλευθέρωσον.
Σὗ τῶν ἐν ἀνάγκαις, καί ἐν θλίψεσι πρόμαχος πέφυκας˙ σύ τῶν ἐν ζάλη τῆ τοῦ βίου, ἀγαθή κυβερνήτις˙ διό ἱκετεύων κράζω σοι τήν σήν βοήθειαν Κόρη ἁγνή, δώρησαι τῷ δούλῳ σου.
Δέσποινα τοῦ κόσμου, σωτηρία πιστῶν καί ἀντίληψις, τούς ἐκ βαθέων στεναγμούς μοι, πεμπομένους καρδίας, πρός σε καί δάκρυα Πάναγνε, προσδεδεγμένη πταισμάτων πολλῶν, ρύσαί με καί θλίψεων.
ᾨδὴ δ’’. Ῥάβδος ἐκ τῆς ῥίζης.
Μὀνήν σε πιστοί μετά Θεόν, ἐλπίδα ἀκαταίσχυντον, καί προστασίαν Κόρη ἔχομεν, ταῖς σαῖς πρεσβείαις ἡμᾶς, λύτρωσαι ἐκ παντοίων, ἐχθρῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων, καί βλάβης καί πειρασμών˙ ἶνα σε απαύστως δοξάζωμεν.
Ὗλώδους ἐμφάσεως ἁγνή, τόν νοῦν μου ἐκκαθάρασα, ἔρωτος θείου δεῖξον ἔμπλεων, τά θεία λέγειν ἀεί, φαντάζεσθαι τά θεία˙ τά θεία ποιεῖν εμμελώς ἔργα, ὅπως ἐκφύγω φρικτήν, κα διαιωνίζουσαν κόλασιν.
Ὁὗ κέκτημαι ἄλλη ἐπί γῆς, προστάτιν καί ὑπέρμαχον, καί τεῖχος απροσμάχητον ειμή σε μόνην ἁγνή, Θεοτόκε άχραντε˙ σύ γάρ μοι ἐλπίς καί σωτηρία, καί σκέπη καί βοηθός, καί παραπτωμάτων συγχώρησις.
Κατάβαλε θράσος πονηρόν, ἐχθροῦ καί πανουργεύματα, τά κατ’ ἐμοῦ ἐπιφερόμενα, καί ένδυσόν με τήν σήν, ἰσχύν παναμώμητε, ἄτρωτον ἀεί διατηροῦσα, ἀπήμονα ἀβλαβῆ, τόν εἰλικρινῶς σε γεραίροντα.
ᾨδὴ ἕ’. Θεός ὤν εἰρήνης.
Ἀνόρθωσις πάντων, πιπτόντων σύ εί˙ ἀσθενούντων ταχείᾳ επίσκεψις˙ διό ταῖς παραπτώμασι πεσόντα χαλεπῶς, καί τήν ψυχήν νοσοῦντα, θεράπευσον καί σῶσον, ἀνορθοῦσα με Κόρη, τῆ παναλκεῖ χειρί σου Δέσποινα.
Σωτήρια ὅπλα, ἐξ ὕψους ταχύ, δυσωπῶ σε Παρθένε παράσχου μοι, τήν θείαν σου ἀντίληψιν καί σκέπην καί ἰσχύν, μεθ’ ὤν τοῦ ἀρχεκάκου νικήσας πανουργίαν, σωτηρίας ἐνθέου, ἀξιωθῶ Θεομακάριστε.
Πἁλάτιον θεῖον τοῦ Λόγου ἁγνή, ἐμέ τῶν πονηρῶν ἐργαστήριον, ὑπάρξαντα πνευμάτων δία πράξεων αἰσχρῶν, καί τούτων ἐκπληροῦντα, τό θέλημα ἀφρόνως, δία τῆς μετανοίας, δεῖξον Θεοῦ κατοικητήριον.
Ἕν ὤρα ἐσχάτη τῆς ἐξόδου μου, καί ψυχῆς χωρισμοῦ ἐκ τοῦ σώματος, βοήθειά μοι φάνηθι καί πρόμαχος γενοῦ, τούς ἐπιτιθεμένους, ἐχθρούς τούς ἀοράτους, ἁγνή ἀποσοβοῦσα, καί πρός Θεόν χειραγωγοῦσα με.
ᾨδὴ ς’. Σπλάγχνων Ἰωνᾶν.
Πὕλη θεϊκῆς, ἀκτῖνος σύ πέφυκας, πηγή τε φωτός ἀδύτου γέγονας˙ τό γάρ πλήρωμα, τῆς Θεότητος ἅπαν ἐσκήνωσεν, ἀπορρήτως ἐν τῆ μήτρα σου Πανάμωμε˙ οὗπερ φυσικήν ἐνέργειαν, καί τήν αἴγλην βραβεύεις τοῖς χρῄζουσιν.
Ἕστῇ μέχρι σου, Παρθένε ὁ θάνατος˙ ζωήν γάρ Χριστόν εκυοφόρησας, τόν δωρούμενον, καθαρῶς εἰς αὑτόν τοῖς πιστεύουσι, τήν ἀθάνατον καί θείαν απολύτρωσιν˙ τοῦτον Παναγία αἴτησαι, λυτρωθῆναι πταισμάτων τούς δούλους σου.
Μύρου νοητοῦ, δοχεῖον γεγένησαι, τοῦ πᾶσαν τήν γῆν ευωδιάσαντος, τῆς Θεότητος, τοῖς ἀτμοῖς Παναγίᾳ Θεόνυμφε˙ δι’ ὅπερ τῆ εὐωδία τῆς πρεσβείας σου, πᾶσαν ἀηδίαν ἔλασον, ἐκ ψυχῆς τῆς ἐμῆς παραπτώσεων.
Πῦρ τῶν ἡδονῶν, σφοδρῶς κατακαίει με, καί θλίβει ἀεί τήν ταπεινήν μου ψυχήν, καί πρός ἄτοπον, ἐργασίᾳν συνωθεῖ καί άθεσμον˙ ἡ τό πῦρ τό θεϊκόν ἀποκυήσασα, σβέσον τοῦτο καταμάρανον, ἡ ἐμή σωτηρία Θεόνυμφε.
Κάθισμα. Ἦχος ἀ’. Τόν τάφον σου Σωτήρ.
Λυχνίᾳ χρυσαυγής, τοῦ ἠλίου τῆς δόξης˙ λαμπάς λευκοφαής, τοῦ φωτός τοῦ ἀδύτου, νεφέλης πυρσεύουσα, τοῦ Πατρός τό ἀπαύγασμα, τῆς καρδίας μου, ἀμβλυωπούσας τάς κόρας, φωταγώγησον, μαρμαρυγαῖς ἀκηράτοις, καί θείοις πυρσεύμασιν.
ᾨδὴ ζ’. Οἱ παῖδες εὐσεβείᾳ.
Λαβίς ἤν Ἠσαΐας, ὁ Προφήτης πάλαι ἐθεάσατο, τόν θεῖον ἄνθρακα Χριστόν, ἐν κοιλία σύ εἰ φέρουσα, πᾶσαν ὕλην ἁμαρτίας καταφλέγοντα, τῶν δε πιστῶν τάς ψυχάς φωταγωγοῦντα.
Ὦς ὄμβρος ἐπί πόκον, καταβάς ἐν σή γαστρί σεσάρκωται, ὁ τῆς εἰρήνης ποταμός, ἡ πηγή τῆς ἀγαθότητος, ὁ σταγόνας ὑετοῦ ἐξαριθμούμενος˙ ὁ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητός εἰ.
Θεόνυμφε Μαρία, ἡ ἐλπίς καί χαρά τῶν ὑμνούντων σε, τάς τῶν πταισμάτων μου σειράς, διαρρήξασα πρεσβείαις σου, τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης Χριστοῦ σύνδησον, τούς ἐναρέτους καρπούς ανθηφορείν με.
Ἀνάγαγε Παρθένε, ἐκ βυθοῦ με τῶν αἰσχρῶν μου πράξεων, καί καταπράϋνον ἁγνή, τῶν παθών μου τό κλυδώνιον, καί καρδίας μου τήν πώρωσιν διάλυσον, καί δώρησαί μοι πηγήν τήν τῶν δακρύων.
ᾨδὴ ἡ’. Θαύματος ὑπερφυοῦς.
Μὦμος ἐν τῷ κάλλει σου οὑκ ἔστι Κόρη˙ σύ γάρ μόνη πανάχραντος ὤφθης, ἐξ αἰῶνος Ἄχραντε παρθενίας μαρμαρυγαῖς, καταυγάζουσα τόν κόσμον παρθενίᾳς φωτί˙ διό ἀνυμνοῦντες σε κραυγάζομεν˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Στάμνον σε τό μάννα κεκτημένην, τῆς Θεότητος ἔγνωμεν Κόρη, κιβωτόν καί τράπεζαν, καί λυχνίαν θρόνον Θεοῦ, καί παλάτιον καί γέφυραν μετάγουσαν, πρός θείαν ζωήν τούς αναμέλποντας˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ἆγκυραν πανασφαλή σε κεκτημένοι, σωτηρίας ἡμῶν τάς ἐλπίδας, ἐπί σοι πιστεύομεν, Θεοτόκε ἀλλά γενοῦ, τοῖς ἱκέταις σου λιμήν καί τεῖχος ἄρρηκτον, καί πρός τό βοᾶν απαύστως ίθυνον˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ἆγκυραν πανασφαλή σε κεκτημένοι, σωτηρίας ἡμῶν τάς ἐλπίδας, ἐπί σοι πιστεύομεν, Θεοτόκε ἀλλά γενοῦ, τοῖς ἱκέταις σου λιμήν καί τεῖχος ἄρρηκτον, καί πρός τό βοᾶν απαύστως ίθυνον˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ἆκουσον τοῦ ἐκ καρδίας στεναγμοῦ μου, ἐνωτίσθητι φωνῆς κλαυθμοῦ μου, Παναγία Δέσποινα, μή παρόψη τόν συντριμμόν, τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς ἀλλά παράσχου μοι, τήν τελείαν λύσιν τῶν πταισμάτων μου, καί χαράς τῆς μελούσης με αξίωσον˙ ἶνα σε δοξάζω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ὁ Εἱρμός.
Θαύματος ὑπερφυοῦς ἡ δροσοβόλος, εξεικόνισε κάμινος τύπον, οὐ γάρ οὕς ἐδέξατο φλέγει νέους, ὡς οὐδέ πῦρ, τῆς Θεότητος Παρθένου ἤν ὑπέδυ νηδύν˙ διό ἀνυμνοῦντες αναμέλψωμεν˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Τύπον τῆς ἁγνῆς λοχείας σου.
Ίνᾷ χαρμοσύνως ἄσμασι, χαριστηρίοις Κόρη καταγεραίρω σε˙ ἶνα δία πάσης μου, ζωῆς μεγαλύνω σε, ἐξελοῦ με ἐκ στόματος λέοντος, δεινῶς ὠρυομένου, καί καταβρώξαί με σφαδᾴζοντος.
Ὦφθῇς ἱερόν ἀνάκτορον, καί καθαρόν Παρθένε Χριστοῦ παλάτιον, τοῦ πρό τῶν αἰώνων, ἀληθῶς βασιλεύοντος, καί κρατοῦντος ἀπᾴσῃς τῆς κτίσεως˙ διό μου τήν καρδίαν, ἐξ ἀκαθάρτων παθών κάθαρον.
Στήσον τῆς σαρκός τό φρόνημα, καί τῶν παθών Παρθένε παῦσον τόν τάραχον, τοῦ προσφεύγοντος, Θεογεννήτορ τῆ σκέπη σου, καί ἐλπίδος κρηπῖδα σε ἔχοντος, καί θείαν προστασίᾳν, πεπλουτηκότας καί ἀντίληψιν.
Ἤῥά τήν ψυχήν μου Δέσποινα, πρός σε καί πάσῃ γνώμη ἐπί σοι πέποιθα˙ μή καταισχυνθείην, εἰς αἰῶνα ὁ δοῦλος σου˙ μηδ’ ἐχθροί μου καταγελασάτωσαν, οἱ νοητοί ἐν ὤρα, τῆς ἐκδημίας συλλαβόντες με.
Προσόμοια. Ἦχος ἀ’. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.
Χαἶρε Θεοῦ Παναγίου ναέ Πανάγιε, χαῖρε βασιλευόντων, τό ἀνίκητον θάρσος˙ ἡ πάντων προστασία τῶν γηγενῶν, χαῖρε βάθος αμέτρητον˙ ἀκατανόητον ὕψος χαῖρε χαρά, θλιβομένων καί παράκλησις.
Χαἶρε Πατρός προανάρχου νύμφη πανάμωμε, χαῖρε τοῦ συνανάρχου, Υἱοῦ Μήτηρ Παρθένε˙ τό σκεῦος τῆς ἁγνείας χαῖρε Ἀδάμ, τήν Ἐδέμ ἡ ἀνοίξασα, χαῖρε νεφέλη ὁλόφωτε τούς πιστούς, περιθάλπουσα καί σκέπουσα.
Χαἶρε φωτός ἀπροσίτου θεῖον ἀνάκτορον, χαῖρε εὔκαρπε χώρα, ἡ βλαστήσασα στάχυν, χαῖρε δυστυχούντων ἡ ἀσφαλής. Θεοτόκε ἀνόρθωσις, χαῖρε ἡ γέφυρα πάντας πρός τήν ζωήν, ἐπανάγουσα πρεσβείαις σου.
Πάθη ποικίλα χειμάζει, τήν ταπεινήν μου ψυχήν˙ καί πρός βυθόν καθέλκει, ἀπογνώσεως ὅλον, προφθάσασα με σῶσον ὡς αγαθή˙ ἐπί σε γάρ κατέφυγον, τήν κραταιάν προστασίαν καί ἰσχυράν, μή ἐκπέσω τῆς αἰτήσεως.
ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΥΧΑΪΤΩΝ
ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟΠΟΔΟΣ ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΕΝΟΥ.
ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος ἀ’. Σου ἡ τροπαιοῦχος.
Τὁ στόμα μου πλήρωσον ἁγνή, θείας αἰνέσεως ὅπως ὑμνήσω σου, τήν δόξαν Πανύμνητε, καί μεγαλύνω τήν μεγαλοπρέπειαν, ὅλην τήν ἡμέραν, τοῦ σε σεπτώς μεγαλύναντος.
Χάρισαι μοι πένθος χαρμονῆς, καί παρακλήσεως θείας παραίτιον, χαρά καί παράκλησις, τῶν ὀρθοδόξων Θεοτόκε Δέσποινα, ἡ χαράν τῷ κόσμῳ, καί σωτηρίᾳν πηγάσασα.
Ὦς ἔμψυχος νέος οὐρανός, δικαιοσύνης ἀνέτειλας ἥλιον, Κόρη καί εβλάστησας, ὡς λογικός καί μυστικός παράδεισος, ξύλον ζωηφόρον, ἐξ οὐ φαγόντες οὐ θνήσκομεν.
Ὗπερτέρα γέγονας ἁγνή, τῶν ποιημάτων Θεόν σωματώσασα˙ ὅθεν ἱκετεύω σε, ἀπό κοπρίᾳς παθών με ἀνάστησον, καί πρός θεῖον ὕψος τῆς ἀπαθείας εἰσάγαγε.
ᾨδὴ γ’. Ὁ μόνος εἰδώς.
Ἡ μόνη τήν φύσιν τῶν βροτῶν, θεώσασα πανάμωμε, τῷ ὑπέρ φύσιν τόκῳ σου αἴτησαι, ἁμαρτημάτων ἡμῖν συγχώρησιν, καί τήν ἀγαλλίασιν, τήν διαιωνίζουσαν, Παναγία Παρθένε πανύμνητε.
Ἡ χώρα τόν στάχυν τῆς ζωῆς, ασπόρως ἡ ἐκφύσασα, καί ανηρότως αναβλαστήσασα, λιμῷ τακεῖσαν ἐνθέου βρώσεως, τήν ψυχήν μου στήριξον, ἄρτῳ θείων πράξεων, ἀρετῶν ἐν ἐλαίῳ πιάνασα.
Ἕκ σου ανεβλάστησεν ἡμῖν, τό ἄνθος τό ἀμάραντον, εὐωδιάζον πᾶσαν τήν ἀνθρωπότητα, τῷ θείω μύρω τῆς αὑτοῦ φύσεως, ὁ Πατρί συνάναρχος, καί ἐκ σου γενόμενος, ὑπό χρόνον Μαρίᾳ Πανάμωμε.
Τὁ εἶδος μορφῆς σου τῆς σεπτῆς, Ἀγγέλοις μέν αἰδέσιμον, τοῖς δε βροτοῖς ὑπάρχει σωτήριον˙ καί φρικτόν τῆς πονηρίας τοῖς πνεύμασι, ὅπερ πίστει σέβοντες, καί κατασπαζόμενοι, Θεοτόκε ψυχάς φωτιζόμεθα.
ᾨδὴ δ’’. Ὄρος σε τῆ χάριτι.
Ὅρος τε προεῖδε, Δανιήλ αλατόμητον˙ κατάσκιον ὁ Αββακούμ, τετυρωμένον ὁ Δαβίδ˙ ὄρος ἄλλος ἅγιον, καί ἐμφανές καί πῖον ὄρος Πανύμνητε˙ ὦ ὁ Θεός κατοικήσαι ηὐδόκησεν.
Θείόν σε παλάτιον, τοῦ Λόγου γινώσκομεν, ἐν ὦ οἰκήσας σαρικώς εκαινοποίησεν ἡμᾶς, φθαρέντας τοῖς πάθεσιν, ὅθεν ἁγνή Θεοῦ μητέρα σε σέβομεν, καί τόν ἐκ σου γεννηθέντα δοξάζομεν.
Θείόν σε νοοῦμεν, ἀκηλίδωτον ἔσοπτρον, ὡς δεξαμένη τήν αὐγήν, τῆς θεϊκῆς μαρμαρυγῆς, καί ταύτην ἀστράψασαν, σωματικῶς παντί τῷ κόσμῳ Πανύμνητε, πρός σωτηρίαν τῶν ὑμνούντων σε.
Ναὄν σε γινώσκομεν, Θεοῦ καθαρώτατον, τοῦ ποιητοῦ τῶν οὐρανῶν, καί πάσης κτίσεως αγνή˙ ὅθεν σοι κραυγάζομεν, ναούς ἡμᾶς τοῦ θείου Πνεύματος ποίησον, τούς τήν θερμήν σου πρεσβείαν πλουτίσαντας.
ᾨδὴ ἕ’. Ὁ φωτίσας τῆ ἐλλάμψει.
Ίασαί μου τῆς ψυχῆς τά ἀλγήματα πάναγνε, ἡ τεκοῦσα τόν τάς νόσους ἡμῶν ἰασάμενον, τοῖς αὑτοῦ παθήμασι, τοῖς σωτηρίοις καί πανσέπτοις˙ ἶνα πιστῶς μεγαλύνω σε.
Ῥυπωθείσαν τήν ἀθλίαν ψυχήν μου τοῖς πάθεσι, τῷ ὑσσώπῳ τῆς ἐνθέου πρεσβείας σου κάθαρον, Θεοτόκε ἄχραντε, παρεχομένη σωτηρίας, ταύτῃ φαιδρότατον ἔνδυμα.
Σἕ ἑτοίμην πρός τό σῴζειν βοήθειαν κέκτημαι˙ δία τοῦτο σοι προσπίπτω καί κράζω σύν δάκρυσι, Θεοτόκε ρύσαί με, ἐκ τῶν βελῶν τοῦ ἀλλοτρίου, καί τῆς μελλούσης κολάσεως.
Σὗ ἰσχύς μου σύ καί καύχημα καί ἀγαλλίαμα, καί φρουρός μου καί ἀντίληψις καί καταφύγιον, καί προστάτις ἄμαχος, Ὑπεραγία Θεοτόκε˙ διό με σῷζε τόν δοῦλον σου.
ᾨδὴ ς’. Ἐκύκλωσεν ἡμᾶς.
Λικμήσασα Παρθένε ταῖς πρεσβείαις σου, τῷ πτύω τοῦ πνεύματος, θημωνίας τῶν ἐμῶν ἁμαρτιῶν, κάθαρον καρδίας μου τήν ἅλωνα, μακράν αὑτῆς πάν ἀχυρῶδες ποιοῦσα νόημα.
Ίδοῦσα μοι τήν κάκωσιν Πανάμωμε, ἤν ἡ ψυχή ὑφίσταται, κρατουμένη ἐν Αἰγύπτῳ τῶν παθών, καί πλινθοπλαστούσα τήν πηλόν σαρκός, δεῦρο ταχύ καί τῆς ἀτίμου δουλείας με λύτρωσαι.
Σπαράττομαι τά σπλάγχνα καί συστρέφομαι, τόν χρόνον τελειούμενον, τῆς ζωῆς μου καθορῶν καί ἐμαυτόν, χείροσιν ἑκάστοτε προκόπτοντα, καί ταῖς πληγαῖς ἐπιτιθέντα πληγάς καί μώλωπας.
Νὗν ἤγγικε ψυχή τό τέλος ήγγικεν˙ ἀπόθου τοίνυν ἅπαντα, τά τοῦ σκότους καί νυκτός ἔργα δεινά, καί τά τοῦ φωτός ὅπλα ἐνδύθητι, περιπατεῖν ὡς ἐν ἡμέρα πράττουσα εὔσχημα.
Κάθισμα. Ἦχος ἀ’. Χορός Ἀγγελικός.
Ἡμέρα μυστική, ἀνεδείχθης Παρθένε, τόν ἥλιον Χριστόν, καταυγάζουσα πᾶσι, τοῖς ζόφῳ ἀπογνώσεως, καθημένοις Θεόνυμφε˙ ὅθεν ἅπαντες, οἱ δία σου φωτισθέντες, μακαρίζομεν, χρεωστικῶς ὡς αἰτίαν, βροτῶν ἀναπλάσεως.
ᾨδὴ ζ’. Σε νοητήν.
Ὁ φωτεινός τοῦ Δεσπότου θάλαμος, χαῖρε πανθαύμαστε αγνή˙ χαῖρε τεῖχος τό τῶν πιστών˙ χαῖρε κλῖμαξ ἄγουσα, πρός θείαν κατάπαυσιν, τούς μελῳδοῦντας τῷ τόκῳ σου˙ ὁ αἰνετός τῶν Πατέρων Θεός καί ὑπερένδοξος.
Ὁν οὐ χωρεῖ, οὐρανός ἐχώρησας, ὡς πλατυτέρα οὐρανῶν, Θεοτόκε ὁ λογικός, οὐρανός καί ἔμψυχος, τοῦ κατασκευάσαντος, τούς οὐρανούς τῷ βουήματι, μόνου Θεοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς τό ἐγκαλλώπισμα.
Ίνᾷ Θεός γένηται ὁ ἄνθρωπος, ἐκ σου σεσάρκωται Θεός˙ ὀν ἱκέτευε ἐκτενῶς ἄχραντε πανάμωμε, σῴζεσθαι τούς δούλους σου, ἐπηρειῶν τοῦ ἀλάστορος, καί χαλεπῆς ἐκ γεέννης φλογός καί πάσης θλίψεως.
Τἤν ἐν ἐμοί ῥαθυμίαν Δέσποινα, καί νυσταγμόν τόν χαλεπόν, ταῖς ἀγρύπνοις σου πρός Θεόν, δέομαι δεήσεσιν, ἄχραντε ἀπέλασον, καί μελῳδοῦντα με οίκτειρον˙ ὁ αἰνετός τῶν Πατέρων Θεός καί ὑπερένδοξος.
ᾨδὴ ἡ’. Ἐν καμίνῳ παῖδες.
Ὦς ἐκ ῥίζης τῆς τοῦ Ιεσσαί, βλαστήσασα προφέρεις, τό ἄνθος Θεοκυήτορ, τό ἀμάραντον Χριστόν˙ ὅθεν ἱκετεύω σε, τῶν παθών μου πάσας προρρίζους, ἀνάσπασον ἀκάνθας, καί τόν θεῖον φόβον, εμφύτευσόν μοι Κόρη.
Ὦς ὡραίαν ὡς περικαλλῆ, ὡς ἄμωμον σε Κόρην, ὡς νύμφην ἐκλελεγμένην, ὡς νεᾶνιν καθαράν˙ Παρθένον ὡς ἄσπιλον καί ἀγίαν, σε ἀνυμνοῦμεν καί πόθῳ προσκυνοῦμεν, τήν εὐλογημένην εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Σἕ καί τεῖχος καταφυγήν, καί κλίμακα πρός ὕψος, μετάγουσαν τό ἀνθρώπινον Παρθένε Μαριάμ, εἰδότες κραυγάζομεν˙ εὐλογεῖτε πάντα τά ἔργα Κυρίου, τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ἡ ἀγία γῆ καί ἐκλεκτή, ἐν ἡ κεκαλυμμένοι, καλύμματι ἀπιστίας, ἀμφιβόλων λογισμῶν, πόδες οὑκ ἐπάτησαν τῶν γηΐνων˙ δεῖξον φροντίδων ἀνώτερον τόν νοῦν μου, καί τῆς τῶν πραέων γῆς καταξίωσόν με.
Ὁ Εἱρμός.
Ἐν καμίνῳ παῖδες Ἰσραήλ, ὡς ἐν χωνευτηρίῳ, τῷ κάλλει τῆς εὐσεβείας, καθαρώτερον χρυσοῦ, απέστιλβον λέγοντες, εὐλογεῖτε πάντα τά ἔργα Κυρίου, τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Τύπον τῆς ἁγνῆς.
Ὅρος τοῦ Θεοῦ πανάγιον, ὁ δεξιά Κυρίου προκατειργάσατο, ἀπωλείας με, περιπλανώμενον ὄρεσι, καί κρημνοῖς καί βαράθροις ὠθούμενον, ζητήσασα πρός ὄρος, τῆς ἀρετῆς με χειραγώγησον.
Ἤδή ὁ νυμφών ηὐτρέπισται, καί ἡ παστάς τοῦ γάμου εγκεκαλλώπισται˙ καί εἰσέρχονται, μετά χαράς οἱ τηρήσαντες, τήν ἁγνείαν αὑτῶν αδιάφθορον˙ ἐγώ δε Θεοτόκε, μόνος εἰς σκότος ἀπελεύσομαι.
Νὁμούς τοῦ Θεοῦ ἠθέτησα, καί ἐμαυτόν τῷ νόμῳ ἁμαρτίας ἐδούλωσα, νόμῳ τοῦ νόος, οὐχ ὑποκύψας ὁ άθλιος˙ ἡ τούς νόμους λαθοῦσα τῆς φύσεως, ἐν τῷ σεπτῷ σου τόκῳ, νόμους σαρκός μου καθυπόταξον.
Ίνᾷ τόν βυθόν τόν ἄπειρον, τῶν οἰκτιρμῶν ἐνδείξῃς τῆς σής χρηστότητος, καί τήν εὐσπλαγχνίαν, τοῦ Υἱοῦ σάς Πανύμνητε, ὑπέρ πάντας κάμοι αμαρτήσαντι, συγχώρησιν παράσχου, καί Παραδείσου τήν κατοίκησιν.
Προσόμοια. Ἦχος ἀ’. Πανεύφημοι Μάρτυρες.
Χαἴροις πόλις ἔμψυχε Θεοῦ, χαῖρε Μητροπάρθενε˙ χαῖρε Θεόνυμφε Δέσποινα˙ χαῖρε Παράδεισε, τῆς ζωῆς ἐν μέσῳ, ξύλον εκβλαστήσασα, Χριστόν τόν ζωοδότην καί Κύριον˙ ὀν καθικέτευε, μητρικαῖς σου νῦν δεήσεσι, τοῦ ῥυσθῆναι κινδύνων τούς δούλους σου.
Χαἶρε τό κατάσκιον Θεοῦ, ὄρος ἀπειρόγαμε, ὁ Αββακούμ εθεάσατο˙ χαῖρε πολύευκτον, κάλος Θεοτόκε˙ χαῖρε θεία τράπεζα, τόν ἄρτον τόν οὐράνιον φέρουσα, Χριστόν τόν Κύριον˙ ὀν ἱκέτευε τούς δούλους σου, ἀπό πάσης ῥυσθῆναι κακώσεως.
Χαἶρε τό παλάτιον Θεοῦ, Λόγου παναμώμητε, ἐν ὦ οἰκήσας εκαίνωσε, φθαρέντας άπαντας˙ χαῖρε ἡ τόν στάχυν, τῆς ζωῆς βλαστήσασα, ασπόρως Θεοτόκε Πανύμνητε˙ ὀν νῦν δυσώπησον, διαθρέψαι ἄρτῳ πράξεων, ἐναρέτων τήν ψυχήν μου δέομαι.
Πολλών με χειμάζουσι δεινῶν, προσβολαί Θεόνυμφε, θλίψεις ποικίλαι καί μάστιγες, κινδύνων πέλαγος, νῦν κατακαλύπτει, τόν δοῦλον σου ἄχραντε, πρός τίνα καταφύγω ὁ ἄθλιος; Πρός σε τήν εύσπλαγχνον˙ τῷ ἐλέει σου οὑν Δέσποινα, οίκτειρόν με καί σῶσον πρεσβείαις σου.
ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΦΩΤΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΩΤΑΤΟΥ
ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
Οὖ ἡ ἀκροστιχίς.
Πρώτη δέησις τῆ πανάγνῳ Παρθένω˙ Φωτίου.
ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος ἀ’. Σου ἡ τροπαιοῦχος δεξιά.
Πὕλη τοῦ φωτός τοῦ νοητοῦ, τῆς μετανοίας μοι πύλας διάνοιξον˙ καί τόν νοῦν μου φώτισον, τό ζοφερόν σκότος ἀποδιώκουσα, τό τῆς ἁμαρτίας, καί τῶν παθών Παναμώμητε.
Ῥῦσαι τήν ψυχήν μου ἀγαθή, τῆς δυναστείας τοῦ δολίου δράκοντος, τοῦ τοῖς δελεάσμασι, τῶν ἡδονῶν ταύτην συγκαταφέροντος, πονηρά ἀπάτη, τῆς ἀπωλείας πρός βάραθρα.
Ὦς τῶν ἀγαθῶν τῶν ὑπέρ νοῦν, ἀναδειχθεῖσα τοῖς ἀνθρώποις πρόξενος, Δέσποινα πανάχραντε˙ οὕτω κάμοι τῆς σωτηρίας πρόξενος, τῆς αἰωνιζούσης, καί εὐφροσύνης γενήθητι.
Τὀν πάντα βουλήματι αὑτοῦ, δημιουργήσαντα κράτει Θεότητος, Λόγον τόν αΐδιον˙ τοῦτον ἁγνή ἐν μήτρα σου ἐχώρησας, ἐπ’ εὐεργεσίᾳ, τῶν γηγενῶν σωματούμενον.
ᾨδὴ γ’. Ὁ μόνος εἰδώς.
Ἡ σκέπη καί λύτρωσις ἡμῶν, τό τεῖχος καί κραταίωμα, τῶν εὐφημούντων σε πολυΰμνητε˙ ἀπό παντοίων ρύσαί με θλίψεων, καί τῶν περιστάσεων, τῶν τοῦ βίου πάντοτε, περιέπουσα ὅπως δοξάζω σε.
Δέσποινα τοῦ κόσμου ἀγαθή, τοῦ μόνου φιλοικτίρμονος, τοῦ εὐσπλαγχνίας ἔχοντος πέλαγος, τοῦ σαρκωθέντος ἐκ τῶν πανάγνων σου, αἱμάτων δεήθητι, τοῦ κατοικτειρήσαί με, τόν ἀμέτροις κακοῖς συνεχόμενον.
Ἕχοῦσα συμπάθειαν πολλήν, καί σπλάγχνα φιλοικτίρμονα, καί ὑπέρ ἔννοιαν αγαθότητα˙ ἐπ’ ἐμέ ταύτᾳ δεῖξον Πανάχραντε, τόν εἰς σε προστρέχοντα, καί τῶν παραπτώσεων, τῶν ἀπείρων τήν ἄφεσιν δίδου μοι.
Ἡ μήτρα σου ὤφθη ἀληθῶς, Μαρία ἀειπάρθενε, τοῦ οὐρανοῦ πλατυτέρα χωρήσασα, τόν Βασιλέα καί ποιητήν τοῦ παντός, τόν πάσῃ ἀχώρητον τῆ κτίσει ὑπάρχοντα, τῆ δυνάμει αὑτοῦ τῆς Θεότητος.
ᾨδὴ δ’’. Ὄρος σε τῆ χάριτι.
Σώσον με Παρθένε, απειγόγαμε σῶσον με˙ μή με παρίδῃς ἀγαθή, καταπονούμενον δεινοῖς, ἡδοναῖς καί πάθεσι, καί λογισμοῖς βεβήλοις καί πονηρίας μεστοῖς, καί τῶν δαιμόνων παρενοχλήσεσιν.
Ίκέτης προσέρχομαι τῆ σκέπη σου άχραντε˙ καί ἐκβοῶ ἀπό θερμῆς καί κατωδύνου μου ψυχής˙ ἐλέησον ρύσαί με, ἐκ τοῦ πυρός τῆς αἰωνίου κολάσεως, ταῖς πρός Θεόν σαῖς ἀχράντοις δεήσεσιν.
Σἄρκος μου τήν ἔκλυσιν, ψυχῆς τε τήν πάρεσιν, τῆ ῥωστικῇ τῆς σής ῥοπῆς, ἰσχύϊ Δέσποινα σεμνῇ, ἀνάκτησον πρόσφορον, ταύταις σαφῶς τήν θεραπείαν παρέχουσα, πρός ἐργασίαν τοῦ θείου θελήματος.
Τὁ μέγα καί πάνσεπτον καί θεῖον μυστήριον, τῆς ἀποκρύφου τοῦ Θεοῦ, βουλῆς ἐν σοι παναληθώς, ἁγνή πεφανέρωται, ὅτι αὑτός ὁ κατ’ οὐσίαν ἀχώρητος, τῆ κτίσει πάσῃ ἐν σή γαστρί κεχώρηται.
ᾨδὴ ἕ’. Ὁ φωτίσας τῆ ἐλλάμψει.
Ἡ λυχνία ἡ χρυσή ἡ τό θεῖον λαμπάδιον, κατέχουσα τῶν παθών μου τόν γνόφον σκεδάσασα, τόν τοῦ θείου ἔρωτος πυρσόν, ἐν τῆ ἐμή καρδία Θεογεννήτορ διάναψον.
Πολυπλόκους μηχανάς καί ἐνέδρας τοῦ δράκοντος, τοῦ δολίου Θεοτόκε Παρθένε διάλυσον, ἆς κατά τοῦ δούλου σου, ἐπινοεῖται πανουργίᾳ, τοῦ συλλαβεῖν με πειρώμενος.
Ἀπορήσας ἐξ ἀπᾴσῃς βοηθείας ἄχραντε, ἀνθρωπίνης πρός τήν σήν ὀξυτάτην ἀντίληψιν, εὐλαβῶς προσέδραμον˙ σύ με τῆς σής καί προμηθείας, καί εὐμενείας ἀξίωσον.
Νομικοί σε καί σκιώδεις προέφαινον ἔσεσθαι, τύποι πάλαι Θεοτόκον ἁγνήν παναμώμητον˙ ἡμεῖς δε κατέχοντες, ἔργω νῦν τούτων τάς ἐκβάσεις, ἀκαταπαύστως ὑμνοῦμεν σε.
ᾨδὴ ς’. Ἐκύκλωσεν ἡμᾶς.
Ἀνάκτορον Θεοῦ παναγιώτατον, πρεσβείαις σου καθάρισον, τήν ψυχήν μου καί τό σῶμα καί τόν νοῦν, ἐκ βεβήλων ἔργων, καί αἰσχρῶν ἐννοιῶν, καί τοῦ ἐκ σου ἀποτεχθέντος ναόν με ποίησον.
Γαλήνη νοητή σύ με προσόρμισον, τήν ζάλην καί τόν τάραχον, τῶν παθών μου κατευνάζουσα σεμνῇ, καί τήν τρικυμίαν ἐκδιώκουσα τῶν ἡδονῶν, ἡ τήν γαλήνην τήν θείαν τέξασα.
Νἀμάτων μυστικῶν τῶν σῶν δεήσεων, τήν τῶν πταισμάτων καύσωνι, ἐκτακεῖσαν μου καρδίαν ἀγαθή, ἔμπλησον καί δεῖξον καρποφόρον αὑτήν, θεοφιλῶν καί θεαρέστων λόγων καί πράξεων.
Ὦς οὖσα καθαρά καί πανακήρατος, Λόγον τόν ἀκήρατον, ὑπεδέξω ἐν νηδύϊ σου σεμνή˙ καί τοῦτον ἐγέννησας εἰς λύτρωσιν, τῶν γεγενών τῶν Προπατόρων τῆς ἀποφάσεως.
Κάθισμα. Ἦχος ἀ’. Τόν τάφον σου Σωτήρ.
Ἀσπόρως τόν Χριστόν, ἀπεκύησας μόνη, τό θαῦμα ὑπέρ νοῦν, πώς Παρθένος καί Μήτηρ, διό Θεοτόκον σε, προσκυνοῦντες δοξάζομεν˙ σύ γάρ ἔτεκες τόν Βασιλέα τῆς δόξης, ὀν δυσώπησον, τοῦ εἰρηνεύσαι τόν κόσμον, καί σώσαι τάς ψυχάς ἡμῶν.
ᾨδὴ ζ’. Σε νοητήν.
Πίστει πολλή καί πόθῳ προσέρχομαι, τῆ θεία σκέπη σου σεμνή˙ σύ γενοῦ μοι καταφυγή˙ σύ μου ιλαστήριον˙ σύ με ἀπολύτρωσαι, ἐκ τῶν κινδύνων καί θλίψεων, καί πειρασμῶν Θεοτόκε, καί νόσων καί κακώσεων.
Ἀνατολή τοῦ ἠλίου Δέσποινα, τοῦ νοητοῦ ὡς συμπαθής, σύ τῆ αἴγλη τῆ παμφαεῖ, τῆς θείας πρεσβείας σου, φαύσον μετανοίας μοι, ἀνατολήν ἐκδιώκουσα, τήν ζοφεράν τῶν παθών μου, ὀμίχλην καί πταισμάτων μου.
Ῥῦσαι ἡμᾶς τούς ἀνευφημοῦντας σε, τῆς τυραννίδος τοῦ ἐχθροῦ, τοῦ ζητοῦντος μανιωδῶς, τήν ἡμῶν ἀπώλειαν, καί τούτου ματαίωσον, τήν πονηρίαν Πανάμωμε, καί μηχανήν αὑτοῦ πᾶσαν, δυνάμει σου ἀμβλύνουσα.
Θρόνον Θεοῦ καί παστάδα ἔμψυχον, Θεογεννήτορ οἱ πιστοί, ἐπιγνόντες σε ἀληθῶς, πίστει εκβοώμέν σοι˙ σῷζε τούς ἱκέτας σου ἀπό πασῶν περιστάσεων˙ ὅπως ἀεί εὐλογοῦμεν, ἁγνή καί προσκυνοῦμεν σε.
ᾨδὴ ἡ’. Ἐν καμίνῳ παῖδες.
Ἕπί πέτραν στῆσον ἀσφαλῆ, τῆς τοῦ Θεοῦ ἀγάπης, τάς βάσεις τάς τῆς ψυχῆς μου, καί παθών ταῖς προσβολαῖς, φύλαξον ἀκλόνητον Θεοτόκε˙ ἶνα ἑδραία καρδία ἀναμέλπω, καί δοξολογώ σε πιστῶς εἰς τούς αἰῶνας.
Νεύρωσόν μου Δέσποινα ἁγνή, τόν τόνον τῆς καρδίας, ἰσχύν με κατά παθών, περιζωννύουσα τήν σήν, καί τηροῦσα ἄτρωτον ἐκ τῆς τούτων, ἐπικρατείας καί πικράς τυραννίδος˙ ἶνα σε δοξάζω ἀεί ἐν εὐθυμία.
Ὦ Παρθένε Δέσποινα σεμνή, γραφικώς ἡ ψυχή μου, ὀπίσω σου εκολλήθη˙ διό ἔκτεινον τήν σήν, δεξιάν τήν ἄχραντον καί ἐν πᾶσιν, ἀντιλαβοῦ μου σκέπουσα καί φρουροῦσα, καί τῆς αἰωνίου χαράς καταξιοῦσα.
Φωτοφόρον σκήνωμα Θεοῦ, ἐδείχθης Θεοτόκε, καί ἔμψυχον καί ἁγνότατον παλάτιον σεμνή, καί θρόνος πυρίμορφος, τῆς ἀστέκτου θείας ουσίας˙ διό σε ἀνυμνοῦμεν, καί δοξολογούμεν πιστοί εἰς τούς αἰῶνας.
Ὁ Εἱρμός.
Ἐν καμίνῳ παῖδες Ἰσραήλ, ὡς ἐν χωνευτηρίῳ, τῷ κάλλει τῆς εὐσεβείας καθαρώτερον χρυσοῦ, απέστιλβον λέγοντες˙ εὐλογεῖτε πάντα τά ἔργα Κυρίου, τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Τύπον τῆς ἁγνῆς.
Ὦφθῇς αἴγλη καθαρότητος, πᾶσαν τήν κτίσιν υπεραίρυσα Πάναγνε˙ ἀλλά δέξαι με, τόν μολυσμοῖς καταχράναντα, ἡδονῶν ὑπέρ ἅπαντα ἄνθρωπον, ψυχήν τε καί τό σῶμα, καί σαῖς πρεσβείαις ἀποκάθαρον.
Τρίβοις θείαις ἐκβιβάζουσα, τῆς μετανοίας τήν ψυχήν μου ἐπίστρεψον, ἐξ ὀδοῦ ἁγνή, τῆς ἀπαγούσης εἰς θάνατον, καί πρός ὄλεθρον ὄντως αἰώνιον, Μαρία Θεοτόκε, ἁμαρτωλῶν τό ἱλαστήριον.
Ίνᾷ τί με ἐγκατέλειπες, φώς τῶν ἐμῶν ὀμμάτων, καί ἀγαλλίαμα τῆς καρδίας μου; καί πειρασμοί με ἐκύκλωσαν; Ἀλλ’ οικτείρησον Κόρη καί σῶσον με, ἐκ πάντων τῶν λυπούντων, τῶν θλιβομένων ἡ παράκλησις.
Ὅρος τοῦ Θεοῦ πανάγιον, ὁ δεξιά Κυρίου προκατειργάσατο ἀπωλείας με περιπλανώμενον ὄρεσι, καί κρημνοῖς καί βαράθροις ὠθούμενον, ζητήσασα πρός ὄρος, τῆς ἀρετῆς με χειραγώγησον.
Ὗμνον εὐλαβῶς προσφέρομεν, τῷ σῶ ἀσπόρῳ τόκῳ, δία σου Δέσποινα, πανυπέραγνε, καί σε απαύστως, δοξάζομεν, δυσωποῦντες ῥυσθῆναι κολάσεως, τούς πόθῳ σε τιμῶντας, καί ὀρθοδόξῳ πίστει σέβοντας.
Προσόμοια. Ἦχος ἀ’. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.
Χαἶρε πιότατον ὄρος καί θεοβάδιστον˙ χαῖρε τό τῶν Ἀγγέλων, περιβόητον θαύμα˙ τό σθένος τῶν Μαρτύρων, χαῖρε σκηνή, Ἱερέων αγλάϊσμα˙ καί πενομένων ἀσύλητε θησαυρέ, χαῖρε κλέος τῶν τιμώντων σε.
Χαἶρε βασίλειον κράτος καί πύργε ἄσειστε, χαῖρε πιστῶν ἡ δόξα, Θεοτόκε Παρθένε, ἀνόρθωσις πιπτόντων χαῖρε ἁγνή, καί διαβόλου κατάπτωσις, καί ἀπογνώσεως πάσης ὅτι Χριστόν, τήν ἐλπίδα πάντων ἔτεκες.
Χαἶρε πλειάς τό τοῦ Πόλου ἄστρον λαμπρότατον, ἡ συνδεσμούσα πάντα, ὡς ἀστέρας σά τέκνα, κοινῶς τούς ὀρθοδόξους Χριστιανούς, καί ὡς μήτηρ φιλόστοργος, σκέπουσα θάλπουσα τούτους καί οὐρανῶν, ἀξιοῦσα κατοικήσεως.
Τἴς διηγήσεται Κόρη τά σά θαυμάσια; Ὀν γάρ οὐ σθένει βλέπειν, τῶν Ἀγγέλων ἡ τάξις, ἐβάστασας ὡς θρόνος χερουβικός˙ τοῦτον αἴτησαι Πάναγνε, ἐν τῆ μελλούσῃ ἡμέρα τῆ φοβερά, πάντας ῥύσασθαι κολάσεως.
ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΣ. ΠΟΙΗΜΑ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ.
ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος ἀ’. ᾨδήν ἐπινίκιον.
Ὦδήν παρακλήσεως τῆ Θεοτόκῳ, πιστοί προσενέγκωμεν, ἱλασμόν αἰτούμενοι, τῶν ἐγκλημάτων ἡμῶν, καί τοῦ ἐχθροῦ ἀποφυγήν, καί σωτηρίαν ψυχῶν.
Ἕλέους τήν ἄβυσσον ἡ τετοκυίᾳ, ἐλέησον οἴκτειρον, τήν ἐμήν ἀσθένειαν Θεοχαρίτωτε, καί χειραγώγησον πρός φώς τῆς κατανύξεως.
Ὗψώθην ὁ ἄθλιος τῆ ἀπονοίᾳ, ἀρθείς τῷ φρονήματι, καί εἰς βόθρον πέπτωκα τῶν παραπτώσεων˙ τῆ μετανοίᾳ με ἁγνή, πάλιν ἀνόρθωσον.
Μυρίοις ἐγκλήμασιν ἁμαρτημάτων, βαρούμενος ἄχραντε, σοι προσπίπτω δέξαι με, μετανοοῦντα θερμῶς, καί ίλεών μοι τόν κριτήν, ποίησον Δέσποινα.
ᾨδὴ γ’. Στερεωθήτω ἡ καρδία μου.
Ὁ πλημμελήσας ὑπέρ ἅπαντας, τούς ἀνθρώπους μόνος ἐγώ ειμί˙ καί δία τοῦτο σοι βοῶ, Παναμώμητε Δέσποινα, βοηθήσαι τῷ ἱκέτῃ σου, λαβεῖν τήν συγχώρησιν.
Βεβαρημένον τοῖς παθήμασι, καί ταῖς τρικυμίαις ποντούμενον, ὁ δολιόφρων ἀγαθή, ἐφερπύζει αρπάσαί με˙ ἀλλά ῥῦσαι καί ἀνάγαγε, πρός φώς μετανοίας με.
Ἕγῶ ὑπάρχω κόρη Πάναγνε, δένδρον τό σαπρόν, φεῦ, καί άκαρπον˙ ὅπερ ποιῆσαί με καρπόν, καλόν θεῖον παράσχου μοι, καί εμπλήσαί με τῆς χάριτος ,Χριστοῦ καί γλυκύτητος.
Δεἶξον μοι τρίβον τήν σωτήριον, δι’ ἦς βασιλείαν οὐράνιον, κληρονομήσω ἀγαθή, ὁ ἀνάξιος δοῦλος σου, καί ἀκούσω τήν τρισάγιον ᾠδήν ἀγαλλόμενος.
ᾨδὴ δ’’. Εἰσακήκοα Κύριε.
Νοητοί ὤσπερ γίγαντες, τρεῖς τῶν παθών με κατατροπούνται˙ ἀκηδία, λήθη άγνοια˙ ἀλλά σύ Θεόνυμφε, ἡ βοηθός μου, τούτους κατάβαλε.
Γαυριώντι φρονήματι, καί ἐπηρμένη τῆ διανοίᾳ, ἐκτετέλεκα τόν βίον μου˙ ἀλλά σύ ταπείνωσιν, Θεοκυήτορ δίδου καί σῶσον με.
Ῥὑπωθεῖς κατεμόλυνα, ταῖς ἀσωτείαις τήν ψυχήν μου, τῶν δαιμόνων καταγώγιον, γεγονώς ὁ δείλαιος, πάναγνε Μαρία καθάρισον.
Παναγία Θεόνυμφε, παραμυθία τῶν θλιβομένων˙ τῶν βροτῶν τό καταφύγιον, τῶν πιστῶν τό στήριγμα, σῶσον με τόν δοῦλον σου δέομαι.
ᾨδὴ ἕ’. Τήν σήν εἰρήνην.
Τραχείαν δι’ ἀσκήσεως ὀδόν ἀρετῆς, βαίνειν με Παρθένε ῥᾷον ευόδωσον, ὅπως τά πάθη κατευνάσαι με, καί ἀπαθείας ἴδω, τόν γαληνόν λιμένα.
Σἕ μόνην καταφύγιον πλουτοῦμεν ἁγνή, πάντες οἱ Θεόν κακῶς παροργίσαντες, καί ἁμαρτίαις βαρυνόμενοι, ὅπως σαῖς πρεσβείαις, αὑτῷ ἰλεωθώμεν.
Νηστείαις καί δεήσεσι ποτέ Νινευΐ, ἵλεων αὑτῇ, τόν μόνον φιλάνθρωπον, τῆ μετανοίᾳ απειργάσατο˙ ἐγώ δε Θεομῆτορ, πρός σε νῦν καταφεύγω.
Φθείρας τήν θείαν στολήν τοῦ βαπτίσματος, ἄλλος οὑκ ἔστιν ὡς ἐγώ ὁ παμβέβηλος˙ διό βοῶ σοι μή παρίδῃς με, ἀλλά σῶσον Κόρη, τόν σόν ἀχρεῖον δοῦλον.
ᾨδὴ ς’. Τόν προφήτην Ἰωνᾶν.
Τἆς αἰτίας τῶν παθών, οὑκ ἐκκόπτω παντελώς˙ καί ἀπάθειαν ζητῶ, ἐν εὐχαῖς διηνεκῶς, Πανύμνητε, τήν πώρωσίν μου λῦσον καί σῶσον με.
Ὗπερέβην ἀληθῶς, Σοδομίτας αἰσχρουργῶν, καί πτοοῦμαι μή τό πῦρ, δαπανήσῃ με ἐκεῖ, Θεόνυμφε˙ τῆς τούτου πείρας, ῥῦσαι καί σῶσον με.
Στενῶ, τρέμω καί βοῶ, μή παρίδῃς με ἁγνή, τόν εἰς πάθη ὁλικῶς, ἐμπεσόντα χαλεπά˙ ἀλλ’ οἴκτειρον, καί πρός μετάνοιαν χειραγώγησον.
Ζώντα φρούρει με ἀεί, λυτρουμένη πειρασμῶν, ἐκχωροῦντα δε τῆς γῆς, πρός αἰώνιον ζωήν ὁδήγησον, Παρθενομῆτορ τῆ εὐσπλαγχνία σου.
Κάθισμα. Ἦχος ἀ’. Χορός Ἀγγελικός.
Παράσχου μοι ἁγνή, κατανύξεως ῥεῖθρα, δακρύων προχοήν, δαψιλή καί πλουσίαν˙ ἡ βλύσασα ἄβυσσον, οἰκτιρμῶν καί χρηστότητος˙ ἀναστέλλουσαν τήν τῶν κακῶν μου πλημμύραν, ἀποστάζουσαν τήν φοινικῆν τῶν παθών μου, ῥοήν καί ἀνάβλεψιν.
ᾨδὴ ζ’. Ἡ κάμινος Σωτήρ.
Νεφέλην σε γινώσκω Θεόνυμφε, τόν ἥλιον τῆς δόξης κυήσασα, φωταγωγοῦντα πάντα, τά νυκτώδη μου ἐγκλήματα.
Ξηράνασα φυτά Θεονύμφευτε, τῶν λογισμῶν καί ἀτόπων μου πράξεων˙ ἀεί με ἐκβλαστάνειν, ἐναρέτους καρπούς ποίησον.
Γὕμνος εἰμί ἀρετῶν ἐνδύματος, καί βάλλομαι τοῦ νυμφῶνος πόρρωθεν˙ ἡ τόν Χριστόν τεκοῦσα, ἀφθαρσία με αμφίασον.
Μαστίζειν συνεχῶς με οὐ παύεται, Παρθένε ἡ συνείδησις ένδοθεν˙ ἀλλά ἀπάλλαξόν με, τῆ ταχείᾳ ἀντιλήψει σου.
ᾨδὴ ἡ’. Ὀν φρίττουσιν Ἄγγελοι.
Πὦς κάθῃ ἀμέριμνος ταλαίπωρε ψυχή; Πώς λήθη παρέδωκας τάς πράξεις τάς αἰσχράς; Ἀνάπτυξον ταύτας τῆ μητρί τοῦ Θεοῦ, ἶνα μεσιτεύσῃ τῷ ἐξ αὑτῆς τεχθέντι.
Παρόμοιος γέγονα τῷ πάλαι Ισμαήλ, κατατρέχων ἐμαυτοῦ, ὡς ἄλλου Ισαάκ˙ διό τῆς οἰκίας ἐκδιώκομαι, τῆς Ἀβραμιαίας, τῆς ἄνω κληρουχίας.
Ξἑνώσας τῆς ἄνωθεν πατρίδος ἐμαυτόν, εἰς ξένους κατήντησα πολίτας καί λῃστάς, σιτούμενος ξένην ἐδωδήν συφορβών˙ σύ οὑν Θεοτόκε, ὡς τόν ἄσωτον σῶσον.
Ἀγνείας διέρρηξα σφραγῖδας ἀναιδῶς, ἁγνείας ἡ τέξασα Χριστόν τόν φυτουργόν˙ ἀγνώς βιωτεύειν τόν ἐπίλοιπον, χρόνον τῆς ζωῆς μου, ποίησον Θεομῆτορ.
Ὁ Εἱρμός.
Ὀν φρίττουσιν Ἄγγελοι καί πάσαι στρατιαί, ὡς Κτίστην καί Κύριον ὑμνεῖτε Ἱερεῖς, δοξάσατε παῖδες, εὐλογεῖτε λαοί, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Τήν φωτοφόρον νεφέλην.
Θἑόν ἰδεῖν ἠξιώθη, ὁ Ἀβραάμ ὡς ἤν θέμις φιλοξενίαν ησκηκώς˙ ἐγώ δε φειδωλίαν, μισοξενίαν ἐσχηκώς, εἰκότως ἀπέρριμμαι εἰς γέενναν˙ ἀλλά σύ Θεοτόκε ἐξελοῦ με τῆς κολάσεως ἐκεῖ.
Ῥείθροις δακρύων ἡ πόρνη Χριστοῦ τά ἄχραντα ἴχνη, ἐκμαξαμένη γοερῶς, τῶν πταισμάτων τήν λύσιν, εύρατο τάχιον αγνή˙ ἐγώ δε προσπίπτων σοι ἐξ ὅλης, τῆς καρδίας μου στενάζω, καί αἰτοῦμαι λυτρωθῆναι τῶν παθών.
Νοὑν καί ψυχήν καί τό σῶμα, καί τάς λοιπάς μου αἰσθήσεις, σοι ἀνατίθημι αγνή˙ διαφύλαξον σώα, ἐκ τῶν βελῶν τοῦ πονηροῦ, καί δός μοι κατάνυξιν τοῦ κλαύσασθαι, τά συμβάντα μοι πάθη, ῥαθυμοῦντι, καί βιοῦντι ἀμελῶς.
Ἕξ ἀμελείας εἰς λήθην, εἰς ἀφοβίαν ἐκ λήθης, ἀφοβίας εἰς βυθόν, ἐμπεσών ἁμαρτίας, σοι Θεομῆτορ ἐκβοῶ, τήν χεῖρα μοι ἔκτεινον καί σῶσον με, ὤσπερ ἔσωσε Πέτρον ὁ Υἱός σου, ἐκ θαλάσσης τῆς πικράς.
Προσόμοια. Ἦχος ἀ’. Πανεύφημοι μάρτυρες.
Χαἶρε θεῖον ὄχημα Θεού˙ χαῖρε πάντων Άνασσα˙ χαῖρε Κυρία τῆς Κτίσεως˙ χαῖρε ἡ ἄμπελος, βότρυν ἡ τεκοῦσα, οἶνον ἀποστάζοντα, εὐφραίνοντα τούς πίστει ὑμνοῦντας σε, καί μεγαλύνοντας, καί τιμῶντας σε πανύμνητε, ὡς μητέρα Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.
Χαἶρε θεῖον σκήνωμα Χριστού˙ χαῖρε παντευλόγητε˙ χαῖρε πανθαύμαστε Δέσποινα˙ χαῖρε τόν ἄμωμον, μόσχον ἡ τεκοῦσα, δάμαλις ἀνύμφευτε, Χριστόν τόν ζωοδότην καί Κύριον˙ ὀν νῦν ἱκέτευε, μητρικαῖς σου παρακλήσεσι, τοῦ ῥυσθῆναι κινδύνων τούς δούλους σου.
Χαἶρε βίβλε ἔμψυχε Θεοῦ, Λόγον τόν πανάγιον, ἐγγεγραμμένον ἡ φέρουσα˙ χαῖρε ἡ ἄφλεκτος, βάτος χαῖρε Κόρη, νεφέλη ὁλόφωτε, Χριστόν τόν νοητόν ὄντως ἥλιον, ἡ ἀνατείλασα, τοῖς ἀνθρώποις, χαῖρε ἄχραντε, δυστυχούντων ἑτοίμη βοήθεια.
Νοσούσαν Πανύμνητε δεινῶς τήν ψυχήν μου πάθεσι, πονηροτάτοις θεράπευσον, ἡ τόν ἀκέστορα, καί σωτῆρα πάντων, τόν Χριστόν κυήσασα, τόν πᾶσαν μαλακίαν ιώμενον˙ τόν ἐκνικήσαντα διαβόλου τήν κακόνοιαν, καί θανάτου ἡμᾶς ἀπαλλάξαντα.
ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ.
ὡς ὁρᾶται ἐν τοῖς ὑστέροις Θεοτοκίοις.
ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος ἀ’. Χριστός γεννᾶται δοξάσατε.
Χἀράς αἰτία χαρίτωσον, τόν νοῦν μου καί φωτί σου κατάλαμψον, ψυχήν ἁγνή καί διάνοιαν˙ ὅπως σοι ἐκβοήσω χαρμονικώς, σύν τῷ Ἀρχαγγέλῳ, χαριστήριον ᾠδήν Θεοχαρίτωτε.
Τἤν θείαν στάμνον τήν πάγχρυσον, τήν ἔνδοθεν τό Μάννα κατέχουσαν, φαιδρώς πιστοί ανυμνήσωμεν˙ χαίροις αὑτῇ βοῶντες, Μῆτερ αγνή˙ χαῖρε τῶν περάτων, ἡ ἐλπίς καί σωτηρία τῶν ὑμνούντων σε.
Νἐφέλῃ χαῖρε ὁλόφωτε, πιστούς ἐπισκιάζουσα πάντοτε, λυχνία χαῖρε ἑπτάφωτε, καθώς Προφήτης πάλαι προεῖδε σε, Πνεύματος ἀγίου, ἐνεργείας ἐν ψυχή φέρουσα Πάναγνε.
Ίσχύς Παρθένε καί στήριγμα, καί καύχημα γενοῦ μοι τῷ δούλῳ σου, πλήθει τῶν ποικίλων θλίψεων, νῦν περιπεπτωκότι καί πειρασμῶν, κόπασον τόν σάλον, ἡ ἐλπίς μου καί χαρά καί ἀγαλλίασις.
ᾨδὴ γ’. Τῶν πρό τῶν αἰώνων.
Χαἴροις ὑπερτέρα, τῶν ἀΰλων πασῶν τῶν Δυνάμεων˙ χαῖρε ἀνύμφευτε Παρθένε, ἡ τεκοῦσα ασπόρως, Χριστόν τόν Θεόν ὦ ψάλλομεν˙ ὁ ἀνυψώσας τό κέρας ἡμῶν, ἅγιος εἰ Κύριε.
Χαἶρε βασιλέων, εὐσεβούντων διάδημα τίμιον˙ χαῖρε Μαρτύρων θεῖον σθένος, καί πυρίμορφε θρόνε, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ὦ ψάλλομεν˙ ὁ ἀνυψώσας τό κέρας ἡμῶν, ἅγιος εἰ Κύριε.
Πλῆθος με πταισμάτων, καί κινδύνων βυθίζει τόν άθλιον˙ ἀλλ’ εἰς λιμένα θυμηδίας καί εὐφρόσυνον ὅρμον, τῆς σής πανσθενεστάτης χάριτος, σύ εγκαθόρμισον˙ ὅπως ἀεί, ὑμνῶ σε Πανύμνητε.
Ὦ τῶν ὑπέρ νοῦν σου, καί ἀρρήτων θαυμάτων Θεόνυμφε! Πώς καί τεκοῦσα παρθενεύεις, τόν συνάναρχον Λόγον, Πατρί καί τῷ θείω Πνεύματι! Ὦ μελῳδοῦμεν απαύστως πιστοί˙ ἅγιος εἰ Κύριε.
ᾨδὴ δ’’. Ῥάβδος ἐκ τῆς ῥίζης.
Χαἶρε Ἱερέων εὐλαβῶν, στολή Θεοχαρίτωτε, καί τῶν Ὁσίων εγκαλλώπισμα˙ δικαίων χαῖρε χαρά, καί Μαρτύρων καύχημα˙ χαῖρε γηραιῶν ἡ βακτηρίᾳ, καί τῶν βοώντων ισχύς˙ δόξα τῆ δυνάμει σου Κύριε.
Χαἶρε λογικῇ περιστερᾷ, κατάπαυσιν ἡ φέρουσα, τῆς ἀπιστίας καί πρός πίστιν Θεοῦ, ἑλκύσασα μυστικῶς, τούς ἐν σκότει Παρθένε, τῷ τῆς ἀγνωσίας κρατουμένους, καί νῦν βοῶντας πιστώς˙ δόξα τῆ δυνάμει σου Κύριε.
Τἡ ῥάβδῳ τῆς θείας σου ῥοπῆς, τήν ἄνικμον καρδίαν μου, ἀναστομώσασα δακρύων πηγάς, ἐκβλύζειν καί ποταμούς, Θεοτόκε ποίησον˙ δι’ ὤν μολυσμοῦ τῆς ἁμαρτίας, ἀποπλυθεῖσα φαιδρᾷ, τῷ Υἱῶ τῷ σῶ ἐποφθήσεται.
Ἀνάνηψον τάλαινα ψυχή, καί κρᾶξον ἐκ βαθέων σου, τῶν ὀδυνῶν τῷ μόνῳ Θεῶ ημών˙ ἡμάρτηκα σοι Σωτήρ˙ ἀλλ’ οἰκτείρας σῶσον με, ταῖς τῆς σε τεκούσης ἀπειράνδρου, πρεσβείαις ὡς ἀγαθός, καί τοῖς ἐκλεκτοῖς συναρίθμησον.
ᾨδὴ ἕ’. Θεός ὤν εἰρήνης.
Ίδοῦ σοι τό χαῖρε βοῶμεν πιστοί, χαῖρε θρόνε Ὑψίστου πυρίμορφε, καί πύλη σωτηρίας ἡμῶν τῶν γηγενών˙ χαῖρε τῆς οἰκουμένης, ἐντρύφημα Παρθένε, καί χαράκωμα θεῖον, καί ἀσφαλές φυγαδευτήριον.
Ἡ κλῖμαξ ἤν εἶδε ποτέ Ιακώβ, τούς βροτούς ἀπό γῆς ἡ ἀνάγουσα, εἰς δόξαν τήν οὐράνιον σύ εἰ ὡς ἀληθῶς, Παντάνασσα Μαρία˙ διό σοι καί τό χαῖρε, εὐχαρίστως βοῶμεν, οἱ σεσωσμένοι τῆ κυήσει σου.
Ἡ σκέπη τοῦ κόσμου καί πάντων χαρά, ἡ προφθάνουσα τάχος καί σῴζουσα, οικτείρησον καί νῦν ἡμᾶς Θεόνυμφε ἁγνή, τούς σε προσκαλουμένους ἀεί ἐν περιστάσει˙ προστασίαν γάρ ἄλλην, μετά Θεόν ἡμεῖς οὑκ ἔχομεν.
Ναὄς ὡς ὑπάρχουσα φωτοειδής, τοῦ Δεσπότου τῶν ὅλων καί σκήνωμα, ναόν με χρηματίσαντα καί σπήλαιον λῃστῶν, καθάρισόν με ὅλον, καί λάμπρυνον Παρθένε, καί νυμφῶνα πρός θεῖον, ἔνδον εἰσάγαγε Πανάμωμε.
ᾨδὴ ς’. Σπλάγχνων Ἰωνᾶν.
Χαἴροις διαυγής, πηγή καί ἀκένωτε, ἐξ ἦς τό φαιδρόν καθαρώτατον, καί ἀείζωον, ὕδωρ βλύσαν ποτίζει διψῶντα λαόν, καί δροσίζει τούς φλογμῶ τῶν παραπτώσεων, πάλαι κρατουμένους Δέσποινα, καί εἰσάγει εἰς Θείαν ἀνάψυξιν.
Χαἴροις ποταμέ, Θεοῦ ἀνεξάντλητε, ὑδάτων πολλῶν ὄντως ανάπλεε˙ δι΄ οὐ ἅπασα, καταρδεύεται κτίσις ὑμνοῦσα σε˙ καί εὐφραίνονται καρδίαι Θεονύμφευτε, πάσαι αἱ φλογμῶ κρατούμεναι, καί διψῶσαι νεκρέγερτα νάματα.
Φὡς μοι φωτεινόν, Δεσπότου παλάτιον, γενοῦ τῷ πολλοῖς περιπεσόντι δεινοῖς, καί καθεύδοντι, ἀπογνώσεως ὅλως πρός βάραθρον, καί τήν σήν ἐπιζητοῦντι θείαν σύναρσιν˙ πλήν σου ἄλλην γάρ οὐ κέκτημαι, προστασίαν ὁ δοῦλος σου Δέσποινα.
Νἑός οὐρανός, ἐδείχθης λαμπρότατος˙ ἀνέτειλας γάρ τόν μέγαν ἥλιον, καί ἀνέσπερον, ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν πάναγνε, ἀθεΐας τε τήν νύκτα διαλύσασα. Ὅθεν πᾶσα κτίσις συναγάλλεται, καί τό χαῖρε απαύστως κραυγάζει σοι.
Κάθισμα. Ἦχος ἀ’. Τόν τάφον σου Σωτήρ.
Παρθένος ἀληθῶς, πρό τοῦ τόκου Παρθένε˙ Παρθένος ἀληθῶς, ἐν τῷ τόκῳ Παρθένε˙ Παρθένος ἀειπάρθενος, μετά τόκον διέμεινας, καί Παρθένον σε, ὁμολογοῦμεν Παρθένε, καί ἐλπίζομεν ἐν σοι Παρθένε σωθῆναι, παρθένων τό καύχημα.
ᾨδὴ ζ’. Οἱ παῖδες εὐσεβείᾳ.
Χαἶρε Θεοκυήτορ, δυστυχούντων ἀσφαλής ανόρθωσις˙ χαῖρε προπύργιον στερρόν, βασιλέων καί κραταίωμα, καί βεβαία προστασίᾳ τοῖς κραυγάζουσιν˙ ὁ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητός εἰ.
Χαἶρε Θεογεννήτορ, ἡ φωτός σου ταῖς ἀκτῖσι λάμψασα, τήν οἰκουμένην σκοτεινοῖς, ἐμπεσοῦσαν παραπτώμασι, καί φαιδρύνουσα τούς πίστει αναμέλποντας˙ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητός εἰ.
Ὦς ὄμβρος ἐπί πόκον, καταβάς ἐν σοι γαστρί σεσάρκωται, ὁ τῆς εἰρήνης ποταμός ἡ πηγή τῆς αγαθότητος˙ ὁ σταγόνας ὑετοῦ εξαριθμούμενος˙ ὁ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητός εἰ.
Ἡ μόνη τόν Σωτῆρα ὑπέρ νοῦν σωματωθέντα τέξασα, κυριευθέντα με δεινοῖς, πειρασμοῖς καί κινδυνεύοντα, ἐλευθέρωσον ἁγνή καί σῶσον ψάλλοντα˙ ὁ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητός εἰ.
ᾨδὴ ἡ’. Θαύματος ὑπερφυοῦς.
Χαἴροις ὑπερέχουσα τῶν ἄνω μόνη, στρατευμάτων Πανάμωμε Κόρη, χαίροις υπερθαύμαστε˙ χαῖρε σκέπη τῶν γηγενών˙ χαῖρε γέφυρα ζωήν πρός τήν ἀθάνατον, βροτούς ἐπανάγουσα τούς μέλποντας˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Χαἶρε τοῦ φωτός τοῦ ἀπροσίτου, θεῖον ἐνδιαίτημα Παρθενομήτορ˙ χαῖρε χώρα εὔκαρπε, στάχυν θεῖον ὡς ἀληθῶς, ἐκβλαστήσασα τόν τρέφοντα τά σύμπαντα˙ ὦ πάντες βοῶμεν ανεμέλποντες˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Θαύματος ὑπερφυοῦς ἰδού τό πέρας, παρθενεύουσα τίκτει Παρθένος, γεγονότα ἄνθρωπον, τόν τῶν ὅλων Δημιουργόν, τόν συνάναρχον Πατρί καί τῷ Πνεύματι˙ ὦ πάντες κραυγάζομεν γηθόμενοι˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Σὤσαι βουληθείς ὡς εὐεργέτης φύσιν, τῶν βροτῶν ὁ πάντα κτίσας λόγῳ, ὅλον με ἐφόρεσεν, ὅλος ὅλῳ μοι ἐνωθεῖς, ἐκ Παρθένου σαρκωθείς ὁ ὑπερούσιος, ὦ πάντες σκιρτῶντες, ανακράξομεν˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Αἰνοῦμεν εὐλογοῦμεν προσκυνοῦμεν τόν Κύριον. Ὁ Εἱρμός.
Θαύματος ὑπερφυοῦς ἡ δροσοβόλος, εξεικόνισε κάμινος τύπον˙ οὐ γάρ οὕς ἐδέξατο φλέγει νέους, ὡς οὐδέ πῦρ τῆς Θεότητος, Παρθένου ἤν ὑπέδυ νηδύν˙ διό ἀνυμνοῦντες αναμέλψωμεν˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Τύπον τῆς ἁγνῆς.
Χαἶρε Μήτηρ τοῦ Παντάνακτος, χαῖρε χαράς, τοῦ κόσμου αἰτία Πάναγνε˙ χαῖρε δάμαλις ἡ γραφικῇ μόσχον φέρουσα, Ἰησοῦν τόν Σωτῆρα καί Κύριον, χαῖρε φωτός δοχείον˙ χαῖρε πταιόντων ἱλαστήριον.
Χαἶρε πάντων εγκαλλώπισμα˙ χαῖρε λαβίς τόν θεῖον ἄνθρακα φέρουσα˙ χαῖρε πορφυρίς, βασιλικῇ ἀγλαόχρυσε, χαῖρε νόμων Θεοῦ φυλακτήριον˙ χαῖρε ἡ τάς προρρήσεις, τῶν προφητῶν σαφῶς περάνασα.
Χαἴροις οὐρανέ κατάστερε, πεποικιλμένῃ ἀρετῶν ταῖς λαμπρότησι˙ χαῖρε βασιλίς, ἐκ δεξιῶν τοῦ Δεσπότου σου, ἱσταμένῃ τό ἔνδυμα ἔχουσα, σεπτώς κεκοσμημένον, ὡς ὁ Δαβίδ σοι ἀνεβόησε.
Χαἶρε λογικέ Παράδεισε, ξύλου ζωῆς ἐν μέσῳ Χριστόν βλαστάσασα, τοῦ προτέρου ξύλου καθελόντα τό ἔμπικρον, καί τούς πάλαι τῆ βρώσει τεθνήξαντας, γλυκάναντα καί θείας, ζωῆς μετόχους ἀναδείξαντα.
Προσόμοιαν. Ἦχος ἀ’. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.
Χαἶρε φωτός ἡ νεφέλη, καί στῦλε πύρινε, τόν νοητόν εἰσάγων, Ἰσραήλ πρός ἀξίαν, κατάπαυσιν Παρθένε χαῖρε σεμνή, τοῦ Ἀδάμ ἡ ανόρθωσις˙ καί τῶν δακρύων τῆς Εὔας απαλλαγή˙ χαῖρε κόσμου ἡ βοήθεια.
Χαἶρε λαβίς ἡ τόν θεῖον, ἄνθρακα φέρουσα, χαῖρε τῆς Ἐκκλησίας, τό ἀπόρθητον τεῖχος, πιστῶν χαῖρε τό κράτος˙ χαῖρε βροτῶν, πρός Θεόν ιλαστήριον˙ χαῖρε μετάγουσα γέφυρα πρός ζωήν τούς ὑμνοῦντας σε Θεόνυμφε.
Χαἶρε Παντάνακτος Μήτηρ, χαῖρε βασίλισσα, τῶν βασιλίδων κόσμου Θεοτόκε Μαρία˙ χαῖρε ἀσθενούντων ἡ ταχινή, ἰατρεία καί λύτρωσις˙ χαῖρε τρυφή Παραδείσου τοῦ ἐν Ἐδέμ, ἀσυγκρίτως ὑπερέχουσα.
Μαρμαρυγαίς ἀκηράτοις, τοῦ θείου Πνεύματος, καταυγασθήναι δίδου, τήν ζοφώδη ψυχήν μου˙ καί σκότους ἐξωτέρου ῥῦσαι ἁγνή, καί αὐλίζεσθαι πάντοτε, ταῖς τῶν ἁγίων λαμπρότησιν ἐν χαρά, Θεοτόκε καταξίωσον.
ΑΡΧΗ ΤΟΥ Β’ ΗΧΟΥ
ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΜΗΤΡΟΦΑΝΟΥΣ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΜΎΡΝΗΣ.
Οὗτινος εἰσι καί τά ἐν τῇ ὀκτωήχῳ Τριαδικά· φέρων ἀκροστιχίδα τήν δε.
“ Μητροφάνης μέλπω σε Δέσποινα Θεοτόκε,,
ᾨδὴ α΄. Ἦχος β΄. Ἔν βυθῷ κατέστρωσε πότε.
Μορφωθείς ἐκ σοῦ τό καθ᾿ ἡμᾶς, ἥλιος ἀνέσπερος, σέ λογικόν οὐρανόν φαεινότατον, προφανῶς ἀνέδειξε· διό ῥῦσαί με, τῶν παθῶν τῆς ζοφώσεως, ὅπως ἀνυμνήσω, πόθῳ σε τήν μόνην Μητροπάρθενον.
Ἡ πηγῇ ἐλέους τόν Χριστόν, Πάναγνε κυήσασα, καί τήν Ἐδέμ τοῖς βροτοῖς διανοίξασα, πύλας μοι διάνοιξον, τοῦ ἐλέους σου, Θεοτόκε καί δώρησαι, τῶν πλημμελημάτων, Δέσποινα, τοῦ Κόσμου τήν συγχώρησιν.
Τήν λαβίδα τήν τόν νοητόν, ἄνθρακα βαστάσασαν, καί τῶν βροτῶν τήν φύσιν ἐκκαθάρασαν, δυσωπῶ σε Δέσποινα, τόν μολυσμόν τῶν πταισμάτων μου ἄφελε, καί τῶν συνθολούντων, ῥῦσαι με παθῶν ταῖς σαῖς δεήσεσιν.
Ῥῆξον μου πταισμάτων τάς σειρᾷς, πάντων καταφύγιον, τόν σόν Υἱόν καί Θεόν ἱκετεύουσα, καί τήν τυραννοῦσαν με, ἀειπάρθενε, ἁμαρτίαν κατάβαλε· ὅπως σε γεραίρω, πάντοτε Πανύμνητε σῳζόμενος.
ᾨδὴ γ’. Ἐν πέτρᾳ με τῆς πίστεως.
Ὀμίχλην τῶν παθῶν μου καί σκοτομήνην, ἀπέλασον ταῖς αἴγλαις τῶν πρεσβειῶν σου, καί φώτισόν με Πάναγνε ἡ τεκοῦσα, τόν ἀνατείλαντα, πρό ἑωσφόρον Χριστόν, ἐξ ἡλίου ἥλιον ἄδυτον Δέσποινα.
Φλογίζουσα ῥομφαία τάς ἁμαρτίας, καί πάθη τῆς ψυχῆς μου γενοῦ Παρθένε· καί δεῖξον με Παράδεισον ὥσπερ ἄλλον, ἀνεπιβούλευτον, καί φυλαττόμενον, ὑπό σοῦ καί φέροντα ἄνθη τοῦ Πνεύματος.
Ἀνέστησας Πανάχραντε τῷ σῷ τόκῳ, σκηνήν τήν πεπτωκυῖαν καί συντριβεῖσαν, Δαβίδ τοῦ σοῦ προπάτορος Θεοτόκε· διό ἀνάστησον, κάμε τόν δοῦλον σου, συντριβέντα πάθεσι καί παραπτώμασιν.
Νοσοῦσαν τήν ψυχήν μου Θεοκυῆτορ, δαιμόνων ἐπηρείαις καί ῥαθυμίᾳ, θεράπευσον καί δάκρυα μετανοίας, δός τῇ καρδίᾳ μου, καί τοῦ Δεσπότου μου, ἐν αὐτῇ ἐμφύτευσον φόβον Πάναγνε.
ᾨδὴ δ΄. Ὑμνῶ σε ἀκοῇ.
Ἡ ζύμη τῆς βροτείας φύσεως, ἡ ἀμόλυντος καί ἁγία· ἐξ ἧς λαβών φύραμα, ἀνέπλασεν αὐτήν ὁ Κτίστης· καμοῦ τῶν παθῶν τόν ῥύπον ἔκπλυνον, καί μολυσμοῦ πταισμάτων με καθάρισον.
Σειράς μου τῶν παθῶν διάλυσον, καί τούς βρόχους τῶν ἐγκλημάτων, διάρρηξον Δέσποινα, τῶν πρεσβειῶν σου τῇ μαχαίρᾳ, Χριστόν ἡ τεκοῦσα τόν τήν λύτρωσιν, τοῖς ἐν δεσμοῖς τοῦ ᾿Αδου παρεχόμενον.
Μοτώσει πρεσβειῶν σου Δέσποινα, καί μαλάγματι καί ἐλαίῳ, ψυχῆς ἐμῆς μώλωπας, καί τάς πληγάς τῆς ἁμαρτίας ἁγνῇ, νῦν θεράπευσον ὡς τέξασα,, θεαρχικόν βοήθημα, τῆς φύσεως.
Ἐκ πάντων τῶν χαλῶν γεγύμνωμαι, καί ὑπέρκειμαι τῇ κακίᾳ, ὑπερβαλών ἅπαντας, τούς πάλαι τε καί νῦν πεσόντας· διό τοῖς. προτέροις με καλλωπίσον, καί τῶν δευτέρων λύτρωσαι Θεόνυμφε.
ᾨδὴ ἐ’. Ὁ φωτισμός.
Ἐκ τῆς ἀρᾷς, τῆς ἀρχαίας τόν Κόσμον ὡς ἐλυτρώσω, Δέσποινα τοῦ Κόσμου τήν εὐλογίαν Χριστόν τεκοῦσα, λογισμῶν τῶν ἀτόπων λύτρωσαι με, καί πάσης θλίψεως· μόνη γάρ ὑπάρχεις πιστῶν ἀγαλλίασις.
Λαῖλαψ δεινῇ, συστροφῆς τῶν πνευμάτων τῆς πονηρίας, τήν ἐμήν διάνοιαν ἐκταράττει, πρόφθασον θᾶττον καί γαλλήνισον ταύτην, ἡ τεκοῦσα τόν πάσης Κτίσεως, μόνον κυβερνήτην Χριστόν Παντοδύναμον.
Λάμψον μοι φῶς μετανοίας, ἐν σκότει τῆς ἀπωλείας, τῷ κατῳκισμένῳ Θεογεννῆτορ· δίδου μοι χεῖρα βοηθείας κειμένῳ, καί ταῖς σαῖς πρεσβείαις με ἔγειρον, πράττειν τοῦ Θεοῦ, τά σεπτά δικαιώματα.
Πολιορκεῖ τῆς ψυχῆς μου τήν πόλιν δαιμόνων στῖφος, καί καταπορθῆσαι σφοδρῶς πειρᾶται δεδοξασμένη τοῦ Παντάνακτος Πόλις, τείχησόν με ταῖς πυργοβάρεσι, Δέσποινα τῶν σῶν πρεσβειῶν καί διάσωσον.
ᾨδὴ ς΄. Ἐν ἀβύσσῳ πταισμάτων.
Ὡς ζωήν τήν αἰώνιον τέξασα, τόν ἀπό τοῦ σώματος ἐξεγειρόμενον, ἐν τῇ ψυχή μου θάνατον, σαῖς πρεσβείαις Πανάχραντε γέκρωσον.
Σκολιάς τροχιάς πορευόμενον, πρός εὐθυτάτην με τρίβον ὁδήγησον, ἡ τήν ὁδόν κυήσασα, τῆς ζωῆς τόν Χριστόν καί Θεόν ἡμῶν.
Ἐνεδρεύει πειράζων με Δέσποινα, δράκων ὁ μισάνθρωπος· ἀλλ᾽ ὡς γεννήσασα, τόν κεφαλάς συντρίψαντα, τῶν δρακόντων καί τοῦτον κατάργησον.
Διαπλέων τοῦ βίου τό πέλαγος, περιπίπτω κύμασιν ἀπείρων θλίψεων· ἡ κυβερνήτην τέξασα, τοῦ Παντός Παναγίᾳ βοήθει μοι.
Κάθισμα. Τά ἄνω ζητῶν.
Εἴς σέ τήν ἁγνήν, πιστῶς ἐπιβοώμενοι, κινδύνων πολλῶν, καί πταισμάτων λυτρωθείημεν· καί γάρ ἄλλην ἄχραντε, ταχινήν οὑκ ἔχομεν παράκλησιν, συμπαθῇ φιλάγαθον εὔσπλαγχνον, βραβεύουσαν πᾶσι σωτηρίαν ψυχῶν.
ᾨδὴ ζ΄. Εἰκόνος χρυσῆς.
Σέ πύλην εἰδώς, νοητῆς ἀνατολῆς τῆς οὐρανόθεν, ἐπιφανείσης εἰσελεύσεσθαι, εἰς οὐρανούς ὁ οἰκέτης σου, διά σοῦ λιτάζω Παρθένε· διό δέξαι με Δέσποινα, καί φωταγώγησον ἐν σοί καί καθοδήγησον.
Πηγῇ φωτισμοῦ, Παραδείσου λογικοῦ ἐξωρμημένη, τῆς γῆς ποτίζει πᾶν τό πρόσωπον, τρυφῆς χειμάρρους ὁ αὐλός, Πνεύματος ἁγίου ἡ χάρις, ἐκ σοῦ Πάναγνε Δέσποινα· ἧς καταξίωσον κάμε, μεταλαβεῖν δαψιλῶς.
Ὁ πόκος ποτέ, προεδήλου Γεδεών τήν σήν γαστέρα, εἰσδεξαμένην τήν οὐράνιον, δρόσον τήν πάντας δροσίζουσαν, τούς κεκρατημένους τῷ δίψει τῆς ἁμαρτίας Πανύμνητε, εὐλογημένη ἡ Θεόν σαρκί κυήσασα.
Ἰκριῶ Χριστός, ὁ υἱός σου προσπαγείς ἐθελουσίως, ἀρχάς τοῦ σκότους ἐθριάμβευσε, καί τού θανάτου κατέλυσε, τήν φθοροποιόν δυναστείαν. Διό Δέσποινα Πάναγνε, τό ἐμπαθές μοῦ τῆς σαρκός φρόνημα νέκρωσον.
ᾨδὴ η’. Ἰνδάλματος.
Ναμάτων ζωτικῶν, τήν τακεῖσαν μου καρδίαν τῆς ἁμαρτίας, φλογμῶ Παρθένε σύ κατάρδευσον Θεοτόκε, ἐν κατανοίξει πάντοτε διατηροῦσα με, πίστει μελῳδοῦντα· ὑμνείτω τόν Κύριον πᾶσα κτίσις, καί ὑπερυψούτω.
Ἀμόλυντε ἀμνάς, ἀπειρόγαμε ἀμίαντε μόνη Κόρη, ἡ ἀπειρόζυγος καί ἄφθορος Θεοῦ νύμφη ἡ ἀλοχεύτως μόσχον σιτευτόν κυήσασα, δάμαλις ὡραία· ἐλαφρῦνον ἄρον ἐκ τῆς ψυχῆς μου, τόν βαρύν κλοιόν, καί ζυγόν τῆς ἁμαρτίας.
Θεότευκτος σκηνῇ, χρηματίζουσα τόν ἅγιον τῶν ἁγίων, τόν ὑποδείξαντα τῆς πάλαι σκηνῆς τόν τύπον, ἀρχιερέα, μέγαν ἔνδον ἔχουσα, τήν ἐμήν καρδίαν Παρθένε, ἀνάδειξον τοῦ ὑψίστου, καί παμβασιλέως Χριστοῦ σκηνήν ἁγίαν.
Ἐτμήθη ἐκ τῆς σῆς, μήτρας Δέσποινα, ὁ ἔντιμος ὡς ἐξ ὄρους, λίθος πανάσπιλε, καί στήλην ἀπᾴσῃς πλάνης ὡς Παντοκράτωρ, μόνος πανσθενής συνέτριψε· δί οὗ νῦν εἰκόνας παθῶν ἐξαφάνισον τῆς ψυχῆς μου, τάς τῶν νοητῶν δυσμενῶν συνθλῶσα μύλας.
Αἰνοῦμεν εὐλογοῦμεν. ὁ Εἱρμός.
Ἰνδάλματος χρυσοῦ καταπτύσαντες τρισόλβιον νεανίαι, τήν ἀπαράλλακτον καί ζῶσαν Θεοῦ εἰκόνα, τεθεαμένοι, μέσον τοῦ πυρός ἀνέμελπον, ἡ οὐσιωθεῖσα ὑμνείτω τόν Κύριον.
ᾨδὴ θ΄. Ἡ τόν πρό ἡλίου.
Ὁ τάς ἀσωμάτους οὐσίας, ὡς Θεός ὑποστησάμιενος, ἐχ σοῦ ἁγία Κόρη σεσωμάτωται· διό ῥῦσαι σωματικῶν παθῶν ἐπαναστάσεως, καί σαρκικοῦ φρονήματος, τόν σύν ἱκέτην σαῖς δεήσεσιν.
Τῆς δικαιοσύνης Παρθένε, τόν ἥλιον Χριστόν ἀνέτειλας, καί οὐρανός ἐδείχθης φωτεινότατος· διό νύκτα τήν τῶν παθῶν, σαῖς αἴγλαις διασκέδασον, καί τήν ψυχήν μου φώτισον, καί τήν καρδίαν καταλάμπρυνον.
