Παρακλητικός Κανών εις την Αγία Θεοδότη Μήτηρ των Αγίων Αναργύρων
Ποίημα Δρos Χαραλάμπους Μ. Μπούσια
Μ. Υμνογράφου της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας
†Εορτάζεται στις 2 Ιανουαρίου
Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα ἀναγινώσκοντες τὸν ΡΜΒ΄ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου· καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου, ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος· καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τὸ πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι. Ταχὺ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τὸ πνεῦμά μου· μὴ ἀποστρέψης τὸ πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ, καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τὸ πρωΐ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ σοὶ ἤλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδὸν ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου· ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρὸς σὲ κατέφυγον. Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεὸς μου· τὸ Πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σού εἰμι.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὑτοῦ.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τὸ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Καὶ τὸ ἑξῆς·
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Σεπτὴν μητέρα ἰατρῶν Ἀναργύρων, ἐκ τῆς Ἀσίας ὁρμωμένων ἐκθύμως, Κοσμᾶ λαμπρῶς τιμήσωμεν καὶ Δαμιανοῦ, πάντες εὐσεβοφρόνως Θεοδότην Ἁγίαν, ὡς τερπνὸν κιννάμωμον τῆς Χριστοῦ Ἐκκλησίας, θεοπειθεῖς αἰτούμενοι εὐχάς, αὐτῆς πρὸς Κτίστην Χριστὸν τὸν εὐίλατον.
Δόξα. Καὶ νῦν.
Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰ μὴ γὰρ σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ σοῦ, σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ὁ Ψαλμὸς Ν´(50)
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἐλεός σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου· ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός. Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου, καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε. Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσομαι· πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου, καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι. Ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεὸς ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου· ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην σου. Κύριε τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἂν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ· τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα· τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Καὶ ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
Θεοδότης, μητρὸς Ἀναργύρων, ἱκεσία. Χ. Μ. Μ.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Θεὸς ἔστεψέ σε παναληθῶς, σεμνὴ Θεοδότη, ὡς μητέρα τῶν ἰατρῶν, ἰάσεις νεμόντων ἀναργύρως, πιστοῖς· μεθ’ οἷς πᾶσιν δίδως ὑγίειαν.
Ἐπάκουσον Μῆτερ ὡς συμπαθής, ἡμῶν Θεοδότη, σὲ ὑμνούντων ὡς θησαυρόν, ἀσύλητον πίστεως καὶ λύχνον, ἠθῶν χρηστῶν ἀρετῆς καὶ σεμνότητος.
Ὁδὸν καθυπόδειξον σωστικήν, ἡμῖν Θεοδότη, ἡ τὴν τρίβον τῆς ἀρετῆς, υἱῶν σου τῇ θείᾳ ξυνωρίδι, τῶν Ἀναργύρων σαφῶς καταδείξασα.
Θεοτοκίον.
Δυνάμωσον Μῆτερ τοὺς εὐσεβεῖς, ἐχθροῦ ἀντιστῆναι, τῇ δολίᾳ ἐπιβουλῇ, τοὺς σὲ μεγαλύνοντας Παρθένε, ὡς τόλμην σθένος ἡμῶν καὶ κραταίωμα.
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Οὐρανοῦ πρὸς σκηνώσεις, ταῖς σαῖς εὐχαῖς ἕλκυσον, σοῦ τοὺς ὑμνητὰς Θεοδότη, τοὺς προσκυνοῦντάς σου, τὸν τάφον πανευλαβῶς, ἐν τῷ Σπηλαίῳ τῶν Μάγων, καὶ λιτὰς πρὸς Ὕψιστον, ἐξαιτουμένους σου.
Τῶν σεπτῶν Ἀναργύρων, Δαμιανοῦ ἔμφρονος, καὶ Κοσμᾶ σεπτῶν ἰατήρων, μῆτερ καλλίτεκνε, δέξαι ἡμῶν τὰς εὐχάς, καὶ πᾶσι πέμψον θεόθεν, δύναμιν ἀλάστορος, θραῦσαι τὴν ἔπαρσιν.
Ἠξιώθης εὐκλείας, τῶν οὐρανῶν πάντιμε, μῆτερ τῶν σεπτῶν Ἀναργύρων, ὡς βάθρον ἄσειστον, τῆς ἀρετῆς σοὺς υἱούς, τὸ συντηροῦν ἐν τῇ πίστει, Θεοδότη Κτίσαντος, τοῦ πανοικτίρμονος.
Θεοτοκίον.
