Θεοτοκάριον Μοναχού Αγαπίου
ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΩΡΑΙΟΤΑΤΟΝ ΚΑΙ ΧΑΡΜΟΣΥΝΟΝ
ΠΑΡΑ ΑΓΑΠΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΤΟΥ ΚΡΗΤΟΣ
ΚΑΙ ΤΑΝΥΝ ΜΕΤΑΤΥΠΩΘΕΝ ΕΙΣ ΔΟΞΑΝ ΤΗΣ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΚΟΡΗΣ ΚΑΙ ΘΕΟΜΗΤΟΡΟΣ
ΕΝ ΒΕΝΕΤΙΑ
ΠΑΡΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΛΥΚΕΙ ΤΩ ΕΞ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
1815
ΑΡΧΗ ΤΟΥ Α’. ΗΧΟΥ
ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
Κανῶν εἰς τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, τήν Πολυώνυμον καί Πανύμνητον
᾿ᾨδή α΄. Ἦχος α΄. Σου ἡ τροπαιοῦχος δεξιά.
Χαίροις ἱλαστήριον ψυχῶν, Παρθενομῆτορ χαράν ἥ κυήσασα, Χαῖρε ἡ Βασίλισσα, Χαῖρε Ναέ Χριστοῦ, Χαῖρε ἡ Πάνσεμνος, Χαῖρε προστασίᾳ, ψυχῶν ὁμοῦ καί κραταίωμα.
Χαῖρε ἀειζωίας ἀπαρχῇ, χαῖρε ἀρᾶς ἥ ἀναίρεσις Δέσποινα, Χαῖρε Μηροπάρθενε, ὑπερφυῶς τόν Θεόν ἡ κυήσασα, χαῖρε θείᾳ ῥάβδος, παθῶν πελάγη ἡ ῥήσσουσα.
Χαῖρε γαλοῦχος τῆς ζωῆς, χαῖρε τοῦ Λόγου καί Μήτηρ Θεόνυμφε, xαἶρε στάσις γνώσεων, Χαῖρε Ἀγγέλων δοξασμός͵καί καύχημα, Χαῖρε Θεομῆτορ, χαῖρε λυχνίᾳ αὐγάζουσα.
Χαῖρε ἡ χωρήσασα Χριστόν, χαῖρε τῆς πρίν παραπτώσεως ὕψωσις, χαῖρε ἡ ἀνίκητος, χαῖρε προστάτις κόσμε, χαῖρε, ἄχραντε, χαῖρε Βασιλείας Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ ἡ οἰκείωσις.
ᾨδή γ΄. Ὁ μόνος εἰδώς τῆς τῶν βροτῶν.
Χαῖρε ὅλβος ἆσυλος πιστῶν, Χριστοῦ χαῖρε διάδημα, Χαῖρε ἆστήρ Κυρίου λαμπρότατε, πηλίκον ὒψος, χάριν μοι ὀῥέξον, τοῦ βοἄν σοι Δέσποινα, Χαῖρε μόνη Ἆνασα ἡ πάστας τοῦ Παντάνακτος.
Χαῖρε Νύφη Πάναγνε Θεοῦ, Χαῖρε Θεοχαρίτωτε, δι’ ἡς βροτοῖ ἐθεώθημεν, Χαῖρε ἡ βάτος ἡ ἆκατάφλεκτος, Χαῖρε τό γαλήνιον, Χαῖρε ἡ ἀφάνισις τῆς ἀρἆς Χαῖρε μόνη Πανύμνητε.
Χαῖρε ὁ λιμοῦ ὁ σωστικός, λειμῷν χαῖρε ὁ εὒοσμος, Χαῖρε λαμπτἤρ ψυχῷν Πανάχραντε, Χαῖρε ἀπάντων τοῦ Κτίστου ἡ τέξασα, Χαῖρε τοῦ ἀνύμνησε προφητῷν ὁ σύλλογος, Γαβριήλ δε τό Χαῖρε προσήγαγε.
Χαῖρε ἡ Βασίλισσα βροτῷν, Ἆγγέλων Χαῖρε Δέσποινα, Χαῖρε Ἆρχῷν αυτὤν ὑπερέχουσα, ταμείων Χαῖρε Χριστοῦ Πανάμωμε, Χαῖρε πύλη ἆβατε, Χαῖρε πόκε ἔμψυχε, Χαῖρε μόνη ἐλπίς τῷν ψυχῷν ἠμῶν.
ᾨδή δ΄. Ὄρος σε τῇ χάριτι.
Χαῖρε μητροπάρθενε Ἁγνή, Χαῖρε πύρινε στῦλε φωτός ἡλιακέ, Χαῖρε σεμνῇ Περιστέρα, Χαῖρε τιμαλφέστατον τοῦ βασιλέως παλατίoν, Χαῖρε ἡ μόνη τήν πτῶσιν μειώσασα.
Χαῖρε ἡ ὁλόφωτος νεφέλη, Χαῖρε Πανάχραντε, ναέ Θεοῦ Χαῖρε σεμνή, Χαῖρε νυμφῶν ὁ ἀξιοπρεπής, Χαῖρε Σέλας ἄδυτον, τοῦ νοητοῦ φωσφόρου, Χαῖρε ἀείφωτε κόσμου λαμπτήρ, Χαῖρε Πάναγνε Δέσποινα.
Χαῖρε ἡ βασίλισσα σκέπῃ βροτῷν ἀκατάληπτε, κόσμου μεσίτρια σεμνῇ, Χαῖρε Ἀστήρ ἀειλαμπής, Χαῖρε ἀλάβαστρον φρικτόν τοῦ μύρου τῆς Χάριτος, τοῦ νοητοῦ φυτοῦ Χριστοῦ τοῦ Βλαστήσαντος, ἐκ τοῦ Θεοῦ καί πατρός Χαῖρε Πάναγνε Δέσποινα.
Χαῖρε ἡ πολύπτυχος, Χριστοῦ βίβλος Ἆνάσα, τῷν διεστώτων συνδρομῇ, Χαῖρε τό ῥεῖθρον τῆς ζωῆς, Χαῖρε τό ξύλον τῆς τρυφῇς ἁγνόν οἰκητήριον, τράπεζα Χαῖρε καί στάμνε καί γέφυρα.
ᾨδή ἕ’. Ὁ φωτίσας τῇ ἐλλάμψει.
Χαῖρε λίθε, τόν ακρογωνιαίο λίθον Χριστῷ ἡ τέξασα, Χαῖρε πύργε τὧν ἐχθρῶν απαντὧσα τό φρύαγμα, Χαῖρε φῶς ἀίδιον τῆς υπεράρχου θεαρχίας, εἰσδεξαμένη Πανάμωμε.
Χαῖρε στάσις ,κινουμένων ἕξ ὗλης πανάχραντε, Χαῖρε φαῦσις φωτισμόν τῆς ἕν ζόφῳ προσάγουσα, Χαῖρε ὄντως Δέσποινα, Χαῖρε λυχνίᾳ, Χαῖρε ξίφος τάς ἀσθενείας ἡ τέμνουσα.
Χαῖρε τομέ, ὁ Θεοῦ τήν Σοφία δεξάμενος, Χαῖρε πλάξ, γέγραφεἴσα τόν Λόγον τόὗ πνεύματι, Χαῖρε Θεοπάροχον, δώρο βροτῷν εἰς σωτηρίαν, εὐλογημένῃ πανύμνητε.
Χαῖρε ἄνθος ἡγνισμένο ἀρδείαις τοῦ Πνεύματος, Χαῖρε ἄστρον τηλαγεύστερον πάσης καθάρσεως, Χαῖρε ἀδιάδοχε κρατήρ Πιστῷν ἀειζωίας, Μαρία μήτηρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ.
ᾨδή ς΄. Τῶν Προφητῶν Ἰωνᾶν.
Χαῖρε λύχνε φαεινέ, χαῖρε φῶς ἀειλαμπές, χαῖρε πλοῦτε νοητέ, χαῖρε μήτηρ τοῦ Θεοῦ πανάμωμε, Χαῖρε ἡ μόνη Θεόν κυήσασα.
Χαῖρε βάσῃ ἀσφαλής, χαῖρε στάσῃ ἀστραπῆς, χαῖρε νύφη τοῦ πατρός, χαῖρε Μήτηρ τοῦ Χριστοῦ, Πανύμνητε, τοῦ κόσμου σκέπῇ χαῖρε ἡ πάντων ἐλπίς.
Χαῖρε λύσις τῆς ἄρ’ἆς, χαῖρε φύλαξ εὐσεβῶν, Χαῖρε σπάθῃ κατ’ ἐχθρῶν, χαῖρε τεῖχος ἀσκητῶν ἀκήρατε, Θεοῦ τοῦ Λόγου Μήτηρ ἀνύμφευτε.
Χαῖρε κλῖμαξ νοητή, ἀπό γῆς πρός οὐρανόν, χαῖρε πύλη τοῦ φωτός, χαῖρε καύχημα Πιστῷν, Πανάχραντε, πάντων κτισμάτων ὡς ὑπερέχουσα.
Κάθισμα. Τόν τάφον σου Σωτήρ.
Μαρία τό σεπτόν, τοῦ Δεσπότου δοχεῖον, ἀνάστησον ἡμᾶς, πεπτωκότας εἰς χάος, δεινῆς ἀπογνώσεως, καί πταισμάτων καί θλίψεων, σύ γάρ πέφυκας, ἁμαρτωλῶν σωτηρίᾳ, καί βοήθεια, καί κραταιᾷ προστασίᾳ, καί σῴζεις τούς δούλους σου.
ᾨδή ζ΄. Σε νοητῷ Θεοτόκε κάμινον.
Χαῖρε ψυχὧν ὅρμος ὁ γαλήνιος, χαῖρε πάστας χρυσοειδής, χαῖρε κλίνῃ Βασιλική, χαῖρε ἀστραπόμορφε, χαῖρε Μητροπάρθενε, δι’ ἡς ἡμῖν ἐξανέτειλον, ὁ φωτισμός τόῖς ἐν σκότει, Χριστός ὁ ὑπερένδοξος.
Χαῖρε σαφής, νοσημάτων ἴασις, τὧν προστρεχόντων ἐπί σοι, χαῖρε σκεπῇ πολυκλεής, χαῖρε εὐσυμπάθητε, χαῖρε ροὗς ἀέναος, τόν ιλᾀσμόν πελαγίζουσα, καί νοσημάτων κρουνούς ἀποξηραίνουσα.
Χαῖρε ζώῃς ἀπαρχή καί γέφυρα, διαβιβάζουσα Λαοῦς, ἀπό τῆς γῆς πρός Οὐρανόν, χαῖρε οἰκητήριον· ἄχραντον ἀκήρατον Θεοῦ τοῦ λόγου ὡς ηὐδόκησε, χαῖρε πιστούς φωσφοροῦσα λυχνίᾳ τά χαρίσματα.
Χαῖρε πηγή ἀειζώου νάματος, χαῖρε Παράδεισε τρυφῆς, χαῖρε τεῖχος τῶν πιστῶν, χαῖρε Ἀειπάρθενε, χαῖρε μόνη Δέσποινα, δι’ ἡς ἡμῖν ἐξανέτειλον, ὁ αἰνετός τῷν Πατέρων.
ᾨδή ἡ΄. Ἐν καμίνῳ παῖδες Ἰσραήλ.
Χαῖρε αὔγος Ἥλιον Χριστόν, εἰσάξασα τῶν Κόσμῳ, τό κάλλος τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, χαῖρε ἁγνή χαράς ἡμῖν πρόξενος, εὐλογοῦμεν πάντα τά ἔργα τόν ἄχρονον σου τόκον, καί σε κατάχρεος γεραίρομεν ἀπαύστῳς.
Χαῖρε στάμνε πάγχρυσε Θεόν, ὡς μάννα δεξαμένῃ, ὡς ῥεῖθρον ἀειζωίας τοῖς Λαοῖς, χαῖρε σεμνῇ, ὧ χαῖρε ἀκήρατε Θεομήτωρ, χαῖρε Ὀρθοδόξων λιμήν καί προστασίᾳ, χαῖρε τῆς ψυχῆς μου ἐλπίς ἀρραγεστάτῃ.
Χαῖρε ῥάβδος ἡ νικοποιός, πάντων ταῶν ἀντιπάλων, σκυθλῶσα τῇ σή πρεσβείᾳ τάς ἐπάρσεις κραταιῶς, ἡ χαῖρε Θεόνυμφε Παναγίᾳ, χαῖρε μοναζόντων κραταίωμα καί φύλαξ, χαῖρε τῆς ψυχῆς μου καταφυγῇ καί σκέπη.
Κοίμισον μου δή τάς ἐμπαθεῖς ὀρέξεις, παθῶν τε τῶν ψυχοφθόρων τά ἰνδάλματα Ἀγνή εἰς τέλος ἐξάλειψον Θεομήτωρ, ἶνα δοξάζω ἀεί καί εὐλογῶ σε τήν μόνην αἰτίαν τῆς πάντων σωτηρίας.
ᾨδή θ΄. Τῦπον τῆς Ἁγνῆς.
Χαῖρε Θεοτόκε Δέσποινα, χαῖρε τό ὕψος τῆς σοφίας ἡ τέξασα, σοφίαν καί Λόγον τοῦ Πατρός ἐνυπόστατον, χαῖρε πέλαγος γνώσεως ἄπειρον, χαρᾶς ἀδιαδόχου, καταξιοῦσα τούς τιμῶντας σε.
Χαῖρε χελιδών ἡ εὔσημος, περισταρά τε τήν γαλήνιον εἰσάξασα, χαῖρε ἄσπιλε, χαῖρε τό ἄνθος τῆς φύσεως, ἀλατόμητον ὄρος Παντάνασσα, χαῖρε Παρθενομήτωρ, ἐλπίς ἀνθρώπων ἀκαταίσχυντε.
Χαῖρε κρίνον ὄντως εὔοσμον, ροδωνία χαρίτων Λαοῖς σωτήριος, χαῖρε ἀστραπῇ τόν μαργαρίτην εἰσάγουσα, χαῖρε δύσεως ὅλης τό ἔξοχον, παστάς Ἐπουράνια, χαῖρε ἐλπίς μου ἀκαταίσχυντε.
Χαῖρε πάντως τῆς ζωῆς ἡ τέξασα, χαῖρε σεμνῇ τό κατάσκιον, χαῖρε βάσις καί στάσις καί κίνησις, Μαρτύρων καί Ὁσίων καί Ἀποστόλων τό ἑδραίωμα.
Προσόμοια. Τῶν Οὐρανίων Ταγμάτων.
Ἀνακαινισθῇ ὁ Κόσμος ἐν τῇ κυήσει σου Θεογενῆτορ Κόρη, τῶν πιστῶν σωτηρία, καί ἄγρυπνος προστάτις τῶν εὐσεβῶς αἰτουμένων σε Ἄχραντε, μή διαλίπῃς πρεσβεύουσα ἐκτενῶς ὑπέρ τῶν ὑμνούντων σε.
Οἱ συνεχόμενοι θλίψεσιν ἀδοκήτοις Ἀγνή σε προστασίᾳ μόνην, κεκτῄμεθα Παρθένε, βοῷμεν εὐχαρίστως, σῶσον ἡμᾶς, Παναγίᾳ Θεόνυμφε, σύ γάρ ὑπάρχεις τοῦ κόσμου καταφυγῇ, καί ἀντίληψις τοῦ γένους ἡμῶν.
Δεδοξασμένῃ ὑπάρχεις ἐν ἁγνείας ἁγνεών, Παρθενωμῆτορ Κόρη, Θεοτόκε Μαρία, τοῦ κόσμου προστασίᾳ, τεκοῦσα σαρκί, τόν Υἱόν τοῦ Ἀνάρχου Πατρός, καί συναίδιον Πνεύματι ἀληθῶς, ὄν ἱκέτευε σωθῆναι με.
Τῶν οὐρανίων ταγμάτων τό ἀγαλλίαμα, τῶν ἐπί γῆς ἀνθρώπων, κραταιᾷ προστασίᾳ, Ἂχραντε Παρθένε, σῶσον ἡμᾶς, τούς εἰς σέ καταφεύγοντας, ὅτι ἐν σοί τάς ἐλπίδας μετά Θεόν, Θεοτόκε ἀνεθέμεθα.
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή ἆ΄. Ἦχος ἆ’. Σοῦ ἡ τροπαιοῦχος δεξιᾷ.
Ἀῤῥήτως συνέλαβες Θεόν, καί ὑπέρ φύσιν αὐτόν ἀπεκύησας, Δέσποινα πανάχραντε, τούς γηγενεῖς πταισμάτων ἀπαλλάττουσα, ὅθεν δυσωπῶ σε, πυρός γεέννης με λύτρωσαι.
Πελάγει βυθίζομαι δεινῶς ἁμαρτιῶν ἀμετρήτων καί θλίψεων, ἀλλά κυβερνήσει σου, τῆς δυνατῇς πρεσβείας παναμώμητε, πρός γαλήνιω θείαν, τῆς μετανοίας καθόρμισον.
Ἅγιον σε τέμενος εὔρων, ὁ ἐν Ἁγίοις ἐπαναπαυόμενος, Ἅγιος Θεός ἡμῶν, Ὑπεραγίᾳ Θεοτόκε ᾤκησε, τήν ἡγιασμένην, καί θεοδόχον γαστέρα σου.
Χαῖρε ἡ παγκόσμιος χαρά, χαῖρε τοῦ γένους ἡμῶν ἡ εὐλογίᾳ, χαῖρε ἡ τιμήσασα τῷ ὑπερτίμῳ καί ἀσπόρῳ τόκῳ σου, πάντιμε Μαρίᾳ, βροτῶν τήν φύσιν τήν ἄτιμον.
ᾨδή γ΄. Ὁ μόνος εἰδώς τῆς τῶν βροτῶν.
Νόμου τοῦ θανάτου καί τῆς φθορᾶς, καταστείλας κυήσασα, τόν τῆς ζωῆς ταμίαν καί πρύτανιν, διό σου Κόρη πάναγνε δέομαι, τήν ψυχήν μου φώτισον, καί τόν νοῦν ἁγίασον, καί ζωῆς κοινωνόν με ἀνάδειξον.
Δολίως με δούλοις πονηροῖς, Θεοῦ ἀπολισθήσασι, δεδουλωμένον καί ὑποκύψαντα, ἐλευθερίας θείας ἀξίωσον, καί τοῖς δούλοις σκέπασον, τοῦ Υἱοῦ σου Δέσποινα, καί αὑτῶν με δουλώμενον ἐνίσχυσον.
Ἐλέους ὑπάρχουσα πηγή, καί πέλαγος χρηστότητος, καί συμπαθείας ἄβυσσος ἄπειρος, τάς ἀναβλύσεις τῶν ἐγκλημάτων μου ἐν ἐλέει ξήρανον, ἐλεῆμον Δέσποινα καί ἐλέους σου δεῖξον με μέτοχον.
Σε σκήνωμα δόξης τοῦ Θεοῦ, ὡραῖον ἐλπίς ἀμνός, περικαλλής οἶκον ἠγάπησα, Θεογενῆτορ τήν σήν εὐπρέπειαν, διό σκηνωμάτων με τοῦ ἐν ᾄδου λύτρωσαι, καί σκηναῖς Οὐρανοῦ κατασκίωσον.
ᾨδή δ΄. Ὄρος σε τῇ χάρητι.
Ὄμβρισον σταγόνα μοι σεμνῇ κατανύξεως, κεχερσωμένη τήν ψυχήν, ἐξ ἐπομβρίας τῶν παθών, καί πηγάς ὀμβρίζειν με, καθαρτικῶν δακρύων Κόρη ἀξίωσον, ἡ τόν Οὐράνιον ὄμβρον κυήσασα.
Ἵλεων Δεσπότου καί οἰκτίρμονα τέτοκας, ὄν περ ἰλέωσαι προσκεκρουκότι καί πολλά, τοῦτον παροργίζοντι, διηνεκῶς καί ἱλασμόν μοι πρυτάνευσον, ἁμαρτιῶν Ὑπεράμωμε Δέσποινα.
Τείχισον τό τεῖχος τῶν πιστῶν, Ἀπειρόγαμε, τῷ θείῳ φόβῳ τήν ἐμῶν, ρερυπωμένον ἡδοναῖς διάνοιαν ἄβατον, ταῖς τῶν λῃστῶν ἐπιδρομαῖς ἀποφαίνουσα, καί τῶν ἐχθρῶν ταῖς ἐφόδοις ἀνάλωσον.
Νήπιον παιδίον δία ἔλεος ἄφατον, γεγυμνωμένον σε Χριστέ, τόν προαιώνιον Θεόν, νεᾶνις ἀπείρανδρος, ὑπερφυῶς ἐγκαίνησε διορθούμενον τόν πλανηθέντα Ἀδάμ ὥςπερ νήπιον.
ᾨδή ε΄. Ὁ φωτίσας τῇ ἐλλάμψει.
Ἐλεῆμον, ἐλεήμονος Λόγου λοχεύτρια, τήν ψυχήν μου, ἐν ἐλέει σου θείῳ ἐλέησον, καί τῆς κατεχούσης με, καί τυραννούσης ἁμαρτίας, καί συνηθείας ἀπάλλαξον.
Μή ἐάσῃς, ἐν τῇ κρίσει τίεσθαι με Δέσποινα, τῶν ζητούντων συλλαβεῖν με, δαιμόνων ἐπίχαρμα, ἀλλά ἀκατάκριτον τῶ τοῦ Υἱοῦ σου Κριτηρίῳ παραστηθήναι ἀξίωσον.
Ὡς αἰτίαν, τῆς ἡμῶν Θεοτόκε θεώσεως, κατάχρεος, οἱ πιστοί σε ἀεί μεγαλύνομεν, πολλά σου, ὁ Δυνατός ἐποίησε σοι, ὡς προεφήτευσας Ἄχραντε.
Λάμπρυνόν μου, τήν στολήν τῆς ψυχῆς, ὧ ἐζόφοσα, τῶν παθῶν μου, σκοτειναῖς ἀμαυρότησε Δέσποινα, καί πρός τόν ἀκήρατον, Θεοῦ εἰσάγαγε νυμφῶνα, ἔνδυμα γάμου φοροῦντα με.
ᾨδή ς΄. Ἐκύκλωσαν ἡμᾶς.
Ὡς Κύριον Δεσπότην πάντων τέξασα, Κυρίαν σε καί Δέσποινα, ἐπιστάμενος Παρθένε δυσωπῶ, ῥῦσαι τῶν παθῶν τῆς δεσποτείας με , καί τῆς αὑτῶν κυρίας με ἐλευθέρωσον.
Κυκλώσαντες ἐκύκλωσαν με Πάναγνε, κηρίον ὡσεί μέλισσαι, ἐν ἀκάνθαις ἐξεκαύθησαν ὡς πῦρ, φλόγα ἀέριον ἐξάραντες, οἱ ἐμπαθεῖς ἐν τῇ ψυχή μου λογισμοί, σῶσον με.
Νοσούντων ἰατρόν, πιπτόντων ἔγερσιν, πταιόντων ἱλαστήριον, Θεοτόκε σε γινώσκων ἀσφαλῶς, δάκρυσι προσπίπτω καί κραυγάζῳ σοι, ὡς δυνατή αὐτή με σῶσον τῇ μεσιτείᾳ σου.
Νομίμων φυσικῶν ἄνωθεν τέτοκας, Παρθένε ἀπειρόγαμε, ἀναπλάττοντα ἡμῶν τήν συντριβήν, Λόγον τοῦ Θεοῦ τόν ἐνυπόστατον· ὄν ἐκτενῶς, σωθῆναι πάντας ἡμᾶς ἱκέτευε.
Κάθισμα. Ἦχος α΄. Χορός Ἀγγελικός.
Τό μέγα τῶν πιστῶν, καί ἀπόρθητον τεῖχος, τήν τῶν ἁμαρτωλῶν κραταιάν προστασίαν, τό ἄσυλον φρούριον, καί στερρόν καταφύγιον, ἱκετεύω σε, Θεογενήτρια Κόρη, σύ μου πρόστηθι, ἐν τῇ ἡμέρα τῆς δίκης, καί σῶσον με Δέσποινα.
ᾨδή ζ’. Σε νοητόν Θεοτόκε κάμινον.
Ὅλον ἰδοῦ ἐμαυτόν προσάγωσι, Θεογενῆτορ ὁλικῶς, καί τό σῶμα καί τήν ψυχή, σοι προσανατίθημι, τήν ἐπιθυμίαν μου, καί τήν ἐνοῦσαν μοι ἄφεσιν, ὁλοσχερῶς ἀνατείνω πρός σε, σῶσον με Δέσποινα.
Ἤδη θρηνῶ εμυτόν ὁ ἄθλιος, ἄξια θρηνῶ περιχαρώς, καί ὡς ἤδη κατακριθείς, ὁ αὐτοκατάκριτος, πρό τῆς κατακρίσεως, ὀδυνηρῶς κατατρύχομαι, Μήτηρ Θεοῦ, ἡ ἐμή μή ἐπιλάθῃ μου.
Οἴμοι ψυχή, ὁ καιρός συντέτμηται, ναῶ ἐπί θύραις ὁ Κριτής, τό Κριτήριον εὐπρεπές, θρόνοι ἑτοιμάζονται, Ἄγγελοι προεξέχουσιν, οἱ ἐκλεκτοί συναθροίζονται, τι οὖν σαυτήν οὔ πενθεῖς καί θνήσκεις ἀμετανόητε.
Βάτος ποτέ ἄφλεκτος πανάμωμε, τήν σήν εικόνιζε νηδύϊ, οὐ γάρ ἔφλεξε σε τό πῦρ, ὅλως τῆς Θεότητος, ὅθεν ἱκετεύω σε, πυρός ἀσβέστου με λύτρωσαι ὅπως ὑμνῶ ἀσιγήτως, Ἀγνή τά μεγαλείᾳ σου.
ᾨδή η΄. Ἐν καμίνῳ παῖδες.
Λαμπομένῃ φέγγει νοητῷ τῷ τῆς Θεοτοκίας, ὑπέρφωτε Θεοτόκε τήν ζοφώδη μου ψυχήν, φωτίσαντα λάμπρυνον, ἐκμειοῦσα, τῆς ἁμαρτίας τό σκότος καί τήν νύκτα, καί πρός μετανοίας ἁγιώνυμε ὁδηγοῦσα.
Ὡραιώθης θείαις καλλοναῖς, ἀσύγκριτον ἐν κάλλει, τόν Λόγον ἀποκυήσασα Πανάμωμε Θεοῦ, τόν ταῖς ὡραιότησι ταῖς ἐνθέοις πάντων τάς καρδίας λαμπρύνοντα τῶν πίστει, ἀνυμνολογούντων αὐτόν εἰς τούς αἰῶνας.
Ἱεραῖς σε πόρρωθεν φωναῖς, ἐδήλωσαν Προφῆται, Μητέρα σε τοῦ Δεσπότου, Παναμώμητε κυήσεσθαι Θεοῦ, ὧ πάντες κραυγάζομεν, εὐλογεῖται πάντα τά ἔργα.
Ὡς ὡραία, ὡς περικαλλής, Παρθένε τόν ὡραῖον, ἐν κάλλει ὑπέρ αἰτίαν, ἀπεκύησας Χριστόν, ὧ πάντες κραυγάζομεν εὐλογεῖτε.
ᾨδή θ΄. Τύπον τῆς ἁγνῆς λοχείας σου.
Ἶνα χαρμοσύνως ἄσμασι, χαριστηρίοις Κόρη καταγεραίρω σε, ἶνα δία πάσης μου ζωῆς μεγαλύνω σε, ἐξελοῦ με ἐκ στόματος λέοντος δεινῶς ὠρυομένου καί καταβρῶξαι με σφαδᾴζοντος.
Ἄνω τήν ἐμήν διάνοιαν, ἐκ τοῦ γεώδους βάθους ἄρασα, Δέσποινα τά ἐν Οὐρανοῖς δία παντός ένοπτρίζεσθαι, καί φαντάζεσθαι κάλλη ἀξίωσον, καί καταβρῶξαι με σφαδᾴζοντος.
Ὤφθης ἱερόν Ἀνάκτορον, καί καί καθαρόν Παρθένε Χριστοῦ παλάτιον τοῦ πρό τῶν αἰώνων ἀληθῶς Βασιλεύοντος, καί κρατοῦντος ἀπᾴσῃς τῆς Κτίσεως· διό μου τήν καρδίαν ἐξ ἀκαθάρτων παθῶν κάθαρον.
Στάμνον ἱεράν καί τράπεζαν, καί χρυσαυγῇ λυχνίαν καί θρόνον ἅγιον, ἄψαυστον σκηνήν, καί ἀχειρόπλοκον θάλαμον, καί παστάδα χρυςῆν, καί θεόγραφον πλάκα, καί θεοδόχον κλίνην, γινώσκομεν σε Πάναγνε.
Στιχηρά. Ἦχος α΄. Πανεύφημοι Μάρτυρες.
Ἀφθόρως ἐκύησας Θεόν, τόν φθοράν μειώσαντα, καί ἀφθαρσίαν πηγάσαντα, ἄφθορε ἄμωμε, διό δυσωπῶ σε, τοῖς δεινοῖς φθαρέντα με, πρεσβείαις σου Ἁγνή ἀνακαίνισον, ἶνα δοξάζω σε, ἶνα πόθῳ μεγαλύνω σε, τήν τό κλέος ἡμῶν μεγαλύνασαν.
Τό πῦρ τῆς Θεότητος Χριστόν, ὑπεδέξω Πάναγνε, καί ἀκατάφλεκτος ἔμεινας, διό σου δέομαι, τοῦ πυρός ῥῦσαι, τῇ θερμή πρεσβείᾳ σου, τοῦ τῆς αἰωνιζούσης κολάσεως, ὡς παντοδύναμος, καί φιλάνθρωπος ὑπάρχουσα, οἵα Μήτηρ τοῦ παντελεήμονος.
Πανύμνητε Δέσποινα ἐλπίς, τῶν πιστῶν καί στήριγμα καί καταφυγῇ καί βοήθεια, σε ἱκετεύομεν, ἐκ παντός κινδύνου, τούς δούλους σου λύτρωσαι, τούς πίστει προσκυνοῦντας τόν τόκον σου· αὑτῷ πρεσβεύουσα, καταπέμψαι ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν, τήν εἰρήνην καί τό μέγα ἔλεος.
Ἰδοῦ σοι προσέρχομαι Ἁγνή, καί βοῶ τό ἥμαρτον, μή ἀποστρέψεις τόν δοῦλον σου κατῃσχυμμένον με, καί ἠπορημένον, ἔχεις γάρ τό δύνασθαι, ὡς Μήτηρ τοῦ Ὕψίστου ὑπάρχουσα, ὄν καθικέτευε, δωρηθῆναι ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν, τήν εἰρήνην καί τό μέγα ἔλεος.
ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος α᾿. ὨΙδή Ἐπινίκιον.
Ἡ μόνη τόν ἄχρονον Θεόν ἐν χρόνῳ, τεκοῦσα σαρκούμενον, Παναγίᾳ Ἄχραντε, πάντα τά χρόνια τῆς παναθλίας μου ψυχῆς, πάθη θεράπευσον.
Τά τραύματα πάναγνε τά τῆς ψυχῆς μου, καρδίας τήν πώρωσιν, καί τοῦ νόος τάς ἐκτροπάς, ἀφάνισον ὡς ἀγαθή, ταῖς σαῖς δεήσεσι.
Τό φῶς ἡ κυήσασα τόν λυτρωτήν μου, τοῦ σκότους με λύτρωσαι, καί βασάνων ἄχραντε, τῶν αἰωνίων ἔχει, ὅπως σῳζόμενος ὑμνῶ, τήν εὐσπλαγχνίᾳ σου.
ᾨδήν κατανύξεως τῇ Θεοτόκῳ, θερμῶς προσενέγκωμεν, ψυχή μου ὧ τάλαινα, βεβηλωθεῖσα κακῶς, ἶνα ῥυσθῶμεν ἐκ πυρός, τοῦ αἰωνίζοντος.
ᾨδή γ΄. Στερεωθήτω ἡ καρδία μου.
Τῆς στειρούσης διανοίας μου, ἀκαρπίαν πᾶσαν ἀφάνισον, καί καρποφόρον ἀρεταῖς, τήν ψυχήν μου ἀνάδειξον, Παναγίᾳ Θεοτόκε, τῶν πιστῶν βοήθεια.
Ῥῦσαι με πάσης περιστάσεως, καί πολλῶν σκανδάλων τοῦ ὄφεως, αἰωνιζούσης τε φλογός, καί τοῦ σκότους πανάμωμε, ἡ τό φῶς ἀποκυήσασα, ἡμῖν τό ἀνέσπερον.
Τό φρικτόν Παρθένε Κριτήριον, καί τό πῦρ ἐκεῖνο τό ἄσβεστον, καί τήν ἀπόφασιν Ἀγνή, τήν δεινήν ὅλως δέδοικα, σπεῦσον, σῶσον πρό τοῦ τέλους Ἀγαθή τόν οἰκέτην σου.
Θεογενῆτορ ἀπειρόγαμε, τάς ἡμῶν δεήσεις προσάγαγε, τῷ ποιητή σου καί Θεῷ, τῷ τεθέντι ἐκ μήτρας σου, ὅπως εὕρωμεν τελείαν τῶν δεινῶν ἀπολύτρωσιν
ᾨδή δ΄. Ἐν πνεύματι προβλέπων.
Παρθένε Θεοτόκε, ἀμόλυντε σκηνή, μολυνθέντα πταίσμασι καθάρισόν με νῦν, τῶν οἰκτιρμῶν σου καθαρωτάταις ῥανίσι, καί δός μοι χεῖρα βοηθείας ἶνα κράζω, δόξα σοι Ἀγνή Θεοδόξαστε.
Ναός ἡγιασμένος, ἐδείχθης τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἔν σοι σκηνώσαντος Παρθένε ὑπέρ νῦν, αὐτόν δυσώπει ἁμαρτιῶν «μᾷς ῥύπου, ἀποκάθαραι ὅπως οἶκος γνωρισθῶμεν, καί κατοικητήριον Πνεύματος.
Ἐλέησόν με μόνη, ἐλέους τήν πηγήν, Θεοτόκε τέξασα, καί λῦσον τήν δεινήν, ψυχῆς μου νόσον καί πώρωσιν τῆς καρδίας, δακρύων ῥεῖθρα καί κατάνυξιν πρό τέλους, δοῦσα καί δεινῶν ἀπολύτρωσιν.
Ἐξέστησαν ὁρώσας Ἀγγέλων στρατιαί, πως ὁ ἀθεώρητος μορφή τῇ καθ’ἡμᾶς, ἐκ σου ὡρᾶθη Παρθένε Θεοκυῆτορ, ὄν ἐκδυσώπει σωτηρίας ἀξίωσαι, πάντας τούς πιστῶς σε δοξάζοντας.
ᾨδή ἕ’. Τήν σήν εἰρήνην δός ἡμῖν.
Νεκρόν με ἀπειργάσατο ποτέ ἐν τῇ Ἐδέμ, γεῦσις πονηρά. Ζωήν δε κυήσασα, ἁγνή τόν ξύλῳ ἄλαι θνήξαντα, ζωοποίησον με καί βράβευσον εἰρήνην.
Διάσωσον με πάναγνε κινδύνων χαλεπῶν, ἔγειρον παθῶν κοπρίας καί ῥῦσαι με, αἰχμαλωσίας καί κακώσεως, πονηρῶν δαιμόνων τόν σόν ἀχρεῖον δοῦλον.
Τάς κόρας τῆς ψυχῆς μου διάνοιξον Ἀγνή, βλέπειν με τρανῶς τήν θείαν λαμπρότητα, καί τήν σήν δόξαν παναμώμητε, ὅπως ἐλέους τύχω καί αἰωνίου δόξης.
Βασίλισσαν Παρθένον σε κηρύττει ὁ Δαβίδ, Ἂχραντε Ἀγνή, διό ἱκετεύω σε, τῆς Οὐρανίου Βασιλείας με, ποίησον κληρονόμον, ἶνα σε μακαρίζω.
ᾨδή ς΄. Τόν Προφήτην Ἰωνᾶν.
Μολυνθέντα με πολλαῖς, ἁμαρτίαις τήν ψυχήν, δυσωπῶ σε ἐκτενῶς, τήν ἀμόλυντον σκηνήν, ἀπόπλυνον, παντοίου ῥύπου τῇ μεσιτείᾳ σου.
Κυβερνήτις μοι γενοῦ, θαλαττεύοντι Ἀγνή, ἐν πελάγει χαλεπῷ τῶν τοῦ βίου πειρασμῶν, καί ἴθυνον πρός σωτηρίας ὀδόν καί σῶσον με.
Ἁγιάσματος σην ήν, δεδειγμένη Μαριάμ, μιανθεῖσαν ἡδοναῖς τήν ἀθλίαν μου ψυχήν, ἁγίασον, καί θείας δόξης μέτοχον ποίησον.
Τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, καί καλήν ἐν γυναιξί, δυσωπῶ σε ἐκτενῶς, μή παρίδῃς με Ἀγνή, αλλ’οἴκτειρον, καί πάσης βλάβης σῶον συντήρησον.
Κάθισμα. Ἦχος α΄. Τόν τάφον σου Σωτήρ.
Ἐγγίζει ὁ Κριτής, ἐπί θύραις τό τέλος, γρηγόρησον ψυχή καί ἐκ βάθους καρδίας, στενάξασα βόησον, τῇ Μητρί τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ἐλευθέρωσον τῶν φοβερῶν με βασάνων, καί ἐν τόπῳ με, τῆς ἀναπαύσεως τάξον, πανάμωμε Δέσποινα.
ᾨδή ζ΄. Τούς ἐν καμίνῳ παῖδας.
Τήν μιανθεῖσαν πάθεσι ψυχήν ἀγίασόν μου Δέσποινα πανάχραντε ἁγνή, καί τοῦ νόος δεινάς αἰχμαλωσίας, καί καρδίας πώρωσιν, καί τῶν δαιμόνων ὁρμάς τάχος ἀφάνισον.
Νενεκρωμένον πάθεσι σαρκός, πανάμωμε ζώωσον τόν νοῦν μου καί Θεῶ, τά ἀρεστά ἐπιτελεῖν ἐνίσχυσόν με, ἶνα μεγαλύνω σε, ἶνα δοξάζω ἀεί τήν εὐσπλαγχνίαν σου.
Ῥῦσαι γεέννης Δέσποινα ἁγνή τόν δοῦλον σου, ῥῦσαι καταδίκης με φρικτῆς τοῦ σου Υἱοῦ, ῥῦσαι κολάσεως ἀπᾴσῃς ἐμέ τόν κατάκριτον, ἐκδυσωποῦσα Θεόν τόν ὑπεράγαθον.
Νέκρωσον τάχει Δέσποινα ἁγνή, τά τῆς σαρκός πάθη καί ψυχῆς μου ταπεινῆς, ῥύπον δεινόν ἀπόσμηξον Παρθένε, καί λογοθεσίου με, δαιμόνων τῶν πονηρῶν ῥῦσαι καί σῶσον με.
ᾨδή η΄. Ὄν φρίττουσιν Ἄγγελοι.
Σαρκοῦται ὁ ἄσαρκος ἐκ σου θεοπρεπῶς, ὄν αἴτησαι πάναγνε τά πάθη τῆς ἐμῆς, σαρκός θανατῶσαι καί ζῶωσαι μου, τήν νενεκρωμένην ψυχήν ταῖς ἁμαρτίαις.
Ἰάσω τό σύντριμμα Ἀδάμ τοῦ χοϊκοῦ, Σωτῆρα κυήσασα πανάχραντε Θεόν, αὐτόν ἐκδυσώπει τάς πληγάς τῆς ἐμῆς, ψυχῆς θεραπεύσαι ἀνίατα νοσούσης.
Ἀνάστησον κείμενον εἰς βάθημα κακῶν, τούς νῦν πολεμοῦντας με πολέμησον ἐχθρούς, τρωθέντα ἀτόποις ἡδοναῖς τήν ψυχήν, Ἀγνή με παρίδῃς ἀλλ’οἴκτειρον και σῶσον.
Ἰάτρευσον Ἂχραντε τά πάθη τῆς ἐμῆς καρδίας κυήσασα τόν πάντων ἰατρόν, καί τῆς τῶν δικαίων δεῖξον μέτοχον, Παρθένε μερίδος, Χριστόν ἐκδυσωποῦσα.
ᾨδή θ΄. Τήν φωτοφόρον νεφέλην.
Φιλαμαρτημάτων ὑπάρχων, ἐν ἀμελείᾳ διάγω, καί τό Κριτήριον ἁγνή τό ἀδέκαστον τρέμω, ἔν ὧ με τήρησον ταῖς σαῖς ἁγίαις δεήσασιν, ἀνεύθυνον, ἀκατάκριτον ὅπως, ὡς προστάτιν μακαρίζω σε ἀεί.
Φρίττω τό Βῆμα Παρθένε, καί τό ἀλάθητον ὄμμα, τοῦ σου Υἱοῦ, πράξεις αἰσχράς ἐπί γῆς ἐκτελέσας, καί δι’αὐτοῦ σοι βοῶ Πανεύσπλαχνε Δέσποινα, βοήθησον, καί τῆς τότε ἀνάγκης, ἐξελοῦ με, καί διάσωσον ἁγνή.
Ὡς φοβερᾷ ἡ ἡμέρᾳ, τῆς ἐξετάσεως Κόρη, ὡς ἡ ἀπόφασις φρικτή, ὡς δεινή ἡ αἰσχύνη, τις ὑποστήσεται λοιπόν, Πανάχραντε Δέσποινα, ἐλέησον, τήν ἀθλίαν ψυχήν μου, καί πρό τέλους δός μοι ἄφεσιν Ἀγνή.
Φῶς ἡ τεκοῦσα τό θεῖον, ἐσκοτισμένον με πάσαις, ταῖς μεθοδείαις τοῦ ἐχθροῦ, καί ῥᾳθύμως βιοῦντα, καί παροργίζοντα Θεόν, πανάμωμε φώτισον, ὁδήγησον, πρός καλάς ἐργασίας, ὡς αἰτία οὖσα πάντων τῶν καλῶν.
Στιχηρά. Ἦχος α΄. Πανεύφημοι Μάρτυρες.
Νόος μου σύ εἰ ἡ χαρμονῇ, καί τό ἀγαλλίαμα, σύ τῶν παθῶν μου τό ἴαμα, Κόρη Θεόνυμφε, τῶν ἀρρωστημάτων τῆς ψυχῆς μου Πάναγνε, ταχείᾳ θεραπείᾳ καί λύτρωσις, τῶν συνεχόντων με, πειρασμῶν καί καταφύγιον ἐν ἀνάγκαις, διό μεγαλύνω σε.
Ἐλέους ἡ ἀβυσος ἐμέ, τόν βυθόν ῥυόμενον, ἀκαθαρσίας ἐλέησον, καί λῦσον πάντα μου, τῶν παθῶν τόν ῥύπον, δάκρυσι καθαιροῦσα, καί θεία κατανύξει λαμπρύνουσα, δι’ἡς διινήσομαι, λυτρωθῆναι τῆς κολάσεως, εὐσπλαγχνίας τοῦ ἐν σοι οἰκήσαντος.
Φωτός ἐνδιαίτημα Ἀγνή, μόνη ἐχρημάτισας, τοῦ ἐκ Πατρός ἀνατείλαντος, ὅθεν καραυγάζω σοι, τήν ἐσκοτασμένην, ψυχήν μου τοῖς πάθεσι, φωτί τῶν ἀρετῶν καταφαίδρυνον, καί ἐν σκηνώμασι, φωτεινοῖς με καταξίωσον, ἐν ἡμέρᾳ τῆς ἀνταποδόσεως.
Ἡ πάντων Βασίλισσα πληθύς, Ἀσωμάτων τάξεων, καί Προφητῶν ἡ ὁμήγυρις, σοφοί Ἀπόστολοι, μετά τοῦ Προδρόμου, Ἱερεῖς καί Μάρτυρες, Ὁσίων καί Δικαίων τά τάγματα, Χριστῷ πρεσβεύσατε, παρασχεῖν μοι τήν συγχώρεσιν, ἐγκλημάτων ἁπάντων, ὤν ἔπραξα.
ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος ἆ’. Σου ἡ τροπαιοῦχος δεξιά.
Ὤφθης Πλατυτέρᾳ Οὐρανῶν, τόν ἀχώρητον σωματώσασα, τοῦτον οὖν ἰκετεύουμε, πάσης ἡμᾶς στενοχωρίας ῥύσασθαι, καί αἰωνιζούσης Παρθενομῆτορ κολάσεως.
Ἴασαι τά πάθη τῆς ἐμῆς, Θεοκυῆτορ καρδίας ἄφεσιν, αἴτησαι δοθῆναι μοι, ἁμαρτιῶν ὧνπερ ἀφρόνως ἔπραξα, ὅπως σε δοξάζω, ταῖς σαῖς πρεσβείαις σῳζόμενος.
Νεφέλη ὑπάρχουσα φωτός, ἡ τόν τῆς δόξης κυήσασα Ἥλιον, νέφη ἀποσόβησον, τά τῶν παθῶν ἐκ τῆς ψυχῆς μου Ἂχραντε, καί αἴγλη με θείᾳ τῆς μετανοίας καταύγασον.
Ἀῤῥήτως συνέλαβες Θεόν, καί ὑπέρ φύσιν αὐτόν ἀπεκύησας, Δέσποινα πανάχραντε, τούς γηγενεῖς πταισμάτων ἀπαλλάττουσα, ὅθεν δυσωπῶ σε, πολλῶν πταισμάτων με λύτρωσαι.
ᾨδή γ΄. Ὁ μόνος εἰδώς τῆς τῶν βροτῶν.
Ἰάτρευσον Δέσποινα Ἀγνή, τά πάθη τῆς καρδίας μου, τόν ἰατρόν τῶν πάντων ἐκύησας, τάς ἀσθενείας ἡμῶν βαστάσαντα, καί τάς νόσους ἄραντα Χριστόν τόν φιλάνθρωπον, καί Σταυρόν δι’ἡμᾶς ὑπομείναντα.
Δολίως ἁρπάσαι με ζητεῖ, ὁ ὄφις ὁ παμπόνηρος· καί ἑαυτοῦ ποιῆσαι κατάβρωμα, αλλ’οἴκτειρόν με τόν πεποιθότα σοι, καί ἀπράκτους ποίησον, τάς αὐτοῦ ἐνέδρας τε, καί ῥᾳδιουργίας παναμώμητε.
Ὁ μόνος ἀόρατος Θεός, ὠράθη σωματούμενος, ὑπερβολῇ ἐκ σου ἀγαθότητος, ὄν ἐκδυσώπει ἐξ ἀοράτων με δυσμενῶν λυτρώσασθεαι, ἀφειδῶς θλιβόντων μου τήν καρδίαν Πανάμωμε Δέσποινα.
Ζωῆς κεκτημένος σε φρουρόν, καί τεῖχος ἀπροσμάχητον, πρός Θεόν εἰσάγουσαν καί ζωήν παρέχουσαν αἰωνίαν καί δόξαν πανάμωμε.
ᾨδή δ΄. Ὄρος σε τῇ χάριτι.
Σε μόνων πασῶν ἐκ γενεῶν ἐκλεξάμενος, ὁ τῶν αἰώνων ποιητής, κατεσκήνωσον ἐπί σοι, αὐτόν οὖν ἱκέτευε ὡς ἀγαθόν Θεοχαρίτωτε Δέσποινα, τοῦ ἐλεῆσαι ἡμᾶς τούς ὑμνοῦντας σε.
Ὡς Μήτηρ Χριστοῦ τοῦ ποιητοῦ πάσης κτίσεως, τοῦτον ἰκέτευουμε Ἀγνή, κατοικτειρῆσαι τήν ἡμῶν, Παρθένε ἀσθένειαν, καί ἱλασμόν πταισμάτων πᾶσι δωρήσασθαι, καί αἰωνίων τερπνῶν τήν ἀπόλαυσιν.
Ἂγρυπνο τό ὄμμα τῆς καρδίας ὡς ἔχουσα, τῇ ἀνυστάκτῳ σου Ἀγνή φιλανθρωπίᾳ συντηρεῖς ἡμᾶς περιέπουσα, καί νοητῶν θηρῶν λυτροῦσαι πανάχραντε, καί ὁρωμένων πολέμων καί θλίψεων.
Ἡ Κρίσις ἐφέστηκε, ψυχή μου χορήγησον τῆς ῥαθυμίας τόν βαρύν ὕπνον ἀπόθου, καί Χριστῷ ἀγρύπνως ἐπιβόησον, τῆς σῆς Μητρός ταῖς ἱκεσίαις ἐλέησον, τόν εἰς βυθόν με κακίας ἐλάσαντα.
ᾨδή ε΄. Ὁ φωτίσας.
Λαμπρότητι τοῦ ἐκ σου ὑπέρ νοῦν ἀνατείλαντος, καταύγασον, τάς ἡμῶν διανοίας πανάμωμε, καί τό σκότος μείωσον τῶν λογισμῶν τῶν ψυχοφθόρων, καί ῥυπαρῶν ἐνθυμήσεων.
Τό πέλαγος εὐσπλαγχνίας Χριστοῦ ἡ κυήσασα, πταισμάτων μου, τόν βυθόν τόν ἀμέτρητον ξήρασον, ὄμβρους κατανύξεως παρεχομένη μοι Παρθένε, ταῖς πρός Θεόν μεσιτείαις σου.
Ὑπέρφωτε τοῦ ἡλίου νεφέλῃ ἀπέλασον, πανάμωμε τῆς ψυχῆς μου τόν ζόφον πρεσβείαις σου, καί τόν νοῦν μου φώτισον τῇ ἀμελείᾳ σκοτιθέντα, ὅπως ὑμνῶ σε σῳζόμενος.
Ἐπλήθυναν ὑπέρ ψάμμον θαλάσσης τά πταίσματα, τῆς ψυχῆς μου, καί οὐκ ἔστι μοι αἴνεσις Δέσποινα, ὡς τεκοῦσα πέλαγος τῆς εὐσπλαγχνίας, λύτρωσαι με τῆς κατεχούσης κακώσεως.
ᾨδή ς΄. Ἐκύκλωσαν ἡμᾶς.
Ἀνάγαγε Ἀγνή ἐκ κατωτάτου με βυθοῦ τῆς ἀπογνώσεως, καί πρός ὅρμον μετανοίας ἀληθοῦς, ἴθυνόν με δέομαι τόν δοῦλον σου, καί γῆς πρός σε τούς ὀφθαλμούς μου ἤρα Πανύμνητε.
Μαράνασα βλαστῷ τῷ σῶ πανάμωμε, τήν πάλαι ἐκβλαστήσασαν, παραβάσεσι κακίαν ἐχθροῦ, τούς ἐν ψυχή μου ἐκβλαστάνοντας, φθοροποιός καί ἀκανθώδεις λογισμούς ἔκτιλον.
Ῥυσθῆναι με πυρός διαιωνίζοντος, καί σκότους ἀμαυρώσεως, καί παντοίας Μητροπάρθενε Ἀγνή, θλίψεως ἱκέτευε τόν Κύριον, τόν ἐκ τῆς σής γαστρός ἀῥῤήτως ἡμῖν ἐκλάψαντα.
Νοσούντων ἰατρόν, πιπτόντων ἔγερσιν, πταιόντων ἱλαστήριον, Θεοτόκε σε γινώσκων ἀσφαλῶς, δάκρυσι προσπίπτω καί καραυγάζω σοι, ὡς δυνατή, αὐτή με σῶσον τόν ἀπολλύμενον.
Κάθισμα. Τόν τάφο σου Σωτήρ.
Πρεσβείαν πρός Θεόν, κεκτημένοι σε πάντες, προστρέχομεν πιστῶς τῷ Ἁγίῳ Ναῷ σου, αἰτούμενοι βοήθειαν παρά σου Ἀειπάρθενε, ῥῦσαι οὖν ἡμᾶς, τῆς τῶν δαιμόνων κακίας, καί κολάσεως καί καταδίκης φρικώδους, τούς σε μακαρίζοντας.
ᾨδή ζ΄. Σε νοητήν Θεοτόκε κάμινον.
Σάρκα λαβών, ἐξ ἁγνῶν αἱμάτων σου, ὁ ὑπέρτατος Θεός, σε προστάτιν τῶν γηγενῶν, ἔδειξε πανάμωμε, ὅθεν σου δεόμεθα, πάσης ἀνάγκης ῥῦσαι τούς ψάλλοντας, ὁ αἰνετός τῶν πατέρων.
Πρός τόν ἐκ σου γενηθέντα Κύριον, γενοῦ μεσῖτις ἀγαθή, τῆς γεέννης καί τοῦ πυρός, ὅπως με λυτρώσηται, καί καταξιώσῃ με, τῆς Βασιλείας κραυγάζοντα, ὁ αἰνετός τῶν πατέρων.
Θρόνον Θεοῦ καί παστάδα ἔμψυχον Θεογενῆτορ οἱ πιστοί, ἐπιγνόντες σε ἀληθῶς πίστει ἐκβοῷμεν σοι, σώζαι τούς οἰκέτας σου ἀπό πασῶν περιστάσεων, ὅπως ἀεί εὐλογοῦμεν ἁγνή καί προσκυνοῦμεν σε.
Ὅλην ἔν σοι τήν ἐλπίδα τίθημι, τῆς σωτηρίας τῆς ἐμῆς, σε κέκτημαι βοηθόν, καί ἀκαταμάχητον, τεῖχος καί κραταίωμα, καί ἀσφαλείας βεβαίωσιν, καί δία σου Βασιλείας τυχεῖν ἐλπίζω Δέσποινα.
ᾨδή η΄. Ἐν καμίνῳ παῖδες Ἰσραήλ.
Νεκρωθεῖσαν πάθεσι πολλοῖς, Παρθένε τήν ψυχήν μου, τεκοῦσα ζωήν τῷ κόσμῳ, ζωοποίησον βοᾶν καρδίας εὐθύτητι, εὐλογεῖτε πάντα τά ἔργα.
Στάμνε πάλαι φέρουσα Ἀγνή, ἐτύπτου σε τό Μάννα, Χριστόν τόν γλυκασμόν ἡμῶν ἐβάστασας γαστρί, καί σαρκί ἐκύησας ἐξαιροῦντα πᾶσαν πικρίαν ἀτόπων ἐγκλημάτων, τούς ὑπερυψοῦντας αὐτόν εἰς τούς αἰῶνας.
Ναός ὤφθης τοῦ Ἐμμανουήλ, καί Πύλη δι’ης μόνος, εἰσῆλθε καί ἐξῆλθον, ὡς ἐπιστάται αὐτός σῴζων τούς δοξάζοντας, καί ὑμνοῦντας σε τήν ἀπορρήτως, καί ἀδιαφθόρως αὐτόν ἀποτεκοῦσαν.
Σωτηρίας πρόξενος ἡμῖν, ἐφάνης Θεοτόκε γενήσασα τόν Σωτῆρα καί Δεσπότην τοῦ παντός, διό ἱκετεύω σε σωτηρίας καταξιῶσαι τήν ταπεινήν ψυχήν μου, τοῦ ὑμνολογεῖν σε πιστῶς εἰς τούς αἰῶνας.
ᾨδή θ΄. Τύπον τῆς ἁγνῆς.
Φρίττει τῶν Ἀγγέλων τάγματα, τόν ἐκ τῶν σῶν λαγόνων ἐξανατείλαντα, ὄν ὑπέρ ἡμῶν Παρθενομῆτορ ἰκετεύουμε, τῆς φρικτῆς ὅπως πάντας λυτρώσηται κολάσεως καί σκότους, τοῦ ἐξωτέρου τούς ὑμνοῦντας σε.
Ἔχεις εὐσπλαγχνίας ἄβυσσον, ὡς τετοκυῖα Θεοτόκε πανύμνητε, ἀγαθότητος Χριστόν τό ἄπειρον πέλαγος, δία τοῦτο τούς σε μεγαλύνοντας· ἐλέησον καί ῥῦσαι τῆς αἰωνίου κατακρίσεως.
Φρίττω ἐννοῶν ἑκάστοτε, τό φοβερόν καί πάνδημον Δικαστήριον, πράξεις πονηρᾶς φρενοβλαβῶς περικείμενος, καί κολάσει ὑπάρχων ὑπόδικος, ἐξ ᾖς με Θεοτόκε, τῇ μεσιτείᾳ σου ἐξάρπασον.
Πάσης τῆς ζωῆς μου γέγονας καί προστασίᾳ καί βεβαίᾳ ἀντίληψις, κι’ἐῤῥύσω με πολλῶν κινδύνων καί θλίψεων, καί ἐχθρῶν κακουργίας πανάχραντε, ἀλλά καί τοῦ πυρός με τοῦ αἰωνίου ἐλευθέρωσον.
Στιχηρά. Ἦχος α΄. Πανεύφημοι Μάρτυρες.
Ἰδοῦ σοι προσέρχομαι Ἁγνή, καί βοῷ τό ἥμαρτον, μή ἀποστρέψεις τόν δοῦλον σου κατῃσχυμμένον με, καί ἠπορημένον, ἔχεις γάρ τό δύνασθαι, ὡς Μήτηρ τοῦ Ὕψίστου ὑπάρχουσα, ὄν καθικέτευε, δωρηθῆναι ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν, τήν εἰρήνην καί τό μέγα ἔλεος.
Λῃσταῖς περιέπεσα δεινοῖς, ἐγώ ὁ ταλαίπωρος, τοῖς ἐκ Θεοῦ ὀλισθήμασιν, ὐφ’ων ἐκδέδυμαι, τόν τῆς σωφροσύνης, χιτῶνα πανάμωμε, πληγῶν τε ψυχοφθόρων πεπλήρωμαι, αλλ’ἰκετεύω σε, Θεοτόκε μή παρίδῃς με, πως ἐλπίδας εἰς σε γάρ ἀνέθηκα.
Ὕδωρ μοι κατάπεμψον ἁγνή, θείας κατανύξεως, δι’οὔ τόν βόρβορον, ἅπαντα ἀποκλυσάμενος, τῶν πλημμελημάτων, καί παραπτωμάτων μου, διινήσομαι τυχεῖν ταῖς πρεσβείαις σου, τῆς ἀναπαύσεως, τῶν ὑδάτων ἔνθα πέφυκον, ὁ χειμάρρους, τῆς τρυφῆς Πανύμνητε.
Ὑπέρτιμε Δέσποινα ἐλπίς, τῶν πιστῶν καί στήριγμα, καταφυγῇ καί βοήθεια, σε ἱκετεύομεν, ἐκ παντός κινδύνου, ἡμᾶς ἐλευθέρωσον· τούς πίστει προσκυνοῦντας τόν τόκον σου, αὑτῷ πρεσβεύουσα, δωρηθῆναι ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν, τήν εἰρήνην, καί τό μέγα ἔλεος.
ΤΗ ΠΕΜΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος α΄. Σου ἡ τροπαιοῦχος δεξιά.
Ψαλμικῶς τάς χεῖρας οἱ πιστοί, δεῦτε κροτοῦντες συμφώνως ὑμνήσωμεν, ὄρος τό πανάγιον, πύλην Θεοῦ τήν ὄντως ἀδιόδευτον, κιβωτόν τήν θείαν, τοῦ νοητοῦ ἁγιάσματος.
Χαῖρε ἡ παγκόσμιος χαρά· χαῖρε τοῦ γένους ἡμῶν ἡ εὐγένεια· χαῖρε ἡ τιμήσασα, τῷ ὑπερτίμῳ καί ἀσπόρῳ τόκῳ σου, πάντιμε Μαρίᾳ, βροτῶν τήν φύσιν τήν ἄτιμον.
Ὄρος κατάσκιον Θεοῦ, τόν ὑψηλόν Οὐρανόν καί εὐρύχωρον, θάλαμον τόν ἔμψυχον· τόν εὐθαλῇ καί εὐανθῇ Παράδεισον, τήν Παρθένον Κόρην, ὡς Θεοτόκον ὑμνήσωμεν.
Ῥέουσι χρηστότητος ἐκ σου, καί συμπαθείας ἀέναοι ῥύακες, Κόρη πολυύμνητε, τῆς εὐσπλαγχνίας τήν πηγήν γάρ ἔτεκες, ᾖς μεταλαβεῖν με, καί ἀπολαύσαι ἀξίωσον.
ᾨδή γ΄. Ὁ μόνος εἰδώς τῆς τῶν βροτῶν.
Ὡς θρόνος πυρίμορφος Ἀγνή, ὡς ἔμψυχον παλάτιον, ὡς λογικόν τοῦ Λόγου Ἀνάκτορον, Θεόν ἐχώρησας τόν ἀχώρητον, τῆς στενοχωρίας με, διό ἐλευθέρωσον, τῆς ἐν τῶ ᾄδῃ, καί σῶσον Πανύμνητε.
Ἐλέους ὑπάρχουσα πηγή, καί πέλαγος χρηστότητος, καί συμπαθείας ἄβυσσος ἄπειρος, τάς ἀναβλύσεις τῶν ἐγκλημάτων μου ἀπᾴσας ἐξάλειψον, ἐλεήμων Πάναγνε, καί τοῦ ἐλέους δεῖξον με μέτοχον.
Ἥμαρτον ἱλάσθητι Χριστέ, ἠνόμησα ἐλέησον· ὡς ἐλεήμων καί εὐσυμπάθητος, καί δώρησαί μοι δακρύων ἄβυσσον, ὅπως ἀπόπλυνων μου, τῶν παθῶν τόν βόρβορον, ταῖς τῆς ἁγνῆς Μητρός σου δεήσεσιν.
Ἀνάνηψον ῥάθυμε ψυχή, τόν ὕπνον ἀποτίναξον, καί τό νωθρῶσες βάρος ἀπόρριψον· καί μετανοίας θερμοῖς τοῖς δάκρυσι· τῇ Μητρί τοῦ Κτίστου σου, προσπεσόν κραυγάζουσα, Θεοτόκε Παρθένε βοήθει μοι.
ᾨδή δ΄. Ὄρος σε τῇ χάριτι.
Χαρᾷ τε παγκόσμιος καί ἀγαλλίασις πέφυκας, ἀποκυήσασα Χριστόν, τήν εὐφροσύνῃ τῶν βροτῶν, διό ἱκετεύω σε Μῆτερ Θεοῦ· χαρᾶς καρδίαν μου πλήρωσον, τῆς ἁμαρτίας τήν λύπην ἐξαίρουσα.
Ῥεύσαντες οἱ χείμαρροι οἱ τῶν παθῶν τῆς καρδίας μου, τόν οἶκον ἔπτωσαν Ἀγνή, ἡ γεγονυῖα τοῦ Θεοῦ, οἶκος καθαρώτατος· δάκρυα μοι δώρησαι κατανύξεως· καί οἶκον δεῖξον τοῦ Πνεύματος ἄξιον.
Στάμνον τε καί ῥάβδον, καί παστάδα καί τράπεζαν, λυχνίᾳ χρυσοφαῆ, καί κιβωτόν περικαλλῆ, τόπον ἁγιάσματος, ὄρος Θεοῦ, ναόν καί πύλην καί γέφυραν, σε οἱ Προφῆται Παρθένε προήγγειλαν.
Ἰστᾶ μου τόν λόγον ἡ αἰσχύνη ταῶν ἔργων μου, σβέννυσι δε μου τήν φωνήν ἡ τῆς ψυχῆς μου ἐκτροπῇ· δεσμοῖ καί τήν γλῶτταν μου τό συνειδός καί τήν εὐχήν ἀναδύομαι, μόνη σιγή κράζω Δέσποινα σῶσον με.
ᾨδή ε΄. Ὁ φωτίσας.
Ἐλεήμων ἐλεήμονος Λόγου λοχεύτρια, τήν ἀθλίως ῤυπωθεῖσαν ψυχήν μου ἐλέησον, καί τῆς κατεχούσης με καί τυραννούσης ἁμαρτίας, καί συνηθείας ἀπάλλαξον.
Στεναγμόν μου τόν ἐγκάρδιον πρόσδεξαι Δέσποινα, καί γενοῦ μοι Ἀγαθή παραστάτις καί πρόμαχος· ὅτε ἡ ἀθλίᾳ μου ψυχή χωρίζεται τοῦ σκήνους, πρός ἄλλον Κόσμον ἀπαίρουσα.
Πάρεσό μοι συνεργός καί παρήγορος Δέσποινα, ἐν τῇ Κρίσει τῇ φρικῶδες, καί τά προτεινόμενα, κατ’ἐμοῦ ἐγκλήματα, καί δικαιολογίας, ὡς ἀράχνης μίτους διάσπασον.
Οἴδα, ὅτι ὑπέρ ἅπαντας ἥμαρτον μόνος ἐγώ, καί εἰσέτι ἁμαρτάνω, ἀλλ’οὔκ ἀποστήσομαι ἀπό σου πανύμνητε· οὐδέ πρός ἕτερον μεσίτην διαπετάσω τάς χεῖρας μου.
ᾨδή ς΄. Ἐκύκλωσαν ἡμᾶς.
Ἐκκάλυψον ἡ ἀρετῇ καί δόξα σου, τούς Οὐρανούς ὡς γέγραπται, καί ἐπλήσθη τῆς αἰνέσεως τῆς σής ἅπασα ἡ γῆ, Κόρη Πανύμνητε· ἅπασαι γάρ, φυλαί καί γλῶσσαι σε μακαρίζουσιν.
Ἐλέους ἡ τεκοῦσα μέγα πέλαγος καί ἀβύσσῳ χειμαζόμενον· τήν γαληνίῳ τῆς μετανοίας ὅρμῳ προσόρμισον.
Λυχνίᾳ χρυσαυγίζουσα πολύφωτε, τό σκότος ἀποδίωξον τῶν ἐμῶν ἁμαρτημάτων, τῷ φωτί τῆς σής ἀντιλήψεως, καί λάμψον μοι φαιδράν αὐγήν, τῆς παντελοῦς ἁγνή συγχωρήσεως.
Ἰδέτωσαν πτωχοί καί εὐφρανθήτωσαν, οἱ πένητες τῷ πνεύματι, οἱ πλουτοῦντες ἐν ἐνθέοις ἀρεταῖς, ὅτι ὁ Θεός πᾶσι παρέχετο, τήν ἑαυτοῦ ἁγνήν Μητέρα κοινόν προσφύγιον.
Κάθισμα. Χορός Ἀγγελικός.
Ὁ νέος Οὐρανός, ὁ χωρήσας ἀῤῥήτως, τόν ἐν τοῖς Οὐρανοῖς, μή χωρούμενον Λόγον· τό ἔμψυχον παλάτιον, τοῦ Δεσπότου τῆς Κτίσεως, ἡ περίδοξος καί περιώνυμος Πόλις, τοῦ Σωτῆρος μου, τῆς Οὐρανίου Πατρίδος, πολίτην με ποίησον.
ᾨδή ζ΄. Σέ νοητήν Θεοτόκε κάμινον.
Πᾶσαν ἐν γῆ, πονηρίαν ἔπραξα, ὁ ἀσυνείδητος ἐγώ, καί οὐκ ἔστιν εἶδος κακοῦ, ὅπερ οὐ κατείργασμαι, νῦν δε πρός τήν ἔξοδον, ἐγγίζων τρέμω τήν κόλασιν Μήτηρ Θεοῦ, βοήθησον μοι, καί μή ἀπώσῃ με.
Νέος Ἀδάμ ἐξ ἁγνῶν αἱμάτων σου, ὁ προαιώνιος Θεός, ἐχρημάτισε βουληθείς, ὅνπερ νῦν ἰκετεύουμε, τόν παλαιωθέντα με, ἀνακαινίσαι κραυγάζοντα, ὁ αἰνετός.
Βάτος ποτέ, ἄφλεκτος πανάμωμε, τήν σήν εικόνιζε νηδύϊ· οὐ γάρ ἔφλεξε σε τό πῦρ, ὅλως τῆς Θεότητος, ὅθεν ἱκετεύω σε, πυρός ἀσβέστου με λύτρωσαι, ὅπως ὑμνῶ ἀσιγήτως, Ἁγνή τά μεγαλείᾳ σου.
Ἐν σοι Ἀγνή Θεοτόκε τίθημι, πᾶσαν ἐλπίδα καί πρός σε, καταφύγω δία παντός, σῶσον με πρεσβείαις σου· ῥῦσαι με πανάμωμε· τῆς κατεχούσης συγχύσεως καί ταραχῆς τῶν δεινῶν μου, παθῶν καί περιστάσεων.
ᾨδή η΄. Ἐν καμίνῳ παῖδες.
Ἀνατείνω χεῖρας ῥυπαράς, καί ὄμματα ἐπαίρω, πρός σε Κεχαριτωμένη, καί βοῶ ἐν στεναγμοῖς· ἐλέησον Δέσποινα τήν ψυχήν μου, σῶσον με ὡς θέλεις, κυβέρνησον ὡς οἰδᾷς, ῥῦσαι με γεέννης, ὡς πάντα δυναμένῃ.
Οὐχ εὑρίσκω ὅλως ἐν ἐμοί, δικαιοσύνης πράξεις, παράνομα ἐργασάμενος, πανάχραντε Ἁγνή· καί στύων ὀδύρομαι τι ποιήσω, Δέσποινα πάντων βοήθεια γενοῦ μοι, μή καταπιέτω βυθός με ἀπωλείας.
Ἡ τόν Κτίστην πάντων καί Θεόν, ἀῤῥήτως συλλαβοῦσα διάσωσον ἐκ φθορᾶς με, καί παντοίων πειρασμῶν, φρικτῆς ἀποφάσεως, καί μελλούσης δίκης, πυρός ἀσβέστου αἰωνίου, ἶνα σε δοξάζω Ἀγνή εἰς τούς αἰῶνας.
Ἡ πλησίον οὖσα τοῦ Θεοῦ, ὡς Μήτηρ καί Παρθένος, ἡ μῶμον μή κεκτημένη, σαρκικόν, ἡ ψυχικόν, καλή δε καί ἄμωμος ὄλῃ Κόρη, μώμου παντίου ψυχήν μου, ῥῦσαι καί ἀμώμως δίδου πορεύεσαθαί με.
ᾨδή θ΄. Τύπον τῆς Ἁγνῆς.
Δέχου τήν ἐμήν σοι δάκρυσι, νῦν ἱκεσίαν, καί παράσχου μοι ἄφεσιν, ὤν ἐξ’ ἥμαρτον πλημμελημάτων ὁ δείλαιος· Θεοτόκε Πανύμνητε Δέσποινα, εἰς τέλος γάρ ἐκλείπω, ἐκ τῆς ἀμέτρου ἀπογνώσεως.
Ὀλήν τήν ζωήν ἀνήλωσα, τόν ἐμπαθῆ διώκων βίον καί βέβηλον, καί κατέφθειρα ψυχήν καί σάρκα τοῖς πάθεσι, καί οὐκ ἔχω ἐλπίδα σωτήριον· ἀλλ’ ὧ Παρθενομῆτορ διάσωσον με ταῖς πρεσβείαις σου.
Ὅτε νοερῶν Δυνάμεων, αἱ Στρατιαί καί φάλαγγες σαλευθήσονται, πίπτει δε τά ἄστρα καί σκοτίζεται ἥλιος, Οὐρανός ὡς βιβλίον εἰλίσεται, καί γῆ κλονεῖται φόβῳ, σύ μοι Ἀγνή τότε βοήθησον.
Ὕψος τό τοῦ μυστηρίου σου, κατανοῆσαι Κόρη πάντα ἀδύνατον, οὐ μόνον βροτοῖς· ἀλλά καί Νόων στρατεύμασι, τόν Θεόν γάρ τόν πάντα ποιήσαντα, βουλίσει ἐκ μή ὄντων ὐπέραῤῥήτως ἐσωμάτωσας.
Στιχηρά. Ἦχος α΄. Πανεύφημοι Μάρτυρες.
Ψυχή καί καρδία σοι βοῶ, Θεοτόκε Δέσποινα, τῶν ἀοράτων με λύτρωσαι, καί ὁρωμένων τε, ἐχθρῶν κακουργίας, τῶν ἐνεδρευόντων με, οἱ πρῶτοι γάρ τούς ἄλλους ὁπλίζουσι, κακοποιῆσαι με, ὤν τῆς βλάβης με διάσωσον, και εἰρήνην τῇ ψυχή μου δώρησαι.
Τήν πώρωσιν Δέσποινα ψυχῆς, τῆς ἐμῆς διάλυσον, καί λογισμόν κατανύξεως, Ἀγνή παράσχου μοι, καί δακρύων ὄμβρος, ἶνα ἀποπλύνω μου, τόν ῥύπον τῶν πταισμάτων ἀμόλυντε, καί καταξίωσον, ἀκατάκριτον ὀφθῆναι με, τῷ Υἱῶ σου ἐν ὤρα τῆς Κρίσεως.
Χαρίτων καί θείων δωρεῶν, τῶν ἐκ σου ἀπήλαυσαν, ὁ Οὐρανός καί οἱ Ἄγγελοι, καί πᾶν πλήρωμα, τῶν Ἁγίων πάντων, τήν πρό νόμου πάναγνε, λαμψάντων καί ἐν νόμῳ καί χάριτι, καί γῆ καί ἄνθρωποι, εὐφραινόμενοι σε κέκτηται, καί προστάτιν καί κοινήν μεσίτριαν.
Ἡ πάντων Βασίλισσα χοροί, Ἀσωμάτων τάξεων, Προφητῶν ἡ ὀμήγυροις, σοφοί Ἀπόστολοι, μετά τοῦ Προδρόμου, Ἱερεῖς καί Μάρτυρες· Ὁσίων καί Δικαίων τά τάγματα, Χριστόν τόν Κύριον, ἱκετεύσατε βραβεῦσαι μοι, ἐγκλημάτων πάντων τήν συγχώρησιν.
ΑΡΧΗ ΤΟΥ Β’ ΗΧΟΥ
ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος β΄.Δεῦτε λαοί ἄσωμεν.
Μήτηρ Θεοῦ, κλῖνον τό οὕς σου τό ἄχραντον· δέξαι θρήῆνον ἐξόδιον, ἄκουσον ῥήματα, ἐκ ψυχῆς κατωδύνου, καί τεταπεινωμένης ἐκ πονηρᾶς συμβουλῆς.
Ἰδού καιρός, ἔφθασε τῆς συντελείας μου· ἰδού πληθύς παρέστη μοι δαιμόνων κράζοντες· ἀναιδῶς καί ζητοῦντες, τήν ταπεινῇ ψυχήν μου Δέσποινα ῥῦσαι με.
Τι ταπεινή ψυχή θρηνήσωμεν πρότερον, Θεοῦ ἡμῶν τήν στέρησιν, ἡ τῆς Μητρός αυτόῦ μή οὐκ ἄλλοτε βλέψεις· εἰς βάσανον τοῦ ᾄδου ἀπαγομένῃ πικρῶς.
Πῶς σου Ἁγνή, τῆς θείας δόξης ὁ ἄθλιος, μήν χωρισθείς εἰς ᾄδου με, κόλασιν δέσμιον, καταγάγωσιν ὄντως, καί σκότος με καλύψει τοῦ αἰωνίου πυρός.
ᾨδή γ΄. Στερέωσον ἡμᾶς.
Σαλεύθητι ψυχή, καρδία σείσθητι· καί ὅλον δινήθητι μου τό σῶμα, ἐπιτάφιον θρηνήσωμεν, τήν Μητέρα Θεοῦ καθικετεύοντες.
Συνάχθητε ὁμοῦ αἰσθήσεις ἅπασαι, ψυχῆς μου καί σώματος καί θρηνεῖτε, οὐκ ἐν τάφῳ, οὐκ ἐν ᾄδῃ γάρ, τῆς Μητρός τοῦ Χριστοῦ αἴσθησιν λάβετε.
Θρηνήσω γοερῶς ὑμᾶς ὧ χεῖρες μου, καί λούσω τοῖς δάκρυσιν ὀλολύζων· ὀπισθίως γάρ δεδήσεσθε· καί εἰς πῦρ εἰς πῦρ σήν ἐμοί ἀποπεμφθήσεσθε.
Οὐκέτι πρός Θεόν ὑμᾶς ὧ χεῖρες μου ἐκτείνω, οὐκέτι καθικετεύσω, τήν Πανάχραντον Μητέρα Χριστοῦ, ἀλλ’ἐν ᾄδῃ καθήσομαι δεσμούμενος.
ᾨδή δ΄. Ὑμνῶ σε, ἀκοήν γάρ Κύριε.
Ἐπέστη πονηρόν συνέδριον, ἀπελέγχουμε τά πρακτέᾳ, καί φόβος με πάντοθεν ἐκλόνησον· οὐδείς γάρ τότε, ἐμοί βοηθός οὐδέ συνήγορος, Μήτηρ Θεοῦ προφθάσασα βοήθησον.
Οὐκέτι τοῦ Ναοῦ σου πόδες μου, τά προπύλαια ἐπιβοῶσι· οὐκ ὄμμασι βλέψω σε· οὐ στόματι φθέγξομαι σοι, Μήτηρ Θεοῦ· τάφος γάρ καί ᾄδῃς με δία παντός τόν ἄθλιον καλύψουσιν.
Οὐκέτι τοῖς ὠσί μου Δέσποινα, ἐπακούσομαι θείας ᾠδῆς σου, οὐκέτι μου χείλεσιν ὐμνῦσω σου τά μεγαλείᾳ Ἁγνή, ἀλλ’ἐν σκότει καί πυρί δεσμευθείς, ὀδυνήσω γοερῶς καί πικρῶς.
Παρθένε Παναγίᾳ Δέσποινα, ἡ τεκοῦσα τό φῶς τοῦ κόσμου· ἐν κλίνη με κείμενον· καί πάντοθεν ἠπορημένον, φωτί τῆς πρεσβείας σου καταύγασον, τῆς ταπεινῆς ψυχῆς μου τήν σκοτόμαιναν.