Ὀποῦ τῶν δικαίων ὁ δῆμος, ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως, ἐγκατοικεῖν μέ τότε τόν ἀνάξιον, καταξίωσον τῶν κακῶν, τό πλῆθος παρορῶσα μου, ἡ τόν τοῦ κόσμου αἴροντα, τήν ἁμαρτίαν γαλουχήσασα.
Κρῖνον Θεοτόκε Μαρία, καί δίκασον δεινόν ἀντίδικον, καί τῆς αὐτοῦ με δίκης ἀπολύτρωσαι· τόν Κριτήν γάρ τόν ἀγαθόν, καί δίκαιον γεγέννηκας, τόν ἐν ζυγοῖς Θεότητος, καταδικάσαντα τόν θάνατον.
Ἔλυσας τῆς Εὔας τήν λύπην, τόν ᾿Αδάυ, τόν νέον τέξασα, τού πρίν Ἀδάμ τήν φύσιν ἀναπλάσαντα· διό λῦσον καί τῶν ἐμῶν, πταισμάτων τό γειρόγραφον, καί πειρασμοῦ καί θλίψεων, καί τῶν παθῶν με ἐλευϑέρωσον.
Προσόμοια. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε.
Χαῖρε ὑψιμέδοντος Θεοῦ, Μήτηρ καί Παρθένε καί σκέπη, τῶν προστρεχόντων εἰς σε· Χαῖρε πάντων Ἄνασσα τῶν Ἀρχαγγέλων ἁγνή· οὐρανῶν Χαῖρε Δέσποινα, καί τῶν ἐπιγείων, μόνη κυρέὔουσα ὡς βασιλίς ἀληϑῶς· Χαῖρε βασιλέων τό κέρας· πάντων τῶν πιστῶν Χαῖρε δόξα τῶν Χριστιανῶν τό καταφύγιον.
Χαῖρε μυστηρίου τοῦ φρικτοῦ, καί ἀκαταγνώστου Παρθένε, θεία φανέρωσις· Χαῖρε στάμνε πάγχρυσε· Χαῖρε Παράδεισε τοῦ Ἀδάμ Χαῖρε θύγατερ, καί τοῦ Πλαστουργοῦ μου, Μήτηρ ἀπειρόγαμε, εὐλογημένῃ σεμνῇ· Χαῖρε τῶν εἰς σέ προστρεχόντων, καύχημα, καί ἄρρηκτον τεῖχος· Χαῖρε θλιβομένων ἡ παράκλησις.
Χαῖρε λίθε τίμιε Θεοῦ, τῶν τιμίων λίθων ἁπάντων ἡ ὑπερέχουσα· Χαῖρε ὁ λαμπρότατος τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ, μαργαρίτης καί ἔμψυχον, κειμήλιον Χαῖρε, λιθομαργαρόχρυσον, Θεοκυῆτορ ἁγνῇ· Χαῖρε τό βαρύτιμον σκεῦος, Πνεύματος ἁγίου Παρθένε, τῶν πολυτελῶν ἡ πολυτέλεια.
Δεῦρο ὦ ταλαίπωρε ψυχῇ· προσπεσόν Μητρί τοῦ Χριστοῦ σου, δακρυρροοῦσα, θερμῶς, λύσιν τῶν σφαλμάτων σου, καί δυσχερῶν συνοχῇς, αἰτουμένῃ καί κράζουσα, Πανάμωμε Κόρη, πρόφθασον καί ῥῦσαι με πάσης κολάσεως· πάσης ἀπειλῇς ψυχοφθόρου· πάσης τρικυμίας καί νόσου, καί ἐχθρῶν τῶν μάτην πολεμούντων με.
ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΙΩΔΑΝΝΟΥ ΕΥΧΑΙΤΩΝ.
ᾨδὴ α΄. ἦχος β΄. Ἐν βυθῷ κατέστρωσε πότε.
‘Ὑπέρ πᾶσαν φύσιν λογικήν, τόν ἐξαμαρτήσαντα, ἡ ὑπερβᾶσα Ἀγγέλων τάγματα, ἐν ἁγιωσύνη τε καί σεμνότητι. καί νόος καθαρότητι, σῶσον με Παρθένε, ἵνα σε γεραίρω τήν Πανύμνητον,
Ἡδονῶν ὁ κλύδων ὁ σφοδρός, αὔραις κυμαινόμενος, τῶν τῆς κακίας πνευμάτων χειμάζει με, Κόρη ἀπειρόγαμε, μετανοίας με πηδαλίῳ ἰθύνασα, ποός τούς ἀπαθείας, ὅρμους τούς γαληνιῶντας ὅρμισον.
Λεπρωθέντα νοῦν καί τήν ψυχήν, κάθαρόν με Δέσποινα, ὡς τόν λεπρόν ὁ υἱός σοῦ ἐκάθηρε· θέλω καθαρίσθητι, ἐπειποῦσα μοι· καί γάρ πάντα. τῷ λόγῳ σου, πείθεται τεκούσης, λόγον τοῦ Πατρός τόν ὁμοούσιον.
Ὑλοτόμος Δέσποινα γενοῦ, τήν ὑλομανοῦσαν μου, καί χερσωθεῖσαν καρδίαν καθαίρουσα, καί προρρίζους τίλλουσα καί ἐκτέμνουσα, καί πυρί θείῳ καίουσα, τάς ἀκανθηφόρους, καί θανατηφόρους ἁμαρτίας μου.
ᾨδὴ γ’. Ἐν πέτρᾳ με τῆς πίστεως.
Ανϑρώπων σωτηρίας ἡ ζῶσα, πύλη, ὑπάνοιξόν μοι πύλας δικαιοσύνης, καί θύραν μετανοίας ὡς ἄν ἐν ταύταις, ἐξομολόγησιν καί ἐξαγόρευσιν, εἰσελθών προσάξαιμι τῷ Κυρίῳ μου.
Σφραγῖδι με σημείωσον καί τῷ τύπῳ, τῆς σκέπης σοῦ ψυχῆς μου ἐν τῷ μετώπῳ, ὡς ἄν ἀπό προσώπου φύγοιμι τόξου, τοῦ ὀλοθρεύοντος, μή ὡς ἀσήμαντον, Θεοτόκε πρόβατον.
Εἰκόνα τοῦ υἱοῦ σου τήν κεχωσμένην, δραχμήν βασιλικήν τήν ἀπολωλυῖαν, ζητήσασα, Παρθένε καί ἐφευροῦσα, τόν ἐπικείμενον χοῦν ἐν αὐτῇ τῶν παθῶν, καί τήν κόνιν τίναξον καί ἀπόσμιηξον.
Ῥομφαίᾳ με τόν τρώσαντα ἁμαρτίας, ἀντίτρωσον ἐκχέασα τήν ῥομφαίαν, πλευράν τήν διατρήσασαν τοῦ υἱοῦ σου, Θεογεννήτρια, καί καταδίωξον, καί εἰς τέλος σύντριψον καί κατάσφαξον.
ᾨδὴ δ΄. Ἐλήλυθας ἐκ Παρθένου.
Ἐν θλίψεσι σέ πλουτοῦμεν Παρθένε παράκλησιν· ἐν λύπαις ἀνάψυξιν· ἐν πειρασμοῖς παραμύθιον, πρόμαχον καί σύμμαχον, καί σωτηρίαν ἑτοίμην καί ἀντίληψιν.
Ἡ τέξασα θελητήν τού ἐλέους μή θέλοντα, ἁμαρτωλῶν θάνατον, τῇ μετανοίᾳ, ὅς μάλιστα, τούτου ἡδυνόμενον, πρός μετανοίας ὁδούς με χειραγώγησον.
Ἰώμενος τῆς προμήτορος Εὔας τό σύντριμμα, ἐκ τῆς Θεομήτορος Κόρης ἡμῶν ἐπεδήμησας, Δέσποτα φιλάνθρωπε· δέ ἧς κάμε συντριβέντα λόγῳ ἴασαι.
Στενάζοντα, ἐν νυκτί καί ἡμέρᾳ ἑκάστοτε, καί θρήνοις κοπτόμενον, καί ῥαντιζόμενον δάκρυσιν, οἴκτειρόν με Δέσποινα, καί ἀοράτῳ ῥοπῇ σου παρακάλεσον.
ᾨδὴ ε’. Ὀ φωτισμός.
Ὁ ποταμός, τῶν Θεοῦ χαρισμάτων τούς ὀφθαλμούς μου, ἔμπλησον δακρύων καί τῆς ψυχῆς μου, Θεοκυῆτορ τάς ἀνύδρους ἀρούρας, καί αὐχμώσας μέθυσον αὔλακας, ἵνα, πληθυνθῶσιν αὐτῆς τά γεννήματα.
Ἐν ταῖς χερσί, σοῦ Παρθένε οἱ κλῆροι οἱ τῆς ψυχῆς μου· ῥῦσαι ἐκ χειρός μέ νῦν τῶν ἐχθρῶν μου· ἐπίφανόν τε σοῦ τό πρόσωπον Κόρη, Παναγίᾳ ἐπί τόν δοῦλον σου· σῶσον με τῷ θείῳ ἐλέει σου Δέσποινα.
Ἀνατολῆς, τῆς ἐξ ὕψους φανείσης ἐδείχθη πύλη· θρόνος ἐπηρμένος τοῦ βασιλέως οὐρανομήκης καί μετάρσιος κλῖμαξ· δί ἧς ἐπέβη Χριστός πανάχραντε, καί τοῖς ἀπωσμένοις βροτοῖς προσωμίλησεν.
Ὁ ὑψηλός, καί περίβλεπτος θρόνος τοῦ βασιλέως, τῶν βασιλευόντων ἡ θεία, κλίνη ἡ θεοδόχος· ὁ πανάγιος οἶκος, τό ἀβέβηλον ἱλαστήριον· ἡ Θεογεννήτωρ Μαρίᾳ, ὑμνείσθω μοι.
ᾨδὴ ς’. Ἐν ἀβύσσῳ πταισμάτων.
Ψαλμικῶς εὐφημοῦντες βοῶμεν σοι· Χαῖρε τό πιώτατον ὅρος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅ κατοικεῖν ηὐδόκησε, δί ἡμῶν σωτηρίαν Θεόνυμφε.
Χαῖρε πύλη Θεοῦ ἀδιόδευτε· Χαῖρε τῆς ἀπάτης τήν κάμινον σβέσασα· Χαῖρε δί ἧς μοι δέδωκεν, ἡ φλογίνη ῥομφαία, τήν εἴσοδον.
Ὀμβροφόρε νεφέλη θεόδροσε, τήν κατεψυγμένην ψυχήν μου τῷ καύσωνι, τῆς ἁμαρτίας δρόσισον, καί χειμάρρῳ τρυφῇς αὐτήν πότισον.
Ῥυπαροί λογισμοί με μολύνουσι· φαῦλαι καί αἰσχραί ἐνθυμήσεις μιαίνουσι, τήν ταπεινήν καρδίαν μου, Παναγίᾳ Παρθένε βοήθει μοι.
Κάθισμα. Τά ἄνω ζητῶν.
Τῷ θείῳ φωτί τό σκότος τῆς καρδίας μου, μακράν ἀγαθῇ ἀπέλασον διδοῦσα μοι, ὀχετούς εἰς ἔκπλυνσιν τῶν κακῶν μου δι’ ὧν ἐλύπησα τόν ὑπεράγαθον Κύριον ἐν σοί γάρ μοι μόνῃ ἡ παράκλησις.
ᾨδὴ ζ’. Εἰκόνος χρυσῆς.
Τόν βίον ψυχή, ὡς πανήγυριν σαφῶς ἐπισταμένῃ, καλῶς ἐντεῦθεν πραγματεύθητι, ὡς ἄν κερδήσεις τά μέγιστα, τήν τῶν οὐρανῶν Βασιλείαν, καί τήν δόξαν τήν ἄρρητον, εἰ γάρ παρέλθῃ πρός μικρόν, ἄλλον οὐχ ἕξεις καιρόν.
Ὀδόν τῆς ζωῆς, ἡ τεκοῦσα τόν Χριστόν σύ με ὁδήγησον, ὁδόν εἰς εὐθεῖαν τήν ἀπάγουσαν εἰς Παραδείσου σκηνώματα, καί πρός τάς ἐκεῖ καταπαύσεις, τήν ὁδόν κατευθύνουσα, καί τῆς ψυχῆς μου ἀγαθῇ τά διαδήματα.
Ἰός τήν ἰσχύν, ἁμαρτίας χαλεπῆς ἐκδαπανᾷ μου· ἀλλ᾽ ἐπινεύσει φιλευσπλάγχνῳ σου, τῇ σῇ παλάμη τῆς χάριτος, πρόφθασον ἀπάντλησον τοῦτον, ὡς τοῦ κόσμου τόν αἴροντα, τάς ἁμαρτίας ἐπί γῆς μόνη κυήσασα.
Υἱόν τοῦ Θεοῦ διά σπλάγχνα οἰκτιρμῶν υἱόν ἀνθρώπου, γεγεννημένον ἡ γεννήσασα, υἱόν φωτός καί ἡμέρας με, τόν νυκτός τε καί σκότους, ὑπεράμωμε ποίησον, καί οὐρανίου Πατρός ἄξιον δεῖξον υἱόν.
ᾨδὴ η’. Τόν ἐν καμίνῳ.
Χαλδαϊκήν πυρκαϊάν, καί πυρφόρον μοι παθῶν ἄσπετον φλόγα, ὁ Ναβουχοδονόσορ ὁ νοητός καί δεινήν, ἀνῆψε παφλάζουσαν κάμινον· ἥν τῶν πρεσβειῶν σου, δρόσῳ σβέσον Παρθένε.
Νοῦν κεκτημένος, ἐμπαθῆ, καί ἀτόποις λογισμοῖς κεκοινωμένον, ἐπί σέ καταφεύγω τό καθαρόν τοῦ Θεοῦ, εὐῶδες παλάτιον Δέσποινα, κάθαρόν με πάσης, γηίνης δυσωδίας.
Χριστοῦ σε βίβλον ἱεράν, ἐν τῷ Πνεύματι Θεοῦ ἐσφραγισμένην, ἐπιστάμενος Κόρη παγκάλων δυσωπῶ, τῇ βίβλῳ τῶν ζώντων ἐγγράψαι με, καί τῆς ἀνολέθρου ζωῆς καταξιῶσαι.
Ἡ προστασίᾳ, τῶν πιστῶν, ἡ ἐλπίς καί χαρᾷ τῶν θλιβομένων, εἰς χαράν ἐμήν στρέψον τόν κοπετόν μοῦ ἁγνῇ· καί δός μοι ἀνθ’ ὧν νῦν οὐ βλέπω σε, τῷ αἰῶνι τούτῳ, βλέπειν σε ἐν ἐκείνῳ.
Αἰνοῦμεν εὐλογοῦμεν. ὁ Εἱρμός.
Τόν ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός, τῶν Ἑβραίων τοῖς παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εἰς δρόσον μεταβαλόντα, Θεόν ὑμνεῖτε.
ᾨδὴ θ’. Τόν ἐκ Θεοῦ Θεόν λόγον.
Ἁγιωτέρᾳ, Ἀγγέλων, Χερουβείμ ὑπερτέρᾳ, πυρίνων ἀνωτέρᾳ, Σεραφείμ,, καί νοερᾶς πάσης τάξεως, ὤφθης τιμιωτέρᾳ, καί δόξῃ ἀσυγκρίτῳ καί τιμή, ὑπερενδοξοτέρᾳ, Μαρίᾳ Κόρη Δέσποινα.
Νύμφη Θεοῦ Παναγία, θησαυρέ σωτηρίας, λιμήν τῶν ἐν πελάγει συμφορῶν, σκέπη ψυχῶν καί ἀντίληψις, σωτηρία, γενοῦ μοι, καί πλοῦτος καί πανεύδιος λιμήν, τήν ψυχήν μου ῥιγῶσαν, σκεπάζουσα, καί θάλπουσα.
Ἡ ἀγεώργητος χώρα, γεωργόν ἡ τεκοῦσα, ἡ ἄρουρα τόν στάχυν τῆς ζωῆς, ἡ ἀνηρώτως βλαστήσασα, τῶν καλῶν ἀφθονίαν, καί πάντων εὐθηνίαν ἀγαθῶν, τῷ λιμῷ τετηκότα, διάθρεψόν με Δέσποινα.
Σοί τῇ τεκούσῃ τόν πάντων, ποιητήν καί σωτῆρα, ὅ πένης καί πτωχός καί ἐνδεής, τι προσαγάγω ἐπάξιον; ὁ,τιοῦν μέν οὐχ ἄλλο, διάπυρον δε πίστιν καί στοργήν, καί ἀγάπην γνησίαν, ἐν αἷς με σῶσον Δέσποινα.
Προσόμοια. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε.
Χαίροις ὁ πανάγιος ναός· Χαῖρε Βασιλέως καθέδρᾳ· Χαῖρε πυρίμορφε, θρόνε τοῦ Παντάνακτος· Χαῖρε Ἀγγέλων χαρά. Τοῦ ᾿Αδάμ, χαῖρε ἔγερσις, τοῦ παραπεσόντος· Χαῖρε τό κατάκριμα, τῆς Εὔας λύσασα· Χαῖρε ὀρθοδόξων τό κλέος· τῶν ἁμαρτωλῶν ἡ προστάτις καί ἀδικουμένων ἡ βοήθεια.
Χαῖρε ἡ λαβίς ἡ ἡ μυστικῇ, ἦν περ Ἠσαΐας προεῖδεν, ἄνθρακα φέρουσα, ῥύπου ἐκκαθαίροντα, τήν κτίσιν ἅπασαν· Χαῖρε βάτε πυρίφλεκτε, καί μή καιομένῃ· Χαῖρε στῦλε πύρινε δί οὗ εἰσήχθημεν, πάντες εἰς κατάπαυσιν θείαν· Χαῖρε τοῦ ἐλέους ἡ θύρα, καί ἁμαρτανόντων ἡ συγχώρησις.
Χαῖρε ἡ πολύαστρος ἁγνῇ, σφαίρᾳ, οὐρανοῦ ἡ ἀστέρας, πλάνητας ἅπαντας, καί ἀπλανεῖς φέρουσα, καί ὑπερλάμπουσα· Χαῖρε κύκλε λαμπρότατε, δώδεκα ζῳδίων, δι’ οὗ μέσον ὥδευσε Χριστός ὁ ἥλιος, καί οἰκονομίαις ἐνσάρκου, ὑπέρ σωτηρίας ἀνθρώπων, πᾶσαν τήν περίοδον ἐπλήρωσεν.
Μόνῃ τόν ἀχώρητον Θεόν, ἀστενοχωρήτως ἐν μήτρα, ἐκυφόρησας, ἄνθρωπον γενόμενον δί ἀγαθότητα, Παναγία, θεόνυμφε· Διό δυσωπῶ σε. τῶν στενοχωρούντων με παθῶν ἀπάλλαξον· ὅπως τήν στενήν εὐθυπόρως, τρίβον διοδεύσας εἰς πλάτος, φθάσω τῆς ἐκεῖ Μακαριότητος.
ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ.
Οὗ ἡ ἀκροστιχίς.
Θρηνῶδες ὥσμα δεύτερον τῇ Παρθένῳ· Φωτίου.
ᾨδὴ α΄. ἦχος β΄. Δεῦτε λαοί.
Θρήνου καιρός, πάρεστιν ὦ παναθλίᾳ ψυχή, τό τῆς παρούσης στάδιον ζωῆς ὅ τρέχο· μέν καί καθεύδομεν οἴμοι! λοιπόν διεγερθῶμεν νῦν καί θρηνήσωμεν.
Ῥοῦς ποταμοῦ, σκιά, καπνός καί ἐνύπνιον, καί ἄνθος χόρτου πέφυκε τό μαραινόμενον, ἤ παροῦσα. Τερπνότης· λοιπόν τῇ Θεοτόκῳ ψυχῇ προσπέσωμεν.
Ἡ τήν ζωήν, μόνη τεκοῦσα Θεόνυμφε, νεκρόν με χρηματίσαντα, καί κατακείμενον, ἁμαρτίας τῷ βέλει, ἀνάστησον φαρμάκῳ τῷ τού ἐλέους σου.
Νοῦν καί ψυχήν, καί τάς αἰσθήσεις ἐμόλυνα, ἐπιτελῶν τά ἄτοπα Θεοχαρίτωτε· ἀλλά σοῦ τῷ πελάγει, προσπίπτω τοῦ ἐλέους καί μή ἀπώσῃ με.
ᾨδὴ γ’. Στερέωσον ἡμᾶς.
Ὡς ἄλλον με λῃσταί τοῦ βίου στάδιον, ὁδίτην ὁδεύοντα συλλαβόντες, τήν ψυχήν κατετραυμάτισαν· ἀλλά σύ Θεομῆτορ ἀνακάλεσαι.
Δουλώσας τῆς ψυχῆς τό αὐτεξούσιον, ἐτρώθην τοῖς πάθεσι μή ζηλώσας, Ἰωσήφ ἀλλ᾽ ἐλευθέρωσον, Θεομῆτορ τῆς τούτων δεσποτείας με.
Ἐν σοί τῶν ἡδονῶν θαρρῶν Δέσποινα, τό μέγα, καί ἄρρηκτον χαλκοῦν τεῖχος, ὑπερβαίην καί ῥυσθείην τε, ἀπό πειρατηρίου δεινοῦ δαίμονος.
Σταγόνες μοῦ δακρύων ἐξηράνθησαν, Παρθένε τῷ ὕπνῳ βεῤαρημένου· ἀλλ᾽ ἐγρήγορσιν μοί δώρησαι, καί δακρύων πηγήν καί στάσιν πάννυχον.
ᾨδὴ δ΄. Ὑμνῶ σε ἀκοήν γάρ Κύριε.
Ἀπᾴσῃς ἁμαρτίας αἴτιον, φιλαυτίᾳ φιλαργυρίᾳ· ἅς ἐχ ψυχῆς πάναγνε ἐπόθησα, καί πᾶσαν πρᾶξιν αἰσχράν, αὐθαιρέτως ἐξετέλεσα· ἀλλ᾽ οὖν ἐν γήρᾳ, σῶσον μές τόν ἄθλιον.
Στολήν μέ πού σεπτοῦ βαπτίσματος, ἀπεξέδυσεν ὁ βελίαρ, καί τό τραχύ Πάναγνε και δυσαχθές, τῆς ἁμαρτίας αὐτός περιέθετο τριβώνιον· ὅ δυσωπῶ σξ, Κόρῃ με ἀπόδυσον.
Μαρίᾳ Θεοτόκε Δέσποινα, εὐφροσύνῃ μου καί σωτηρίᾳ, ἐν κλίνῃ κειμένου ἀείποτε τῆς ἀμελείας, τῷ θείῳ φωτί σου διασκέδασον, τῆς ταπεινῆς ψυχῆς μου τήν σκοτόμαιναν.
Αἰγύπτου Μωυσῆς ἐξήγαγε, τῆς δουλείας Ἰσραηλίτας· ἐμέ δέ τίς Πάναγνε, ἐξάξει τῆς πικρᾶς δουλείας παθῶν; εἰ μή σύ πρός τόν Δεσπότην μου, καί σόν υἱόν πρεσβεύσῃς ἡ φιλεύσπλαγχννος.
ᾨδὴ ἕ’. Ὁ τοῦ φωτός χορηγός.
Διά νηστείας ποτέ, προκαθαρθείς ὁ Μωυσῆς ἤκουσε, θείας φωνῆς, καί σοῦ Θεομῆτορ κατεῖδε τόν τύπον. Ἐγώ δέ ἀσωτεύων, πῶς ἴδω φῴς τῆς γνώσεως;
Ἐν τῇ ἐρήμῳ Σινᾶ, Μάννα, Θεός τῷ ᾿Ισραήλ ἔβρεξε· σύ δέ ψυχή εἰ βούλει, τοῦ Μάννα τυχεῖν τοῦ νοητοῦ, πρόσελθε τῇ τούτου Μητρί καί ἐκθρέψει σε.
Ὑψηγορίᾳ δεινή, ὥσπερ Δαθάν καί Ἀβειρών κέχρημαι, κατά Θεοῦ οὐ κατά Μώσεως, καί πίπτω ὑπό γῆν· σύ δέ με Θεομῆτορ ἀνάστησον δέομαι.
Τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς, πράϊνον κύματα αἰσχρά Δέσποινα, καί τῆς σαρκός παῦσον τάς ὀδύνας, ἡ μόνῃ τεκοῦσα, ἄνευθεν ὠδίνων Θεόν σωματούμενον.
ᾨδή ς΄. Ἄβυσσος ἁμαρτημάτων.
Ἔκχεον τῆς εὐσπλαγχνίας, τῆς σῆς τόν ἔλεον Κόρῃ, ἐπ’ τήν ταπείνωσιν ἡμῶν, καί ἵλεως ἵλεως γενήθητι, τοῖς σοῖς δούλοις Παρθένε.
Ῥέουσιν εὐεργεσίας, τῆς σῆς ἀέναα ῥεῖθρα, καί τάς ξηρανθείσας ἐκ, παθῶν, ψυχάς καταρδεύουσι· μεθ᾿ ὧν ἁγνή ἄρδευσόν με.
Ὅσιον οὐδέν ἐν βίῳ, διεπραξάμην ὁ τάλας, μᾶλλον δέ πληθύν ἁμαρτιῶν· ἀλλ᾽ ἔκτεινον Δέσποινα τήν χεῖρα σου, καί γεέννης με ῥῦσαι.
Νύμφη Θεοῦ Παναγίᾳ, ἡ σκέπη μου καί ἡ δόξα· σύ μοι ἐν ἐξόδου τῷ καιρῷ παράστηθι, σῴζουσα καί ἄγουσα, πρός μονάς αἰωνίους.
Κάθισμα. Τά ἄνω ζητῶν.
Μετάνοιαν δός, γνησίαν μοι Πανάμωμε, τῶν ἐκ βρεφικῆς, πταισμάτων ἡλικίας μου, καί πάντων συγχώρησιν, τελείαν τούτων παράσχου μοι, καί τῆς ἐνθέου πολιτείας Ἁγνῇ, ἐπιλαβέσθαι προθύμως ἀξίωσον.
ᾨδὴ ζ΄. Εἰκόνος χρυσῆς.
Τραχεῖαν ὁδόν, καί στενήν τῆς ἀρετῆς Θεοκυῆτορ, αἱ τῶν ἁγίων ἐκδιδάσκουσι, βίβλοι καί πᾶς λόγος ἔνθεος· ἦν μι διανύειν προθύμως, τῇ δυνάμει σου ἴσχυσον, τάς ἐφ’ ἑκάτερα τροπάς ἀεί ἐκκλίνοντα.
Ἡσύχῳ τῷ νῷ, καί γαλήνῃ λογισμῶν τοῦ Παρακλήτου, ἡ θεία χάρις ἐπισέρχεται, ἐν τῇ καρδίᾳ Θεόνυμφε· ἥν μοι καταπέμψαι δυσώπει, τόν υἱόν σου καί Κύριον, τῷ τῆς καρδίας συντριμμῷ καί ταπεινώσει ψυχῆς.
Πολλῶν πειρασμῶν, φλογοφόρων καί πικρῶν λῦσον τό νέφος, τῶν συνεχόντων καί θλιβόντων με, καί ἀκράτως μαστιζόντων με, μόνη προστασία, τοῦ κόσμου, καί συνέτισον ψάλλοντα· εὐλογητός εἶ ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.
Ἀγρίοις θηρσί, παρεδόϑην τῶν ποθῶν τοῖς ἐπιστάταις, ὡς ἕν ἐρήμῳ οἱ γογγύσαντες, καί ἀφανῶς ἐκκεντοῦσι με, ὥσπερ καί ἐκείνους οἱ ὄφεις· ἄλλα Κόρη Θεόνυμφε, τῇ σῇ πρεσβείᾳ δυσωπῶ, δός μοι τήν ἴασιν.
ᾨδὴ η΄. Τόν ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός.
Ῥᾳδιουργίαις ὁ ἐχθρός, ἐνεδρεύων ἀφανῶς ἐξαπατᾷ με, λογισμοῖς ὑποσύρων, εἰς ἡδονῆς τούς κρημνούς· ἀλλά σύ Θεοτόκε φρούρει με, μόνη προστασίᾳ, τῶν καταπονουμένων.
Θέλων ὑπείκω τῷ ἐχθοῷ, προσβολαῖς τῶν λογισμῶν ἐπιθεμένῳ, ἀλλ᾽ ἀνίσχυρον τούτου τήν μηχανήν ἀγαθή, δεῖξον καί μάτην φρυαττόμενον, περιποιουμένῃ, ἐμέ τόν σόν οἰκέτην.
Ἐνώπιον σου ἐκχεῶ, ἐν κλαυθμῷ καί στεναγμῷ τήν δέησιν μου, τῆς ψυχῆς μου τήν θλῖψιν ἀπαγγελῶ σοι Ἁγνῇ· ἰδού γάρ σηπεδόνι θλίψεων, καταδαπανῶμαι, μή βλέπων σε τό φῶς μου.
Νηστείαν ἄσκησον ψυχή, ἀγρυπνίαν καί κλαυθμόν καί ψαλμῳδίαν, καί τήν ἀΰλων στάσιν ἐν ὁλονύκτοις εὐχαῖς· καντεῦθεν Θεός σοι ἱλάσεται, ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείᾳ εὐσπροσδέκτοις.
Ὀ Εἱρμός.
Τόν ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός, τῶν Ἑβραίων τοῖς παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εἰς δρόσον μεταβαλόντα Θεόν, ὑμνεῖτε τά ἔργα ὡς Κύριον, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας
ᾨδὴ θ’. Τόν ἐκ Θεοῦ Θεόν λόγον.
Ὡς συμπαθῇς οὖσα Κόρη, συμπαθέστατον λόγον, ἐκύησας ἡμῖν μετά σαρκός· τοῦτον ἀεί ἐκδυσώπησον, τοῦ ῥυσθῆναι κινδύνων, καί θλίψεων καί ἄλλων πειρασμῶν, τούς Ἁγνῇ Θεοτόκον, ἐν πίστει σε δοξάζοντας.
Τοῦ Ἀαρών πρίν ἡ ῥάβδος, καί ἡ στάμνος τοῦ Μάννα, λυχνία καί ἡ χρυσῇ κιβωτός, σε προετύπουν Θεόνυμφε· ὧν ἡυεῖς τάς ἐκβάσεις, ἀρτίως καθορῶντες τηλαυγῶς, Θεοτόκον κυρίως, ἐν πίστει σε δοξάζομεν.
Κρήνην προχέουσαν νᾶμα, τοῖς πιστοῖς σωτηρίας, Πανάχραντε καλοῦμεν σε ἁγνή· οἴ γάρ τακέντες τῷ καύσωνι, τῶν ἀπείοων πταισμάτων, εὑρήκαμεν πολλήν ἀναψυχήν, τοῦ υἱοῦ σου τό αἷμα· δι’ οὗ ἡμᾶς ἀνέπλασεν.
Τῆς γεηρᾶς μέν οὐσίας, τοῦ ᾿Αδάμ, ἀνεφύης, ὡς κλάδος Θεομῆτορ ἤ Μαριάμ· ἄνθος δε μόνη τόν Κύριον, ἐξανέτειλας ἄνευ, χειρός καί γεωργίου γηγενοῦς· διά τοῦτο σε πάντες, ἐν ὕμνοις μεγαλύνομεν.
Προσόμοια. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε.
Χαῖρε Πλατυτέρᾳ οὐρανῶν· Χαῖρε ὑπερτέρᾳ τῶν ἄνω Κόρη Δυνάμεων· Χαῖρε πάσης Δέσποινα, τῆς οἰκουμένης Ἁγνῇ· Χαῖρε ἅγιον τέμενος, Θεοῦ τοῦ ὑψίστου, Χαῖρε θείᾳ γέφυρα, θνητούς μετάγουσα, μόνη πρός ζωήν τήν ἀγήρω· Χαῖρε τό διάσωσμα Κόσμου· Χαῖρε τῶν πιστῶν ἁπάντων καύχημα.
Χαῖρε ἥ παγκόσμιος χαρά· Χαῖρε χελιδών γλυκυτάτῃ ἔαρ εὐφρόσυνον, πᾶσιν ἀνατείλασα, τοῖς ἐν χειμῶνι κακῶν, λαμπάς χαῖρε ἄσβεστος, τοῖς πλάνης ἐν σκότει φῶς τῆς θείας γνώσεως ἡ ἀπαστράψασα· Χαῖρε βασιλέων τό κράτος· Χαῖρε κραταιᾷ προστασίᾳ, τῶν εἰλικρινῶς μακαριζόντων σε.
Χαῖρε ἡ μεγάλῃ καί λαμπρᾷ, ἄρκτος ἡ ἑπτάστερος Κόρη, τοῦ νοητοῦ οὐρανοῦ, τοῖς ἑπτά χαρίσμασιν, ἡ ἐξαστράπτουσα· ἀκινήτῳ πρεσβείᾳ σου, ὥσπερ ἄλλῳ Πόλῳ, τούς νυκτί πλέοντας, τήν βίου θάλασσαν, θεῖον ὁδηγοῦσα πρός ὅρμον, τῆς τῶν οὐρανῶν βασιλείας, καί γλυκεῖ φωτί σου καταλάμπουσα.
Δέξαι τήν ἱκέσιον ᾠδήν· δέξαι μου τόν θρῆνον Παρθένε· δέξαι τήν δέησιν· δέξαι μου τά δάκρυα, καί στεναγμόν τῆς ψυχῆς, καί τόν θρῆνον ἀφάνισον· τά δάκρυα παῦσον· πάντα μεταῤῥύθμησον τά λυπηρᾷ εἰς χαράν· δίδου τῷ τήν σήν ἐκζητοῦντι, θείαν προστασίαν καί σκέπην, ὁλοψύχῳ νεύσει Θεονύμφευτε.
ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΘΕΚΛΗΣ ΜΟΝΑΧΗΣ.
Ὡς ὁρᾶται ἐν τῇ ὀγδόη καί ἐνάτη ᾠδή.
ᾨδή α΄. ἦχος β΄. Τῷ Τήν ἄβατον.
Ἐγκωμίων σοι, ἀειθαλές διάδημα, νῦν ἐξυφαίνει Πάναγνε, ἡ ᾿Εκκλησία Πνεύματι, καί προσάγει εὐλαβῶς, σύν τῷ Ἀρχαγγέλῳ σοι, νυμφαγωγῷ Γαβριήλ, τό χαῖρε ᾄδουσα, καί σέ σεπτῶς γεραίρουσα.
Γεωργήσασα, τήν ζωηφόρον ἄμπελον, Μῆτερ Θεοῦ Πανύμνητε Χριστόν τόν Κύριον, γῆ ἁγία τοῦ Πατρός, ὤφθης ὑπέρ ἔννοιαν· Θεοχαρίτωτε, καί πόμα θείας ζωῆς, κόσμον Ἁγνῇ ἐπότισας.
Κυματούμενον δεινῶς τοῖς παραπτώμασι, πάντα τόν κόσμον ἄχραντε, καί κινδυνεύοντα, σύ κυήσασα, Χριστόν, τόν κυβερνήτην καί σωτῆρα Κύριον, λιμήν ὡς εὔδιος, ζάλης πικρᾶς διέσωσας.
Καταφύγιον, καί Σωτηρίου πόλιν σε, πάντες πιστοί γινώσκοντες, Μαρίᾳ Μῆτερ Χριστοῦ, σοῦ δεόμεθα θερμῶς, δέξαι δεήσεις, τῶν σῶν πιστῶν οἰκετῶν, καί λῦσον ἅπαντας, πταισμάτων κατακρίσεως.
ᾨδὴ γ’. Στερέωσον ἡμᾶς ἐν σοί.
Ἀρχή ἀποστροφῆς Θεοῦ ἐγένετο, τῆς Εὔας ἡ πλάνη ἀπό ἀνθρώπων· ἡ ἀγίᾳ Θεοτόκος δέ, πάλιν τόν Θεόν πρός ἡμᾶς ἐπεσπάσατο.
Ζωῆς σε θησαυρόν γεννᾷ Πανύμνητε, τῷ κόσμῳ καί χαίρει τῇ εὐπαιδείᾳ, ὁ πατήρ σου ἐν σοί Πάναγνε, ἐξ αὐτοῦ προελθούσῃ χαρᾷ ἅπασιν.
Ἐξ Ἄννης ἡ χαρά τοῦ γένους ἤνθησας, καί τίκτεις Παρθένε τόν βασιλέα, καί συγχαίρουσι τῷ τόκῳ σου, αἱ γυναῖκες ἀρᾷς τῆς πρίν λυόμεναι.
Ἡ βάτος ἐν Σινᾶ προδιετύπου σου, Παρθένε παράδοξον τό τοῦ τόκου· σύ γάρ πῦρ το τῆς Θεότητος, δεξαμένη τήν μήτραν σου οὑκ ἔφλεξας.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε τήν ἀκοήν.
Ἰακώβ σε ὡς κλίμακα θεοπρεπῶς προέβλεπε Παρθένε· ἧς ἐπί τό ἄκρον, Θεός ἐπεστήρικτο.
Τῶν Ἀγγέλων ἡ κάθοδος, τήν πρός ἡμᾶς τοῦ λόγου παρουσίαν, διά σοῦ Πανύμνητε προυπέφαινεν.
Ἡ γαστήρ σου ἡ ἄχραντος, καί οἱ μαστοί μακάριοι Παρθένε· δί αὐτῶν γάρ ζωήν πάντες εὑράμεθα.
Μυστικῶς ἀνυμνοῦμεν σε, Μῆτερ Θεοῦ φωναῖς ὀρθοδοξίας· ἥν τῇ Ἐκκλησίᾳ συντήρει πρεσβείαις σου.
ᾨδὴ ἕ’. Φώτισον τούς ὀφθαλμούς μου.
Νόμου σε τιμιωτέραν, τῆς κιβωτοῦ ἀνυμνοῦμεν· τόν γάρ πάντων Κτίστην καί Θεόν, οὐ πλάκας ἐβάστασας, Πανύμνητε Θεοτόκε Μαρίᾳ.
Θρόνον σε Θεοῦ τοῦ λόγου, κηρύττομεν Θεοτόκε, ἐν ὦ ὡς βροτός ὁ Θεός, καθήμενος ὦπται μοι. δεικνύων σε Χερουβείμ, ὑπερτέραν.
Ἔλυσας πικρᾶς δουλείας, τό γένος ἅπαν Παρθένε, καί ἐλευθερίᾳ Χριστοῦ, τήν φύσιν τοῦ θήλεος ἐτήμησας, ἐν τῷ θείῳ σου τόκῳ.
Ἔτεκεν υἱόν Παρθένος, καί εὐτολμοῦσι γυναῖκες, κατά τοῦ ἐχθροῦ ἐμφανῶς· καί ταύτῃ ἀκολουθοῦσι νεάνιδες, παρθενίαν ἀσκοῦσαι.
ᾨδὴ ς΄. Ἐκ ἀβύσσῳ πταισμάτων.
Ἡ τοῦ κόσμου χαρά ἀειπάρθενε, χαῖρε σοι κραυγάζοντας σύν τῷ Ἀγγέλῳ πιστῶς, τῆς σῆς χαρᾶς ἀξίωσον, καί τήν λύπην ἑμῶν διασκέδασον.
Οὐρανός οὐρανῶν ὑψηλότερος, ὤφθης Θεονύμφευτε τῇ θείᾳ δόξῃ σου, ἐν σοί γάρ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁλικῶς ἐποχούμενος ὤφθη μοι.
Τῆς χαρᾶς τῆς ἀλήκτου χωρίον σε, Μῆτερ ἀειπάρθενε σαφῶς γινώσκοντες, τό χαῖρε σοι κραυγάζομεν· σοί γάρ πρέπει τό χαίρειν μόνη Πάναγνε.
Νῦν ἡ φύσις τοῦ θήλεος γέγηθε· νῦν ἡ λύπη πέπαυται χαρά δέ ἤνθησεν, ὅτι Μαρίᾳ ἔτεκε, τήν χαράν τόν Σωτῆρα καί Κύριον.
Κάθισμα. Εὐσπλαγχνίας ὑπάρχουσα.
Ῥαθυμίαν ψυχῆς μου τήν χαλεπήν, καί καρδίας μου πώρωσιν Μῆτερ Θεοῦ, ἐπινεύσασα, ἴασαι ταῖς πρεσβείαις σου, καί σῳζομένων μερίδος καταξίωσον, λυτρουμένῃ παντοίας με κολάσεως, ἡ μόνη ἐλπίς μου καί παράκλησις.
ᾨδὴ ζ’. Εἰκόνος χρυσῆς.
Ὁ πόκος ποτέ, Γεδεών τήν ἐπί σοί τοῦ Θεοῦ λόγου, προεζωγράφει θείαν κάθοδον· ὥσπερ γάρ δρόσον τήν σύλληψιν, ἄφθορε Παρθένε, ἐδέξω· διό πάντες σοι κράζωμεν· εὐλογημένος ὁ καρπός, τῆς σῆς κοιλίας ἁγνή.
Καινά καί φρικτά, καί πιστά καί ἀληθῇ τά σά μυστήρια. Μαρίᾳ μῆτερ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ὅτι ἐν σοί κατηλλάγημεν, πάντες τῷ Θεῷ καί Δεσπότῃ, καί Ἀγγέλοις συμψάλλομεν· εὐλογημένος ὁ καρπός, τῆς σῆς κοιλίας Ἁγνῇ.
Ὁ πρίν Γεδεών, προμηνύων σοῦ σαφῶς τόν θεῖον τόκον, λεκάνην φέρει πλήρη, ὕδατος, τήν τοῦ ἐρίου ἐκπίεσιν· ὅλη γάρ ἐν σοί ἡ Θεότης, κατεσκήνωσεν ἄχραντε· εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς σῆς κοιλίας ἁγνή.
Τεκοῦσα Θεόν, τόν Σωτῆρα τοῦ παντός γέγονας Κόρη, τῶν πεπτωκότων ἐπανόρθωσις, ἁμαρτωλῶν ἀνακαίνισις· τῶν ἀπηλπισμένων ἐλπίς τε, καί ψαλλόντων βοήθεια· εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς σῆς κοιλίας ἁγνή.
ᾨδὴ η΄. Τόν ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός.
Νέος Παράδεισος ἡμῖν, ἀνεδείχθης Παναγίᾳ Θεοτόκε, οὐ θανάτου τό ξύλον, ἀλλά ζωῆς τό φυτόν, ἀσπόρως βλαστήσασα Κύριον· οὗ τῆς ἀθανάτου, ζωῆς τρυφῶμεν πάντες.
Οὐδείς ἀπώλετο Ἁγνῇ, τάς τῆς πίστεως ἐλπίδας κεκτημένος, ἐπί σοί Ὀρθοδόξων, Μαρίᾳ μῆτερ Θεοῦ· μόνοι δέ οἱ φθόνῳ ἀρνούμενοι, σοῦ μή προσκυνεῖν τῆς μορφῆς τόν χαρακτῆρα.
Θέλγεται πᾶσα ἡ Χριστοῦ, Ἐκκλησίᾳ Θεοτόκε τῷ σῷ τόκῳ, ὅτι σῴζονται πάντες ἁμαρτωλοί καί πτωχοί, οἱ πόθῳ ἐν σοί καταφεύγοντες· ἦλθε γάρ Θεός, διά σοῦ ἀνθρώπους σῶσαι.
Ἐλευθεροῦται διά σοῦ ἡ προμήτωρ Θεοτόκε καταδίκης· καί ἰδού νῦν γυναῖκες, ὑπεραθλοῦσι Χριστοῦ, καί χαίρει ἡ φύσις τοῦ θήλεος· ὡς βεβαιοῖ ἔργῳ, ἡ πρωτομάρτυς Θέκλα.
Ὁ Εἱρμός.
Τόν ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός τῶν Ἑβραίων τοῖς παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εἰς δρόσον μεταβαλόντα Θεόν, ὑμνεῖτε τά ἔργα ὡς Κύριον, καί ὑπερυψοῦται εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Ἤ τόν πρό ἡλίου φωστῆρα.
Κλῖνον μοι τό οὖς σοῦ Παρθένε ἀνυμνούσῃ ὑπερύμνητε, δί’ ἐγκωμίων λόγων τόν τόκον σου, καί ὡς δῶρα χηριακά, τούς ὕμνους τῶν χειλέων μου, προσδεξαμένῃ αἴτησαι, ἅμαρτιῶν μοι τήν συγχώρησιν.
Λάμπει σου τό θεῖον κάλλος· ἀστράπτει τῆς ἁγνείας. ἡ λαμπρότης· καί ὑπερστίλβει, τούτων σου ἡ γέννησις. Θεός γάρ ὁ καί ποιητής, ἡλίου καί τῆς κτίσεως, οὗτος ἐκ σοῦ, γεγέννηται, διό σε πάντες μεγαλύνομεν.
Ἡμεῖς ὡς ἄνθος ἁγνείας, καί ῥάβδον Παρθενίας σε, καί Μητέρα· Θεοῦ, ἐν ὕμνοις ἐκθειάζουσαι, Θεοτόκε μετά φωνῇς, αἰνέσεως δεόμεθα, ἐν παρθενίᾳ, στηρίξων καί ἐν ἁγνείᾳ, ἡμᾶς φύλαξον.
Σῶμα καί ψυχήν σου Παρθένε, διατηρούσης ἀμόλυντον, ὁ βασιλεύς Χριστός ἠράσθη τοῦ κάλλους σου, καί Μαρίᾳ τῆς ἑαυτοῦ, σαρκώσεως ἀνέδειξε, Μαρίᾳ ὑπερένδοξε, οἰκονομῶν τήν σωτηρίαν μου.
Προσόμοιαν. Οἰκός τοῦ Εὐφραθά.
Χαῖρε θρόνε Θεοῦ, Παντάνασσα Μαρίᾳ· χριστιανῶν ἡ δόξα· καύχημα τῶν παρθένων· νύμφη ἡλιοστάλακτε.
Χαῖρε ἡ τήν χαράν, πηγάσασα τῷ κόσμῳ Ὑπεραγίᾳ Κόρη, βροτῶν τε καί Ἀγγέλων, το ἔξοχον ἀγλάϊσμα.
Χαῖρε σκεῦος Ἁγνῇ, τοῦ οὐρανίου μύρου, ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας· Χαῖρε ῥόδον καί κρῖνον, εὐωδιάζων ἅπαντας.
Παντάναξ Ἰησοῦ, εἰρήνευσον τόν κόσμον, πρεσβείαις τῆς Μητρός σου, Παρθένου Παντανάσσης, καί πάντων τῶν ἁγίων σου.
ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ.
Ὡς ὁρᾶται ἐν τοῖς ὑστέροις Θεοτοκίοις.
ᾨδὴ α΄. ἦχος β΄. Δεῦτε λαοί.
Δόξα τῇ σῇ, κυοφορίᾳ Πανάμωμε· τοῖς ἐξ ᾿Αδάμ γάρ λύτρωσιν εὐηγγελίσατο, καί νεκροῖς αἰωνίοις, τήν τῆς ἀθανασίας ὁδόν ἐκαίνισεν.
Σύ τό χρυσοῦν, θυμιατήριον Δέσποινα, ἐν ᾧ περ τό χειρόγραφον τό τοῦ Προπάτορος, κατεκαύθη τῷ θείῳ, πυρί προσομιλῆσαν τοῦ ἐν σοί ἄνθρακος.
Χαῖρε χρυσῇ, στάμνε τοῦ Μάννα διάδοχε· χαῖρε πηγῇ ἀκένωτε τοῦ ζῶντος ὕδατος, Θεοτόκε Παρθένε, ζωοῦσα καί δροσίζουσα. τούς ὑμνοῦντας σε.
Γνῶσιν Θεοῦ, ἅπαντες κατεπλουτίσθημεν, οἱ ἐπιγνόντες Δέσποινα, σέ Θεομήτορα και Κυρίαν ἁπάντων, τοῖς πράγμασι τούς λόγους ἐπισφραγίζοντες.
ᾨδὴ γ’. Ἐν πέτρᾳ με τῆς πίστεως.
Τήν μόνην παρθενεύουσιν μετά τόκον, Μαρίαν τῶν ἁγίων ἁγιωτέραν, τήν ὄντως ἀπειρόγαμον Θεοτόκον· δεῦτε ὑμνήσωμεν πιστοί κραυγάζοντες· Χαῖρε Κόσμου Δέσποινα Θεοχαρίτωτε.
Σέ βάτος ἀκατάφλεκτος προετύπου, τήν ἔμψυχον καί ἔμπνουν καί ζῶσαν βάτον· το πῦρ γάρ τῆς Θεότητος συλλαβοῦσα, ἄφλεκτος ἔμεινας, Θεογεννήτρια, διό τοῦ ἀσβέστου με πυρός ἐξάρπασον.
Δαβίδ ὁ σός προπάτωρ καί Θεοπάτωρ, καλεῖ σε θυγατέρα καί βασιλίδα, ἡμεῖς δέ σέ Παρθένον καί Θεοτόκον· τό ξένον ἄκουσμα τῆς οἰκουμένης Ἁγνῇ, καί τό μέγα καύχημα, τῶν τιμώντων σε.
Εὑρών σε τῶν Ἀγγέλων καθαρωτέραν, ὑπέδυ τήν γαστέραν σου τήν ἁγίαν, ὁ φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον Θεοτόκε, καί ὤφθη ἄνθρωπος, ἐκ σοῦ σαρκούμενος, ἐν δυσί ταῖς φύσεσι γνωριζόμενος.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε τήν ἀκοήν.
Ὑμνολογοῦντες Ἄχραντε, τόν ἐν γαστρί τῇ σῇ σωματωθέντα, σέ δοξολογοῦμεν ὡς θεομήτορα.
Λελυτρωμένοι Πάναγνε, τῶν ζοφερῶν τοῦ ᾄδου κενεώνων, τῷ θείῳ σου τόκῳ σέ μακαρίζομεν.
Ῥῦσαι πάσης κακώσεως, τοῦ δυσμενοῦς Παρθένε τούς εἰδότας, ἀληθῶς Θεοῦ σε Μητέρα Πάναγνον.
Ὡς λιμένα σε ἔχοντες, καί ἀσφαλῆ τοῦ Κόσμου σωτηρίαν, Θεοτόκε ἅπαντες σοί προστρέχομεν.
ᾨδὴ ς΄. Ὁ φωτισμός.
Τήν ὀφειλήν, τῆς προμήτορος Εὔας σύ Θεομῆτορ, ἀπέτισας σάρκα ἠμφιεσμένον, ἐκ σοῦ τεκοῦσα, τόν Σωτῆρα τοῦ Κόσμου, ὅθεν πάντες σε μακαρίζομεν, Κεχαριτωμένῃ Μαρίᾳ Πανάμωμε.
Ὑπέρ ἡμῶν, τόν ἐκ, σοῦ σαρκωθέντα, Παρθενομῆτορ, πάντοτε δυσώπει τῶν σέ ὑμνούντων, τοῦ λυτρωθῆναι ἐκ παθῶν, καί κινδύνων, ψυχοφθόρων κακῶν καί θλίψεων, καί αἰωνιζούσης φλογός καί κολάσεως.
Αἴγλη τῇ σῇ, Θεομῆτορ τόν νοῦν μοῦ καταυγασθῆναι, τόν ἐσκοτισμένον τῇ ἁμαρτίᾳ νεῦσον Παρθένε, τῆς ἁγνείας τόν ζόφον καί πταισμάτων ἐξαφανίζουσα· ἄλλην γάρ ἐκτός σοῦ φρουρόν οὑκ ἐπίσταμαι.
Ῥάβδῳ τῆς σής, ἀντιλήψεως δείξασα τήν πώρωσιν μου, δάκρυα πηγάζειν ἀξιῶσον με, τήν φοινικῆν δέ τῶν παθῶν μοῦ πλημμύραν, ὥσπερ ἄλλην θάλασσαν, τεμοῦσα ἐρυθράν πρός γῆν ἀπαθείας, τόν νοῦν μου ὁδήγησον.
ᾨδὴ ς΄. Ἐν ἀβύσσῳ πταισμάτων.
Σωματοῦται ὁ λόγος ἐν μήτρᾳ σου, καί δί εὐσπλαγχνίαν γνωρίζεται ἄνθρωπος· ἵνα Θεόν τόν ἄνθρωπον, ἀπεργάσηται Κόρη Πανάμωμε.
Δί ἐμέ κατ᾽ ἐμέ ἐχρημάτισε, βρέφος ὁ παντέλειος ἀνακαινίζων με, παλαιωθέντα, πάθεσι, διά σοῦ Παναγίᾳ Θεόνυμφε.
Καλυφθεῖσαν δεινῶς τήν καρδίαν μου, τοῖς τῶν ἀπορρήτων πταισμάτων μου κύμασι, τῆ πανσθενεῖ πρεσβείᾳ σου, Παναγίᾳ Παρθένε διάσωσον.
Γηγενεῖς τόν σόν τόκον γεραίρουσι, καί δοξολογοῦσιν Ἀγγέλων τά τάγματα, καί σέ Θεογεννήτριαν, Ἀειπάρθενον Κόρη δοξάζουσιν.
Κάθισμα. Τά ἄνω ζητῶν.
Ἐκ πόθου ψυχῆς, προστρέχω νῦν τῇ σκέπη σου, αἰτούμενος ἁγνή τήν λύσιν τῶν πταισμάτων μου· μή ἀπώσῃ ἄχραντε, ἀλλ᾽ εὐσπλάγχνως πρόσδεξαι με κράζοντα. ᾿Η Θεόν σαρκωθέντα, κυήσασα, νοσοῦσαν τήν ψυχήν μου θεράπευσον.
ᾨδὴ ζ΄. Εἰκόνος χρυσῆς.
Θεοῦ καθαρόν, οἰκητήριον καί ἄσπιλον Παρθένε, ναόν μέ ποίησον τοῦ Πνεύματος, τοῦ Παναγίου γενόμενον, σπήλαιον λῃστῶν ἀκαθάρτων· ἵνα πόθῳ κραυγάζῳ σοι· εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς σῆς κοιλίας ἁγνή.
Ὑλώδη εὑρών, τήν καρδίαν ὁ ἐχθρός ἐνέκρωσε μου· ἀλλά με σθένος θεῖον ἔνδυσον, καί ἐκνικῆσαι ἀξίωσον, τοῦτον· Ἀειπάρθενε Κόρη· ἵνα πίστει κραυγάζω σοι· εὐλογημένῃ ἤ Θεόν σαρκί κυήσασα.
Ὁ πάλαι τούς τρεῖς, νεανίας ἐκ καμίνου καιομένης, Χριστέ μου λόγε λυτρωσάμενος· αὐτός κάμε ταῖς δεήσεσι, τῆς ἀπειρογάμου Μητρός σου, τῆς φλογός ἧς ἐξέκαυσα, τῶν ἀμετρήτων μου κακῶν ῥῦσαι καί σῶσον με.
Ἰδού σε Ἁγνῇ, πᾶσα φύσις γηγενῶν δοξολογοῦσιν, ὑπερθαυμάζοντες τό μυστήριον, τῆς σῆς κυήσεως ἄχραντε, καί χαρμονικῶς ἐκβοῶντες, τῷ ἐκ σοῦ ἀνατείλαντι. Εὐλογητός ὁ Θεός ὁ τῶν.
ᾨδὴ η΄. Τόν ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός.
Τήν πανάγιαν κιβωτόν, τήν ὑπέρτιμον σκηνήν τήν θείαν στάμναν· τήν λυχνίαν την πλάκᾳ, τόν φωτοφόρον ναόν, τόν θρόνον τοῦ Θεοῦ τόν ἔνδοξον, τήν ἁγνήν Παρθένον ὑμνήσωμεν συμφώνως.
Ἰδού γεγέννηται ἐκ σοῦ, ᾿Ησαΐας ἐμφανῶς Ἁγνῇ ἐβόα· ὁ υἱός τοῦ ὑψίστου, καί σός ὁρᾶται υἱός, Παρθένε υἱούς ἐργαζόμενος, τοῦ ἐπουρανίου Πατρός τούς σέ ὑμνοῦντας.
Μή διαλίπῃς ἐκτενῶς, τόν υἱόν σου καί Θεόν καθικετεύειν, ὑπέρ τῶν προσκυνούντων καί ἀνυμνούντων πιστῶς, τήν χάριν τήν σήν Θεονύμφευτε, μόνη Παναγίᾳ, ὑπερευλογημένῃ.
Ὅλος ἐσκότισμαι τόν νοῦν ὅλος δαίμοσιν αἰσχροῖς κατεδουλώθην, ἀλλά σοῦ καταφεύγω τῇ σκέπη τῇ κραταιᾷ, Παρθένε καί βοῶ σοι σῶσον με, τῇ σῇ μεσιτείᾳ ἡ Κεχαριτωμένῃ.
Αἰνοῦμεν ὁ Εἱρμός.
Τόν ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός, τῶν Ἑβραίων τοῖς παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εἰς δρόσον μεταβαλόντα Θεόν, ὑμνεῖτε τά ἔργα ὡς Κύριον, καί ὑπερυψοῦτε.
ᾨδὴ θ΄. Ἀπορεῖ πᾶσα γλῶσσα.
Σέ εὐλογοῦσην ἄγω, τάξεις τῶν ἀσωμάτων. καί ἀνυμνοῦσιν ἅπαντα Πανύμνητε, ἀνθρώπων πλήθη, κάτω, γῆ καί οὐρανός καί θάλασσα, κοινῆ χορείᾳ, παναρμονίῳ μέλει, παγκόσμιον ᾠδήν, Χαῖρε σοι χαρμοσύνως βοῶντα Θεογεννήτρια.
Χαῖρε ἔμψυχε βάτε, καί Πανάγιον Ὄρος· Χαῖρε πάγχρυσε στάμνε καί θεία, τράπεζα, Παντάνασσα, Μαρία· Χαῖρε μυστικῇ νεφέλῃ καί πύρινε στῦλε· Χαῖρε γέφυρα, Κόσμου καί κλῖμαξ οὐρανοῦ· Χαῖρε καταφυγῇ καί προστάτις τῶν μελῳδούντων σε.
Πᾶσαν ὑπερεκπλήττει, ἀκοήν καί νοῦν ὅλως, τό ὑπέρ φύσιν ἄχραντε μυστήριον, τοῦ τόκου σου πῶς Μήτηρ, ἄμα, καί Παρθένος γέγονας, καί μετά τόκον πάλιν Παρθένος μένεις ἀπείρανδος Ἁγνή! Ὅθεν σε Θεοτόκον, κυρίως πάντες δοξάζομεν.
Ὕμνον ἔνϑεον Κόρη, τόν παρόντα προσδέχου, ἀντιδοῦσα χάριν τοῖς εἰς σέ, πεποιθόσι Καί εἰρήνην, αἴτησαι ταῖς Ἐκκλησίαις ἀεί παρασχεθήναι· τοῖς βασιλεῦσι νίκας καί τρόπαια, πιστοῖς· ἵνα Χριστιανῶν πᾶσα, γλῶσσα, σέ μεγαλύνωμεν.
Προσόμοιαν. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε νεκρόν.
Χαῖρε πᾶσα Κτίσις σοι βοᾷ· Χαῖρε Παναγία Παρθένε Χαῖρε, τό σκῆπτρον Δαβίδ· Χαῖρε ἡ βλαστήσασα, βότρυν τόν πέπειρον· Χαῖρε πύλη οὐράνιε· καί ἄφλεκτε βάτε· Χαῖρε φῶς παγκόσμιον· Χαῖρε ᾿Αγγέλον χαρά· Χαῖρε Ἀποστόλων τό κλέος· Χαῖρε τῶν Μαρτύρων ἀνδρεία· καί τῶν ἀσκητῶν θεῖον ἐντρύφημα.
Χαῖρε ὄρος ὄντως ὑψηλόν· ὄρος ἀλατόμητον χαῖρε· ὄρος κατάσκιον χαῖρε τό πιότατον ὄρος ὡς ψάλλει Δαβίδ· Χαῖρε ὅλης τῆς κτίσεως, Κυρία Παρθένε· Χαῖρε ὅπλον ἄμαχον κατά βαρβάρων ἐχθρῶν· Χαῖρε ἀμυντήριον θεῖον, πάσης ἐπηρείας δαιμόνων· Χαῖρε καταφύγιον τῶν δούλων σου.
Χαῖρε τῆς ἀγάπης τῆς διπλῆς, πλάτος ἀδιόριστον Κόρη, καί βάθος ἄπειρον, τῆς θείας σαρκώσεως θεολογίας τε, ὕψος ἀπερινόητον, προορισμοῦ θείου, μῆκος προαιώνιον Ὑπεραγίᾳ σεμνῇ· Χαῖρε ἀκρωτήριον ὄντως, τῆς καλῇς ἐλπίδος Παρθένε, τοῖς ὠκεανόν τοῦ βίου πλέουσιν.
Στῆσον πεπτωκότα με δεινῶς· καί κατεῤῥαγμένον εἴς χάος καί βυθιζόμενον· πρόφθασον καί ῥῦσαι με τῆς κακώσεως, Παναγίᾳ Πανύμνητε, καί μή καταισχύνῃς, μηδέ ἀπορρίψῃς με ἀπό προσώπου τοῦ σοῦ. Ποῦ γάρ ἐφευρήσω ὁ τάλας, ἄλλην προστασίαν ἐκτός σοῦ; Δέσποινα τοῦ κόσμου μή παρίδῃς με.
ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ.
ᾨδὴ α΄. ἦχός β΄, Ἐν βυθῷ κατέστρωσε.
Ἐν φωναῖς ἀσμάτων Ἱερῶν, αἶνον χαριστήριον, χρεωστικῶς τῇ Θεοτόκῳ ᾄδω σοι, ἀνθ᾽ ὧν περισῴζεις με, ὑπό πάντων ὧν ἔσχον σε βοήθειαν· σύ μετά Θεόν γάρ, Δέσποινα, ὑπάρχεις μοι προσφύγιον.
Ἐν παντί ἐξαίφνης θροϊσμῷ, μόνον σου τό ὄνομα, ὅτι φωνῶ καί δέους ἀπαλλάττομαι· τοιαύτῃ ἡ χάρις σου, καί τηλικαύτῃ ἡ ἄμετρος βοήθεια· ἡ πᾶς ὁ προστρέχων, Δέσποινα ἐξ ἀναγκῶν λελύτρωται.
Ἐμπεσών εἰς σάλον πειρασμῶν, πότε σε ἐζήτησα, καί οὐ ταχύ ἐρράϊσας τόν κλύδωνα; τόν νοῦν μου εἰρήνευσας; ἀπό παντοίας ἐπηρείας ἐξήρπασας; ὅθεν εὐλογῶ σε, Δέσποινα, καί ἀνυμνῶ τό κράτος σου.
Ἀπογνούς τῷ πλήθει τῶν δεινῶν, ἔκλαυσα καί εὗρόν σε, προασπιμόν τῶν ἀναγκῶν ἐξαίρουσαν· πάντοτε προφθάνεις με· ἀδιαλείπτως προστασίᾳ ὑπάρχεις μοι· ὅθεν εὐλογῶ σε, Δέσποινα, καί ἀνυμνῶ τό κράτος σου.
ᾨδὴ γ’. Στειρωθέντα μου τόν νοῦν.
Τίς αἰνεῖν σε γηγενῶν, κατ᾽ ἀξίαν ἱκανοῖ, Παρθενομῆτορ; σύ γάρ ἐν γυναιξί, μόνη ὤφθης ἐκλεκτῇ καί Παμμακάριστος.
Οὐρανός σε ἀνυμνεῖ· καί, ἡ γῆ σε εὐφημεῖ· μεθ᾽ ὧν κἀγώ σοι, ὀφειλάς ἀποδιδούς ἀνθ᾽ ὧν ὤφθης μοι σωτήρ Θεογεννήτρια.
Πεποιθήσει τῇ εἰς σέ, λυτρωθείς ἐκ, πειρασμῶν, σοί ἀνακράζω ἐκ βαθέων ψυχῆς· σύ μου σκέπη κραταιᾷ Θεοχαρίτωτε.
Συσχεθέντα ἐν δεινοῖς, ἀπογνόντα καί τοῦ ζῆν, ἠλέησας με ἡ ἐλπίς τῶν βροτῶν, ἐξελοῦσα, τῶν κακῶν ῥοπαῖς σου Δέσποινα.
ᾨδή δ΄. Τήν ἐκ Παρθένου σου γέννησιν.
Τῆνν φοβεράν σου ἐπίκλησιν, ὁπηνίκα, ἀκούσῃ, ἡ δαιμόνιος πληθύς, ἀποδιδράσκει ὡς ἐκ πυρός δειματουμένῃ· ὅθεν μου φωνοῦντος Θεοτόκε βοήθει· ἐπακούειν μή παρίδῃς ἀγαθῇ.
Τό ἐπιπόθητον ὄνομα, ἐν εἰκόνι σε βλέπω,, τήν Κυρίαν τοῦ παντός· καί γάρ ἐν ταύτῃ Θαυματουργεῖς βρύουσα χάριν, καί τόν ἐν πεποίθῃ προσιόντα σοι δοῦλον ἐξαιροῦσα Θεοτόκε τῶν δεινῶν.
Εὐχαριστήριον αἶνόν σοι, κατά χρέος ἐπᾴδω ‘Ὑπερύμνητε Ἁγνή· ὅτι προφθάνεις ἐν οἰκτιρμοῖς τόν σόν οἰκέτην· ὅτι με ἐμπαρέντα παγήσιν, ἀφύκτοις τῶν κακούντων, ἐλυτρώσω θαυμαστῶς.
Σωματικοῖς κατεῤῥύπωσα, πάθεσι τήν ψυχήν μου, ὁ πανάθλιος ἐγώ· ἀλλ᾽ ἐπί σέ τήν ἀμώμητον Κόρη πίστει προστρέχω ὅθεν μή με παρίδῃς· ἄκουσον τοῦ κλαυθμοῦ μου, καί πρόσδεξαι τῆς ψυχῆς μου τόν πόθον.
ᾨδὴ ε΄. Ὅτι νύξ τῶν παθῶν περί ἐμέ.
Ὅτι σύ εἴ ἰσχύς τῆς ἀσθενοῦς καρδίας μου εἰκότως ἀνυμνῶ Ἁγνῇ καί φθέγγομαι. Τι κραταιᾷ σου ἡ ῥοπῇ, τῆς δυνάμεως ἐν προστασίαις!
Ὅτι σοῦ ἡ εἰκών θαυματουργεῖν ἐγνώρισται, ῥωννύμενος ἐν αὐτῇ Ἁγνῇ προσφθέγγομαι. Τί ὡραιώθη ἡ μορφῇ, τοῦ προσώπου σου Θεογεννῆτορ!
Ὅτι σοί ἐμαυτόν προσαναθείς ἐπήλπισα, βοήθεια, κατ᾽ ἐχθρῶν γενοῦ μοι Δέσποινα· σοῦ ἡ πρεσβείᾳ, γάρ σεπτῇ, καί ἡ δύναμις ἀμαχωτάτη.
Ὅτι σέ ἐν δεινοῖς ἐπικουρεῖν ἐζήτησα, εὐήκοος ἱλασμός ἔσο μοι Δέσποινα· σύ σωτηρίας γάρ ἐλπίς, τοῦ οἰκέτου σου Θεογεννῆτορ.
ᾨδὴ ς΄. Ἄβυσσος ἁμαρτημάτων.
Ἄβυσσος τῆς ἁμαρτίας, καταποντίζει τελείως, τήν ἀθλιωτάτην μου ψυχήν Πάναγνε Δέσποινα· σύ χεῖρα μοι βοηθείας παράσχου.
Ἄβυσσος τῆς εὐσπλαγχνίας, ὑπάρχουσα Θεοτόκε, τῶν ἐν τῆ ἰλύϊ τῶν παθῶν, δεινῶς ἐμπαρέντα με, ἀνάγαγε ἀπαθείας πρός ὕψος.
Χαῖρε σοι ἀναβοῶμεν, αἰσίως τό τοῦ Ἀγγέλου, τῇ ὑπεραμώμῳ Παρθένῳ· χαῖρε χαράκωμα τῶν δούλων σου, καί ἀνέδρευτον ἕρκος.
Χαῖρε σοι τῇ πανυμνήτῳ, καί ἀπειράνδρῳ Παρθένῳ, νῦν προσάγω Κόρη χαρμονικῶς, χαῖρε ἀντίληψις καί καύχημα, τῶν εἰς σέ προστρεχόντων.
Κάθισμα. Πρεσβείᾳ θερμή.
Ἡ μόνη Θεόν ἀσπόρως ἀποτέξασα, καί πάλιν Ἁγνή, μετά τόν τόκον μείνασα· σοί προσπίπτομεν Δέσποινα, μετά φόβου καί πόθου κραυγάζοντες, ἐκ παθῶν καί νόσων δεινῶν, καί θλίψεων πασῶν ἡμᾶς λύτρωσαι.
ᾨδὴ ζ΄. Ἐν τῇ φλογοφόρῳ καμίνῳ.
Ἐν παρθενικῇ σοῦ νηδύϊ, ὡς ἐν οὐρανῷ ἑπτάκύκλω, βαστάζεις Θεόπαις τόν πάντων Κτίστην, καί τεκοῦσα ὡς πρίν πάναγνος, διαμεμένηκας Ἁγνῇ· φοβερόν τό θαῦμα!
Ἐν πολυστενάκτῳ ὀδύνη, ὡς ἐν πυριφλέκτῳ καμίνῳ, ὑπῆρχον ὁ παῖς σου Θεογεννῆτορ, καί ἐρρύσθην ταῖς πρεσβείαις σου, τῆς συνεχούσης με ποινῆς, ὡς φλογός οἱ παῖδες.
Εὐχαριστηρίους ᾠδάς σοι, ὡς κυριακήν εὐπορίαν, προσφέρω ὁ παῖς σου Θεογεννῆτορ· ἀνυμνῶ σοῦ τήν ἀντίληψιν, καί προστασίαν φοβεράν, αἷς ἀεί με σκέπεις.
Σύ τῇ περιλύπῳ ψυχῇ μου, φάρμακον ἡδῦνον ταύτην, ὑπάρχεις ὡς εὔσπλαγχνος σεμνή Μαρία, ἐμποιοῦσα φῶς ἐγκάρδιον, τοῖς σκοτεινοῖς μου λογισμοῖς· καί φρουροῦσα σῴζεις.
ᾨδὴ ἡ. Παῖδες ἅγιοι καμίνῳ.
Θείοις ἄσμασι ποικίλλω σοι τόν ὕμνον Ἁγνῇ, ὑπέρ τῆς εἰς ἐμέ εὐκταίας σκέπης σου· σέ γάρ ἐν πειρασμοῖς ἐξεῦρον δρόσον ζωῆς, τούς πόνους ἀναψύχουσαν, καί παρορμῶσαν ψάλλειν με· πάντα τά ἔργα ὑμνεῖτε τόν Κύριον.
Σύ μου Δέσποινα ἐλπίς καί προσφυγή κραταιά, ἐν περιστατικοῖς ἀγῶσι φθάσαντος· ἐν σοί γάρ πεποιθώς, ἐπιβουλάς δυσμενῶν δυναμωθείς ἐκτρέπομαι, καί εὐχαρίστως φθέγγομαι· πάντα, τά ἔργα ὑμνεῖτε τόν Κύριον.
Πόρρω βέβλησο δαιμόνιος πληθύς πονηρᾷ· ὅτι μοι συμμαχεῖ μεγάλη δύναμις· αὕτη Μήτηρ Θεοῦ, κλῶσα πάγας τάς σάς, κάμε διαφυλάττουσα ὡς ἐκ, παγίδος ὄρνεον, εἰς τό βοᾶν ἀνελλιπῶς, πάντα τά ἔργα ὑμνεῖτε τόν Κύριον.
Μόνη Ἄχραντε διήλεγξας θεσμούς φυσικούς· ὅτι ἄνευ σπορᾶς υἱόν γεγέννηκας, ἔχουσα ἐν ταυτῷ παρθενικήν ἀστραπήν, καί μητρικήν συγγένειαν· καί σοῦ τό θαῦμα ᾄδεται, ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς, Θεοτόκε Μαρίᾳ Πανύμνητε.
Ὁ Εἱρμός.
Παῖδες ἅγιοι καμίνῳ ἐμβληθέντες ποτέ, καί τήν φλόγα δροσοβολοῦσαν θεώμενοι, Ἀγγέλου ὡραίου ἐπιστασίᾳ φρυκτῇ, συμφώνως οἱ τρεῖς ἔμελπον, δοξολογοῦντες καί κράζοντες· πάντα, τό, ἔργα ὑμνεῖτε τόν Κύριον.
ᾨδὴ θ’. Τῶν γηγενῶν τίς ἤκουσε.
Τῶν γηγενῶν τις αἶνον σοι οὐ πλέξει; ἡ τίς ἐγκώμια οὐ φή; ὅτι πρέσβυς ὑπάρχεις εἰς Θεόν ἅπασι· μεθ᾽ ὧν καμοῦ ἐπί πᾶσι τοῦ σοῦ οἰκέτου, ἀνθ᾽ ὧν καί ἀναμέλπω, καί ἐν ᾠδαῖς Θεοκυῆτορ Μαρίᾳ μεγαλύνω σε.
Ἐν συμφοραῖς λαμπρότερον ἡλίου, ἐναπαστράπτει σου τό φῶς, τῆς κραταιᾶς προστασίας, διασκεδάζουσα, τῆς ἀθυμίας τά νέφη ἐκ τῆς ψυχῆς μου· διό καί ἀναμέλπω, καί ἐν ᾠδαῖς Θεοκυῆτορ Μαρίᾳ, μεγαλύνω σε.
Ἐν γυναιξί σύ μόνη ἐκληρώσω, θαῦμα πανθαύμαστον Ἁγνῇ, τεκοῦσα καί μή φθαρεῖσα τήν παρθενίαν σου· ὁ ὑπέρ φύσιν γάρ τήν φύσιν καινοτομῶν, αὐτός Θεός ς ἁπάντων ὁ κυηθείς· διό σε πίστει καί πόθῳ, ἀπαύστως μεγαλύνομεν.
Πάντες ὁμοῦ τό χαῖρε σοι βοῶμεν, ὡς γεννησάσῃ τήν χαράν, καί βραβευθείσῃ πρεσβεία, πᾶσι τοῖς πέρασιν, ὡς καί ἐμοῦ προστασίᾳ τού σοῦ οἰκέτου. Τοιαύτῃ σου ἡ χάρις· διό σε ἐν ᾠδαῖς Θεοκυῆτορ Μαρίᾳ μεγαλύνομεν.
Προσόμοιαν. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε.
Χαίροις ἥν ἑώρακε ποτέ, πύλην κεκλεισμένην προφήτης, θείῳ ἐν Πνεύματι, μόνος ἥν διώδευσε πάντων ὁ αἴτιος· Χαῖρε ἔξοχον ἄκουσμα· παράδοξον θαῦμα· Χαῖρε στάμνε πάγχρυσε τό μάννα φέρουσα· Χαῖρε θησαυρέ πενομένων· Χαῖρε ἀσθενούντων ἡ ῥῶσις· Χαῖρε δυστυχούντων ἡ ἀνόρθωσις.
Χαῖρε ἡ ἀένναος πηγῇ, τοῦ χρυσαυγεστάτου Παρθένε, καί θείου νάματος· Χαῖρε ἡ ἀντίληψις καί προστασίᾳ βροτῶν· Χαῖρε ἅγιον οἴκημα, τοῦ πάντων Δεσπότου, σκεῦος καθαρώτατον, μῦρον πολύτιμον· Χαῖρε ὁ Θεόδροσος πόκος, πάλαι Γεδεών ὅν προεῖδε, Πνεύματι τῷ θείῳ ἐλλαμπόμενος.
Χαίροις τοῦ ἐλέους ποταμέ· Χαῖρε μυστηρίων διόπτρᾳ καί θύρα Πάναγνε· Χαῖρε ἀνεξάντλητε γλυκεῖα θάλασσα, χαρισμάτων τοῦ Πνεύματος· Χαῖρε ἀϊδίων, στεφάνων ἡ πρόξενος, θεοπρεπῶν τε γερῶν· Χαῖρε τό ἐγκώμιον Κόσμου, παντός ἐγκωμίου καί λόγου, ἀσυγκρίτῳ μέσῳ ὑπερέχουσα.
Ἀρόν σου τάς χεῖρας ἀγαθῇ, πρός τόν σόν υἱόν καί μαστούς σου, οὕς περ ἐθήλασε, δεῖξον, καί σπαργάνων τε τοῦτον ὑπόμνησον· τά ἐκείνου ἀνάμιξον, τοῖς σοῖς Θεοτόκε, τόν σταυρόν, τούς ἥλους τε, τήν λόγχην αἵματα, τραύματα καί ἅπαντα πάθη· καί οὕτως ἱλέωσον τοῦτον, ἐφ᾽ ἡμῖν καί ῥῦσαι τῆς κολάσεως.
ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ.
Κατ᾽ ἀλφάβητον· ὡς ὁρᾶται ἐν τοῖς ὑστέροις Θεοτοκίοις.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος β΄. ἐν βυθῷ κατέστρωσε πότε.
Ἀμβροσίας κόσμῳ τήν τρυφήν, χαῖρε ἡ πηγάσασα, Θεογεννήτρια χαῖρε Παράδεισε, τῆς ζωῆς βλαστήσασα, ξύλον Δέσποινα ὅ καί βλέψαι ἀξίωσον, καί κατατρυφῆσαι, πάντας τούς πιστῶς ὑμνολογοῦντας σε.
Βασιλείαν τήν τῶν οὐρανῶν, ἡ πιστοῖς παρέξασα, Θεογεννήτρια χαῖρε τῷ τόκῳ σου, τῷ ἀῤῥήτῳ Πάναγνε, χαρμονῆς ἡμᾶς αἰωνίου ἀξίωσον, χαῖρε τοῦ βοᾶν σοι, Κεχαριτωμένῃ μεσιτείαις σου.
Γηθοσύνως χαῖρε σοι σεμνῇ, βάτε ἀκατάφλεκτε. Θεογεννήτρια πόθῳ τοῖς κράζουσι, βοηθός γενήθητι, μεσιτείαις σου, καί ἡμᾶς ἐλευθέρωσον, πονηρευομένων, ἀπό συστροφῆς ἡ Παντευλόγητος.
Ἀναξίων πρόσχες οἰκετῶν, ταῖς οἰκτραῖς δεήσεσι, διηνεκῶς ἐκβοώντων σοι Πάναγνε· χαῖρε θεία, τράπεζα, ἄρτον φέρουσα τῆς ζωῆς Θεονύμφευτε, οὔ ἐπαπολαῦσαι, παρέξον ἡμῖν ταῖς ἱκεσίαις σου.
ᾨδὴ γ’. Ἐν πέτρᾳ με τῆς πίστεως.
Δοχεῖον χαῖρε, μύρου τοῦ οὐρανίου· ὁ τόκος ὁ θεόδροσος χαῖρε Κόρη, κραταίωσον, τούς δούλους σοῦ χαῖρε ψάλλειν, ἡ φῶς ἀπρόσιτον Θεογεγνήτρια, τοῖς ἐν σκότει λάμψασα τῷ θείῳ τόκῳ σου.
Ἐκλυτροῦ τῶν διψώντων αἰσχύνης πλῆσαι, ψυχήν μου ἵνα χαῖρε ἀπηλπισμένων, ἐλπίς ἀναβοῶ σοι χαῖρε λυχνίᾳ, καί ὄρος ἅγιον Θεοχαρίτωτε· Χαῖρε τό διάσωσμα, τῶν τιμώντων σε.
Ζωήν ἡ τήν ἀνώλεθρον χαῖρε κόσμῳ, ἐκβλύσασα, τῷ τόκῳ σοῦ χαῖρε πύλην, διάρασα ἀνθρώποις τήν οὐρανίαν· βοῶντας χαῖρε σοι Θεογεννήτρια, αἰωνίου ἔμπλησον χαρμονῆς ἡμᾶς.
Θεόδμητον παλάτιον χαῖρε Κόρη, ἀγλάϊσμα τοῦ γένους καί προστασία· Κυρία χαῖρε Κόσμου καί θεία σκέπη· τό χαῖρε ὅπως σε, ἀπαύστως μέλπωμεν, ἀναγκῶν καί θλίψεων ἐξελοῦ ἡμᾶς.
ᾨδὴ δ’. Ἐλήλυθας.
Ἡ ἔμψυχος. κιβωτός χαῖρε πλάκας τῆς χάριτος, θεοτεύκτους φέρουσα, Θεοχαρίτωτε Χαῖρε σοι, πόθῳ τούς κραυγάζοντας, δεινῶν παντοίων, ῥυσθῆναι καθικέτευε.
Θεόμορφον καί θειότατον χαῖρε ἀνάκτορον, πειρασμῶν καί θλίψεων καί νοσημάτων ἐκλύτρωσαι, χαῖρε τούς βοῶντας σοι, τετυρωμένον καί πῖον ὄρος Πάναγνε.
Ἰάσεων χαῖρε Κόσμῳ πηγήν ἡ ἐκβλύσασα. χαῖρε λύπην λύσασα, τῶν Προπατόρων τῷ τόκῳ σου ἀλλ᾿ ὡς προστασία μου, μανίας ῥῦσαι καί βλάβης ἐχθραινόντων μοι.
Ἀκράδαντον χαῖρε τεῖχος, πιστῶν ἄβυσσον, τοῦ ἐλέους τέξασα, Θεογεννήτρια ἔπιδε, πάντας δεομένους σου, καί τρικυμίας τοῦ βίου ἀπολύτρωσαι.
ᾨδὴ ἕ’. Ὁ φωτισμός.
Κατά παθῶν, ἐξανάστησον Κόρη τῶν ὀλεθρίων, πόθῳ τούς τό χαῖρε σοι ἐκβοῶντας, αὐγῇ ἡμέρας, μυστικῆς χαῖρε ὄρος, Θεογεννῆτορ ἀλατόμητον· χαῖρε τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις.
Λύσις ἀρᾶς, παντευλόγητε χαῖρε ἁμαρτανόντων, χαῖρε ἱλαστήριον χαῖρε βάθος, τοῦ θείου ὕψους δυσανάβατον, χαῖρε ἀσθενούντων Θεοχαρίτωτε, ἴασις ἡμᾶς νοσημάτων ἀπάλλαξον.
Μετά Θεόν, τοῖς βοῶσι σοί χαῖρε ἤ ἐλπίς καί σκέπη· χαῖρε ἐνδιαίτημα, θείας δόξης· παραμυθία τῶν ἐν θλίψεσι χαῖρε πάσης βλάβης Ἁγνῇ καί θλίψεως, λύτρωσαι ἡμᾶς τούς εἰς σέ καταφεύγοντας.
Νέκταρ πιστούς, ἡ ποτίσασα χαῖρε, παλινζωίας· Χαῖρε τοῦ ἀδύτου φωτός νεφέλῃ λυχνίᾳ χαῖρε, φωτισμόν τοῖς ἐν σκότει, παρασχοῦσα Θεογεννήτρια· σκότους ἐξώτερον ἡμᾶς ἀπολύτρωσαι.
ᾨδὴ ς΄. Ἦχου ῥημάτων δεήσεως.
Νεῦσον αἰτήσει τῶν χαῖρε σοι, ἐπιβοώντων γέφυρα δέ ἦς, περαιοῦται Κόρη πανσεβάσμιε, τῶν σῳζομένων πληθύς θείαν πρός ἐπίγνωσιν.
Ξύλον ζωῆς χαῖρε Δέσποινα, ἡ ἐξανθήσασα τό νοητόν, ἐξ οὗ φαγόντες ὄντως οὐ θνήσκομεν, καί ἀρᾶς προπατορικῆς, Ἄχραντε ἐρρύσθημεν.
Ὄρεξον χεῖρα τοῖς χαῖρε σοί, ἐπιβοῶσι Πάναγνε ἀεί, καί παντοίας βλάβης καί κακώσεως, ῥῦσαι Παρθένε ἡμᾶς, καί φρικτῆς κολάσεως.
ἌΙδοντας χαῖρε τῷ κράτει σου, ἀπό παντοίας ῥῦσαι συμφορᾶς, καί εἰρήνης Κόρη πολυύμνητε, τόν τῆς εἰρήνης Θεόν, ὡς τεκοῦσα ἔμπλησον.
Κάθισμα. Εὐσπλαγχνίας ὑπάρχουσα.
Τίς εἶδε; τίς ἤκουσε Μητέρα, τίκτουσαν τόν ἑαυτῆς Δημιουργόν, τόν διδόντα τροφήν πάσῃ σαρκί; ὦ τοῦ θαύματος! θρόνος Χερουβικός ἐδείχθη ἡ γαστήρ σου Θεοτόκε, Κεχαριτωμένῃ πρέσβευε ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
ᾨδὴ ζ’. Εἰκόνος χρυσῆς.
Πυρί πειρασμῶν, φλεγομένους ἡ πηγή τῶν τεραστίων, σῇ μεσιτείᾳ, καταδρόσισον Θεοχαρίτωτε ᾄδοντας· χαῖρε ἡ ὀμβρήσασα Κόσμῳ σωτηρίας τά νάματα· χαῖρε Παράδεισε τρυφῇς· χαῖρε πιστῶν προσφυγῇ.
Ῥημάτων σεμνῇ, τῶν τό χαῖρε σοί ψυχῆς ἐν εὐφροσύνη, ψαλλόντων Κόρη Παναμώμητε, Θεογγεννήτρια ἄκουσον, πάσης προσβολῆς ἐναντίας, ῥυομένῃ τῷ κράτει σου, καί ἐξ ἐχθρῶν νοητῶν καί αἰσθητῶν εἰσαεί.
Σκηνή τοῦ Θεοῦ, χαῖρε δόξαν ἡ βροτοῖς διηγουμένη· λυχνία χαῖρε Παρθένε τῆς χάριτος, πλάκας ἡ κατέχουσα, Κόρη, τῆς ζωῆς χαῖρε τράπεζα, ἄρτον οὐράνιον ἡμῖν, παρεχομένῃ ἀεί.
Σκοτίας κρημνοῦ, τῶν αἱρέσεων ἡμᾶς Παρθένε ῥῦσαι, βοῶντας χαῖρε στῦλε πύρινε, Θεογεννήτρια, λήξεως, δεῖξον δέ ἀεί κληρονόμους, οὐρανίου τοῦ ψάλλειν σοι· εὐλογημένη ἡ Θεόν σαρκί κυήσασα.
ᾨδὴ η΄. Τόν ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός.
Τράνωσον γλώσσας τάς ἡμῶν, χαῖρε Πάναγνε βοᾶν ἐλπίς τού κόσμου, τό ἀπόρθητον τεῖχος τούς σούς οἰκέτας Ἁγνῇ, ποικίλλων συμφορῶν καί θλίψεων, ἐξελοῦ καί τρίβους, ὑπόδειξον ἐνθέους.
