Παρακλητικός κανών εις την Υπεραγία Θεοτοκό την Επακούουσα
Ἧς ἡ ἁγία εἰκὼν τεθησαύρισται ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Ἁγ. Δημητρίου Ἀσπροπύργου
ἀρχιμ. Νικοδήμου Ἀεράκη.
Ἰσιδώρας μοναχῆς Ἁγιεροθεϊτίσσης
Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα ἀναγινώσκοντες τὸν ΡΜΒ΄ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου· καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου, ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκροὺς αἰῶνος· καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμὲ τὸ πνεῦμά μου, ἐν ἐμοὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι. Ταχὺ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου· μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ, καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τὸ πρωὶ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ σοί ἤλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου· ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρὸς σὲ κατέφυγον. Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου· τὸ Πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου καὶ ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σου εἰμι.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τὸ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Εἶτα τὸ τροπάριον·
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἐν ταῖς τοῦ βίου συμφοραῖς καὶ ἀνάγκαις, σοὶ Ἐπακούουσα Παρθένε προσπίπτω, καὶ ἐκβοῶ ἐπάκουσον φωνῆς μου οἰκτρᾶς· ἔχεις γὰρ τὸ δύνασθαι, τῇ θελήσει σου ἴσον, φύσει δὲ φιλεύσπλαγχνος, καὶ οἰκτίρμων ὑπάρχεις, καὶ ἐν ἐλέει σώζεις συμπαθῶς, τοὺς πεποιθότας, τῇ σῇ ἀγαθότητι.
Δόξα.
Τῇ σῇ εἰκόνι Ἐπακούουσα Κόρη, ἐν Ἀττικῇ τοῦ Ἀσπροπύργου ἡ πόλις, ἐγκαυχωμένη κράζει σοι, αἰσίαις φωναῖς· χαῖρε τὸ διάσωσμα, τῶν εἰς σὲ πεποιθότων, κρήνη θαυματόβρυτε, ποταμὲ τοῦ ἐλέους, τῶν ἐν ταῖς ζάλαις εὔδιος λιμήν, ἀπεγνωσμένων, ἐλπὶς ἀκαταίσχυντος.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰ μὴ γὰρ σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ σοῦ, σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ὁ Ψαλμὸς Ν´(50)
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἐλεός σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου· ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός. Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου, καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε. Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσομαι· πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου, καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι. Ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεὸς ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου· ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην σου. Κύριε τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἂν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ· τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα· τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Εἶτα ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
Ἐπακούουσα Ἁγνή, ἐπάκουσόν μου. Ἰσιδώρας.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Ἐξ ὅλης καρδίας μου καὶ ψυχῆς, βοῶ σοι παρθένε Ἐπακούουσα Μαριάμ, ταχὺ ἀγαθὴ ἐπάκουσόν μου, καὶ ἐκ δεινῶν περιστάσεων ῥῦσαί με.
Πικρίαις καὶ θλίψεσι συσχεθείς, τῇ σῇ ἀντιλήψει καταφεύγω καὶ γὰρ πλὴν σοῦ, οὐκ ἔχω παρήγορον ἐλπίδα, ὦ Παναγία ἁγνὴ Ἐπακούουσα.
Ἁγνείας κεφάλαιον ἀσφαλές, ἐλέους ὁ πλοῦτος συμπαθείας ὁ θησαυρός, σὺ εἶ Ἐπακούουσα Παρθένε, καὶ σοὶ τὸ χαῖρε βοῶμεν ἑκάστοτε.
Κροτείτωσαν χεῖρας οἱ γηγενεῖς, καὶ σάλπιγγες θεῖαι νῦν ἠχείτωσαν ἐν χαρᾷ, καινὴ ἑορτὴ καὶ γὰρ ἐπέστη, Ἐπακουούσης ἁγνῆς Θεομήτορος.
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Οὐρανῶν πλατυτέρα σὺ εἶ ἁγνὴ Δέσποινα, κόρη Ἐπακούουσα ὅτι, ἔσχες ἐν μήτρᾳ σου, τὸν Ποιητὴν τοῦ παντός, καὶ Βασιλέα τῆς δόξης, ὃν ἡμῖν τοῖς δούλοις σου ἵλεων ποίησον.
