Παρακλητικός Κανών εις την Οσία Μητρός ημών Θεοφανώς της Βασιλίδος

Ποίημα Δρos Χαραλάμπους Μ. Μπούσια
Μ. Υμνογράφου της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας

†Εορτάζεται στις 16 Δεκεμβρίου

Εΰλογήσαντος τοῦ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησίν μου ἐν τή ἀληθεία σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τή δικαιοσύνη σού καί μή εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Ὂτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου, ἐκάθισε μέ ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος καί ἠκηδίασεν ἔπ ἐμέ τό πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πάσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός σέ τάς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος σοί. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου μή ἀποστρέψης τό πρόσωπόν σου ἄπ ἐμοῦ, καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστόν ποίησον μοί τό πρωί τό ἔλεός σου, ὅτι ἐπί σοῖ ἤλπισα γνώρισον μοί, Κύριε, ὁδόν, ἐν ἤ πορεύσομαι, ὅτι πρός σέ ἤρα τήν ψυχήν μού ἐξελού μέ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρός σέ κατέφυγον. Δίδαξον μέ τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἰ ὁ Θεός μού τό πνεῦμά σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει μέ ἐν γῆ εὐθεία. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις μέ, ἐν τή δικαιοσύνη σου ἑξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλός σου εἰμι.

Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος α’. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, καὶ ἐπικαλεῖσθε τὸ ὀνομα τὸ ἅγιον αὐτοῦ.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἡμυνάμην αὐτοῦς.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ’. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

καὶ τὸ ἑξῆς·

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Δικαιοσύνης ἐποφθεῖσα ἐργάτις καὶ ἐναρέτου ὑποτύπωσις βίου, Θεοφανὼ βασίλισσα, πενήτων τροφέ, χάριν θείαν εἴληφας ἱκετεύειν ἀπαύστως τῷ Χριστῷ διδόναι μοι ψυχικὴν εὐῤῥωστίαν, ἵνα τὴν πλάνην πᾶσαν τοῦ ἐχθροῦ, τοῦ μισοκάλου, διώξω ὁ δύστηνος.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι· εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ· Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.

Εἶτα, ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
ἈΝΑΣΣΗΣ ΘΕΩΦΑΝΟΥΣ ΤΑΣ ΛΙΤΑΣ ΑΙΤΟΥΜΑΙ. Χ(αραλάμπους)

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Ἀφάτου πρὸς πέλας καὶ πρὸς Θεὸν ἀγάπης ταμεῖον ἀδαπάνητον, βασιλίς, αἰνέσεως πλήρωσον τὸ στόμα, Θεοφανώ, τοῦ ἱκέτου σοὺ δέομαι.

Νὐκτὸς καὶ ἡμέρας, Θεοφανώ, ψαλμοῖς τε καὶ ὕμνοις θεραπεύειν τὸν Λυτρωτὴν οὐκ ἓλειπες ὅθεν δυσωπῷ σε, ὑμνεῖν Χριστόν με ἀπαύστως ἀξίωσον.

Αὑτάρκειαν χήραις καὶ ὀρφανοῖς, πιστῶς χορηγοῦσα ἀνεδείχθης Θεοφανώ, τροφὸς γλυκυτάτη τοῦ λαοῦ σου, καὶ τῶν τιμώντων σε νῦν, θεία πρέσβειρα.

Θεοτοκίον.
Σὑντήρει τοὺς πόθῳ τὸν σὸν Υἱὸν, τιμῶντας, Παρθένε, κατὰ σῶμά τε καὶ ψυχὴν, ἁγνούς, λογισμοὺς τοῦ μισοκάλου, τοὺς ἐναγεῖς πόῤῥω τάχος διώκουσα.

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Σκυθρωπάζειν καὶ βρέχειν τὴν σὴν στρωμνὴν δάκρυσιν, οὐκ ἐπαύσω, ἄνασσα θεία, Λέοντος σύνευνε, διὸ καὶ χάριν Χριστῷ, εὗρες πρεσβεύειν με λούειν, καθ᾽ ἑκάστην δάκρυσι τῆς μετανοίας μου.