Ὕψιστον χαῖρε τοῖς βροτοῖς, σωματώσασα, Θεόν ἀφράστῳ τρόπῳ· τῶν πιστῶν χαῖρε σκέπη· τούς σέ ὑμνοῦντας ἀεί, Παρθένε κληρονόμους ἔργασαι, τῆς ἐπουρανίου τρυφῆς καί βασιλείας.
Φρύαγμα σβέσον καθ’ἡμῶν, ἐπεμβαίνειν ἀφειδῶς ὁπλιζομένων· ἶνα χαῖρε βοῷμεν, σοί Θεομῆτορ ἀεί, τῆ μόνη Ὑπερτέρᾳ Κτίσεως, πάσης ἀοράτου, ὁρωμένης Κόρη.
Ἵνα φωναῖς περιχαρῶς, ἀναγγέλλομεν τά σά πηγή ἐλέους, μεγαλεῖα ἐκ νόσου, Παρθενομῆτορ τῇ σῇ, πρεσβείᾳ ἐξελοῦ τό χαῖρε σοι, ἐπιβοωμένους ‘Ὑπερευλογημένῃ.
Αἰνοῦμεν. Ὁ Εἱρμός.
Τόν ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός, τῶν Ἑβραίων τοῖς παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα. εἵς δρόσον μεταβαλόντα Θεόν, ὑμνεῖτε τά ἔργα ὡς Κύριον, καί ὑπερυψοῦτε.
ᾨδὴ θ΄. Ἀνάρχου γεννήτορος.
Χριστοῦ χαῖρε ἔμψυχος, ἡ βίβλος τούς ἐκ, πόθου σοι, ἐκβοῶντας τό χαῖρε Θεοχαρίτωτε· χαῖρε τό κατάσκιον ὅρος, ὡς ἐπί σοί θεμένους ἐλπίδα, ἡμᾶς παντευλόγητε, δυσχερείας πάσης λύτρωσαι.
Ψυχῆς φωτισμόν ἡμῖν, χαί τῶν σωμάτων ἴασιν, τοῖς τό χαῖρε βοῶσι σοι Παναμώμητε, παρέξον ταχέως λυχνίᾳ ἡ θεαυγής, καί στάσιν λιταῖς σου, ἐν ὦ ὥρᾳ τῆς κρίσεως, δεξιάν ἡμῖν ἐξαίτησον.
Ὠσθείς κατενήνεγμαι, πρός ἄδην ὁ ταλαίπωρος· ἀλλά χεῖρα πρό τέλους Θεογεννήτρια, δίδου μοι βοῶντι σοι χαῖρε ἡ φωτεινῇ, νεφέλῃ καί πάσης, μανίας ἐξάρπασον, τῶν μισούντων με Θεόνυμφε.
Οὐδείς ἐν σοί πέποιθε, καί κατῃσχύνθη πώποτε, Ἀειπάρθενε Κόρη Θεοχαρίτωτε. Ὅθεν τούς προσφεύγοντας πίστει τῷ σῷ ναῷ, καί πόθῳ βοῶντας, Ἀγγέλου τό χαῖρε σοι, μή ἐλλίπῃς περιέπουσα.
Προσόμοιαν. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε.
Χαίροις ὁ ἀείῤῥους ποταμός, χαίροις ἀνεξάντλητε κρήνη, πλήρης ὑδάτων πολλῶν· δί ὧν καταρδεύεται ἡ κτίσις ἅπασα· καί καρδίαι εὐφραίνονται,τηκόμεναι δίψει, καί φλογμῷ κρατούμεναι τῶν παραπτώσεων· Χαίροις φωτεινόν τοῦ Δεσπότου, καί τρεπνόν παλάτιον Κόρη· Χαίροις τῶν ἁμαρτανόντων ἡ διόρθωσις.
Χαῖρε Παναγίᾳ ἀπαρχῇ, ἀνθρωπίνου γένους Παρθένε, ἐξ ἧς ἀνέπλασε, φύσιν βροτῶν ἅπᾶσαν, Χριστός ὁ Κύριος· Χαῖρε γῆ ἀγεώργητε, καί ἄρουρα θεία, ἡ καρποφορήσασα, ζωῆς τόν ἄσταχυν· Χαῖρε Προφητῶν ἡ διόπτρᾳ, Χαῖρε Ἀποστόλων ἡ δόξα. Χαῖρε τῶν μαρτύρών τό κραταίωμα.
Χαῖρε τῆς ἀκτίστου καί κτιστῆς, φύσεως μεθόριον μόνη Ἁγνῇ ὑπάρχουσα· Χαῖρε πολυσύνθετον χαρίτων Πάναγνε· Χαῖρε ἔμψυχος Δέσποινα, καλῶν ἀγαθῶν τε, ἀνακεφαλαίωσις· Χαῖρε ἑστίᾳ, κοινή, θείων ἀνθρωπίνων τε ἅμα, καί Ἀγγελικῶν Θεοτόκε, δωρεῶν καί μέγα, οἰκητήριον.
Πλῆσον εὐφροσύνης τήν ἐμήν, νῦν Θεοκυῆτορ Παρθένε, καρδίαν δέομαι· ἤλθοσαν γάρ ὕδατα, ἕως αὐτῆς ἀληθῶς, εἰς ἰλύν ἐνεπάγην δέ βυθοῦ ἀπωλείας, ἤδη καί εἰς πέταυρον ᾄδου προσήγγισσα· σύ οὖν ὡς τῷ Πέτρῳ μοι χεῖρα, ὄρεξον ἀνύμφευτε Μῆτερ, τῆς φιλανθρωπίας σου καί σῶσον με.
ΑΡΧΗ ΤΟΥ Γ’. ΗΧΟΥ
ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΜΑΝΟΥΗΛ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΡΗΤΟΡΟΣ.
Οὗ ἡ ἀκροστιχίς.
Τῇ Παρθένῳ μέλισμα ἐξᾴδω τρίτον. Μανουήλ.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος γ΄. Ὁ τά ὕδατα πάλαι.
Τόν βυθόν ὡς τεκοῦσα, τῆς ἀμετρήτου σοφίας, εὐλογημένῃ Μαρίᾳ, φωτισμόν δίδου μοί, καί λόγον ἔμπνευσον νῦν, ὅπως ἀνυμνήσω σου τά παμφαῆ μεγαλείᾳ· ἅπερ σοι ὁ Κύριος Κόρη ἐποίησεν.
Ἡ θανάτου τό κέντρον, καί ἰταμότητα ᾄδου, καταβαλοῦσα τελείως, τοκετῷ Πάναγνε, ὐπεραγίῳ τῷ σῶ, καί ἡμᾶς ζωώσασα· δόξα τοῖς σοῖς μεγαλείοις, ἅπερ σοι ὁ Κύριος Κόρη ἐποίησεν.
Παμφαεστάτη πύλη, ἐξ ἧς πυρσός ἀναλάμψας, μέγας προῆλθεν ἀῤῥήτως, καί πιστούς ηὔγασε, καί τῶν δαιμόνων βωμούς, πάντας κατενέπρησε· δόξα τοῖς σοῖς μεγαλείοις, ἅπερ σοι ὁ Κύριος Κόρη ἐποίησεν.
Ἀνεζώωσας Εὐάν καί Ἀδάμ τεθνηκότας, τῇ δεινῇ παραβάσει, τῆς ζωῆς τήν πηγήν ἀποτεκοῦσα, Χριστόν, τόν ὄντως Θεόν ἡμῶν· δόξα τοῖς σοῖς μεγαλείοις, ἅπερ σοι ὁ Κύριος Κόρη ἐποίησεν.
ᾨδὴ γ΄. Ὁ Ἐκ μή ὄντων.
Ῥύου κινδύνων παντοίων καί συμφορῶν, τούς ὑμνοῦντας Δέσποινα, τόν πανάγιον τόκον σου· ἔχεις γάρ τό δύνασθαι, σοῦ τῇ θελήσει Ἁγνῇ ἰσοτάλαντον.
Θαυμάστωσον σου τά πλούσια, ἐπ᾿ ἐμέ, ἐλέη καί χεῖρα μοι βοηθείας χορήγησον· ἔχεις γάρ τό δύνασθαι, σοῦ τῆ θελήσει Ἁγνῇ ἰσοτάλαντον.
Ἐπλήγωσάν με τά βέλη τοῦ δυσμενοῦς· ἀλλά θείᾳ νεύσει σόν, ἐν ὑγείᾳ βελτίωσον· ἔχεις γάρ τό δύνασθαι, σοῦ τῇ θελήσει Ἁγνῇ ἰσοτάλαντον.
Νοῦν ὑποτάξας κινήσεσι τῆς σαρκός, ἀχλύος ἐμπέπλησμαι· σύ δέ κάθαρον, λάμπρυνον· ἔχεις γάρ τό δύνασθαι, σοῦ τῇ θελήσει Ἁγνῇ ἰσοτάλαντον.
ᾨδὴ δ΄. Ἔθου πρός ἡμᾶς.
Μέσον τοῦ Θεοῦ, καί βροτῶν ἐγένου Πανύμνητε, καί τοῦ πλάστου ἐξαποικισθέν, το πλάσμα ὑπερφυῶς κατήλλαξας· ὅθεν ἐκβῶμεν σοι· χαῖρε σοῖς δούλοις πᾶσι, σωτηρίαν πυρσεύουσα.
Ἔνθες χαρμονήν, τῇ πολυωδύνῳ καρδίᾳ μου, κατακρατηθείσῃ λυπηροῖς, τού εἰς τόν κόσμον τόν φθόνον σπείραντος· ὅπως Κόρη μέλπω σοι· χαῖρε σοῖς δούλοις πᾶσι, σωτηρίαν πυρσεύουσα.
Λύτρωσαι δεινῶν, τῶν περικυκλούντων με Πάναγνε, καί μηδέ ἐώντων μου τόν νοῦν, ὕμνους ὑφαίνειν τῇ θείᾳ δόξῃ σου· ἵνα πόθῳ κράζω σοι· χαῖρε σοῖς δούλοις πᾶσι, σωτηρίαν πυρσεύουσα.
Ἵλεων ἡμῖν, ταῖς σαῖς ἱκεσίαις ἀπέργασαι, Κόρη τόν υἱόν σου καί Θεόν, ἵνα, ῥυσθῶμεν ὀργῆς καί θλίψεως, καί σοί ἀεί κράζωμεν· χαῖρε σοῖς δούλοις πᾶσι σωτηρίαν πυρσεύουσα.
ᾨδὴ ε΄. Πρός σέ ὀρθρίζω.
Στοιχείων κρᾶσιν, πρός ὑγιᾶ δούλου τοῦ σοῦ, Κόρη κατάστασιν εὐχαῖς σοῦ ποίησον σύ γάρ τήν ζωήν τήν ἀΐδιον, τῷ κόσμῳ ἐξανέτειλας.
Μή μετελθέτω, λοιμώδης νόσος Παρθένε σόν λαόν· ἀλλ᾽ ὡς φιλεύσπλαγχνος ἄτρωτον φύλαξον· σύ γάρ τήν ζωήν τήν ἀΐδιον, τῷ κόσμῳ ἐξανέτειλας.
Ἄχραντε Κόρη, νόσων παντοίων με ἀπάλλαξον δοῦλον τόν σόν, καί περιφρούρησον· σύ γάρ τήν ζωήν τήν ἀΐδιον, τῷ κόσμῳ ἐξανέτειλας.
Ἐν κλίνη νόσου, κατ᾽ ἄμφω κείμενον Ἁγνή, θᾶττον με ἔγειρον τῇ εὐσπλαγχνίᾳ σου· σύ γάρ τήν ζωήν τήν ἀΐδιον, τῷ κόσμῳ ἐξανέτειλας.
ᾨδὴ ς΄. Ἄβυσσος ἐσχάτη ἁμαρτιῶν.
Ξύλον καί φυτόν σε αἰειθαλές, ἔγνωμεν Κόρη, τήν ζωήν ἐξανθήσασαν, Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν, τόν ποταμόν τοῦ ἐλέους· ὅθεν Θεοτόκον σε κυρίως σέβομεν.
Ἄφλεκτον τήν βάτον ἐν τῷ Σινᾶ, τῆς σῆς λοχείας Ἁγνῇ τύπος ἐφύλαξε· καί ἡμᾶς τῇ σκέπῃ σου, ἐν, πάσης ῥύου ὀδύνης· καί γάρ Θεοτόκον σε κυρίως σέβομεν.
Δάκρυσι προπίπτω σοι ἀγαθῇ· καί ἐκβοῷ σοι ἐλέησόν με Δέσποινα, τόν πολλαῖς ὑπεύθυνον, ἁμαρτίαις καί πάθεσιν· ἵνα ὡς Θεοτόκον σε κυρίως σέβομαι.
Ὤκησε χαρίτων ἐν σοί πηγῇ· διό χάριτος νέμεις τοῖς σέ γεραίρουσι· καί ἐμοῦ χαρίτωσον, δαψιλῶς Κόρη τήν καρδίαν· καί γάρ Θεοτόκον σε κυρίως σέβομαι.
Κάθισμα. Θείας πίστεως.
Θρόνος πάγχρυσος τοῦ βασιλέως, καί παράδεισος διηνθισμένος, ἀνεδείχθης Θεοτόκε πανύμνητε· τόν γάρ Θεόν ἐν γαστρί σου βαστάσασα, εὐωδιάζεις ἡμᾶς θείαις χάρισιν· ὅθεν ἅπαντες, Θεοῦ ἀληθῶς μητέρα σε, κηρύττομεν ἀεί καί μεγαλύνομεν.
ᾨδὴ ζ΄. Ὡς πάλαι τούς εὐσέβεις.
Τό μέγα χριστιανῶν, σύ εἶ ἱλαστήριον, πρός τόν Θεόν καί Δημιουργόν, τόν ἐκ σοῦ ἀφράστῳ τεχθέντα ἀγαθῇ, καί μεσίτης ἀπαύστως· ὅθεν σοι χαῖρε κράζομεν, δόξης θρόνε ἡλιόμορφε.
Ῥάβδος Μώσεως πότε, σέ προανετύπωσεν, ἐκ τῆς δεινῆς καί εἰδωλικῆς, πλάνης πρός τήν θείαν ἀλήθειαν Ἁγνῇ, ἡμᾶς ὁδηγήσασα, διό σοι χαῖρε κράζομεν, δόξης θρόνε ἡλιόμορφε.
Ἰλέωσον μητρικαῖς, λιταῖς σου Πανάμωμε, τόν σόν υἱόν καί Θεόν ἡμῶν, τοῖς ἁμαρτωλοῖς καί οἰκέταις σου ἡμῖν· καί νόσων ἀπάλλαξον· ἀεί γάρ χαῖρε κράζομεν, δόξης θρόνε ἡλιόμορφε.
Τύποι τό πρίν Χερουβείμ, κιβωτόν ἐσκίαζον· σοί δέ Ἁγνῇ ἡ πανσθενουργός, ὑψίστου ἰσχύς ἐπεσκίασε σαφῶς, ὡς ναῷ θεότητος· διό σοί χαῖρε κράζομεν, δόξης θρόνε ἡλιόμορφε.
ᾨδὴ η΄. Ἀστέκτῳ πυρί.
Ὁ θεῖος Δαβίδ σός προπάτωρ, φάσκει ἐλαλήθη περί σοῦ δεδοξασμένα, τοῦ Θεοῦ ἡ ἔμψυχος πόλις, δόξαν ἥν ἐπλούτισας προαγγέλλων· χαῖρε τῆς δόξης τό τέμενος, δί ἧς ἐδοξάσθη ὁ βασιλεύς τῆς δόξης.
Νοσοῦντα ψυχήν καί τό σῶμα, ἐξ ἀπροσεξίας Θεομῆτορ, τῷ ἐλέει σου με νῦν, ἔγειρον τῆς κλίνης· ὅπως πίστει πάντοτε ἐκβοῷ σοι· χαῖρε τῆς δόξης τό τέμενος, δί ἧς ἐδοξάσθη ὁ βασιλεύς τῆς δόξης.
Μόνη ἐπί σοί τάς ἐλπίδας, τῆς ἐμῆς ἀνέθηκα, Παρθένε σωτηρίας· καί ἐν σοί ῥυσθῆναι προσδοκῷ, λύπης καί κακώσεως ὅπως μέλπω· χαῖρε τῆς δόξης τό τέμενος, δί ἧς ἐδοξάσθη ὁ βασιλεύς τῆς δόξης.
Ἀνάστειλον Πάναγνε Κόρη, τάς κακάς ἐχθρῶν ἐφόδους τῇ σῇ, δυνάμει, εἰς ἀεί μοι διενοχλούντων, φθόνῳ δολιόφρονι ἵνα, μέλπω· χαῖρε τῆς δόξης τό τέμενος, δί ἧς ἐδοξάσθη ὁ βασιλεύς τῆς δόξης.
Ὁ Εἱρμός.
Ἀστέκτῳ πυρί ἑνωθέντες, οἱ θεοσεβείας προεστῶτες νεανίαι, τῇ φλογί δέ μή λωβηθέντες θεῖον ὕμνον ἔμελπον, εὐλογεῖτε.
ᾨδὴ θ΄. Καινόν τό θαῦμα.
Ναμάτων θείων γνώσεως τῆς σῆς, τήν ἀεί διψῶσαν μου ἔμπλησον Κόρη ψυχήν, πρός πόθον ἰθύνουσα, Ἁγνῇ τοῦ υἱοῦ σου, καί λυτρουμένῃ ταύτην ἐπηρείας ἐχθρῶν, ὁρατῶν ὁμοῦ καί ἀοράτων· νεύσει γάρ μόνη τῇ σῆ, ἀβλαβής συντηρηθήσομαι.
Ὁ πάντων Κτίστις καί δημιουργός, κατασκηνώσας ἐν σοί ἀῤῥήτως Κόρη, Ἁγνῇ οἰσίαν τήν βρότιον, ἐκάθηρε πᾶσαν, τῆς προπατορικῆς τε καί ἀρχαίας ἀρᾶς· διό κάμε ῥῦσαι ἐκ, κινδύνων· νεύσει γάρ μόνη τῇ σῆ, ἀβλαβής συντηρηθήσομαι.
Ὕπερθεν πάντας σῴζεις τῶν δεινῶν, καί κακώσεως τῇ κραταιᾷ σου Κόρη χειρί, τους πιστῶς ὑμνοῦντας σου τήν θείαν λοχείαν, καί ἥν ἐκτήσω δόξαν ἐκ τοῦ πάντων Θεοῦ· κάμε νῦν φυλάττοις σε ὑμνοῦντα· νεύσει γάρ μόνη τῇ σῆ, ἀβλαβής συντηρηθήσομαι.
Λαός καί κλῆρος προσπίπτει Ἁγνῇ ὁ Χριστώνυμας, οἰκετικῶς ἐλέει τῷ σῷ, καί τήν σήν βοήθειαν νῦν ἐπικαλεῖται, λοιμώδους νόσου, θᾶττον λυτρωθῆναι δεινῆς, λιμοῦ τε καί δυσμενῶν ἐφόδου· νεύσει γάρ μόνη τῇ σῆ, ἀβλαβής συντηρηθήσομαι.
Προσόμοια. Μεγάλη τοῦ Σταυροῦ σου.
Χαῖρε σοι πάντες ἀνακράζομεν Μαρία Θεοτόκε· Χαῖρε ναέ Κυρίου· Χαῖρε Δέσποινα ἡ Κεχαριτωμένῃ· Χαῖρε τό φῶς ἀῤῥήτως ἀστράψασα, τό φωτίσαν τούς ἐν σκότει τῆς πλάνης.
Χαῖρε τῶν ἀθλητῶν λαμπρότατον στεφάνωμα, Ἁγνῇ Παρθενομῆτορ· Χαῖρε Κυρίου θρόνε· Χαῖρε πάντιμε Ὑπερδεδοξασμένη· Χαῖρε σκιάν τοῦ νόμου ἡ παύσασα, ὡς τέξασα τόν τοῦ νόμου δοτῆρα.
Χαῖρε Ἁγνῇ τόν ἥλιον εἰσάξασα, τοῖς ἐν σκότει κειμένοις· χαῖρε τεῖχος καί σκέπη, τῶν εἰς σέ προστρεχόντων ἐκ καρδίας· Χαῖρε παρθένων τό ἔνθεον ἀγλάϊσμα· καί ὀρθοδόξων ἁπάντων προστασία.
Κινδύνων τῷ πελάγει νῦν κλυδωνιζόμενον, τόν δοῦλον σου παρθένε, καί συμφορῶν τῷ πλήθει, ῥιπιζόμενον, οἰκτείρησον καί σῶσον, τῶν οἰκτιρμῶν τέξασα, τό πέλαγος τό ἀμέτρητον Κόρη.
ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ.
Οὗ ἡ ἀκροστιχίς.
Θρηνεῖν τό κέρδος τοῦ βίον Καθ᾽ ἡμέραν.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος γ΄. Χέρσον ἀβυσσοτόκον.
Θλίψεσι προσπαλαίειν ἐν βίῳ κάλλιστον, εἰς ὠφέλειαν ψυχῆς· διά τοῦτο Θεοτόκε, οἱ ἐν θλίψεσιν ὄντες, ἀεί σε βοηθόν καλοῦμεν, ἀκαταπαύστως κράζοντες· Δέσποινα μή παρίδῃς, τήν δέησιν τῶν δούλων σου.
Ῥίζα κακῶν ἁπάντων, ἐν βίῳ πέφυκεν, ἡ φιλάργυρος σπουδῇ· ἧς τό κέρδος ἀπεδείχθη, τοῦ Ἰούδα ἀγχόνῃ· διό οἱ τῷ Χριστῷ δουλεύειν, εἰλικρινῶς βουλόμενοι, ῥίψωμεν ταύτην πόρρω, διά τῆς Θεομήτορος.
Ἥλιος ὡς ἐν πόλῳ ἄλλος δέδεικται, ἡ ἀκτήμων βιοτῇ, ἀρετῶν κατακοσμοῦσα τόν πολύμορφον κύκλον· διό οἱ τῶν παθῶν τῷ σκότει, ἀεί συμποδιζόμενοι, ταύτης τῇ φωταυγείᾳ, πρός τήν Παρθένον δράμωμεν.
Νῦν με ψυχοφθόρων ζάλη κατέλαβε, καί ἀτόπων λογισμῶν, καί πρός βάραθρον καθέλκει, καί βυθόν ἀπωλείας· σύ οὖν γενοῦ μοι κυβερνῆτις, καί πρός λιμένα ἴθυνον, θεῖον με Παναγίᾳ, καί μακαρίαν εὔκλειαν.
ᾨδὴ γ΄. Τό στερέωμα.
Ἐλιπάνθημεν, ταῖς ἡδοναῖς ταῖς τοῦ βίου, Πανύμνητε πάθεσιν οἱ παχυνθέντες, καί Θεοῦ τάς ἐντολάς κατελίπομεν.
Ἰσχυρώτατον, τῆς βασκανίας τό πάθος, ἁπτόμενον ἄχραντε καί τῶν ἀρίστων, οὐ ῥυσθῆναι δυσωπῶ ταῖς πρεσβείαις σου.
Νηπιόφρονες, οἱ διά δόξαν ματαίαν, τήν ἄσκησιν Ἄχραντε πεποιημένοι· ὧν μερίδος διά σοῦ λυτρωθείημεν.
Τόν ἐλπίζοντα, καί καταφεύγοντα πίστει, πρός σέ Θεονύμφευτε μή ὑπερίδῃς ἄλλα, σῶσον με τόν δοῦλον σου δέομαι.
ᾨδὴ δ΄. Ἐκάλυψεν οὐρανούς.
Ὁράσει με ὁ Σατάν, ἐν Παραδείσῳ ποτέ, Θεογεννῆτορ εἷλεν ὡς αἰχμάλωτον Παρθένε. Καί νῦν δέ τῇ ὁράσει πειρᾶται Ἄχραντε, συλῆσαι πό θεῖον τῆς ἁγνείας ἔνδυμα, καί ἐπενδῦσαι χιτῶνα, τόν τῆς ἁμαρτίας με.
Κατέπηξεν ὁ ἐχθρός, ἐν πάσῃ τῇ αἰσθήσει μου, τάς μαγγανείας ἑαυτοῦ Παρθένε Θεοτόκε, καί δί αὐτῶν καθέλκει με Κόρη εἰς θάνατον· ἡ μόνη τετοκυίᾳ τόν λόγον, τό μέγα κῆτος χειρωσάμενον, ἐκ τῶν αὐτοῦ πολυπλόκων δικτύων ῥῦσαι με.
Ἐγκάθηται ἐφ᾽ ὁδοῦ, σαρκός ἐν τοῖς κινήμασιν, ὄφις ὁ δόλιος ἐχθρός, καί ἐπιβάτῃ νῷ προσεπιτίθεται, κεντῶν ἀπροσδοκήτως Παρθένε, τῷ κέντρῳ τῶν παθῶν, καί θάνατον τόν ψυχικόν μοι προσάγει· διό βοήθει μοι.
Ῥομφαίᾳ με ἡδονῆς, καταβαλεῖν φθονερῶς, ἐπιζητοῦσιν οἱ ἐχθροί· ἔτειναν γάρ μοι τόξον, ψυχοφθόρον αὐτῶν, καί ἐν αὐτῷ ἡτοίμασαν σκεύη θανάτου· ἐν σιδηρᾷ ῥάβδῳ σοῦ, οὕς κεραμέως ὡς σκεύη, σύντριψον Δέσποινα.
ᾨδὴ ἕ’. Ὡς εἶδεν Ἠσαΐας.
Δολίως με τῷ λείῳ τῆς ἡδονῆς, ὁ δόλιος ἠγκίστρευσε καί ἰχθύν, ὡς ἄφωνον ἐσαγήνευσεν· ἀλλ᾽ ἔχων φρουρόν σε Ἁγνῇ, τῶν ἀρκύων καί δικτύων τῶν αὐτοῦ, ἐν τάχει ῥυσθῆναι, ὁ οἰκέτης σου δέομαι.
Ὁ Μέγας ἐν ἰσχύϊ Θεός, καί ἐν ἐλέει πλούσιος Ἁγνῇ, ὁ δέ οἶκτον σάρκα προσλαβόμενος, κράζει μετανοεῖτε, ὑμεῖς καί κληροῦσθε τήν οὐράνιον ζωήν· ἐγώ δέ τοῦ βίου, ταῖς ἡδοναῖς συμφύρομαι.
Συνήφθη τοῖς Ἀγγέλοις ἀγαθῇ, ἡ τῶν ἀνθρώπων φύσις ἐν σοί· ὅθεν πολιτείαν ζηλοῦσιν ἄνθρωποι, Ἀγγέλων ἐν παρθενίᾳ, καί ἁγνότητι βιοῦντες ἐπί γῆς· ὧν περ τῆς μερίδος, ἅξίωσόν με Δέσποινα.
Τό ἄτονον ἐπίστασαι τῆς σαρκός, ψυχῆς τε τήν ὀδύνην Ἁγνῇ· καί τό τοῦ νόος μοῦ σαθρόν καί ἄστατον, Παρθένε ἐλέους διό, καταξίωσον καί χάριτος τῆς σῆς, ἵνα σέ δοξάζω, σῳζόμενος τῇ σκέπη σου.
ᾨδὴ ς΄. Ἐβόησε σοι.
Οὐδόλως φρίττω, οὐδόλως τρέμω, τήν μυστηρίων μετάληψιν· διά τοῦτο Κόρη, ἀσθενῶ συνεχῶς ἁμαρτάνων.
Ὑγρόν τόν βίον, ὑλώδη τρόπον, Θεοκυῆτορ μετέρχομαι· διά τοῦτο ξένος, τῶν Χριστοῦ εἰμι χαρισμάτων.
Βιοῦν οὐ θέλω, ἐστενωμένως, τῶν μοναχῶν νόμοις Δέσποινα, καί πλατεῖαν τρέχων, εἰς ὁδόν εἰμι ἀπωλείας.
Ἰσχύς μου πᾶσα, καί ἡ ἐλπίς μου, φῶς καί ζωή καί παράκλησις, σύ ὑπάρχεις Κόρη διά τοῦτο εἰς σέ προσφεύγω.
Κάθισμα. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐκ θερμῆς σοι πίστεως, ἀναβοῷ Θεοτόκε, ἀναξίῳ στόματι, καί ῥυπαρᾷ τῇ καρδία· σῶσον με βεβυθισμένον ταῖς ἁμαρτίαις· οἴκτειρον τῇ ἀπογνώσει θανατωθέντα· ἵνα κράζω σεσωσμένος· χαῖρε Παρθένε Χριστιανῶν τό καύχημα.
ᾨδὴ ζ᾽. Σε τόν ἐν πυρί.
Ὅταν ἐννοήσω Πάναγνε, τό βῆμα, τό ἀδέκαστον, καί λογίσωμαι τάς πράξεις τάς ἀτόπους μου, ἐμαυτόν ἀπελπίζω· ἀλλά σύ μου τόν γνόφον καί ἀθυμίας τήν ἀχλύν, μακράν ἀπόρριψον.
Ὕπνου ῥᾳθυμίας Ἄχραντε, καί ἀκηδίας ἐκλύσεως, ἐκ βρωμάτων ἀκρασίας συμβαινόντων μοι, τήν διόρθωσιν δίδου καί ψυχῆς ἐγρηγόρσει, καί κατανύξεως φωτί με καταλάμπρυνον.
Κλαίω καί θρηνῶ γαί δέδοικα, τῶν πειρασμῶν τήν κάμινον, ὑψουμένην κατ’ ἐμοῦ ὁρῶν ὁ ἄθλιος· ἀλλ᾽ ἀπόσβεσον ταύτην. Παναγίᾳ Παρθένε, τοῦ ἐλέους δροσισμῷ, τῆς εὐσπλαγχνίας ὡς πηγῇ.
Ἄπειρος πταισμάτων ζάλη, κατέλαβε τόν δείλαιον, καί πρός χάος ἀπωλείας ἕλκει δία Πάναγνε, κυβερνήτην τεκοῦσα, Θεομῆτορ Παρθένε, πρός ἀπαθείας τόν λιμένα με καθόρμισον.
ᾨδὴ η΄. Ἀστέκτῳ πυρί.
Θρηνῶν ὁ ὁ Δαβίδ Θεομῆτορ, φόνον καί μοιχείαν, ἐμελῴδει ἐλέησόν με, ὁ Θεός ὁ Θεός μου· ἐγώ δέ μυρίαις ὑπεύθυνος ἁμαρτίαις, πῶς εὕρω συγχώρησιν; εἰ μή σαῖς πρεσβείαις, αὐτῷ ἱλεωθείν.
Ἡμέραν ἀεί ἐξ ἡμέρας, τρέφομαι ματαίαις Θεοτόκε ταῖς ἐλπίσιν, ἐκζητῶν τοῦ μετανοῆσαι· πάλιν συνηθείᾳ, δέ κεχρημένος, τρέχω ὥσπερ κύων εἰς ἐξέραμα, πρός τήν δυσωδίαν, παθῶν τῶν ἀκαθάρτων.
Μετάνοια βίου δευτέρου, τίθησι συνθήκας ἐν Κυρίῳ Θεομῆτορ, καί ἀνίστησι τούς,
Πεσόντας· τό πένθος καθαίρει, καί παριστάνει τούτους φωτεινούς τῷ πλάσαντι· μεθ’ ὧν καί ταττοίμην, ἐγώ ὁ σός οἰκέτης.
Ἐπλήσθη κακῶν ἡ ψυχή μου· ἤγγισε τῷ ἄδή ἡ ζωή μοῦ ἐλογίσθην, ὡσεί ἄνθρωπος τοῖς ἐχθροῖς μου, μόνος ἀβοήθητος· ἀλλά δεῖξον κόσμου κραταιᾷ ἀντίληψις, ὡς ἀβοηθήτων βοήθεια ὑπάρχεις.
Ὁ Εἱρμός.
Ἀστέκτῳ πυρί ἑνωθέντες, οἱ θεοσεβείας προεστῶτες νεανίαι, τῇ φλογῇ δέ μή λωβηθέντες, θεῖον ὕμνον ἔμελπον· εὐλογεῖτε πάντα.
ᾨδὴ θ΄. Ἐν νόμῳ σκιᾷ.
Ῥοήν μοι δακρύων δώρησαι, Παρθενομῆτορ τῷ ἐμπαθεῖ, καί λύπην τῆς καρδίας, και στεναγμόν καί πένθος ψυχικόν· ὅπως πενθήσω τόν νοῦν μου, τόν νεκρωθέντα κακῶς, καί σπλαγχνισθείς ὁ υἱός σου, ἐγείρῃ τοῦτον ὡς Λάζαρον.
Ἁγνῇ Παναγίᾳ, Δέσποινα, ἥ τέξασα. Χριστόν ἐν σαρκί, τόν ἔνα τῆς Τριάδος, τόν γυμνόν ἀπᾴσῃς ἀρετῆς, τῶν ἀρετῶν τῇ Τριάδι, ταύτῃ με πλούτισον, φόβῳ Θεοῦ κατανύξει, ταπεινώσει τε φρουρούσῃ με.
Νἐκρῶσαι σαρκός τό φρόνημα, πᾶς λόγος θεηγόρος φησίν· ἐν τούτῳ γάρ ζωοῦται ἡ ψυχῇ, καί τρέχει πρός Θεόν, καί τῶν σκηνῶν ἐπιβαίνει τῶν οὐρανίων μονῶν· ὧν με τυχεῖν ἐκδυσώπει, τόν υἱόν σου Θεονύμφευτε.
Νυχτί τῶν παθῶν σκοτούμενον, καταύγασόν με Δέσποινα, ἡμέρᾳ ἀπαθείας· ἐκ νυκτός ὀρθρίζει γάρ πρός σέ, ἐν συντριβῇ τῆς καρδίας Ἁγνῇ τό πνεῦμα, μου· διότι φῶς ἐπί τῆς γῆς, ἐξανέτειλας τόν Κύριον.
Προσόμοια. Μεγάλη τοῦ Σταυροῦ σου.
Χαῖρε τῶν Προφητῶν, τῶν θείων Ἁγνή καύχημα· Χαῖρε παστάς Κυρίου Χαῖρε νεφέλῃ κούφῃ· χαῖρε Ἄχραντε Μῆτερ εὐλογημένῃ· Χαῖρε χαρᾷ κόσμου καί ἀντίληψις· Χαῖρε νῖκος ὀρθοδόξων Ἀνάκτων.
Χαῖρε τῶν Ἀποστόλων, Κόρη τό κραταίωμα· Χαῖρε χρυσῆ λυχνίᾳ, καί μαναδόχε στάμνε· Χαῖρε ἄνθος τό τῆς πίστεως Παρθένε· Χαῖρε τό φῶς ἀῤῥήτως κυήσασα· Χαῖρε θρόνε πύρινε τού Ὑψίστου.
Χαῖρε σκηνή ἀγίᾳ· Χαῖρε τράπεζα, καί γέφυρα, καί κλῖμαξ· Χαῖρε ὄρος Κυρίου, ἀλατόμητον Παρθένε· Χαῖρε στέλεχος ἱερώτατον καί ἄφθαρτον· Χαῖρε Μήτηρ Κυρίου.
Χαρᾶς μου τήν καρδίαν, πλῆσον χαροπᾶροχε, καί θείας εὐφροσύνης· ὅπως ἀεί δοξάζω, τήν σήν Δέσποινα, βεβαίαν προστασίαν, ὅτι οὐχ ἔχω Ἄχραντε ὁ δοῦλος σου, πλήν σου ἄλλην ἐλπίδα.
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΉΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΦΩΤΙΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ.
Οὐ ἡ ἀχροστιχίς.
Τρίτη δέησις τῇ πανευκλεεῖ Κόρη Φωτίου.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος γ΄. Ὁ τά ὕδατα πάλαι.
Τόν ἐν σοί ἀπορρήτως, Παρθενομῆτορ σκηνώσαντα, Θεόν λόγον δυσώπεῖ, τῶν παθῶν ῥύσασθαι τῆς ἀτιμίας με, καί δοῦναι κατάνυξιν, τῇ ταπεινῇ μου καρδίᾳ, καί τῶν ὀφλημάτων μου τόν ἱλασμόν παρασχεῖν.
Ῥυπωθεῖσαν ἐξ ἔργων, ἀτοπωτάτων Πανάχραντε, τήν ἀθλίαν ψυχήν μου, ῥυπτικοῖς νάμασι τῆς εὐσπλαγχνίας σου, ταύτην ἀποκάθαρον, ναόν αὐτήν τοῦ ἁγίου, καί πανσέπτου Πνεύματος ἀποτελοῦσα φαιδρόν.
Ἱλαστήριον θεῖον, Θεοτόκε Παρθένε, ἐν αὐτῇ ἅπαντες πιστῶς ποοστρέχομεν, καί λύσιν εὑρίσκομεν τῶν χαλεπῶν ἐγκλημάτων, καί διασῳζόμεθα ἀπό παντοίων κακῶν.
Τήν Παρθένον Μαρίαν, ὦ ψυχή μου τήν ἔχουσαν, οἰκτιρμούς ἀμετρήτους, καί βροτούς σῴζουσαν ἀπό ποικίλων κακῶν, εὑροῦσα προστάτιν σου, προσπεσόν ταύτῃ βοῶσα, Δέσποινα, Πανάχραντε σπεῦσον βοήθει μοι.
ᾨδὴ γ΄. Ὁ ἐκ μή ὄντων.
Ἡ ἀνωτέρᾳ, τῶν οὐρανίων νοῶν, ἡ πάντων δεσπόζουσα, τῶν ποιημάτων Ἄχραντε, σύ γενοῦ προστάτις μου, ἐν ὥρᾳ δίκης φρικτῆς Θεογεννῆτορ.
Διά παντός σοι ἐκ, βάθους μου τῆς ψυχῆς, κραυγάζῳ Θεόνυμφε καί ἐπικαλοῦμαι σε· μή οὖν ἀπορρίψῃς με, ἀπό προσώπου τοῦ σοῦ κατησχυμένον.
Ἐλέησόν με ἐλέησόν με Ἁγνή, βοῶ σοι σύν δάκρυσιν ἀεί καί προσπίπτω σοι τῶν παραπτωμάτων μου, λαβεῖν τήν ἄφεσιν, δυσώπει πρό τοῦ τέλους.
Ἡ θείᾳ πύλῃ τοῦ βασιλέως Χριστοῦ, δί ἤ διῆλθε, καί κόσμῳ πεφανέρωται· πύλας μοι διάνοιξον, τῆς κατανύξεως Ἁγνῇ καί μετανοίας.
ᾨδὴ δ΄. Ἔθου πρός ἡμᾶς.
Στήριξον ἡμᾶς, κλονουμένους αὔραις τῶν θλίψεων, καί τῶν ἀναγκῶν καί πειρασμῶν, ἐπί τῇ πέτρα, τῆς σωτηρίας Ἁγνῇ, πᾶσαν ἀποτρέπουσα, καθ᾽ ἡμῶν βλάβην, τοῦ δολίου δρᾶ κοντός.
Ἰλέων ἡμῖν τόν σωτῆρα πάντων καί Κύριον, Δέσποινα τοῦ Κόσμου ἀγαθῇ, καί εὐμενῇ τοῖς δούλοις σου ποίησον, ταῖς σαῖς παρακλήσεσι, καί ἱκεσίαις καί θερμαῖς δεήσεσιν.
Σύμμαχος ἡμῖν, καί προστάτις φάνηθι Δέσποινα, θραύουσα, πολέμους πονηρούς, τῶν νοητῶν ἐχθρῶν καί φυλάττουσα, ἀτρώτους καί σκέπουσα, ἡμᾶς ἐκ, πάσης βλάβης καί κακώσεως.
Τάχυνον Ἁγνῇ, εἰς τό βοηθῆσαι καί ῥύσασθαι, πάντας τούς προστρέχοντας εἰς σε, ἀποφιμοῦσα γλώσσας δολίων ἀνδρῶν, καί ἡμῖν παρέχουσα, τῆς σωτηρίας τῆς σῆς τήν ἀσφάλειαν.
ᾨδὴ ε΄. Πρός σέ ὀρθρίζω.
Παῦσον τόν πόνον, τῆς ταλαιπώρου μου ψυχῆς, καί τάς ὀδύνας τοῦ σώματος μου πᾷσάς, ἡ τόν ψυχῶν ἰατρόν τεκοῦσα, σωμάτων τε Πανάμωμε.
Ἁμαρτημάτων, νύξ με συνέχει ἀγαθή, καί ἡδονῶν ὀμίχλῃ με καλύπτει· τῷ φωτισμῷ τῆς σῆς πρεσβείας, Παρθένε καταλάμπρυνον.
Νάμασι θείοις, τῶν πρεσβειῶν σου Μαριάμ,, τήν ἐκτακεῖσαν τῷ καύσωνι ψυχήν μου, τῶν χαλεπῶν καί δεινῶν πταισμάτων, ἐπόμβρησον καί σῶσον με.
Ἐν σοί προστρέχω· μή με ἀπώσῃ ἀγαθή, μή δέ παρίδῃς, μηδέ ἐξουδενώσης· ἀλλ᾽ εὐμενῶς τῆς σῆς βοηθείας, τήν χάριν μοι κατάπεμψον.
ᾨδὴ ς΄. Ἄβυσσος ἐσχάτη.
Ὕπνος με κατέλαβεν ὁ δεινός, τῆς ἀμελείας καί συνωθεῖ πρός θάνατον, ἀπωλείας Δέσποινα· αὐτή με διανάστησον πρός μετάνοιαν, καί σωτηρίαν δώρησαι.
Κύματα τῶν ἐμπαθῶν λογισμῶν, διηνεκῶς με συνταράττουσιν Ἄχραντε πονηρῶν πνευμάτων τε, καταιγίδες βυθίζουσιν· ἀλλά στήριξον ἀπαθείας ἐν πέτρα με.
Λάμπρυνον τῷ φέγγει σου ἀγαθῇ, τά σκοτισθέντα τῆς καρδίας μου ὄμματα, λογισμῶν Συγχύσεσι· καί φωτός υἱόν ποιῆσον· καί ἐν τόπῳ με φωτεινῷ κατασκήνωσον.
Ἔχουσα, συμπάθειαν δαψιλῇ, καί εὐσπλαγχνίαν Θεοτόκε ἀμέτρητον, ταύτην εἰς τον δοῦλον σου, τόν σέ ἐπικαλούμενον νῦν ἐπίχεε, πλουσίαν καί σῶσον με.
Κάθισμα. Θείας πίστεως.
Παραμύθιον, τῶν θλιβομένων, ἱλαστήριον, ἁμαρτανόντων, σύ ἀνεδείχθης Μητροπάρθενε Δέσποινα· τήν γάρ βροτῶν σωτηρίαν γεννήσασα, πύργος ἰσχύος πιστοῖς μόνη γέγονας, ὅθεν κράζομεν· Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.
ᾨδὴ ζ’. Ὡς πάλαι τούς εὐσεβεῖς.
Ἐβλάστησας ἐν γαστρί, τόν στάχυν τόν ἔνθεον, παναληθῶς Δέσποινα, Ἁγνῇ, καί τοῦτον ἐκύησας, πάντων εἰς βροτῶν σωτηρίαν ἅπασαν, ψυχήν τῆς αὑτοῦ χάριτος, ἐμπιπλῶντα καί σῴζοντα.
Ἰλύος τῆς τῶν παθῶν, καί βυθοῦ τῶν θλίψεων, καί πειρασμῶν τῶν βιωτικῶν, ἕλκυσον ἡμᾶς πρός ἀπάθειαν Ἁγνῇ, καί χαράν εὐφρόσυνον, εὐλογημένος κράζοντας, ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου.
Κοιλάδων τῶν κοσμικῶν, ὡς κρῖνον ἐν μέσῳ σε, καί ἀκανθῶν τῶν βιωτικῶν, ὡς κοκκοβαφές, ῥόδον εὔοσμον ἀνθοῦν, ὁ Θεός εὑράμενος, ἐν σοί σαφῶς ἐσκήνωσε, καί ἡμᾶς Ἁγνῇ εὐωδίασεν.
Ὁ πύλην σε μυστικήν, οἰκείαν προθέμενος, καί ἐπιστάς ξένως τοῖς ἐν γῆ, διά σοῦ Ἁγνῇ θύραν δέδωκε βροτοῖς, πρός ζωήν εἰσάγουσαν, τήν αἰωνίαν ἅπαντας, ὡς οἰκτίρμων καί τῶν ὅλων Θεός.
ᾨδὴ η΄. Τόν συμβολικῶς.
Ῥῦσαί με Πανύμνητε πρεσβείαις ταῖς σαῖς, ἐκ πάσης κακώσεως͵ καί δυσχερείας βιωτικῆς, καί τήν σήν μοι παράσχου σκέπην τήν σωτήριον.
Φωταγωγός τῶν ἐν σκότει Μαρίᾳ σεμνῇ, τά ὄμματα, φώτισον, τά τῆς ψυχῆς μου
δέομαι, τῶν παθῶν μου τόν ζόφον, φωτί σου σκεδάζουσα.
Φύλαξον ἡμᾶς ἐπηρείας ἐχθρῶν ἀσινεῖς, τούς πίστει τό ὄνομα, τό σόν προσκαλουμένους σεμνῇ, γλωσσαλγίας τάς τούτων φιμοῦσα καί τά στόματα.
Ὡς τόν Ποιητήν τῶν ἁπάντων τεκοῦσα σαρκί, ἰσχύεις καί δύνασαι, ὅσα θέλεις Πανάχραντε· διό μελλούσης ἐμάς ῥῦσαι κατακρίσεως.
Ὁ Εἱρμός.
Τόν συμβολικῶς ἐν εἴδει ᾿Ἀγγέλου, καταβάντα Θεόν, καί τήν φλόγα τινάξαντα μέσου τῆς καμίνου, εὐλογεῖτε τά ἔργα, ὡς Κτίστην καί Κύριον.
ᾨδὴ θ΄. Ἐν νόμῳ σκιᾷ.
Τούς νόμους τούς σούς ἠθέτησα, Καί τάς σωτηρίους ἐντολάς παρέβην σου οἰκτῖρμον· καί πτοοῦμαι σου τό φοβερόν βῆμα, ἐν ᾧπερ καθίσας κρινεῖς τά σύμπαντα· διό βοῶ δωρεάν με σῶσον Λόγε, σῆς Μητρός δεήσεσιν.
Ἰσχύς μου ἐλπίς καί ὕμνησις, κράτος καί σωτηρίᾳ μου Θεόνυμφε Μαρίᾳ, ὁρατῶν με λύτρώσαι ἐχθρῶν, καί δυσμενῶν ἀοράτων, ἐπιζητούντων με θηριωδῶς διασπάσαι, καί εἴς τέλος ἀπολέσαι με.
Ὁ βίος μου ὅλος Ἄχραντε, ῥᾳθύμως ἐκτετέλεσται καί ἤγγισα τῷ ᾄδῃ, νῦν τῆς ἀπογνώσεως Ἁγνῇ· ἀλλά διόρθωσιν δίδου, καί μή ἐάσῃς με ἐν τῇ τοιαύτη κακώσει, τόν προσφεύγοντα, τῇ σκέπη σου.
Υἱόν τού Θεοῦ γεννήσασα, καί πάντων οὖσα Δέσποινα, Παρθένε Παναγίᾳ, τήν ἐμήν ἐλέησον ψυχήν, καί ἐν ἡμέρα, τῆς δίκης, καταδίκης ῥῦσαί με, καί μή ἐάσῃς βασάνοις, τῆς γεέννης ὑπαχθῆναι με.
Προσόμοια. Ὁ τῷ πάθει σου Χριστέ.
Χαῖρε ἡ λύσις τῆς ἀρᾶς, καί χαρᾶς ἡ ἀνάβλυσις· Χαῖρε δέ ἧς Ἀγγέλοις συνήφθημεν·
Χαῖρε Μήτηρ ἄχραντε· Χαῖρε τῶν πιστῶν, ἥ θερμῇ καί βεβαίᾳ ἀντίληψις.
Χαῖρε καύχημα λαμπρόν, καί τῆς πίστεως ἔγερσις· Χαῖρε δ’ ἧς δεσμῶν ἀπελύθημεν· οἱ πάλαι κρατούμενοι, ζόφῳ ἀγνωσίας Ἁγνῇ, καί βυθῷ παραπτώσεων.
Χαῖρε ὁ πόκος Γεδεών. Χαῖρε Θεοῦ τό ἀνάκτορον· Χαῖρε βότρυν νοητόν ἡ βλαστήσασα· Χαῖρε κόσμου Δέσποινα· Χαῖρε Ὀρθοδόξων, τό στήριγμα καί καύχημα.
Ὅτι πλήθει συμφορῶν, καί πταισμάτων συνέχομαι, ὑπό τήν σήν προσπίπτω ὁ δύστηνος, Δέσποινα ἀντίληψιν, μή με τοῦ λοιποῦ, τήν πλουσίαν σου στερήσῃς βοήθειαν.
ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΥΧΑΙΤΩΝ.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος γ’. Χέρσον ἀβυσσοτόκον.
Ὕψους ἀπολισθήσας βίου κρείττονος, καί ἀμείνονος ζωῆς, εἰς κατώτατον τοῦ ᾄδου, κατηνέχθην χωρίον· ἀρχῆς δέ πάσης καί ἐξουσίας, διά σοῦ πάλιν γέγονα, Δέσποινα ὑπεράνω, τεκούσης τόν Σωτῆρα μου.
Ἥνοικται ἡ κλεισθεῖσα πύλη Δέσποινα, Παραδείσου τῆς Ἐδέμ, διά σοῦ τῆς θείας πύλης τῆς ἐμψύχου καί ζώσης· ἥν μόνος ὅ Θεός διῆλθε, καί κεκλεισμένην ἔλιπεν· ὅθεν ἐκδυσωπῶ σε, πύλην ζωῆς μοι ἄνοιξον.
Πνεύματος Παναγίου σκεῦος ἅγιον, καί δοχεῖον ἱερόν· Θεοτόκε τήν ψυχήν μου, πονηρῶν γεγονυῖαν, πνευμάτων κατοικητήριον, ἀγίᾳ, καθαγίασον, Πνεῦμα μου τοῖς ἐγκάτοις, εὐθές νῦν ἐγκαινίζουσα.
Ὀθρῳ τῆς μετανοίας σκότος λύσασα, καί τήν νύκτα, τῶν παθῶν, τήν ἐν ζόφῳ τῆς ἀγνοίας, κοιμωμένην ψυχήν μόν, ὀρθρίσαι καί φωταγωγηθῆναι, φωτί τῆς θείας γνώσεως, ἔγειρον Θεοτόκε, τῇ φωταυγεῖ πρεσβείᾳ σου.
ᾨδὴ γ΄. Τό στερέωμα.
Γένος γήινον, διά τῆς σῆς μεσιτείας, οὐράνιον γέγονε Θεογεννῆτορ· διό γῆς με, καί τῶν γηίνων λύτρωσαι.
Ἐπληθύνθησαν, ὑπέρ τάς τῆς κεφαλῆς μου, Πανάχραντε Δέσποινα τρίχας τά πλήθη, τῶν κακῶν μου, ἀλλά σύ με διάσωσον.
Ἐκ νεότητος καταφρονήσας τῶν θείων, τοῦ τόκου σου Δέσποινα, παραγγελμάτων, ἀτιμίας εἰς τά πάθη ὠλίσθησα.
Νῦν εἰσάκουσον, τοῦ στεναγμοῦ. τῆς φώγῃς μου, καί δώρησαι Πνεῦμα μοι συντετριμένον, καί καρδίαν ταπεινήν Ἀπειρόγαμε.
ᾨδὴ δ΄. Ἐκάλυψεν οὐρανούς.
Ὡς ἔμψυχος καί ζῶσα λογικῇ κιβωτός, εὐλογημένῃ Μαριάμ, τόν νομοδότην λόγον, ὥσπέρ Νῶε χωρεῖς, κατακλυσμοῦ λυτρούμενον πλάνης τόν κόσμον, καί ἀρχηγόν δεικνύμενον, ἑτέρου κόσμου δευτέρου καί βίου κρείττονος.
Τιμῶμέν ἐν σε τό χρυσοῦν, θυμιατήριον ἐν ὦ, ὁ λόγος τοῦ Πατρός ἀνάψας, παναγίαν σάρκα, τήν οἰκουμένην ἔπλησε, θείας εὐώδους ὀσμῆς καί καθηγίασε, τόν μολυνθέντα ἀέρα, κνήσῃ σπονδῶν ἐναγῶν Θεομακάριστε.
Ἰάσεως πᾶσι δρόσον ἀποστάζεις Ἁγνῇ τῶν ἰαμάτων ὡς πηγή καί σωτηρίου κρήνη, και Θεοῦ ποταμός πεπληρωμένος ὑδάτων θείων, ἀύλων ψυχοτρόφων καί ζωοποιῶν· ὅθεν κάμε δυσωπῶ σε νοσοῦντα, ἴασαι.
Ἡ Πάναγνος ἀληθῶς καί πάντων Δέσποινα, ἡ τόν Δεσπότην τοῦ παντός ἀνερμνηνεύτῳ λόγῳ, συλλαβοῦσα Χριστόν, τῆς δεσποτείας τοῦ τυραννοῦντος, δραπέτου δεσπότου κοσμοκράτορος, λυτρωσαμένῃ με δεῖξον, δοῦλον σου γνήσιον.
ᾨδὴ ε΄. Ὡς εἶδεν Ἠσαΐας.
Τήν θείαν μυροθήκην τοῦ ἀθανάτου Μύρου· τήν ἁγίαν πηγήν τού ζωοποιοῦντος ζῶντος ὕδατος· τήν πύλην τῆς σωτηρίας· τόν Παράδεισον Θεοῦ τόν λογικόν, τήν ἔμψυχον Πόλιν, Χριστοῦ τοῦ βασιλέως ὑμνῶ.
Νοῖ κεκαθαρμένῳ διαπαντός, ὁρᾶν καί ἐνοπτρίζεσθαι, σε τό ἀγαλλίαμα νᾷ τῆς καρδίας μου, Παρθένε ἰσχύν μοι δίδου, καί τῷ σῷ περιαυγάζεσθαι φωτί, καί τῆς εὐωδίας, τῆς σῆς ἀντιλαμβάνεσθαι.
Γνησίας μετανοίας· ἐνδιαθέτου πένθους καί κατανύξεως, μεριμνημένην χάριν παράσχου μοι· ἰδού γάρ ἀπεγνωσμένος, ὑπό πλήθους τῶν ἐμῶν ἁμαρτιῶν, ἁγία, Παρθένε προστρέχω τῷ ἕλει σου.
Ἡ δάμαλις, ἡ θείᾳ ἡ τετοκια, μόσχον σιτευτόν ἐκλεκτόν· ἡ ἀμνάς τόν ἄρνα, Χριστόν
ἡ τέξασα, προβάτοις τοῖς δεξιοῖς με συναρίθμησον, καί μάνδρας οὐρανῶν, καί τοῦ Παραδείσου, τῆς χλόης με ἀξίωσον.
ᾨδὴ ς’. Τούς εἰς τά τέλη.
Ναός καί πύλη καί λυχνίᾳ, κιβωτός καί καταπέτασμα· στάμνος καί ῥάβδος καί σκηνῇ γῇ ἁγία θεία τράπεζα, καί γέφυρα καί κλῖμαξ· θρόνος παστάς παλάτιον, τοῦ Θεοῦ ὤφθης Κόρη.
Καλήν σε Κόρην καί ὡραίαν, ὁ ὡραῖος κάλλει Κύριος, ὑπέρ υἱούς τῶν γηγενῶν, εὑρηκώς Ἁγνή ἀνέτειλεν, ὡς ἥλιος ὡραῖος, ὡς ἐκ παστοῦ νυμφίος, τῆς σῆς ἀφθόρου νηδύος.
Ὁ θαυμαστός ἐν τοῖς ἁγίοις, ἐθαυμάστωσε σε Δέσποινα, τό θαυμαστόν ὡς ἀληθῶς, οὐρανοῦ καί γῆς μυστήριον· διό σου τά ἐλέη, νῦν ἐπ᾿ ἐμοί θαυμάστωσον, δεομένῳ ἐλέους.
Ἡ ταπεινήν βοοτείαν φύσιν ἀνυψώσασα καί πένητας, ἡ ἀνιστῶσα, ἀπό γῆς καί πτωχούς ἐξεγείρουσα, παθῶν ἀπό κοπρίας, ἐκ τοῦ χοός Πανάμωμε, τῶν κακῶν ἔγηρόν με.
Κάθισμα. Θείας πίστεως.
Τεῖχος ἀῤῥηκτον·στερῤάν κρηπῖδα· ὅρμον ἄκλυστον, γαληνιῶντα, κεκτημένοι σε Πανύμνητε Δέσποινα, οἱ ἐν πελάγει παθῶν χειμαζόμενοι, εἰς εὔδιον λιμένα τήν σήν ἀντίληψιν, προσφεύγοντες πιστῶς γαλήνης τύχοιμεν.
ᾨδὴ ζ΄. Σέ τόν ἐν πυρί δροσίσαντα.
Ἄστρον διά σοῦ ἀνέτειλεν, Ἁγνῇ ἐξ Ἰακώβ ὁ Χριστός, ὁ ποιήσας τήν σελήνην καί τόν ἥλιον, εἰς ἀρχάς καί εἰς φαῦσιν, τῆς νυκτός καί ἡμέρας· ὅν ἐκδυσώπει τήν ἐμήν καταφωτίσα, ψυχήν.
Ὄρος Δανιήλ προεῖδε σε Παρθένε ἀλατόμητον, ἐξ οὗ λίθος Χριστός, ἄνευ χειρῶν τέτμηται· ἀλλά δέομαι ἄρον, τόν βαρύτατον λίθον, τόν τῆς πωρώσεως ταχύ ἐκ τῆς καρδίας μου.
Ῥίζης Ἴεσσαί βλαστήσασα, στέλεχος ἱερώτατον, ἀφθαρσίαν τοῖς πιστοῖς ἐκαρποφόρησας, καί ζωῆς θείας ἄνθος, εὐλογίαν ἀνθῆσαν, ἀποξηρᾶναν σαφῶς τό τῆς κατάρας φυτόν.
Ἤνεγκας Ἁγνή ὡς ἄμπελος, βότρυν ζωῆς περκάζοντα, τόν τήν μέθην τῆς ἀπάτης ἀνατείλαντα, καί πηγάσαντα κόσμῳ ἐπιγνώσεως οἶνον· ὅν περ οἱ πίνοντες πιστοί σωφρονιζόμεθα.
ᾨδὴ η΄. Ἀστέκτῳ πυρί.
Ἡ ἀεροβάμων νεφέλη, ἧς ὁ ἐποχούμενος νεφέλαις Θεός λόγος, ἐπιβάς ὡς ἐπί νεφέλης κούφης καθεζόμενος, τῆς Αἰγύπτου πάλαι κατέβαλε ξόανα· σύντριψον Παρθένε τάς στήλας τῶν παθῶν μου.
Ἡ θεία λαβίς, ἡ τόν θεῖον ἄνθρακα ἀῤῥήτως δεξαμένῃ, Θεοτόκε τῶν παθῶν μου πεπυρωμένους ἄνθρακας κατάσβεσον, Παναγίᾳ δρόσῳ σου τῶν παρακλήσεων· ἵνα σε δοξάζω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Νυμφῶνος τερπνοῦ τῶν ἁγίων, καί οὐρανοπλόκου με ἀξίωσον παστάδος,͵ ὅ νυμφών ὁ τῆς θείας δόξης, ἔνδυμα, λαμπρόν με τῆς ἀπαθείας, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ ἐνδύσασα, καί τῆς ἀφθαρσίας στολήν περιβαλοῦσα.
Νύξ με ἀφεγγής περιέχει· ἔργοις τοῦ σκότους ἐδουλώθην· ἀλλ᾽ αὐτή ᾧ φωτί σοί σου αὔγασον Κόρη, καί φώτισον ψάλλοντα· εὐλογεῖτε πάντα τά ἔργα Κυρίου τόν Κύριον.
Ὁ Εἱρμός.
Ἀστέκτῳ πυρί ἑνωθέντες, οἱ θεοσεβείας προεστῶτες νεανίαι, τῇ φλογί δέ μή λωβηθέντες θεῖον ὕμνον ἔμελπον· εὐλογεῖτε.
ᾨδὴ θ΄. Ἐν νόμῳ σκιᾷ.
Ἴδου ἡ ἐμή ἀντίληψις· ἰδού ἡ σωτηρίᾳ μου· ἰδού ἡ προστασίᾳ τῆς ψυχῆς μου καί ἀγαλλίασις· ἰδού ἡ καταφυγή μου· ἰδού ἡ σκέπη μου σαφῶς, καί ἡ βεβαίᾳ μου ἐλπίς. ἡ Παρθένος τε καί Δέσποινα.
Ὡραίαν ψυχή καί σώματι, ὡραίαν Κόρη καί τῷ νοῦ εὑρών σε ὦ ὡραῖος· ἐκ λαγόνων σοῦ παρθενικῶν ἐσωματώθη ὡς οἵδε, τήν ἀμορφίαν μου ἁγνή καθωραΐζων ὡς Θεός, ὅν ἱκέτευε σωθῆναι με.
Νέον βρέφος Κόρη φέρουσα, ἀγκάλαις σου τόν Ἄναρχον, ὡς οὖσα, Πλατυτέρᾳ οὐρανῶν· καί πάντων τῶν κτιστῶν ἁγιωτέρα Παρθένε· τοῦτον ἱκέτευε τοῦ λυτρωθῆναι με σεμνῇ τῶν ἀμέτρων παραπτώσεων.
Σύ μου τήν ζωήν κυβέρνησον, καί τήν καρδίαν πλήρωσον χαρᾶς· σύ λῦσον τάς ὀδύνας, τῶν ἀμέτρων Κόρη στεναγμῶν, καί τήν πικρίαν μου πᾶσαν, τήν τῆς ψυχῆς ἀγαθῇ, εἰς εὐφροσύνην ἀληθῆ, Παναγίᾳ, μεταρρύθμισον.
Προσόμοια. Μεγάλη τοῦ Σταυροῦ σου.
Χαίροις Ὑπεραγίᾳ Λόγον ἅγιον, ὑψίστου δεξαμένη, ἐν τῇ γαστρί σου Κόρη· χαῖρε κύδος τίμιον τῶν ὀρθοδόξων· Χαῖρε ἀύλων Ἀγγέλων εὐπρέπεια· Χαῖρε Θεόνυμφε, τό προσφύγιον πάντων.
Χαῖρε κάλλος πάγχρυσον καί πολυέραστον, τῆς οἰκουμένης πάσης, Μαρίᾳ Θεοτόκε· Χαῖρε θεία παράκλησις τῶν θλιβομένων· Χαῖρε τῶν ἀσθενούντων ἁγνῇ ἐπίσκεψις· Χαῖρε πυρίμορφε, τοῦ Κυρίου καθέδρᾳ.
Χαῖρε στῦλε παρθενίας ἀκλινέστατε· Χαῖρε παντευεργέτις, τῶν σέ ὑμνολογούντων· Χαῖρε παλάτιον χρυσαυγές βασιλέως· Χαῖρε ὁ μέγας ἐν μικρῷ Κόσμος Πάναγνε· Χαῖρε κεφάλαιον, τῆς ἡμῶν σωτηρίας.
Σύ μόνη προστασίᾳ πέλεις ἀκαταίσχυντος, καί καύχημα, Παρθένε, χριστιανῶν καί δόξα· σύ μοῦ στέρησον τούς πόνους καί τά νέφη, πῶν συμφορῶν Ἄχραντε, μετάστρεψον͵ θυμηδίας εἰς φέγγος.
ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕἸΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ
Οὐ ἡ ἀχροστιχίς.
Τρίτος Πάναγνε, ψαλμός ἐξ Ἀρσενίου.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος γ΄. Χέρσον ἀβυσσοτόκον.
Τόν ὄντως ὑπέρθεον Κόρη πάναγνε, τόν βροτούς τούς λογικούς, μεταθέντα ἀλογίας, ἐπί λόγου τήν χάριν, ἡ μόνη μητρικῶς τεκοῦσα, Λόγον, λόγον δοθῆναι μοι, αἴτησαι Θεομῆτορ, τοῦ μέλπειν καί δοξάζειν σε.
Ῥωσθέντες οἱ ῥώσεως ψυχῶν ἄμοιροι τῇ εὔρώστῳ σου σεμνῇ, δυναστείᾳ ὡς πρός θεῖον, ἰατρόν προσφευγότες, τό σόν ἐπιζητοῦμεν σθένος, τοῦ τό σαθρόν τῆς φύσεως, δύναμην προσλαβέσθαι ὑμνεῖν καί μακαρίζειν σε.
Ἰόν τόν πανώλεθρον ὅν πρίν ἤμεσεν, ἐπί φύσιν τήν ἡμῶν, ὁ εἰσδύς ἐν παραδείσῳ, κακός σύμβουλος ὄφις, ἐν γλυκασμῷ σου θείῳ, Μήτηρ Θεοῦ καθάρασα, δοξάζειν σε καί χαίρειν ἡμᾶς νῦν ἐνδυνάμωσον.
Τοῦ φύσει φυτοῦ ζωοποιοῦ Δέσποινα, θεωρίᾳ νοερᾷ παραδόξως νῦν τρυφῶντες σοῦ θερμῇ μεσιτείᾳ, οἱ πρός γῆν ἐκνενευκότες πάλαι, καί ξύλου βρώσει θνήξαντες, σέ κατά χρέος πάντες, ἐν ὕμνοις μεγαλύνομεν.
ᾨδὴ γ΄. Τό στερέωμα.
Ὅνπερ ἄσυλον, ὡς θησαυρόν Θεοτόκον, ἐν μήτρᾳ σου δέδεξαι Χριστόν δυσώπει, τοῦ πλουτίσαι τούς πιστῶς εὐφημοῦντας σε.
Σύ στερέωμα, ὤφθης τό μέσον ὑδάτων, τόν ἥλιον φέρουσα δικαιοσύνης, ὅν δυσώπει, φωτισθῆναι τούς δούλους σου.
Πάντων Δέσποινα, ἡ τόν γλυκύτατον βότρυν, βλαστήσασα ἄμπελος παντί τῷ κόσμῳ, εὐφροσύνη σου φαιδρᾷ πάντας εὔφρανον.
Ἄρον Πάναγνε, τόν ἐν, κακίας ζυγόν μου, καί κούφισον πάνδεινον κλοιόν πταισμάτων· ὅπως εὔθυμος ἀεί μακαρίζω σε.
ᾨδὴ δ΄. Ἐκάλυψεν οὐρανούς.
Νενίκηκας ἀρεταῖς, σεμνῇ τά σύμπαντα, τόν οὐρανόν μέν καθαρῷ, τήν γῆν δέ
πᾶσαν, τῷ φρικτῷ ἁγνισμῷ· ὑπερβαίνεις καί θαλάσσας ἐν πλάτει· μή οὖν ἐλλίπῆς Δέσποινα, ὑπέρ τῶν πάντων πρεσβεύειν, Ἁγνῇ Μητρόθεε.
Ἀνέθαλεν ἀληθῶς, ῥάβδος τό πρίν Ἀαρών, συνανέβαλε ταύτῃ δέ, καί Ἰεσσαί ἡ ῥάβδος, σέ προτυποῦσαι Ἁγνῇ· ἡ μέν γάρ ἐξ ἱερέων σε, ἡ δε σε εἶναι, ἐκ βασιλέων ἔδειξεν· ἡ οὖν ἐξ ἄμφω φυεῖσα, σῷζε τούς ἅπαντας.
Γινώσκοντες πάγκαρπον Ἄχραντε ἄρουραν, ἐν ἀσπερμάντω τῆ σπορᾷ, στάχυν βλαστήσασάν σε, τόν τρέφοντα τά πάντα, καί φύσεως ἀπᾴσῃς τόν πλάστην, Χριστόν ἀρτοποιοῦσαν ἐν σπλάγχνοις, σέ δυσωποῦμεν λιμοῦ νοητοῦ ἡμᾶς λύτρωσαι.
Νενόησαι τῆς Τριάδος πόλις ἔμψυχος· τοῦ ποταμοῦ γάρ ἀγαθῇ, σέ κατευφραίνει. Πνεύματος ὁρμήματα· πατήρ δέ σε ὡς σκῆνος ἁγνίζει· καί μένει σου ὁ υἱός ἐν μέσῳ· ὅθεν ἡμᾶς ἀσαλεύτους, φρούρει τῇ σκέπη σου.
ᾨδὴ ς΄. Ὡς εἶδεν Ἠσαΐας.
Ἐν φύσει τῇ ἀστέκτῳ ὁ ἐκ Πατρός, ἀκτίστως γεννηθείς υἱός, διά σοῦ ἀτρέπτως κτίζεται Πάναγνε· ὦ θαῦμα! πῶς ἐν σῇ μήτρᾳ ἡ σοφίᾳ, οἶκον πλάττει ἑαυτῇ, ἡμᾶς δέ συμπλάττει, καί εἰρήνην χαρίζεται.
Ψυχικήν μου τήν ἀχρείαν τήν ἐν νόος, ὀδοῦσιν ὄμφακος βρώσει, ἁμαρτίας ἄγαν αἷμοδιάσασαν, σαῖς πρεσβείαις Μήτηρ Θεοῦ, πρός γλυκύτητα μετάγουσα ζωῆς, ἄρτῳ οὐρανίῳ, καί σῆς χάριτος ἔμπλησον.
Ἀ πρίν ἐπεθύμουν Ἄγγελοι ἰδεῖν, ὅπως φύσεως ὅ Κτίστης αὐτῶν, ἐλθών ἐπελάβετο· αὕτη νῦν ἰδοῦσα Παρθένε, καί σωματώσασα Θεόν, Ἀγγέλων πρωτεύεις, καί ἡμῶν δόξα δέδειξαι.
Λαμπρύνεται τά πλήθη ἁμαρτωλῶν, ἐλπίδι σῇ ῥωννύμενα καί γάρ, ἐν πᾶσι πέλεις ὡς ῥώξ ἐν βότρυϊ· δέ ὅπερ μηδόλως ἐχθίω λυμανθείημεν, ὡς ἐπήγγελται Θεός, ἐν σοί δέ Παρθένε, τήν εὐλογίαν εὕροιμεν.
ᾨδὴ ς΄. Ἐβόησε σοι.
Μαρίᾳ Μήτηρ, Χριστοῦ τοῦ Κτίστου· βίβλος Θεοῦ ἡ πανσφράγιστος, Οὐρανῶν ἐν βίβλοις, σαῖς λιταῖς Ἁγνῇ κάμε γράψον.
Οἱ πίστει θείᾳ, λυχνίαν ἄλλην, λαμπαδηφόρον φρονοῦντες σε, ἐν φωτί ἀύλῳ, ἀγαθῇ τῷ σῷ φαιδρυνθῶμεν.
Σβέσον ὡς αὔραν, ἐπιθυμίαν· θραῦσον θυμόν κακούς θῆρας μου· καί ψυχῆς τόν λόγον, τριμερῶς Παρθένε συντήρει.
Ἐν τῇ εἰκόνι, τό κατ᾽ εἰκόνα, Θεοῦ πλουτῆσαι παράσχου μοι, ἐν τῇ ὁμοιώσει, καθ᾽ ὁμοίωσιν Ἁγνῇ φρούρει.
Κάθισμα. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐκ θερμῆς σοι πίστεως, ἀναβοῶ Θεοτόκε, ἀναξίῳ στόματι, καί ῥυπαρᾷ τῇ καρδιᾷ· σῶσον με, βεθυθισμένον ταῖς ἁμαρτίαις· οἴκτειρον, τόν ἀπογνώσει θανατωθέντα· ἵνα κράζω σεσωσμένος· χαῖρε Παρθένε χριστιανῶν τό καύχημα.
ᾨδὴ ζ΄. Σέ τόν ἐν πυρί.
Ξένως ἐκτυποῖ Πανάμωμε, τόκον τόν σόν ἤ κάμινος· καί γάρ ὁ νεανίας τρεῖς φλέγων τύραννος, σύν τετάρτῳ ὑμνοῦντας, καθορῶν ἀνακράζει· εὐλογητός ὁ Θεός ὁ τῶν πατέρων ἡμῶν.
Ἄραι ὁ ποιμήν τό πρόβατον, θέλων ἐν σοί τοῦτο εὕρατο, καί περιθέμενος ἐξ ἀχράντων αἱμάτων σου, ἐπί ὤμων βαστάζει· ὅθεν πίστει βοῷμεν· εὐλογητός, ὁ Θεός ὅ τῶν πατέρων ἡμῶν.
Ῥύπος ὁ παθῶν ἀείποτε, σκοτοῖ ψυχήν μου Δέσποινα· ὡς καλάμην δέ ξηράν καί πάντῃ ἄκαρπον, ἐμπιπρᾷ ἁμαρτία διό κράζων βοῶ σοι· Θεομακάριστε ἁγνῇ, ῥυσαί καί σῶσον με.
Ῥείθρῳ ῥυπτικῷ σου κάθαρον, ἁγνή Θεογεννήτρια, τήν ψυχήν μου ῥυπωθεῖσαν ἁμαρτήμασι, τοῖς ἀτόποις Παρθένε· ἵνα πίστει σοι μέλπω· εὐλογημένῃ ἡ Θεόν σαρκί κυήσασα.
ᾨδὴ η΄. Ἀστέκτῳ πυρί.
Στάμνον σε χρυσῆν καί λυχνίαν, τράπεζαν καί ῥάβδον, θεῖον ὄρος καί νεφέλην, παλάτιον τοῦ βασιλέως καί θρόνον πυρίμορφον Θεοτόκε, πάντες πιστοί ὀνομάζομεν, τήν μετά τόν τόκον Παρθένον φυλαχθεῖσαν.
Σε κρίνον ἁγνῇ κατοπτεύσας, ὅ τά τοῦ ἀγροῦ κατακοσμήσας κρίνα λόγος, ἀκανθώδους φύσεως ἐξαίρει, καί στολήν ἐκ σοῦ ἐνδύεται· ὅθεν κράζω· ὅλον με γυμνόν ἐπένδυσον, ὅπως ἀνυμνῶ σε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ἐκ σοῦ γεννηθείς ὁ τά πάντα, φέρων ἐν τῷ ῥήματι τῷ αὑτοῦ Θεός λόγος, διά σοῦ τον καθαρμόν τῶν πταισμάτων δίδωσιν· ὅθεν σοι κράζω· σῶσον ἐν κρίσει με Δέσποινα, ὅπως ἀνυμνῶ σε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Νόος μου τῷ νόμῳ προσβάλλων, ὁ ἀντιστρατευόμενος νόμος, τῆς σαρκός καπαπείθει, μή τάς εὐθείας ὁδούς τῶν θείων θελημάτων, βηματίζειν τού υἱοῦ σου, διό δέομαι· τῇ σῇ μεσιτεία διόρθωσόν με Κόρη.
Ὁ Εἱρμός.
Ἀστέκτῳ πυρί ἑνωθέντες, οἱ θεοσεβείας προεστῶτες νεανίαι, τῇ φλογί δέ μή λωβηθέντες, θεῖον ὕμνον ἔμελπον, εὐλογεῖτε πάντα τά ἔργα Κυρίου τόν Κύριον.
ᾨδὴ θ΄. Ἐν νόμῳ σκιᾷ.
Ἰλέως τῷ σῷ προσβλέποντες, ὄμματι. ψάλλομεν ἐκ ψυχῆς· ἐλέησον τούς πάντας, διά σπλάγχνα σου Μήτηρ Θεοῦ· δεῖξον τήν θείαν σου χάριν, τοῖς τιμῶσι σε πιστῶς· ὅπως σε πάντες ἐν ὕμνοις, μελῳδοῦντες μεγαλύνωμεν.
Ὁρῶσα Ἁγνῇ τόν δοῦλον σου, ποθοῦντα σε εἰλικρινῶς, ἐν θλίψεσι βοήθει· ἐν ἀνάγκαις φύλαττε θερμῶς ἐν περιστάσεσι ῥύου· καί ἐν κινδύνοις σῷζε με· σύ γάρ τοῦ κόσμου ἡ σκέπη· καί τοῦ γένους ἡ βοήθεια.
Ὑπέρφωτον φῶς ἀγέννητον, Πατήρ ὁ θεῖος καί προβολεύς· Υἱέ Πατρός καί Λόγε, ὁ γεννηθείς ὡς φώς ἐκ φωτός· καί Πνεῦμα, ἄκτιστον θεῖον, τό λάμψαν ἐκπορευτῶς· Τριάς μονάς ὅ Θεός μου, πάντας φρούρει τῇ δυνάμει σου.
Ὑψόθεν τήν σήν ἀντίληψιν, Ἁγνῇ κατάπεμψον καί ἡμῖν· τήν δραστικήν πρεσβείαν, τήν σήν ὄρεξον πᾶσι· δός τήν τῶν ἰάσεων χάριν· καί τῶν θαυμάτων τήν πλυθύν· ἵνα. πάντες τιμῶμεν, καί ἀπαύστως μεγαλύνωμεν.
Προσόμοια. Ὁ τῷ πάθει σου Χριστέ.
Χαῖρε Μήτηρ τῆς ζωῆς· Χαῖρε Ἁειμακάριστε, Ἀγγέλων θεωρία, πανόλβιος, καί βροτῶν τό καύχημα· Χαῖρε ἡ χαράν τοῖς ἀνθρώποις πηγάσασα, Δέσποινα.
Χαῖρε κροτάφων τῆς Χριστοῦ, Ἐκκλησίας ἀνάπαυσις· καί ἀξιωμάτων Παναμώμητε,
τῶν αὐτῆς ἡ ὑπόληψις· Χαῖρε νοητή πύλη ἥν διῆλθεν ὁ Ὕψιστος.
Χαῖρε καλλονῇ Ἰακώβ, ἥν ὁ Δεσπότης ἠγάπησε· Χαῖρε αὐγή ἡ τόν ἥλιον φέρουσα, φωτίζοντα τά σύμπαντα· Χαῖρε ἡ φθορᾶς τούς βροτούς ῥυσαμένῃ τῷ τόκῳ σου.
Ἀπό πάσης προσβολῆς, ἐναντίας καί θλίψεως, καί ἐξ ἐχθρῶν δυσμενῶν Παναμώμητε, τούς δούλους σοῦ λύτρωσαι· σέ γάρ κραταιάν προστασίαν κεκτήμεθα.
ΤΗ ΠΕΜΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΘΕΟΚΤΙΣΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ.
Οὗ ἡ ἀχροστιχίς.
Ἄδω τρίτον σοι δακρύων γέμον μέλος.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος γ΄. Ὁ τά ὕδατα πάλαι.
Ἀρδευθήναι πλουσίως δάκρυσι δίδου, τάς αὔλακας τῆς ἀθλίας ψυχῆς μου, καί καρπούς φέρειν με ἑκατοστεύοντας, Δέσποινα ἀξίωσον, καί τήν καρδίαν μου πάσης, εὐφροσύνης πλήρωσον ἵνα δοξάζω σε.
Διά σπλάγχνα. ἐλέους Δέσποινα πάντων, ἐλέησον τήν ἀθλίαν ψυχήν μου, καί πυρός λύτρωσαι τοῦ αἰωνίου σεμνῇ· καί τῆς τῶν δαιμόνων με ἐπιδρομῇς Θεοτόκε, τόν ὑπό τήν σκέπην σου νῦν καταφεύγοντα.
Ὦς ἀμόλυντος οἶκος τοῦ βασιλέως, τήν πάθεσι μολυνθεῖσαν ἀτόποις, ἐμήν δέομαι καρδίαν Κόρη ἁγνῇ, κάθαρον πρεσβείαις σου, καί καθαρᾶς πολιτείας, ἔργοις καταπλούτισον.
Τί ῥᾳθύμως τόν βίον ψυχή ἀθλίᾳ παρέρχῃ; καί οὐ φοβῇ τήν ἡμέραν τῆς φρικτῆς κολάσεως; ἄλλα ἀνάστα, λοιπόν ἐκ τῶν καταπτώσεων, καί ἀμελείας προθύμως, Θεοτόκε κράζουσα, σῶσον με Πάναγνε.
ᾨδὴ γ΄. Ὁ ἐκ μή ὄντων.
Ῥῦσαι γεέννης καί πάσης ἄλλης ποινῆς, ἐν ὥρᾳ τῆς κρίσεως, σόν οἰκέτην Πανάμωμε, καί μέτοχον ποίησον, τῆς τοῦ υἱοῦ σου καί Θεοῦ Βασιλείας.
Ἰάτρευσόν μου τά τραύματα τῆς σαρκός· καί τό πολυτάραχον τῶν λογισμῶν κλυδώνιον, Δέσποινα, κατεύνασον, καί εἰρηναίαν κατάστασίν μοι δίδου.
Ταλαιπωρήσας, νῦν κατεκάμφθην δεινῶς, καί οὑκ ἔστιν ἴασις τῇ ψυχῇ μου Πανάμωμε· ἀλλά μή εἰς τέλος με, ἐγκαταλίπῃς τόν δοῦλον σου Παρθένε.
Τό πρόσωπον σου τό θεῖον τε καί σεπτόν, ἐπίφανον δέομαι σεμνή ἐπί τόν δοῦλον σου, καί ποιεῖν με δίδαξον, τά δικαιώματα Κόρη τοῦ υἱοῦ σου.
ᾨδὴ δ΄. Ἒθου πρός ἡμᾶς.
Ὄλῃ ἀγαθῇ, σύ ἀπάρχεις ὅλη καί εὔσπλαγχνος· ὅλη συμπαθής καί βοηθός, ἐν τοῖς κινδύνοις καί περιστάσεσι, Μαριάμ Πανάχραντε· διό με ὅλον φρούρησον καί τείχισον.
Νύξ με ἀφεγγής, τῶν παθῶν συνέχει τόν δείλαιον· ἀλλά τῷ φωτί σου ἀγαθῇ, τά τῆς
ψυχῆς μου νέφη διάλυσον, καί πρός φῶς ὁδήγησον, τῶν προσταγμάτων τοῦ Θεοῦ Πανάμωμε.
Σάλῳ πειρασμῶν, καί ταῖς τρικυμίαις ποντούμενος, τῶν πονηροτάτων λογισμῶν, και εἰς βυθόν ἀεί καθελκόμενος, τόν τῆς ἀπογνώσεως· σῶσον βοῷ σοι Δέσποινα τόν δοῦλον σου.
Ὅταν τῆς σαρκός, ἡ ψυχή μου μέλλῃ χωρίζεσθαι, τότε παραστᾶσα συμπαθῶς, ἐπιδρομῇς δαιμόνων με ἅρπασον, τῶν ἐπιζητούντων μου ἀδιαλείπτως Κόρη τήν ἀπώλειαν.
ᾨδὴ ε΄. Ἐπί τῆς γῆς ὁ ἀόρατος.
Ἴδε ἁγνῇ τήν ἀσθένειαν ἴδε, τῆς ταπεινῆς καί ἀθλίας ψυχῆς μου, καί ἀοράτων ἐχθρῶν τῆς ἐπαναστάσεως, καί τῆς τούτων βλάβης ῥῦσαί με.
Δαιμονικαῖς ἐπηρείαις τόν νοῦν μου, διηνεκῶς εἰς ἀτόπους ἐννοίας, ὑπεξελκόμενον μή ἐάσῃς Δέσποινα· ἀλλά στῆσον ἀπερίτρεπτον.
Ἁμαρτωλοῖς καί τελώναις ἐφάνη, ὁ σός υἱός διά σπλάγχνα, ἐλέους· ὅν μιμουμένῃ ἁγνῇ, νῦν ἐμέ οἰκτείρησον, ὑπέρ πάντας ἁμαρτήσαντα.
Κύνες πολλοί περιέσχον με ὄντως· συναγωγῇ πονηρῶν με πνευμάτων, περιεκύκλωσαν· ἀλλά τούτων Ἄχραντε, τάς ἐνέδρας διασκέδασον.
ᾨδὴ ς΄. Ἄβυσσος ἐσχάτη.
Κύμασι βυθίζομαι τῶν παθῶν, τῆς ἁμαρτίας, καί ἡδονῶν ὁ δοῦλος σου· Θεοτόκε πρόφθάσον, καί κυβερνήσει θείᾳ σου, πρός λιμένα με, μετανοίας ὁδήγησον.
Ῥεῖθρα μοι δακρύων Πνευματικῶν, παράσχου Κόρη, ἵνα πλύνω τόν βόρβορον, τῶν
πλημμελημάτων μου, καί πρός τό ὕδωρ ἴθυνον, τῆς ἀνέσεως, ἐν ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως.
Ὕπνωσα εἰς θάνατον ψυχικόν, καί ἐν τῷ τάφῳ κεῖμαι τῆς ἀπογνώσεως· ἀλλά δίδου χεῖρα μοι, καί ἀνάστησον δέομαι, πρός μετάνοιαν καί ζωήν ὁδηγοῦσα με.
Ὕπερθεν ἀνήλθοσαν ἀληθῶς, τῆς κεφαλῆς μου αἱ πολλαί ἀνομίαι μου· ὡς βαρύ φορτίον δέ, ἐπ᾽ ἐμέ ἐβαρύνθησαν· ἀλλ᾽ ἐλαφρῦνον, τόν κλοιόν μου Πανύμνητε.
Κάθισμα. Τήν ὡραιότητα.
Ἅπας ὁ βίος μου, ἐν ῥᾳθυμίᾳ πολλή, διῆλθε Πάναγνε καί νῦν προσήγγισα, τῷ τῆς ἐξόδου μου καιρῷ, καί δέδοικα τούς ἐχθρούς μου, μή διασπαράξωσι τήν ψυχήν μου Πανάμωμε, καί τῆς ἀπωλείας με, τῷ βυθῷ παραπέμψωσιν· ἀλλ᾽ οἴκτειρον τόν δοῦλον σου Κόρη, καί ῥῦσαι με τῆς τούτων κακώσεως.
ᾨδὴ ζ΄. Τό πρίν εἰκόνι.
Ὡς συμπαθής Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, τούς δούλους σου Δέσποινα, συμπαθείας ἀξίωσον, τούς ἐν πίστει τῷ σῷ υἱῷ βοῶντας· ὁ τῶν πατέρων Θεός εὐλογητός εἶ.
Νομήν ἀνάστειλον Ἁγνῇ, τῶν ἡμαρτημένων, καί τῶν βεβήλων πράξεων· ἵνα πόθῳ τῷ σῷ υἱῷ κραυγάζῳ· ὁ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητός εἶ.
Γένος βροτῶν σε δυσωπεῖ, Θεοτόκε Δέσποινα, ἐλέησον τόν δοῦλον σόν, τόν ἐν πίστει τῷ σῷ υἱῷ βοῶντα· ὁ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητός εἶ.
Ἐπί τοῦ βήματος Χριστοῦ, ὅταν μέλλω κρίνεσθαι, ὡς ὑπεύθυνος Ἄχραντε, φάνηθι μοι, ἐκ, πάσης βασάνου ῥυομένῃ, τῇ θερμῇ σου προστασίᾳ.
ᾨδὴ ἡ’. Ἀστέκτῳ πυρί.