Ὑπακούσασα Εὔα τῇ συμβουλῇ ὄφεως, θάνατον πικρὸν τοῖς ἀνθρώποις πᾶσιν εἰσήγαγεν, ἀλλὰ καὶ πάλιν ζωήν, ὦ Ἐπακούουσα Κόρη, ἀληθῆ ἐλάβομεν διὰ τοῦ Τόκου σου.
Ὀρφανῶν ἀντιλήπτωρ καὶ τῶν χηρῶν στήριγμα, ἄρτος τε ἡδὺς τοῖς πεινῶσιν, ὕδωρ διψῶσί τε, τοῖς λυπημένοις χαρά, χειμαζομένοις λιμήν τε, σὺ ὑπάρχεις εὔδιος ὦ Ἐπακούουσα.
Ὑπερήφανον ὄφιν συντριπτικῶς ἤσχυνας, σοῦ τῇ ἀληθεῖ ταπεινώσει ὦ Ἐπακούουσα, εὐλογημένη ἁγνή, καὶ ταπεινῶν ταῖς καρδίαις, χορηγεῖς τὴν χάριν σου τὴν εἰρηνόδωρον.
Ἐπάκουσον, ἡμῶν τῶν πίστει ἑκάστοτε προστρεχόντων, τῇ εἰκόνι σου τῇ σεπτῇ ἁγνὴ Ἐπακούουσα, καὶ πρόστηθι πάντων τῶν ἐν ἀνάγκαις.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Ἐν πίστει θερμῇ προστρέχω τῷ ἐλέει σου, καὶ κράζω πρὸς σὲ παρθένε Ἐπακούουσα, τῆς φωνῆς μου ἄκουσον, καὶ ἐκ πάσης θλίψεως ῥῦσαί με, τῆς εὐσπλαγχνίας ἔχεις γὰρ πολλήν, τὴν χάριν ὡς Μήτηρ εὐσυμπάθητος.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Συνεχόμενος πάθεσι, καὶ ταῖς τρικυμίαις καταποντούμενος, ταῖς τοῦ βίου Ἐπακούουσα, Παναγία σπεύδω τῇ σῇ χάριτι.
Ἀκεσώδυνον φάρμακον, οἱ ἐν ἀσθενείαις καταθλιβόμενοι, σοῦ τὸ ἔλεος κατέχομεν, τὸ γλυκὺ Παρθένε Ἐπακούουσα.
Ἀνατείλασα Ἥλιον, τῆς Δικαιοσύνης ὦ Ἐπακούουσα, Παναγία ἐξηφάνισας, ἁμαρτίας σκότος χαλεπώτατον.
Γαληνῶδες τὸ κάλλος σου, καὶ ἡ ὡραιότης σου ὑπερθαύμαστος, Παναγία Ἐπακούουσα, ἐξιστῶσα τάγματα οὐράνια.
ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Νύκτωρ καὶ πρωί, ἐν ἑσπέρᾳ μεσημβρίᾳ τε, καὶ καθ’ ὅλην τὴν ἡμέραν ἐκβοῶ, ἐπάκουσόν μου, Παναγία Ἐπακούουσα.
Ἤγγικεν ἰδού, ἑορτὴ ἡ πανευφρόσυνος, τῆς ἁγνῆς Ἐπακουούσης Μαριάμ, ἣν μελωδίαις, ἱεραῖς προϋπαντήσωμεν.
Ἔστη μέχρι σοῦ, Παναγία Ἐπακούουσα, τοῦ θανάτου ἡ δυσβάστακτος ἰσχύς, σὺ δὲ τεκοῦσα, τὸν Χριστὸν ζωὴν ἐπήγασας.
Πόμα γλυκερόν, ἐν πληρότητι ἐπίομεν, ἐξ ἀμπέλου τῆς ζωῆς ἥτις ἐστί, Χριστὸς ὃν ἔσχες, ἐν γαστρί σου Ἐπακούουσα.
ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.