Η τοῦ βίου σοὺ δρᾶσις ἡ τοῦ Χριστοῦ αἴνεσις, καὶ τῶν θείων νόμων μελέτη σὲ ἀνεβίβασαν, Θεοφανώ εἰς αὐλὰς, τοῦ Λυτρωτοῦ πρὸς ἃς πάντας, ἕλκυσον δεόμεθα ταῖς ἱκεσίαις σοῦ.

Συμπολῖτις ἀγγέλων ἐν οὐρανοῖς πέλουσα καὶ τοῦ τῆς ζωῆς θείου Ξύλου, σύ ἀπολαύουσα, Θεοφανώ τὸν Χριστὸν, ὑπὲρ ἡμῶν ἐκδυσώπει, ὡς ἂν πάσης θλίψεως πάντες ῥυώμεθα.

Θεοτοκίον.
Θεονύμφευτε Κόρη ὡς ἐπὶ γῆς τέξασαν τὸν Παμβασιλέα ἀφράστως σὲ μεγαλύνομεν, καὶ καθ’ ἑκάστην ταῖς σαῖς, πρεσβείαις σπεύδοντες σῷσον συμφορῶν καὶ θλίψεων πάντες βοῶμέν σοι.

Διάσωσον, Θεοφανώ, τοὺς ἱκέτας σοὺ ἐκ κινδύνων, δυσπραγίας δεινῆς λιμοῦ καὶ πάσης κακώσεως, ὡς χάριν εὑροῦσα παρὰ Κυρίου.

Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ Πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Αίτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Ζυγὸν τὸν χρηστὸν τοῦ Κτίσαντος ἐπ’ ὥμων σου, λαβοῦσα στεῤῥῶς εὐμάρειαν βασίλειον, ἀπηρνήσω, ἔνδοξε, καὶ σὸν πλοῦτον ἐδίδου, τοῖς σπεύδουσι
σῇ ἀρωγῇ, σεμνὴ Θεοφανῴ, διὸ καὶ τῆς ἄνω δόξης ἔτυχες.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Εὑτελῆ καταγώγια τῶν ἐνασκουμένων σοφή πλουτίσασα, τὴν πτωχείαν τῆς καρδίας μου, πλούτισον εὐχαῖς σου πρὸς τὸν Κύριον.

Οἱκετῶν σοὺ τῆς φάλαγγος ἐπιμελουμένη ὡς αὐταδέλφου σου, τοῦ Παντάνακτος ἐκίνησας, ὦ Θεοφανώ, τὸ μέγα ἔλεος.

Φιλαδέλφοις αἰσθήμασι κατακοσμηθεῖσα ἐν πόλῳ ᾧκησας, καὶ Χριστῷ πρεσβεύεις Ἄνασσα, ἐν δικαίῳ πάντας πολιτεύεσθαι.

Θεοτοκίον.
Ἀσυγκρίτως Παντάνασσα ὑπερτέρα πέλεις τῶν ἄνω τάξεων, ὡς τεκοῦσα τὸν Παντάνακτα, τὸν θανάτου κράτος ἀφανίσαντα.

ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Νύκτα μου παθῶν, ταῖς ἀκτῖσι τῆς ὁσίας σοὺ πολιτείας βασιλὶς Θεοφανώ, ἱκετεύω σε, ὁ τάλας, ἀποδίωξον.

Οὑ ποτέ τινα, Βασιλίς ἁπλῷ ὀνόματι ἀπεκάλεσας ποθοῦσα τῇ τιμῇ, προηγεῖσθαι τούτου, λίκνον ταπεινώσεως.

Ὓμνοις τὸν Χριστὸν, μεγαλύνειν με ἀξίωσον ἡ ἀπαύστως ἀγλαὴ Θεοφανώ, ἀνυμνοῦσα, ἐν τῷ βΐῳ τὸν Φιλάνθρωπον.