ᾨδή ε΄. Ὁ φωτισμός.
Ἰδού ψυχή, φοβερόν σοι ἐπέστη τήν ἐν τῷ βίῳ, ἔργων λογοθέσιον, τι καθεύδεις; Θρήνησον μέγα, βόησον τῇ Μητρί τοῦ Κυρίου, Δέσποινα πρόφθασον, λῦσον τό δεινόν καί πικρόν λογοθέσιον.
Ὧ λειτουργοί τοῦ Θεοῦ μου, τι πράξεις ἔργων καί λόγων πάντων τήν ἔν βίῳ ἐπιζειτεῖτε; μνήσθητε, ὅτι δι’ἐμέ τόν πεσόντα, ἐκ Παρθένου Θεός σεσάρκωται, κλίνας Οὐρανούς, καί θανάτου γευσάμενος.
Ὅτι Χριστός ἐξ Ἁγνῆς ἐσαρκώθη, ἴν’ὐπόδειξη, τρίβον τήν εὐθεῖαν πᾶσιν ἀνθρώποις, μέχρι θανάτου καθυπομείνας, δία τοῦτο καταφρονήσαντα, σε τήν τοῦ Θεοῦ ἐντολῶν οὐ φεισόμεθα.
Δεῦτε πηγαί, ἀπαντλήσατε ὕδωρ τῇ κεφαλῇ μου, καί τοῖς ὀφθαλμοῖς μου πηγάς δακρύων, ἶνα πενθήσω ἐπιτάφιον θρῆνον, καί βοήσω πρός τήν πανάχραντον, Δέσποινα τοῦ κόσμου μή κλείσῃς μοι τά σπλάγχνα σου.
ᾨδή ς΄. Ἐν ἀβύσσῳ πταισμάτων.
Ὡς στρουθίῳ παγίς ἐπιπέπτωκεν, ἄφνω μοι ὁ θάνατος· οἴμι τῷ τάλαινι, καί σκότος κατεκάλυψε με, τήν ψυχήν μου Παρθένε βοήθησον.
Ἐκ τοῦ ὕψους τῆς δόξης σου Δέσποινα, τήν στενοχωρίαν μου βλέπουσα πρόφθασον, ἰδού γάρ ἀσυμπάθητον, καί πικρόν με Κρητίριον πέφθακε.
Φοβερά τῶν δαιμονῷν στρατεύματα, ἄφνω με τόν ἄθλιον περικυκλῶσαν, καί τήν ψυχήν μου Δέσποινα, ἀναιδῶς ἐκζητοῦσι βοήθει μοι.
Εἰ καί ἥμαρτον Δέσποινα ἄμετρα, ἀλλά πλήν τοῦ τόκου σου Θεόν οὐκ ἔγνωκα, μή με παρίδῃς Ἄχραντε ἐν πυρί αἰωνίῳ κολάζεσθαι.
Κάθισμα. Προστασίᾳ.
Ἡ Μόνη Θεόν ἀσπόρως κυήσασα, καί πάλιν Ἁγνή μετά τόν τόκον μείνασα, σοι προσπίπτομεν Δέσποινα, μετά φόβου καί πόθου κραυγάζοντες, ἐκ παθῶν καί νόσων δεινῶν, καί θλίψεων πασῶν ἡμᾶς λύτρωσαι.
ᾨδή ζ΄. Εἰκόνος χρυσῆς.
Δεινόν καί πικρόν, λογοθέσιον ψυχῆς ἄφνω ἐπῆλθε μοι, συνηγορῶν δε οὐ παρέστη μοι, οὐκ ἀδελφός οὐδέ φίλος μου, Μήτηρ, οὐ πατήρ, οὐδέ τέκνα, ἀλλά μόνος ἐτάζομαι, Δέσποινα Μήτηρ τοῦ Θεοῦ σπεῦσον βοήθησον.
Παρῆλθε κοιπόν, ὡς σκιά καί ὡς καπνός ἅπας ὁ βίος μου, πικραί δε πᾶσαι αἱ ἡμέραι μου καί πονηραί μοι ἐφάνησαν, λόγων γάρ εὐθυνίας ὁ τάλας ἀπαιτούμενος Ἄχραντε, καταδικάζομαι εἰς πῦρ, Δέσποινα πρόφθασον.
Ἐκύκλωσαν με, ὠσεί μέλισσαι κηρόν δαιμόνων φάλαγγες, καί δαπανῶσιν αἰσθητήρια, τά τῆς ψυχῆς μου Πανάμωμε, κλῖνον σου τό ἄχραντον ὄμμα ἐκ ὕψους τῆς δόξης σου, καί διασκόρπισον αὐτούς Ἀγίᾳ Δέσποινα.
Πρός σε τήν Ἁγνήν, ἐπεῤῥίφην ἐκ γαστρός μητρός μου Δέσποινα, φθονήσαντες δε οἱ ἀλάστορες, ἀπό τῆς σής με ἐξέκλιναν τρίβου, καί εἰς βάθη κακίας σκηνωθήσαντες χαίρουσιν, υἱόν γεένης καί πυρός ἀπεργασάμενοι.
ᾨδή η΄. Τόν καμίνῳ τοῦ πυρός.
Πῦρ μου φλογίζει τά ἐντός, καί ὠθεῖ μου τήν ψυχήν πρός ἄλλην φλόγα, τοῦ πυρός τοῦ ἀσβέστου καί ἐξωτέρου σκότους, καί στεινῶν κραυγάζῳ σοι Δέσποινα Μήτηρ τοῦ Χριστοῦ μου ἐκ τοῦ πυρός με ῥῦσαι.
Φόβος καί τρόμος ἐπ’ἐμέ, καί θάνατου φοβεροῦ ἔφθασεν ὤρα, καί ἐκάλυψε σκότος τήν ταπεινῇ μου ψυχήν, καί τρέμων δειλιῷ τό ἄστεκτον, πῦρ τοῦ αἰωνίου καί ἐξωτέρου σκότους.
Κλαύσατε ὄρη καί βουνοί, ἐπ’ἐμοί τῷ ταπεινῶ καί παναθλίῳ, ὅτι ζήσας ἀσώτως, ἐν περιστάσεσι νυνί, θανάτου κραυγάζῳ τήν Δέσποινα ἔκλεισε δε ὦτα τά ἄχραντα καί θεῖα.
Στέναξον μέγα ὧ ψυχή, κι’ἐτοίμασον σαυτήν πρός τάς βασάνους, ὁ καιρός γάρ ἐκλείσθη ὁ τῆς δεήσεως σου, τι μάτιν ἐκτείνεις τήν δέησιν, πρός τήν Θεοτόκον ἀνόητα θρηνοῦσα;
ᾨδή θ΄. Τόν ἐκ Θεοῦ Θεόν Λόγον.
Σῴζου ὧ μάταιε βίε, σῴζεσθε πάντες οἱ φίλοι· πατέρες καί καλοί μου ἀδελφοί, οὐκέτι γάρ θεωρῶ ὑμᾶς· ἀλλ’ἐν σκότει τοῦ ᾄδου, μονώτατος βληθήσομαι εἰς πῦρ· διό δέομαι πάντες μνησθέντες μου θρηνήσατε.
Σῴζου ἡ σύμπασα Κτίσῃς· γῆ καί ὕδατα πάντα, ὁ Οὐρανός, τά ἄστρα καί τό φῶς· καί ἡ σελήνῃ καί ἥλιος, ἐν τῷ ᾄδῃ οὐκέτι θεάσομαι ὑμᾶς, ἀλλ’ἐν πυρί αἰωνίῳ δεινῶς βασανισθήσομαι.
Σῴζου Χριστοῦ μου ἡ Μήτηρ, σῴζου Δέσποινα Κόσμου, σῴζου Θεοῦ παλάτιον τερπνόν· σῴζου ἡ πάντων βοήθεια· σῴζου δόξα δικαίων, οὐκέτι σου ὁ ἄθλιος ἐγώ, χαρακτῆρα τόν θεῖον κατειδῶ, ἡ ἀσπάσομαι.
Σῴζου Χριστέ ἰ Θεός μου, ὁ καλός ποιητής μου, δικαίᾳ σου ἡ κρίσις ἐπ’ἐμοί, τῷ μή φυλάξαντι πώποτε, ἐντολήν σου Σωτήρ μου, διό καταδικάζομαι εἰς πῦρ, ἀλλ’εὐχαῖς τῆς Μητρός σου εἰς τέλος μή παρίδῃς με.
Στιχηρά Προσόμοια. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε νεκρόν.
Πάντων θλιβομένων ἡ χαρά, καί ἀδικουμένων προστάτις, καί πενομένων τροφῇ, ξένων τε παράκλησις, καί βακτηρίᾳ τυφλῶν, ἀσθενούντων ἐπίσκεψις, καταπονουμένων σκέπη καί ἀντίληψις, καί ὀρφανῶν βοηθός, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, σύ ὑπάρχεις, Ἄχραντε, σπεῦσον, δυσωποῦμεν, σῴζεσθαι τούς δούλους σου.
Πᾶσα ἀνομίαν ἀφειδῶς, πᾶσαν ἀκράτως ἁμαρτίαν, ὁ τάλας ἔπραξα, πάσης κατακρίσεως ἄξιος πέφυκα, ἀφορμάς μετανοίας μοι, παράσχου Παρθένε, ὅπως ἀκατάκριτος ἐκεῖ ὀφθήσομαι, σε γάρ ἐπιγράφομαι πρέσβυν, σε ἐπικαλοῦμαι προστάτιν, μή με καταισχύνης Θεονύμφευτε.
Δόξα.
Ὤραν τῆς ἐτάσεως σκοπῶν, φρίττω ἐννοῶν μου τά πλήθη τῶν παραπτώσεων· τι ἀπολογήσομαι; πῶς διαφεύξομαι, τήν αἰσχύνην τήν μέλλουσαν, ἀσώτως βιώσας;ὄθεν Κόρη κράζω σοι θερμοῖς τοῖς δάκρυσι, πλῦνον τῆς ψυχῆς μου τόν ῥύπον· ἡ τόν καθαρόν μαργαρίτην, τόν Χριστόν κυήσασα καί σῶσον με.
Καί νῦν.
Πάντων προστατεύεις, Ἀγαθή, τῶν καταφευγόντων ἐν πίστει τῇ κραταιᾷ σου χειρί· ἄλλην γάρ οὐκ ἔχομεν ἁμαρτωλοί πρός Θεόν, ἐν κινδύνοις καί θλίψεσιν, ἀεί μεσιτείαν, οἱ κατακαμπτόμενοι ὑπό πταισμάτων πολλῶν, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου· ὅθεν σοι προσπίπτομεν· Ῥῦσαι πάσης περιστάσεως τούς δούλους σου.
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος β΄. Ἐν βυθῶ κατέστρωσε.
Μεμυκότα χείλη τῆς ψυχῆς. ἄνοιξον καί τράνωσον, τόν λογισμόν, καί τήν γλῶσσαν μου πάναγνε, ὡς αἴ σου τήν αἴνεσιν, ἀναγγείλῃ Θεογενῆτορ τό στόμα μου, καί εὐχαριστίαν, ἐξ αὐτῆς καρδίας ἀναφέρω σοι.
Ὁλικῶς Ἁγνή μου τῷ Θεόν, σοι προσανατέθηκα· τήν ἐμαυτοῦ σωτηρίαν ὁ δοῦλος σου· ὅλην μου τήν ἔφεσιν καί τήν σχέσιν καί τήν στοργήν καί τήν πρόθεσιν· ὅλης ἐξ ἰσχύος, καί ψυχῆς ἐξ ὅλης ἀνατείνας πρός σε.
Παθοκτόνο πένθος, καί κλαυθμόν, δώρησαί μου Δέσποινα· καί κατανύξεως ῥεῖθρον ἀείζωον, δάκρυον σβεστήριον, τῆς γεέννης καί σιωπήν καθαρτήριον, καί τήν μακαρίαν μέγα φυλακτήριον ταπείνωσιν.
Ἐν χρυσοῖς ἁγνείας κροσσωτοῖς περιβεβλημένην σε, πεποικιλμένην τήν πάντων Βασίλισσαν, καί ἐν ἐξαστράπτοντι, Παρθενίας ἱματισμῷ διαχρύσῳ Πανάχραντε, κεκαλλωπισμένην, ἐστησον αὐτοῦ ἐκ δεξιῶν ὁ Θεός.
ᾨδή γ΄. Τῆς πίστεως ἐν πέτρα με.
Ὡς θάλαμον ὡραῖον σε τοῦ Νυμφίου, ὡς ἔμψυχον παλάτιον τοῦ Δεσπότου, ὡς ἔντιμον πορφύραν τοῦ Βασιλέως, καί χρυσόπλοκον παστάδα πάνσεμνε, ἱκετεύω σῶσον με τόν τιμῶντα σε.
Ἰδού τό πολυώνυμον θεῖον ἄρμα, ἰδού ὁ χρυσοκόλλητος θεῖος δίρφος, ἰδού ἡ πορφυρόστρωπος θείᾳ κλίνη, ἡ ἀνεπαύσατο, ὁ Βασιλεύς μου Χριστός, ἡ Παρθένος Δέσποινα, ὧ ἀνυμήσωμεν.
Ἀλόγως ‘ὑποκύψας ὁρμαῖς ἀλόγοις, ὁ λόγῳ καί φρονήσει τετιμημένος, τοῖς κτίσεσιν ὡς αἴνους τοῖς ἀνοήτοις, παρασυμβέβλημαι, καί παρωμοίωμαι, ἡ τόν Λόγον τέξασα σύ με οἴκτειρον.
Σελήνην καί ἀστέρας θεμελιώσας, ἐκτείνας ὤσει δέρριν τόν πόλον Λόγε, καί πήξας ἐφ’ὐδάτων τήν γῆν ἀσχέτως, Ναόν εὐρύτερον καί ἀνώτερον, Οὐρανῶν ἀνέδειξας τήν Τεκοῦσα σε.
ᾨδή δ΄. Ἐλήλυθας ἐκ Παρθένου.
Σταλάξατε εὐφροσύνην τά ὄρη καί ῥήξατε, βουνοί ἀγαλλίασιν, τό ἐμφανές γάρ καί ἅγιον, ὄρος ἡ πανύμνητος, πᾶσιν ἀπεστάλαξε, θεῖον γλυκασμόν καί χρηστότητα.
Ὑπέρκειται διανοίας ἀπᾴσῃς τό θαῦμα σου, ἡττᾶται καί δύναμις λόγων αὑτό ἑρμηνεύουσα· τόν γάρ ἀνερμήνευτον, καί ἀκατάληπτον Λόγον Κόρη τέτοκας.
Δεσμεῖται μου ἡ φωνή καί ἡ γλῶσσα πεπέδηται, δοκῶ γάρ παρίστασθαι, τῷ φοβερῷ Κριτήριο σου, Κύριε μου Κύριε· δία τῆς Τεκούσης σε ἐλεήμων κάμε οἴκτειρον.
Ἐλέησον, ἐλεήμονος Λόγου λοχεύτρια, τόν ἀνελεήμονα καί τοῦ ἐλέους ἀνάξιον, ἐμαυτόν ποιήσαντα, ὡς τάς ἐντολάς τοῦ Δεσπότου ἀπᾴσας ἀμελήσαντα.
ᾨδή ε΄. Ὁ φωτισμός.
Τό φοβερόν ἐνθυμούμενος Βῆμα τό τοῦ Υἱοῦ σου· τρέμω τά δεινά μου γινώσκων τά ἔργα, Θεογενῆτορ, ὑπερβαίνοντα πλήθους ἀμετρίᾳ ψάμμον παράλιον, καί τόν τῶν ἀστέρων χορόν τόν ἀμέτρητον.
Ἀνατολή τοῦ Ἡλίου τῆς δόξης, λάμψον μοι φέγγος, θείας κατανύξεως, τῷ ἐν σκότει ἐγκαθημένῳ, καί σκιά θανάτου, καί πρό ταφῆς ὡς νεκρῶ, ὅπως τόν νεκρόν τόν ἐμόν ἀποκλαύσομαι.
Νοῦς ἀμυδρός, καί καρδία βραδείᾳ καί στενή γλῶσσα, ποῖον σοι προσφωνοῦσιν ὕμνον Κόρη; Πᾶς γάρ ὁ κόσμος, χεῖλος ἐν μία γλῶσσα, ἐάν ῥύωνται οὐ δυνήσονται, ὄντως ἐπαξίως ὑμνήσαι σε Δέσποινα.
Τῆς σής ἐκτός βοηθείας, Παρθένε καί συνεργείας, μάταιος πόνος κοινός ὁ κόπος ὁ τῶν ἀνθρώπων, ὁ ἱδρώς καί ὁ μόχθος, καί ὁ σύμπας ἀγῶν ἀνίσχυρος, ὅθεν μοι σωθῆναι ποθοῦντι συνέργησον.
ᾨδή ς΄. Ἐν ἀβύσσῳ πταισμάτων.
Ἐπί σε ἐλπίδας ἀνέθηκα, τάς τῆς σωτηρίας μου Κόρη Πανύμνητε, σύ πρός ζωήν ὁδήγησον, τήν ψυχήν μου χωροῦσαν εἰς θάνατον.
Τήν πολλήν μου γινώσκεις ἀσθένειαν, καί τήν ῥαθυμίαν ἐπίστασαι Δέσποινα, ὡς οἰδᾷς αὑτῇ σῶσον με, καί ὡς θέλεις γεένης με λύτρωσαι.
Ὁ τόν πᾶν οὐσιῶσας βουλήματι, Λόγος συναίδιος καί ὁμοούσιος, Πατρί καί θείω Πνεύματι, ἐκ Παρθένου φορεῖ τήν οὐσίαν μου.
Ἐν παλάγει τοῦ βίου νηχόμενον, ζάλη καί παθῶν τρικυμίᾳ δονοῦσι με, παῦσον τόν σάλον Ἄχραντε, καί τόν ἄστατον πράυνον τάραχον.
Κοντάκιον. Ἦχος β΄. Τά ἄνω ζητῶν.
Δακρύων πηγήν, παράσχου μοι Πανάμωμε, δι’ων τήν πληθύν ἐκπλύνω τῶν πταισμάτων μου, εἰς σε γάρ Θεόνυμφε, τήν ἐλπίδα πᾶσαν ἀνέθηκα, σπεῦσον οὐκ πρίν ἀπολέσθαι με, χειρός τῶν δαιμόνων ἐκλυτρώσασθαι.
ᾨδή ζ΄. Εἰκόνος χρυςῆς.
Λυχνίᾳ χρυσῇ, φωτοφόρε κιβωτέ ἁγία τράπεζα, πύρινε θρόνε, βάτε ἄφλεκτε, θυμιατήριον πάγχρυσον, ἔνδοξε περίβλεπτε Πόλις, πορφυρόχρυσε θάλαμε, χρυσοπορφύρωτε παστάς, Δέσποινα σῶσον με.
Ὁ Μήτραν τήν σήν, ὐποδής μονογενής τοῦ Θεοῦ Λόγος, σε προστασίαν ἀκαταίσχυντον, Χριστιανοῖς ἐχαρίσατο, ὅθεν δυσωπῶ σε Παρθένε, τήν ψυχήν μου ἐλέησον, πάσῃ ἡμέρα καί νυκτί προσκαλουμένην σε.
Ὁ Μόνος Θεός, ὁ δρακί τούς Οὐρανούς καί γῆν μετρήσας, καί ἐξ οὐκ ὄντων τήν ἀσώματον, καθυποστήσας καί ἄυλον, Κόρη τῶν Ἀγγέλων οὐσίαν, δι’Ἀγγέλου τό χαῖρε σοι πέμπει, καί κλίνας Οὐρανούς ἐν σοι ἐσκήνωσε.
Ῥημάτων ἐμῶν, εἰσφοράν τήν πενιχράς προσδεξαμένη, ὡς προσφοράν τελείαν ἄμωμον, ὥσπερ θυμίαμα εὔοσμον, ἀρωματοσμύθετον μύρον, συμφορᾶς πάσης ῥῦσαι με, περιφορᾶς τε τῶν παθῶν Θεογενήτρια.
ᾨδή η΄. Τόν καμίνῳ τοῦ πυρός.
Ὁ καθαρώτατος Ναός, τοῦ Σωτῆρος μου Χριστοῦ καί Βασιλέως, ὁ περίδοξος θρόνος, ὀ ὐψηλός Οὐρανός, ὁ ὄντως ἄσυλος Παράδεισος, ἄνοιξον μοι πύλας Δέσποινα Παραδείσου.
Σε παραστάτιν δεξιάν, καί προστάτιν κραταιάν εὕροιμι Κόρη, ἐν καιρῶ τῆς ἐξόδου ἐν τῷ ἐκλείπειν πικρῶς, Παρθένε ἐξ ἐμοῦ τό πνεῦμα μου, σκολιάς γάρ τρίβους τρίβους ὠδοῦσα καί τραχείας.
Νενεκρωμένη ἡδοναῖς, τήν ψυχήν μου ἐν χώρα κατοικοῦσαν, καί σκιά θανάτου, ἡ συλλαβοῦσα ζωήν, τήν θείαν ζωώσασα φώτισον, φωτί πρεσβειῶν σου Δέσποινα Θεοτόκε.
Σταλάζον ὄρος γλυκασμόν καί πικρίαν κοσμικήν καταγλυκαῖνον, ἀνεδείχθεις Παρθένε, ὡς τετοκυίᾳ Χριστόν, τήν δρόσον τήν γλυκεῖαν ὅθεν μου, τῶν ἁμαρτημάτων γλύκανον τήν πικρίαν.
ᾨδή θ΄. Τόν ἐκ Θεοῦ Θεόν Λόγον.
Ὑπεραγία Παρθένε, Ὑπεράμωμε Κόρη, ὑπέραγνε πανύμνητε σεμνῇ, ἄρμα τοῦ Λόγου ὑπέρφωτον, τῆς ἀθλίας ψυχῆς μου, τό φῶς μου καί πνοῇ μου καί ζωή, ὥσπερ οἰδᾷς, ὡς θέλεις ἐλέησον καί σῶσον με.
Ἀπό κοιλίας μητρός μου, ἐπί σε ἐπεῤῥίφην, καί σοι ἐγκαταλέλειμμαι Ἁγνή, ὁ ταπεινός καί πτωχός ἀρετῶν, σύ γενοῦ μοι Παρθένε, θερμή χειραγωγός πρός ἀρετήν, τῆς ἐμῆς σωτηρίας τάς τρίβους ὁμαλίζουσα.
Ἡ τῆς ἐμῆς σωτηρίας, ἐπί σοι Θεομῆτορ, ἐν πᾶσι περίσταται ἐλπίς, μου Θεόν καί βοήθεια, ἐπί σε γάρ ἐρρίφην, καί σοι ἐγκατελείφθην ὁ πτωχός· μή με ἐγκαταλίπῃς, προλαβοῦ δε με Πάναγνε.
Σύ εἴ τό καύχημα Κόρη τῆς ἀθλίας ψυχῆς μου· σύ εἴ ὁ γλυκασμός καί φωτισμός· σύ εἴ τό ἐμόν ἀγαλλίαμα· σύ καρδίας ἡδύτης·συ φῶς καί θυμηδίᾳ καί ζωή· σύ παράκλησις θείᾳ, χαρᾷ καί ἀγαλλίασις.
Στιχηρά Προσόμοια. Ὅτε τοῦ ξύλου σε νεκρόν.
Ὕμνους ἐγκωμίων σοι Ἁγνή, ὅλως οὐ τολμῶ σοι προσάξαι, τις γάρ σοι πλέξει βροτῶν, ἄξιον ἐγκώμιον, ἤν οὐδέ Ἄγγελοι, ἐπαιννεσαι δυνήσονται, ποτέ κατ’ἄξιον, σύ γάρ πάσης κτίσεως ὄλῃ ὑπέρκεισαι, ὅτι τόν τά πάντα βουλήσει, ἐξ οὐκ ὄντων λίαν πανσόφως, τελεσιουργήσαντα γεγένηκας.
Δός μοι κατανύξεως Ἁγνή, θρήνους ἶνα κλαύσω τά πάθη, τῶν ἐγκλημάτων μου, πᾶσαν γάρ ὁ δείλαιος κακίαν ἔπραξα, ἀπό βρέφους ἐμόλυνα, δεινῶς τήν ψυχήν μου, ὅθεν εἰς βοήθειαν ἐπικαλοῦμαι σε, σύ μου πρός Θεόν γενοῦ πρέσβυς, ὅπως ἐξαλείψῃ τά πλήθη, τῶν πλημμελημάτων μου ὡς εὔσπλαγχνος.
Στῆσον τῆς σαρκός μου τάς ὁρμάς, σβέσον τόν φλογμόν τῶν παθῶν μου, παῦσον τόν καύσωνα, τῆς ἐπιθυμίας μου τήν πονηρά απ’ἐμοῦ, Θεοτόκε ἀπέλασον, συνηθείᾳ τρέψον, πᾶσαν τῶν δαιμόνων τε Κόρη τήν ἔφοδον, ὅπως ἐν γλήνη καρδίας, καί ἐν ἀπαθείᾳ ψυχῆς μου, ἀνυμνολογῶ σε τήν Πανύμνητον.
Μόνη τόν ἀχώρητον Θεόν, ἀστεναχωρήτως ἐν μήτρα ἐκυοφόρησας, ἄνθρωπον γενόμενον δι’ἀγαθότητα, Παναγία Θεόνυμφε, διό δυσωπῶ σε, τῶν στενοχωρούντων με παθῶν ἀπάλλαξον, ὅπως τήν στενήν εὐθυπόρως, τρίβον διοδεύσας εἰς πλάτος, φθάσω τῆς ἐκεῖ μακαριότητος.
ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΥΜΝΗΤΟΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος β΄. Δεῦτε λαοί ἄσωμεν.
Σε τοῦ Θεοῦ, τό καθαρώτατον σκήνωμα, καθικετεύω ἄχραντε, σπιλωθεῖσαν μου, ἡδοναῖς ἀκαθάρτοις, καθάρισον καρδίαν, ὅπως δοξάζω σε.
Μετά Θεόν, σε βοηθόν ἀκαταίσχυντον, καί προστασίαν ἄμαχον καί ἀντιλήπτορα, καί φρουρόν καί μεσῖτιν Παρθένε κεκτημένος, κράζω σοι σῶσον με.
Ἔχων πληθύν, ἁμαρτιῶν ὑπερβαίνουσα, τῇ ἀμετρία Δέσποινα, ψάμμον παράλιον, καί χορόν τῶν ἀστέρων, τῷ πλήθει τοῦ ἐλέους σου καταπέφευγα.
Μόνην Θεόν, πᾶσιν τόν ὄντα ἀχώρητον, σύ χωρητόν γενόμενον δι’ἀγαθότητα, ἀπεκύησας Κόρη, ὄν αἴτησαι σωθῆναι τούς ἀνυμνοῦντας σε.
ᾨδή γ΄. Ἐν πέτρα με τῆς Πίστεως.
Σύ μόνη προστασία καί βοηθός μου,γενοῦ Θεοκυῆτορ εὐλογημένῃ, καί ῥῦσαι με δαιμόνων ἐξ ἐπηρείας, καί τῶν θλιβόντων με παθῶν καί Κρίσεως, καί πυρός φλογίζοντος τῆς κολάσεως.
Φθαρεῖσαν ἐκαινούργησας Παναγίᾳ, τήν φύσιν τῶν ἀνθρώπων ὡς τετοκυίᾳ, Θεόν τόν ἐκ φθορᾶς εἰς τήν ἀφθαρσίαν, αὑτήν μετάγοντα, ὅθεν φθαρέντα με, ἡδοναῖς, ἀφθάρτισον καί ἀνάλασον.
Δοξάζειν σε τήν μόνην εὐλογημένῃ, τό γένος τῶν ἀνθρώπων δεδοξασμένῃ· διό μελλούσης δόξης με κληρονόμον, Παρθένε ποίησον τῇ μεσιτείᾳ σου, τόν πιστῶς ὑμνοῦντα σε Θεοδόξαστε.
Τά πάθη τῶν ψυχῶν ἡμῶν καί σωμάτων, ἰάτρευσον πανάμωμε καί βαδίζειν, τάς τρίβους κατευόδοσον τάς φερούσας, πρός τήν ἀπόλαυσιν τήν αἰωνίζουσαν, καί τρυφήν τήν ἄρρευστον καί ἀνώλεθρον.
ᾨδή δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε, τήν ἀκοή τῆς σῆς οἰκονομίας.
Καταλάμπρυνον ἄχραντε, τήν ζοφεράν ψυχήν μου τῷ φωτί σου, ἡ τό φῶς τεκοῦσα τό ἐνυπόστατον.
Ἡ τό πῦρ τῆς Θεότητος, ἐν τῇ Γαστρί Παρθένε δεξαμένῃ, τοῦ πυρός με ῥῦσαι τοῦ αἰωνίζοντος.
Εὐλογημένῃ Πάναγνε, ταῖς σαῖς λιταῖς, τόν πόνον τῆς ψυχῆς μου, ἰατρόν τεκοῦσα Θεόν, ἰάτρευσον.
Θεοτόκε Πανύμνητε, διάλυσον σειράς μου τῶν πταισμάτων· καί πρός θείας τρίβους με χειραγώγησον.
ᾨδή ε΄. Ὁ φωτισμός.
Τό ἀληθῶς ἀλατόμητον ὄρος τήν κεκλεισμένην, πύλην καί πηγήν τήν ἐσφραγισμένην· τόν πανευώδη, καί θεόφυτον κῆπον, τόν λειμῶνα τόν ἐξανθήσαντα, ἄνθος ἀφθαρσίας ὑμνοῦμεν σε Δέσποινα.
Ἐπιμελῶς ἐκ νεότητος πᾶσαν ἀκολασίαν, πράξας καί μολύνας ψυχήν καί σῶμα, τήν καθαράν σε καί ἀμόλυντον Κόρη, ἱκετεύω καί σῶμα καί ψυχήν, καθαρόν ἁγίασον σῶσον με.
Ὁ ὑψηλός καί περίβλεπτος θρόνος, ὁ ἐπηρμένος, Θρόνων ὑπεράνω τῶν Ἀσωμάτων, ἐν ὧ τῆς δόξης καθεζόμενον εἶδον, Ἠσαΐας Χριστόν τόν Κύριον, ἔγειρον ἐν θρόνῳ παθῶν ἱδρυμένον με.
Νενηστευκώς, ἀρετῆς ἀπό πάσης ἐνεφορήθην, ἀπηγορευμένης τρυφῆς εἰς κόρον, καί νῦν λιμώττω σωτηρία τραπέζης, μετανοίας ἄρτῳ με στήριξον, Ἄρτον ἡ τόν Θεῖον βαστάσασα τράπεζα.
ᾨδή ς΄. Ἐν ἀβύσσῳ πταισμάτων.
Ἐπί σοι τάς ἐλπίδας ἀνέθηκα, Μῆτερ Ἀειπάρθενε τῆς σωτηρίας μου, καί σε προστάτιν τίθημι, τῆς ζωῆς ἀσφαλῆ τε καί ἄσειστον.
Τά ποικίλα μου πάθη θεράπευσον, μόνη παντοδύναμε Μῆτερ ἀνύμφευτε· σύ γάρ λιμήν ἀχείμαστος, ἀνεδείχθης ἡμῖν τοῖς ὑμνοῦσι σε.
Τῆς ἀμέτρου πωρώσεως ῥῦσαι με, τόν κεκρατημένον πάλλοις πλημμελήμασι, Θεοκυῆτορ Δέσποινα, καί χειρός με δαιμόνων ἐξάρπασον.
Παναγίᾳ Παρθένε Θεόνυμφε, ἡ μόνη Θεόν προστασίᾳ τῶν δούλων σου, ἐν ὤρα τῆς ἐτάσεως, ἀντιλήπτωρ ψυχῆς μου γενήθητι.
Κάθισμα. Τά ἄνω ζητῶν.
Δακρύων πηγή παράσχου μοι πανάμωμε, δι’ὤν τήν πληθύν, ἐκπλύνω τῶν πταισμάτων μου, εἰς σε γάρ Θεόνυμφε, τήν ἐλπίδα πᾶσαν ἀνέθηκα· σπεῦσον οὖν πρίν ἀπολέσθαι με, ἐκ χειρός τῶν δαιμόνων λυτρώσασθαι.
ᾨδή ζ΄. Εἰκόνος χρυσῆς.
Εἰς σε τήν ἐμήν, ἀνεθέμην ἐκ ψυχῆς, ἐλπίδα πᾶσαν, καί ἀτενίζω προσδεχόμενος, τήν Θείαν ὄντως παράκλησιν, πρόφθασον Ἀγνή Θεοτόκε, καί χαρίτωσον τρίβον μοι, ὑποδεικνύουσα πρός Θεόν διαβιβάζουσαν.
Παρθένε σεμνή, ἀπειρόγαμε, Ἀγνή εὐλογημένῃ, καταπιπτόντων ἐπανόρθωσις, ἁμαρτανόντων ἡ λύτρωσις, σῶσον με τόν ἄσωτον σῶσον, καί αἰωνίου κολάσεως ἐξάρπασον, ὡς συμπαθής, ἶνα δοξάζω σε.
Ἡ μόνη ἐλπίς, καί βοήθεια πιστῶν Θεογενῆτορ, σπεῦσον βοήθει τοῖς ἱκέταις σου, βυθιζομένοις τοῖς πάθεσι, καί ταῖς τῶν δαιμόνων ἀπάταις, καί τρικυμίαις τῶν θλίψεων, τοῖς καταφεύγουσιν εἰς σε ἐν πεποιθήσει ψυχῆς.
Ἐρρύσω ἡμᾶς, κατακρίσεως δεινῆς ἀμπλακημάτων, καί τήν ἀρχαίαν λύπην ἔλυσας, τῶν πρωτοπλάστων Πανύμνητε, τόν Δημιουργόν τῶν ἁπάντων ὑπέρ φύσιν κυήσασα, διό ἀξίως οἱ πιστοί σε μακαρίζομεν.
ᾨδή η΄. Τόν ἐν καμίνῳ.
Ζῶσα ὑπάρχουσα πηγή, ὡς τό ὕδωρ τῆς ζωῆς ἀποτεκοῦσα, τήν ψυχήν μου τακεῖσαν, τῆς ἁμαρτίας φλογμῶ, Παρθένε Θεοτόκε πότισον, καί τῆς αἰωνίου ἐξάρπασον φλογός με.
Νυγείς τῷ βέλει τοῦ ἐχθροῦ, τήν ψυχήν ὁλοτελῶς ἐτραυματίσθην, καί ἀνίατα πάσχω, ἡ Σωτῆρα Χριστόν, ἀῤῥήτως τεκοῦσα πανάμωμε, ἴασαι με σῶσον, ἐλπίς μου ἡ βεβαίᾳ.
Νενεκρωμένον νοητῶς, ἐξ ἀμέτρων μου κακῶν ἀνάστησον με, Θεόνυμφευτε Κόρη, καί τῇ πρεσβείᾳ τῇ σή ,ἐκ πάσης ἀπάτης με λύτρωσαι, τῆς τοῦ ψυχοφθόρου ἐχθροῦ καί παλαιμναίου.
Τῆς ἐκφοβούσης με ὀργῆς, τοῦ Υἱοῦ σου καί Θεοῦ Ἁγνή με ῥῦσαι, καί ἐν ὤρα τῆς δίκης ὡς παντοδύναμος, πρόφθασον ἑτοίμῃ βοηθείᾳ, καί τῶν εὐωνύμων ἐρίφων λύτρωσαί με.
ᾨδή θ΄. Ἀνάρχου Γεννήτορος.
Χαρᾶς τήν καρδίᾳ μου, Παρθενομῆτο πλήρωσον, ἡ χαράν δεξαμένῃ ἐν τῇ νυδύι σου, φώτισον Ἁγνή τήν ψυχήν μου τήν ταπεινήν, ζόφῳ κρατουμένην πολλῶν παραπτώσεων, σύ γάρ πᾶσι φῶς ἐκύησας.
Φωτί με καταύγασον ἐν τῷ σκότει κείμενον, τῆς δεινῆς ῥαθυμίας Θεοχαρίτωτε, καί οὐ προαιρούμενον ὅλως τούς τοῦ Θεοῦ νόμους συντηρήσαι, ὅπως ὡς προστάτιν μου καταχρέως μακαρίζω σε.
Φιλάνθρωπε Κύριε, ὁ οἰκτιρμοῖς ἀρρήτοις σου, σαρκωθείς ἐκ Παρθένου δία τό σῶσαι με, ῥῦσαι τήν ψυχήν μου ἐκ πάσης δαιμονικῆς, πλάνης καί ἐνέδρας, καί πάσας ἐξάλειψον τάς ἀπείρους ἁμαρτίας μου.
Φιλάγαθε Δέσποινα, πολλαῖς κεκακωμένην μου, τήν ψυχήν ἁμαρτίαις, ἤδη ἀγάθυνον, σῶσον με πελάγει τοῦ βίου πολυειδῶς, Ἁγνή Θεοτόκε ἀεί χειμαζόμενον, καί σφοδρῶς κλυδωνιζόμενον.
Στιχηρά Προσόμοια. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε νεκρόν.
Σῶσον Θεοτόκε ἀγαθή, τόν ὑπό τήν σκέπην τήν θείαν σου καταφεύγοντα, πλήθη γάρ ἐκύκλωσαν τήν ταπεινήν μου ψυχήν, πειρασμῶν τε καί θλίψεων, παθῶν καί κινδύνων, καί δεινῆς πωρώσεως σκότος βαθύτατον· σπεῦσον πρωτοῦ φθᾶσαι τό τέλος, ῥῦσαι τυραννίδος δαιμόνων, καί τῆς αἰωνίου κατακρίσεως.
Ἄλλην κραταιάν καταφυγλην, καί ἰσχύος πύργον καί τεῖχος ἀκαταμάχητον, ὄντως οὐ κεκτήμεθα εἰμη σε Πάναγνε, καί πρός σε καταφεύγοντες, θερμῶς ἐκβοῶμεν· Δέσποινα βοήθησον μή άπολλώμεθα, σῶσον τούς πιστῶς σε τιμῶντας, δεῖξον εἰς ἡμᾶς τήν σήν χάριν, καί τῆς εὐσπλαγχνίας σου τό μέγεθος.
Ἰδέ τήν ἀσθένειαν ἐμήν, καί τήν τῆς ἀθλίας ψυχῆς μου ταλαιπωρίαν δεινήν, καί τήν τῆς καρδίας μου κάκωσιν Δέσποινα, καί βουλάς διασκέδασον, ἐχθρῶν ἀοράτων, τῶν ἐπεμβαινόντων μοι, καί πολεμούντων δεινῶς· σύ γάρ ὡς Θεόν τετοκυίᾳ, τοῖς ἐν διαφόροις κινδύνοις, δύνασαι παρέχεις ἀπολύτρωσιν.
Δέξαι τήν ἱκέσιον ᾠδήν, δέξαι μου τόν θρῆνον Παρθένε, δέξαι τήν δέησιν, δέξαι μου τά δάκρυα, τόν στεναγμόν τῆς ψυχῆς, καί τόν θρῆνον ἀφάνισον, τά δάκρυα παῦσον, πάντα μεταρρύθμισον τά λυπηρᾷ καί χαράν, δίδου τῶν τήν σήν ἐκζητοῦντι, θείαν προστασίαν καί σκέπην, ὁλοψύχῳ νεύσει Θεονύμφευτε.
ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ᾨδή α΄. Ἦχος β΄. Δεῦτε λαοί.
Ἡ τήν πηγήν, τῆς ἀπαθείας κυήσασα, τραυματισθέντα πάθεσι, Κόρη θεράπευσον, καί πυρός αἰωνίου, ἐξάρπασον με μόνην Θεοχαρίτωτε.
Ἐπί τήν σήν, νῦν καταφεύγω χρηστότητα, Παρθενομῆτορ ἄχραντε· ῥῦσαι τόν δοῦλον σου, ψυχικῶν νοσημάτων, παθῶν τε ψυχοφθόρων, καί αἰωνίου πυρός.
Σε στηριγμόν, καί προστασίᾳ πλουτήσαντες, οἱ Θεοτόκον πάναγνε ὁμολογοῦντας σε, τρικυμίας τοῦ βίου, καί πειρασμῶν παντοίων διασῳζόμεθα.
Ἡ τῶν πιστῶν, καταφυγή Ἀειπάρθενε, ἡ κραταιᾷ βοήθεια τῶν προστρεχόντων σοι, ἀπό πάσης ἀνάγκης, καί βλάβης, καί βλάβης ἐναντίας, ἡμᾶς διάσωσον.
ᾨδή γ΄. Στερέωσον ἡμᾶς ἐν σοι Κύριε.
Χρυσοῦν ὡς ἀληθῶς θυμιατήριον, καί στάμνον τοῦ μάννα καί θεῖον ὄρος, καί παλάτιον τερπνότατον, τοῦ Θεοῦ σε Παρθένε ὀνομάζομεν.
Ναός καί ἱερόν κατοικητήριον, τοῦ Λόγου ὑπάρχουσα Θεοτόκε, τῶν πταισμάτων ἱλαστήριον, Παναγίᾳ γενοῦ μοι Ἀειπάρθενε.
Ἐλέησον Ἀγνή τόν παροργίσαντα, τόν μόνον φιλάνθρωπον καί Υἱόν σου, καί τῇ στάσει τῶν δικαίων με, συναρίθμισον μόνη Ἀειπάρθενε.
Οὐ σθένει τῶν ἐμῶν κακῶν τήν ἄβυσσον, ἀνθρώπου ἐκφράσαι γλῶσσα Παρθένε, ὑπέρ μέτρον γάρ ἡνόμησα, ἀλλ’ὠς Μήτηρ ἐλέους σύ με οἴκτειρον.
ᾨδή δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε, τήν ἀκοήν τῆς σῆς οἰκονομίας.
Σε Παρθένε κεκτήμεθα, Χριστιανοῖς βοήθειαν καί σκέπην, χαλεπῶν κινδύνων ἡμᾶς ἐξαίρουσαν.
Ἀπειρόγαμε Δέσποινα, ἡ τόν Θεόν ἐν μήτρα δεξαμένῃ, πειρασμῶν καί θλίψεων, πάντας λύτρωσαι.
Ἀπροσμάχητον τεῖχος σε, καί κραταιάν ἐλπίδα Θεοτόκε, οἱ πιστοῖ κεκτήμεθα ἕ ταῖς θλίψεσι.
Τήν πρεσβείαν σου Δέσποινα, ὡς ἀσφαλῆ κρηπῖδα κεκτημένοι, τῶν ποικίλων θλίψεων ἐκλυτρούμεθα.
ᾨδή ε΄. Ὅ του φωτός χορηγός.
Ὡς συλλαβοῦσα Θεόν, δικαιοσύνης τόν φαιδρόν Ἥλιον, τήν ἐν νυκτί τοῦ βίου ψυχήν μου, καθεύδουσαν τῆς σής πρεσβείας τῇ αἴγλη καταύγασον Δέσποινα.
Ὑπό τήν σκέπην τήν σήν, καί προστασίαν οἱ πιστοί Πάναγνε, δία παντός προσφεύγοντες πίστει, λυτρούμεθα πάσης, δία σου Παρθένε δεινῆς περιστάσεως.
Ὑπό ἀγνοίας Ἁγνή, εἰς ἀπονοίας ἐπαρθείς φύσημα, πτῶμα δεινόν ὑπέστην· ἀλλά μοι παράσχου νικῆσαι δία μετανοίας τήν πρώτην παράνοιαν.
Νενεκρωμένον με, τῆς ἁμαρτίας τῷ ἰ ὧ Πάναγνε, ἡ τήν ζωήν τήν ὄντως ἀγήρω, τεκοῦσα ἐπί γῆς ἀνάστησον, μόνη ἐλπίς τῶν ὑμνούντων σε.
ᾨδή ς΄. Ἐν ἀβύσσῳ πταισμάτων.
Ὁ βουλήσει τό πᾶν ἐργαζόμενος, μήτραν βουληθείς ἀπειρόγαμον ᾤκησε, τοῖς τῇ φθορᾷ νοσήσασιν, ἀφθαρσίαν παρέχων ὡς εὔσπλαγχνος.
Ἔν ὀδῷ με τοῦ βίου πλανώμενον, καί ταῖς ἀνοδίαις συχνῶς περιπίπτοντα, τῆς ἁμαρτίας Δέσποινα, μετανοίας πρός τρίβους ὁδήγησον.
Ἀντιλήπτωρ γενοῦ μοι Πανάμωμε, κατά τῶν ποικίλων κακῶν μου, καί ῥῦσαι με, τῆς μηχανῆς τοῦ δράκοντος, καί τῶν τούτου παγίδων ἐξάρπασον.
Φωτεινόν μοι τόν βίον ἀπέργασαι, φῶς ἡ τό ἀπρόσιτον μόνη κυήσασα, καί πρός λιμένα εὔδιον, καθοδήγησον Μῆτερ καί σῶσον με.
Κντάκιον. Τα ἄνω ζητῶν.
Ῥανίσιν Ἁγνή, ἐλέους σου Πανάχραντε, ἀθλίαν ψυχήν μου φλογμῷ τῶν παραπτώσεων, ἐκτακεῖσαν δρόσισον, πάσης κηλῖδος ἐκαθαίρουσα, καί φρικτῆς με κατακρίσεως, πυρός αἰωνίου ἐλευθέρωσον.
ᾨδή ζ΄. Εἰκόνος χρυσῆς.
Ἡ μόνη ἐλπίς, καί βοήθεια πιστῶν Θεογεννῆτορ, σπεῦσον βοήθει τοῖς οἰκέταις σου, βυθιζομένοις τοῖς πάθεσι, καί ταῖς τῶν δαιμόνων ἀπάταις, καί τρικυμίαις τῶν θλίψεων, καί καταφεύγουσιν εἰς σε ἐν πεποιθήσει ψυχῆς.
Λιμήν ἀσφαλής, προστασίᾳ φοβερᾷ καί τεῖχος ἄρρηκτον, τοῖς ἐν ἀνάγκαις κινδυνεύουσιν χειμαζομένοις ἐν θλίψεσι, ταῖς πρός τόν Υἱόν σου πρεσβείαις, Θεοτόκε ὑπάρχουσα, ἐκ πολυτρόπων πειρασμῶν σῶζαι τούς δούλους.
Πατρί συμφυώς, τόν νοούμενον Υἱόν δυνάμει Πνεύματος, τοῦ Παναγίου ἐσωμάτωσας, Θεοχαρίτωτε Δέσποινα, τοῦτον οὖν ἀπάυστως δυσώπει, οικτειρῆσαι τούς μέλποντας, εὐλογημένην ἡ Θεόν σαρκί κυήσασα.
Παρθένε σεμνῇ, ἀπειρόγαμε Ἀγνή εὐλογημένη· καταπιπτόντων ἐπανώρθωσις, ἁμαρτανόντων ἡ λύτρωσις, σῶσον με τόν ἄσωτον· σῶσον, καί αἰωνίου κολάσεως, ἐξάρπασον ὡς συμπαθής, ἶνα δοξάζω σε.
ᾨδή η΄. Κάμινος ποτέ.
Πάθη τῆς ἐμῆς θεράπευσον καρδίας, τῇ συμπαθείᾳ σου Πανύμνητε, τόν νοῦν μου εἰρήνευσον, τήν ψυχήν μου φωταγόγησον, καί βαίνειν με εὐόδωσον, πρός τρίβους σωτηρίας, ὅπως ἀεί μακαρίζω σε.
Ῥύπου με παθῶν Ἁγνή προσγιγνομένου, τῇ μεσιτείᾳ σου καθάρισον· καί λάμπρυνον δέομαι σκοτισθεῖσαν τήν καρδίᾳ μου, δαιμόνων ἀμαυρότησιν, ὅπως σε μακαρίζω, Θεομακάριστε Δέσποινα.
Ἶνα σε φωναῖς ὑμνῶ χαριστηρίοις, ἶνα σε δοξάζομεν Πανάμωμε· γενοῦ μοι προπύργιον, καί ὀχύρωμα καί στήριγμα, τῷ κλονουμένω πάντοθεν, αὔραις τῶν ἐναντίων, καί ἐκπεσεῖν κινδυνεύοντι.
Ὕψιστον Θεόν σαρκί ἀποτεκοῦσα, ἀπό κοπρίας με ἀνύψωσον, παθῶν τῶν θλιβόντων με· καί δεινῶς ὅλον πτωχεύσαντα· ταῖς θείαις καταπλούτισον Πάναγνε ἀρεταῖς με· ὅπως ὑμνῶ σε σῳζόμενος.
ᾨδή θ ΄. Τόν ἐκ Θεοῦ Θεόν Λόγον.
Φιλανθρωπίας με θείας, καταξίωσον Κόρη· ἡ μόνη τόν φιλάνθρωπον Θεόν, σάρκα ἐκ σου δανεισάμενον, ἀπορρήτως τεκοῦσα· καί λύτρωσαι μελλούσης με φλογός, καί κολάσεως πάσης, τόν πόθῳ σε δοξάζοντα.
Ὡς κραταιάν προστασίᾳ, ὡς ἐλπίδα καί τεῖχος, καί ἄγκυραν καί σκέπην ἀσφαλῆ, ὡς απροσμάχητο ἔρεισμα, καί ἀχείμαστον ὅρμον, καί μόνην κραταιάν καταφύγω, κεκτημένοι σε πάντες, σῳζόμεθα Πανύμνητε.
Σύ με δικαίωσον ὅτε φανεροῦνται Παρθένε, τά κρύφια ἑκάστου ἐμφανῶς, ἔχεις γάρ ὄντως τό δύνασθαι, καί τοῦ σκότους με ῥῦσαι· ἐν χώρα δε κατάταξον φωτός, ἔνθα εὐφραινομένων χαρά ἡ ἀνεκλάλητος.
Φῶς ἡ τεκοῦσα τό θεῖον, τήν πολλαῖς σκοτισθείσαν, παθῶν ἐπαγωγαῖς καί λογισμῶν, ἀλλοτριούντων καρδία μου, φωταγώγησον Κόρη, σταγόνας χορηγοῦσα μοι ἀεί, δακρύων ὅπως πλύνω τόν ῥύπον ταῶν πταισμάτων μου.
Στιχηρά Προσόμοια. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε νεκρόν.
Πλοῦτος πτωχευόντων καί τροφή, καί καταφυγῇ τῶν πενήτων, καί ὀρφανῶν ἡ ἐλπίς, σύ ὑπάρχεις Δέσποινα καί σε δοξάζομεν· οἱ ἐν θλίψει κράζοντες Ἀγίᾳ Ἁγίων λύτρωσαι προφθάσασα ἀχρείους δούλους σου, πάσης ἐπηρείας δαιμόνων καί τῆς χαλεπῆς τιμωρίας, τῆς αἰωνιζούσης κατακρίσεως.
Νεῦσον ταῖς δεήσεσιν Ἁγνή, τῶν σῶν οἰκετῶν καί παράσχου, πηγάς δακρύων ἡμῖν· ὅπως ἀποπλύνωμεν τῶν ἐγκλημάτων ἡμῶν, τάς κηλῖδας Πανάμωμε, καί σβέσωμεν φλόγα, τοῦ διαίωνίζοντος καί πικροτάτου πυρός, σύ γάρ τῶν ἐξ ὅλης καρδίας ἐπικαλουμένων σε πίστει, ἐπακούεις τάχει ὡς φιλάγαθος.
Ὕδωρ ὡς τεκοῦσα τῆς ζωῆς, τῆς ἀθανασίας τό νέκταρ Χριστόν τόν Κύριον, πότισον με Πάναγνε ὕδωρ ἀφέσως, καί τόν νοῦν μου χαρίτωσον, νοήμασι θείοις, ὅπως τά σωτήρια πράττω θελήματα, ἶνα εὐφροσύνης ἀρρήτου, διά τῆς αὐτῆς ἐργασίας, τύχω καί δοξάζω τήν Ἄχραντον.
Ἅπας ὁ Παράδεισος Ἁγνή, ἡ τῶν Οὐρανῶν Βασιλείᾳ ἡ ἀδιάδοχος· δόξα ἡ αἰώνιος, ζωή ἡ ἄφραστος· εὐφροσύνῃ ἡ μέλλουσα, ὁ κλῆρος Ἁγίων, πᾶσα ἡ ἀπόλαυσις τῶν αἰωνίων καλῶν, σύ εἰ καί πρός σου ὁ Υἱός σου, ὤν ἀξιωθεῖμεν πάντες, ἱεραῖς πρεσβείαις σου οἱ δοῦλοι σου.
ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΛΥΥΜΝΗΤΟΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Τήν Μώσεως ᾠδήν.
Μετανοίας καιρόν, καί προθεσμίαν ἔχουσα ζωῆς, σε αὐτήν πρό τῆς ταφῇς καί τῆς ἐξόδου· ψυχή μου κλαῦσον. ἶνα μή θρηνήσῃς αἰώνια.
Βαρυτάτου βρυγμοῦ, τοῦ τῶν ὀδόντων ῥῦσαι με σεμνή, καί δακρύων στεναγμοῦ· καί πικροτάτου ψυχροῦ Ταρτάρου, σκότος ἐξωτέρου καί σκώληκος.
Ῥυπαρῶν λογισμῶν, καί ἀκαθάρτων καί φθοροποιῶν, βορβορώδης θολερᾷ, πλημμύρᾳ βλύζει ἐν τῇ ψυχή μου· δάκρυσιν Ἁγνή ταύτην ξήρανον.
Ἡ ἀξίνη ἐγγύς, ἡ ἀκαρπία σφύζει πρός τομήν, ἡ ἀμελείᾳ πολλή, τά δε φορτία δυσβάστακτα μου, Δέσποινα Παρθένε βοήθει μοι.
ᾨδή γ΄. Στειρωθέντα μου τόν νοῦν.
Στεναγμός διηνεκής, συντριβήν καρδιακήν, ταπείνωσιν τε, μετανοίας καιρόν, λογισμόν ἐπιστροφῆς δός μοι Πανύμνητε.
Ὁ ζοφῶδες ποταμός, τοῦ πυρός τοῦ ἀφεγγοῦς, ὁ Τάρταρος δε, καί ὁ ᾄδου πυθμένι, πικράν ἕλκειν με ζωήν καταναγκάζουσι.
Γεωργῶν τῶν οἰκτιρμῶν, χορηγόν τῶν ἱλασμῶν ἡ τετοκυίᾳ, γεωργόν ἀρετῶν, ἀθανάτων με φυτῶν ποίησον Δέσποινα.
Νοητῶς καί αἰσθητῶς, ἐν ἡμέρα καί νυκτί προσπίπτοντα σοι, με πόνου ψυχῆς, νοητῶν καί αἰσθητῶν ἐχθρῶν με ῥῦσαι Ἁγνή.
ᾨδή δ΄. Τήν ἐκ Παρθένου σου γέννησιν.
Ἡ ἀγεώργητος ἄρουρα, ἡ ἀνήροτος χώρα, ἡ βλαστήσασα χαράν, χαροποιοῦ κατανύξεως δακρυοβρύτου· χάρισαι μοι χάριν, καί χαρμόσυνον πένθος· ὅπως τύχω παρακλήσεως ἐκεῖ.
Δόλῳ τοῦ ὄφεως Δέσποινα· τῆς ἐν Παραδείσῳ ἐκπεσών διαγωγῆς, ὀδυνηρόν καί πούδακρυν βίον εὔραμεν, ὅθεν δυσωπῶ σε· τήν ἀρχαίαν πατρίδα μου, καί φιλίῳ διά σου ἀπολαβεῖν.
Ἀπεγνωσμένος ἐξ ἔργων μου· καί μή ἔχων ἐλπίδα σωτηρίας παντελῶς, τοῖς οἰκτιρμοῖς σου Πανύμνητε· πίστει προστρέχω, τῶν ἀπηλπισμένων ἡ ἐλπίς, ἡ βεβαίᾳ καί μεγάλῃ· σῶσον με Μῆτερ τοῦ Θεοῦ.
Κατανοῶν τό Κριτήριον, ἐν ὧ μέλλω κριθῆναι ὁ κατάκριτος ἐγώ θρηνῶ, δακρύω καί κόπτομαι καί σκυθρωπάζω· πλήθη κεκτημένος, ἀμετρήτων πταισμάτων, καί βοῷ σοι, σῶσον με Μῆτερ τοῦ Θεοῦ.
ᾨδή ε΄. Ὁ τοῦ φωτός χορηγός.
Ὠιδήν τήν ἐπώδυνον, ἡ ἀνωδύνως τόν Χριστόν τέξασα, δέξαι ψυχῆς ἀπό κατωδύνου, ἀναπεμπομένην, καί τῆς πανωδύνου γεέννης με λύτρωσαι.
Νυγέντα βέλει πικρῷ, πολεμήτορος ἐχθροῦ Δέσποινα· βέλει γλυκεῖ νύξον με τοῦ πόθου Χριστοῦ, τοῦ δι’ἐμέ, λόγχῃ νενυγμένου πλευράν τήν ζωήῤῥυτον.
Ὡς συλλαβοῦσα Θεόν, δικαιοσύνης τόν φαιδρόν Ἥλιον· τήν ἐν νυκτί τοῦ βίου ψυχήν μου, καθεύδουσαν, τῆς σῆς πρεσβείας τῇ αἴγλη καταύγασον Δέσποινα.
Μαρία Πάναγνε ἡ τῆς σοφίας τήν πηγή βλύσασα, Μήτηρ Χριτοῦ τῆς αὐτοσοφίας· σόφισον με ἐκκλίνειν τά τοῦ σοφιστοῦ τῆς ἀκακίας σοφίσματα.
ᾨδή ς΄. Ἄβυσσος ἁμαρτημάτων.
Ὄμβροις με δακρύων πλύνον, καί κατανύξεως ῥείθροις· μέθυσον τάς αὔλακας Ἁγνή, τάς τῆς καρδίας μου , καί πλήθυνον τά γεννήματα ταύτης
Λῦσον μου τάς πολυπλόκους σειράς τῶν πλημμελημάτων· ῥῆξον τά χειρόγραφα σεμνή, πάντα γάρ δύνασαι, γεννήσασα τόν δεσπόζοντα πάντων.
Ἵσταμαι ἐν μεταιχμίῳ δύο παθῶν ἀντιρρόπων· ὥσπερ ἐν τρυτάνῃ καί ζυγῶ, πλήν μή νικήσειν ἀπόγνωσις τήν ἐλπίδα μου Κόρη.
Βάσανοι καί τιμωρίαι, πικραί κολάσεις, δριμεῖαι μάστιγες, καί στρέβλαι καί δεσμά, ἄλυτα μένουσι τήν ψυχήν μου· ὤν με ῥῦσαι Παρθένε.
Κοντάκιον. Εὐσπλαγχνίας ὑπάρχουσα πηγή.
Τις εἶδε, τις ἤκουσε Μητέρα, τίκτουσαν τόν ἑαυτῆς δημιουργόν· ἀπειράνδρως θηλάσασαν, τόν διδόντα τροφήν πάσῃ σαρκί;ω τοῦ θαύματος, Θρόνος Χερουβικός ἐδείχθη ἡ γαστήρ σου Θεοτόκε, Κεχαριτωμένῃ πρέσβευε, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
ᾨδή ζ΄. Τά Χερουβίμ μιμούμενοι.
Ἀνομιῶν κλυδώνιον, ζάλη πλημμελημάτων, χειμῶν ἁμαρτημάτων, παραπτωμάτων καταιγίς, τήν ταπεινήν ψυχήν μου, ταράττουσι Δέσποινα, καί ὠθοῦσιν εἰς ἀπογνώσεως με βυθόν, λιμένι γαληνῷ τῷ τῆς μετανοίας, προσόρμισον με Κόρη.
Συντετριμμένην Δέσποινα καί τεταπεινωμένην· Καρίαν δώρησαι μοι, ὡς ἄν ἡμέρας καί νυχτός, περιπαθῶς θρηνήσας, Θεόν ἰλέωσωμαι· ἕως ἔτι τῆς μετανοίας ἔχω καιρόν, πρίν ἡ φοβερᾷ τοῦ θανάτου ὤρα ἐπέλθει μοι ὡς κλέπτης.
Θρηνεῖ ψυχή καί στέναζε· σκυθρώπαζε καί πένθει· ἶνα πένθος φύγῃς τό ἀπαράκλητον ἐκεῖ· ἰδού γάρ σοι προλέγω· καί διαμαρτύρομαι, ὅτι ἄνπερ μή μεταγνῷς ἐνταῦθα καλῶς, εἰς γέενναν πυρός, μέλλεις ἐμβληθῆναι, ἐν ἡ πικρῶς θρηνήσεις.
Ἀκανθοφόρος ἄρουρα, χώρα τριβολοτρόφος, καί γῆ κεχερσωμένη ἐξ ἐπομβρίας τῶν παθῶν, ὤφθη μου ἡ καρδίᾳ, διό καί ἀπέπνιξεν ὅνπερ εἶχε τῶν ἀρετῶν· ἐκ Θεοῦ, κατάρας παλαιᾶς, ἀλλ’οὐκ εὐλογίας βλαστήσασα βοτάνην.
ᾨδή η΄. Ἰνδάλματος χρυσοῦ.
Ἡ ἔξοδος ἐγγύς, διό ῤῦξαι τήν οἰκίαν ὁ κλέπτης σπεύδει· εἰς χεῖρας εἴληφε τό δρέπανον ὁ θερίζων· καί ἀναμένει ἄνωθεν λαβεῖν τό σύνθημα, δεῦρο πρό τοῦ τέλους στενάξωμεν, κλαύσωμεν ὧ ψυχή μου, καί τῇ Θεοτόκῳ προσδράμωμεν ἐν πίστει.
Νεφέλῃ φωτεινῇ, ἀνεσπέρου καί ἀδύτου Ἡλίου δόξης, πολυχαρίτωτον παλάτιον τοῦ Δεσπότου· παστάς ὡραίου Νυμφίου Νύμφη Δέσποινα, ὅτε νεφέλαις ὀχούμενος ἥξει ποιῆσαι κρίσην, ὁ κοινός Δεσπότης, μνήσθητι τῆς ψυχῆς μου.
Ὁ νέος Οὐρανός ὁ μυρίπνοος Παράδεισος καί εὐώδης· ἐν ὧ ἐβλάστησε τό ξύλον τῆς ἀφθαρσίας, τοῦ Οὐρανίου Δείπνου κοινωνόν καί μέτοχον δεῖξον με Παρθένε· καί τῆς γλυκερᾶς καί εὐωδεστάτης, καί ἀδιαῤἑύστου τρυφῆς τοῦ Παραδείσου.
Συνέχει μου σεμνῇ, τήν ψυχήν ἀμηχανία καί ἀπορίᾳ· εἰς τό παγκόσμιον Κριτήριον ὅταν ἴδω, καί τό φρικῶδες Βῆμα καί νοῦν λογίσωμαι, ἀλλ’ἠ συλλαβοῦσα τῆς Κτίσεως τόν Κτίστην καί συνοχέα, ῥῦσαι τῆς ἐν ᾄδου συνοχῇς τήν ψυχήν μου.
ᾨδή θ΄. Τῶν γηγενῶν τις ἤκουσε.
Ἰδού καιρός ψυχῆς μου μετανοίας· καί δεῦρο κλαύσωμεν θερμῶς, ἐν γάρ τῷ ᾄδῃ οὐκ ἔστιν ἐξομολόγησις, παροδικός γάρ ὁ βίος καί βραχύδρομος, λυόμενος ὡς ὄναρ καί ὡς σκιᾷ· ἡ ὡς καπνός εἰς ἀέρα σκεδαννύμενος.
Νῦν πρός ἑσπέραν ἐστίν ἡ ἡμέρα· καί πρός δυσμάς ἡλιακάς, ἡ ἑνδεκάτῃ γάρ ὤρα ἤδη παρέδραμε, πρίν ὁ Ἥλιος δύσῃ ψυχή τοῦ βίου, καί πρίν σε καταλάβῃ θανάτου νύξ, ἑτοίμαζε σου τά ἔργα εἰς τήν ἔξοδον.
Ὀποταμός ὁ πύρινος ἐλέγχειν, μέλλει τά ἔργα σου ψυχή, πόσων οὐκ χρῄζεις δακρύων πολυαμάρτητε, ὡς ἀφλέκτως διεθῇς τό πῦρ ἐκεῖνο· διό λουτρῷ δακρύων λοῦσον σαυτήν, καί κατανύξεως ῥείθροις καθαρίθητι.
Ὑποχώρει πᾶς ἔπαινός σοι Κόρη· καί πᾶν ἐγκώμιον βροτῶν, σύ γάρ ἐγκώμιον μᾶλλον ἡμῶν καί ἔπαινος, ἀντί παντός οὖν ἐπαίνου καί ἐγκωμίου, οἱ δοῦλοι σου Παρθένε, πόθῳ πολλῷ σε Θεοτόκον κυρίως ὀνομάζομεν.
Στιχηρά Προσόμοια. Ὅτε ἐκ ξύλου σε νεκρόν.
Τρέμω τό Κριτήριον Ἁγνή, καί τήν τοῦ πυρός τιμωρίαν τήν αἰωνίζουσαν· καί τήν ἀπαραίτητον ὁ τάλας γέενναν, τόν βρυγμόν τῶν ὀδόντων τε, καί τοῦ ἀκοιμήτου σκώληκος Πανάμωμε, τήν ἀγριότητα, ὅθεν ἐν ὀδύνῃ καρδίας σε καθικετεύω Παρθένε, τῆς φρικτῆς με ῥῦσαι κατακρίσεως.
Ὥσπερ ἐν λιμένι προσδραμών, ὑπό τήν ἁγίαν σου σκέπην, Παρθενομῆτορ Ἁγνή, δέομαι σπλαχνίθητι με ἀπορρίψῃς με· ἀλλά ῥῦσαι τοῦ κλύδωνος, καί ζάλης τοῦ βίου, ἔχεις γάρ τό δύνασθαι καί συμπαθές ὡς Χριστόν, ὄντως καί ἀῤ»΄ητως τεκοῦσα, πάντοτε πρεσβεύειν καί σῴζειν, πάσης περιστάσεως τούς δούλους σου.
Ὄντως ὑπερῆραν ἀληθῶς, τῶν ἁμαρτιῶν μου τά πλήθη, τήν κεφαλήν μου Ἁγνή, καί οἱ ἀνομίαι μου ὐπερεπλήθηναν· καί φορτία δυσβάστακτα, καί ἄμετρα λίαν, κέκτημαι ὁ δείλαιος καί ἀδιόρθωτος· σύ οὖν τῇ θερμή σου πρεσβείᾳ, πρόφθασον, καί σῶσον με μόνη, τῶν ἁμαρτανόντων ἡ διόρθωσις.
Δός μοι μετανοίας λογισμόν, δός καί κατανύξεως πόθον, τῇ ταπεινῇ μου ψυχή, ἔγειρον ἐξ ὕπνου με, δεινῆς πωρώσεως· καί τό σκότος ἀπέλασον, Πανάμωμε Κόρη, τό τῆς ἀπογνώσεως λῦσον τήν ζόφωσιν· ὅπως τόν ἐκ σου σαρκωθέντα, δία σου τυχών σωτηρίας, κατάχρεος Κόρη μεγαλύνω σε.
ΑΡΧΗ ΤΟΥ Γ’. ΗΧΟΥ
ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΥΜΝΗΤΟΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος γ΄. Ὁ τά ὕδατα πάλαι.
Τόν Σωτῆρα μου Λόγον, ἡ διά λόγου κυήσασα, σαρκικῶς ὑπέρ λόγον, λογικόν ὄντα με καί ταῖς ἀλόγοις ὁρμαῖς, ἀλόγως ὑπείκοντα τῶν σαρκικῶν θελημάτων, λόγῳ σου σωφρόνησον, ἶνα δοξάζω σε.
Ἁγιάσματος οἶκε, σκήνωμα δόξης Κυρίου, θυμιατήριον θεῖον, τοῦ σεπτοῦ Ἄχραντε, ἀΰλου ἄνθρακος, πᾶσαν εὐωδίασον, ψυχῆς ἐμῆς δυσωδίαν, καί τόν νοῦν ἁγίασον καί τήν καρδίᾳ μου.
Πορνικαῖς ἀσελγείαις, καί μυσαραῖς ἐργασίαις, καταμιάνας τήν σάρκα, τόν ναόν ἔφθειρα τοῦ σώματος μου αἰσχρῶς, ναέ καθαρώτατε θείας οὐσίας τόν νοῦν μου, ῥαντισμῷ καθάρισον ὑσσώπου κρείττονος.
Βββήλωσας ἀφρόνως τό κατ’εἰκόνα, τοῖς πάθεσι τῆς σαρκός μου Παρθένε, τοῦ Θεοῦ δέδοικα τήν ἀγανάκτησινμ καί τό φρικωδέστατον τῆς τοῦ πυρός τιμωρίας· ἀλλ’αὐτή ἐλέησον τόν προσφυγόντα σοι.
ᾨδή γ΄. Ὁ ἐκ μή ὄντων.
Νυχτομαχοῦσαν τήν τάλαιναν μου ψυχήν, νυκτί φαύλων πράξεων· ζοφερῶν ἐνθυμήσεων, ἡ τεκοῦσα Ἥλιον, δικαιοσύνης καταύγασον φωτί σου.
Μεμολυσμένον τῷ λύθρῳ τῶν ἡδονῶν, ἀμόλυντε Δέσποινα, ῥαντισμῷ τοῦ ἐλέους σου, ὡς ὑσσώπῳ κάθαρον, καί μολυσμοῦ τῶν παθῶν ἀπόπλυνον με.
Ἐν τῇ ἐτάσει σής Κρίσεως τῆς φρικτῆς, ἐν ἡ παραστήσομαι καί γυμνός καί κατάκριτος, τῷ σῷ Χριστέ Βήματι, ταῖς τῆς Μητρός σου λιταῖς, πυρός με ῥῦσαι.
Λελαμπρυσμένῃ Θεότητος καλλοναῖς, ὡς Νύμφῃ Πανάμωμος, ὡς ὡραία Βασίλισσα, σῷ Υἱῷ παρίσταται, τῷ ἀληθεῖ Βασιλεῖ ἄφθορε Κόρη.
ᾨδή δ΄. Ἔθου πρός ἡμᾶς.
Ἔχουσα καιρόν, μετανοίας καί διορθώσεως, λαβέ λογισμόν ἐπιστροφῆς, καί σε αὑτήν ψυχήν μου βελτίωσον, μήπως καταλάβῃ σε, ὀργή Κυρίου ὡς ἀμετανόητον.
Ἄρματι φρικτῶν, Χερουβίμ Θεόν τόν ὀχούμενον, ὄχημα Θεότευκτον σεμνή, σωματικῶς ὡς βρέφος ἐβάστασας, καί γάλακτι ἔθρεψας, ὧ
Μόνος ἐν βροτοῖς τά σεπτά σου σπλάγχνα παρώργισα, μόνος γάρ ἐπίκρανα Χριστέ, τήν ὑπερβάλλουσαν χρηστότητα· δι’ τήν με ἐλέησον, ταῖς ἱκεσίαις τῆς ἀγνώς τεκούσης σε.
Ὅταν ἐν νυκτί, ὁ Νυμφίος ἔλθῃ τοῦ κρῖναι με, τότε εἰς ἀπάντησιν αὐτοῦ· μετά λαμπρᾶς λαμπάδος εὐδόκησον, ἐξελθεῖν με Πάναγνε, καί προσκυνῆσαι τούτου τήν ἐπέλευσιν.
ᾨδή ε΄. Ἐπί τῆς γῆς ὁ ἀόρατος ὤφθη.
Ἰλιγγιῶ εἰς πέλαγος βλέπων τό ἀχανές, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων Θεογεννήτρια· διό πρός τήν ἄβυσσον, καταφεύγω τοῦ ἐλέους σου.
Ἀνομιῶν συνταράσει με κλύδων, ἁμαρτιῶν περιστρέφει με ζάλη, καί καταιγίς τῶν παθῶν, πρός λιμένα Δέσποινα, μετανοίας κυβέρνησον.
Πρό τῶν πυλῶν ἡ τομή τοῦ θανάτου ἰδού ψυχή ἐγγίζει· τι βραδύνεις, τάχος ἀνάνηψον, καί καρπούς προσάγαγε, μετανοίας τῷ Δεσπότῃ σου.
Πέτραν στερεάν ἀρραγῆ σκληράντε καί ἄνικμον, τήν πεπωρωμένην μου ψυχήν, τῇ κατανύξει Κόρη ἁπαλῦνον, καί δεῖξον ἀκρότομον βλύζουσαν πέτραν, δάκρυα ὡς ὕδατα.
Ἰδέ Ἁγνή τήν ἀσθένειαν, ἰδέ τῆς ταπεινῆς καί ἀθλίας ψυχῆς μου, καί ἀοράτων ἐχθρῶν τῆς ἐπαναστάσεως, καί τῆς τούτων βλάβης ῥῦσαι με.
ᾨδή ς΄. Τούς εἰς τά τέλη τῶν αἰώνων.
Τῇ ἐν παρθένοις παιδοτόκον, καί Παρθένον ἐν μητράσιν Ἁγνή, τό θαυμαστόν ἐν Οὐρανῶ καί φρικτόν ἐν γῆ μυστήριον, τήν ὄντως Θεοτόκον καί ἀληθῶς Κυριότοκον ἀνυμνῶ σε Παρθένε.
Νενεκρωμένην περιφέρω, ὡς ἐν σήματι τῷ σώματι, τήν παναθλίαν μου ψυχήν, τήν ζωήν τήν ἐνυπόστατον, βοῶ σοι τῇ τεκούσῃ, σπεῦσον Ἁγνή ζῶωσαι με, καί φωτίσαι καί σῶσαι.
Τόν εἰς κατώτατον κακίας, πεπτωκότα Κόρη βάραθρον, τῇ συμπαθεῖ σου δεξιᾷ, φιλανθρώπως με ἀνάγαγε, φιλάνθρωπον Δεσπότην καί δεξιάν ἡ τέξασα, τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου.
Ὡς τόν ὑψαύχενα ζηλώσας, Φαρισαῖον καί μεγάλαυχον, τῇ διανοίᾳ ἐπαρθείς, κατηνέχθην εἰς ἀπόνοιαν, κάμοι τήν τοῦ τελώνου ὑψοποιόν ταπείνωσιν Θεοτόκε Παράσχου.
Θρηνῶ καί κλαίω καί ὀδύρομαι, ὁπηνίκα τό Κριτήριον τό φοβερόν ἐνθυμηθῶ πονηρᾷ γάρ ἔργα κέκτημαι, ἀπείρανδρε Μαρίᾳ Μήτηρ Χριστοῦ, ἐν ὤρα τῇ φοβερᾷ πρόστηθι μοι.
Κάθισμα. Θείας πίστεως.
Θρηνῶν ἄξια, ψυχή τελοῦσα, θρήνει στέναζε, δάκρυε πένθει, πρίν κλαυθμός σε καταλάβῃ πικρότατος, καί ἀπαράκλητον πένθος ἐκδέξεται, καί αἱ τοῦ ᾄδου κολάσεις καθέξουσι, πρός μετάνοιαν θερμήν, συνεργόν γάρ κέκτησαι Παρθένον τήν Ἁγνή καί Θεομήτορα.
ᾨδή ζ΄. Τρεῖς παῖδες ἐν καμίνῳ.
Τρυγήσας ἁμαρτίας τούς καρπούς τεθανάτωμαι, καί προσφέρων τήν ψυχήν ἄκαρπον κράζω σοι, καρποφόρον με δεῖξον, ἡ τῷ καρπῷ σου τήν φθοράν ἐξαφανίσασα.
Ἐξ ἔργων σωτηρία, οὐχ ὑπάρχει μοι Δέσποινα, ἁμαρτίας γάρ προστιθῶ ἁμαρτήμασι, καί τῇ κακία κακίαν, τῇ οὖν πρεσβείᾳ σου Ἁγνή πρόφθασον σῶσον με.
Ἡ Κρίσης ἐπί θύραις, τό Κριτήριον ἕτοιμον, ἑτοιμάζου ταπεινῇ ψυχή, καί βόησον ἐν τῷ κρίνειν σε Λόγε, μή κατακρίνῃς με εὐχαῖς τῆς κυησάσης σε.
Ὧ ξένου μυστηρίου, ὧ φρικτῆς ἐννοήσεως, πως Θεός ἐπί τῆς γῆς ὤφθη ὡς ἄνθρωπος, πως ὡς οἴδον, ὡς θέλει, ὡς εὐδόκει, καί ἐνεργεῖ καθά καί βούλεται.
ᾨδή η΄. Ἀστέκτῳ πυρί.
Ὁ φόβος ἁγνός τοῦ Κυρίου, καί εἰς αἰῶνα τοῦ αἰῶνος διαμηνύων, ὄν ὁ λάγνος ἐγώ μισήσας, ἄναγνος γεγένημαι· ἐναγῶς γάρ πάσῃ λαγνείᾳ συνέζησα, δεῖξον οὖν ἁγνόν με Ὑπέραγνε Μαρίᾳ.
Λυχνία φωτός τοῦ ἀΰλου, πάγχρυσε παστάς, ἡγλαισμένη θείᾳ κλίνῃ, καί πυρίμορφε θρόνε δόξης, ἔμψυχον παλάτιον, καί ταμεῖον πλῆρες πάσης καθαρότητος καί ἁγιωσύνης, ἁγίασον τόν νοῦν μου.
Ζηλώσας τόν ἄσωτον ὄντως, καί τόν βίον ὅλον μου τελέσας ἁμαρτίαις, νῦν κραυγάζῳ ἡμάρτηκα σοι, ποίησόν με Δέσποτα, ὡς ἔνα τῶν μισθίων σου, καί σῶσον με ὡς εὔσπλαγχνος, ἶνα σε δοξάζω εἵς πάντας τούς αἰῶνας.