Ἀνύμφευτε, Παναγία Δέσποινα, θλιβομένων ἡ ἐλπὶς ἡ βεβαία, ἁμαρτωλῶν, κραταιὰ προστασία, ἐκ τῶν κινδύνων τοὺς δούλους σου φύλαττε, τοὺς ψάλλον τας ἀπὸ ψυχῆς, σοὶ τὸ χαῖρε ἁγνὴ Ἐπακούουσα.
Κινείσθωσαν, ἐν χαρᾷ πρὸς αἴνεσιν, τῶν ῥητόρων τὰ πολύφθογγα χείλη, καὶ τὴν ἁγνήν, Ἐπακούουσαν Κόρην, ἐν ἐγκωμίοις συμφώνως ὑμνείτωσαν, ἣν τάξεις αἱ Ἀγγελικαί, ἀσιγήτοις ᾠδαῖς περιέπουσιν.
Ὁ πλοῦτός μου, ὁ πολὺς καὶ βέβαιος, σὺ ὑπάρχεις Ἐπακούουσα Κόρη, ἡ κραταιά, ἐν κινδύνοις μου σκέπη, ἡ κηδεμὼν καὶ τροφός μου καὶ Μήτηρ μου, διὸ πᾶσάν μου πρὸς σέ, τὴν ἐλπίδα ἀεὶ ἀνατίθημι.
Ὑφάνασα, ἐξ ἁγνῶν αἱμάτων σου, τῷ Δεσπότῃ τοῦ παντὸς ἁλουργίδα, βασιλικήν, Ἐπακούουσα Μῆτερ, πεποικιλμένη ἐν δόξῃ παρίστασαι, Αὐτοῦ Ἁγνὴ ἐκ δεξιῶν, τῆς τιμῆς τὰ πρωτεῖα γὰρ κέκτησαι.
Ἐπάκουσον, ἡμῶν τῶν πίστει ἑκάστοτε προστρεχόντων, τῇ εἰκόνι σου τῇ σεπτῇ ἁγνὴ Ἐπακούουσα, καὶ πρόστηθι πάντων τῶν ἐν ἀνάγκαις.
Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.
Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.
Τὰς δεήσεις τῶν ἱκετικῶς κραυγαζόντων σοι, καὶ τὰς χρείας τῶν εἰλικρινῶς προσιόντων σοι, προμηθείᾳ μητροπρεπεῖ σου πλήρωσον ἁγνή, ὡς γὰρ εὔσπλαγχνος καὶ συμπαθής, ἐν ἀγαθότητι πολλῇ, τοῖς πιστοῖς συμπαρίστασαι, ἔλεος οὖν προχέεις, καὶ χάριν τῶν ἰαμάτων, τοῖς πεποιθόσιν ἐπὶ σοί, Παναγία Ἐπακούουσα.
Προκείμενον.
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ.
Στίχος. Ἄκουσον, θύγατερ, καὶ ἴδε, καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου, καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου, καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου, καὶ ἐπιθυμήσει ὁ Βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου.
Τοῦ ὀνόματός σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ μνησθήσομαι.
Εὐαγγέλιον.
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν.
(Κεφ. α΄ 39 – 49, 56).
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριάμ, ἐπορεύθη μετὰ σπουδῆς εἰς τὴν Ὀρεινήν, εἰς πόλιν Ἰούδα καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου καὶ ἠσπάσατο τὴν Ἐλισάβετ. Καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς. Καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Καὶ πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ Μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδοὺ γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. Καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε Μαριάμ· μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρί μου· ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης Αὐτοῦ. Ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί· ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατὸς καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα Αὐτοῦ. Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ, ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.
Δόξα.
Τῆς Ἐπακουούσης πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχος. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Πρόσχες τῇ δεήσει μου, ὡς συμπαθὴς καὶ οἰκτίρμων, καὶ ταχὺ παράσχου μοι, τῆς πολλῆς σου χάριτος τὴν ἀντίληψιν, πρὸς Θεὸν εὔνοιαν, μητρικὴν γὰρ ἔχεις, Παναγία Ἐπακούουσα, διὸ τῇ σκέπῃ σου, οἱ πανευτελεῖς καταφεύγομεν, καὶ ἄνεσιν λαμβάνομεν, ἐκ τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν θλίψεων, ὅθεν κατὰ χρέος, τιμῶμέν σε Παρθένε ἀγαθή, καὶ ἐν ᾠδαῖς μεγαλύνομεν, τὴν δόξαν σου Ἄχραντε.