Σὲ ὑμνοῦντες Παρθένε, ὡς εὐσεβῶν σώτειραν, ἐκ παντὸς κινδύνου καὶ βλάβης, τοῦ παναλάστορος, σὲ δυσωποῦμεν θερμῶς· ἐξ ὕψους δόξης σου θείας, πέμψον σθένος ἅπασι, ῥῶσιν καὶ δύναμιν.
Ἰάτρευσον, τὰς ἀῤῥωστίας προσφύγων σου Θεοδότη, ἱκεσίαις σου πρὸς Θεὸν καὶ θείαις δεήσεσιν, υἱῶν σου νοσούντων τῶν ἰατήρων.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Θεόθεν ἡμῖν κατάπεμψον ὑγίειαν, κατ’ ἄμφω ἰσχὺν καὶ δύναμιν καλλίτεκνε, Κοσμᾶ παμμάκαρος, καὶ αὐτοῦ ἁγίου ὁμαίμονος, Δαμιανοῦ τοῦ ζεύγους ἰατρῶν, σεμνὴ Θεοδότη παμμακάριστε.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Μὴ ἐάσῃς ἱκέτας σου, ἕρμαια γενέσθαι τοῦ πολεμήτορος, Θεοδότη παντευλόγητε, Μῆτερ Ἀναργύρων θεοτίμητε.
Ἡ θεόθεν πρεσβεύουσα, τῷ Θεῷ τῶν ὅλων ὑπὲρ προσφύγων σου, Θεοδότη πέμψον ἅπασι, σαῖς εὐχαῖς Αὐτοῦ τὸ θεῖον ἔλεος.
Τὴν φιλόστοργον μέλψωμεν, Ἀναργύρων θείων μητέρα χαίροντες, Θεοδότην τὴν πανεύφημον, τὰς αὐτῆς λιτὰς ἀπεκδεχόμενοι.
Θεοτοκίον.
Ῥύπου κάθαρον Δέσποινα, πάντας χαμαιζήλων παθῶν τοὺς δούλους σου, ῥυπτικαῖς σου παρακλήσεσι, πρὸς Χριστὸν Υἱόν σου τὸν πανάχραντον.
ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Ὅλῃ σε ψυχῇ, καὶ καρδία μεγαλύνοντες, Θεοδότη ὡς μητέρα ἰατρῶν, Ἀναργύρων ἐκδεχόμεθα τὴν χάριν σου.
Σκέπε τοὺς πιστῶς, προσκυνοῦντας θεῖον τάφον σου, ἐν τῶν Μάγων τῷ Σπηλαίῳ θαυμαστή, Θεοδότη ταπεινώσεως ἀπαύγασμα.
Ἅγνιζε ἀεί, Θεοδότη τοὺς τιμῶντάς σε, ὡς σεμνότητος πυρσὸν καὶ προσευχῆς, ἀσιγήτου παμφαέστατον φρυκτώρημα.
Θεοτοκίον.
Νίκας κατ’ ἐχθρῶν, ἀοράτως δίδου πάντοτε, τοῖς ὑμνοῦσί σε λαμπρῶς νικοποιέ, Θεοτόκε τῶν ἡμῶν ἐχθρῶν ὀλέτειρα.
ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.
Ἀξίωσον, Θεοδότη πάνσεμνε, θριαμβεῦσαι τὸν μισόκαλον ὄφιν, τοὺς ὡς μητέρα σεπτῶν Ἀναργύρων, σὲ μελῳδούντας καὶ χάριν τὴν θείαν σου, ἐκδεχομένων ἀγαθή, εὐσεβείας καὶ νήψεως πρόβολε.
Ῥανίδας μου, Θεοδότη σπόγγισον, τῶν δακρύων μανδηλίῳ εὐχῶν σου, πρὸς τὸν Θεὸν οὗ τῇ χάριτι νόσους, οἱ σοὶ υἱοὶ ἀποδίωκον τάχιστα, ἐξ ἀσθενῶν οἱ ἰατροί, ἀναργύρως πιστοὺς οἱ ἰώμενοι.
Γηθόμενοι, Θεοτόκε σπεύδομεν, ἐν Μονῇ Ὁσίου Κοινοβιάρχου Θεοδοσίου, τὸν θεῖόν σου τάφον, ἐν εὐλαβείᾳ πολλῇ κατασπάσασθαι, καὶ οὐρανίους σου εὐχάς, πρὸς Χριστὸν τὸν Σωτῆρα αἰτήσασθαι.
Θεοτοκίον.