Ὁ πεποικιλμένος κακίᾳ, περιβεβλημένος ἀσωτεῖα δυσωπῶ σε, τήν ἐν δόξῃ πεποικιλμένην, περιβεβλημένην τε, διαχρύσῳ Κόρη ἐσθῆτι Θεότητος, στολήν ἀπαθείας, λαμπράν περιβαλεῖν με.
ᾨδή θ΄. Ἐν Σιναίω ὄρει.
Νοερῶς παρεστάναι τῷ Βήματι, τῷ ἀστέκτῳ καί φρικτῷ, τοῦ ἀχρ΄ζντου σου τόκου Πανάχραντε, ὁ κατάκριτος δοκῶν, περιηγκωνισμένος, ἔντρομος περίφοβος, ἀναπολόγητος καί γεγυμνωμένος, καλῶ σε βοήθειαν.
Ἡ παστάς ἡ χρυςῆ καί θεόπλοκος, φαίδρυνόν μου τήν ψυχήν, ἡ Οὐράνιος πύλη τήν εἴσοδον, ἄνοιξόν μοι τῆς ζωῆς, ἡ Ἁγία Ἁγίων, τόν νοῦν μου ἁγίασον, γῆ ἀνήροτος δεῖξον με τῆς γῆς πραέων οἰκήτορα.
Σύ μου στόρεσον ἅπαν κλυδώνιον, πολυτρόπων συμφορῶν, σύ χαρᾶς τήν καρδίαν μου πλήρωσον, πᾶσαν λύπην ἀπ’ἐμοῦ, ἐκδιώκουσα Κόρη, τά ς νόσους ἀπέλασον, τά δάκρυα κόπασον, ἡ χαράν πηγάζουσα τοῖς ἀνυμνοῦσι σε.
Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί προσπέσωμεν τῇ Μητρί τοῦ Ἰησοῦ, καί πρό τέλους στενάξωμεν, κλαύσωμεν καί θρηνήσωμεν, πικρῶς, ἐν θερμή κατανύξει, ταύτης κατενώπιον, Δέσποινα κράζοντες, σπεῦσον μή ἐάσῃς ἡμᾶς ἀπολέσθαι πυρί.
Στιχηρά Προσόμοια. Μεγάλη τοῦ Σταυροῦ σου.
Κινδύνων τά πελάγει νῦν κλυδωνιζόμενον, τόν δοῦλον σου Παρθένε, καί συμφορῶν ἐν πλήθει, ῤιπιζόμενον, οἰκτείρησον καί σῶσον, τῶν οἰκτιρμῶν ἡ τέξασα πέλαγος τό ἀμέτρητον Κόρη.
Ἡ μόνη προστασίᾳ καί πιστῶν βοήθεια, κακίας με τόν μόνον εἵς βυθόν ἐμπεσόντα ἐξανάστησον σαῖς ἱκεσίαις Κόρη, καί πρός ζωήν εὔθυνον, ἶνα δοξάζω σε εἰς αἰῶνας αἰώνων.
Οὐκ ἔχω παρρησίαν ὅλως ὁ ἀκατάκριτος, εἰς ὕψος ἀτενίσαι, τοῦ Οὐρανοῦ καί βλέψαι, ὑπό πλῆθος καθελκόμενος πταισμάτων, λοιπόν ὡς ὁ Τελώνης, βοῷ ἱλάσθητι, τῷ ἀθλίῳ μοι Σῶτερ.
Τά πάθη τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καί σώματος, δεινῶς ἐπαναστάντα, βυθίζουσι με ἄμφω, καί πρός βάθος ἀπογνώσεως ἕλκουσιν· ἀλλά σύ Πανύμνητε, ταῦτα κατεύνασον, καί γαλήνην με δίδου.
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος γ΄. Ὁ τά ὕδατα πάλαι.
Χρυσοπόρφυρε κλίνη, σκήνωμα δόξης Κυρίου, θυμιατήριον θεῖον, τοῦ σεπτοῦ Ἄχραντε αύλου ἄνθρακος, πᾶσαν ευωδίασον, ψυχῆς ἐμῆς δυσωδίαν, καί τόν νοῦν ἁγίασον καί τήν καρδίαν μου.
Πορνικαῖς ἀσελγείαις καί μυσαραῖς ἐργασίαις, καταμιάνας μου τόν ναόν ἔφθειρα τοῦ σώματος μου αἰσχρῶς, ναέ καθαρώτατε θείας, οὐσίας τόν νοῦν μου, ῥαντισμῷ καθάρισον ὑσσώπῳ κρείτονος.
Σωματώσεως θείας, ὑπερουσίου οὐσίας, ὄργανον σκευασμένον, Παντουργῷ Πνεύματι, καί ἐργαστήριον, φρικτοῦ συναλλάγματος, Θεογενῆτορ ἐδείχθεις, ὄχημα λαμπρότερο ναύλων πράξεων.
Ἀπινής ἀδηφάγος, πλούσιος νέος, πορφύραν ἐνδεδυμένος καί βύσσον, ἐρυθρῷ χρώματι πεφοινιγμένην παθῶν, στολήν ἐγώ πέφηνα, τήν δε ψυχήν παρορῷ μου, Λάζαρον ὡς πένητα λιμῷ παλαίουσαν.
ᾨδή γ΄. Ὁ ἐκ μή ὄντων.
Ὁ τά μή ὄντα εἰς ὄντα μετενεγκών, καί τούτοις ἐνθέμενος, τοῦ εἷναι φύσιν ὑπερφυῶς Παναγίᾳ Δέσποινα, ἐκ σου λαμβάνει ἀρχήν σαρκί τοῦ εἷναι.
Νομήν θανάτου τήν ἄσχετον καί φθοράν, ὡς ἔστησας τέξασα ζωήν τήν ἐνυπόστατον, τήν μόνη ἀνάστειλον, τῶν ἐλκοβρύτων τραυμάτων ψυχῆς μου.
Ἀπεγνωσμένος ἐκ πλήθους ἁμαρτιῶν, πρός τήν ἀκαταίσχυντον σε προστάτιν κατέφυγον, ἐναρέτου βίου μοι, χειραγωγίᾳ γενοῦ καί ὁδηγίᾳ.
Γεγυμνωμένος τῆς θείας περιβολῆς, ἔρημος παρέῤῥιμαι, βοηθείας ὀ δείλαιος, Θεοτόκε σκέπασον, τήν γύμνωσίν μου τῇ σή Ἀγίᾳ σκέπη.
ᾨδή δ΄. Ἔθου πρός ἡμᾶς.
Τρόμος ἐπ’ἐμέ, καί παλμός καί κλόνος ἐλήλυθε· τοῦ μονογενοῦς γάρ σου Υἱοῦ, τῆς φοβερᾶς δευτέρας ἐλεύσεως ἐμνήσθην Πανάχραντε, καί τῶν ἀξίων τῆς συναπαντήσεως.
Ῥῆμα γοερόν, ἐν κλαυθμό καί πένθει καί δάκρυσι, τεταπεινωμένης ἐκ ψυχῆς· ὥσπερ εὐῶδες θῦμα Πανάμωμε, τό σοι προσφερόμενον, προσδεδεγμένῃ ῥῦσαι κολάσεως.
Τόν ἐκ τοῦ Πατρός, γεννηθέντα πρώτην ἀμήτορα· ὕστερον ἀπάτορα σαρκί, φιλανθρωπίας πλούτῳ πτωχεύσαντα, Θεοτόκε τέτοκας ὑπέρ αἰτίαν καί ὑπέρ κατάληψιν.
Τρέμω ἐννοῶν τῶν ἁμαρτιῶν μου τό πέλαγος· αὖθις δε θαρρῶν κατανοῶ τῶν οἰκτιρμῶν σου Κόρη τήν ἄβυσσον, ἐν ἡ με κατάδυσον, καί σωτηρίας ὅρμῳ με προσόρμισον.
ᾨδή ε΄. Πρός σέ ὀρθρίζω.
Ἀσώτου δίκην ἀποσκιρτήσας ἐκ Θεοῦ δία φαυλότητα· γνώμης ἀκολάστου φρενοβλαβώς· πονηροῖς πολίταις, αἰσχροῖς δουλεύω πάθεσιν.
Ὀδύνην πόνον, καί τήν ἐσχάτην συνοχήν πρό ὀφθαλμῶν ψυχή, τοῦ βιαίου χωρισμοῦ, δία παντός κεκτημένῃ· θρηνεῖ σαυτήν πρό τῆς ἐξόδου σου.
‘Υπεξεδύθην, τόν τῆς ἁγνείας στολισμόν, καί τόν πενθήρη χιτῶνα ἐν ὀδύναις περικληθείς, Σε αἰτοῦμαι Δέσποινα, ἐνδύσασθε τήν ἴασιν.
Ὧ ς τῶν Μαρτύρων, καί Ἀποστόλων ἱερῶν οὖσαν εὐπρέπειαν Θεοτόκε, καί τῶν πιστῶν προστασίαν ἅπαντες ἀξίως σε δοξάζομεν.
ᾨδή ς΄. Ἄβυσσος ἐσχάτη.
Ἔμφοβον τόν χρόνον δεῖσε διατελεῖν, ψυχῆή ἀθλία τῆς παροικίας σου, οὐ χρυςῶ ἀργυρῶτε φθαρτοῖς, τιμήσασιν ἐῤῥύθης, Παναχράντῳ δε Χριστοῦ τιμίῳ Αἵματι.
Πᾶσα σάρξ ὡς χόρτος ἐπί τῆς γῆς· καί πᾶσα δόξα ἀνθρωπίνῃ, ὡς ἄνθος ἀγροῦ· διό μαραίνεται, ὥσπερ ῥόδον ὠκύμορον, καί παρέρχεται ὡς ὄναρ ἀνυπόστατον.
Ὕπερθεν ἀνήλθοσαν ἀληθῶς, τῆς κεφαλῆς μου αἱ πολλαί ἀνομίαι μου ὡς βαρύ φορτίον δε ἐπ’ἐμέ ἐβαρύνθησαν· ἀλλ’ἐλάφρυνον τόν κλοιόν μου Πανύμνητε.
Μόνην σε παςῶν ἀπό γενεῶν, Θεός ὁ μόνος εἰς μόνην ἐξελέξατε, Θεομῆτορ μόνη γάρ, τήν πασῶν ἐπερέχουσαν ἁγιότητα, πλουτεῖς καί καθαρότητα.
Κάθισμα. Θείας Πίστεως.
Φῶς ἀνέσπερον, ἄδυτον φέγγος, μέγα Ἥλιον δικαιοσύνης, Θεογενῆτορ ἀνέτειλασα Δέσποινα. Τῆς μετανοίας φωτί καταλάμπρυνον, τήν σκοτισθεῖσαν ψυχήν μου τοῖς πάθεσι, καί ἀνάδειξον φωτός κοινωνόν καί μέτοχον, ἡμέρας τε ἰόν καί κληρονόμον με.
ᾨδή ζ΄. Ὡς πάλαι τούς εὐσεβεῖς.
Ναμάτων ζωοποιῶν, διψῶντα με κόρεσον, ζωαρχικοῦ ὕδατος πηγή, ὡς μή δεηθῶ τοῦ πυρός ἐν τῇ φλογί δακτύλου δροσίζοντος, ἀκροβαφοῦς ἐν ὕδατι καιομένην μου τήν γλῶσσαν.
Ὁ βίος μου πονηρός, γεένης ὑπόδικος, καί ποταμοῦ τοῦ πυριφλεγοῦς, ἡ δε ῥυπαρά καί ἀθλίᾳ μου ψυχή, σαρκικῆς ἀνάπλεως ἀκαθαρσίας, Δέσποινα, με καθάρισον ἐν τάχει.
Σαλεύει με λογισμῶν, ἀτάκτων κλυδώνιον, καί καταιγίς διαβολικῇ, τῶν φθοροποιῶν συνταράσει ἐννοιῶν, εἰς βυθόν καθέλκουσα τῆς ἁμαρτίας, σῶσον με κυβέρνησον Θεοτόκε Δέσποινα.
Σπλαγχνίσθητι ἐπ’ἐμοί, Παρθένε Θεόνυμφε, εἰς ἀπογνώσεως γάρ βυθόν κατωλισθηκώς, σε γαλήνην αἰτοῦμαι, γενέσθαι μοι Ἄχραντε, τῆς σωτηρίας πέφυκας λιμήν γάρ τῶν ἐν ἀνάγκαις ἀεί.
ᾨδή η΄. Τόν ὐπ’Ἀγγέλων δόξης.
Ὧ πόσα μέλλεις ἀνοήτως, ἐν ὑστέρῳ σὺ τήν μέμφεσθαι ψυχή, πῶς ταλανίζειν ἀκέρδως, καί ἀθλίως μεταμέλεσθαι ἐφ’οἰς νῦν οὐκ αἰσθάνῃ δρῶσα κακῶς, ἀκαίρως καί μάταια λυπουμένῃ.
Ἄγγελος ἥξει γάρ βιαίως, κατηφῆ καί σκυθρωπάζουσαν δεινῶς, σύρων ἀπάγων σε σειραῖς δεδεμένην, αἷς περ ἔπλεξας ἰδίοις σου δακτύλοις, ὅτε οὐδέν συμφέρον μεταβουλεύσαθαι σχοίης.
Νυμφῶνος θείου μοι τήν θύραν, Νύμφη Πάναγνε τῆς δόξης Θεοῦ, μή ἀποκλείσῃς, ἀλλά δός τῶν δικαίων τῆς φαιδρότητος, κάμε καταπολαῦσαι, ἁμαρτωλῶν τῆς σκυθρωπῆς κατηφείας ῥυσθέντα.
Ἡ Κοσμοσώστου Θεοῦ Μήτηρ, καί τοῦ Κόσμου ἡ ἀντίληψις, τῶν κοσμικῶν με ἡδονῶν, Παναμώμητε διάσωσον, ᾠδαῖς σε παγκοσμίοις ἶνα ὑμνῶ, ἀκαταπαύστως καί μεγαλύνω σε.
ᾨδή θ΄. Καινόν τό θαῦμα.
Νηχόμενον με, βάθος συμφορῶν, καί κλυδονιζόμενον ἀβύσσῳ ἁμαρτιῶν Θεοτόκε Δέσποινα, λιμήν τῶν ἐν ζάλη, πρός σωτηρίας ὅρμον τόν ἀκύμαντον, ὁδήγησον ἴθυνον, καί στῆσον ἐπί τήν πέτραν, τῆς ἀληθοῦς μετανοίας με ἄσειστον.
Δακρύω στένω, κλαίω καί θρηνῶ, καί τῶν ὀδυρμῶν κόρον ὅλως οὐ θέλω λαβεῖν, ἀναλογιζόμενος τήν θλῖψιν ἐκείνην, τήν ἀθυμίαν τήν ἀπαραμύθητον, τῶν φίλων ὁμοῦ καί βοηθούντων τήν ἐρημίαν, καί ἀπορίαν τήν ἀπαράκλητον.
Θεράπευσόν με Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, ὥσπερ τόν Παράλυτον ὁ σός Υἱός, τόν πολλοῖς χρόνοις κατακείμενον, ἐν κλίνη κακίας, καί ὥσπερ κράββατον τό σῶμα, ἄραι κάμε μετέωρον ἔργοις ἐναρέτοις, καί πορευθῆναι εἰς Οὐρανῶν κατοικίαν ἐπίταξον.
Λυτῆρα νόσων, τέξασα Θεόν ἰατῆρα πόνων τε καί ὀλετῆρα παθῶν, πονηρῶν πνευμάτων δε σφοδρόν ἐλατῆρα, καί τῶν ψυχῶν Σωτῆρα καί Πατέρα κοινόν, τό ἄλγος τῆς ψυχῆς μου, καί τήν ὀδύνην, καί τήν ταλαιπωρίαν θεράπευσον.
Στιχηρά Προσόμοια. Μεγάλη τοῦ Σταυροῦ σου.
Σύ μόνη προστασίᾳ πέλλεις ἀκαταίσχυντος, καί καύχημα καί σκέπη, Χριστιανῶν καί δόξα, σύ μου στέρησον τούς πόνος καί τά νέφη, τῶν συμφορῶν Ἄχραντε, μετάστρεψον θυμηδίας πρός φέγγος.
Μή λίπῃς ἐκτενῶς Παρθένε ἱκετεύουσα, τόν σόν Υἱόν οἰκτεῖραι, ἡμᾶς τούς σούς οἰκέτας, τούς προστρέχοντας ἐν πίστει τῷ Ναῷ σου, καί ἐν αὑτῷ πάντοτε, σε ἱκετεύοντας τήν πηγή τοῦ ἐλέους.
Τόν μόσχον ἡ τεκοῦσα, δάμαλις τόν ἄμωμον, χαῖρε εὐλογημένῃ, χαῖρε δεδοξασμένῃ, χαῖρε τίμιον ἀγλάϊσμα Ἀγγέλων, χαῖρε ζωῆς πρόξενε ἀνύμφευτε Θεοτόκε Μαρία.
Μή παύσῃ ἱκετεύουσα, ὑπέρ τῆς ποίμνης σου, ἀλλά ταῖς σαῖς πρεσβείαις, μελλούσης ἡμᾶς λύτρωσαι, ἀπειλῆς καί ἐνεστώσης βλάβης, καί ὀργῆς Κυρίου, πάντας ἐξάρπασον Θεοτόκε σούς δούλους.
ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΊΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ᾨδή α΄. Ἦχος γ΄. Χέρσον ἀβυσσοτόκον.
Τά ἤν Κεχαριτωμένη Δέσποινα, τήν καλήν ἐν γυναιξί, τήν ἑπτάφωτον λυχνίαν, τήν πανάμωμον Νύμφην, τό ἔμψυχον Θεοῦ σκήνωμα, τήν κιβωτόν τήν πάγχρυσον ἅπαντες, τήν Ἁγίαν Παρθένον μακαρίσωμεν.
Ῥεύσασαν τήν βροτείαν φύσιν ἄνωθεν, τῆς ἀμείνονος ζωῆς, καί χωρίου χλοηφόρου, ζωηροῦ Παραδείσου, ἀτίμως ἐκβληθεῖσαν Κόρη, καί ἐκπεσοῦσαν δόξης Θεοῦ, μείζονα ἐπί δόξαν ἀνήγαγες Πανύμνητε.
Ἱλαστήριον θεῖον, ζῶσα τράπεζα, καί χρυσόπλοκε παστάς, πορφυρόμορφε νεφέλη, Οὐρανῶν Πλατυτέρᾳ, ὑπέρτατε Θεοῦ θρόνε, πυριφλεγές παλάτιον, ἔμψυχε Θεοῦ Πόλις, ἐλέησον με Δέσποινα.
Ὄρπηξ ἐκ Βασιλίδος ῥίζης ἤνθησας καί φυλῆς Βασιλικῆς, ἡ Χριστόν τόν Βασιλέα τό ἀμάραντον ἄνθος ἀνθήσασα, περιβεβλημένον Βασιλικήν πορφύραν λαμπράν, Δέσποινα βεβαμμένην ἐξ ἁλουργῶν αἱμάτων σου.
ᾨδή γ΄. Στεῖρα ψυχή καί ἄγονε.
Εὕροιμι σε βοήθειαν, ἐν ὤρα τῇ φοβερᾷ, τοῦ ἐξωτέρου σκότους με, καί τῆς γεέννης ἀφαρπάζουσαν, βρυγμοῦ καί σκώληκος, καί πάσης κολάσεως Κόρη Δέσποινα.
Ῥυπτήριον μοι δάκρυον, δίδου σαρκός μολυσμῶν, καί τοῦ πυρός σβεστήριον, καί τῶν πταισμάτων μοτ λυτήριον, ψυχῆς καθαρτήριον, νόος φυλακτήριον πάντων Δέσποινα.
Ἅγιον οὖσα Τέμενος, ὡς κυήσασα Θεόν, ‘Ὑπεραγία Δέσποινα, σπλαγχνίσθητι ἐφ’ἡμῖν τοῖς δούλοις σου, καί ἁγίασον ἡμῶν τόν νοῦν καί διάνοιαν ὄρος Ἅγιον.
Γρήγορον δός μι Δέσποινα, καί ἄγρυπνον λογισμόν, διηνεκῆ τε μεριμνᾶν, τῆς ἐν τῇ Κρίσει ἐξετάσεως, ἐν ἡ ἀκατάκριτον, τόν αὐτακατάκριτον ὄντα δεῖξον με.
ᾨδή δ΄. Ἐκάλυψον Οὐρανούς.
Ἡνίκα σου τό φρικῶδες Βῆμα Λόγε Θεοῦ, καί τήν δικαίαν ἀπειλήν, τῆς ἀδεκάστου ψήφου τε τό ἔμφοβον, ἐν τῷ νοῖ προσλήψομαι ὅλος ἐκπλήξεως καί θορύβου γίνομαι, ταῖς τῆς Μητρός σου πρεσβείαις σῶσον με.
Συνήθεια φαυλοτάτῃ συλλαβοῦσα με, καί διαστήματι πολλοῦ παγιωθεῖσα χρόνου, καί εἰς ἕξιν τινά καί φυσικήν ἐγγύτητα ἤδη, ἐλθοῦσα τυραννικῶς βιάζει με, τῆς τυρανίδος με ταύτης ἐξελοῦ Δέσποινα.
Ἐν ὤρα μοι, καί ἡμέρα τῆς ἐτάσεως, εἰσπρατουμένω τῶν ἐμῶν, πλημμελημάτων δίκας καί εὐθυνίας πικράς, συναῤῥωγός παράστηθι Κόρη, καί ῥῦσαι δικαίας καταδίκης με, καί τοῦ πυρός τῆς γεέννης ἐξάρπασον.
Ξενώσασα τοῦ Θεοῦ ἡ ἁμαρτία με, καί ἀπορρίψαι τόν αυτόῦ σωτηριώδη φόβον παραπείσασα, ἐπιθυμίαν πᾶσαν τελέσαι, καί ἄθεσμον ἡδονήν ἰνάγκασε, διό πρό δίκης ὑπάρχω αὐτοκατάκριτος.
ᾨδή ε΄. Ὠ εἴδον Ἠσαΐας συμβολικῶς.
Λουτρῷ τῆς μετανοίας καί τῶν δακρύων ὕδασι λουσθῆναι θερμοῖς, καί ἐκαθαρθήναι ψυχή μου σπούδασον, ὡς ἔχεις καιρόν ἀθλίᾳ, τάς κηλῖδας ἀποσμήξασθαι τάς σάς, ἐν κλαυθμῷ, καί πένθει, καί θρήνων ἐπιδόσεσι.
Μετάνοιαν γνησίαν, ἐπιστροφήν ἀξίαν οὐκ ἐνδείκνυμαι, τῶν ἀμπλακημάτων ὤν ἐπλημμέλησα, διό σε ἱκετεύω, ἐπίστρεψαί με πρό τέλους ἀγαθή, καί ἀχρόνως ἐκ τοῦ Πατρός, πρό χρόνων γενηθέντα Θεόν, ὑπέρ νοῦν καί λόγον σαρκί γεγέννηκας, Παρθένε, καιρῶν καί χρόνων, καί αἰώνων τόν σοφόν δημιουργόν, λύοντα τῷ λόγῳ τά χρόνια μου πταίσματα.
ᾨδή ς΄. Ἐβόησε σοι.
Παγίδας βρόχους, καί τάς ἐνέδρας, τῶν θηρευόντων δαιμόνων με, ὡς ἀράχνης μίτους, Παναμώμητε Κόρη δεῖξον.
Ῥυθμίζουσα με, καί ὁδηγοῦσα, πρός θειοτέραν κατάστασιν, συνετίζουσα τε, καί φωτίζουσα μή ἐλλίπῃς.
Θανάτου μνήμην ἀνεξαλείπτως, ἐν τήν ψυχήν μου, καί μέριμναν, τῆς ἐξόδου δίδου, δι’αὐτῆν συστέλλουσα ταύτην.
Ἕ ν πνεύματι σε, Ἠσαΐας, τόμον Ἁγνή ἐθεάσατο, ἐν σοι γάρ ἐγράφη τῶν βροτῶν ἡ ἐλευθερίᾳ.
Κάθισμα. Θείας Πίστεως.
Ποίοις ὄμμασιν ἴδω σε Σῶτερ, πῶς ἁφθήσομαι σου τῷ προσώπῳ; ὁ συγχώσας τήν εἰκόνα σου πάθεσι, καί βεβηλώσας τό θεῖον σου σκήνωμα, καί τόν ναόν σου μιάνας τόν ἅγιον, ὅθεν δέομαι, θερμοῖς με καθάρας δάκρυσιν, ἐλέησον πρεσβείαις τῆς Τεκούσης σε.
ᾨδή ζ΄. Σέ τόν ἐν πυρί δροσίσαντα.
Μόνη παρθενίαν ἄφθορον, καί τόκον ἔσχες ἄσπορον, μόνη ὡς πρό τοῦ τόκου μετά γέννησιν Ἁγνή, παρθενεύουσα Μήτηρ, γαλουχοῦσα Παρθένος, ὄντως φρικτά καί θαυμαστά τά μεγαλείᾳ σου.
Ῥέουσι κρουνοί χρηστότητος ἐκ σου Θεοχαρίτωτε, τήν πηγήν τῶν ἀγαθῶν γάρ ἐκύησας, ἐξ ᾖς ωλύζουσι Κόσμῳ τῆς ἀφέσεως ῥεῖθρα, καί συμπαθείας ὀχτοῖ ἀφθόνως ῥέουσιν.
Ἔμφοβος ὁμοῦ καί ἔντρομος γίνομαι, ἐνθυμούμενος τήν ἡμέραν καί τήν ὤραν τῆς ἐτάσεως, βοηθός καί προστάτις, ἀντιλήπωρ καί ρύστις γενοῦ μοι τότε ἀγαθή, τῷ ἀχρείῳ δούλῳ σου.
Νύξ ἁμαρτιῶν συνέχει με, νέφος παθῶν καλύπτει με, καί ζοφώδης ἐγκλημάτων κύκλοι θύελλα, καί βαθύτατος γνόφος ἀπογνώσεως κρύπτει, τῆς μετανοίας φωτί λάμπρυνον Δέσποινα.
ᾨδή η΄. Ἀστέκτῳ πυρί ἑνωθέντες.
Σοῦ ὡς ὑετός ἐπί πόκον, καί ὡσεί σταγών ἡ ἐν γῆ στάζουσα κατέβη, ἐν νηδύϊ ὁ θεῖος ὄμβρος, ὄμβροις οὖν δακρύων με, ἐν ἡμέρᾳ Κόρη καί νυκτί ἀξίωσον λούειν τε καί βρέχει τήν κλίνην τῆς στρωμνῆς μου.
Ἤγγικεν ἰδού πλησιάζει ἡ τῶν Οὐρανῶν ἡτοιμασμένη Βασιλείᾳ, τοῖς δικαίοις πρό τοῦ αἰῶνος ψυχή μετανόησον, ὅπως φύῃς κόλασιν ἀποκειμένῳ σοι, καί τῆς ἀπεράντου μετάσχῃς Βασιλείας.
Λυχνία φωτός τοῦ ἀΰλου, πάγχρυσε παστάς ἠγλαισμένη θείᾳ κλίνη, καί πυρίμορφε θρόνε δόξης, ἔμψυχον παλάτιον, καί ταμεῖον πλῆρες πάσης καθαρότητος, καί ἁγιωσύνης, ἁγίασον τόν νοῦν μου.
Ἐπλήθη κακῶν ἡ ψυχή μου, ἤγγισε τῷ ᾄδῃ ἡ ζωή μου ἐλογίσθην, ὡσεί ἄνθρωπος τοῖς ἐχθροῖς μου μόνος ἀβοήθητος, ἀλλά δεῖξον, Κόσμου κραταιᾷ ἀντίληψις, ὡς ἀβοηθήτων βοήθεια ὑπάρχεις.
ᾨδή θ΄. Ἐν νόμῳ σκιά καί γράμματι.
Ὀνείρου δίκην ἐξέλιπον, ἀτμίδος καί καπνοῦ καί σκιᾶς, αἱ πᾶσαι μου ἡμέραι, καί τά ἔτη μου σπουδῆς, καί ἡ ἀξίνη πρός ῥίζαν τοῦ δένδρου κεῖται λοιπόν, καί ἑτοιμάζει τήν τομήν ὁ θερίζων πάντας θάνατος.
Χωρίον χαρᾶς εὐρύχωρον, ἐν τόπῳ με σκηνῆς θαυμαστής, γλυκύς ἑορταζόντων ὅπου ἐστίν ἦχος ἐν φωνή, ἀγαλλιάσεως τε καί ἐξομολογήσεως, ἐῷς τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ Παναμώμητε εἰσάγαγε.
Στενάζων καί ὀδυρόμενος, Κόρη προσπίπτω σοι, ἐν κλαυθμῷ ἐλέησον καί σῶσον τήν ψυχήν μου τήν ἐλεηνήν, τόν θελητήν τοῦ ἐλέους Θεόν ἡ τέξασα, καί ἐν ἡμέρᾳ τῆς δίκης, καταδίκης πάσης ῥῦσαι με
Ἀνθ’ὤν μετ’ἐμοῦ ἐποίησας, μύρια ἀγαθά ἀγαθή, ἐν πάσῃ τῇ ζωή μου εὐλογήσω σε, καί ἐν παντί καιρῶ δοξάσω τήν δόξαν σου, καί δία παντός, ἔσται ἡ αἴνεσις ἡ σή, ἐν τῷ στόμματι μου Δέσποινα.
Στιχηρά Προσόμοια. Μεγάλη τοῦ Σταυροῦ σου.
Μεγάλης δία σου, εὐεργεσίας Ἄχραντε, τυχόντες σήν Ἀγγέλοις, τόν τόκον σου γεραίρωμεν, τόν καταξιώσαντα ἡμῖν ὁμοιωθῆναι, δι’ἄκραν εὐσπλαγχνίαν, καί ἀναπλάσαντα τήν ἡμετέραν φύσιν.
Ἐν κλίνη κατακείμενος τῆς ἀμελείας μου τόν τῆς ζωῆς μου χρόνον, ῥᾳθύμως ἐξετέλεσα, καί πτοοῦμαι τῆς ἐξόδου μου τήν ὤραν, ἀλλά τῇ σή πρεσβείᾳ, ἔγειρον σῶσον με πρός μετάνοιαν Κόρη.
Αἱ πόθου ταπεινῇ, ψυχή μου τά δυσβάσταχτα, φορτία τῆς κακίας, καί πρόσελθε δακρύουσα, καί βοῶσα τόν ζυγόν Παρθένε, τόν ἐλαφρόν βαστάζειν με , Χριστοῦ ἀξίωσον, τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ σου.
Τό ἄλγος τῆς καρδίας μου, σεμνή θεράπευσον, καί στῆσον τοῦ νόος μου, τήν πλάνην καί ἀξίωσον, καθαρᾷ σε ἀνυμνεῖν ἕ καρδίᾳ, καί ἐξαιτεῖσθαι χάριν, εὑρεῖν καί ἔλεος, ἐν ἡμέρᾳ τῆς δίκης.
ΤΗ ΤΕΡΤΑΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΛΥΥΜΝΗΤΟΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος γ΄. Ὁ τά ὕδατα πάλαι.
Ἡ Θεόν καί Δεσπότην, πάντων αἰώνων τεκοῦσα, ἀπειρογάμως Παρθένε, τῶν παθῶν ῥῦσαι με, τῆς δεσποτείας Ἁγνή, ὅπως εὐχαρίστως σε ἀξιοχρέως δοξάζω, τήν ἀειμακάριστον καί μεγαλύνω σε.
Ἡ Σωτήριος πύλη, τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης, Θεοκυῆτορ Παρθένε, πρός ζωῆς Πάναγνε πύλην εἰσάγαγε, σου ταῖς παρακλήσεσι, τούς εἰσιόντας ἐν πύλαις τοῦ Ναοῦ σου Δέσποινα, καί σε γεραίροντας.
Συμπαθής Θεοτόκε, τῶν Ἀποστόλων τό κλέος, καί Ἀθλοφόρων ἡ δόξα, καί πιστῶν στήριγμα, στήριξον δέομαι, τόν περιτρεπόμενον ταῖς ἐπηρείαις τοῦ πλάνου, νοῦν μου καί σκοτούμενον ταῖς παραβάσεσιν.
Ἡ πρό πάντων αἰώνων, προοριθεῖσα ῥύεσθαι τῆς εὐσπλαγχνίας Μητέρα, σύ με ἀξίωσον θείου ἐλέους τυχεῖν, ὅπως μέλπω πάντοτε ὁ σός ἀχρεῖος οἰκέτης, εὐφροσύνως Πάναγνε τά μεγαλείᾳ σου.
ᾨδή γ΄. Ὁ ἐκ μή ὄντων τά πάντα.
Σε προστασίαν, καί τεῖχος ἁμαρτωλοί, σωτήριον ἔχομεν Θεοτόκε Πανύμνητε, μή παρίδῃς Δέσποινα, μή καταισχύνης ἡμῶν τάς ἱκεσίαις.
Δακρύων ὄμβρους παράσχου μοι ἀγαθή, καί τούτοις κατάσβεσον, τῶν παθῶν μου τήν κάμινον, καί πάσας ἀπόπλυνον τάς ψυχικάς μου κηλῖδας Θεοτόκε.
Ἐν ἀνομίαις τό εὐγρυές τῆς ψυχῆς , ἐμόλυνα Πάναγνε, καί φρίττω τήν ἐξέτασιν, ὅτε ἀπιτήση με τό τῆς εἰκόνος ἀξίωμα ὁ Λόγος.
Ταῖς τοῦ Τελώνου φωναῖς ὁ τάλας ἐγώ, χρώμενος κραυγάζῳ σοι, ἱλάσθητι μοι Δέσποινα, καί πταισμάτων τήν ἄφεσιν, τῇ σή πρεσβείᾳ παράσχου τῷ σῶ δούλῳ.
ᾨδή δ΄. Ἔθου πρός ἡμᾶς.
Ἤλθοσαν Ἁγνή, τῶν ἀτόπων πράξεων ὕδατα ἕως τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς, καί τῶν παθών ἰλύϊ κρατούμενος, βοῷ ὀδυνόμενος, μή με παρίδῃς Δέσποινα τόν δοῦλον σου.
Θῆρες νοητοί, νῦν ἀνηλεῶς με κυκλώσαντες, σπεύδουσιν ἀρπάσαι ἀφειδῶς τήν ταπεινήν ψυχήν μου Πανάμωμε, ἀλλά τούτων σύντριψον, τάς ψυχοφθόρους μύλας Παντοδύναμε.
Ἵλεως γενοῦ, τοῖς σοῖς δούλοις, Κόρη δεόμεθα, καί προσδοκωμένης ἀπειλῆς τόν σόν Λαόν ἐκλύτρωσαι τάχιον, ἶνα σοι κραυγάζομεν εὐχαριστοῦντες, δόξα σοι Παντάννασα.
Τράπεζα χρυςῆ, ἡ τόν θεῖον Ἄρτον βαστάσασα, ἔμπλησον πεινῶντα με τροφῆς σωτηριώδους καί χειμαζόμενον, καί καταφθειρόμενον ἐπιμελείας Κόρη με ἀξίωσον.
ᾨδή ε΄. Ἐπί τῆς γῆς ὁ ἀόρατος ὤφθη.
Λύτρον ἡμῖν, γεγονώς ὁ Υἱός σου, πάντας φθορᾶς ἐρρύσατο Παρθένε, διό με λύτρωσαι σαρκικοῦ φρονήματος, καί παθῶν ἐπαναστάσεως.
Δαιμονικαῖς ἐπηρείαις τόν νοῦν μου, διηνεκῶς εἰς ἀτόπους ἐννοίας ὐπεξελκομένον, μή ἐάσῃς Δέσποινα, ἀλλά στῆσον ἀπερίτρεπτον.
Ἁμαρτωλοῖς καί τελώναις ἐφάνη, ὁ σός Υἱός δία σπλάχνα ἐλέους, ὄν μιμουμένῃ Ἁγνή, νῦν ἐμέ οἰκτείρησον ὑπέρ πάντας ἀμαρτήσαντα.
Κύνες πολλοί, περιέσχον με ὄντως, συναγωγῇ πονηρῶν με πνευμάτων περιεκύκλωσαν, ἀλλά τούτων Ἄχραντε τάς ἐνέδρας διασκέδασον.
ᾨδή ς΄. Ἄβυσσος ἐσχάτη ἁμαρτιῶν.
Κύμασι τοῦ βίου φρενοβλαβῶς, ἐγώ ὁ τάλας συνεχῶς βυθιζόμενος, καί ταῖς αὔραις πάντοτε τοῦ ἐχθροῦ ῤιπιζόμενος, νῦν κραυγάζῳ σοι, Θεοτόκε βοήθει μοι.
Ῥεῖθρα μοι δακρύων πνευματικῶν, παράσχου Κόρη ἶνα πλύνω τόν βόρβορον, τῶν πλημμελημάτων μου· καί πρός τό ὕδωρ ἴθυνον, τῆς ἀνέσεως, ἐν ἡμέρα τῆς κρίσεως.
Ὕπνωσα εἰς θάνατον ψυχικόν, καί ἐν τῷ τάφῳ κεῖμαι τῆς ἀπογνώσεως, ἀλλά δίδου χεῖρα μοι, καί ἀνάστησον δέομαι πρός μετάνοιαν καί ζωήν ὁδηγοῦσα με.
Ναοῦ σήν ἀείῤῥυτοι ποταμοί, οἱ τῶν θαυμάτων ἐκ σου Θεοχαρίτωτε, καί γῆς τό πρόσωπον ἀπᾴσῃς καταρδεύουσι, καί πιαίνουσι νοητῶς τάς ψυχάς ἡμῶν.
Κάθισμα. Τήν ὡραιότητα.
Αἱ ἀνομίαι μου ψάμμον θαλάσσιον, ὑπερνικήσασαι τήν ταπεινήν ψυχήν, κατακαλύτουσιν Ἁγνή τῷ πλήθει τῶν οἰκτιρμῶν σου, πάντα μου τά πταίσματα, δία τάχους ἐξάλειψον, καί τῆς κατεχούσης με, ἀθυμίας ἀπάλλαξον, καί πάσης χαρᾶς καί εὐφροσύνης, πλήρωσον Κόρη τήν καρδίαν μου.
ᾨδή ζ΄. Τῇ πρίν εἰκόνι.
Θανάτου ὤραν δεδοικώς, δία τήν ἀθάνατον καί αἰωνίαν κόλασιν, σοι προσπίπτω διάσωσόν με τότε, ἐκ παγίδος θηρευτῶν Θεογεννῆτορ.
Ἡ τόν ἀχώρητον Θεόν, ἐν γαστρί χωρήσασα, πολλαῖς στεναχωρούμενον, πλημμελείας τόν νοῦν μου Θεοτόκε, ἐλευθέρωσον τῆς τούτου τυραννίδος.
Τό κατ’εἰκόνα σου Χριστέ, ὁ δεινός ἐμόλυνα, ταῖς ἀτόποις πράξεσι, τῆς σε τεκούσης πρεσβείαις σύ μοι δίδου, δάκρυον καθαρτικόν τῶν ἐγκλημάτων.
Ἐπί τοῦ Βήματος Χριστοῦ, ὅταν μέλλω κρίνεσθαι, ὡς ὑπεύθυνος Ἄχραντε, φάνηθι μοι ἐκ πάσης με βασάνου, ῥυομένη τῇ θερμή σου προστασία.
ᾨδή η΄. Ἀστέκτῳ πυρί.
Ζηλώσας τόν ἄσωρον ὄντως, πάντα μου τόν βίον ἀναλώσας ἁμαρτίαις, νῦν κραυγάζω ἡμάρτηκα σοι, ποίησον ὡς ἔνα με τῶν μισθίων, Κόρη τοῦ Υἱοῦ καί Κτίστου σου, ἶνα σε δοξάζω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ὅτε τοῦ Θεοῦ τῇ προστάξει, μέλλει ἡ ψυχή μου ἐκ τοῦ βίου ἐκδημήσαι, τῆς παγίδος τῶν θηρευόντων, ἐξάρπασον Ἄχραντε σοι βοῶσαν, πάντα τά ἔργα ὑμνοῦμεν σε, καί μακαριοῦμεν εἰς πάντας.
Ὑπνώσας εἰς θάνατον κεῖμαι, τάφῳ ἀπογνώσεως Παρθένε, ἀλλά σύ με ἐξανάστησον καί ἀγρύπνως, μέλπειν καταξίωσον, εὐλογεῖτε πάντα τά ἔργα Κυρίου.
Δέσποινα Ἁγνή Θεοτόκε, ῥῦσαι με φθορᾶς ἁμαρτημάτων καί δαιμόνων, ἐπηρείας καί κακουργίας παῦσον καί τόν τάραχον τῶν παθῶν μου, καί τῶν ἡδονῶν κατάσβεσον τήν ἄστεκτον φλόγα, τῆς χάριτος σου δρόσῳ.
ᾨδή θ΄ . Ἐν νόμῳ σκιά καί γράμματι.
‘Ἐγγίζει ψυχή τό τέλος, ἐπί θύραις τό Κριτήριον, ἀπόστηθι τῶν ἔργων τῆς αἰσχύνης, καί ἐπιλαβοῦ τῆς ἀγαθῆς πολιτείας, ἔχεις γάρ σύμμαχον, τήν Θεοτόκον ἐκ πάσης ῥυομένη σε κακώσεως.
Σύ τό ἀσθενές ἐπίστασαι τοῦ ταπεινοῦ μου σώματος Πανάμωμε Μαρίᾳ, τῆς καρδίας μου τόν στεναγμόν, καί τοῦ νόος μου τήν πλάνην καί τά ἰνδάλματα, διό τῇ σή συμπαθείᾳ, ἑκατέροις δός διόρθωσιν.
Τούς νόμους τούς σούς ἠθέτησα, καί τάς σωτηρίους ἐντολάς, παρέβην σου οἰκτιρμῶν, καί πτοοῦμαι σου τό φοβερόν Βῆμα, ἐν ᾧπερ καθίσας κρίνεις τά σύμπαντα, διό βοῶ δωρεαί με, σῶσον Λόγε, σής Μητρός δεήσεσι.
Γένος τῶν βροτῶν Πανάμωμε, τήν σήν ἀκαταμάχητον πλουτήσαντες πρεσβείαν, βοῶμεν ἡμέρας καί νυκτός, μή διαλίπῃς ἀπαύστως καθικετεύουσα, τόν ποιητήν σου καί Υἱόν, οἰκτειρῆσαι τούς ὑμνοῦντας σε.
Στιχηρά Προσόμοια. Μεγάλη τοῦ Σταυροῦ σου.
Τούς πάντας ὑπερέβην Δέσποινα τοῖς πταίσμασιν, ἀλλά τά πλήθη τούτων, λιταῖς σου ἐξαλείψασα, καταξίωσον τυχεῖν με συμπαθείας, ἐν τῇ μελλούσῃ Κρίσει, φρικτῆς ἐλεύσεως τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ σου.
Τό οὕς σου κλῖνον πρός με Δέσποινα, καί σῶσον με, ὅτι πτωχός καί πένης, ὑπάρχω ὁ ταλαίπωρος, διό πάσης ἐξελοῦ με, ἐπηρείας τῶν πονηρῶν δαιμόνων, καί σῶσον δέομαι τήν ἀθλίαν ψυχήν μου.
Ταῖς αὔραις τοῦ ἐχθροῦ, ὡς κάλαμος ῤιπίζομαι, διηνεκῶς Παρθένε, ἀλλ’οἴκτειρον τόν δοῦλον σου, καί ταῖς τούτου καταιγίσι μή εἰς τέλος, ἐάσῃς με κλονεῖσθαι, ἀλλά στερέωσον ἐν τῇ πίστει Κυρίου.
Παρθένε τόν ἐκ σου, τεχθέντα καθικέτευε, τήν ποίμνην σου φυλάττειν, ἀλώβητον ἐκ πάσης, ἐπηρείας τοῦ ἀντικειμένου διαβόλου, καί ἐκπληροῦν ἅπαντας, αὐτοῦ τό θέλημα, ἐνδυνάμωσον Κόρη.
ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ᾨδή α΄. Ἦχος γ΄. Χέρσον ἀβυσσοτόκον.
Σκήνωμα θείας δόξης ὄρος Ἅγιον, καί νεφέλην φωτεινῇ, Οὐρανῶν Ὑψηλοτέρᾳ, ἁγίων Ἀγγέλων Ὑπερτέρᾳ, τιμιωτέρᾳ Δέσποινα, πάντων τῶν ποιημάτων ἐλέησον καί σῶσον με.
Τέμενος τοῦ Δεσπότου ὄρος Ἅγιον, καί σκηνή ὑπερνεφής, ἡ νεᾶνις καί Παρθένος, ἡ καλή καί ὡραία, ἡ μόνη εὐλογημένῃ, ἡ καλλονῇ τοῦ Ἰακώβ, ἄφθορε Θεοῦ Μῆτερ, ἐλέησον με Δέσποινα.
Σύνθημα σωτηρίας πυρσός ἄδυτος, καί ἀχείμαστος λιμήν, ἐν πελάγει τῷ τοῦ βίου, θαλαττεύοντι Κόρη, γενοῦ μοι, πνευμάτων καταιγίδα, παθῶν κυμάτων κλύδωνα λύουσα, καί τό σκάφος τῆς ψυχῆς περισῴζουσα.
Ῥεύσασαν τήν βροτείαν φύσιν ἄνωθεν, τῆς ἀμείνονος ζωῆς, καί χωρίου χλοηφόρου, ζωηροῦ Παραδείσου, ἀτίμως ἐκβληθήσαν Κόρη, καί ἐκπεσοῦσαν δόξης Θεοῦ, μείζονα ἐπί δόξαν, ἀνήγαγες Πανύμνητε.
ᾨδή γ΄. Τό στερέωμα.
Εὐλογοῦμεν σε, δι’ἤς ἡ πρώτην κατάρα, ἐλύθη καί ταὔθησον ἡ εὐλογία, ἡ ἐπάρατος τε φύσις ἠυλόγηται.
Σ μου πρόστηθι, ἐν ἡμέρα τῆς δίκης, καί ῥῦσαι με Δέσποινα τῆς καταδίκης, σύ μοι καί ψυχορραγοῦντι παράστηθι.
Μεγαλύνομεν τόν μεγαλείᾳ πολλά σοι, ποιήσαντα Δέσποινα, καθώς προέφης, σε τήν Παμμακάριστον μακαρίζοντες.
Χαῖρε πάμφωτε καί χρυσαυγέστατε θρόνε, τοῦ πάντων δεσπόζοντος Θεοῦ τοῦ Λόγου, χαῖρε Κόρη Ἀποστόλων κήρυγμα.
ᾨδή δ΄. Ἐκάλυψαν Οὐρανούς.
Τό Χαῖρε Γαβριήλ, ἐν Ναζαρέτ ἐπιστάς, χαίρων ἐκόμισε σαφῶς, τῇ καθαρά καί πανασπίλω, διό σήν τούτῳ ἀναβοῷμεν καί ἡμεῖς οἱ ἀχρεῖοι δοῦλοι σου, χαῖρε Πανθαύμαστε Κόρη καί πολυύμνητε.
Ὡς ἔσωσας Μανασσήν, μετανοήσαντα πρίν, κάμε τόν πταίσαντα πολλά, καί παραβλέψαντα τάς σάς ἐντολάς, μετανοοῦντα πρόσδεξαι Σῶτερ, ταῖς μητρικαῖς σου παρακλήσεσι, καί τῶν κολάσεων ῥῦσαι ὡς μόνος εὔσπλαγχνος.
Ἐλέησον τοῦ ἐλέους πηγή Δέσποινα, ἡ ἐλεήμων ἀληθῶς, καί συμπαθής κυρίως καί φιλάγαθος, ἐλεεῖ νῦν ψυχήν νυχομένην πελάγει τῷ τῆς ἀπογνώσεως, καί ἐπί σοι τάς ἐλπίδας μόνη κατέχουσαν.
Ξενώσασα τοῦ Θεοῦ ἡ ἁμαρτία με, καί ἀποῤῥίψαι τόν αὐτοῦ ἀπό καρδίας φόβον παραπείσασα, ἐπιθυμίαν πᾶσαν τελέσαι, καί ἄθεσμον ἡδονήν ἠνάγκασε, διό πρό δίκης ὑπάρχω αὐτοκατάδικος.
ᾨδή ε΄. Ὡς εἶδον Ἠσαΐας.
‘Υπέρκαυμα γεέννης καί τοῦ πυρός ἐκείνου παρανάλωμα τοῦ μή σβεννυμένου, μή δείξῃς Δέσποινα, μηδέ με σκωλήκων σμῆνος, ἰοβόλον ὑποδέξεται βοράν, μή βρυγμός ὀδόντων, μή Τάρταρος συλλάβῃ με.
Ἀγίᾳ τῶν Ἁγίων ὑπάρχουσα, Ἄχραντε Θεοτόκε Ἀγνή, τόν ἐν τοῖς Ἁγίοις ἀναπαυόμενον, ἀγίως Ἅγιον Λόγον, ἀπεγέννησας δωρούμενον ἡμῖν, φωτισμόν καί χάριν, ἁγιασμόν καί λύτρωσιν.
Ἀξίως γεραίρειν, οὐδέ Ἀγγέλων γλῶσσαι ἐξίσχουσι, ποῖον γάρ ἐγκώμιον σοι κατάλληλον, Παρθένε τῇ γεννησάσῃ τῶν Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων ποιητήν, ὅθεν τούς ἐν πίστει τιμῶντας σε ἐλέησον.
Ὑπέραγνε Μαρίᾳ, τό τῆς ἐμῆς καρδίας ἀγαλλίαμα, καί ἡ θυμηδίᾳ καί ἡ παράκλησις, ἐν ὤρα τῆς ἐκδημίας, παραστάτις καί προστάτις μου γενοῦ, ὀδόν εἰς εὐθεῖαν τήν ψυχήν μου εὐθυνοῦσα.
ᾨδή ς΄. Ἐβόησε σοι.
Ἡ θεία κλῖμαξ, Παρθένε χαῖρε, δι’ης κατέβη ὁ Ὕψιστος· τούς βροτούς ἀνάγων, πρός ἀνόλεθρον εὐφροσύνην.
Ὑπό παντοίων κολαστηρίων ἐξάρπασόν με τόν δοῦλον σου· ἐκ βρυγμοῦ ὀδόντων, ποταμοῦ πυρός γεέννης.
Χριστέ Σωτήρ μου, πηγάς δακρύων· τῷ σῶ ἐλέει παράσχου μοι· ὅπως μου τά πλήθει τῶν ἀμπλακημάτων θρηνήσω.
Τό ὄρος χαῖρε, ἐξ οὐ ὁ λίθος, ἐναπετμήθη τῆς χάριτος· ὁ συντρίψας πάντα τά ἰνδάλματα τῆς ἀπάτης.
Κοντάκιον. Τήν ὡραιότητα.
Σύλληψιν ἄσπορον, καί τόκον ἄφθορον· σύ μόνη ἔσχηκας, ὡς ὑπερέχουσα, φύσεως πάσης λογικῆς, φανεῖσα τιμιωτέρᾳ· ἀΰλων Δυνάμεων, Σεραφίμ ὐπερεφέρουσα· ὄχημα πυρίμορφον, Χερουβίμ ἁγιώτερον· διό ὡς τοῦ Κυρίου μου Μήτηρ· σῶσον με Κόρη παντοδύναμε.
ᾨδή ζ΄. Σέ τόν ἐν πυρί δροσίσαντα.
Ἄνανδρον Μητέρα πάντες σε, Θεόνυμφε γινώσκωμεν· καί Παρθένον βρεφοτόκον ὀνομάζομεν· ἐπί σοι γάρ ἀῤῥήτως, παρθενίᾳ καί τόκος, τά διεστῶτα φυσικῶς, εἰς ὄν συνέδραμον.
Καιρῶν καί χρόνων τόν αἴτιον, Θεόν τόν προαιώνιον, ἡ τεκοῦσα Θεοτόκε μοι παράστηθι, ἐν καιρῶ τῆς ἐξόδου συμμαχίᾳ ὀξείᾳ· καί ἀκαταίσχυντος ἐλπίς, καί κραταιᾷ προσφυγῇ.
Ὄντως ἐπί σοι τῆς φύσεως οἱ νόμοι καταλέλυται· τόν Δεσπότην γάρ τῆς Κτίσεως συνέλαβες ὑπέρ φύσιν Παρθένε· διά σπλάγχνα ἐλέους ἄνευ σπορᾶς ὑπερφυῶς ἐκ σου γενόμενον.
Σῶσον με Ἀγίᾳ Δέσποινα· σῶσον με προστασίᾳ μου· ἶνα πάντες αἰσχυνθῶσιν οἱ μισοῦντες με. καί καυχήσονται πάντες σοι Θεοτόκε, οἱ ἀγαπῶντες τό θεῖον σου ὄνομα.
ᾨδή ἠ΄. Ἀστέκτῳ πυρί.
Οὔ χεῖρας καί ὄμματα μόνον ἀλλά καί τόν νοῦν καί τήν ψυχήν καί τήν καρδίαν ἀνατείνω πρός σε Παρθένε, ὅλον με καταύγασον τῷ φωτί σου, ὅλον ἀπόπλυνον δάκρυσιν, ὅλον κατανύξει θερμή ἀπόλουσόν με.
Μένει με δεινή καταδίκη, μέλλω κατακρίνεσθαι ἐνώπιον Ἀγγέλων, καί θεάτρου μυριανθρώπου, μεγάλης ἀνάγκης με ῥῦσαι τότε, μέγα καί πλούσιον ἔλεος, ἔχεις γάρ τεκοῦσα τόν μέγαν Βασιλέα.
Χριστοῦ καθαρώτατον τόμον, καί ἐσφραγισμένην καί θεόγραφον σε Βίβλον, ἐπισθάμενος ἱκετεύω, βίβλῳ καταγράψαι με σῳζομένων Κόρη, καί τά τῶν πταισμάτων μου ῥήξαι γραμματεῖα τῇ λόγχη τοῦ Υἱοῦ σου.
Πρός τοῦ ἀσβέστου με ῥῦσαι, συνειληφυῖα πῦρ τό ἄυλον Παρθένε, καί πυρί τῷ τοῦ θείου φόβου, ὅλον ἀποκάθαρον, τῆς ψυχικῆς μου ἔνδον τό πῦρ ὑπανάπτουσα, ὁ βαλεῖν ἐν κόσμῳ κατῆλθεν ὁ Υἱός σου.
ᾨδή θ΄. Ἐν νόμῳ σκιά καί γράμματι.
Ὀδόν τῶν βρυγμοῦ με λύτρωσαι, καί ἰοβόλου σκώληκος, Ταρτάρου πικροτάτου, ἐξωτέρου σκότουςκαι πυρός, καί τῶν λοιπῶν ἀνωνύμων, πασῶν κολάσεων, Θεογεννήτρια Κόρη προσφυγόντα τῷ ἐλέει σου.
Ἰσχύς μου ἐλπίς καί ὕμνησις, κράτος καί σωτηρία μου Παρθένε Θεοτόκε, ὁρατῶν με λύτρωσαι ἐχθρῶν, καί δυσμενῶν ἀοράτων ἐπιζητούντων με θηριωδῶς διασπάσαι, καί εἰς τέλος ἀπολέσαι με.
Υἱόν τοῦ Θεοῦ γεννήσασα, καί πάντων οὖσα Δέσποινα, Παρθένε Παναγίᾳ, τήν ἐμήν ἐλέησον ψυχήν, καί ἐν ἡμέρᾳ τῆς δίκης, καταδίκης ῥῦσαι με, καί μή ἐάσῃς βασάνοις τῆς γεέννης ὑπαχθῆναι με.
Ναός τοῦ Θεοῦ καί ἔμψυχον παλάτιον ἐδείχθης Ἁγνή, διό σοι καί τό χαῖρε χαρμοσύνως πάντες οἱ πιστοί, τήν τῶν Ἀγγέλων ἐκβοῷμεν, χαῖρε ἀμίαντε, χαῖρε ἡ μόνη τήν ζωήν προξενήσασα Θεόνυμφε.
Προσόμοια. Σταυροφανῶς.
Ἡ τοῦ φωτός, τοῦ ἀδύτου Νεφέλῃ Θεοχαρίτωτε Κόρη, εὐλογημένῃ Μαρίᾳ, λάμψον μοι τό φῶς μετανοίας, ἐν σκότει τῆς ἁμαρτίας ἀφρόνως συνεχομένῳ, καί ῥῦσαι ταῖς δεήσεσι ταῖς σαῖς πυρός γεέννης καί σκότους ἀφεγγοῦς, καί ἡμέρα δεῖξον τῆς ἀνεσπέρου με κοινωνόν, προσφυγόντα τῇ σκέπη σου Πανάχραντε.
Τόν θελητήν τοῦ ἐλέους τεκοῦσα, παντελεῆμον Παρθένε, αὐτόν ἐκδυσώπει, τήν ταπεινήν ἐλεῆσαι ψυχήν μου, τήν εἰς βυθόν ἀπωλείας κατολισθήσασαν, ἐκ τῆς ἐπηρείας τοῦ ἐχθροῦ, μή οὖν βδελύξῃ τήν δέησιν μου, μηδέ ἀποστρέψῃς ἀπό τοῦ δούλου σου, τούς ἀμέτρους Κόρη οἰκτιρμούς σου δι’ οἶκτον ἀμέτρητον.
Δευτέρωσον τό α΄. ἡ τό γ΄.
Ὁ ἐν Ἐδέμ τόν Ἀδάμ ἀπατήσας, ἶνα Θεοῦ παρακούσῃ, οὗτος κάμε δελεάσας, ἐκ τῆς ὀδοῦ τῆς εὐθείας ἐκκλίνας εἰς ἀνοδίας ἔρριψε, βόθρον πολλῶν ἀματιῶν, καί κομπάζει ὁ δεινός, καταπτωθέντα ἰδῶν με, πρεσβειῶν σου ξίφει, τοῦτον οὖν πάταξον Παρθένε, καί ῥῦσαι τῶν αὐτοῦ με παγίδων ὡς εὔσπλαγχνος.
ΑΡΧΗ ΤΟΥ Δ’. ΗΧΟΥ
ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος δ΄. Θαλάσης τό ἐρυθραῖον πέλαγος.
Δακρύων ἐπιρροάς, παράσχου μοι, Θεογεννήτρια, δι’ ὤν δακρύων πεῖραν ἐν πυρί, τῆς γεένννης ἐκφεύξομαι, Σύ γάρ Ἁγνή πᾶν δάκρυον ἀπό προσώπου τῆς γῆς ἔπαυσας.
Ἀφθάρτου καί ζηροῦ χωρίου με, πολίτην τέθηκεν, ὁ Πλαστουργός μου ἄρχειν κατ’ἀρχάς, τῶν ἐν γῆ πάντων τάξας με· ἀλλ’ὀ ἐχθρός φθονήσας μοι, πόθῳ θεώσεως κατέλαβε.
Κρατῆρα θανατηφόρον πάλαι μοι, Εὖα κεκέρακε· σύ δε Ἁγνή τεκοῦσα τῆς ζωῆς, βότρυν γλεῦκος μοι ἔβλυσας, ἀθανασίας πίνον τε, πιστῶν καρδίας τόν εὐφραίνοντα.
Ὑπέρτερον Οὐρανοῦ σε σκήνωμα, καί γῆς πλατύτερον, ὁ Οὐρανοῦ καί γῆς δημιουργός Θεοτόκε εἰργάσατο, καί λογικόν καί ἔμψυχον, ἐν γῆ Παράδεισον ἀνέδειξε.
ᾨδή γ΄. Τόξον δυνατῶν.
Ἰδέ τήν ἐμήν ἀσθένειαν, ἰδέ μου τήν θλῖψιν, Μῆτερ Θεοῦ καί ἐξάλειψον, τάς ἀπείρους μου ἁμαρτίας, καί τά χρέη μου διάλυσον.
Ὕμνος Θεοτόκε ἄξιος, οὐδείς ἀπό στόματος ἀνθρωπίνου προέρχεται, σου συμφώνως, τήν ἀνυμνοῦσιν, Οὐρανῶν θεία στρατεύματα.
Ὅπλον ἀρραγές καί τεῖχος σε, κεκτημένος τρέπω, τῶν ἐναντίων τάς φάλαγγας, καί ὑμνῶ σου τά μεγαλείᾳ Θεοτόκε ἀπειρόγαμε.
Πρόσχες τῇ κραυγή τοῦ δούλου σου, τῆς σής δεομένου ἐπικουρίας Μητρόθεε· ἡ ἐλπίς μου εἰσάκουσον μου, καί κατάσπευσον τοῦ σῶσαι με.
ᾨδή δ΄. Ὁ καθήμενος ἐν δόξῃ.
Ὄμβρους δίδου μοι δακρύων, καί πηγήν κατανύξεως, ἀποκλύζουσαι μου, πάντα τῶν πταισμάτων τόν βόρβορον, καί ἀναβλύζει ἐκ βάθους ῥεῖθρα ζέοντα, τήν καρδίαν μου τήν ἐψυγμένου ἀξίωσον.
Κλαίων ἄμα καί δακρύων, Θεοτόκε προσπίπτω σοι, βοηθός γενοῦ μοι ἐν τῷ τήν ψυχήν μου χωρίζεσθαι, ἐκ σου δυστήνου σαρκίου καί καταίσχυνον, τούς ζητοῦντας με , δαίμονας τότε χειρώσασθαι.
Ἀπειρόγαμε Μαρίᾳ, τό γλυκήτατον ὄνομα· καί ὑπέρ χρυσίον, λίθων τε πολύ τιμιώτερον· ὁ πολυτίμητος πλοῦτος, καί ὑπέρτιμον, χρῆμα σῶσον με, τόν ἐπί σε καταφεύγοντα.
Ἀνατείνω μου τάς χεῖρας, ἐπί σε καί τά ὄμματα· καί ῥυπῶντα χείλη, Δέσποινα κινῶ πρός τήν δέησιν, μή οὖν βδελύξῃ με, ὅτι τήν ἐλπίδα μου, ἐν σοι κέκτημαι, μετά Θεόν ὁ οἰκέτης σου.
ᾨδή ε΄. Ἀσεβεῖς ὄψονται.
Ῥαθυμίας ὕπνος με, κατέλαβε βαρύς, καί νωθρόν με πρός τά καλά, ὅλον καί δυσκίνητον παντή πεποίηκε, πρός τά φαῦλα πρόθυμον, σύ δε Κόρη με διόρθωσον.
Ίερᾶς ἐκπέπτωκα καί κρείτονος ζωῆς, ὑποκύψας ταῖς ἡδοναῖς, καί ἀλόγοις κτήνεσι παρασυμβέβλημαι, ἐν τιμή γάρ ἄνθρωπος, οὐ συνῆκα ὤν ὁ δείλαιος.
Ἀμελῶς ὁ χρόνος μου πληροῦται τῆς ζωῆς, ὑπορρέων ἡδυπαθῶς ὥσπερ ὕδωρ ἄστατον· καί δαπανώμενος τήν τομήν ἐγγίζουσαν, τοῦ θανάτου προαγγελεῖ μοι.
Νοητῶς προσπίπτω σοι, Ἄγνή καί αἰσθητῶς, νοητῶν με καί αἰσθητῶν ἐπιβουλῶν λύτρωσαι ἐπεμβαινόντων μοι, ῥυομένῃ βλάβης τε ὁρατής καί ἀοράτου με.
ᾨδή ς΄. Ἦλθον εἰς τά βάθη τῆς θαλάσσης.
Ἔντρομος γενοῦ ψυχή καί φρῖξον, ἐννοουμένῃ ὄλῃ τό Κριτήριον, ὧ παραστήσῃ, τό φοβερόν, ὄντως καί ἀδέκαστον, καί πρό τέλους μετανόησον.
Νόησον ψυχήν τήν ἀτιμίαν, τήν σεαυτῆς προσάπτεις, ἀντιστρέφουσα τήν εὐταξίαν, πρός γάρ Θεοῦ, σοι τό ἄρχειν δέδοται, τῷ δε σώματι τό ἄρχεσθαι.
Μώλωπας καί τραύματα ψυχῆς μου, μή θριαμβεύσῃς Λόγε, μηδ’αισχύνης με πολλῶν ἐν μέσῳ, ὅτε ποιῇς, φοβεράν ἐξέτασιν, ἱκεσίαις τῆς τεκούσης σε.
Φρίττει Οὐρανός καί γῆ κλονεῖται· σήν τοῖς ὑποχθονίοις ἐκπληττόμενοι πῶς ἀμφοτέρων, ὁ Ποιητής, ἐν ἀγκάλαις φέρεται τῆς Παρθένου βρέφος ἄσπορον.
Κάθισμα. Ὁ ὑψωθῇς.
Τόν ἐλεήμονα Θεόν ἡ τεκοῦσα, τῆς εὐσπλαγχνίας ὡς πηγή πεφυκυῖα, ἐλεήμων Κόρη καί φιλάγαθε, δώρησαι κατάνυξιν τῆς ψυχή μου πρό τέλους, χάρισαι χαρμόσυνον τῇ καρδίᾳ μου πένθος, ὡς ἄν πενθήσας τύχῳ διά σου, τῆς τῶν δικαίων ἐκεῖ παρακλήσεως.
ᾨδή ζ΄. Ὁ διασώσας ἐν πυρί.
Ὧ μυστηρίου φοβεροῦ, ὧ φρικωδέστατον σημείου, ὧ τερατώδους ἀκοῆς, ὅτι Κόρη Παρθένος ἀπείρανδρος, καί τροφός καί λοχεύτρια ἐχρημάτισε τοῦ πάντων Θεοῦ καί Κτίστου.
Ὅταν τά πλήθη τῶν ἐμῶν, κακῶν ἐπί νοῦν ἀναλάβω, ἰλιγγιῶ καί ἐμαυτόν, κατακρίνω πρό Κρίσεως ἔνδοθεν· κατακρῖνον γάρ κέκτημαι, τό Κριτήριον τό μέγα τοῦ συνειδότος.
Ὤφθης πανάγιος Ναός, τῆς ὑπερουσίου οὐσίας, Κόρη καί ἅγιον Θεόν, ὡς Ἀγίᾳ αγίως ἀπέτεκες, Παναγίου Πνεύματος· ἐν μιᾷ τῇ ὑποστάσει, διπλῇ δε φύσει.
Ἰδού τα ἔσχατα σεμνή, πάντα καί ἀρχαία μου πάθη· καί τά ποικίλα μου δεινά, ἐν κλαυθμῷ καί ὀδύνη καί δάκρυσιν, ἐξαγόρευσα κράζων σοι, μή ἐάσῃς ἔρημόν με σῆς βοηθείας.
ᾨδή η΄. Παῖδας εὐαγεῖς.
Νῦν σεαυτῇ ἀναλογίζου, ψυχή μου που μετ’ολόγον μέλλεις αἴρεσθαι, οἵῳ παραστήσεσθαι Βήματι καί Ἄρχοντι· τῷ τά κρυπτά γινώσκοντι, σου διαβούλια· καί στέναξον ἐκ μέσης καρδίας· σῶσον με πρεσβείαις, Χριστέ τῆς σε τεκούσης.
Ἄρον πρός τήν ἄνω Σίων πόλιν, καί τήν Ἱερουσαλήμ ψυχή τό ὄμμα σου· ὕψωσον τήν ἔφεσιν, τρέψον σου τήν ὄρεξιν, καί τήν ἐπιθυμίαν σου εἰς τά Οὐράνια· ἐκεῖ γάρ τό Πολίτευμα πέλει, πάντων τῶν Ἁγίων, ἡ ὄντως εὐφροσύνῃ.
Οἱ δάκρυσι ἀπείροντες ἐνταῦθα, καί σπέρματα ἀρετήν προκαταβαλόντες, οὔτοι καί θερίζουσιν· ὄντως ἀγαλλόμενοι· ἐν Οὐρανοῖς ἀείζωον, πολυκαρπίαν χαρᾶς· αὐτῆς με καταξίωσον Κόρη, ὅπως σε δοξάζω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
‘Ὑπάρχων ὑπόδικος μυρίαις, εὐθυνίαις τι διαπράξομαι ὁ ἄθλιος, ὅτε παραστήσομαι, τῷ φρικώδει Βήματι, τοῦ σοῦ Υιἰοῦ καί εὔλογον, ἀπολογίαν εἰπεῖν, ὤν ἔπραξα κακῶν ἀπαιτοῦμαι, σύ Θεογενῆτορ, βοήθησον με τότε.
ᾨδή θ΄. Εὖα μέν τῷ τῆς παρακοῆς.
Νῦν ὡς ἐν τῇ κρίσει παρεστώς, γυμνός τετραχηλισμένος αἰσχυνόμενος, τρόμῳ ποδῶν σου τῶν ἀχράντων, ἐφάπτομαι καί βρέχω τοῖς δάκρυσιν, ὡς πρότερων ἡ πόρνη καί κράζω σοι, σῶσον με Σῶτερ τῆς Μητρός σου εὐχαῖς.
Υἱόν τόν ἀμήτορα τό πρίν, ἀπάτορα ἐπ’ἐσχάτων Κόρη τέτοκας, ἴσον Πατρί καί βροτοῖς ἴσον, ἁπλοῦν τε καί διπλοῦν τόν ἀσύνθετον, ἀθάνατον θνητόν τόν ἀσώματον, διττόν τήν φύσιν καί τήν θέλησιν.
Ἀνθρώπων ἐνώπιον Χριστέ, καί πάσης Ἐπουρανίου Ἐκκλησίας με, μή κατακρίνῃς ἐν τῷ κρίνειν, πρεσβείαις τῆς ἀγνώς κυη΄σασης σε, χιλίων χιλιάδων, μυρίων τε παρισταμένων μυριάδων σοι.
Ὧ Μῆτερ τοῦ πάντων Ποιητοῦ, ὁλόφωτε λυπουμένων παραμύθιον, κινδυνευόντων προστασίᾳ, καί καταπονουμένων ἀντίληψις, τῶν ἀσθενούντων ἡ ἐπίσκεψις, σῶσον με σῶσον τόν ἀνάξιον.
Στιχηρά Προσόμοια. Ὁ ἐξ ὑψίστου κληθείς.
Ἐξαγορεύω Ἁγνή σοι Θεοτόκε, τά δεινῷ μου πταίσματα, εἰ γάρ καί κρύψω αὑτά, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως, ἀνοιγομένων τῶν βίβλων πάντων φανερωθήσονται, ὄμματα ἐῤῥύπωσα βλέπων τά ἄτοπα, χεῖρας ἐμόλυνα ἅπαν μου, ταῖς αἰσχρουργίαις, σῶμα ἠχρείωσα ὁ ταλαίπωρος, τήν δε ψυχήν μου ἐτραυμάτισσα, ἁμαρτίαις ἐλέησον οἴκτειρον, καί μερίδος με δεῖξον, σῳζομένων ταῖς πρεσβείαις σου.
Ὅτι εἰς βάθη πολλῶν παραπτωμάτων, ἀθλίως καντύτησα ἐξ ἀσελγείας μου, καί ῥαθυμίας ὁ δείλαιος, καί ἀπορία καί ἀπογνώσει νυνι συνέχομαι, γενοῦ μοι βοήθεια καί ἱλαστήριον, καί σωτηρίᾳ Πανάχραντε, παραμυθίαν, εὐμενεστάτην παρεχομένῃ μοι, σε ἱκετεύω καί σου δέομαι, καί προσπίπτω καί πίστει κραυγάζῳ σοι, μή δειχθείν εἰς τέλος, τῷ ἀλάστορι ἐπίχαρμα.
Τάς τῶν δακρύων ῥοάς μου Θεοτόκε, ὡς μύρα προσάγαγε τῷ ποητῆ καί Θεῶ, τούς στεναγμούς τῆς καρδίας μου· ὡς θείᾳ δῶρα, τήν προσευχήν ὡς τερπνόν θυμίαμα, γονάτων κλίσιν τε θῦμα ὡς ἄμωμον· καί τῶν χειρῶν μου τήν ἔκτασιν· Παρθενομῆτορ, ὡς ὁλοκάρπωμα ἱερώτατον, τήν συντριβή τῆς ψυχῆς μου, καί στέρνων τύψιν ὡς λάφυρα τίμια, εὐμενῇ μοι ποιοῦσα, ταῖς σαῖς τοῦτον παρακλήσεσι.
Διά τό σῶσαι τό γένος τῶν άνθρῶπων, Υἱός ὁ συνάναρχος Πατρί καί Πνεύματι, Θεός ὑπάρχων ἀόρατος, σάρξ καθωράθη, ἀναλοιώτως ἐκ σου Πανάμωμε, τούτῳ οὖν μεσίτευσον, τοῦτο οικείωσιν, αυτόῦ τῷ πόθῳ με πρόσδησον, καί φόβῳ θείῳ, τάς ἐμάς σάρκας Κόρη καθήλωσον, ἐκ τούτου τρέφειν καί πιαίνειν, ψυχήν καί σῶμα εἰς τέλος με ποίησον, καί ἐκεῖθεν τῆς τούτου, ἀπολαύσεως ἀξίωσον.
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος δ΄. Ἀνοίξω τό στόμα μου.
Σύ μόνη ἀντίληψις, καταφυγῇ καί συντήρησις, τῶν δούλων σου πέφυκας, Θεογεννῆτορ Ἁγνή, δία τοῦτο σοι προσπίπτω καί κραυγάζῳ, σῶσον με τόν ἄθλιον, τῇ συμπαθείᾳ σου.
Αἱ π΄ραξεις αἱ κρίφιαι, τό συνειδός μου μαστίζουσι, πρό προσώπου φέρουσαι, τοῦτο τόν ἔλεγχον, σπεῦσον Δέσποινα, βοήθεια γενοῦ μοι· πρό τῆς τελειώσεως, ῥῦσαι καί σῶσον με.
Ἁγίασον Δέσποινα, τήν μολυνθεῖσαν καρδίαν μου, ἡ τόν ὑπεράγιον, Λόγον κυήσασα, καί ὑπάρχουσα, πασῶν ἁγιωτέρᾳ, τῶν ἄνῳ Δυνάμεων, μόνη Πανύμνητε.
Ἕ σοι τάς ἐλπίδας μου, τῆς σωτηρίας ἀνέθηκα, καί πρός σε τήν εὔσπλαγχνον, πίστει κατέφυγον, μή παρίδῃς με, ἐλπίς ἀπηλπησμένων· ἀλλ’ὠς Πανταδύναμος, πρόφθασον καί σῶον με.
ᾨδή γ΄. Τούς σούς ὑμνολόγους Θεοτόκε.
Τήν δρόσον τῆς σής μοι εὐσπλαγχνίας, παράσχου Πανάμωμε Ἁγνή, τῆς ἁμαρτίας καύσωνι, τηκομένῳ καί θλίψεων, ψυχήν ἐπαναψύχουσα, καί τήν καρδίαν μου εὐφραίνουσα.
Νόος μου τό σκότος Θεοτόκε, φωτί τῷ ἐν σοι ὡς ἀγαθή, ἐκδυσωπῶ διάλυσον, καί μετανοίας, δάκρυσι, ῥιφθῆναι με ἀξίωσον, ὡς συμπαθής καί πολυέλεος.
Ῥανίσιν ἐλέους σου Παρθένε, τούς ἄνθρακας σβέσον τῶν ἐμῶν, παθῶν Θεοχαρίτωτε, καί ἐσβεσμένον ἄναψον, τόν λύχνον τῆς καρδίας μου, χρυςῆ λυχνίᾳ ὑπάρχουσα.
Χειμάζει με κλύδων ἁμαρτίας, καί σάλος ἀτόπων λογισμῶν, σπλαχνίθιτι Πανάμωμε, καί χεῖρα βοηθείας μοι, ὡς ἐλεῆμον ἔκτεινον, ὅπως σῳζόμενος γεραίρω σε.
ᾨδή δ΄. Τήν ἀνεξιχνίαστον.
Ἡ Πανυπερθαύμαστος Μήτηρ Θεοῦ, λάμψον μετανοίας ἀκτῖνα μοι· λῦσον τόν ζόφον τῆς ἀθθλίας μου ψυχῆς, καί πονηρούς ἀφάνισον, διαλογισμούς τῆς καρδίας μου.
Σε τό ἱλαστήριον πάντων βροτῶν, πίστει ἱκετεύω καί δέομαι, ὡς ἐλεήμων ἴλεών μοι τόν Κριτήν, καί σόν Υἱόν ἀπέργασαι, ὅπως ἐν αἴνεσι δοξάσω σε.
Τήν τεταπεινωμένην μόνη Ἁγνή, καί λελεπρωμένην καρδίαν μου· ταῖς ἀκαθάρτοις, τῶν παθῶν ἐπαγωγαῖς, ὡς ἰατρός θεράπευσον, καί χειρός δαιμόνων ἐξάρπασον.
Σκέπη καί ἀντίληψις, καταφυγή, γενοῦ μοι Παρθένε τῷ δούλῳ σου, καί λύτρωσαι με, τῆς γεέννης τοῦ πυρός, τόν καταδίκης ἄξιον, ὅπως αἰωνίως δοξάζω σε.
ᾨδή ε΄. Ἐξέστη τά σύμπαντα.
Νεκρούμενος πάθεσι, καί λογισμοῖς Πανάμωμε, πρός τούς οἰκτιρμούς σου καταφεύγω, πρός τήν θερμήν σου προστρέχω Δέσποινα, σκέπην καί βοήθειαν, ζωήν, μόνη ἡ κυήσασα, τήν καρδίαν μου ζώωσον.
Ῥομφαίᾳ τρωθέντα με, τῆς ἁμαρτίας ἴασαι, τῷ δραστικωτάτῳ σου φαρμάκῳ, ἡ τόν Σωτῆρα τεκοῦσα Κύριον, λόγχη τόν τρωθέντα δι’ἐμέ, Ἄχραντε καί τρώσαντα τήν καρδίαν τοῦ ὄφεως.