Σῶσον ὁ Θεὸς τὸν λαόν σου…
ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Σελασφόροις ἀκτῖσι τοῦ φωτός σου τοῦ θείου ὦ Ἐπακούουσα, Παρθένε Παναγία, λαμπρύνεις τὰς καρδίας τῶν πιστῶς εὐφημούντων σε, καὶ σοὶ τὸ χαῖρε Ἁγνή, βοώντων ἐν αἰνέσει.
Ὀδυνῶν ἐκλυτροῦσαι καὶ κινδύνων καὶ νόσων καὶ περιστάσεων, τοὺς σοὶ ἐν πεποιθήσει, καρδίας προσιόντας, Μαριὰμ Ἐπακούουσα, σὺ γὰρ χαρὰ καὶ ἐλπίς, τῶν λύπαις καμπτομένων.
Νεανίσκοις συνάμα πρεσβυτέροις αἰνοῦσι τὰ μεγαλεῖά σου, οἱ πλούσιοι ὠσαύτως, σὺν πένησι τῷ πλούτῳ, Ἐπακούουσα σπεύδουσι, τῆς μητρικῆς σου στοργῆς, ἣν πάντες ἐκζητοῦμεν.
Μετανοίας ἡ πύλη Ἐπακούουσα Κόρη σὺ εἶ εἰσάγουσα, ἡμᾶς εἰς αἰωνίους, σκηνὰς τοῦ Παραδείσου, ἔνθα ὕμνοις δοξάζουσιν, οἱ τῶν Ἀγγέλων χοροί, τὸν Κύριον τῆς δόξης.
ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Ὅλῃ καρδίᾳ, τῇ ἱερᾷ σου Εἰκόνι, Ἐπακούουσα Μῆτερ προστρέχω, ἄκουσον βοῶ σοι, δεήσεως οἰκτρᾶς μου.
Ὑψίστου θρόνος, ὦ Ἐπακούουσα Κόρη, ὑψηλὸς καὶ λαμπρὸς σὺ ὑπάρχεις, φέρουσα χερσί σου, τὸν πάντων Βασιλέα.
Ἰδοὺ σὲ πᾶσαι, αἱ γενεαὶ τῶν ἀνθρώπων, Ἐπακούουσα Κόρη ὑμνοῦμεν, εὗρες καὶ γὰρ Χάριν, πολλὴν παρὰ Κυρίῳ.
Σέβω Παρθένου, Ἐπακουούσης Εἰκόνα, τὴν ἐκβλύζουσα ῥεῖθρα θαυμάτων, καὶ ἐπικαλοῦμαι, αὐτῆς τὴν θείαν χάριν.
Ἱλαστηρίοις, καὶ μητρικαῖς σου πρεσβείαις, πρὸς Θεὸν Ἐπακούουσα Κόρη, δίδου τῷ λαῷ σου, τὸν πλοῦτον τοῦ ἐλέους.
ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Διάσωσον ἐκ βλάβης, καὶ ἐξ ἐπηρείας, τοῦ ἀλλοτρίου τοὺς πόθῳ τιμῶντας τὴν σήν, ἱερωτάτην Εἰκόνα ὦ Ἐπακούουσα.
Ὡς δοῦλος καὶ ἐπαίτης, αἴρω σοι ἐν πίστει, τοὺς ὀφθαλμούς Παρθένε καὶ κράζω πρὸς σέ, μὴ ὑπερίδῃς φωνῆς μου ὦ Ἐπακούουσα.
Ῥανάτωσαν νεφέλαι, δρόσον εὐφροσύνης, καὶ σταλαξάτωσαν ὄρη χαρᾶς γλυκασμόν, Ἐπακουούσης ἐπέστη φῶς γὰρ τὸ ἄδυτον.
Ἀνάγνων ἐκ χειλέων, πρόσδεξαι τὸν ὕμνον, ὦ Ἐπακούουσα Κόρη καὶ λόγον καλόν, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς δίκης δὸς τοῖς ἱκέταις σου.
