Τέσσερις Παρακλητικοί Κανόνες εις την Παναγία Φανερωμένη
Παρακλητικός Κανών εις την Παναγία Φανερωμένη Ροδόπης
Ποίημα Γερασίμου Μοναχού Μικραγιαννανίτου
Εΰλογήσαντος τοῦ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.
Καί εὐθύς ψάλλεται τετράκις ἐξ’ ὑπαμοιβῆς, μετά τῶν οἰκείων στίχων:
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. α’. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος Αὐτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Καὶ τὰ παρόντα Τροπάρια.
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ..
Ὡς θησαυρόν τῆς πρός ἡμᾶς εὐνοίας, τήν σήν ἀγίαν Θεοτόκε Εἰκόνα, Κομοτηνῆς ἡ πόλις εθησαύρισεν. ὅθεν μετά πίστεως, πρός αὑτήν καταφεύγει, ἅπασι παρέχουσαν, δωρεᾶς οὐρανίους. ἤν προσκυνοῦσα πόθῳ σοι βοᾶ. χαῖρε Παρθένε ἡμῶν ἡ βοήθεια.
Δόξα. Καί νῦν.
Οὐ σιωπήσομέν πότε Θεοτόκε, τάς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι· εἰμή γάρ Σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐρρύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δέ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὑκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ· Σούς γάρ δούλους σῴζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ψαλμὸς Ν´(50)
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.
Εἶτα ὁ Κανών οὒ ἡ ἀκροστιχίς.
Κομοτηνή εν σοι χαίρει Κόρη. Γερασίμου.
ᾨδή ἀ Ἦχος πλ. δ᾿. Ὑγράν διοδεύσας.
Κινδύνων παντοίων ἀπαλλαγήν, ταύτῃ σου τῆ πόλει, τῆ τιμώσῃ σε εὐλαβῶς, δίδου Παναγία Θεοτόκε, καί οἰκτιρμῶν θεϊκῶν τά δωρήματα.
Οὐράνιον δῶρον ὡς ἀληθῶς, δέδωκας τῆ πόλει Θεοτόκε Κομοτηνῆς, τήν σήν χαριτόβρυτον Εἰκόνα, χάριν καί ἔλεος πᾶσι πηγάζουσαν.
Μητρῴαν ἀγάπην ὡς συμπαθῇς, ἐπιδεικνυμένη, τοῖς προστρέχουσιν ἐκ ψυχῆς, τῆ θαυματοβρύτω σου Εἰκόνι, δεινῶν Παρθένε τήν λύσιν κομίζονται.
ᾨδή γ’. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Τήν πλουσίαν σου χάριν, καί τά πολλά θαύματα, ἡ Μακεδονίᾳ καί Θρᾴκη, Ἀγνῇ κηρύττουσι, καί πάντες σπεύδουσι, τῆ σῇ Παρθένε Εἰκόνι, καθαγιαζόμενοι, ψυχάς καί σώματα.
Η ἀγία Εἰκών σου, ὡς θαυμαστόν δώρημα, τῶν Κομοτηναίων τῆ πόλει τῆ προμηθεία σου, Παρθένε δέδοται. ἤν δυσπραγίας ἀπᾴσῃς, ἀσινῆ διάσῳζε, τῆ ἀντιλήψει σου.
Νοσημάτων τήν λύσιν, καί τῶν παθών ἴασιν, καί δυσχερειῶν τῶν ἐν βίῳ, τήν ἀπολύτρωσιν, δίδου ἑκάστοτε, Φανερωμένη Παρθένε, τοῖς ἀνενδοιάστῳ σοι, γνώμῃ προστρέχουσι.
Η πληθύς εὐσεβούντων, πίστει θερμή ἤθροισται, ἐκ τῶν κύκλῳ πόλεων Κόρη, καί ἡ περίοικος, ἡ τῆς Ῥοδόπης σκιρτᾷ, ὡς τῶν πολλῶν δωρεῶν σου, πάντες ἀπολαύοντες, ἐκ τῆς Εἰκόνος σου.
Διάσωσον Φανερωμένη Παρθένε τούς σούς ἱκέτας, πάσης βλάβης καί ἐπηρείας καί θλίψεως. ὅτι σή καταφεύγομεν προστασίᾳ.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ Πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν, καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.
Αἴτησις καί τό Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Πηγῇ ἀγαθῶν, Μορφῇ σου ὑπέρτιμος, καί στέφος λαμπρόν, τῆ πόλει πεφανέρωται, Φανερωμένη Δέσποινα, Κομοτηνῆς τῆ σή ἀγαθότητι. ἤν προσκυνοῦντες Παρθένε πιστῶς, χαράς οὐρανίου ἐμπιπλάμεθα.
ᾨδή δ’ Εἰσακήκοα Κύριε.
Ἐπαγάλλεται Δέσποινα, τῆς Κομοτηνῆς ἡ πόλις τῷ πνεύματι, καθορῶσα τήν Εἰκόνα σου, βλύζουσαν τοῖς πᾶσι τά ἰάματα.
Νόσων σβέσον τόν καύσωνα, καί ὑγείαν δίδου ψυχῆς καί σώματος, τοῖς προστρέχουσι τῆ σκέπῃ σου, ὦ Φανερωμένη Ἀειπάρθενε.
Σύμπας Κόρη συνέδραμεν, ὁ λαός Ῥοδόπης, τῆ πανηγύρει σου, καί τήν πάνσεπτον Εἰκόνα σου, πίστει ἀδιστάκτῳ κατασπάζεται.