Μή παύσῃ Ἁγνῇ δυσωποῦσα, τούς ἐν κατανύξει σε τιμῶντας λυτρωθῆναι, τῶν παγίδων τοῦ διαβόλου, τόν υἱόν σου Δέσποινα εὐλογοῦντας· πάντα τά ἔργα Κυρίου τόν Κύριον.
Οὐ χεῖρας καί ὄμματα μόνον, ἀλλά καί τόν νοῦν καί τήν ψυχήν καί τήν καρδίαν,
ἀνατείνω πρός σέ Παρθένε ὅλον με καταύγασον τῷ φωτί σου· ὅλον ἀπόπλυνον δάκρυσιν· ὅλον κατανύξει θερμῇ ἀπόλουσόν με.
Νῦν ἁμαρτιῶν με καλύπτει, καί περιταράττει με πταισμάτων ζάλης πάσης ἐπίμονος Τρικυμία· φρίττω οὖν καί δέδοικα, τάς κολάσεις· ὧν με Παναγίᾳ λύτρωσαι, τῶν ἀπηλπισμένων ἐλπίς καί σωτηρίᾳ.
Μένει με δεινή καταδίκῃ, μέλλω κατακρίνεσθαι ἐνώπιον Ἀγγέλων, καί θεάτρου μυριανθρώπου μεγάλης ἀνάγκης με ῥῦσαι τότε, μέγα καί πλούσιον ἔλεος, ἔχεις γάρ’ τεκοῦσα τόν μέγαν Βασιλέα.
Ὁ Εἱρμός.
Ἀστέκτῳ πυρί ἑνωθέντες, οἱ θεοσεβείας Προεστῶτες νεανίαι, τῇ φλογί δέ μή λωβηθέντες, θεῖον ὕμνον ἔμελπον· εὐλογεῖτε πάντα τά ἔργα Κυρίου τόν Κύριον.
ᾨδὴ θ΄. Ἐν νόμῳ σκιᾷ.
Ἐγγίζει ψυχή τό τέλος· ἐπί θύραις τό κριτήριον· ἀπόστηθι ἔργων τῆς αἰσχύνης, καί
ἐπιλαβοῦ τῆς ἀγαθῆς πολιτείας· ἔχεις γάρ σύμμαχον τήν Θεοτόκον, ἐκ πάσης ῥυομένην σέ κακώσεως.
Λῃσταῖς νοητοῖς Πανάμωμε, περιπεσών ὁ δείλαιος, ταῖς τούτων μεθοδείαις, τόν χιτῶνα μου τῆς ἀρετῆς, φρενοβλαβῶς ἐξεδύθην· καί ψυχοφθόρων πληγῶν, πεπληρωμένος βοῷ σοι· Θεοτόκε μή παρίδῃς με.
Ὁ βίος μου ὅλος Ἄχραντε, ῥᾳθύμως ἐκτετέλεσται, καί ἤγγισα τῷ ᾄδῃ νῦν τῆς ἀπογνώσεως Ἁγνῇ· ἄλλο, διόρθωσιν δίδου, καί μή ἐάσῃς με ἐν τῇ τοιαύτη κακώσει, τόν προσφεύγοντα τῇ σκέπη σου.
Σαρκός τῆς ἐμῆς ἀσθένειαν, καί τῇ ἧς ψυχῆς τό ἄτονον· καρδίας τήν ὀδύνην, καί τάς τοῦ νόος μου ἐκτροπάς, σοί ἀναθέμενος κράζω· ἑκάστῳ τούτων Ἁγνῇ, δίδου τήν ἴασιν ὅπως, ἐν αἰνέσει μεγαλύνω σε.
Προσόμοια. Μεγάλη τοῦ Σταυροῦ σου.
Χαῖρε ἡ προστασίᾳ πάντων Μητροπάρθενε, τό κλέος τῶν ἐν πίστει, θερμή σε δοξαζόντων· Χαῖρε πάγκαλλον ὡράισμα τοῦ Κόσμου· Χαῖρε καύχημα καί στήριγμα καί ἀνέδρευτον ἕρκος.
Χαῖρε ἡ τεκοῦσα μόσχον τόν ἄμωμον, δάμαλις χαῖρε μόνη Ὑπερευλογημένῃ· Χαῖρε δεδοξασμένῃ· Χαῖρε τίμιον ἀγλάϊσμα, Ἀγγέλων· Χαῖρε ζωῆς πρόξενε, ἀνύμφευτε Θεοτόκες Μαρία.
Χαῖρε λαμπάς τοῦ κόσμου Ἁγνῇ ἡ ἀκοίμητος· Χαῖρε πάγκαλε νύμφῃ· Χαῖρε χρυσοῦν καί θεῖον παλάτιον τοῦ Λόγου χαῖρε Κόρη, ἁπάντων μόνον καταφύγιον, τῶν βοώντων σοί χαῖρε.
Λεόντων ψυχοφθόρων ῥῦσαί με πρεσβείαις σου, ἐλπίς καί προστασία,, τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων· καί ὁδήγησόν με εἰς τήν ἄνω βασιλείαν, καί, καθορᾶν τό κάλλος ἀξίωσον, τοῦ υἱοῦ σοῦ Παρθένε.
ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος γ΄. Ὁ τά ὕδατα πάλαι.
Χαῖρε θρόνε Κυρίου· Χαῖρε Παρθένε, ἡ λύσασα, τήν ἀχλύν τῆς ἀπάτης, καί πρός φῶς ἄδυτον πάντας ἑλκύσασα· Χαῖρε ἀπειρόγαμε· Χαῖρε Θεόγραφε τόμε· τῶν πιστῶν τό στήριγμα χαῖρε Πανύμνητε.
Χαῖρερε στάμνε, τό μάννα, φέρουσα, ἔνδον, τούς πάντας καταγλυκαίνουσα πίστει, ἀληθῇ Δέσποινα ὁμολογοῦντες σε· χαῖρε πάσης κτίσεως, τόν κυβερνήτην τεκοῦσα· χαῖρε αὐγάσασα τῷ Κόσμῳ Πάναγνε.
Πολυέραστον κάλλος, Πάνσεμνε χαῖρε, ἡ πάντας τῷ ὑπέρ φύσιν σου τόκῳ, ἐν βυθοῦ σώσασα τῆς ἀπιστίας Ἁγνῇ, καί πρός πίστιν ἔνθεον χειραγωγήσασα, μόνη· χαῖρε Παντευλόγητε χαῖρε Θεόνυμφε.
Φωτοδόχε Παρθένε, χαῖρε ἡ μόνη τεκοῦσα, τήν σωτηρίαν τοῦ κόσμου, ἡ ἐλπίς ἅπασα τῶν δυστυχούντων Ἁγνῇ· χαῖρε ζωοπάροχε· χαῖρε σεμνῇ Παναγίᾳ· χαῖρε τό ἀείζωον ῥεῖθρον πηγάσασα.
ᾨδὴ γ΄. Ὁ ἐκ μή ὄντων.
Ἡ Θεία κλῖμαξ ἥν εἶδεν ὁ Ἴακωβ, θνητούς ἡ ἀνάγουσα, πρός οὐράνιον εἴσοδον· χαῖρε Πανακήρατε· καί δυστυχούντων ἐλπίς χαρᾷ καί σκέπη.
Ἡ φλογοφόρος λαβίς ἡ τόν νοητόν, ἄνθρακα κατέχουσα, χαῖρε Μῆτερ ἀνύμφευτε, πυρί τόν καθαίροντα, τήν ἁμαρτίαν Ἁγνῇ παντός τοῦ κόσμου.
Ἡ ῥάβδος χαῖρε τό ἄνθος τό ζωηρόν, Παρθένε καί ἄφθορον παραδόξως βλαστήσασα· χαῖρε Παναμώμητε· χαῖρε φαιδρόν ἐνδιαίτημα Κυρίου.
Στάμνον τοῦ μάννα, τοῦ νοητοῦ σε Ἁγνῇ, γινώσκοντες, κράζομεν, ἀσιγήτως τό χαῖρε σοι, Παναγίᾳ, Δέσποινα· χαῖρε πιστῶν ἀσφαλής φρουρά καί σχιέπη.
ᾨδὴ δ΄. Ἔθου πρός ἡμᾶς.
Χαῖρε νοητῇ, χελιδών ὄντως ἡδυλάλος, παύσασα, χειμῶνα νοητόν, καί πρός τό ἔαρ μεταρρυθμίσασα, πάντας τούς ἐν πίστει σε, καθαρωτάτη Κόρη μεγαλύνοντας.
Χαῖρε μυστική, ζῳοτρόφε τράπεζα Δέσποινα, ἄρτον τόν οὐράνιον Χριστόν ἐν μέσῳ ταύτης φέρουσα Ἄμωμε· ἐξ οὗ οἱ μετέχοντες, ζωῆς ἀρρήτου καί χαρᾶς πληρούμεθα.
Χαῖρε θησαυρέ, Παρθενίας ὄντως καί καύχημα· χαῖρε ἡ τήν πέτραν τῆς ζωῆς, ἐν τῇ
γαστρί σου μόνη χωρήσασα· χαίροις ὑπερθαύμαστε· χαῖρε πεσόντων ἀσφαλής ἀνόρθωσις.
Χαῖρε πιστῶν, ἀκλινές καί θεῖον ὀχύρωμα· χαῖρε τῶν ἀπίστων δυσμενῶν, καί πονηρῶν ἐχθρῶν ἀμυντήριον· χαίροις Ὑπερθαύμαστε, εὐλογημένῃ χαῖρε πάντων Δέσποινα.
Χαίροις φωτός ἀνεσπέρου χωρίον· χαῖρε Ἁγνή νοσούντων θεραπείᾳ, καί ἄχος ἀύλον· χαῖρε θεῖον τέμενος, τοῦ Δεσπότου πανσεβάσμιε.
Χαῖρε σκηνῇ πλατυτέρᾳ νεφέλης· τό χρυσαυγές δοχεῖον τοῦ Ὑψίστου· χαῖρε Πανύμνητε· χαῖρε μῦρον τίμιον, καί θυμίαμα, πανεύοσμον.
Χαῖρε πιστῶν ἀκλινέστατον τεῖχος· ἡ κραταιᾷ τοῦ κόσμου προστασίᾳ· χαῖρε πανάσπηλε· χαῖρε πάντων στήριγμα, τῶν ὑμνούντων σε Θεόνυμφε.
Τό φωτεινόν τοῦ Δεσπότου δοχεῖον· χαῖρε σεμνῇ Ἀδάμ τοῦ πεπτωκότος, μόνη ἀνόρθωσις, καί τῆς Εὔας λύτρωσις, τῶν δακρύων χαῖρε Πάνσεμνε.
ᾨδὴ ς΄. Ἄβυσσος ἐσχάτη.
Χαῖρε σοι προθύμως τοῦ Γαβριήλ, πᾶς ὁ λαός σου γεγηθότες κραυγάζομεν · Θεοτόκε Δέσποινα· χαῖρε Ἁγνῇ πολύφωτε, ἡ τόν ἥλιον τοῖς πιστοῖς ἀνατείλασα.
Χαῖρε σοι βοῶμεν περιχαρῶς, τῇ Παναμώμῳ καί Μητρί τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· χαῖρε βάτε ἄφλεκτε, καί χώρα, ἀγεώργητε, τόν οὐράνιον ἡ βλαστήσασα, ἄσταχυν.
Χαῖρε σοι τῇ βασιλίδι πιστοί, ὁμονοοῦντες ἀσυγχύτως κραυγάζομεν· χαῖρε κλῖμαξ ἔμψυχε, τούς βροτούς ἀνάγουσα, πρός οὐράνιον καί ἀκήρατον εὔκλειαν.
Ἅπαντες τό χαῖρε χαρμονικῶς, σοί τῇ τεκούσῃ τήν ἀείζωον δύναμιν, ἐκβοῷμεν Ἄχραντε· χαῖρε παστάς ὁλόφωτε· χαῖρε κράτιστον οἰκουμένης ὀχύρωμα.
Κάθισμα. Τήν ὡραιότητα.
Χαῖρε εὐρύχωρον, Θεοῦ παλάτιον χαῖρε πολύφωτον Χριστοῦ ἀνάκτορον χαῖρε χρυσόπλοκε παστάς, καί κλίνη πορφυρόστρωτε· θάλαμε πυρίμορφε· οὐρανέ ὑψηλότατε· ἔμψυχε Παράδεισε· λογικόν ἐνδιαίτημα· περίδοξε τοῦ Δεσπότου θρόνε, χαῖρε Μαρία, Θεοτόκε.
ᾨδὴ ζ΄. Σέ τόν ἐν πυρί.
Χαῖρε φωτοφόρον οἴκημα, Μαρίᾳ Πανακήρατε· χαῖρε σκήνωμα, τοῦ Κτίστου καθαρώτατον· χαῖρε τεῖχος καί σκέπη, τῶν πιστῶς μελῳδούντων· εὐλογητός ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων.
Χαῖρε σωτηρίας πρόξενε, βροτῶν καί καταφύγιον· ὡραιότης Ἐκκλησιῶν καί εὐπρέπεια. Χαῖρε νῖκος Ἀνάκτων, μελῳδούντων καί θάρσος· εὐλογητός ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων.
Χαῖρε τῶν Παρθένων καύχημα· μητέρων ἐγκαλλώπισμα· χαῖρε πλοῦτε πενομένων ἀνεξάντλητε, χαῖρε κράτος καί δόξα, τῶν πιστῶς ἐκβοώντων· εὐλογητός ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων.
Χαῖρε Θεοτόκε Πάνσεμνε, βροτῶν τό καταφύγιον· χαῖρε τόπε ἁγιάσματος, καί σκήνωμα τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου, ὅν ὑμνοῦντες βοῷμεν· εὐλογητός ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων.
ᾨδὴ ἡ’. Ἀστέκτῳ πυρί.
Ἶνα σοι πιστοί εὐχαρίστως, χαῖρε ἐκβοήσωμεν Παρθένε, ῥῦσαι πάσης, ἁμαρτίας ἡμᾶς καί ζάλες, πάσης περιστάσεως καί ἀνάγκης· πάσης συμφορᾶς καί θλίψεως, καί τῆς τῶν βαρβάρων δεινῆς ἐπικρατείας.
Ὡς τῶν οὐρανῶν Πλατυτέραν, καί τῶν Χερουβείμ, ἐνδοξοτέραν Θεοτόκε, γνόντες σε πάντες σοί προσφωνοῦμεν· χαῖρε Μητροπάρθενε· χαῖρε πάντων βροτῶν ἡ ἀνάκλησις, καί πανωλεθρίᾳ, καί κατάπτωσις δαιμόνων.
Ἀπείρων με θλίψεων ῥῦσαι, τῶν ἐπερχομένων συνεχῶς μοι τῷ ἀθλίῳ, συμφορῶν τε καί πάσης βλάβης, πάσης κατακρίσεως, πάσης νόσου, πάσης ἀπειλῇς καί μάστιγος· ἵνα σε δοξάζω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ναόν τόν τοῦ σώματος οἴμοι! ἔχρανα. ὁ ἄθλιος ἀφρόνως, τῷ βορβόρῳ ἐπιμένων τῆς ἁμαρτίας· κάθαρόν με δέομαι, ῥυπτικῷ δοῦ ῥείθρῳ, Πανάμωμε Δέσποινα, καί χαράν πρός θεία εἰσάγαγε καί δόξαν.
Ὁ Εἱρμός.
Ἀστέκτῳ πυρί ἑνωθέντες, οἱ θεοσεβείας προεστῶτες νεανίαι, τῇ φλογί δέ μή λωβηθέντες θεῖον ὕμνον ἔμελπον· εὐλογεῖτε.
ᾨδὴ θ΄. Καινόν τό θαῦμα.
Ναόν φρονοῦντες, σέ χωρητικόν, καί γιγνώσκοντες, τοῦ τῶν ἁπάντων Κτίστου καί Θεοῦ Παναγίᾳ Δέσποινα, τό χαῖρε σοι πόθῳ, ἀναβοῶμεν πάντες οἱ δοῦλοί σου· σοφίας Θεοῦ χαῖρε δοχεῖον· χαῖρε πιστῶν πρός Θεόν, σωτηρίᾳ ἀκαταίσχυντε.
Ἡ θεία σκέπη, χαῖρε τῶν βροτῶν· τῶν ταγμάτων τε τῶν οὐρανίων χαῖρε· χαρά Ἀποστόλων καύχημα· μαρτύρων ἡ δόξα· τῶν ἀθλοφόρων χαῖρε θάρσος ἄρρηκτον, ἁπάντων Ὁσίων καί δικαίων, χαῖρε φαιδρόν τε καί περιβόητον ἐγκαλλώπισμα.
Σύ μου τήν φλόγα σβέσον τῶν δεινῶν· σύ κατεύνασον τόν σάλον Ἁγνή καί τήν λύτην Πράϋνον· τά δάκρυα παῦσον· τάς συμφοράς ἀπέλασον μακράν ἀπ᾽ ἐμοῦ· χαράν δέ μοι δίδου τῷ σῷ δούλῳ· ὅπως ἀπαύστως ὡς εὐεργέτην μου μεγαλύνω σε.
Θεοκυήτωρ, πάντων τῶν εἰς σέ, προστρεχόντων σκέπη καί ἀντίληψις κραταιά, τάς αἱτῆσεις πρόσδεξαι, νυνί τῶν σῶν δούλων, μιαιφόνων λύτρωσαι χειρῶν ἀγαθῇ, ὡς ἄμαχον ἔχουσα τό κράτος· ὅπως ἀπαύστως, ἐν ὑμνῳδίαις σε μεγαλύνωμεν.
Προσόμοια. Ὁ τῷ πάθει σου Χριστέ.
Χαῖρε ὄχημα λαμπρόν, τοῦ Δεσπότου τῆς κτίσεως· Χαῖρε θερμόν βροτῶν ἱλαστήριον· Χαῖρε Ἀπειρόγαμε· Χαῖρε ἡ Θεόν τοῖς ἀνθρώποις ἑνώσασα Ἄχραντε.
Χαῖρε ξένου καί φρικτοῦ, μυστηρίου φανέρωσις· Χαῖρε δί ἧς ἠνοίχθη Παράδεισος· χαῖρε θεία τράπεζα· Χαῖρε τό φθαρτόν παραδόξως Ἁγνῇ ἀφθαρτίσασα.
Χαῖρε κόσμου θησαυρέ· αἱ πενήτων προμήθεια· Χαῖρε τῶν δυστυχούντων τό στήριγμα· Χαῖρε ἀνόρθωσις, πεπτωκότων· Χαῖρε ἀσθενούντων ἀκέστωρ καί ἴαμα.
Τῶν πολλῶν ἁμαρτιῶν, ἐννοῶν μου τό πέλαγος, ἐπί τήν σήν Ἄχραντε βοήθειαν προστρέχων ὁ δύστηνος· σῶσον με Ἁγνῇ καί τῶν χαλεπῶν ῥῦσαι κολάσεων.
ΑΡΧΗ ΤΟΥ Δ’. ΗΧΟΥ
ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤῊΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ ΦΩΤΩΝΥΜΙΚΟΣ.
ΠΟΙΗΜΑ ΘΕΟΚΤΙΣΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ.
Οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
Φωτδοχεῖον, φώτισον φωτί σου.Ἀμήν.
ᾨδή α΄. Ἦχος δ΄. Θαλάσσης τό ἐρυθραῖον.
Φωτί, με τῶν πρεσβειῶν σου φώτισον, Θεογεννήτρια, ἡ γενομένῃ Μήτηρ τοῦ φωτός τοῦ ἀδύτου Πανάχραντε· καί φωτισμόν με γνώσεως, παρασχεθῆναι καθικέτευσον.
Ὡς οὖσα φωτοειδής. Πανάχραντε, Θεογεννήτρια, φωτιστικαῖς πρεσβείαις σοῦ ‘Aγνή, σκοτισθέντα με φώτισον, καί τοῦ φωτός βαδίζειν με, τάς θείας τρίβους καταξίωσον.
Τήν νύκτα, τῶν λογισμῶν μου φώτισον, φωτί σοῦ Πάναγνε, καί τήν ψυχήν μου πύλη, τοῦ φωτός, φωτοφόρον ἀπέργασαι· ἴνα, τό φῶς θεάσωμαι, τοῦ φωτοδότου καί Θεοῦ ἡμῶν,
Ὀμίχλην μου τῶν παθῶν ἀπέλασον, τό φῶς ἡ τέξασα, Θεογεννῆτορ Κόρη ἡ φωτός, προφανῶς ὑπερλάμπουσα, ἡλιακοῦ Πανάχραντε, φωτοκυῆτορ παντευλόγητε.
ᾨδή γ᾽. Εὐφραίνεται ἐπί σοί.
Συγχώρησιν ἐξαιτῶ, φωτιστικῶν σου πρεσβειῶν Ἄχραντε, ἥν συμπαθῶς δίδου μοι, φῶς τό ἐκ φωτός ἡ κυησάσα.
Διάνοιαν σκοτεινήν, τῇ φωτοφόρῳ σου αὐγῇ φώτισον· σύ γάρ φρικτῶς τέτοκας, τοῦ Πατρός Ἁγνῇ τό ἀπαύγασμα.
Οὐκ ἔστιν ἐπί τῆς γῆς, ἁμαρτωλότερος ἐμοῦ Πάναγνε· ὅθεν βοῷ φώτισον, πύλη τοῦ φωτός τήν καρδίαν μου.
Χωρίον φωτοειδές, τῆς ὑπερφώτου ἀληθῶς φύσεως, φῶς θεϊκόν Ἄχραντε, καί φωτός ἀκτῖνα παράσχου μοι.
ᾨδή , δ΄. Ἐπαρθέντα σε ἰδοῦσα.
Ἐκ νεότητος μόν Πάναγνε φωτοτόκε, ταῖς ἡδοναῖς ῥερύπωμαι τῆς δικαιοσύνης, ἥλιον
τεκοῦσα, Χριστόν, φωτί σου νῦν φώτισον, τήν ἀμαυρωθεῖσαν καρδίαν μου.
Ἰατρεῖον σύ Πανύμνητε φωτοτόκε, φωτιστικόν ὑπάρχουσα, φώτισον τόν γοῦν μου, λόγου φωτοφόρε σκηνή, καί ῥῦσαι τοῦ σκότους με, ἐν φωτί ἀΰλῳ σκηνοῦσα με.
Ὁλοτρόπως τῇ κακίᾳ κατεδουλώθην, ἀλλ᾽ ἐπί σοί προσφεύγω νῦν ὁ ἐσκοτισμένος, φώτισόν με πύλη φωτός, καί ῥῦσαι γεέννης με, καί φωτός ἀΰλου με ἔμπλησον.
Νομοθέτην ἡ τεκοῦσα, καί φωτοδότην, τήν χαλεπήν ἀπέλασον, σκοτίαν νόος μου, σοῦ τῶν πρεσβειῶν τῷ φωτί, καί σῶσον με Δέσποινα, τόν μεμολυσμένον ἀμόλυντε.
ᾨδή ε΄. Σύ Κύριέ μου φῶς.
Φῶς σύ τό ἐκ φωτός, ὑπέρ λόγον κυήσασα, φῶς δίδου μοι ἐπιστρέφειν, ἐκ ζοφώδους ἀγνοίας, τόν πίστει ἀνυμνοῦντα σε.
Ὡς οὖσα, Χερουβείμ, Σεραφείμ Ὑπερτέρᾳ τε, Πανάχραντε Θεοτόκε; τήν ψυχήν μου φωτί σου, φωτοκυῆτορ φώτισον.
Τίς δύναται νοεῖν, τοῦ φωτός σου τό ἄρρητον, ὑπέρφωτε Θεοτόκε, τῆς Τριάδος τόν ἕνα, φρικτῶς γάρ σύ γεγέννηκας.
Ἰσότιμον Πατρί, τόν Υἱόν καί τῷ Πνεύματι, Πανάχραντε φωτοδότην, ὑπέρ λόγον τεκοῦσα, φωτί μέ τούτου φώτισον.
ᾨδή ς΄. Θύσω σοι.
Στρέψον μου, εἰς χαρμονήν τό πένθος Πανύμνητε, καί τήν τῶν νόσων ὁμίχλην, καί παθῶν ἁπάντων τήν τρικυμίαν, εἰς γαλήνην, καί τελείαν ὑγείαν μετάβαλε.
Οἴκτειρον, ὡς συμπαθής ἐμέ τόν ἀκάθαρτον, καθαρωτέρᾳ ὡς οὖσα, λαμπηδόνων Ἄχραντε τοῦ ἡλίου, καί φωτός μου, τήν καρδίαν ἐνθέου σου πλήρωσον.
Νεύσεσι, φωτιστικαῖς Παρθένε ὁδήγησον, τόν σκοτισθέντα ἀθλίως, πρός τό φῶς τό ἄδυτον τοῦ Υἱοῦ σου· καί τόν λύχνον, τῆς ψυχῆς μου σβεσθέντα ὑπάναψον.
Μόνην σε, τιμιωτέραν ἔγνωμεν Πάναγνε, τῶν Χερουβείμ ὡς τεκοῦσαν, τοῦ φωτός τόν πρύτανιν Θεοτόκε· ὅν δυσώπει, πρός τό φῶς με σκηνῶσαι τό ἄδυτον.
Κάθισμα. Ὁ ὑψωθείς.
Τῆς ἀρετῆς καί μετανοίας τήν τρίβον, τήν τεθλιμμένην καί στενήν καί τραχεῖαν, χαρμονικώς ὁδεύειν με ἐνίσχυσον ἁγνή, πλάτυνον ἐν θλίψεσι, τήν στενήν μου καρδίαν· πλούτισον ἐν πράξεσιν, ἀγαθαῖς τήν ψυχήν μου, καί ἐκ παθῶν στενώσεως αὐτήν, εἰς πλατυσμόν ἀπαθείας ἐξάγαγε.
ᾨδή ζ΄. Ἐν τῇ καμίνῳ.
Ἐγώ Παρθένε, ταῖς ἀνομίαις ὑπερβέβηκα, πάντας τούς πρό νόμου Πάναγνε ἀληθῶς, καί ἐν νόμῳ ἡ κυήσασα, φῶς τό ἀπρόσιτον, τῶν πταισμάτων μου σκότος ἀφάνισον.
Φθαρέντα κόσμον, ἀνακαινίζεις Μητροπάρθενε, Κόρη ἡ τεκοῦσα φῶς τό ἀληθινόν, τό φωτίζον πάντα ἄνθρωπον· διό νῦν φώτισον, τῆς ψυχῆς μου τά ὄμματα δέομαι.
Ὡραιοτάτην, Κυριοτόκε καί ὁλόφωτον, νῦν μου τήν ψυχήν ἀπέργασαι, ἡ φρικτῶς τοῦ Πατρός ἀποκυήσασα, σύ τό ἀπαύγασμα, καί φωτός ἀϊδίου με ἔμπλησον.
Τήν συντριβήν μοῦ, τήν ψυχικήν θεράπευσον Μαριάμ, ὄχημα φωτός, καί δίδου μοι πρός τό φῶς, τοῦ Υἱοῦ σου τάς πορείας μου, ποιεῖσθαι πάντοτε· ἵνα βλέψω τό φῶς τό ἀνέσπερον.
ᾨδή ἡ’. Χεῖρας ἐκπετάσας.
Ἴδω σου τό φῶς τῶν πρεσβειῶν, ἡ φῶς κυήσασα, βροτοῖς τό ἄρρητον, καί τάς αἰσθήσεις μου Ἄχραντε, τῆς ψυχῆς καταφωτίζουσαν· καί τῆς ἀγνοίας τό δεινόν, σκότος ἐξαίρουσαν ἵνα κράζω· φωτοκυῆτορ χαῖρε Πανάμωμε.
Σκότος τῶν παθῶν μου φωτεινῇ, νεφέλη ἔμψυχε, Μαρίᾳ Πάναγνε, τῇ φωτορόρῳ σου φώτισον, ἱκεσίᾳ μητροπάρθενε· καί καταλάμπρυνον τόν νοῦν· ἵνα σῳζόμενος ἀνακράζω· φωτοκυῆτορ χαῖρε Πανάσπιλε.
Ὄλβιος καί πλήρης φωτισμοῦ, ἡ σή Πανάχραντε, πρεσβείᾳ πέφυκε, τοῦ κόσμου πάντα, τά πέρατα, φωταυγίζουσα Πανύμνητε, καί τάς καρδίας τῶν πιστῶν, καταλαμπρύνουσα τῶν βοώντων· Φωτογεννῆτορ χαῖρε Ἀμόλυντε.
Ὕμνος σοι ἐπάξιος οὐδείς, προσενεχθήσεται Κόρη ὁλόφωτε· σύ γάρ Πανάχραντε τέτοκας, φωτοδότην ὑπέρ ἔννοιαν, καταφωτίζοντα ψυχάς, Χριστόν τόν Κύριον, τῶν βοώντων· φωτοκυῆτορ χαῖρε Παντάνασσα.
Ὁ Εἱρμός.
Χεῖρας ἐκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, ἐν λάκκῳ ἔφραξε· πυρός δέ δύναμιν ἔσβεσαν, ἀρετήν περιζωσάμενοι, οἱ εὐσεβείας ἐρασταί Παῖδες κραυγάζοντες· εὐλογεῖτε πάντα.
ᾨδή θ΄. Λίθος ἀχειρότμητος.
Ἄχραντε φωτώνυμε Κόρη, τῇ φωτοφόρῳ σου πρεσβείᾳ, φώτισον νόος μου τάς κόρας, καί τάς αἰσθήσεις πάσας τοῦ σώματος· ἵνα τό φῶς θεάσωμαι, τοῦ φωτοδότου καί Σωτῆρός μου.
Μόνος ὑπερέβην Παρθένε, τῶν γηγενῶν τήν πᾶσαν φύσιν, ἐν ταῖς ἀσωτίαις καί ὥφθην,κτηνῶν ἀλόγων ἀνοητότερος· ἄλλα φωτί με δέομαι, τῶν πρεσβειῶν σου φωταγώγησον.
Ἥμαρτον ὁ τάλας Παρθένε, ὑπερβαλλόντως ἀλλά σύ με, φώτισον καί ῥῦσαι τοῦ σκότους, τοῦ αἰωνίου καί καθοδήγησον, πρός τήν ζωήν τήν ἄρρευστον, καί τήν οὐράνιον ἀπόλαυσιν.
Νύμφη Παναμώμητε, χαῖρε· χαῖρε ἀνύμφευτε, Παρθένε· χαῖρε τῶν Ἀγγέλων ἡ δόξα καί Ἀποστόλων χαῖρε τό καύχημα· χαῖρε Μαρτύρων στέφανε καί τῶν Ὁσίων ἀγαλλίαμα.
Προσόμοια. Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσιν.
Χαῖρε Ἄχραντε Δέσποινα, τοῦ Θεοῦ τό παλάτιον· καί Ἀγγέλων χαῖρε τό ἀγαλλίαμα· Χαῖρε Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις· καί Εὐάς ἡ λύτρωσις· Χαῖρε κλῖμαξ νοητῇ, τούς θνητούς ἡ ἀνάγουσα, πρός, οὐράνιον, καί ἀκήρατον δόξαν χαῖρε κράτος, ὀρθοδόξων βασιλέων, καί ἀρραγές φυλακτήριον.
Χαῖρε Κόρη Πανάμωμε, Ἱερέων ἀγλάϊσμα· καί βασιλευόντων χαῖρε διάδημα· Χαῖρε τοῦ ᾄδου ἡ νέκρωσις· Χαῖρε ἱλαστήριον· Χαῖρε βάθος λογισμοῖς, ἀνθρωπίνοις ἀμέτρητον· ὕψος ἄρρητον· ἡ χαρά τῶν πενθούντων· Χαῖρε σκέπη, τῶν πιστῶς σόι προστρεχόντων, καί δεομένων σου Ἄχραντε.
Χαῖρε πάσης τῆς κτίσεως, θαυμαστόν δημιούργημα· τῆς Θεολογίας χαῖρε ὑπόθεσις· δογματικῆς χαῖρε ἔσχατον, ἄτομον τῆς φύσεως· Χαῖρε ἡ ἀκροστιχίς, τῶν Γραφῶν καί προῤῥύσεων, θείων Πάναγνε, χρησμοδότις, κα ἔκβασις τελεία· Χαῖρε δι’ ἧς προσκυνοῦμεν, μίαν Τριάδος Θεότητα.
Καί ψυχήν καί τό σῶμα μου, καί διάνοιαν Πάναγνε, σοί τῇ Θεομήτορι προσανέθηκα· τῇ μέν τά πρόσφορα αἰτήσαι· τόν δέ τά σκηρτήματα, ἀπονέκρωσον τήν δέ, φωτί θείῳ σου λάμπρυνον, ἵνα εὔθυμος, ἔνοπτρίζωμαι δόξαν τῆς Τριάδος, καί ἀπαύστως μεγαλύνω, σέ τήν ὁλόφωτον Δέσποιναν.
ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΥΧΑΙΤΩΝ
ᾨδή ἆ’. Ἠχός δ’’. Τριστάτας κραταιούς.
Ὑπέρφωτε λαμπάς, τοῦ ἡλίου τῆς δόξης, τῆς ψυχῆς ς μου τόν πυρσόν, σβεννύμενον ἀεί, ῥᾳθυμίᾳ ὑπάναψον, θείων ἔργων τῷ ἐλαίῳ, Παναγίᾳ ἐπάρδουσα· ἵνα πίστει καί πόθῳ δοξάζω σε.
Ῥαντίσασα σεμνῇ, μετανοίας δὑσσώπῳ, τήν ῥυπῶσαν μοῦ ψυχήν, καϑάρισον ταχύ, καί τοῖς δάκρυσι πλύνασα, λεύκανον ὑπέρ χιόνα, νοητήν εὐφροσύνην μοι, ἀκουτίσσασα, καί ἀγαλλίασιν.
Ἡ πόλις τοῦ Θεοῦ· τό τοῦ παμβασιλέως, θεοδόχον εὐαγές κειμήλιον σεπτόν, Θεοτόκε Πανάμωμιε, φρούρησον σήν κληρουχίαν, τήν ἀεί εὐφημοῦσαν σε, καί γεραίρουσαν πίστει τόν τόκον σου.
Μακάριος ἔστιν, ὁ λαός Θεοτόκε, ὁ δοξάζων σέ Θεοῦ, Μητέρα ἀψευδῇ, καί ἀεί μακαρίζων σε, Ἄχραντε καθώς προεῖπας, ἱερῶς προφητεύουσα, ὁπηνίκα Χριστόν ἔνδον ἔφερες.
ᾨδή γ΄. Οὐκ ἐν σοφίᾳ.
Σε ἡ σοφία, τοῦ Θεοῦ καθαρώτατον σκήνωμα, εὐραμενη ἐκ τῶν σῶν, ἁγνῶν αἱμάτων σεσάρκωται, καί μετά τήν κύησιν ἄφθορον ἔδειξεν.
Σε ἐν ἡμέρᾳ, τῆς φρικτῆς ἐξετάσεως εὕροιμι, προστασίαν ἀψευδῇ, καί ἐν καιρῷ τῆς ἐξόδου μου, ὀξεῖαν ἀντίληψιν Θεογεννήτρια.
Σέ προστασίαν, Παναγίᾳ παρθένε κεκτήμεθα· μεταποίησον ἡμῶν, εἰς χαρμονήν την κατήφειαν, καί θλίψεως λύτρωσαι γεννώσης θάνατον.
Σύ Παναγίᾳ, ὑπεράγιον Λόγον κυήσασα, καθαγίασον ἡμῶν, καί τάς ψυχάς καί τά σώματα, τῶν μακαριζόντων σε τήν Παμμακάριστον.
ᾨδή δ΄. Ὁ καθήμενος ἐν δόξῃ.
Στακτή θεία καί κασσία, ἀπό τῶν ἱματίων σου, Παναγίᾳ Κόρη· χάριτες ἁγνείας ἡδύπνοοι, εὐωδιάζουσαι κόλποις τοῦ Γεννήτορος, τόν καθήμενον, ἐπί τούς σούς κόλπους ἤγαγον.
Ἡ Βασίλισσα παρθένος, ἡ Θεόν σωματώσασα· ἡ χρυσή λυχνίᾳ, λάμψον μετανοίας ἀκτῖνα μοι· ἡ τοῦ ἥλιον νεφέλη φωταγώγησον, τῆς καρδίας μου, τά νοητά αἰσθητήρια.
Ἡ ἁγία Θεοτόκος, ἥν οἰκῆσαι εὐδόκησεν, ὡς εὐώδη οἶκον, Λόγος τῷ Πατρί ὁμοούσιος, οἶκον ὡς δεῖξον Παρθένε θεῖον Πνεύματος, τόν κραυγάζοντα· Δόξα Ἀγνή τῇ κυήσει σου.
Ἀπειρόγαμε Μαρίᾳ, τό γλυκύτατον ὄνομα· καί ὑπέρ χρυσίον, λίθον τε πολύ τιμιώτερον· ὁ πολυτίμητος πλοῦτος καί ὑπέρτιμον, χρήμα, σῶσον με, τόν ἐπί σέ καταφεύγοντα.
ᾨδή ε΄. Ἀσεβεῖς οὐκ ὄψονται.
Ῥυομένῃ φάνηθι ἐμέ τῶν δυσχερῶν, καί πταισμάτων φθοροποιῶν, καί παθῶν καί θλίψεων καί περιστάσεων, τόν πιστῶς ὑμνοῦντα σε, Θεοτόκε Ἀειπάρθενε.
Ἡ τόν θεῖον ἄνθρακα κυήσασα σαρκί, τῶν παθῶν μου ἡδονῶν, τούς φλογώδεις ἄνθρακας δρύσῳ κατάσβεσον, τοῦ ἐλέους Δέσποινα, τῆς ἀφάτου εὐσπλαγχνίας σου.
Τήν ψυχήν μου φύλαξον ὡς Κόρην ὀφθαλμοῦ, ἐν τῇ σκέπη σου ἀγαθή τῶν πτερύγων Ἄχραντε, καί τῶν πνευμάτων μέ πονηρίας λύτρωσαι, τιμωρίας καί κολάσεως.
Ἐν ὅλη καρδίᾳ μου Θεοτόκε Ἀγάθῃ, ἐξομολογεῖσθαι τῷ λυτρωτῇ, τήν ἐμήν ἀγάθυνον ψυχήν ταλαίπωρον, ἐξωϑοῦσα, πώρωσιν, τῆς καρδίας μοῦ Πανάμωμε.
ᾨδή ς’. Ἐβόησε προτυπῶν.
Ἐμφύτευσον, τῇ ψυχῇ μοῦ ὡς ξύλον πολυφόρον, θεῖον φόθον, καί καρπόν ἐνεγκεῖν καταξίωσον, ἀρετῶν ὁ ἔσω, ἐξ ὧν τρέφεται ἄνθρωπος Δέσποινα.
Ἀνάτειλον, μετανοίας ἀκτῖνά μοι Δέσποινα· καί τά νέφη πονηρῶν λογισμῶν διασκέδασον, ἡλίου νεφέλῃ, τοῦ τῆς δικαιοσύνης Πανάμωμε.
Κατεύνασον, τῶν παθῶν μου τόν ἄγριον κλύδωνα, καί τήν ζάλην, πονηρῶν ἐννοιῶν ἐξαφάνισον, ἡ βεβαίᾳ πάντων, προστασίᾳ καί σκέπη Πανύμνητε.
Ἐπλήθυναν, ὑπέρ ἄμμον θαλάσσης τά πταίσματα, τῆς ψυχῆς μου, καί ὡς φόρτος βαρύς κατατρύχει με· ἀλλά σύ Παρθένε, πρό τοῦ τέλους οἰκτείρασα σῶσον με.
Κάθισμα. Ταχύ προκατάλαβε.
Ἁγνή ἀπειρόγαμε, χριστιανῶν ἡ ἐλπίς· πτωχῶν ἀντιλήπτρια, τῶν θλιβομένων χαρᾷ· Πενθούντων παράκλησις· ῥῦσαι με συσχεθέντα, πειρασμοῖς ἀδοκήτοις· ἴασαι με νοσοῦντα, κατά σάρκα καί πνεῦμα· πρός σέ γάρ κατέφυγον μόνη Πανάχραντε.
ᾨδή ζ΄. Ὁ διασώσας ἐν πυρί.
Ἁγιωσύνης ἱερόν· ἐλεημοσύνης χωρίον· δικαιοσύνης ἀληθοῦς, ἐνδιαίτημα Δέσποινα δέομαι, δικαιώσασα, σῶσον με, δωρεάν τόν δικαιοῦντα, Χριστόν τεκοῦσα.
Ἔχεις τό δύνασθαι Ἁγνή, πάντως ὡς τεκούσα Δεσπότην· τῆς Δεσποτείας με διό, ἡδονῶν καί παθῶν ἐλευθέρωσον· ἵνα κράζω τῷ τόκω σου· ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων εὐλογητός εἶ.
Τήν ἀπορρήτως ἐν γαστρί, καί ὑπερφυῶς δεξαμένην, τόν ἀναλλοίωτον Θεόν, εὐσπλαγχνίᾳ βροτοῖς ὁμιλήσαντα,, οἱ πιστοί προσκυνήσωμεν, ὡς Μητέρα τοῦ Κυρίου εὐλογημένην.
Ῥῆξον πταισμάτων τάς σειράς, τῇ σῇ Μητρικῇ παρρησίᾳ, τῶν εὐσεβῶς τε καί πιστῶς, μελῳδούντων τῷ τόκῳ σου Πάναγνε· Ὑπερύμνητε Κύριε, ὁ Θεός ὅ τῶν Πατέρων εὐλογητός εἶ.
ᾨδή ἡ’. Ὁ Χεῖρας ἐκπετάσας.
Ῥάβδος ἐκ τῆς ῥίζης ᾿Ιεσσαί, Παρθένος πέφηνας ἄνθος βλαστήσασα, τόν παντοδύναμον Κύριον, τόν ἡμᾶς εὐωδιάσαντα, καί τήν ὀσμήν τήν ἑαυτοῦ πᾶσι παρέχοντα τοῖς βοῶσι· πάντα τά ἔργα ὑμνεῖτε τόν Κύριον.
Ἀνοίγεται πάλιν διά σοῦ, ὁ πρίν Παράδεισος, καί ἐπεισάγεται, ὁ πρίν κατάκριτος ἄνϑρωπος, καί θεοῦται ἀληθέστατα, Θεοχαρίτωτε Ἀγνή, βροτῶν τό φύραμα Ἀγνή τῶν βοώντων· πάντα τά ἔργα ὑμνεῖτε τόν Κύριον.
Ῥῆξον τόν κλοιόν μου τόν βαρύν, τῶν παραπτώσεων, Θεοχαρίτωτε, καί τήν καρδίαν μου σύντριψον· τήν ψυχήν μου καταλάμπρυνον· καί τοῦ νόος μου τό σαθρόν στῆσον καί ἄστατον· ἵνα, μέλπω, πάντα τά ἔργα ὑμνεῖτε τόν Κύριον.
Νοσοῦσαν Παρθένε τήν ἐμήν, ψυχήν θεράπευσον, καί τόν ἐνόντα μοι, παθῶν ἀπόπλυνον βόρβορον, καί τῷ βήματι παράστησον, τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ ὅλον σῳζόμενον· ἵνα μέλπω· πάντα τά ἔργα ὑμνεῖτε τόν Κύριον.
Ὀ Εἱρμός.
Χεῖρας ἐκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσμωτα, ἐν λάκκῳ ἔφραξε· πυρός δέ δύναμιν ἔσβεσαν, ἀρετήν περιζωσάμενοι, οἱ εὐσεβείας ἐρασταί παῖδες κραυγάζοντες· εὐλογεῖτε πάντα τά ἔργα. Κυρίου τόν Κύριον.
ᾨδή θ’. Λίθος ἀχειρότμητος.
Σύ τό ἐγκαλλώπισμα πάντων, τῶν ἐπί σοί ἐγκαυχωμένων· σύ ἤ εὐφροσύνη τοῦ κόσμου· καί θυμηδίᾳ ἡμῶν τῶν δούλων σου· σύ γλυκασμός καί ἔφεσις, τῶν σέ ὑμνούντων Μητροπάρθενε.
Ὑμνοῦμεν τήν ἄφατον δόξαν, καί τήν ἀνείκαστον σου χάριν· οὗ γάρ εἶ πηγή τῆς σοφίας· ἐξ ἧς ὁ λόγος πᾶσι προέρχεται, τοῖς σέ τιμῶσιν Ἄχραντε, καί μεγαλύνουσι τόν τόκον σου.
Ὤφθης Χερουβείμ ἀνωτέρα· καί οὐρανῶν Ὑψηλοτέρᾳ, Ἄχραντε Παρθένε Μαρίᾳ, βουλῆς μεγάλης Ἄγγελον τέξασα, τόν τῷ Πατρί συνάναρχον, καί συναΐδιον τῷ Πνεύματι.
Δέσποινα, ἁγία Παρθένε, σύ δωρεάν οἰκτείρησόν με· οὐ γάρ ἔχω ἄλλην ἐλπίδα. τῆς σωτηρίας δί ἧς σωθήσομαι, εἰμή τήν σήν ἀντίληψιν, καί τήν βοήθειαν καί σκέπην σου.
Προσόμοια. Ὁ ἐξ ὑψίστου.
Χαῖρε φωτός καθαρώτατον δοχεῖον· Χαῖρε στῦλε πύρινε τόν νοητόν Ἰσραήλ, ἔνδον εἰς θείαν κατάπαυσιν, εἰσάγων μόνη· Χαῖρε νεφέλῃ τόν μέγαν ἥλιον, κόσμῳ διαυγάσασα καί πρός τό ἄδυτον, φῶς τούς ἐν σκότει καθεύδοντας, τῆς ἀγνωσίας, μεταβιβάσασα, Θεονύμεὐτε· Χαῖρε Παρθένε· Χαῖρε Πάνσεμνε· Χαῖρε Μήτηρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· ὅν ἱκέτευε σῶσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ἡμῶν.
Χαῖρε φαιδρόν ἐνδιαίτημα Κυρίου· Χαῖρε θρόνε πάγχρυσε· Χαῖρε λυχνίᾳ. χρυσῇ· Χαῖρε κογχύλῃ ἡ βάψασα, ἐχ σῶν αἱμάτων, τῷ βασιλεῖ πορφύραν θεότευκτον· χαίροις πόλις ἔμψυχε· τίμιε στέφανε· καί κραταιόν περιτείχισμα, βασιλευόντων, ἐν εὐσεβείᾳ χαῖρε ἀνίκητον, στρατευομένων θάρσος Πάναγνε· Χαῖρε πύλη Κυρίου Πανύμνητε· ὅν ἱκετεύεις σῶσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ἡμῶν.
Χαῖρε ναέ πανυπέρτιμε Κυρίου· χαῖρε θεία τράπεζα ἄρτον βαστάσασα· Χαῖρε ἀπότιστος ἄμπελε, τόν γλυκύν βότρυν, ἡ ἐκβλαστήσασα χαῖρε ἥδιστον, ἄσμα καί ἐντρύφημα τῶν οὐρανίων νοῶν· Χαῖρε τό ἄνθος τῆς φύσεως, Παρθενομῆτορ, τό ὡραιότατον καί πανεύοσμον· Χαῖρε τό κρῖνον, τό κροκόλευκον, καί ἡδύπνοον χαῖρε Παράδεισε, τῆς τρυφῆς τῆς ἀφθάρτου· Χαῖρε κόσμε πολυέραστε.
Ἐξαγορεύω ἁγνή σοι Θεοτόκε, τά δεινά μου πταίσματα· εἰ γάρ καί κρύψω αὐτά, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ κρίσεως, ἀνοιγομένων, τῶν βίβλων πάντως φανερωθήσονται· ὄμματα ἐῤῥύπωσα, βλέπων τά ἄτοπα· χεῖρας ἀθέσμως ἐμόλυνα,, ταῖς αἰσχρουργίαις· σῶμα ἠχρείωσα ὅ ταλαίπωρος, καί τήν ψυχήν μου ἐτραυμάτισα, ἁμαρτίαις, ἐλέησον οἴκτειρον· καί μερίδος με δεῖξον, σῳζομένων ταῖς πρεσβείαις σου.
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΜΗΤΡΟΦΑΝΟΥΣ ΣΜΎΡΝΗΣ.
Οὗ ἡ ακροστηχίς
Κανών τέταρτος Παρθένῳ Μητροφάνους.
ᾨδή α΄. Ἠχός δ’. Θαλάσσης τό ἐρυθραῖον.
Κυρίως καί ἀληθῶς γεγέννηκας, Θεόν καί Κύριον· καί Θεοτόκος μόνη ἀλιθῶς, και κυρίως ἐκλήθης Ἀγνή· διό πιστῶς γεραίρομεν, καί κατά χρέος σέ δοξάζομεν.
Ἀστήρ τοῦ Ἰακώβ ἀνέτειλεν, ἐκ σοῦ Πανάχραντε ὁ ἀριθμῶν τά πλήθη ὡς Θεός, τῶν ἀστέρων διό ταῖς αὐτοῦ, μαρμαρυγαῖς ἀπέλασον, τῆς ἁμαρτίας μου τήν ζόφωσιν.
Νυμφῶνα τῆς τοῦ Θεοῦ σαρκώσεως, Ἁγνή Πανάχραντον, καί λογικόν γινώσκων σε σαφῶς, ἱκετεύω ῥυσθῆναι με, παθῶν σαρκός καί πνεύματος, καί πειρασμῶν καί περιστάσεων.
Ὡς κλῖμαξ τῆς πρός ἡμᾶς ἀφίξεως, τοῦ Παντοκράτορος· δί εἴς Θεός κατῆλθεν ἐπί γῆς, ἐκ γηίνων παθῶν τῆς σαρκός, πρός οὐρανόν ἀνύψωσον, καί πρός Θεάν με χειραγωγήσον.
ᾨδή γ’. Οὐκ ἐν σοφίᾳ.
Νάουσα κρήνη, θλιβομένοις παράκλησιν πέφηνας· διό Δέσποινα κάμε πρεσβευτικῶν σου ναμάτων ῥοήν, βλύσον καί κατάσβεσον παθῶν τήν κάμινον.
Τραυματισθέντα, λογισμῶν ἐξ ἀτόπων θεράπευσον, ἡ τῆς φύσεως ἡμῶν, ἰασαμένην πληγήν χαλεπήν· τόν ταύτης γάρ τέτοκας πλάστην καί Κύριον.
Ἐν τῷ πελάγει, τῶν πολλῶν μου πταισμάτων Πανάμωμε, καί παθῶν καί πειρασμῶν, κλυδωνιζόμενον τάχει πολλῷ, λιμένι καθόρμισον σῆς ἀντιλήψεως.
Τόν ὡς ἐν πόκω, ὑετόν θεικόν͵ ἐν τῇ μήτρα σου, δεξαμένην τήν ἐμήν φλογιζομένην πυρί τῶν παθῶν, καρδίαν ἐπόμβρησον ταῖς σαῖς δεήσεσιν.
ᾨδή δ΄. Ἐπαρθέντα σε.
Ἀπό μύρων τοῦ υἱοῦ σοῦ τῶν ἐκβλυζόντων, ὀσμήν ζωῆς τάς ἅπασι, μῦρον ἀπαθείας, βλύσον τῇ ψυχή μου Ἀγνή, καί πάντα, τόν βόρβορον τῶν παθῶν αὑτῆς ἐξαφάνισον.
Ῥυπωθέντα με τοῖς σπίλοις τῆς ἁμαρτίας, τῶν πρεσβειῶν σοῦ ῥάντισον ὑσσώπω και πλύνον, καί τοῦ μολυσμοῦ τῶν παθῶν, καθάρισον Δέσποινα, καί δεῖξον Χριστοῦ οἰκητήριον.
Τήν γραφίσάν σε δακτύλῳ τῷ θείῳ βίβλον, ἐσφραγισμένην Πάναγνε λιτάζω δαχτύλοις, γράψον μοι τῶν σῶν πρεσβειῶν, πταισμάτων τήν ἄφεσιν, καί τῶν πειρασμῶν ἀπολύτρωσιν.
Ὁ ἐπ᾽ ἀκρῶν τῶν ὀρέων ἁγίων πάντων, οἶκος Θεοῦ γενόμενος, ὡς πρίν ὁ Προφήτης, ἔφησε Χριστοῦ καθαρόν, ἀνάδειξον οἶκον με, Δέσποινα ταῖς σαῖς ἀντιλήψεσιν.
ᾨδή ε΄. Σύ Κύριέ μου φῶς.
Σέ δρόσον Ἀερμών, ἐν Σίων καταβαίνουσαν, γινώσκων Θεοκυῆτορ, δυσωπῶ κατασβέσαι, τήν τῶν παθῶν μου κάμινον.
Παράδεισος ζωῆς, Θεοτόκε ὑπάρχουσα, θανάτου τῆς ἁμαρτίας, καί παθῶν πολυτρόπων, ἐκλύτρωσαί με τάχιον.
Ἀλάβαστρον Ἀγνή, νοητόν σύ ὑπάρχουσα, τοῦ μύρου τοῦ κενωθέντος, ἐπί γῆς οὐρανόθεν, κάμε νῦν εὐωδίασον.
Ῥεύσαντα πρός φθοράν, ἀνεκτήσω τόν ἄνθρωπον, διά τοῦ θείου σου τόκου, καί τῆς πρίν ἀφθαρσίας, Παρθένε κατηξίωσας.
ᾨδή ς’. Θύσω σοι.
Θάλαμος, δεδοξασμένος, ἔνδοξε Δέσποιναι, τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης, γεγονώς ἐδόξασας τούς ἀνθρώπους· διό δόξης, ἀκηράτου κάμε καταξίωσον.
Ἑστισας, τήν φθοράν νεμομένην τῆς φύσεως, δί ἀκραιφνοῦς ἀφθορίας· ἀλλά στῆσον Ἄχραντε καί παθῶν μου, τούς χειμάρρους, καί σαρκικοῦ φρονήματος ῥύακας.
Νέκρωσον, τάς ἐμπαθεῖς κινήσεις τοῦ σώματος, καί τήν σκιρτῶσαν μου σάρκα, τῷ νοῖ ὑπόταξον ὥσπερ πῶλον, χαλινοῦσα, τοῖς ἱμᾶσιν Ἀγνή σῶν δεήσεων.
Νομίμων, ἀπεκύησας δίχα Πανάμωμε, τόν ἀληθῆ νομοθέτην· ὅν δυσῴώπει νόμῳ τῆς ἁμαρτίας, τήν ψυχήν μου, τροπουμένην οϊκεῖραι καί σῶσαί με.
Κάθισμα. Ὁ ὑψωθείς.
Ἡ ἀπό γῆς πρός οὐρανούς τεταμένῃ, ἄυλος κλῖμαξ μυστικῶς προετύπου, τήν λογικήν καί ἔμψυχον σε κλίμακα· σύ γάρ τό μεσότειχον, τοῦ φραγμοῦ καθελοῦσα, ἥνωσας Πανύμνητε, τά τό πρίν διεστῶτα, τόν οὐρανόν συνάψασα, τῇ γῇ, καί τούς βροτούς τοῖς Ἀγγέλοις συμμίξασα.
ᾨδή ζ’.Ἐν τῇ καμίνω.
Ὡς πυριφόρος, καί θεοδόχος οὖσα βάτος Ἁγνή, φλέξον λογισμῶν ἀκάνθας τῶν πονηρῶν, τήν ψυχήν μου δέ καταύγασον, καί τήν διάνοιαν, καί τῶν παθῶν τήν ἄβυσσον ξήρανον.
Μεγαλωσύνην ἐκ τοῦ αἰῶνος μόνη καί. θεϊκήν, δόξαν σύ προδήλως εὗρες ἐπί τῆς γῆς, οὐρανός φάνεισα, δεύτερος· σύ οὖν κατάργησον, τούς μεγαλαύχους ἐχθρούς μου δαίμονας.
Ἡ θεία κρήνῃ, τῆς εὐσπλαγχνίας καί ἀγαθότητος, βλύσον δαψιλῶς μοι πλοῦτον σῶν οἱκιρμῶν, καί τόν ῥύπον τῶν πταισμάτων μου, ἐναπολύνασα,, τήν τῆς σαρκός κατάσβεσον πύρωσιν.
Τόν ἐκ Θεοῦ μοι, χορηγηθέντα πλοῦτον Πνευματικόν, πρώην τῶν ἀσώτως πάντα ταῖς ἡδοναῖς, κατηνάλωσα τοῦ σώματος· ἀλλ᾽ ὡς τόν ἄσωτον, ταῖς σαῖς λιταῖς Παρϑένε δικαίωσον.
ᾨδή ἤ. Χεῖρας ἐκπετάσας.
Ῥῆξον τῶν πταισμάτων μου σειράς, καί τάς τοῦ δώματος; ὁρμᾷς ἀνάστειλον· τῆς πονηρίας δέ σύγκοψον, ἐνθυμήσεις καί καθάρισον, ἐκ τῶν κρυφίων λογισμῶν, τάχει τόν δοῦλον σοῦ Θεοτόκε πάντων προστάτις πιστῶν καί ἀντίληψις.
Ὄρος τοῦ Θεοῦ τό ἐμφανές, καί ἀλατόμητον, καί πῖον Ἄχραντε, δασύ καί σύσκιον σκέπασον, πυκασμῷ σῶν δεήσεων· καί ἐκ παγίδος θηρευτῶν, ῥῦσαι καί φύλαξον ἀπό βέλους, δαιμονιώδους αἰσχρῶν ἐνθυμήσεων.
Φόβον με τόν θεῖον συλλαβεῖν, καί Πνεῦμα Δέσποινα, τῆς κατανύξεως, ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου ποίησον, καί τεκεῖν βίον ἐνάρετον, καί φοβερόν τοῖς πονηροῖς, δαίμοσιν Ἄχραντε καί τῆς θείας, δεῖξον Ἀγγέλων χορείας συνόμιλον.
Ἀνοιξόν μου πύλη τῆς ζωῆς τάς θύρας τάχιον τάς τῆς ἐλπίδος μου, καί καθοδήγησον Ἄχραντε, πρός ζωήν τήν ἀτελεύτητον, καί βασιλείαις οὐρανῶν, δεῖξον τόν δοῦλον σου κληρονόμον, θείας τε δόξης ἁγίων συμμέτοχον.
Ὁ Εἱρμός.
Χείρρας ἐκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα ἐν λάκῳ ἔφραξε· πυρός δέ δύναμιν ἔσβεσαν, ἀρετήν περιζωσάμενοι, οἱ εὐσεβείας ἐρασταί παῖδες κραυγάζοντες· εὐλογεῖτε πάντα.
ᾨδή θ΄. Εὖα μέν τῷ τῆς παρακοῆς.
Νεῦσον ταῖς δεήσεσιν Ἁγνή τοῦ δούλου σου, καί συντόμως προκατάλαβε, καί τῶν λυπούντων καί κακούντων, ἐχθρῶν τῶν ἀοράτων με λύτρωσαι, καί σῶσον ἐξ ἀναγκῶν καί τῶν θλίψεων, καί πολυτρόπων περιστάσεων.
Ὅλον με πληγαῖς ἁμαρτιῶν ὑπάρχοντα, τραυματίαν καί κατώδυνον, ἴασαι Πάναγνε Παρθένε καί ῥῦσαι πονηρῶν ἐνθυμήσεων, ἡ Λόγον τόν παντοδύναμον τέξασα, τόν ἀγαθόν τε καί φιλάνθρωπον.
Ὑπέρ τοῦ πεσόντος πρίν Ἀδάμ εἰς θάνατον, τῷ θανάτῳ προσωμίλησεν, ὁ τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου δεσπόζων σός υἱός Ὑπεράγαθε· διό με τῆς τῶν παθῶν παραπτώσεως, ταῖς σαῖς πρεσβείαις ἐξανάστησον.
Σῶσον Θεοτόκε τόν εἰς σέ προστρέχοντα, ἐκ κινδύνων καί συμπτώσεως, τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ζάλης, τῶν σαρκικῶν παθῶν καί τοῦ κλύδωνος· καί βίου τῶν δυσχερῶν καί τῶν θλίψεων, καί τῆς μελλούσης κατακρίσεως.
Προσόμοια. Ἔδωκας σημείωσιν.
Χαῖρε καθαρώτατον, τοῦ βασιλέως παλάτιο·’ Χαῖρε νύμφη ἀκήρατε· Χαῖρε βάτε ἄφλεκτε· Χαῖρε θεία, σκέπη πάντων προστασία· Χαῖρε ἀμόλυντε σκηνή· Χαῖρε Κυρία πάσης τῆς κτίσεως· χρυσοῦν θυμιατήριον· Χαῖρε πανθαύμαστε Δέσποινα· Χαῖρε θεῖε παράδεισε, ζωῆς ξύλον βλαστήσασα.
Χαῖρε τιμιώτατον καί χρυσαυγές ἐνδιαίτημα τοῦ ὑψίστου Πανύμνητε, καί Μήτηρ ἀνύμφευτε· Χαῖρε θεῖον τεῖχος, ἀπείρανδε Κόρη· Χαῖρε λυχνίας φωτεινή· παντός τοῦ κόσμου χαῖρε ἐξίλασμα· τό ἄνθος πό τῆς πίστεως· Χαῖρε τυράννων θρασύτητα, τῇ ἀμαχῷ δυνάμει σοῦ, εὐσθενῶς καταράσουσα.
Χαῖρε ἡ Πανάμωμος :ἀμνάς Χριστοῦ ἀρχιποίμενος· Χαῖρε κρήνῃ ἀένναε, ἀμβροσίας ῥέουσα, νεκταρῶδες κρᾶμα· Χαῖρε μυροθήκῃ, τοῦ νοητοῦ μύρου χρυσῇ, τήν δυσωδίαν εὐωδιάζουσα, παθῶν χαῖρε ἀπείρανδρε, Ἀγγέλων τίμιον ἄγαλμα· καί βροτῶν ἐγκαλλώπισμα, τῶν πιστῶς δοξαζόντων σε.
Πᾶσαν τήν ἐλπίδα μου, ὁ δυστυχής καί πανάθλιος, ἐπί σέ ἀνατίθημι, Πανάχραντε Δέσποινα, ὁλοψύχῳ νεύσει· μή με ἀπορρίψῃς, ἀπό προσώπου σου Ἁγνή, μηδέ βδελύξῃ με τόν ἀνάξιον· μή σπλάγχνα σου φιλάνθρωπα, κλείσῃς μοι Μήτηρ φιλάγαθε· ὅτι ἄλλην οὐ κέκτημαι, προστασίαν ὁ δοῦλος σου.
ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΝΙΚΑΙΑΣ Καί ΓΡΑΠΤΟΥ.
Ἔχων ἀχροστιχίδα ταύτην.
Αἴνων ἀπαρχάς εἰσάγω σοι Κυρίᾳ. Θεοφάνης.
ᾨδή α΄. Ἠχός δ΄. Ἀνοίξω τό στόμα μου.
Αἰσθήσεων Δέσποινα, διπλῆν πεντάδα, συνέτισον· δεκάχορδον ὄργανον δεῖξον σῇ Χάριτι, τήν ὑπέρχρονον, σοφίαν ἡ τεκούσα· ἁρμόνιον ὅπως σοι ἄσω μελῴδημα.
Ἰσχύϊ Πανάμωμε, βουλῆς μεγάλης ὁ Ἄγγελος· ὁ πάντα στησάμενος, ἐκ τοῦ μή ὄντος τό πρίν, ἐπεδίμησεν, ἐκ σοῦ δί εὐσπλαγχνίαν, καί σχίσας τόν κώδικα, λύσιν δεδώρηται.
Νεφέλην σε ἔμψυχον, τοῦ Πατρικοῦ ἀπαυγάσματος, γινώσκομεν Δέσποινα, ἀνατολήν τοῦ φωτός τοῦ φωτίσαντος, ἡμῶν τήν ἀκοσμίαν, καί πάντας ἑλκύσαντος πρός τά οὐράνια.
Ὡράθης ἀσύγκριτος, κόσμος τῶν ἄνω δυνάμεων, καί πάσης τῆς κτίσεως, Θεογεννῆτορ Ἁγνή, τῇ θεώσασα, τήν φύσιν τῶν ἀνθρώπων, καί ἄδην νεκρώσασα, μόνῃ τῷ τόκῳ σου.
ᾨδή γ΄. Τούς σούς ὑμνολόγους.
Νενίκηνται φύσεως οἱ ὅροι, καί λέλυνται νόμοι φυσικοί, τῇ ὑπέρ νοῦν λοχείᾳ, σου, Παρθενομῆτορ Ἄχραντε· ἐκ σοῦ γάρ ὁ ἀνείδεος, σαρκός τό εἶναι προσείληφεν.
Ἀμίαντον κλίνην Σολομῶν σε, κατεῖδεν ἑξήκοντα, σοφοῖς, πυργυρουμένην Δέσποινα, ἐν ἐκ ἡ Θεός τό πρόσλημμα, ἀνακλιθείς προσέλαβε, κοΐ τοῖς βοοτοῖς προσωμίλησεν.
Πορφύραν ἁγνῶν σοῦ ἐξ αἱμάτων, ὁ λόγος φορέσας τόν Θεοῦ, δίχα τροπῆς καί φύρσεως, καί τοῦ Ἀδάμ, τήν γύμνωσιν, καλύψας περιέβαλε, τήν θεϊκήν ὡραιότητα.
Ἀστέκτου Θεότητος χωρίον, καί πόλις ἡ ἔμψυχος Θεοῦ, σύ ὤφθης Παναμώμητε, ἐν ἡ μεγάλα εἴργασται, τῆς ἀπορρήτου γνώσεως, ἅ ἐξ αἰῶνος οὐκ ἤκουσται.
ᾨδή δ΄. Ὁ καθήμενος.
Ῥεῖθρον ζῶν ἀθανασίας, οἷα κρήνῃ πηγάσασσα, τό τῆς εὐσπλαγχνίας, νέκταρ τό γλυκύ καί χρυσόῤῥειθρον, τούς φλεγομένους ἐν δίψει ἡ δροσίζουσα· ὁ Παράδεισος, ὄντως ὁ πάντερπνος Δέσποινα.
Χρυσαυγίζουσαν λυχνίαν, ἑπταφώτοις χαρίσμασι, σέ ἐκ παντός γένους, ἥλιος Χριστός ἐξελέξατο, καί κατελθών τῶν ἀδύτων ἐνυμφεύσασο, ἀπειράνδρως τήν σάρκα βροτῶν εἰς ἀνάπλασιν.
Συνοχέα ἀποτίκτεις, τοῦ παντός τόν συνάψαντα, εἰς ταὐτό τά ἄκρα, καί τά διεστῶτα ἑνώσαντα· δί ἧς τά ἄνω τοῖς κάτω συγχορεύουσι, καί δοξάζουσι πάντα ὡς πρόξενον Δέσποινα.
Ἐργαστήριον τῶν δύω, τῆς ἑνώσεως φύσεων, σύ ὑπῆρξας Κόρη, ὑπέρ νοῦν καί λόγον καί ἔννοιαν, ἐξ ἧς ὁ πάντων Δεσπότης ἐξυφάνατο, οὗ τροπῇ ἀλλ᾽ ἑνώσει φορέσας τήν σάρκωσιν.
ᾨδή ε΄. ἐξέστη τά σύμπαντα.
Ἰσχύς μου καί ὕμνησις, ὑπάρχεις Παναμώμητε· ἔρεισμα στεέῤῥον τῆς ἀληθείας· τῆς εὐκλυρίας ἡ ἐπανάκλησις· ἐν ἡ ἀνατίθημι σεμνῇ, πᾶσαν τήν ἐλπίδα μου, καί ζωῆς τήν ἀπόλαυσιν.
Σεμνῇ χαριτόπλοκος, σύ εἶ φύσιν τήν ἄστεκτον, κρύψασα Θεότητος ἐν μήτρα, ἀναλλοιώτως ἐν ὑποστάσει μιᾷ· δί ἧς σαρκοφόρος ὁ Θεός, πᾶσιν ἀναδέδεικται, καί βροτός ὑπερούσιος.
Γλυκεῖα σύ θάλασσα, ἀλλ᾽ ὅμως ἀδιάβατος, ἄρδην ἡ βυθίσασα τριστάτας, καί ἀναβάτας σύν νοητῷ Φαραώ· καί σώσασα νέον ᾿Ισραήλ, πόλιν εἰς οὐράνιον, καί λιμένα, γαλήνιον.
Ὠραίως ὑπέρκεισαι, καί θαυμαστῶς ἐν κάλλεσι, νύμφη ἀσματίζουσά σοι κράζει· δί ἧς φοιτήσας, ὁ ἐραστής τῶν καλῶν, εὐγένισε Δέσποινα βροτῶν, φύσιν καί διέσωσεν, ἐκ χειρός τοῦ ἀλάστορος.
ᾨδή ς΄. Τήν θείαν ταύτην.
Σοφίαν λόγον κηρύττομεν, υἱόν τόν τοῦ Πατρός προαιώνιον, ἐπισκηνώσαντα οὐσιωδῶς ἐν τῇ μῆρα σου, καί τῇ ἀρίστη πλάσει ἡμᾶς θεώσαντα.
Ὁ στήσας ὄρη τῷ νεύματι, σέ ὄρος νοητόν καθυπέδειξε, Θεοχαρίτωτε, ταῖς ἀρεταῖς ὅν κατάσκιον· ἐξ οὗ αὐτός τήν σάρκα κατελαξεύσατο.
Ἰώ δηχθεῖσα τοῦ ὄφεως, τό γένος ἡ Προμήτωρ διώλεσεν, ἐκ, σῆς δέ Πάναγνε, ἀνερμηνεύτου κυήσεως, θεοῦται πᾶσα φύσις τρόπῳ βελτίονι.
Κηρύττω βλέπων τά θαύματα, τά πέρα νοῦ καί γνώσεως Πάναγνε· πῶς ὁ ἀχώρητος, ἐν σοί ἀῤῥεύστως κεχώρηται! πῶς χρηματίζει κτίσμα, ὅ Κτίστης Δέσποινα.
Κάθισμα. Ταχύ προκατάλαβε.
Ἐχθροῖς παρατάχϑητι πολεμοῦσιν ἡμῖν· δεινῶς γάρ ἐπέβησαν, τῇ κληρουχίᾳ τῇ σῇ· Μαρίᾳ Παντάνασσα, ὄλεσον αὐτοχείρως, τῶν βαρβάρων τά θράση· γνώτωσαν τήν ἰσχύν σου; φιλοπόλεμα ἔθνη· τῷ θείῳ σου νεύματι πάντας ἀφάνισον.
ᾨδή ζ’. Οὐκ ἐλάτρευσαν.
Ὑπερίπταται, τό ξένον τῆς λοχείας σου, πᾶσαν διάνοιαν· σωματικῶς γάρ γράφεις ὁ φύσει ἀπρόσιτος καί ἀπερίγραπτος, καθυπέγραψε, βίβλῳ ζωῆς τούς δούλους σου, Παναγίᾳ Θεοτόκε.
Ῥητορεύσεις, πρρφητόφθεγκτοι πεπλήρωνται, ἐν δοί Θεόνυμφε· τόν γάρ κοσμήτορα σύ, τοῦ κόσμου γεννήσασα, πάντας ἐκόσμησα, καί ἐφώτισας, εὐλογημένῃ Πάναγνε, τῶν βροτῶν ἡ σωτηρίᾳ.
Ἰσοδύναμον, Πατρί τε καί τῷ Πνεύματι λόγον ἐκύησας, τόν ἐν δυσίν ἀγαθή, οὐσίαις ὑπάρξαντα, μίαν ὑπόστασιν· Ὑπερύμνητε, εὐλογημένῃ Δέσποινα τῶν βροτῶν ἡ σωτηρίᾳ.
Ἀθεώρητον, βυθόν κατανοοῦμέν σε, καί ὕψος ἄρρητον, Παρθενομῆτορ βροτῶν, τήν φύσιν ὑψώσασα, τῷ θείῳ τόκῳ σου· ὑπερύμνητε, εὐλογημένῃ Δέσποινα, τῶν βροτῶν ἡ σωτηρίᾳ.
ᾨδή η΄. Παῖδες εὐαγεῖς ἐν τῇ καμίνω.
Θεῖος θησαυρός πάσης ἁγνείας· καί σκνήνωμια, παρθενίας θεοχάρακτον, ὤφθης Θεονύμφευτε· κρῖνον εὐωδέστατον, τοῦ φυτουργοῦ τῆς Κτίσεως καί θεῖον τέμενος· διό σέ τήν Παρθένον ὑμνοῦμεν, καί ὑπεριψοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ἔφερες τό πῦρ ὥσπερ ἡ βάτος, ἐν μήτρᾳ ἀφλέκτως τῆς Θεότητος, λύουσα, Πανάμωμε, Εὐάς ἀπότισιν, καί ὀφειλήν Πανύμνητε τῷ θείῳ τόκῳ σου· διό σε τήν Παρθένον ὑμνοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ὅλον με ἀνείληφεν ἀῤῥεύστως, ἀτρέπτως καί ἀσυγχύτως καθ᾽ ὑπόστασιν, λόγος ὁ παντέλειος, ὅλον με ἐθέωσε, τῇ συναφείᾳ Δέσποινα ὅλως τῇ κρείττονι· διό σε τήν Παρθένον ὑμνοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Φύσεως φοιτήσας ὁ τεχνίτης, ἐξ ὄρους τῆς ἀνυμφεύτου Θεομήτορος, βρέφος ὑπομάζιον, χερσί καθορᾶται νῦν, ταῖς μητρικαῖς φερόμενον, καί πάντας ἤγειρε, Μητέρα τήν αὑτοῦ ἀνυμνῆσαι, καί δοξολογῆσαι ὡς μόνην Θεοτόκον.
Ὁ Εἱρμός.
Παῖδες εὐαγεῖς ἐν τῇ καμίνω.
ᾨδή θ΄ . Ἅπας γηγενής.
Ἄρμα φωτεινόν, τοῦ λόγου ὑπάρχουσα· ἄρμα πυρίμορφον· ἅρμα πολυώνυμον, ἀύλων θρόνων ἄρμα ἀσύγκριτον, τοῦ θεϊκοῦ στηρίγματος ἄρμα, χρυσόπλοχον, τοῦ υἱοῦ σου, ἄρμα με ἀνάδειξον, ἀπαθείᾳ, νόος Θεονύμφευτε.
Νέον οὐρανόν, ὁ πάντων ἐπέκεινα σέ κατεσκεύασεν, οὐρανῶν ἀνώτερον, καί πάσας πόλου δυνάμεις ἔλαθε, καί κατελθών ἐνῴκησεν ὅλος ἐν μήτρα σου, ἀπορρήτως μή ἐκστάς Θεόννμφε, τῆς πατρῴας μονῆς ἤ τῆς οὐτεως.
Ἥλιος φαιδρός, ἐφίλησε Δέσποινα σοῦ τό ἀμόλυντον, κατενυμφεύσατο, ἀρρήτω λόγω εἴς ἀναζώωσιν, τῆς τεθνηκυίας φύσεως· ὅθεν ἐκ πόθου σε, εὐφυμούμεν πίστει καί γεραίρομεν, θεϊκῆς ὡς αἰτίαν μεθέξεως.
Στῆσον τῶν παθῶν, τόν σάλον Πανάμωμε ἐκ τῆς καρδίας μου·παῦσον τά σκιρτήμματα, τά τῆς σαρκός μου· τόν νοῦν έδραίωσον, πρός θεωρίαν ἄυλον, καί λογισμῶν τάς ὁρμάς, τάς ἀτάκτους τρέψον πρός ἀπάθειαν, καί μελλούσης ζωῆς καταξίωσον.
Προσόμοια. Ὡς γενγαῖον ἐν.
Χαῖρε θείων δυνάμεων, ἀγαλλίαμα Δέσποινα· Χαῖρε Ἀποστόλων τό σεμνολόγημα· Χαῖρε Μαρτύρων στεφάνωμα· Ὁσίων τό καύχημα, Ἀσκητῶν Ἱεραρχῶν, Προφητῶν περιήχημα· ἀνωτέρᾳ τε ποιημάτων ἁπάντων Θεοτόκε· καί Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, τό περιβόητον ἄκουσμα.
Χαῖρε σκήνωμα ἅγιον, τοῦ Δεσπότου τῆς κτίσεως· Χαῖρε Θεοτόκε Χαῖρε Πανάσπιλε Χαῖρε λυχνίᾳ ὁλόφωτε· Χαῖρε πόλις ἔμψυχε· Χαῖρε γέφυρα θνητούς, πρός ζωήν ἡ μετάγουσα· Χαῖρε ἄμωμε, Παναγίᾳ Παρθένε· Χαῖρε μόνη τά ἐπίγεια, τοῖς ἄνω, τῇ σῇ κυήσει ἑνώσασα.
Χαῖρε πύλη χρυσήλατε· χαῖρε θρόνε πυρίμορφε· Χαῖρε ἀγλαόχρυσε θεία τράπεζα· Χαῖρε χρυσόπλοκε θάλαμε· χλαμύς ἀλουῤγόχροε· Χαῖρε ἄρμα φωτεινόν· Χαῖρε σκήνωμα ἔνδοξον· Χαῖρε τέμενος, ἀστραπόμορφον χαῖρε τῆς ψυχῆς μου ἡ εὐπρέπεια. καί κάλλος Παρθενομῆτορ θεόνυμφε.
Μυριάκις Πανάμωμε, ὑπεσχόμην μετάνοιαν, τῶν ἐμῶν ποιήσασϑαι, παραπτώσεων· ἀλλ᾿ οὐκ ἐᾷῷ με ἡ φαύλη μοῦ, τῶν κακῶν συνήθεια· διά τοῦτο σοι βοῶ, καί προσπίπτω σύν δάκρυσι, καί σοῦ δέομαι ἐξελοῦ μέ τοιαύτης τυραννίδος, ὁδηγοῦσα πρός τά κρείττω, καί σωτηρίας ἐχόμενα.
ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΗΛΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ ΤΟΥ ΕΚΔΙΚΟΥ.
Ἔχων ἀκροστιχίδα,
Ἤλιοὐ παράκλησις τῇ Θεοτόκῳ.
ᾨδή α΄. Ἠχός δ’. Θαλάσσης͵ τό ἐρυθραῖον.
Ἤ μόνη ἐν πειρασμοῖς καί θλίψεσιν, ὑπερασπίζουσα, τῶν ὑπό σκέπην Πάναγνε την σήν, προσφευγόντων θερμότατα, δέχου ὡς ὑπεράγαθος, τήν ἐκ καρδίας μου παράκλησιν.
Λιμένα ἐφευρηκώς σε ἄκλυστον, ὁ ἀσυνείδητος, τάς τῶν κινδύνων τόν τε καί ἀναγκῶν, προσβολάς ἀποκρούομαι, καί εὐχαρίστως, ᾄδω σοι, τήν ὑμνῳδίαν Ἀειπάρθενε.
Ἰλέῳ καί εὐμενεῖ σου ὄμματι, Θεογεννήτρια, ἐν περιστάσει καί ἐν συμφορᾷ συσχεθέντα ὁρώσα με, τάχιον ἐλευθέρωσον· σε γάρ αἰτοῦμαι βοηθῆσαί μοι.
Ἡ Εὖα τῆς καταδίκης σέσωσται, καί ὁ Ἀδάμ, διά σοῦ· μεθ᾽ ὧν καγώ, προσπίπτω σοί Ἀνγῆ· τά τῆς λύπης μου δάκρυα, νῦν εἰς χαράν μετάβαλε, καί τῶν κινδύνων ἐλευθέρωσον.
ᾨδή γ’. Τόξον δυνατῶν.
Ὅπλον ἀρραγές καί τεῖχος σε, κεκτημένος τρέπω τῶν ἐναντίων τάς φάλαγγας· καί ὑμνῶ σου τά μεγαλεῖα Θεοτόκε ἀπειρόγαμε
Ὗλην σκεδαννύεις θλίψεων, καί κατασβενύεις τῆς ἀπογνώσεως ἔκκαυμα· τις γάρ ἄλλος ὡς σύ Παρθένε, πλήν Κυρίου Παντοδύναμος;
Πρόσχες τῇ κραυγῇ τοῦ δούλου σου, τῆς σῆς δεομένου ἐπικουρίας Μητρόθεε· ἡ ἐλπίς μου εἰσάκουσον μου, καί κατάσπευσον τοῦ σῶσαι με.
Νεῦσον Ἀγάθῃ σωθῆναι με τόν γάρ θείῳ νεύματι τό πᾶν περιάγοντα, ἐσωμᾶτωσας Θεόν Λόγον, ὑπέρ λόγον καί διάνοιαν.
ᾨδή δ΄. Ἐπαρθέντα σέ.
Ἀναιροῦσα τούς ἐχθραίνοντας μοι ματαίως, ὡς τήν ψυχήν μου σπεύδοντας δεινῶς συλλαβέσθαι, φύλαξον με Δέσποινα,ἐν σοί ἀνεπίβουλον· ἵνα, γηθοσύνως δοξάζω σε.
Ῥυομένη με ἐκ γλώσσης δολιολάλου, ἡ Ἀγάθῃ προστάτις μου ἀπρόσκοπον δεῖξον, ταῖς τοῦ βίου πράξεσι πολλά γάρ καί δύνασαι, ὡς τοῦ Κτίστου Μῆτηρ ὑπάρχουσα.
Ἀκεσώδυνον γινώσκω σε ἰατρεῖον, ὁ ἀσθενής τῷ πνεύματι καί σώματι κράζω· ἴασαι με Δέσποινα ἐλέησον σῶσον με, σοί τόν προσφυγόντα οἰκέτην σου.
Ὡς ἐγκώμιον Ἀγγέλων καί τῶν ἀνθρώπων, σέ ἀνυμνοῦμεν ἅπαντες Παρθένε Μαρία, καί πιστῶς δεόμεθα· ἱκέτευε Δέσποινα, ὅπως συμφορᾶς λυτρωθείημεν.
ᾨδή ε΄. Σύ Κύριέ μόν φῶς.
Κατεύθυνον ἁγνή, τήν εὐχήν τοῦ οἰκέτου σου, πρός Κύριον τόν υἱόν σου· ἴνά, ἐυρώ τήν λύσιν τῶν πολλῶν παραπτώσεων.
Λύτρωσαί με παθῶν, καί κινδύνων Θεόνυμφε· σέ ἔθετο ὁ Θεός γάρ, πρός αὐτόν μεσιτείαν, τῆς ἐμῆς ταπεινώσεως.
Ἡ σκέπη μου σύ εἰ, ἡ χαρά καί ἡ καύχησις, ὧ Δέσποινα, Θεοτόκε· παρορᾷς γάρ οὐδόλως, τούς εἰς σέ καταφεύγοντας.
Νῦν αἴτησαι ἡμῖν, τῶν πταισμάτων τήν ἄφεσιν, καί λύτρωσαι τῶν κινδύνων, καί παθῶν ἀκαθάρτων, πρεσβείαις σου Πανύμνητε.
ᾨδή ς΄. Θύσω σοι.
Σθένος μοι, αὐτή ὑπάρχεις Ἄχραντε Δέσποινα, ἐν ταῖς εὑρούσαις μέ σφόδρα, ἀδοκήτοις θλίψεσι καί βοῷ σοι· ὡς μεγάλῃ, ἡ παναλκῆ σου σκέπη τῷ δούλω σου.
Ἴασαι τά τῆς ψυχῆς μου τραύματα Ἄχραντε· ἀντιλαβοῦ μου Παρθένε, καί ἐκλύτρωσαί με συκοφαντίας, ἐπηρείας, συστροφῆς τε ἀδίκου τόν δοῦλον σου.
Σύντριψον, τούς κατ᾽ ἐμοῦ ἀεί τοῦ οἰκέτου σου, βουλευομένους ἀδίκως, καί μή καταλίπηςμε ἀπωλέσθαι· ὅτι πάντα, δυνατά σοι ὡς Θεομήτορι.
Κοίμισον, τῆς ψυχῆς μου τόν ἄγριον κλύδωνα· ὅτι μοι πλῆθος πταισμάτων, πειρασμόν καί θλίψεων τῷ σῷ δούλῳ, ἐπανέστη· ἀλλ᾽ αὐτή με διάσωσον Δέσποινα.
Κάθισμα. Ταχύ προκατάλαβε.
Ὑμνοῦμεν σε Θεόνυμφε, Μήτηρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, δοξάζοντες τόν τόκον σου τόν ἀκατάληπτον· δι’ οὗ ἐλυτρώθημεν, πλάνης τοῦ διαβόλου, καί παντοίων κινδύνων, Δέσποινα Θεοτόκε καί πιστῶς ἐκβοῷμεν· ἐλέησον τήν Ποίμνην σου Κόρη Πανύμνητε.
ᾨδή ζ΄. Ὁ διασώσας.
Τούς ἐκ τῆς Ἄγαρ δυσμενεῖς, τάχιον ὀλλύουσα, ξίφει, τῶν προσευχῶν σου Μαριαμ, τόν λαόν καί τήν ποίμνην σοῦ φύλαττε, τῷ υἱῷ σου κραυγάζοντα· ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων εὐλογητός εἶ.
Ἡ κιβωτός ἡ νοητῇ, δέξαι με πρός σέ πεφευγότα· μή καταλάβῃ με ἐχθρός, ἀνελεῖν ἐκδιώκων με ψάλλοντα, τῷ Υἱῷ σοῦ Μητρόθεε· ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων εὐλογητός εἶ
Θεοκυῆτορ Μαριάμ, πρόφθασον τόν δοῦλον σου τάχος, ἐν τρικυμίαις πειρασμῶν, κινδυνεύοντα καί ἀπορούμενον, βοηθείας κράζοντα· ἡ ἐλπίς ἀπηλπισμένων ἐλέησόν μέ.
Τούς ἀνθρωπίνους πειρασμούς, ὡς ἁμαρτημάτων αἰτίους νῦν Θεοτόκε ἀγαθή, διασκέδασον θείαις πρεσβείαις σου, καί τούς δούλους σοῦ λύτρωσαι, ἐνοχῆς τῆς τῶν πταισμάτων καί πάσης βλάβης.
ᾨδή ἡ’. Λυτρωτά τοῦ παντός.
Ἐπανέστη ἡμῖν ἔθνος ἄνομον, ἐγκαυχώμενον θραῦσαι τούς λάτρας σου· ὁ διελοῦσα, Ἄχραντε τούς κραυγάζοντας σκέπε· πάντας τά ἔργα, εὐλογεῖτε ὑμνεῖτε τόν Κύριον.
Ὅτι σύ μου ἰσχύς καί βοήθεια, οὐ πτοοῦμαι ἐχθρῶν προσοχθίσματα· ἄλλ᾽ ἀνυμνῶ σε Δέσποινα, καί βοῶ τῷ υἱῷ σου· πάντα, τά ἔργα, εὐλογεῖτε ὑμνεῖτε τόν Κύριον.