Θεοτοκίον.
Σῶσόν με Ἀγνή, ἐπηρείας τῆς τοῦ ὄφεως, σωτηρίας ἡ ἀνοίξασα ἡμῖν, πύλας Κύριον, τεκοῦσα τὸν φιλεύσπλαγχνον.

ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ.
Τον ἄφθαρτον, δεδεγμένη στέφανον, ἐκ Θεοῦ ὡς ἀμοιβὴν τῶν σῶν πόνων, Θεοφανὼ βασιλίς τῶν ἀγγέλων, συγκοινωνὲ καὶ ἁγίων δυσώπησον, Χριστὸν διδόναι τοῖς πιστοῖς, τὴν κατ᾽ ἄμφω ὑγείαν καὶ δύναμιν.

Ἀφέσεως, ταῖς σεπταῖς πρεσβείαις σου, ὕδωρ βλῦσόν μοι καὶ ξήρανον τάχος, Θεοφανώ τὸν χειμάῤῥουν παθῶν μου, καὶ μοχθηρᾶς συνηθείας τῆς φαύλης μου, ἵνα ὑμνῷ σε τὴν κρυπτῶς, κατατρύχουσαν σῶμα τοῖς ῥάκεσι.

Σἐμνότητος, καὶ ἀγάπης πρότυπον, βασιλὶς Θεοφανώ ἠξιώθης, μονὴν δομῆσαι τῇ καλλιπαρθένῳ Ἀναστασίᾳ μεθ᾽ ἧς καθικέτευε, τὸν Κύριόν μου καὶ Θεὸν, τὴν ἀχλὺν ἐκδιῶξαι τῶν θλίψεων.

Θεοτοκίον.
Λἀμπρότητος, τῆς ἐν πόλῳ μέτοχον, τὸν οἰκέτην σου Πανάμωμε δεῖξον, τὸν σὲ ὑμνοῦντα ἀπαύστως αἰσίαις, φωναῖς ὡς μόνην τῷ κόσμῳ κυήσασαν, τὸν Φωτοδότην καὶ Θεόν, ὑφηλίου τὸ Φῶς τὸ ἀνέσπερον.

Διάσωσον, Θεοφανώ, τοὺς ἱκέτας σου ἐκ κινδύνων, δυσπραγίας δεινῆς, λιμοῦ καὶ πάσης κακώσεως ὡς χάριν εὑροῦσα παρὰ Κυρίου.

Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.

Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Την διαθρύπτουσαν ἄρτον τοῖς πένησοι καὶ εὐθυμίαν ἀθύμων ὑπάρχουσαν πιστῶς εὐφημήσωμεν κράζοντες· Θεοφανώ, σοὺς ἱκέτας ἐκλύτρωσαι κινδύνων, φθορᾶς καὶ στενώσεως.

Προκείμενον.
Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μοι.
Στίχος· Καὶ ἀνήγαγέ με ἐκ λάκκου ταλαιπωρίας καὶ πηλοῦ ἱλύος.

Ἐὐαγγέλιον, Ἔκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον (Κεφ. κε΄ 21 – 28).
Καὶ ἐξελθὼν ἐκεῖθεν ὁ Ἰησοῦς ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. Καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγαζεν αὐτῷ λέγουσα· ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυίδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. Ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ. Ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις. Ἡ δὲ εἶπε· ναί, Κύριε· καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψυχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν. Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῇ· ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. Καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.

Δόξα.
Ταἷς τῆς σῆς Ὁσίας πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Στίχ. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός…
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Βίον διανύσασα ἐν Βασιλίδι τῇ πόλει, Λέοντος τοῦ Ἂνακτος σύνευνε πανεύφημε
ἐνθεώτατον, τῶν ἐν ταῖς θλίψεσι καὶ πικρίαις ὄντως βοηθέ, σαφῶς εἰσδέδεξαι, τοῦ θείου Πνεύματος, ἅπασαν τὴν χάριν καὶ γέγονας, τῆς ἄνω δόξης μέτοχος, ὅθεν σοι προσπίπτομεν πρέσβευε, τῷ Θεῷ τῶν ὅλων, βασίλισσα κλεινή Θεοφανώ, εἰρήνην πᾶσι δωρήσασθαι σὲ τοῖς μακαρίζουσι.

Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν σου…

ᾨδὴ ζ΄. Παῖδες Ἑβραίων.
Ἲθυνον δῆμον ἱκετῶν σοὺ πρὸς αἰθέριον ἁγιωσύνης ὕψος δι᾽ ἀγῶνος στεῤῥοῦ, Θεοφανώ, πρὸς ὅπερ δι᾽ ἄκρας ταπεινώσεως καὶ ἀσκήσεως ἐπήρθης.

Τίς σοὺ ὑμνήσει ἐπαξίως ἐλεήμονος ψυχῆς τὸ μεγαλεῖον, μυροθήκη χρυσῇ, Θεοφανώ, ἀγάπης, βοῶμεν, οἱ προστρέχοντες ταῖς ἀπαύστοις σοὺ πρεσβείαις.

Ἃνασσα, λάχανα καὶ ἄρτον προετίμας τῶν πλουσίων ἐδεσμάτων καὶ ἡμῖν τοῖς πιστοῖς ἀφῆκες ὑποθήκην μιμήσασθαι τὸν βίον σου καὶ πτωχείαν ἀγαπῆσαι,

Θεοτοκίον.
Σπεύδων ταῖς ῥυπτικαῖς σου, Μῆτερ, ἱκεσίαις πρὸς ὃν ἔτεκες ἀῤῥεύστως ῥυπωθεὶς τῇ πολλῇ κακίᾳ σοι κραυγάζω, ἀπόπλυνόν με, Δέσποινα, τῆς σῆς χάριτος τοῖς ῥείθροις.

ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Ἀρνησαμένη, διὰ Χριστὸν τὰ ἐν κόσμῳ, ἠξιώθης Αὐτοῦ ἀπολαῦσαι, τῆς χαρᾶς ἐν πόλῳ, Θεοφανὼ τρισμάκαρ.

Ἳνα γεραίρω τὴν σὴν σεμνὴν πολιτείαν, βασιλίς ἐκ δεινῶν δυσχερείας, ἐλευθέρωσόν με, Θεοφανώ καὶ λύμης.

Τούς σὲ ὑμνοῦντας ἐκ τῶν παγίδων τοῦ πλούτου, ῥῦσαι, Μῆτερ ἡ ἐν ψιαθίῳ, ἀναπαρομένη, τραχεῖ ἐν τῷ δαπέδῳ.

Θεοτοκίον.
Οὑρανομήκει φωνῇ ὑμνῶν σε Παρθένε, οὐρανίου ἀξίωσον δόξης, τὸν ἀνευφημοῦντα σὲ γηθοσύνως, κράζω.

ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Ὓμνεῖν τῆς εὐποιΐας, Ἄνασσα τὰ ἔργα καὶ τῆς πολλῆς φιλανθρώπου σου δράσεως τὸν προσφευγόντα σαῖς θείαις λιταῖς ἀξίωσον.

Μετὰ τῆς Θεοτόκου καὶ Ἀγίων Πάντων, Θεοφανώ τὸν Χριστὸν καθικέτευε, ὡς ἂν ῥυώμεθα πάσης ἐχθροῦ κακώσεως.

Ἀγάπης τῆς ἐμπράκτου ἄνθος μυροβόλον, τὸ φυτευθὲν ἐν τῷ κήπῳ τοῦ Κτίσαντος, Χριστοῦ ἀγάπης δοχεῖον κἀμὲ ἀνάδειξον.