Νόος μου, θεράπευσον, τάς ἐντροπάς Πανάμωμε, ἴασαι τά πάθη τῆς ψυχῆς μου, τῆς ῥαθυμίας σκότος ἀπέλασον, ὅπως εὐχαρίστως ἀνυμνῶ πόθῳ καί γεραίρω σε, τήν θερμήν μου ἀντίληψιν.
Ἰάσεων νάμματα, ὀμβρίζεις Ἀειπάρθενε, πᾶσι τοῖς νοσοῦσιν ὡς νεφέλη, ἔμψυχος ὄντως τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ· ὅθεν δυσωπῶ σε ἐκτενῶς, δρόσον ἰαμμάτων μοι, ἀσθενοῦντι κατάπεμψον.
ᾨδή ς΄. Τήν θείαν ταὐτήν.
Ἡ μόνη πάντων βοήθεια, βοήθησον ἡμῖν κινδυνεύουσι, καί χεῖρα ὄρεξον, καί πρός λιμένα κατεύθυνον, τῆς σωτηρίας μόνη Θεοωχαρίτωτε.
Λογοθεσίου με Πάναγνε, ἐν ὤρα τῇ φρικτή σύ ἐξάρπασον, τῆς τῶν δαιμόνων τε, δεινῆς ἀπάτης καί κρίσεως, πυρός με ῥυομένῃ τοῦ αἰωνίζοντος.
Ὑμνολογῶ σε Πανύμνητε, δοξάζω τά σεπτά μεγαλείᾳ σου, τῶν ἀκαθάρτων με, διό παθῶν ἐλευθέρωσον, καί τῆς ἀφράστου δόξης με καταξίωσον.
Ὑμνεῖν σε χρέος ὀφειλόμενη, ἀλλ’ὄντως πρός ἀξίαι οὐ σθένομεν, διό θαυμαάζοντες, σιγή τιμῶμεν τό ἄφραστον, φρικτῶς ἐν σοι Παρθένε πραχθέν μυστήριον.
Κάθισμα. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῶ.
Ὁ περιβάλλων Οὐρανόν ἐν νεφέλαις, ὁ σπαργάνων πᾶσαν τήν γῆν ἐν ὀμίχλῃ, καί περιγράφων ψάμμῳ τε τήν θάλασσαν, οὗτος ἀπερίγραπτος, τῇ Θεότητι πέλων, θέλων περιγράφεται, καί σπαργάνοις εἰλεῖται, περιβολῇ σαρκός ἐκ σου σεμνή, ἐνανθρωπίσας καί σώσας τόν ἄνθρωπον.
ᾨδή ζ΄. Οὐκ ἐλάτρευσαν.
Ἀναλλοίωτον τεκοῦσα μόνη Κύριον, Θεοχαρίτωτε, τῇ πανευκλεεί δεξιά τόν νοῦν ἀλλοιῶσαι μου αὑτόν ἱκέτευε, πρός τά κρείττονα, δεινῶς περιτρεπόμενον, τῶν δαιμόνων ἐπηρείας.
Ἡ Βασίλισσα Παρθένος ἡ κυήσασα, τόν Βασιλέα Χριστόν, οἰκτέιρησον σῶσον με, κλονούμενον πάθεσι, πίστει στερέωσον, καί ὁδήγησον, πρός σωτηρίας τρίβον με, τῶν πιστῶν ἡ σωτηρίᾳ.
Ἱλαστήριον μι φάνηθι, Πανάμωμε· πρός τόν τεχθέντα ἐκ σου, ἀποκοπάς χαλεπῶν, χρεῶν προξενεύουσα μοι· καί Βασιλείας Θεοῦ, θείαν εἴσοδον· καί τῆς τρυφῆς ἀπόλαυσιν, καί φωτός τήν μετουσίαν.
Παναμώμητε Μαρίᾳ, καί ἀσύγκριτε τῇ ἁγιότητι· ἡ τόν Θεόν ἐν σαρκί, Παρθένε κυήσασα, ἀπειρογάμως Ἁγνή, αὑτῷ πρέσβευε παντοίας με κακώσεως, καί κολάσεως ῥυσθῆναι.
ᾨδή η΄. Παῖδας εὐαγεῖς.
Ἀσώτως τόν βίον διανύσας, καί πᾶσαν ἀκαθαρσίαν ἐργασάμενος, τρέμω τό Κριτήριον, τήν φρικτήν ἐξέτασιν, καί τήν δεινήν ἀπόφασιν τῆς καταδίκης μου· ἐλέησον Κόρη τήν ψυχήν μου, καί πρό τοῦ θανάτου, συγχώρησιν παράσχου.
Ἐν σοι πᾶσαν ἐλπίδα σωτηρίας, ἀνέθηκα Θεομῆτορ ἀπειρόγαμε, καί σε εἰς βοήθειαν, προσκαλοῦμαι πάντοτε, διάσωσον με θλίψεων καί πειρασμῶν τοῦ ἐχθροῦ, καί λῦσον τάς σειρᾶς τῶν κακῶν μου, καί τοῦ αἰωνίου πυρός ἐξάρπασον με.
Ὡράθης Ἀγγέλων ὑπερτέρα, Θεόν ἀπορρήτως σωματώσασα, τοῦτον οὖν ἱκέτευε, Δέσποινα Πανάμωμε, τῶν σαρκικῶν ἀνώτερον, γενέσθαι με πειρασμῶν, καί Κρίσεως μελλούσης ῥυσθῆναι, καί τῆς αἰωνίου ζωῆς ἀξιωθῆναι.
Ναμάτων με πλήρωσον Παρθένε, ἐνθέον ἡ τήν πηγήν κυοφορήσασα, λύτρωσον τοῦ καύσωνος τῶν ἁμαρτημάτων με, πρός ζωήν ὁδήγησον καί σωτηρίαν Ἁγνή, ὅπως ᾄδω, πᾶσι τά θαυμάσια, καί γεραίρω σου πόθῳ τήν δύναμην.
ᾨδή θ΄. Ἅπας γηγενής.
Στῆσον τήν νομήν, τον τῆς ἁμαρτίας μου Θεοχαρίτωτε, τήν λυ μαινομένην μου ψυχήν καί σῶμα καί τήν διάνοιαν, τῇ πανσθενεῖ πρεσβείᾳ τε καί προστασίᾳ σου, θεραπείαν, διδοῦσα σωτήριον, τοῦ Δεσπότου τόν φόβον τόν ἄχραντον.
Σύ μου φωτισμός, σύ μου ἀπολύτρωσις καί συμμαχίᾳ μου, σύ δόξα καί καύχημα, καί προσδοκία καί σωτηρία μου, ὑπάρχεις Παντευλόγητε καί σε πιστῶς προσκυνῶ, καί βοῷ σοι, σῶσον με τόν ἄθλιον, τόν ἀφρόνως Θεοῦ μακρυνόμενον.
Σῶσον με Ἁγνή, Σωτῆρα κυήσασα, καί πανοικτίρμονα, οἴκτειρον τόν δοῦλον σου, πρός μετανοίας τρίβους ὁδήγησον, τοῦ πονηροῦ τά σκάνδαλα ἐκ μέσου ποίησον, τῆς αὐτοῦ δε λύτρωσαι ἐνέδρας με, καί πυρός αἰωνίου ἐξάρπασον.
Νοῦς ἀδυνατεῖ, καί πᾶσα διάνοια ἰλιγγιᾷ γηγενῶν, σε τήν ὑπεραίρουσαν καί τούς Ἀγγέλους ἐν ἁγιότητι, καί Σεραφίμ ἐπέκεινα καί Χερουβίμ ἀνυμνεῖν, Παναγίᾳ ὅθεν εὐφημοῦντες σε, τοῦ Ἀγγέλου τό Χαῖρε κραυγάζομεν.
Στιχηρά Προσόμοια. Ἔδωκας σημείωσιν.
Μόνος ὑπέρ ἄνθρωπον, ὁ ἐμπαθής ἐπλημμέλησα, μόνος ὤφθην ὁ ἄθλιος, ἐγώ πάσης πράξεως, ἀρετῆς ἐνθεοῦ, γυμνός ὄντων ὅλος, τις οὖν μή κλαύσῃ ἐπ’ἐμοί; Τις μή θρηνήσῃ μου τήν ἀπώλειαν; Διό πρό τέλους κράζω σοι· ἥμαρτον Δέσποινα σῶσον με, τόν ἀσώτως τόν βίον μου, καί αἰσχρῶς ἀναλώσαντα.
Χαῖρε καταφύγιον, Χριστιανῶν τό ἀπόρθητον, χαῖρε Κόσμου διάσωσμα, χαῖρε τό κραταίωμα τῶν Βασιλευόντων, χαῖρε θανάτου νέκρωσις, χαῖρε ζωῆς πᾶσι πρόξενος, χαῖρε Πάναγνε Δέσποινα, τό ἐμόν καταφύγιον.
Ὄμβρησον μοι Δέσποινα, τοῦ σοῦ ἐλέους τά νάμματα, καί φλεχθεῖσαν τῷ καύσωνι, παθῶν τήν καρδίαν μου, ὡς συμπαθεστάτη, κατάρδευσον Κόρη, καί κατανύξεως κρουνούς, φέρειν ἀπαύστως, ποίησον δέομαι, δι’ὠν τῆς παρακλήσεως, τῶν σῳζομένων καί τέρψεως, τῆς ἀεί ἐπιτύχοιμι, ὁ ἀχρεῖος οἰκέτης σου.
Σε τό καθαρώτατον, τοῦ Βασιλέως Παλάτιον, δυσωπῶ Πολυύμνητε, τόν νοῦν μου καθάρισον, τόν ἐσπιλωμένον, πάσαις ἁμαρτίαις, καί καταγώγιον τερπνόν, τῆς ὑπερθέου Τριάδος ποίησον, ὅπως τήν δυναστείαν σου, καί τόν ἀμέτρητον ἔλεος, μεγαλύνω σῳζόμενος, ὁ ἀχρεῖος οἰκέτης σου.
ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ᾨδή α΄. Ἦχος δ΄. Τριστάτας κραταιούς.
Δοχεῖον ἱερόν, ἱερά Θεοτόκε, γεγονυίᾳ τοῦ σεπτοῦ, καί ὄντως ἱεροῦ, Παναγίου τε Πνεύματος, τήν καρδίαν μου δοχεῖον, ἐναγές χρηματίζουσαν, ἀκαθάρτων πνευμάτων ἁγίασον.
Σβεστήριον μοι δός δάκρυον Παναγίᾳ, τῆς γεέννης τοῦ πυρός, καί λούειν με νυκτί καί ἡμέρᾳ ἀξίωσον, κλίνην τε τήν στρωμνήν μου, κατανύξεως ῥεύμασιν, ἶνα μή ἀφυπνώσω εἰς θάνατον.
Ποικίλων ἡδονῶν, ἐκταράττει με σμῆνος, καί συστρέφει καταιγίς, παθῶν πολυειδῶν, εἰς ἀπόγνωσιν κλώθουσα, ἀλλά σοῦ τῇ ζωηφόρῳ, δεξιᾷ με κυβέρνησον, μετανοίας πρός ὅρμον Πανύμνητε.
Ὁ Λόγος τοῦ Πατρός, ὁ τό πᾶν οὐσιώσας· ἐκ μή ὄντων ὡς Θεός, ὁ πάσης ὁρατής ἀοράτου τε Κτίσεως, αἴτιος, ὑπέρ αἰτίαν, σε αἰτίαν σαρκούμενος, ὡς ἠθέλησε ἔσχηκε Δέσποινα.
ᾨδή γ΄. Οὐκ ἐν σοφία.
Τιμιωτέρᾳ, Σεραφιμ ἀσυγκρίτως ὑπάρχουσα, τόν τιμῶντα σε ἀεί, ἐξ ἀτιμίας ἀτίμων παθῶν, ὑπέρτιμε Δέσποινα, ῥῦσαι καί σῶσον με.
Σε ἐν ἡμέρα, τῆς φρικτῆς ἐξετάσεως εὕροιμι, προστασίαν ἀψευδῇ, καί ἐν καιρῶ τῆς ἐξόδου μου, ὀξεῖαν ἀντίληψιν Θεογενήτρια.
Νώτοις ἀχράντοις, Χερουβίμ ὁ ὀχούμενος Δέσποινα, φλογοφόρον ἐπί γῆς, σε κατεσκεύασον ὄχημα, ἐν ὧ ἐποχούμενος ἡμῖν ὠμίλησον.
Ἁγιωτέρα τῶν Ἁγίων ὡς οὖσα Δυνάμεων, Παναγία τόν Θεόν, τόν ἐν ἁγίαις ψυχαῖς, ἐπαναπαυόμενον ἀγίως τέτοκας.
ᾨδή δ΄. Ὀ καθήμενος ἐν δόξῃ.
Κλαίων ἄμα καί δακρύων, Θεοτόκε προσπίπτω σοι, βοηθός γενοῦ μοι, ἐν τῷ τήν ψυχήν μου χωρίζεσθαι, ἐκ τοῦ δυστήνου σαρκίου, καί καταίσχυνον, τούς ζητοῦντας με δαίμονας τότε χειρώσασθαι.
Ἀνατείνω μου τάς χεῖρας, ἐπί σε καί τά ὄμματα, καί ῥυπῶν τά χείλη, Δέσποινα κινῶ πρός τήν δέησιν, μή οὖν βδελύξῃ με ὅτι, τάς ἐλπίδας μου, ἐν σοι κέκτημαι, Θεόν ὁ οἰκέτης σου.
Μυριώνυμε Παρθένε, πολυύμνητε Δέσποινα, Παναγίᾳ Κόρη, πάγχρυσε παστάς ἀχειρόπλοκε, ἄσπιλε, ἄφθορε Νύμφη, Πανακήρατε, Ἀπειρόγαμε Μήτηρ Θεοῦ σύ με οἴκτειρον.
Ἰησοῦν τόν ζωοδότην, ὄν ἐγέννησας Δέσποινα, ὑπέρ νοῦν καί λόγον, ἄνθρωπον ἐκ σοῦ χρηματίσαντα, δία παντός ἐκδυσώπει τῆς μερίδος με, καί τῆς στάσεως, τῶν ἐκλεκτῶν δεῖξαι μέτοχον.
ᾨδή ε΄. Νῦν ἀναστήσομαι.
Θρόνε πυρίμορφε, Χερουβικόν ὄχημα Θεοῦ, πάντιμε θάλαμε, κλῖμαξ Οὐράνιε, κιβωτέ περικαλλής κερχεσωμένη, λογικῇ περιστέρα, Παναγίᾳ Παρθένε σῶσον με.
Ὄμβρους δακρύων μοι, καθαρτικῶν ὄμβρησον Ἁγνή, πένθος χαρμόσυνον, λύπην εὐφρόσυνον, κατανύξεως πηγήν δακρυφόρον, καί μετάνοια θερμήν, καί συγχώρεσιν δός μοι Δέσποινα.
Ἔμψυχον Τέμενος χωρητικόν δόξης τοῦ Θεοῦ, ἅγιον σκήνωμα, θεῖον Ἀνάκτορον, καθαρόν καί ἱερόν, Χριστοῦ ταμεῖον, πορφυρόχρυσε παστάς, Παναγίᾳ Παρθένε σῶσον με.
Στέναξον πένθησον, λοῦσον τό σόν πρόσωπον, ψυχή δάκρυσι ῥέουσι, πλύνον τάς χεῖρας σου, κατανύξεως ῥοαῖς, καί ὡς ἡ πόρνη, νοερῶς ἅψαι ποδῶν, τῆς Πανάγνου καί λάβῃς ἄφεσιν.
ᾨδή ς΄. Ἐβόησε.
Σταλάζειν με, δακρυρρόους λιβάδας ἐνίσχυσον, Θεοτόκε, ἐφ’την δρόσος Οὐρανίοις ἔσταξε, δροσοβόλος πόκος, τόν σόν τόκον γάρ Κόρη ἐδήλωσε.
Νῦν ἄκουσον, στεναγμοῦ μου Παρθένε καί τάχυνον, ἐξελέσθαι, τόν σόν δοῦλον ἐκ στόματος λέοντος, ὅπως ἀνυμνῶ σε, τήν Πανύμνητον καί Παναμώμητον.
Ἐβόησα, πειρατηρίοις πολλοῖς συνεχόμενος, πλεονάκις, καί ἐκ πάντων ἐρρύσω με ἄτρωτον, καί νῦν σοι κραυγάζῳ, τήν ψυχήν μου διάσωσον Δέσποινα.
Φιλάνθρωπον, καί οἰκτίρμονα Λόγον κυήσασα, καί ἐλέους θελητήν, Θεοτόκε ἐλέησον, τήν ψυχήν μου ὅτι, ἐπί σοι τάς ἐλπίδας ἀνέθετο.
Κάθισμα. Ὀ ὐψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Φιλαμαρτήμων πεφυκώς δυσωπῶ σε, τόν ἀναμάρτητον Θεόν τήν τεκοῦσαν, τόν ἁμαρτίας αἴροντα τοῦ κόσμου σεμνή, τήν πολυαμάρτητον οἰκτειρῆσαι ψυχήν μου, καί τάς ἀνομίας μου τάς πολλάς ἐξαλεῖψαι, ἁμαρτωλῶν αὐτή γάρ ἱλασμός, καί σωτηρίᾳ πιστῶν καί ἀντίληψις.
ᾨδή ζ΄. Ὀ διασώσας ἐν πυρί.
Ῥανίδα μίαν ἐξαιτῶν ὕδατος ἐμψύξαι τήν γλῶσσαν, ὀδυνωμένῃ ἐν φλογί, τῆς γεέννης ὁ πρίν εἰς ἀπόλαυσιν, καί τρυφήν πολύς πλούσιος, οὐκ ἐπέτυχε ψυχή μου φοβοῦ τό δράμμα.
Ὤραν τῆς Κρίσεως εἰς νοῦν, Δέσποινα βαλλόμενος τρέμω, καί ἀγωνία συσχεθείς, ἐπί σε καταφεύγω σήν δάκρυσιν, ἡ ἐλπίς ἡ βεβαίᾳ μου, ἀπροστάτευτον με τότε μή καταλίπῃς.
Ὁ τήν ψυχήν ἀναισθητῶν, καί πεπωρωμένος ὡς λίθος, σε Παναγίᾳ δυσωπῶ, τήν θεόγραφον πλάκα, τήν ἄφεσιν, ἐν ἡ πάντων ὐπέγραψον ὁ Θεός, κάμε τῇ Βίβλῳ τῶν ζώντων γράψαι.
Ἡνίκα μέλλω τῷ φρικτῷ, Βήματι Χριστοῦ παραστῆναι γεγυμνομένος ὁ πολλαῖς, ἁμαρτίαις κατάστικτος Δέσποινα, συμπαράστηθι τότε μοι, ῥυομένῃ με ἀνάγκης καί πάσης βλάβης.
ᾨδή η΄. Παῖδας εὐαγεῖς.
Χαῖρε θεοβάδιστον χωρίον, Παράδεισε λογικέ Θεοβλαστούργητε, χαῖρε πόλις ἔμψυχε, χαῖρε θρόνε πύρινε, χαῖρε χαράς Ἀνάκτορον καί ἐνδιαίτημα, λαβίς ἀνθρακοφόρς λυχνίᾳ, πάγχρυσε καί πλήρης ἀσβέστου θείου φάους.
Στάξον γλυκασμόν ἐν τῇ ψυχή μου, πικρίᾳ συνεχομένῃ παραπτώσεων, θείας παρακλήσεως, Κόρη ἀπειρόγαμε, ὁ γλυκασμός Ἀγγέλων γάρ, σύ καί ἀνθρώπων πιστῶν, καί δός τοῦ Οὐρανίου με Δείπνου, καί τρυφῆς γλυκείας τυχεῖν τοῦ Παραδείσου.
Λυχνίᾳ φωτός τοῦ τρισηλίου, ὑπάρξασα πανυπέρλαμπρος τῷ φέγγει σου, τόν ζόφον ἀπέλασον, τῶν πλημμελημάτων μου, Θεοκυῆτορ λύτρωσιν τῶν δυσχερῶν ὀδυνῶν, βραβεύουσα τῷ πίστει ὑμνοῦντι, καί ὑπερυψοῦντι τόν ἄχραντον σου τόκον.
Ἐν ὤρα Παρθένε τελευτῆς μου, χειρός τῶν δαιμόνων με ἐξάρπασον, καί τῆς κατακρίσεως, καί λογοθεσίου με, τῆς φοβερᾶς ἐτάσεως, καί τελωνίων πικρῶν, καί ἄρχοντος δεινοῦ Θεομῆτορ, καί τοῦ αἰωνίου πυρός τῆς καταδίκης.
ᾨδή θ΄. Ἅπας γηγενής.
Ἰδέ τήν ἐμήν ψυχήν, ἰλεῷ σου ὄμματι ἐσχάτην κάκωσιν, τῇ μοι προξένησον, ἡ ἀμετρία τῶν ἐπταισμένων μοι, καί πρός τό πλῆθος Δέσποινα τῶν ὀδυνῶν μου αἱ σαί, παρακλήσεις ωῦν ἐν τῇ καρδία μου, τήν ψυχήν μου ταχύ εὐφρανάτωσαν.
Στόματι πλατεῖ, καί γλώση συντόνῳ σε, καί γηθοσύνῳ ψυχή, οὔποτε πεπαύσομαι, γεραίρειν Δέσποινα πολυύμνητε· ἐν γάρ τῷ σῶ ὀνόματι ἀρῶ τάς χεῖρας μου, καί ἐν πάσῃ χαίρων εὐλογήσω σε, τῇ ζωή μου ζωή τῶν ποθούντων σε.
Ἄβυσσον Θεόν, ἐλέους κυήσασα, καί μέγα πέλαγος, ξήρανον, ἀνάστειλον, τάς ἐπιρροίας καί τήν ἀνάβλυσιν, ἐν τῇ ῥοή Πανάμωμε τῆς συμπαθείας σου, τῶν κακῶν μου, ῥεῖθρον κατανύξεως, ἀπόπλυνον με Κόρη διδοῦσα μοι.
Στέλεχος σαπρόν, καρπόν οὐ βλαστήσειν ὑγιῆ πώποτε, πηγή πικρογόνος δε, γλυκάζον ὕδωρ οὐκ ἀναβλύσειν, ὀρθούς δε πῶς ποιήσεται λόγους καρδίᾳ σκαμβή, διό τρέμω, Δέσποινα γεραίρων σε, πλήν εἰδῦα τήν πίστιν μου σῶσον με.
Στιχηρά Προσόμοια. Ὡς γύναιον ἔν Μάρτυσι.
Θεοτόκε βοήθει μοι, ὅταν μέλλω παρίστασθαι, γυμνός ἐπί Βήματος καί ἐτάζεσθαι, τοῦ σοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ ἡμῶν, τότε με διάσωσον, ἐκ πυρός τε καί βρυγμοῦ, καί ἐκ σκότους καί σκώληκος, μή παρίδῃς με, ἐπί σοι τάς ἐλπίδας ἀναθέμην, ὅτι δύνασαι μεγάλως, μετά Θεόν βοηθῆσαι μοι.
Χαρισμάτων τοῦ Πνεύματος, τοῦ ἁγίου με πλήρωσον, καί ἀγάπην δώρησον τήν σωτήριον, πρός τόν Θεόν καί πρός ἅπαντας, σαφῶς τούς πλησίον μου, καί εἰρήνη ἐμαυτῷ, καί πραότητα βράβευσον, πίστιν ἄμωμον, καί τήν πάντα τά Θεῖα συντηροῦσαι, καί πρός πάντα συνεργοῦσαν, τήν παθοκτόνον ἐγκράτειαν.
Ἐν νυκτί καί ἡμέρα σε, δυσωπῶ Παναμώμητε, καί αἰτοῦμαι λύσιν τῶν ἐγκλημάτων μου, σύ δε μοι πρόσχες ὡς εὐσπλαχνος, καί τάχος ἐπάκουσον, τῆς οἰκτρᾶς τοῦ εὐτελοῦς, σοῦ οἰκέτου δεήσεως, ῥυομένῃ με, τῶν ἀπείρων κακῶν μου ὤν ἐκ βρέφους, εἰργασάμενη βορβορώσας, ψυχήν καί σῶμα ὁ ἄθλιος.
Μυριάκις Πανάμωμε, ὑπεσχόμην μετάνοιαν, τῶν ἐμῶν ποιήσασθαι παραπτώσεων, ἀλλ’ οὐκ ἐᾶμε ἡ φαύλῃ μου, τῶν κακῶν συνήθεια, διά τοῦτο σοι βοῷ, καί προσπίπτω σήν δάκρυσι, καί σου δέομαι, ἐξελοῦ με τοιαύτης τυραννίδος, ὁδηγοῦσα πρός τά κρείττω, καί σωτηρίας ἐχόμεθα.
ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος δ΄. Θαλάσσης τό ἐρυθραῖον πέλαγος.
Κυρίως καί ἀληθῶς γεγέννηκας, Θεόν καί Κύριον, καί Θεοτόκος μόνη ἀληθῶς· καί κυρίως ἐκλήθης ἁγνή, διό πιστῶς γεραίρωμεν, καί κατάχρεος σε δοξαζόμενη.
Νυμφῶνα τῆς τοῦ Θεοῦ σαρκώσεως, ἁγνή πανάχραντον, καί λογικόν γινώσκων σε σαφῶς, ἱκετεύω ῥυσθῆναι με, παθῶν σαρκός καί Πνεύματος, καί πειρασμῶν καί περιστάσεων.
Ὡς κλῖμαξ τῆς πρός ἡμᾶς ἀφίξεως, τοῦ Παντοκράτορος, δι’ ᾖς Θεός κατῆλθεν ἐπί γῆς, ἐκ γηίνων παθῶν τῆς σαρκός, πρός Οὐρανόν ἀνύψωσον, καί πρός Θεόν με χειραγώγησον.
Φωτί με τῶν πρεσβειῶν σου φώτισον, νυκτί καθεύδοντα, ἡ γενομένη Μήτηρ τοῦ Φωτός, καί πρός φῶς τό ἀνέσπερον, καί πρός ζωήν αἰώνιον, σή εὐσπλαγχνίᾳ καθοδήγησον.
ᾨδή γ΄. Οὐκ ἐν σοφία.
Νάουσα κρήνη, θλιβομένοις παράκλησιν πέφηνας, διό Δέσποινα κάμοι, πρεσβευτικῶν σου ναμμάτων ῥοήν, βλύσον καί κατάσβεσον παθῶν τήν κάμινον.
Τραυματισθέντα, λογισμῶν ἐξ ἀτόπων θεράπευσον, ἡ τῆς φύσεως ἡμῶν, ἰασαμένη πληγήν χαλεπήν, τόν ταύτης γάρ τέτοκας πλάστην καί Κύριον.
Ἐν τῷ πελάγει τῶν πολλῶν μου πταισμάτων Πανάμωμε, καί παθῶν καί πειρασμῶν, κλυδονιζόμενον τάχει πολλῷ, λιμήν καθόρμισον σής ἀντιλήψεως.
Τήν Πλατυτέραν Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς Ὑπερτέραν σε, συμπτωθείς καί στενωθείς, ταῖς τῶν ἐχθρῶν ἐπιθέσεσιν, ἐν θλίψει πλάτυναί με, δέομαι Δέσποινα.
ᾨδή δ΄. Ὁ καθήμενος ἐν δόξῃ.
Ἰατῆρα καί Σωτῆρα, καί λυτῆρα τῶν θλίψεων, ἡ τεκοῦσα Κόρη, πάντων με δεινῶν ἐλευθέρωσον, καί εὐφροσύνης ἀρρήτου τήν καρδίαν μου, Κόρη πλήρωσον, ὅπως ἀεί μακαρίζω σε.
Ἀγλαόκαρπον σε δένδρον, καί φυτόν εὐσκιόφυλλον, οἱ Πιστοί καλοῦμεν, ὡς ἀθανασίας ἐκφύσασαν, καρπόν ὡραῖον τῷ κάλει καί σωτήριον, ὄν ἱκέτευε ὑπέρ τῶν πίστει τιμώντων σε.
Ὧ καινῆς καί παραδόξου, μίξεως τε καί κράσεως, παρθενίᾳ τόκον, ἥνωσε τεχθείς ὁ Θεάνθρωπος, καί τήν τεκοῦσα ἀφράστως καταλέλοιπε, πάλιν πάναγνον ὡς πρό τοῦ τόκου καί ἄφθορον.
Ὁ ταῖς ἄνω στρατηγίαις φοβερός καί ἀπρόσιτος, προσιτός τοῖς κάτω, ὤφθει ἐξ ἀνύδρου νεάνιδος, ἤν εὐσεβῶς Θεοτόκον ὀνομάζομεν, καταλλήλως τῷ τόκῳ τήν κλῆσιν πλουτήσασαν.
ᾨδή ε΄. Σύ Κύριε μου φῶς.
Παράδεισος ζωῆς, Θεοτόκε ὑπάρχουσα, θανάτου τῆς ἁμαρτίας, καί παθῶν πολυτρόπων, ἐκλύτρωσαι τούς δούλους σου.
Ἀλάβαστρον ἁγνή, νοητόν σύ ὑπάρχουσα, τοῦ μύρου τοῦ κενωθέντος, ἐπί γῆς Οὐρανόθεν· κάμε νῦν εὐωδίασον.
Ῥεύσαντα πρός φθοράν, ἀνεκτήσω τόν ἄνθρωπον, διά τοῦ θείου σου τόκου, καί τῆς πρίν ἀφθαρσίας, Παρθένε κατηξίωσας.
Ὡς οὖσα Χερουβίμ, Σεραφίμ Ὑπερτέρατε, Πανάχραντε Θεοτόκε, τήν ψυχήν μου φωτί σου, τῷ θείῳ καταλάμπρυνον.
ᾨδή ς΄. Θύσω σοι.
Οἴκτειρον, ὡς συμπαθής ἐμέ τόν ἀκάθαρτον, καθαρωτέρα ὡς οὖσα, λαμπηδόνων Ἄχραντε τοῦ Ἡλίου, καί φωτός μου, τήν καρδίαν ἐνθέου σου πλήρωσον.
Ἔστησας, τήν φθοράν νεμόμδυνην τῆς φύσεως, δι’ακραιφνούς ἀφιορίας, ἀλλά στῆσον Ἄχραντε τῶν παθῶν μου, τούς χειμάρρους, καί σαρκικοῦ φρονήματος ἐύακας.
Ὑμνῶ σε, τήν Θεόν ὑπερύμνητον τέξασαν, καί ἱκετεύω σε πόθῳ, φοβερᾶς με δίκης καί αἰωνίου, Θεοτόκε κατακρίσεως ῥῦσαι καί σῶσον με.
Μόνην σε τιμιωτέραν ἔγνωμεν Πάναγνε, τῶν Χερουβίμ τεκοῦσαν. Τόν αὑτούς ποιήσαντα ἐκ μή ὄντων, ὄν δυσώπει, οἰκτειρῆσαι ἡμᾶς ἀνυμνοῦντας σε.
Κοντάκιον. Ἐπεφάνης σήμερον.
Προστασία ἄμαχε, τῶν θλιβομένων, καί πρεσβείᾳ ἕτοιμος τῶν πεποιθόντων ἐπί σοι, ἐκ τῶν σκανδάλων με λύτρωσαι, καί μή παρίδῃς δεινῶς κινδυνεύοντα.
ᾨδή ζ΄. Ἐν τῇ καμίνῳ.
Ἡ θείᾳ κρήνη, τῆς εὐσπλαγχνίας καί ἀγαθότητος, βλύσον δαψιλῶς μοι πλοῦτον σῶν οἰκτιρμῶν, καί τόν ῥύπον τῶν πταισμάτων μου, ἐναποπλύνουσα, τήν τῆς σαρκός κατάσβεσον πύρωσιν.
Τόν ἐκ Θεοῦ χορηγηθέντα πλοῦτον πνευματικόν, πρώην ζῶν ἀσώτως πάνυα ταῖς ἡδοναῖς, κατηνάλωσα τοῦ σώματος, ἀλλ’ὠς τόν ἄσωτον, ταῖς σαῖς λιταῖς Παρθένε δικαίωσον.
Χοροί Ἀγγέλων, χοροί Μαρτύρων καί Ἀποστόλων σου, Λόγε δυσωποῦσι πάντοτε τήν πολλήν εὐσπλαγχνίαν σου φιλάνθρωπε, πάντας οἰκτείρησον, δία τῆς Θεοτόκου ὡς εὔσπλαγχνος.
Θεοκυῆτορ, ἡ ἐλπίς μου καί μόνη καταφυγῇ, ῥῦσαι τῆς ἐπικρατείας τῶν ἡδονῶν, καί παθῶν τῶν τυρανούντων με, παρεχομένῃ μοι ὀφλημάτων τήν λύσιν πρεσβείαις σου.
ᾨδή η΄. Λυτρωτά τοῦ παντός.
Ἐν γαστρί σου σκηνώσας ὁ ‘Ὕψιστος, Οὐρανῶν πλατυτέραν σε ἔδειξε, καί προστασίαν ἄμαχον, τῶν βοώντων Παρθένε, πάντα τά ἔργα.
Ὑποκύψας ἀλόγως τοῖς πάθεσιν, εἰς βυθόν ἀπωλείας καντύντησα, καί τῆς φλογός ὑπέκκαυμα, ἐμαυτόν εἰργασάμην Μῆτερ Κυρίου, ἐπιβλέψασα οἴκτειρον σῶσον με.
Παραδεύων τοῦ βίου τό ἄστατον, λῃστρικοῖς λογισμοῖς περιέπεσα, καί πληγωθείς προσώζεσα, ἰατρέ τῶν νοσούντων, δίδου μοι χεῖρα, τῆς ἀφθόρου Μητρός σου δεήσεσι.
Τήν ψυχήν μου νοσοῦσαν θεράπευσον, καί τόν νοῦν σκοτιζόμενον φώτισον, καί τοῦ μέλλοντος, Θεοτόκε Παρθένε, καί αἰωνίων ἀφορήτων βασάνων με λύτρωσαι.
ᾨδή θ΄. Εὖα μου τῷ τῆς παρακοῆς.
Ταλαίπωρε στέναξον ψυχή, σκυθρώπασον, μετανοίας τρόπους ἔνδειξον, νῦν ἐπί θύραις ἡ ἡμέρα, ὁ κρίνων ἀπότομος καθέζεται, ἑκάστῳ ἀπονέμων τά ἄξια, τῶν πεπραγμένων, καθώς γέγραπται.
Μαρίᾳ Κυρίᾳ τοῦ παντός, παντοίας με δουλωθέντα ἁμαρτήμασι, σύ ἐλευθέρωσον Παρθένε, τόν ἐλευθερωτήν τῶν ψυχῶν ἡμῶν, αὐτή γάρ ὑπέρ λόγον ἐκύησας, τήν οὐσιώδη ἀγαθότητα.
Οὔ κέκτημαι πράξεις ἀγαθάς, ἐσπίλωσα τόν χιτῶνα ὅνπερ εἴληφα, θείου Βαπτίσματος ἐνδύσει, ἐν σκότει ἀγνωσίας πορεύομαι, πρεσβείαις τῆς τεκούσης σε Κύριε, ἀπεγνωσμένον με διόρθωσον.
Φιλάγαθον τέξασα Θεόν, φιλάγαθε Θεοτόκε, τῆς φιλίας με τῆς πρός τήν σάρκα τῆς δολίας, ἐν τάχει ἐλευθέρωσον δέομαι, καί δούλωσον τῷ θείῳ θελήματι, τόν ἀμελείᾳ ἀπολλύμενον.
Στιχηρά Προσόμοια. Ὁ ἐξ ὑψίστου κληθείς.
Χαῖρε φωτός καθαρώτατον δοχεῖον, χαῖρε στῦλε πύρινε τόν νοητόν Ἰσραήλ, ἔνδον εἰς θείαν κατάπαυσιν, εἰσάγων μόνη, χαῖρε νεφέλῃ τόν μέγα Ἥλιον, κόσμῳ διαυγάσασα καί πρός τό ἄδυτον, φῶς τούς ἐν σκότει καθεύδοντας, τῆς ἀγνωσίας, μεταρυθμίσασα Παναμώμητε χαῖρε Παρθένε, χαῖρε Πάνσεμνε, χαῖρε Μήτηρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ὄν ἱκέτευε σῶσαι με.
Χαῖρε φαιδρόν ἐνδιαίτημα Κυρίου, χαῖρε θρόνε πύρινε, χαῖρε λυχνίᾳ χρυσῆ, χαῖρε κογχύλη ἡ βάψασα, ἐκ σῶν αἱμάτων, τῷ Βασιλεῖ πορφύραν θεότευκτον, χαῖρε πόλις ἔμψυχε, τίμιε στέφανε, καί κραταιόν περιτείχισμα, Βασιλευόντων, ἐν εὐσεβείᾳ χαῖρε ἀνίκητον, στρατευομένων θάρσος Πάναγνε, χαῖρε πύλη Θεοῦ ἀδιόδευτε, ὄν ἱκέτευε σῶσαι.
Φύσεως ὄρους καί νόμους ὑπερβᾶσα, τόν Κτίστην τῆς φύσεως, ἀδιαφθόρως Ἁγνή, ἐν τῇ γαστρί σου συνέλαβες, μή γνοῦσα πεῖραν, ὅλως ἀνδρός Παρθένε ἀμόλυντε, καί τοῦτον ἐκύησας, εἰς σωτηρίαν βροτῶν, καί μετά τόκον διέμεινας, ὡς πρό τοῦ τόκου, τῆς παρθενίας σῶα τά σήμαντρα, διατηροῦσα, ὄντως μέγιστον σοῦ τό θαῦμα καί ἄφραστον, καταπλῆττον Ἀγγέλους, καί βροτῶν πᾶσαν διάνοιαν.
Ἶνα σοῦ πᾶσι τό πλῆθος τοῦ ἐλέους, καί τῆς ἀγαθότητος ἀνακαλύψῃς ἡμῖν, τό ἀδιόριστον πέλαγος, τάς ἁμαρτίας, τῶν οἰκέτην σου πάσας ἐξάλειψον, ἔχεις γάρ Παντάνασσα, ὡς Μήτηρ οὖσα Θεοῦ, τήν ἐξουσίαν τῆς Κτίσεως, καί διεξάγεις, πάντα ὡς θέλεις τῇ δυναστείᾳ σου, καί γάρ ἡ χάρις ἡ τοῦ Πνεύματος, τοῦ Ἁγίου σαφῶς ἐνοικοῦσα ἐν σοι συνέργει σοι ἐν πᾶσιν, ‘ςεννάως Παμμακάριστε.
ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος δ΄. Ἀνοίξω τό στόμα μου.
Ἀπᾴσῃς γυμνούμενοι, τῆς ἐκ τῶν ἔργων Πανάχραντε, βοηθείας ἅπαντες ἐν περιστάσεσιν, εἰς βοήθειαν τήν ὄντως ἀσφαλῆ σε, ἀεί καταφεύγοντες διασῳζόμεθα.
Γαλήνην ἐν κλύδωνι, τῶν πειρασμῶν σε παρέθετο, καί θείαν κυβέρνησιν ἔν τρικυμίαις παθῶν, ὁ δοξασάσας σε, διό πρός εὐφροσύνης, λιμένας τούς δούλους σου, ἐγκαθορμίζεις Ἁγνή.
Ἐπλήγω ὁ δείλαιος, τῆς ἁμαρτίας τοῖς βέλεσι, καί νῦν κατακέκλιμαι ἐν κλίνη Δέσποινα, ἀπογνώσεως εἰς θάνατον φερούσης, καί ἄδην ψυχόλεθρον, ὤν με ἐξάρπασον.
Ἐκόμισε Πάναγνε, ὁ Γαβριήλ σοι ἀντίθετον, ἀρᾶς τῆς προμήτορος ἐξ οὐρανοῦ ἀσπασμόν, σύ γάρ ἔτεκες, ἡμῖν τήν εὐλογίαν, καί πᾶσιν ἐπήγασας, χαράν αἰώνιον.
ᾨδή γ΄. Τούς σούς ὑμνολόγους.
Σπλαγχνίθητι μόνη Θεομήτωρ, ἐλέησον πἴκτειρον ψυχήν, ἐν σάλῳ κινδυνεύουσαν, παθῶν σαρκός καί πνεύματος, καί ὡς φιλόπαις πρόφθασον, ῤύουσα ταύτην ἰσχύουσα.
Ἡ τῶν φαινομένων με ἀπάτῃ, τῆς τῶν ἀφανῶν καί ἀπλανῶν ἀγάπης ὑπεξάγουσα, εἰς λυπηρᾷ συνέκλεισον, ὤν τήν ζωήν μου Πάναγνε, ταῖς σαῖς πρεσβείαις ἐξάρπασον.
Τῇ παρατροπή τῶν ἐντολῶν σου, εἰς βάθη κατέπεσα δεινῶς, καί χαλεπαί συνεχούσιν ὀδύναι με τῶν θλίψεων, ἐξ ὤν με ῥῦσαι Κύριε, ταῖς τῆς Μητρός σου δεήσεσι.
Ῥημάτων Παρθένε μεμνημένοι, τοῦ θείου Ἀγγέλου ἐν χαρά, χαῖρε σεμνῇ βοῷμεν σοι, χαῖρε Ἀδάμ ἀνόρθωσις, χαῖρε τῆς Εὐάς λύτρωσις, χαῖρε πιστῶν διάσωσμα.
ᾨδή δ΄. Τήν ἀνεξιχνίαστον.
Ῥώμην ἀσθενοῦσι σε ὁ δυνατός, καί ἀπεγνωσμένων παράκλησιν, τοῖς ἀθυμοῦσιν, εὐθυμίαν καί χαράν, τοῖς θλιβομένοις δέδωκε, καί πλοῦτον πτωχοῖς Θεονύμφευτε.
Σκέπη καί ἀντίληψις καί προσφυγῇ, γενοῦ μοι Παρθένε τῷ δούλῳ σου, καί λύτρωσαι με, τῶν ἀμέτρων κακῶν, ὅπως σου τά θαυμάσια, κυρήξω πᾶσι τοῖς πέρασιν.
Ἀπορῶν δακρύων τε καί στεναγμῶν, ἐκ τῆς τῶν παθῶν μου πωρώσεως, σε ἱκετεύω, τοῦ ἐλέους τήν πηγήν, τῶν ὀδυνῶν με λύτρωσαι, ἄγουσα πρός θείαν κατάνυξιν.
Σε τό ἱλαστήριον πάντων βροτῶν, πίστει ἱκετεύω καί δέομαι, εὐλογημένῃ, ἴλεών μοι τόν Κριτήν, ἐν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ποίησον ταῖς σαῖς παρακλήσεσιν.
ᾨδή ε΄. Ἐξέστη τά σύμπαντα.
ῥείθροις κατανύξεως, τούς ῤύους τῆς καρδίας μου, Ἄχραντε ἀπόπλυνον Παρθένε, καί μετανοίας τρόπους μοι δώρησαι, σαῖς πρός τόν οἰκτίρμονα Θεόν, ἱεραῖς δεήσεσιν, ὄν ἀῤῥήτως ἐκύησας.
Μή παύσῃ πρεσβεύουσα, Θεόν, ὄν ἐσωμάτωσας, Κόρη ὡς Σωτῆρα καί Δεσπότην, λύσιν δωρῆσαι τῶν ἐπταισμένων μοι, καί πρός τήν ἀρχαίαν ἀγαγεῖν, αὖθις εὐφροσύνη με, ἤν ἀφρόνως ἀπώλεσα.
Σοφίαν ἐκύησας, Θεοῦ τήν ἐνυπόστατον, σαρκί καθ’ὐπόστασιν Παρθένε, τόν ἑνωθέντα Λόγον προάναρχον, ἐπ’ἐσχάτων τούτων ἡμερῶν, ἐξ ἁγνῶν αἱμάτων σου, εἰς τό σῶσαι τόν ἄνθρωπον.
Γνωρίσαι τήν ἄφατον, Ἁγνή αὐτοῦ χρηστότητα, θέλων ὁ ἐκ σοῦ σεσαρκώμενος, σε μεσιτείαν ἡμῖν παρέχετο. Ἀεί καταλλάτουσαν αὑτῷ, δα τῆς πρεσβείας σου, τούς αὑτόν παροργίζοντας.
ᾨδή ς΄. Τήν θείαν ταύτην καί πάντιμον.
Γενοῦ μοι Πάναγνε Δέσποινα, γαλήνη καί λημίν παρακλήσεως, διαβιβάζουσα, πρός θεῖον ὅρμον ἀκύμαντον, τήν ζάλην τῶν παθῶν μου καταπραύνουσα.
Ἐν σοι Παρθένε καυχώμεθα, ἐν σοι τῶν δυσχερῶν ἐκλυτρούμεθα, τῇ πεποιθήσει σου, ἐπιδρομάς οὐ πτοούμεθα, τῶν δυσμενῶν βαρβάρων οἱ ἀνυμνοῦντες σε.
Τήν σήν παράσχου βοήθειαν, καί ῥῦσαι με κινδύνων καί θλίψεων, ἐκλυτρουμένη με, τῶν ὀδυνῶν καί πταισμάτων μου, ἡ τοῦ παντός τεκοῦσα τήν ἀπολύτρωσιν.
Ἰδεῖν τήν δόξα τοῦ τόκου σου, οἱ νῦν ἀξιωθέντες Πανάχραντε, ἀξιωθείημεν ἀπολαύειν ἐκτυπώτερον, αὐτοῦ τῆς μεσιτείας ταῖς ἱκεσίαις σου.
Κάθισμα. Ταχύ προκατάλαβε.
Δακρύων δώρησαι, τῆς μετανοίας πηγάς, δι’ ὤν τούς τοῦ σώματος, καί τῆς ψυχῆς λογισμούς, ἐκπλύνω Πανάμωμε· καί τῆς ἐπιθυμίας, τῆς ἀτόπου τήν φλόγα, τέλεον ἀποσβέσω, καί φλογός τῆς γεέννης, λυτρωθῶ ὁ παντλήμων ταῖς ἱκεσίαις σου.
ᾨδή ζ΄. Οὐκ ἐλάτρευσαν.
Ῥῶσιν ἄνοσον, Παρθένε σε παρέχετο, τοῖς ἀσθενοῦσι ἡμῖν, ὁ ἰατρός τῶν ψυχῶν, καί σωμάτων Κύριος ὡς θεραπεύουσαν, τούς κραυγάζοντας, εὐλογημένος Πάναγνε ὁ καρπός τῆς σῆς κοιλίας.
Μετενήνεκται, τοῖς ἔργοις τοῖς ἀτόποις μου, καί τοῖς βουλεύμασιν, ἡ τῆς παρούσης ζωῆς, χαρᾷ εἰς κατήφειαν καί ταπεινότητα, ἀλλ’ ἡ πρόξενος, τῆς ἀληθοῦς χαρᾶς Ἁγνή, τήν σήν δός μοι εὐφροσύνη.
Ξενωθέντας τοῦ Θεοῦ ἀπάτῃ ὄφεως, βροτούς Θεόνυμφε, ἀνεκαλέσω, Θεόν, βροτωθέντα τέξασα ἐκ τῶν αἱμάτων σου, ὁ τήν μείναντα, καί ὁ οὐκ τῷ γευόμενον, διό πάντες σε ὑμνοῦμεν.
Ἰαμάτων σε πηγήν οἱ ξηραινόμενοι, παθῶν νοσήμασι, γινώσκοντες ἀληθῶς, ἀντλοῦμεν σωτήρια καί θεῖα νάματα, καί δοξάζομεν, τόν Κύριον γεραίροντες, τά πολλά σου μεγαλεῖα.
ᾨδή η΄. Παῖδας εὐαγεῖς.
Ὑπό τῆς αὐτοῦ φιλανθρωπίας, καί μόνης ὑπεραπείρου ἀγαθότητος, ὁ Κτίστης καμπτόμενος, διά σοῦ ἐπέφανε, τοῖς ἐπί γῆς Πανύμνητε, σάρκα λαβόμενος, καί πάλιν διά σου οἰκειοῦται, πάντας τούς ὑμνοῦντας ἀεί σε Θεοτόκον.
Χεῖρας ἐκτενῶς ἐπανατείνω, καί ὄμματα τῆς ψυχῆς μου πρός σε Δέσποινα, ὅλος συνεχόμενος, ταῖς ποικίλαις θλίψεσι, καί τήν θερμήν ἀντίληψιν σου προσκαλούμενος, διό ἐν ἀμηχάνοις τόν πλοῦτον, δεῖξον, Θεοτόκε τῆς σῆς φιλανθρωπίας.
Νόμους εὐαγεῖς σου παραβάντες, ἀνόμως τοῖς πολεμίοις παρεδόθημεν, ψυχή τε καί σώματι, ἀλλ’ὠς ἀγαθώτατος, καί ἰσχυρός κατάβαλε τούτους φιλάνθρωπε, πρεσβείαις τῆς ἀφθόρου Μητρός σου, καί τῶν Ἀποστόλων, καί πάντων τῶν Ἁγίων.
Ἁγίων εἰς Ἅγια τραφεῖσα, Ἁγίων τόν Ὑπεράγιον γεγένηκας, Ἀγίᾳ Θεόνυμφε, ὅθεν ἐν ἁγίαις σοι, φωναῖς πάντες κραυγάζομεν, χαῖρε Μητρόθεε, Ἀγίᾳ Θεοτόκε Παρθένε, χαῖρε τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων χαρμοσύνῃ.
ᾨδή θ΄. Ἅπας γηγενής.
Φώτισον Ἁγνή, ψυχῆς μου τά ὄμματα καί τά νοήματα, μή καταλαβέτο με, τῆς ἁμαρτίας σκότος βαθύτατον, μηδέ βυθός καλύψῃ με τῆς ἀπογνώσεως, ἀλλ’ αὐτή μέστωσον καί κυβέρνησον, προστασίᾳ πιστῶν ἀκαταίσχυντε.
Ὅλος γεγονώς, δι’ὄλα κατάστικτος ταῖς παραβάσεσιν, ἐν ἀρρήτοις πράξεσι, καί βδελυρίαις, σου τήν βοήθειαν, ἐπικαλοῦμαι Δέσποινα, καί τήν ἀντίληψιν, τήν παράσχου, πάντων λυτρουμένῃ με, τῶν δεινῶν πειρασμῶν καί τῶν θλίψεων.
Ῥύσασθαι Χριστέ, ἡμᾶς παραγέγονας δι’ἀγαθότητα, οὐκ ἐξ ἔργων ἔχοντας, δικαιοσύνης τήν παρρησίαν πρός σε, ἀλλ’ἐκ τῆς μόνης Κύριε φιλανθρωπίας σου, διά τοῦτο, δωρεάν αἰτούμεθα, ταῖς Λιταῖς τῆς Μητρός σου τήν ἄφεσιν.
Σῶσον με Ἁγνή, τόν ἀχρεῖον δοῦλον σου πίστει κράζοντα, χαῖρε οἰκητήριον τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ Πανάμωμε, χαῖρε ἡ θείᾳ Τράπεζα Ἄρτον βαστάσασα, ζωῆς Κόρη, χαῖρε Βάτε ἄφλεκτε, χαῖρε πύλη Θεοῦ ἀδιόδευτε.
Στιχηρά Προσόμοια. Ἔδωκας σημείωσιν.
Ὄρθρος φαεινότατος, χαῖρε πιστοῖς τόν ἀνέσπερον, ἀνατείλασα Ἥλιον, χαῖρε βάθος ἄμετρον, ἀπόρρητον ὕψος, φρικτοῦ μυστηρίου, χαῖρε Ἀγγέλων χαρμονῇ, χαῖρε φλογμόν ἀπάτης ἡ σβέσασα, τοῦ ᾄδου χαῖρε νέκρωσις τῶν προπατόρων ἀνόρθωσις, τοῦ Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις, καί τῆς Εὐάς ἡ λύτρωσις.
Κλαίω καί ὀδύρομαι, τῶν πειρασμῶν ἀγριαίνουσαν κατ’ἐμοῦ δεινήν κάμινον, ὀρῶν ὁ πανάθλιος, ἀλλά σύ Παρθένε, τῇ σή εὐσπλαγχνίᾳ, μή με παρίδῃς ἀγαθή, μή ἀπορρίψῃς με τόν ἀνάξιον, χαρᾶς δε τήν καρδίαν μου, πλῆσον χαράν ἡ κυήσασα, μή βυθός με τῶν θλίψεων καταπίει τόν δείλαιον.
Πᾶσαν τήν ἐλπίδα μου, ὁ δυστυχής καί πανάθλιος, ἐπί σε ἀνατήθημι, Πανάχραντε Δέσποινα, ὁλοψύχῳ νεύσει, μή με ἀπορρίψῃς ἀπό προσώπου σου Ἁγνή, μή δε βδελύξῃ με τόν ἀνάξιον, μή σπλάγχνα σου φιλάνθρωπα κλείσῃς μοι Μήτηρ ἀπείρανδρε, ὅτι ἄλλην οὐ κέκτημαι, προστασίαν ὁ δοῦλος σου.
Χαῖρε τιμαλφέστατον, τοῦ Βασιλέως παλάτιον, χαῖρε Νύμφη ἀκήρατε, χαῖρε βάτε ἄφλεκτε, χαῖρε θείᾳ κλίνη, χαῖρε προστασία, τῶν πεποιθότων ἐπί σοι, χαῖρε Κυρίᾳ πάσης τῆς Κτίσεως· χρυσοῦν θυμιατήριον, χαῖρε Πανθαύμαστε Δέσποινα, χαῖρε θεῖε Παράδεισε, ζωῆς ξύλον βαστάσασα.
ΑΡΧΗ ΤΟΥ πλ. ά’. ΗΧΟΥ
ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος πλ. α΄. Ἵππον καί ἀναβάτην.
Στόματι τε καί γλώση, καί λογισμῷ καί ψυχή, καί ὄλῃ καρδίᾳ, καί πάσῃ διανοίᾳ μου, Θεοῦ τε λοχεύτριαν καί Παρθένον ἄμωμον, Παναγίᾳ ἀνακηρύττω σε.
Σῶμα καθιγνισμένον, καί παναγίαν ψυχήν, κεκτημένῃ Παρθένε, ἀγίως τόν Πανάγιον, Θεόν ὑποδέξασθαι, Πνεύματος ἐπελεύσει, καί εὐδοκίᾳ Πατρός ἠξίωσαι.
Ὅλος κατεγνωσμένος, τοῖς πταίσμασιν ὁ δεινός, καί τῇ κρίσει ὑπάρχων ὑπόδικος, σου δέομαι Παρθένε Πανάμωμε, θείαις με ἀξίωσον σωτηρίας ταῖς ἱκεσίαις σου.
Ὅλος γεγυμνομένος, ὑπάρχων ἔργων χρηστῶν, ἐνεδύθυν κακίας καί ἀσωτίας ἔνδυμα, ὅπερ με ἀπόδυσον Θεοτόκε, τήν εὐσπλαγχνίαν σου ἀμφιάσασα.
ᾨδή γ΄. Ὁ πήξας ἐπ’ οὐδενός.
Μεγάλῃ ἡ συντριβῇ, καί ἀπαραμύθητος, ἡ στενοχωρίᾳ ἀνεκδιήγητος, θλῖψις καί ἀνάγκη φοβερά, ψυχῆς χωριζομένης, τῆς συναφείας τῆς τοῦ σώματος, ἀνελεημόνως, βιαίως τε.
Ἐν τρόμῳ παρισταμένων, αύλων τάξεων, καθεζομένου Χριστοῦ Κριτοῦ φοβεροῦ θρόνῳ ἐπηρμένῳ καί φρικτῷ, χειμάρρου δε πυρίνου, ῥιζηδόν κάτωθεν ὑφέρποντος, τις οὐκ ἐκπλαγείη καί πτήξειον;
Στενάζω καί ὀδυρμοῖς, καί θρήνοις συγκόπτομαι, καί ῥομφαίᾳ λύπης κατασπαράσομαι, κλαίω καί δακρύῳ καί πενθῶ, τήν φλόγα τῆς γεέννης, σκιαγραφῶν ἐν τῇ καρδίᾳ μου, ᾖς τήν πεῖραν φύγοιμι Δέσποινα.
Ὡραία τῶν ἀρετῶν τά κάλλει, γεγένησαι, καί ψυχήν καί σῶμα Θεογενήτρια, διό καί ἐγένησας Υἱόν, ὡραῖον παρά πάντας υἱούς βροτῶν, τόν τοῖς ἄνθεσι, τήν γῆν θαυμαστῶς ὠραίσαντα.
ᾨδή δ΄. Τήν θείαν ἐννοήσας σου κένωσιν.
Ἐλέησον, συμπάθησον οἴκτειρον, τήν παναθλίαν μου ψυχήν, Θεόν ἐλέους ἡ τέξασα, πηγήν ἐλεημοσύνης, καί θείας συμπαθείας τήν ἄβυσσον.
Ἰδοῦσα με ἰλέω σου ὄμματι, σπλαχνίθητι καί ἱλασμόν, ἁμαρτημάτων μοι δώρησαι, τόν ἱλασμόν τῶν ψυχῶν γάρ, τόν ἵλεων Δεσπότην ἐκύησας.
Συνάφειαν ἀνδρός ἀγνοήσασα, ὡς καθαρᾷ τόν καθαρόν Χριστόν Παρθένε ἐκύησας, ὥσπερ με σή εὐπροσδέκτῳ ἱκεσία εὔσπλαγχνος κατάλλαξον.
Ἀσπίδων ψυχόλεθρον καί ὄφεων, ὀδόντας σύντριψον Ἁγνή, ἠκονημένους εἰς θάνατον· καί τῶν λεόντων τάς μύλας ζητούντων καταβρῶσαι με σύνθλασον.
ᾨδή ε΄. Ὁ ἀναβαλλόμενος.
Κλαίειν καί δακρύειν με , Δέσποινα δίδαξον· πενθεῖν καί στένειν ἀπό καρδίας, καί κλαυθμῶν με λύτρωσαι τῶν ἀνωφελῶν καί ἀπαρακλήτων ὕστερον.
Ὁ πυριφλεγέθων σε, σοφρονιζέτω ψυχή, παφλάζων ῥύαξ καί τῶν ὀδόντων, ὁ βρυγμός φοβείτω σε· καί ὁ ἀφεγγής πυθμήν ᾄδου συστελλέτω σε.
Ὁ Χριστός ὑπέσχετο, ψυχή ἐλθεῖν σύν Πατρί, ἐν σοι τοῦ μεῖναι καί ἐνοικῆσαι, τοίνυν διορθώθητι, ἑτοιμάσαι τούτοις ἄξιον καταγώγιον.
Ἦλθον εἰς ἀπόγνωσιν ἐξ ἀθυμίας πολλῆς, κατανοῶν μου τά τῶν πταισμάτων πλήθη τά ἀμέτρητα, Δέσποινα τοῦ Κόσμου Σύ μου γενοῦ βοήθεια.
ᾨδή ς΄. Μαινομένην κλύδωνι.
Ἐπί τῆς ἐτάσεως, τῆς φρικώδους καί ὀδυνηρᾶς, μή ἐγκαταλίπῃς ἀπροστάτευτον, ἀλλά με σαῖς, εὐχαῖς διάσωσον Δέσποινα.
Στεναγμοῖς καί δάκρυσι, σοι προσπίπτω κράζων ἐκτενῶς, Παναγίᾳ Δέσποινα βοήθει μοι, μή παντελής ἀπωλείᾳ καταλάβῃ με.
Ἀθεμίτοις πράξεσι, κατεχράνθην σῶμα,και ψυχήν, καί τοῖς πᾶσιν ὤφθην ἀποτρόπαιος, Θεοτόκε σύ με ἐλέησον τόν πανάθλιον.
Ὡς ἀκαταμάχητος, συμμαχία τῶν Χριστιανῶν· καί ἐλπίς καί σκέπη καί ἀντίληψις, καί προσφυγῇ, σύ προσφυγόντα με σκέπασον.
Κοντάκιον. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Ἐν πελάγει τοῦ βίου κλυδονιζόμενος, καί μερίμναις γηίναις περιαντλούμενος, καί συμπνιγόμενος τόν νοῦν τήν σήν βοήθειαν, ἐπικαλοῦμαι ἐκ ψυχῆς, ἐπιταχύνασα λοιπόν, κυβέρνησον καί πρός ὅρμον, εἰσάγαγε μετανοίας, ἶνα ὑμνῶ σε Παρθένε Ἄχραντε.
ᾨδή ζ΄. Ὁ ὑπερυψούμενος.
Εὔριμοι σε Δέσποινα κραταιάν βοήθειαν, ἐν ὤρα τῆς Κρίσεως· καί πρέσβυν εὐπρόσδεκτον, ἀντίληψιν ἑτοίμην, λυτρουμένην με βασάνων.
Ῥεῖθρα μοι ἀφέσεως, τῶν πταισμάτων ὄμβρησον, πηγή ζῶντος ὕδατος, νεφέλῃ Θεόδροσε, κρήν ἀθανασίας ἀκενώτως κενουμένη.
Ὁ Ἀπειροδύναμος τῶν άπάντων Κύριος, ἡμέραν ἐτάσεως, καί Κρίσεως ἔστησον, ἐν ἡ κρινεῖ τά πάντα· μετανόησον ψυχῆς μου.
Ὕψιστον στεγάζοντα, ὑπερῷα ὕδασι, γεννήσασα δίδου μοι, ἑκάστοτε Δέσποινα, νιφάδας ὑετίζειν, συνεχῶν θερμῶν δακρύων.
ᾨδή η΄. Σοί τῷ παντουργῷ.
Ὤραν τήν φρικτήν, καί φοβεράν ἡμέραν, ἀναλογιζόμενος Ἁγνή τῆς Κρίσεως, φρίκης ἐμπίπλαμαι καί σκοτοδινίας, καί ἰλιγγιᾷ μου τό πνεῦμα πρό τῆς ὤρας.
Αἴρω τήν φωνήν, μετά κλαυθμοῦ σοι κράζων, οἶνον κατανύξεως, Ἁγνή με πότισον, ἄρτον δακρύων ἐνταῦθα ἔμπλησον με· ἶνα μή ἐκεῖ σε πεινάσω καί διψήσω.
Δάκρυα μοι δός Παρθένε Θεοτόκε, ἶνα μου τόν βόρβορον καί τά μιάσματα, πάντα ἐκπλύνω τῶν δεινῶν ἐγκλημάτων, καί ἐξιλεώσω τόν εὔσπλαγχνον Δεσπότην.
Ὧ Χριστιανῶν, βεβαία προστασία, ὧ πάντων διάσωσμα τῶν προστρεχόντων σοι, σύ με και ζῶντα φρούρησον Θεοτόκε, καί μετά τό τέλος ἀνάπαυσιν παράσχου.
ᾨδή θ΄. Ἠσαΐᾳ χόρευε.
Ναόν τόν τοῦ σώματος, διαθεῖρας ἄξιος φθορᾶς, κατέστην ὡς τόν ναόν φθεῖρας τοῦ Θεοῦ, καί τούτου τά Ἅγια πεποιηκώς, μέλη καί σεπτά, πόρνης ὁ δείλαιος, ἀκολάστου μέλη βέβηλα.
Διχοτυμηθῆναι με, με ἐάσῃς τόν ὑποκριτήν ἡ τέξασα Κριτήν πάντων καί Θεόν, πάσης ὑποκρίσεως καί συστροφῆς ὑποκριτικῆς, ῥῦσαι καί δεῖξον με ἐν τῇ Κρίσει ἀκατάκριτον.
Ὁλικῶς ἀνέθηκα, σοι Παρθένε ὅλον ἐναυτόν· ἐπίβλεψον ἐπ’ἐμέ τόν ἀμαρτωλό, ἐλέησον οἴκτειρον, δοῦλον τόν σόν, τόν ἀπό ψυχῆς, σοῦ τό πανάγιον ἀγαπῶντα θεῖον ὄνομα.
Νοερῶς προσπίπτω σοι· Παναμώμητε ὁ ἐναγής· καί τρόμῳ σου τῶν ἁγνῶν ἅπτομαι ποδῶν, συγκάμπτων τά γόνατα τά τῆς ψυχῆς, καί ἀναβοῶν, Δέσποινα Δέσποινα, οἴκτειρον με τόν κατάκριτον.
Στιχηρά Προσόμοια. Χαίροις ἀσκητικῶν ἀληθῶς.
Ῥᾶνον τῆς ἀπαθείας ἡδύ, καί διειδές μοι θεῖον ὕδωρ Πανάχραντε, ἐξ οὐ με πότισον νᾶμα, τῆς ἀφθαρσίας Ἁγνή, τόν αὐχμῷ τακέντα θείων πράξεων, πρός σε τῆς ζωῆς μου γάρ, ἀνεθέμην τήν πρόνοιαν, καί τῆς μελλούσης σωτηρίας ἀνάρτησαι, τάς ἐλπίδας μου, τῇ πανσέπτῳ σου χάρητι· πλύνον με κατανύξεως, τοῖς δάκρυσιν ὅπως μοι, τῶν ἐγκλημάτων τήν λύσιν, ὁ ἐλεήμων δωρήσεται, καί τῆς ἀνεκφράστου, εὐφροσύνης ἀξιώσῃ τῇ μεσιτείᾳ σου.
Ὄντως Θεοῦ τάς χεῖρας φυγεῖν, οὐδείς ἀνθρώπων ἐξιχύσει ὡς γέγραπται, οὐ πόρνος, οὐ βέβηλος τις, μοιχός οὐ κλέπτης λῃστής, ἀλαζών οὐκ ἄλλος τις παράνομος· οὐ μήν ἀλλ’ουδέτις, ἐν ἀμελείᾳ διέζησεν, ἡ μῖσος ἔχε πρός τόν ἔγγιστα ἄδικος, ἡ ἐλάλησε, καί ψυχήν τίνος ἔπληξε, τούτοις πᾶσι τοῖς κρίμασιν, ἐγώ ὑποκείμενος, καί ἄλλοις πλείστοις ὑπάρχων, ὁ ἐναγής καί παμμίαρος, πρός σε καταφεύγω, Θεοτόκε σύ με σῶσον ἐξαπορούμενον.
Λόγους οὕς περ προσφέρω σοι νῦν, οἷς τήν ζωήν μου ταλανίζω σήν δάκρυσι, τήν πάσης ἀξίαν οὖσαν, καί θρηνῳδίας Σωτήρ, καί τῆς παρά πάντων κατακρίσεως· ψυχροῦ ὡς ποτήριον, εὐμενέστατον πρόσδεξαι· ὡς τοῦ τελώνου, στεναγμόν τόν βραχύτατον· καί τά δάκρυα, τά τῆς πόρνης ὡς εὔσπλαγχνος· ὥσπερ λῃστοῦ τήν δέησιν, καί τήν ἐξαγόρευσιν, τοῦ Μανασσῆ καί ἀσώτου, ἐπιστροφήν τήν σωτήριον· καλῶς ὁδηγῶν με, καί ἀεί δωρούμενος μοι τό μέγα ἔλεος.
Χαίροις ἡ κεκλυσμένην ἡμῖν, Παρθενομήτωρ τήν Ἐδέμ διανοίξασα, λυχνίᾳ ἡ φωτοφόρος, καί θεοφόρος σκηνή, τῶν μητέρων χαῖρε τό κειμήλιον, σεμνή καί παρθένων, τό ἐξοχώτατον ἄκουσμα, χαῖρε Παρθένε, δι’ ᾖς ᾄδῃς νενέκρωται, καί ὁ θάνατος ἠφανίσθη καί σέσωσται, Εὖα κατακρισεως, καί πάσης κακώσεως, χαῖρε χαρᾶς αἰτία, χαῖρε τοῦ πένθους ἀναίρεσις, Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος.
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος πλ.α΄. Τῷ Σωτῆρι Θεῷ.
Ὁ Σωτήρ μου Χριστός, ὁ δι’ ἐμέ, δι’ εὐσπλαχνίαν ἀδιήγητον, καταδεξάμενος γενέσθαι ἐκ Παρθένου Μητρός, αὑτῆς ταῖς πρεσβείαις ἐλέησον καί σῶσον με.
Ἱερᾶς ἐκπεσῶν, διαγωγῆς καί ζωῆς, καί μακαρίας ἀπολαύσεως· καί Παραδείσου τῆς τρυφῆς, ῥιφείς κατήντησα, ζωῆς πρός ἐπώδυνον καί πολυστένακτον.
Κεκυφότα πρός γῆν, τῷ δυσαχθεῖ καί βαρεῖ τῶν ἐγκλημάτων μου κλοιῷ Δέσποτα, καί τῷ ζυγῷ τῆς ἁμαρτίας κεκμηκόταμε, λιταῖς τῆς Μητρός σου κούφισον καί σῶσον με.
Ῥυπαροῖς λογισμοῖς, καί ἐμπαθέσιν ὁρμαῖς, μεμολυσμένην τήν καρδίαν μου, ἡ καθαρά, καί ἱερά καί παναμόλυντος, ἁγίασον, ἅγνισον, καθαρόν Δέσποινα.
ᾨδή γ΄. Δυνάμει τοῦ Σταυροῦ σου Χριστέ.
Αἱ πράξεις ἅς εἰργάσω ψυχή, καταβοᾶν σου πικρῶς μέλλουσιν, ὥσπερ κατήγοροι ἄσπονδοι, διό σπεῦσον μετανόησον.
Δακρύων τοῖς ἐμοῖς ὀφθαλμοῖς, πηγάς παράσχου Πανάχραντε, ἶνα θρηνήσω ὁ δείλαιος, τήν πληθήν τῶν ἐγκλημάτων μου.
Ἐλέησον ἀθλίαν ψυχήν μου ἀπορουμένην καί προσφεύγουσαν ἐν τῷ ἐλέει σου Δέσποτα, ἱκεσίαις τῆς τεκούσης σε.
Ἡνίκα τοῦ δεσμοῦ τῆς σαρκός ἡ ψυχή βιαίως χωρίζεται, νεύσει Θεοῦ τοῦ σκυδήσαντος, βοηθός μου Κόρη πάρεσο.
ᾨδή δ΄. Εἰσακήκοα τήν ἀκοήν.
Ποίαν εὕρω ὁ τάλας ἀπολογίαν ἐν ὤρα τῆς ἐτάσεως ἡνίκα τῷ Κριτή παριστάμεθα· τότε σῶσον με σαῖς παρακλήσεσιν.
Ὡς ὀμβρήσασα τῶν οἰκτιρμῶν τήν ἀδαπάνητον πηγήν, τήν αὐχμῶσαν μου καρδίαν, ξηράν Ὑπεράμωμε, δάκρυσιν ὡς ὕδασιν ἄρδευσον.
Μετανοίας ὁ παρών καιρός, καί ἐργασίας ἀρετῶν, ὁ δε μέλλων ἀμείβων καί δωρεῶν καί κολάσεων, ῥῦσαι τῶν ἐσχάτων με Δέσποινα.
Συντριβέντα με ὡς κεραμέως Ἁγνή σκεῦος χοϊκόν, πλαστουργόν καί κεραμέα τῶν βροτῶν, ὡς γεννήσασα, καίνισον, ἀνάπλασον σῶσον με.
ᾨδή ε΄. Ὀρθρίζοντες βοῶμεν σοι Κύριε.
Ῥυπτήριον παράσχου μοι δάκρυον, Θεοτόκε γεέννης σβεστήριον· καί τῶν χρεῶν μου λυτήριον.
Ψυχή πολυαμάρτητε θρήνησον, πρό τέλους σε αὐτήν καί πένθησον, ἶνα εὕρησις παράκλησιν.
Ὁ φύσει ἀγαθός καί φιλάνθρωπος, ὁ Σωτήρ μου σῶσον με τόν ἄσωτον, τῆς Θεοτόκου δεήσεσιν.
Ὑπέκκαυμα πυρός γεγονέναι με, μή ἐάσῃς, τό πῦρ τῆς Θεότητος ἀκατάφλεκτος ἡ τέξασα.
ᾨδή ς΄. Ἐκύκλωσε με ἄβυσσος.
Ἐν ὤρα τῆς ἐτάσεως, τῆς φρικτῆς καί ἀνταποδόσεως, ἐν ἡ μέλλω κρίνεσθαι, ὁ αὐτοκατάκριτος, συντήρησόν με Παρθένε ἀκατάκριτον.
Ῥανίδα τοῦ ἐλέους σου σταγόνα τῆς φιλανθρωπίας σου, καί τῆς εὐσπλαγχνίας σου, ψεκάδα δροσίζουσαν, ἐπιστάξον μοι, καί σῶσον με Πανύμνητε.
Ἱλάσθητι φιλάνθρωπε, πρεσβείαις τῆς ἀγνώς τεκούσης σε, καί ῥῦσαι τόν δοῦλον σου, ἀπό πάσης θλίψεως, καί αἰωνίου με δόξης καταξίωσον.
Ἐκύκλωσε με ἄβυσσος, πταισμάτων εἰς βυθόν καθέλκουσα, Ἁγνή ἀπογνώσεως, δέομαι ἀνάγαγε, ἐκ κατωτάτου ᾄδου τόν σε δοξάσαντα.
Κάθισμα. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Ἶνα τί ῥαθυμοῦσα ψυχή ταλαίπωρε, ἐπελάβου Δεσπότου τοῦ ἐλεοῦντος σε, καί τῶν προστάξεων αὐτοῦ καταφρονήσασα, ἐν ἀσωτία τήν ζωήν διατελεῖς φρενοβλαβῶς, ἀπόστηθι τῆς κακίας· τῇ Θεοτόκῳ βοῶσα, ἀπεγνωσμένην ψυχήν ἐλέησον.
ᾨδή ζ΄. Ὀἐν καμίνῳ πυρός.
Θρηνῶ καί κλαίω πικρῶς, ὅτι ἐκ φαύλης συνηθείας, ἑκών τε καί ἄκων ἁμαρτάνω ὁ δείλαιος.
Ναματοφόρε πηγή, τῆς νεκταρώδους ἀμβροσίας, τήν τῶν παθῶν μου πολλήν πικρίαν γλύκανον.
Ὑπό πολλῶν οἰκτιρμῶν, ἐπικαμφείς ὁ πλαστουργός μου, λιταῖς τῆς Μητρός σου, συγχώρησιν μοι δώρησαι.
Τῶν ψυχικῶν μου παθῶν, τάς ἀλγηδόνας Θεοτόκε, σῶν πρεσβειῶν τῷ φαρμάκῳ νῦν θεράπευσον.
Τό φοβερόν καί φρικῶδες, ἐννοῶν Ἁγνή Κριτήριον, τοῦ σοῦ Υἱοῦ, καί τό Βῆμα τό ἀπρόσιτον καί ἄστεκτον· ἐν κλαυθμῷ καί πόνῳ, πρός σε τήν τοῦ Κριτοῦ μου Μητέρα καταφεύγω.
Ὧ πῶς ὑποίσεις ψυχή μου, τόν πικρώτατον Χριστοῦ χωρισμόν, τῆς Θεοτόκου, καί πάντων τῶν Ἁγίων τήν διάζευξιν, πῶς δε τοῦ νυμφῶνος ῥιφήσῃ θρηνῳδοῦσα ὡς αἱ μωραί παρθένοι.
Ὅπου τερπνή μελῳδία, καί φωνή ἀγαλλιάσεως, ὅπου γλυκύτατος ἦχος, καί χαρᾷ ἑορταζόντων φαιδρῶς, Ἀβραάμ ἐν κόλποις πρεσβείαις τῆς Μητρός σου, Χριστέ τάξον σούς δούλους.
Χαρᾶς αἰτία Παρθένε, καί ἀναίρεσις ἀρχαίας ἀρᾶς, δός μοι χαρμόσυνον πένθος, καί κατάνυξιν εὐφρόσυνον, δι’ ὤν ἐπιτύχω, τῆς ἐν τῷ Παραδείσῳ χαρᾶς καί εὐφροσύνης.
ᾨδή θ΄. Σε τήν ὑπέρ νοῦν.
Νίψον σου ψυχή, τό πρόσωπον δάκρυσι, καί ῥοαῖς κατανύξεως, ὅπως φανῆς τῷ νυμφίῳ Χριστῷ, ὡραιοτάτῃ καί ἐπίχαρις.
Ἄσπορος ἀνήροτος, ἀγεώργητος γῆ, σιτοφόρος ὡς ἄρουρα, καί χώρα πολυφόρος, θεῖον ἔφυσε στάχυν Χριστόν ἡ Πάναγνος.
Ὅλην τῆς ἐμῆς ψυχῆς τήν ἀπόγνωσιν, εἰς τό ἄπειρον πέλαγος, τῆς σής ἀγαθότητος ἐπιρρίπτω Χριστέ μου, διό σῶσον με.
Ὕμνον τῇ σή δόξῃ κατάλληλον Δέσποινα, οὐ σε στόμα πυρίπνοον, ἡ γλῶσσα πυρίφθογγος, πυριμόρφων Ἀγγέλων πλέκειν δύναται.
Στιχηρά Προσόμοια. Χαίροις ἀσκητικῶν.
Ὕμνος σοι καί ἐγκώμιον πᾶν, παρά τῆς Κτίσεως Ἁγνή ἐποφείλεται, ἀξίως καί γάρ ἁπάντων, τόν συνοχέα φρικτῶς ἀπορρήτῳ λόγῳ ἐσωμάτωσας, διό ὡς προέφης, σε μακαρίζομεν ἅπασαι, αἱ γενεαί τε καί φυλαί πάσης Κτίσεως, καί δοξάζομεν, τήν δοξάσασαν ἅπαντας· ὅθεν καμοῦ τήν δέησιν, ἐν ὕμνοις Πανύμνητε, προσαγομένην σοι δέξαι, μεμολυσμένην ἐκ στόματος, καί με με βδελύξῃ, ἀλλ’ἀντίδος μοι τήν χάριν, καί μέγα ἔλεος.