Σοὶ τάξεις τῶν Ἀγγέλων, ᾄδουσι τὸ χαῖρε, καὶ οἱ πιστοὶ ἐγκωμίοις καὶ ὕμνοις τὴν σήν, μεγαλωσύνην τιμῶσιν ὦ Ἐπακούουσα.
Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σὲ τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύνομεν.
Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις Ἐπακούουσα Μαριάμ, τῶν ἁμαρτανόντων εὐσυμπάθητος ἱλασμός, τῆς ἀγαθωσύνης, πληρέστατον ταμεῖον, χρηστότητος ὁ πλοῦτος ὁ ἀδαπάνητος.
Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν ἐν οὐρανοῖς, σοῦ τὰ μεγαλεῖα Ἐπακούουσα Μαριάμ, ἄνθρωποι ὡσαύτως, ἐν γῇ δοξολογοῦσι, τὴν δόξαν σου Παρθένε τὴν ἀκατάληπτον.
Ἴασιν παρέχεις λυσιτελῶς, τοῖς συνεχομένοις ἀσθενείαις ἐν χαλεπαῖς, ῥῶσιν δὲ βραβεύεις, ψυχῶν τε καὶ σωμάτων, τοῖς πίστει σε τιμῶσιν, ὦ Ἐπακούουσα.
Ῥόδον τῆς ἁγνείας τὸ ἐκλεκτόν, ἄνθος παρθενίας χρυσοστόλιστον καὶ λευκόν, σὺ εἶ ἀριδήλως, ὀσμήν τε ἀναβλύζεις, ζωῆς τῆς αἰωνίου ὦ Ἐπακούουσα.
Εὔδιον λιμένα καὶ γαληνόν, ἐν ταῖς τρικυμίαις καὶ τοῦ βίου ταῖς συμφοραῖς, ἔχομεν τὴν θείαν, Εἰκόνα σου καὶ ταύτην, ἐν πίστει προσκυνοῦμεν ὦ Ἐπακούουσα.
Ποίοις ἐγκωμίοις ποίαις ᾠδαῖς, ᾄσω σου τὴν χάριν, Ἐπακούουσα Μαριάμ, πῶς δὲ ἀριθμήσω, τὰς σὰς εὐεργεσίας, τὴν ψάμμον γὰρ θαλάσσης καθυπερβαίνουσιν.
Ἄγε δὴ θαυμάσωμεν οἱ πιστοί, τῆς Ἐπακουούσης, Παναγίας τὰ θαυμαστά, καὶ ὑπερμεγέθη, καὶ ξένα μεγαλεῖα, δι’ ὧν Θεὸς ἀξίως ταύτην ἐδόξασεν.
Νέοι καὶ πρεσβῦται ἐπὶ ταυτῷ, ἔνδοξοι ὡσαύτως καὶ οἱ πλούσιοι σὺν πτωχοῖς, ἄρχοντες καὶ πλῆθος, λαοῦ τὴν Θεοτόκον, τιμάτωσαν συμφώνως τὴν Ἐπακούουσαν.
Ἄῤῥηκτόν σε ἔχομεν ὀχυρόν, σκέπην προστασίαν καὶ βεβαίαν καταφυγήν, ῥύστην ἐν κινδύνοις, ἐν ζάλαις τε λιμένα, ἐν πᾶσί τε τὰ πάντα ὦ Ἐπακούουσα.
Γνώτωσαν τὰ ἔθνη τὴν σὴν ἰσχύν, καὶ τὴν συμμαχίαν τὴν μεγάλην καὶ κραταιάν, ἣν ἐν τοῖς πολέμοις, δεικνύεις τῷ λαῷ σου, ἀεὶ αὐτὸν φρουροῦσα ὦ Ἐπακούουσα.
Ἴδε Ἐπακούουσα εὐμενῶς, ἐπὶ τὸν λαόν σου, τὸν στενάζοντα ἐν δεινοῖς, τῆς κηδεμονίας, τῆς σῆς δὲ φιλοστόργως, τὴν εὔνοιαν παράσχου τὴν εὐσυμπάθητον.