Ἰσχὺν τοῖς προσιοῦσι τῇ σεπτῆ σορῷ σου, Θεοφανώ δίδου ἵνα πατήσωσι, τὰς μηχανὰς τοῦ βεβήλου καὶ πλάνου ὄφεως.

Θεοτοκίον.
Χριστοῦ τοῦ Βασιλέως σκῆπτρον καὶ καθέδρα, εὐλογημένη Παντάνασσα, πρόσδεξαι τὰς ἱκεσίας τοῦ πόθῳ σὲ μεγαλύνοντος.

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύνομεν.

Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις, Φαναρίου ὁ θησαυρός, χαίροις, εὐγενείας καὶ ἀγάπης ὑπογραμμός, χαίροις, βασιλίδων, Θεοφανώ σεμνότης, καὶ στῦλος ἐγκρατείας ἀδιατάρακτος.

Ἀλουργίδος ἄνθη Θεοφανώ, περιβεβλημένη ἥ κοσμιότης βασιλισσῶν, ἔκρυπτες τὰ ῥάκη, τὰ ἔνδον τὸ σαρκίον, τὸ σὸν καταπονοῦντα, ἀξιοθαύμαστε.

Μἄνδραν ἀνεγείρας περικαλλῆ τῇ ᾿Αναστασίᾳ ἀθληφόρῳ Θεοφανώ, καὶ πτωχοὺς ἀγάπης πλουτίσασα σοῖς ἔργοις τῆς ἐν Χριστῷ πτωχείας ὥφθης ἀρχέτυπον.

Θήκην τῶν λειψάνων σου τὴν σεπτὴν, πίστει προσκυνοῦντες ἀρυόμεθα θαυμαστῶς δύναμιν διῶξαι, Θεοφανώ ἀγάπης, ἐσφραγισμένε τόμε, μῆνιν τοῦ δαίμονος.

Τῆν βασιλικήν σοὺ περιβολὴν, λαμπροτέραν Μῆτερ, ἀπειργάσω ταῖς ἀρεταῖς, ὅθεν καὶ ἐδέξω, διάδημα τῆς δόξης, Θεοφανώ ἀγάπης ῥεῖθρα βλυστάνουσα.

Λέμβος σωτηρίας τῶν ὀρφανῶν, καὶ χηρῶν προστάτις ἀνεδείχθης Θεοφανώ, βασιλὶς τιμία, σοφίας θεῖον λίκνον, διό σου εὐφημοῦμεν μνήμην τὴν πάντιμον.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.

Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.

Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

Καὶ τὸ ᾿Απολυτίκιον. Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τοῦ βίου ἐπίκηρα ὡσεὶ ἀράχνης ἱστὸν ἢ καὶ πλοῦτον βασίλειον, Θεοφανὼ βασιλίς,
ὡς τέφραν νομίζουσα, ὥφθης φιλαδελφείας πολυτίμητος τόμος, καὶ τῶν χειμαζομένων βοηθὸς ταχυτάτη, καὶ νῦν θερμή μεσῖτις ἡμῶν πέλεις πρὸς Κύριον.

Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τὸ ἐξῆς·

Ἦχος β΄. Ὄτε ἐκ τοῦ Ξύλου.
Πἄντας, βασιλὶς Θεοφανώ, τῆς φιλαλληλίας ταυτότης, φιλοπτωχείας κρηπίς, γνώμης ἐλεήμονος κανὼν εὐθύτατε, καὶ ἀγάπης τῆς κρείττονος, τερπνὴ μυροθήκη, μνήμην τοὺς τιμῶντάς σου τὴν πανακήρατον, καὶ τὴν τῶν λειψάνων σου θήκην πίστει προσκυνοῦντας ἐκ πλάνης, σῷζε τοῦ δολίου πολεμήτορος.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.

Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν.
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὅ Θεός ἡμῶν έλέησον ἡμᾶς.
’Ἀμήν.

Δίστιχον·
Κρείττονος ἀγάπης, Θεοφανώ, δεῖξον
βάθρον Χαραλάμπη τὸν σὲ μελῳδοῦντα.