Χαίροις περιστερᾷ ἐκλεκτῇ, κεχρυσωμένην διανοίας ταῖς πτέρυξι, τρυγών ἡ ὡραιοτάτῃ, καί χελιδών νοητή, ἡ τό ὄντως ἔαρ ἀνατείλασα, ἀμνάς ἡ κυήσασα, τόν ἀμνόν τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, δάμαλις θείᾳ, ἡ τόν μόσχον βαστάσασα, τόν βαστάζοντα τά ἡμῶν ἁμαρτήματα, ἄμπελος ἡ κατάκαρπος, τόν βότρυν βλαστήσασα, τῆς σωτηρίας τόν οἶνον, καί εὐσπλαχνίας πηγάζοντα· αὐτόν ἐκδυσώπει, τοῖς οἰκέταις σου δώρησαι, τό μέγα ἔλεος.
Οἴμοι τῷ παροργίσαντι σε, τόν ἐλεήμονα Θεόν μου καί Κύριον, ποσάκις ἐπηγγειλάμην, μετανοῆσαι Χριστέ καί ψευδής εὑρέθην ὁ ἀνόητος· τό πρίν τοῦ Βαπτίσματος, κατεῤῥύπωσα ἔνδυμα, τῶν συνθηκῶν τε, τῶν πρός σε μου ἡλόγησα, καί τό δεύτερον πάλιν τοῦτο ἐπάγγελμα, ὅσοι καθωμολόγησα, Ἀγγέλων ἐνώπιον, καί τῶν ἀνθρώπων τό σχῆμα, τό πενθηρόν ἐνδυνομενος, ἠθέτησα Σῶτερ, ἀλλ’εὐχαῖς τῆς σε τεκούσης, μή ἀπολέσῃς με.
Χεῖρας ἐπανατείνω πρός σε, ἀνοίγω χείλη ῥυπαρά τε, πρός δέησιν· καί κάμπτω καρδίας γόνυ, καί νοητῶς τῶν ποδῶν, σοῦ τῶν Παναχράντων νῦν ἐφάπτομαι, Ἁγνή καί προσπίπτω σοι, τάς ὀδύνας μου ἴασαι, τά χρόνια μου, τά πολλά καί ἀνίατα, ἀγαθότητι, σοῦ θεράπευσον τραύματα, ῥῦσαι ἐξ ὁρώμενον με, ἐχθρῶν ἀοράτων τε, κούφισον Κόρη τό βάρος, τῆς ῥαθυμίας μου ὅπως σε, ὑμνῶ καί δοξάζω, δι’ ᾖς εὔρατο ὁ Κόσμος, τό μέγα ἔλεος.
ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΜΩΜΟΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος α΄. Ἵππον καί ἀναβάτην.
Πνεῦμα συντετριμένον παράσχου μοι Ἀγαθή, ταπεινῶ τε καρδίαν, νόος τε καθορότητα, καί βίου διόρθωσιν, πταισμάτων συγχώρησιν, καί δακρύων πηγάς ἀμόλυντε.
Ἐμαυτόν ἀποκλαίω πρό τῆς ἐξόδου μου, ἐννοῶν τῶν κακῶν μου τήν ἄβυσσον Πανάμωμε, διό ἱκετεύω σε, τόν Υἱόν σου αἴτησαι, λυτρωθῆναι με τῆς κολάσεως.
Ἔχουσα μετανοίας καιρόν ἀπόστηθι ἀπό πάσης κακίας ψυχή μου· καί τῷ πλάστῃ σου, ἐν δάκρυσι βόησον, ὁ Θεός μου σῶσον με, ἱκεσίαις τῆς κυησάσης σε.
Ἄβυσσος με ἐσχάτη περιεκύκλωσε, τῶν ἀμέτρων πταισμάτων· καί εἰς βυθόν καθέλκει με, δεινῆς ἀπογνώσεως, ἡ τεκοῦσα ἄβυσσον, εὐσπλαγχνίας σπεῦσον καί σῶσον με.
ᾨδή γ΄. Ὁ πήξας ἐπ’οὐδενός.
Ταράσει ἁμαρτιῶν δεινόν με κλυδώνιον, εἰς βυθόν πταισμάτων καθέλκον Ἄχραντε, ζάλη ἐναντίων λογισμῶν, χειμάζει τήν ψυχήν μου, τόν κυβερνήτην ἡ κυήσασα, σπεῦσον ἐξελέσθαι τόν δοῦλον σου.
Δολίως ὁ ἐχθρός με, θηρεῦσαι ἐπείγεται, τῆς αἰωνιζούσης φλογός ὑπέκκαυμα, δεῖξαι με βουλόμενος Ἁγνή, τάς τούτου μεθοδείας, καί τά βουλεύματα διάλυσον, ἶνα σε δοξάζω γηθόμενος.
Νοσοῦντες καί πειρασμοῖς δεινοῖς συνεχόμενοι, Παντουργέ οἰκτίρμων καί πολυεύσπλαχνε, τήν Ὑπεραγίαν σου σκηνήν, προσφέρομεν σοι πάντες, εἰς ἱκεσίαν καί βοῷμεν σοι, λῦσον περιστάσεις τῶν δούλων σου.
Ἐτέχθη ἐκ σοῦ Θεός, Ἁγνή σωματούμενος, καί σαρκί ωράθη ὁ πρίν ἀόρατος, τοῦτον οὖν δυσώπει ἐκτενῶς, ἐξ’ὀρατῶν ἐχθρῶν με, καί ἀοράτων Κόρη ῥύεσθαι, τόν εἰλικρινῶς δοξάζοντα.
ᾨδή δ΄. Τήν θείαν ἐννοήσας σου κένωσιν.
Ἀσώτως διεσκόρπισα Πάναγνε, τόν πλοῦτον ὅνπερ μοι Χριστός, ὡς ἀγαθός ἐδωρήσατο, μή οὖν παρίδῃς με Κόρη, λιμῷ τῶν ἀρετῶν ἀπολλύμενον.
Ὁ βίος μου πταισμάτων πεπλήρωται, ὁ λογισμός δε ἐμπαθής, καί ἡ ψυχή μου κατάκριτος· διό τῇ σή εὐσπλαγχνίᾳ, ἐλέησον καί σῶσον με Δέσποινα.
Ἐλέησον, συμπάθησον, οἴκτειρον, τήν παναθλίαν μου ψυχήν, ὡς ἐλεήμων καί εὔσπλαγχνος, καί δός μοι Κύριε δάκρυα, ὅπως θρηνήσω μου τά ἐγκλήματα.
Ψυχή μου ταπεινῇ καί ταλαίπωρε, τι τῆς σαρκός ταῖς ἡδοναῖς, καθυποκύπτεις λυποῦσα Θεόν; προσπεσόν τῇ Θεοτόκῳ, αἰτοῦσα σωτηρίαν καί λύτρωσιν.
ᾨδή ε΄. Ὁ ἀναβαλλόμενος.
Ἥλιος νενίκηται, τῇ σή λαμπρότητι, Μαρίᾳ σύ γάρ τόν τοῖς φωστῆρσιν, Οὐρανόν κοσμήσαντα, χερσί περιέσχες, καί ἐκ μαζῶν ἐθήλασας.
Χαίροις ἡ γεννήσασα, Θεόν ἐν σώματι, τόν πρό αἰώνων γεγενημένον, ἐκ Πατρός ἀσώματον, καί τήν προπατόρων, ἀρᾶν ἐξαφανίσασα.
Μή καταδικάσῃ με, εἰς πῦρ τό ἄσβεστον, Χριστέ Σωτήρ μου ταῖς ἱκεσίαις, τῆς ἀγνώς Τεκούσης σε, καί τῶν Ἀποστόλων καί πάντων τῶν Ἁγίων σου.
Ἱλασμόν μοι δώρησαι, ταῖς σαῖς δεήσεσιν, ἁμαρτημάτων Ἁγνή Παρθένε, ἡ τό ἱλαστήριον, τό θεῖον τεκοῦσα, Χριστόν τόν μόνον εὔσπλαγχνον.
ᾨδή ς΄. Μαινομένην κλύδωνι.
Εἰς βυθόν ἀπέῤῥιμαι, ἐγκλημάτων καταποντισθείς, ἔκτεινον τήν χεῖρα σου Πανάμωμε, καί ἐξ ᾄδου ἀνάγαγε ἀπογνώσεως.
Ἐν ἡμέρα θλίψεως, ὅταν μέλλω τῶν σωματικῶν, δεσμῶν ἀπολύεσθαι, παράστηθι, ἐπιδρομῇς τῆς τῶν δαιμόνων με ῥῦσαι.
Φεῖσαι μου τοῦ δούλου σοῦ, ἱκεσίαις Δέσποτα Χριστέ, τῆς ἀγνώς τεκούσης σε, ὅταν μέλλῃς κρῖναι τόν Κόσμον ὄν ἔπλασας.
Ὡς ἀκαταμάχητος συμμαχία τῶν Χριστιανῶν, καί ἐλπίς καί σκέπη καί ἀντίληψις, καί προσφυγή σοι προσφυγόντα με σκέπασον.
Κάθισμα. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Ὁ καιρός μετανοίας ψυχή ἀνάστηθι, ἐκ τῆς νῦν ῥαθυμίας τῆς κατεχούσης σε, καί τῷ νυμφίῳ σου Χριστῷ μετά λαμπάδος φωτεινῆς, καί συμπαθείας δαψιλοῦς, σύν τοῖς φρονίμοις παρθένοις, ὑπάντησον ἴν’εἰσελθής, εἰς τόν νυμφῶνα τόν Οὐράνιον.
ᾨδή ζ΄. Ὁ ὑπερυψούμενος.
Φρίττουσι καί φεύγουσι, τήν σήν κλῆσιν Δέσποινα, δαιμόνων αἱ φάλαγγες, ἐξ’ὤν λυτρουμένῃ με, διάσῳζε καί φρούρει κατ’ἀμφοῖν ἐκ πάσης βλάβης.
Ἄρρητος ἡ δόξα σου, τόν γάρ δόξης Κύριον, Παρθένε γεγένηκας, διό με ἀξίωσον, τῆς Οὐρανίᾳ δόξης, τῶν πιστῶς σε ἀνυμνοῦντα.
Σκότους ἐξωτέρου με, καί φρικτῆς κολάσεως, τόν δοῦλον σου λύτρωσαι, λιταῖς τῆς τεκούσης σε, βοῶντα σοι Χριστέ μου ὁ Θεός εὐλογητός εἴ.
Σάρκα μου ἐμόλυνα, ταῖς βεβήλοις πράξεσι, τόν νοῦν δε ἠχρείωσα αἰσχραῖς ἐνθυμήσεσιν, ἀλλ’οἴκτειρον καί σῶσον τόν ἀχρεῖον σου οἰκέτην.
ᾨδή η΄. Σοί τῷ παντουργῷ.
Ἡ τόν θελητήν, τεκοῦσα τοῦ ἐλέους, ἐλέησον ἅπαντας τούς πίστει ψάλλοντας, πάντα τά ἔργα.
Ῥῦσαι τοῦ πικροῦ, καί ἐξωτέρου σκότους, καί τοῦ ἀκοιμήτου με Παρθένε σκώληκος· ὡς γάρ τεκοῦσα τόν ποιητήν τοῦ Κόσμου· πάντα ὅσα θέλεις ποιεῖς ταῖς σαῖς πρεσβείαις.
Ἵλεως γενοῦ, τοῖς σοῖς οἰκέταις Λόγε, εὐχαῖς τῆς Τεκούσης σε, καί σῶσον ψάλλοντας, πάντα τά ἔργα, τόν Κύριον ὑμνεῖτε.
Δέχου τήν ᾠδήν, ἐξ εὐτελῶν στομάτων, Παρθένε πανύμνητε τῶν ἐκβοώντων σοι, χαίροις νοσούντων σωμάτων ἰατρεῖον, καί ἀπεγνωσμένων ψυχῶν ἡ σωτηρία.
ᾨδή θ΄. Ἠσαΐᾳ χόρευε.
Χοϊκήν συγγένειαν, μή παρίδῃς Δέσποινα Ἁγνή, ἀλλ’ἔσο μοι βοηθός ἐν ταῖς συμφοραῖς, ῥωννύουσα σκέπουσα, ῥυομένῃ πάντων τῶν δεινῶν, ἐν σοι γάρ πέποιθα, τήν ἑτοίμη πρός τό σῴζειν με.
Ἐπί σοι ἐκχέομεν, τήν ἐκ πόνου δέησιν Ἁγνή, ἐλέησον ἡμᾶς τούς ἁμαρτωλούς, μή καταισχυνθείημεν, ἐν ἡμέρα τῇ τῶν ἀναγκῶν, σε τήν πανεύσπλαχνον Θεοτόκον προσκαλούμενοι.
Ὁ Θεός εἰσάκουσον, τοῦ λαοῦ σου νῦν τῆς προσφυγῆς, καί λύτρωσαι ἡμᾶς, βλάβης τοῦ ἐχθροῦ, ἰδοῦ σοι προσάγομεν, εἰλικρινῶς εἰς ἐξιλασμόν, σε τήν κυήσασα· τήν ἐκ πόθου μακαρίζομεν.
Ἱλασμόν καί ἄφεσιν, τῶν πταισμάτων αἴτησαι ἡμῖν, καί πάντων τῶν δυσχερῶν τήν ἀπαλλαγήν, καί βίου διόρθωσιν, νοῦν καθαρόν καί φωτοειδῆ, ἶνα δοξάζομεν, τήν πολλήν σου ἀγαθότητα.
Στιχηρά Προσόμοια. Χαίροις ἀσκητικῶν.
Χαίροις ὁ λογικός Οὐρανός, ἐμψυχόμενον τοῦ Δεσπότου παλάτιον, ἡ κλῖμαξ δι’ ᾖς κατέβη, ὁ τοῦ παντός ποιητής, τούς βροτούς ἀνάγων πρός οὐράνιον, ζωήν Παναμώμητε, καί ἀκήρατον εὔκλειαν, χαῖρε ἡμέραν, μυστικήν ἡ αὐγάσασα· καί φωτίσασα τούς ἐν σκότει καθεύδοντας, χαῖρε χαρᾶς ἡ ἀνάβλυσις, Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ Κόσμῳ τό μέγα ἔλεος.
Χαίροις ἡ νοητῇ κιβωτός, δι’ ᾖς βροτοί κατακλυσμοῦ διεσώθημεν· καί ζάλης τῆς ἁμαρτίας, ἀπηλπισμένων μήμην, τό θερμόν τοῦ Κόσμου ἱλαστήριον, δι’ οὔ τῆς ἀφέσεως, οἱ Πιστοί ἠξιώθημεν, χαῖρε λυχνίᾳ φωταυγής καί ὑπέρλαμπρος, ἡ τό ἄστεκτον ἐν ἀχράντῳ νηδύϊ σου, φῶς τό πανυπερούσιον, άφθόρως βαστάσασα, χαῖρε κατάρας ἡ λύσις, καί εὐλογίας ἀντίδοσις, Χριστοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ Κόσμῳ τό μέγα ἔλεος.
Βίβλων ἀνοιγόμενον Χριστέ, ἐν τῇ ἡμέρα τῆς φρικτῆς παρουσίας σου, καί πάντων παρισταμένων τῷ Κριτηρίῳ τῷ σῷ, καί ἀποβλεπόντων τήν ἀπόφασιν, πυρός πρό τοῦ Βήματος, ἑλκομένου καί σάλπιγγος· σφοδρῶς ἠχούσης, τι ποιήσω ὁ ἄθλιος, ἐλεγχόμενος ὑπό συνειδήσεως, καί καταδικαζόμενος, εἰς φλόγα τήν ἄσβεστον, δέομαι οὖν πρό τοῦ τέλους, λύσιν πταισμάτων παράσχου μοι, Χριστέ τῆς Μητρός σου, ἱκεσίαις ὡς οἰκτίρμων, καί πολυέλεος.
Χαίροις ἡ μαργαρίτην Χριστόν, ἐξ ἀστραπῆς τῆς Θειοτάτης κυήσασα, τούς σκότει τῆς ἀγνωσίας, καί τούς ἐν βάθει δεινῶν, συσχεθέντας Κόρη παραπτώσεων, πρό φῶς τῷ τῆς γνώσεως, ὁδηγήσασα Δέσποινα· χαῖρε νεφέλη τηλαυγής καί ὑπέρφωτε· χαῖρε καύχημα, Ἀποστόλων καί κύρηγμα, θέαμα περιβόητον, ἐξαίσιον ἄκουσμα, χαῖρε δοχεῖον τοῦ Κτίστου, καί καθαρόν ἐνδιαίτημα, Χριστοῦ ὄν δυσώπει, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δοθῆναι, τό μέγα ἔλεος.
ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ᾨδή α΄. Ἦχος πλ. α΄. Τῷ Σωτῆρι Θεῶ.
Φωτοφόρε σκηνή, τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ, καταύγασον μου τήν διάνοιαν ἐσκοτησμένη ἀπάτη τοῦ πολεμήτορος, καί ζόφῳ τυφλώττουσαν τῶν παραπτώσεων.
Λογισμῶν πονηρῶν, τήν ταπεινήν μου ψυχήν, Θεοκυῆτορ ἐλευθέρωσον, καί οἰκητήριον Θεοῦ ταύτην ἀπέργασαι, ἶνα κατάχρεος σε δοξάζω πάντοτε.
Ἶνα τι ὧ ψυχή, ἐν ῥᾳθυμίᾳ πολλή τόν βίο ν ὅλον ἐδαπάνησας, σπεῦσον, καί βόησον, Χριστῷ, Κύριε σῶσον με, ταῖς ἱκεσίαις τῆς ἀσπόρως τεκούσης σε.
Τήν ἐν μητράσιν Ἁγνήν, καί ἐν παρθένοις σεμνήν, τήν κυοφόρον καί ἀπείρανδρον, τήν παιδοτόκον καί Παρθένον καί θηλάζουσαν, Μαρίαν τήν Ἄχραντον ἀνευφημήσωμεν.
ᾨδή γ΄. Δυνάμει τοῦ Σταυροῦ σου Χριστέ.
Σταγόνα μοι δακρύων Ἁγνή, παράσχου ὅπως ἐξαλείψω μου, τῶν ἐγκλημάτων τήν ἄβυσσον, καί γνησίως ἀνυμνήσω σε.
Ηὐλόγηται ἡ φύσις ἡμῶν, τῇ σή γενήσει ἀπειρόγαμε, τήν εὐλογίαν γάρ τέξασα, τήν κατάραν ἐξαφανίσας.
Δακρύων ὡς κατακλυσμῷ, πολλῶν ὑδάτων ῥείθροις Δέσποινα, τάς ἁμαρτίας μου βύθισον, ἱκεσίαις τῆς τεκούσης σε.
Ἐλέησον ἀθλίαν ψυχήν, ἀπορουμένην καί προσφεύγουσαν, ἐν τῷ ἐλέει σου Δέσποινα, ἐλεῆμον καί φιλάγαθε.
ᾨδή δ΄. Εἰσακήκοα τῇ ἀκοήν.
Ἐμαυτόν ἀποκλαίω ὅταν εἰς ἔννοιαν, ἔλθω τῶν πολλῶν μου πταισμάτων, καί τοῦ πυρός τοῦ ἀσβέστου, καί δυσωπῶ σε τούτου ῥῦσαι με Ἀειπάρθενε.
Ποία γλῶσσα ἐξείποι, τῶν πεπραγμένων μοι δεινῶν, τάς ἀπείρους θαλάσσας, καί τόν βυθόν τῶν πταισμάτων, ἀπεγνωσμένον σῶσον με Παρθένε Πανάμωμε.
Ἱλαστήριον ἁμαρτωλῶν αἱ καταφυγῇ Πιστῶν, ὧνπερ ἥμαρτον, κάμοι τόν ἱλασμόν προσφυγόντι σοι, δώρησαι Πανάμωμε Δέσποινα.
Ὡς ὀμβρήσασα τῶν οἰκτιρμῶν, τήν ἀδαπάνητον πηγήν, τήν αὐχμῶσαν μου καρδίαν, ξηράν Ὑπεράμωμε, δάκρυσιν ὡς ὕδασιν ἔρδευσον.
ᾨδή ε΄. Ὀρθρίζοντες βοῶμεν σοι Κύριε.
Ἐν ὤρα τῆς ἐξόδου μου Δέσποινα, παράστηθι, τούς περιεστῶτας με, δεινούς δαίμονας.
Ἐπίβλεψον, εἰσάκουσον Δέσποινα, τῆς φωνῆς μου, καί ῥῦσαι με δέομαι, τῆς αἰωνίου κολάσεως.
Ἐλέησον με μόνε φιλάνθρωπε, καί οἰκτίρμων, εὐχαῖς τῆς τεκούσης σε, σύ γάρ Θεός μου καί Κύριος.
Μαρία πολυύμνητε Δέσποινα μνήσθητι μου, ὅτε ἐπί Βήματος, τοῦ σοῦ Υἱοῦ παραστήσομαι.
ᾨδή ς΄. Ἐκύκλωσε με ἄβυσσος.
Δεδόξασται τῷ τόκῳ σου, ἀνθρώπων ἡ φύσις ἡ ἄδοξος, ἐνδόξως γάρ ἔτεκες· Θεόν ὑπερένδοξον, Μαρίᾳ ἔνδοξε, ὅθεν σε δοξάζομεν.
Ὁ βίος μου πεπλήρωται, ἀμελείας καί παραπτώσεων, διό πρός μετάνοιαν, Δέσποινα ἐπίστρεψον, πρίν λάβῃ πέρας τοῦ βίου ἡ πανήγυρις.
Ἐκέκραξα ἐν ὄλῃ μου, καρδία ἐλέησον Δέσποτα, ψυχήν ἀδιόρθωτον, εἰς σε μόνον βλέπουσαν, καί εἰς τό μέγα σου ἔλεος ἐλπίζουσαν.
Ῥαγίναι προσπαθείας με, γηίνου προσήλου τε σχέσεως, ἐν ὄλῃ τόν ἄυλον, σαρκός ἡ κυήσασα, Μαρία πάναγνε δέομαι παράσχου μοι.
Κάθισμα. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Τόν ἐκ σοῦ σαρκωθέντα Θεόν καί Κύριον, δι’ ἡμᾶς τούς φθαρέντας τοῖς ἁμαρτήμασι· ταὐτόν ἱκέτευσον θερμῶς, τοῦ οἰκτειρῆσαι ἡμᾶς, καί ἀποστρέψαι τόν θυμόν, καί τήν ὀργήν αὐτοῦ σεμνή, ἀπό τῶν πίστει τιμώντων, καί εὐφημούντων ἀπαύστως, τήν δυναστείαν καί τό κράτος σου.
ᾨδή ζ΄. Ὁ ἐν καμίνῳ πυρός.
Τῶν ψυχικῶν μου παθῶν τάς ἀλγηδόνας Θεοτόκε, σῶν πρεσβειῶν τῷ φαρμάκῳ νῦν θεράπευσον.
Συντετριμμένην ψυχήν, καί λογισμόν συνεσταλμένον, παράσχου μοι ἀγαθή ὅπως δοξάζω ζε.
Τῶν ἀκουσίων παθῶν, καί ἑκουσίων τήν συγνώμην, τῇ σή χρηστότητι Δέσποτα παράσχου μοι.
Τις κατ’ἀξίαν τόν σόν, Θεογεννήτορ ξένον τόκον, ὐμνολογήσει ωροτῶν, ἡ ἑρμηνεύσει Νοῶν;
ᾨδή η΄. Τόν ἐκ Πατρός πρό αἰώνων.
Ἐν ἀμελείᾳ τόν βίον ἐκτελέσας ὁ ταλαίπωρος, καί προσεγγίσας τῷ τέλει τῆς ζωῆς μου, σοι κραυγάζω Ἁγνή, τῆς τῶν ἐναντίων ἐξάρπασον παγίδος, τήν ταπεινήν ψυχήν μου.
Σωματικαῖς ἀρρωστίαις, καί παθῶν ἐπαναστάσεσι, καί ψυχικαῖς ἀλγηδόσι, χαλεπῶς ἐταζόμενω μοι, τῇ σή μεσιτεία, παράσχου τήν ὑγείαν Παρθένε Θεοτόκε.
Μή τόν θυμῶ σου ἐλέγξῃς, τούς οἰκέτας σου Χριστέ ὁ Θεός, μή τῇ ὀργή σου παιδεύσῃς τόν λαόν σου ἀναμάρτητε, τήν γάρ σε τεκοῦσαν προσφέρομεν σοι πρέσβιν Δέσποτα ἐλεῆμον.
Σεραφικήν σε λαβίδα, καί πυράχραν, Ἠσαΐας ὁρᾷ, ἄνθρακα θείας οὐσίας, ἐν τοῖς κόλποις σου βαστάζουσαν, ἐν ὧ τάς ἀκάνθας, κατάφλεξον Παρθένε τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
ᾨδή θ΄. Σε τήν ὑπέρ νοῦν.
Νέκρωσον τό σῶμα, καί ζώωσον τήν ψυχήν, τήν ἐμήν ἀπειρόγαμε· ζωήν ἀνυπόστατον ἡ τεκοῦσα ζωοῦσαν, ψυχοῦσαν ἡμᾶς.
Ὅταν ἡ ψυχή μου μέλλῃ χωρίζεσθαι, τοῦ ἀθλίου μου σώματος, τῆς τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν, τυραννίδος με ῥῦσαι Θεονύμφευτε.
Ὅταν ἐπί θρόνου δόξης καθίσῃς Χριστέ, Κρῖναι κόσμον, ὄν ἔπλασας, κάμε τόν οἰκέτην σου, μετά τῶν ἐκλεκτῶν σου συναρίθμησον.
Στρέψον εἰς χαράν, τόν θρῆνον μου Δέσποινα, καί δουλείας ἀπάλλαξον, τῶν νῦν πολεμούντων με, καί φωτός ἀνεσπέρου καταξίωσον.
Στιχηρά Προσόμοια. Χαίροις Ἀσκητικῶν.
Πᾶσαι ἐπί τῆς γῆς αἱ φυλαί, μακαριοῦμεν σε Ἁγνή ὡς προέφησας, καί χαῖρε σοι προσφωνοῦμεν, μετ’εὐφροσύνης πιστῶς· χαῖρε θεία στάμνε Μάννα φέρουσα, πηγή τό ἀείζωον, καί ἠδύτατον βρύουσα, νᾶμα καί πόμα, ἐξ οὔ πάντες οἱ πιόντες, ἐμπιπλώμεθα εὐφροσύνης καί τέρψεως· χαῖρε τῶν ἐφημούντων σε, ἑτοίμη ἀντίληψις, τῶν ἐν ἀνάγκαις προστάτις, κινδυνευόντων βοήθεια, Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ, τό μέγα ἔλεος.
Στρέψον τόν κοπετόν εἰς χαράν, εἰς εὐθυμίαν δε τό πένθος μετάβαλλε, τόν θρῆνον εἰς εὐφροσύνην, καί ἀγαλλίασιν νῦν, Θεοτόκε μόνη παντευλόγητε· καί γάρ ἐπληθύνθησαν, οἱ μισοῦντες τόν δοῦλον σου, καί ἐκζητοῦσι, τήν ψυχήν ἀπολέσαι μου, οἱ αἱμοβόροι, καί παντῆ ἀναιδέστατοι, μάτην κατεπαιρόμενοι, δεινῶς ὠρυόμενοι, σκύμνοι καθάπερ λυσσῶντες, ὤν τῆς κακίας με λύτρωσαι, ζωήν δωρουμένῃ, εὐφροσύνην θυμηδίαν, καί μέγα ἔλεος.
Παῦσον τάς τῶν δαιμόνων ὁρμάς, τάς κατ’ἐμοῦ ἐπερχομένας φιλάνθρωπε, ζητούντων τοῦ θανατῶσαι, τήν ταπεινήν μου ψυχήν καί καταγαγεῖν με εἰς ἀπώλειαν, αὐτῶν τάς βουλάς τε, καί τάς ἐνέδρας ματαίωσον, ταῖς τῆς Μητρός σου, ἱκεσίαις ὡς εὔσπλαγχνος, καί ἐκλύτρωσαι, ἀπό τούτων με Δέσποτα, παῦσον τό πολυτάραχον, τοῦ βίου κλυδώνιον, ῥῦσαι γεέννης καί σκότους, τοῦ αἰωνίζοντος δέομαι, Χριστέ ὅταν ἔλθῃς, Κρῖναι κόσμον μετά δόξης, ὡς ὑπεράγαθος.
Κλαίω καί σκυθρωπάζω πικρῶς, κατανοῶν τό φοβερόν λογοθέσιον, ἐξ ἔργων, μή κεκτημένος ἀπολογίας μικρᾶς, ἀφορμήν ὁ τάλας, διό δέομαι, πρίν ἡ ἐπιφθάσῃ με, τέλος βίου τό ἄδηλον, πρό τῆς δρεπάνης, πρό θανάτου πρό Κρίσεως, πρό τοῦ μέλλειν με, τάς εὐθύνας εἰσπράτεσθαι, ἔνθα τό πῦρ τό ἄσβεστον, τό σκότος ἐξώτερον, ὅπου ὁ σκώληξ ἐκεῖνος, ὁ κατεσθίων τούς πταίοντας, Ἁγνή τῶν πταισμάτων, ἀπολύτρωσιν μοι δίδου, καί μέγα ἔλεος.
ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος πλ. α΄. Ἵππον καί ἀναβάτην.
Πᾶσαι σε τῶν ἀνθρώπων γεραίρουσι γενεαί, καθώς πάλαι Παρθένε, προφιτικῶς προείρηκας, κάμε τοίνυν πρόσδεξαι, μελῳδόν σου Δέσποινα, καί συνέτισον με καί φώτισον.
Ἄλλον Παράδεισον σε γινώσκομεν νοητόν, ἀσυγκρίτως νικῶντα τόν ἐν Ἐδέμ Παράδεισον, ὑπέρτιμε Μαρίᾳ Θεόνυμφε, σύ γάρ ἀφθορίαν βροτοῖς ἐβλάστησας.
Πλοῦτον καί θείαν δόξαν, ἐκτήσαντο μέν πολλαί θυγατέρες προδήλως, ἀλλ’ἀσυγκρίτως Δέσποινα, σύ πάσας ὑπέρκεισαι, διό με πλουτήσασα, Οὐρανίων χαρίτων ἔμπλησον.
Τι σοι ἀνταποδώσω; Τι δε προσοίσω σοι, περί μοι Παρθένε, πολλάκις ἀνταπέδωκας; Καί ὤν εὐηργέτησας φιλανθρώπως, ὕμνον εὐχαριστίας ἀεί προσᾴξω σοι.
ᾨδή γ΄. Ὁ πήξας ἐπ’οὐδενός.
Ναμάτων τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἔμπλησον, τήν ἐκτηκομένην ψυχήν μου πνεύματι, καύσωνος ἐμπύρων λογισμῶν, καί πότισον τῷ δίψει τήν φλεγομένην ἀπογνώσεως, ὕδωρ συγχωρήσεως Δέσποινα.
Ῥανίσι τῆς εὐσπλαγχνίας σου με ἀπόσμηξον, καί τῶν οἰκτιρμῶν σου περιραντίσασα, θείῳ ἐν ὑσσώπῳ νοητῶς, καθάρισον καί δεῖξον, πολλῷ χιόνος με λευκότερον, καί δεκρύων \μβροις με ἔκπλυνον.
Ὁ στήσας φρικτῆς ἐτάσεως ὤραν Δέσποτα, καί σοφῶς ὥρισας ἡμέραν Κρίσεως, ἐν ἡ φανερῶς τά ἐν κρυφή, πᾶσι πλημμεληθέντα, δημοσιεύσεις ἀκατάκριτον, διά τῆς Τεκούσης σε δεῖξον με.
Ὑπάρχεις τῶν γηγενῶν ἐλπίς καί βοήθεια, καί χαρᾷ καί σκέπη καί καταφύγιον, Δέσποινα ἡ Μήτηρ τῆς ζωῆς, ὅθεν σε δυσωποῦμεν, τήν σήν βοήθειαν κατάπεμψον, τοῖς μετά πόθου ἀνυμνοῦσι σε.
ᾨδή δ΄. Τήν θείαν ἐννοήσας σου κένωσιν.
Ὡραίαν σε ψυχή τε καί σώματι, ὡραίαν καί τῷ λογισμῷ, τῶν ἀρετῶν ὡραιότησιν, ὁ ὡραιότατος Λόγος, εὑρών σε Θεοτόκε κατῴκησε.
Στενάζω καί κακῶν οὐκ ἀφίσταμαι, κλαίω καί πάλιν τοῖς αὐτοῖς συμπερφύρομαι πάθεσι, καί ἡδονῶν τῷ βορβόρῳ ὁ τίμιος ἀτίμως μολύνομαι.
Ὁ διά τοῦ Σταυτοῦ δωρησάμενος, ζωήν ἀθάνατον βροτοῖς, ἐκ τοῦ δευτέρου θανάτου με Λόγε Θεοῦ ἀφαρπάσας, ζωῆς ἀτελεύτητον ἀξίωσον.
Ἀνήροτος σύ πέφηνας ἄρουρα, τόν μή σπαρέντα θεϊκόν, ἀναβλαστήσασα ἄσταχυν· διό πεινῶντα με θρέψον, ταῖς θείαις δωρεαῖς σου καί χάρησι.
ᾨδή ε΄. Ὁ ἀναβαλλόμενος.
Θρήνησον ἀθλία μου ψυχή σαυτήν πρό θάνῃς, πικρῶς καί κλαῦσον ἀπό καρδίας, πρίν ἡ καταλάβῃ σε, ὁ κλαυθμός τοῦ ᾄδου ὁ λίαν ἀπαράκλητος.
Ἴδοιμι σε Δέσποινα, παρισταμένην μοι, καί ἐν ἰλέω τῷ ὄμματι σου, εὐμενῶς ὁρῶσαν με, ὅτε ἡ ψυχή μου τοῦ σώματος χωρίζεται.
Ῥῦσαι πάσης θλίψεως, Χριστέ τόν δοῦλον σου, διά Μητρός σου τῆς δεήσεως, πάσης κατακρίσεως, καί τῶν αἰωνίων κολάσεων ὡς εὔσπλαχνος.
Χαῖρε χρυσαυγέστατον, τοῦ Λόγου σκήνωμα, εὐλογημένῃ Θεοκυῆτωρ, ἀσθενῶν ἐπίσκεψις, καί τῶν ἐν ἀνάγκαις προστάτις ἑτοιμότατος.
ᾨδή ς΄. Μαινομένην κλύδωνι.
Ὑπέρ νοῦν τόν ἄχρονον, ὑπέρ λόγον τόν δημιουργόν, Παναγίᾳ τέτοκας λυτρούμενον, πάσης φθορᾶς, τούς Θεοτόκον ὑμνοῦντας σε.
Ἀγαθόν κυήσασα, εὐεργέτην καί δημιουργόν, Παναγίᾳ Δέσποινα φιλάγαθε, τήν ψυχήν μου κεκακωμένην ἀγάθυνον.
Τήν πληθήν ἐπίστασαι, τῶν παθῶν μου Δέσποτα Χριστέ, τῶν ἐκταραττόντων καί θλιβόντων με, διό βοῶ, πρόφθασον καί τούτων με λύτρωσαι.
Νεκρωθέντας πάθεσιν ἁμαρτίας Δέσποινα ἡμᾶς, ἀνιστῶσα ζώωσον πρεσβείαις σου, ἡ τῆς φθορᾶς τόν καθαιρέτην κυήσασα.
Κάθισμα. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Ἐμαυτόν πρό τῆς δίκης νῦν ἀποκλαίομαι, ἐννοῶν μου τά ἔργα τά πονηρότατα, καί ἐγκλημάτων τόν βυθόν, τῶν προσφυγόντων μοι, ἀπό νεότητος Ἁγνή, καί συμπνιγόντων μου τόν νοῦν, ἀλλά τῇ σή προστασίᾳ, τήν ἄφεσιν μοι παράσχου, καί σωτηρίας τυχεῖν ἀξίωσον.
ᾨδή ζ΄. Ὁ ὑπερυψούμενος.
Ἔχων σε βοήθειαν, καί ἐλπίδα Πάναγνε, ἐχθρῶν μου ῥυσθήσομαι, καί οὐ φοβηθήσομαι ἀπό τῶν μυριάδων, τῶν «με περικυκλούντων.
Ἐπί σε ἐπέβλεψε τήν Ἁγνήν ὁ Ὕψιστος, πολλά μεγαλείᾳ σοι, ποιήσας ὡς ἔφησας, διό αἱ γενεαί σε, πᾶσαι νῦν μακαριοῦμεν.
Ἀχανές εἰς πέλαγος, ἀπερρίφην πράξεων, τῶν φαύλων ὁ δύστηνος, ἀλλ’οἴκτειρον Δέσποτα, καί σῶσον με πρεσβείαις, τῆς Μητρός σου ὡς οἰκτίρμων.
Λύπης ἡ ἀναίρεσις, εὐφροσύνης πρόξενος, χαρμόσυνον πένθος μοι, καί λύπην εὐφρόσυνον, διδοῦσα λύτρωσαι με, τοῦ πυρός τοῦ αἰωνίου.
ᾨδή η΄. Σοί τῷ παντουργῷ.
Ὅταν τῶν ἑμῶν, ἁμαρτιῶν τό πλῆθος, Παρθένε τό ἄπειρον ἀναλογίσομαι, κλαίω στενάζων, ἐκ βάθους τῆς καρδίας, καί τῶν οἰκτιρμῶν σου προστρέχω τῇ ἀβύσσῳ.
Νέον ἐπί γῆς, Παρθενομῆτορ βρέφος, Πατρός τόν συνάναρχον Υἱόν ἐκύησας, οἴκτῳ ἀφάτῳ ἡμῖν ὁμοιωθέντα, τοῖς διαφθαρεῖσιν ἀπό τῆς ἁμαρτίας.
Ἔνα ἐξ ἑνός, Θεοῦ Θεόν τεχθέντα, ἀῤῥεύστως ἀμήτορα, τίκτεις ἀπάτορα, φέροντα μίαν ὑπόστασιν καί δύο, φύσεις ἰνώμενας, Παρθένε ἀσυγχήτως.
Νέφος με Ἁγνή, πταισμάτων ἀμετρήτων, συνέχει τόν δείλαιον οἴμοι τις γένωμαι; Σε προσκαλοῦμαι βοήθησον μοι Κόρη, τῶν ἀπηλπισμένων λιμήν καί προστασίᾳ.
ᾨδή θ΄. Ἠσαΐᾳ χόρευε.
Σοί προσπίπτω Δέσποινα, καί προσφεύγω δέησιν οἰκτράν, παράσχου μοι δωρεάν ἔλεος τό σόν· καί γάρ οὐχ ὑπάρχει μοι, ἐργασία ὅλῳ θεϊκῇ, ὅθεν σου δέομαι, δωρεάν με κατοικτείρησον.
Νοεροῖς ἐν ὄμμασι, διανοίας βλέπειν σε δοκῶ, τό φῶς τῆς ἐμῆς ψυχῆς καί τόν γλυκασμόν, τήν μόνην παράκλησιν, καί χαρμονήν καί ἀναψυχήν, τό τῆς καρδίας μου Θεοτόκε ἀγαλλίαμα.
Ἐμαυτόν ὀδύρομαι, ἐννοῶν μου τῶν ἁμαρτιῶν, τά πλήθη, καί τῶν παθῶν τάς ἐπαγωγάς, ψυχῆς μου τήν πώρωσιν, καί τοῦ νόος μου τάς ἐκτροπάς, ἀπεγνωσμένον με, Χριστέ σῶσον τῷ ἐλέει σου.
Συνωθεῖ πρός στένωσιν, τῶν ἐπαίνων σου ὁ πλατυσμός, τόν νοῦν μου τόν ἀσθενῆ καί στενοχωρεῖ, τό πλῆθος συμπνίγνον με, καί ἀπορεῖν ἐκ τοῦ εὐπορεῖν, ἐπισυμβαίνει μοι, Θεοτόκε πολυύμνητε.
Στιχηρά Προσόμοια. Χαίροις ἀσκητικῶν.
Χαίροις Ἀνατολῇ νοητῇ, ἡ ἐκ λαγόνων τόν Χριστόν ἀνατείλασα, πληροῦντα τήν Οἰκουμένην, φωτός ἀρρήτου Ἁγνή· τό τῶν Ἀσωμάτων ἀγαλλίαμα, Ἀμνόν Θεοῦ αἴροντα, ἁμαρτίας ἡ τέξασα· παντός τοῦ Κόσμου, τόν τροφέα καί πρύτανιν, ἡ θηλάσασα καί ἀγκάλαις κατέχουσα μόνη ἡ ἀδιάφθορος, Ἁγνή καί ἀμόλυντος· χαῖρε Ἁγία Ἁγίων, τόν Ὑπεράγιον Κύριον, ἀεί δυσωποῦσα, μή ἀλλίπης τοῦ πρεσβεύειν, ὑπέρ τῶν δούλων σου.
Χαίροις τῶν γηγενῶ ἡ ἐλπίς, γῆ ἐκλεκτῇ καί καθαρᾷ καί ἀμόλυντος, πηγή τε ἐσφραγισμένῃ τοῦ Παρακλήτου σεμνή, σύ ὑπάρχεις μόνη Ἀειπάρθενε, ἐξ ᾖς οἱ ὑμνοῦντες σε, σωτηρίαν εὑρίσκομεν, γένους βροτείου, ἡ τελείᾳ ἀνάκλησις, γῆ κατάκαρπε, ἡ τόν στάχυν βλαστήσασα, γέφυρα ἡ μετάγουσα, γαλήνην πρός εὔδιον, ἡ κυβερνῆτις ἡ θεία, χειμαζομένων ἡ ἄγκυρα, λιμήν σωτηρίας, τῶν ἐκ πόθου σε ζητούνων, ὁ εὐδιώτατος.
Χείλη μεμολυσμένα κινῶ, καί ῥυπαράς χεῖρας πρός σε ‘Ὑπεράγαθε, καρδίαν συγκεχωσμένην, τοῖς πονηροῖς λογισμοῖς, ὀφθαλμούς τυφλώττων ὁ πανάθλιος, ψυχήν περιφέρω, ἐσκοτισμένην τοῖς πάθεσι· καί ταῖς ἀτόποις, ἡδοναῖς ὁ παμβέβηλος, συγκαλύπτομαι, καί οὐκ ἔχω ἀνάνευσιν, ἔκτεινον τάς ἀχράντους σου, παλάμας φιλάνθρωπε, σῶσον με Σῶτερ βοῶ σοι, καί μολυσμοῦ ἀποκάθαρον, πολλῶν ἐγκλημάτων, σής Μητρός ταῖς ἱκεσίαις, ὡς πολυεύσπλαγχνος.
Στῆσον τούς ποταμούς τῶν παθῶν , τῆς ἁμαρτίας μου τό πέλαγος ξήρανον· τῷ ῥείθρῳ τῆς σῆς πρεσβείας, καί πρός λιμένα Θεοῦ, θείων θελημάτων ἐγκαθόρμισον, ἐχθρούς καθ’ἐκάστω, τούς τήν ψυχήν μου ἐκθλίβοντας, καί ταῖς ἀτόποις ἡδοναῖς ἐκταράττοντας, καταπότισον, ἀπωλείας εἵς βάραθρα· πλήρωσον τήν καρδίαν μου, χαρᾶς καί ἡδύτητος, λῦσον τό νέφος βοῷ σοι, τῆς ἀθυμίας μου Πάναγνε, Χριστόν δυσωποῦσα, τήν συγχώρησιν πταισμάτων, ἡμῖν δωρήσασθαι.
ΑΡΧΗ ΤΟΥ πλ. β’. ΗΧΟΥ
ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΥΜΝΗΤΟΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος πλ. β’. Ὡς ἐν ἠπείρῳ πεζεύσας.
Πῶς μου θρηνήσω τόν βίον τόν ῥυπαρόν, καί τά πλήθῃ Δέσποινα τῶν ἀμέτρων μου κακῶν; τι δε ἐξαγγείλω σοι Ἁγνή, ἀπορῶ καί δειλιῷ, ἀλλά βοήθει μοι.
Πόθεν ἁρπάξομαι λέγειν τά πονηρᾷ, καί δεινά μου πταίσματα ὁ ταλαίπωρος ἐγώ; Οἴμοι τι γενήσομαι λοιπόν; ἀλλά Δέσποινα κάμε πρό τέλους οἴκτειρον.
Πᾶσαν ὀδόν παροδεύσας ἁμαρτιῶν, σωτηρίας Ἄχραντε, τρίβον εὗρον οὐδαμῶς, ἀλλά σοι προστρέχω Ἀγαθή, μή παρίδῃς ἐκ ψυχῆς μετανοοῦντα με.
Ὁ διά σπλάγχνα ἐλέους σωματωθείς, καί βροτός γενόμενος εὐδοκίᾳ Πατρικῇ, Μητρηκαῖς δεήσεσι καμφθείς, τῶν πταισμάτων μοι Σωτήρ ἄφεσιν δώρησαι.
Τοῦ μέν θανάτου τήν ὤραν διηνεκῶς, ἐννοῶ Πανάχραντε, καί τό Βῆμα τό φρικτόν, συνηθείᾳ ὅλως δε κακῶν, δελεάζομαι δεινῶς ἀλλά βοήθει μοι.
ᾨδή γ΄. Οὐκ ἔστιν Ἅγιος ὡς σύ.
Ψυχήν ἐμόλυνα αἰσχρῶς, Δέσποινα Παναγίᾳ, ἐξ ἀμέτρων πταισμάτων, ὁ ταλαίπωρος ἐγώ, καί ποῦ λοιπόν πορευθῶ; ἀπογνώσει ὅλως συνεχόμενος.
Οὐκ ἔστιν ἄλλος ἐν βροτοῖς, ὁ τά ἄθεσμα πράξας, καί ἀσώτως βιώσας, ὥσπερ ἐγώ Ἀγαθή, ἐν ἀσελγείαις δεινῶν, τό γάρ θεῖον Βάπτισμα ἐμόλυνα.
Οὐκ ἔχω πράξεις ἀγαθάς, οὐ κατάνυξιν ὅλως, οὐδέ δάκρυα Σῶτερ, ἀλλ’ ἐσκοτίσθην τόν νοῦν, διό βοῷ σοι λιταῖς, σῆς Τεκούσης, σῶσον με ὡς εὔσπλαγχνος.
Εἰς πέρα ἔφθασα κακῶν, Παναγίᾳ Παρθένε, σύ βοήθησον τάχει, Οὐρανός γάρ καί ἡ γῆ, καταβοῶσι πικρῶς, τῶν ἀμέτρων πράξεων τά ἄτοπα.
ᾨδή δ΄. Χριστός μου δύναμις.
Ἐξέστη ἅπασα, ἡ γῆ καί ἔφριξε, καθορῶσα δεινῶς με καί πονηρῶς πράττοντα τά ἄτοπα, καί τοῦ Υἱοῦ σου τήν πολλήν, εὐσπλαγχνίαν κατεπλήττετο.
Ναόν ἐμόλυνα, κακῶς τοῦ σώματος, καί Ναόν τοῦ Κυρίου, ὅνπερ βροτοῖ, τρέμοντες εἰσέρχονται, ἐγώ δε οἴμοι ἀναιδῶς, εἰσπορεύομαι ὁ ἄσωτος.
Χριστέ μου εὔσπλαγχνε, Χριστέ φιλάνθρωπε, ἀνεξίκακε μόνε ὁ δι’ ἐμέ, Ἄνθρωπος γενόμενος, ἐξ αμαρτῶντα με δεινῶς, ὑπέρ ἄνθρωπον ἐλέησον.
Μή δείξῃς Δέσποινα, μή δείξῃς ξένον με, ξενωθέντα τῆς σκέπης τοῦ σοῦ Υἱοῦ, ὅλως τόν ἀνάξιον, ἀλλά ἀπόπλυνον κάμε, ἐκ τοῦ ῥύπου τῶν πταισμάτων μου.
ᾨδή ε΄. Τῷ θείω φέγγει σου.
Ἀδάμ παρέβη μέν ἐντολήν, μίαν τοῦ Υἱοῦ σου Παρθένε, καί ἐξορίᾳ ὑπέπεσε, πῶς δε μου θρηνήσω πταισμάτων ἄβυσσον, ἐγώ ὁ ἀποστάτης καί μυριόπτωτος.
Ησαῦ ἐζήλωσα τόν δεινόν, ἐν γαστριμαργίᾳ, καί τρυφή ψυχήν καί σῶμα ἐμόλυνα· μέθη καί λαγνείᾳ ῥυπώσας βίον μου, καί τις λοιπόν μή κλαύσῃ ἐμέ τόν ἄθλιον;
Θρηνῶ τῶν ἔργων τῶν πονηρῶν, πάσας τάς εὐθύνας ἐννοῶν, Χριστέ μου εὔσπλαγχνε Κύριε, καί πρό τῶν ποδῶν σου πρίνης κατάκειμαι, πρεσβείαις τῆς Μητρός σου, δός μοι τήν ἄφεσιν.
Τῷ θείῳ φέγγει σου Ἀγαθή, πύλη τῆς ζωῆς ἡμῶν ἁγνή, ἐσκοτισμένον ὑπάρχοντα, φώτισον ἐν τάχει καί καθοδήγησον, πρός τρίβους σωτηρίας ὧ πολυύμνητε.
ᾨδή ς΄. Τοῦ βίου τήν θάλασσαν.
Ὁ βίος μου ἄσωτος, ἡ ψυχή μου ῥυπαρᾷ, καί ἡ ζωή πανάθλιος, τό δε σῶμα μου ὅλον ἐν τοῖς κακοῖς, δεινῶς κατεσπίλωται, διό σπεῦσον Παρθένε καί βοήθει μοι.
Σεισθεῖσα σπαράχθητι, καί κλονήθητι ψυχή, καί φρῖξον καί συστάληθι, ἐνθυμούμενη ὅπως τόν φοβερόν, Κριτήν παροργίζουσα, κατακρίνεσθαι μέλλεις ἀδιόρθωτε.
Εἰς χώραν ὁ ἄθλιος, ἐμακρύνθην ἀπό σοῦ, τοῖς δαίμοσι δουλούμενος, καί γυμνωθείς παντοίων ἐξ ἀγαθῶν, ὧ Πάτερ Πανάγαθε, ἀλλά σῶσον με πάλαι ὡς τόν ἄσωτον.
Νῦν τρόμῳ συνέχομαι, καί πτοοῦμαι ἀγαθή, τοῦ πονηροῦ τά ἔνεδρα, πρό τοῦ τέλους γάρ τρίζει μοι ὁ φθορεύς, ὀδόντας κατέχειν με, ὡς γυμνόν ἀρετῶν, ἀλλά βοήθει μοι.
Κάθισμα. Πολλά τά πλήθη.
Τῆς ἀσθενούσης μου ψυχῆς τάς πολλάς ἀρρωστίας, καί τά τοῦ σώματος Ἁγνή χαλεπώτατα πάθη, ἐπίσκεψε, καί θεραπείας ταχινῆς ἀξίωσον, καί τάς ἁγίας ἐντολάς ποιεῖν με κατευόδωσον, Θεοῦ τοῦ ἀγαθοῦ, ἶνα σε μεγαλύνω.
ᾨδή ζ΄. Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον.
Ἑπταπλάσιον τήν φλόγα μοι ἐξέκαυσε, τήν τῶν παθῶν ὁ δόλιος, ταῖς μοιχείαις δε τῆς καρδίας ὅλως θανατοῖ· ἀλλ’ἄρδευσον ῥείθροις τῶν ἐμῶν· δακρύων Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, καί μή ἀπώσῃ με.
Φοβερόν μέν τό Κριτήριον ταλαίπωρε, ψυχή μου καί ἀναίσθητε, καί ἡ κόλασις, ἀτελεύτητος τε καί φρικτῇ· ἀλλ’ὄμως νῦν προσπεσόν Μητρί τῇ τοῦ Κριτοῦ σου καί Θεοῦ, καί μή σαυτήν ἀπογνῷς.
Δεῦρο τάλαινα ψυχή μου μετανόησον, ἡ Κρίσις ἐπί θύραις ἔστι· τι προσήλωσαι τοῖς ματαίοις καί ἀχρήστοις ἀγαθοῖς, ἀνάστηθι πένθησον πικρῶς, βοῶσα ἐν πίστει τῷ Χριστῷ, Κύριε σῶσον με.
Ἐσκοτίσθην ὁ ταλαίπωρος Πανάχραντε, τῷ πλήθει τῶν ἀμέτρων μου κακῶν, καί ἠλλοίωμαι τῆς ψυχῆς τό ὄμμα καί τόν νοῦν· διό μου φωτός σου ταῖς αὐγαῖς, πρός ἀπαθείας γλυκασμόν θᾶττον εἰσάγαγε.
ᾨδή η΄. Ἐκ φλογός τοῖς Ὁσίοις.
Παρουσίαν θανάτου φρίττω ὁ δείλαιος, καί τήν Κρίσιν ἐκείνην τήν ἀπροφάστστον, πράττειν δε δεινά, καί αἰσχρᾷ οὐκ ἀφίσταμαι, οἴκτειρον με Κόρη, καί σῶσον πρό τοῦ τέλους.
Στεναγμούς ἀσιγήτους Δέσποινα δώρησαι, καί δακρύων πηγήν μοι, ἶνα ἐκπλύνω μου, πταίσματα πολλά καί ἀνίατα τραύματα, ὅπως ἐπιτύχω, ζωῆς τῆς αἰωνίου.
Τό μέν στόματι κράζω τό ἥμαρτον, λογισμῷ δε ἐμμένω πράττων τά ἄτοπα, ποίοις οὖν Χριστέ ὀφθαλμοῖς σε θεάσομαι, ὁ ἀπεγνωσμένος καί κατακεκριμμένος.
Τῶν κακῶν μου τά πλήθη σοι ἐξηγόρευσα, ὡς οὐδείς ἐν τῷ κόσμῳ ἄλλος παρώργισε, Δέσποινα Θεόν τόν Υἱόν σου καί Κύριον, τούτῳ με ἐν τάχει κατάλλαξον Παρθένε.
ᾨδή θ΄. Θεόν ἀνθρώποις ἰδεῖν ἀδύνατον.
Ἰδοῦ προσέρχομαι σοι Πανάχραντε, φόβῳ πολλῷ καί πόθῳ τήν ἰσχύν ἐπιστάμενος, τῆς πολλῆς σου πρεσβείας ὁ δοῦλος σου· μέγιστα γάρ ἰσχύει δέησις Δέσποινα, Μητρός πρός Υἱόν παναληθῆ· σπλάγχνοις γάρ κάμπτεται.
Χορούς παράλαβε Ἀρχαγγέλων τε, καί τήν πληθύν τῶν ἄνω στρατευμάτων καί Πρόδρομον, Ἀποστόλων δήμους τε καί τῶν Προφητῶν, Μάρτυρας καί Ὁσίους Ἱερομάρτυρας, καί ὑπέρ ἐμοῦ πρός σόν Υἱόν πρεσβείαν ποίησον.
Ὡς πῶς θεάσομαι τόν ἀθέατον, πῶς τήν φρικτήν ἐκείνην ὑποστήσομαι ὅρασιν, πῶς ἀνοῖξαι τολμήσω τά ὄμματα, πῶς τόν ἐμόν Δεσπότην ἰδεῖν θαῤῥήσομαι, ὄν οὐκ ἐπαυσάμην ἐκ παιδός λυπεῖν ἑκάστοτε.
Κριτήν οἰκτίρμονα καί φιλάνθρωπον, τόν σόν Υἱόν ἐκδέχομαι Ἁγνή μή παρίδῃς με· ἀλλ’αὐτόν μοι ποίησον εὐίλατον· στῆσαι ἐκ δεξιῶν με τόν ἀπροστάτευτον, τοῦ ἀχράντου Βήματος αὐτοῦ, εἰς σε γάρ ἤλπισα.
Στιχηρά Προσόμοια. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Ἔχει πᾶς ὁ Κόσμος σε, πρός τόν Θεόν, ἐν ἀῤῥήτως, καί φρικτῶς ἐκύησας, σάρκα προσλαβόμενον ἐξ αἱμάτων σου, ἀγαθή Δέσποινα, ἀσφαλῆ γέφυρα, καί προστάτιν ἀκαταίσχυντον, πρέσβην εὐήκοον, σύμπαθη μεσῖτιν καί σύντομον· διόπερ καί ὡς ἄνθρωποι ( φύσις ἀσθενής ) ἁμαρτάνοντες· οὐδέποτε τούτου, ἀπέστημεν τῆς δόξης ἐπί σοι, τῆς σωτηρίας Πανάχραντε τάς ἐλπίδας θέμενοι.
Ὅταν μου τήν ἔνοιαν, τό φοβερόν ἔλθῃ Βῆμα, τοῦ Υἱοῦ σου Πάναγνε, καί τό Δηκαστήριον τό παγκόσμιον, ἀπορῶ δέδοικα· δειλιῶν καί τρέμων, τήν τῶν ἔργων μου ἐξέτασιν, φαῦλα γάρ ἅπαντα, καί αἰσχύνης πάσης ἀνάπλεα, καί σκότους καί κολάσεως, καί ἀποστροφῆς ὄντως ἄξια, ἰδέ μου τήν θλίψην· ἰδέ μου τῆς ψυχῆς τήν συντριβήν, καί ἀνάγκης ἐκείνης με, ῥῦσαι καί κολάσεως.
Μόνος ὑπέρ ἅπαντας, Υἱούς ἀνθρώπων ὁ τάλας, μόνος ἐπλημμέλησα, τά καί λόγῳ ἄφθεγκτα καί ἀκούσμασι, μηδαμῶς Δέσποτα, φορητά πέλοντα, διά τοῦτο σου καί δέομαι, σύγνωθι εὔσπλαγχνε, καί πρό τῆς ἐξόδου μετάνοιαν, δός μοι ἐξομολόγησιν, δός μοι στεναγμούς τε καί δάκρυα, ἶνα διά τούτων συντρίβων τήν καρδίαν μου ἀεί, καί κράζων ἥμαρτον ἥμαρτον τύχω συγχωρήσεως.
Μίσησον ταλαίπωρε, πάντα τοῦ βίου ψυχή μου, ἆ Θεός βδελύσσεται, καί μισεῖ καί τέλεον ἀποστρέφεται, καί σπουδῇ πρόσελθε, καί πιστῶς δεήθητι, τῇ Μητρί Θεοῦ κραυγάζουσα· ῥῦσαι με Δέσποινα, πάσης ἀκηδίας, οἰήσεως, κραυγῆς θυμοῦ καί ἔριδος, ζήλου τε καί φθόνου καί μήνιδος, δεινῆς βλασφημίας, παντοίας ὑποκρίσεως Ἁγνή, καί τῆς τῶν ἔγγιστα Κρίσεως, καί ὡς οἰδᾷς σῶσον με.
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος πλ. β΄. Βοηθός καί σκεπαστής.
Πῶς προσέλθω σοι Ἁγνή, κατεγνωσμένος ἐγώ ὁ τάλας, ὅλος ἐμπαθής, ἐναγής γεγονώς· ἀλλ’οἴκτειρονςῶσον, τήν ἀθλίαν μου ψυχήν, Θεοκυῆτορ Πάναγνε.
Ἀναστᾶσα ταπεινῇ, ψυχή τοῦ βάθους τῆς ἀτιμίας, βόησον θερμῶς, πρός τήν μόνην Ἁγνήν, ἐλέησον Κόρη, Παναμώμητε σεμνή, καί τῶν παθῶν με λύτρωσαι.
Ἐξίστᾶμε καί φοβεῖ, τό πῦρ τό ἄσβεστον τῆς γεέννης, σκώληξ ὁ πικρός, τῶν ὀδόντων βρυγμός ἀλλ’ ἄνες μοι ἄφες, καί τῇ στάσει με Χριστέ, τῶν ἐκλεκτῶν σου σύνταξον.
Ναυαγίῳ πειρασμῶν, κατεποντίσθην ταῖς ἁμαρτίαις, ἔκτεινον μοι νῦν, βοηθείας Ἁγνή, τήν χεῖρα καί ῥῦσαι, ἀτιμίας τῶν παθῶν, ὅπως ἀεί δοξάζω σε.
ᾨδή δ΄. Στερέωσον Κύριε, ἐπί τήν πέτραν.
Γηράσαντα πάθεσιν, ἀτιμωτάτοις τῆς ἁμαρτίας, νεοποίησον Πανάμωμε, τῶν κοιῶν με, καί δεσμῶν βαρέων κουφίζουσα.
Ἀνάνηψον τάλαινα, ψυχή τοῦ ὕπνου τῆς ῥαθυμίας, ὀφθαλμούς τε ἀναπέτασον, πρός τήν μόνην, σῴζουσαν σε Κόρη Θεόνυμφε.
Ἡμάρτηκα Κύριε, καθάπερ ἄλλος οὐδείς ἀνθρώπων, πλημμελήσας ὁ ἀσύνετος, πρό τῆς δίκης, ἵλεως γενοῦ μοι φιλάνθρωπε.
Προσέρχομαι Δέσποινα, ἀπεγνωσμένος συντετριμμένος, τῇ πρεσβείᾳ σου θερμότατα, καταφεύγων, σῶσον με Ἁγνή τόν οἰκέτην σου.
ᾨδή δ΄. Ἀκήκοον ὁ Προφήτης.
Ῥημάτων τε καί πραγμάτων, εὐθύνας μέλλω κριθῆναι Θεοκυῆτορ, πρός τοῦ σοῦ Υἱοῦ Κόρη ὁ ἄθλιος, εὕροιμι σε τότε καταφύγιον, ἀντίληψιν κραταιοτάτην κολαστηρίων, παντοίων ῥυομένην με.
Ὁ βίος μου βορβορώδης, ἀκάθαρτος τε ἡ γνώμη ταῖς ἁμαρτίαις, ὅλος ἐμπαθής ἁγνή γεγένημαι κάθαρον τοῦ ῥύπου τῶν πταισμάτων με, καί λεύκανον Θεοτόκε σή μεσιτείᾳ, πρός τόν Θεόν τόν εὔσπλαγχνον.
Μή ἔλθω εἰς γῆν κλαυθμῶνος, μή ἴδω τόπον τοῦ σκότους Χριστέ μου Λόγε, μή δεθῶ χεῖρας καί πόδας μου, ἔξω τοῦ νυμφῶνος σου ῥιπτόμενος, τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας, ῤεῤῥυπωμένον ἔχων ὁ πανάθλιος.
Δεινῶν με κολαστηρίων, καί σκότους τοῦ ἐξωτέρου καί τῆς γεέννης, ταῖς σαῖς ἱκεσίαις ἐλευθέρωσον, ἔχεις γάρ τό θέλειν καί τό δύνασθαι, τόν Κύριον ὡς τετοκυῖα Παρθενομήτωρ, τόν μόνον ὑπεράγαθον.
ᾨδή ε΄. Ἐκ νυκτός ὀρθρίζοντα φιλάνθρωπε.
Ξενωθέντα Δέσποινα τῆς σκέπης σου, ὁ ἐχθρός βλέπων με, κατεκρήμνισε βυθῷ, πταισμάτων τήν ψυχήν μου, καί καθορῶν με γελᾷ ἀλλά βοήθησόν μοι.
Ἀνανῆψαι ποίησον τήν τάλαιναν, Ἄχραντε Δέσποινα, καί παμβέβηλον ψυχήν, ἐμήν ἐκδυσωπῶ σε, καί ῥῦσαι βάρους αὐτήν, πολλῶν ἁμαρτημάτων.
Ἄνες ἄφες Κύριε καί σύγνωθι, ὅσα σοι ἥμαρτον, καί μή δείξῃς με ἐκεῖ, ἐνώπιον Ἀγγέλων, ὑπόδικον τῷ πυρί, πρεσβείαις τῆς Μητρός σου.
Ἐν ἡμέρα Δέσποινα τῆς Κρίσεως, πρόστηθι φάνηθι, τῶν βασάνων καί πυρός, ἐμέ ἐλευθεροῦσα, ἶνα σωθείς ἀνυμνῶ, τήν ἄμαχον σου χάριν.
ᾨδή ς΄. Ἐβόησα ἐν ὄλῃ καρδία μου.
Ὁ σκοτεινός τοῦ ᾄδου συνέχει με, φόβος Πανάχραντε Ἁγνή, καί ἡ τῶν ἐρίφων μερίς με συνταράττει, ᾖς με λύτρωσαι, Θεοτόκε δυσωπῶ σε.
Νεκρώσασα Παναγίᾳ Δέσποινα, τό τῆς σαρκός μου ἐμπαθές, ζωοποίησον μου, ψυχήν τήν παναθλίαν, καί ὁδήγησον ἐν ὀδῷ τῆς μετανοίας.
Τόν ἄσωτον ἐμέ καί πανάθλιον, πρόσδεξαι Δέσποτα Χριστέ, καί βασάνων ῥῦσαι, λιταῖς τῆς σε Τεκούσης, καί ἀξίωσον με τρυφῆς τοῦ Παραδείσου.
Ἱκέσιον προσφέρω σοι δέησιν, ὁ ἀσυνείδητος ἐγώ, καί τῇ σή προστρέχω, εὐσπλάγχνῳ συμπαθείᾳ, μή με ἀποστρέψῃς, Ἁγνή κατῃσχυμμένον.
Κάθισμα. Πολλά τά πλήθη τῶν.
Τήν μολυνθήσαν μου ψυχήν, τῶν πταισμάτων τῷ πλήθει, τοῖς τῶν δακρύων ὀχετοῖς, Θεοτόκε καθάρισον, καί ποίησον τῶν χαρισμάτων δεκτικῶν, τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, ἐν σοι γάρ τάς ἐλπίδας μου ἀνέθηκα, διό σῶσον με τόν δοῦλον σου.
ᾨδή ζ΄. Ἡμάρτομεν ἠνομήσαμεν.
Ὡς συμπαθής, ὡς φιλόψυχον ὡς φιλεύσπλαχνον Παρθενομῆτορ, ὅλην ὡς καθαράν σε γινώσκων, καταφεύγω σοι ἐγώ ὁ πανάθλιος, ἀλλά μή ἀποστρέψεις με τόν δείλαιον, κατῃσχυμμένον ἐκ σου.
Ἀνάνηψον ὧ ταλαίπωρε καί ἀνάστηθι ψυχή ἀθλία τύψον τό στῆθος πικρῶς στέναξον, καί κατάγαγε δακρύων πηγάς, ἶνα σε ἐλεήσῃ τήν τάλαιναν ἡ εὐσπλάγχνῳ Μήτηρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ.
Προσπίπτω σοι καί προσάγω σοι, ᾧπερ δάκρυα τά ῥήματα μου, ἥμαρτον, ὡς οὐχ ἥμαρτε πόρνη, καί ἠνόμησα, ὡς ἄλλος οὐδείς ἐπί γῆς, ἀλλ’ οἰκτείρησον Δέσποτα καί σῶσον με, τῆς σε Τεκούσης λιταῖς.
Ναός Θεοῦ ὁ γενόμενος, ἐκ Βαπτίσματος τοῦ θείου πάλαι, ὅλος κατεμολύνθην ὁ τάλας, καί κατάκειμαι ἐξαίσιον πτῶμα δεινῶς, ἀλλά σύ με ἀνάστησον Πανάμωμε, ἀπεγνωσμένον ἐλπίς.
ᾨδή η΄. Ὄν στρατιαί Οὐρωνῶν.
Ὁ ποταμός τοῦ πυρός ταράττει με, ὁ γνόφος ὁ ἀφεγγής ὅλον με δονεῖ σκώληξ με καταπλήττει, ὁ τοῦ βρυγμοῦ Παρθένε, εὕροιμι σε τότε, ἀντίληψιν κραταιοτάτην.
Θείας φωναῖς ἀκοῦσαι με ποίησον καί στάσεως ἐκλεκτῶν δεῖξον κοινωνόν, Πάναγνε Θεοτόκε, καί τῆς αἰωνιζούσης, ζωῆς ὅπως ὑμνῶ σε, Ἁγνή ἀκαταπαύστως.
Ὕλη πυρός μή γένομαι Κύριε, μηδέ ἀκούσω φωνῆς σοῦ τῆς ἀπευκτῆς, ἔχων σε λιπαροῦσαν, τήν σήν Ἁγνή Μητέρα, ᾖς ταῖς ἱκεσίαις ἐλέησον με πανοικτίρμων.
Ῥεῖθρα μοι νῦν δακρύων κατάπεμψον, καί στεναγμόν ἐκ ψυχῆς μετά συντριβής, ὅπως τήν φλόγα σβέσω τήν ἀστέκτων ἐκείνην· καί τοῦ Παραδείσου τῆς δόξης ἐπιτύχω.
ᾨδή θ΄. Ἀπόρου συλλήψεως.
Ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ἡ φοβερᾷ ταράττει με, βρυγμός ὀδόντων, τήκτει τήν καρδίαν μου, ἡ στάσις Πανάμωμε, ἐκπλήττει τῶν ἐρίφων· ἀλλά βοήθειαν ἐν δεινοῖς, εὕροιμι σε Θεοτόκε, ὅταν μέλλω κατακρίνεσθαι.
Νῦν φόβος συνέχει με, καί τρόμος συνταράττει με, ὁ τῆς γεέννης· καί τι διαπράξασθαι, οὐκ οἴδα ὁ ἄθλιος καί κατακεκρυμμένος, διό προσέρχωμαί σοι θερμή, κατανύξει ἐκβοῶν σοι, μή παρίδῃς με Πανάχραντε.
Ὀρῷ τό Κριτήριον, καί ἐννοῶ τό Βῆμα σου, Χριστέ μου τότε, ἐν ὧ μέλλω κρίνεσθαι, εὐθύνας τῶν πρακτέων, ὁ κατακεκριμμένος· ἀλλ’ ἔχω πρέσβυν πρός οἰκτιρμούς, τούς πολλούς σου δυσωποῦσαν, τήν Θεόνυμφον Μητέρα σου.
Νοητῶς ἐφάπτομαι, τῶν σῶν ἰχνῶν Πανάμωμε, ἐκδυσωπῶν σε, πρόσδεξαι τόν θρῆνον μου, τόν ὔμιον ἐνώτισαι, καί τῶν πταισμάτων λύσιν, παρά τοῦ πάντων δημιουργοῦ, καί Υἱοῦ σου αἴτησον μοι, ἶνα πόθῳ μεγαλύνω σε.
Στιχήρα Προσόμοια. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Ὁ γάμος ηὐτρέπισται, τοῦ Οὐρανίου Νυμφίου, οἱ κήρυκες κράζουσι, τι ψυχή βραδύνεις σου τήν διόρθωσιν; ῤύπαρα πάντα σου, ἀληθῶς ὑπάρχει, ἀσελγείας τά ἱμάτια, καί πῶς ταλαίπωρε, μέλλεις εἰσελθεῖν δεῦρο προσπεσόν, πρό τέλους ἐκ καρδίᾳ σου, τῇ Ἀειπαρθένῳ κραυγάζουσα· ὐσώπω πρεσβείας, ῥαντίσασα καθάρισον ἁγνή, καί τοῦ νυμφῶνος ἀξίωσον, ὅπως μεγαλύνω σε.
Στῆσον μου Πανάχραντε, τάς τῶν παθῶν διεκχύσεις, καί ῥοάς ἀνάστειλον, τάς τῆς ἁμαρτίας μου καί χειμμάῤῥους μου, τῶν παθῶν ξήρανον· ἱκετεύω γάρ σε, καί προσπίπτω καί κραυγάζω σοι, ἴασαι Δέσποινα, τήν πεπωρωμένην καρδίαν μου, πηγάς μοι κατανύξεως, καί δακρύων ὄμβρους παρέχουσα, ἶνα τάς τε χεῖρας, καί ὅλον μου τό σῶμα ῤυπωθέν, τούτοις ἐκπλύνων τό ἔλεος, Θεοῦ ἐπισπάσωμαι.
Κλαίω καί ὀδύρομαι, ὅταν εἰς αἴσθησιν ἔλθω, τό πῦρ τό αἰώνιον, σκότος τό ἐξώτερον καί τήν Τάρταρον, τόν δεινόν σκώληκα, τόν βρυγμόν αὔθυς τε, τῶν ὀδόντων καί τήν ἄπαυστον, ὀδύνην μέλλουσαν, ἔσεσθαι τοῖς ἄμετρα πταίσασι, καί σε τόν Ὑπεράγαθον, γνώμη πονηρά παροργίσασιν, ὤν εἵς τε καί πρῶτος, ὑπάρχῳ ὁ ταλαίπωρος ἐγώ, ἀλλά λιταῖς τῆς Τεκούσης σε, σῶσον με ὡς εὔσπλαγχνος.
Δέξαι μου τήν δέησιν, Θεοκυῆτορ Παρθένε, καί μή ἀπορρίψῃς με, ἀπό τοῦ προσώπου σου τόν ἀνάξιον, ς οὐδείς ἄλλος γάρ, ἐπί γῆς ἄγνωστα, ἐν ἀνθρώποις ἐπλημμέλησα, διό τήν θείαν σου, χάριν ἐξαιτῶ ὁ πανάθλιος, προφθάσασα οἰκτείρησον, τόν ὀδυνηρῶς συνεχόμμενον· καί μή με εἰς τέλος, ἐάσῃς κινδυνεύειν, πλήν σου γάρ, οὐκ ἔχω ἄλλην βοήθειαν, μετά τόν Σωτῆρα μου.
ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος πλ. β. Ὡς ἐν ἠπείρῳ πεζεύσας.
Φωτός δοχεῖον Παρθένε τοῦ ἐκ φωτός, Προάναρχε λάμψαντος, Φωτοδότου Ἰησοῦ, τῇ ζοφώδει πέμψον μου ψυχή, μετανοίας ἀληθοῦς φαιδρόν ἀμάρυγμα.
Σύ τῆς ἀθλίας ψυχῆς μου ἀναψυχῇ, σύ καί ἀγαλλίαμα τῆς καρδίας μου Ἁγνή, ῥυομένῃ πάντων με δεινῶν, καί φρουρός καί βοηθός καί σωτηρίας μου.
Σῶμα ψυχήν τε καί πνεῦμα λίαν δεινῶς, ὁ δεινός ἐμόλυνα, ὡς ὁ ἄσωτος τό πρίν, ἀσωτίας πράξεσιν αἰσχραῖς, ἀλλά δέξαι με Χριστέ μετανοοῦντα σοι.
Νῦν ἐμαυτόν ἀποκλαίω ὅτε οὐδέν, τῶν δακρύων ὄφελος· τοῦ θανάτου γάρ τομή, ἐπί θύραις ἕστηκεν ἰδοῦ· σύ δε μόνη μοι ἐλπίς, Ἁγνή καί σῶσον με.
ᾨδή γ΄. Οὐκ ἔστιν ἅγιος.
Πηγήν δακρύων τοῖς ἐμοῖς, ὀφθαλμοῖς Θεοτόκε, ὕδωρ τῇ κεφαλῇ μου ὄμβρους τε καί ὀχετούς, παράσχου τούς πειρατάς, τῆς ψυχῆς μου τούτοις ἀποπνίγουσα.
Ἡ φλόξ ἐκείνη τοῦ πυρός, θορυβεῖ τήν ψυχήν μου, καί θροεῖ με τό Βῆμα, τό φρικῶδες τοῦ Κριτοῦ, ἀλλ’ὄμως πράττω κακῶς, ὥσπερ εἴτις αἴνους καί φρενόληπτος.
Οὐκ ἔστιν ἄνθρωπος ἐν γῆ, ὡς ἐγώ πλημμελήσας, καί ψυχήν ἀμαυρώσας· καί τόν μόνον ἀγαθόν, σε παροργίσας Χριστέ, ἀλλ’ὠς μόνος, σῶσον με φιλάνθρωπος.
Δακρύων δός μοι δαψιλῶς, προχοήν Θεοτόκε, καί ἀξίωσον βρέχειν ἐν ἡμέρα καί νυκτί, τήν κλήνη μου καί στρωμνήν, ὅπως τύχω, διά σου ἀφέσεως.
ᾨδή δ΄. Χριστός μου δύναμις.
Στολήν ἐδέδυμαι, τήν θεοΰφαντον, καί λαμπράν ἀφθαρσίας περιβολήν, τῷ θείῳ Βαπτίσματι, τοῖς μολυσμοῖς δε τῶν παθῶν, ἐγυμνώθην τοῦ χαρίσματος.
Ἀνόμοις πράξεσιν, οὐκ ἔστιν ἄνθρωπος, ἐπί γῆς παναθλίως βεβιωκώς, ὄν οὐχ ὑπερβέβηκα, σύ δε Πανάγαθε Ἁγνή, σωτηρίας με ἀξίωσον.
Ῥανάτω δάκρυα, πάντα τά πέρατα, ἐπ’ἐμοί τῷ ἀθλίῳ, βροτῶν ἐγώ, μόνος γάρ ἀπόλλυμαι, ταῖς ἀσωτίαις μολυνθείς, ἀλλ’ὠς οἰδᾷς Σῶτερ σῶσον με.
Ἁγία Δέσποινα, ἡμᾶς ἁγίασον, ἐν ἁγίῳ ναῷ σου τόν σόν Υἱόν, πίστει ἁγιάζοντας, τόν ἁγιάσαντα ἡμᾶς, τῇ γεννήσει τῇ Ἁγίᾳ σου.
ᾨδή ε΄. Τῷ θείῳ φέγγει σου.
Δύομαι φόβῳ καί δειλιῷ, ὅταν τοῦ θανάτου τήν φρικτήν, ὤραν ἐκείνην λογίσωμαι, καί τήν τοῦ Υἱοῦ σου Κόρη θείαν ὑπάντησιν, ψήχονται τήν δικαίαν καί τήν ἀπόφασιν.
Οὐδέν ἐκτός σου τῶν ἀγαθῶν, οὐ λόγος οὐ πρᾶξις, οὐ βουλή, τοῖς κατορθοῦσι προσγίνεται, διό μοι παράσχου τήν συνέργειαν τήν σήν, Θεοῦ πρός εὐαρέστησιν Ὑπεράμωμε.