Ὑμνοῦντές σου, ὡς φρουρὸν ἀνύστακτον, τῶν σῶν δούλων Θεοτόκε Παρθένε, καὶ ἀρωγόν, ἐν δεινοῖς καὶ κινδύνοις, ἀπεκδεχόμεθα θείας πρεσβείαις σου, καὶ σὴν ἑτοίμην ἀρωγήν, ἐν ἀνάγκαις παντοίαις καὶ θλίψεσι.
Ἰάτρευσον, τὰς ἀῤῥωστίας προσφύγων σου Θεοδότη, ἱκεσίαις σου πρὸς Θεὸν καὶ θείαις δεήσεσιν, υἱῶν σου νοσούντων τῶν ἰατήρων.
Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.
Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Θεὸν φιλοῦσα ἐν βίῳ τιμήσωμεν, καὶ ἐν Αὐτοῦ τῇ παιδείᾳ ἐκθρέψασαν, Δαμιανὸν καὶ Κοσμᾶν τοὺς παρέχοντας, αὐτῆς υἱοῖς τοῖς νοσοῦσιν ἰάματα, νῦν Θεοδότη ὡς νόσων ὀλέτειραν.
Προκείμενον.
Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μοι καὶ εἰσήκουσε τῆς δεήσεώς μου.
Στίχος. Καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου καὶ κατηύθυνε τὰ διαβήματά μου.
Εὐαγγέλιον.
Ἐκ τοῦ κατὰ Μᾶρκον.
(Κεφ. η΄. θ΄ 1).
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ προσκαλεσάμενος τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι· ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες ὧδε τῶν ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.
Δόξα.
Ταῖς τῆς σῆς Ὁσίας πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη
τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχος. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Δεῦτε ἀνυμνήσωμεν, τῶν ἰατρῶν Ἀναργύρων, τὴν μητέρα χαίροντες, Θεοδότην πάνσεμνον, ὡς χρηστότητος, τῶν ἠθῶν ἔρεισμα, καὶ πηγὴν χαρίτων, ἐκβοῶντες μετὰ πίστεως· Κοσμᾶ θεόφρονος, καὶ Δαμιανοῦ τοῦ παμμάκαρος, τροφεῦ καὶ πρὸς τὸν Κύριον, κατευθῦντορ ὄντως θεόσδοτε, ῥύου δυσθυμίας, δολίας τοῦ ἐχθροῦ ἐπιβουλῆς, καὶ πάσης θλίψεως ἅπαντας, σπεύδοντας σῇ χάριτι.
Σῶσον, ὁ Θεὸς τὸν λαόν σου…
ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ῥεύμασί σου ἱδρώτων, μητρικῶν καὶ δακρύων, ψυχὰς ἡγίασας, δυάδος τῶν υἱῶν σου, ὁσία Θεοδότη, τῶν νεμόντων ἰάματα, τοῖς ἀσθενοῦσι δεινῶς, Ἁγίων Ἀναργύρων.
Ὡς φανὸν εὐσεβείας, σὲ τιμῶντες Ὁσία, μῆτερ φιλόστοργε, Ἁγίων Ἀναργύρων, Δαμιανοῦ πανσόφου, καὶ Κοσμᾶ οὐρανόφρονος, λιτὰς ζητοῦμεν τὰς σάς, πρὸς Κτίστην Θεοδότην.
Νόσων πράυνον ἄλγη, Θεοδότη ὁσία, τῶν εὐφημούντων σε, ὡς εὔστοργον μητέρα, Ἁγίων Ἀναργύρων, καὶ ταχὺν ἀποδίωξον, τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, πρὸς Κύριον εὐχαῖς σου.
Θεοτοκίον.
Ἰαμάτων ταμεῖον, ἀδαπάνητον ὤφθης, τῶν σὲ μεγαλυνόντων, ἐκθύμως καὶ σπευδόντων, εὐλαβῶς τῇ σῇ χάριτι, καταφυγὴ τῶν πιστῶν, ἐν πάσαις βίου ζάλαις.
ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Κόπασον σάλον, βιοτικὸν σῶν προσφύγων, Θεοδότη σπευδόντων σὸν τάφον, προσκυνῆσαι Μῆτερ, ἐν Σπηλαίῳ τῶν Μάγων.
Ἐξ ὕψους πέμψον, τῶν οὐρανῶν σοῖς ἱκέταις, δαψιλῶς τοῦ Χριστοῦ Θεοδότη, καὶ Θεοῦ ἐλέους, τοὺς ὀχετοὺς εὐχαῖς σου.