Τῇ δεήσει μοῦ νῦν παρακλήθητι, καί χαράν ἀντί λύπης μοι δώρησαι· ἵνᾶ ὑμνῶ σε Δέσποινα, καί βοῷ τῷ υἱῷ σου πάντα, τά ἔργα, εὐλογεῖτε ὑμνεῖτε τόν Κύριον.
Οἵ πολλοί σου ἡμᾶς διασῴζουσιν, οἰκτιρμοί Παναγίᾳ, Μητρόθεε· ἁμαρτημάτων κρίσεως, καί ποικίλων κινδύνων, σύ γάρ τεκοῦσα, τόν Θεόν ἐλεεῖς κόσμον ἅπαντα.
Ὁ Εἱρμός.
Λυτρωτά τοῦ παντός Παντοδύναμε, τούς ἐν μέσω φλογός ευσεβήσαντας, συγκαταβάς ἐδρόσισας, καί ἐδίδαξας μέλπειν, πάντα τά ἔργα, εὐλογεῖτε ὑμνεῖτε τόν Κύριον.
ᾨδή θ΄, Εὖα μέν τῷ.
Ὅπλα μέν ἡμῖν ἐξακονῶν βούλεται ὁ ἀλάστωρ ἄραψ ἄνομα· σύ δε Παρθένε Θεοτόκε, τῷ κράτει τοῦ Σταυροῦ καί πρεσβείαις σου, ὁπλίζεις κατ᾽ αὐτοῦ τούς οἰκέτας σου· ὅθεν κηρύττομεν τήν δόξαν σου.
Κράτος μέν μοι σύ τό κατ’ ἐχθρῶν δεδῶρισαι, καί λυτροῦσαι τῶν κινδύνων με τι δε ἐγώ σοι προσενέγκω, ὄντως ἐπαπορῶ· ὅμως Δέσποινα, ὁ ἔχων εὐχαριστίαν προσφέρω σοι· πρόσδεξαι ταύτην οὖν καί σῶσον με.
Ὧ Μῆτερ τοῦ πάντων ποιητοῦ ὁλόφωτε λυπουμένων παραμύθιον· κινδυνευόντων προστασίᾳ· καί καταπονουμένων ἀντίληψις ταχεῖα ταῶν ἀσθενούντων ἐπίσκεψις· μέχρι ζωῆς μου τέλους φύλαττε.
Στενούμενον πταίσμασι πολλοῖς Πανύμνητε, καί, κινδύνοις μή παρίδῃς με· νῦν σοι αἰνέσεως θυσίαν, προσάγω ἐκτενῶς ἀνακράζων σοι· ἁγία, Θεοτόκε βοήθει μοι· σέ γάρ δοξάζων τήν ᾠδήν ἐκπληρῶ.
Προσόμοια. Ἔδωκας σημείωσιν.
Χαῖρε τό ἡδύπνοον, ῥόδον ἤ μόνη βλαστήσασα. Χαῖρε κάλλος πολύευκτον· Χαῖρε Ἀπειρόγαμε· Χαῖρε σκεῦος θεῖον, πολυτίμου μύρου· χαῖρε δί ᾖς πρός οὐρανόν οἱ πρίν τεθνήξαντες ἀνηνέχθημεν εἴς χάος ὀλισθήσαντες, τῇ κακουργίᾳ τοῦ ὄφεως· τῶν πιστῶν φυλακτήριον, ἀρραγές χαῖρε ἄμωμε.
Χαῖρε τό ἀκένωτον ῥεῖθρον ζωῆς ἡ πηγάσασα· Χαῖρε ῥάβδος βλαστήσασα, ἄνθος τό ἀμάραντον σεμνῇ Παναγίᾳ· Χαῖρε Θεοτόκε· Χαῖρε παγκόσμιος χαρά· Χαῖρε δι’ ᾖς Ἐδέμ ἀπελάβομεν· Χαῖρε ἡ μόνη σβέσασα, τῆς ἀθεΐας τήν κάμινον· τοῦ Ἀδάμ χαῖρε ἔγερσις, τοῦ πεσόντος Πανύμνητε.
Χαῖρε τιμαλφέστατον, τοῦ Βασιλέως παλάτιον· Χαῖρε νύμφη ἀκήρατε· Χαῖρε βάτε ἄφλεκτε· Χαῖρε θείᾳ κλίνη· Χαῖρε προστασίᾳ, τῶν πεποιθότων ἐπί σοί· Χαῖρε Κυρία πάσης τῆς κτίσεως· Χρυσοῦν θυμιατήριον· Χαῖρε πανθαύμαστε Δέσποινα· Χαῖρε θεῖε Παράδεισε, ζωῆς ξύλον βλαστήσασα.
Κλαίω καί ὀδύρομαι, τῶν πειρασμῶν νῦν τήν κάμινον, κατ’ἐμοῦ ἀγριαίνουσαν ὀρῶν ὁ πανάθλιος· ἀλλά σοί Παρθένε, προσπίπτω ὁ τάλας, μή με παρίδῃς ἀγαθῇ· μηδ’απόῤῥίψης με τόν ἀνάξιον· χαρᾶς δε τήν καρδίαν μου, πλῆσον χαράν ἡ κυήσασα· μή βυθός με τῶν θλίψεων, καταπίῃ τόν δείλαιον.
ΤΗ ΠΕΜΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΉΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΜΑΝΟΥΗΛ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΡΗΤΟΡΟΣ.
ᾨδή , α΄. Ἦχος δ΄. Ἀνοίξω τό στόμα μου.
Τόν νοῦν μου ὁδήγησον, τῇ φωταυγεί μεσιτείᾳ σου, πρός Κύριον Ἄχραντε, ὅν ἐσωμάτωσας· ἵνα πίστει σου, ὑμνῶ τά μεγαλεῖα· βοήθει. πέλεις γαρ᾿ πάντων καί λύτρωσις.
Παλάτιον ἔμψυχον, τοῦ Παντοκράτορος Ἄχραντε, Θεοῦ ὡς ὑπάρχουσα, ναούς ἀπέργασαι, τοῦ Κυρίου σου, τούς πόθῳ σε ὑμνοῦντας· βοήθεια πέλεις γάρ πάντων καί λύτρωσις.
Πηγή ὡς ὑπάρχουσα, θείων χαρίτῶν Πανάμωμε, κάμοι νῦν ἐπόμβρησον, σταγόνα χάριτος, κατακλύζουσαν, παθῶν μου τάς ἀβύσσους· βοήθεια πέλεις γάρ πάντων καί λύτρωσις.
Θεόν προαιώνιον, ὑπερφυῶς ὡς γεννήσασα, σαρκί Μητροπάρθενε τοῦτον ἱκέτευε, παραβλέψαι μου, πταισμάτων τάς ἀβύσσους, βοήθεια πέλεις γάρ πάντων καί λύτρωσις.
ᾨδή γ΄. Τούς σούς ὑμνολόγους.
Τό Ὄρος τό ἅγιον Παρθένε, σύ εἶ καί κατάσκιον Ἁγνή· τοῦ γάρ Πατρός ἡ δύναμις, σέ οὐρανόν κατάστερον, τοῦ νῦν δέ στερεώματος, ὄντως ὑπέρτερον ἔδειξεν.
Αὐλών Ἀγγέλων αἱ χορεῖαι, παρίστανται σοί δουλοπρεπῶς, καί μετά δέους Ἄχραντε, ὑμεῖν ξ σέ οὐκ ἰσχύουσαι· Ἀγγέλων γάρ ἀξίωμα, τό σόν ὑπέρτερον ἔδειξεν.
Ἀφλέκτως ἡ βάτος ἐν Συναίῳ, τό πρίν ὁμιλήσασα πυρί, τόκον τόν σόν ἐδήλωσε, συμβολικῶς Θεόνυμφε· ὅς τις τό σόν ἀξίωμα, πάντων ὑπέρτερον ἔδειξεν.
Νεφέλη ὑπάρχεις λευκοτάτῃ, σταγόνας πιστοῖς ἐς οὐρανοῦ, ὀμβροῦσα καί ἀνίσχουσα, δικαιοσύνης ἥλιον· ὅστις τό σόν ἀξίωμα, πάντων ὑπέρτερον ἔδειξεν.
ᾨδή δ΄. Ὁ καθήμενος.
Ἱερεῖς ὅς ἐν συμβόλοις, οἱ σεπτοί προεκύρηξαν, καί θείοι Προφῆται, ἔσεσθαι δοχεῖον Θεόνυμφε· σέ τοῦ Θεοῦ διά σοῦ γάρ ἐθεάσαντο, οἱ ἐν σκότει τό φῶς θεϊκῆς ἐπιγνώσεως.
Σε τήν ἄσπιλον Παρθένον, ἐκ τῆς φύσεως εἴληφε, τῶν ἀνθρώπων ὥσπερ, ἀπαρχήν ἁγίαν ὁ Κύριος, καί τό ἡμέτερον ὅλον καθηγίασε, καί ἀνέτειλε φῶς θεϊκῆς ἐπιγνώσεως.
Τάς αἰτήσεις τῶν πιστῶν σε, αἰτουμένων Πανύμνητε, εὐμενῶς προσδέχου, καί τόν νοῦν ἡμῶν φωταγῶγησον, καί τοῦ Κυρίου τόν νόμον πάντας δίδαξον, καί καταῦγασον φῶς θεϊκῆς ἐπιγνώσεως.
Ἡ Βοήθεια ἁπάντων, σύ ὑπάρχεις Πανάμωμε, τῶν εἴς σε θαρρούντων καί ὑμνολογούντων, τήν θείαν σου, λοχείαν πίστει καί πόθῳ, δί ἧς ἔλαμψε, τό οὐράνιον φῶς θεϊκῆς ἐπιγνώσεως.
ᾨδή ε΄. Ἐξέστη τά σύμπαντα.
Ὡς κλῖμαξ οὐράνιος, ἐφάνης τῷ προπάτορι, πάλαι Ἰακώβ δί ἧς οἱ νόες, πρός θεωρίαν Θεοῦ ἀνέρχονται, καί πάλιν κατέρχονται πρός γῆν, πόθῳ προσκυνοῦντες σου, τήν ἀπόρρητον γέννησιν.
Ἡ ῥάβδος ἐδήλωσεν, ἀνθήσασαν σε Πάναγνε, ἄνθος τό εὐῶδες καί ὡραῖον· σύ γάρ ἀῤῥήτως Θεόν ἐγέννησας· ἐξ οὗ ἀφθαρτίζονται πιστοί, πάθω προσκυνοῦντες σοῦ τήν ἀπόρρητον γέννησιν.
Ἑώρακε πάλαι. σε, ὡς θεῖον τόμον Ἄχραντε, ἔνθεος Προφήτης ἐν ὦ λόγος, ἐγράφη ἔνδον Πατρός εἰς κόσμου χαράν, καί ἔσωσε πάντας ὡς Θεός, πίστει προσκυνοῦντας σου, τήν ἀπόρρητον γέννησιν.
Ἰσχύει οὐδέποτε, ἡ βρότειος ὑμνῆσαί σε, γλῶσσα ἐπαξίως Θεοτόκε· διό μοι δίδου τῇ προαιρέσει σεμνή, δύναμιν ἰσόρροπον ὡς ἄν, πόθῳ ἀνυμνήσω σου, τήν ἀπόρρητον γέννησιν.
ᾨδή ς΄. Τήν θείαν ταύτην.
Νόος μου πᾶσαν σκοτόμαιναν, ἀπέλασον καί δώρησαι Ἄχραντε, τῇ παναθλίᾳ μου, ψυχή ἀκτῖνα σῆς χάριτος· σύ γάρ ἐλπίς ἁπάντων καί ἡ βοήθεια.
Ἐπλήγην Ἄχραντε Δέσποινα, ῥομφαίᾳ τῇ δεινή τοῦ ἀλάστορος, καί καταπέπτωκα, πτῶμα, δεινόν· ἀλλά ζώωσον᾽ σύ γάρ ἐλπίς ἁπάντων καί ἡ βοήθεια.
Ξιενίζει πᾶσαν διάνοιαν, θαυμάσια, τά σά Θεονύμευτε, ὥσπερ ἐξέχεας, πλούσίως πᾶσι τοῖς δούλοις σου· σύ γάρ ἐλπίς ἁπάντων καί ἡ βοήθεια.
Λαόν σου Ἄχραντε Δέσποινα, ἀνόρθωσον πεσόντα εἴς βάραθρον, καταδουλώσεως, ἐχθρῶν ἀπίστων, ἀλλ᾽ οἰκτεῖρον· σύ γάρ ἐλπίς ἁπάντων καί ἡ βοήθεια.
Κάθισμα. Ὁ ὑψωθείς.
Χριστιανῶν ἡ ἀψευδής σωτηρία· ἁμαρτωλῶν ἡ ἀρραγής προστασίᾳ, ἡ κραταιᾷ βοήθεια ἡμῶν καί προσφυγῇ· σῶσον με προσφεύγοντα, σοί Πανάμωμε Κόρη· σκέπασον με πτερυξι͵ τῆς ἁγίας σοῦ σκέπῃς· καί τῆς ψυχῆς μου πρόστηθι ἐκεῖ· καί ἐκδημούσῃ τῶν τῇ δε παράστηθι.
ᾨδή ζ΄. Οὐκ ἐλάτρευσαν.
Ῥήμασι σου, τοῖς ἐνθέοις νῦν ἑπόμενοι, σέ μακαρίζομεν· χαῖρε βοῶντες Ἁγνή· τά σά μεγαλεῖα γάρ ξένα καί ἄπειρα· διό Δέσποινα, τόν νοῦν ἡμῶν καταύγασον, τοῦ ὑμνεῖν σε εἰς τούς αἰῶνας.
Ὡς ὑπάρχουσα, ναός τοῦ θείου Πνεύματος, φωτοειδέστατος, τάς δωρεάς χορηγεῖ, τοῖς πίστει προστρέχουσιν εἴς σε Πανάμωμε· τήν διάνοιαν, διό καμου καταύγασον, τοῦ ὑμνεῖν σε εἴς αἰῶνας.
Τόν προστρέχοντα, εἰς οἰκτιρμούς ἀπείρους σου, μή ὑπερίδῃς με· ἀλλ᾽ ὡς Θεόν ἐν σαρκί ἐλέους τήν ἄβυσσον; τέξασα οἴκτειρον,. καί ἀνόρθωσον, καταπεσόντα πάθεσι, τοῦ ὑμνεῖν σε εἴς αἰῶνας.
Τά κινήματα, νόος μου ὡς ὑπάρχουσα, ἐλπίς Πανάμωμε, καί σωτηρίᾳ πιστῶν, κατεύθυνον ἅπαντα πρός σέ δί ἔλεος,ἀγαθότητος, τῆς σῆς ὅπως γεραίρω σε, καί δοξάζω εἰς αἰῶνας.
ᾨδή ἡ’. Παῖδας εὐαγεῖς.
Θείᾳ ὡς ὑπάρχουσα. Λυχνίᾳ, πυρφόρος τῶν χαρισμάτων ἐξαπόστειλον, πᾶσι τάς λαμπρότητας, πίστει τοῖς κραυγάζουσι, τήν τοῦ Ἀγγέλου Πάναγνε φωνήν χαρμόσυνον· τό χαῖρε σοι, δι’ ᾖς κατηυγάσθη καί ἀνακαινισθῇ τό γένος τῶν ἀνθρώπων.
Αἴγλης τῆς σεπτῆς καί Τρισηλίου, λαμπρότατον σκήνωμα, ὑπάρχουσα, θείαν καί σωτήριον, πᾶσιν ἀνατέταλκας, τήν φωταυγίαν Ἄχραντε τοῖς πίστει κράζουσι, τό χαῖρε σοί· δι’ ᾖς κατηυγάσθη καί ἀνακαινισθῇ τό γένος τῶν ἀνθρώπων.
Σάλπιγξ μυστικῶς προδιετύπου, ἡ πάλαι προφητικῇ Μητροπάρθενε, πύλην ἀδιόδευτον· ὅρος καί. παλάτιον· ἡ τούς βοῶντας χαῖρε σ οἱ ναούς δεικνύουσα, τοῦ Πνεύματος· δι’ ᾖς κατηυγάσθη καί ἀνακαινισθῇ τό γένος τῶν ἀνθρώπων.
Ῥῆξον τούς χειμάρρους τῶν παθῶν μου, καρδίαν τήν ταπεινήν μου κατακλύζοντας· θεῖον πρός λιμένα με, ὅρμισον Πανάμωμε· ἵνα ὑμνῶ σε πάντοτε, τήν Ὑπερύμνητον· καί χαῖρε σοι κραυγάζῳ ἐν πίστει· δι’ ᾖς κατηυγάσθη τό γένος τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ Εἱρμός.
Παῖδας εὐαγεῖς ἐν καμῖνω…
ᾨδή θ’. Ἅπας Γηγενής.
Νᾶμα, ζωηρόν, πλουσίως μοι δώρησαι τό τοῦ ἐλέους σου· σοί γάρ νῦν προσέρχομαι, κεκακωμένος ἐξ ἀμελείας μου· καί ἱκετεύω ὄρεξον τήν ἀγαλλίασιν· ἴνα κράζω, χαίροις ἡ βοήθεια, τῶν βροτῶν καί ἀεί μεγαλύνω σε.
Ὅλος πληγωθείς, κεῖμαι ὁ πανάθλιος πτῶμα ἐξαίσιον, ἐπηρείας Ἄχραντε, ἐχθροῦ δολίου· ἀλλ’ ἤ κυήσασα, ζωήν τήν ἐνυπόστατον, τάχος μέ ἔγείρον· ἵνα κράζω, χαίροις ἡ βοήθεια, τῶν βροτῶν καί ἀεί μεγαλύνω σε.
Ἦλθεν ἐφ’ ἡμᾶς, τό φῶς τό τῆς γνώσεως διά τοῦ τόκου σου, καί πάντας ἐνέπλησε, σοφίας θείας καί κατοπτεύομεν, τά νοητά μυστήρια πού σοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ, ἀρδήλως ὅθεν καγώ Δέσποινα, μετά πάντων ὑμνῶν μεγαλύνω σε.
Λάμψον μοι χαρᾶς, τό φέγγος δί ἄφατον τῆς εὐσπλαγχνίας σούς ἔλεος καί δίωξον, τά νέφη πάντα τῆς κατηφείας μου· καί ἀληθῇ ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν, ἵνα πίστει τήν θείαν λοχείαν σου, ἀνυμνῶ καί ἀεί μεγαλύνω σε.
Προσόμοια. Ὡς γενναῖον ἐν.
Χαῖρε θρόνε πυρίμορφε, τοῦ Θεοῦ Παντοκράτορος· Χαῖρε θεία στάμνε τό μάννα φέρουσα· Χαῖρε πηγή ἀνεξαντλητε,τα νάμματα βρύουσα, τοῖς πιστῶς ὑπό τήν σήν καταφεύγουσι σύναρσιν, καί παρέχουσα, ἰαμάτων τήν χάριν τοῖς νοσοῦσι· καί κινδύνων πολυπλόκων, λύσιν βραβεύουσαν Ἄχραντε.
Χαῖρε γῆς τό θεμέλιον, ἐν κοιλίᾳ σοῦ Ἄμωμε, ἀστενοχωρήτως Κόρη βαστάσασα· χαῖρε ἡ εὔκαρπος ἄμπελος, βότρυν ἡ βλαστήσασα, τόν ἐκβλύζοντα, πιστοῖς, πᾶσι γλεῦκος σωτήριον, καί πηγάζοντα, γλυκασμόν ἀφθαρσίας τοῖς ἐν πλάνης, τῷ βυϑῷ κεκαρωμένοις, τῇ συμβουλίᾳ, τοῦ ὄφεως.
Χαῖρε ὅρος κατάσκιον, ἀρεταῖς Θεονύμφευτε· χαῖρε φλογοφόρε λαβίς ἡ φέρουσα, ἄνθρακα θεῖον τόν αἴροντα, παντός κόσμου πταίσματα· Χαῖρε πρόξενε βροτῶν, σωτηρίας, προπύργιον· χαῖρε ἄσειστον, τῆς Χριστοῦ· Ἐκκλησίας χαῖρε θρόνε, ἡλιόμορφε Κυρίου· Χαῖρε πιστῶν τό κραταίωμα.
Ζοφεροῖς ἐξελκόμενος, λογισμοῖς Παναμώμητε, δελεαζόμενος απεμάκρυνα, τοῦ σοῦ Υἱοῦ Θεονύμφευτε, ὡς πρώην ὁ ἄσωτος, γημνωθείς τῶν ἀρετῶν, ὧν περ εἶχον ἐκ φύσεως· διό δέομαι, ἐπιστρέψασα, θείᾳ μετανοίᾳ, καταξίωσον τόν πλοῦτον, ἀπολαβεῖν ὅν ἀπώλεσα.
ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΤΟΥ ΛΑΣΚΑΡΕΩΣ
ᾨδή α΄, Ἠχός δ’ . Ἀνοίξω τό στόμα μου.
Χαράν ἡ κυήσασα, χαῖρε Παρθένε Θεύνυμφε· ἀρᾷς ἀλλοτρίωσις, χαῖρε Πανάμωμε· χαῖρε Δέσποινα, τοῦ κόσμου προστασίᾳ· χαῖρε καταφύγιον ταῶν προστρεχόντων σοι.
Χαῖρε οὖσα πρόξενος, χαῖρε Θεόνυμφε Δέσποινα· ἀράν ἡ μειώσασα, χαῖρε ἀπείρανδε· Χαῖρε Πάναγνε, ψυχῆς ἐμῆς ἡ σκέπη· χαῖρε Μητροπάρθενε· χαῖρε Πανύμνητε.
Χαῖρε θεία τράπεζα χαῖρε λυχνίᾳ ὁλόφωτε· χαῖρε θρόνε πύρινε· χαῖρε νᾶε τοῦ Θεοῦ· χαῖρε ὄχημα, τοῦ πάντων βασιλέως· χαῖρε πόλις ἔμψυχε τοῦ Παντοκράτορος.
Χαῖρε ὄρος ἅγιον· χαῖρε οὐράνιος γέφυρα· χαῖρε κλίνη ἔμψυχε· χαῖρε νεφέλῃ χρυσῇ· χαῖρε Ἄχραντε,πιστῶν ἡ σωτηρίᾳ, χαῖρε Πανακήρατε χαῖρε Πανύμνητε.
ᾨδή γ’. Τόξον δυνατῶν.
Χαῖρε παρθενίας καύχημα· χαῖρε τικτουσῶν, χαρμονή ἡ ἀπέραντος· χαῖρε μόνη τῆς πρώτης Εὐάς ἡ σωτήριος ἀνάκλησις.
Χαῖρε κόσμου ἱλαστήριον· χαῖρε τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων, θαῦμα παράδοξον· χαῖρε Μήτηρ εὐλογημένῃ, τοῦ Δεσπότου πάσης κτίσεως.
Χαῖρε κρῖνον τό ὑδύπνοον· χαῖρε μυροθήκῃ, καί πηγή ἁγιάσματος· χαῖρε Κόρη φωτός νεφέλῃ· καί λυχνίᾳ, ἥ ἑπτάφωτος.
Χαῖρε ῥόδον τό ἀμάραντον· χαῖρε παρθενίας, τό θεῖον ὄντως κειμήλιον· χαῖρε γένους τῶν ὀρθοδόξων, τό σωτήριον ἐξίλασμα.
ᾨδή δ΄. Τήν ἀνεξιχνίαστον.
Χαῖρε ἡ σωτήριος πάντων ἐλπίς· χαῖρε ἡ κατάκαρπος ἄμπελος· χαῖρε ἡ πύλη τοῦ Θεοῦ ἡ μυστικῇ· χαῖρε ἡλίου ὄχημα· Θεοτόκε Πανύμνητε.
Χαῖρε τό κατάσκιον ὄρος Θεοῦ· χαῖρε τό πανάγιον τέμενος· χαῖρε ἡ κλῖμαξ, ἥν προεῖδεν Ιακῴβ χαῖρε Παρθένε Πάναγνε· χαῖρε Θεοτόκε Πανύμνητε.
Χαίροις εὐωδέστατον μῦρον Θεοῦ· χαίροις δυσθεώρητον ὅραμα, ὅπερ προεῖδεν ὁ προφήτης Ἀβακούμ· χαῖρε πιστῶν διάσωσμα· χαῖρε Θεοτόκε Πανύμνητε.
Χαῖρε δωδεκάτειχε πόλις Θεοῦ· χαῖρε θείας δόξης παλάτιον· χαῖρε καθέδρᾳ, τοῦ τῶν ὅλων ποιητοῦ· χαῖρε τοῦ Λόγου τράπεζα· χαῖρε Θεοτόκε Πανύμνητε
ᾨδή ἕ’. Ἐξέστη τά σύμπαντα.
Χαῖρε βλαστήσασα, τόν φυτουργόν πῆς κτίσεως· χαῖρε ἡ τεκοῦσα τόν τροφέα, παντός τοῦ κόσμου· χαῖρε ἡ ῥίζα, Δαβίδ, ἡ τόν συνοχέα τοῦ παντός, ὑπέρ πᾶσαν ἔννοιαν, διά ἔλεος φύσασα.
Χαῖρε τεῖχος ἄρρηκτον, καί σκέπη τῶν τιμώντων σε· χαῖρε γηγενῶν ἤ προστασίᾳ, και παρρησίᾳ· χαῖρε βροτῶν ἡ ἐλπίς· πάντων ἀγαλλίαμα. τερπνόν, τῶν μακαριζόντων σε, Παμμακάριστε Δέσποινα.
Χαίροις ἀκατάληπτον· χαῖρε τοῖς Ἀγγέλοις ὅραμα· χαίροις ἀνερμήνευτον καί ξένον, ἄρρητον θαῦμα· χαῖρε θυγάτηρ Δαβίδ, μήτηρ τε τοῦ πάντων ποιητοῦ· καί ἁπάσης Δέσποινα καί Κυρίᾳ τῆς κτίσεως.
Χαῖρε ἅρμα πύρινον, τοῦ πάντων βασιλεύοντος· χαῖρε πορφυρίς ἡ νοουμένῃ, τοῦ Θεοῦ Λόγου, χαῖρε λαβίς μυστικῇ· καί θυμιατήριον χρυσοῦν, πύλη ἀδιόδευτε, Παμμακάριστε Δέσποινα.
ᾨδή ς΄. Τήν θείαν ταύτην.
Χαῖρε ἀνήροτος ἄρουρα· χαῖρε ἡ ἀγεώργητος͵ ἄμπελος· χαῖρε παράδεισε· χαῖρε πηγή ἡ ἀκένωτος· χαῖρε τοῦ μάνα στάμνε· χαῖρε Θεόνυμφε.
Χαῖρε λιμήν ἀκλυδώνιστε· χαῖρε πολεμουμένων προπύργιον· χαῖρε ὀχύρωμα· χαῖρε πιπτόντων ἀνόρθωσις· χαῖρε ὑψίστου Μήτηρ· χαῖρε Πανάμωμε.
Χαίροις ἐλαία κατάκαρπε· χαίροις περιστερᾷ κοσμοπόθητε· χαῖρε Μητρόθεε· χαῖρε Μαρίᾳ Πανάσπιλε· χαῖρε ἁγία Κόρη· χαῖρε Πανύμνητε.
Χαῖρε λαβίς θείου ἄνθρακος· χαῖρε θυμιατήριον πάγχρυσον· χαῖρε ὀσφράδιον· Χαῖρε δοχεῖον τοῦ Πνεύματος· χαῖρε παστάς τοῦ λόγου· χαῖρε Φιλάγαθε.
Κάθισμα. Ἐπεφάνης σήμερον.
Χαῖρε θρόνε τοῦ Βασιλέως, καί λυχνίᾳ πάγχρυσε φωτός τοῦ θείου τάς ψυχάς, καί διανοίας λαμπρύνουσα, τῶν ἀνυμνούντων σε Κόρη Πανύμνητε.
ᾨδή ζ΄. Οὐκ ἐλάτρευσαν.
Χαῖρε πύλη ἀδιόδευτε ἥν ὥδευσε, μόνος ὁ Ὕψιστος· ἐσφραγισμένῃ πηγήν χαῖρε θεῖον τέμενος, νόμου τῆς χάριτος, χαῖρε γέφυρα, πιστούς πάντας μετάγουσα, πρός τήν ἄνω κληρουχίαν.
Χαῖρε ὄρος ἀλατόμητον ἀλάξευτον, ὁ προεώρακεν, ὁ Δανιήλ μυστικῶς· χαῖρε βάτε ἄφλεκτε, ἥν ἐθεάσατο, ὁ βραδύγλωσσος, Μώσης χαῖρε τό καύχημα, Προφητῶν καί Ἀποστόλων.
Χαῖρε ῥάβδος Ἀαρών ἡ ὑπέρ ἔννοιαν, ἀναβλαστήσασα, τόν φυτουργόν τῆς ζωῆς· χαῖρε νόμου πλήρωμα, καί προφητῶν ἡ σφραγίς· χαῖρε Δέσποινα· χαῖρε Παρθένε Πάνσεμνε, Παναγίᾳ Θεοτόκε.
Χαῖρε Μήτηρ ἀποιρόγαμε τοῦ Κτίστου σου, Θεοχαρίτωτε· χαῖρε πιστῶν ἡ ἐλπίς· χαῖρε ἡ πηγάσασα ὕδωρ ἁλλόμενον· χαῖρε καύχημα καί θεῖον ἀγαλλίσμα,τῶν πιστῶς σε γεραιρόντων.
ᾨδή η΄. Παῖδας εὐαγεῖς.
Χαίροις οὐρανῶν Ὑψηλοτέρᾳ· πασῶν τε Τιμιωτέρᾳ θείων τάξεων· χαῖρε βάθος ἄπειρον· ὕψος ἀκατάληπτον· χαῖρε τό ἱλαστήριον τῆς ἄνω κλήσεως, τῆς τῶν βροτῶν φθαρείσης οὐσίας· χαῖρε Θεοτόκε, ἐλπίς ἀπηλπισμένων.
Χαῖρε τοῦ Θεοῦ τό θεῖον ὄρος, καί πῖον τετυρωμένον ἀλατόμητον· χαῖρε χωνευτήριον, τῆς φθαρείσης φύσεως· χαῖρε παστάς ἑνώσεως, τῶν δύο φύσεων· ἐν σοί γάρ τοῦ Θεοῦ αἱ πορεῖαι, ἀληθεῖς ὁρῶνται Παρθένε εἰς αἰῶνας
Χαῖρε ἡ σκηνή τοῦ Μαρτυρίου· καί πλάκες τῆς διαθήκης θεολάξευτοι· χαῖρε τό κεφάλαιον, νόμου καί τῆς χάριτος·χαῖρε κρηπίς τῶν Προφητῶν Ἀγίᾳ Δέσποινα· Μαρτύρων Ἀποστόλων τό κλέος· χαῖρε τῶν Ὅσίων Παρθένε θυμηδίᾳ.
Χαῖρε θησαυρέ θείων χαρίτων· καί πάντων τῶν ἀγαθῶν αἰτία Πάναγνε· χαίροις ἐγκαλλώπισμα, πάντων τῶν ὑμνούντων σε· χαῖρε λιμήν ἀχείμαστε καί ὁρμητήριον, πλεόντων τῷ τοῦ βίου πελάγει· χαῖρε θλιβομένων παράκλησις Παρθένε.
Ὁ Εἱρμός.
Παῖδας εὐαγεῖς ἐν τῇ καμίνω.
ᾨδή θ’ . Ἅπας γηγενής.
Χαίροις παρ’ἡμῶν, Μαρίᾳ θεόνυμφε, κόσμου ἀντίληψις· χαῖρε ἄστρον ἄδυτον· φωτός δοχεῖον, Τριάδος τέμενος· χαῖρε τοῦ λόγον σκήνωμα, καί πάντων στήριγμα, τῶν βοώντων, χαίροις Παμμακάριστε, Θεοτόκε Ἁγνή Ἀειπάρθενε.
Χαῖρε ἡ χρυσῆ, λυχνίᾳ καί τράπεζα, πιστούς ἐκτρέφουσα, χαῖρε ἀγεώργητε, γῆ ζωηφόρον στάχυν βλαστήσασα· χαῖρε πηγή βλυστάνουσα ὕδωρ φυσίζῳον, τοῖς βοῶσι· χαίροις Παμμακάριστε, Θεοτόκε Ἁγνή Ἀειπάρθενε.
Χαῖρε ἡ παστάς, ἐν ἡ ἐνυμφεύσατο Θεός τήν φύσιν ἡμῶν· χαίρῃ ἡ κατάκαρπος, ἐλαία πάντας καθιλαρύνουσα· χαῖρε λουτήρ ἀκένωτε θείας καθάρσεως, τῶν βοώντων· Χαίροις Παμμακάριστε· Θεοτόκε Ἀειπάρθενε.
Χαίροις νοητή, κογχύλῃ ἡ βάψασα, τήν ἀλουργήδα Θεοῦ· χαῖρε τό πολύτιμον, καί θεῖον μῦρον εὐωδιάζον πιστούς· χαῖρε τεῖχος ἀπόρθητον καί, καταφύγιον, τῶν βοώντων· Χαίροις ᾿ Παμμακάριστε· Θεοτόκε Ἀειπάρθενε.
Προσόμοια. Ἔδωκας σημείωσιν.
Χαῖρε κραταιότατον, παντός ποῦ κόσμου διάσωσμα· ἱσταμένων βεβαίωσις·. πεπτωκότων ἔγερσις· χαῖρε Θεοτόκε, πλοῦτε πτωχευόντων· καί πενομένων θησαυρέ· τροφῇ πεινώντων· Χαῖρε Πανάσπιλε· θλιβομένων παράκλησις· καί ἀσθενούντων ἐπίσκεψις· Χαῖρε μόνη βοήθεια, τῶν πιστῶς δεομένων σου.
Χαῖρε φαεινότατε, ὀρθός πιστοῖς ἀνατείλασα, τόν ἀνέσπερον ἥλιον· Χαῖρε βάθος ἄμετρον· ἀπορῆτον ὕψος, φρικτοῦ μυστηρίου· Χαῖρε Ἀγγέλων χαρμονήν· Χαῖρε φλογμόν ἀπάτης ἡ σβέσασα· τοῦ ᾄδου χαῖρε νέκρωσις· Χαῖρε νεφέλη ὁλόφωτε· τοῦ Ἀδάμ ἡ ἀνόρθωσις· Χαῖρε Πάντιμε Δέσποινα.
Χαῖρε ἐγκαλλώπισμα, παρθενευόντων καί καύχημα, οἰκουμένης Θεόνυμφε· Χαῖρε τοῦ ἀδάμαντος, λίθε ὄν προεῖδεν, Ἀμῶς ὁ Προφήτης, ὄν ο\θ παρέχεται Θεός, ταῖς σαῖς δεήσεσιν ἐπικλώμενος· Χαῖρε κόσμου ἐξίλασμα· Χαῖρε ναέ τῆς Θεότητος· Χαῖρε γλυκύ ἐντρῦφυμα, τῆς πιστῶν γλώσσης Ἄχραντε.
Ἥλιον κυήσασα, δικαιοσύνης Πανάμωμε, τό ζοφῶδες διάλυσον, παθῶν τῶν θλιβόντων με, κἄν τόν ἀπατῶντα, τήν ψυχήν ὄφιν, καί καταθέλγοντα ἀεί, φιληδονίαις καί ματαιότησι, πόρρωθεν ἀποδίωξον, τῆς ταλαιπώρου καρδίας μου, ἐν γαλήνῃ φυλάττουσα, ἀπαθείας τόν δοῦλον σου.
ΑΡΧΗ ΤΟΥ πλ. ά’. ΗΧΟΥ
ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤῊΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΊΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
ΠΛΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ.
Οὐ ἡ ἀκροστιχίς
Πέμτη δέησις τῇ Παναγίᾳ Κόρη· Ἰγνατίου.
ᾨδή α΄. Ἦχος πλ. ἆ’. Ἵππον ἀναβάτην.
Πνεύματος τοῦ Ἁγίου ἑλκύσαι χάριν αἰτῶ, ἐν ἀνοίξει Παρθένε τοῦ ταπεινοῦ μου Στόματος, καί παρασχεθῆναι μοι, λόγου δῶρον ἴνα σε, τήν τοῦ λόγου ἀνυμνήσω γεννήτριαν.
Ἔδωκας εὐφροσύνην εἰς τήν καρδίαν μου, ὄρος πῖον καί θείᾳ νεφέλῃ δρόσον στάζουσα, τήν μνήμην σου Δέσποινα, θυμηδίας, καί εὐφροσύνης. ἀεί πληροῦσαν με.
Μέθη τῶν ἡδονῶν με ἀεί σκοτούμενον, καί παράφρονα ὄντα, σωφρόνισον ποτίσασα, οἶνον κατανύξεως, Θεοτόκε πέπειρον, ἀφθαρσίας βότρυν γάρ ἤνθησας.
Παύσασα τάς ὀδύνας θεοχαρίτωτε, τάς τοῦ ᾄδου τεκοῦσα, ὠδίνων Κόρη ἄνευθεν, τόν ἀπερινόητον, ὅν δυσώπει πάσης με, πανωδύνου κακίας ῥύσασθαι.
ᾨδή γ’. Ὁ πήξας. ἐπ’ ᾿ οὐδενός.
Τεκοῦσα τόν ποιητήν Παρθένε καί Κύρον, πάντων Ὑπερτέρα κτισμάτων γέγονας, καί τῶν Χερουβείμ, καί Σεραφείμ, Ἀγνή Τιμιωτέρᾳ· διό ἀεί σέ μακαρίζομεν, πᾶσαι γενεαί ὡς προέφησας.
Ἡ σκέπη χριστιανῶν, ἐλπίς καί ἀντίληψις, τόν εἰς σε θαρροῦντα, καί καταφεύγοντα, ῥῦσαι με πταισμάτων καί παθῶν, καί θλίψεων Παρθένε νε, καί ἐξ ἐχθρῶν τῶν πολεμούντων με· ὅπως εὐχαρίστως δοξάζω σε.
Δακρύων μοι ὀχετούς, παράσχου Θεόνυμφε, καί ἐξομολόγησιν τῶν πταισμάτων μου, καί πλημμελημάτων ἱλασμόν· ἵνα σε μεγαλύνω, περισῳζόμενος τῇ σκέπη σου, καί διαπαντός φυλαττόμενος.
Ἐμόλυνα τῆς ψυχῆς, Ἁγνή τήν εὐγένειαν, καί τό τῆς εἰκόνος θεῖον ἀξίωμα· οἴμοι τί γενήσωμαι λοιπόν; πρόφθασον Θεοτόκε, πρό τέλους δίδου σωτηρίας μοι, τρόπους καί ἀξίαν μετάνοιαν.
ᾨδή δ’. Τήν θείαν ἐννοήσας σου.
Ἡ μήτρα σου παλάτιόν ἅγιον, τοῦ Βασιλέως καί Θεοῦ, ἀνερμηνεύτως γεγένηται· ἐν ὦ οἰκήσας Παρθένε, ναούς αὐτοῦ ἡμᾶς ἀπειργάσατο.
Συνέχει καί χειμάζει με κλύδων παθῶν, τρικυμίαν λογισμῶν, καί ἡδονῶν αἱ ἀντίπνοια, καταποντίζουσι Κόρη· ἀλλ᾽ ἔκτεινον σήν χεῖρα καί σῶσον με.
Ἰσχύς μου σύ καί ὕμνησις Δέσποινα· ἐγένου γάρ μοι προφανῶς εἰς σωτηρίαν γεννήσασα, τήν σωτηρίαν τοῦ κόσμου, Χριστόν τόν λυτρωτήν καί σωτῆρα μου.
Σαρκός μου καί ψυχῆς τά νοσήματα, ἴασαι δέομαι Ἁγνή, τόν ἰατρόν ἡ κυήσασα, ψυχῶν ὁμοῦ καί σωμάτων, καί σῶσον με ταῖς θείαις πρεσβείαις σου.
ᾨδή ἕ’. Ὁ ἀναβαλλόμενος.
Τετραυματισμένον μέ καί κατακείμενον, βυθῷ πταισμάτων καί ἀπογνώσει, πάσῃ συνχόμενον, Σῶτερ οἴκτειρόν με, τῆς σῆς Μητρός δεήσεσιν.
Ητόν προαιώνιον ἐν χρόνω τέξασα, ἐν περιγραπτῇ σαρκί, τόν ὄντα φύσει ἀπερίγραπτον· τοῦτον ἐκδυσώπει, ὑπέρ ἐμοῦ τοῦ δούλου σου.
Πύλη ἡ οὐράνιος πύλας μοι ἄνοιξον, τῆς μετανοίας Θεογεννῆτορ, πύλας ἡ ἀνοίξασα, τάς τοῦ Παραδείσου, καί ᾄδου πυλῶν ῥῦσαι με.
ἌΙδουσι τόν τόκον σου Ἀγγέλλων τάγματα, Θεογενγῆτορ δί οὐ ἡ πλάνη, τῶν εἰδώλων πέπαυται, καί τῆς ἀληθείας τό φέγγος ὑπέρλαμψεν.
ᾨδή ς’. Μαινομένην.
Νεκρωθέντας πάθεσιν, ἁμαρτίας Δέσποινα ἡμᾶς, ἀνιστῶσα ζώωσόν πρεσβείαις σου, ἡ τῆς φθορᾶς τόν καθαιρέτην κυήσασα.
Αἴτησαι τήν ἄφεσιν, τῶν πταισμάτων Δέσποινα Ἁγνή, καί παθῶν τήν λύτρωσιν τοῖς δούλοις σου, τοῖς ἐκ ψυχῆς ἀνευφημοῦσι σέ πάντοτε.
Γυμνῶν προΐστατο, ἐν ὀδύναις πάντοτε Ἁγνή, καί τά δυσχερῆ ἐξευμαρίζουσα, σούς λατρευτάς ἀπήμονας διατήρησον.
Ἱλασμόν τοῖς πταίουσι, καί νοσοῦσιν ἴαμα, σεμνῇ, χαράν θλιβομένοις τε παρέσχετο, σέ ὁ Χριστός καί τοῖς ὑμνοῦσι σε καύχημα.
Κάθισμα. Τόν συνάναρχον.
Τήν ἀνείκαστον χάριν τῆς εὐσπλαγχνίας σου· καί τό ἔνθεον κράτος τῆς δυναστείας σου, Παρθενομῆτορ Μαριάμ ἐπιστάμενος, ἀναβοῶν σοι ἐκτενῶς, ἐκ πάσης θλίψεως ἐμέ, ἐξάρπάσον τόν σόν δοῦλον, καί ἔμπλησον θυμηδίας· ὅπως ἀνυμνῶ σε Πανύμνητε.
ᾨδή ζ΄. Ὁ ὑπερυψούμενος.
Καύχημα παγκόσμιον, καί τό ἱλαστήριον, πταισμάτων μοι ἄφεσιν, παρασχεῖν ἱκέτευσον τόν εὔσπλαγχνον υἱόν σου καί ζωήν τήν αἰωνίαν.
Ὀχετούς δακρύων μοι, δώρησαι Πανύμνητε, ὡς ἄν τήν αἰώνιον, φρικτήν σβέσω κόλασιν· καί ψάλω τῷ Υἱῷ σου· ὁ Θεός εὐλογητός εἶ.
Ῥήμασι χειλέων μου, καί δακρύων νάμασιν, Ἀγνή ἐπινεύσασα, τάς θλίψεις μετάβαλε, ψυχῆς μου πρός τήν ὄντως εὐφροσύνην τοῦ Υἱοῦ σου.
Ἡ τόν ἀγαθόδωρον, Θεόν ἡμῖν τέξασα· αὐτόν ἐξιλέωσαι, μητρῴαις ἐντεύξεσιν, Ἁγνή κατοικτειρῆσαι, τούς ἐν σοί ἐγκαυχωμένους.
ᾨδή η΄. Σοί τῷ παντουργῷ.
Ἰδέ ἀγαθή τῆς ταπεινῆς ψυχῆς μου, τήν κάκωσιν Πάναγνε καί τήν κατήφειαν, καί τῆς ὀδύνης ἀπάλλαξον ἐν τάχει· ἵνα, σε δοξάζω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Γῆ εἴ καί εἰς γῆν ὡς γηγενής πορεύσῃ, οὐκ ἔτι ἀκούσομαι· πρός οὐρανόν γάρ ἐκ γῆς σύ με ἀνήγαγες ὦ Ἄχραντε τεκοῦσα, τόν ἐκ γῆς τοῦ γένους πλάσαντα τούς γενάρχας.
Νύξ με τῶν παθῶν καί λυπηρῶν κατέσχε, καί τοῦ νοῦ συνέχεε τό φαιδρόν Ἄχραντε· ἀλλ’ ἤ τεκοῦσα τόν ἥλιον τῆς δόξης, φαίδρυνον χαρᾶς με καί ἀπαθείας φέγγει.
Ἅγιον εὑρών ὁ ὑπεράγιος σε, Πανάμωμε σκνήνωμα, ἐν σοί ἐσκήνωσε, σάρκα ἀσπορῶς ἀναλαβών βροτείαν, καί μετά τόν τόκον Παρθένον σε τηρήσας.
Ὁ Εἱρμός.
Σοι τῷ παντουργῷ ἐν τῇ καμίνῳ παῖδες, παγκόσμιον πλέξαντες χορείαν ἔμελπον· πάντα τά ἔργα τόν Κύριον ὑμνεῖτε.
ᾨδή θ’. Ἠσαΐᾳ χόρευε.
Τόν Θεόν ὅν ἔτεκες, ἀπορρήτως Δέσποινα, Ἁγνή ἱκέτευε ἐκτενῶς, ῥύσασθαι ἡμᾶς, κινδύνων καί θλίψεων, καί μελλούσης δίκης φοβερᾶς, καί τῆς λαμπρότητος, ἀξιῶσαι τῶν Ἁγίων αὐτοῦ.
Ἰαμμάτων ἄβυσσον, καί χαρίτων πέλαγος Ἁγνή, ἐπέγνωμεν, σε ἡμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί· διό σοῦ δεόμεθα τῶν δυσχερῶν πάντων ἐξελοῦ, τούς μεγαλύνοντας, καί τιμῶντας σε Πανύμνητε.
Ὀλοφυρομένην μοῦ, τήν καρδίαν πλήθει. ὀδυνῶν, παράκλησις. ἐμά καί καταφυγή, ταχύ παρακάλεσον, ἵνα καγώ εὔφραναν βοῷ, αἱ παρακλήσεις σου, τήν ψυχήν μου Πολυύμνητε.
Ὑπνηλός καί ῥάθυμος, ἀνειμένος Δέσποινα τελῶν, ἐν ἔργοις τοῖς σκοτεινοῖς πᾶσαν τήν ζωήν, ἀνήλωσα, φθάσας δέ βίου δυσμάς τήν ἀνατολήν, σέ τήν ὁλόφωτον, ἱκετεύω καταυγασαί με.
Προσόμοια. Χαίροις ἀσκητικῶν.
Χαίροις ἡ τόν ἀμνόν τοῦ Θεοῦ, ἀπεριγράπτως ἐν κοιλίᾳ βαστάσασα, ἀνθρώπους τῆς δουλείας, λύσαντα μόνη Ἁγνή· ἡ χαράν τῷ κόσμω ἀνατείλασα· παστάς φωτοφόρε, τῆς ἀπορρήτου νυμφεύσεως· Χαῖρε τά πάντα, μυστικῶς ἀμαρύσσουσα, καί φωτίζουσα, ὡς τό φῶς ἀπαστράψασα, Πάναγνε τό ἀπρόσιτον, Ἀνύμφευτε Δέσποινα, χαῖρε Ἁγία Ἁγίων· Χαῖρε Παγκόσμιον καύχημα· Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμω τό μέγα ἔλεος.
Χαῖρε ἡ πανσθενής τῶν βροτῶν, ἐλπίς καί σκέπη, χαί ἀπόρθητον ἔρεισμα· καί τεῖχος καί σωτηρίᾳ, καί ἀρραγής προσφυγῇ· ἡ Θεόν ἀνθρώποις καταλλάξασα, Ἁγνή τῇ ἀσπόρῳ, καί παροδόξῳ κυήσει σου· χαῖρε ἡ ῥάβδος, Ἀαρών ἡ βλαστήσασα, ἄνθος τίμιον, τῶν τροφέα τῆς κτίσεως· Χαῖρε κράτος ἀνίκητον, ἀνάκτων Θεόνυμφε· Χαῖρε Μαρτύρων τό σθένος· Χαῖε φωτός οἰκητήριον· Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος.
Χαῖρε τοῦ ἀχωρήτου Θεοῦ, γώρα καί γῆ, ἥν Ἰωήλ προεώρακεν· ἁγία ἐν ἡ ἐπέβη ὁ Τοῦ παντός συνοχεύς· χαῖρε θεῖον τεῖχος· Χαῖρε ἄμωμε· ἐλπίς ἀκαταίσχυντε, καί βεβαίᾳ ἀντίληψις, τῶν δοξαζόντων καί ὑμνούντων Πανύμνητε, καί ζητούντων σε, ὁλοψύχως Θεόνυμφε· Χαῖρε φυτουργόν τέξασα, ἁγνείας Πανάχραντε· Χαῖρε Θεόγραφε τόμε· Χαῖρε πηγή ἁγιάσματος, Θεοῦ χαῖρε. Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος
Πλήρωσον εὐφροσύνης Ἀγνή, τούς εὐφημοῦντας σε καί πόθῳ δοξάζοντας· καί σπεῦσον ἐλευθερῶσαι, τῶν συνεχόντων δεινῶν, συμφορῶν καί θρήνων καί κακώσεων· ἐχθρῶν ἀλαζόνων καί μιαιφόνων Πανάμωμε, ἀπαγωγῆς τε, φυλακῆς καί στρεβλώσεως, συνοχῆς πικράς καί δεινῆς κατακρίσεως· Δέσποινα κατοικτείρησον, ἡμᾶς κινδυνεύοντας· καί μή ἐάσῃς εἴς τέλος· ἀλλά συνήθως ἐλέησον· ἐχθρούς δέ Παρθένε, τούς ἡμᾶς ἐκπολεμοῦντας, συντόμως ὄλεσον.
ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ.
ᾨδή ἆ’. Ἦχος πλ. ἆ’. Ἵππον καί ἀναβάτην.
Ψάλλειν ἀδιαλείπτως, σοί χρεωστοῦμεν’ἁγνή, καί τήν σήν προστασίαν, ἐπικαλεῖσθαι πάντοτε· ἥν πέμψαι σπλαγχνίσθητι, σοῖς οἰκέταις ὅπως, ἀπαλλαγῶμεν τοῦ πολεμήτορος.
Ὕδωρ τῇ κεφαλή μοῦ, τίς δώσει Πάναγνε; εἴ μή σύ τῶν βλεφάρων, αποκενώσης δάκρυα, καί δῴης μοι κλαύσασθαι, τήν ψυχήν μου ἥνπερ, ἐξειργασάμην νεκράν τοῖς πταίσμασιν.
Λόγο τῶν ζῴων πάντων, μόνος ἐγώ τιμηθείς, τῇ προνοία, τοῦ. Κτίστου, ἀλόγως καθυπέκυψα, Πανύμνητε πάθεσι, ψυχοφθόροις. ὅθεν, ἐξωμοιώθην ἀλόγοις κτήνεσιν.
Κλῖμαξ οὐρανομήκης, τῶν ἀρετῶν ἡ ὁδός, ἀναφέρουσα, λόγῳ, ψυχάς πρός τά οὐράνια· ἧς βαίνειν με ποίησον, τάς βαθμίδας πράξει, καί θεωρίᾳ, Θεοχαρίτωτε.
ᾨδή γ΄. Ὁ πήξας ἐπ᾽ οὐδενός.
Σοφίας ἐνυποστάτου Μήτηρ γεγένησαι, τοῦ Θεοῦ καί Λόγου Μαρία, Ἄχραντε· ὅν πέρ ἐκδυσώπησον ἁγνή, ῥανίδα θείου φόβου, ἐναποστάξαι τῇ καρδίᾳ, μου, ὅπως ἐμπλησθῶ θείας γνώσεως.
Ψεκάδες τοῦ ὑετοῦ, τήν γῆν ἐκπιαίνουσι, καί καρπόν βλαστάνειν Ἀγνή παρέχουσιν· ὄμβροι δέ δακρύων τήν ψυχήν, ἀρδεύουσιν ἐγώ δέ, σκληράν καρδίαν καί ἀνάλγητον, ἔχων οὐδαμῶς κατανύσσομαι.
Ἀΰλως τοῖς νοεροῖς ὁ νοῦς συγγιγνόμενος· ὡς λιβάδας ἕλκει δακρύων χεύματα· ἐμοῦ Θεομῆτορ δέ ὁ νοῦς, τῇ γῇ προσηλωμένος, πολυσχιδεῖς ἐννοίαις κέκτηται· καί ὡς τό εἰκός ἀπαμβλύνεται.
Τό μῦρον τῆς ἀρετῆς, ἐν εἴδεσι τέσσαρσι, Θεομῆτορ ἄριστα συσκευάζεται, φρονήσει ἀνδρίᾳ ψυχικῇ, δικαιοσύνη θείᾳ, καί σωφροσύνης καθαρότητι· τούτων δέ ἐγώ ἀπεστέρημαι.
ᾨδή δ΄. Τήν θείαν ἐννοήσας σου.
Ῥᾳδίως πρός τά πάθη καθέλκκομαι, σῆς βοηθείας γυμνωθείς, Παρθενομῆτορ Θεόνυμφε· διό σπλαγχνίσθητι ῥῦσαι, τοῦ βόθρου τῆς κακῆς συνηθείας με.
Ξηρᾶναι τῆς σαρκός τά κινήματα, τῷ λογισμῷ με πρακτικῶς, Θεοκυῆτορ ἀξίωσον, καί τοῦ νόος τῇ κινήσει, τοῖς ἄνω διατρίβειν εὐοδωσον.
Υἱοί Θεοῦ μεθέξει γεγόναμεν, ὅσοι ἐλάβομεν Χριστόν· ἐγώ ὅς πάλιν ἀντέστραμμαι, διά κακίαν Παρθένε, υἱός τῆς ἁμαρτίας γενόμενος.
Ὀδόν ταῆς σωτηρίας οὐκ εὕρηκα, τῇ ἀγνωσίᾳ, τῆς ψυχῆς· ὀδόν ζωῆς ἡ κυήσασα, Θεοκυῆτορ Μαρίᾳ, ὀδός μοι σωτηρίας γενήθητι.
ᾨδή ἕ’. Ὁ ἀναβαλλόμενος.
Μόνην σε ἐπίσταμαι Θεογεννήτρια, ἁμαρτανόντων τήν προστασίαν, καί πρός σε
Κατέφυγον· μή μέ ἀπορρίψῃς, τόν ὑπέρ πάντας πταίσαντα.
Ἵνα τό ἀνείκαστον τῆς εὐσπλαγχνίας σου, ἐν ἐμοί δείξῃς Παρθενομῆτορ, ἔγειρόν με
κείμενον, καί τῆς ἀπαθείας, τάς τρίβους καθυπόδειξον.
Τῶν παθῶν τά κύματα, συνταρασσόμενα, ὑπό δαιμόνων σφοδρῶν πνευμάτων, Ἀγνή συγκαλύπτουσι, τῆς ἐμῆς ἀθλίας, ψυχῆς τό ἐφολκάδιον
Ἱλαρῶς μοι φάνηθι. Θεογεννήτρια, ἐν τῇ ἐξόδω ἡνίκα μέλλῃ, ἡ ψυχή χωρίζεσθαι, τοῦ ἀθλίου σκήνους, καί σῶσον με τόν δοῦλον σου.
ᾨδή ς’. Μαινομένην κλύδωνι.
Πειρασμῶν νιφάδες μοι, ἐπελθοῦσαι Κόρη χαλεπαί, τῆς ψυχῆς κατέπτωσαν τό οἴκημα· διό θρηνῶν τῇ σκέπη τῇ σή προσέρχομαι.
Λογισμῶν ματαίων με, ψυχοφθόρων λύτρωπαι Ἀγνή· λογισμούς λαβεῖν δέ τούς τῆς κρίσεως, καί τῆς ἔχει ἀξίωσον καταστάσεως.
Θεϊκῆς ἐξέπεσον, εὐφροσύνης Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, καί θρηνεῖν ἀπάρχομαι ὁ ἄθλιος, εἴπως ἐκεῖ τῆς θρηνῳδίας ρυσθήσωμαι.
Ἰαμάτων κρήνην σε, κεκτημένοι Δέσποινα Ἀγνή, οἱ νοσοῦντες δίψει παραπτώσεων, προστρέχομεν, καί σωτηρίαν λαμβάνομεν.
Κάθισμα. Τόν συνάναρχον.
Πολυτρόπως Παρθένε Χριστόν παρώργισα, διανοίᾳ, καί λόγῳ, ἔργοις καί πράξεσι, καί πτοοῦμαι τό ἐκεῖ φρικτόν κριτήριον· ἀλλά, προφθάσασα ταχύ, ἐκλυτρωσαι με τῶν δεινῶν, τῇ Μητρικῇ σου πρεσβείᾳ, καί πρός Θεόν παρρησίᾳ, τόν σόν οἰκέτην Θεογεννήτρια.
ᾨδή ζ΄. Ὁ ὑπερυψούμενος.
Τις ἄλλος ἐξήμαρτεν, ὡς ἐγώ Πανύμνητε; τόν νοῦν κατηχρείωσα· τήν σάρκα, ἐμόλυνα· καί πάσας τάς αἰσθήσεις, ἀπημαύρωσα, ὁ τάλας.
Ἐμέ τόν πανάσωτον· ἐμέ τόν πανάθλιον, οἰκτείρησον Δέσποινα, καί δός μοι συγγώρησιν, τῶν πρό ἐγκλημάτων, ἵνα, πόθω σε δοξάζω.
Ὀνείρων φαντάσμασιν, ἐχθρός Θεονύμφευτε, πλανᾶν με ἐπείγεται, πρός πτῶσιν οἰήσεως· αὐτοῦ τῆς πανουργίας, Θεοτόκε λύτρωσαί με.
Ῥάβδω συμπαθείας σου· βακτηρίᾳ σκέπης σου, κάμε παρακάλεσον, Ἀγνή καί ἐλαίῳ σου, τῆς θείας εὐσπλαγχνίας, λίπανον τήν κεφαλήν μου.
ᾨδή η΄ . Σοί τῷ παντουργῷ.
Χάριν εἰληφώς υἱοθεσίας θείας, τῷ θείῳ βαπτίσματι ταύτην ἀπώλεσα, πράξας ἀϑέσμους, ἐν βίῳ ἁμαρτίας· ὅθεν δυσωπῶ σε, Παρθένε οἴκτειρόν με.
Ῥίζης ἀναιδοῦς τῆς φιλαυτίας κλάδοι, Παρθένε πεφύκασι κόρος ἄνεσις· ὅθεν ἐκφύει,
ἑσμός παθῶν ποικίλων· σέ οὖν δυσωποῦμεν, τήν ῥίζαν ξηρανθῆναι.
Αἴρω τήν φωνήν μετά κλαυθμοῦ σοι κράζων· οἶνον κατανύξως, Ἀγνή, με πότισον, ἄρτου δακρύων, ἐνταῦθα, ἔμπλησόν με· ἵνα μή ἐκεῖσε πεινάσω καί διψήσω.
Ὀ Εἱρμός.
Σοί τῷ παντουργῷ ἐν τῇ καμίνῳ παῖδες, παγκόσμιον πλέξαντες χορείαν ἔμελπον· πάντα τά ἔργα τόν Κύριον.
ᾨδή θ΄. Ἠσαΐᾳ χόρευε.
Νοεράν τήν αἴσθησιν, τῇ ψυχή μου δώρησαι Ἁγνή, νεκρῶσαι τάς ἀπρεπεῖς πρωήν ἡδονάς, ἅς τίκτειν εἰώθασιν, αἱ αἰσθήσεις αἱ σωματικαί· ὅπως γενήσωμαι οἰκητήριον τοῦ Πνεύματος.
Οὐδαμῶς ἐνέλιπον, Θεομῆτορ πράττων τά αἰσχρᾷ, ἐκ βρέφους. ἀναδειχθείς οἶκος τῶν παθῶν· κἄν νῦν ἐν τῷ γήρᾳ μου, μεταγνῶναι δός μοι λογισμόν, ἴσως ἐκφύγοι μοι, τάς κολάσεις τάς μενούσας με.
Κρημνῷ παραπτώσεων, ὀλισθήσας πέπτωκα δεινῶς, ἐξ ὕψους τῶν ἀρετῶν Δέσποινα Ἀγνή· σύ οὖν ἡ ἀντίληψις τῶν ἀσθενῶν καί ἁμαρτωλῶν, χεῖρα μοι πάρασχε, βοηθείας τῷ οἰκέτῃ σου.
Φοβεῖ με κριτήριον,Θεομῆτορ τό Δεσποτικόν· καί δέδοικα ὡς πολλῶν ἔμπλεῳς κακῶν· πλήν εἴς σε κατέφυγον τῶν ἁμαρτωλῶν· καί υή ἀπώσῃ με· ἀλλά σῶσον τῷ ἐλέει σου.
Προσόμοια. Χαίροις ἀσκητικῶν.
Χαίροις ἡ φιλανθής ἀνθηδών, ἡ τόν λειμῶνα τῆς ζωῆς περιθέουσα, καί στέφος ἐκλεξαμένῃ τίς Παρθενίας λαμπρόν· τό φαιδρόν τοῦ Κτίστου καταγώγιον· σκηνή ἡ χωρήσασα, τόν ἀχώρητον Κύριον· Χαῖρε Παρθένε, δί ἧς ᾄδῃς νενέκρωται, καί ὁ θάνατος, κατηργήθη καί σέσωσται, πτώματος ὅ Πρωτόπλαστος, δεινοῦ ἐξαισίου τε· Χαῖρε σεμνῇ Παναγίᾳ· Χαῖρε προπύργιον ἄσειστον· Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα, ἔλεος.
Χαίροις ὡραιοτάτῃ τρυγῶν, κεχερσωμένη σωφροσύνῃ τάς πτέρυγας· τό ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας· ἡ νοητή πορφυρίς· Χαῖρε θεία κλῖμαξ· Χαῖρε γέφυρα, ζωήν πρός οὐράνιον, τούς θνητούς ἡ μετάγουσα· Χαῖρε ἀνάκτων, πιστοτάτων κραταίωμα, καί ὀχύρωμα, καί διάδημα τίμιον· Χαίροις ἡ Παρθενίαν τε, λοχείᾳ συζεύξασα· τῶν ἀσθενούντων τό ἄκος· ἐλλειπόμενον τό πλήρωμα· Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμω τό μέγα ἔλεος.
Χαίροις μετά Θεόν ἡ Θεός· τά δευτερεῖα τῆς Τριάδος. ἡ ἔχουσα· ἀμέσως δεχομένῃ, τῶν ἐκ, Θεοῦ δωρεῶν, τό πλήρωμα ὅλον καί εἰς ἅπαντας, Ἀγγέλους ἄνθρὥπους τε, τοῦτο διαπορθμεύουσα· τοῦ ἐμιπυρίνου, οὐρανοῦ τό τεράστιον· τηλεσκόπιον, βουλῶν θείων θαυμάσιον· τέλος τό σκοπιμώτατον, καί ὕστατον Πάναγνε, Δημιουργίας ἀπᾴσῃς, δί ἥν ὁ κόσμος ἐγένετο· καί σοῦ τῇ γεννήσει, ἡ αἰώνιος τοῦ Κτίστου βουλῇ πεπλήρωται.
Μόνη τῶν θλιβομένων χαρᾷ, πρόφθασον ῥῦσαι, καί ἐμέ τόν οἰκέτην σου, ἐκ πάντων τῶν συνεχόντων, πολυειδῶν πειρασμῶν· φλογοφόρων νόσων καί κακώσεων· ἐχθρῶν ἐκζητούντων, καταπιεῖν με τόν δείλαιον· λύπης ἀπᾴσῃς, καί δαιμόνων σκαιότητος· ἀθυμίας τε, καί δεινῆς καταχρίσεως· μή δή οὖν παραδῴῃς με, μέχρι τέλους ταῖς θλίψεσι· μή με βυθός τῆς κακίας, κατακαλύψῃ τόν ἄθλιον· εἰς σέ γάρ μου πάσας, τάς ἐλπίδας ἀνεθέμην Θεοχαρίτωτε.
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΕΦΕΣΟΥ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΚΟΥ.
ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος πλ. ἀ’. Ἵππον καί ἀναβάτην.
Γὅνυ σοι κάμπτω Δέσποινα ὁ ταλαίπωρος, καί τήν σήν νῦν αἰτοῦμαι θείαν αντίληψιν˙ λῦσον τήν ὀδύνην τῆς ψυχῆς, σκέδασον μου τά νέφη, τῆς ἀθυμίας ταῖς πρεσβείαις σου, ἡ τῶν θλιβομένων παράκλησις.
Ρὑπών τῶν ἐκ παθών μου τό διαυγές τῆς ψυχῆς, Θεοτόκε Παρθένε τηροῦσα ἀνεπίμικτον, καθαρῶς με ποίησον, φωτί θείω ἄχραντε, ἀτενίζειν τόν σε δοξάζοντα.
Σὗ τάς ἐπαναστάσεις τάς καθ’ ἡμῶν τῶν ἐχθρῶν, κραταιᾷ σου δυνάμει, τροπωσαμένη Δέσποινα, βαθεῖαν τῆ ποίμνη σου, τήν εἰρήνην δώρησαι, ὡς τῆς θείας εἰρήνης πρόξενος.
Ὁ πλάσας κατά μόνος Θεός καρδίας βροτῶν, τάς ὀδύνας γινώσκων, καί πάθη τῶν ψυχῶν ἡμῶν, κατάλληλον δέδωκεν, ἰατρεῖον ἄχραντε, σε ἐν νόσοις ἡμῖν καί θλίψεσιν.
ᾨδὴ γ’. Ὁ πήξας ἐπ’ οὐδενός.
Ὁ πόκος τοῦ ὑετοῦ, τοῦ θείου πανάχραντε, τήν ἐξηραμένην ψυχήν μου πάθεσι, καί τῆ ἐκπυρώσει τῶν κακῶν, ἂρδευσον Θεοτόκε, τῆ ἐπισκέψει σου ὡς βλύσασα, τῆς ζωῆς τό ὕδωρ Χριστόν τόν Κύριον.
Ὦράθη μετά σαρκός, ὁ πρίν ἀθεώρητος, δία σου Παρθένε Λόγος καί Κύριος˙ ἶνα πρός ἀόρατον ἡμᾶς, καί θείαν μεταστήσῃ, δόξαν καί λῆξιν τήν αἰώνιον, τούς ὡς Θεοτόκον, ὑμνοῦντας σε.
Ίλυός φθοροποιῶν, παθών ἡμᾶς λύτρωσαι, ταῖς πρός τόν Υἱόν σου ἁγνῇ δεήσεσι˙ δίδου βηματίζειν καθαρῶς, τῆς μετανοίας τρίβους, τάς εἰσαγούσας Θεονύμφευτε, πρός τήν αἰωνίαν κατάπαυσιν.
Σαρκούται ἐκ τῶν σεπτῶν, Παρθένε αἱμάτων σου, ὁ δι’ εὐσπλαγχνίαν, βροτός γενόμενος˙ τοῦτον ἐκδυσώπει ὡς Υἱόν, τῆς ἄνω βασιλείας, καταξιώσαί με πανάμωμε, τόν εἰλικρινῶς σε δοξάζοντα.
ᾨδὴ δ’’. Τήν θείαν ἐννοήσας σου.
Ὦς κόρην ὀφθαλμοῦ με τῆ σκέπη σου, φύλαξον δέομαι ἁγνή, καί τῆ σκιά τῶν πτερύγων σου, περίθαλψόν με καί ῥῦσαι, δαιμόνων πονηρίας καί σῶσον με.
Πόμα με κατανύξεως πότισον, Θεογεννήτορ Μαριάμ, καί δάκρυα με ἀξίωσον, ἀπό καρδίας προσφέρειν, σβεστήρια φλογός τῆς μενούσης με.
Ὁ φόβος τυραννεῖ με τῆς κρίσεως, καί ἡ ἀπόφασις Θεού˙ πρόφθασον σύ μοι παράστηθι, ἐν τῆ ἡμέρᾳ τῆς δίκης, καί λύτρωσαι Μαρία Θεόνυμφε.
Ὦς πάντων ποιημάτων κυήσασα, Δημιουργόν Μῆτερ Θεοῦ, ἰσχύεις πάντα καί δύνασαι, διό κολάσεως ῥῦσαι, καί πάσης ἐπηρείας τούς δούλους σου.
ᾨδὴ ἕ’. Ὁ ἀναβαλλόμενος.
Ρυπωθείσαν πάθεσι ψυχήν μου Πάναγνε, καί τήν καρδίαν τῆ ῥιπτικῇ σου, εὐσπλαγχνίᾳ κάθαρον, καί ναόν τοῦ Θείου Πνεύματος ἀποτέλεσον.
Γέγονεν ὁ τόκος σου Θεοχαρίτωτε, τοῖς καταδίκοις δικαιοσύνη˙ τοῖς νοσοῦσιν ίαμα˙ καί τοῖς θλιβομένοις, χαρά καί ἀγαλλίασις.
Τὀν αὐτοκατάκριτον καί ἀδιόρθωτον, Χριστέ μου σῶσον ταῖς τῆς Μητρός σου, ἱκεσίαις ἶνα σου, τήν πολλήν δοξάζω, καί ἄμετρον συμπάθειαν.
Νἔφη διασκέδασον ἁγνή τῶν θλίψεων, ἐκ τῆς ψυχῆς μου καί τῆς χαράς με, ταῖς ἀκτῖσι φαίδρυνον, ἡ τό φώς τεκοῦσα τό θεῖον καί ἀνέσπερον.
ᾨδὴ ς’. Μαινομένην κλύδωνι.
Ἕκ χοός ὁ πλάσας με, κατ’ εἰκόνα Δέσποτα τήν σήν, καί υἱοθεσίας σου φιλάνθρωπε, ἀξιώσας, συντήρησόν με ὡς εὔσπλαγχνος.
Τοἷς ἀμέτροις πταίσμασι, καταλλήλως βέβλημαι ἁγνῇ, τῶν κακούντων θλίψεσι˙ διό παράσχου μοι, τόν ἱλασμόν, καί λυπηρῶν, ἀπολύτρωσιν.
Ταἷς πρεσβείαις πλήρωσον, τούς σούς δούλους δόξης θεϊκῆς, καί φωτός ἀρρήτου, καταξίωσον, σούς ὑμνητάς Θεοχαρίτωτε Δέσποινα.
Καταδίκης ῥῦσαι με, αἰωνίου Δέσποινα ἁγνή, καί χαράς τῆς θείας καταξίωσον, καί τῆς τρυφῆς τοῦ Παραδείσου πρεσβείαις σου.
Κάθισμα. Ἦχος πλ. ἀ’. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Χαἶρε κλῖμαξ Κυρίου ἡ Θεοστήρικτος˙ χαῖρε γέφυρα θεία Θεοπαρόδευτος˙ χαῖρε προσφύγιον πιστῶν καί ἱλαστήριον, ἡ προσάγουσα ἡμᾶς, πρός τόν Υἱόν σου καί Θεόν, τούς πάντοτε τῆ σή σκέπη, προστρέχοντας Θεοτόκε, ὡς εἰς λιμένα γαληνότατον.
ᾨδὴ ζ’. Ὁ ὑπερυψούμενος.
Νεύσον παρακλήσεσι, νῦν τῶν προστρεχόντων σοι, καί ταύταις προσάγαγε Θεῶ Πανοικτίρμονι, καί πλήρου ταῖς αἰτήσεις, πολυύμνητε Μαρία.
Ὗμνον ἀποτίναξον, τόν τῆς ῥαθυμίας μου˙ καί φώτισον δέομαι, σεμνή τάς αἰσθήσεις μου, ἐγρήγορσιν διδοῦσα, καί μετάνοιαν ἀξίαν.
Ίλέων γενέσθαι μοι, σύ τόν εὐδιάλλακτον, Παρθένε δυσώπησον˙ καί σῶσαι με ψάλλοντα ψυχή συντετριμμένη˙ ὁ Θεός εὐλογητός εἰ.
Χρόνω σου τό ἔλεος, οὐ συμπεριγράφεται˙ ἀεί γάρ Πανάχραντε, οἰκτείρεις τούς δούλους σου, καί νέμεις τοῖς αἰτοῦσι, τήν ἀνέκλειπτον σου χάριν.
ᾨδὴ ἡ’. Σοι τῷ παντουργῷ.
Δόξη θεϊκῇ ἡ λαμπρυνθεῖσα μόνη, ὡς Μήτηρ ὑπάρχουσα τοῦ σε δοξάσαντος, δόξης τῆς ἄνω τυχεῖν με θείας Κόρη, αἴτησαι τόν μόνον ἀεί δεδοξασμένον.
Ὅλῇ ἐκλεκτῇ λελαμπρυσμένη πέλεις˙ ὄλῃ μόνη πάναγνος, σεμνή καί ἄσπιλος, ὅθεν βοῶ σοι φιλάγαθε Παρθένε, κάθαρόν με ῥύπου, παντός ταῖς σαῖς πρεσβείαις.
Δ’ἴδου ἱλασμόν Θεογεννήτορ Κόρη, καί βίου διόρθωσιν τοῖς σοι προστρέχουσιν˙ ὅπως ἀπαύστως, ὑμνοῦμεν σε Παρθένε, καί ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ὗπέρ φαεινάς καί τηλαυγεῖς ἀκτίνας, τοῦ ἠλίου Δέσποινα ἡ προστασίᾳ σου, πᾶσιν ἁπλοῦσα, ἀκτίνας τῶν θαυμάτων, λύει τήν ὀμίχλην παθών καί νοσημάτων.
Αἰνοῦμεν. Ὁ Εἱρμός.
Σοι τῷ παντουργῷ ἐν τῆ καμίνῳ παῖδες, παγκόσμιον πλέξαντες χορείαν έμελπον˙ πάντα τά ἔργα τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Ἠσαΐα χόρευε.
Δονουμένους θλέψεσι καί τῷ πλήθει τῶν ἀνιαρῶν, ἐδραίωσον ἡμᾶς, θεία σου ῥοπή, Μαρία Θεόνυμφε, ἐν τῆ στερρᾷ τῆς ὑπομονῆς, καί τῆς ἐλπίδος σου, πέτρα ἶνα σε δοξάζωμεν.
Ὗπερήρθη ἄχραντε, τό φορτίον τό τῶν λυπηρῶν, δυνάμεως τῆς ἐμῆς, καί πρός ἀχανές, τό τῆς ἀπογνώσεως καθέλκει με βάραθρον ἀφοῦ, ρύσαί με Δέσποινα, τοῦ απαύστως μεγαλύνειν σε.
Φωτοφόρον ὄχημα, ἀνεδείχθης τοῦ Εμμανουήλ, φωτίζουσα τούς πιστούς. Δέσποινα αγνή˙ διό με καταύγασον, ῥαθυμίας σκότει τήν ψυχήν, νῦν καλυπτόμενον, καί τοῖς πταίσμασιν ὀλλύμενον.
Σὗ προστάτις, πέφυκας, τῆς ψυχῆς μου πάνσεμνε αγνή˙ ἐν σοι γάρ τῶν δυσμενῶν, θραύω τήν ἰσχύν, καί σου απηώρησα, τάς αἰσθήσεις πάσας καί τόν νουν˙ σῶσον με σῶσον με˙ ἶνα πόθῳ μεγαλύνω σε.
Προσόμοια. Ἦχος πλ. ἀ’. Χαίροις ἀσκητικῶν.
Χαἴροις περιστερᾷ λογικῇ, κατακλυσμοῦ τοῦ νοητοῦ παῦλαν φέρουσα, καί ῥύπον τῆς ἁμαρτίας, πλύνασα μόνη αγνή˙ τό θερμόν τοῦ κόσμου ιλαστήριον˙ ἐλπίς ἀκαταίσχυντε, καί βεβαία ἀντίληψις, τῶν σε τιμώντων, καί ὑμνούντων ἐκ πίστεως, καί τήν θείαν σου, ἐκζητούντων βοήθειαν˙ χαῖρε ἄνω δυνάμεων, παμπόθητον άκουσμα˙ χαῖρε δαιμόνων ἡ πτώσις˙ χαῖρε βροτῶν ἡ ανόρθωσις˙ Χριστοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος.
Χαἴροις ἡ φεραυγής χελιδών, ἡ ἐκ χειμῶνος, νοητοῦ ἔαρ φέρουσα καί ζάλην τῆς ἁμαρτίας παύσασα μόνη σεμνή˙ χαῖρε θεία σκέπη, χαῖρε τράπεζα, ἐν σοι τόν οὐράνιον, τῆς ζωῆς ἄρτον ἔχουσα, οὐ οἱ τρυφῶντες, οὐ δεδοίκασι θάνατον, οὐδέ θνήσκουσιν˙ ἀλλά ζῶσιν ὡς ἔφησεν, ἄχραντε Παντευλόγητε, ὁ πλάστης τῆς φύσεως˙ οὐ καί ἡμᾶς τούς σούς δούλους, ἐμφορηθῆναι ἀξίωσον, τυχεῖν τε Παρθένε, τῆς ἀλήκτου καί ἀφθάρτου μακαριότητος.
Χαἴροις Παρθενομῆτορ ἁγνή, ἡ ἁπλουστάτῃ καί ἀμίαντος δάμαλις, τόν μόσχον ἡ τετοκυΐα, τόν μυστικόν τοῦ Θεού˙ ἀμνάς καθαρά τε καί πανάσπιλος˙ δορκάς ἐν τοῖς ὄρεσιν, ἀρωμάτων ἡ βόσκουσα, καί νεμομένη ἐν τοῖς κρίνοις αείποτε˙ θείαις χάρισι, καί τρυφαῖς ταῖς τοῦ Πνεύματος˙ ἔλαφος, ἡ ταχυδρόμος, τούς ὄφεις ἡ κτείνουσα, τούς νοητούς καί σῶν δούλων, πόρρωθεν τούτους ελαύνουσα˙ Χριστοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος.
Παὐσόν τήν κατ’ ἐμοῦ τῶν δεινῶν, κυμαινομένην, Θεοδόξαστε θάλασσαν˙ ἁπάντων κραταιοτάτη, καταφυγή τῶν πιστών˙ καί πρός θεῖον ὅρμον καθοδήγησον, ἁγνῇ τόν ταλαίπωρον, καί πανάθλιον δοῦλον σου, ἤδη πρός χάος, ἀπωλείας ἐγγίσαντα, καί πρός πέταυρον, ἀπογνώσεως φθάσαντα˙ Δέσποινα μή παρίδῃς με, κακῶς κινδυνεύοντα, καί ὀλοψύχως ζητοῦντα, τήν σήν ταχεῖαν βοήθειαν˙ εἰς σε γάρ μου πᾶσαν, προσδοκίαν ἀνεθέμην Θεομακάριστε.
ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΝΙΚΑΙΑΣ ΤΟΥ ΓΡΑΠΤΟΥ.
Ὡς ὁρᾶται ἐν τοῖς ὑστέροις Θεοτοκίοις.
ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος πλ. ἀ’. Ἵππον καί ἀναβάτην.
Ὗπερευλογημένη Μαρία Πάναγνε, τούς ἐν πίστει καί πόθῳ, οἵα Θεοῦ Μητέρα σε, ὑμνοῦντας διάσωσον, ἐκ παθών καί θλίψεων, καί πταισμάτων ταῖς ἱκεσίαις σου.
Πίστις ἡγείσθω μόνη καί μή ἀπόδειξις, τῶν ὑπέρ νοῦν θαυμάτων σου Θεονύμφευτε˙ τόν γάρ ἀκατάληπτον, ὑπέρ φύσιν τέτοκας, ἐνδυσάμενον τό ἀνθρώπινον.
Ὅλος ἐπιθυμίᾳ, καί ἄχραντος γλυκασμός, ὁ Υἱός καί Θεός σου, τῶν ἀγαθῶν τό πλήρωμα, ὑπάρχει πανάμωμε˙ ὀν δυσώπει ῥύσασθαι, θλίψεως τούς τιμῶντας σε.
Θαὗμα ἐν σοι τελεῖται, Παρθένε ὄντως φρικτόν, ὅτι ἐν τῆ γαστρί σου τόν μηδαμοῦ χωρούμενον, ἐγκύμονα ἔσχηκας, καί ἀφράστως τέτοκας, ἀειπάρθενος διαμείνασα.
ᾨδὴ γ’. Ὁ πήξας ἐπ’ οὐδενός.
Ὁ πάλαι ἐξ οὐδενός ποιήσας τά σύμπαντα, ἐκ τῆς σής ἀγίας γαστρός προέρχεται, ἄνθρωπος γενόμενος ἁγνῇ ὑπό φιλανθρωπίας, διαφερόντως ὁ φιλάνθρωπος˙ ἶνα τούς ἀνθρώπους λυτρώσηται.
Ίδοῦ σύ ὑπέρ πάσας ἁγνῇ κεχαρίτωσαι˙ ὑπερέβης πάσας τῆ αγιότητι˙ πάντων ὑπερῆρας καί πασῶν, ὤφθης ὑψηλοτέρα, τῶν νοερῶν σαφῶς δυνάμεων˙ Μήτηρ τοῦ Θεοῦ χρηματίσασα.
Παρθένε, τό καθαρόν τοῦ Λόγου παλάτιον, τήν ψυχήν μου δεῖξον οἶκον τοῦ Πνεύματος˙ ὕδατος πηγῇ ζωαρχικοῦ, πότισον με τῆ καύσει, τῆς ἁμαρτίας εκτηνόμενον˙ ὅπως κατά χρέος δοξάζω σε.
Ἕκτός σου μετά Θεόν προστάτιν οὐ κέκτημαι, ἐκ τῶν ἀναγκῶν με ἀεί εξαίρουσαν˙ Δέσποινα πανύμνητε σεμνῇ, Μαρία Θεοτόκε˙ μή με παρίδῃς απολλύμενον˙ καί ταῖς ἁμαρτίαις σκοτούμενον.
ᾨδὴ δ’’. Τήν θείαν ἐννοήσας σου.
Ὗφάνασα ἱστόν ἐξ αἱμάτων σου, παρθενικῶν τῷ οὐρανόν, νεφέλαις Κόρη ἐνδύοντι, καταστολήν ἀφθαρσίας, ἀπάτη γυμνωθέντα με ἔνδυσον.
Ἡ μήτρα σου παλάτιον ἅγιον, τοῦ Βασιλέως καί Θεοῦ, ἀνερμηνεύτως γεγένηται, ἐν ὦ οἰκήσας Παρθένε, ναούς ἡμᾶς αὑτοῦ ἀπειργάσατο.
Ἀφράστως συλλαβοῦσα Πανάμωμε, τόν ποιητήν σου καί Θεόν, δυσώπει σώσαι κινδύνων άπαντας˙ καί ψυχικήν σωτηρίαν, βραβεύσαι τοῖς ὑμνοῦσι σε Δέσποινα.
Ὁικτείρησον οἰκτίρμων ὑπάρχουσα, τήν παναθλίαν μου ψυχήν, Θεογεννήτορ πανάμωμε, τήν ἐκ παθών καί πταισμάτων, δεινῶς ἀμαυρωθεῖσαν καί στένουσαν.
ᾨδὴ ἕ’. Ὁ ἀναβαλλόμενος.
Συμφορών τῷ κλύδωνι νῦν με ποντούμενον, πρός τόν λιμένα τῆς σής γαλήνης, Παναγίᾳ ἴθυνον, ἡ τόν κυβερνήτην, τῆς ἀπαθείας τέξασα.
Νοὕς οὐδέ οὐράνιος ὄντως δυνήσεται, σε Θεομῆτορ ὑμνεῖν αξίως˙ τόν γάρ Κτίστην τέτοκας, τόν ταῖς οὐρανίαις, ὑμνούμενον δυνάμεσιν.
Νἔον ἀπεκύησας ὡς βρέφος ἄχραντε, τόν πρό αἰώνων Πατρός ἀχρόνου, ἀχρόνως εκλάμψαντα˙ ὀν ὑπέρ τοῦ κόσμου, δυσώπει Θεονύμφευτε.
Φώτισον τά ὄμματα τῆς διανοίας μου, χρυσή λυχνία φωτός τοῦ θείου, καί παθών διάλυσον, τό ζοφῶδες Κόρη, καί ὅλον με ἐκλάμπρυνον.
ᾨδὴ ς’. Μαινομένην κλύδωνι.
Παναγία Δέσποινα, Θεομῆτορ ῥῦσαι με φθορᾶς, καί παθών τόν τάραχον κατεύνασον, ἡ τήν πηγήν τῆς ἀπαθείας κυήσασα.
Ὗπέρ νοῦν τόν ἄχραντον, ὑπέρ λόγον τόν Δημιουργόν, Παναγία τέτοκας λυτρούμενον, πάσης φθορᾶς τούς Θεοτόκον ὑμνοῦντας σε.
Ὁ Πατρί συνάναρχος, Υἱός Κόρη κόλπους Πατρικούς, μή λιπών ηὐλίσθη ἐν τοῖς κόλποις σου, καί Ἀβραάμ τούς κόλπους ἡμῖν ἡνέωξεν.
Ἀπειράνδρως τέτοκας, Θεοτόκε τόν Ἐμμανουήλ, τήν ἡμῶν ταπείνωσιν οικτείραντα˙ ὅθεν ἀεί χρεωστικῶς σε δοξάζομεν.
Κάθισμα. Ἦχος πλ. ἀ’. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Ἡ τό ἄνθος τό θεῖον ῥίζα βλαστήσασα˙ κιβωτέ καί λυχνία καί στάμνε πάγχρυσε˙ ἀγία τράπεζα ζωῆς τόν ἄρτον φέρουσα˙ ὡς Υἱόν σου καί Θεόν, ἐκδυσώπησον αὑτόν, σύν τοῖς Ἀγγέλοις καί πᾶσι, τοῖς ἀπ’ αἰῶνος ἁγίοις, τοῦ ἐλεήσαι τούς ἀνυμνοῦντας σε.
ᾨδὴ ζ’. Ὁ Ὑπερυψούμενος.
Ὁ ὑπερυψούμενος, σύν Πατρί καί Πνεύματι, Υἱός ἐκλεξάμενος, σε λίαν ἠγάπησεν, ἁγνή πρός κατοικίαν, ἑαυτοῦ εὐλογημένῃ.
Πὕλην ἀδιόδευτον, ὁ Προφήτης βλέπει σε, Μαρία Πανάχραντε, ἤν μόνος διώδευσεν˙ ὦ πάντες μελωδούμεν˙ ὁ Θεός εὐλογητός εἰ.
Στόματι καί γνώμη σε, Θεοτόκον Πάναγνε, κηρύττω γηθόμενος, Θεόν γάρ γεγέννηκας˙ ὦ πάντες μελῳδοῦμεν, ὁ Θεός εὐλογητός εἰ.