Ἄκουσον φωνῆς μου σὲ δυσωπῶ, πρόσχες τῇ δεήσει τοῦ ἱκέτου σου τοῦ οἰκτροῦ, δέξαι μου τὸν ὕμνον, ὡς δίλεπτον τῆς χήρας, καὶ δός μοι τὸν σὸν πλοῦτον ὦ Ἐπακούουσα.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.
Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καὶ Υἱῷ, καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι,
καὶ νῦν, καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί, καὶ Υἱῷ, καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι,
καὶ νῦν, καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοὶ προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπὶ σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μὴ ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδὲ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός σου, πάντες ἔργα χειρῶν σου καὶ τὸ ὄνομά σου ἐπικεκλήμεθα.
Καὶ νῦν.
Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς σὲ μὴ ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διὰ σοῦ τῶν περιστάσεων, σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῆς φωνῆς μου Παρθένε Ἐπακούουσα ἄκουσον, σπεύδοντος τῇ σῇ ἀντιλήψει, καὶ τὸ σῶσόν με κράζοντος· ἰᾶσαι ἀσθενείας γὰρ δεινάς, καὶ σκέπεις ἐν κινδύνοις χαλεποῖς, τοὺς τιμῶντας τὴν Εἰκόνα σου τὴν σεπτήν, καὶ πόθῳ μελωδοῦντάς σοι· χαίροις χειμαζομένων ὁ λιμήν, χαίροις ἐλπὶς παρήγορος, χαίροις τοῦ Ἀσπροπύργου Ἀττικῆς, ἡ Μήτηρ ἡ φιλάγαθος.
Ἕτερον. Ὅμοιον.
Τὴν σεπτήν σου Εἰκόνα Ἐπακούουσα Δέσποινα, πίστει προσκυνοῦμεν βοῶντες, τοῦ λαοῦ σου ἐπάκουσον, καὶ ῥῦσαι ἐκ κινδύνων χαλεπῶν, καὶ θλίψεων πολλῶν καὶ δυσχερῶν, θεραπεύουσα τὰς νόσους τῶν ἀσθενῶν, ὡς Μήτηρ εὐσυμπάθητος· χαίροις τῆς εὐσπλαγχνίας ἡ πηγή, χαίροις ἐλέους ἄβυσσε, χαίροις τῶν ἐν ἀνάγκαις βοηθός, πενήτων ἡ ἀντίληψις.
Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τὸ ἑξῆς·
Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Χαίροις, Ἐπακούουσα σεμνή, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, τῆς εὐσπλαγχνίας πηγή, πλοῦτε ἀδαπάνητε, τῆς ἀγαθότητος, θλιβομένων παράκλησις, λιμὴν τῶν ἐν ζάλαις, τεῖχος ἀδιάῤῥηκτον, τῶν πεποιθότων σοι· χαίροις, ἡ οὐράνιος κλῖμαξ, εἰς τοῦ Παραδείσου τὰ κάλλη, ἄγουσα τοὺς πίστει σεβομένους σε.
Πρόσχες, τῇ δεήσει μου σεμνή, ἄκουσον φωνῆς στεναγμοῦ μου, καὶ συμπαθῶς ἐπ’ ἐμέ, βλέψον Ἐπακούουσα, Παρθένε Ἄχραντε, τὰς ὀδύνας μου ἴασαι, ἐλαίῳ σου θείῳ, δός μοι τὴν συγχώρησιν, τῶν ἐπταισμένων μοι, σκέπη, ἀσφαλής τε γενοῦ μοι, ῥύστης κηδεμὼν ἀντιλήπτωρ, ἔφορος τροφὸς καὶ προστασία μου.
Σέβω, εὐλαβοῦμαι καὶ τιμῶν, τὴν ἐν Ἀσπροπύργῳ Εἰκόνα, τῆς Παναγίας σεμνῆς, ταύτης μεγαλύνω τε, τὰ ὑπερθαύμαστα, καὶ ἐξαίρετα θαύματα, ἰᾶται γὰρ νόσους, παύει τὰς ὀδύνας τε, ψυχῆς καὶ σώματος, λύει πειρασμοὺς πολυπλόκους, θλίψεως τὰ βάρη κουφίζει, καὶ χαρὰν παρέχει εἰρηνόδωρον.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.
Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.