Σοφίας δεῖξον, καὶ ἀρετῆς ἐκμαγεῖα, Θεοδότη τοὺς σὲ ἀνυμνοῦντας, καὶ ἀσπαζομένους, τὸν πάνσεπτόν σου τάφον.
Θεοτοκίον.
Ἰσχύος πλῆσον, καὶ σθένους θείας καρδίας, εὐσεβῶν Θεοτόκε Παρθένε, κεχαριτωμένη, ἡμῶν χαρᾶς αἰτία.
ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Ἀφθόνως Θεοδότη, πέμψον οὐρανόθεν, ἡμῖν ὑγίειαν πᾶσι δεήσεσι, τῶν ἰατρῶν Ἀναργύρων, υἱῶν πανσέπτων σου.
Χαρᾶς καὶ εὐθυμίας, κρήνη Θεοδότη, μὴ διαλείπῃς κιρνῶσα τοὺς δούλους σου, νάμασι Μῆτερ ὁσία ἀγαλλιάσεως.
Μετὰ τῶν Ἀναργύρων, μῆτερ Θεοδότη, Δαμιανοῦ καὶ Κοσμᾶ θείων τόκων σου, πάρεχε ἄμφω ὑγίειαν τοῖς ἱκέταις σου.
Θεοτοκίον.
Μητράναδρε Παρθένε, κεχαριτωμένη, τοὺς εὐλαβῶς ἀνυμνοῦντας τὰ σκάμματα, τῆς θεαυγοῦς Θεοδότης εὐλόγει πάντοτε.
Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σὲ τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύνομεν.
Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις Θεοδότη μῆτερ σεπτή, θείων Ἀναργύρων, ἰατήρων πανευκλεῶν, βίῳ ἀμωμήτῳ, ἀσκήσεσι συντόνοις, καὶ προσευχαῖς Κυρίῳ, εὐαρεστήσασα.
Ὕμνοις τὴν μητέρα Δαμιανοῦ, καὶ Κοσμᾶ Ἁγίων, Ἀναργύρων πανευλαβῶς, ἀρετῆς ὡς βάθρον, ὁσίαν Θεοδότην, καὶ ῥεῖθρον εὐσεβείας, ἐγκωμιάσωμεν.
Χαίροις ἡ βλαστήσασα τὴν σεπτήν, θείων Ἀναργύρων, ξυνωρίδα μῆτερ σεμνή, Θεοδότη, ἡ καταξιωθεῖσα, Ἀγγέλοις συγχορεύειν, πόλου ἐν δώμασι.
Σὺν Κοσμᾷ καὶ θείῳ Δαμιανῷ, μῆτερ Θεοδότη, τοῖς υἱοῖς σου ὑπὲρ ἡμῶν, ἐκτενῶς δυσώπει, Χριστὸν διδόναι πᾶσιν, ὑγίειαν τε καὶ ῥῶσιν, σθένος καὶ δύναμιν.
Ῥύου περιστάσεων ἀλγεινῶν, τοὺς ἀσπαζομένους, Θεοδότη πανευλαβῶς, τάφον σου τὸν θεῖον, ἐν τοῦ Κοινοβιάρχου, σεπτοῦ Θεοδοσίου, Μάνδρᾳ πανεύφημε.
Τὴν ἁγιομήτορα ἐν ᾠδαῖς, πάντες Θεοδότην, εὐφημήσωμεν ἱεραῖς, καταξιωθεῖσαν, Ἁγίους Ἀναργύρους, βλαστῆσαι ὡς ἡδύπνουν, πίστεως κύμινον.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.
Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καὶ Υἱῷ, καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι,
καὶ νῦν, καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοὶ προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπὶ Σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μὴ ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδὲ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καὶ τὸ ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καὶ νῦν.
Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σὲ μὴ ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διὰ Σοῦ τῶν περιστάσεων, Σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τὸ ἑξῆς·
Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Δεῦτε, φιλοσίων οἱ χοροί, ὕμνοις Ἀναργύρων μητέρα, Δαμιανοῦ καὶ Κοσμᾶ, Θεοδότην μέλψωμεν, ὡς θείας πίστεως, λαμπηδόνα καὶ πάμφωτον, ἀστέρα σοφίας, κράζοντας· Πανύμνητε, παθῶν διάλυσον, ζόφον τῷ φωτὶ πρεσβειῶν σου, πάντων τῶν πιστῶς προσκυνούντων, τάφον σου σεμνὴ τὴν χαριτόβρυτον.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.
Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.