Νύμφη Θεοῦ πέφυκας˙ Ἀποστόλων καύχημα˙ Μαρτύρων στεφάνωμα˙ Ὁσίων αγλάϊσμα˙ χαρά δε τῶν βοώντων˙ ὁ Θεός εὐλογητός εἰ.
ᾨδὴ ἡ’. Σοι τῷ Παντουργῷ.
Σοἱ τῆ τοῦ παντός τόν Ποιητήν τεκούσῃ, ὁποῖον Πανύμνητε τόν ὕμνον άσωμεν˙ σε γάρ ὑμνοῦσιν Ἀγγέλων στρατηγίαι˙ καί δοξολογούσι βροτῶν χοροστασίαι.
Κλίξαξ νοητῇ δι’ ἦς Θεός κατέβη˙ μετάγουσα γέφυρα γηίνους άνωθι˙ θαῦμα Αγγέλων˙ δαιμόνων τραῦμα μέγα, ἴαμα πιστῶν τε, ὑπάρχεις Θεοτόκε.
Πὦς παρθενικῆς μή ἐκπεσοῦσα δόξης, μητρῴαν ἐπλούτισας τιμήν ἀνύμφευτε; Οἶδεν ὁ ταύτᾳ σοφῶς τερατουργήσας˙ ὀν ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ἤνοιξα κἀγώ τετολμηκώς ἐκ πόθου, πρός ὕμνον Πανύμνητε, τόν σόν τό στόμα μου˙ ὅθεν πλησθῆναι, σοφίας δυσωπῶ σε, καί ἑλκύσαι πνεῦμα, συνέσεως Μαρία.
Αἰνοῦμεν. Ὁ Εἱρμός.
Σοι τῷ παντουργῷ ἐν τῆ καμίνῳ παῖδες, παγκόσμιον πλέξαντες χορείαν έμελπον˙ πάντα τά ἔργα τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Ἠσαΐα χόρευε.
Θεομήτορ Πάναγνε, προστασίᾳ τῶν Χριστιανών˙ περίσῳζε σόν λαόν πάσης ἀπειλῆς, καί πάσης ἁλώσεως βαρβαρικῆς ὀργῆς, καί θυμού˙ πάσης κακώσεως, καί ἐκ πάσης κατακρίσεως.
Ἕυλαβώς σοι ᾄδομεν, ἐγκωμίων ἄσματα ἁγνῇ, λυτρούμενοι ἀεί νόσων χαλεπῶν, σαῖς θείαις πρεσβείαις σου˙ διό καί νῦν κράζομεν πιστώς˙ ἴασαι Δέσποινα τάς ψυχάς ἡμῶν καί σώματα.
Παναγία Δέσποινα, ἐκδυσώπει τήν προσκυνητήν, Τριάδα ἦς ἀπαθῶς τόν ἔνα σαρκί, ἡμῖν ἀπεγέννησας, εἰρηνεύσαι τούς ἐπί τῆς γης˙ λύσιν πταισμάτων τε, τοῖς ὑμνοῦσι σε δωρήσασθαι.
Σὤν προσφύγων Πάναγνε, μή ἀπώσῃ νῦν τόν στεναγμόν˙ ἀλλ’ ἔπιδε ἡμῶν ἐν τοῖς θλιβεροίς˙ τό πένθος μετάβαλε εἰς χαρμονήν καί τό κατηφές, εἰς ἀγαλλίασιν, τῶν ἐν ὕμνοις γεραιρόντων σε.
Προσόμοια. Ἦχος πλ. ἀ’. Χαίροις ἀσκητικῶν.
Χαἴροις ἡ νοητῇ κιβωτός˙ δι’ ἦς βροτοῖ κατακλυσμοῦ ἐλυτρώθημεν, καί ζάλης τῆς ἁμαρτίας, Θεογεννήτορ ἁγνῇ, τό λαμπρόν τοῦ κόσμου εγκαλλώπισμα˙ σεμνή καί τῆς πίστεως, τό στερρότατον έγερμα˙ χαῖρε λυχνία, φωταυγής καί ὑπέρλαμπρος, ἡ τό ἄστεκτον, ἐν κοιλία σου ἄμωμε, φώς τό πανυπερούσιον, ἀσπόρως βαστάσασα˙ χαῖρε κατάρας ἡ λύσις˙ καί εὐλογίας αντίδοσις˙ Χριστοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος.
Χαἴροις ἡ μαργαρίτην Χριστόν, ἐξ ἀστραπῆς τῆς θειοτάτης κυήσασα˙ τούς σκότει τῆς ἀγνωσίας, καί τούς ἐν βάθει δεινῶν, συσχεθέντας μόνη ὁδηγήσασα, πρς φώς τό τῆς γνώσεως, ὑπερύμνητε Δέσποινα˙ χαῖρε νεφέλη, φωταυγής καί υπέρλαμπρε˙ χαῖρε καύχημα Ἀποστόλων καί κήρυγμα˙ θέαμα περιβόητον˙ ἐξαίσιον άκουσμα˙ χαῖρε δοχεῖον τοῦ Κτίστου, καί καθαρόν ἐνδιαίτημα, Θεοῦ ὀν δυσώπει, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δοθῆναι τό μέγα ἔλεος.
Χαἴροις ἀνατολή νοητή, ἡ ἐκ λαγόνων τόν Χριστόν ἀνατείλασα, πληροῦντα τήν οἰκουμένην, φωτός ἀρρήτου ἁγνή, τό τῶν ἀσωμάτων αγαλλίαμα˙ ἀμνόν Θεοῦ αἴροντα, ἁμαρτίας ἡ τέξασα, παντός τοῦ κόσμου, τόν τροφέα καί πρύτανιν, ἡ θηλάσασα, καί ἀγκάλαις κρατήσασα˙ μόνη ἡ ἀδιάφθορος, ἁγνή καί αμόλυντος˙ χαῖρε ἀγία ἁγίων, τόν ὑπεράγιον Κύριον, ἀεί δυσωποῦσα, μή ἐλλίπῃς Θεοτόκε ὑπέρ τῶν δούλων σου.
Στρέψον τόν κοπετόν εἰς χαράν˙ εἰς εὐθυμίαν δε τό πένθος μετάβαλε˙ τόν θρῆνον εἰς ευφροσύνην˙ καί ἀγαλλίασιν νῦν, Θεοτόκε μόνη παντευλόγητε˙ καί γάρ ἐπληθύνθησαν, οἱ μισοῦντες τόν δοῦλον σου, καί ἐκζητοῦσι, τήν ψυχήν ἀπολέσαι μου, ἀναιδεῖς ὄντες, αἱμοβόροι καί δόλιοι, μάτην κατεπαιρόμενοι, δεινῶς ωρυόμενοι˙ κύνες καθάπερ λυσσώντες˙ ὤν τῆς κακίας με λύτρωσαι, ζωήν δωρουμένη, εὐφροσύνην σωτηρίαν, καί μέγα ἔλεος.
ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΜΗΤΡΟΦΑΝΟΥΣ ΣΜΥΡΝΗΣ.
Οὐ ἡ ἀκροστιχίς:
Πέμπτος Κανών σοι Μητροφάνους Παρθένε.
ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος πλ. ἀ’. Ἵππον καί ἀναβάτην.
Πᾶσαi σε τῶν ἀνθρώπων γεραίρουσι γενεαί, καθώς πάλαι Παρθένε, προφητικῶς προείρηκας˙ καμέ τοίνυν πρόσδεξαι, μελῳδόν σου Δέσποινα, καί καταύγασον καί συνέτισον.
Ἕθραύσας τοῦ θανάτου τό κέντρον τήν κοσμικήν, ἁμαρτίαν Παρθένε τήν ἀληθῆ γεννήσασα, ζωήν δι’ ἦς ἄμβλυνον, τῶν παθών μου Δέσποινα, τά ὀξύτονα βέλη τάχιον.
Μὄνῃ πεποικιλμένη Παρθενικοῖς κροσσωτοῖς, ἐξ αἰῶνος φανεῖσα τό τῆς συκῆς ἱμάτιον, Ἀδάμ σύ διέρρηξας˙ διό νῦν με ἔνδυσον, σωφροσύνης στολήν πρεσβείαις σου.
Πλούτον καί θείαν δόξαν, ἐκτήσαντο μέν πολλαί, θυγατέρες προδήλως˙ ἀλλ’ ἀσυγκρίτως Δέσποινα, σύ πάσας υπέρκεισαι˙ διό νῦν με πλούτισον, οὐρανίαις καί θείαις χάρισιν.
ᾨδὴ γ’. Ὁ πήξας ἐπ’ οὐδενός.
Τὁ βάθος καί τό ὕψος ἐν σοι διεγνώσθησαν, τῆς τοῦ Θεοῦ σοφίας Μαρία Πάναγνε, τῆς ἀκαταλήπτως ἐκ τῆς σής μήτρας γεγεννημένης˙ δι’ ἦς τά βάθη τῆς καρδίας μου ῥῦσαι σοφισμάτων τοῦ ὄφεως.
Ὁ πρώην πτερωτά καί νηκτικά ἐκ τοῦ ὕδατος, οὐσιώσας λόγῳ μή προϋπάρχοντα˙ σύ ἐκ τῶν αἱμάτων τῆς ἁγνῆς, αὖθις Χριστέ Παρθένου, τό τῆς Θεότητος σαρκίον σου, ἔνδυμα φρικτῶς κατεσκεύασας.
Σὗ μόνη χωνευτήριον ὤφθης τῆς φύσεως, ἐν ὦ πῦρ τό θεῖον ἀφλέκτως ἄχραντε, ταύτην ἀνεχώνευσε σαφώς˙ σύ οὑν ἁμαρτημάτων, καί τῶν παθών μου ῥύπον χώνευσον, κα ταῖς σαῖς πρεσβείαις με λάμπρυνον.
Κρατήρα τοῦ καινοῦ τῆς ἀμπέλου γεννήματος, τοῦ ποτιζομένου σαφῶς εἰς ἄφεσιν, τῶν ἁμαρτημάτων τοῖς πιστοῖς, σε πάναγνε γινώσκων, καθικετεύω συγχωρήσεως, νέκταρ τήν καρδίαν μου πότισον.
ᾨδὴ δ’’. Τήν θείαν ἐννοήσας σου.
Ἀνήροτος σύ πέφηνας ἄρουρα, τόν μή σπαρέντα θεϊκόν ἀναβλαστήσασα άσταχυν˙ διό πεινώνταν με θρέψον, ταῖς θείαις δωρεαῖς σου καί χάρισιν.
Νοσοῦντα με πρός θάνατον Δέσποινα, τόν τῆς ψυχῆς καί τῶν παθών, τῷ πυρετῷ συνεχόμενον, τῶν πρεσβειῶν σου τό ὕδωρ, ποτίσασα συντόμως ἀνάστησον.
Ὦς οὖσα τοῦ Θεοῦ πόλις ἔμψυχος, ἤν ποταμοῦ τοῦ νοητοῦ, εὐφραίνουσι τά ὁρμήματα, τῶν πρεσβειῶν σου τῷ πύργῳ, ψυχῆς μου τήν οἰκίαν ὀχύρωσον.
Νεφέλην σε γινώσκων τήν ῥάνασαν, δικαιοσύνην ἀληθῆ, λιτάζω Πάναγνε Δέσποινα, τῶν ἀδικούντων με πάντων, λυτρώσασθαι τόν δοῦλον σου τάχιον.
ᾨδὴ ἕ’. Ὁ ἀναβαλλόμενος.
Σἄλον καί τόν κλύδωνα, Μαρία Δέσποινα, τῆς ἁμαρτίας καί τῶν παθών μου, παντελῶς κατεύνασον, ἡ τῆς ἀπαθείας κυήσασα τόν αἴτιον.
Ὁ ἱστός ὀν ἄνωθεν, Χριστός ἐξύφανε, τῆς εὐπρεπείας στολήν τῆς θείας, ἀρετῶν ἐνδύματι, τήν γεγυμνωμένην, ἁγνή ψυχήν μου στόλισον.
Ίλασμόν μοι δώρησαι, ταῖς σαῖς δεήσεσιν, ἁμαρτημάτων ἁγνή Παρθένε, ἡ τό ἱλαστήριον, τό θεῖον τεκοῦσα, Χριστόν ἡμῖν τόν Κύριον.
Μώλωπας καί τραύματα καί σηπεδόνας μου, τῆς ἁμαρτίας τῆ χειρουργίᾳ, πρεσβειῶν ἀφάνισον, καί ῥῶσιν Παρθένε τῷ δούλῳ σου πρυτάνευσον.
ᾨδὴ στ’. Μαινομένην κλύδωνι.
Ἡ τό φώς κυήσασα, τῶν φωστήρων τό ποιητικόν, τήν ψυχήν μου φώτισον καί λύτρωσαι, τῆς τῶν παθών, ὁλόφωτε νῦν ζοφώσεως.
Τὀν Μερράς γλυκάναντα, Θεοτόκε ὕδατα τό πρίν, σόν Υἱόν δυσώπησον τοῦ ῥύσασθαι, τῆς τῶν παθών, δεινῆς πικρίας με τάχιον.
Ῥευματίζει χείμαρρος, τήν ψυχήν μου Πάναγνε παθών˙ ἀλλά τοῦτον ξήρανον πρεσβείαις σου, καί λογισμούς τούς πονηρούς ἐξαφάνισον.
Ὁ Χριστός ῥυόμενος, τούς ἀνθρώπους ᾖκεν ἐκ Σίων, ἐκ γαστρός σου Δέσποινα Πανάμωμε˙ διό κάμε κινδύνων ῥῦσαι καί θλίψεων.
Κάθισμα. Ἦχος πλ. ἀ’. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Ἕν πελάγει τοῦ βίου κλυδωνιζόμενος, καί μερίμναις γηίναις περιαντλούμενος, καί συμπνιγόμενος τόν νοῦν τήν σήν βοήθειαν, ἐπικαλοῦμαι ἐκ ψυχῆς, ἐπιταχύνουσα λοιπόν, κυβέρνησον καί πρός ὅρμον, εἰσάγαγε μετανοίας˙ ἶνα ὑμνῶ σε Παρθένε ἄχραντε.
ᾨδὴ ζ’. Ὁ ὑπερυψούμενος.
Φρίττουσι καί φεύγουσι, τήν σήν κλῆσιν Δέσποινα, δαιμόνων αἱ φάλαγγες˙ ἐξ ὤν λυτρουμένῃ με, διάσῳζε καί φρούρει, κατ’ ἀμφοῖν ἐκ πάσης βλάβης.
Ἆρρητος ἡ δόξα σου˙ τόν γάρ δόξης Κύριον, Παρθένε γεγέννηκας, διό με ἀξίωσον, τῆς οὐρανίου δόξης, τόν πιστῶς σε ἀνυμνοῦντα.
Νεύσον ταῖς δεήσεσι, τοῦ σου δούλου Δέσποινα καί ῥῦσαι με τάχιον, κινδύνων καί θλίψεων καί πάσης ἐπηρείας, δυσμενῶν τῶν ἀοράτων.
Ὅλον με τοῖς πάθεσι, τῆς αἰσχύνης ἄχραντε, χρανθέντα καί χρῄζοντα, καθάρσεως ἔκπλυνον, καί λάμπρυνον Παρθένε, πρεσβειῶν σου ταῖς ῥανίσιν.
ᾨδὴ ἡ’. Σοι τῷ παντουργῷ.
Ὗδωρ ἀτεκνοῦν τό τῶν παθών ψυχῆς μου, τήν μήτραν ἐστείρωσε καί κατεξήρανε˙ ῥᾶνον μοι κούφῃ, νεφέλη θεῖον όμβρον˙ ὅπως ἐκβλαστήσω καρπούς τῆς μετανοίας.
Σἄλον λογισμῶν τῶν ἐμπαθῶν καί ζάλην, κατεύνασον Πάναγνε ταῖς σαῖς δεήσεσιν, ἴθυνον δε με, πρός ὅρμον απαθείας˙ ἶνα σε δοξάζω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Πὕλη νοητῇ καί κεκλεισμένη θεία, ἤν μόνος διώδευσε ὁ Θεός ὁ εὔσπλαγχνος, κλεῖσον καί φράξον τάς θύρας τῶν παθών μου, καί τάς τῆς ἐλπίδος διάνοιξόν μοι θύρας.
Ἆρον ἀπ’ ἐμοῦ τόν τῶν πταισμάτων φόρτον, ἡ μόνη τόν αἴροντα κόσμου τοῦ σύμπαντος, Μῆτερ Παρθένε, τήν ὅλην αμαρτίαν˙ τέξασα ἀφράστως, ἀμνόν Θεοῦ καί Λόγον.
Αἰνοῦμεν. Ὁ Εἱρμός.
Σοι τῷ παντουργῷ ἐν τῆ καμίνῳ παῖδες, παγκόσμιον πλέξαντες χορείαν έμελπον˙ πάντα τά ἔργα τόν Κύριον ὑμνεῖτε καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Ἠσαΐα χόρευε.
Ρὑπωθεῖς ὡς ἄνθρωπος, τήν ψυχήν μου πταίσμασι πολλοῖς, καί πάθεσι σαρκός, καταμολυνθείς, λιτάζω συντόνως σε καί δυσωπῶ, κάθαρον ἁγνή, σαῖς με δεήσεσιν, ἀπό πάσης νῦν φαυλότητος.
Θελητήν γεγέννηκας, τοῦ ἐλέους καί τῶν οἰκτιρμῶν, φιλάνθρωπον Θεόν μόνον ἀγαθόν, μακρόθυμον εὔσπλαγχνον, ὀν εὐμενῆ δεῖξον μοι ἁγνή, ταῖς σαῖς δεήσεσι, καί πταισμάτων λύσιν βράβευσον.
Ἕμαυτόν ὀδύρομαι, ἐννοῶν μου τῶν ἁμαρτιῶν, τά πλήθη καί τῶν παθών, τάς επαγωγάς˙ ψυχῆς μου τήν πώρωσιν˙ καί τοῦ νόος μου τάς εκτροπάς˙ ἀπεγνωσμένον με, ἁγνή σῶσον τῷ ἐλέει σου.
Εὐλογώ δοξάζω σε, μεγαλύνω Πάναγνε θερμῶς, ευλόγησόν με οὑν, τόν σόν ὑμνῳδόν, καί πάντων εκλύτρωσαι, τῶν δυσμενῶν καί τῶν λυπηρῶν, καί περιφύλαττε, σαῖς παλάμαις απροσμάχητον.
Προσόμοια. Ἦχος πλ. ἀ’. Χαίροις ἀσκητικῶν.
Χαἴροις τῶν γεγενών ἡ ελπίς˙ γῆ ἐκλεκτή καί καθαρά καί αμόλυντος˙ πηγῇ τε ἐσφραγισμένῃ, τοῦ Παρακλήτου σεμνή, σύ ὑπάρχεις μόνη ἀειπάρθενε, ἐξ ἦς οἱ ὑμνοῦντες σε, σωτηρίαν ευρίσκομεν˙ γένους βροτείου, ἡ τελεία ανάκλησις˙ χώρα εὔκαρπε, ἡ τόν στάχυν βλαστήσασα˙ γέφυρα ἡ μετάγουσα, ζωήν πρός τήν ἔνθεον, ἡ κυβερνῆτις ἡ θεία χειμαζομένων ἡ άγκυρα˙ λιμήν σωτηρίας, τῶν ἐκ πόθου σε ζητούντων ὁ εὐδιώτατος.
Χαἴροις ἡ διαυγῇς καί λαμπρᾷ, πηγῇ ἐξ ἦς τό καθαρόν καί ἀθόλωτον, προῆλθεν ὕδωρ ποτίζον, τούς κρατουμένους φλογμῷ, ἁμαρτίας Κόρη καί κακώσεως˙ αὐγῇ ἡ τόν ἥλιον, ἐν τῷ κόσμῳ εισάξασα˙ χαῖρε τήν πλάνην, τῆς ἀπάτης ἡ σβέσασα, καί πρός ἔνθεον, πίστιν πάντας ελκύσασα˙ χαῖρε τό πολυπόθητον, τοῖς πέρασιν όνομα˙ χαῖρε πιστῶν σωτηρία˙ χαῖρε βροτῶν ἡ ανόρθωσις˙ Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος.
Χαῖρε σοι προσφωνοῦμεν ἁγνῇ, τοῦ Ἀρχαγγέλου αἱ φυλαί τῆς γῆς ἅπασαι, καί πόθῳ καί εὐφημοῦμεν, προσᾴδοντες σοι θερμώς˙ χαῖρε θεία στάμνε μάννα φέρουσα˙ πηγῇ τό ἀείζωον, καί γλυκύτατον βρύουσα, νᾶμα Παρθένε, ἐξ οὐ πάντες οἱ πίνοντες, ἐκκαθαίρομεν τήν ῥυπώδη κακόνοιαν˙ χαῖρε στήριγμα ἄσειστον τοῦ κόσμου Πανύμνητε˙ τῆς εὐσεβείας τό κράτος˙ καί Ἐκκλησίας εδραίωμα˙ Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος.
Στήσον τούς ποταμούς τῶν παθών˙ τῆς ἁμαρτίας μου τό πέλαγος ξήρανον, τῷ ῥείθρῳ τῆς σής πρεσβείας, καί πρός λιμένα Θεοῦ, σεπτῶν θελημάτων εγκαθόρμισον˙ ἐχθρούς καθ’ ἑκάστην, τούς τήν ψυχήν μου ἐκθλίβοντας, καί ταῖς ἀτόποις, ἡδοναῖς ἐκταράττοντας, καταπόντισον ἀπωλείας εἰς βάραθρα˙ πλήρωσον τήν καρδίαν μου, χαράς καί ηδύτητος˙ λῦσον τό νέφος βοῶ σοι, τῆς ἀθυμίας μου Πάναγνε˙ Χριστόν δυσωποῦσα, τήν συγχώρησιν δοθῆναι τῶν πταισμάτων μοι.
ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΥΧΑΪΤΩΝ.
ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος πλ. ἀ’. Ἵππον καί ἀναβάτην.
Ῥἤματα ἐγκωμίων καί δέησιν προσευχῆς, ἐκ πτωχῆς διανοίας καί ἀναξίου στόματος, τολμήσας προσφέρω σοι, σύ δε Κόρη πρόσδεξαι, ὤσπερ δύο λεπτά θεοδέκτα.
Ἆλλον Παράδεισον σε γινώσκομεν νοητόν, ἀσυγκρίτως νικῶντα, τόν ἐν Ἐδέμ Παράδεισον, Μαρία Πανάμωμε˙ σύ γάρ Θεονύμφευτε, τήν ἀφθαρσίαν βροτοῖς ἐβλάστησας.
Ξύλον ζωῆς τρυγῆσαι ἐν Παραδείσῳ Ἀδάμ, ἐκωλύθη τοῦ δένδρου μετειληφώς τῆς γνώσεως˙ θανάτου δε σέσωσται, Θεοτόκε Πάναγνε, ἀθανασίαν ἐκ σου δρεψάμενος.
Τέτοκας σαρκοφόρον τόν πρίν ασώματον˙ τόν τροφέα μαζοῖς σου, Πανάμωμε εξέθρεψας˙ αὑτόν οὑν ἱκέτευε, διαθρέψαι ἄρτῳ με, ἐναρέτων καί θείων πράξεων.
ᾨδὴ γ’. Ὁ πήξας ἐπ’ οὐδενός.
Ἕνθέως τόν Γαβριήλ ταξίαρχον ἔχοντες, εὐσεβῶς τό χαῖρε δεῦτε προσάξωμεν, τῆ ἀπειρογάμῳ τοῦ Θεοῦ, πάντες Μητρί συμφώνως˙ δι’ ἡ κινδύνων τε καί θλίψεων, καί ἀσθενημάτων λυτρούμεθα.
Τὁ χαῖρε χαρμονικώς σοι κράζομεν ἅπαντες, οἱ σωθέντες Κόρη τῷ θείω τόκῳ σου˙ χαῖρε γῆ ἀνήροτε χρυσοῦν, στάχυν ἐκθρεψαμένη, τόν διατρέφοντα τά πέρατα, πάλαι ἀπιστία λοἰμώξαντα.
Ἀγγέλων ἁγιωτέρα ὤφθης κυήσασα, τόν αὑτούς Παρθένε δημιουργήσαντα˙ ὅθεν ἱκετεύω σε ἁγνή, ἁγίασον τόν νοῦν μου, καί τήν καρδίαν φωταγώγησον, νέφη τῶν παθών ἐκδιώκουσα.
Τἀ τόξα τά τήν ἐμήν καρδίαν τιτρώσκοντα, τῶν δεινῶν δαιμόνων Δέσποινα σύντριψον, καί ῥομφαίαν πῆξον τήν αὑτῶν, εἰς τήν αὑτῶν καρδίαν, ποιοῦσα κρίσιν καί ἐκδίκησιν, ἐν τοῖς ἀδικοῦσιν ἀδίκως με.
ᾨδὴ δ’’. Τήν θείαν ἐννοήσας σου.
Διάχρυσον ἐσθῆτα θεότητος, σοι περιθείς ὁ σός Υἱός, ἐκ δεξιῶν αὑτοῦ ἔστησε, πεποικιλμένην σε Κόρη, καί περιβεβλημένην ὡς Ἄνασσαν.
Τοὐ ἄσματος φωνάς σοι προσᾴδοντες, πόθῳ βοῷμεν σοι αγνή˙ μαστοί σου ὄντως εκαλλιώθησαν˙ οὕς περ ἐθήλασε μόνος, ὁ ἄσπορος Υἱός σου καί Κύριος.
Ἡ Εὖα πεπεισμένῃ τῷ δράκοντι, τέτοκε λύπην γυναιξί˙ σύ δε Παρθένε πιστεύσασα, ταῖς ἐκ Θεοῦ ἀγγελίαις, παντί χαράν τῷ κόσμῳ ἐξήνθησας.
Ίδοῦ σε γενεαί πᾶσαι Δέσποινα, τήν μακαρίαν ἀληθῶς, ἐν γυναιξί μακαρίζομεν, καθώς προεῖπας τεκοῦσα τόν μόνον Βασιλέα καί Κύριον.
ᾨδὴ ἕ’. Ὁ ἀναβαλλόμενος.
Ὅλῇ ἡ πλησίον μου καλῇ καί ἄμωμος, ἀπό Λιβάνου Παρθένε νύμφη, τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, σύ προεγνωρίσθης, εἰς Θεοῦ Λόγου σάρκωσιν.
Σοὐ τά χείλη πέφυκε σπαρτίον κόκκινον˙ καί τί ὡραία ἡ λαλιά σου! Δι’ ὤν κατεφίλησας, Θεόν Παναγίᾳ, ὡς βρέφος ἐπωλένιον.
Ἤλιος νενίκηται τῆ σή λαμπρότητι˙ σύ γάρ Μαρία τόν τοῖς φωστῆρσιν, οὐρανόν κοσμήσαντα, χερσί περιέσχες, καί ἐκ μαζῶν ἐθήλασας.
Νύμφη Θεοῦ πάντιμε, ἠλίου ὄχημα, φωτός δοχεῖον, εὐῶδες ἄνθος, φυτόν εὐθαλέστατον, κλέος τῶν παρθένων, Μαρία πολυύμνητε.
ᾨδὴ στ’. Μαινομένην κλύδωνι.
Ὁ καρπός σου ἄφθαρτος, καί ἡ μήτρα ἄφθορος ἁγνή, ὑπέρ νοῦν ἑκάτερα δεικνύμενα, ὅθεν πιστοί εἰκότως χαῖρε σοι ψάλλομεν.
Νάρδος ἀποστάζουσα, καί κηρίον μέλιτος ἁγνή, καί πηγήν ζωήρρυτος πανύμνητε, ἡ σή γαστήρ Θεόν τεκοῦσα ανέφανε.
Νοεραῖ δυνάμεις σε, καί ἀνθρώπων πᾶσαι γενεαί, ὡς Θεόν γεννήσασαν δοξάζουσι, διαπαντός εὐλογημένῃ πανάμωμε.
Ἡ λαμπάς ἡ ἄσβεστος, ἡ τεκοῦσα φώς τό νοητόν, τήν ἐσκοτισμένην μου διάνοιαν, τῷ φωτισμῷ καταύγασον τῆς σής χάριτος.
Κάθισμα. Ἦχος πλ. ἀ’. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Χαἶρε πύλη Κυρίου ἡ ἀδιόδευτος, ἤν προεκήρυξαν πάντες ἄνδρες οἱ δίκαιοι˙ καί ὁ Προφήτης Δανιήλ ὄρος αλάξευτον˙ καί Δαβίδ ὁ μελῳδός, σύν Μωυσῆ καί τοῖς λοιποῖς, βάτον λυχνίαν καί στάμνον˙ ῥάβδον τε κλίμακα θρόνον, καί θείαν κλίνην Θεογεννήτρια.
ᾨδὴ ζ’. Ὁ ὑπερυψούμενος.
Τἤν πρός τόν προπάτορα, Ἀβραάμ ὑπόσχεσιν, Θεός ἐξετέλεσεν, Υἱός σου γενόμενος, καί σπέρμα τούτου Ἔθνη, εὐλογῶν εὐλογημένῃ.
Θυγατέρας πάνσεμνε, ἀπᾴσας υπέρκεισαι˙ πολλαί γάρ ἐποίησαν, δυνάμεων χάριτος, ὁ σός δε τόκος τούτων, ὑπερφέρεται τῆ δόξῃ.
Στάζουσι Πανύμνητε, σμύρναν ἀφθαρτίζουσαν, τά πάνσεπτα χείλη σου, Θεόν ἀσπασάμενα, ὀν ἔτεκες ὡς βρέφος, καί λατρεύεις ὡς Δεσπότην.
Ὦφθῇς τό ἀνθρώπινον, φύραμα θεώσασα, τῆ θεία γεννήσει σου, Μαρία πανάμωμε˙ διό σε κατά χρέος, οἱ πιστοί δοξολογούμεν.
ᾨδὴ ἡ’. Σοι τῷ παντουργῷ.
Δεὖτε τήν ἁγνήν καί Θεοτόκον Κόρην, ὑμνήσωμεν λέγοντες ἔνθεα άσματα˙ χαῖρε τοῦ κόσμου, ἐλπίς καί προστασίᾳ, τῶν ὑπερυψούντων Χριστόν εἰς τούς αἰῶνας.
Πέπλον τῷ Χριστῷ παρθενικῶν αἱμάτων, Μαρία ἐξύφανας, ἐρίου ἄνευ ανδρός˙ ὀν περ φορέσας, Θεός βροτός εδείχθη˙ ὀν ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Γἡ εἰ καί εἰς γῆν ὡς γηγενῆ πορεύσῃ, οὐκέτι ακούσομαι˙ πρός οὐρανόν γάρ ἐκ γῆς σύ με Παρθένε, ἀνήγαγες τεκοῦσα, τόν ἐκ γῆς τοῦ γένους πλάσαντα τούς γενάρχας.
Ἆγιος καρπός Ιωακείμ ἐκ ῥίζης, καί Ἄννης ἐβλάστησας ἐκ μήτρας Μήτηρ Θεού˙ ὅθεν ὁ κόσμος πλουτεῖ πηγήν ἐλέους, καί οἱ ἀσθενοῦντες καρποῦνται τήν ὑγείαν.
Αἰνοῦμεν. Ὁ Εἱρμός.
Σοι τῷ παντουργῷ ἐν τῆ καμίνῳ παῖδες, παγκόσμιον πλέξαντες χορείαν έμελπον˙ πάντα τά ἔργα τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Ἠσαΐα χόρευε.
Θυγατέρες σπεύσατε, τῆς ἀγίας Ἱερουσαλήμ, θεάσασθαι μορφήν, νύμφης εὐκλεοῦς, Μαρίαν τήν ἄχραντον, καί εὐσεβῶς ᾄσατε αυτή˙ χαῖρε Πανύμνητε, Θεοτόκε ἡ χαρά ἡμῶν.
Ἕκλεκτῇ εὐπρόσδεκτος ἀνεδείχθης ὄλῃ τῷ Θεώ˙ ὡς κρίνον ἀνθηρόν μέσον ακανθών˙ ἀφ’ ὤν σε ὀσφράδιον Παρθενικόν, εὗρεν ἑαυτῷ, καί σε ἀνέδειξε, προστασίαν τῶν τιμώντων σε.
Νάρδος ἀποστάζουσα, ἀρωμάτων ἄφθορε σεμνή˙ καλή ἐν γυναιξίν, ὤφθης αληθώς˙ ὡραία ἡ ὄψις σου καί ἡ φωνή πλήρης αγαθών˙ λύτρον γάρ ἔτεκες, τῶν πταισμάτων τοῖς ὑμνοῦσι σε.
Ἡ ψυχή μου Δέσποινα, ἐκολλήθη ὄλῃ ψαλμικώς, ὀπίσω σου τοιγαροῦν σου ἡ δεξιᾷ, ἐμοῦ ἀντιλάβοιτο ἐκδυσωπῶ, σῴζουσα με νῦν, κα περιέπουσα, καί φρουροῦσα καί σκεπάζουσα.
Προσόμοια. Ἦχος πλ. ἀ’. Χαίροις ἀσκητικῶν.
Χαἴροις Παρθενομῆτορ ἁγνή, ὑψηλοτάτῃ καί εὐώδης κυπάρισσος, εἰς ὕψος τῆς θεωρίας, εὐθυποροῦσα Θεού˙ κέδρος ἐν Λιβάνῳ ἐξανθήσασα, στερρά καί ἀκίνητος, λογισμοῖς ὅλως Πάναγνε˙ θεία ἐλαίᾳ, εὐθαλής καί κατάκαρπος, ἰλαρύνουσα, ταῖς τοῦ Πνεύματος χάρισιν˙ ἄμπελος ἡ κυπρίζουσα, τόν βότρυν τόν πέπειρον, ἀναβλαστήσασα κόσμῳ, τόν τάς καρδίας εὐφραίνοντα, ἡμῶν τῶν ἐκ πόθου, ὡς κυρίως Θεοτόκον μεγαλυνόντων σε.
Χαἴροις Παρθενομῆτορ σεμνή, περιστερᾷ ἡργυρωμένη καί ἄχολος, ἡ Πνεύματος τοῦ ἀγίου, χάρισιν ὅλαις ἁγνῇ, περιχρυσωμένη τά μετάφρενα˙ τρυγῶν ἡ φιλήσυχος, καί Παρθένος καί φίλαγνος˙ ἡ γλυκυτάτῃ, χελιδών τό τῆς χάριτος, ἔαρ ἥδιστον, ἐκ χειμῶνος ἡ φέρουσα˙ ὄρνις ἡ κελαδήσασα, καί κόσμῳ πιστώσασα, θείαν ἐνσάρκωσιν Λόγου, ὡς ἀηδών λιγυρόφθογγος˙ Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος.
Χαἴροις Παρθενομῆτορ αγνή˙ πηγή τό ὕδωρ, τῆς ζωῆς αναβλύσασα˙ ἡ δρόσος ἡ οὐρανίᾳ, ἐξ Ἀγερμῶν νοητοῦ, τῆς Σίων εἰς ὄρη καταβαίνουσα˙ βροχή ἡ ἑκούσιος, ἤν Θεός εἰς γῆν ἅπασαν, κληρονομίας τῆς αὑτοῦ σε ἀφώρισεν, εἰς αἰώνιον, δροσισμόν καί ανάψυξιν˙ θάλασσα ἀδιάβατος, γλυκείᾳ καί πότιμος, τούς ἀναβάτας τριστάτας, τοῦ Φαραώ ἡ ποντίσασα˙ Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος.
Χεἴρας ἐπανατείνω, πρός σε˙ ἀνοίγω χείλη, ῥυπαρᾷ τε πρός δέησιν, καί κάμπτω καρδίας γόνυ, καί νοητώς τῶν ποδῶν, σου τῶν παναχράντων νῦν ἐφάπτομαι, ἁγνῇ καί προσπίπτω σοι˙ τάς ὀδύνας μου ἴασαι, τά χρόνια μου, τά πολλά καί ἀνίατα, ἀγαθότητι σου, θεράπευσον τραύματα˙ ῥῦσαι ἐξ ὁρωμένων με, ἐχθρῶν ἀοράτων τε˙ κούφισον Κόρη τό βάρος, τῆς ῥαθυμίας μου ὅπως σε, ὑμνῶ καί δοξάζω˙ δι’ ἦς εὒρατο ὁ κόσμος τό μέγα ἔλεος.
ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ.
ᾨδή ἆ’. Ἦχος πλ. ἆ’. Τῷ Σωτῆρι Θεῷ.
Φοτοδόχε λαμπάς, τήν ταπεινήν μου ψυχήν, ἐσκοτισμένην πλημμελήμασιν, ὡς ἀγαθή τῷ φωτί σου νῦν καταλάμπρυνον· ᾠδήν χαριστήριον ὅπως βοήσω σοί.
Χαῖρε θρόνε Θεοῦ, δεδοξασμένῃ Ἀγνή· χαῖρε παλάτιον εὐρύχωρον, χαῖρε σκέπη τῶν πίστει ἐκζητούντων σε, τό ἄνθος τῆς πίστεως· χαῖρε πανθαύμαστε.
Χαῖρε στάμνε χρυσῇ, τό θεῖον Μάννα φρικτῶς, ἐν σῇ κοιλίᾳ ἡ χωρήσασα,, τόν Φωτοδότην Παρθένε καί λυτρωτήν Ἰησοῦν, τόν πάντα ἑδράσαντα θείῳ βουλήματι.
Χαῖρε Μήτηρ Θεοῦ· χαῖρε Παρθένε Ἁγνή· χαῖρε τό ἄνθος τό τῆς πίστεως· χαῖρε ἀνύμφευτε Κόρη καί Ἀπειρόγαμε, ἡ φῶς ἀνατείλασα πᾶσι τοῖς πέρασι.
ᾨδή γ’. Δυνάμει τοῦ Σταυροῦ σου.
Χαῖρε βασιλευόντων στερρόν, καί θεῖον ὄντως τροπαιούχημα· χαῖρε ἀκήρατε Δέσποινα, Παναγίᾳ Μητροπάρθενε.
Χαῖρε στρατευομένων στερρόν, καί θεῖον θάρσος καί κραταίωμα· χαῖρε τό κλέος τῶν πόθω, καί πίστει ἀδιστάκτων ὑμνούντων σε.
Ἡ πάντιμος ᾿Αγγέλων χαρά, εὐλογημένῃ χαῖρε Πάναγνε· χαῖρε τῆς πίστεως ἔγερσις· καί τῆς πλάνης ἡ καθαίρεσις.
Ἡ πάμφωτος Ὑψίστου σκηνή, Παρθένε χαῖρε ὑπερένδοξε· ἀνάκτων τό καύχημα· και Μαρτύρων τό ἐνίσχυμα.
ᾨδή δ΄, Εἰσακήκοα τήν
Χαῖρε πάγχρυσον παλάτιον, τοῦ βασιλέως καί Θεοῦ· χαῖρε Πάναγνε σφραγίς τῶν Προφητῶν· χαῖρε τίμιον, πάντων ᾿Ιερέων ἀγλάϊσμα.
Χαῖρε σκεῦος καθαρώτατον, τοῦ τῶν ἁπάντων Ποιητοῦ· χαῖρε τοῖχος ἀσφαλές τῶν εὐσεβῶν· χαῖρε ἄσειστον, πάντων τῶν βροτῶν περιτείχισμα.
Χαῖρε κλῖμαξ ἡ ἀνάγουσα, τούς ἀπό γῆς πρός οὐρανῶν· χαῖρε πάντων θλιβομένων ἡ χαρᾷ· χαῖρε κράτιστον, τῶν ἁμαρτανόντων προσφύγιον.
Χαῖρε βάτε ἀκατάφλεκτε, ἥνπερ τεθέαται Μώσης· χαῖρε ῥάβδος ἡ βλαστήσασα, ἡμῖν, ἄνθος τίμιον, Κόρη τόν τήν γῆν ὡραΐσαντα.
ᾨδή ε΄. Ὀρθρίζοντες βοῷμεν.
Χαῖρε τό χαρᾶς δοχεῖον Πανάχραντε, ἀνωλέθρου χαῖρε ἡ φωτίσασα, τῷ τοκετῷ σου τά σύμπαντα.
Τό ὅρος τό κατάσκιον Πάναγνε, χαῖρε μόνη, ὅπερ ἐν Πνεύματι, Προφήτης πάλαι τεθέαται.
Ἀγγέλων ἀγαλλίαμα πάντιμον, χαῖρε μόνῃ Παναγίᾳ Δέσποινα, καί τῶν βροτῶν ἐγκαλλώπισμα,
Ὁσίων στολισμός ὡραιότατος καί Μαρτύρων κράτος καί ἑδραίωμα· χαῖρε πανθαύμαστε Δέσποινα.
ᾨδή ς’. Ἐκύκλωσε με.
Χαῖρε Ἀδάμ ἡ ἔγερσις· καί Εὐάς τοῦ θρήνου ἀναίρεσις, Μαρίᾳ Πανάμωμε, παγκόσμιον καύχημα· τό κῦδος χαῖρε, τῶν ἀληθῶς τιμώντων σε.
Χαῖρε πιστῶν τό στήριγμα, καί θείων Ἀποστόλων τό κήρυγμα, Μαρία Πανύμνητε, ἁγνείας κειμήλιον· ἡ πάντων χαῖρε καταφυγῇ τῶν δούλων σου.
Χαῖρε παρθένων καύχημα, Παρθένε φαιδρόν καί πανθαύμαστον· Μητέρων ἀγλάϊσμα, ὡραῖον καί πάντιμον· πιπτόντων χαῖρε ἐτοιμοτάτῃ ἔγερσις.
Χαῖρε ἡ θεῖα, εἴσοδος, τῶν πίστει εἰδότων Πανάσπιλε, Θεοῦ σε λοχεύτριαν· πενήτων προμήθεια· καί δυστυχούντων ἐλπίς ἡ ἀκαταίσχυντος.
Κάθισμα. Τόν συνάναρχον.
Χαῖρε πάγχρυσε στάμνε ἔνδον κατέχουσα, τό οὐράνιον Μάννα, Ἀγίᾳ τράπεζα· χαῖρε ἡ φέρουσα ζωῆς ἄρτον Πανάμωμε· χαῖρε λυχνίᾳ φωτεινῇ· χαῖρε παλάτιον σεπτόν· Χαῖρε ὁ πύρινος θρόνος, Χριστοῦ τοῦ Παμβασιλέως· χαῖρε ἡ σκέπη τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
ᾨδή ζ’. Ό ἐν καμίνω πυρός.
Χαῖρε νεφέλη φωτός· Χαῖρε τοῖς μέλπουσι προστάτις· εὐλογητός ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.
Χαῖρε χρυσή κιβωτέ· χαῖρε κράτος τῶν βοώντων· εὐλογητός ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.
Χαῖρε χαρά τῶν τῶν πιστῶς ἀναβοώντων Θεοτόκε· εὐλογητός ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.
Χαῖρε βροτῶν ἡ ἐλπίς, καί σωτηρίᾳ τῶν βοώντων· εὐλογητός ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.
ᾨδή ἡ’. Τόν ἐκ Πατρός πρό αἰώνων.
Ἱερωτάταις φωναῖς σε, οἵ πιστοί καταγέραίρομεν, σύν τῷ Ἀγγέλω Παρθένε, εὐχαρίστως ἀνακράζοντες· χαῖρε θείᾳ σκέπη, τῶν σέ ὑμνολογούντων εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ὡς ὑπέρ νοῦν σου τό θαῦμα, τῆς λοχείας Θεονύμφευτε· Θεόν γάρ τίκτεις. ἀσπόρως, τόν κατέχοντα, τά πάντα χειρί· διά τοῦτο πάντες βοῷμεν σοί τό χαῖρε, εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ἀπό πασῶν συμφορῶν με, ἐξελοῦ καί περιστάσεων· καί ἀπό πάσης ἀνάγκης, καί ἐχθρῶν τῶν πολεμούντων με· ἵνα σε δοξάζω τήν Κεχαριτωμένην εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Νέον ὡς βρέφος τεκοῦσα, ἐπ᾽ ἐσχατῶν τόν πρό πάντων Θεόν, καταγηράσαντα ἤδη, τοῖς πολλοῖς με ἀτοπήμασι, νεοποίησόν με, τόν σόν ὑπερυψοῦντα, τόκον εἰς τούς αἰῶνας.
Ὁ Εἱρμός.
Τόν ἐκ Πατρός πρό αἰώνων, γεννηθέντα, υἱόν χαί Θεόν, καί ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν χρονῶν, σαρκωθέντα, ἐκ Παρθένου, ἱερεῖς ὑμνεῖτε· λαός ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδή θ’. Σέ τήν ὑπέρ νοῦν.
Ναός καθαρός, καί θρόνος ἔμψυχος Θεοῦ, σύ ὑπάρχεις Πανάσπιλε· διό εὐχαρίστως σοι, χαριστήριον αἶνον ἀναπέμπομεν.
Ηὔγασας ἡμῖν, Ἀγνή τό ἀνέσπερον φῶς, τοῖς ἐν σκότει καϑεύδουσι, τίς πλάνης ἀνύμφευτε· χαῖρε ὅθεν σοι πάντες ἀναμέλπομεν.
Σύ μου κοπετούς καί πόνους καί δάκρυα, ἐναπόσβεσον Δέσποινα· χαρᾶς δέ μοῦ πλήρωσον, τήν ἀθλίαν καρδίαν Θεονύμφευτε.
Θρῆνον καί ὀργήν, λιμόν τέ καί θάνατον, καί φθοράν ἐξαπόστειλον, Μαρίᾳ, Παντάνασα, τοῖς βεβήλοις ἐχθροῖς μου καί ἀλάστορσιν.
Προσόμοια. Χαίροις ἀσκητικῶν.
Χαῖρε Παρθενομῆτορ Ἀγνή· δικαιοτέρᾳ, ἡ τοῦ Ἀβελ ὑπάρχουσα· τοῦ Σήθ τε, εὐσεβεστέρᾳ· εὔελπις μᾶλλον ᾿Ενώς· τοῦ ᾿Ενώχ δέ πλέον ἡ εὐάρεστος· τό γένος ἡ σώσασα, ὑπέ Νῶε τόν δίκαιον· ἡ πιστοτέρᾳ, Ἀβραάμ καί ὑπήκοος, μᾶλλον πέλουσα, Ἰσαᾶκ· καί ὅρασιν πλέον Θεοῦ ἡ φθάσασα, ‘Ἰσραήλ καί νικήσασα, τόν Ἰωσήφ σαρκός κάλλει, ἡ πραοτέρᾳ, Μώσεως τε· Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμω τό μέγα ἔλεος.
Χαίροις ἀνδρειοτέρᾳ Σαμψών· γενναιοτέρᾳ Ἰησοῦ στρατηγήσαντος· Δαβίδ τε, βασιλίς μᾶλλον· καί τοῦ σοφοῦ Σολομῶν, σοφωτέρα ὄντως χρηματίζουσα· προφήταξ ἡ ἅπαντας, Θεοπτίᾳ νικήσασα· Καί Ἀποστόλους, ἐν τῷ θείῳ κηρύγματι· Καί. τούς Μάρτυρας, ἐν τῇ βάσει τῆς πίστεως· πάντων Ὁσίων τάγματα, ἐν πόνοις ἀσκήσεως, ὑπερτεροῦσα ἡ πάντων, Ἱεραρχῶν ἄλλον ἔνθεος· Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ, τό μέγα, ἔλεος.
Χαίροις τῶν παλαιῶν γυναικῶν, δικαιοτέρᾳ, ἀσυγκρίτως ὑπάρξασα· τῆς Σάρρας ἡ πιστοτέρᾳ· ὡραιοτέρᾳ Ραχήλ, τῆς Ρεββέκας μᾶλλον ἡ φιλότεκνος· τῆς Λείας τό γόνιμον, ἡ νικήσασα Πάναγνε· ὠδικωτέρα, Μαριάμ, χριματίσασα· πλέον φρόνιμος, Ἀβιγαίας ἡ πέλουσα· Ἰουδήθ ὑπεράρασα, ἀνδρίᾳ Δεβόῤῥαν τε, μᾶλλον φιλόθεος· Ἄννης, ἡ τῆς Ολδᾶς θειοτέρᾳ τε Χριστοῦ χαῖρε Μῆτερ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα, ἔλεος.
Πόνους τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς· καί ἀνιάτους ἀλγηδόνας τοῦ σώματος Παρθένε εὐλογημένῃ, πρός χαρμονήν ἀληθῆ, καί τελείαν ῥῶσιν μεταποίησον· φωνήν ἐκ χειλέων μου, δεαμένη Πανάμωμε καί εὐμενῶς μου; ἐπιθεῖσα τοῖς τραύμασι, θεῖα φάρμακα, ταῖς. ἄγρὐπνοις πρεσβείαις σου· αὖγασον εὐρωστίας μοι, τό φέγγος Θεόνυμφε· σύ γάρ ἐλπίδα μου καί σκέπη, καί κραταιόν καταφύγιον· καί σοῦ τῆς ταχείας, ἐπισκέψεως Μαρίᾳ, Ἄχραντε δέομαι.
ΑΡΧΗ ΤΟΥ πλ. β’. ΗΧΟΥ
ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΜΑΝΟΥΗΛ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΡΗΤΟΡΟΣ.
Οὐ ἡ ἀκροστιχίς.
Τόν ἐκ ψυχῆς στόνον μοι ἁγνή προσδέχου.
ᾨδή ἆ’. Ἦχος πλ. β’. Κύματι θαλάσσης.
Τῆς ἐμῆς καρδίας, τήν πολλήν οἰδᾷς Πανύμνητε, Μῆτερ τοῦ ζῶντος Θεοῦ· διό σου θείω ἐλέει, εὐφροσύνην με ἀμφίασον· ἴνα μεγαλύνω σε, τήν ὄντως Ὑπερένδοξον.
Ὅλην τήν ἐλπίδα, καί τήν προσδοκίᾳ τῆς σωτηρίας μου, πρός σε ἀνέθηκα, Θεοκυῆτορ διό με, εὐσπλαγχνίᾳ σου οικτείρησον· ἴνα μεγαλύνω σε, τήν ὄντως Ὑπερένδοξον.
Νοητῇ νεφέλῃ, τοῦ ἀδύτου φάους νεῦσον πρός δέησιν, Ἀγνή τοῦ δούλου σου, καί τήν πολλήν ἀθυμίαν· ἡ συνέχει με διάλυσον· ἴνα μεγαλύνω σε, τήν ὄντως Ὑπερένδοξον.
Ἐν πολλῇ ὀδύνῃ, ἡ ζωή μου Κόρη δεινῶς ἐξέλιπεν, ὡς ὁ Δαβίδ ἐκβοᾷ· διό με εὐλογημένῃ ἐπισκέψει σου διόρθωσον· ἴνα μεγαλύνω σε, τήν ὄντως Ὑπερένδοξον.
ᾨδή γ΄. Σέ τόν ἐπί ὑδατῶ
Καῦσον ὁ τῶν πταισμάτων, κατέκαυσε τήν ἀθλίαν ψυχήν μου καί πειρασμοί ἐνδίκως, τό σῶμα, κατεδαπάνῆσαν· διό Ἀγνή πρεσβείᾳ σου, ταῦτα ἐξάλειψον, καί δός βίου μοι διόρθωσιν.
Ψάλλειν σοι Θεοτόκε, ἀξίωσον ἐν ἡσύχω καρδίᾳ,, τόν σόν με δοῦλον Κόρη, ὅτι τό πλεῖον διέφθαρται, ζωῆς μου ἐν κακώσεσι· διό μοι πρόστηθι, καί δός βίου μοί διόρθωσιν.
Ὕψιστον ἡ τεκοῦσα, ἀνέλκυσον ἐκ λάκκου με πταισμάτων, καί στῆσον ἐπί πέτραν, τοῦ ἐλέους τούς πόδας μου, καί πρός σήν δόξαν ἴθυνον τά διαβήματα, καί δός βίου μοι διόρθωσιν.
Χεῖρας πρός σέ ἐκτείνω, σύν δάκρυσι τό γόνυ κλίνας Κόρη, καί σήν ἐπικαλοῦμαι, θερμῶς ταχεῖαν ἀντίληψιν· κακώσεως ἀπάλλαξον, Θεοχαρίτωτε, καί δός βίου μοι διόρθωσιν.
ᾨδή δ΄. Τήν ἐν Σταυρῷ σοῦ.
Ἡ φλογοφόρος λαβίς Πάναγνε· ἡ ἐλπίς τῶν πιστῶν καί καταπονουμένων, προστάτις καί ὑπέρμαχος, πάρεσο καί νῦν, ἐξελοῦσα, κινδύνου μέ τοῦ συνέχοντος.
Σάλῳ δεινῶν ἀμπλακημάτων μου, βυθιζόμενος νῦν τήν σήν ἐπικαλοῦμαι, βοήθειαν Πανάμωμε, φάνηϑι ἐλθέ, ἐξελοῦσα κινδύνου με τοῦ συνέχοντος.
Σύ τῇ ῥομφαίᾳ τῆς πρεσβείας σου, Θεοτόκε ἁγνή τῶν δυσμενῶν τάς Κᾶρας, τῶν κατ’ ἐμοῦ συγκόψασα πρόστηθι μοι νῦν, ἐξελούσα κινδύνου με τοῦ συνέχοντος.
ᾨδή ἕ’. Θεοφανείας σου Χριστέ.
Ὁ Βασιλέων Βασιλεύς, καί Κύριος τῶν Κυρίων Παρθένε, ἐκ σοῦ σαρκωθεῖς δι’ ἀγαϑότητα, σοί τά δευτερεῖα, δεδώρηται· ὅθεν σῴζεις ἐν ἐξουσίᾳ, τούς προστρέχοντας τῇ θεῖα σου σκέπη, κάμε νῦν τῷ σῷ ἐλέει διαφύλαξον.
Νέφος ἀστάτων λογισμῶν; ἐπιπεσόν τῇ ἀθλίᾳ ψυχῇ μοῦ, ἐκταράττει καί δεινῶς συνέχει με, καί σκοτοῖ καί θλίβει Πανύμνητε· ἀλλ᾽ ἡ Χριστόν ἥλιον κυήσασα,, διάλυσον τοῦτο καί οἴκτῳ τῷ σῷ με Κορῇ διαφύλαξον.
Ὁ γλυκασμός ψυχῆς ἐμῆς, καί Δείων ἀπολύτρωσις Κόρη, ἀοράτως νῦν ἐπιφοιτήσασα, λύτρωσαί με πάσης κακώσεως· ἥν τό πλῆθος μοι τῶν πταισμάτων προεξένησέ· καί παντοίας βλάβης, ἀνώτερον εἰς ἀεί με διαφύλαξον.
Νενεκρωμένον μου τόν νοῦν, τῇ ζωηφόρῳ σοῦ καί σέπτῆ προστασίᾳ, ἐξανάστησον καί καταλάμπρυνον, καί συνετός δίδαξον ψάλλειν σόι, ἡ τεκοῦσα Χριστόν, τήν ἐνυπόστατον σοφίαν Παρθένε, καί θείῳ με σῷ ἐλέει διαφύλαξον
ᾨδή ς’. Συνεσχέθη
Μή παρίδῃς, εἰς σέ πεφευγότα, τόν σόν μέ δοῦλον ἀγαθῇ, ἐν πειρασμοῖς πεσόντα, διά πλῆθος τῶν ἀνομιῶν μου· εἰ γάρ καί πάντας ἀνθρώπους, τοῖς πταίσμασιν ὑπερβέβηκα, ἀλλ᾽ οὐκ ἀπέστην ἐκ σοῦ, γεννήτρια, τῆς ὁ ὄντως ζωῆς· ὅθεν σῇ δυνάμει περιφρούρησον.
Οἰκτιρμῷ σου, ἀνύμφευτε Κόρη, ἰδέ τήν χρῖσιν τήν ἐμήν· καί κρῖνον ἀνάμεσον, τῶν ἀδίκως μοι ἐπεμβαινόντων· καί βοηθείας χεῖρα. θᾶττον ἔκπεινον, καί παντοίου με ῥῦσαι κινδύνου, ἐπιβουλῆς δόλου, φθόνου καί συμφορᾶς, καί θείᾳ σου σκέπη περιφρούρησον.
Ἰδού βόθρῳ, ζάλης ἀφορήτου πέπτωκα Δέσποινα ἁγνῇ, πλήθει δεινῶν ὁ τάλας, χειμαζόμενος ὅθεν ἐκ βάθους, ἀναβοῷ σοι τῆς καρδίας: πρόφθασον, καί ἀνώτερον δεῖξον Παρθένε, κακώσεως καί βλάβης τῆς ἐξ ἐχθρῶν, καί θείᾳ σου σκέπη περιφρούρησον.
Ἀνανεῦσαι, δίδου τήν ψυχήν μου, καί τελευτῆς ἐπί Θεοῦ, ἀγάπησιν καί δέος, μεσιτείαις σου εὐλογημένῃ, καί χαμαιζήλων νοημάτων ἔκσπασον, ψυχοφθόρων τε ἔργων καί λόγων Θεογεννήτρια, πεφευγότα πρός σέ καί θείᾳ σου σκέπη περιφρούρησον.
Κάθισμα. Ἐλπίς τοῦ Κόσμου.
Ἐξασθενεῖ μου νῦν ὁ νοῦς, ἐμπεσών εἰς τά βάθη τῶν ἐναντίων λογισμῶν, καί οὐκ ἔστι μοι ἄνεσις· ἐπάκουσον μου ἐν καιρῷ τῶν πειρασμῶν, καί δώρησαί μοι ἀναψυχήν ὡς ἀγαθῇ· μή γένωμαι κατάβρωμα, τοῦ πονηροῦ Κόρη εὐλογημένῃ.
ᾨδή ζ’. Ἄφραστον θαῦμα.
Ἀπιηλπισμένων, χαῖρε ἐλπίς καί ἀντίληψις· δεξαμένη γάρ τόν στεναγμόν, ψυχῆς τῆς ἐμῆς τῶν δεινῶν με σέσωκας, εἰς τό ὑμνεῖν καί βοᾶν σοι ἀσιγήτως· χαῖρε Κόρη Ἀγγέλων Ὑπερτέρᾳ.
Γέφυρα χαῖρε, ἡ τούς πιστούς μεταφέρουσα, ἐκ θανάτου πούς θείαν ζωήν· χαῖρε ἤ λαμπάς πάντας καταυγάζουσα, εἰς τό ὑμνεῖν καί βοᾶν σοι ἀσιγήτως· χαῖρε Κόρη Ἀγγέλων Ὑπερτέρᾳ.
Νεφέλῃ χαῖρε, ζωῆς τό πόμα ὀμβρήσασα· χαῖρε. δίσκε φωτός νοητοῦ, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἐκ σοῦ ἐκλάμψαντος, εἰς σωτηρίαν τῶν πόθῳ σοι βοώντων χαῖρε Κόρη Ἀγγέλων Ὑπερτέρᾳ.
Ἡ ῥάβδος χαῖρε, ἡ ἀπορρήτως ἀνθήσασα, ἐν τῷ κόσμῳ Χριστόν τόν Θεόν, ζωῆς τόν καρπόν, εὐφροσύνης πρόξενον· εἰς σωτηρίων τῶν πίστει σοι βοώντων· χαῖρε Κόρη Ἀγγέλων Ὑπερτέρᾳ.
ᾨδή η΄ Ἔκστηθι φρίττων οὐρανέ.
Πύρινε στῦλε ὁδηγέ, Χριστιανῶν φυλῆς ἐκ τοῦ σκότους πρός τό φῶς· ἡ κλῖμαξ χαῖρε ἡ οὐράνιος· χαῖρε λυχνίᾳ χρυσῇ, προστάτις ὀρφανῶν χαῖρε Κόρη, λύτρωσις αἰχμαλώτων καί λιμήν τῶν ἐν ζάλη· ἐμῆς ψυχῆς Χαῖρε, δόξα καί εὐφροσύνῃ.
Ῥόδον κυήσασα, Χριστόν, χαῖρε πανύμνητε εὐωδίας μυστικῆς, τά πάντα ἐπλήρωσας πάγχρυσε, στάμνε τοῦ Μάννα τῆς ζωῆς· χαρίτων χαῖρε θεῖον δοχεῖον, Κυριώνυμε Κόρη· μοναζόντων ἡ σκέπη· ἐμῆς ψυχῆς Χαῖρε, δόξα καί εὐφροσύνῃ.
Ὅρος προεῖδε Δανιήλ, σέ πανυπέρτιμε, ἐξ οὗ λίθος τῆς ζωῆς, ἀῤῥήτως Χριστός προελήλυθε, καί τῶν εἰδώλων βωμούς κατέβαλε Θεότητος σθένει· χαῖρε γνώσεως ὕψος· χαῖρε βυθός σοφίας· ἐμῆς ψυχῆς Χαῖρε, δόξα καί εὐφροσύνῃ.
Στίφη ἁπάντων τῶν πιστῶν, δεῦτε συνέλθετε, καί τήν Δέσποινα ἡμῶν, τήν ἀῤῥήτως λόγῳ σωματώσασαν, τόν ποιητήν τοῦ παντός, ὑμνήσωμεν κραυγάζοντες χαῖρε, τό προσφύγιον πάντων, καί ἐλπίς σωτηρίας· ἐμῆς ψυχῆς χαῖρε, δόξα καί εὐφροσύνῃ.
Ὁ Εἱρμός.
Ἔκστηθι φρίττων οὐρανέ· καί σαλευθήτωσαν τά ϑεμέλια τῆς γῆς· ἰδού γάρ ἐν νεκροῖς λογίζεται, ὁ ἐν ὑψίστοις οἰκῶν, καί τάφῳ σμικρῷ ξενοδοχεῖται· ὅν παῖδες εὐλογεῖτε ἱερεῖς ἀνυμνεῖτε, λαός ὑπερυψοῦτε, εἴς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδή θ’. Μή ἐποδύρου μου.
Δαβιτικόν χαῖρε ἅρμα· Ἀαρών χαῖρε ῥάβδος· χαῖρε Δαδίδ πανθαύμαστον τοῦ θείου Σολομῶν, τήν πρηστήριον φύσιν τῆς Θεότητος, περισχόν ἀπορρήτως, Μητρόθεε σεμνῇ· Θεοδόξαστε Κόρη σέ μεγαλύνομεν.
Ἔθεον χαῖρε ταμεῖον, τῆς ζωῆς χαῖρε τόμε, ἐμπεριέχων τόν Χριστόν, τόν Λόγον καί Θεόν· χαῖρε τοῦ Μώσεως πλάξ Θεόγραφος· χαῖρε χάρμα τοῦ κόσμου, Μητρόθεε σεμνῇ· Θεοδόξαστε Κόρη σέ μεγαλύνομεν.
Χαῖρε τό ἄδυτον φέγγος, ὅ Θεός ἐν τῷ μέσῳ, τῷ τοῦ παντός ἐστήριξεν αὐγάζειν νοητῶς, τά οὐράνια, ἅμα, καί τά ἐπίγεια· χαῖρε Δέσποινα πάντων, Μητρόθεε σεμνῇ, Θεοδόξαστε Κόρη σέ μεγαλύνομεν.
Ὑπερεκβλύζει ἡ χάρις, σοῦ εἰς πάντας πλουσίως, τούς προσιόντας σοι πιστῶς ἀκήρατε Ἁγνή· διό πλήρωσον χάριτος τούς δούλους σου,ἡμᾶς ὅπως σύν πόθῳ, Μητρόθεε σεμνῇ, Θεοδόξαστε Κόρη σέ μεγαλύνομεν.
Προσόμοια. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Χαῖρε ὅρος ἅγιον· Χαῖρε φωτός ἡ νεφέλῃ· Χαῖρε κλῖμαξ ἔμψυχε, δί ἧς ἀνυψώθημεν πρός οὐράνιον, οἱ θνητοί Δέσποινα, καί σεπτήν καί θείαν, πολιτείαν ἀειπάρθενε· Χαῖρε Παράδεισε, ξύλον τῆς ζωῆς μέσον ἔχουσα, Χριστόν τόν καταργήσαντα, τοῦ προτέρου ξύλου τό ἔμπικρον· Χαῖρε ἡ τῆς Εὐάς, τήν πάλαι ἀφανίσασα. ἀράν· Χαῖρε ᾿Αδάμ, ἡ ἀνάκλησις· Χαῖρε πανακήρατε.
Χαῖρε στάμνε πάγχρυσε, ἔνδον τό Μάννα τό θεῖον, κεκτημένη ἄμωμε, Χαῖρε τό παλάτιον τοῦ Παντάνακτος· Χαῖρε θεία σκέπη· Χαῖρε πῖον ὄρος· Χαῖρε τόπε ἁγιάσματος· Χαῖρε τό εὔοσμον ῥόδον καί ἡδύπνοον τέξασα, πιστούς εὐωδιάζον τε· Χαῖρε Θεοτόκε πανάμωμε· Χαῖρε τῶν μητέρων, ὡράισμα καί κλέος ἀληθές· χαῖρε Παρθένων τό καύχημα καί σεπτόν καλλώπισμα.
Χαῖρε γλυκύ ὄνομα, καί πρᾶγμα Κόρη Μαρίᾳ· γλώσσης μου ἐντρύφημα· καί ἡδύ μελέτημα τῆς καρδίας μου· ἡ ψυχή μου ἄχραντε, σοῦ ὀπίσω τρέχουσα, ἐκολλήθη ὀλή Πάναγνε· καί ὥσπερ ἔλαφος, ἐπί τῶν ὑδάτων τά ῥεύματα, οὕτω πρός σέ ἐπόθησεν, ὅλος μου ὁ νοῦς καί ἐξέλιπε· διό δεξιᾷ σου, εὐσπλάγχνως ἀντιλάβοιτο ἁγνή, ἐμοῦ καί δόξης προσώπου σου, καταξιωσάτω με.
Πολλοῖς συνεχόμενος, νῦν πειρασμοῖς ὁ παντλήμων, πρός σέ τήν Πανάμωμον, καταφεύγω σῶσον με τόν ἀνάξιον, τόν πολλά, πταίσαντα· ὡς οὐδείς ἄλλος γάρ, ἐξισχύεις βοηθῆσαι μοι· πάντα γάρ δύνασαι, ὅσα, θέλεις Κόρη Πανύμνητε, ὡς Μήτηρ ὑπεράγαθος, τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ ἡμῶν· Δέσποινα τοῦ κόσμου, βεβαίᾳ προστασίᾳ τῶν πιστῶν, μή με παρίδῃς τόν δοῦλον σου, τόν εἴς σε ἐλπίζοντα.
ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΑΝΥ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΣ, ΠΟΙΗΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΥΧΑΙΤΩΝ.
ᾨδή ἆ’. Ἦχος πλ. β’. Ὡς ἐν ἠπείρω.
Ῥανίδος δίκην ὀλίγης αἱ πονηραί, καί μικραί ἡμέραι μου, χρονικῇ περιφορᾷ, δαπανώμεναι καταβραχύ, ἐκλελοίπασιν ἰδού· Δέσποινα σῶσον με.
Συνέχει νῦν τῇ ψυχῇ μου φόβος πολύς· τρόμος ἀδιήγητος· καί κατώδυνος ἐστιν, ἐν τῷ ἐκπορεύεσθαι αὐτήν, ἐκ τοῦ σώματος Ἀγνή, ἥν παρακάλεσον.
Ἁμαρτωλῶν ἡ βεβαίᾳ καταφυγῇ, ἐπ᾽ ἐμοί βεβαίωσον, τό σόν ἔλεος Ἀγνή· καί δαιμόνων ῤῦσαί μέ χειρός· ὡσεί κύνες γάρ πολοῖ περιεκύκλωσαν.
Ἰδού καιρός βοηθείας ἰδού καιρός, τῆς σῆς ἀντιλήψεως· ἰδού Δέσποινα, καιρός, περί οὗ ἡμέρας καί νυκτός, παρεκάλουν σε θερμῶς καί καθικέτευον.
ᾨδή γ΄. Οὐκ ἔστιν ἅγιος.
Μακρόθεν ταύτην προορῶν, Δέσποινα τήν ἡμέραν, καί αὐτήν ὡς παροῦσαν, λογιζόμενος ἀεί, ἐν δάκρυσι σε θερμοῖς, ἐδυσώπουν· μή ἐγκαταλίπῃς μέ.
Σβεσθέντος ἤδη παντελῶς, τοῦ ὀργάνου τῶν λόγων· καί δεθείσης τῆς γλώττης· καί κλεισθείσης τῆς φωνῆς, καρδίας ἐν συντριβῇ, δυσωπῶ σε Δέσποινά μου σῶσον με.
Ἐν ἀνομίαις συλληφθείς, ἵνα τί ἐγεννήθην; καί ἰδού παροργίσας τόν Θεόν τόν ἀγαθόν, ἀπέρχομαι ἐν πυρί, αἰωνίω βασανισθησόμενος.
Μή ἀποστρέψῃς ἀπ᾽ ἐμοῦ, τούς πολλούς οἰκτιρμούς σου· μή τά σπλάγχνα σου κλείσῃς τά φιλάνθρωπα σεμνῇ· ἀλλά μου πρόστηθι νῦν, καί ἐν ὥρᾳ, μνήσθητι τῆς κρίσεως.
ᾨδή δ’. Χριστός μου δύναμις.
Νεφέλαι ῥάνατε, δρόσον ὡς δάκρυα· οἱ βουνοί καί τά ὄρη περιπαθῶς, ἐπ᾽ ἐμοί θρηνήσατό, τῷ μακρυνθέντι τόν Θεοῦ, καί ἐγγίσαντι τοῖς δαίμοσιν.
Ἡ ἀκαταίσχυντος, καί ἀναστόχητος, πάντων τῶν ἐν ἀνάγκαις καταφυγῇ, Δέσποινα Πανάμωμε, κάμοι γενοῦ καταφυγή ὥρᾳ τῆς ἀνάγκης μου.
Διαπετάσασα, τάς παναχράντους σου, καί πανάγνους ὠλένας ἅ ὡς ἱεράς, περιστερᾶς πτέρυγας, ὑπό τήν σκέπην καί σκιάν, αὐτῶν σκέπασόν με Δέσποινα.
Ἰδού μοι Δέσποινα φόβος συνήντησεν, ὅν ἀεί ἐφοβούμην· ἰδού ἀγών, μέγας με κατέλαβεν, ἐν ᾧ γενοῦ μοι βοηθός, ἡ ἐλπίς τῆς σωτηρίας μου.
ᾨδή ε΄. Τῷ θείῳ φέγγει σου.
Οἱ κατά σάρκα μου σεγγενεῖς· καί οἱ κατά πνεῦμα, ἀδελφοί· φίλοι συνήϑεις καί γνώριμοι, κλαύσατε στενάξατε σκυθρωπάσατε· ἰδού γάρ ἡμῶν ἄρτι διαχωρίζομαι.
Νῦν ὁ λυτρούμενος οὐδαμοῦ, καί ὁ βοηθῶν ὄντως οὐδείς· σύ μοι βοήθησον Δέσποινα· ἵνα μή ὡς ἄνθρωπος ἀβοήθητος, εἰς χεῖρας τῶν ἐχθρῶν ὕου περικλεισθήσωμαι.
Ὡς πῶς τήν ὄντως ἐλεεινήν, καί ὀδυνυράν ὑπομενῶ, σοῦ Θεομῆτορ διάζευξιν· καί τήν τοῦ Σωτῆρός μου πικράν ἐκπτῶσιν! καί πάντων τῶν ἁγίων τήν ἀλλοτρίωσιν.
Νικήσαι πλῆθος ἁμαρτιῶν, σοῦ τήν εὐσπλαγχνίαν τήν πολλήν, μή ἐξισχύσειε Δέσποινα· ἀλλά κυκλωσάτω με τό σόν ἔλεος, καί πάσας καλυψάτω τάς ἀνομίας μου.
ᾨδή ς’. Τοῦ βίου τήν θάλασσαν.
Τά χείλη σιγῶσι μου, καί ἡ γλῶσσα. σιωπᾷ· ἀλλ᾽ ἤ καρδία φλέγεται· πῦρ ὑποσμύχον ταύτην γάρ συντριβῇς, ἐντός ἀνακαίεται, καί φωναῖς ἀλαλήτοις. Κόρη κράζει σε.
Ὑψόθεν ἐπίβλεψον, ἐπ᾽ ἐμέ Μῆτερ Θεοῦ, καί συμπαθῶς ἐπίνευσον, νῦν εἰς ἐμήν ἐπίσκεψιν κατελθεῖν, ὡς ἄν θεωρήσας σε, ἐκ τοῦ σκήνους ἐξέλθω ἀγαλλόμενος.
Ἁγίων Ἀγγέλων με, ἱεραῖς καί καθαραῖς, χερσί παράθου Δέσποινα, ὡς ἄν τούτων ταῖς πτέρυξι σκεπασθείς, μή ἴδω τήν ἄτιμον, καί αἰσχράν καί ζοφώδη τῶν δαιμόνων μορφήν.
Νυμφῶν Θεοῦ πάντιμε οὐρανίου νουτοῦ, νυμφῶνος με ἀξίωσον, τήν ἐμή ἐσβεσμένῃ καί ἀλαμπῆ, λαμπάδα, ἀνάψασα,, τῷ ἁγίῳ ἐλαίῳ σου Πανάμωμε.
Κάθισμα. Πολλά τά πλήθη.
Ταῖς τῶν δαιμόνων προσβολαῖς κλονουμένην Παρθένε, τήν παναθλίαν μου ψυχήν ἐν τῇ πέτρα στερέωσον, τῶν θείων προσταγμάτων τοῦ Χριστοῦ· μή καταποντισάτω με Ἀγνή πταισμάτων καταιγίς, καί λογισμῶν φαύλων ἡ τρικυμίᾳ.
ᾨδή ζ’. Δροσοβόλον.
Νύξ θανάτου με κατέλαβεν ἀνέτοιμον, ζοφώδης καί ἀσέληνος, παραπέμπουσα ἀπαράσκευον πρός τήν μακράν, ἐκείνην ὁδόν καί φοβεράν· συνοδευσάτω με τό σόν ἔλεος Δέσποινα.
Διά ῥέουσαν καί πρόσκαιρον ἀπόλαυσιν, ἀθάνατα κολάζεσθαι μέλλω Δέσποινα, καί διά βραχεῖαν ἡδονήν σαρκός ὀδυνᾶσθαι ἐν πυρί· ἀλλά τό ἔλεος τό σόν προκαταλάβῃ με.
Οἱ ἀπάγοντες ἐντεῦθεν κατεπείγουσι, συνέχοντες με πάντοθεν, ἡ ψυχή μοῦ ὅέ ἀναβάλλεται καί δειλιᾷ, πολλῆς πληρουμένη ταραχῆς· ἥν παρακάλεσον Ἀγνή ἐπιστασίᾳ σου.
Συλλυπούμενον οὐδένα τῇ καρδίᾳ μου, οὐδέ παρακλοῦντά με, εὗρον Δέσποινα· οἱ γάρ φίλοι μοῦ καί οἱ γνωστοί, κοινῶς ἐγκατέλιπον με νῦν· ἀλλ’ ἡ ἐλπίς μου μηδαμῶς ἐγκαταλίπῃς με.
ᾨδή ἡ’. Ἐκ φλογός τοῖς Ὁσίοις.
Ὡς Θεοῦ φιλανθρώπου Μήτηρ φιλάνθρωπος, εὐμενεῖ καί ἱλέῳ πρόσχες μοι ὄμματι, ὅτε τῆς σαρκός ἡ ψυχή μου χωρίζεται· ἴνα σε δοξάζω ἁγία Θεοτόκε.
Ὑψηλόν τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ παλάτιον, τήν σήν χάριν ἐξ ὕψους ἐξαποστείλασα, πρόφθασόν με ὡς νῦν ἐν ἡμέρᾳ τῆς βίας μόυ· ἵνα σε δοξάζω Ἀγίᾳ Θεοτόκε.
Διαδρᾶναι βαρβάρων ἀσάρκων φάλαγγας, καί ἀέριον ἄβυσσον διανήξασθαι· καί πρός οὐρανόν ἀνελθεῖν με ἀξίωσον· ἵνα σε δοξάζω Ἀγίᾳ, Θεοτόκε.
Ἡ γεννήσασα, Κύριον Παντοκράτορα, τούς πικρούς τελωνάρχας τοῦ κοσμοκράτορος, δίωξον μακράν, ἐν τῷ μέλλε ἵν’ ἐκλείπειν με· ἵνα σε δοξάζω ὁ Ἀγνή εἰς τούς αἰῶνας.
Ὁ Εἱρμός.
Ἐκ φλογός τοῖς ὁσίοις δρόσον ἐπήγασας· καί δικαίου θυσίαν ὕδατι ἔφλεξας· ἅπαντα γάρ δράς, Χριστέ μόνῳ τῷ βούλεσθαι· σέ ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδή θ’. Θεόν ἀνθρώποις ἰδεῖν.
Ὡς δοῦλος αἴρει τά ἔξω ὄμματα, τοῦ ἑαυτοῦ, Κυρίου, εἰς τάς χεῖρας Πανύμνητε· ὀφθαλμούς τούς ἔξω καί τούς ἔνον κάγω, οὕτω πρός σε ἐπαίρω τήν ἐμήν Δέσποινα· τήν ἐμήν Κυρίαν, καί ζωήν ὅπως οἰκτείρῃς με.
Ἁγία Κόρη Θεοχαρίτωτε, εἰς τήν ἐμήν ταπείνωσιν εὐσπλάγχνως ἐπίβλεψον, τήν οἰκτράν καί ἐσχάτην μου δέησιν, ταύτην προσδεχομένῃ, καί τοῦ κολάζοντος, καί διαιωνίζοντος πυρός σπεῦσον με λύτρωσαι.
Νεκρῶν καί ζώντων Θεόν ἡ τέξασα, νεκροποιῶν Παρθένε νοσημάτων με λύτοωσαι· καί ζωήν καί ὑγείαν παράσχου μοι· ῥῶσόν με ἀρρωστοῦντα, πέριζωννύουσα, δύναμιν ἐξ ὕψους, καί ἰσχύν ἐξασθενήσαντα.
Ναόν Θεοῦ σε ζῶντα καί ἔμψυχον, καί λογικόν γινώσκων ἐνδιαίτημα, Πάναγνε· προσφυγῶν τῷ ναῷ σου ἐν πίστει θερμῇ, νῦν πρό τοῦ ἀπελθεῖν με, ἄνες μοι δέομαι· ἵνα ἀναψύξω, ἀνυμνῶν τά μεγαλεῖα σου.
Προσόμοια. Τριήμερος ἀνέστης.
Χαῖρε τό σεμνολόγημα, τῶν Ἀποστόλων ἄχραντε τῶν Ἀγγέλων ἀγαλλίαμα, λαμπρόν· Χαῖρε τῆς οἰκουμένης, τό καύχημα, Παρθένε· καί τῶν πιστῶν τό ἐγκαλλώπισμα.
Χαῖρε ὅρος ἀλάξευτον, Παρθένε Παναμώμητε· ὅ προεῖδεν, ὁ Προφήτης Δανιήλ, ἐξ οὗ ἐτμήθη λίθος, τά εἴδωλα συντρίβων, Χριστός ὁ μόνος βασιλεύς ποῦ παντός.
Χαῖρε παστάς ὁλόφωτε· Χαῖρε ἔμψυχε τράπεζα, ἄρτου θείου, ἐν ἡ πρόκειται Χριστός· Χαῖρε τῆς εὐσεβείας͵ τό κάλλος Θεοτόκε· Χαῖρε ἡ σκέπη τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Πανύμνητε κατάβαλε, ἐχθρῶν μιαφονούντων ὀφρῦν, καί τήν λύπην, τοῦ λαοῦ σοῦ εἰς χαράν, μετάστρεψον Παρθένε· καί τήν ἰσχύν παράσχου· ὅπως σωθέντες ἀνυμνῶμεν σε.
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ.
Οὐ ἡ ἀκροστιχίς.
Ἴωμεν αὖθις τοῦ καλοῦ θρήνου χάριν.
ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος πλ. β’. Βοηθός καί σκεπαστής.
Ἰωήλ ὁ θαυμαστός, ὁ τοῦ Κυρίου μέγας Προφήτης, ἔφη χρησμῳδός, τό πενθεῖν ἱερῶς, καί κόπτεσθαι σάκκοις˙ ἀλλ’ ἐγώ καταφρονῶ, σύ δε Παρθένε σῶσον με.
Ὡς ὑπάρχουσα πηγή, τῆς εὐσπλαγχνίας Θεοκυήτορ, σῶμα καί ψυχήν ρυπωθέντα αἰσχρῶς, ἀπόπλυνον Κόρη, καί στολήν με καθαρόν, ἐπένδυσον τῆς χάριτος.
Μή παρίδῃς ἀγαθῇ, διεφθαρμένον ἐν ἀνομίαις, ὅλον ἐναγῆ, ταῖς πικραῖς ἡδοναῖς, γενόμενον ήδη˙ ἀλλά ῥύπου με παντός, ἀπόπλυνον καί σῶσον με.
Ἐξελθέτω τοῦ παστοῦ, νυμφίος νύμφη φησί προφήτης, καί τόν κοπετόν ἐργαζέσθωσαν νυν˙ ἡμεῖς δε ψυχή μου, τῆ Μητρί τοῦ λυτρωτοῦ, θρηνοπρεπώς προσπέσωμεν.
ᾨδὴ γ’. Στερέωσον Κύριε.
Νεώσωμεν ἄρουραν, τήν ψυχικήν ἐν τῷδε τῷ βίῳ, ἀρετάς εγκατασπείραντες˙ ἶνα ζωῆς ἄσταχυν ἐκεῖσε θερίσωμεν.
Ἀπείρανδρε Δέσποινα, τόν νεκρωθέντα τῆ ἁμαρτίᾳ, συμβουλίᾳ τοῦ ἀλάστορος, ζώωσόν με, ταῖς πρός τόν Υἱόν σου ἐντεύξεσιν.
Ὑπέπεσα Δέσποινα, τῆ ἀλογίᾳ τῶν πράξεων μου, καί εἰς βόθρον νῦν κατάκειμαι, απωλείας˙ δίδου μοι μετάνοιαν ἄχραντε.
Θηρία παγχάλεπα, τά πάθη τρέφω ἐν τῆ ψυχή μου˙ ὤν μή φέρων τήν συνοίκησιν καταφεύγω, πρός τήν σήν Παρθένε ἀντίληψιν.
ᾨδὴ δ’’. Ἀκήκοεν ὁ Προφήτης.
Ἰσχύϊ σου Θεομῆτορ, τραπήτωσαν οἱ ἐχθροί μου εἰς τά οπίσω˙ καί τά τόξα τούτων συντριβήτωσαν, λογισμοί ἀκάθαρτοι καί βέβηλοι˙ καί δίδου μοι τῷ σῶ ἱκέτῃ, δία δακρύων, βαδίζειν εἰς ἀπάθειαν.
Σειραῖς τῶν ἁμαρτημάτων, σφιγγόμενος Θεομῆτορ οὐ διαλείπω˙ ἀλλά πλέκω μᾶλλον δυσδιάλυτα, πάθη προστιθείς ἐπί τοῖς πάθεσι˙ καί γίνομαι πᾶσι κατάρα, τό τοῦ Προφήτου οὐαί προσεπισπώμενος.
Τά τραύματα τῆς ψυχῆς μου, οὐ παύομαι ἐπείξεων φιληδονίαις˙ καί προστίθημι τοῖς μώλωψιν ἀλγήματα, μένων ἀναισθήτως αθεράπευτος˙ ἐλέησον Θεογεννήτορ, καί ἴασαι με, καί σῶσον ταῖς πρεσβείαις σου.
Ὀνείρων ἀστάτων δίκην, τά πράγματα τά τοῦ βίου Θεομῆτορ, βλέπων καθ’ ἑκάστην παρερχόμενα, οὐδαμῶς λαμβάνω τούτων αίσθησιν˙ ἀλλ’ ἔτι προστέτηκα τούτοις, κισσός καθάπερ, τῷ τῆς δρυός ὑψώματι.
ᾨδὴ ἕ’. Ἐκ νυκτός ὀρθρίζοντα.
Ὑψωθείς δι’ ἔπαρσιν Πανύμνητε, πτῶμα κατέπεσον, ἁμαρτίας χαλεπόν, συντρῖβον τήν ψυχήν μου˙ καί τίς με ἐξεγερεῖ; εἰ μή σύ Θεομῆτορ.
Καρτερίαν Δέσποινα μοι δώρησαι πάσης στενώσεως καί τῶν ἔξωθεν κακῶν, ἐξαίφνης εμπιπτόντων˙ μικρόψυχος γάρ εἰμί, καί τῶν μισθῶν στεροῦμαι.
Ἀπό τῶν σκανδάλων τοῦ ἀλάστορος, ῥῦσαι με Δέσποινα, ἀπό πάσης ἀπειλῇς, καί ἐξωτέρου σκότους, τόν ἐπί σοι ἀκλινῶς, θέμενον τήν ἐλπίδα.
Λογισμοί πορνείας ἐκταράττουσι, Δέσποινα Πάναγνε, τήν ἀθλίαν μου ψυχήν, καί πείθουσιν ἀφρόνως, συγκαταθέσθαι αυτοίς˙ ἐξ ὤν με ῥύου τάχος.
ᾨδὴ ς’. Ἐβόησα ἐν ὄλῃ.
Ὁ Κύριος μοιχείαν ἐκάλεσε, πρόσωπα βλέπειν ἐμπαθώς˙ ἐγώ δε Παρθένε νοσῶν τήν ἀκρασίαν, τήν ψυχήν μολύνω, ταῖς ἀκολάστοις θεωρίαις.
Ὑπνώττοντι δεινῶς ἐπιτίθενται, ἀκολασίας λογισμοί, καί προσυνωθούσι, γαργαλισμούς καί ρεύσεις˙ ἀλλά φεῖσαι τούτων, πανάσπιλε τῆς βλάβης.
Θεόνυμφε Μαρίᾳ προσπίπτω σοι, καί ἐκβοῷ μετά κλαυθμοῦ, Θεοτόκε ῥῦσαι ψυχήν μου τήν ἀθλίαν, κρίσεως μελλούσης, καί πυρός αἰωνίου.
Ῥημάτων μέν ἀργῶν λόγους λήψεσθαι, οἴδα μαθών ἐκ τῆς Γραφής˙ ἀλλ’ ἐγώ Παρθένε ἀκαίροις φλυαρίας, καί λογομαχίαις, σχολάζων οὐ πτοοῦμαι.
Κάθισμα.Ἦχος πλ. β’. Ἐλπίς τοῦ κόσμου.
Κριτήν τοῦ κόσμου ἀγαθῇ, τόν Υἱόν σου Παρθένε, ἵλεων ποίησον ἐμοί τῷ πολλά επταικότι˙ οὐδείς γάρ ὤσπερ σύ δύναται μεσιτεύσαι, ὡς Μήτηρ οὖσα τοῦ Θεοῦ καί Δεσπότου˙ αὑτόν οὑν ἐκτενῶς ἱκέτευε ὑπέρ ἐμοῦ, μόνη εὐλογημένῃ.