Λόγῳ τῷ θείῳ σου τιμηθείς, ὤφθην τῶν ἀλόγων ὁ τάλας κατά πολύ ἀλογώτερος· ὄρους γάρ τῆς φύσεως ὑπερβέβηκα, μολύνας τήν ψυχήν μου τοῖς παραπτώμασιν.
Ἀπό καρδίας ὀδυνηράς, καί συντετριμμένης ἐκ ψυχῆς, προσφερομένην σοι δέησιν, δέξαι φιλεύσπλαγχνος Μῆτερ εὐσπλάγχνου Θεοῦ, καί σῶσον δωρεάν με τόν ὄντως εὔσπλαγχνον.
ᾨδή ς΄. Τοῦ βίου τήν θάλασσαν.
Κριτήν δικαιότατον, ἡ γεννήσασα σεμνή, δικαιοτάτως δέομαι, τήν ἐμήν κρίσην κρῖνον ὡς ἀγαθή, ἀνθ’ὤν νῦν βλέπω σε, μετά τέλος ὁρᾶν σε παρασχοῦσα μοι.
Φιλάγαθε Δέσποινα, τόν Φιλάγαθον Θεόν, ὑπερφυῶς κυήσασα· τήν ταπεινήν ψυχήν μου ἐν ἀγαθαῖς, ἀγάθυνον πράξεσι· καί κακίας με ῥῦσαι τοῦ ἀλάστορος.
Κριτήριον μέλλει με, διαδέχεσθαι φρικτόν, καί φοβερᾷ ἐξέτασις, οἴμοι Χριστέ τι πράξω ὁ δυσμενής; Τι ἀπολογήσομαι; ἱκεσίαις Μητρός σου δῶρον σῶσον με.
Νῦν μόνη μοι Πάναγνε, κατελείφθης σύ ἐλπίς, τῆς ὅλης σωτηρίας μου, μή οὖν κενός ἀπέλθω τῆς ἐπί σοι, προσδοκίας Δέσποινα, ἀλλά τύχω, ἐλέους εὐσπλαγχνίας σου.
Κάθισμα Αὐτόμελον.
Ἐλπίς τοῦ Κόσμου Ἀγαθή, Θεοτόκε Παρθένε, τήν σήν καί μόνην φοβεράν, προστασίαν αἰτοῦμεν, σπλαγχνίσθητι εἰς ἀπείστατον λαόν, δυσώπησον τόν ἐλεήμονα Θεόν, ῥυσθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν, ἐκ πάσης ἀπειλῆς, μόνη Εὐλογημένῃ.
ᾨδή ζ΄. Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον.
Οὐ τολμῶ διαπετάσαι μολυνθείσας μου, τάς χεῖρας εἰς τό ὕψος Ἁγνή, ἀτιμίας γάρ, καί αἰσχύνης γέμουσι πολλῆς, ἐξ ἔργων άτίμων, ἀλλ’εἰς γῆν ἐπικαλοῦμαι κεκυφώς τήν σήν βοήθειαν.
Ῥαντιζόμενον με δάκρυσι Πανάμωμε, καί θρήνοις συγκοπτόμενον, οἰκτειρήσασα, τῶν δακρύων ῥῦσαι τῶν πικρῶν, τῶν ἐν τῇ γεέννῃ, καί χαρᾶς, τῆς ἐν Παραδείσῳ καί τρυφῆς ποίησον μέτοχον.
Μή με στήσῃς ἐν ὤρα τῇ τῆς Κρίσεως, σήν τοῖς ἐρίφοις Δέσποτα Χριστέ, τῆς Τεκούσης σε ἱκεσίαις τόν ἐλεεινόν, προβάτοις δε τοῖς ἐκ δεξιῶν, συναρηθμήσας τῆς αὐτῶν χαρᾶς ἀξίωσον.
Ἐλεήμονα Θεόν καί ὑπεράγαθον, τεκοῦσα μόνη Δέσποινα, καί μιμουμένῃ εἰς ἀεί τόν ἔλεον αὐτοῦ, τόν μόνον ἀνάξιον ἐμέ, παντός ἐλέους τοῦ ἐν σοι ἐλέους πλήρωσον.
ᾨδή η΄. Ἐκ φλογός τοῖς.
Ὁρατῶς τῇ εἰκόνι σου παριστάμενος, ἀοράτως δοκῷ σοι ζώσῃ παρίστασθαι, Μῆτερ τῆς ζωῆς μετά δέους δεόμενος, ἐχθρῶν ἀοράτων καί ὁρατῶν με ῥῦσαι.
Συμπαθείας ἡ ἄβυσσος ἡ ἀπέραντος, εὐσπλαγχνίας ἡ θάλασσα ἡ ἀμέτρητος, τῶν ἁμαρτωλῶν ἡ ἑτοίμη βοήθεια, σῶσον με Παρθένε, τόν σόν ἀχρεῖον δοῦλον.
Ὠς ἡ πόρνη προχέω θερμῶς τά δάκρυα, τό ἱλάσθητι κράζω ὡς ὁ τελώνης σοι, ἥμαρτον νοῶ, ὡς Υἱός σου ὁ ἄσωτος, σῶσον με οἰκτίρμων, ἐλέους σου πελάγει.
Πονηρᾷ μου τά ἔργα καί τά νοήματα· τό δε ἔλεος μέγα τῆς εὐσπλαγχνίας σου, Ἄχραντε σεμνή, ὅθεν καθικετεύω σε, ταῖς σαῖς ἱκεσίαις κολάσεως με ῥῦσαι.
ᾨδή θ΄. Θεόν ἀνθρώποις ἰδεῖν ἀδύνατον.
Ἰδοῦ ἐξέβη πικρᾷ ἀπόφασις, ἰδοῦ συκῆ ἡ ἄκαρπος ὡς ἄχρηστος τέμνεται, ἰδοῦ κλῆμα βάλλεται εἰς πῦρ τό ξηρόν, νῦν ὁ ἀχρεῖος δοῦλος εἰς τό ἐξώτερον, σκότος ἀποπέμπεται οἰκτρῶς, Δέσποινα πρόφθασον.
Ψυχή ἀθλία καί ἀδιόρθωτε· τι ἀμελλεῖς; τι τι μάτην τοῖς προσκαίροις προσήλωσαι; Τι ῥᾳθύμως τόν βίον ἀνύεις σου; ἤγγικε τοῦ θανάτου νῦν ἡ ἀπόφασις, κλαῦσον πρός τήν Πάναγνον θερμῶς τοῦ οἰκτηρῆσαι σε.
Λαβῶν τόν πλοῦτον ἐκ σοῦ τῆς χάριτος, τῆς σῆς Χριστέ ἀσώτως μέν αὐτόν διεσκόρπισα, κολληθείς δε πολίταις ἐπτώχουσα, φαύλαις φιληδονίαις, λόγοις καί πράξεσιν, ἀλλά ταῖς λιταῖς τῆς σῆς Μητρός οἰκτίρμων σῶσον με.
Ἰδοῦ Παρθένε Θεοχαρίτωτε, οἱ εὐτελεῖς ἀχρεῖοι καί ἀνάξιοι δοῦλοι σου, μακαρίζομεν καί μεγαλύνομεν, σε τήν εὐλογημένην ὑπό τῆς Κτίσεως, ὡς τῶν Ἀρχαγγέλων καί βροτῶν Κόρη δεσπόζουσαν.
Στιχηρά Προσόμοια. Τριήμερος ἀνέστης Χριστέ.
Χαῖρε Βασιλευόντων Ἀγνή, τό ἀνίκητος τό ἀνίκητον· χαῖρε κλέος τῶν πιστῶς σου τήν σεπτήν, Εἰκόνα προσκυνούντων· χαῖρε δαιμόνων πτῶσις, καί τῶν ἀνθρώπων ἐπανόρθωσις.
Χαῖρε τῆς Ἐκκλησίας σεμνῇ, τό θεῖον ἐγκαλλώπισμα· χαῖρε μόνη προστασίᾳ τῶν πιστῶν, ἀγλάϊσμα Ἀγγέλων, Ὑπερευλογημένῃ, καί τῶν βροτῶν τό καταφύγιον.
Δοξάζομεν Πατέρα Υἱόν καί Πνεῦμα ὁμοούσιον, ἀνυμνοῦντες τήν γεννήσασαν Χριστόν, ἀσπόρως ὑπέρ φύσιν, καί μείνασαν Παρθένον, ξενοπρεπῶς μετά τήν κύησιν.
Κινδύνοις συνεχόμενον, καί θλίψεσι τόν δοῦλον σου Θεοτόκε μή παρίδῃς ἀγαθή, ἀλλ’οἴκτειρον καί σῶσον, ἐλπίς ἀπηλπισμένων, καί τῶν δεινῶν με ἐλευθέρωσον.
ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος πλ. β΄. Ὡς ἐν ἠπείρῳ πεζεύσας.
Δέξαι τήν δέησιν ταύτην ἐκ ῥυπαρῶν, χειλέων καί στόματος, ἀναξίου τολμηρῶς, εὐφημεῖν ὁρμήσαντος, καί φῶς, μετανοίας Ἀγαθή θεῖον μοι δώρησαι.
Ὄμβρους δακρύων μοι δίδου σαῖς προσευχαῖς, Θεομήτωρ Ἄχραντε, ὅπως κλαύσομαι θερμῶς, ἅπερ ἐπλημμέλησα ἐν γῇ, καί ῥυσθῶ ἀναμενούσης κολάσεως.
Στέναξον κλαῦσον ψυχή μου καί σε αὐτήν, ἀπ’ἐντεῦθον πένθησον, ἐκβοῶσα τῷ Χριστῷ, σῆς Μητρός Οἰκτίρμων ταῖς λιταῖς, τήν ὑπεύθυνον φρικτῆς ῥῦσαι γεέννης με.
Μή μου τόν θρῆνον ἀπώσῃ ἡ τήν πηγήν, τοῦ ἐλέους τέξασα· ἀλλ’εὐσπλαχνως Ἀγαθή, σῷ ἰλέω ὄμματι ψυχῆς, Θεοτόκε τῆς ἐμῆς, πάθη θεράπευσον.
ᾨδή γ΄. Οὐκ ἔστιν ἅγιος ὡς σύ.
Στενάζω ὀδυνηρῶς, καί πικρῶς ὀλολύζω, καί θρηνῶ σκυθρωπάζων, καί παθῶν περιπαθῶς, οὐκ ἔχω γάρ σε ὁρᾶν, Θεοτόκε, τήν ἐμήν παράκλησιν.
Κυρίως Κύριον σαρκί, καί Θεόν παναληθῶς, συλλαβοῦσα Παρθένε, Θεοτόκος ἀληθής, Κυριότοκος Ἁγνή, ἀναδειχθῇς, καί μακαριοῦμεν σε.
Οὐκ ἔχω πράξεις ἀγαθάς, οὐ κατάνυξιν ὅλως, οὐδέ δάκρυα Λόγε, ἀλλ’ἐσκοτισθήν τόν νοῦν· ἀλλά λιταῖς σῆς Μητρός, μή με κρίνῃς τόν αὐτοκατάκριτον.
Ἁγία Δέσποινα ἐμέ, τόν ὑπεύθυνον πάσης, ἐξελοῦ καταδίκης, παρρησίαν πρός Θεόν, ὡς ἔχουσα μητρικήν, καί νυμφῶνι τούτου με κατάταξον.
ᾨδή δ΄. Χριστός μου δύναμις.
Ῥοήν μοι δώρησαι, δακρύων Δέσποινα, ὅπως πλύνω τόν ῥύπον τόν τῆς ψυχῆς, καί εὕρω ὁ ἄθλιος, ὅπερ ἀπώλεσα κάλλος, συμβουλίᾳ τῇ τοῦ ὄφεως.
Ἐμέ τόν ἄσωτον, ἐμέ τόν δείλαιον, τόν πολλά σοι ἀφρόνως καί ἀναιδῶς, πταίσαντα Πανάμωμε, κατοικτειρήσασα σῶσον, καί γεέννης ἐλευθέρωσον.
Θεέ μου εὔσπλαγχνε, Χριστέ φιλάνθρωπε, θελητά τοῦ ἐλέους, νῦν ἐπ’ἐμοί ῥᾶνον σου τό ἕλειος, ἐκδυσωπεῖ σε ἡ ἐλπίς, καί προστάτις μου καί Μήτηρ σου.
Σταγόνας πρόσδεξαι, τάς τῶν δακρύων μου, καί μικρᾶς μοι σταγόνα σῶν οἰκτιρμῶν, Δέσποινα ἐπιστάξον, ὅπως ἐκεῖ μή δεηθῶ, ἕ πυρί σταγόνος ὕδατος.
ᾨδή ε΄. Τῷ θείῳ φέγγει σου.
Πενθοῦντας πένθος θεοφιλές, καί τούς ἐν τῷ πνεύματι πτωχούς, Θεός ὁ μόνος μακάριος, μακαρίζει· ὅθεν ψυχή μου πένθησον, ὡς ἄν παρακληθήσῃ ἐκεῖ αἰώνια.
Ἁγνή καί σώμματι καί ψυχή, Πάναγνε φανεῖσα, τήν ἐμήν ψυχήν λαγνεύουσαν κάθαρον, ποίησον ἀγνεύειν καί καθοδήγησον, τελεῖν με τοῦ Κυρίου τό θεῖον θέλημα.
Στήλη τις ἄψυχος καί νεκρά, τῆς Χριστιανῶν ἀναστροφῆς, μόνῳ τῷ ἔξωθεν πλάσματι, πέφυκα ὁ τάλας ἐνσεμνόμενος· σύ οὖν μεταβάλων με, Σῶτερ μου ζώωσον.
Σέ μόνην ἔχω καταφυγήν, καί πρός τόν Θεόν καταλλαγήν, ὁ ἐν πολλοῖς πλημμελήμασιν, ἅπαν τό τοῦ βίου ἀνύσας στάδιον· διό με Θεοτόκε σύ κατοικτείρησον.
ᾨδή ς΄. Τοῦ βίου τήν θάλασσαν.
Κατεύθυνον Δέσποινα, τόν πικρόν μου στεναγμόν, καί τῶν χειρῶν τήν ἔπαρσιν, ὥσπερ θυσίαν εὔοσμον, καί τήν σήν, ἀξίωσον μόρφωσιν, καθαρῷ συνειδότι ἐνοπτρίζεσθαι.
Ἀδάμας καί σίδηρος, καί ἡ φύσις τῶν πετρῶν, κἄν ἡ σκληρά καί ἄστεκτος, ὅμως κοινῶς ὑπείκοντες σταλαγμοῖς, ῥανίσι κοιλαίνονται, ἡ σκληρά δε ψυχή μου οὐ μαλάσσεται.
Ῥοήν τῶν δακρύων μου, τήν μικράν καί πενιχράν, προσδεξάμενος Δέσποτα, ὡς ἐκλεκτόν εὐῶδες καί καθαρόν, μύρον καί θυμίαμα, τῆς δυσώδους με ῥῦσαι παθῶν σχέσεως.
Ὑπέκυψα πάθεσι μακρυνθείς ἀπό Θεοῦ ἀσώτως ὁ πανάθλιος, ὄν δυσώπησον σῶσαι με Ἀγαθή, πρός σε γάρ κατέφυγα, καί στολαῖς με ταῖς πρώτην καταλάμπρυνον.
ᾨδή ζ΄. Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον.
Ἀνομίας ἐργαστήριον γεγένημαι, καί πάσης ἐργασίας αἰσχρᾶς καταγώγιον, καί δοχεῖον φαύλων ἐννοιῶν· ἀλλ’ὠ Πολυύμνητε Ἁγνή, δοχεῖον ἅγιον Θεοῦ σύ με ἁγίασον.
Ὀδυρόμενος καί θρήνοις συγκοπτόμενος, καί δάκρυσι ῥαινόμενος, ἱκετεύω σε Παναγίᾳ ὅταν πυρί, καί δόξῃ φρικώδει τοῦ Πατρός, ἔλθῃ ὁ σός Υἱός ἐν γῆ μή ἐπιλαθοῦ μου.
Ἐμαυτόν ἀποκηρύττω ὁ κατάκριτος· οὐ χρῄζω κατηγόρων Χριστέ, τήν αἰσχύνην περιφέρω ἔλεγχον πικρόν, καί ῥάκει ἐνδέδυμαι δεινῶς, τά τῆς κακίας προφανῶς ὁ ἀδιόρθωτος.
Ἡ τό φῶς τό ἐκ φωτός ἀποκυήσασα, νεφέλη Πανυπέρφωτε, φωταγόγησον· σκοτισθεῖσαν πάθεσι πολλοῖς, ψυχήν, καί ταῖς σαῖς μαρμαρυγαῖς, καί τοῦ ἐκλάμψαντος ἐκ σοῦ φωτός με φαίδρυνον.
ᾨδή η΄. Ἐκ φλογός τοῖς ὁσίοις.
Νομοθέτην τεκοῦσα Κόρη φιλάγαθον, διά σπλάγχνα ἐλέους νομοθετήσαντα, τῶν ἀνομιῶν τοῖς ἀνόμοις τήν ἄφεσιν, τόν παρανομοῦντα ἀεί ἐλέησον με.
Ἀλοχεύτως τόν Λόγον ἡ σωματώσασα, ὑπέρ λόγον Παρθένε καί ὑπέρ ἔνοιαν, λόγον ἀγαθόν ἐν ἡμέρα δός Κρίσεως, ὑπέρ ὤν ἐσφάλην ἐν ἔργω καί ἐν λόγῳ.
Τῆς συκῆς τῆς ἀκάρπου εἰκόνα φέρουσα, παναθλίᾳ ψυχή μου ἄκαρπος ἔμεινας, σπεῦσον οὖν καρπόν ἐνεγκεῖν ἐπιγνώσεως, ὅπως μή κοπεῖσα, εἰς πῦρ ἀποπεμφθείσῃ.
Φοβερόν σου τό Βῆμα Λόγε Προάναρχε, φοβερᾷ ἡ ὀργή σου καί ἀνυπόστατος, τοῖς ἁμαρτωλοῖς καί αἰσχρῶς βιοτεύσασιν, ὤν τῆς μοίρας τότε, ῥῦσαι με Πανοικτίρμων.
Νοητόν τῆς γεέννης πῦρ ἀπεκδέχεται, αἰσθητήν τῆς σαρκός μου φλόγα καί πύρωσιν, ὕλης τῷ πυρί, τῷ ἀύλω τό ἔνυλον, ὤν πέρ ἀμφοτέρων Παρθένε λύτρωσαι με.
ᾨδή θ΄. Θεόν ἀνθρώποις ἰδεῖν ἀδύνατον.
Παράστησόν με ἁγνόν Ὑπέραγνε, τῷ ἐξ ἁγνῶν λαγόνων σου ἀγνώς ἀνατείλαντι, ἁγνισθέντα καί σῶμα νοῦν καί ψυχήν, δάκρυσι μετανοίας καί χρηματίσαντα, Πνεύματος Υἱοῦ τε καί Πατρός ναόν ἀμόλυντον.
Νυμφών τοῦ Λόγου Κόρη ὁλόφωτε, χρυσοφαής λυχνίᾳ πυρίμορφε θάλαμε, λογικέ ἀχειρόπλοκε ζῶσα σκηνή, ἔμψυχε Θεοῦ θρόνε, πύρινον ὄχημα, πάγχρυσε παστάς περικαλλής, Δέσποινα σῶσον με.
Φρικτή κολάσει εἰμί ὑπεύθυνος, ζῶν ἀμελῶς καί βίον ἀνύων παμβέβηλον· ἀλλ’ὀ αἴρων τοῦ Κόσμου τά πταίσματα, δέξαι μου τήν ταχίστην ἐξομολόγησιν, καί ταῖς ἱκεσίαις σῆς Μητρός πυρός με λύτρωσαι.
Ἰδοῦ προσπίπτω σοι Παναμώμητε, πίστει θερμή τήν ἄκραν τῆς ψυχῆς μου ἀπόγνωσιν, εἰς τό μέγα καί ἄπειρον πέλαγος, τῆς σῆς ἀγαθοσύνης καί τῆς χρηστότητος, ῥίψας καί βοῷ σοι ἐν κλαυθμῷ σῶσον με Δέσποινα.
Στιχηρά Προσόμοια. Ἡ ἀπεγνωσμένη.
Τις ἐμέ μή κλαύσῃ τόν παραβάντα, ἐντολήν Δεσπότου δι’ἀκρασίαν; Τόν ἄδην οἰκήσαντα ἀντί τοῦ Παραδείσου· βρῶσις γλυκεῖα μοι φανεῖσα εἰς χολήν μετετράπη, ξένος τῆς δόξης σου Οἰκτίρμων, καί Ἀγγέλων ἐδείχθην· ἀλλά δέξαι με μετανοῦντα, ταῖς ἱκεσίαις τῆς Τεκούσης σε Κύριε, διά τό μέγα σου ἔλεος.
Ἄνοιξον μοι θύραν τῆς μετανοίας, δός μοι Παναγίᾳ πηγήν δακρύων· παράσχου κατάνυξιν καί σώφρονα καρδίαν· σε γάρ βεβαίαν προστασίαν, ἐπιγράφομαι μόνην, πᾶσαν ἐπί σε τήν προσδοκίαν καί ἐλπίδα μου φέρω, μή ἀπώσῃ με κατῃσχυμμένον, ἀλλά προσδέχου καί διάσωσον Δέσποινα, διά τό μέγα σου ἔλεος.
Ῥῦσαι με γεέννης ἀποκειμένης, ἐξελοῦ πυρός με τοῦ αἰωνίου, Κριτά δικαιότατε τόν κατακεκρυμμένον, δεῖξον ἐκ ζάλης ἐναντίας, ἀνάλωτον με Λόγε, τρέμω ὁ τάλας ἐννοῶν μου, τό τῶν πταισμάτων πλῆθος, καί προσπίπτω σοι μετά δακρύων, καί συντριβῇς τῆς καρδίας μου, τό σόν αἰτούμενος ἔλεος.
Τόν κατεγνωσμένον ταῖς ἁμαρτίαις, καί ἐσπιλωμένον ταῖς ἀνομίαις, τόν καταφρονήσαντα Θεοῦ τῶν προσταγμάτων, ἰδέ καί μή με ἀπορρίψῃς, ἀπό τοῦ σοῦ προσώπου· σύ γάρ ὑπάρχεις Θεοτόκε, ἐλπίς μου καί προστάτις· διό πρόσχες μου ταῖς ἱκεσίαις, καί ἀπό πάσης με κηλῖδος καθάρισον, διά τό μέγα σου ἔλεος.
ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΥΜΝΗΤΟΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος πλ. β΄. Ὡς ἐν ἠπείρῳ πεζεύσας ὁ Ἰσραήλ.
Σε Παναγίᾳ Παρθένε πρός τόν ἐκ σοῦ, σαρκωθέντα Κύριον, μεσιτείαν εὐμενῆ, καί πρεσβείαν ἄμαχον κινῶ, τήν ἐλπίδα τῶν πιστῶν, τήν ἀκαταίσχυντον.
Τόν ἀναλλοίωτον Λόγον δίχα τροπῆς, ὑπέρ λόγον τέξασα, πεπονθότα με δενήν, ἐκ παθῶν ἀλλοίωσιν Ἁγνή, σύ ἀλλοίωσον καί σῶσον με ὡς εὔσπλαγχνος.
Ὁ δικαιώσας τελώνην καί τόν λῃστήν, καί τήν πόρνην Κύριε, προσελθοῦσαν ἐν κλαυθμῷ, ὥσπερ μύρον πρόσδεξαι κάμου, τῶν δακρύων τήν ῥοήν ὡς πολυέλεος.
Ὑπό πολλῆς εὐσπλαχνίας καί τῆς ἐν σοί, ἀπείρου χρηστότητος, καμπτομένῃ φυσικώς, εὐμενές μοι βλέψον Ἀγαθή, καί παθῶν με τῆς πικρᾶς δουλείας λύτρωσαι.
ᾨδή γ΄. Οὐκ ἔστιν Ἅγιος ὡς σύ.
Μιάνας σῶμα καί ψυχήν, καί ῥυπώσας τό πνεῦμα, ἡδοναῖς ἀκαθέρτοις, τήν ἀμίαντον σηνήν, τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ, δυσωπῶ σε, κάθαρόν με Δέσποινα.
Στενάζω μέν ὀδυνηρῶς, καί πικρῶς ὀλολάζω, καί δακρύω πολλάκις, ὅμως μέν τοι τοῖς αὐτοῖς, προσεπιμένω κακοῖς, Θεοτόκε, δωρεάν με οἴκτειρον.
Μυρίοις πάθεσιν ἑκών, ὑπουργήσας ἐκ βρέφους, καί τήν σάρκα μολύνας, ἠχρείωσα τήν ψυχήν, ἀλλ’ἴλεώς μοι γενοῦ, ἱκεσίαις Σῶτερ τῆς Τεκούσης σε.
Λιμήν γενοῦ μοι καί φρουρός, ταῖς δειναῖς τρικυμίαις, τῶν παθῶν ἀνενδότως, χειμαζομένῳ ἀεί, ἐν τῇ θαλάσσῃ οἰκτρῶς, τῇ τοῦ βίου, μόνη Ἀειπάρθενε.
ᾨδή δ΄. Χριστός μου δύναμις.
Τήν μόνην Ἄχραντον, τήν μόνην ἄσπιλον, ἱκετεύω σε Κόρη τῶν ἡδονῶν, σπιλωθέντα πάθεσι, καί μολυνθέντα τήν ψυχήν, σαῖς πρεσβείαις ἀποκάθαρον.
Μαρίᾳ Πάναγνε, παθῶν τήν σύγχυσιν, τῆς ἐμῆς διανοίας, καί πειρασμῶν, ζάλην διασκέδασον, τῆς ἀπαθείας τήν πηγήν, ἀνεκφράστως ἡ κυήσασα.
Ψυχή μου στέναξον, ψυχή μου δάκρυσον, ταπεινῇ μου καρδίᾳ τῷ ἀγαθῷ ἀνενδότως βόησον, ἱλάσθητι μοι ὁ Θεός, καί εἰς πῦρ μή κατακρίνεις με.
Πλουσίους δώρησαι, τούς οἰκτιρμούς μοι, τῶν ἐν πίστει καί πόθῳ τῷ σῷ ναῷ, Ἄχραντε προστρέχοντι, καί παντοίων πειρασμῶν, καί τῶν θλίψεων με λύτρωσαι.
ᾨδή ε΄. Τῷ θείῳ φέγγει σου.
Ψυχήν μου ἴασαι Ἀγαθή, τήν πριπεσοῦσαν τοῖς λῃσταῖς, τῆς συμπαθείας μοι ἔλαιον, στάζουσα καί οἶνον τῆς εὐσπλαγχνίας τῆς σῆς, γνωρίσματα ἀφθόνως παρεχομένῃ μοι.
Ῥανίδα μίαν ἐκ τῶν πηγῶν, τῶν ἀδαπανήτων Παρθένε, τοῦ σοῦ ἐλέους ἐπιστάξον, τῇ πεπωρωμένῃ ψυχή μου δέομαι, καί δάκρυα πηγάζειν, αὐτήν με ἀξίωσον.
Οἴμοι ψυχή μου τι ἀμελεῖς; ἔχουσα καιρόν ἐπιστροφῆς· τι οὖν καθεύδεις ταλαίπωρε; ἔγειρε καί κλαῦσον πικρῶς βοῶσα Θεῶ· ἱλάσθητι μοι Σῶτερ τῇ εὐσπλαγχνίᾳ σου.
Ἡ νύξ ἀσέλινος ἡ δε ναῦς, μέσον τοῦ πελάγους τῶν παθῶν· ἡ καταιγίς ἀγριαίνουσα, νοῦς ὁ κυβερνήτης καμών ἡτόνησε, πρίν ἡ βυθός καλύψῃ, Δέσποινα σῶσον με.
ᾨδή ς΄. Τοῦ βίου τήν θάλασσαν.
Μή κῦμα με καλύψῃ με, μή ποντίση καταιγίς, μή ἀφανίσῃ πέλαγος· μή καταδύσῃ θάλασσα καί βυθός, πικρᾶς ἀπογνώσεως, ἁλμυράς ἀπωλείας Κόρη Πάναγνε.
Ἰλύος με λύτρωσαι, βορβόρου καί πηλοῦ, τῶν σαρκικῶν ὀρέξεων, καί ἡδονῶν Παρθένε τῶν ἐμπαθῶν, μακράν ἐξορίζουσα, τούς αἰσχρούς λογισμούς τῆς διανοίας μου.
Ψυχήν κατεῤῥύπωσα, παραλόγοις ἡδοναῖς σπιλούμενος ὁ ἄθλιος· καί μολύνας τό σῶμα ἔργοις αἰσχροῖς, ἀλλ’ὠς πολυεύσπλαγχνε, μή παρίδῃς με ὅλον κινδυνεύοντα.
Ὁ πᾶσιν ἀχώρητος, ὁ ἀόρατος Θεός , ὁ ἀναφής ὁ ἄναρχος, ἀρχήν ἐκ σοῦ ὑπέστη, καί ὁρατός, ἡμῖν Κόρη γέγονε, σε κοσμήσας ἀπείροις ἀξιώμασιν.
ᾨδή ζ΄. Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον.
Ἱλαστήριον κεκτήμεθα σε πάντοτε, πρός Κύριον ἐν πᾶσι δεινοῖς, διό αἴτησαι, τοῦ ῥυσθῆναι τῶν ἐκεῖ, κολάσεων Ἄχραντε φρικτῶν, τούς Θεοτόκον ἀληθῆ ὁμολογοῦντας σε.
Ἱκετεύουσα μή παύσῃ τόν φιλάνθρωπον, Θεόν ἡμῶν Πανάμωμε· ὅπως λάβομεν παντελῆ συγχώρησιν ἀεί, καί τύχωμεν τῶν ἐν Οὐρανοῖς, ἡτοιμασμένων ἀγαθῶν, δι’εὐσπλαχνίαν αὐτοῦ.
Ἡ εὐκταίᾳ σου φωνή ἡ τούς Δικαίους σου, καλοῦσα καταλάβοι με, τῇ ἀποφάσει μή ὐποβληθεῖν τῶν ἁμαρτωλῶν· καί γάρ εἰ καί ἥμαρτον εἰς σε, ἀλλ’οὐκ ἀπέστην ἀπό σοῦ εὔσπλαγχνε Κύριε.
Μή ἀφέλῃς ἀπ’ἐμοῦ Θεογεννήτρια, τήν σκέπην καί ἀντίληψιν σοῦ, ἀλλά γένοιο ἐν γῆ ζῶντι μοι χειραγωγός, ἐκλείποντι δε μοι βοηθός μεθιστάμενο ποδηγός καί κρινομένῳ φρουρός.
ᾨδή η΄. Ἐκ φλογός τοῖς.
Ἡ πηγή τοῦ ἐλέους ἡ ἀδαπάνητος, τῆς χρηστότητος κρήνη ἡ ἀνεξάντλητος, τό τῶν οἰκτιρμῶν ἀδιόριστον πέλαγος, σῶσον με Παρθένε Ἀγίᾳ Θεοτόκε.
Ὁ κρατήρ ὁ προχέων οἶνον σωτήριον, ὁ λουτήρ ὁ ἐκπλύνων ῥύπον ἐγκάρδιον, ὁ τῆς Θεϊκῆς χορηγός ἀγαθότητος, σῶσον με Παρθένε, τόν πόθῳ σε ὑμνοῦντα.
Της συκῆς τῆς ἀκάρπου εἰκόνα φέρουσα, παναθλίᾳ ψυχή μου, ἄκαρπος ἔμεινας, σπεῦσον οὖν καρπόν ἐνεγκεῖν ἐπιγνώσεως, ὅπως μή κοπεῖσα, εἰς πῦρ ἀποπεμφθήσῃ.
Τά ἀβαρέα φορτία τῶν ἐγκλημάτων μου, ἐπαυχένιος φέρων κράζω τό ἥμαρτον, καί ἀναίσθητων ἐπιμένω τοῖς χείροσιν, ἰδέ μου τήν θλῖψιν Χριστέ καί λύτρωσαι με.
Ναός Ἅγιος οὖσα καί καθαρώτατος, τοῦ Ἁγίου Ἁγία Δέσποινα Πνεύματος, κάθαρον καμοῦ τόν ναόν ἁγιάζουσα, τόν βεβηλωθέντα, ἐννοίας ἐναγέσιν.
ᾨδή θ΄. Θεόν ἀνθρώποις ἰδεῖν ἀδύνατον.
Ἡ γῆ πρός γῆν με, ὁ χοῦς εἰς βόρβορον, συγκατάσασα ὁ ῥοῦς τῶν ἡδονῶν παρασύρει με, ὁ τοῦ βίου σκοτεινός χειμάζει με πλοῦς, ὁ νοῦς ἰλιγγιάσας ἤδη βυθίζεται, κλῖνον μοι Παρθένε τό σόν οὕς, τάχυνον σῶσον με.
Νοῖ καί πνεύματι, καί καρδία σε, καί τῇ ψυχή καί στόματι, καί γλώσσῃ καί χείλεσι, λογισμῷ καί ἐννοίας κινήμασι, Λόγου Θεοῦ Μητέρα ἄνανδρον ἄφθορον, καθομολογῶ σε Μαριάμ καί μεγαλύνω σε.
Χειρίσου πλάσας με τόν Παράδεισον, ὥς τι τερπνόν ἐπέταξας με Λόγε ἀνάκτορον, ἀλλ’ἐκείθεν ἀθλίως ἐκπέπτωκα, παραβάς σου τόν λόγον, νῦν δέ τόν λόγον μου, δέξαι καί πρός τοῦτον με Σωτήρ πάλιν εἰσάγαγε.
Αἰνοῦμεν πάντες καί εὐλογοῦμεν σε, οἱ βασιλεῖς ἀρχόμενοι Κριταί καί οἱ Ἄρχοντες, νεανίσκοι παρθένοι πρεσβύτεροι, μετά τῶν νεωτέρων, γῆ καί Οὐράνια, Ἄγγελοι καί ἄνθρωποι κοινῶς Μαρίᾳ Δέσποινα.
Στιχηρά Προσόμοια. Ἡ ἀπεγνωσμένη.
Οἱ ἀπεγνωσμένοι τῇ ἁμαρτία, καί συμπεφυρμένοι τῇ διανοίᾳ, προσπίπτομεν Δέσποινα, τῇ σή φιλανθρωπία, πρόσχες τόν θρῆνον τῆς καρδίας, καί κλαυθμόν τῶν ὀμμάτων, δέξαι τάς κλίσεις τῶν γονάτων, καί χειρῶν τάς ἐκτάσεις, ἐλέησον σή εὐσπλαγχνίᾳ ὡς ἐλεήμονα τέξασα Θεόν, Θεοκυῆτορ Πανάμωμε.
Ὕμνους τῶν χειλέων μου μή βδελύξῃ, στεναγμός καρδίας μή ἀθετήσῃς, μηδέ ἀπορρίψῃς με ἀπό τοῦ σοῦ προσὠπου· ποῦ γάρ πορεύσομαι ἐκτός σου, σωτηρίαν εὑρέσθαι; Τις δε πυρός τοῦ αἰωνίου ἀφαρπάσῃ με πλήν σου; Εἰς τό πέλαγος τῶν οἰκτιρμῶν σου, προσεφευγότα μή ἀπορρίψῃς με Δέσποινα, Θεοκυῆτορ ἀμόλυντε.
Θρήνησον ψυχή μου πρό τῆς ἐξόδου, προσπεσόν τῷ Κτίστῃ ἐν μετανοίᾳ, δάκρυα προσάγουσα, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας, κρᾶξον Χριστῷ ἐν κατανύξει, σπλαγνίθητι οἰκτίρμων, δέξαι με πολλά ἡμαρτηκότα, μή με ἀποβδελύξη, μή παρόψη με δικαιοκρῖτα, μηδέ εἰς πῦρ με ἀποπέμψῃς μακρόθυμε, διά τό μέγα σου ἔλεος.
Τις φιλανθρωπίας σου τά πελάγη, καί τῆς εὐσπλαγχνίας σου τάς ἀβύσσους, καί τῆς ἀγαθότητος οἰκτιρμούς τούς ἀπείρους, δεῖξον Πανάχραντε Παρθένε, ἐπ’ἐμοί τῷ ἀθλίῳ· στῆσον ὁρμήν τῆς ἁμαρτίας, σωφροσύνην διδοῦσα, καί συντήρησον κεκαθαρμένον, σύν τῇ ψυχή καί τῷ σώματι, Θεοκυῆτορ Πανάμωμε.
ΑΡΧΗ ΗΧΟΣ ΒΑΡΥΣ
ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος βαρύς. Νεύσει σου πρός γεώδη.
Ἄβυσσον εὐσπλαγχνίας, καί χορηγόν συμπαθείας καί πέλαγος ἄπειρον, φιλανθρωπίας τέξασα, Κόρη Φιλάγαθε ψῦξον, τῶν ἀνομιῶν μου πελάγη τά ἄπλετα.
Ῥήμασιν εὐφημεῖν σε, καί ἐγκωμίοις γεραίρειν, ὁ νοῦς ὁ ἡμέτερος, ἀδυνατεῖ Πανύμνητε, ὅθεν ἀντί τῶν ῥημάτων, πίστιν σοι προσφέρων, αἰτῶ τήν συγχώρεσιν.
Ἔχων τήν εὐσπλαγχνίαν, ὡς οὐσιῶδες καί πρῶτον, καί κύριον γνώρισμα, καί φυσικόν ἰδίωμα, μόνε Θεέ τῶν πατέρων, Κύριε ἐλέους ἐλέησον σῶσον με.
Δεῦρο ψυχή ἀθλίᾳ, τῇ Θεοτόκῳ πρό τέλους, θερμῶς προσκυνήσωμεν, καί ἐκτενῶς προσπέσωμεν, ὅπως ταύτης μεσιτείαις, τύχωμεν ἐλέους ἐν ὤρᾳ τῆς Κρίσεως.
ᾨδή γ΄. Ὁ κατ’ἀρχάς τούς Οὐρανούς.
ὡς ὁ λῃστής ἀπό ψυχῆς, τό Μνήσθητι μου σοι κράζω, ὡς ἡ πόρνη κλαίω καί θρηνῶ, ὡς ὁ Μανασσῆς βοῷ τό ἥμαρτον, ὡς ὁ τελώνης συνεχῶς ἀπό καρδίας. Στενάζω, Κύριε Θεέ μου σύ με οἴκτειρον.
Δόξα τῆς Οἰκουμένῃ, δεδοξασμένῃ Παρθένε, Θεόν ὑπερένδοξον ἐνδόξως ἡ γεννήσασα, δόξης ἀξίωσον θείας, τούς ὡς Θεοτόκον σε δοξάζοντας.
Μετά πυρίνων λειτουργῶν, καί φλογερῶν δορυφόρων, ὁπηνίκα ἥξεις Ἰησοῦ, Κριτής Βασιλεύς Θεός αἰώνιος, τοῦ κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς, καί ἀποδοῦναι ἑκάστῳ, ἄξια τῶν ἔργων αὐτοῦ, σῶσον με.
Μεμολυσμένος ἡδοναῖς, σε τήν ἀμόλυντον Κόρην, ἱκετεύω ῥῦσαι με παντός, σαρκός μολυσμοῦ καί καθαρτήριον, πένθος μοι δός διηνεκές, καί τῆς φλογός τῆς γεέννης, δάκρυον σβεστήριον παράσχου μοι.
ᾨδή δ΄. Ὁ Πατρικούς κόλπους.
Ἐν τῇ φρικτῇ καί δικαστικῇ, σου παρουσίᾳ Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, τῶν Ἀγγέλων παρεστώτων σοι, καί πάσης τῆς Κτίσεως, δυσωπῶ σε μή καταισχύνης με.
Ἐν πειρασμοῖς σε καταφυγήν, ἐν τοῖς κινδύνοις ταχινήν βοήθειαν, ἐν παντοίαις περιστάσεσιν, ἑτοίμην ἀντίληψιν, καί ὀξεῖαν Δέσποινα κέκτημαι.
Σατανικοῖς βρόχοις ἡδονῶν, συμποδισθείς, πτῶμα δεινόν κατέπεσα, σύ τούς ἐπανισταμένους μοι, πάντας Χριστέ σύντριψον, διά τήν Μητέρα σου δέομαι.
Πολυανθής πέφηνας λειμών· κῆπος εὐώδης εὐθαλής παράδεισος, ἡδυπνόοις καταπνέουσα, ὀδμαῖς τῶν χαρίτων σου, τό δυσῶδες Κόσμου Πανύμνητε.
ᾨδή ε΄. Κύριε ὁ Θεός μου.
Ἔργοις σε παροργίσας, καί ἐν λόγοις Λόγε παρεπικράνας, προσπίπτω καί κράζω σοι, λόγῳ σου ἐξ ἔργων με τῶν ἀτίμων ῥῦσαι πρός ἔργα, τά τῆς μετανοίας ἰθυνάς με.
Ὄμβρησόν μοι ῥανίδα, συμπαθείας Θεοκυῆτορ, καί τάς ἁμαρτίας μου τάς πολλάς ἐξάλειψον, τῶν πληγῶν οὐλάς τε καί τύπους, ἰατρόν τεκοῦσα ἀφάνισον.
Στένω καί σκυθρωπάζω, τάς πολυστενάκτους μου ἁμαρτίας ἀναλογιζόμενος, διό προσπίπτω σοι μόνε ἀναμάρτητε Σωτήρ, τόν πολυαμάρτητον σῶσον με.
Δέσποινα Θεοτόκε, τήν ἐμήν ἐλπίδα καί προσδοκίαν, τήν τῆς σωτηρίας μου εἰς σε ἀνατέθηκα, σύ γενοῦ μοι σκέπη ἐνταῦθα, καί ἐν τῷ αἰῶνι τῷ μέλλοντι.
ᾨδή ς΄. Ναυτιῶντα σάλῳ.
Ὁ τελώνην σώσας, μόνον στεναγμόν ἐκ καρδίας Χριστέ σοι προσάξαντα, καί τήν πόρνην δακρυρροοῦσαν καθάρας ὁ εὔσπλαγχνος τάς μικράς ῥανίδας τῶν δακρύων, ἐμῶν δεξάμενος κάμε κάθαρον.
Ὡς καλῶν αἰτία, ὡς τῶν ἀγαθῶν χορηγία, ὡς Λόγον παναίτιον ὑπέρ λόγον, τῇ ἀλοχεύτῳ λοχείᾳ γεννήσασα, Ἄχραντε καλῶν με ἀϊδίων, καί ἐπουρανίων ἀγαθῶν ἀξίωσον.
Νοερῶς ὀρῶσε, ἐπί φοβεροῦ καί ἀστέκτου, καθήμενον Κύριε, θρόνου δόξης καί παρεστῶτα, κυκλόθεν τά τάγματα, πάντων τῶν Ἁγίων καί Ἀγγέλων, δέδοικα, καί τρέμω ἐννοῶν τά ἔργα μου.
Ἀκαμάτου θείας, φύσεως δοχεῖον δειχθεῖσα, πολλά με κάμνοντα ταῖς ἁμαρτίαις, τῶν τῷ φορτίῳ αὑτῶν κεκμηκότα με κούφισον ἀνάπαυσον, καί ῥῦσαι πυρός ἀκαμάτου τῆς γεέννης Δέσποινα.
Κάθισμα. Ὁ δι’ἐμέ ἀνασχόμενος.
Τίς διηγήσεται Ἄχραντε, τήν τῶν πταισμάτων μου ἄβυσσον, πέλαγος οὖν εὐσπλαγχνίας ὑπάρχουσα· ἱλάσθητι μοι καί σῶσον με.
ᾨδή ζ΄. Κάμινον παῖδες.
Ἄχρηστον δένδρον, κατάξηρον κλῆμα, καί καταργοῦσα τόν τόπον συκῆ, φύλλοις κομῶσα, καρπόν δε οὐκ ἔχουσα ἐγώ εἶμι Κύριε· ἀλλά τῷ ἐλέι σου εὔκαρπον δεῖξον με.
Ὅτε μοι θλῖψις ἐγγύς ἠ μεγάλη, ὁ βοηθῶν δε οὐ πάρεστι, χρεία μοι δε λυτρουμένῳ καί σῴζοντος, ἐν τῷ τῆς ἐξόδου μου, Θεοτόκε καιρῶ φθάσασα σῶσον με.
Μέγας ὁ πόνος, μεγάλῃ ἡ βίᾳ, καί ὁ ἀγῶν ὄντως μέγιστος, ὅτε ψυχή διαζεύγνιται σώματος, τότε με φιλάνθρωπε, τήν τῇ Μητρί σου, δότε μοι βοήθειαν.
Ἄνω τό ὄμμα πρός σε τῆς καρδίας, Θεοκυῆτορ ἀνέτεινα, μή με παρίδῃς, ἀλλά μοι συγχώρησιν, τῶν χρεῶν πρυτάνευσον, Σε γάρ μόνην μεσῖτιν ἐπιγράφομαι.
ᾨδή η΄. Ἄφλεκτος πυρί.
Νεύματι τῷ σῶ, τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου ὡς κεκτημένος, τήν ἐξουσίαν ζώντων καί τῶν νεκρῶν, ἡνίκα μέλλεις Κριτῆς ἐπί τήν γῆν, ἐξ Οὐρανοῦ φρικτῶς κατέρχεσθαι τότε οἰκτίρμων, λιταῖς τῆς Παναχράντου Μητρός σου λήθην τῶν κακῶν μου ποίησον ἑκούσιον.
Σέ τό καθαρόν, καί λαμπρόν καί φωτοφόρον, τοῦ Ἰησοῦ παλάτιον, καί λογικόν τοῦ Λόγου σκήνωμα, τήν ἔμψυχον Κιβωτόν τήν Πλατυτέρα Οὐρανῶν, καί ἀνωτέρᾳ τῆς γῆς, πάντιμε Κόρη Ὑπέραγνε Μαρίᾳ, ἱκετεύω σῶσον τήν ταπεινήν ψυχήν μου.
Χεῖρας τῆς ψυχῆς, καί τούς πόδας δεδεμένος σειραῖς τῶν ἐγκλημάτων μου, καί τοῖς σχοινίοις τῶν πολλῶν μου κακῶν, ἐκδέχομαι τήν φωνήν τήν ἀποπέμπουσα εἰς τό πῦρ τούς οὕτως ἔχοντας, Σῶτερ αὐτός με οἰκτείρας, εἰπέ τοῖς σοῖς Ἀγγέλοις, λύσατε αὐτόν, καί ἐάσατε ὑπάγειν.
Νεός Οὐρανός ἀνεδείχθεις Θεοτόκε, καί λογικός Παράδεισος, ἔμψυχον τέμενος, σεπτόν ἱερόν, παλάτιον καθαρόν τοῦ Βασιλέως Ἰησοῦ, ναός περίδοξος, τοῦτον γαστρί σου, χωρήσασα ἀστενοχωρήτως, εὐρυχωροτέρα τῶν Οὐρανῶν Παρθένε.
ᾨδή θ΄. Μή τῆς φθορᾶς.
Ὡς τόν λῃστήν διά μίαν φωνήν εὐγνώμονα, τοῦ Παραδείσου ἠξίωσας Ὑπεράγαθε, ὡς ἐδικαίωσας στενάξαντα τελώνην, ὡς ᾤκτειρας τήν πόρνην δακρύσασαν, ὡσαύτως δωρεάν κάμε οἴκτειρον.
Σέ Παναγίᾳ Παρθένε, φρούριον ἄσυλον, τῆς εὐαλώτου ψυχῆς μου, καί τεῖχος ἄρρηκτον, καί καταφύγιον ἐν πάσῃ τῇ ζωή μου, πλουτήσας μετά πόνου, καρδίας δέομαι σου, παραστῆναι καί ἐκδημοῦντι μοι.
Ἶνα παθῶν ἀπολύσῃς Χριστέ τόν ἄνθρωπον, διά πολλήν εὐσπλαγχνίαν ἄνθρωπος γέγονας, καί προσωμίλησας πάθεσι παθοκτόνοις, διό μου φιλανθρώπως φιλάνθρωπε τά πάθη, σοῖς ἀχράντοις ἴασαι πάθεσι.
Ὡς ἀληθῶς μεγαλεῖα πολλά ἐποίησεν ὁ Δυνατός σοι Παρθένε Θεογεννήτρια, ὡς προεφήτευσας, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, ἰδοῦ γάρ γενεαί σε, πᾶσαι φυλαί καί γλῶσσαι, μακαρίζουσι Παμμακάριστε.
Στιχηρά Προσόμοια. Σήμερον γρηγορεῖ ὁ Ἰούδας.
Ἄρον σου ὧ ψυχή μου τό ὄμμα, καί θεοῦ ἐνατένισον, τῇ οἰκονομίᾳ καί τῇ εὐσπλαγχνίᾳ, πῶς Οὐρανούς κλίνας ἐπί τῆς γῆς κατῆλθεν, ἶνα ἀνυψώσῃ σε ἐκ τῆς ταλαιπωρίας σου τῶν παθῶν, καί στήσεται ἐν πέτρα τῆς Πίστεως, βαβαί φρικτοῦ θαύματος, δόξα τῇ κενώσει Φιλάνθρωπε.
Ὕμνον σοι καταχρέως Παρθένε, προσκομίζοντες κράζομεν, σύ τῆς πρός ἀνθρώπους Θεοῦ ἐνδημίας, γέγονας αἰτία, διά σου δε πάλιν δίδοται ἡμῖν, τοῦ Παραδείσου ἡ ἀπόλαυσις, μετοχή δε κρείττονος ζωῆς καί οὐρανίοις, Βασιλείᾳ Δέσποινα προσθήκη τῷ ὄντι ἡ ἀσύγκριτος
Ἔχοντες ἐπί σοι τάς ἐλπίδας, Παντοδύναμε Κύριε, σε ἐκδυσωποῦμεν παντοίων κινδύνων παθῶν τε τῆς ζάλης, ἡμᾶς ἐκλητροῦσθαι, ὅπως τήν ζωήν ἡμῶν, εἰρηνικῶς διάγωμεν, καί ἐν καθαρότητι βιώσαντες ἐξῶμεν, ἐν ἡμέρα Κρίσεως, εὐμενῇ σε Δέσποτα καί ἵλεων.
Ὕψιστον Θεόν Λόγον τεκοῦσα Θεοτόκε Πανάχραντε, τῶν τῆς γῆς παθῶν με ὕψωσον ἐν τάχει, καί πρός ἀπαθείας, ὅρμισον λιμένα, δέξαι τάς δεήσεις μου, καί λόγων μοι κατάνυξιν, ὑπέρ πάντα χάρισαι, τοῦ Κόσμου τά τίμια, γνώσεως τε ῥήματα, ἶνα δι’αυτων σωθείς δοξάζω σε.
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος Βαρύς. Νεύσει σου πρός γεώδη.
Ἔχουσα τῆς σοφίας, τόν χορηγόν πειθαρχοῦντα, ταῖς σαῖς παρακλήσεσιν, ὐοπρεπώς ἐπιστάξον, θείαν ὑψόθεν ῥανίδα, γνώσεως κάμοι Θεοτόκε ὑμνοῦντι σε.
Νέκρωσον τῆς σαρκός μου τάς ἐνηδόνους ὀρέξεις, καί κοίμισον Πάναγνε τάς ἐμπαθεῖς κινήσεις μου, καί τήν άπονεκρωθεῖσαν ζώωσον ψυχήν μου, ζωήν ὡς κυήσασα.
Νύξ ἡ τῆς ἁμαρτίας, περιλαβοῦσα τόν νοῦν μου, ζοφώδη καί μέλαινα καί σκοτεινόν εἰργάσατο· Λόγε τῆς δικαιοσύνης, Ἥλιε φωτί μετανοίας με φώτισον.
Δύναμις τοῦ Ὑψίστου, σοι ἐπεσκίασε Κόρη, καί Πνεῦμα ἐπῆλθε σοι, ἐπισκήνωσαν ἅγιον, ὅθεν ἀφράστως τόν ἔνα, τέτοκας σαρκί τῆς Τριάδος Πανύμνητε.
ᾨδή γ΄. Ὁ στερεώσας κατ’ἀρχάς.
Σέ τήν καλήν ἐν γυναιξί, σέ τήν ὡραίαν Παρθένον, καί νεᾶνιν τήν ὁλολαμπῆ, τήν περικαλλῆ Κόρην καί ἄμωμον, ἐκδυσωπῶ τῶν ἀρετῶν ταῖς ἀρεταῖς με κάλιναι, καί καθωραίσαι καί λάμπρυναι με.
Συναπτική καινοπρεπῶς, τῶν φυσικῶς διεστώτων, καί ἀμίκτων μίξις οὐσιῶν, Θεοῦ καί ἀνθρώπου, Θεόν ἄνθρωπον, τοῦτο κακεῖνο φυσικῶς ὄντα καί τέλειον ἄμφω, ὤφθης ὡς γεννήσασα Πανύμνητε.
Ἁμαρτωλούς ὁ ἐλεῶν, καί ἀγαπῶν τούς δικαίους, ὁ χρησίμως καί πολυτελῶς τά πάντα ποιῶν καί ἐργαζόμενος, ὁ τήν μετάνοιαν ἡμῶν, πραγματευμένος πάντων, δωρήσαι κάμοι Χριστέ μετάνοιαν.
Ἐν ἁμαρτίαις τήν ζωήν, καί ἀσωτείας τελέσας, καταδίκης πάσης καί ποινῆς, ὑπόδικος γέγονα Πανάχραντε, καί τιμωρίας χαλεπῆς· ἀλλά τῇ σή μεσιτείᾳ ῥῦσαι κατακρίσεως ἐν κρίσει με.
ᾨδή δ΄. Ὁ Πατρικούς κόλπους.
Ἁμαρτωλῶν πάντων ἡ ἐλπίς, ἀπηλπισμένων ἡ θερμή ἀντίληψις, λυπουμένων παραμύθιον, τήν ὀδυνωμένην μου τοῖς δεινοῖς ψυχήν παραμύθησαι.
Ταπεινωθείς ὓψει πενιχρᾶς, κενοδοξίας εὐτελοῦς οἰήσεως, ἐπί σέ τήν ὑψώσασαν, τήν φύσιν Πανάχραντε, τήν ταπεινωθεῖσαν προσέφυγον.
Τό φοβερόν Βῆμα σου Χριστέ, καί τήν φρικτήν κατανοῶν ἀπόφασιν, καταπλήττομαι τῷ δέει πηγνύμενος, οὐκ ἔχω γάρ, τι ἀπολογήσομαι εὔλογον.
Μόνη ἐν σοί νόμοι φυσικοί καινοτομοῦνται παραδόξως Δέσποινα, μόνη τίκτεις βρέφος ἄσπορον, καί θηλάζεις γάλακτι, ἡ Παρθένος Μήτηρ καί ἄφθορος.
ᾨδή ε΄. Κύριε ὁ Θεός μου.
Ὤρα τῆς συντελείας, καί καιρῷ τοῦ θέρους τοῦ τελευταίου, εἰς πῦρ μή ἐμβάλῃς με ὥσπερ τι ζιζάνιον, χερσί θεριστῶν τῶν Ἀγγέλων, Χριστέ τῆς Μητρός σου δεήσεσι.
Δάκρυα μοι παράσχου, ὡς τήν πόρνη Δέσποινα ὁ Υἱός σου, ὄμβροις κατανύξεως, πηγάζειν ἀξιοῦσα με, ὡς ἐκ προχοῆς ἀενάου ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν μου καταρρέοντας.
Λάμπρυνον τήν στολήν μου, μεμελανωμένην τε καί ῥυπῶσαν, καί ἄρδευσον Κύριε ἐλαίῳ ἐλέους σου, τήν ἀπεσβεσμένην λαμπάδα, τήν ἐμῆς ψυχῆς ὡς ἀνέλαιον.
Ἥλιον ἡ τεκοῦσα, τῆς δικαιοσύνης κούφῃ νεφέλη, τά νέφη διάλυσον, τά τῆς ῥᾳθυμίας μου, καί πρός μετανοίας αἰθρίαν, διά προθυμίας με ἔθυνον.
ᾨδή ς΄. Ναυτιῶντα σάλῳ.
Ῥᾳθυμίας ὕπνῳ, καί τῆς ἀμελείας τῷ κάρῳ, κρατούμενος Δέσποινα οὐκ ἰσχύω, τά τῆς καρδίας διάραι μου ὄμματα, καί ἐνατενίσαι τῷ Ἡλίῳ, τῷ ἐκ σοῦ ἀνίσχοντι· διό με φώτισον.
Νοητῶν λῃστῶν τε, καί ὁδοστατῶν ἀλαστόρων, πικρῶν, φορολόγων κοσμοκρατόρων, λογοθετῶν ἀερίων δυνάμεων ῥῦσαι Θεοτόκε τήν ψυχήν μου, ὅτε πρός συνάντησιν αὑτῆς ἐξέλθωσι.
Προσελθοῦσαν πόρνην, ἐν συντετρημένῃ καρδίᾳ, καί ζέουσι δάκρυσιν οὐκ ἀπώσω· ἀλλ’ὠς Θεός ἐλεήμων ἠλέησας, ἐμέ δε τόν ἄπορον δακρύων, οἴκτειρον καί σῶσον δωρεάν Φιλάνθρωπε.
Ἐμβολαῖς πνευμάτων, καί ταῖς προσβολαῖς τῶν κυμάτων, τοῦ βίου χειμάζει με καί στροβεῖ με, ἀλλεπαλλήλων ἀνέμων ἀντίπνοια, ῥῦσαι κυβερνήτου Θεοῦ Μῆτερ, ἐκ θανατηφόρου τήν ψυχήν μου κλύδωνος.
Κάθισμα. Ὁ δι’ ἐμέ ἀνασχόμενος.
Ὑπέρ τοῦ κόσμου ἱκέτευε τόν σόν Υἱόν Μητροπάρθενε, ὅπως ἡμᾶς λυτρώσηται, δεινῶν πειρασμῶν ὡς Φιλάνθρωπος.
ᾨδή ζ΄. Κάμινον παῖδες.
Ἔντρομος ὅλος, καί ἔμφοβος λίαν, κατά διάνοιαν γίνομαι, ἀνατυπῶν ἐμαυτῶν τό Κριτήριον, τό ἀπαραλόγιστον, σοῦ Χριστέ μου καί Βῆμα τό ἀδέκαστον.
Ῥεῖθρα δακρύων, παράσχου Παρθένε, καί ποταμούς ἀναβλύζοντας, δι’ ὤν ἀποκλύσωμαι, τῶν παθῶν τόν βόρβορον, καί ἰλύν τῆς ψυχῆς ἀποκαθάρω μου.
Θρόνῳ πυρίνῳ, φλογίζοντι κύκλῳ, πῶς ἀτενίσαι διυνήσομαι; Πῶς ἀδεῶς ἐν αὐτῶν τόν καθήμενον, ἰδεῖν ἀναιδεύσομαι, τό παντέφορον ὄμμα καί ἀλάθητον.
Νύκτα καθάπερ παρῆλθον τόν βίον, ἔργα νυκτός ἐργαζόμενος, ὁ σκοτεινός τήν ψυχήν, ἀλλά φώτισον, φωτί με πρεσβείας σου, ἡ τεκοῦσα τό Θεῖον φῶς Πανύμνητε.
ᾨδή η΄. Ἄφλεκτος πυρί.
Τί οὐκ ἐνθυμῇ τῆς ἐξόδου σου τήν ὤραν; τί οὐ δακρύεις πάντοτε; τί οὐκ ἀδύρη καί στενάζει ἀεί; Δακρύων καί στεναγμῶν, καί θρήνων ἄξια πολλῶν, καί κλαυθμῶν πράττουσα, ἔργα ψυχή μου, ὑπόδικα γεέννης, οἷς συγκατακαύσῃ, ἄν μή μετανοήσῃς.
Ὅταν κατά νοῦν, τήν ἡμέραν καί τήν ὤραν, τήν φοβεράν λογίσωμαι, τῆς ἀδεκάστου δίκης Δέσποινα, τόν πύρινον ποταμόν καί τῶν ὀδόντων τόν βρυγμόν, σκότος καί Τάρταρον, σμῆνος σκωλήκων, καί πᾶσαν ἑτέραν τιμωρίαν, τρόμου πεπλησμένος, τῇ σή προστρέχω σκέπη.
Μίαν τῶν τριῶν ὑποστάσεων τῆς μόνης, καί ἀμεροῦς Θεότητος, ἀδιαιρέτου τε Τριάδος ἁπλῆς, ἐγέννησας τόν Χριστόν, ἐκ σου παχύτητι σαρκός, συντεθύμενον Ἁγνή, ἥπερ ἡνώθη, καθ’ἔνωσιν ἀρρήτου οὐχ ᾖττον, μείνας ἁπλούς φύσει, καθ’ὀ Θεός ὁ πρώην.
Σέ τό καθαρόν ἐνδιαίτημα τοῦ Λόγου, τό λογικόν παλάτιον, τοῦ Βασιλέων Βασιλέως Χριστοῦ, τόν ἔμψυχον Οὐρανόν, τήν θεοδόχον κιβωτόν καί θεοφόρον σκηνήν, ἅπας ὁ κόσμος Παρθένε, μετά τῶν ἐγκωμίων, καί ὑπερκοσμίων, ὑμνοῦσι παγκοσμίως.
ᾨδή θ΄. Μή τῆς φορᾶς διά πεῖραν.
Ἡ γεγονυῖα Θεότητος Κόρη σκήνωμα, τόν γεγονότα λῃστῶν ψυχοφθόρων σπήλαιον, καί ἐργαστήριον ἀπᾴσῃς ἀνομίας, λουτῆρι με δακρύων, ἐκπλύνασα τοῦ θείου, καταγώγιον δεῖξον Πνεύματος.
Ἰατρικῆς ἐπιστήμης, ἔντεχνος μέθοδος, πολυειδῶν καταδέσμων ἰσχύς δραστήριος, ἐπ’ἐμέ, ἤργησαν, οὐκ ἔστι γάρμοι τόπος, μάλαγμα ἐπιθύναι, καί οἶνον ἐπιχέαι, ὁλοσώματον πληγήν ἔχοντι.
Νεφελοδρόμον πτηνόν με, ἀεροπόροντε, ὡς ἀετόν ὑψιπέτην αἰθεροβάμονα, προσυπαντῆσαι σοι, φαιδρᾶς μετά λαμπάδος, ἀξίωσον ἡνίκα, νυμφίος ὁ ὡραῖος, Χριστέ ἐλεύσῃ μεσονύκτιος.
Σέ τήν Σίων τήν ἁγίαν, τήν ἐξελέξατο, εἰς ἑαυτοῦ κατοικίαν τε ἡρετίσατο, ὁ συναίδιον ἔχων τό βασιλεύειν, Θεός Υἱός καί Λόγος, Θεοῦ Πατρός ἀνάρχου, ἱκετεύω Δέσποινα σῶσον με.
Στιχηρά Προσόμοια. Σήμερον γρηγορεῖ.
Βλέψον σου τά παράνομα ἔργα, ὧ ψυχή μου θαύμασον, πῶς σε γῆ βαστάζει, πῶς οὐ κεραυνοῦσαι, πῶς ἄγριοι θῆρες, οὐκ ἐσθίουσι σε· πῶς δε καί ὁ Ἥλιος, ὁ ἄδυτος ἐκλάμπων σοι, ἀεί οὐκ ἐπαύσατο, ἀνάστα μετανόησον, βόησον πρός Κύριον· ἥμαρτον ἐλέησον με.
Μέριμνας τῆς μελλούσης Παρθένε, ἐξετάσεως δώρησαι, τῇ πεπωρωμένῃ, εἰς τέλος ψυχή μου, καί βεβαθυσμένῃ, μερίμναις τοῦ βίου, σύ με τό φρικτόν Βῆμα τοῦ μέλλοντος, αἰῶνος φαντάζεσθαι, Πανάχραντε ποίησον, ὅπως ἐν χαρᾷ ὑπαντήσω τῷ Κριτή καί Δεσπότῃ μου.
Γέγονα τῶν δαιμόνων μέν γέλως, τῶν ἀνθρώπων δε ὄνειδος, τῶν Δικαίων θρῆνος, τῶν Ἀγγέλων πένθος, μολυσμός ἀέρος, καί γῆς καί ὑδάτων, σῶμα γάρ ἐμίανα, ψυχήν καί νοῦν ἐσπίλωσα, παραλόγοις πράξεσι, Θεῷ ἐχθρός πέφυκα, οἴμοι Κύριε ἥμαρτον σοι, ἥμαρτον συγχώρησον.
Πλήρωσον τήν καρδίαν μου Κόρη κατανύξεως δέομαι· δός καί τῇ ψυχή μου σωτήριον πένθος, τόν θυμόν μου τρέψον, κατά τῶν δαιμόνων· πᾶσαν μου τήν ἔφεσιν, μετάθες ἐπί Κύριον, προσευχαῖς σχολάζειν με, ἐνίσχυσον πάντοτε, ὅπως διά σοῦ ζωῆς τύχω, καί τῆς θείας λαμπρότητος.
ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος Βαρύς. Τῷ ἐκτεινάξαντι Θεῷ.
Τό τῆς ζωῆς μου προορῶν, ἐφεστηκός τέλος Δέσποινα βοῷ, σύ μοι δίδου ἱλασμόν τῶν πταισμάτων Θεονύμφευτε.
Ἐπί τό πέλαγος τῆς σῆς, ἀγαθωσύνης προσέδραμον βοῶν· Θεοτόκε ἀγαθή, ῥῦσαι με πάσης κολάσεως.
Μετ’εὐφροσύνης τήν ᾠδήν, τοῦ Γαβριήλ ἀναμέλπω σοι Ἁγνή, χαῖρε πάντων ἡ ἐλπίς, Ἄχραντε χαῖρε Θεόνυμφε.
Δέσποινα πρόσδεξαι ἡμᾶς, τούς καταφεύγοντας πίστει ἐπί σε, καί παράσχου πειρασμῶν, καί συμφορῶν ἀπολύτρωσιν.
ᾨδή γ΄. Ἐστερεώθη τῇ πίστει.
Ἡ τόν Οὐράνιον ἄρτον,τεκούσα Θεοτόκε, τόν διατρέφοντα πάντων, πιστῶν τάς καρδίας, κόρεσον λιμώττουσαν, ψυχήν μου τήν ταλαίπωρον.
Νενεκρωμένος Παρθένε, ψυχῆς τάς ἐνεργείας νῦν ἀνενέργητος μένω· νεκρός ὥσπερ ἄπνους, ζώωσον με τέξασα ζωήν τήν ἐνυπόστατον.
Μεμολυσμένην καρδίαν, καί νοῦν ἐσπιλωμένον, σύ ὡς ἀμόλυντος νύμφη, καί ἄσπιλος Κόρη, κάθαρόν μου Δέσποινα, ὡς Μήτηρ τοῦ Παντάνακτος.
Ῥεῤῥυπωμένον χιτῶνα, καί μεμελανωμένον, φορῶν τοῦ θείου νυμφῶνος, ῤιφήσεσθαι μέλλω· λάμπρυνόν μου Δέσποινα, τό ἔνδυμα καί σῶσον με.
Κατανοῶν ὁ Προφήτης.
Ἰλιγγιῶ τῶν κακῶν μου κατανοῶν τό ἀχανές, πέλαγος καί φρικῶδες· καί τρέμω μή κῦμα καλύψῃ με ἀπωλείας· κυβερνῆτις γενοῦ μοι Θεοτόκε καί σῶσον με.
Ἁμαρτιῶν ἀμετρήτων ἐπισυρόμενος, πληθύν ἄμετρον καί βαρέα φορτία, κακῶν περικείμενος, Θεοτόκε δυσωπῶ σε, ἐκ τούτων ἐλαφρῦναι καί σῶσαι με.
Πῶς τῷ φρικώδει σου Θρόνῳ, παρασταθήσομαι Χριστέ; Ποίαν ἀπολογίαν ποιήσω, ἐφ’ οἷς ἐπλημμέλησα ἑκουσίως; Διά τῆς Θεοτόκου δωρεάν με ἐλέησον.
Ἀναισθησίας ἐξ ἄκρας, καί ἐκ πωρώσεως πολλῆς, ἔννοιαν οὐκ ἰσχύω, λαβεῖν τῆς ἡμέρας τῆς Κρίσεως, καί πενθῆσαι ἐμαυτόν πρό τοῦ τέλους, Θεοτόκε βοήθει μοι.
ᾨδή ε΄. Τό διά τόν φόβον σου ληφθέν.
Ῥίμη τῶν παθῶν κατασυρείς Δέσποινα, εἰς βυθόν ἁμαρτιῶν καί εἰς πυθμένα κακῶν, κάτωθεν ἐκτείνω, πρός τόν Οὐρανόν τάς χεῖρας κράζων ἐν κλαυθμῷ, καί ἐν στεναγμοῖς καί θρήνοις καί δάκρυσι, ῥῦσαι ἐκ βαθέων ὑδάτων Ἁγνή τόν δοῦλον σου.
Θανάτῳ τόν θάνατον ἐλῶν Δέσποινα, ὁ Υἱός σου καί Θεός, ἀθανασίας πηγήν, ἔδειξε σε Κόσμῳ, τεθανατωμένον οὖν μου ζώωσον τόν νοῦν, καί τοῦ ψυχικοῦ θανάτου με λύτρωσαι, σύ γάρ τήν τῶν ζώντων αἰτίαν ζωήν ἐγέννησας.
Ἐπί τοῦ φρικώδους σου Χριστέ Βήματος, χιλιάδων ἀληθῶς, καί μυριάδων πολλῶν σοι παριστάμενον μή καταισχύνης με, ὅπως διά τῆς Θεοτόκου σωθείς δοξάζω σε.
Ἔμφοβος καί ἔντρομος ἁγνή γίνομαι, ὁπηνίκα κατά νοῦν τῆς παρουσίας Χριστοῦ, λάβω τήν ἡμέραν, καθ’ἤν Οὐρανόθεν ἥξει κρῖναι τούς βροτούς, κατακεκριμένος ὤν καί πρό Κρίσεως, ὅθεν εἰς τήν σήν καταφεύγω θερμήν ἀντίληψιν.
ᾨδή ς΄. Ὁ Ἰωνάς ἐκ κοιλίας ᾄδου.
Ψυχοβλαβῶν ἡδονῶν με ῥῦσαι Παρθένε, ὀρέξεων ἐκ παθῶν λύτρωσαι με, ὀρέγεσθαι ἀπλήστως, τῶν μενόντων ἀγαθῶν ἐνισχύουσα.
Χαροποιόν χάρισαι μοι πένθος Παρθένε, κατάνυξιν παρακλήσεως θύραν, χαρᾶς Μητέρα λύπην, εὐφροσύνης χορηγόν θλῖψιν σύμμετρον.
Ὁ Ἰωνᾶν θαλασσίου σώσας ἐκ κήτους, διάσωσον τήν ἀθλίαν ψυχήν μου, ἐκ κήτους ψυχοφθόρου, ταῖς πρεσβείαις τῆς Ἀγνώς Κυησάσης σε.
Ὑπομονήν τοῦ Λαζάρου Δέσποινα δός μοι, τόν ἔμπυρον στεναγμόν τοῦ τελώνου, δάκρυα τῆς πόρνης, τήν θερμήν τοῦ Μανασσῆ ἐξαγόρευσιν.
Κάθισμα. Ὁ δι’ ἐμέ ἀνασχόμενος.
Ῥῦσαι πυρός αἰωνίζοντος, τούς προσκυνοῦντας τόν τόκου σου, σε γάρ Χριστός ἀνέδειξε, προστάτιν ἡμῶν τῶν ὑμνούντων σε.
ᾨδή ζ΄. Οἱ ἐν καμίνῳ πυρός.
Ὁ ἐν γεέννῃ πυρός βεβλημένος πλούσιος ἄφρων, καί νῦν δακτύλου δροσίζοντος, ἀπορῶν καί σταγόνος ὑδατορρύτου, ψυχή σωφρονισάτω σε, ὡς μή πάθης τά ὅμοια.
Νεκρῶν καί ζώντων τόν Κριτήν, ἡ γεννήσασα Θεοτόκε, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως, ἀκατάκριτον με δεῖξον καί στῆσον, ἐκ δεξιῶν τοῦ κρίνοντος, ἶνα θείας ἀκούσω φωνῆς.
Τῆς σῆς ἀμέτρου ἀνοχῆς, καί ἀπείρου μακροθυμίας, τοῦ πλούτου τε τῆς χριστότητος, ὁ ἀσύνετος Λόγε καταφρονήσας, ταῖς ἱκεσίαις κράζω σοι, τῆς Τεκούσης σε σῶσον με.
Νόμοις Μητρῴοις πρός Θεόν, παρρησίαν ἄπειρον ὄντως Θεογενήτρια, ἔχουσα τούς ἐν σοι πεποιθότας, σῷζε κινδύνων καί ἐν ἡμέρα Κρίσεως πάσης ῥῦσαι κολάσεως.
ᾨδή η΄. Τόν μόνον ἄναρχον.
Ῥητόρων μέν ἀδολεσχία σιγησάτω, ἀποστόλων δε θείων ἡ σάλπιγξ βοησάτω, σέ διαπρυσίοις φωναῖς Παρθένε εὐφημοῦσα, καί Θεοτόκον ὄντως καταγγελοῦσα.
Νυμφῶνος με τοῦ μυστικοῦ καί Οὐρανίου, καταξίωσον Κόρη, νυμφών Θεοῦ τοῦ ζῶντος, τοῦ νυμφίου Χριστοῦ θεάσωμαι τό κάλλος, ὅπως ἀεί ἀπαύστως μεγαλύνω σε.
Ὀδύνης με τῆς ἐν τῷ ᾄδῃ ῥῦσαι Σῶτερ, διά τήν σε τεκοῦσαν, καί σκότους ἐξωτέρου, καί πικροῦ Ταρτάρου, καί πάσης ἄλλης τιμωρίας, ἶνα τυν τοῖς Ἀσωμάτοις δοξάζω σε.
Νεκρώσεως τούς δερματίνους με χιτῶνας, οὕς ἐνέδυσε φθόνος, ἀπόδυσον Παρθένε, καί ἀθανασίας φαιδρόν, περίβαλλε χιτῶνα, ἴν’αεί μετά πόθου μεγαλύνω σε.
Στιχηρά Προσόμοια. Οὐκέτι κωλυόμεθα.
Χαῖρε χαρά τοῦ Κόσμου Θεοκυῆτορ, χαῖρε Δέσποινα Ὑπερένδοξε Θεοτόκε, χαῖρε Πανύμνητε.
Ὑπό τήν θείαν σου σκέπην νῦν προστρέχω, μή παρίδῃς με Θεοτόκε, τόν σόν οἰκέτην, ἀλλά βοήθει μοι.
Τριάς Ἁγία Πάτερ Υἱέ καί Πνεῦμα, τούς εἰς σέ πιστεύοντας, τῆς σῆς Βασιλείας ἀξίωσον.
Χαῖρε Πατρός ἀνάρχου νύμφη Παρθένε· χαῖρε Πάνσεμνε, συνανάρχου Μήτηρ Υἱοῦ Πανύμνητε.
ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος Βαρύς. Νεύσει σου πρός γεώδει.
Τίμιον τοῦ Δεσπότου, Θεοχαρίτωτε σκῆνος, ἐδείχθης τιμήσασα τῶν φύσιν τοῦ Προπάτορος, ὅθεν Ἁγνή δυσωπῶ σε, πάσης τῶν παθῶν ἀτιμίας με λύτρωσαι.
Ὕλης ὐπεραρθῦναι, βιωτικῆς καί γεώδους τόν νοῦν μου τόν ἄχρηστον καί ῥυπαρόν ἀξίωσον, βίον βιοῦντες Παρθένε, αὐλών ἀγγέλων ἐνίσχυσον.
Ἔμφυτον κεκτημένος, τό ἐλεεῖν καί τό σῴζειν, ἐλέησον Κύριε καί σῶσον με τόν ἄσωτον, ὅπως ἅπασι κυρήξω, τό φῶς ἐμέ σου ἀνυπέρβλητον ἔλεος.
Πύλην ἐσφραγισμένην, καί κεκλεισμένον σε κῆπον, ὄρος τε κατάσκιον, ἀσύλητον Παράδεισον, ξύλον ζωῆς ἀϊδίου, φέρουσαν Χριστόν, Θεοτόκε γινώσκομεν.
ᾨδή γ΄. Ὁ κατ’ἀρχάς τούς Οὐρανούς.
Δίδου τοῖς δούλοις σου Ἁγνή, τάς σωτηρίους αἰτήσεις, ἐν τῷ θείῳ τοῦτο σου ναῶ, ἐν ὧ τήν πηγήν θαυμάτων ἔδειξας, ἀναπηγάζουσαν ἀεί ἐπιφοιτήσει σου θείᾳ, καί τῆς αἰωνίου ῥῦσαι Κρίσεως.
Ἐλέους ἄβυσσον Χριστόν, ὑπέρ αἰτίαν καί λόγον, τόν δοτῆρα πάντων τῶν καλῶν, τεκοῦσα Ἀγνή, τόν θεῖον οἶκον σου, τοῦτον δεικνύεις ἀληθῶς, ἐπισκιάσει σου θείᾳ, τῶν παντοδαπῶν παθῶν καθάρσιον.
Ὁλοσχερῶς μετανοεῖν, καί ἐκ καρδίας στενάζειν, ὀλοψύχως πάντοτε θρηνεῖν, καί ἐνδιαθέτως μεταμέλεσθαι, ἀξίωσον με ὁ Θεός, ἐφ’οἴς ἀγνοίᾳ καί γνώσει, ἥμαρτον λυπήσας σε τόν εὔσπλαγχνον.