ᾨδὴ ζ’. Ἡμάρτομεν ηνομήσαμεν.
Ἡμάρτομεν ἡνομήσαμεν, ἐπικράναμεν Χριστόν Παρθένε˙ πᾶσαν διετελέσαμεν πρᾶξιν τήν ἐφάμαρτον, κινοῦντες αὑτόν εἰς ὀργήν, ἀλλά σύ τοῦτον ἵλεων ἀπέργασαι, τοῖς καταδίκοις ἡμῖν.
Νοήμασι καί αἰσθήσεσι, καί ταῖς πράξεσι Θεοκυήτορ, ὅλος Θεοῦ τοῦ ζῶντος ἀπέστην, καί ἐδούλευσα τυρράνοις παθών ευρεταίς˙ ἀλλά σύ τούτων λύτρωσαι καί δίδου μοι, τῆς μετανοίας αὐγήν.
Ὅτε ψυχή ἡ ἀθλίᾳ μου, ἐκ τοῦ σώματος καθυπομένειν, μέλλει τόν χωρισμόν καί οὑκ ἔστιν, ὁ λυτρούμενος ἤ παραμυθούμενος˙ τότε Δέσποινα πρόστηθι, καί ρύσαί με τῆς τῶν δαιμόνων ὁρμῆς.
Ὑπόκρισιν ὁ Δεσπότης μου, μέγα κέκλῃκε κακόν ἐν βίω˙ οὐ τῆς ἀπατηλῆς ἐργασίας Θεονύμφευτε, ῥυσθείην ἰσχύϊ τῆ ση˙ ἶνα μή τῆ μαχαίρᾳ με τοῦ Πνεύματος, διχοτομήσει Χριστός.
ᾨδὴ ἡ’. Ὀν στρατιαί οὐρανῶν.
Χρεωστικῶς τήν σήν προσκαλούμεθα, πρεσβείαν Μῆτερ Θεοῦ, πρός τόν σόν Υἱόν, πάντες οἱ ἐπταικότες, καί κατακεκριμένοι˙ ἶνα τῆς γεέννης, τῆ μεσιτείᾳ σου ῥυσθῶμεν.
Ἁμαρτωλούς καλέσαι ἐλήλυθε, τῆ μετανοίᾳ Χριστός˙ δεῦτε κατ’ ἐμέ, ὅσοι τούτου τούς λόγους, ἐσμέν ἡθετηκότες, σύν τῆ μετανοίᾳ προσπέσωμεν τῆ Θεοτόκῳ.
Ῥεῖθρα μοι νῦν δακρύων κατάπεμψον, καί στεναγμόν ἐκ ψυχῆς μετά συντριβής˙ ὅπως τήν φλόγα σβέσω, τήν ἄστεκτον ἐκείνην, καί τοῦ παραδείσου τῆς δόξης ἐπιτύχω.
Ἶνα βροτούς ὁ Υἱός σου Δέσποινα, θεώσει ὤφθη ἐκ σου, τέλειος βροτός˙ τοῦτον οὑν ἐκδυσώπει, τελείως καθαρθέντα, δείξαι κοινωνόν με, αὑτοῦ τῆς βασιλείας.
Αἰνοῦμεν. Ὁ Εἱρμός.
Ὀν στρατιαί οὐρανῶν δοξάζουσι˙ καί φρίττει τά Χερουβίμ καί τά Σεραφίμ, πᾶσα πνοή καί κτίσις, ὑμνεῖτε ευλογείτε˙ καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Ἀσπόρου συλλήψεως.
Νυμφών ἑτοιμάζεται, ἐν οὐρανοῖς Θεόνυμφε ὑπό Υἱοῦ σου, χαρᾶς πάσης ἔμπλεως, τοῖς τούτου προστάγματα, τηρήσασιν αμέμπτως˙ ἐμοί δε σκότος καί ὀδυρμός, καί τό πῦρ τό γῆς γεένης˙ ὤν ῥυσθῆναι με δυσώπησον.
Ἱδρῶτες καί δάκρυα, καί πόνοι Θεονύμφευτε ἐν τῷ σταδίῳ, τούτῳ καταβάλλονται˙ ἐκεῖ δε οἱ στέφανοι καί γέρα καί βραβεία˙ καί τίς μακάριος ἀληθῶς, ὅστις κλαίων ἐπισπείρει, θεριεῖ ἀγαλλώμενος;
Ὑπόπτεροι γίνονται, τῆ μετανοίᾳ Πάναγνε, οἱ πεπτωκότες, αὖθις ὡς ἱέρακες, τήν πτῆσιν ποιούμενοι, πρός οὐρανίους νόας˙ ὤν τῆς μερίδος ὁ ἀλιτρός, καί αὑτός ἀξιωθείην, τῆ πρεσβείᾳ σου σῳζόμενος.
Ἐλέους τήν ἄβυσσον, ὡς τετοκυῖαν ἄχραντε ἐλέησον με, καί ῥῦσαι κολάσεως, καί κρίσεως Δέσποινα, τόν σόν ἀχρεῖον δούλον˙ καί βασιλείας τῶν οὐρανῶν, καταξίωσον Παρθένε˙ ἶνα πόθῳ μεγαλύνω σε.
Προσόμοια. Ἦχος πλ. β’. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Χαίροις Πατρός ἄχραντε, θυγάτηρ, Μήτηρ δε Λόγου˙ χαῖρε νύμφη Πνεύματος˙ ὑπερτέρᾳ Θρόνων τε καί θερμαίνουσα, Σεραφείμ κρείττονα˙ ἡ γνωστικωτέρᾳ, Χερουβείμ Κυριοτήτων τε, ἡ κυριεύουσα, ἡ δυνατωτέρᾳ Δυνάμεων˙ Ἐξουσιῶν προέχουσα˙ ἄρχουσα Ἀρχῶν Ἀρχαγγέλων τε, στρατηγικωτέρα˙ ἤ μᾶλλον τῶν Ἀγγέλων τοῖς πιστοῖς, διακονοῦσα τοῖς μέλλουσι, σωτηρίας τεύξασθαι.
Χαῖρε πασῶν Ἄνασσα, τῶν ἀνασσῶν Θεοτόκε, χαῖρε ὑπερέχουσα, τῶν ἐπουρανίων πασῶν Δυνάμεων, χαῖρε γῆς Δέσποινα, καί θαλάσσης μόνη˙ καί τῆς κτίσεως βασίλισσα, χαῖρε τό κράτιστον, σκῆπτρον καί γενναῖον ὀχύρωμα, καί σθένος καί κραταίωμα, τῶν βασιλευόντων Πανύμνητε˙ χαῖρε θεῖε κήπε˙ τοῦ ᾄδου χαῖρε νέκρωσις αγνή˙ χριστιανῶν καταφύγιον˙ χαῖρε παντευλόγητε.
Χαῖρε θρόνε πύρινε, τοῦ βασιλέως Κυρίου˙ χαῖρε θεία τράπεζα, ἄρτον τόν οὐράνιον μέσον φέρουσα˙ χαῖρε γῆ εὔκαρπε, τῆς ζωῆς ἄσταχυν, θρεψαμένῃ Παναμώμητε˙ ἐξ οὐ οἱ τρώγοντες, θάνατον οὐ βλέπουσιν Δέσποινα, ζωήν δε πρός ἀΐδιον, ἄγονται καθάπερ προέφησε, μόνος ὁ τῶν ὅλων, Δεσπότης καί τροφεύς καί συνοχεύς˙ χαῖρε πιστῶν τό προσφύγιον˙ χαῖρε ὑπερθαύμαστε.
Σε τήν πανυπέρμαχον, ἐκδυσωποῦμεν Παρθένε, καί καθικετεύομεν, οἱ δεινῶς ταῖς θλίψεσι μαστιζόμενοι˙ ὡς ἰσχύν ἔχουσα, Μητρικήν πρός Κύριον, τούς ἐχθρούς ἡμῶν διάρρηξον˙ ἶνα μή εἴπωσι, πού ἔστι Θεός ὦ λατρεύουσι˙ καί γνώτωσαν οἱ ἄθλιοι, ὅτι σε καί μόνην κεκτήμεθα, σκέπην καί προστάτιν, μετά Θεόν καί πύργον ασφαλή˙ μή ὑπερίδῃς Πανάμωμε, τούς εἰς σε προστρέχοντας.
ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΝΙΚΑΙΑΣ ΤΟΥ ΓΡΑΠΤΟΥ
Ὡς ὁρᾶται ἐν τοῖς ὑστέροις Θεοτοκίοις.
ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος πλ. β’. Ὡς ἐν ἠπείρῳ πεζεύσας.
Τήν ἀδιόδευτον πύλην τό καθαρόν, τῆς ἁγνείας τέμενος˙ τήν καλήν ἐν γυναιξί˙ τήν ἀγίαν Δέσποιναν πιστοί, μελῳδίαις ἱεραῖς δοξολογήσωμεν.
Ὁ κατοικῶν Θεός Λόγος ἐν ουρανοίς˙ ὁ ἐν ἀρχή ἄναρχος, οὐρανόν σε λογικήν, ἐπί γῆς δειμάμενος ἁγνῇ, μή λιπών τούς οὐρανούς ἐν σοι ἐσκήνωσεν.
Ἡ τοῦ ἠλίου νεφέλη καί χρυσαυγής, λυχνία Πανάμωμε˙ ἡ πολύφωτος λαμπάς, τῆς ἐμῆς ψυχῆς τό τριμερές, ἁμαρτίαις ζοφωθέν λάμπρυνον δέομαι.
Θεοχαρίτωτε Κόρη ἡ κραταιᾷ, τῶν πιστῶν βοήθεια, καί ἐλπίς τῶν ταπεινών˙ σύ με ἐλευθέρωσον σαρκός, ἡδονῶν τε καί παθών τῶν πολεμούντων με.
ᾨδὴ γ’. Οὑκ ἔστιν ἅγιος.
Οὑκ ἔστιν ὅστις πρός τήν σήν, καταπέφευγε, σκέπην, καί οὑκ ἔτυχε Κόρη, τῶν πολλῶν σου οικτιρμών˙ διό κἀγώ δυσωπῶ, ἶνα τύχω τῆς σής ἀντιλήψεως.
Ὡς πλατυτέρᾳ οὐρανῶν, καί τῆς γῆς ἀνωτέρᾳ, ὡς ἀγία ἁγίων, Χερουβείμ καί Σεραφείμ, ὡς ὑπερτέρᾳ σεμνῇ, ἀσυγκρίτως τόν Θεόν ἐχώρησας.
Πυρί με φόβου θεϊκοῦ ἐκκαθάρασα Κόρη, τῶν πταισμάτων τοῦ ῥύπου, ἐπένδυσον χρυσαυγῇ χιτῶνα τῶν ἀρετῶν καί χορείαις τῶν ἁγίων σύνταξον.
Ἐξ ἔργων ὅλως ἐν ἐμοί, σωτηρίᾳ οὑκ έστιν˙ ἀλλά σύ Θεοτόκε, ἡ ἐλπίς ἡ ἀψευδής, τῶν πεποιθότων εἰς σε, σωτηρίας βράβευσόν μοι δέομαι.
ᾨδὴ δ’’. Χριστός μου δύναμις.
Ὡς πύλην φέρουσαν, πρός θείαν είσοδον˙ ὡς Παράδεισον Θείον˙ ὡς νοητόν, τόπον αγιάσματος˙ ὡς τῶν πιστῶν καταφυγήν, τήν Παρθένον μακαρίσωμεν.
Λυχνίᾳ πάμφωτος ἡ θεία τράπεζα˙ τοῦ Θεοῦ τό χωρίον ἡ κιβωτός˙ ῥάβδος ἡ βλαστήσασα, ἄνθος ἐν κόσμῳ τόν Χριστόν, σύ ἐδείχθης Μητροπάρθενε.
Γνωστώς ἐν βάτῳ σε, Μώσης ἑώρακεν, ἱερῶς τυπουμένην τήν τοῦ πυρός, μέλλουσαν λοχεύτριαν, ἀναφανῆναι μυστικῶς, Θεοτόκε Ἀειπάρθενε.
Λόγος ἄσπιλε, ἐν σοι ἐσκήνωσεν, ἀλογίας τόν κόσμον τῆς τῶν παθών, Δέσποινα λυτρούμενος, καί βασιλείας οὐρανῶν, ἀξιῶν τούς ἀνυμνοῦντας σε.
ᾨδὴ ἕ’. Τῷ θείω φέγγει σου.
Ἡ καλλονῇ ἡ τοῦ Ιακώβ, ἡ ἐκλεγμένη τῷ Θεῶ, πρό τοῦ γενέσθαι τά σύμπαντα˙ ἡ ἁγιωσύνην καί καθαρότητα, ἀσύγκριτον πλουτήσασα χαῖρε Δέσποινα.
Νοήσας πόρρωθεν μυστικῶς, ὁ τῶν Προφητῶν θεφολαμπής, χορός Παρθένε Θεόνυμφε, θείου τοκετοῦ σου βάθος ἀπόρρητον, συμβόλοις ἱεροῖς σε προδιεχάραξεν.
Ὑπεραγία ἡ τόν Θεόν, μόνη ἐπί γῆς ὡς ἀληθῶς, τόν ὑπεράγιον τέξασα, τούς σε Θεοτόκον ἀεί κηρύττοντας, ἁγίασον καί σῶσον τῆ μεσιτεία σου.
Φωτί σου θείω ὡς ἀγαθῇ, τήν ἐσκοτισμένην μου ψυχήν, ταῖς ἡδοναῖς φωταγώγησον, καί πρός σωτηρίας τρίβον ὁδήγησον, ἡ μόνη τόν Σωτῆρα Χριστόν κυήσασα.
ᾨδὴ ς’. Τοῦ βίου τήν θάλασσαν.
Τήν μόνην Πανύμνητον, τήν καλήν ἐν γυναιξί τήν τοῦ Θεοῦ λοχεύτριαν˙ Χριστιανῶν τό τεῖχος τό ἀρραγές, Μαρίαν τήν ἄχραντον, ἀδιστάκτῳ καρδίᾳ μακαρίσωμεν.
Σκηνῇ Θεοχώρητε˙ ὄρος ἅγιον Θεοῦ˙ χρυσοῦν θυμιατήριον, πύρινε θρόνε πάγχρυσε κιβωτέ˙ λυχνίᾳ πολύφωτε, ἀδιόδευτε πύλη χαῖρε Δέσποινα.
Ξένη σου ἡ σύλληψις˙ ξένη Κόρη καί φρικτῇ, ἡ ὑπέρ νοῦν σου γέννησις˙ τούς ξενωθέντας πάντας ἀπό Θεοῦ, αὑτῷ καταλλάττουσα, καί τό κάλλος τό πρώην ἀπονέμουσα.
Ἀγάθυνον Δέσποινα, τήν ψυχήν μου ἐν πολλοῖς, κεκακωμένην πταίσμασι˙ καί τόν δοτῆρα πάντων τῶν ἀγαθῶν, Χριστόν καθικέτευσε, βασιλείας τῆς ἄνω ἀξιῶσαι με.
Κάθισμα. Ἦχος πλ. β’. Πολλά τά πλήθη.
Τῆς ἀσθενούσης μου ψυχῆς, τάς πολλάς ἀρρωστίας, καί τά τοῦ σώματος ἁγνή, χαλεπώτατα πάθη, ἐπίσκεψαι, καί θεραπείας ταχινῆς ἀξίωσον, καί τάς ἀγίας ἐντολάς, ποιεῖν με κατευόδωσον, Θεοῦ τοῦ ἀγαθοῦ ὅπως σε μεγαλύνω.
ᾨδὴ ζ’. Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον.
Ὑπερτέρᾳ ἐχρημάτισας Πανάμωμε, τῶν νοερῶν Δυνάμεων˙ ὀν γάρ ἐκεῖναι, οὐ τολμῶσιν ὅλως κατιδεῖν, ἀγκάλαις ἐβάστασας ταῖς σαις˙ χαριστηρίοις σε φωναῖς ὅθεν δοξάζομεν.
Θείου ἄνθρακος σεπτόν θυμιατήριον, κόσμον εὐωδιάσασα, δυσωδίας τε, ἀκαθάρτων ῥῦσαι με παθών, Παρθένε καί δίδου μελωδείν˙ εὐλογητός εἰ ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.
Συντριβέντα με ἀμέτροις παραβάσεσι, τῆ θεία μεσιτείᾳ σου, καινοποίησον, ἰατρεύουσα μου τήν ψυχήν, καί λόγον παρέχουσα βοάν˙ εὐλογημένῃ ἡ Θεόν σαρκί κυήσασα.
Ναούς ποίησον ἡμᾶς τοῦ θείου Πνεύματος, ναέ Θεοῦ πανάγιε, τούς γεραίροντας, ἐν τῷ θείω τούτῳ σου ναῶ, καί μέλποντας Κόρη ευλαβώς˙ εὐλογητός εἰ ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.
ᾨδὴ ἡ’. Ἐκ φλογός τοῖς Ὁσίοις.
Σελασφόρον λαμπάδα καί χρυσαυγίζουσαν˙ φωτοφόρον παστάδα καί πορφυρίζουσαν˙ στάμνον γλυκασμοῦ, καί ζωῆς ἄρτου τράπεζαν, ἔγνωμεν σε Κόρη ὑπερευλογημένῃ.
Σε τό πάνσεπτον ὄρος καί ὑψηλότατον, οἱ εἰς βάθη πεσόντες τῶν παραπτώσεων, Δέσποινα ἁγνή δυσωποῦμεν ἀνύψωσον, πρός ἐνθέους πράξεις τῶν ἀρετῶν ὑψώσεις.
Λυτρωθέντες τῆς πρώην ἀρᾷς τῷ τόκῳ σου, παντευλόγητε Κόρη Θεογεννήτρια, τήν τοῦ Γαβριήλ, φωνήν σοι αναμέλπομεν˙ χαῖρε ἡ αἰτία τῆς πάντων σωτηρίας.
Ἡ τόν βότρυν τεκοῦσα τόν ἀγεώργητον, καρποφόρον με δεῖξον ἀγαθῶν πράξεων, καί τῆς οὐρανῶν, βασιλείας ἀξίωσον, ἶνα σε δοξάζω ἁγνή εἰς τούς αἰῶνας.
Αἰνοῦμεν. Ὁ Εἱρμός.
Ἐκ φλογός τοῖς Ὁσίοις δρόσον επήγασας˙ καί δικαίου θυσίαν ὕδατι ἔφλεξας, ἅπαντα γάρ δράς, Χριστέ μόνῳ τῷ βούλεσθαι˙ σε ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Θεόν ἀνθρώποις.
Θεοῦ παλάτιον καθαρώτατον, νῦν ἐπ’ ἐμέ ἐλέη τά πολλά σου θαυμάστωσον, Θεοτόκε Μαρίᾳ Πανάχραντε, ὅπως σε μεγαλύνω, καί μακαρίζω σε, τήν ὑψηλοτέραν, οὐρανῶν καί πάσης κτίσεως.
Χαριστηρίοις φωναῖς ὑμνοῦμεν σε, οἱ δία τοῦ τυχόντες ἀληθῶς τῆς θεώσεως˙ καί βοῷμεν σοι, χαῖρε Πανύμνητε˙ χαῖρε ευλογημένη˙ χαῖρε πυρίμορφε, Θρόνε τοῦ Παντάνακτος, Μαρία χαῖρε Δέσποινα.
Ὑμνεῖν δοξάζειν καί μακαρίζειν σε, δίδου ἡμῖν ἀξίως τοῖς τιμῶσι σε Πάναγνε, καί τόν τόκον τόν σόν μεγαλύνουσι, μόνη ευλογημένη˙ σύ γάρ τό καύχημα, τῶν Χριστιανῶν, καί πρός Θεόν πρέσβυς εὐπρόσδεκτος.
Σταγών καθάπερ ὁ ἐπουράνιος, τῆ σή γαστρί Παρθένε ὑετός καταβέβηκε, καί ξηράνας τῆς πλάνης τά ῥεύματα, ὂμβρισεν ἀφθαρσίαν καί ἀπολύτρωσιν, πᾶσι τοῖς ἀνθρώποις, διά σου Θεοχαρίτωτε.
Προσόμοια. Ἦχος πλ. β’. Τριήμερος ἀνέστης.
Χαῖρε βασιλευόντων ἁγνῇ, τό θάρρος τό ανίκητον˙ χαῖρε κλέος, τῶν πιστῶν σου τήν σεπτήν, Εἰκόνα προσκυνούντων˙ χαῖρε δαιμόνων πτώσις˙ καί τῶν ἀνθρώπων ἡ ἀνόρθωσις.
Χαῖρε τῆς σωτηρίας ἡμῶν, ἀρχή καί ῥίζα Πάναγνε˙ χαῖρε μέσον, τό λαμπάδιον Χριστόν, κεκτημένῃ λυχνία˙ χαῖρε γῆς ὑπερτέρᾳ, καί οὐρανοῦ Μαρίᾳ Δέσποινα.
Χαῖρε τιμιωτέρᾳ σεμνῇ, κτίσεως πάσης ἄχραντε, ὁρατῆς τε νοητῆς ὡς ὑπέρ νοῦν, ἀμφοτέρων ἡ τεκοῦσα, Δεσπότην Θεοτόκε˙ χαῖρε ψυχῆς μου ἀγαλλίαμα.
Πανύμνητε διάσωσον, δεινῶν τῶν συνεχόντων με, τόν σόν δοῦλον, καί χαράς τήν ταπεινήν, ψυχήν μου Παναγία, καί θυμηδία πλήσον˙ ὅπως ἀπαύστως μεγαλύνω σε.
ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΚΕΠΗΝΟΥ.
Ὡς ὁρᾶται ἐν τοῖς ὑστέροις Θεοτοκίοις.
ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος πλ. β’. Βοηθός καί σκεπαστής.
Βοηθός καί σκεπαστῆς, καί λυτρωτῆς μου καί ἀντιλήπτωρ Δέσποινα γενοῦ, χαλεπῶν συμφορῶν, πικρῶν αλγηδόνων˙ δριμυτάτων ὀδυνῶν, καί πόνων ῥυομένη με.
Παναγίᾳ ἡ ἐλπίς, τῶν σε ἐκ πόθου παρακαλούντων, φάνηθι κάμοι, ὑπακούουσα νῦν καί πρόσδεξαι ὕμνον, ἐκ χειλέων ῥυπαρῶν τοῦ ταπεινοῦ ἱκέτου σου.
Ῥυομένη συμπαθώς ἐπίφανον μοι τό πρόσωπον σου˙ σκότος γάρ δεινῆς, ἀπογνώσεως νῦν, καλύπτει με όλον˙ ἀλλά λάμψον μοι αὐγήν, τῆς καθαρᾶς πρεσβείας σου.
Ναυαγίῳ χαλεπῷ κατεποντίσθην τῆς αμαρτίας˙ δίδου δεξιάν, ὡς τῷ Πέτρῳ κάμοι, καί σῶσον με Λόγε, ταῖς λιταῖς τῆς ὑπέρ νοῦν, ἀφθόρως κυησάσης σε.
ᾨδὴ γ’. Στερέωσον Κύριε.
Προσπίπτοντα δέξαι με, τοῖς οἰκτιρμοῖς σου Μῆτερ τοῦ Λόγου˙ αἰτουμένων τε συγχώρησιν, τῶν πταισμάτων, πάρασχε θερμαῖς ἱκεσίαις σου.
Ἡ κάμινον σβέσασα, βαβυλωνίαν σε ζωγραφοῦσαν, τῶν ἐμῶν παθών τήν κάμινον, καί τῶν νόσων τήν πυρκαϊάν σβέσον Δέσποινα.
Ἀνάτειλον Δέσποινα, τῶν ἡδονῶν μου τήν πικράν μέθην, νῆψιν θείαν μοι παρέχουσα, μετανοίας, καί ἐπιστροφήν τήν σωτήριον.
Ἰλεῷ σου ὄμματι, πρόσχες μοι Δέσποινα θλιβομένῳ, καί ἐλέησον καί σῶσον με, σωτηρίᾳ, κόσμου καί ἀνθρώπων βοήθεια.
ᾨδὴ δ’’. Ἀκήκοεν ὁ Προφήτης.
Ἠγάπησα τά παρόντα, τήν σάρκα τε καί τόν κόσμον καί τά ἐν κόσμῳ, ἡδονάς καί δόξαν καί τά χρήματα, τῶν μελλόντων δε οὐδόλως εφρόντισα˙ διό καί τῆς δόξης τῆς ἄνω, καί τῆς ἀγάπης, Θεοῦ ἐκπέπτωκα ὁ ἄθλιος.
Ἡ πύλη τῆς θείας δόξης, τάς πύλας μοι διάνοιξον τῆς μετανοίας˙ καί πρός φώς εἰσάγαγε με ἄδυτον, τοῦ Υἱοῦ καί Κτίστου σου Πανύμνητε, παθών με ἐξαίρουσα ζόφου, καί ῥαθυμίας ὀμίχλην διαλύουσα.
Ἀνύστακτον τήν λαμπάδα, ψυχῆς μου διατήρησον ευλογημένη˙ μή ἀποσβεσθῇ ὤσπερ ἀνέλαιος, καί κλεισθῇ ἡ θύρα τοῦ νυμφῶνος μοι˙ ἀλλ’ ἄνοιξον θύραν ἐλέους, καί πρόστηθι μοι, ἐν ὤρα τῆς ἐξόδου μου.
Κατάβαλε τούς ἐχθρούς μου, πολέμησον τούς ἀδίκως με πολεμοῦντας, ἶνα γνῶσι τίνος δοῦλος πέφυκα, τίνα προστασίαν επιγράφομαι˙ πανύμνητε εὐλογημένῃ Θεοκυήτορ˙ καί σῶσον με ὑμνοῦντα σε.
ᾨδὴ ἕ’. Ἐκ νυκτός ὀρθρίζοντα.
Σῶσον με τόν ἄσωτον Πανάχραντε, πρόστηθι ῥῦσαι με ἐξ ἐχθρῶν μου ὁρατῶν καί ἀοράτων, πάντων τῶν συνθλιβόντων ἀεί τήν ταπεινήν ψυχήν μου.
Ἵλεων τόν σόν Υἱόν ἀπέργασαι, ὅταν τά ἔργα μου, τά κρυπτά καί φανερᾷ, οἷμοι μέλη ἐτάζειν, μή με ἐκπέμψῃ εἰς πῦρ τόν κατακεκριμένον.
Εἰς τήν σήν ἀμέτρητον χρηστότητα, Δέσποινα Κύριε ὁ ταλαίπωρος ἐγώ, θαρρῶν καί τῆς Μητρός σου, τάς ἱκεσίας Σωτήρ, οὑκ ἀπογνώσω ὅλως.
Ὅλος ἐκ νεότητος Πανάμωμε, γέγονα ἄχρηστος νεκρωθείς ταῖς ἡδοναῖς, καί τεθανατωμένος, ὁ τάλας κεῖμαι δεινῶς, ἀλλά ἀνάστησον με.
ᾨδὴ στ’. Ἐβόησα ἐν ὄλῃ καρδία μου.
Προσπίπτω σοι Μαρίᾳ Πανάχραντε, καί ἐκβοῷ μετά κλαυθμού˙ Θεοτόκε ῥῦσαι, ψυχήν μου τήν ἀθλίαν, κρίσεως μελλούσης καί πυρός αἰωνίου.
Κατάρδευσον πρεσβειῶν σου νάμασι, τήν παναθλίαν μου ψυχήν, τῶν παθών φλεχθεῖσαν, τῷ καύσωνι καί δεῖξον, καρποφόρον ταύτην ὑπέραγνε Μαρίᾳ.
Ἁγιάσον με ὅλον καί λάμπρυνον, τό ἱλαστήριον πιστῶν, καί ταῖς σαῖς πρεσβείαις, ἀνάδειξον με Κόρη, οἶκον τῆς ἀγίας, Τριάδος δυσωπῶ σε.
Λιμένα σε γινώσκω γαλήνιον, Θεοκυήτορ Μαριάμ˙ καί βοῶ ἐκ βάθους, καρδίας μή ἐάσῃς, βυθισθῆναι Κόρη, ἐχθροῦ ταῖς τρικυμίαις.
Κάθισμα. Ἦχος πλ. β’. Πολλά τά πλήθη.
Τῶν ἐναντίων λογισμῶν ἐκταράσσει με κλύδων, καί τῶν παθών ἐπαγωγαί, εἰς βυθόν ἀπωλείας, κατάγουσι τήν ἀσθενοῦσαν μου ψυχήν˙ ἀλλ’ οίκτειρόν με ἡ τεκοῦσα τόν Θεόν, καί ῥῦσαι με τόν δοῦλον σου, μελλούσης ἀπειλῆς μόνη εὐλογημένῃ.
ᾨδὴ ζ’. Ἡμάρτομεν.
Παρώργισα παρεπίκρανα, τόν μακρόθυμον καί πλαστουργόν μου, ὅστις ἔπλασε πάλαι ἐκ γῆς με, καί ἐκ μή ὄντως εἰς τό εἷναι παρήγαγεν˙ ἀλλ’ ἐξιλεῶσι μοι τοῦτον Παρθένε, ταῖς μητρικαῖς σου λιταῖς.
Δέσποινα ἡ ἀνοίξασα, τάς σεπτάς πύλας τοῦ Παραδείσου˙ ταύτας κάμοι κλεισθείσας Παρθένε, δία πράξεων ἀτόπων ὤν ἔπραξα, ὑπανοίξασα σῶσον με καί δεῖξον οἰκήτορα αὑτοῦ.
Ἰλέωσον τόν Υἱόν σου καί Κύριον, καί Θεόν ἡμῶν καί εὐεργέτην, Δέσποινα Παναγίᾳ Παρθένε, τοῦ ῥυσθῆναι με κινδύνων καί θλίψεων, καί τῆς λαμπρότητος τῶν ἁγίων, καί δόξης αἰωνίου τυχεῖν.
Ἁγίασον φωταγώγησον, τήν καρδίαν μου, Θεογεννήτορ˙ ξήρανον ὀχετούς τῶν παθών μου, ῥᾶνον ὕδατι τῆς θείας πρεσβείας σου, καί ἀξίωσον φέρειν σοι ὕμνον, εὐπρόσδεκτον ψυχῆς καθαρᾶς.
ᾨδὴ ἡ’. Ὀν στρατιαί οὐρανῶν.
Χρεωστικῶς τήν σήν προσκαλούμεθα, πρεσβείαν Μῆτερ Θεοῦ πρός τόν σόν Υἱόν, πάντες οἱ ἐπταικότες, καί κατακεκριμένοι˙ ἶνα τῆς γεέννης, τῆ μεσιτείᾳ σου ῥυσθῶμεν.
Ἐγγυητής γενοῦ μοι Πανάμωμε, πρός Κύριον τόν Θεόν, ὅταν ἐπί γῆς, ἔλθῃ τοῦ κρίναι πάντας, καί δεῖξον με μερίδος, τῆς τῶν σῳζομένων, τόν ἄθλιον ἐκδυσωπῶ σε.
Σβέσον τό πῦρ τῶν παθών καί νέκρωσον, τό φρόνημα τῆς σαρκός, φώτισον τόν νοῦν, κάθαρον τήν καρδίαν, καί θρέψον τήν ψυχήν μου, ἄρτῳ οὐρανίῳ, καί σῶσον με Θεογεννήτορ.
Ὁδήγησον ἐν τῆ τρίβω Δέσποινα, τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ τόν ἁμαρτωλόν, κλῖνον μου τήν καρδίαν, εἰς ὀδόν σωτηρίας˙ σε γάρ ἔχω μόνην, ἀντίληψιν καί προστασίαν.
Αἰνοῦμεν. Ὁ Εἱρμός.
Ὀν στρατιαί οὐρανῶν δοξάζουσι, καί φρίττει τά Χερουβείμ καί Σεραφείμ, πᾶσα πνοή καί κτίσις, ὑμνεῖτε, εὐλογεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Ἀσπόρου συλλήψεως.
Ἐγώ ὁ κατάκριτος, καί ὅλως ἀδιόρθωτος ἐγώ ὁ τάλας, ὁ πάντων ὑπεύθυνος, ἑτέρους κατέκρινα ὄντας ακατακρίτους˙ οὐαί μοι τότε ἐν τῷ καιρῷ, τῷ τῆς κρίσεως Παρθένε, ὅτι μέλλω κατακρίνεσθαι.
Αἰχμάλωτον εἰλέ με, καί σπεύδει ἀπολέσαι με ὁ πάντας θέλων, ὀλέσαι διάβολος˙ ἀλλ’ ὦ Κόρη εὔσπλαγχνε, μή με ἐγκαταλίπῃς, μή παρίδης με εχθροίς˙ μή ἐάσῃς ἀπολέσθαι, τόν ἀνάξιον ἱκέτην σου.
Ἐλπίς ἀκαταίσχυντε, βοήθεια καί σκέπη μου καταφυγῇ μου, θερμή τε ἀντίληψις, βοήθησον μοι τότε, ἐν τῆ μελλούσῃ κρίσει, καί ῥῦσαι πάσης με ἀπειλῆς, καί υἱόν τῆς βασιλείας, τοῦ Υἱοῦ σου δεῖξον ἄχραντε.
Ὑμνῶ σου Πανύμνητε, τήν δόξαν τήν λαμπρότητα τήν δυναστείαν, τό ἄφατον ἔλεος τό τῆς εὐσπλαγχνίας σου, καί τῆς φιλανθρωπίας˙ καί ἱκετεύω σε αγαθή˙ μή ἐκπέσω τῆς ἐλπίδος, ἀλλά τύχοιμι τῆς δόξης σου.
Προσόμοια. Ἦχος πλ. β’. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Χαῖρε θεῖον σκήνωμα, Θεοῦ τοῦ πάντων Δεσπότου, χαῖρε τό ἐνίσχυμα, καί Μαρτύρων στέφανος ἀμαράντινος, τῶν πιστῶν στήριγμα, καί Ὁσίων δόξα, χαῖρε Μήτηρ ἀπειρόγαμε, χαῖρε τό καύχημα, τῶν ἐπουρανίων Δυνάμεων, τῶν Προφητῶν ὑπόθεσις, καί τῶν Ἀποστόλων τό κήρυγμα, χαῖρε τῆς ἀπάτης, τήν πλάνην ἡ πατήσασα ἁγνῇ, ἁμαρτιῶν ἱλαστήριον, χαῖρε Μητροπάρθενε.
Χαῖρε οἰκητήριον, φωτός σεμνή Παναγία, χαῖρε στῦλε πύρινε, δι’ οὐ ὡδηγήθημεν πρός οὐράνιον, οἱ φθορᾶς μέτοχοι, μακαρία δόξαν, καί ἀνώλεθρον κατάπαυσιν, χαῖρε ἡ ἄμπελος, βότρυν τῆς ζωῆς ἡ βλαστήσασα, γλεῦκος ἐναποστάζοντα, καί μέθην κακίας ἐξαίροντα, καί τῆς εὐφροσύνης, ποτίζοντα τόν οἶνον τούς πιστούς, Θεοῦ λοχεύτριαν Δέσποινα, καθομολογοῦντας σε.
Χαῖρε τό λαμπρότατον, τοῦ βασιλέως Κυρίου, καί φαιδρόν παλάτιον, χαίροις πόλις ἔμψυχε τοῦ Παντάνακτος, χαῖρε μόνη ἄρρηκτος, καί βεβαία σκέπη, τῶν ἐν πίστει δεομένων σου, χαῖρε διάσωσμα, κόσμου καί θερμόν ἱλαστήριον, χαῖρε ἡ θείως σβέσασα, τῆς πολυθεΐας τήν κάμινον, χαῖρε τῶν Ἀγγέλων, ἡ θεία χαρμονῇ καί τῶν βροτῶν, ἡ κραταιᾷ καί ἀνώλεθρος, Δέσποινα βοήθεια.
Δέξαι μου τήν δέησιν, Θεοκυήτορ Μαρία, καί μή ἀπορρίψῃς με, ἀπό τοῦ προσώπου σου τόν ἀνάξιον, ὡς οὐδείς ἄλλος γάρ, ἐπί γῆς Πάναγνε, ἐν ἀνθρώποις ἐπλημμέλησα, διό τήν θείαν σου, χάριν ἐξαιτῶ ὁ πανάθλιος, προφθάσασα με οἴκτειρον, νῦν ὀδυνηρῶς συνεχόμενον, καί μή με εἰς τέλος, ἐάσῃς κινδυνεύειν τόν εἰς σε, μόνην ἐλπίσαντα Δέσποινα, πάντων τό διάσωσμα.
ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ
ΠΑΥΛΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΜΟΡΙΟΥ.
Οὐ ἡ ἀκροστιχίς.
Δός μοι Παρθένε δάκρυα μετανοίας.
ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος πλ. β’. Ὡς ἐν ἠπείρῳ πεζεύσας.
Δέσποινα θρῆνον προσδέχου ἐκ ῥυπαρᾶς, καρδίας Πανάμωμε, καί χειλέων ἐναγῶν, καί ἐκ ῥύπου πλῦνον με παθών, καί πταισμάτων χαλεπῶν, ἶνα δοξάζω σε.
Ὄμβρους δακρύων μοι δίδου σαῖς προσευχαῖς, Παναγία Δέσποινα, ὅπως κλαύσωμαι θερμῶς, ἅπερ ἐπλημμέλησα ἐν γῆ, καί ῥυσθῶ ἀναμενούσης με κολάσεως.
Στέναξον κλαῦσον ψυχή μου καί σεαυτήν, ἀπεντεῦθεν πένθησον, ἐκβοῶσα, τῷ Χριστῷ, τῆς Μητρός οἰκτῖρμον ταῖς λιταῖς, τόν ὑπεύθυνον φρικτῆς ῥῦσαι γεέννης με.
Μή μου τόν θρῆνον ἀπώσῃ ἡ τήν πηγήν, τοῦ ἐλέους, τέξασα ἀλλ’ εὐσπλάγχνως ἀγαθῇ, σῶ ἰλεῷ ὄμματι ψυχῆς, Θεοτόκε τῆς ἐμῆς πάθη θεράπευσον.
ᾨδὴ γ’. Οὑκ ἔστιν ἅγιος.
Οὑκ ἔστιν ἄλλος ἐν βροταίς, ὁ τά ἄθεσμα πράξας, καί ἀσώτως βιώσας, ὤσπερ ἐγώ ἀγαθῇ, ἐν ἀσελγείαις δεινῶς, τό γάρ θεῖον, βάπτισμα ἐμόλυνα.
Ἰδού ἐπῆλθον ἐπ’ ἐμέ, ὤσπερ μάστιγες πάσαι, τοῦ ἐχθροῦ αἱ κακίαι βαρυνθεῖσαι γάρ σφοδρῶς, προσώζεσαν καί ψυχῆς, ἀπειλοῦσι, παντελῆ κατάπτωσιν.
Πολλά τά πλήθη τῶν ἐμῶν, Θεοτόκε πταισμάτων, δία τοῦτο σοι πίστει προσπίπτω ἀναβοῶν, ἐν ὤρα τῆ φοβερᾷ ἰλεώσαι, ὅνπερ εσωμάτωσας.
Ἀγία Δέσποινα ἐμέ, τόν ὑπεύθυνον πάσης, ἐξελοῦ καταδίκης παρρησίαν πρός Θεόν, ὡς ἔχουσα μητρικήν, καί νυμφῶνι, τούτου με καταξίωσον.
ᾨδὴ δ’. Χριστός μου δύναμις.
Ῥοήν μου δώρησαι δακρύων Δέσποινα, ὅπως πλύνῳ τόν ῥύπον τόν τῆς ψυχῆς, καί εὕρω ὁ ἄθλιος, ὅπερ ἀπώλεσα κάλλος, συμβουλίᾳ τῆ τοῦ ὄφεως.
Θεέ μου εὔσπλαγχνε, Χριστέ φιλάνθρωπε, θελητά τοῦ ἐλέους νῦν ἐπ’ ἐμοί, ῥᾶνον σου τό ἔλεος, ἐκδυσωπεῖ σε ἡ ἐλπίς καί προστάτις μου καί Μήτηρ σου.
Ἐμέ τόν ἄσωτον, τόν παροργίσαντα, ὑπέρ πάντας ἀνθρώπους τόν σόν Υἱόν, αἰωνίων λύτρωσαι, βασάνων μόνη ἡ ἐλπίς, τῶν πιστῶν Θεογεννήτρια.
Νομήν κατέπαυσας,θανάτου τέξασα, τήν ζωήν τῶν ἁπάντων, ὅθεν κάμε, νεκρωθέντα ζώωσον, ταῖς ἁμαρτίαις καί ζωῆς, αἰωνίου καταξίωσον.
ᾨδὴ ἕ’. Τῷ θείω φέγγει σου.
Ἐχθρός με πράττοντα καθορῶν, πᾶσαν ἀνομίαν ἀναιδῶς, ἐπιγελᾷ μου τοῖς πταίσμασι˙ ῥῦσαι με τῆς τούτου αἰχμαλωσίας ἁγνή, καί τρέψον εἰς αἰσχύνην αὑτοῦ τόν γέλωτα.
Διάσωσόν με ἀπό παθών, θλίψεων καί βλάβης πονηρῶν, τῶν ἐναντίων καί λύτρωσαι, τούτων τῆς ἐνέδρας τήν ταπεινήν μου ψυχήν, μή εἴποιεν πρός τοῦτον ἁγνή ἰσχύσαμεν.
Ἀδίκων λύτρωσαι με χειρῶν, γλώσσης τε δολίας καί δεινῶν, χειλέων Κόρη Θεόνυμφε, πᾶσαν γάρ ἐθέμην τήν προσδοκίαν μου, ἐν σοι μή αἰσχυνθείην καθικετεύω σε.
Καρδίας δίδου μοι συντριβήν, καί δακρύων Κόρη ὀχετούς πτωχείαν τε τήν τοῦ Πνεύματος˙ ὅπως μου θρηνήσω Θεοχαρίτωτε, κακῶς μοι τά πραχθέντα ὡς θρήνων ἄξια.
ᾨδὴ στ’. Τοῦ βίου τήν θάλασσαν.
Ῥοήν τῶν δακρύων μου, τήν μικράν καί πενιχράν, προσδεξαμένῃ Δέσποινα, ὡς ἐκλεκτόν εὐῶδες καί καθαρόν, μύρον καί θυμίαμα, τῆς δυσώδους με ῥῦσαι παθών σχέσεως.
Ὑπέκυψα πάθεσι, μακρυνθείς ἀπό Θεοῦ ἀσώτως ὁ πανάθλιος, ὀν δυσώπησον σῶσαι με ἀγαθῇ, πρός σε γάρ κατέφυγον, καί στολαῖς με ταῖς πρώην καταλάμπρυνον.
Ἁγίων Ἀγγέλων σε, τήν εὐπρέπειαν ὑμνῶ, καί δυσωπῶ Πανάμωμε, τά ἀπρεπῆ ἀπέλασον ἀπ’ ἐμοῦ δαιμόνων φαντάσματα, ἐν γαλήνῃ τηροῦσα τήν καρδίαν μου.
Μή κῦμα καλύψῃ με, μή ποντίση καταιγίς, μή ἀφανίσῃ πέλαγος, μή καταδύσῃ θάλασσα καί βυθός, πικράς ἀπογνώσεως, ἁλμυράς ἀπωλείας Κόρη Πάναγνε.
Κάθισμα. Ἦχος πλ. β’. Ἐλπίς τοῦ κόσμου ἀγαθή.
Ἀπό καρδίας στεναγμούς, καί ἐκ σπλάγχνων σοι φέρω, τήν σήν Πανάμωμε αὑτῶν, εὐμενῇ προστασίαν, ἐλέησον τήν παναθλίαν μου ψυχήν, ἰλέωσον τόν πολυέλεον Θεόν, ῥυσθῆναι με τῆς κρίσεως, καί λίμνης τοῦ πυρός μόνη εὐλογημένῃ.
ᾨδὴ ζ’. Δροσοβόλον μέν.
Ἐπί σε τήν πᾶσαν Δέσποινα ἐλπίδα μου, ἀνέθηκα ὁ ἄθλιος, μή ἀποστρέψῃς ἀπ’ ἐμοῦ, τό πρόσωπον τό σον˙ μή σπλάγχνα φιλάνθρωπα τά σά, κλείσῃς μοι Μήτηρ τοῦ Θεοῦ ἀλλά βοήθει μοι.
Τῶν πταισμάτων βυθιζόμενον τῷ κλύδωνι, ἀνάγαγε Θεόνυμφε, καί πρός θεῖον με ἀπαθείας ἴθυνον ἁγνή, λιμένα βοῶντα ευλαβώς˙ εὐλογητός εἰ ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.
Ἀνομίας ἐργαστήριον γεγένημαι, καί πάσης ἐργασίας αἰσχράς, καταγώγιον καί δοχεῖον φαύλων εννοιών˙ ἀλλ’ ὦ πολυύμνητε ἁγνή, δοχεῖον ἅγιον Θεοῦ σύ με ἁγίασον.
Νοερᾶς ὡς Βαβυλῶνος τῆς συγχύσεως, δυνάστης ὁ Ἀσσύριος νοῦς, ἑπταπλασίως, λογισμῶν ἐμπύρων ἐν ἐμοί, ἐξέκαυσε κάμινον αγνή˙ ἐν ἤ με ἄφλεκτον τῆ σή δρόσῳ συντήρησον.
ᾨδὴ ἡ’. Ἐκ φλογός τοῖς Ὁσίοις.
Ὁρατῶς τῆ εἰκόνι σου παριστάμενος ᾳὀράτως δοκῷ σοι ζώσῃ παρίστασθαι, Μῆτερ τῆς ζωῆς, μετά δέους δεόμενος, ἐχθρῶν ἀοράτων, καί ὁρατῶν με ῥῦσαι.
Ἱκεσίαν Παρθένε Θεῶ προσάγαγε, τάς ψυχάς ἡμῶν σώσαι Θεοχαρίτωτε, καί τῆς τῶν παθών ἐνοχῆς ἡμᾶς ρύσασθαι˙ καί τῆς τῶν δαιμόνων κακίστης ἐπηρείας.
Ἁμαρτίας τόν σάκκον τόν σκοτεινόν καί τραχύν, διαρρήξασα ἔνδυσον σωτηρίαν με, καί τήν ἀληθῇ εὐφροσύνην περίζωσον, ἶνα σε δοξάζω ἁγνῇ εἰς τούς αἰῶνας.
Συμπαθείας ἡ ἄβυσσος ἡ ἀπέραντος, εὐσπλαγχνίας ἡ θάλασσα ἡ ἀμέτρητος, τῶν ἁμαρτωλῶν ἡ ἑτοίμῃ βοήθεια, σῶσον με Παρθένε τόν σόν ἀχρεῖον δοῦλον.
Αἰνοῦμεν. Ὁ Εἱρμός.
Ἐκ φλογός τοῖς Ὁσίοις δρόσον επήγασας, καί δικαίου θυσίαν ὕδατι ἔφλεξας, ἅπαντα γάρ δράς Χριστέ μόνῳ τῷ βούλεσθαι, σε ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Θεόν ἀνθρώποις ἰδεῖν.
Παθών κλυδώνιον συνταράσσει με, καί ἡδονῶν βυθίζει με εἰς χάος Πανάμωμε, κυβερνήτην Χριστόν ἡ κυήσασα, χεῖρα μοι βοηθείας ἔκτεινον σῶσον με, μόνη σωτηρίᾳ, τῶν πιστῶν καί ἀπολύτρωσις.
Ἀεί τήν σκέπην σου καί ἀντίληψιν, χειραγωγόν αἰτοῦμαι συμπαρεῖναι μοι Δέσποινα, ἐξαιρέτως ἐν ὤρα τῆς κρίσεως, καί ἐν τῆ τῆς ἐξόδου, ὅτε ζοφώδης μοι, φάλαγξ τῶν δαιμόνων πονηρᾷ ἐπισυστήσεται.
Ὑλώδους σχέσεως με ἀπάλλαξον, καί καθαρῶς ἀΰλῳ τῷ νοῖ ἐνοπτρίζεσθαι, ἐν νυκτί καί ἡμέρα παράσχου μοι, σε τήν ἐμήν ἐλπίδα Θεογεννήτρια, τό φώς τήν ζωήν, τόν γλυκασμόν καί ἀγαλλίαμα.
Λαβών τόν πλοῦτον ἐκ σου τῆς χάριτος, τῆς σής Χριστέ ἀσώτως μέν αὑτόν διεσκόρπισα, κολληθείς δε πολίταις ἐπτώχευσα, φαύλαις φιληδονίαις, λόγοις καί πράξεσιν, ἀλλά ταῖς λιταῖς τῆς σής Μητρός οἰκτῖρμον σῶσον με.
Προσόμοια. Τριήμερος ἀνέστης.
Χαῖρε ὁ θησαυρός τῆς ζωῆς, χαῖρε λυχνίᾳ πάγχρυσε, χαῖρε στάμνε, μάννα φέρουσα Χριστόν, τόν πάντων βασιλέα, χαῖρε ἡ ἁγνῇ Παρθένε, χαῖρε ἡ λύσις τῆς ἀρχαίας ἀρᾷς.
Χαῖρε τῆς Ἐκκλησίας σεμνή, ὁ πύργος ὁ ἀσάλευτος, χαῖρε μόνη προστασίᾳ τῶν πιστῶν, χαῖρε τοῦ κόσμου δόξα, ὑπερευλογημένῃ, χαῖρε βροτῶν τό καταφύγιον.
Χαῖρε ἡ ἀγλαόκαρπος, μηλέα ἐξ ἦς ἔφυσε, μῆλον θεῖον, καί πανεύοσμον ἁγνῇ, χαῖρε ῥοιά, γλυκείᾳ, κοκκοβαφής Παρθένε, χαῖρε ἡ σκέπῃ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Κινδύνοις συνεχόμενον, καί θλίψεσι τόν δοῦλον σου, Θεοτόκε, μή παρίδῃς ἀγαθῇ, ἀλλ’ οἴκτειρον καί σῶσον, ἐλπίς ἀπηλπισμένων, καί τῶν δεινῶν με ἐλευθέρωσον.
ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ.
ᾨδή ἆ’ . Ἦχος Βοηθός καί σκεπαστής.
Χάριτος σου ἀγαθῇ, τήν ταπεινήν μου πλῆσον καρδιᾶν· ὅπως σοι χᾶρας ἐκβοήσω φωνήν, ἀνύμφευτε Κόρη, χαῖρε Μήτηρ τῆς ζωῆς· χαῖρε ἀγγέλων καύχημα.
Χαῖρε πύλη νοητῇ• χαῖρε ἤ στήλη τῆς Παρθενίας· χαῖρε ἤ τό φῶς ἀπορρήτως ἡμῖν, πηγάσασα Κόρη, τοῖς εἰδόσι σε Θεοῦ παναληθῆ λοχεύτριαν.
Χαῖρε γέφυρα θνητούς, ζωήν πρός θείαν μεταγαγούσα· χαῖρε ἤ ἐλπίς καί χαρά τῶν πιστῶν, Πανύμνητε Κόρη· χαῖρε θρόνε τοῦ Θεοῦ· χαῖρε Μαρτύρων στέφανε.
Μή παρίδῃς ἀγαθῇ, διεφθαρμένον ἔν ἀνομίαις, ὅλον ἐναγῆ ταῖς πίκραις ἡδοναῖς, γενομενον Κόρη• άλλά ῥύπου με παντός, ἀπόπλυνον καί σῶσον με.
ᾨδή γ’. Στερέωσον Κύριε.
Χαῖρε ζωῆς ἄσυλον, ταμεῖον μόνη εὐλογημένῃ· χαῖρε τίμιον διάδημα, βασιλέων, χαίροις οἰκουμένης τό καύχημα.
Χαῖρε χαρᾶς ἄχραντον, δοχεῖον μόνη Θεοκυήτορ· χαῖρε καύχημα σεβάσμιον, Ἱερέων, χαῖρε Ἀποστόλων τό κήρυγμα.
Χαῖρε χρυσοῦ οἴκημα, Θεοῦ τοῦ Λόγου δεδοξασμένῃ· χαῖρε καύχημα παγκόσμιον· πιστῶν χαῖρε, ἄκουσμα καί λάλημα τίμιον.
Ἐκύησας Ἄχραντε, τόν Κτίστην πάντων καί εὐεργέτην• ὄν ἰλίωσαι Πανάμωμε, τοῦ τυχεῖν με, δόξης τῆς ἐκεῖ καί λαμπρότητος.
ᾨδή δ’. Ἀκήκοεν ὅ Προφήτης.
Χαῖρε πιότατον Ὄρος, ἔν ὧ περ κατεσκήνωσεν ὅ πάντων κτίστης· χαῖρε φῶς τό ἐκ φωτός κυήσασα, τό φωτίσαν οἰκουμένην ἅπασαν· ἀκήρατε χαῖρε Παρθένε, τῆς βασιλείας, τό τεῖχος τό ἀπόρθητον.
Χαρᾶς ἀφράστου δοχεῖον, χαῖρε Ἁγνή ὁλόφωτε εὐλογημένῃ• τό τοῦ κόσμου χαῖρε καταφύγιον• τῶν πταισμάτων χαῖρε ἱλαστήριον· Παντάνασσα χαῖρε Μαρίᾳ, τῆς Ἐκκλησίας ὅ πύργος ὅ ἀσάλευτος.
Ἑπτάφωτον σε λυχνίαν, τό πῦρ τῆς Θεογνωσίας φέρουσαν Κόρη, ὁ προφήτης πάλαι προεώρακε, φαῖνον τοῖς ἔν σκότει κινδυνεύουσι, Πανάμωμε τῆς ἀγνωσίας• διό βοῷ σοι• φώτισόν με τόν δοῦλον σου.
Τήν ποίμνην σου Θεοτόκε, νῦν κινδυνεύουσαν Παρθένε σῶσον ἔχεις γάρ τό θέλειν καί τό δύνασθαι, ὡς τόν πάντων Ἄνακτα κυήσασα· καί ῥῦσαι φθορέων ἀνθρώπων, καί κακότρόπων, ὥς ἀγαθῇ τούς δούλους σου.
ᾨδὴ ἕ’. Ἐκ νυκτός ὀρθρίζοντα.
Χαῖρε πάσης Ἄνασσα τῆς κτίσεως· χαῖρε Πανάμωμε· χαῖρε πάντων ἤ ἐλπίς, τῶν εἰς σέ προστρεχόντων· χαῖρε πηγή καθαρᾷ τοῦ ἀκενώτου ῥείθρου.
Χαῖρε φωτεινότατον Παλάτιον, Ἄχραντε Δέσποινα, τοῦ τά πάντα τῇ χειρί, κατέχοντας ἀῤῥήτως· χαῖρε Ὁσίων στολῇ, καί τῶν Μαρτύρων κλέος.
Χαῖρε στῦλε πύρινε μετάγουσα, Κόρη Πανύμνητε, Ἰσραήλ τόν νοητόν, εἰς θείας καταπαύσεις• χαῖρε ἀδύτου φωτός νεφέλη Θεομῆτορ.
Σῶσον με τόν δείλαιον Πανάμωμε, χαλεπαῖς μάστιξι καί ποικίλαις συμφοραῖς, κρατούμενον διόλου· καί μή ἐάσῃς Ἁγνῇ εἰς τέλος κινδυνεύειν.
ᾨδή ς’. Ἐβόησα ἔν ὄλῃ.
Χαῖρε πηγή ἀειζώου νάματος· χαῖρε νεφέλῃ φωτεινῇ· χαῖρε θεία σκέπη τῶν πίστει σε τιμώντων· χαῖρε τίμιον ἄσμα τῶν Ἀσωμάτων.
Χαῖρε λαμπρόν τῆς χάριτος γνώρισμα• χαῖρε Παράδεισε τρυφῇς· χαῖρε ἤ τεκούσα Θεόν σεσαρκωμένον· χαῖρε πρόξενε τῆς ἡμῶν σωτηρίας.
Χαῖρε παντός τοῦ κόσμου ἐξίλασμα• χαῖρε βροτῶν πρός Θεόν, παρρησίᾳ μόνη, Παρθένε Θεοτόκε• χαῖρε πάγχρυσον, δοχεῖον τοῦ Ὑψίστου.
Ἐν πειρασμοῖς γινώσκω προστάτιν σε· καί ἔν ταῖς νόσοις ἰατρόν ἔν ταῖς τρικυμίαις γᾶλήνιον λιμένα• καί ἔν θλίψεσι χαράν καί εὐφροσύνην.
Κάθισμα. Αὐτόμελον.
Ἀρχή σωτηρίας, ἤ τοῦ Γαβριήλ προσηγορίᾳ, πρός τήν Παρθένον γέγονεν· ἤκουσε γάρ τό χαῖρε, καί οὐκ ἀπέφυγε τόν ἀσπασμόν· οὐκ ἐδίστασεν ὥς ἤ Σάῤῥα ἔν τῇ σκηνή· ἀλλ’ οὕτως ἔλεγεν· ἰδού ἡ δούλη Κυρίου• γένοιτο μοι κατά τό ῥῆμα σου.
ᾨδή ζ’. Ἡμάρτομεν ἡνομίσαμεν.
Χαῖρε Ναέ Θεοκόσμητε· χαῖρε ἔμψυχον τοῦ βασιλέως τέμενος, Θεοδόξαστε Κόρη• χαῖρε ἄγκυρα τῆς πίστεως Ἄχραντε· χαῖρε κάλλος πολύευκτον Πανύμνητε• χαῖρε ἤ πάντων ἐλπίς.
Χαῖρε πιστῶν ἐγκαλλώπισμα, παντευλόγητε Θεοκυήτορ· χαῖρε τό περιβόητον θαῦμα, καί περίδοξον Ἀγγέλων καί στήριγμα, τῶν βροτῶν κραταιότατον Ἀνύμφευτε· χαῖρε ἤ πάντων χαρᾷ.
Χαῖρε αὐγή ἡ τόν ἥλιον, ἀνατείλασα παντί τῷ κόσμῳ· χαῖρε τῆς ἀχωρήτου οὐσίας, καταγώγιον φαιδρόν καί παράδοξον· χαῖρε ἔμψυχε τράπεζα βαστάζουσα Πάναγνε ἄρτον ζωῆς.
Θαυμάστωσον τά ἐλέη σου, τῷ οἰκέτῃ σου Θεογεννήτορ• τῇ σκέπη με σκέπασον τῆς θείας πρεσβείας σου, καί φύλαξον ὥς κόρην ὀφθαλμοῦ· καί διάσωσον ἐκ τῶν παγίδων τοῦ ἐχθροῦ, τόν πεποιθότα εἰς σε.
ᾨδή ἡ’. Ὄν στρατιαί.
Ἱερωτάταις φωναῖς σε Ἄχραντε, γεραίρομεν οἵ πιστοί σύν τῷ Γαβριήλ, κράζοντες ἀσιγήτως• χαῖρε Κυρίου Μήτηρ· χαῖρε προστασίᾳ τῶν καταπονουμένων.
Ὡς ἀληθῶς Ὑπερτέρᾳ πέφυκας, πάντων κτισμάτων σεμνή, ὡς τόν Ποιητήν, τούτων ἀποτεκοῦσα• διό γεγηθότες, κράζομεν ἀπαύστως, τό χαῖρε σοι εὐλογημένῃ.
Ἀπό πασῶν συμφορῶν καί θλίψεων, ἀπό παντός πειρασμοῦ, νόσου καί ὀργῆς, λύτρωσαι τόν τήν θείαν, θερμῶς ἐπιζητοῦντα, σκέπην σου Παρθένε• ὅπως ὑμνῶ σε εὐχαρίστως.
Νέφος πολλῶν ἐκύκλωσεν Ἄσπιλε, σφαλμάτων μου τήν ψυχήν· ἀλλ’ ὡς ἀγαθῇ, σῶσον με ἤ τεκοῦσα, Θεόν τε καί Σωτῆρα, καί τῆς αἰωνίου, κολάσεως με ῥῦσαι.
Ὀ Εἱρμός.
Ὄν στρατιαί οὐρανῶν δοξάζουσι, καί φρίττει τά Χερουβείμ καί τά Σεφαφείμ, πᾶσα πνοῇ καί κτίσις, ὑμνεῖτε εὐλογεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε.
ᾨδή θ’. Ἀσπόρου συλλήψεως.
Νέον με ἀπέργασαι, τοῖς πταίσμασι γηράσαντα Θεοκυῆτορ• φωνήν ὅπως λέξω σοι, χαρμόσυνον Δέσποινα, μετά τοῦ Ἀρχαγγέλου· χαῖρε ἡ λύσις τῆς ἀρᾶς· χαῖρε πάντων προστασίᾳ, τῶν τιμώντων σε Πανύμνητε.
Ἡ θείως πατήσασα· τήν τῆς ἀπάτης κάμινον χαῖρε Παρθένε· δί ᾖς τά οὐράνια, τῇ γῆ σὐναγάλλονται· χαῖρε ἡ κεκλεισμένην, ἡμῖν ἀνοίξασα τήν Ἐδέμ· χαῖρε πάσης οἰκουμένης, ἀγαλλίαμα καί καύχημα.
Σύ μου καταστόρεσον, τῶν πειρασμῶν τόν κλύδωνα· σύ τῶν πταισμάτων, τήν ἄβυσσον ξήρανον, τῶν νῦν συνεχόντων με, καί πρός βυθόν ἑλκόντων, τῆς ἀπωλείας ἀγαθή· πλήν σου ἄλλην γάρ οὐκ ἔχω, προστασίαν ὅ Πανάθλιος.
Θεόνυμφε Δέσποινα· Ἀγγέλων ἀγαλλίαμα· Ἁγίων δόξα· σύν τούτοις ἱκέτευε, εὑρεῖν ἡμᾶς ἔλεος, καί λύσιν θελημάτων, καί ἐνισχύσαι πάντας καλῶς, τῆς ζωῆς ἡμῶν τόν δρόμον, ἐκτελέσαι θεῖα πράττοντας.
Προσόμοια. Ὀλήν ἀποθέμενοι.
Χαῖρε Παντοκράτορος, Θεοῦ δοχεῖον Παρθένε· Χαῖρε ἄστρον ἄδυτον· Χαῖρε πολυώνυμε• Χαῖρε πάνσεμνε, ἤ τό φῶς τέξασα, τῆς ἐν γῆ ἄμωμε, καί τά πάντα καταυγάσασα• Χαῖρε παλάτιον, ἔμψυχον τοῦ πάντων δεσπόζοντος• Χαῖρε τῆς Εὐάς λύτρωσις• καί τοῦ πρωτοπλάστου ἀνόρθωσις· Χαῖρε Θεοτόκε, κραταίωμα καί σκέπη τῶν πιστῶν· Χαῖρε βροτῶν ἡ ἀνάκλησις· Χαῖρε Ἀπειρόγαμε.
Χαῖρε Ἀειπάρθενε, Παμφαέστατη σελήνῃ· ἡ τό φῶς λαμβάνουσα, ἐξ’ἡλίου Πάναγνε τοῦ φωτίζοντος, νοητῶς ἅπασαν, διά σοῦ τήν κτίσην, καί τό σκότος ἐκδιώκοντος·Χαῖρε ἡ καύσωνος, καί δικαιοσύνης ἀκρότητα, ζυγοῦτε καί τοῦ λέοντος, ὥσπερ τῆς Παρθένου τό ζῴδιον, τῇ σή μεσιτείᾳ, κεράσασα Πανύμνητε ἡμῖν, καί τήν ὀργήν ἐκμειλίσσουσα, Θεοῦ Παντοκράτορος.
Χαῖρε ἐγκαλλώπισμα, παντός ὑπέρτερον κάλλους• Χαῖρε σεμνόν δώρημα, τιμῆς πάσης Ἄχραντε ὑψηλότερον· ἀστέκτου Θεότητος, ὅλης τό δοχεῖον Σωτηρίᾳ μου Πανύμνητε, παρηγορίᾳ μου, ζωή φῶς ἐλπίς θυμηδίᾳ μου· πνοῇ μου προστασίᾳ μου, μεσῖτις γαλήνη καί καύχημα· ὕμνος καί χαρά μου, τροφή μου βοηθός καί φωτισμός, ἁγιασμός καί λαμπρότης μου, δόξα καί ἐπίσκεψις.
Στῆσον μου Πανάχραντε, τάς τῶν παθῶν διεκχύσεις· καί ῥοάς ἀνάστειλον, τάς τῆς ἁμαρτίας μου καί χειμάρρους μου, τῶν παθῶν ξήρανον· ἱκετεύω γάρ σε, καί προσπίπτω καί κραυγάζω σοι· σύντριψον Δέσποινα, τήν πεπωρωμένην καρδίαν μου, πηγάς μοι κατανύξεως, καί δακρύων ὄμβρους παρέχουσα· ἴνᾷ τάς τε χεῖρας, καί ὅλον μου τό σῶμα ῤυπωθέν, τούτοις ἐκπλύνας τό ἔλεος, Θεοῦ ἐπισπάσωμαι.
ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΒΑΡΕΟΣ ΗΧΟΥ.
ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΥΧΑΙΤΩΝ.
ᾨδή ἆ’. Ἦχος βαρύς. Νεύσει σου πρός.
Μῶμος ἔν σοί οὐκ ἔστι, τῇ Παναμώμῳ Παρθένῳ· καλή γάρ καί ἄμωμος, ὑπάρχεις ὄλῃ Δέσποινα, πάλαι καθώς ασματίζων, ἔφη Σολομῶν, καί πλησίον τοῦ Κτίστου σου.
Εὔοσμον οἴα ῥόδον, καί καθαρώτατον κρῖνον, ἐν μέσω κοιλάδων σε, τῶν κοσμικῶν εὐράμενος, Λόγος ὁ δημιουργήσας, κόσμον ἐπί σοί, Θεοτόκε ἐσκήνωσεν.
Βέβαπται ἐκ πορφύρας, τῶν σῶν ἀχράντων αἱμάτων, στολῇ Θεούφαντος, καί πορφυρίς βασίλειος, λόγω τῷ πάντων Δεσπότῃ, σάρξ ἐμψυχωμένη, Μαρία Πανύμνητε.
Σύ τόν Δημιουογόν σου, ἔν σή γαστρί δεξαμένῃ, φθορᾶς ἄνευ τέτοκας, βρέφος Θεόν γενόμενον· ξένον τό θαῦμα ἡ δούλη, Μήτηρ χρηματίζεις, Δεσπότου ἀνύμφευτε.
Ἦχος γ’. Ὁ στερεώοας κατ’ ἀρχάς.
Ὁ θεηγόρος σε ποτέ, προεθεάσατο τόμον ἐν ὧ λόγος γέγραπται Ἁγνή, δακτύλω Πατρός· διό ἱκετεύω σε, βίβλω γραφῆναι με ζωῆς, τό πονηρόν γραμματεῖον, τῶν ἀνομιῶν μου διαρρήξασα.
Σέ Δανιήλ ὁ θαυμαστός, προεθεάσατο ὄρος, ἐξ οὗ λίθος τέτμηται Χριστός, συντρίψας Ἁγνή δαιμονῶν ξόανα· ὅθεν ὡς πάντων σε καλῶν, ὑμνολογοῦμεν αἰτίαν, οἱ λελυτρωμένοι τῇ κυήσει σου.
Τήν πορφυρίδα τῆς σαρκός, ἐκ σῶν ἀχράντων αἱμάτων, ἐξυφάνας ὅ παμβασιλεύς, καί ταύτην φθορᾶς φορέσας ἄνευθεν, φύσει Θεός τε καί βροτός, ἐκ σοῦ προῆλθε Παρθένε, ἔχων βασιλείαν ἀδιάδοχον.
Ἡ ἀνωδίνως τόν Θεόν, καί ἀπαθῶς τετοκυῖα, τάς ὀδύνας τῆς πολυπαθοῦς, καρδίας μου δέομαι ἐπίσκεψαι, τῇ θείᾳ σου ἐπισκοπῇ· σύ γάρ ἐπίσκεψις κόσμου, Δέσποινα καί σκέπη καί ἀντίληψις.
ᾨδή δ’. Ὁ πατρικούς κόλπους.
Νοεροῖς κόλοις τοῦ Πατρός, ἠγαπημένος ὡς υἱός καθήμενος, ἐν τοῖς κόλποις σου καθίζεται, ὥς Υἱός σου Πάναγνε, ὁ μονογενής καί πρωτότοκος.
Πολυανθής πέφηνας λειμών• κῆπος εὐώδης, εὐθαλές Παράδεισος, ἡδυπνόοις καταπνέουσα ὀδμαῖς τῶν χαρίτων σου, τό δυσῶδες κόσμου Πανύμνητε.
Βασιλικἤς ῥίζης καί φυλἤς, καί συγγενείας βασιλίδος τῆς τοῦ Δαβίδ, ὡς ὤραίὄν ἆνθος Δέσποινα, φυεῖσα ἐξήνθησας, ἤ βασίλισσα τόν Βασιλέα Χριστόν.
Λαβιτικόν ἄσμά σοι σεμνῇ, περιχαρῶς ἀναβοῷμεν κράζοντες• χαῖρε ὄρος πῖον Ἅγιον• κιβωτέ κατάχρυσε, νοητοῦ σεπτοῦ ἁγιάσματος.
ᾨδή ἕ’. Κύριε ὁ Θεός μου.
Νόμον ἐγγεγραμμένον, πατρικῷ δακτύλω Θεοῦ ἀνάρχου, Θεόν Λόγον Ἄναρχον, φέροντα τεθέαται, σέ ὅ Ἠσαΐας Παρθένε, βίβλῳ τῆς ζωῆς ἡμᾶς ἐγγράφοντα.
Ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας, τόν Χριστόν ἤ ῥάβδος ἤ άποτίστως, βλαστήσασα Πάναγνε, σαπράς ἐκβλαστάνουσαν, καί φθοροποιούς ἐνθυμήσεις, τήν ἐμήν καρδίαν καθάρισον.
Πύλην τῆς μετανοίας, τήν στενήν καί τρίβον τήν τεθλημένην, ἤ πύλη ἤ ἔμψυχος, ἤν Θεός διώδευσε, μετά πλατυσμοῦ τῆς καρδίας, χαρμοσύνως δός μοι διέρχεσθαι.
Ἔγειρον ἐν τῇ κλίνη, τόν κοιμώμενον με τῆς ἁμαρτίας• καί κοίμισον Δέσποινα, τάς ἐμπαθεῖς κινήσεις μου, τῇ σή ἀκοιμήτῳ πρεσβείᾳ, καί βαρέος ὕπνου έξύπνισον.
ᾨδή ς’. Ναυτιῶντα σάλω.
Ῥητορεῦον στόμα, λόγοις ἑρμηνεύειν οὗ σθένει, τό θαῦμα τοῦ τόκου σου Θεοτόκε, τόν γάρ ταῖς ἄνω δυνάμεσιν ἄληπτον, μόνη ἀπορρήτως συλλαβοῦσα, τέτοκας ἐκ Πνεύματος Ἁγίου Πάναγνε.
Ὡς καλήν σε μόνην, ἔν ταῖς γυναιξί καί ὡραίαν, ὡς ὅλην ἀμόλυντον καί ἁγίαν ὥς ἱεράν ὥς τιμίαν καί ἄσπιλον, ὡς καθαρωτέραν εὑρηκώς σε, πάσης κτίσεως ὅ Κτίστης σοί ἐνῴκησε.
Ἰαμάτων ῥεῖθρα, βλύζεις Θεοτόκε Παρθένε, καί παύεις νοσήματα, καί παρέχεις τήν εὐφροσύνην τοῖς πίστει ὑμνοῦσι σε• διό τήν νοσοῦσαν ἁμαρτίαις, ἴασαι ψυχήν μου, άγαθή καί σῶσον με.
Εἰς τό πλῆθος βλέπων, τῆς σής εὐσπλαγχνίας Παρθένε, προσπίπτω σύν δάκρυσι καί κραυγάζῳ, τήν ἐμήν πᾶσαν ζωήν διιθύνουσα, ἔν τῇ ἀπολύσει μου τοῦ σκήνους, γενοῦ μοι ἀνάπαυσις καί ἀπολύτρωσις.
Κάθισμα. Κύριε ἡμεῖς ἐσμέν.
Δέσποινα ὠργίσθη ὅ υἱός σου ἁμαρτωλοῖς οἰκέταις• τόν γάρ οἶκτον εἰς ὀργήν ἐτρέψαμεν ἡμεῖς• ἀλλ’ εἵς ἔλαιον αὑτόν, σύ μετοχέτευσον Ἁγνή• σπλαγχνίσθητι μητρόθεε, ίλέωσαι τόν εὔσπλαγχνον, πρεσβείαις αὐτοκινήτοις, τούς αἰχμαλώτους άναῤῥῦσαι.
ᾨδή ζ’. Κάμινον παῖδες.
Ὧ μυστηρίου φρικώδους καί ξένου! ὧ καινοτάτου ἀκούσματος! ὅτι Θεός γυναικός υἱός γέγονε, πράγματι οὗ σχήματι· ϊνα θέσει υἱόν Θεοῦ ποιήσῃ με.
Τίς ποτέ εἶδεν; ἤ ἤκουσεν ὅλως, Κόρην Παρθένον ἐγκύμονα, ἄνευ ἀνδρός συλλαβοῦσαν καί τέξασαν; ἔν σοί μόνη Δέσποινα, τά ἀνήκουστα ἤκουσται καί πέπρακται.
Ὕψος καί βάθος, καί μῆκος καί πλάτος, τῆς ὁρατής ὅλης κτίσεως, τό μεγαλεῖον τοῦ τόκου σου Δέσποινα, ὑπερβαίνει ταύτης γάρ, ὑπέρ λόγον τόν κτίστην ἐσωμάτωσας.
Ὄρος τό μέγα ὀρέων ἁγίων, ὑπεραρθέν ἁγιότητι, τῶν οὐρανίων αὐλών δυνάμεων, εἰς ὄρη πλανώμενον, ἀπωλείας Ἀγνη ζήτησον σῶσον με.
Νέος οὐρανός άνεδείχθεις Θεοτόκε· καί λογικός Παράδεισος· ἔμψυχον τέμενος· σεπτόν ἱερόν· παλάτιον καθαρόν τοῦ βασιλέως Ἰησοῦ, ναός περίδοξος· τοῦτον γαστρί σου, χωρήσασα, ἀστενοχωρήτως, εὐρυχωροτέρα τῶν οὐρανῶν Παρθένε.
Ιδατε λαοί καί θαυμάσατε δικαίως, καί θαυμαστά βοήσατε πάντα τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἀληθῶς· Παρθένου γάρ ἔν χερσίν, ὄν οὗ χωρεϊ ὅ οὐρανός, βρέφος συνέχεται, ἔργον ἰδίας χειρός, άφαρπάσαι βροτούς θέλων, χειρός τυραννούσης, χειρί παναλκεστάτη.
Ὤφθης καθαρᾷ, κιβωτός καί μυροθήκη, τό νοητόν ἁγίασμα· καί ἐκλεκτόν καί πολύτιμον· καί μῦρον τό σκευασθέν οὐκ ανθρώπινη μηχανῇ καί τέχνη Πάναγνε, μόνη Πατρός δέ βουλήσει, καί Πνεύματος Ἁγίου, τῇ ἐπιφοιτήσει χωρήσασα ἀξίως.
Ἄφλεκτος τό πῦρ τεκούσα διεφυλάχθης, Κόρη σεμνή Πανύμνητε· διό ἱκέτευε ὄν ἔτεκες, σύν ἀσωμάτων χοροῖς καί τοῖς Ἁγίοις, τούς πιστούς σωθῆναι ψάλλοντας· πάντα τά ἔργα τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε.
Ὀ Εἱρμός.
Ἄφλεκτος πυρί ἔν Σινά προσομιλοῦσα, βάτος Θεόν ἐγνώρισε, τῷ βραδυγλώσσω καί δυσήχω Μωσῆ, καί παῖδας ζῆλος Θεοῦ, τρεῖς άναλώτους τῷ πυρί ύμνωδούς ἔδειξε· πάντα τά ἔργα τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε.
ᾨδή θ’. Μή τῆς φθορᾶς.
Νῦν έπ’έμοί τά ἐλέη, τά σά θαυμάστωσον, Θεοκυήτορ ἤ σῴζουσα τούς ἐλπίζοντας, εἰς σέ καί φύλαξον, ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ με, ἐκ τῶν ἀνθισταμένων δαιμόνων καί παθών μου, τῶν πτερύγων σου σκέπη σκέπουσα.
Νεύματι φέροντα πάντα λόγον γεννήσασα, Θεογεννήτρια. νεῦσον αὑτοῦ τοῖς νεύμασιν, εἴκειν με πάντοτε τόν κάτω νενευκότα, καί νεύοντα πρός πάθη, σαρκός καί τοῖς δολίοις, τοῦ δολίου εἴκοντα νεύμασιν.
Ὁύδείς προστρέχων τῇ σκέπη σου Θεοδόξαστε, κατησχυμένος ἀπῆλθε καί λύπης μέτοχος διό προστρέχοντα κάμε τοῖς οἰκτιρμοῖς σου, έλέησον Παρθένε, ἤ έμή προσδοκίᾳ· ἴνα πόθω ἀεί δοξάζω σε.
Ὑπό ἐλέους ἀπείρου κατακαμπτόμενος, ὅ θελητῆς τοῦ έλέους ἡμᾶς οὗ παρέβλεψεν, εἰς ᾄδου βάραθρον, κατώτατον πεσόντας· ἐκ σοῦ δέ φιλανθρώπως, Ἀγνή ένανθρωπήσας, ἀπωσμένους ἀνεκαλέσατο.
Προσόμοια. Οὐκ ἔτι κωλυόμεθα.
Χαῖρε ἤ θεία κλῖμαξ, δί ᾖς κατέβη ὅ ὑπέρθεος, καί ἐρρύσατο τούς ἀνθρώπους, τοῦ πάλαι πτώματος.
Χαῖρε τρυφῆς Παράδεισε, ἤ τό ξύλον μέσον Ἄχραντε, τῆς ζωῆς άφράσως άγνή βλαστήσασα.
Χαῖρε φιλανθρώπου Μήτηρ Θεοῦ, ἐπ’ έμοί τήν φιλανθρωπίαν σου, καί τούς οἰκτιρμούς σου Κόρη κατάπεμψον.
Ὑπό πολλῶν ὁ δοῦλος σου ὀλεθρίων, ταραττόμενος σοι προσπίπτω, Θεοκυήτορ πρόφθασον καί σῶσον με.
ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΠΕΡΑΠΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ.
Οὐ ἤ ἆκρὁστιχίς.
Τόν ἕβδομον θρῆνον δέ πῶς παραδράμω;
ᾨδή ἆ’. Ἠχός βαρύς, Νεύσει σου.
Τρέμω τήν καταδίκην, τῆς ἀποφάσεως Κόρη· πρό δίκης τά ἔργα γάρ, πικρῶς κατηγοροῦσι μου• ὅθεν πρίν λάβω τήν πεῖραν, τῆς ἀποκειμένης ἐξετάσεως σῶσον με.
Ὅλην αποκενώσας ὁ δυσμενής τήν φαρέτραν, αὑτοῦ τῆς κακίας με, τοῖς βέλεσι κατέτρωσεν ὅθεν μή στεγῶν τούς πόνους, σοί τῇ σωτηρίᾳ, προσφεύγω Θεόνυμφε.
Νέον βρέφος ώράθη, ὁ τῶν Ἀδάμ πλαστουργήσας, ἐκ σου Παναμώμητε, παλαιωθεῖσαν πταίσμασι, πᾶσαν τήν φύσιν καινῖσαι, καί πρός τήν ἀρχαίαν καταστήσαι λαμπρότητα.
Ἔγειρον με πεσόντα, τῶν συμφορῶν ἐν τῷ βάθει, Μαρία Πανάχραντε, καί νοσῶ κατακείμενον, ταχέως ἀνάστησον μόνη, καταπονουμένων ἑτοίμη βοήθεια.
ᾨδή γ’. Ὁ κατ’ ἀρχάς.
Βεβαρυμένος τῷ δεινῷ, τῆς ἁμαρτίας φορτίῳ, ὥς ἤ πρίν συγκύπτουσα χαμαί• καγώ σοι προσπίπτω Παναμώμητε• ὡς οὖν ἐκείνην ὅ υἱός, ὅ σός δεσμῶν τῶν χρονίων, οὕτω σύ με λῦσον τῶν πταισμάτων μου.
Δάκρυα τῆξις στεναγμός, τῆς μετανοίας τά ἄνθη, ἔν έμοί καρπόν ἀειθαλῆ, οὐδόλως Παρθένε ἐπεδείξαντο· ἀλλ’ ἀπογνώσεως ποθέν, λαῖλαψ σφοδρᾷ ἐμπεσούσα, ταύτᾳ κατεμάρανε Θεόνυμφε.
Ὀ Ιωσήφ κεκρατηκώς, τῆς ἀκολάστου Δεσποίνης, τῶν ἀθέσμων πάλαι ἡδονῶν, λαμπρός βασιλεύς Αἰγύπτου γέγονεν· ἐγώ δέ σώματος πολλοῖς, πάθεσιν εἴξας ἀφρόνως, ὑπό ἁμαρτίας βασιλεύομαι.
Μή διαλίπῃς ἀγαθή, ὑπέρ τοῦ Κόσμου πρεσβεύειν, τοῦ ῥυσθῆναι πάσης ἀπειλῆς, καί τῆς ἐνεστώσης νῦν κακώσεως, καί συνοχῆς βαρβαρικῆς, καί προνομῆς καί δουλείας, καί δεινῶν παντοίων τούς τιμῶντας σε.
ᾨδή δ’. Ὁ πατρικούς κόλπους.
Ὁμοιωθείς ἄνθρωπος ἡμῖν, Παρθενομῆτορ ὅ Πατρός ἀχώριστος, τήν εὐτέλειαν ἠγάπησεν· ὄν ἡμᾶς μιμήσασθαι, δυσωπεῖν μή παύσῃ Πανύμνητε.
Νόμους διδούς νέους ἐπί γῆς, ὁ Ποιητής μακαρισμῶν ἀπήρξατο· οἱ πτωχοί λέγων μακάριοι· ὀΐ πενθοῦντες ἄχραντε· οὕς ἡμᾶς πληροῦν καθικέτευε.
Θεόν βροτοΐς τέξασα Ἁγνή, σεσαρκωμένον ἐξ ἁγνῶν αἱμάτων σου· αύτόν οὖν ἱκέτευε, τῶν παθών ῥυσθῆναι με, καί πταισμάτων καί πάσης θλίψεως.
Ῥῦσαι ἡμᾶς πάσης ἀπειλῆς, Θεογεννῆτορ καί δεινῆς κολάσεως, καί πυρός αἰωνίζοντος· ἆ τοῖς παραβαίνουσι, τούς Χριστοῦ νόμους ἡτοίμασται.
ᾨδή δ’. Κύριε ὁ Θεός μου.
Ἤκουσα τοῦ Προφήτου, καθ’ ἑκάστην λέγοντος νύκτα λούσω, τήν στρωμνήν τοῖς δάκρυσι, καί ἐξέστην Πάναγνε· διά τοῦτο πίστει σοι κράζω· δίδου μοι δακρύων ὀχετούς τοῦ σῴζεσθαι.
Νοῦν καί ψυχήν καί σῶμα, νεκρωθέντα Κόρη τῇ ἁμαρτίᾳ, ἀνάστησον δέομαι· τόν νοῦν εἰς μετάνοιαν εἰς ἀξίους κόπους τό σῶμα, ΐνα εὐφρανθείς μεγαλύνω σε.
Ὃμβρησον μοι ῥανίδα, συμπαθείας Κόρη Θεοκυήτορ, καί τάς ἁμαρτίας μου, τάς πολλάς έξάλειψον, τῶν πληγῶν οὐλάς τε καί τύπους, εἰς τέλος αὑτῶν ἀφανίσασα.
Νάουσιν ἀκαθάρτων, λογισμῶν οἵ χείμαρροι Θεομῆτορ, ἐκ τῆς παναθλίας μου, καρδίας καί πέμπουσι, τῷ νοητικώ δυσωδίαν· ἄλλα τούτους ξήρανον δέομαι.
ᾨδή ς’. Ναυτιῶντα σάλω.
Δοῦλος ἁμαρτίας, ἕξ αὐτεξουσίου μου γνώμης, ἀθλίως γεγένημαι Θεοτόκε· ἄλλα πρός σε τήν κυρίως Κυρίαν μου, αἴρων νοητώς ψυχῆς τάς κόρας, ῥῦσαι τῆς δουλείας τῶν παθών με δέομαι.
Ἔσβεσα τόν λύχνον, καί τήν τῆς ἁγνείας λαμπάδα, τοῖς ἔργοις τοῦ σκότους καί ἀσελγείας· ἀλλ’ ὑποστρέψας πρός σέ τήν ‘Ὑπέραγνον, δέομαι τοῖς δάκρυσι μου πάλιν, καί τοῖς στεναγμοῖς αύτήν ύπάναψον.
Ποταμός χαρίτων, καί φωτός ἀΰλου δοχεῖον, ὑπάρχουσα Δέσποινα Θεοτόκε, τάς τοῦ νόος μου κινήσεις χαρίτωσον· καί τῆς ζοφεράς ἰλύος κόσμου, ἐκλυτρωσαμένη, φώτισον καί λάμπρυνον.
Ὧ τοῦ ξένου τρόπου! πώς διά σαρκός ἀχρειοῦται, τό θεῖον εἰκόνισμα τοῦ Δεσπότου! καί διά ταύτης σύν πόνω λαμπρύνεται! τοῦτο τό μυστήριον Παρθένε, τοῦ ἐκ σοῦ τεχθέντος, δωρεᾷ γεγένηται.
Κάθισμα. Ὁ δί ἐμέ ἀνασχόμενος.
Τόν Πανοικτίρμονα Κύριον, ὑπέρ ἡμῶν έκδυσώπησον, ῥύσασθαι τάς ψυχάς ἡμῶν, ἐκ πάσης παγίδος τοῦ ὅφἐῷς.
ᾨδή ζ’. Κάμινον παῖδες.
Σῶσαι τόν κόσμον, ἐκ σου ὁ Δεσπότης, δί οἰκτιρμόν παραγέγονε• Θεοκυήτορ, διό ἱκετεύουσα, μή ἐλλιπής πάντοτε, ὑπέρ πάντων ἡμῶν τῶν ὑμνούντων σε.
Πρᾶξις ἀρίστη ἐνάρετος πέλει, ἡ κεκρυμμένη καί ἄγνωστος· ἤν καί Θεός ἀοράτως προσέχεται, ταύτης με άξίωσον, κοινωνόν χρηματίσαι Παντευλόγητε.
Ἁμαρτιῶν μου τό βάρος Παρθένε, καί τό φορτίον ἐλαφρῦνον ὡς ἀγαθή τῷ υίώ σου κραυγάζοντα· ὅ ὑπερυψούμενος, τῶν Πατέρων Θεός καί ὑπερένδοξος.