Ἡ Κιβωτός ἡ νοητή, ἡ τό ἀκήρατον Μάννα τετοκυῖα Κόσμῳ ἀληθῶς, ἐν μέσῳ ἡμῶν Παρθένε πάρεσο, ἔμπλησον ἄρτου μυστικῶς, ἡμᾶς τούς πόθῳ καί πίστει, καί εἰλικρινῶς σε μακαρίζοντας.
ᾨδή δ΄. Ὁ Πατρικούς.
Σωματικοῖς πάθεσιν αἰσχροῖς, καί ψυχικοῖς περιπεσών πολλοῖς μολυσμοῖς, ὀδυνῶμαι διπλοῖς βέλεσιν, ὅθεν ἱκετεύω σε, ἴασαι με Κόρη ὡς Παντοδύναμος.
Ἁμαρτωλῶν πάντων ἡ ἐλπίς, ἀπηλπισμένων ἡ θερμή ἀντίληψις, λυπουμένων παραμύθιον, τήν ὀδυνομένην μου τοῖς δεινοῖς ψυχήν παραμύθησαι.
Λοιμαντικῆς καί φθοροποιοῦ, βρώσεως πάλαι μετασχών, Ἀδάμ ἐν Ἐδέμ, πικρῶς πάντες τῆς τρυφῆς πανοικτίρμων ἐξωρίσθημεν, εἰς ἤν ἡμᾶς διά τῆς Μητρός σου εἰσήγαγες.
Ταπεινωθείς ὕψει πενιχρᾶς, κενοδοξίας εὐτελοῦς οἰήσεως, ἐπί σε τήν ἀνυψώσασαν, τήν φύσιν Πανάχραντε, τήν ταπεινωθεῖσαν κατέφυγον.
ᾨδή ε΄. Νύξ ἀφεγγής.
Διά παντός ἁμαρτάνων ἁγνή, καί βεβυθισμένην ἐμήν προσφέρων τήν συνείδησιν, ἐγώ ὁ τάλας ἐναπεγνώθην, σύ δε με οἴκτειρον Πανάμωμε.
Βεβαρυμένους τῷ ὕπνῳ τῆς ἁμαρτίας Ἁγνή, ἐπαγρυπνοῦντας ὅμως δε ἐν τῷ πανσέπτῳ οἴκῳ σου, τῇ σή ἀγρύπνῳ θείᾳ πρεσβείᾳ, ἡμᾶς οἰκτείρησον Θεόνυμφε.
Ὑπερφερές σου τό κλέος, τῶν πρεσβειῶν πανταχοῦ, Παρθενομῆτορ Ἄχραντε, δι’ ὤν καί νῦν με παντοίας ῥῦσαι, τῆς ἐν τῷ βίῳ περιστάσεως.
Νοσιλευόμενος σφόδρα, καί κατ’ἀμφοῖν χαλεπῶς κεκακωμένος Πάναγνε, ψυχῆς τήν ῥῶσιν ἐκ σοῦ δεξαίμην, ταῖς σαῖς πρεσβείαις, καί τοῦ σώματος.
ᾨδή ς΄. Ναυτιῶντα σάλῳ.
Θηρί θαλαττίῳ, κήτει νοητῶς ἐναλίῳ ὡς ἐξ ἀφροσύνης μου ναυαγήσας καταποθείς, εἰς βυθόν κατανένυγμαι, ἀλλ’ἐκ τοῦ βυθοῦ καί τοῦ θηρός με ῥῦσαι, Παντοδύναμον Θεόν ἡ τέξασα.
Μετά τόκον ὤφθης, ὥσπερ καί πρό τόκου ὑπῆρχες, Παρθένε ἀνέπαφος Θεομήτωρ· παραβλαβείσης μηδέν τῆς ἁγνείας σου, εἰ γάρ καί ὁ τόκος ὑπέρ φύσιν· ἀλλ’ἠ παρθενίᾳ μετά φύσιν ἔμεινεν.
Ὀκνηρός ὤν δοῦλος, τό πρός ἐργασίαν δοθέν μοι, κατέχωσα τάλαντον καί πτοοῦμαι, τήν φοβεράν σου Σῶτερ μου ἔλευσιν, τι γάρ προφασίσασθαι οὐκ ἔχω ὅταν ἀπαιτῇς με τήν αυτόῦ ἐμπορεύσιν.
Ῥητορεῦον στόμα, λόγοις ἑρμηνεύειν οὐ σθένει, τό θαῦμα τοῦ τόκου σου Θεο΄τοκε, τόν γάρ ταῖς ἄνω Δυνάμεσιν ἄληπτον, μόνη ἀπορρήτως συλλαβοῦσα, τέτοκας ἐκ Πνεύματος Ἁγίου Πάναγνε.
Κάθισμα.
Ὡς ἔχουσα τό συμπαθές, εἰς τήν ταπείνωσιν ἡμῶν, καί βλέπουσα τούς ἐπί γῆς, ὡς εὐπερίστατον Λαόν, σπλαχνίθητι εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐπίμεινον πρεσβεύουσα, μή ἀπολλώμεθα δεινῶς, ἰκετεύουμε ὡς εὔσπλαχνος τόν εὐδιάλλακτον Θεόν, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν Παναγία Παρθένε.
ᾨδή ζ΄. Κάμινον παῖδες.
Ὠς μυστηρίου φρικώδους καί ξένου ὧ καινοτάτου ἀκούσματος· ὅτι Θεός γυναικός Υἱός γέγονε· πράγματι οὐ σχήματι, ἶνα θέσει υἱόν Θεοῦ ποιήση με.
Σύ τῶν πιπτόντων ἀνόρθωσις μόνη, καί τῶν πταιόντων διόρθωσις, σύ τῶν τυφλῶν χειραγωγίᾳ πέφηνας, τῶν πενήτων ἔλεος, εὐεκτούντων χαρᾷ, νοσούντων ἴασις.
Ὄμβροις δακρύων, κατάρδευσον Κόρη, τήν χερσωθεῖσαν καρδίαν μου, καί τῆς ψυχῆς μου τάς αὔλακας μέθυσον δία κατανύξεως, ἀρετῶν τά γεννήματα πληνθύνουσα.
Τις ἐξιχῦσει τά σά μεγαλείᾳ, θεοπρεπῶς ἐξηγήσασθαι; Τάς δυναστείας τάς σάς τις λαλήσει δε, ἀκουστάς ποιήσεται τάς αἰνέσεις σου, Μῆτερ Ἀπειρόγαμε;
ᾨδή η΄. Τόν μόνον ἄναρχον.
Ἀφθόρως ἄφθορε, τόν Θεόν συλλαβοῦσα, τῆς ἀφθαρσίας τήν πηγήν, ἐφθαρμένον ἀφθάρτισον, ἁμαρτίαις τόν νοῦν μου, καί τάς φθοροποιούς ἐννοίας καί βεβήλους ἀπέλασον ἐκ τούτου.
Ναόν τόν ἔμψυχον, καί Πανάγιον Οἶκον, ὄν ᾠκοδόμησε τοῦ Θεοῦ ἡ σοφία, καί ᾤκησεν ὑπέρ νοῦν τε καί λόγον, Ἁγνή σε δυσωπῶ, Πνεύματος Ἁγίου τόν νοῦν μου δείξον οἶκον.
Ὁ μόνος ἄναρχος, καί Πατρός ἐξ ἀνάρχου, γεγεννημένος Θεός Λόγος ἀγχρόνως, γεγέννηται σαρκικῶς ὑπό χρόνον, ἐκ σοῦ τῆς καθαρᾶς, μόνη εὐλογημένῃ καί Κεχαριτωμένῃ.
Κατακοσμούμενον ἀρεταῖς σε ποικίλαις, καί φαιδρομένον ναόν τοῦ Ὑψίστου, γινώσκοντες Παναγίᾳ Παρθένε, ὑμνοῦμεν εὐσεβῶς, καί σε ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδή θ΄. Μήτηρ Θεοῦ καί Παρθένος.
Ὑμνολογεῖν ἐν ᾠδαῖς τόν τόκον σου, καί ἑρμηνεύειν τόν τρόπον, καί αὐτοῖς τοῖς Ἀγγέλοις, καί ἀνθρώποις ἐστίν ἀμήχανον, ἄφθορε Μήτηρ, Ἀνύμφευτε Νύμφῃ, Κεχαριτωμένῃ γυναικῶν Ἀειπάρθενε.
Ὅλην ἐν σοί, τήν ἐλπίδα τίθημι, τῆς ἐμαυτοῦ σωτηρίας, ἀδιστάκτῳ τῇ πίστει, καί πόθῳ διαπύρῳ, Πάναγνε σῶσον με μόνη, ἐλπίς μου ἡ βεβαίᾳ, καί ἀρραγεστάτῃ προσφυγῇ προσφευγόντα σοι.
Ἄρτος νυκτός καί ἡμέρας γένοιτο, κάμοι τά δάκρυα Σῶτερ, ἶνα κλαύσω καί πλύνω, τόν προστρίβοντα τῇ καρδίᾳ μου, ἐξ ἀφροσύνης, δυσέκλειπτον ῥύπον, καί ὑπέρ χιόνα λευκανθῶ μεγαλύνω σε.
Ὡς ἀληθῶς καί κυρίως Δέσποινα, Θεόν γεννήσασα μόνη, ἀληθῶς καί ξυρίως, καί Θεοτόκος ἀνηγόρευσαι, κλῆσιν τῷ θείω, κατάλληλον τόκον, τήν Θεωνυμίαν προσηκόντως πλουτήσασα.
Στιχηρά Προσόμοια. Σήμερον γρηγορεῖ.
Δέομαι ἐπ’ἐμοί τῷ ἀκάρπῳ, μακροθύμησον Δέσποτα, καί μή με ἐκκόψῃς, ὡς ἄχρηστον δένδρον, τομή τοῦ θανάτου, εἰς πῦρ ἀποπέμπων· ἀλλά καρποφόρον με ποιῆσαι παρακλήθητι, εὐχαῖς τῆς Τεκούσης σε, δός μοι Χριστέ μου δάκρυα, ὅπως ἀπονίψω μου ἁμαρτιῶν τό πέλαγος.
Ὄνομα εὐλαβείας Παρθένε, ἐμαυτῷ ἔξω θέμενος, παίγνιον πορνείας, ἐντός χρηματίζω, καί ἀλαζονείας γέλως καθορῶμαι, θηρίοις γάρ δυσίν ὡς ἀντιμάχοις, παραδέδομαι ἐξ ἀπροσεξίας μου· διό τούτων ῥῦσαι με, σύ γάρ ἀγαλλίαμα πέφυκας ψυχῆς μου καί πεποίθησις.
Ὄφελος οὐδαμῶς ἐκ τῆς ὕλης, ὧ ψυχή μου γεννήσεται, περί τήν σπουδάζεις εἰς μάτην τοῦ βίου, περί τήν ἐκτήκεις, σαυτήν ταῖς φροντίσι, πᾶσαν οὖν τήν μέριμναν, ἐπίρριψον πρός Κύριον, τόν κρῖναι σε μέλλοντα, καί δάκρυσι βόησον, Δέσποτα φιλάνθρωπε, σῶσον με πρεσβείαις τῆς Τεκούσης σε.
Ἅπαντες ἐν νυκτί καί ἡμέρᾳ, προστασίαν σε ἔχομεν, καί προστρέχομεν σοι πίστει ἀδιστάκτῳ, κλίνοντες τό γόνυ καί δακρυρροοῦντες, σῶσον οὖν Πανάμωμε τούς πόθῳ σε δοξάζοντας, καί ὁμολογοῦντας σε Θεοῦ Μητέρα Πάναγνον, ὅπως καταχρέως ἀεί σε δοξάζωμεν.
ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος Βαρύς. Νεύσει σου πρός γεώδει.
Ὅλος ἐπιθυμίᾳ, καί γλυκασμός σωτηρίας, ὁ τόκος σου πέφηνε Θεοκυῆτωρ Δέσποινα, πᾶσαν πικρίαν διώκων, τήν ἐκ τῶν παθῶν καί πταισμάτων τοῖς δούλοις σου.
Στῆσον τάς καταιγίδας τῶν ἡδονῶν καί παθῶν μου, τῇ αὔρα τῆς θείας σου πρεσβείας Παναμώμητε, ὅπως γαλήνῃ καρδίας, σοῦ δοξολογῶ τήν ἀνείκαστον δύναμιν.
Ἔλεον οὐ θυσίαν, ὡς ἐλεήμων ὁ θέλων, καί πάντα τά ἔργα σου συνέχων τῷ ἐλέει σου, Σῶτερ μόνε ἐλεῆμον, ἐλέησον με τόν ἀνελεήμονα.
Κόπτομαι καί στενάζω, κατανοῶν μου τά ἔργα, τά πάσης κολάσεως καί τιμωρίας ἄξια, πλύν θαρρῶν τοῖς οἰκτιρμοῖς σου, εἰς πρεσβείαν σοι προσάγω τήν τεκοῦσαν σε.
ᾨδή γ΄. Ὁ κατ’ἀρχάς τούς Οὐρανούς.
Ὁ κατ’ ἀρχάς τούς Οὐρανούς, ἐπ’οὐδενός ὡσεί δεῤἱν, διατείνας Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἐν γῆ λογικόν Ἁγνή καί ἔμψυχον, σε Οὐρανόν θεμελιοῖ, καί ὡς ὡραῖος ἀνίσχων Ἥλιος ἐκ σοῦ φωτίζει τούς τιμῶντας σε.
Ἐν ἀμελείᾳ τῆς ζωῆς, ἐκδαπανήσας τόν βίον, καί εἰς τέλος φθάσας καί δυσμάς, ἐν πίστει σεμνῇ πρός σε κατέφυγον, τήν νοητήν Ἀνατολήν, τοῦ ἀνεσπέρου Ἡλίου, ἶνα μή σκοτίᾳ καταλάβῃ με.
Δικαιοσύνῃ Ἰησοῦ, Ἥλιε ἄδυτε Λόγε, δικαιώσας χάριτι τῇ σή ἐν δικαιοσύνῃ δός ὀφθῆναι μοι τῷ σῶ προσώπῳ, καί τήν σήν ἐν τῷ ὀφθῆναι με δόξαν, χόρτασον πρεσβείαις τῆς Τεκούσης σε.
Ἡ ἀνωδίνως τόν Θεόν, καί ἀπαθῶς τετοκυῖα, τάς ὀδύνας τῆς πολυπαθοῦς, καρδίας μου δέομαι ἐπίσκεψις Κόσμου Δέσποινα, καί σκέπη καί ἀντίληψις.
ᾨδή δ΄. Ὁ Πατρικούς.
Ὁμοφυῆ Λόγον τῷ Πατρί, ἀνερμηνεύτως ὑπό χρόνον τέτοκας, τόν φιλάνθρωπον καί ἄχρονον γενόμενον ἄνθρωπον ἶνα σώσῃ Κόρη τόν ἄνθρωπον.
Τό συμπαθές σου καί εὐμενές, ἐπί τούς δούλους σου Ἁγνή ἐφάπλωσον, τούς ἀεί παρακαλοῦντας σε, τῆς φρικτῆς κολάσεως λυτρουμένῃ ταῖς ἱκεσίαις σου.
Ἐν πειρασμοῖς σε καταφυγήν, ἐν τοῖς κινδύνοις ταχινήν βοήθειαν, ἐν παντοίας περιστάσεσιν, ἑτοίμην ἀντίληψιν καί ὀξεῖαν Δέσποινα κέκτημαι.
Εἰλικρινεῖ πίστει καί θερμή, πρός σε προσφεύγω καί βοῷ Πανάμωμε, σύ γενοῦ μοι ἱλαστήριον, τῶν πολλῶν πταισμάτων με, λυτρουμένῃ καί διασῴζουσα.
ᾨδή ε΄. Κύριε ὁ Θεός μου.
Μήτηρ τοῦ φιλανθρώπου καί Θεοῦ Πανύμνητε Θεοτόκε, τοῖς πίστει κα ιπόθω σε ἐν ὕμνοις γεραίρουσιν, ἱλασμόν ταῖς σαῖς ἱκεσίαις, τῶν παραπτωμάτων κατάπεμψον.
Δέσποινα Θεομήτωρ, τῶν ἐμῶν πταισμάτων λύσιν παράσχου, καί τήν νεκρωθεῖσαν δεινῶς ψυχήν ἀνάστησον, ἡ ζωήν τεκοῦσα τῷ Κόσμῳ τήν ἀθάνατον καί ἀνυπόστατον.
Μόνος σε παροργίσας ὑπέρ πάντα ἄνθρωπον Ἐλεήμων, τήν σήν ἀγαθότητα πρός ὀργήν ἐκίνησα· ἀλλά τῆς ἀφθόρου Μητρός σου, σῶσον με Ἁγίαις δεήσεσιν.
Ἔντρομος καθορῶμαι, ὅταν ἐπί Θρόνου σε θεωρήσω, φρικτῶς καθεζόμενον τῆς δόξης τόν Κύριον, ἀναθεωροῦντα τάς πράξεις, καί άποδιδοῦντα τά ἄξια.
ᾨδή ς΄. Ναυτιῶντα σάλῳ.
Τοῦ τελώνου Λόγε, τήν συντετριμμένην καρδίαν, τῆς πόρνης τά δάκρυα, Μανασσῆ δε τήν ἐξαγόρευσιν καί τήν μετάνοιαν, τήν ἐπιστροφήν τήν θερμοτάτην, τῶν Νινευιτῶν, ὡς ἀγαθός παράσχου μοι.
Ἱλασμόν τεκοῦσα, καί ἁμαρτωλῶν εὐεργέτην, Παρθένε Πανάχραντε δυσωπῶ τάς ἐνοχάς τῶν ἀμέτρων πταισμάτων μου, λῦσον τῇ Μητρῴᾳ σου πρεσβείᾳ, ἔχεις γάρ ὡς Μήτηρ πρός Υἱόν τό δύνασθαι.
Ἀπωσμένους πάλαι, τῇ δικαιοτάτῃ σου Κρίσει, Χριστέ σοῦ προσώπου ἀνεκαλέσω θεοπρεπεῖ παρουσίᾳ ὡς εὔσπλαγχνος, καί νῦν ἀγαθέ ἡμαρτηκότας, πρόσδεξαι ἡμᾶς, καί τῶν κακῶν ἀπάλλαξον.
Ὡς καλήν σε μόνην, ἐν ταῖς γυναιξί καί ὡραίαν, ὡς ὅλην ἀμόλυντον καί Ἁγίαν, ὡς ἱερόν, ὡς τιμίαν καί ἄσπιλον, ὡς καθαρωτέραν εὑρηκώς σε, πάσης Κτίσεως, ὁ Κτίστης ἐν σοί ἐσκήνωσε.
Κάθισμα. Ὁ δι’ ἐμέ ἀνασχόμενος.
Ὑπό τήν σκέπην σου ἅπαντες, οἱ γηγενεῖς καταφεύγομεν, ῥῦσαι τοῦ αἰωνίου πυρός ἀγαθή τάς ψυχάς ἡμῶν.
ᾨδή ζ΄. Κάμινον παῖδες.
Ἐν ἀπορία καί θλίψει ὑπάρχων, καί ἐν κινδύνοις Πανάχραντε, σε προσκαλοῦμαι θερμῆς ἐκ καρδιᾷς μου πρόφθασον καί ῥῦσαι με, καί παράσχου Παρθένε θυμηδίαν μοι.
Νενεκρωμένην ψυχήν κεκτημένος, ταῖς χαλεπαῖς παραβάσεσι, σε τήν νεκρώσασαν ἄδην τῷ τόκῳ σου ἱκετεύω Δέσποινα, μετανοίας τρόποις με ζώωσον.
Τήν σήν Μητέρα προσφέρω σοι Σῶτερ, εἰς ἱκεσίαν Φιλάνθρωπε, τήν προσδεξάμενος ῥῦσαι πταισμάτων με, καί μελλούσης Κρίσεως, καί αἰωνιζούσης κολάσεως.
Ὕψος καί βάθος, καί μῆκος καί πλάτος, τῆς ὁρατής ὕλης Κτίσεως, τό μεγαλεῖον τοῦ τόκου σου Δέσποινα, ὑπερβαίνει ταύτης γάρ, ὑπέρ λόγον τόν Κτίστην ἐσωμάτωσας.
ᾨδή ε΄. Τόν ὄντως ὄντα Θεόν.
Διάσωσον ἐκ φθορᾶς καί κινδύνων, καί παθῶν με Πάναγνε, πρός σε γάρ καταφεύγω, τήν ἐμήν ἐλπίδα καί θείαν σωτηρίαν.
Ἐν ὤρα τῆς τελευτῆς τῶν κατηγόρων τῶν δεινῶν ἐξαίρουσα, πρός θείαν κατοικίαν, Δέσποινα Παρθένε, αὐτή ὁδήγησον με
Τήν μόνην ἐν γυναιξί εὐλογημένῃ, Παρθένον ὑμνήσωμεν, Χριστόν ὑπερυψοῦντες, καί δοξολογοῦντες εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ἀνάνηψον ὧ ψυχή, τῇ Θεοτόκῳ προσπεσοῦσα βόησον, ἐλπίς καί σωτηρίᾳ πάντων, τοῦ πυρός με τοῦ αἰωνίου ῥῦσαι.
ᾨδή θ΄. Σεσαρκωμένον τόν Λόγον.
Τόν ποιητήν μου καί Κτίστην ἱκέτευε, τῆς φοβερᾶς ῥύσασθαι με Κρίσεως, Παρθένε καί ζωήν μοι χαρίσασθαι.
Ἡ Παναμώμητος Μήτηρ Παρθένε Ἁγνή, τῶν ψυχικῶν λύτρωσαι, σήν ποίμνην μολυσμάτων, τήν σε μεγαλύνουσαν.
Ἡ Θεοτόκος προσφέρει σοι δέησιν, ὑπέρ ἐμοῦ Δέσποτα Χριστέ, ἤν δεδεγμένος, ῥῦσαι με πάσης κολάσεως.
Δία παντός ἱκετεύω σε Δέσποινα, τήν ταπεινήν λύτρωσαι ψυχήν μου, τῆς μελλούσης καταδίκης καί κολάσεως.
Στιχηρά Προσόμοια. Σήμερον γρηγορεῖ.
Γέγονα καταγώγιον οἴμοι, τῶν ἡδονῶν ὁ πανάθλιος, γέλως οὖν ὁρῶμαι, ἀεί τοῖς ἐχθροῖς μου, ὅθεν σοι προσπίπτω, Ἁγία Παρθένε, ἰδέ μου τήν θλῖψιν, καί βοήθειαν μοι ὄρεξον, καί δακρύοις κάθαρον, καί ῥῦσαι με δέομαι, καί καταισχυνθεῖσαν οἱ χαίροντες ἐν τῇ ἀπωλείᾳ μου.
Κλίνο μοι τό φιλάγαθον οὕς σου, δεομένῳ Πανάμωμε, καί μή ἀπορρίψῃς, τοῦ σοῦ με προσώπου, μηδέ πόρρω πέμψῃς τῆς σής βοηθείας, δόλῳ γάρ ὁ δόλιος σπουδάζει ἀπολέσθαι με, παραλόγοις πάθεσι κινῶ τήν καρδίαν μου, σύ δέ με συντήρησον ὅλον τῆς αὐτοῦ βλάβης ἀμέτοχον.
Ἄρον σου ὧ ψυχή μου τό ὄμμα, καί Θεοῦ ἐνατένεισον, τῇ οἰκονομίᾳ, καί τῇ εὐσπλαγχνίᾳ, πῶς Οὐρανούς κλίνας, ἦλθεν ἐπί γῆς, ἶνα ὑψώσῃ σε, ἐκ τῆς ταλαιπωρίας σου τῶν παθῶν, καί δώσῃ σοι δόξαν αἰωνίζουσαν, βαβαί φρικτοῦ θαύματος, φεῦ τῆς εὐσπλαγχνίας σου Φιλάνθρωπε.
Τάγματα ὑπερέβης Ἀγγέλων, ὡς Θεόν σωματώσασα, ἐγώ δε τούς πάντας νικήσας ἁμαρτίαις, οἴμοι, δέδοικα καί τρέμω, ὅθεν οὐδαμῶς ἀποτολμῶ, παρακαλέσαι σε Θεοτόκε Δέσποινα, Σύ οὖν μή παρίδῃς, ἀλλά σπεῦσον σῶσον με, ὀδόν εἰς εὐθεῖαν ὁδηγοῦσα με.
ΑΡΧΗ ΤΟΥ πλ. δ’. ΗΧΟΥ
ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΠΣΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΛΥΥΜΝΗΤΟΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος πλ. δ’. Ἁρματηλάτην Φαραώ.
Χαῖρε κατάρας παλαιάς ἡ λύτρωσις, καί εὐλογίας πηγή, χαῖρε ζωῆς Μήτηρ, ᾄδου ἡ καθαίρεσις, θανάτου ἡ ἀναίρεσις, χαῖρε λύσις τῆς λύπης, χαράς χωρίον εὐρύχωρον· χαῖρε Θεοτόκε Πανύμνητε.
Ἄρμα τοῦ Λόγου λογικόν καί ἔμψυχον, χαῖρε Πανάμωμε, δαβιτίκόν χαῖρε, ἄρμα πολυώνυμον, ἄρμα μυριοπλάσιον, χαῖρε ἡ ἀσυγκρίτως, τῶν Χερουβίμ ὑπερέχουσα, καί τῶν Σεραφίμ ὑπερφέρουσα.
Ἱερωτέραν νοερῶν Δυνάμεων, χαῖρε Θεόνυμφε, χαῖρε κτίσῃς πάσης ἀνωτέρα φύσεως χαῖρε Θεοῦ παλάτιον, χαῖρε πύρινε Θρόνε, χαῖρε λυχνία πολύφωτε· χαῖρε μυριώνυμε Δέσποινα.
Ῥάβδος ἐκ ῥίζης Ἰεσσαῖ βλαστήσασα, χαῖρε ἀμόλυντε, χαῖρε βλαστῷ ῥάβδου, τῆς Ἀαρωνίτιδος, διαγραφεῖσα πρότερον, μυστικῶς καί βαθέως, ὡς γάρ ἐκείνη τά κάρυα, οὕτω τόν Χριστόν σύ ἐξύνθησας.
Ἰσχυρότατον ὅπλον, χαῖρε πιστῶν Δέσποινα, χαῖρε κραταιᾷ προστασίᾳ· χαῖρε ἀντίληψις, χαῖρε βοήθεια, ἁμαρτωλῶν χαῖρε τεῖχος, τῶν προσκαλουμένων σε, χαῖρε τοῦ κόσμου χαρά.
Σωτηρίας ἀνθρώπων, χαῖρε στερρόν ἔρεισμα, χαῖρε τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὐάς ἡ ἐπανάκλησις, δι’ ᾖς ἀπέλαβον, τήν παλαιῶν εὐκληρίαν, χαῖρε ἡ ἀνοίξασα πάλιν Παράδεισον.
Χαῖρε ἄφλεκτε βάτε, χαῖρε φωτός ὄχημα, χαῖρε τοῦ Ἡλίου νεφέλῃ, χαῖρε περίδοξε, καί περιλάλητε, τοῦ Βασιλέως καθέδρᾳ, χαῖρε πόλις ἔμψυχε Χρίστου τοῦ ζῶντος Θεοῦ.
Ἀπειρόγαμε Μῆτερ, χαῖρε Ἁγνή Δέσποινα, χαῖρε ἡ ἀνήρωτος χώρα καί ἀγεώργητος, ἡ γεωργήσασα τόν γεωργόν τῶν ἁπάντων, χαῖρε γῆ ἀλήθειαν ἡ ἀνατείλασα.
ᾨδή δ΄. Σύ μου ἰσχύς Κύριε.
Ἀνατολῇ, τοῦ Πατρικοῦ ἀπαυγάσματος, καί Ἡλίου ἐξανατείλατος, πρό Ἑωσφόρου ἐκ τοῦ Πατρός, χαῖρε Θεοτόκε, νεφέλῃ κούφῃ καί ἔμψυχε, Παρθένε χαῖρε Μῆτερ, αἶρε εὐλογημένῃ, χαῖρε δεδοξασμένη Πανάμωμε.
Σύ τό χρυσοῦν θυμιατήριον Δέσποινα, τοῦ ἀστέκτου, καί αὐλοῦ ἄνθρακος, ἐν ὧ ἐκαύθη διαρραγέν, τῆς Ἀδαμιαίας παρακοῆς τό χειρόγραφον, διό σοι χαῖρε κράζω, δι’ ᾖς πᾶσιν ἐδόθη, ἡ χαρᾷ καί τρυφῇ καί ἀπόλαυσις.
Σύ τῶν βροτῶν, δόξα καί κλέος καί καύχημα, καί Ἀγγέλων, στέφος καί διάδημα διό ἡ γῆ καί ὁ Οὐρανός, μίαν Ἐκκλησίαν στησάμενοι παναρμόνιον, τό χαῖρε σοί βοῷμεν, χαῖρε Δέσποινα Κόσμου, χαῖρε πάντων ἀνθρώπων βοήθεια.
Κλίνη σεπτή, ἤν Σολομῶν προδιέγραψε, κυκλουμένην, τοῦ νοητοῦ ἁγιάσματος, λαβίς ἡ θεία χαῖρε βάτε πυρφόρε, χαῖρε πύλη καί κλῖμαξ καί γέφυρα.
ᾨδή ε΄. Ἶνα τί με ἀπώσω.
Νοεράς σατραπείαν, καί τυραννικήν ἐναέριον φάλαγγα, παρελθεῖν ἀλύπτως, ἐν καιρῶ τῆς ἐξόδου μου πάρεχε, ἶνα σοί τό χαῖρε χαρμονικῶς Δέσποινα κράζω, χαῖρε πάντων ἐλπίς ἀκαταίσχυντε.
Ὡς χαράν συλλαβοῦσα, χαῖρε Ὑπεράμωμε, χαῖρε Ὑπέραγνε, χαῖρε τῆς ἁγνείας, πορφυρόχρυσον ἄνθος ἡδύπνοον, χαῖρε Παρθενίας, κοκκοβαφές ἐρυθρόν ῥόδον, καί Θεοῦ τό εὐῶδες ὀσφράδιον.
Μυστικῇ μυροθήκῃ, χαῖρε τό ἡδύπνοον μύρον ἡ βρύουσα, χαῖρε ἡ θεία κρίνῃ, ἡ τό ὕδωρ τό ζῶν ἀναβλύζουσα, χαῖρε ἡ τόν βότρυν τόν τῆς ζωῆς καρποφοροῦσα, ἀγεώργητος ἄμπελος Δέσποινα.
Ἀδιόδευτε πύλη, χαῖρε ἤν διόδευσε Χριστός ὁ Κύριος, Παρά δείσου πύλας ἡ ἀνοίξασα χαῖρε τῷ τόκῳ σου, χαῖρε δι’ ᾖς χαίρει, ὁ Οὐρανός καί γῆ χορεύει, ἡ τά ἄνω τοῖς κάτω συνάψασα.
ᾨδή ς΄. Τήν δέησιν ἐκχεῶ πρός Κύριον.
Ἡ ἔμψυχος, χαῖρε Δέσποινα κόχλος, ἡ κογχύλῃ σῶν ἀχράντων αἱμάτων, πορφυραυγή, ἐρυθράν ἁλουργίδα, τῷ τοῦ παντός Βασιλεῖ πορφυρώσασα, τήν γύμνωσιν τήν τοῦ Ἀδάμ, ἡ σκεπάσασα χαῖρε Πανύμνητε.
Στηρίζει μέν, τάς καρδίας ἀνθρώπων, φυσικῶς ὁ αἰσθητός ἄρτος Κόρη, χριστιανῶν τάς ψυχάς δε κρατύνει, τό σόν ᾀδόμενον Ἅγιον ὄνομα, ἐντεῦθεν καί χαρμονικῶς, πᾶσα γλῶσσα τό Χαῖρε κραυγάζει σοι.
Λυχνία, ἡ χρυσαυγίζουσα χαῖρε, κιβωτός ἡ θεοχώρητος χαῖρε, χαῖρε σκηνή, χαῖρε Ἅγιον Ὄρος, χαῖρε τοῦ ζῶντος Θεοῦ πόλις ἔμψυχε, παλάτιον χαῖρε Χριστοῦ, χαῖρε Τέμενος θεῖον πολύφωτον.
Ὑπέραγνε, Ὑπεράμωμε χαῖρε, τό τῆς φύσεως ἐξαίρετον ἄνθος, χαῖρε κοινή τῶν ἀνθρώπων τοῦ γένους, φιλοτιμίᾳ καί χάρις θεόσδοτος, τήν ἄτιμον φύσιν τῶν βροτῶν, ἡ τιμήσασα Χαῖρε τῷ τόκῳ σου.
Κάθισμα. Τήν Σοφίαν καί Λόγον.
Χαῖρε θρόνε πυρίμορφε τοῦ Θεοῦ, χαῖρε Κόρη καθέδρᾳ Βασιλικῇ, κλίνῃ πορφυρόστρωτε, χρυσοπόρφυρε θάλαμε, χαμίς ἀλουργόχροε, τιμαλφέστατον Τέμενος, ἀστραπηφόρον ἄρμα, λυχνία πολύφωτε, χαῖρε Θεοτόκε, δωδεκάτειχε πόλις, καί πύλη χρυσήλατε, καί παστάς ἀγλαόμορφε, ἀγλαόχρυσε τράπεζα, θεοκόσμητον σκήνωμα, χαῖρε ἔνδοξε νύμφη ἡλιοστάλακτε, χαῖρε μόνη ψυχῆς μου εὐπρέπεια.
ᾨδή ζ΄. Θεοῦ συγκατάβασιν.
Ἡ μόνη ἀπείρανδρος, ἡ μόνη ἄφθορος χαῖρε Δέσποινα, ἡ Παρθένος καί Μήτηρ, ἡ παιδοτόκος καί ἀπειρόγαμος, τό ξένον χαῖρε καί φρικτόν μυστήριον, χαῖρε Ἀγγέλων τρυφῇ, χαῖρε ἀνθρώπων χαρά.
Σίων πόλις ἔμψυχε, τοῦ Βασιλέως τῶν Βασιλέων Χριστοῦ, περί ᾖς ἐλαλήθη δεδοξασμένα χαῖρε Θεόνυμφε, χαῖρε ἡ κλῖμαξ δι’ ᾖς μεταβαίνομεν, πρός Οὐρανόν ἀπό γῆς, καί ἐκ φθορᾶς εἰς ζωήν.
Λειμών θεοφύτευτος, εὐώδης κῆπος θεοβλαστούργητος, ἀνεδείχθης Παρθένε, ἀθανασίας ἄνθος ἀνθήσασα, διό συμφώνως τό χαῖρε σοι κράζομεν, χαῖρε χαρᾶς χορηγέ, χαῖρε πηγή γλυκασμοῦ.
Ὑπέρτιμε Δέσποινα, ἐξ ἀτιμίας παθῶν με λύτρωσαι, ἶνα σοι χαρμοσύνως τό Χαῖρε κράζω, χαῖρε ἁγνείας πηγή, χαῖρε ταμεῖον πάσης καθαρότητος, χαῖρε δοχεῖον Θεοῦ, χαῖρε χωρίον Χριστοῦ.
ᾨδή η΄. Εὐλογεῖτε παῖδες.
Ἰεσσαῖ ἐκ ῥίζης, χαῖρεῤάβδος βλαστήσασα,χαῖρε ᾶποτίστως ἀνθηφοροῦσα, ἄνθος τόν Χριστόν ὡραῖον· χαῖρε πῖον ὄρος, χαῖρε κατάσκιον, χαῖρε Θεοῦ Ὄρος, ἐκ ὤ κατοικεῖν ὁ Λόγος, πάντων εὐδόκησε πρό τῶν αἰώνων.
Σιδηρᾶ σου ῥάβδῳ, κραταιᾶς ἀντιλήψεως, ὡς ὑλακτοῦντας κύνας, ὡς ὠρυομένους θῆρας, τά περικυκλοῦντα τήν ταπεινήν μου ψυχήν, ἀποσόβει πάθη, δεινῶς με πολιορκοῦντα, ἶνα τό χαῖρε σοι Παρθένε κράζω.
Ὠραιώθης ὄλῃ, τόν ὡραῖον ἐν κάλλεσιν, ὑπέρ υἱούς ἀνθρώπων Χριστόν τεκοῦσα, ἡ ἐν γυναιξί ὡραία, διό σοι τό Χαῖρε κράζομεν χαίροντες, χαῖρε Θεοτόκε Ἁγνή Κεχαριτωμένῃ, χαῖρε τῆς Κτίσεως ἐνδοξοτέρᾳ.
Δανιήλ ὅ εἶδον, ὄρος πρίν ἀλατόμητον, Θεογεννῆτορ χαῖρε ἐξ οὔ ἐτμήθη, ἀκρογωνιαῖος λίθος, χαῖρε θεοδόχε, ἀνθρακοφόρε λαβίς, χαῖρε τῶν ἀΰλων Ἀγγέλων Ἁγιωτέρα, χαῖρε τῆς Κτίσεως τιμιωτέρα.
ᾨδή θ΄. Ἔφριξε πᾶσα ἀκοή.
Ἰδού σε πᾶσαι γενεαί, μακαρίζουσι τήν Ἀειμακάριστον, ὡς προεφήτευσας, Θεογεννῆτορ ἐκ θείου Πνεύματος, καί ὡς τεκούσῃ τήν χαράν τό Χαῖρε βοῷ σοι, χαῖρε ζωῆς θησαυρέ, χαῖρε κρήνη ψυχικόν μέλι βρύουσα.
Ὤρθωσας Δέσποινα Ἁγνή, τοῦ προπάτορος Ἀδάμ τό ὀλίσθημα, καί τῆς προμήτορος Εὐάς τήν λύπην εἰς χαράν ἔτρεψας, ὡς οὖν αἰτία τῆς χαρᾶς, τό Χαῖρε βοῷμεν σοι, χαῖρε χαρά τῶν πιστῶν, χαῖρε τῶν Χριστιανῶν ἀγαλλίαμα.
Ἄξιον χαῖρε σοι βοᾶν, ἐν σοι γάρ οὐσιῶδες ἡ αἰδίος χαρά ἐσκήνωσε Παρθένε Κόρη Θεογεννήτρια, χαῖρε Παράδεισε τρυφῆς, χαῖρε ἡ χρυσόρειθρος ἀθανασίας πηγή, χαῖρε νέκταρ ἀληθές ἡ προχέουσα.
Νύσσει μου βέλει γλυκερῷ, τήν καρδίαν ὁ σός πόθος Πανύμνητε, καί ἐκβιάζει με, χαῖρε σοι κράζειν διά παντός καί βοᾶν, χαῖρε γαλήνιε λιμήν, χαῖρε ἡ ποντίσασα, τόν νοητόν Φαραώ, γλυκυτάτῃ ἀδιάβατος θάλασσα.
Στιχηρά Προσόμοια. Ὧ τοῦ παραδόξου θαύματος.
Χαῖρε Παρθένε Θεόνυμφε, χαῖρε πιστῶν ἡ ἐλπίς, χαῖρε Κόσμου καθάρσιον, χαῖρε πάσης θλίψεως, ἡ τούς δούλους σου σῴζουσα, ἡ τοῦ θανάτου χαῖρε κατάλυσις, ὁ ζωηφόρος χαῖρε Παράδεισος, χαῖρε ἀντίληψις, τῶν προσκαλουμένων σε, χαῖρε Θεοῦ, θεῖον ἐνδιαίτημα καί ὄρος Ἅγιον.
Χαῖρε Θεοτόκε Πάναγνε, χαῖρε πηγή ζωῆς,χαῖρε κλῖμαξ Οὐράνιε, χαῖρε πάσης Δέσποινα, καί Κυρίᾳ τῆς Κτίσεως, εὐλογημένῃ χαῖρε Πανάμωμε, δεδοξασμένῃ χαῖρε ἀμόλυντε, χαῖρε Πανύμνητε, χαῖρε θεῖον σκήνωμα, χαῖρε σεμνή, χαῖρε Μητροπάρθενε, νύμφη Ἀνύμφευτε.
Δέσποτα Κύριε εὔσπλαγχνε, τόν σόν οἰκέτην ἐμέ, τόν πολλά παροργίζοντα, τήν σήν ἀγαθότητα, ταῖς ἀθέσμοις μου πράξεσι, μή ἀπορρίψῃς τοῦ σοῦ προσώπου Χριστέ, ταῖς ἱκεσίαις τῆς κυησάσης σε, ἥμαρτον, ἥμαρτον, ὡς οὐδείς σοι ἕτερος ὁμολογῶ, ἀλλ’οἴκτειρον σῶσον με ὡς πολυέλεος.
Χαῖρε Μητροπάρθενε Δέσποινα, χαῖρε ἡ μόνη ἐλπίς, τῶν βροτῶν καί ἀντίληψις, χαῖρε καταφύγιον, χαῖρε λυχνία φωτός, ἠγλαισμένον χαῖρε παλάτιον, τό φωτοφόρον χαῖρε λαμπάδιον, χαῖρε ἀμόλυντον, παρθενίας καύχημα, χαῖρε πηγή, βρύουσα ἰάματα τοῖς προσιοῦσι σοι.
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγράν διοδεύσας.
Ἁγία Παρθένε Μήτηρ Θεοῦ, ἄκουσον φωνῆς μου, ἐν τῷ δέεσθαί με πρός σε, καί ἐν τῷ τάς χεῖρας μου ἐπαίρειν, πρός τήν Εἰκόνα τήν σήν Παντευλόγητε.
Γενοῦ μοι Παρθένε καταφυγῇ, καί πρός ἐργασίαν συνεργίᾳ τῶν ἀγαθῶν, καί βιοῦ παντός χειραγωγίᾳ, καί ὁδηγίᾳ πρός θείαν κατάστασιν.
Ῥῦσαι γεέννης τήν ἐμαυτῷ, δ’’ι ἔργων ἀτόπων, προξένησα Λυτρωτά, καί ταῖς ἱκεσίαις τῆς Μητρός σου, τῆς αἰωνίου τρυφῆς με ἀξίωσον.
Σύ τῆς ἀσθενείας μου ἡ ἰσχύς, τῆς ἀπηλπισμένης διανοίας μου ἡ ἐλπίς, τῆς ἐσκοτισμένης καρδίας, σύ εἴ τό φῶς ἡ ζωή ἡ παράκλησις.
ᾨδή γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Νοερῶς καθορᾶν σε, διά παντός δίδου μοι, καί τῷ γλυκυτάτῳ φωτί σου περιαυγάζεσθαι, εἴς ἀνεκλάλητον τῆς ταπεινῆς μου καρδίας, εὐφροσύνην Δέσποινα καί ἀγαλλίασιν.
Ἀνεξάλειπτον πένθος, διηνεκές δάκρυον, θεῖον ἐνδιάθετον φόβον θέρμην κατάνυξιν, Ἁγνήν ταπείνωσιν, καί συντριβήν τῆς καρδίας, Θεοτόκε Δέσποινα δός μοι καί σῶσον με.
Ἐπί γῆς ἁμαρτάνων, τόν Οὐρανόν δέδοικα, οὕτως γάρ μοι ἔσται τῆς δίκης τούτων κατήγορος, ἀλλά ἐνταῦθα με, κόλασον Σῶτερ οἰκτῖρμον, καί τότε συγχώρησον τά ἐπταισμένα μοι.
Νοεράν προθυμίαν πόθον ἀεί ζέοντα, ἔρωτα θερμόν μετανοίας, σπουδήν ἀκμάζουσα, δός μοι Πανύμνητε, ὡς ἄν πενθήσας ἐνθάδε, τύχω παρακλήσεως αἰωνιζούσης ἐκεῖ.
ᾨδή δ΄. Σύ μου ἰσχύς Κύριε.
Ἡ καθαρά, καί χρησαυγής καί ὁλόφωτος, τοῦ Ἡλίου τοῦ ἐξανατείλαντος, πρό Ἑωσφόρου ἐκ τοῦ Πατρός, νεφέλῃ Παρθένε, τό σκότος μου φωταγώγησον, τόν πόνον τῆς ψυχῆς μου, τῆς καρδίας τήν θλίψην, τῷ γλυκεῖ σου φωτί παραμύθησαι.
Διά παντός μή διαλίπῃς με σκέπουσα, σε γάρ ἔχω μόνην καταφύγιον, ἐν πειρασμοῖς ὑπερασπιστήν, ῤῦστιν ἐν κινδύνοις, ἐν συμφοραῖς παραμύθιον, προστάτιν ἐν ἀνάγκαις, εὐθυμίαν ἐν λύπαις, καί χαράν ἐν ταῖς θλίψεσι Δέσποινα.
Τόν Μανασςῆν εὔσπλαχνε πρίν κατηλέησας, καί τῷ βίῳ τέθεικας παράδειγμα, τῆς ἀσυγκρίτου σου ἀνοχῆς, καί μακροθυμίας, καί τῆς πολλῆς ἀγαθότητος, ἐμέ δε νῦν εὐσπλάγχνως, εἴπερ σώσεις οἰκτίρμων, ὑπερβαίνεις τόν πρῶτον παράδειγμα.
Ῥεῖθρον ζωῆς, πηγήν ἀθάνατον βλύσασα, κενουμένην κένωσιν ἀκένωτον, ἐκκενουμένην δε μηδαμῶς, ἀλλ’ἐν τῷ κενοῦσθαι, ὑπερχειλῆ καί ἀκένωτον, καί πλήρη δεδειγμένον, Ἀπειρόγαμε Κόρη, ἀθανάτου ζωῆς με ἀξίωσον.
ᾨδή ε΄. Ἶνα τί με ἀπώσω.
Ὑδατόρρυτα νέφη, δεῖξον μου τά ὄμματα Θεογεννήτρια, θαλερῶν δακρύων θερμῶν ὑετίζοντα, θαμινάς λιβάδας, τῷ πιεσμῷ καί τῇ ἐκθλίψει, ἀνοιγμένας Ἁγνή τῆς καρδίας μου.
Ὡς πολυδάκρυον βίον, καί ὡς πολυστένακτον ἀνύων δίαυλον, δυσωπῶ σε Κόρη, εἴς παράκλησιν καί εἴς ἀνάψυξιν, τῆς πολυπαθοῦςμου, πολυωδυνού τε καρδίας, ἐναργῆ τήν σήν μνήμην παράσχου μοι.
Ἐκ καρδίας στενάζω, καί οὐκ ἔχω Δέσποτα τόν ἐλεοῦντα με, καί πικρῶς δακρύων, καί οὐδείς συμπαθεῖ μοι φιλάγαθε, σῶσον δῆμε μόνος, ὡς ἀγαθός καί ἐλεήμων, καί δυνάμενος πάντα τῷ κράτει σου.
Νοητῆς εὐφροσύνης, καί ἀγαλλιάσεως καί σωτηρίου με, φωτεινόν χιτῶνα, καθαρόν τε ἱμάτιον ἔνδυσον, ὅπως τοῦ νυμφῶνος, μή ἐκβληθῶ μή ἔχων γάμου, Θεοτόκε ἐπάξιον ἔνδυμα.
ᾨδή ς΄. Τήν δέησιν ἐκχεῶ πρός Κύριον.
Ὀδύρομαι καί στενάζω καί κλαίω, καί θρηνῶ ὀλοφυρόμενος ὅταν, τοῦ σοῦ Υἱοῦ, τήν φρικτήν παρουσίαν, ἐνθυμηθῶ, καί κατίδω τά ἔργα μου, καί δέδοικα καί δειλιῷ, τήν ἀλάθητον Κρίσιν Θεόνυμφε.
Ἀμόλυντε Ἀπειρόγαμε Κόρη, μολυνθεῖσαν ἡδοναῖς τήν ψυχήν μου, διά λουτροῦ, κατανύξεως θείας, καθαρτικῶν τε δακρύων ἀπόλουσον, καί ῥῦσαι με τῆς φοβερᾶς, τοῦ πυρός τοῦ ἀσβέστου κολάσεως.
Οὐ κέκτημαι παρρησίαν εὔσπλαγχνε, ἀτενίσαι καί ἰδεῖν ἀμαρτήσας εἰς Οὐρανοῦ, τό ἀμέτρητον ὕψος, οὐδέ κληθῆναι υἱός σου ὁ ἄσωτος, ἀλλ’οίκτειρον με δωρεάν, ὁ ἀμετρήτων ἔχω τό ἔλεος.
Λαγόνων σου ἐξ ἁγνῶν ὄν ἔτεκες, Θεόν Λόγον Θεοτόκε δυσώπει, ἁμαρτιῶν, πρυτανεῦσαι μοι λύσιν, καί τῆς αὐτοῦ γλυκυτάτης μεθ΄ξεως, καί στάσεως τῶν ἐκλεκτῶν, ἀξιῶσαι ἐν ὤρα τῆς Κρίσεως.
Κάθισμα. Τήν Σοφίαν καί Λόγον.
Τόν φλογμόν τῆς γεέννης καί ἐμπρησμόν, τόν βρυγμόν τῶν ὀδόντων, καί τόν κλαυθμόν, τόν ἐλεεινότατον, χωρισμόν καί πικρότατον, τοῦ τῶν Ἁγίων κλήρου καί τῆς ὁμηγύρεως, ἐνθυμούμενη φρῖξον, ψυχή μου καί στενάξον, καί τά γραμματεῖα, τῶν μυρίων χρεῶν σου, ἐξαλεῖψαι ἐπείχθητι, κατανύξεως δάκρυσσι, συνεργόν ἀκαταίσχυντον, ἔχουσα τήν Ἁγνήν Θεομήτορα, δι’ αὑτῆς γάρ ἡ ἄφεσις δίδοται, τοῖς αὐτήν Ὀρθοδόξως Θεοτόκον δοξάζουσιν.
ᾨδή ζ΄. Παῖδες Ἑβραίων ἐν καμίνῳ.
Ὕμνον χειλέων ἐξ ἀνάγνων, τῇ Πανάγνῳ σοι προσφέρω Θεοτόκε, ἐναγῶν λογισμῶν, ῥυσθῆναι δυσωπῶν σε, καί μολυσμῶν τοῦ σώματος ὧ ἀμόλυντε Κυρία.
Ἤνοιξας πύλας Παραδείσου, ἅς ἀπέκλεισον ἀνθρώποις ἡ προμῆτορ, Θεομήτωρ διό, κάμοι τῆς μετανοίας, ἀνοῖξαν πύλας, πύλην μοι ἀνοιγούσας Παραδείσου.
Πάντων ἐνθεώτατε καί δαιμόνων, τόν ἀκάθαρτον ἐμέ ὑπερβαλλόντως, ἐλεῆμον Χριστέ, δεξάμενος τῷ πλήθει, τοῦ σοῦ ἐλέους κάθαρον· καί γεέννης λύτρωσαι με.
Δεῖξον τήν σήν φιλανθρωπίαν, ἡ κυήσασα φιλάνθρωπον Δεσπότην, ἐπ’ἐμοί τῷ πτωχῷ, καί ὄντως ἀπανθρώπῳ, καί φιλανθρώπως οἴκτειρον τήν ἐμήν μισανθρωπίαν.
ᾨδή η΄. Ἑπταπλασίως κάμινον.
Ἁμαρτωλῶν προσφύγιον, ταπεινῶν ἱλαστήριον, τήν ὀδυνωμένην μου, καί θλιβομένην Κόρη ψυχήν, καί διηνεκεῖ πιεζομένην σκοτίᾳ, φωτί σου γλυκυτάτῳ, νοερᾷ παρακλήσει, ἰλάρυον καί δεῖξον γαληνιῶντα ὅλον.
Νενεκρωμένον ζώωσον, τεθαμμένον ἐξέγειρον, καταβεβλημένον μου τόν νοῦν ἀνάστησον, νεκρούς ἡ ζωώσασα, τῷ ζωηφόρῳ τόκῳ σου, ὡς αὐτοζωήν ἐν ἀληθείᾳ τεκοῦσα, Μαρία Θεοτόκε Ὑπερευλογημένῃ, Ὑπερδεδοξασμένη καί Κεχαριτωμένῃ.
Τῆς ἀμετρήτου Δέσποτα, καί πολλῆς εὐσπλαγχνίας σου, οἴδαμεν τόν πλοῦτον οἱ εἰς σε πιστεύοντες· διό σοι προσπίπτομεν, σήν τῷ ἀσώτῳ πάντες θερμῶς, δέξαι ἀμαρτήσαντας καί σοι προσφυγόντας, οὐκ ἔστι γάρ οὐκ ἔστιν, ἁμαρτία οἰκτίρμων, τήν σήν φιλανθρωπίαν νικῆσαι δυνάμενη.
Τούς ἐν πελάγει Δέσποινα, χαλεπῶς κινδυνεύοντας, ὅρμοι καί λιμένες, σωστικοί προσδέχονται, κάμε κινδυνεύοντα, τοῖς νοουμένοις κύμασι, πρόσδεξαι καί σῶσον, ὁ λιμήν τῶν ἔν ζάλη, τῶν καταπονουμένων, προσβολαῖς τῶν δαιμόνων, ἀντίληψις καί σκέπη, καί ξένη προστασίᾳ.
ᾨδή θ΄. Ἐξέστη ἐπί τούτῳ ὁ Οὐρανός.
Ὁλόφωτε λυχνία χρυσοφαής, ἡλιόμορφε Κόρη γλυκύτατε, ὡς φωταυγής, φώτισον ἁγίασον συμπαθῶς, καί κατανύξει κάθαρον, πλύνασα τοῦ ῥύπου με τῶν παθῶν, ὡς ἄν κεκαθαρμένος, ὁρῶσα τήν Εἰκόνα, καί προσκυνῶ καί κατασπάζωμαι.
Νεφέλῃ χρησαυγής τε καί φεραυγής, ἡ τῆς δόξης Πατρός τό ἀπαύγασμα, ἡ τό γλυκύ, φῶς τό ἐκ φωτός τοῦ ζωαρχικοῦ, τόν πρό Ἡλίου Ἥλιον, ἡ ἐξανατείλασα σαρκικῶς, τόν ζόφον τῆς ψυχῆς μου, τό σκότος τοῦ νόος μου, γλυκεῖ φωτί σου καταλάμπρυνον.
Θαυμάσουσιν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, ἐπί γῆς τε οἱ ἄνθρωποι Κύριε, αἱ συμπαθῶς, σώσεις τήν ψυχήν μου ὡς ἀγαθός, καί ἀπογνόντα πάντοθεν, τῶν σῶν ἀξιώσεις με οἰκτιρμῶν, καγῶ μεγαλοφώνως, ἐν ἅπαντι τῷ κόσμῳ, ἀνακηρύξω τά ἐλέη σου.
Παράδοξον εἰργάσω πρᾶγμα σεμνή, τόν σόν πλάστην τεκοῦσα καί Κύριον, πρᾶξον καί νῦν, ἕτερον τεράστιον ἐν ἐμοί, ἁμαρτωλόν κατάκριτον, οἴκτειρον ἐλέησον εὐμενῶς, καί σῶσον φιλανθρώπως, ὁ Μήτηρ φιλανθρώπου, φιλανθρωπίας τόν ἀνάξιον.
Στιχηρά Προσόμοια. Ὧ τοῦ παραδόξως θαύματος.
Δένδρον ἀκάρπῳ ὁμοιῶμαι, σχῆμα ὡς φύλλα κενά, περικείμενος ἅγιον, καί προύμαι Δέσποτα, μή ἐκκόψας ἐκπέμψῃς με, εἰς πῦρ τό ἄσβεστον καί αἰώνιον, ἀλλά παράσχου ἐπιστροφῆς μοι καιρόν, ὅπως ἐνέγκω σοι, ἐναρέτων πράξεων καρπόν καλόν, καί ἀξιωθήσομαι τῆς Βασιλείας σου.
Ἐσκοτισμένος τοῖς πάθεσι, καί ἁμαρτίαις δεινῶς, εἰς καρπόν ἀπογνώσεως, σπεύδω ὁ ταλαίπωρος ἐμπεσεῖν, ἀλλά πρόφθασον, εὐλογημένῃ Θεοχαρίτωτε, λάμψον μοι φέγγος τῆς εὐσπλαγχνίας σου, καί ἐποδήγησον, εἰς ὀδούς εὐθείας με παρακαλῶ, προσκυνῶ καί δέομαι, μή ὑπερίδῃς με.
Ὅλον τόν βίον ἡνάλωσα, καί τήν ζωήν μου αἰσχρῶς, καί ἀσώτως φιλάνθρωπε, μή προσχών τό σύνολο, υαῖς ἐκεῖθεν κολάσεσιν, ἀλλά θερμῶς με, νῦν ἐπιστρέφοντα, δέξαι Σωτήρ μου ὥσπερ τόν ἄσωτον, τῶν Ἀποστόλων σου, καί πάντων Ἁγίων σου σεπταῖς λιταῖς, καί τῆς Κυησάσης σε Χριστέ καί σῶσον με.
Χαῖρε Θεοτόκε Δέσποινα, χαῖρε Θεοῦ καθαρόν, οἰκητήριον Ἄχραντε, χαῖρε θεῖον ὄχημα, τοῦ Λόγου Θεοχώρητε, τό θεότευκτον χαῖρε παλάτιον, χαῖρε θησαύρισμα θεοπάροχον, θάλαμος ἔμψυχος, Θεοῦ θεία τράπεζα καί κιβωτέ, καί κατοικητήριον τοῦ θείου Πνεύματος.
ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ἁρματηλάτην Φαραώ.
Ὑμνολογίαις ἱεραῖς ὑμνήσωμεν, τήν Πολυύμνητον, τήν τόν Θεόν Λόγον ὑπέρ λόγον τέξασα, τόν μόνον Ὑπερύμνητον, ὄν ὑμνεῖ πᾶσα φύσις, ὄν Οὐρανῶν τά στρατεύματα, θείαις ὑμνῳδίαις γεραίρουσι.
Τό καθαρόν τῆς παρθενίας Τέμενος, τόν τῆς ἁγνείας ναόν, τόν ἱερόν δρόμον, τόν εὐώδη θάλαμον, τό φωταυγές ἀνάκτορον, τῶν χαρίτων τόν οἶκον, τοῦ Ἰησοῦ τό παλάτιον, τήν εὐλογημένην ὑμνήσωμεν.
Ὁ τούς δικαίους ἀγαπῶν φιλάνθρωπε, καί συμπαθῶς ἐλεῶν, ἁμαρτωλούς πάντας, ὑπέρ λόγῳ πολλά σε παραπικραίνοντα, οἴκτειρον ἐλέησον σῶσον με.
Ὁ Κατοικῶν ἐν Οὐρανοῖς Θεός ἡμῶν, σε λογικόν Οὐρανόν, ἐπί τῆς γῆς ἄλλον, Κόρη κατεσκεύασε, τῶν Οὐρανῶν ἀνώτερον, καί λαθών Οὐρανίοις, Δυνάμεις ἐν σοί κατῴκησεν, ὁ ἐν Οὐρανίους, Δυνάμεις ἐν σοί κατῴκησεν, ὁ ἐν Οὐρανοῖς μή χωρούμενος.
ᾨδή γ΄. Ὁ στερεώσας κα΄τα’ἀρχάς.
Ὁ πρό νεκρώσεως νεκρός, ὁ πρό ταφῆς τεθαμμένος, ὁ πρό μνήματος ἐν μνήματι μένων, τῆς λιθώδους καί σκληρᾶς, ἀναλγησίας Δέσποινα, τήν τῆς ζωῆς Μητέρα, σε ἱκετεύω ζῶωσαι με.
Ἡ Καλλονῇ τοῦ Ἰακώβ, ἡ ἐκλεκτή πρό αἰώνων, ἡ καλή ἐν γυναιξί καί ὡραία, ἡ Παρθένος ἐν ταὐτῶ, καί Μήτηρ Ἀπειρόγαμος, Θεογεννήτωρ Κόρη, ἡ σωτηρίᾳ μου σῶσον με.
Ἡ ἀνεξάντλητος πηγή, ἡ ἀδαπάνητος κρήνη, ἡ ἀένναος και ἄφθονος βρύσις, τοῦ ἐλέους ὁ κρατήρ, τῶν οἰκτιρμῶν ἡ ἄβυσσος, τό τῆς φιλανθρωπίας, πέλαγος Κύριε σῶσον με.
Τόν πονηρόν ἡ Ἀγαθή, τόν ἐν πολλή εὐσπλαγχνίᾳ, ἡ ἀκένωτος πηγή τοῦ ἐλέους, τόν αἰσχρόν τόν ῥυπαρόν, ἡ καθαρᾷ καί ἄμωμος, ἐμέ Παρθένε σῶσον , καί πάντων τούτων ἀπάλλαξον.
ᾨδή γ΄. Σύ μου ἰσχύς Κύριε.
Ἴσχυσε πρίν ὁ φθόνος, Θεοῦ ἐξορίσαι με, καί στερῆσαι τρυφῆς Παραδείσου, καί παραδοῦναι με τῇ φθορά, ἀλλά σύ Παρθένε, ἐκτός φθορᾶς ὠνιδήσασα, Χριστόν τόν Ποιητήν μου, ἀφθαρτίσασα πάλιν, Παραδείσου πολίτην με ἔδειξας.
Νέκταρ ἡμῖν, τῆς εὐσπλαγχνίας ἐπήγασας, οἵα κρήν ῥεῖθρον γλυκύ βλύζουσα, καί καθαρᾷ νάουσα πηγή, νᾶμα ζωηφόρον, καί ὕδωρ πότιμον βρύουσα, διό με Θεοτόκε, τόν φλεγόμενον δίψει, τῶν ἐμπύρων παθῶν καταδρόσισον.
Ἡθετικώς, τά πατρικά σου ἐντάλματα, καί τόν πλοῦτον, ὄν μοι ἐνεχείρησας, ἐν ἡδοναῖς δεδαπανικώς, γέγονα τῶν θείων, χαρίτων πένης ὁ ἄθλιος, διό μετανοοῦντα, σήν ἐξομολογήσει, μή βδελύξῃ με εὔσπλαγχνε Κύριε.
Ἐπί τῆς γῆς, οὐδείς Παρθένε ἀμόλυντε, ἐμολύνθη, ὡς ἐγώ ὁ βέβηλος, καί κατεχράνθη ταῖς ἡδοναῖς, Ἄχραντε· διό σοι προσπίπτω δέξαι καί σῶσον με, πρεσβείαις σου πανάγνοις, ὡς Θεοῦ Λόγου Μήτηρ, ὡς τά πάντα ῥᾳδίως ἀνύουσα.
ᾨδή ε΄. Ἶνα τί με ἀπώσω.
Ἀπορία καλύπτει, τόν ἀπερινόητον τόκον σου Δέσποινα, πῶς καί τίκτεις βρέφος, καί ἁγνεύεις Παρθένος ὑπάρχουσα, ἀληθῶς καί φύσις, ἐν σοι κανῶς καινοτομεῖται, καί οἱ νόμοι αὐτῆς καταλύονται.
Παρρησίαν μεγίστην, πρός τόν ἐκ λαγόνων σου τεχθέντα Κύριον, κεκτημένῃ Κόρη, ὅσα θέλεις ἀνύεις ἑκάστοτε, καί ἰσχύεις πάντα, Παντοδυνάμου Θεοῦ Μῆτερ, διό θέλησον μόνον καί σώσεις με.
Μή βραδύνῃς ψυχή μου, ἐπί τήν μακράν ξενιτείαν ἐμμένουσα, ἀλλά δράμε τάχος, τῷ Θεῶ καί Πατρί ἐξαγγελοῦσα, ἶνα λάβῃς λύσιν, ὧνπερ κακῶς ἐπολιτεύσω, ἀσωτία τόν βίον ἀνύσασα.
Ὡς ἐν κλύδωνι σκάφος, ἔγωγε βυθίζομαι, παθῶν τοῖς κύμασιν, ἀπαθείας ὅρμε, τοῦ χειμῶνος μοι λῦσον τόν κίνδυνον, τήν ἐπίσκεψιν σου, ὡς ἱεράν ἄγκυραν δοῦσα, κυβερνήτου Θεοῦ Μῆτερ Ἄχραντε.
ᾨδή ς΄. Τήν δέησιν ἐκχεῶ.
Εὐρύχωρον τοῦ Δεσπότου σκήνωμα, καί παλατίον εὐῶδες τοῦ Λόγου, καί λογικόν, τοῦ τῷ λόγῳ τά πάντα, πεποιηκότος Χριστοῦ ἐνδιαίτημα, Πανύμνητε Μῆτερ Θεοῦ, τήν ἀθλίαν ψυχήν μου ἐλέησον.
Συνέχει με ἐγκλημάτων θάλασσα, καί χειμάζει τρικυμίᾳ πταισμάτων, καί πρός βυθόν, ἀπωλείας καθέλκει, ἀλλεπαλλήλων παθῶν ἡ ἀντίπνοια, τήν ἄβυσσον τῶν οἰκτιρμῶν ἡ τεκοῦσα, τόν κλύδωνα κόπασον.
Νεώτερος ὑπάρχων φιλάνθρωπε, ὡς υἱός σου δαπανήσας τόν πλοῦτον, ἐν ῥυπαραῖς, πράξεσιν ἀσωτείας, καί ἀγαθῶν σου λιμώττων ὁ ἄθλιος, προσέρχομαι σοι νῦν οἰκτρῶς, ὡς εὐσπλάγχνῳ αἰτῶν τήν συγχώρησιν.
Ῥεῤῥύπωται ἡ στολή μου Πάναγνε, καί ἐσβέστη ἡ λαμπάς τῆς ψυχῆς μου, καί ταῖς σειραῖς, τῶν πολλῶν μου πταισμάτων, χεῖρας καί πόδας δεθείς ἔξω ἐῤῥιμαι, ὁ ἔμψυχος Θεοῦ νυμφών, εἰς νυμφῶνα με θεῖον εἰσάγαγε.
Κάθισμα. Τήν Σοφίαν καί Λόγον.
Ἀθανάτους λειμῶνας περινοστεῖν, Ὁ ὐρανίους θαλάμους περιπολεῖν, Δέσποινα παράσχου μοι, ὁ Θεοῦ θεῖος θάλαμος, ἐπιτυχεῖντε θείου νυμφῶνος ἀξίωσον, καί μετασχεῖν τῆς δόξης Χριστοῦ καί πληθήναι με, τῆς ἀπῤῥεούσης, γλυκυτάτης ἀκτῖνος, καί θεία ἐλλάμψεως, τῆς αὐτοῦ ὡραιότητος, ὅπως ψάλλω γηθόμενος, σύν Ἀγγέλοις αἰώνια, δοξάζων Πατέρα Υἱόν, καί Πνεῦμα ὁμοούσιον, Τριάδα ἀμέριστον, τήν ἐκ μή ὄντος Πανσόφως τό πᾶν οὐσιώσασαν.
ᾨδή ζ΄. Θεοῦ συγκατάβασιν.
Ὑμνεῖν σε Πανύμνητε, καί εὐλογεῖν σε εὐλογημένῃ Ἁγνή, καί βροτῶν καί Ἀγγέλων, ἐπί σής φύσις, ἀδυνατεῖ ὡς εἰκός, δημιουργόν γάρ ἀμφοτέρων τέτοκας καί ποιητήν τοῦ παντός Παρθένος μείνασα.
Οὐ κέκτημαι δάκρυα, οὐκ ἔχω πένθος, οὐδέ μετάνοιαν, Παναγίᾳ Παρθένε, ἡ ἐκ προσώπου ἀφελόμενη τῆς γῆς, δάκρυον ἅπαν δίδου μοι κατάνυξιν, ἶνα δακρύσας πικρῶς ἐκπλύνω μου τήν ψυχήν.
Τό δένδρον τό ἄκαρπον, ἐγώ ὑπάρχω κατάρας ἄξιον, κατανύξεως ὅλως, καρπόν μή φέρων, τομῆς καί καύσεως ὑπό εὐθηνήν καί κλῆμα κατάξηρον, ἀλλ’ἐν ἀσβέστῳ πυρί μή με ἐκμπέψης Χριστέ.
Μεγάλην ἀντίληψιν, καί προστασίαν σε ἀκαταίσχυντον, κεκτημένος Παρθένε, πυρός ῥυσθείην διαιωνίζοντος, καί τῆς μελλούσης ἀνάγκης καί θλίψεως, τοῦ τῶν ὀδόντων βρυγμοῦ, καί σκότος τοῦ λυπηροῦ.
ᾨδή η΄. Ἑπταπλασίως κάμινον.
Χαῖρε πηγή βλυστάνουσα, ψυχικήν ἀγαλλίασιν, χαῖρε χορηγέ τῆς θεϊκῆς χρηστότητος, χαρᾶς σκήνωμα, χαῖρε ζωρίον ἅγιον, ὄχημα σεπτόν τοῦ ἀνεσπέρου Ἡλίου, Μαρία Θεοτόκε, Ὑπερευλογημένῃ, Ὑπερδεδοξασμένη καί Κεχαριτωμένῃ.
Ξένα καί πέρα πίστεως, τά φρικτά διηγήματα, τοῦ ξενοπρεποῦς καί παραδόξου τόκου σου, Μαρίᾳ Πανύμνητε, τόν γάρ τῆς δόξης Κύριον τόν τοῖς Χερουβίμ καί Σεραφίμ ἐφεστῶτα, τόν ἔνα τῆς Τριάδος, ἀσυγχήτως ἀτρέπτως, ἐγέννησας ἀσπόρως, ἐκ σοῦ σεσαρκωμένον.
Λογοθεσίου λύτρωσαι, φοβεροῦ με φιλάνθρωπε, λόγον γάρ οὐδ’ὄλως, τῶν κακῶν ὤν εἴργασμαι, πεποίηκα Δέσποτα, τά τῶν ἀλόγων ἔργα δέ, πέπρακα ἀλόγως, ἀλογίας συζήσας, ἀλλά με Θεοῦ Λόγε σῆς Μητρός ἱκεσίαις, οἰκτείρησον εὐσπλάγχνως, τόν σόν ἀχρεῖον δοῦλον.
Σοῦ τήν θερμήν βοήθειαν, καί ὀξεῖαν ἀντίληψιν, τήν γεγεννημένην εἰς ἐμέ Πανάμωμε, ἐκπλήττομαι Δέσποινα, καί γεγηθώς κραυγάζῳ σοι· χαῖρε σωτηρίᾳ τῆς ψυχῆς μου, καί σκέπη, χαρά τοῦ Κόσμου χαῖρε, καί ἐλπίς μου βεβαίᾳ, ζωῆς τῆς αἰωνίου ἡ πρόξενος μοι χαῖρε.
ᾨδή θ΄. Ἐξέστη ἐπί τούτῳ ὁ Οὐρανός.
Ἰάτρευσον τά τραύματα τῆς ἐμῆς, ταλαιπώρου καρδίας καί ἴασαι, τά τῆς ψυχῆς, ἕλκη τά δυσίατα καί πολλά, καί τῆς σαρκός μου Δέσποινα, θεία ἐπισκέψει σου τάς δεινάς, θεραπεύουσα ὀδύνας, καί λῦσον μου τάς νόσους, τάς ψυχικάς τε καί τοῦ σώματος.
Οὐ κέκτημαι μεσῖτιν πρός τόν Θεόν, ἡ προστάτιν, οὐδέ ἀντιλήπτορα, μετά Θεόν, ἕτερον ἐκτός σου ἐπί τῆς γῆς, Ὑπεραγίᾳ Δέσποινα, ὅθεν σοι προσπίπτω μετά θερμῶν, δακρύων μετά πόνου, καρδίας δυσωπῶ σε, ἀντιλαβοῦ τῆς ἀσθενείας μου.
Ψυχαί μεμακρυμέναι ἀπό Θεοῦ, καί τῶν θείων χαρίτων στεροῦμαι, δεῦτε θερμῶς, καί τήν τοῦ ἀσώτου ἐπιστροφήν, ἀναλαβοῦσαι κράξωμεν, Πάτερ ἀγαθέ, ὁ ἐν Οὐρανοῖς, ἡμάρτομεν σοι πάντες, ἱλάσθητι καί σῶσον, τούς προσφυγόντας τῷ ἐλέει σου.
Τις γένωμαι, τί πράξω ὁ ταπεινός; Τίνα ἔξω ἐκεῖσε συνήγορον, ἁμαρτιῶν πλήθη περικείμενος χαλεπά; Καί ῥαθυμίας πέλαγος, καί ἀναισθησίας ὑπερβολήν; Ἁγία Θεοτόκε, ἐλπίς ἀπηλπησμένων, μή καταισχύνης με τόν δοῦλον σου.
Στιχηρά Προσόμοια. Ὧ τοῦ παραδόξου θαύματος.
Οἴμοι τι πράξω ὁ ἄθλιος, πίαν ἀρχήν τῆς ἐμῆς, σωτηρίας ποιήσομαι, ὁ ἀσώτως ἅπαντα, διανύων τόν βίον μου; Οἰκτείρησόν με, καί μή παρίδῃς με, πεπλανημένον καί ἀπολλύμενον, καί μετανοίας μοι, τρόπους καθυπόδειξον Μῆτερ Θεοῦ, ὅπως ἐν αἰνέσει σε, δοξάζω πάντοτε.
Ὅλος αἰσχρός, ὅλος ἔμπλεως, πορνείας πάσης Ἁγνή, καί μοιχείας γεγένημαι, ἀσελγής ἀκάθαρτος, βδελυρός καί ἀκόλαστος, φθόρος φευκτός τε καί ἀποτρόπαιος, ἀσυμπαθής τε, σκληρός καί ἄσπονδος, φεῦ μοι τῆς ὕβρεως, φειδωλός φιλάργυρος, ἁμαρτωλῶν, πρῶτος ἀλλά Δέσποινα, ἴλαθι σῶσον με.
Οἴμοι ψυχή μου ταλαίπωρε, ὅσα θρηνήσεις ἐκεῖ, τήν δεινήν ῥαθυμίαν σου; ὅταν εἰς αἰώνιον Βασιλείαν οἱ δίκαιοι, καλῶνται, σύ δέ εἰς πῦρ τό ἄσβεστον, κατακριθήσῃ διά παντός τάς πράξεις σου; Στέναξον δάκρυσον, ἀπ’ἐντεῦθεν πρόσδραμε τῷ Λυτρωτῇ, Χριστῷ καί ἀπόνιψον, τάς ἁμαρτίας σου.
Τίνι θαρρήσω τά ἕλκη μου; Τίνι ψυχῆς τάς πληγάς, ἐκκαλύψω καί μώλωπας; Τίνι τῆς καρδίας μου, τά ἀνίατα τραύματα, ποιήσω δῆλα; Τίνι Πανάχραντε, ἐξαγορεύσω τάς ἁμαρτίας μου; Εἰμή σοί Πάναγνε, τῇ Μητρί τοῦ πλάστου μου, ὅπως τῇ σή, μεσιτείᾳ σώσης με, τόν ἀπροστάτευτον.
ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ἁρματηλάτην Φαραώ.
Δίδου μοι λόγον τῷ Πατρί Συνάναρχε, Λόγε καί Σύνθρονε, λόγοις ἀεί μέλπειν, τήν τόν ἐνυπόστατον Λόγον σε καί ἀίδιον, διά λόγου Τεκοῦσαν, Παρθένον Κόρην ἀπείρανδρον, ὑπέρ νοῦν καί λόγον ἔννοιαν.
Χαρᾶς χωρίον τῇ ψυχή μου χάρισαι, χαροποιόν καί παθῶν, καθαρτικόν πένθος· εἵς χαράν μοι στρέφουσα, τόν κοπετόν καί ῥῆξον μοι, τόν τραχύτατον σάκκον, τῆς ἁμαρτίας καί θείαν με, Κόρη εὐφροσύνην περίζωσον.
Ὡς ἀμαρτήσας ὑπέρ πᾶσαν βρότειον, φύσιν Χριστέ Βασίλευε, ἐν λογισμοῖς οἴμοι, λόγοις ἐνθυμήσεσι, καί πράξεσιν ὁ δείλαιος, σοι προσέσρχομαι Σῶτερ, καί ἐκβοῷ σοι τό ἥμαρτον, σῶσον με λιταῖς τῆς Τεκούσης σε.
Δεῦρο ψυχή μου ταπεινῇ καί βόησον, τῇ Θεομήτορι, Χριστιανῶν σκέπη, μή ἐγκαταλίπῃς με, ἀντιλαβοῦ καί σῶσον με, καί τῆς αἰωνιζούσης, κολάσεως ἐλευθέρωσον, ἡ τῶν ἀνελπίστων ἀντίληψις.
ᾨδή γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ὑπέρ μέλι γλυκάζον τόν αἰσθητόν φάρυγγα, καί ὑπέρ κηρίον, ὑδήνον γλῶσσαν καί λάρυγγα, καί ἀμβροσίας αὐτῆς, ὄντως γλυκύτερον Κόρη, σοῦ τό θεῖον ὄνομα ἐν τῇ καρδίᾳ μου.
Ἀμελῶς καί ῥᾳθύμως ἐκδαπανῶν Δέσποινα, τόν τῆς παροικίας μου χρόνον, φρίττω καί δέδοικα, ἀνατυπῶν ἐμαυτῷ, τό φοβερόν καί φρικῶδες, καί ἀπροσωπόληπτον Βῆμα τοῦ Τόκου σοῦ.
Ἀκατάπαυστον θρῆνον καί στεναγμόν ἄληκτον καί συντετριμμένην καρδίαν πρόσδεξαι Κύριε, καί ὡς φιλάνθρωπος, σῶ ἀμετρήτῳ ἐλέει, δίου μοι τήν ἄφεσιν ὤν ἐπλημμέλησα.
Ὀμβροτόκους νεφέλας, τούς ἀφθαλμούς δεῖξον μου, ἔμψυχε νεφέλῃ τοῦ ζῶντος ὕδατος Δέσποινα, καί καταξίωσον, θερμάς δακρύων λιβάδας, ὑετίζειν πάντοτε καί καταρδεύει με.
ᾨδή δ΄. Σύ μου Χριστέ Κύριος.
Κλαίειν πικρῶς, καί καταραίνεσθαι δάκρυσι, καί στενάζει ἐκ βάθους καρδίας μου, καί ἐν ἡμέρα καί ἐν νυκτί, λούειν μου τήν κλίνην, καί διαβρέχειν άξίωσον, ἡ ὀμβρήσασα Κόσμῳ, τό ἁλλόμενον ὕδωρ, τό ποτίζον τακέντας τῷ καύσωνι.
Αἱ πονηραί, πράξεις ὡς δήμιοι ἵστανται, ἐπιμόνως νῦν κατηγοροῦσαι μου, καί καταπλήττουσαι ἀπεινῶς, τήν νενεκρωμένην, ψυχήν μου τοῖς παραπτώμασι, λοιπόν ἀπεγνωσμένος, σοί προσπίπτω Παρθένε, δωρεάν οἴκτειρον με τόν δείλαιον.
Σύ με Χριστέ, ἐκ γῆς μορφώσας ἐζώωσας, σύ με λόγῳ θείῳ κατεκόσμησας, σύ μοι ψυχήν, δέδωκας καί νοῦν, μή οὖν ὁ ἐχθρός με, κερδήσῃ τό σόν πλαστούργημα, μή ᾄδῃς μή τό σκότος, μή τό πῦρ τῆς γεέννης, ἀλλ’ὠς φύσει φιλάνθρωπος σῶσον με.
Πλήν σου Ἁγνή, ἄλλην οὐκ ἔχω βοήθειαν, καί ἐκτός σου, σκέπην οὐκ ἐπίσταμαι, σύ μου ἐλπίς, σύ καταφυγῇ, σύ μου εὐεργέτις, σύ μου ἑτοίμη ἀντίληψις, καί σε ἐπικαλοῦμαι, ἀπό πάσης ἀνάγκης, ἐξελοῦ με καί σῶσον τόν δοῦλον σου.
ᾨδή ε΄. Ἶνα τι με ἀπώσω.
Ἐμαυτόν κατακρίνω, καί πρό τῆς ἐτάσεως Θεοχαρίτωτε, τῆς αἰσχύνης ἔργα, περιφέρων ὁ μόνος κατάκριτος, ἀλλά πρόστηθι μοι, ὡς προστασίᾳ οὔσα πάντων, καί δεινῆς κατακρίσεως ῥῦσαι με.
Ἐπί σοι τάς ἐλπίδας, πάσας ἀνατίθημι τῆς σωτηρίας μου, Θεομήτωρ Κόρη, μή παρίδῃς δεινῶς με ποντούμενον, συμφορῶν πελάγει, ἀλλά τήν σήν δίδου μοι χεῖρα, ὡς ὁ Χριστός τῷ Πέτρῳ καί σῶσον με.
Καί τό σκότος καλύπτει, καί τό πῦρ φλογίζει με Σῶτερ τῶν ἔργων μου, ὁ βρυγμός ὀδόντων, καί τό ψῦχος Ταρτάρου ταράττει με, τῶν δαιμόνων πλέον, αἱ σκυθρωπαί φοβοῦσιν ὄψεις, ὤν με ῥῦσαι λιταῖς τῆς Τεκούσης σε.
Τοῦ θανάτου ἡ πύλη, κλείει μοι Πανάμωμε τήν ἐξαγόρευσιν, οἱ μοχλοί τοῦ ᾄδου, ὡς κατάκριτον ἤδη λαμβάνουσιν· ἀλλά σύ μοι πύλη, πρός τήν ζωήν γενοῦ Παρθένε, καί τά κλεῖθρα τοῦ ᾄδου διάρρηξον.
ᾨδή ς΄. ἱλάσθητι μοι Σωτήρ.
Νενεκρωμένον πολλαῖς, Παρθένε με παραβάσεσιν, ἡ τήν ζωήν τοῖς βροτοῖς, ἀῤῥήτως κυήσασα, Θεοτόκε ζώωσον, καί ποιεῖν Κυρίου, τά θελήματα ἐνίσχυσον.
Σέ προστασίαν οἱ πιστοί, καί τεῖχος πάντες κεκτῄμεθα, οἱ ἐν βυθῷ τῶν κακῶν, καί σαλῷ τῶν θλίψεων, ἀεί κινδυνεύοντες, Θεοτόκε μόνη, τῶν πιστῶν καταφύγιον.
Ὁ Μανασσῆς ἐν τῇ γῆ, στήλη τῆς σῆς ἀγαθότητος, ἐγώ δε μεῖζον Χριστέ, τῆς φιλανθρωπίας σου ἔσομαι διήγημα· ὅτι θαῦμα μέγα νεκρωθέντα με ἐζώωσας.
Ἀμήτωρ πρό τῆς σαρκός, Ἀπάτωρ μετά τήν σάρκωσιν, Υἱός Πατρός καί Μητρός, ὁ ταῦτα καλούμενος, ὑπέρ νοῦν ἀμφότερα, τῷ Θεῷ γάρ πρέπει, τῶν θαυμάτων τά παράδοξα.
Κάθισμα. Τήν Σοφίαν Λόγον.
Τοῦ πυρός τοῦ ἀσβέστου τόν ποταμόν, ἐννοοῦσα ψυχή μου τόν φοβερόν, φρῖξον καί συστάληθι, τῆς κακίας ἀπόστηθι, καί ἐν κλαυθμῷ καί πένθει, πικρῶς ὀλολύζουσα· ἐν συντριβή καρδίας, μετά ταπεινώσεως, πρόσδραμε πρό τέλους, τῇ Μητρί τοῦ Κυρίου, καί ταύτης δεήθητι, ἐξ αὐτοῦ σε λυτρώσασθαι, Θεοτόκε κραυγάζουσα, πρέσβευε τῷ σῷ Υἱῷ καί Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δοθῆναι μοι, σε γάρ ἔχω ἐλπίδα ὁ δοῦλος σου.
ᾨδή ζ΄. Παῖδες Ἑβραίων ἐν καμίνῳ.
Οἴκτειρον σῶσον με Παρθένε, τόν οἰκτίρμονα Τεκοῦσα Θεόν Λόγον, καί φωτί τῷ ἐν σοί, καταύγασον ψυχήν μου, καί τῶν δαιμόνων ῥῦσαι με, τῆς δεινῆς μηχανουργίας.
Ῥῦσαι με Μῆτερ τοῦ Σωτῆρος, συνεχόμενον δεινή αἰχμαλωσίᾳ, λογισμῶν πονηρῶν, παθῶν τε ψυχοφθόρων, ὅπως ἀεί σῳζόμενος καταχρέως σε δοξάζω.
Παῦσον τόν πόνον τῆς ψυχῆς μου, καί τήν ἄρρητον ὀδύνην καί τό πένθος, εἰς χαράν ἀληθῆ μετάβαλλε οἰκτίρμων, πρεσβείαις τῆς Τεκούσης σε, ὡς Σωτήρ καί ἐλεήμων.
Σῶσον με σῶσον Θεοτόκε, ἡ τόν εὔσπλαγχνον Θεόν ἀποτεκοῦσα, καί δεινῶν συμφορῶν, καί βλάβης καί κινδύνων, τῇ κραταιᾷ δυνάμει σου, ἐξελοῦ Θεοκυῆτορ.
ᾨδή η΄. Ὁ στεγάζων ἐν ὕδασι.
Ὁ ποιήσας τήν θάλασσαν, τόν Οὐρανόν καί τήν γῆν, ὁ ἀμείβων φύσεις, τρέπων στοιχεῖα, μεταπλάττων τό πᾶν, ὁ ζωῆς Κύριος, ὁ θανάτου κρατῶν, ὁ πάντα φέρων, λόγῳ μόνῳ Λόγος, ἐκ Παρθένου Κόρης προῆλθες σαρκοφόρος.
Συνωθεῖ με πρός αἴνεσιν, ἐνδομυχοῦν τό γλυκύ, τοῦ ἀχράντου πόθου σου Θεοτόκε, περικάρδιον πῦρ, καί τολμᾶν πείθει με, ἐξ ἀκάρπων χειλέων, σοί προσάγειν ὕμνους καί δεήσεις, καί χαριστηρίους εὐχάς καί ἱκεσίαις.
Μή λιπῶν τόν Γεννήτορα, μή χωρισθείς τοῦ παντός, ἀλλ’ἐν τοῖς ὑψίστοις συνεδριάζων, ὡς Υἱός τῷ Πατρί θείῳ τε Πνεύματι, ἐχωρήθης ἐν μήτρα τῆς Παρθένου, Λόγε ὑπέρ λόγον, μείνας Θεός ὅλος, κἄν ἐσαρκώθης ὅλως.
Ὑπό πάσης τῆς Κτίσεως, καί ὑπό πάσης πνοῆς, λογικῆς ἀλόγου, φθαρτῆς ἀφθάρτου, αἰσθητής, νοητῆς, ὧ φρικτοῦ θαύματος, ὤ ἀκούσματος ξένου καί ἀρρήτου, ὅς ὐμνολογεῖται, ὡς Θεός ὁρᾶται, βρέφος Μητρός Παρθένου.
ᾨδή θ΄. Ἔφριξε πᾶσα ἀκοή.
Δεῦρο τάλαινα ψυχή, ἑαυτήν πρό τῆς ἐξόδου σου πένθησον· θρήνησον στέναξον, ἀπό βαθέων τῶν τῆς καρδίας σου, καί ἐν κλαυθμῷ καί ὀδυρμῷ προσπεσόν καί βόησον, τῇ τοῦ Κριτοῦ σου Μητρί, ἐν τῇ Κρίσει σύ μου πρόστηθι Δέσποινα.
Ὅλην μου σοί μετά Θεόν, σωτηρίας τήν ἐλπίδα ὁ δοῦλος σου, προσανατέθεικα, καταφυγήν σε πλουτήσας ἄμαχον, καί προστασίαν ἐν πολλαῖς βίου περιστάσεσει, Θεογεννήττρια· διό ῥῦσαι με παντοίας κολάσεως.
Ὀδόντων τρύχει με βρυγμός, καί ὁ σκώληξ τήν ψυχήν κατεσθίει μου ὁ ἀταλεύτητος, καί δαπανᾷ μου τό συνειδός πρό καιροῦ, τοῦ δε πυρός ὁ ποταμός, καί πόρρωθεν φλέγει με, διό φιλάνθρωπε, τούτων ῥῦσαι με λιταῖς τῆς Τεκούσης σε.
Σφραγῖδα σημειωτικήν, τῷ μετώπῳ τῆς ψυχῆς μου ἐγχάραξον, σῆς ἀντιλήψεως· ἶνα ὀρῶν με ὁ ἀντικείμενος, φεύγῃ ὡς πρόβατον τῆς σῆς, ποίμνης Παναμώμητε, ὅπως δοξάζω σε αἰτίαν τῆς χαρᾶς τε καί σωτηρίας μου.
Στιχηρά Προσόμοια. Ὧ τοῦ παραδόξου θαύματος.
Χαῖρε Μαρτύρων ἀγλάϊσμα, ἡ τῷ Ἀγγέλων χαρά, Ἱερέων τό καύχημα, Ἀποστόλων Δέπσοινα, τό ἀσίγητον κήρυγμα, καταπιπτόντων, χαῖρε ἀνόρθωσις, καί πτωχευόντων, πλοῦτος ὁ ἄσυλος, χαῖρε παράκλησις, τῶν πενθούντων Ἄχραντε, χαῖρε καμοῦ, εὐφροσύνῃ ἄληκτος καί θυμηδίᾳ μου.
Ὧ τοῦ παραδόξου θαύματος, πῶς τόν τῶν ὅλων Θεόν, ἐν γαστρί σου ἐχώρησας, πῶς βρέφος ἐβάστασας, τόν ποιητήν τοῦ παντός ὄντως ἐκπλήττει, νοῦν καί διάνοιαν, ἡ ὑπέρ λόγον, κυοφορίᾳ σου, ὧ Παμμακάριστε, Θεοτόκε Ἄχραντε, διό αὐτόν , πάντοτε ἱκέτευε, ὑπέρ τῷ δούλων σου.
Ὅταν καθίσῃς ἐν δόξῃ σου, ὡς Βασιλεύς τοῦ παντός, ἐπί Θρόνου τῆς Κρίσεως, παρεστώτων φόβῳ σοί, τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων σου, καί παραστῇ σοί ἡ φύσις ἅπασα, κριθησομένη τῆς ἀνθρωπότητος, τότε δεήσεσι, τῆς Μητρός σου Κύριε καί τῶν σεπτῶν, Ἀποστόλων ῥῦσαι με, πάσης κολάσεως.
Χαῖρε Παρθένε Πανάμωμε, χαῖρε ζωῆς θησαυρέ, χαῖρε Ὄρος κατάσκιον, χαῖρε στῦλε πύρινε, καί νεφέλῃ Ὑπέρφωτε, παντός ῥυπώδους χαῖρε καθάρσιον, ἡ τῶν πενθούντων χαῖρε παράκλησις, χαῖρε Ἀνύμφευτε, χαῖρε Μήτηρ Ἄχραντε, χαῖρε ἡμῶν, πάντων τῶν ὑμνούντων σε, ἡ ἀγαλλίασις.
ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ᾨδή α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ἄσωμεν τῷ Κυρίῳ.
Φώτισον τήν ψυχήν μου, ἔμψυχε λυχνίᾳ χρυσαυγίζουσα, τοῦ φωτός τοῦ ἀύλου, καί παθῶν μου τόν ζόφον ἀπέλασον.
Ὥθησεν ὁ ἐχθρός με, εἰς ἁμαρτιῶν ἐσχάτην Χάρυβδιν, εἰς πυθμένα, κακίας καί εἰς ᾄδου κατώτατον πέταυρον.
Νύμφη τοῦ Πατρός ἀνάρχου, Μῆτερ τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ αὐτοῦ, ναέ Πνεύματος θείου, τήν ἀθλίαν ψυχήν μου ἐλέησον.
Ἤμβλυνας τοῦ θανάτου, Κόρη τήν πικρίαν ἀποστάξασα, νέκταρ ἀθανασίας, καί ζωῆς γλυκασμόν ἀναβλύσασα.
ᾨδή γ΄. Σύ εἴ τό στερέωμα.
Κόρος οὐ προσγίνεται, τοῖς ἀνυμνοῦσι σε Δέσποινα, Σύ γάρ ἡμῶν, φῶς καί θυμηδίᾳ, καί ζωή καί ἀντίληψις.
Ὕμους ἀνυμνοῦμεν σε, τόν Ὑπέρτιμον Κύριον, ἐν ἀνυμνοῖ, τάγματα Ἀγγέλων, ὡς Τεκοῦσαν Πανύμνητε.
Σκότους ἐξωτέρου με, πυριφλεγοῦς πικροῦ σκώληκος, ῥῦσαι Χριστέ, λιταῖς τῆς Μητρός σου, πάσης ἄλλης τε θλίψεως.
Ἄδην ἡ νεκρώσασα, τῷ θείῳ τόκῳ σου ῥῦσαι με, τῶν σκοτεινῶν, ᾄδου σκηνωμάτων, καί πυρός αἰωνίζοντος.
ᾨδή δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ὀδυρμόν τόν πικρότατον, καί τόν ἀπαράκλητον καί βαρύτατον, στεναγμόν ψυχή ἐννόησον, καί πικρῶς ἐντεῦθεν σαυτήν θρήνησον.
Νεκρωθείς πρό νεκρώσεως, καί πρό ταφῆς ταφείς ὁ νεκρόζωος, δυσωδίας εἰμί ἔμπλεως, καί τό φοβερόν σου Κριτά Κριτήριον, καί τόν νοῦν λαμβάνων δέδοικα, καί πικρῶς δακρύω ὡς κατάκριτος.
Ὑπερβαίνει τό θαῦμα σου, ἅπασαν διάνοιαν τόν γάρ Κύριον, τόν ἀόρατον καί Ἄχρονον, ὁρατόν ἐν χρόνῳ ἀπεκύησας.
ᾨδή ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Θρήνησον ψυχή ἑαυτήν πρό τῆς ἐξόδου σου, πένθος ἀνάλαβε καί κλαῦσον πικρῶς, πρίν καταλάβῃ κλαυθμός σε ὁ ἀπαράκλητος.
Ὕδατι σεμνή, κατανύξεως με ῥάντισον, καί ταῖς λιβάσι τοῦ ἐλέους σου, σταγόνας δίδου τῶν δακρύων ὑετίζειν με.
Ὅταν σου Χριστέ, τοῦ φρικώδους μνησθῶ Βήματος, τῆς φοβερᾶς τε τοῦ θανάτου τομῆς, φόβῳ καί τρόμῳ τήν καρδίαν πικρῶς βάλλομαι.
Τόμον σε Ἁγνή, ὁ Προφήτης ἐθεάσατο, ἐν ὧ Πατρός ἐγράφη Λόγος ἡμᾶς, Θεογεννήτορ, ἀλογίας ὁ ῥυσάμενος.
ᾨδή ς΄. Ἄβυσσος ἁμαρτιῶν.
Ἥμερον μοι τόν Κριτήν, καί εὐίλατον γενέσθαι ἐν Κρίσει, Μήτηρ Θεοῦ δυσώπει, καί εὐσπλάγχνῳ τῷ ὄμματι, ἐπιβλέψαι ἐπ’ἐμέ, ὅτε καθίσῃ μου ἐρευνῆσαι, λόγους καί πράξεις καί νοήματα.
Ἥμαρτον ὡς ὁ λῃστής, ἀλλά κλαίω ὡς ἡ πόρνη καί κράζω, ὡς Χαναναία νέα, τήν ψυχήν ὡς θυγάτριον, δαιμονῶσαν τήν ἐμήν, πάθεσιν ἴασαι Θεοτόκε, τόν ἰατῆρα ψυχῶν τέξασα.
Φρίττω σου Παμβασιλεῦ, τήν δευτέραν ἐπί γῆς παρουσίαν, καί τήν φρικτήν σου Κρίσιν, καί ἀδέκαστον δέδοικα, σοῦ τά θείᾳ καί σεπτά Λόγε προστάγματα μή φυλάξας, καί τῶν δεινῶν μή ἀμφιστάμενος.
Νέφεσιν ἁμαρτιῶν, καί ὀμίχλῃ συσχεθείς ἐγκλημάτων· καί τῶν παθῶν τῷ γνόφῳ, καλυφθείς τήν διάνοιαν, ἐν νυκτί τά τῆς νυκτός, ἔργα ἐτέλεσα καί τοῦ σκότους, σύ δέ Παρθένε με διάσωσον.
Κάθισμα. Τήν Σοφίαν καί Λόγον.
Τό πικρόν τῶν βασάνων, καί ἀλγεινόν, τό δριμύ τῶν μαστίγων καί αὐστηρόν,σκότος τό ἀφώτιστον, τόν ἀθέρμαντον Τάρταρον, τόν ἰοβόλον ὄντως καί πύρινον σκώληκα, τό πολυφάγον στόμα, τόν ἄπληστον φάρυγγα, καί τάς ἀνωνύμους καί ἀγνώστους κολάσεις, ψυχή μου προβλέπουσα, στεναγμοῖς τε καί δάκρυσι, τήν Μητέρα δυσώπησον, τοῦ Κριτοῦ σου κραυγάζουσα, Θεοτόκε παράσχου μοι συγχώρησιν τῶν κακῶν μου, τῷ προστρέχοντι πίστει τῇ σκέπη σου.
ᾨδή ζ΄. Θεοῦ συγκατάβασιν.
Ἐλέους τήν ἄβυσσον ἡ τετοκυίᾳ, τόν ἀσυμπάθητον, καί πανάσωτον σῶσον, ὡς συμπαθής ἐλεήμων καί εὔσπλαγχνος, καί λύτρωσαί με γεέννης τόν δείλαιον, ὅπως ὑμνῶ σε ἀεί τήν Πολυύμνητον.
Ἰσχύεις γεννήσασα, τόν ἐν ἰσχύϊ δυνατόν Κύριον, ὅσα βούλει Παρθένε, καί ἰαμμάτων πελάγη κέκτησαι, διό προστρέχω τῇ σκέπη σου κράζων σοι, τήν ταπεινήν μου ψυχήν νοσοῦσαν ἴασαι.
Στενάζοντα δέξαι με, ὡς τόν τελώνην καί μή με ἀπώσῃ με, ταῖς λιταῖς τῆς ἀφθόρου Μητρός σου Λόγε ὤν πολυέλεος, ἀλλά προθύμως οἰκτείρησον ψάλλοντα, εὐλογητός ὁ Θεός.
Ῥανίσι κατάρδευσον, σῆς εὐσπλαγχνίας τῆς διανοίας μου, γῆν τήν κεχερσωμένην, καί μετανοίας ἀρότρῳ νέωσον, τήν ἀκανθώδη καί ὐλωμανήσασαν ἐνδείᾳ θείας βροχῆς, καί ἐπομβρίας παθῶν.
ᾨδή η΄. Ὁ στεγάζων ἐν ὕδασι.
Ἡ παστάς ἡ Οὐράνιος, ἡ τῶν Δικαίων χαρά, ὁ νυμφών τῆς δόξης, ἐν τῷ νυμφῶνι ταῦ Υἱοῦ σου κάμε, ἔνδυμα ἄξιον, ἀμφιάσασα γάμου εἰσαγάγοις, μήπως ὡς ἀχρεῖον, χεῖρας με δεθέντα, καί πόδας τό πῦρ λάβῃ.
Συντιβήν τῆς καρδίας μου, καί στεναγμούς ἐκ ψυχῆς, σταλαγμούς δακρύων τῶν ὀφθαλμῶν μου δεξαμένῃ Σεμνῇ, λύτρωσαι ῥῦσαι με, καλοῖς δάκρυσι, δακρύων ἀνοήτων, τῶν ἐν γεέννῃ, δάκρυον γάρ ἅπαν, ἤρας ἐκ γῆς προσώπου.
Νοερῶς πρό τοῦ Βήματος, τοῦ σοῦ ἑστάναι δοκῷ, Κριτά καί Θεέ μου, γεγυμνωμένος, ὡς κατάδικος ἔμφοβος ἔντρομος, περηγκωνισμένος, τετραχηλισμένος, σῶσον με οὖν κράζω, μόνε ἐλεῆμον, τόν κατακεκριμμένον.
Ὡς καινότατον ἄκουσμα, θέαμα φοβερόν, καί φρικτόν καί ξένον ἐν σοί Παρθένε τό τελούμενον, ὁ Θεός τίκτεται, ἐξ ἀφθόρου γαστρός σου, καί κρατεῖται ἐν ταῖς σαῖς ἀγκάλαις, ὁ διακρατῶν τά πάντα θεία δυνάμει.
ᾨδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Ἰδεῖν Χριστοῦ τό κάλλος, ὄντως τό ὡραῖον, καί τῆς γλυκείας ἀκτῖνος καί αἴγλης αὐτοῦ, κατατρυφῆσαι με Δέσποινα καταξίωσον.
Νηχόμενος πελάγει, τῷ τῆς ἁμαρτίας, καί τρικυμίας παθῶν χειμαζόμενος, τῷ γαληνῷ σοί λιμένι προσφεύγω Δέσποινα.
Λιταῖς τῆς σε τεκούσης, σῶσον ἐλεήμων, καί εὐσυμπάθητε μόνε τόν ἐμπαθέστατον, καί ἐν κακοῖς τόν σόν πλοῦτον καταναλώσαντα.
Ὕμνον σοι τελευταῖον, πρῶτον τε καί μέσον, τοῦ Ἀρχαγγέλου τό Χαῖρε προσάγω σεμνή· σοί γάρ κατάλληλον ἄλλον εὑρεῖν οὐ δύναμαι.
Στιχηρά Προσόμοια. Ὧ τοῦ παραδόξου θαύματος.
Ἔχοντας βίου προστάτιν σε, σκέπην καί τεῖχος Ἁγνή, καί λιμένα ἀχείμαστον, προστασίαν ἄμαχον, καί ὀξεῖαν ἀντίληψιν, θερμήν τε πρέσβιν, ταχεῖαν πρόμαχον, προφθάνουσαν με καί πρό τῆς κλήσεως, δεῖξον με Δέσποινα, πλήρη τῶν ἐλπίδων μου, καί τούς ἀεί, μάτην πολεμοῦντας με, πάντας πολέμησον.
Σῶμα ψυχήν καί τό πνεῦμα μου, πάσαις δειναῖς ὁ δεινός, ἐργασίαις ἐμόλυνα, τό μέν σῶμα πάθεσι, παραδούς τῆς αἰσχρότητος, ψυχήν δε πᾶσιν ἐπιτηδεύμασι, πονηροτάτοις, οἷς περ συνέζησα, αὖθις τό πνεῦμα δε, ἐπηρμένοις ἤθεσι καί σκολιοῖς, Δέσποινα φρονήμασιν, ἐξ ὤν με λύτρωσαι.
Ὧ πῶς διάγω ἀμέριμνος, τόν τῆς ζωῆς μου καιρόν, μετέωρος παρέρχομαι, μή εἰς νοῦν βαλλόμενος, τάς πολλάς ἁμαρτίας μου, μή τοῦ θανάτου τό ἀπαραίτητον, καί τῆς ἐτάσεως τό ἀδέκαστον, ὧ τις μερύσεται, πυρός αἰωνίζοντος, εἰμή Θεέ μόνε Ὑπεράγαθε, σύ οἰκτειρήσης με.
Σῶσον τόν Κόσμον σου Δέσποινα, καί τῆς δικαίας ὀργῆς, τοῦ Υἱοῦ σου ἐκλύτρωσαι, τούς πιστῶς ὑμνοῦντας σε, καί δεινά προσδοκώμενα, πάντα ἀπότρεψον ταῖς πρεσβείαις σου, καί ἐν ἡμέρα τῆς Δίκης πρόστηθι, πάντων τῶν δούλων σου, σύν αὐτοῖς με σῴζουσα, καί Οὐρανῶν νέμουσα Παντάνασα τήν Βασιλείαν μοι.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
Τὸν κάτωθι Κανόνα, καὶ τοὺς Οἲκους λέγε κατά πᾶσαν της Παρασκευῆς Ἐσπέρας.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΥΜΝΟΓΡΑΦΟΥ.
Ὁὗ ἤ ἆκρὁστιχίς.
Χαράς δοχεῖον σοί πρέπει χαίρειν μόνη· Ιωσήφ.
ᾨδή ἆ’ Ἦχος δ’. Ἀνοίξω τό στόμα μου.
Χριστοῦ βίβλον ἔμψυχον, ἐσφραγισμένην σε Πνεύματι, Ὁ μέγας Ἀρχάγγελος, Ἁγνή θεώμενος, ἐπεφώνει σοι, Χαῖρε χαράς δοχεῖον, δι’ ᾖς τῆς Προμήτορος ἀρά λυθήσεται.
Ἀδάμ ἐπανόρθωσις, χαῖρε Παρθένε Θεόνυμφε, τοῦ ᾌδου ἡ Ανέκρωσις, χαῖρε πανάμωμε, τό παλάτιον, τοῦ μόνου Βασιλέως. χαῖρε θρόνε πύρινε, τοῦ Παντοκράτορος.
Ῥόδον τό ἀμάραντον, χαῖρε ἡ μόνη βλαστήσασα, τό μῆλον τό εὔοσμον, χαῖρε ἡ τέξασα, τό ὀσφράδιον, τοῦ πάντων Βασιλέως, χαῖρε ἀπειρόγαμε, κόσμου διάσωσμα.
Ἁγνείας θησαύρισμα, χαῖρε δι’ ᾖς ἐκ τοῦ πτώματος, ἡμῶν ἐξανέστημεν, χαῖρε ἡδύπνοον, κρίνον Δέσποινα, πιστούς εὐωδιάζον, θυμίαμα εὔοσμον, μύρον πολύτιμον.
ᾨδή γ’. Τούς σούς ὑμνολόγους.
Στάχυν ἡ βλαστήσασα τόν θεῖον, ὡς χώρα ἀνήροτος σαφῶς, χαῖρε ἔμψυχε τράπεζα, ἄρτον ζωῆς χωρήσασα, χαῖρε τοῦ ζῶντος ὕδατος, πηγή ἀκένωτος Δέσποινα.
Δάμαλις τόν μόσχον ἡ τεκοῦσα, τόν ἄμωμον, χαῖρε τοῖς πιστοῖς, χαῖρε ἀμνάς Κυήσασα, Θεοῦ ἀμνόν τόν αἴροντα, κόσμου παντός τά πταίσματα, χαῖρε θερμόν ἱλαστήριον.
Ὄρθρος φαεινός χαῖρε ἡ μόνη, τόν Ἥλιον φέρουσα Χριστόν, φωτός κατοικητήριον, χαῖρε τό σκότος λύσασα, καί τούς ζοφώδεις δαίμονας, ὁλοτελῶς εκμειώσασα.
Χαῖρε πύλη μόνη ἤν ὁ Λόγος, διώδευσε μόνος ἡ μοχλούς, καί πύλας ᾌδου Δέσποινα, τῷ τόκῳ σου συντρίψασα, χαῖρε ἡ θεία εἴσοδος, τῶν σῳζομένων πανύμνητε.
ᾨδή δ’. Ὅ καθήμενος ἐν δόξῃ.
Ἐν φωναῖς ἀσμάτων πίστει, σοί βοῶμεν Πανύμνητε, Χαῖρε πῖον ὄρος, καί τετυρωμένον ἐν Πνεύματι, χαῖρε λυχνία καί στάμνε, Μάννα φέρουσα, τό γλυκαίνοv, τά τῶν εὐσεβῶν αἰσθητήρια.
Ἱλαστήριον τοῦ κόσμου, χαῖρε ἄχραντε Δέσποινα, χαῖρε κλῖμαξ γῆθεν, πάντας ἀνυψώσασα χάριτι, χαῖρε ἡ γέφυρα ὄντως, ἡ μετάγουσα, ἐκ θανάτου πάντας, πρός ζωήν τούς ὑμνοῦντας σε.
Οὐρανῶν ὑψηλοτέρα, χαῖρε γῆς τό θεμέλιον, ἐν τῇ σή νηδύϊ, Ἄχραντε ἀκόπως βαστάσασα, χαῖρε κογχύλη πορφύραν θείαν βάψασα, ἐξ αἱμάτων σου, τῷ Bασιλεί τῶν Δυνάμεων.
Νομοθέτην ἡ τεκοῦσα, ἀληθῶς χαῖρε Δέσποινα, τόν τάς ἀνομίας, πάντων δωρεάν ἐξαλείφοντα, ἀκατανόητον βάθος, ὕψος ἄρρητον, ἀπειρόγαμε, δι’ ᾖς ἡμεῖς εθεώθημεν.
Σέ τήν πλέξασαν τῷ κόσμῳ, αχειρόπλοκον στέφανον, ανυμνολογούμεν, Χαῖρε σοι Παρθένε κραυγάζοντες, τό φυλακτήριον πάντων καί χαράκωμα, καί κραταίωμα, καί ἱερόν καταφύγιον.
ᾨδή ἕ’. Ἐξέστη τά σύμπαντα.
Ὀδόν ἡ κυήσασα, ζωῆς χαῖρε Πανάμωμε, ἡ κατακλυσμοῦ τῆς ἁμαρτίας, σώσασα κόσμον, χαῖρε Θεόνυμφε, ἄκουσμα καί λάλημα φρικτόν, χαῖρε ἐνδιαίτημα, τοῦ Δεσπότου τῆς κτίσεως.
Ἰσχύς καί ὀχύρωμα, ἀνθρώπων χαῖρε Ἄχραντε, τόπε ἁγιάσματος τῆς δόξης, νέκρωσις ᾌδου, νυμφών ὁλόφωτε, χαῖρε τῶν Ἀγγέλων χαρμονή, χαῖρε ἡ βοήθεια, τῶν πιστῶς δεομένων σου.
Πυρίμορφον ὄχημα, τοῦ Λόγου χαῖρε Δέσποινα, ἔμψυχε Παράδεισε τό ξύλον, ἐν μέσῳ ἔχων ζωῆς τόν Κύριον, οὗ ὁ γλυκασμός ζωοποιεῖ, πίστει τούς μετέχοντας, καί φθορά ὑποκύψαντας.
Ῥωννύμενοι σθένει σου, πιστῶς ἀναβοῷμεν σοι, Χαῖρε πόλις τοῦ Παμβασιλέως, δεδοξασμένα, καί ἀξιάκουστα, περί ᾖς λελάληνται σαφῶς, ὄρος ἀλατόμητον, χαῖρε βάθος ἀμέτρητον.
Εὐρύχωρον σκήνωμα, τοῦ Λόγου χαῖρε Ἄχραντε, κόχλος ἡ τόν, θεῖον μαργαρίτην, προαγαγοῦσα, χαῖρε πανθαύμαστε, πάντων πρός Θεόν καταλλαγῇ τῶν μακαριζόντων σε, Θεοτόκε ἑκάστοτε.
ᾨδή ς’. Τήν θείαν ταύτην καὶ πάντιμον.
Παστάς τοῦ Λόγου ἀμόλυντε, αἰτία τῆς τῶν πάντων θεώσεως, χαῖρε Πανάχραντε, τῶν Προφητῶν περιήχημα, χαῖρε τῶν Ἀποστόλων, τό ἐγκαλλώπισμα.
Ἐκ σοῦ ἡ δρόσος απέσταξε, φλογμόν πολυθεΐας ἡ λύσασα, ὅθεν βοῷμεν σοι, Χαῖρε, ὁ πόκος ὁ ἔνδροσος, ὄν Γεδεών Παρθένε, προεθεάσατο.
Ἰδού σοι Χαῖρε κραυγάζομεν, λιμήν ἡμῖν γενοῦ θαλαττεύουσι καί Ὁρμητήριον, ἐν τῷ πελάγει τῶν θλίψεων, καί τῶν σκανδάλων πάντων, τοῦ πολεμήτορος.
Χαράς αἰτία χαρίτωσον, ἡμῶν τόν λογισμόν τοῦ κραυγάζειν σοι, Χαῖρε ἡ ἄφλεκτος βάτος νεφέλη Ὁλόφωτε, ἡ τούς πιστούς ἀπαύστως, ἐπισκιάζουσα.
ᾨδή ζ’. Οὐκ ἐλάτρευσαν τῆ κτίσει.
Ἀνυμνοῦμεν σε, βοῶντες Χαῖρε ὄχημα, Ἡλίου τοῦ νοητοῦ, ἄμπελος ἀληθινή, τόν βότρυν τόν πέπειρον, ἡ γεωργήσασα, οἶνον στάζρντα, τόν τάς ψυχάς εὐφραίνοντα, τῶν πιστῶς σε δοξαζόντων.
Ἰατῆρα, τῶν ἀνθρώπων ἡ κυήσασα χαῖρε Θεόνυμφε, ἤ ῥάβδος ἡ μυστικῇ, ἄνθος τό ἀμάραντον, ἡ ἐξανθήσασα, χαῖρε Δέσποινα, δι’ ᾖς χαράς πληρούμεθα, καί ζωήν κληρονομοῦμεν.
Ῥητορεύουσα, οὐ σθένει γλῶσσα Δέσποινα, ὐμνολογήσαί σε, ὑπέρ γάρ τά Σεραφείμ, ὑψώθης κυήσασα, τόν Βασιλέα Χριστόν, ὄν ἱκέτευε, πάσης νῦν βλάβης ῥύσασθαι, τούς πιστῶς σε προσκυνοῦντας.
Εὐφημεῖ σε, μακαρίζοντα τά πέρατα, καί ἀνακράζει σοι. Χαῖρε ὁ τόμος ἐν ὦ, δακτύλῳ ἐγγέγραπται, Πατρός ὁ Λόγος Ἁγνή, ὄν ἱκέτευε, βίβλῳ ζωῆς τούς δούλους σου, καταγράψαι Θεοτόκε.
Ἱκετεύομεν οἱ δούλοί σου καί κλίνομεν ἱκετεύομεν, γόνυ καρδίας ἡμῶν. Κλῖνον τό οὕς σου Ἁγνή, καί σῶσον τούς θλίψεσι, βυθιζομένους ἡμᾶς, καί συντήρησον, πάσης ἐχθρῶν ἁλώσεως, τήν σήν ποίμνην Θεοτόκε.
ᾨδή ἡ’. Παῖδας εὐαγεῖς ἐν τῆ καμίνω.
Νηδύϊ τόν Λόγον ὑπεδέξω, τόν πάντα βαστάζοντα ἐβάστασας, γάλακτι ἐξέθρεψας, νεύματι τόν τρέφοντα, τήν οἰκουμένην ἅπασαν, Ἁγνή ὦ ψάλλομεν. Τόν Κύριον ὑμνεῖτε τά ἔργα, καί ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Μώσης κατενόησεν ἐν βάτῳ, τό μέγα μυστήριον τοῦ τόκου σου. Παῖδες προεικόνισαν, τοῦτο ἐμφανέστατα μέσον πυρός ἱστάμενοι, καί μή φλεγόμενοι, ἀκήρατε ἁγία Παρθένε, ὅθεν σε ὑμνοῦμεν, εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Οἱ πρώην ἀπάτη γυμνωθέντες, στολήν ἀφθαρσίας ἐνεδύθημεν, τῇ κυοφορία σου, καί οἱ καθεζόμενοι, ἐν σκότει παραπτώσεων, φῶς κατωπτεύσαμεν, φωτός κατοικητήριον, Κόρη, ὅθεν σε ὑμνοῦμεν, εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Νεκροί διά σοῦ ζωοποιούνται, ζωήν γάρ τήν ἐνυπόστατον ἐκύησας, εὔλαλοι οἱ ἄλαλοι, πρώην χρηματίζοντες, λεπροί ἀποκαθαίρονται, νόσοι διώκονται, πνευμάτων ἀερίων τά πλήθη, ἥττηνται Παρθένε, βροτώνη σωτηρίᾳ.
Ἡ κόσμῳ τεκοῦσα σωτηρίαν, δι’ ᾖς ἀπό γῆς εἰς ὕψος ἤρθημεν, χαίροις παντευλόγητε, σκέπη καί κραταίωμα, τεῖχος καί ὀχύρωμα, τῶν μελῳδούντων Ἁγνή. Τόν Κύριον ὑμνεῖτε τά ἔργα, καί ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
ᾨδή θ’. Ἅπας γηγενής, σκιρτάτω τῶ Πνεύματι.
Ἶνα σοι πιστοί, τό Χαῖρε κραυγάζωμεν, οἱ διά σοῦ τῆς χαράς, μέτοχοι γενόμενοι, τῆς ἀϊδίου, ῥῦσαι ἡμᾶς πειρασμοῦ, βαρβαρικῆς ἁλώσεως, καί πάσης ἄλλης πληγῆς, διά πλῆθος, Κόρη παραπτώσεων, ἐπιούσης βροτοῖς ἁμαρτάνουσιν.
Ὤφθης φωτισμός, ἡμῶν καί βεβαίωσις, ὅθεν βοῷμεν σοι. Χαῖρε ἄστρον ἄδυτον, εἰσάγον κόσμῳ, τόν μέγαν Ἥλιον, χαῖρε Ἐδέμ ἀνοίξασα, τήν κεκλεισμένην Ἁγνή, χαῖρε στῦλε, πύρινε εἰσάγουσα, εἰς τήν ἄνω ζωήν τό ἀνθρώπινον.
Στῶμεν εὐλαβῶς, ἐν οἴκῳ Θεοῦ ἡμῶν, καί ἐκβοήσωμεν. Χαῖρε κόσμου Δέσποινα, χαῖρε Μαρίᾳ, Κυρίᾳ πάντων ἡμῶν, χαῖρε ἤ μόνη ἄμωμος, ἐν γυναιξί καί καλή, χαῖρε σκεῦος, μύρον τό ἀκένωτον, ἐπί σέ κενωθέν εἰσδεξάμενον.
Ἡ περιστερά, ἡ τόν ἐλεήμονα ἀποκυήσασα, χαῖρε ἀειπάρθενε Ὁσίων πάντων, χαῖρε τό καύχημα, τῶν Ἀθλητῶν στεφάνωμα, χαῖρε ἁπάντων τε, τῶν Δικαίων, θεῖον ἐγκαλλώπισμα, καί ἡμῶν τῶν πιστῶν τό διάσωσμα.
Φεῖσαι ὁ Θεός, τῆς κληρονομίας σου, τάς ἁμαρτίας ἡμῶν, πάσας παραβλέπων νῦν, εἰς τοῦτο ἔχων, ἐκδυσωποῦσαν σε, τήν ἐπί γῆς ἀσπόρως σε, κυοφορήσασαν, διά μέγα ἔλεος θελήσαντα, μορφωθῆναι Χριστέ, τό ἀλλότριον.
Κοντάκιον. Ἦχος Πλ. δ΄.
Τῆ ὑπερμάχῳ στρατηγῶ τά νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου Θεοτόκε. Αλλ’ ὡς ἔχουσα τό κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἰνᾷ κράζω σοι, Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.
Οἰ Οἲκοι
Ἄγγελος πρωτοστάτης. οὐρανόθεν ἐπέμφθη, εἰπείν τή Θεοτόκω τό χαῖρε, (ἐκ γ’) καί σύν τη Ἀσωμάτω φωνή σωματούμενον Σέ θεωρῶν, Κύριε, ἐξίστατο καί ἵστατο, κραυγάζων πρός Αὐτήν τοιαῦτα·
Χαῖρε, δι’ ἤς ἡ χαρά ἐκλάμψει·
Χαῖρε, δι’ ἤς ἡ ἄρα ἐκλείψει.
Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις·
Χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὕας ἡ λύτρωσις.
Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοίς·
Χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον καί Ἀγγέλων ὀφθαλμοίς.
Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα·
Χαῖρε, ὅτι βαστάζεις τόν βαστάνοντα πάντα.
Χαῖρε, Ἀστήρ ἐμφαίνων τόν Ἥλιον·
Χαῖρε, Γαστήρ ἐνθέου σαρκώσεως.
Χαῖρε, δί ἤς νεουργεῖται ἡ κτίσις·
Χαῖρε, δι’ ἤς βρεφουργεῖται ὁ Κτίστης.
Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Βλέπουσα ἡ Ἁγία, ἑαυτήν ἐν ἁγνείᾳ, φησί τῷ Γαβριήλ θαρσαλέως, τό παράδοξόν Σου τῆς φωνῆς, δυσπαράδεκτόν μου τή ψυχή φαίνεται, ἀσπόρου γάρ συλλήψεως τήν κύησιν πῶς λέγεις; Κράζων·
Ἀλληλούϊα.
Γνῶσιν ἄγνωστον γνῶναι, ἡ Παρθένος ζητοῦσα,ἐβόησε πρὸς τὸν λειτουργοῦντα· Ἐκ λαγόνων ἁγνῶν Υἱόν, πώς ἔστι τεχθῆναι δυνατόν; λέξον μοί. Πρός ἤν ἐκεῖνος ἔφησεν ἔν φόβῳ, πλήν κραυγάζων οὕτω·
Χαῖρε, βουλῆς ἀπορρήτου μύστις·
Χαῖρε, σιγής δεομένων πίστις.
Χαῖρε, τῶν θαυμάτων Χριστοῦ τό προοίμιον·
Χαῖρε, τῶν δογμάτων Αὐτοῦ τό κεφάλαιον.
Χαῖρε, κλίμαξ ἐπουράνιε, δι’ ἤς κατέβη ὁ Θεός·
Χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν.
Χαῖρε, τό τῶν Ἀγγέλων πολυθρύλητον θαῦμα·
Χαῖρε, τό τῶν δαιμόνων πολυθρήνητον τραῦμα.
Χαῖρε, τό Φῶς ἀρρήτως γεννήσασα·
Χαῖρε, τό πώς μηδένα διδάξασα.
Χαῖρε, σοφῶν ὑπερβαίνουσα γνῶσιν·
Χαῖρε, πιστῶν καταυγάζουσα φρένας.
Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Δύναμις τοῦ Ὕψιστου, ἐπεσκίασε τότε προς σύλληψιν τή Ἀπειρογάμω· καί τήν εὔκαρπον ταύτην νηδύν, ὡς ἀγρόν ὑπέδειξεν ἠδύν ἄπασι, τοίς θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν, ἐν τῷ ψάλλειν οὕτως·
Ἀλληλούϊα.
Ἔχουσα Θεοδόχον, ἡ Παρθένος τήν μήτραν, ἀνέδραμε πρός τήν Ἐλισάβετ· τό δέ βρέφος ἐκείνης εὐθύς ἐπιγνόν τόν ταύτης ἀσπασμόν, ἔχαιρε· και ἄλμασιν ὡς ἄσμασιν, ἐβόα πρός τήν Θεοτόκον·
Χαῖρε, βλαστοῦ ἀμαράντου κλῆμα·
Χαῖρε, καρποῦ ἀκηράτου κτῆμα.
Χαῖρε, γεωργόν γεωργοῦσα φιλάνθρωπον·
Χαῖρε, φυτουργόν τῆς ζωῆς ἠμῶν φύουσα.
Χαῖρε, ἄρουρα βλαστάνουσα εὐφορίαν οἰκτιρμῶν·
Χαῖρε, τράπεζα βαστάζουσα εὐθηνίαν ἱλασμῶν.
Χαῖρε, ὅτι λειμώνα τῆς τρυφῆς ἀναθάλλεις·
Χαῖρε, ὅτι λιμένα τῶν ψυχῶν ἑτοιμάζεις.
Χαῖρε, δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα·
Χαῖρε, παντός του κόσμου ἐξίλασμα.
Χαῖρε, Θεοῦ πρός θνητούς εὐδοκία·
Χαῖρε, θνητῶν πρός Θεόν παρρησία.
Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Ζάλην ἔνδοθεν ἔχων, λογισμῶν ἀμφιβόλων, ὁ σώφρων Ἰωσήφ ἐταράχθη, πρός τήν ἀγαμόν Σε θεωρῶν, καί κλεψίγαμον ὑπονοῶν, Ἄμεμπτε· μαθῶν δέ Σου τήν σύλληψιν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, ἔφη·
Ἀλληλούϊα.
Ἤκουσαν οἱ ποιμένες, τῶν Ἀγγέλων ὑμνούντων, τήν ἔνσαρκον Χριστοῦ παρουσίαν· καί δραμόντες ὠς πρός ποιμένα, θεωρούσι Τοῦτον ὡς Ἀμνόν ἂμωμον, ἐν τή γαστρί Μαρίας βοσκηθέντα, ἤν ὔμνοῦντες εἶπον·
Χαῖρε, Ἀμνοῦ καί ποιμένος Μήτηρ·
Χαῖρε, αὐλή λογικῶν προβάτων.
Χαῖρε, ἀοράτων ἐχθρῶν ἀμυντήριον·
Χαῖρε, Παραδείσου θυρῶν ἀκοικτήτιον.
Χαῖρε, ὅτι τά οὐράνια συναγάλλεται τή γῆ·
Χαῖρε, ὅτι τά ἐπίγεια σὐγχορεύει οὐρανοίς.
Χαῖρε, τῶν Ἀποστόλων τό ἀσίγητον στόμα·
Χαῖρε, τῶν Ἀθλοφόρων τό ἀνίκητον θάρσος.
Χαῖρε, στερρόν τῆς πίστεως ἔρεισμα·
Χαῖρε, λαμπρόν της χάριτος γνώρισμα.
Χαῖρε, δι’ ἤς ἐγυμνώθη ὁ Ἅδης·
Χαῖρε, δι’ ἤς ἐνεδύθημεν δόξαν.
Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Θεοδρόμον ἀστέρα, θεωρήσαντες Μάγοι, τή τούτου ἠκολούθησαν αἴγλη· καί ὡς λύχνον κρατοῦντες Αὐτόν, δι’ αὐτοῦ ἠρεύνων κραταιόν Ἂνακτα· καί φθάσαντες τόν ἄφθαστον, ἐχάρησαν Αὐτῶ βοῶντες·
Ἀλληλούϊα.
Ἴδον παῖδες Χαλδαίων, ἐν χερσί τῆς Παρθένου, τόν πλάσαντα χειρί τούς ἀνθρώπους· καί Δεσπότην νοοῦντες Αὐτόν, εἰ δούλου ἔλαβεν μορφήν, ἐσπεῦσαν τοίς δώροις θεραπεῦσαι, καί βοῆσαι τη Εὐλογημένη·
Χαῖρε, ἀστέρος ἀδύτου Μήτηρ·
Χαῖρε, αὐγή μυστικῆς ἡμέρας.
Χαῖρε, τῆς ἀπάτης τήν κάμινον σβέσασα.
Χαῖρε, τῆς Τριάδος τούς μύστας φωτίζουσα.
Χαῖρε, τύραννον ἀπάνθρωπον ἐκβαλοῦσα τῆς ἀρχῆς·
Χαῖρε, Κύριον φιλάνθρωπον ἐπιδείξασα Χριστόν.
Χαῖρε, ἡ τῆς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας·
Χαῖρε, ἡ τοῦ βορβόρου ρυομένη τῶν ἔργων.
Χαῖρε, πυρός προσκύνησιν παύσασα·
Χαῖρε, φλογός παθῶν ἁπαλλάττουσα.
Χαῖρε, πιστῶν ὁδηγέ σωφροσύνης·
Χαῖρε, πασῶν γενεῶν εὐφροσύνη.
Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Κήρυκες θεοφόροι, γεγονότες οἱ Μάγοι, ὑπέστρεψαν εἰς τήν Βαβυλώνα· ἐκτελέσαντές Σου τόν χρησμόν, καί κηρύξαντες Σέ τόν Χριστόν ἄπασιν, ἄφεντες τόν Ἡρώδην ὡς ληρώδη, μη εἰδότα ψάλλειν·
Ἀλληλούϊα.
Λάμψας ἐν τή Αἰγύπτω, φωτισμόν ἀληθείας, ἐδίωξας τοῦ ψεύδους τό σκότος· τά γάρ εἴδωλα ταύτης, Σωτήρ, μή ἐνέγκαντά Σου τήν ἰσχύν, πέπτωκεν· οἱ τούτων δέ ρυσθέντες, ἐβόων πρός την Θεοτόκον·
Χαῖρε, ἀνόρθωσις τῶν ἀναθρώπων·
Χαῖρε, κατάπτωσις τῶν δαιμόνων.
Χαῖρε, τῆς ἀπάτης τήν πλάνην πατήσασα·
Χαῖρε, τῶν εἰδώλων τόν δόλον ἐλέγξασα.
Χαῖρε, θάλασσα ποντίσασα Φαραώ τόν νοητόν
Χαῖρε, πέτρα ἡ ποτίσασα τούς διψώντας τήν ζωήν.
Χαῖρε, πύρινε στύλε, ὁδηγῶν τούς ἐν σκότει·
Χαῖρε, σκέπη τοῦ κόσμου πλατυτέρα νεφέλης.
Χαῖρε, τροφή τοῦ Μάννα διάδοχε·
Χαῖρε, τρυφῆς Ἁγίας διάκονε.
Χαῖρε, ἡ Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας·
Χαῖρε, ἐξ ἣς ρέει μέλι καί γάλα.
Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Μέλλοντος Συμεῶνος, τοῦ παρόντος αἰῶνος μεθίστασθαι τοῦ ἀπατεῶνος, ἐπεδόθης ὡς βρέφος αὐτῶ, ἀλλά ἐγνώσθης τούτω καί Θεός τέλειος· διόπερ ἐξεπλάγη Σου, τήν ἄρρητον σοφίαν, κράζων·
Ἀλληλούϊα.
Νέαν ἔδειξε κτίσιν, ἐμφανίσας ὁ Κτίστης, ἠμίν τοίς ὐπ’ αὐτοῦ γενομένοις· ἐξ ἀσπόρου βλαστήσας γαστρός, καί φυλάξας ταύτην, ὥσπερ ἤν ἄφθορον· ἳνα τό θαῦμα βλέποντες, ὑμνήσωμεν Αὐτήν βοῶντες·
Χαῖρε, τό ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας·
Χαῖρε, τό στέφος τῆς ἐγκρατείας.
Χαῖρε, ἀναστάσεως τύπον ἐκλάμπουσα·
Χαῖρε, τῶν Ἀγγέλων τόν βίον ἐμφαίνουσα.
Χαῖρε, δένδρον ἀγλαόκαρπον, ἐξ οὐ τρέφονται πιστοί·
Χαῖρε, ξύλον εὐσκιόφυλλον, ὑφ’ οὐ σκέπτονται πολλοί.
Χαῖρε, κυοφοροῦσα ὁδηγόν πλανωμένοις·
Χαῖρε, ἀπογεννώσα λυτρωτήν αἰχμαλώτοις.
Χαῖρε, Κριτού δικαίου δυσώπησις·
Χαῖρε, πολλῶν πταιόντων συγχώρησις.
Χαῖρε, στολή τῶν γυμνῶν παρρησίας·
Χαῖρε, στοργή πάντα πόθον νικώσα.
Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Ξένον τόκον ἰδόντες, ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, τον νοῦν εἰς οὐρανόν μεταθέντες· διά τοῦτο γάρ ὁ ὑψηλός Θεός, ἐπί γῆς ἐφάνη ταπεινός ἄνθρωπος, βουλόμενος ἐλκύσαι πρός τό ὕψος τούς Αὐτῶ βοώντας·
Ἀλληλούϊα.
Ὅλος ἤν ἐν τοίς κάτω, καί τῶν ἄνω οὐδόλως, ἀπήν ό ἀπερίγραπτος Λόγος· συγκατάβασις γάρ Θεϊκή, οὐ μετάβασις δέ τοπική γέγονε· καί τόκος ἐκ Παρθένου θεολήπτου, ἀκουούσης ταῦτα·
Χαῖρε, Θεοῦ ἀχωρήτου χώρα·
Χαῖρε, σεπτοῦ μυστηρίου θύρα.
Χαῖρε, τῶν ἀπίστων ἀμφίβολον ἄκουσμα·
Χαῖρε, τῶν πιστῶν ἀναμφίβολον καύχημα.
Χαῖρε, ὄχημα πανάγιόν του ἐπί τῶν Χερουβείμ·
Χαῖρε, οἴχημα πανάριστον τοῦ ἐπί τῶν Σεραφείμ.
Χαῖρε, ἡ ταναντία εἰς ταὐτό ἀγαγοῦσα·
Χαῖρε, ἡ παρθενίαν καί λοχείαν ζευγνύσα.
Χαῖρε, δι’ ἤς ἐλύθη παράβασις·
Χαῖρε, δί΄ἤς ἠνοίχθη Παράδεισος.
Χαῖρε, ἡ κλεῖς τῆς Χρίστου Βασιλείας·
Χαῖρε, ἐλπίς ἀγαθῶν αἰωνίων.
Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Πάσα φύσις Ἀγγέλων, κατεπλάγη τό μέγα τῆς σῆς ἐνανθρωπήσεως ἔργον· τόν ἀπρόσιτον γάρ ὡς Θεόν, ἐθεώρει πᾶσι προσιτόν ἄνθρωπον, ἠμίν μέν συνδιάγοντα, ἀκούοντα δέ παρά πάντων οὕτως·
Ἀλληλούϊα.
Ῥήτορας πολυφθόγγους, ὡς ἰχθύας ἀφώνους, ὀρῶμεν ἐπί Σοῖ, Θεοτόκε· ἀπορούσι γάρ λέγειν το πῶς καί Παρθένος μένεις, καί τεκείν ἴσχυσας· ἠμεῖς δέ τό Μυστήριον θαυμάζοντες, πιστῶς βοῶμεν·
Χαῖρε, σοφίας Θεοῦ δοχεῖον·
Χαῖρε, προνοίας αὐτοῦ ταμεῖον.
Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα·
Χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα.
Χαῖρε, ὅτι ἐμωράνθησαν οἱ δεινοί συζητηταί·
Χαῖρε, ὅτι ἐμαράνθησαν οἱ τῶν μύθων ποιηταί.
Χαῖρε, τῶν Ἀθηναίων τᾶς πλοκᾶς διασπώσα·
Χαῖρε, τῶν ἁλιέων τᾶς σαγήνας πληροῦσα.
Χαῖρε, βυθοῦ ἀγνοίας ἐξέλκουσα·
Χαῖρε, πολλούς ἐν γνώσει φωτίζουσα.
Χαῖρε, ὀλκᾶς τῶν θελόντων σωθῆναι·
Χαῖρε, λιμήν τῶν τοῦ βίου πλωτήρων.
Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Σῶσαι θέλων τόν κόσμον, ὁ τῶν ὅλων κοσμήτωρ, πρός τοῦτον αὐτεπάγγελτος ἦλθε· καί ποιμήν ὐπάρχων ὡς Θεός, δι’ ἠμᾶς ἐφάνη καθ’ ἠμᾶς ἄνθρωπος· ὁμοίω γάρ τό ὅμοιον καλέσας, ὡς Θεός ἀκούει·
Ἀλληλούϊα.
Τεῖχος εἰ τῶν παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, και πάντων τῶν εἰς Σέ προστρεχόντων· ὁ γάρ του οὐρανοῦ καί τῆς γῆς κατεσκεύασε σέ Ποιητής, Ἄχραντε, οἰκήσας ἐν τή Μήτρα σου, καί πάντας σοί προσφωνείν διδάξας·
Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας·
Χαῖρε, ἡ πύλη τῆς σωτηρίας.
Χαῖρε, ἀρχηγέ νοητῆς ἀναπλάσεως·
Χαῖρε, χορηγέ θεϊκῆς ἀγαθότητος.
Χαῖρε, Σύ γάρ ἀνεγέννησας τούς συλληφθέντας αἰσχρῶς·
Χαῖρε, Σύ γάρ ἐνουθέτησας τούς συληθέντας τόν νοῦν.
Χαῖρε, ἡ τόν φθορέα τῶν φρενῶν καταργοῦσα·
Χαῖρε, ἡ τόν σπορέα τῆς ἁγνείας τεκοῦσα.
Χαῖρε, παστάς ἀσπόρου νυμφεύσεως·
Χαῖρε, πιστούς Κυρίω ἁρμόζουσα.
Χαῖρε, καλή κουροτρόφε παρθένων·
Χαῖρε, ψυχῶν νυμφοστόλε Ἁγίων.
Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Ὕμνος ἅπας ἡττᾶται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τῷ πλήθει τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν σου· ἰσαρίθμους γάρ τή ψάμμω ὠδᾶς, ἄν προσφέρωμεν Σοί, Βασιλεῦ Ἅγιε, οὐδέν τελοῦμεν ἄξιον, ὧν δέδωκας ἠμῖν τοίς Σοί βοώσιν·
Ἀλληλούϊα.
Φωτοδόχον λαμπάδα, τοίς ἐν σκότει φανείσαν, ὀρῶμεν τήν Ἁγίαν Παρθένον· τό γάρ ἄϋλον ἂπτουσα φῶς, ὁδηγεῖ πρός γνῶσιν Θεϊκήν ἄπαντας, αὐγή τόν νοῦν φωτίζουσα, κραυγή δε τιμωμένη ταῦτα·
Χαῖρε, ἀκτίς νοητοῦ Ἡλίου·
Χαῖρε, βολίς τοῦ ἀδύτου φέγγους.
Χαῖρε, ἀστραπή τᾶς ψυχᾶς καταλάμπουσα·
Χαῖρε, ὡς βροντή τούς ἐχθρούς καταπλήττουσα.
Χαῖρε, ὂτι τὸν πολύφωτον ἀνατέλεις φωτισμόν·
Χαῖρε, ὅτι τόν πολύρρυτον ἀναβλύζεις ποταμόν.
Χαῖρε, τῆς κολυμβήθρας ζωγραφοῦσα τόν τύπον·
Χαῖρε, τῆς ἁμαρτίας ἀναροῦσα τόν ρύπον.
Χαῖρε, λουτήρ ἐκπλύνων συνείδησιν·
Χαῖρε, κρατήρ κιρνῶν ἀγαλλίασιν.
Χαῖρε, ὀσμή τῆς Χριστοῦ εὐωδίας·
Χαῖρε, ζωή μυστικῆς εὐωχίας.
Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Χάριν δοῦναι θελήσας, ὀφλημάτων ἀρχαίων, ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων, ἐπεδήμησε δι’ Ἐαυτοῦ πρός τούς ἀποδήμους της Αὐτοῦ χάριτος· καί σχίσας τό χειρόγραφον, ἀκούει παρά πάντων οὕτως·
Ἀλληλούϊα.
Ψάλλοντές Σσου τόν τόκον, ἀνυμνοῦμεν Σε πάντες, ὡς ἔμψυχον ναόν, Θεοτόκε· ἐν τή Σή γάρ οἰκήσας γαστρί, ὁ συνέχων πάντα τή χειρί Κύριος, ἠγίασεν, ἐδόξασεν, ἐδίδαξε βοάν Σοι πάντας·
Χαῖρε, σκηνή τοῦ Θεοῦ καί Λόγου·
Χαῖρε, Ἁγία Ἁγίων μείζων.
Χαῖρε, κιβωτέ χρυσωθεῖσα τῷ Πνεύματι·
Χαῖρε, θησαυρέ τῆς ζωῆς ἀδαπάνητε.
Χαῖρε, τίμιον διάδημα, Βασιλέων εὐσεβῶν·
Χαῖρε, καύχημα σεβάσμιον, Ἱερέων εὐλαβῶν.
Χαῖρε, τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀσάλευτος πύργος·
Χαῖρε, τῆς Βασιλείας τό ἀπόρθητον τεῖχος.
Χαῖρε, δι’ ἤς ἐγείρονται τρόπαια·
Χαῖρε, δι’ ἤς ἐχθροί καταπίπτουσι.
Χαῖρε, χρωτός τοῦ ἐμοῦ θεραπεία·
Χαῖρε, ψυχῆς τῆς ἐμῆς σωτηρία.
Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Ὤ Πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τῶν πάντων, Ἁγίων Ἁγιώτατον Λόγον· (ἐκ γ’) δεξαμενή τήν νῦν προσφοράν, ἀπό πἀσής ῥῦσαι συμφορᾶς ἄπαντας· καί τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως, τούς Σοι βοώντας·
Ἀλληλούϊα.
Τὸν ἂνωθεν Κανόνα, καὶ τοὺς Οἲκους λέγε κατά πᾶσαν της Παρασκευῆς Ἐσπέρας.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
Ὀ κατά πᾶν Σάββατον Ἐσπέρας, ἀναγινώσκουσιν ἐν τω Ἀγιωνύμω Ὂρει τοῦ Ἂθω
ΕΙΣ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΝ
ΗΧΟΣ ΠΛ. Β.
ᾨδή α΄. Κύματι θαλάσσης.
Χαῖρε των Πατέρων, το εὒφημον κράτος, χαῖρε περίδοξον, κλέος τοῦ γένους ἡμῶν, χαῖρε πηγή σωτηρίας, ἡ ἐκβλύζουσα τον ἒλεον, τοῖς πιστῶς ὐμνοῦσι σε, την μόνην Ὑπέρύμνητον.
Δέχου ἐκ χειλέων, ἀσώτων τον αἲνον, ἡ Πολυύμνητος καὶ Ὑπερένδοξος, σὺ γάρ ὐπάρχεις τοῦ Κόσμου, εὐκοσμία και διάσωσμα, ῤυόμεν ἂπαντας, τοὺς εὐσεβῶς σε μέλποντας.
Χαῖρε φωτοφόρε, σκηνή και λυχνία, ναέ καὶ τράπεζα, καὶ ὂρος Ἂγιον, χαῖρε παλάτιον δόξης, τοῦ Θεοῦ το θείον Τέμενος, χαῖρε τεῖχος ἂῤῥηκτον, ἡμῶν των ἀνυμνοῦντων σε.
Η των ἀνελπίστων, ἐλπίς και προστάτις, ἡ ἀκαταίσχυντος, πάντων βοήθεια, τας Οὐρανίους μοι πύλας, διανοίξασα προσάγαγε, τω Υἰῶ σου Δέσποινα, καὶ σῶσον με τον δοῦλον σου.
ᾨδή γ΄. Σὲ τὸν ἐπί ὐδάτων.
Σὲ πᾶσαι Παναγία, δοξάζουσιν αἰ τάξεις των Ἀγγέλων, ἡμεῖς ὲ καταχρέος ἀκαταπαύστως σὲ μέλπομεν, καὶ εὐχαρίστως ψάλλομεν, χαῖρε ἡ λύτρωσις, των πιστῶς ἐπικαλούντων σε.
Τὶς ἐπαξίως Κόρη, ὐμνήσει σου τον τόκον Θεοτόκε; ἡ Κτίσις κατιδοῦσα, το τελεωθέν σοι μυστήριον, θαμβητικῶς ἐκραύγαζεν, ὂντως ου τέτοκε πλήν σου ἂλλη παρθενεύουσα.
Πρόστηθι τοῖς αἰτοῦσι, τον ἒλεον ἐκ σοῦ Παρθενομῆτορ, την κραταιάν σου χεῖρα, τοῖς ἐν ἀνάγκαις ἐκτείνουσα, και συμφοραῖς προφθάνουσα, σὲ γάρ κεκτήμεθα, πάντες λύτρον ἐν ταῖς θλίψεσι.
Δάκρυα μετανοίας , ου κέκτημαι ὢσπερ ἡ πάλαι πόρνη. ἀσώτως δὲ τον βίον, ἐκδαπανήσας προσπίπτω σοι, ἐν στεναγμοῖς δεόμενος, λιταῖς σου Δέσποινα, πένθος ῤύσιον παράσχου μοι.
ᾨδή δ΄. Την ἐν Σταυρῶ σου θείαν κένωσιν.
Σὺ εἰ τοῦ Κόσμου ἡ ἀντίληψις, Θεοτόκε Ἀγνή, καὶ σωτηρία πάντων, ὠς τον Θεόν γεννήσασα, ὂθεν εὐσεβώς, μεγαλύνομεν πάντες, καὶ εὐφημοῦμεν σε.
Τεῖχος ὐπάρχεις καὶ ἀσφάλεια, καὶ ἐλπίς των πιστῶν, καὶ πύργος σωτηρίας, τοὺς καθ’ἡμῶν κατάβαλλε Ἂχραντε ἐχθρούς· τας ἐλπίδας εἰς σὲ γάρ πάσας ἐθέμεθα.
Την ἀπροσμάχητον ἐλπίδα σου, κεκτημένοι Σέμνη, των δυσμενῶν τα θράση, καταβαλοῦμεν Ἂχραντε πίστει τη εἰς σὲ· τη ση γάρ ἐπικλήσει νῦν κραταιοῦμεθα.
Ἲδε την θλίψιν, ἲδε Πάναγνε, τον ἐμόν στεναγμόν, ἲδε την ἀθυμίαν, καὶ την πολλήν σου ἒνδειξον χάριν ἐν ἑμοί, εὐφροσύνης πληροῦσα την ταπεινήν μου ψυχήν.
ᾨδή ε΄. Θεοφανείας σου Χριστέ.
Χαῖρε το τεῖχος των πιστῶν, καὶ κραταιά μεσιτεία Ἂχραντε, χαῖρε ὂρος Ἂγιον Πανύμνητε· χαῖρε κλίμαξ ἒμψυχε Δέσποινα, χαῖρε πάντων ἡ χαρμονή και ἡ βοήθεια, των ἀβοηθήτων, καὶ σκέπη των ὀλοψύχως προστρεχόντων σοι.
Μεγαλοφώνως ἐκβοῶν, των Προφητῶν ὀ χορός ἐκήρυττε, το φρικτόν τοῦ Τόκου σου μυστήριον, ὂτι μόνη ἀφθόρως τέτοκας, Θεόν των ἀπάντων, ὂς μετά τόκον σὲ, συντηρήσας Παρθένον, ὠς πρό τοῦ τόκου διεφύλαξε.
Τις ἐξιχύσει σου Ἀγνή, το ὐπέρ νοῦν ἐξειπεῖν Μυστηρίον, τον Θεόν γάρ τέτοκας Ὑπέραγνε καὶ ὠς βρέφος τοῦτον ἐγαλούχησας, ὂθεν πᾶσαι αἰ γενεαί σε μακαρίζουσιν, ὠς προέφης Κόρη, καὶ πόθω τον σε δοξάσαντα δοξάζομεν.
Θεοπαρόχους δωρεάς, ὠς συμπαθής και φιλάγαθος οὒσα, τοῖς βροτοῖς ἐποχετεύεις πάντοτε Θεοτόκε, Μήτηρ Ἀνύμφευτε, καὶ λύτρωσαι σαῖς προσευχαῖς πάντας κολάσεως, διό μὴ παρίδης τοὺς σκέπη τη κραταιᾶ σου καταφεύγοντας.
ᾨδή ς΄. Τοῦ βίου την θάλασσαν.
Σοὶ προσπίπτω Ἂχραντε, Θεοτόκε Ἀγαθή, ταῖς σαῖς πρεσβείαις αἲτησαι, τον πάσης ἀγαθότητος χορηγόν, Υἰόν σου καὶ Κύριον, παρασχεῖν μοι πταισμάτων την συγχώρησιν.
Εἰς βάθη ἀπέῤῥιμαι, καταιγίδος χαλεπῆς, θαλάσσης κυμαινούσης με, ἐξ ἀμέτρων πταισμάτων μου και δεινῶν, την ζάλην κατεύνασον, καὶ γαλήνην παράσχου μοι Πανάχραντε.
Η πάντων δεσπόζουσα, των κτισμάτων ὠς Θεόν, ὐπερφυῶς κυήσασα, των πταισμάτων μου Πάναγνε τας οὐλάς εἰς τέλος ἐξάλειψον, καὶ ζωῆς αἰωνίου με ἀξίωσον.
Σὺ το παραμύθιον, καὶ προσφύγιον Ἀγνή, των οἰκετῶν σου πέφυκας, ἀδιάλειπτον ποίει την προς Θεόν, ἰκέσιον δέησιν, των ἐν πίστει και πόθω ἐξαιτούντων σε.
ᾨδή ζ΄. Οἰ παῖδες ἐν Βαβυλῶνι.
Μὴ παύση Παρθενομῆτορ, ἐκδυσωποῦσα τον Κύριον, τοῦ ῤυσθῆναι ἡμᾶς, ἐκ κινδύνων και θλίψεων Δέπσοινα, ἲνα προθύμως ψάλλομεν, εὐλογημένος Πάναγνε, ὀ καρπός της κοιλίας σου.
Ἀπάντων Ἀγιωτέρα, των Οὐρανίων Δυνάμεων, Χερουβίμ Σεραφίμ, ἀνεδείχθης Μητροπάρθενε Δέσποινα, ὠς τον Χριστόν κυήσασα, ον Δεσπότην της Κτίσεως.
Καὶ τίκτεις καὶ παρθενεύεις, και μετά τόκονδιέμεινας, ὠς πρό τόκου Ἀγνή, Θεοτόκε μὴ φλεχθεῖσα την μήτραν σου, ὂθεν πιστῶς δοξάζομεν, μετά Θεόν σε Πάναγνε.
Φοβεῖ με καὶ συνταράττει, τα των πταισμάτων μου κύματα, ἀλλά σὺ Ἀγαθή Παναγία, συμπάθειαν αἲτησαι, ἐν ὢρα της ἐτάσεως, σωτηρίαν βραβεύουσα.
ᾨδή η΄. Ἒκστηθι φρίττων Οὐρανέ.
Σὺ το προσφύγιον ἡμῶν, καὶ ἠ παράκλησις πάντων Ἂχραντε Ἀγνή· ἰδοῦ γάρ ὀ των ὂλων Κύριος τεχθείς ἐκ μήτρας της σῆς, Παρθένον συντηρεῖμετά τόκον, ὂν πάντες εὐλογοῦμεν χείλεσιν ἀνάξιοις, και ὐπερυψοῦμεν εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Νεῦσον ἐτοίμη των πιστῶν, θερμή ἀντίληψις καὶ ἐμῆς, καὶ ῤῦσαι προλήψεως ἀλόγου, φαύλης με συνηθείας, και χαρμόσυνον πένθος, τη πεπωρωμένη ψυχῆ μου δός Παρθένε.
Τα πεπραγμένα μοι δεινά, ὂταν λογίσωμαι, καὶ το Βῆμα το φρικτόν, Παρθένε δειλιῶ και δέδοικα· ἀλλ’ὠς φιλάνθρωπος σὺ, πρό τέλους τον Κριτήν ἰλέωσον μοι, σὺ γάρ ὐπάρχεις πάντων, πεπτοκότων ἡ βάσις, καὶ ἀπηλπισμένων ἐλπίς καὶ προστασία.
Ἲλεων αἲτησαι ἡμῖν, καὶ εὐδιάλλακτον τον Υἰόν σου καὶ Θεόν, γενέσθαι Ἀγνή τοῖς οἰκέταις σου, καὶ συντηρῆσαι ἡμᾶς, ἐκ πάσης προσβολῆς ἐναντίας, καὶ το της Ἂγαρ θράσος, καταβαλεῖν ἐν τάχει, ἲνα σε ὐμνῶμεν την Κεχαριτωμένην.
Αἰνοῦμεν, εὐλογοῦμεν, προσκυνοῦμεν τον Κύριον.
Ἒκστηθι φρίττων Οὐρανέ, καὶ σαλευθήτωσαν τα θεμέλια της γῆς ἰδοῦ γάρ ἐν νεκροῖς λοίζεται ὀ ἐν ὐψίστοις οἰκῶν, καὶ τάφω σμικρῶ ξενοδοχεῖται, ὂν παῖδες εὐλογεῖτε, Ἰερεῖς ἀνυμνεῖτε, λαός ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
ᾨδή θ΄. Μὴ ἐποδύρου μου Μῆτερ.
Μὴ ἐπιλάθη Παρθένε, Ἀπειρόγαμε Μήτηρ, σῶν οἰκετῶν προσεδρευόντων σοι ἐν τω ναῶ· σὺ γάρ μόνη πέλεις Χριστιανῶν ἠ ἐλπίς, το ὀχύρωμα πάντων προσφύγων σου Ἀγνή, τας ἡμῶν ἰκεσίας Δέσποινα πλήρωσον.
Χαῖρε το ἒῤῥηκτον τεῖχος· χαῖρε σκέπη τοῦ Κόσμου· χαῖρε Ναέ, χαῖρε λαμπάς, χαῖρε θρόνε Θεοῦ· χαῖρε πάντων ἡ χαρμονή καὶ ἡ βοήθεια, κατ’ἐχθρῶν ἀοράτων ὐπάρχουσα αεί, σωτηρίας τε ὂπλον ἀκαταμάχητον.
Σὲ προστασίαν και σκέπην, καὶ ἐλπίδα καὶ τεῖχος, καὶ προσφυήν, καὶ ἰλασμόν καὶ λύσιν των δεινῶν, ἒχοντες σε Ἀγνή διασωζόμεθα· πειρασμῶν και κινδύνων, καὶ νόσων καὶ παθῶν, καὶ ἀπαύστως ὐμνοῦμεν τας δυναστείας σου.
Σὺ των Ἀγγέλων ἡ δόξα, Προφητῶν ἡ διόπτρα, Πατριαρχῶν καὶ Ἀποστόλων καύχημα φαιδρόν· σὺ Μαρτύρων Χριστοῦ το ἐγκαλλώπισμα, Ἀσκητῶν και Δικαίων ἀγίασμα τερπνόν, καὶ τοῦ σύμπαντος Κόσμου ἡ ἀνακαίνησις.
Ὂλην ἀποθέμενοι.
Μόνος ὐπέρ ἂπαντας, υἰούς ἀνθρώπων ὀ τάλας, μόνος ἐπλημμέλησα, τα καὶ λόγω ἂφθεγκτα καὶ ἀκούσματι, μηδαμῶς Ἂχραντε, φορητά πέλοντα, διά τοῦτο πόθω δέομαι, σύγνωθι Δέσποινα, σύγνωθι καὶ δός μοι μετάνοιαν, δός μοι ἐξομολόγησιν, καὶ πηγάς δακρύων τω τάλανι, ἲνα διά τούτων, ἐκπλύνω των τραυμάτων τας οὐλάς, καὶ ἐπιτύχω ἀνέσεως, ὢρα της ἐτάσεως.
Ἀπώθου ταλαίπωρε ψυχή, καὶ μίσησον πάντα, ἀ Θεός βδελύττεται, καὶ μισεῖ και τέλεον ἀποστρέφεται, καὶ θερμῶς δάκρυσον, καὶ πιστῶς πρόσελθε, τη Ἀειπαρθένω κράζουσα· ῤῦσαι με Δέσποινα, πάσης ἀκηδίας καὶ θλίψεως, ὀργῆς θυμοῦ, καὶ ἒριδος, ζηλούτε καὶ φθόνου καὶ μίνιδοςμ δεινῆς βλασφημίας, παντοίας ὐποκρίσεως Ἀγνή, καὶ σωτηρίας ἀξίωσον, τον παρακαλοῦντα σε.
Η πόρνη κενώσασα, μύρου ἀλάβαστρον πάλαι, τοῖς ποσί σου Δέσποτα, πνατων ἡλευθέρεται, ὢνπερ ἒπραξεν, ὀ Ληστής μόνον σου, μνημονεύσας ὢφθη, καὶ εὐθέως εἰς Παράδεισον, αὐτόν εἰσήγαγες, ἐγώ δε τι πράξω ὀ ἂθλιος· οὐ μύρον, οὐ κατάνυξιν, ἒχω δωρεάν με ἐλέησον· οἰκτειρόν με Λόγε, ἡ ἂχραντος σου Μήτηρ δυσωπεῖ, την ἐδωρήσω τω Κόσμω σου μέγα καταφύγιον.
Πολλοῖς συνεχόμενος, νῦν πειρασμοῖς ὀ παντλήμων, προς σε την Πανάμωμον, καταφύγω σώσον με, τον πανάθλιον, τον πολλά πταίσαντα, ὠς οὐδείς ἂλλος γάρ, ἐξισχύεις βοηθῆσαι μοι, πάντα γάρ δύνασαι, ὂσα θέλεις Κόρη Πάνύμνητε, ὠς Μήτηρ ὐπεράγαθος, τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ ἡμῶν, Δέσποινα του Κόσμου, βεβαία προστασία των πιστῶν, μὴ με παρίδης δακρύοντα, τον ἀχρεῖον δοῦλον σου.
ΤΕΛΟΣ