Ῥώνυται πᾶσα ψυχή τῇ νηστείᾳ, καί τῷ ἐλαίω πιαίνεται· καί τοῖς δακρύοις Ἁγνῇ καταρδεύεται· διό ἱκετεύω σε, δί αὑτῶν τήν ψυχήν μου καταφαίδρυνον.
ᾨδή ἡ’. Ἄφλεκτος πυρί.
Ἄμεμπτος οὐδείς, τῶν ἀνθρώπων Θεοτόκε, κἄν ἄρα τούτου πέφυκεν, ἡμέρα μία ἐν τῷ βίω ζωή· ἐγώ δέ γεγηρακώς, ἔν ἁμαρτίαις οὐδαμῶς, μεμίσηκα πᾶσαν κακίαν διό οικτείρησόν με, καί τῇ μετανοίᾳ, σωφρόνισον καί σῶσον.
Δάκρυα μοι δός, κατανύξεως Παρθένε, ὥσπερ χρυσοῦν ἡλάριον, ἔν τῇ ἄθλια μου βαλοῦσα ψυχή• ἤν ἔχω διηνεκῶς, μνήμην καί πόνον τῶν κακῶν· λόγων καί πράξεων· σύ γάρ ὑπάρχεις, λιμήν χειμαζομένων, καί ἀπηλπισμένων, ἐλπίς καί προστασίᾳ.
Ῥῦσαι ἕξ ἐχθρῶν, ὁρατῶν καί ἀοράτων, ἐμέ τόν ταλαίπωρον, καί πανάθλιον οἰκέτην σου Ἁγνῇ, κινδύνων καί συμφορῶν, καί πειρασμῶν παντοδαπῶν, καί νόσων ψάλλοντα· πάντα τά ἔργα τόν Κύριον ὑμνεῖτε• καί καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Ἄβυσσον παθών, τῶν έμών Θεοκυήτορ, πώς ξηρανεῖ μετάνοια; εΐ μή βληθῇ μοι καί τό πῦρ νοερῶς, ὁ βάλλειν οἵδε Χριστός, ὁ σός υἱός ἐν ταῖς ψυχαῖς πάντοτε, τοῦτον δυσώπει, μερίδος ἀξιώσαι, τῆς τῶν σῳζομένων τήν ταπεινήν ψυχήν μου.
Ὁ Εἱρμός.
Ἄφλεκτος πυρί, ἔν Σινά προσομιλούσα, βάτος Θεόν ἐγνώρισε, τῷ βραδυγλώσσω καί δυσήχῳ Μώσῃ• καί παῖδας ζῆλος Θεοῦ, τρεῖς άναλώτους τῷ πυρί, ύμνωδοΰς ἔδειξε• πάντα τά ἔργα τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καί καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Μή τῆς φθορᾶς.
Μή τῆς εἰκόνος φυλάξας αδιαλώβητον, ὁ πάσης άνάπλεως γεγέννημαι κακίας· ἤ μόνη διά λόγου, τόν Κτίστην δεξαμένη καί τεκούσα άφθόρως σῶσον με.
Ὧ συμβουλίας ἐχθίστης! ὧ παραινέσεως, τοῦ δυσμενοῦς ἤν ὑπέστην Θεογεννήτρια! ὧ τῶν ἀμέτρων μου κακῶν! δί ὤν ἐπείσθην, ἀφρόνως καί ὑπήχθην, σαρκός φιληδονίαις, καί κατήντησα εἰς ἀπώλειαν.
Ὧ ποιός φόβος καί τρόμος Ἁγνή γενήσεται, ὅταν ὁ Κτίστης καθίσῃ κρίναι τά σύμπαντα! ᾤω πως κατίδω μου, τάς πράξεις τάς ἀτόπους, πικρῶς κατηγορούσας, ἀθλίως τῆς ψυχῆς μου! πρίν οὖν φθάσῃ τό τέλος σῶσον με.
Ὥσπερ ἐξ ὕπνου καί μέθης πολλῆς, άνάνηψον, τῆς ἀμελείας ψυχή μου καί ῥαθυμίας μου καί τήν νωθρότητα, αποσκευασαμένη, καί πάντα βαρύν ὄκνον, ἀποτιναξαμένῃ, κἄν ὀψέ γοῦν σαυτήν βελτίωσον.
Προσόμοια. Σήμερον γρηγορεῖ.
Χαῖρε οὐρανέ περικοσμίου, χώρου άγνή τιμιώτερε, φαιδραῖς λαμπηδόσιν, ἀρετῶν Παρθένε, καί Θείων χαρίτων, κατάστερος πέλων ἕξ οὐ δικαιοσύνης· ἡμῖν ἀνέτειλεν ἥλιος, καί ἡμέραν ἄδυτον, φωτί ἀπειργάσατο, εἵς σωτηρίαν πάντων, τῶν ἀνθρώπων Θεοχαρίτωτε.
Χαῖρε Μήτηρ ἄνανδρε σύ μόνη, ἡ ἐν μητράσιν ἁγνεύουσα, καί τά τῶν μητέρων, κατά τάς παρθένους, ἔχουσα καί φύσιν• τό θαυμάτων πάντων, καινότατον θαῦμα· Χαῖρε Παρθένε μόνη ἄφθορε, ἡ ἔν παρθένοις τοκεύουσα, καί τά παρθένων φέρουσα, κατά μητέρας, τό περάτων πάντων, φρικωδέστατον λάλημα.
Χαῖρε στακτή ἤ ευωδέστατη· Χαῖρε κιννάμωμον τίμιον· θυμίαμα χαῖρε, τό ἐκ Παραδείσου, νοητοῦ Παρθένε, ἀεί ἀποστάζον· Χαῖρε θεία νάρδος, ἡ ἐκ βαλσαμουργίας σου, μυριπνόου τέξασα, μύρον μυριότιμον, Χριστόν ἀφ’ οὐ κέχρισται, τό βασίλειον Ἱεράτευμα.
Κλῖνον μοι τό φιλάγαθον οὕς σου, δεομένω Πανάμωμε· καί μή ἀπορρίψῃς, τοῦ σοῦ με προσώπου, μηδέ πόρρω πέμψῃς, τῆς σής βοηθείας· δόλῳ γάρ ὁ δόλιος σπουδάζει ἀπολέσαι με, παραλόγοις πάθεσι, κινῶν τήν καρδίαν μου· σύ δε με συντήρησον ὅλον τῆς αὑτοῦ βλάβης ἀμέτοχον.
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ.
Ὡς ὁρᾶται ἐν τοῖς ὑστέροις Θεοτοκίοις.
ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος βαρύς. Τῷ ἐκτινάξαντι Θεῶ.
Ὗποπεσόντα τῆ φθορά, παρακοή τόν προπάτορα Ἀδάμ, ἀνεκαίνισας Θεόν, ἄχραντε κυοφορήσασα.
Νενεκρωμένον μου τόν νοῦν, τῆ τῆς ζωῆς ἐνεργείᾳ, τῆς ἐκ σου σαρκωθείσης ἀληθῶς, ἄχραντε Μῆτερ ἀνάστησον.
Ὁί εὐλογοῦντες σε πιστῶς, παρά Θεοῦ εὐλογοῦνται προφανώς˙ εὐλογίας γάρ τόν καρπόν, τέτοκας μόνη Θεόνυμφε.
Κλίνόν μοι τό φιλάγαθον οὕς σου, δεομένῳ σου Πανύμνητε, καί παράσχου πειρασμῶν, καί συμφορῶν ἀπολύτρωσιν.
ᾨδὴ γ’. Ἐστερεώθη τῆ πίστει.
Σἕ τήν Παρθένον ἐν τύπῳ σκηνήν τοῦ μαρτυρίου, τῷ νομοθέτῃ ἐν ὄρει Θεός προεδήλου˙ σκήνωμα γάρ γέγονας, τοῦ πάντας ἁγιάζοντος.
Ἕθεωρηθῇ πορεία, Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, ἐν σοι Παρθένε αφράστως, ἁγνῇ σεσαρκωμένου˙ θρόνος γάρ σύ πέφυκας, τοῦ πάντων βασιλεύοντος.
Γἤν καθαράν καί ἀγίαν, γινώσκομέν σε Κόρη, ἡμῖν ασπόρως ὡραῖον, βλαστήσασαν στάχυν, τρέφοντα τούς πίστει σε, καί πόθῳ μακαρίζοντας.
Λὗσιν ἡμῖν ὀφλημάτων, ἁγνή Παρθένε δίδου, ταῖς μητρικαῖς σου πρεσβείαις, ἡ τόν κόσμον κατακρίσεως, λυτρωσάμενον Θεόν Λόγον κυήσασα.
ᾨδὴ δ’’. Ἀκήκοα τήν ἀκοήν.
Ἀκήκοεν ὁ Αββακούμ σε ἄχραντε, ὄρος Πνεύματος σκιαῖς περιλαμπόμενον˙ ἐκ σου Θεός γάρ ὤφθη σωματούμενος.
Ὦῥαίαν σε ηγλαϊσμένην κάλλεσιν, ὁ νυμφίος εὑρηκώς, ἐν σοι κατῴκησε, καί Θεοτόκον πάνσεπτον εἰργάσατο.
Ἡδύνεται τῶν ὀρθοδόξων δήμός σε, τήν Πανάχραντον ὑμῶν ὡς Θεομήτορα, σύν τῷ Ἀγγέλῳ κράζοντες τό χαῖρε σοι.
Μετήγαγες εἰς εὐλογίαν Δέσποινα, τήν κατάραν τοῦ Ἀδάμ, ἡμῖν τεκοῦσα Χριστόν, πρός ὀν βοώμεν˙ δόξα τῆ δυνάμει σου Κύριε.
ᾨδὴ ἕ’. Πρός σε ὀρθρίζω.
Ναὄς ἐδείχθης, ηγιασμένος τοῦ Παντοκράτορος˙ τήν σήν γαστέρα γάρ καθαρωτέραν οὐρανῶν, εὑρηκώς ὁ Δεσπότης, ἐν σοι ηὐλίσθη Θεομῆτορ ἁγνή.
Τἦς εὐπρεπείας, τῆς σής Κυρία καί ὡραιότητος, καί τῆς ἠδυτάτης καί γλυκείας καλλονῆς, ἐρασθείς ὁ Δεσπότης, ἐν σοι Παρθένε κατεσκήνωσεν.
Ὁί Θεοτόκον ὁμολογοῦντες σε Μητροπάρθενε, τῆς ἀδιαδόχου βασιλείας καί τρυφῆς, δία τοῦ Παναγία, ἐπιτυχεῖν ἀξιωθήτωσαν.
Ἕυλογημένη δεδοξασμένη Μῆτερ ἀπείρανδρε, τήν νενεκρωμένην ἁμαρτίαις μου ψυχήν, καί παθών κεχωσμένην ταῖς ἀκρασίαις ζωοποίησον.
ᾨδὴ ς’. Ὁ Ἰωνᾶς ἐκ κοιλίας.
Ἡ καλλονῇ τῶν σεπτῶν ἁγίων Αγγέλων˙ ἡ χαρμονῇ τῶν ἀνθρώπων ἁπάντων, σύ εἰ ἄχραντε Κόρη, ὡς γεννήσασα Θεόν προαιώνιον.
Ἡ κιβωτός δεξαμένη νόμου τάς πλάκας, προέγραφε Θεοτόκον σε, Λόγον Θεοῦ ὡς δεξαμένην, ἐν γαστρί σου δι’ ἡμᾶς σωματούμενον.
Ἕμμανουήλ Θεοτόκε διπλοῦν κατ’ οὐσίαν, σύ τέτοκας τόν προτέλειον Λόγον, Θεόν σεσαρκωμένον, ἀπολύτρωσιν ἡμῖν χαριζόμενον.
Νἄμασι πνευματικοῖς ἀρδεύεις πάντας, ἡ βρύουσα ὡς πηγήν, εὐσπλαγχνίαν, ἀειπάρθενε Κόρη˙ διό οἴκτειρον κάμε καί ἐλέησον.
Κάθισμα. Ἦχος βαρύς. Ὑπερέβη τάς δυνάμεις.
Προστασία σύ ὑπάρχεις χριστιανῶν, κα πειρασμῶν λυτροῦσαι τούς ἐν σοι, καταφεύγοντας Θεοτόκε, δία τοῦτο σοι βοώμεν˙ μή παρίδῃς τούς ὐμνούνάς σε.
ᾨδὴ ζ’. Οἱ ἐν καμίνῳ πυρός.
Τοὕς ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός, ὁ σός τόκος σῴζει μέν πάλαι˙ τανῦν ἡμᾶς δε Πανάμωμε, τῆ αὑτοῦ παρουσίᾳ τῆ ὑπέρ λόγον˙ εὐλογητός εἰ κράζοντας ὁ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν.
Κατακριθέντα τόν Ἀδάμ, κα θανάτῳ κατασχεθέντα, Ἀδάμ ὁ δεύτερος Πάναγνε, δία σου ἐλεήσας ανακαλείται˙ εὐλογητός εἰ κράζοντας, ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.
Ὁ Θεοπάτωρ μέν Δαβίδ, τήν σήν δόξαν γράφει Παρθένε, καί σε κτισμάτων βασίλισσαν, ἐμφανῶς προφητεύει παρισταμένην, ἐκ δεξιῶν Πανάχραντε, τοῦ Θεοῦ τῶν Πατέρων ἡμῶν.
Τὀν ἀκατάληπτον τόκον σου Παρθένε δοξολογούμεν, δι’ οὐ θανάτου ἐρρύσθημεν, δι’ αὑτοῦ γεννηθέντες εἰς αφθαρσίαν˙ εὐλογητός εἰ κράζοντας, ὁ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν.
ᾨδὴ ἡ’. Τόν μόνον ἄναρχον.
Παθών με κάμινος καταφλέγει Παρθένε, καί τῷ πυρί τῶν ἡδονῶν ἀναλίσκει, προφθάσασα συμπαθείας σου δρόσῳ, κατάσβεσον αὑτήν, διδοῦσα τῆ ψυχή μου ἀναψυχήν βεβαίαν.
Κατακοσμούμενον ἀρεταῖς σε ποικίλαις, καί φαιδρυνόμενον ναόν τοῦ Ὑψίστου, γινώσκομεν Παναγία Παρθένε, ὑμνοῦντες εὐσεβῶς, καί ὑπερυψοῦντες εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ἕν δύο φύσεσι τῆς Τριάδος τόν ἔνα, θεοπρεπώς ἄνευ σποράς Θεομῆτορ, ἐγέννησας τόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου˙ διό σε οἱ πιστοί πόθῳ ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ὁ ἀπερίληπτος καί Δεσπότης τῶν ὅλων, ὀν οὐ χωροῦσιν οὐρανοί Θεομῆτορ, χωρεῖται σου ἐν κοιλία Παρθένε˙ διό σε οἱ πιστοί πόθῳ ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ὁ Εἱρμός.
Τόν μόνον ἄναρχον βασιλέα τῆς δόξης, ὀν εὐλογοῦσιν οὐρανῶν αἱ δυνάμεις, καί φρίττουσι τῶν Ἀγγέλων αἱ τάξεις, ὑμνεῖτε Ἱερεῖς, λαός ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Πανύμνητε τῶν οὐρανῶν.
Ὁ τόκος σου ὁ ὑπέρ φύσιν Θεοτόκε, καταπλήττει Ἀγγέλους, εξιστά δε ανθρώπους˙ πᾶσι γάρ ἀνέκφραστος ἐστί καί ακατάληπτος˙ ὀν ὑμνοῦντες εὐσεβῶς καί δοξάζομεν.
Ἡλέηται νῦν δία σου ἡ ἀνθρωπότης, καθ’ ὑπόστασιν ὄντως τῷ Λόγῳ ενωθείσα˙ καί τῆ ἀντιδόσει Θεός Παρθένε˙ διό πάντες σε ἀεί μεγαλύνομεν.
Νεκρώσεως καί τῆς φθοράς μου τούς χιτώνας, περιεῖλες Παρθένε, σωτήριον χιτῶνα, τόν σεσαρκωμένον Θεόν τεκοῦσα τοῖς ανθρώποις˙ διό πάντες σε ἀεί μεγαλύνομεν.
Σὗ γέγονας ὑπερφυῶς Θεογεννήτορ, οἰκητήριον ὄντως τοῦ πάντων βασιλέως, καί χρυσοειδής κιβωτός τοῦ νόμου, νομοθέτην ἔνδον ἔχουσα Θεόν σωματούμενον.
Προσόμοια. Οὑκ ἔτι κωλυόμεθα.
Χαἶρε τόν μέγαν ἥλιον ἐν τῷ κόσμῳ αὐγή φέρουσα, τόν φωτίσαντα τούς ἐν σκότει ἁγνή καθεύδοντας.
Χαἶρε τόν μόσχον ἡ δάμαλις, ἡ τεκοῦσα τόν ἀμώμητον, καί συνάψασα τοῖς γηίνοις τά ἐπουράνια.
Χαἶρε ναέ Θεοκόσμητε Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, χαῖρε ἄγκυρα τῆς πίστεως χαῖρε κάλλος πολύευκτον.
Πλήθη πολλῶν χειμάζουσι τήν ψυχήν μου περιστάσεων, καί ἐκ πασῶν με Θεοτόκε δεῖξον ἐλεύθερον.
ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΜΗΤΡΟΦΑΝΟΥΣ ΣΜΥΡΝΗΣ.
Οὐ ἡ ἀκροστιχίς.
Τήν Παντάνασσαν εὐλογῶ νῦν ἑπτάκις.
ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος βαρύς. Νεύσει σου.
Τἄγματα τῶν Ἀγγέλων, ὡς ἀληθῶς καί κυρίως, Μητέρα σε Πάναγνε, Θεοῦ τῶν ὅλων σέβουσιν˙ ἀλλά καί νῦν τῶν πηλίνων, δέξαι μου χειλέων, ᾠδήν τήν ἱκέσιον.
Ἤλιον ἐξ ἠλίου, τόν ἀκατάληπτον Λόγον, ἀχρόνως ἐκλάμψαντα, ἐν χρόνῳ ανατέταλκας˙ οὐ ταῖς ἀκτῖσι Παρθένε, φώτισον ἡμῶν τάς ψυχάς καί συνέτισον.
Νέκρωσον τῆς σαρκός μου, τήν ἔτι ζῶσαν κακίαν, ζωήν ἡ γεννήσασα τήν ἀληθῆ Πανάχραντε καί τῶν παθών καί πταισμάτων, βράβευσον ἁγνή τῷ σῶ δούλῳ τήν λύτρωσιν.
Πῥέπει σοι Θεοτόκε, τῶν ἐγκωμίων ὁ λόγος, ἀεί ενεργούμενος˙ ἀλλ’ ἡμεῖς δυσωποῦμεν σε, σῶσον ἐκ πάσης τοῦ βίου, θλίψεως ἁγνή τούς ἐν σοι καταφεύγοντας.
ᾨδὴ γ’. Ὁ κατ’ ἀρχάς τούς οὐρανούς.
Ἀποδιδούς τάς ὀφειλάς, δουλοπρεπῶς εὐγνωμόνως, τῶν χαρίτων Δέσποινα τῶν σῶν, θερμῶς ἀνυμνῶ σε Μῆτερ ἄχραντε, Λόγου τοῦ πάντων Λυτρωτού˙ ἀλλά καί νῦν ἐξελοῦ με, τῶν κατά τόν βίον περιστάσεων.
Νενεκρωμένον τόν Ἀδάμ, ἐκ παραβάσεως πάλαι, τῆς βελτίω Πάναγνε ζωῆς, τόν ζωαρχικόν τεκοῦσα Δέσποινα, Λόγον ἠξίωσας σαφώς˙ ἀλλά καί νῦν με θανάτου, τοῦ τῆς ἁμαρτίας ἐλευθέρωσον.
Τραχηλιάσας τῆς σαρκός, ὁ ἐμπαθέστατος νόμος, νῦν συνθλίβει τόν πνευματικόν, καί πρός χαλεπάς τόν νοῦν μου Πάναγνε ἐπιθυμίας συνωθεί˙ ἀλλ’ ἀπαθείας εἰρήνην, βράβευσόν μοι θᾶττον σαῖς ἐντεύξεσιν.
Ἀνερμηνεύτως ἐν γαστρί, τόν συνοχέα τῶν ὅλων, συλλαβοῦσα γηγενῶν οὐσίαν ἔλυσας, ἐκ τῆς τοῦ ᾄδου κατοχής˙ ἀλλά καί νῦν πολυπλόκους, ἄρκυς τῶν φθονούντων με διάρρηξον.
ᾨδὴ δ’’. Ὁ πατρικούς κόλπους.
Νυκτομαχώ ζόφῳ τῶν δεινῶν, ἀμαυρωθείς τόν λογισμόν ὦ πύλη φωτός, ταῖς σαῖς αἴγλαις με καταύγασον, καί τῆς χαλεπότητος ἐξελοῦ συντόμως τῶν θλίψεων.
Ἀμαρτίων πλήθει συσχεθείς, καί ταῖς σειραῖς τῶν πειρασμῶν σφοδρῶς πεδηθείς, τήν σήν Δέσποινα βοήθειαν, νῦν ἐπικαλούμενος, λυτρωθείην πάσης κακώσεως.
Συναγωγάς φαύλων καί δεινῶν, καί πονηρῶν καί φθονερῶν ἀνθρώπων βουλάς, διασκέδασον Πανύμνητε, καί πάσης με λύτρωσαι, συμφοράς τοῦ βίου καί θλίψεως.
Στραγγαλιάς λόγων τῶν ψευδῶν, καί συσκευάς τάς κατ’ ἐμοῦ τῷ ξίφει τῶν σῶν, πρεσβειῶν σύγκοψον Δέσποινα καί θᾶττον διάλυσον, καί παντοίας ῥῦσαι με θλίψεως.
ᾨδὴ ἕ’. Νύξ ἀφεγγής.
Ἀκαταμάχητον τεῖχος ὑπάρχουσα πιστῶν, σκέπη γενοῦ τῷ δούλῳ σου, καί ἀπό πάσης σφοδρᾶς Παρθένε, ῥῦσαι με λύπης καί κακώσεως.
Νοσηλευόμενος σφόδρα, καί κατ’ ἀμφοῖν χαλεπῶς, κεκακωμένος Πάναγνε, ψυχῆς τήν ῥῶσιν ἐκ σου δεξαίμην, ταῖς σαῖς πρεσβείαις καί τοῦ σώματος.
Ἕν τῷ πελάγει Παρθένε, τῶν οἰκτιρμῶν σου καί νῦν, προσπευφευγώς ὁ δοῦλος σου, τῆς συνεχούσης βουλῆς ἀδίκου, ἐκλυτρωθείην καί κακώσεως.
Ὗπερφερές σου τό κλέος, τῶν πρεσβειῶν πανταχοῦ, Παρθενομῆτορ άχραντε˙ δι’ ὤν καί νῦν με παντοίας, ῥῦσαι τῆς ἐν τῷ βίῳ περιστάσεως.
ᾨδὴ ς’. Ναυτιῶν τῷ σάλω.
Λαλιαί καί λόγοι, πάντων σε πιστῶν εὐφημοῦσιν, ὡς ὅλον τό ὄφλημα τῶν ἀνθρώπων, τῷ τοκετῷ σου σαφῶς αποτίσασαν˙ ἀλλά καί τανῦν τόν ὑμνῳδόν σου, πρόσδεξαι καί ῥῦσαι, πειρασμῶν καί θλίψεων.
Ὁδυνώμενόν με, καί ταῖς τῶν παθών καί πταισμάτων, ἀκάνθαις κεντούμενον, καί ζητοῦντα τήν παρά σου θεραπείαν Πανάχραντε, πάσης ἀλγηδόνος τε καί λύπης, λύτρωσαι καί ῥῦσαι πειρασμῶν καί θλίψεων.
Γηγενών τήν φύσιν, εἰς τόν οὐρανόν Θεοτόκε, προδήλως ἀνήγαγες, γεγονυίᾳ τοῦ βασιλέως τῆς δόξης παλάτιον˙ διό με βυθοῦ πολλῶν πταισμάτων, καί τῶν πειρασμῶν καί παθών με ἀνάγαγε.
Σαρκωθέντα Λόγον, ὑπέρ νοῦν καί λόγον Παρθένε, ἁγνή ἀπεκύησας δία λόγου, τῆς ἀλογίας ἡμᾶς λυτρωσάμενον˙ ὅθεν λόγοις θείοις σε ἀπαύστως, ἀνυμνολογούμεν καί πιστῶς δοξάζομεν.
Κάθισμα. Αὐτόμελον.
Θεοτόκε Παρθένε ἀμίαντε, τόν Υἱόν σου δυσώπει σύν ταῖς ἄνω δυνάμεσι, συγχώρησιν πταισμάτων, ἐμοί πρό τοῦ τέλους δωρήσασθαι, τῷ πιστῶς σε δοξάζοντι.
ᾨδὴ ζ’. Οἱ ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός.
Ὦραϊσμένη κροσσωτοῖς, τῆς ἁγνείας ἄχραντε Κόρη, ψυχῆς ἐμῆς νῦν μετάβαλε, τῆς κακίας τό αἶσχος, πρός θεῖον κάλλος εὐλογημένη Δέσποινα, προστασίᾳ τοῦ γένους ἡμῶν.
Νεανιεύονται καί νῦν, ἐριννύες δαίμονες ἄγαν, καί πῦρ παθών μοι προσάπτουσιν˙ ἀλλά μᾶλλον ταῖς αἴγλαις τούτους εἰς τέλος, τῶν οἰκτιρμῶν σου συμφλέξον, προστασία τοῦ γένους ἡμῶν.
Ὗπέρ ἡμῶν τόν σόν Υἱόν, ἱκετεύειν ἄχραντε Μήτηρ, Θεοῦ μή παύσῃ τό σύνολον, δία τῶν πρεσβειῶν σου τῶν ἀνθρωπίνων, ἐξαιρουμένῃ θλίψεων, καί δεινῶν τούς ἱκέτας σου.
Ἀπό παθών ἡμᾶς ἁγνῇ, τυραννίδος λύτρωσαι πάντας, ὡς ἀν σῳζόμενοι ψάλλωμεν, τῷ Υἱῶ καί Θεῶ σου Παρθενομήτορ˙ εὐλογητός εἰ κράζοντες, ὁ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν.
ᾨδὴ ἡ’. Τόν ὄντως ὄντα Θεόν.
Νὁμάδες ὄντως παθών, καί πολυτρόπων κυκλοῦσι Δέσποινα, δεινῶν τόν σόν ἱκέτην, ἀλλά λύτρωσαί με παντοίας ἐπηρείας.
Ἕλθέτω νῦν ἐφ’ ἡμᾶς, ἡ κραταιά σου παλάμη Δέσποινα, καί τῆς προσδοκωμένης ἀνθρωπίνης λύπης, ἡμᾶς ἐκλυτρωσάτω.
Παγίδας τῶν πονηρῶν, καί κακοβούλων ἀνθρώπων, σύντριψον ἁγνῇ Θεοκυήτορ, καί τόν σόν ἱκέτην δεινῶν παντοίων ῥῦσαι.
Τἤν μόνην οὖσαν πιστῶν, λιμένα θεῖον Μαρία Πάναγνε, λιτάζω σε ῥυσθῆναι, τῆς ἐν τῆ θαλάσσῃ τοῦ βίου πικράς ζάλης.
Ὁ Εἱρμός.
Τόν ὄντως ὄντα Θεόν, καί τῆς τῶν πάντων οὐσίας αἴτιον, Χριστόν ὑπερυψοῦμεν, καί δοξολογούμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Τήν ὑπέρ φύσιν Μητέρα.
Ἀποσκισρτήσας ὡς πῶλος, τῶν ἐντολῶν τοῦ Δεσπότου, κημῶ σου τῶν πρεσβειῶν ἀνθελκυσθείην, Πάναγνε πρός ὀδούς, τῆς σπουδίας καταστάσεως.
Κατολοφύρομαι σφόδρα, κατολισθαίνων ἀβούλως, πρός πράξεις τάς πονηρᾶς τῆς ἁμαρτίας, λύτρωσαι τῆς τροπῆς, Θεοτόκε με τῆς χείρονος.
Ίἄμα πρώην δειχθεῖσα τῆς ἀνθρωπίνης οὐσίας, ἰάσω τήν συντριβήν Ἀδάμ καί Εύας˙ ἴασαι δε κάμε, Θεοτόκε σαῖς ἐντεύξεσιν.
Σώφρονα νοῦν μοι παράσχου, καί καθαράν καρδίαν, καί γνώμην προσεκτικήν˙ ἶνα φυλάττω Δέσποινα, τάς σεπτάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.
Προσόμοια. Οὑκ ἔτι κωλυόμεθα.
Χαἶρε Θεόν, ἀφράστως ἀποτεκοῦσα, τόν θεώσαντα, τῆ αὑτοῦ καταβάσει Κόρη τόν ἄνθρωπον.
Χαἶρε παντός τοῦ κόσμου, δεδοξασμένη καταφύγιον, καί Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων ἔξοχον ἄκουσμα.
Χαἶρε τό φώς τοῦ κόσμου, Παρθενομῆτορ, ὑπέρ ἔννοιαν καί αρρήτως, εὐλογημένη σαρκί κυήσασα.
Ὅτι βοήθειαν ἄλλην, πλήν σου οὑκ ἔχω ὁ ἱκέτης σου, σοι προσπίπτω Θεοκυήτορ, δωρεάν σῶσον με.
ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ.
ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος βαρύς. Νεύσει σου.
Πρώτον παθών νοσήσας, ἐν τοῖς ὑψίστους ὁ δαίμων, τήν κακίστην οἴησιν, ὑπερηφάνως πέπτωκε˙ σύ οὑν Πανύμνητε Κόρη, ταύτης ἡμᾶς ῥῦσαι ταπεινώσει φρουρήσασα.
Λόγοι τῆς βλασφημίας, καί ἐννοιῶν ἀκαθάρτων, πηγάζουσι Πάναγνε ἐκ μόνης τῆς οἰήσεως, σύ οὑν δρόσῳ τοῦ ἐλέους, ψῦξον τῶν κακῶν μου, ἀγαθῇ τά ῥεύματα.
Μέγας τῆς ἀκτησίας ὁ ἀναφαίρετος πλούτος˙ Χριστοῦ γάρ πτωχεύσαντος, οὕτω τόν βίον, ἰθύνειν Κόρη, καί ἡμεῖς παρ’ αὑτοῦ διδασκόμεθα.
Ρείθροις τοῦ Ἰορδάνου, ἀνακαινίσας τήν φύσιν, Χριστός Θεονύμφευτε, ἡμῖν δέδωκε βάπτισμα, ὅπερ μολύνοντες οἷμοι! δία τοῦ δακρύων βαπτισμοῦ καθαιρόμεθα.
ᾨδὴ γ’. Ὁ κατ’ ἀρχάς τούς οὐρανούς.
Τἡ μετανοίᾳ πάν κακόν, καί πάν ἁμάρτημα εἵκει, Θεοτόκε πάντων ἡ ἐλπίς, αὑτῆς ταῖς ὀδοῖς ἡμᾶς κατεύθυνον, ὅπως τούς σχόντας δι’ αὑτῆς ἁμαρτημάτων τήν λύσιν, τύχωμεν μετρίως μεμησάμενοι.
Ἕν μετανοίᾳ ὁ λῃστής, ἐν στεναγμοῖς ὁ τελώνης, ἐν δακρύοις πόρνη τόν Θεόν, καλῶς Θεοτόκε εξιλάσαντο˙ ἐγώ δε μόνην τήν εἰς σε, ἐπικαλοῦμαι ἐλπίδα, δι’ ἦς τῆς βασάνου λυτρωθήσομαι.
Κλίμαξ ἤν εἶδεν Ιακώβ, αὑτῇ ὑπάρχεις Παρθένε˙ προετύπου δε τῶν ἀρετῶν, τήν τάξιν, τήν πρᾶξιν καί επίβασιν˙ ἦς ἐπιβαίνειν καί ἡμᾶς, δία τῆς πέμπτης βαθμίδος, δίδου τάς αἰσθήσεις ἐκκαθαίροντας.
Προϊστορών ὁ Γεδεών, τό σόν μυστήριον Κόρη, ἐπί πόκον εἵλκυσε ποτέ, οὐράνιον δρόσον˙ ἀλλά σύ κάμοι, δρόσον δακρύων ἐκ Θεοῦ, καταπεμφθῆναι δυσώπει˙ ὅπως πλήσω πόκον τόν τοῦ Πνεύματος.
ᾨδὴ δ’’. Ὁ πατρικούς κόλπους.
Ἡ παμφαής καί χαροποιός, καί ῥιπτικῇ τῶν μολυσμάτων ἄχραντε, ἡ τοῦ πένθους κλῆσιν ἔχουσα ἐργάτις εὐφρόσυνος, γένοιτο ἐμοί φυλακτήριον.
Νεανικώς πᾶσαν τοῦ θυμοῦ, ὀργῆς πικρίαν ἐκδιώκει Πάναγνε, κατανύξεως τό δάκρυον˙ ὅπερ ὡς ἱμάτιον, κάμε ἐνδυθῆναι δυσώπησον.
Λόγοι σοφῶν λέγουσι τρανώς, ὡς οὐδενί τῶν πάντων ἄλλῳ χαίρει Θεός, ὡς ἀνθρώπου ἀμαρτήσαντος, διορθώσει Πάναγνε˙ δία τοῦτο σύ με διόρθωσον.
Ὗποπεσών πταίσμασι πολλοῖς, ἐξαπορῶ ποῖον θρηνήσω πρότερον˙ ἀλλά πάντων ἐκλαθόμενος, πρός σε Θεονύμφευτε, τήν θερμήν προσφεύγω ἀντίληψιν.
ᾨδὴ ἕ’. Κύριε ὁ Θεός μου.
Ἕφή τό θεῖον στόμα, ἡ αὐτοαλήθεια ὅτι ψεύστης, μόνος ὁ διάβολος˙ τό ψεῦδος οὑν φύγωμεν, ἶνα ταῖς λιταῖς τῆς Πανάγνου, ἀληθείας τέκνα γενώμεθα.
Ἕφή Χριστός τῷ Πέτρῳ, ἑβδομηκοντάκις ἑπτά διδόναι, συγχώρησιν πταίσασιν˙ ἐμοί Θεονύμφευτε, πρέσβευε λοιπόν συγχωρήσαι, ὅταν ὡς Κριτῇ παραστήσωμαι.
Ίδίον τοῦ Δεσπότου, ἀγαθότης ἔλεος εὐσπλαγχνίας, οἰκτείρει ὡς εὔσπλαγχνος, συγχωρεῖ τά πταίσματα˙ καί ὡς ἀγαθός προνοεῖται, τοῦ σωθῆναι πάντας Θεονύμφευτε.
Δέσποινα Θεοτόκε, ἡ σεσαρκωμένον τόν Ποιητήν μου, καί πλάστην γεννήσασα, μή ἐγκαταλίπῃς με˙ καί τῆς σής μή με ἀπομέμψης, πόρρω ἀντιλήψεως δέομαι.
ᾨδὴ στ’. Ναυτιῶν τῷ σάλω.
Ἡ πληθύς Ἀγγέλων, καί τῶν Χερουβείμ καί τῶν Θρόνων, καί πᾶς νοερός σε διάκοσμος Θεομῆτορ, ὡς ὑπερτέραν αὑτῶν μεγαλύνουσιν˙ ἡμεῖς δε οἱ γήινοι καί κάτω, ἄφεσιν πταισμάτων, παρά σου αἰτούμεθα.
Ὁυρανών ὑπάρχεις, καί πάσης τῆς γῆς πλατυτέρα, καί πάντων κτισμάτων αγιωτέρα˙ καί τίς ἰσχύσῃ ἀξίως ὑμνῆσαι σου ὅμως τήν προαίρεσιν μου δέχου, καί πταισμάτων δίδου μοι ἁγνῇ συγχώρησιν.
Ὅμμα κεχυμένον, καί τοῖς ὁρατοῖς λελυμένον, τόν νοῦν οὑκ ἀφίησι τοῦ προβαίνειν, εἰς ὑψηλά θεωρίας κινήματα˙ μᾶλλον κατασπᾷ Θεοκυήτορ, πρός τά τῆς σαρκός πολυσχιδῆ παθήματα.
Σολομών προγράφει, ἐν τῆ τῶν ἀσμάτων πυκτίδι, νυμφίου καί νύμφης δραματουργίαν, τήν τοῦ Θεοῦ καί ψυχῆς δηλῶν ένωσιν˙ οὕτω συναφθῆναι με δυσώπει, τῷ ἐκ σου ασπόρως προελθόντι Πάναγνε.
Κάθισμα. Ὁ καρπός τῆς κοιλίας.
Οὐδαμῶς ἀλλαχόθεν ἐλπίζομεν, τήν ἡμῶν σωτηρίαν εὑρίσκειν Παναμώμητε, εἰ μή ἐκ σου τῆς βοηθείας τάχος επιτύχομεν˙ διό σε μεγαλύνομεν.
ᾨδὴ ζ’. Κάμινον παῖδες.
Στόμα πρός ὕμνον, κινῶν ὁ Προφήτης, εἵλκυσε Πνεῦμα ὡς γέγραπται˙ ἐγώ δε τοῦτο ἀνοίγων ἐρεύγομαι, φλυαρίας Πάναγνε˙ ἀλλά σύ με σωφρόνισον τῷ πόθῳ σου.
Νῦξ με βαθείᾳ, συνέχει πταισμάτων, καί ἀτενίσαι οὐ δύναμαι, πρός μετανοίας τό φέγγος Θεόνυμφε˙ ἀλλά σύ διέγειρον, τῆ θερμῇ σου πρεσβεία πρός κατάνυξιν.
Ἆκαρπός ὤφθην, συκῆ Θεομῆτορ, καί δειλιῶ τήν ἀπόφασιν τῆς εκκοπής˙ ἀλλά σύ μοι μεσίτευσον, καί τήν νῦν περίοδον˙ ὅπως βάλω κοπρίας χάριν δάκρυα.
Ὦ πως ὑποίσω τό πῦρ τῆς γεέννης! Ὦ πως ἐνέγκω τόν σκώληκα! Καί τόν βρυγμόν τῶν ὀδόντων Πανύμνητε! Ἀλλά σύ με λύτρωσαι τῆ θερμή σου πρεσβεία πρός τόν Ὕψιστον.
ᾨδὴ ἡ’. Ἄφλεκτος πυρί.
Στέναξον ψυχή, καί ἐκ μέσης τῆς καρδίας, οἰκτράν φωνήν ἀνάπεμψον, καί γοεράν τῆ τοῦ Θεοῦ σου Μητρί˙ ἐλέησόν με ἁγνῇ, τόν ὑπέρ πάντας τούς βροτούς εξαμαρτήσαντα˙ ῥῦσαι γεέννης καί σκότους αἰωνίου, καί τῆς δεξιάς με ποίησον παραστάτην.
Νήφουσάν μοι δός τήν καρδίαν καί τό ὄμμα, τῆς διανοίας γρήγορον, ἐπαγρυπνοῦν καί ἐκδεχόμενον, ἐν ὤρα ἡ οὐ δοκώ, ἐν ἀωρία τε νυκτός, τόν Θεόν ἥκοντα, θείας παστάδος ἁγνή, ἀξιώσαι καιομένην, τούς τῶν ἀρετῶν τήν λαμπάδα κεκτημένους.
Γἴνου βοηθός Παρθένε Παναγία, τῷ ἐπί σοι προστρέχοντι, καί ἐκβοῶντι μετά πίστεως˙ ἐλέησον ἀγαθή, καί πρό τοῦ τέλους ἱλασμόν πταισμάτων δίδου μοι, καί ἐν τῆ ὤρα τοῦ τέλους παράσχου σωτηρίαν, καί μετά τό τέλος ἀνάπαυσιν τελείαν.
Κράτος τῆς μίας Θεαρχίας ἐν ὑπάρχει, ἀδιαιρέτως διαιρούμενον, καί ασυγχύτως συνενούμενον˙ Πατήρ αἰτία πηγή, τῶν προελθόντων ἐξ αὑτοῦ Υἱοῦ καί Πνεύματος˙ ταύτην συμφώνως, πιστοί ὑμνολογοῦμεν, καί δοξολογούμεν, εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ὁ Εἱρμός.
Ἄφλεκτος πυρί ἐν Σινᾶ προσομιλοῦσα, βάτος Θεόν ἐγνώρισε, τῷ βραδυγλώσσῳ καί δυσήχῳ Μωϋσεί˙ καί παῖδας ζῆλος Θεοῦ, τρεῖς ἀναλώτους τῷ πυρί ὑμνῳδούς έδειξε˙ πάντα τά ἔργα Κυρίου, τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Μή τῆς φθοράς.
Ῥἤματα θείων Πατέρων ἁγνή διδάσκουσι, τήν ἀποχήν τῆς κακίας εἷναι μετάνοιαν˙ εἶτα καί κάκωσιν, νηστείαν ἀγρυπνίαν, καί συντριμμόν καρδίας, πένθος τε ηγνισμένον˙ ἀ μοι δώρησαι Μητροπάρθενε.
Ἡ φοβερά τοῦ Δεσπότου ἡμέρα ἤγγικε, καί σύ καθεύδεις ψυχή μου˙ ὦ τῆς ἀνοίας σου! Σπεῦσον ἐγέρθητι, καί δάκρυσον ἐμπόνως καί κρᾶξον τῆ Παρθένω˙ ἡ τόν Χριστόν τεκοῦσα, Θεοτόκε μου σύ με οἴκτειρον.
Τοὐ βίου ἄρτι ψυχή μου ἡ νύξ προέκοψεν, ἡ δε φρικώδης ἡμέρα τῆς ἐξετάσεως, τῶν πεπραγμένων σοι, ἐγγίζει πλησιάζει˙ φοβήθητι τό βῆμα ὦ μέλλεις παραστήναι˙ διό κρᾶξον σῶσον με Δέσποινα.
Σὗ μου προστάτις ὑπάρχεις καί καταφύγιον, σύ ἀγαλλίαμα Κόρη καί θεῖον καύχημα˙ σύ τοίνυν ρύσαί με ἐκ πάσης ἁμαρτίας, ὀργῆς θανατηφόρου, καί βλάβης καί κινδύνων, καί μελλούσης φρικτῆς κολάσεως.
Προσόμοια. Σἥμερον γρηγορεῖ.
Χαῖρε ῥοδωνιά ἡ ἡδύπνους, ἡ ἐκ καλύκων βλαστήσασα, Παρθενίας ῥόδον, ἐρυθρόν ευώδες˙ χαῖρε κρίνον θεῖον, ἐξ οὐ ὁ τά κρίνα, τοῦ ἀγροῦ ποικίλας, στολήν τήν ανήθευτον, σαρκός περιεβάλετο, πορφύραν ἀποκρύπτουσαν Σολομονικήν, χαῖρε ἄνθος, πάσης χροιάς ποικιλώτερον.
Χαἶρε βασιλίς τῶν βασιλίδων, ἡ βασιλέα γεννήσασα, τῶν βασιλευόντων˙ οὐ ἡ βασιλεία, βασιλεία πέλει, πάντων τῶν αιώνων˙ χαῖρε τοῦ θανάτου, βασίλειον νικήσασα, καί ζωῆς ἀνοίξασα, βασιλείας πρόξενον˙ βασιλεῖς ἤν σέβονται, χαῖρε Μαριάμ παντοβασίλισσα.
Χαἶρε κουφοτάτῃ νεφέλῃ, ἡ τό γεῶδες τοῦ σκήνου σου, καί βρῖθον ἐξ ἄκρας ἁγνείας πλουτοῦσα, ἀερῶδες κοῦφον λεπτότατον Κόρη, ἐν ἡ Χριστός καθίσας, Ἠσαΐας ὡς ἔφησε, κατέβη εἰς Αἴγυπτον, καί ταύτης χειροποίητα εἴδωλα συνέτριψε, καί εἰς θείαν γνῶσιν μετερρύθμισε.
Πλήρωσον τήν καρδίαν μου Κόρη, κατανύξεως δέομαι, δός καί τῆ ψυχή μου σωτήριον πένθος˙ τόν θυμόν μου τρέψον κατά τῶν δαιμόνων, πᾶσαν μου τήν ἔφεσιν μετάθες πρός τόν Κύριον, προσευχαῖς σχολάζειν με ἐνίσχυσον πάντοτε, ὅπως δία σου ζωῆς τύχω, καί τῆς θείας λαμπρότητος.
ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΥΧΑΪΤΩΝ.
ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος βαρύς. Νεύσει σου.
Κλίνη με ῥαθυμίας, ἀνακείμενον Κόρη, ἁμαρτιῶν πολυτρόπων, αὑτῇ ἐξανάστησον, ῥῶσιν θείαν βραβεύουσα˙ ὅπως Πάναγνε δοξάζω, μεγαλείᾳ τά σά ὡς ὄντως ὑπερένδοξε.
Ίἄσαι τῆς ψυχῆς μου, τήν συντριβήν Θεοτόκε, ἐχθρός ἤν ἐσπάραξε, τῆς ἡδονῆς τῷ δελέατι, θείοις φαρμάκοις χρωμένῃ, τῆς σής εὐσπλαγχνίας ἁγνῇ καί δυνάμεως.
Στήσον τάς καταιγίδας, τῶν ἡδονῶν καί παθών μου, τῆ αὔρα τῆς θείας σου πρεσβείας παναμώμητε˙ ὅπως ἐν γαλήνῃ καρδίας σου δοξολογώ τήν ἀνείκαστον δύναμιν.
Δόξα τῆς οἰκουμένης, δεδοξασμένῃ Παρθένε, Θεόν ὑπερένδοξε ἐνδόξως ἡ γεννήσασα, δόξης ἀξίωσον θείας, τούς ὡς Θεοτόκον ἀεί σε δοξάζοντας.
ᾨδὴ γ’. Ὁ κατ’ ἀρχάς τούς οὐρανούς.
Ὁ Ιωσήφ κεκρατηκώς, τῆς ἀκολάστου Δεσποίνης, τήν ἀθέσμων πάλαι ἡδονῶν, λαμπρός βασιλεύς Αἰγύπτου γέγονεν˙ ἐγώ δε σώματος πολλοῖς, πάθεσιν εἴξας ἀφρόνως, ὑπό ἁμαρτίας βασιλεύομαι.
Θεογεννήτορ Μαριάμ, τῆς νοητῆς με Αἰγύπτου, καί δουλείας τῆς τοῦ πονηροῦ, ἐξάρπασον σύ θαλάσσας τέμνουσα, τῶν πονηρῶν μου ἐννοιῶν, καί ὄρει τῆς μετανοίας, ἐνδιαβιβάζουσα καί σῴζουσα.
Δραπέτης θείων ἐντολῶν, ἄφρονι νώ ἐγενόμην, καί ὑπῆρξα δοῦλος ἡδονών˙ δι’ ὤν τῆς ψυχῆς τό κάλλος ἔσβεσα, καί ἡμαυρώθην αγαθή˙ μεσίτης δε μι φανεῖσα, σύ ἀντιποιήθητι τοῦ δούλου σου.
Μεμολυσμένος ἡδοναῖς, σε τήν ἀμόλυντον Κόρην, ἱκετεύω ρύσαί με παντός, σαρκός μολυσμοῦ καί καθαρτήριον, πένθος μοι δός διηνεκές, καί τῆς φλογός τῆς γεέννης, δάκρυον σβεστήριον παράσχου μοι.
ᾨδὴ δ’’. Ὁ πατρικούς κόλπους.
Τἤν ἐκλεκτήν μόνην ἐκ πασῶν, τῶν γενεῶν πρό πάσης κτίσεως Θεώ˙ τό τῆς φύσεως καλλώπισμα, τό ἄνθος τό τίμιον, τήν Παρθένον Κόρην ὑμνήσωμεν.
Ὁ φωτισμός καί ὁ γλυκασμός, τῶν πεποιθότων ἐπί σοι Πανύμνητε, χαρμονῆς τήν πολυώδυνον καρδίαν μου πλήρωσον, τελειώσασα αὑτῆς τά αἰτήματα.
Τἤν σήν ῥοπήν δεῖξον ἀγαθή, ἐπί τόν δοῦλον σου ἡ ἁγνῇ Πανάμωμε, τόν ἐλπίζοντα εἰς σε ἐκ ψυχῆς, καί σε προσκαλούμενον, τήν ἐλπίδα πάντων καί καύχημα.
Νύμφη Θεοῦ πρόσδεξαι ἐμοῦ, τάς ἱκεσίας καί ἐκ πάσης θλίψεως, ἐπηρείας καί κακώσεως, καί κινδύνων λύτρωσαι, τόν ὑμνοῦντα πόθῳ τόν τόκον σου.
ᾨδὴ ἕ’. Κύριε ὁ Θεός μου.
Νοὑν τόν εκσορπισμένον, τόν ἐμόν συνάγαγε Θεοτόκε, καί βλέπειν με ποίησον τά οἰκεία τραύματα, καί θρηνεῖν καί στένειν ἐν τούτοις, τῶν δε ἀλλοτρίων ἀπέχεσθαι.
Ὁμβρισόν μοι ῥανίδα, συμπαθείας Κόρη Θεοκυήτορ, καί τάς ἁμαρτίας μου τάς πολλάς ἐξάλειψον, καί τῶν πληγῶν οὐλάς τε καί τύπους, ἰατρόν τεκοῦσα ἀφάνισον.
Ἤλιον ἡ τεκοῦσα, τῆς δικαιοσύνης κούφη νεφέλη, τά νέφη διάλυσον τά τῆς ῥαθυμίας μου, καί πρός μετάνοιαν αἰθρίαν, δία προθυμίας με ἴθυνον.
Ἆνώ τῆς διανοίας, ἐπί σε τό ὄμμα ἤρα καί κράζω˙ ἐλέησον Δέσποινα, ψυχήν πρός σε βλέπουσαν˙ καί εἰς τό μέγα σου ἔλεος ἐλπίζουσαν.
ᾨδὴ στ’. Ναυτιῶν τῷ σάλω.
Ναυαγίω μέσον, περιπεπτωκώς τοῦ πελάγους, τοῦ βίου κατέδυσα τήν ὁλκάδα, τήν ψυχικήν ἁγνή καί προσαπώλεσα, πᾶσαν τῶν καλῶν τήν ευπορίαν˙ ἀλλ’ ἐξ ἀπωλείας με βυθοῦ ἀνάγαγε.
Νοητού θηρός με, κήτους ψυχοφθόρου Παρθένε, ἐξάγαγε δόομαι, ἐκ κοιλίας ᾄδου κραυγῆς μου, ἀκούσασα Δέσποινα, καί ἔλθοι πρός σε ἡ προσευχῇ μου˙ ὅσα τε ηὐξάμην ἀγαθῇ ἀπόδος μοι.
Ἕμβολαίς πταισμάτων, καί ταῖς προσβολαῖς τῶν κυμάτων, τοῦ βίου χειμάζει με καί στροβεῖ με, ἀλλεπαλλήλων ἀνέμων αντίπνοια˙ ῥῦσαι κυβερνήτου Θεοῦ Μήτερ,εκ θανατηφόρου τήν ψυχήν μου κλύδωνος.
Σκοτεινήν τοῦ ᾄδου γῆν τήν γνοφεράν καί ζοφώδη˙ γῆν σκότους ὡς γέγραπται αἰωνίου, καί ἀφεγγῆ ἐν ἤ φέγγος οὑκ ἔστιν οράν˙ καί ζωήν βροτῶν ἐκεῖ ἰδέσθαι, Δέσποινα ἐλπίζων ἐπί σε μή ἴδοιμι.
Κάθισμα. Αὐτόμελον.
Ἀσπόρως συνέλαβες ἐν μήτρᾳ σου Παρθένε Θεοτόκε, τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ καί Πατρός˙ ὀν ἀπαύστως ἱκέτευε, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
ᾨδὴ ζ’. Κάμινον παῖδες.
Ὅμβροις δακρύων κατάρδευσον Κόρη, τήν χερσωθείσαν καρδίαν μου, καί τῆς ψυχῆς μου τάς αὔλακας μέθυσον, δία κατανύξεως, ἀρετῶν τά γεννήματα πληθύνουσα.
Νύκτα καθάπερ, παρῆλθον τόν βίον, ἔργα νυκτός ἐργαζόμενος, ὁ σκοτεινός τήν ψυχήν, ἀλλά φώτισον φωτί με πρεσβειών σου, ἡ τεκοῦσα τό θεῖον φώς Πανύμνητε.
Ὁρμαῖς ἀσχέτοις, πρός τήν ἁμαρτίαν, ὐποσυρόμενος πάντοτε, καθάπερ δοῦλος ἐκτελῶ τό πρόσταγμα, τῆς σαρκός Πανάχραντε, τῆς πικρᾶς τυραννίδος ταύτης ῥῦσαι με.
Ποικιλοτρόπως ὁ δόλιος ὄφις, ἀεί ἐμοί ἐπιτίθεται, ἐν ἡδοναῖς τε καί λύπαις ταράσσων με˙ ἀλλά σύ στερέωσον, ἐπί πέτραν ἁγνῇ τῆς ἀπαθείας με.
ᾨδὴ ἡ’. Ἄφλεκτος πυρί.
Σἕ τό καθαρόν καί λαμπρόν καί φωτοφόρον, τοῦ Ἰησοῦ παλάτιον, καί λογικόν τοῦ Λόγου σκήνωμα˙ τήν ἔμψυχον κιβωτόν, τήν πλατυτέραν οὐρανοῦ, καί ἀνωτέραν τῆς γῆς πάντιμε Κόρη, ὑπέραγνε Μαρία, ἱκετεύω σῶσον τήν ταπεινήν ψυχήν μου.
Δὦρον παρ’ ἡμῶν ἡ δοθεῖσα τῷ Δεσπότῃ, ὡς ἀπαρχῇ τῆς φύσεως, τάς ἱκεσίας ἡμῶν Πάναγνε, προσδέχου δῶρα τερπνά, ἀντιπαρέχουσα ἡμῖν τήν σήν βοήθειαν˙ ὅπως ἐν πίστει καί πόθῳ προσκυνῶμεν, σε καί τόν Υἱόν σου εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ὗπό τῆς αὑτοῦ ὁ Υἱός σου Θεοτόκε, ὡς ἀγαθός καμπτόμενος, φιλανθρωπίας σε παρέσχετο, βοήθειαν κατ’ ἐχθρῶν, καί ἰατρεῖον τῶν παθών, τοῖς πίστει κράζουσι˙ πάντα τά ἔργα τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Φάνηθί μοι νῦν ἐν κινδύνοις προστασία, ἐν συμφοραῖς ἀνάψυξις, ἐν περιστάσεσι βοήθεια, ἐν νόσοις παντοδαπαῖς ἰαματόβρυτος πηγή, καί θεραπείᾳ παθών, πᾶσαν διώκουσα βλάβην ἐξ ἐμοῦ Θεοτόκε, ἶνα σε δοξάζω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ὁ Εἱρμός.
Ἄφλεκτος πυρί ἐν Σινᾶ προσομιλοῦσα, βάτος Θεόν ἐγνώρισε, τῷ βραδυγλώσσῳ, καί δυσήχῳ Μωϋσεί˙ καί παῖδας ζῆλος Θεοῦ τρεῖς ἀναλώτους τῷ πυρί ὑμνῳδούς, έδειξε˙ πάντα τά ἔργα Κυρίου, τόν Κύριον ὑμνεῖτε καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ’. Μή τῆς φθοράς.
Μἡ συληθεῖσα τόν πλοῦτον τῆς παρθενίας σου, Μήτηρ σαρκί ἀνεδείχθης τοῦ Παντοκράτορος, νύμφη ἀπείρανδρε, Παρθένε Θεοτόκε, ἐκτρέφουσα ὡς βρέφος, τόν τρέφοντα ὡς πλάστην, πάντα κόσμον καί ἁγιάζοντα.
Ἡ τοῦ ἀδύτου ἠλίου τῆς δόξης πάμφωτε, ἀνατολῇ ἐξ ἦς πάντες ὐπερηυγάσθημεν, φέγγει τῆς γνώσεως τῆς θείας ἀληθείας, Κυριώνυμε Κόρη, φώς τῶν ἐμῶν ὀμμάτων, μή παρίδῃς με τόν ἱκέτην σου.
Φιλαμαρτήμων ὑπάρχων, τρέμω καί δέδοικα μήπως ἐξαίφνης, τό τέλος τοῦ βίου φθάσῃ με, ἄχραντε Δέσποινα, ἡ πάντων προστασίᾳ, τῶν καταπονουμένων, τρόποις με μετανοίας, βελτιώσαι νῦν παρακλήθητι.
Ἀμαρτίων με τῷ κρύει καταπηγνύμενον, τῆς εὐσπλαγχνίας σου θέρμη Δέσποινα θέρμανον, καί πρός ἀγάπησιν, θερμήν τήν τοῦ Υἱοῦ σου, διέγειρον ὡς ἀν σε θερμῇ τῆ διαθέσει, μεγαλύνω θερμῶς ὁ δοῦλος σου.
Προσόμοια. Οὑκ ἔτι κωλυόμεθα.
Χαἶρε ἡ θείᾳ σκέπῃ καί προστασία τῶν τιμώντων σε, ὡς Ὑψίστου Θεοῦ Μητέρα, χαῖρε πανάσπιλε.
Χαἶρε δι’ ἦς, ὁ ᾄδῃς ἀπενεκρώθη, καί ὁ θάνατος ἠφανίσθη Θεογεννήτορ, καί ὁ Ἀδάμ σέσωσται.
Χαἶρε πιστῶν τό καύχημα Παναγία, χαῖρε Δέσποινα ἡ Θεόν σωματωθέντα σαρκί κυήσασα.
Στενάζοντά με δέξαι ὡς ἐλεήμων, καί ἐλέησον ὡς τόν τελώνην ταῖς τῆς Μητρός σου λιταῖς.
ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ.
ᾨδή ἆ’. Ἠχός βαρύς. Τῷ συνεργήσαντι Θεῷ.
Θείω φωτί σου ἀγαθῇ, αυγασόν μου τάς φρένας· ὅπως βοήσω σοι πιστῶς, ᾠδήν χαριστήριον Μαρίᾳ πολυύμνητε.
Ἡ ὁὗρανώσασα ἡμῶν, τἡν γεώδη οὐσίαν· χαῖρε πανάσπιλε Ἀγνή, Κυρίᾳ καί Δέσποινα τοῦ Κόσμου χαῖρε ἄμωμε.
Χαῖρε ἡ πύλη τοῦ θεοῦ· χαῖρε Ἄχραντε Μῆτερ· χαῖρε νεφέλῃ φωτεινῇ, βροτῶν καταφύγιον, Παρθένε χαῖρε Πάνσεμνε.
Χαῖρε Παράδεισε τρυφῆς, ξύλου φέρουσα μέσον, οὐ οἱ μετέχοντες βροτοί, πρός ζωήν ἀνώλεθρον, σαφῶς διαβιβάζονται.
ᾨδή γ’. Ἐστερεώθη τῇ πίστει.
Χαῖρε ἀστήρ ἐν τῷ κόσμῳ τόν ἥλιον ἐμφαίνων, χαῖρε ἀπόρθητον τεῖχος, τοῖς πίστει βοῶσιν· Ἅγιος εἰ Χριστέ, καί σε ὑμνεῖ τό πνεῦμα μου.
Χαῖρε παστάς φωτοφόρε, τοῦ μόνου βασιλέως· χαῖρε ἤ σκέπη τοῖς πόθω βοῶσι Παρθένε, Ἅγιος εἰ Κύριε, ὁ σῴζων τάς ψυχάς ἡμῶν.
Σβέσον παθών μου τό σκότος, Ἁγνῇ Θεοκυήτορ, καί φώτισόν με φωτί σου, πιστῶς μελῳδοῦντι· χαῖρε κόσμου γέφυρα, καί μέγα ἱλαστήριον.
Ἐστερεώθην τόν θεῖον, τόκον ἐπιγνούς σου, καί προστασίαν Παρθένε πλουτῶ σε κραυγάζῶν· χαῖρε πολυύμνητε Μαρίᾳ πάντων Δέσποινα.
ᾨδή δ’. Ἀκήκοα τήν ἀκοήν.
Τό ἔνδοξον τοῦ φωτοδότου σκήνωμα, ἀνυμνήσωμεν λαοί, χαριστηρίοις ᾠδαῖς· χαῖρε τοῦ κόσμου, δόξα καί διάσωσμα.
Τό πάμφωτον τοῦ Ἰησοῦ παλάτιον, ἀνυμνήσωμεν πιστοί, ἀνακράζοντες τρανώς· χαῖρε Παρθένε πάντων ἐγκαλλώπισμα.
Ὁ ἔμψυχος τοῦ βασιλέως θάλαμος, χαῖρε καύχημα πιστῶν, καί Προφητῶν ἤ σφραγίς· τό τῶν Ἀγγέλων χαῖρε ἀγαλλίαμα.
Ἡδύνεται τῶν όρθοδόξων δῆμος σε, τήν Πανάχραντον ὑμῶν ὡς Θεομήτορα, σύν τῷ Άγγέλω τό χαῖρε κραυγάζων σοι.
ᾨδή ἕ’ . Οἵ ὀρθρίζοντες Λόγε.
Χαῖρε πάγκαλλε νύμφη, Πατρός τοῦ προανάρχου· χαῖρε ἄφθορε Μήτηρ, υἱοῦ τοῦ συνανάρχου· χαῖρε σκεῦος ἁγνόν τοῦ Ἀγίου Πνεύματος.
Χαῖρε σκέπη τοῦ κόσμου, Πλατυτέρα νεφέλης· χαῖρε πύρινε στῦλε, φωτίζων τούς ἔν σκότει· χαῖρε στάμνε χρυσή, τό μάννα χωρήσασα.
Χαῖρε τῶν Ἀποστόλων, τό ἀσίγητον στόμα· χαῖρε τῶν ἀθλοφόρων, τό ἀνίκητον Θάρσος· χαῖρε τῶν Ἀσκητῶν θεῖον ἀγαλλίαμα.
Χειμαζομένου σάλῳ, κυμάτων τῶν τοῦ βίου, χαράς με πρός λιμένα, ὁδήγησον Παρθένε, ἡ κόσμω τήν χαράν τέξασα τήν ἄληκτον.
ᾨδή ς’. Ὁ Ιωνάς ἐκ κοιλίας.
Χαῖρε αὐγή μυστικῆς καί θείας ἡμέρας, Πανύμνητε χαῖρε κόσμου τερπνότης· χαῖρε φωτός δοχεῖον· χαῖρε τεῖχος τῶν πιστῶν καί ὅπλον ἀρραγές.
Χαῖρε σεμνή, ἐλπίς ἀγαθῶν αἰωνίων· ἤ ἔμψυχος τοῦ Δεσπότου καθέδρᾳ· τό τῶν Άνάκτων κράτος· χαῖρε πύργε στερεέ καί κόσμου βοηθέ.
Χειμάζει με λογισμῶν τρικυμίᾳ, πρός ὅρμον με ἀληθοῦς μετανοίας, κυβέρνησον Παρθένε, ἔν γαλήνῃ συντηροῦσα τήν καρδίαν μου.
Τό τῶν πιστῶν Θεοτόκε ὕψωσον κεράς, καί τῶν ἐχθρῶν τήν όφρύν καί τό θράσος, κατάβαλε ὥς μόνη, προστασίᾳ ὑπάρχουσα πιστῶν.
Κάθισμα. Ὁ δί ἐμέ ἀνασχόμενος.
Τόν Πανοικτίρμονα Κύριον, ὑπέρ ἡμῶν έκδυσώπησον, ῥύσασθαι τάς ψυχάς ἡμῶν, ἐκ πάσης παγίδος τοῦ ὄφεως.
ᾨδή ζ’. Κάμινον καιομένην.
Χαῖρε τοῦ βασιλέως παλάτιον τερπνόν· χαῖρε βοήθεια τῶν μελῳδούντων ἄχραντε· εὐλογητός εἴ εἰς τούς αἰῶνας Κύριε, ὅ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν.
Χαῖρε τῆς εὐσεβείας ὅ πύργος ὅ στερρός· χαῖρε ἡ ἀνόρθωσις τοῖς πίστει ἀνακράζουσιν· εὐλογητός εἴ εἰς τούς αἰῶνας Κύριε, ὁ θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν.
Χαῖρε φωτεινοτάτου φωτός ἤ ἀστραπῇ· καί τοῖς ποθῶ μέλπουσι χαρά καί ἀγαλλίασις· εὐλογητός εἴ εἰς τούς αἰῶνας Κύριε, ὅ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν.
Ἐγειρόν με πεσόντα εἰς χάος συμφορῶν· δίδου χεῖρα Δέσποινα βοῶντι τῷ οἰκέτῃ σου· εὐλογητός εἰ εἰς τούς αἰῶνας Κύριε, ὅ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν.
ᾨδή ἡ’. Τόν μόνον ἄναρχον.
Ἱερωτέραν σε οὐρανίων ταγμάτων, έπιγνώσκοντες οἱ πιστοί σοι βοῷμεν· Πανύμνητε χαῖρε σκέπη τοῦ κόσμου· Παλάτιον χρυσοῦν τοῦ πάντων Βασιλέως, χαῖρε εὐλογημένη.
Ὡς ὄντως ἄφθεγκτα καί ἀπόρρητα πάντα, καί ξένα λίαν καί βοοτοῖς καί Ἀγγέλοις Πανύμνητε Θεοτόκε Μαρίᾳ, ὑπάρχει τά τῆς σής φρικτῆς κυοφορίας, ἀκήρατε Παρθένε.
Ἄλλην οὐ κέκτημαι βοηθόν ἐν ἀνάγκαις, ἐν τοῖς κινδύνοις ἑτοιμότατον ῥύστην, Πανάχραντε καί βεβαίαν προστάτιν ἐν νόσοις, ἰατρόν· χαράν καί εφροσύνην, ἐν θλίψεσι ποικίλαις.
Νεύρωσον Ἄχραντε τῆς ψυχῆς μου τόν τόκον, νενεκρωμένον ταῖς πολλαῖς ἁμαρτίαις· καί φώτισον μετανοίας τῷ φέγγει, ταῖς θείαις σου λιταῖς· ὅπως δοξολογῶ σε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ὀ Εἱρμός.
Τόν μόνον Ἄναρχον, βασιλέα τῆς δόξης, ὄν εὐλογοῦσιν οὐρανῶν αἵ δυνάμεις, καί φρίττουσι τῶν Ἀγγέλων αἵ τάξεις· ὑμνεῖτε Ἱερεῖς· λαός ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδή θ’. Τήν ὑπέρ φύσιν.
Ναός καί πύλη ὑπάρχεις, καί καθαρώτατος θρόνος, τοῦ πάντων Δημιουργοῦ εὐλογημένῃ· διό σε οἵ πιστοί, κατά χρέος δοξάζομεν.
Ἡ ἀγεώργητος χώρᾳ, ἡ τόν οὐράνιον στάχυν, ἀνθήσασα ἐπί γῆς ἀνερμηνεύτως, ἄσμασι μυστικοῖς ἐπαξίως δοξάζεται.
Σβέσον παθών μου τήν φλόγα, καί συμφορῶν τάς ἐφόδους, διάλυσον μητρικαῖς σου ἱκεσίαις· ὅπως χαρμονικώς μεγαλύνω σε Ἄχραντε.
Θεοχαρίτωτε Κόρη, ἤ προστασίᾳ τοῦ κόσμου, κατάβαλε πολεμίων τάς ἐπάρσεις, σῴζουσα λαόν, καί τήν ποίμνην σου ἄτρωτον.
Προσόμοια. Σήμερον γρηγορεῖ ὁ Ἰούδας.
Χαῖρε ἡ βύσσος ἡ λευκοτάτη, καί κεκλωσμένη Πανάμωμε, βάθος νοημάτων, ἐν τῇ διανοία, κλώσασα Παρθένε, Πνεύματος Ἁγίου· ἕξ ᾖς ἐξυφάνθη ἡ πορφυροχρυσόμικτος, ἐπωμίς σαρκώσεως, τῶν ἄνω δυνάμεων, τῷ ἰεραρχοῦντι καί τελεταρχοῦντι, Χριστῷ ὑπέρ ἔννοιαν.
Χαῖρε Ἁγνῇ Κεχαριτωμένῃ, τό χαριέστατον ὄνομα, καί πρᾶγμα Θεοτόκε· χαράς αἰωνίου, χαρίεν χωρίον, τῆς τῶν προπατόρων, ἀναίρεσις· ὡς τῆς χαράς τόν αἴτιον, Παρθένε γεννήσασα, καί χαράν βραβεύουσα, παντί τῷ σε ὑμνοῦντι, δί ᾖς οὐρανός καί γῆ χαίρουσιν.
Χαῖρε ἀπαρακλήτου ψυχῆς μου, θυμηδεστάτη παράκλησις· Χαῖρε ἡ γλυκείᾳ, καί πρωινῇ δρόσος· τό εὔκρατον χαῖρε, καί γαληνόν πνεῦμα· ζεφείριος αὔρα· πνοῇ τε ἀναψύχουσα· λεπτόν τε Πανάχραντε, καί ἡδύ ψιθύρισμα, καί διασυρίζον, τούς φλεγομένους πυρί τῶν θλίψεων.
Ὄνομα εὐλαβείας Παρθένε, ἐμαυτῷ ἔξω θέμενος, παίγνιον πορνείας, ἐντός χρηματίζω· καί ἀλαζονίας γέλως καθορῶμαι· θηρίοις γάρ δυσίν ὡς ἀντιμάχοις, παραδέδομαι ἕς ἀπροσεξίας μου· διό τούτων ῥῦσαι με, σῦ γάρ ἀγαλλίαμα, πέφυκας ψυχῆς μου καί πεποίθησις.
ΑΡΧΗ ΤΟΥ πλ. δ’. ΗΧΟΥ
ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΚΕΠΗΝΟΥ.
Ὥς ὁρᾶται ἔν τοῖς ὑστέροις Θεοτοκίοις.
ᾨδή ἆ’. Ἦχος πλ. δ’. Ἁρματηλάτην Φαραώ.
Θεία προνοίᾳ γεγονώς εἰς ὕπαρξιν, καί κατ’ εἰκόνα Θεοῦ, τό νοερόν οϊμοι! τῆς ψυχῆς ἐμόλυνα, ταῖς πρός τό χεῖρον νεύσεσιν· άλλά σύ τῆς γεέννης, ῥῦσαι Παρθένε καί σῶσον με· ὅπως εὐχαρίστως δοξάζω σε.
Μεμολυσμένην μυσαροῖς ἐν πάθεσι, φέρω συνείδησιν· καί ὡς σαπρόν δένδρον, βρίθω ἀμαρτήμασι· Δέσποινα δός γενέσθαι με, ξύλον πεφυτευμένον, ἐν διεξόδοις δακρύων μου, καί καρποφορήσαι μετάνοιαν.
Καλῶν ἰδέαις τήν ψυχήν μου καλλῦνον, ἡ καλλονῇ Ἰακώβ· ἤν ὁ Θεός Λόγος, ὡς καλήν καί ἄμωμον, ἠγαπηκώς ἐσκήνωσε, καί παθών εἰδεχθείας, τό δυσειδές με χιτώνιον, διά ἀπαθείας ἀπόδυσον.
Ναόν με δεῖξον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ καθαρά τοῦ Θεοῦ, καί άληθής Μήτηρ, ἡ πανυπερθαύμαστος· σέ γάρ προστάτιν κέκτημαι, καί ὑπέρμαχον πάσαις, βιωτικαῖς περιστάσεσι· καί πρός τόν Θεόν πρέσβυν ἄγρυπνον.
ᾨδή γ’. Ὁ στερεώσας κατ’ ἀρχάς.
Ἡ ὑπέρ φύσιν ἐν γάστρι, ἄνευ σπορᾶς συλλαβούσα· καί τόν Λόγον ὑπέρ λόγον τεκούσα, παρά φύσιν ἐν πολλοῖς, ἡμαρτηκότα δέξαι με· καί τοῖς ἀλόγοις ζώοις, ὁμοιωθέντα ἐλέησον.
Ὑπερνικᾷς μόνη Ἁγνῇ, τούς γηγενεῖς ἐν ἁγνεία· καί ἐγώ ἐν ἀσωτίᾳ τήν φύσιν τῶν Ἀγγέλων ὅθεν σύ, Τιμιωτέρᾳ πέφυκας· καγώ δαιμόνων χείρων ἀλλά με σῶσον τόν ἄσωτον.
Εἴ καί κατήντησα σεμνῇ, εἰς λάκκον ταλαιπωρίας, καί εἰς βόθρον ἀπογνώσεως ὅλος· ἀλλ’ εἰδώς σου τήν πολλήν, καί ἄμετρον συμπάθειαν, χεῖρας σοι ἀνατείνω· καί γοῦν οἰκτείρασα σῶσον με.
Ἴνα δοξάζω εὐλαβῶς, καί εὐσεβῶς προσκυνῶ σε, ἐξελοῦ με τόν ἀχρεῖον σου δοῦλον, ἐκ παντοίων πειρασμῶν, κινδύνων τε καί θλίψεων, καί νοσημάτων Κόρη, καί τῆς μελλούσης κολάσεως.
ᾨδή δ’. Σύ μου ἰσχύς.
Σύ τῆς ἐμῆς, καρδίας τό ἀγαλλίαμα· Θεοτόκε σύ μου τό κραταίωμα· σύ μου τό καύχημα καί τό φῶς· σύ μου θυμηδία· σύ δόξα καί ἐγκαλλώπισμα· ζωή πνοῇ γλυκύτης, ἡδονῇ εὐφροσύνῃ καί χαρά καί τρυφῆς ἡ ἀπόλαυσις.
Ἐκ ῥυπαρῶν, δέχου χειλέων ἐγκώμια, ἡ Ἀγίᾳ Κόρη καί Πανύμνητος· καί καταφύγιον ἀψευδές, τῷ κατεγνωσμένω, γενοῦ μοι καί ἱλαστήριον· καί ῥῦσαι με τοῦ ᾄδου, τῆς πίκρας καταδίκης, ταῖς πρεσβείαις σου Θεοχαρίτωτε.
Ἡ τῶν πιστῶν μόνη ἑτοίμη βοήθεια, βοηθείας χεῖρα ἡμῖν ἔκτεινον, καί ὐπερμάχησον τῆς ἡμῶν, Κόρη εὐτελείας, καιρώ πολέμου δεόμεθα· φωναῖς χαριστηρίοις, ὅπως ἀδιαλείπτως, τήν θερμήν σου ὑμνῶμεν ἀντίληψιν.
Καταπειθής, τῷ πράττειν φαύλα γενόμενος, ἐκ τοῦ πράττειν, ἦλθον εἰς συνήθειαν· ἐκ συνηθείας δέ εἰς ψιλήν, διάθεσιν εἶτα, ἐκ διαθέσεως ἔφθασα, εἰς ἕξιν ἤ δέ ἕξις, οἵα φύσις δεύτερα, ἐγκειμένῃ τό ἔθος ὥς χρέος ζητεῖ.
ᾨδή ἕ’. Ἴνα τί με ἀπώσω.
Ῥαθυμίας τῷ ὕπνω, καί τῆς ἀμελείας τῷ κάρω βαρούμενος, ἀναισθήτως ἔχω, καί ἔν ζόφω παθών περιφέρομαι· ἀλλά φώτισόν μου, τούς ὀφθαλμούς φωτός ἡ πύλη· ἴνα μή ἀφυπνώσω εἵς θάνατον.
Σοί προσπίπτω καί κράζω, νέκρωσον Πανάμωμε τήν βασιλεύουσαν, ἐν ἐμοί καί ζῶσαν, ἆμαρτίαν νόος ἀρρωστήματι· καί ζωῆς με θείας, ἐν μετοχῇ ποίησον Κόρη, νεκρωθέντα σαρκός τῷ φρονήματι.
Νεανίας ἀφλέκτους, τρεῖς ἐν φλογοτρόφω χωρίῳ χορεύοντας, καί καταπατοῦντας, ἡδονῶν τήν παφλάζουσαν κάμινον, τῆς ψυχῆς μου δεῖξον, τό τριμερές ἡ τῆς Τριάδος, τῆς Ἁγίας τόν ἔνα γεννήσασα.
Ὀμβροτόκον νεφέλην, ὕδωρ ἐπιρραίνουσαν τῆς ἐπιγνώσεως, καί τούς ἐκτακέντας, ἀγνωσίας φλογμώ καί ἐκλείποντας, ἀναψύχουσαν τε, καί δροσερώς ἀνακτωμένην, σε γινώσκομεν Κόρη Πανύμνητε.
ᾨδή ς’. Ἱλάσθητι μοι Σῶτερ.
Ἀθέων Ἀγαρηνῶν, τά βέλη σύντριψον Δέσποινα, καί πᾶσαν ἐπιβουλήν, δαιμόνων ματαίωσον, λαόν χριστεπώνυμον, σκέπων καί φυλάττων· ἴνα πόθω σε δοξάζωμεν.
Μαρίᾳ τό καθαρόν, καί πάνσεπτον ἐνδιαίτημα, τοῦ πάντων Δημιουργοῦ, ψυχῆς καθαρτήριον, παράσχου μοι δάκρυον, καί ἐπάκουσον μου, τῆς δεήσεως Πανάμωμε.
Παλάτιον νοητόν, τοῦ βασιλέως γεγένησαι· διό σε ἐκδυσωπῶ, ἀνάνειξον οἶκον με· τῆς Τριάδος Δέσποινα, τά ζοφώδη πάθη, τῆς ψυχῆς μου ἀπελαύνουσα.
Λαμψάτω νῦν ἐπ’ ἐμέ, ἡ ἄφατος εὐσπλαγχνίᾳ σου, βυθοῦ με ἁμαρτιῶν, καί τῆς ἀπογνώσεως, Κόρη ἀπαλλάττουσα, καί πρός μετανοίας, τούς λιμένας ἐμβιβάζουσα.
Κάθισμα. Τὀ ἀσάλευτον στήριγμα.
Τό οὐράνιον σέβασμα τῶν δυνάμεων· καί ἐγκόσμιον ὕψωμα τῶν ψυχῶν ἡμῶν, τήν Μητροπάρθενον Κόρην εὐφημήσωμεν πιστοί· χαῖρε ἡ τόν Ἀγγέλων Ποιητήν ἐν μήτρα βαστάσασα· χαῖρε ἡ τῶν πταιόντων ἱλασμόν, Θεόν Λόγον σαρκώσασα· χαῖρε νύμφη ἀνύμφευτε.
ᾨδή ζ’. Οἵ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ὁ καρπός Θεοτόκε, τῆς σεπτῆς σου νηδύος ἡμᾶς ἐζώωσε, καρπώ θανατωθέντας· διό σε κατά χρέος, ἀνυμνοῦντες κραυγάζομεν· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν Θεός εὐλογητός εἴ.
Ὑπέρ φύσιν καί λόγον, τόν Δεσπότην τῶν ὅλων ἐκυοφόρησας, καί τρέφεις ἐκ μαζῶν σου, τόν πᾶσιν εὐκαιρίας, ἑτοιμάζοντα τράπεζαν· ὄν ἐκτενῶς Ἀγαθῇ, ὑπέρ ἡμῶν δυσώπει.
Νηπιόφρονα γνώμην καί ἀβέβαιον φρένα, καί λογισμόν ἀτελῆ, Παρθένε κεκτημένος, τοῦ χείρονος τό κρείτον, οὐ προκρίνω ὡς νήπιος· αὐτή μοι δός ἀνδρικῶς, φρονῆσαι τό συμφέρον.
Ἀειπάρθενε Κόρη, ἡ Θεόν σαρκωθέντα ἡμῖν κυήσασα, πολλαῖς κυριευθεῖσαν, ἀτόποις ἀμαρτίαις τήν ψυχήν μου διάσωσον, εὐλογημένῃ Ἁγνῇ• ϊνα σε μακαρίζω.
ᾨδή ἡ’. Ἑπταπλασίως κάμινον.
Γόνυ ποτέ μή κλίναντες, παρανομῶ σεβάσματι, παῖδες εἰς πυράν, τήν ἐπηρμένην βέβληνται, καί μένουσιν ἄφλεκτοι· ταῖς ἡδοναῖς ἐγώ δέ πεισθείς, μέλλω τῷ πυρί, τῷ αἰωνίῳ βληθῆναι· καί κόπτεσθαι καί κλαίειν· άλλά φεῖσαι μου Κόρη, διδούς ἐπιστροφήν μοι, ταῖς θείαις σου πρεσβείαις.
Αἱ ἡδοναί τοῦ σώματος, καί κινήσεις αἱ ἄτακτοι, καί παραλλαγαί τῆς φυσικῆς συστάσεως, ἀθλίως τελούμεναι, τῷ ἀκοιμήτῳ σκόληκι, πέμπουσι τούς ταύταις, ἐπιμένοντας πάντῃ, καί μή μετανοοῦντας· τι ποιήσω ὅ τάλας! πρός σε οὖν καταφεύγω· οἰκτείρησόν με Κόρη.
Ἡ δεξαμενή Ἄχραντε, πῦρ τό Θεῖον ἐν σπλάγχνοις σου, φλέξον τῶν παθών μου, πᾶσαν ὕλην δέομαι· τόν νοῦν μου καταύγασον καί τήν καρδίαν λάμπρυνον• καί ἀναβοῶντα, πάσης λύτρωσαι βλάβης· οἵ παῖδες εὐλογεῖτε· Ἱερεῖς ἀνυμνεῖτε• λαός ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ὁ κατοικήσας Κύριος, τήν ἀμόλυντον μήτρα σου, ἄλλον οὐρανόν σε, ἐπί γῆς ἀνέδειξε, Μαρίᾳ Πανύμνητε· ὅθεν πιστῶς κραυγάζω σοι, πάντων τῶν τῆς γῆς με, πειρασμῶν καί κινδύνων, διάσωσον καί πάσης, προσβολῆς τῶν δαιμονῶν, καί νόσων καί πταισμάτων, Ἁγία Θεοτόκε.
Ὀ Εἱρμός.
Ἑπταπλασίως κάμινον, τὧν Χαλδαίων ὁ τύραννος, τοῖς Θεοσεβέσιν, ἕμμανώς ἐξἔκαυσε· δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ἰδῶν, τόν Δημιουργόν καί λυτρωτήν ἀνεβόα• οἵ παῖδες εὐλογεῖτε· Ἱερεῖς ἀνυμνεῖτε• λαός ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδή θ’. Ἐξέστη ἐπί τούτῳ.
Ἐν πάσῃ τῇ ζωή μου Κόρη Ἁγνή, ἀντιλαμβανομένῃ περίθαλπε, τήν ταπεινήν, καί πολυαμάρτητόν μου ψυχήν ἐν τῷ καιρῷ δε μάλιστα, τῷ τῆς διαζεύξεως καί τομῆς, τῆς ἀπό τοῦ δυστήνου, σαρκίου τοῦ ῥοώδους, καί λυομένου δίκην κόνεως.
Ἐπίφανόν μοι τότε Μῆτερ Θεοῦ, τό τῆς σής ἀντιλήψεως πρόσωπον, καί τῶν ἐχθρῶν, πρόσωπα ζοφώδη καί εἴ δεχθῇ, τῶν συλλαβεῖν θελόντων με, καί διασπαράξαι θηριωδῶς, πλήρωσον ἀτιμίας, ὀδώ τῶν σῳζομένων, ἡ ὁδηγός μου ὀδηγοῦσά με.
Γενοῦ μοι προστασίᾳ ἐν πειρασμοῖς, ἐν ἡμέρα ὀργῆς ἀπροσμάχητος, πύργος Ἁγνῇ· ἐν ἐπιβουλῇ μόνη βοηθός, ἐν συμφοραῖς ἀντίληψις, ἔχουσα τό δύνασθαι ἀγαθή, ὡς Μήτηρ τοῦ Ὑψίστου, ἰσχύεις ἀκωλύτως, ὅσα γάρ θέλεις Θεονύμφευτε.
Ὑψώθη ἐδοξάσθη γένος βροτῶν, καί τιμῆς ἠξιώθη τῆς κρείττονος, διά τῆς σής, Κόρη συγγενείας καί θεϊκῆς, υἱοθεσίας ἔτυχε· τῇ σή μεσιτείᾳ καί γάρ Θεός, ὠράθη σαρκοφόρος, ἐκ σοῦ ἀῤῥήτω τρόπῳ, ἄτρεπτος μείνας τῇ Θεότητι.
Προσόμοια. Ὧ τοῦ παραδόξου θαύματος.
Χαῖρε πανάγιον τέμενος, τοῦ βασιλέως Χριστοῦ· Χαῖρε βάθος ἀμέτρητον• Χαῖρε ὕψος ἄρρητον, καί Ἀγγέλοις ἀγνώριστον· τῶν βασιλέων χαῖρε διάδημα· καί ἱερέων, καύχημα τίμιον· Χαῖρε ὁλόφωτε• Χαῖρε Πανακήρατε· Χαῖρε πιστῶν, ἀπόρθητον ἔρεισμα, καί πύργε ἄσειστε.
Χαῖρε πυλύευκτον ὄνομα• Χαῖρε χρυσή κιβωτέ• Χαῖρε πένθους ἀναίρεσις· καί χαράς ἀνέγερσις, Θεοτόκε Πανύμνητε• τό τῶν δακρύων χαῖρε λυτήριον τῆς εὐφροσύνης χαῖρε ἡ εἴσοδος· Χαῖρε ἀπείρανδρε• Χαῖρε Μήτηρ ἄνυρμφε καταφυγῇ, πάντων καί ἀντίληψις, τῶν προστρεχόντων σοι.
Χαῖρε παγκόσμιον καύχημα· Χαῖρε λυχνία χρυσῇ, φωταυγής καί Ὑπέρλαμπρε· Χαῖρε θεῖα γέφυρα, πρός ζωήν ἡ μετάγουσα, τούς νεκρωθέντας τοῖς παραπτώμασι, καί τά πάθη κατολισθήσαντας· Χαῖρε ἀμίαντε· Χαῖρε ἀκένωτον ῥεῖθρον ζωῆς, πηγή ἡ πηγάσασα· Χαῖρε πανθαύμαστε.
Σάρκα λαβών ἕξ αἱμάτων σου, ὁ πρό αἰώνων Θεός, σέ προστάτιν ἀνέδειξε, τῶν ἀνθρώπων Ἄχραντε διό ῥῦσαι τούς δούλους σου, πάσης ἀνάγκης καί περιστάσεως, καί τῶν παγίδων τοῦ πολεμήτορος· καί τῆς ἐλλάμψως, μετασχεῖν ἀξίωσον τῶν ἐκλεκτῶν, πάντας τούς δοξάζοντας καί προσκυνοῦντας σέ.
ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΝΙΚΑΙΑΣ ΤΟΥ ΓΡΑΠΤΟΥ.
Ὡς ὁρᾶται ἐν τοῖς ὑστέροις Θεοτοκίοις.
ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος πλ. δ’’. Ἁρματηλάτην Φαραώ.
Ἀπό χειλέων ῥυπαρῶν ἐφύμνιον, δέχου Πανάμωμε, ὡς πρίν ὁ Υἱός σου, Θεός μου καί Κύριος, τ