Ὅλοις νέμεις τήν χάριν σου, οἵα συμπαθείας πηγῇ πολύρρυτος, καί πιστοῖς καί ἀλλοθρήσκοις τε, Κεχαριτωμένη Παντευλόγητε.
ᾨδή ἕ’. Φώτισον ἡμᾶς.
Ἴδε συμπαθῶς, τόν λαόν τόν παριστάμενον, τῆ ἀγία Εἰκόνι εὐλαβῶς, καί παράσχου τούτους Κόρη τά αἰτήματα.
Χαίρει εὐσεβῶς, καθορῶσα σου τά θαύματα, τά πολλά Κομοτηνή ὡς ἀληθῶς, καί καυχᾶται Θεοτόκε τῆ Εἰκόνι σου.
Ἅπαντες πιστῶς, Θεοτόκε λιτανεύομεν, τό σόν πρόσωπον τό θεῖον καί σεπτόν, καθορῶντες τοῦτο Κόρη τῆ Εἰκόνι σου.
Ἴασαι ἡμῶν, τῶν ψυχῶν τά ἀρρωστήματα, καί σωμάτων ἀσθενείας χαλεπᾶς, καμπτομένῃ ταῖς φωναῖς ἡμῶν Πανύμνητε.
ᾨδή στ’. Τήν δέησιν ἐκχεῶ.
Ῥοδόπης, νῦν οἱ φιλόχριστοι δῆμοι, σύν αὑτοῖς δε καί ἀλλόφυλοι πλεῖστοι, Φανερωμένη Ἀγνῇ Θεοτόκε, τῆ σῇ ἀγία Εἰκόνι προστρέχουσι καί ἀδιστάκτως ἐξ αὑτῆς, πᾶσαν δόσιν καρποῦνται ὠφέλιμον.
Ἐπήρθη, τῆς σής Εἰκόνος ἡ δόξα, καί ἡ χάρις πανταχοῦ διεδόθη, Φανερωμένη Ἀγνῇ Θεοτόκε. ἐντεῦθεν Θρᾷκες πιστῶς ταύτῃ σπεύδουσι, καί Μακεδόνες οἱ πιστοῖ, ἐξ αὑτῆς τάς αἰτήσεις λαμβάνουσι.
Ἰσχύν σε, καταφύγιον Θεῖον, καί λιμένα σωτηρίας Παρθένε, Κομοτηναίων ἡ πόλις πλουτοῦσα, ἀνευφημεῖ τά πολλά μεγαλεῖα σου, καί ὡς ἁγίασμα σεπτόν, τήν ἀγίαν κατέχει Εἰκόνα σου.
Κυκλοῦντες, τήν παναγίαν Μορφήν σου, δι’ αὑτῆς τεκμαιρόμεθα εἷναι ἐγγύς ἡμῶν, συμπαθῶς Θεοτόκε. αλ’ ὦ πηγῇ οἰκτιρμῶν καί χρηστότητος, μή ἀποστήσῃς ἀφ’ ἡμῶν, τήν θερμήν ἀρωγήν σου δεόμεθα.
Διάσωσον Φανερωμένη Παρθένε τούς σούς ἱκέτας, πάσης βλάβης καί ἐπηρείας καί θλίψεως. ὅτι σή καταφεύγομεν προστασίᾳ.
Ἄχραντε, ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αἴτησις καί τό Κοντάκιον.
Ἦχος β´. Ταῖς τῶν αἱμάτων σου.
Τοῖς τῶν θαυμάτων σου θείοις πυρσεύμασι, Φανερωμένη Παρθένε ἑκάστοτε, λαμπρύνεις πιστῶν τά συστήματα, καί διαλύεις παθών τήν σκοτόμαιναν. διό τήν χάριν κηρύττομεν.
Προκείμενον.
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματος Σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καί γενεᾷ.
Στ. Ἄκουσον, Θύγατερ, καί ἴδε, καί κλῖνον τό οὖς σου, καί ἐπιλαθοῦ τοῦ λαοῦ σου, καί τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου, καί ἐπιθυμήσει ὁ βασιλεύς τοῦ κάλλους σου.
Εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν (Κεφ. α´ 39-49, 56).
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριάμ ἐπορεύθη εἰς τήν Ὀρεινήν μετά σπουδῆς, εἰς πόλιν Ἰούδα˙ καί εἰσῆλθεν εἰς τόν οἶκον Ζαχαρίου καί ἠσπάσατο τήν Ἐλισάβετ. Καί ἐγένετο, ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τόν ἀσπασμόν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τό βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς˙ καί ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καί ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καί εἶπεν˙ εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου. Καί πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδού γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνή τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τά ὦτα μου ἐσκίρτησε τό βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. Καί μακαρία ἡ πιστεύσασα, ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρά Κυρίου. Καί εἶπε Μαριάμ˙ μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον καί ἠγαλλίασε τό πνεῦμα μου ἐπί τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρι μου, ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ. Ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσι με πᾶσαι αἱ γενεαί˙ ὅτι ἐποίησε μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός καί ἅγιον τό ὄνομα Αὐτοῦ. Ἔμεινε δέ Μαριάμ σύν αὐτῇ ὡσεί μῆνας τρεῖς καί ὑπέστρεψεν εἰς τόν οἶκον αὐτῆς.
Δόξα.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καί νῦν.
Ταῖς τῆς Παναχράντου, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχ. Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με ὁ Θεός…
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Πλοῦτος πεφανέρωται, τῆς πρός ἡμᾶς σου εὐνοίας, καί λαμπρόν ἐχέγγυον, τῆς κηδεμονίας σου πρός τήν πόλιν σου, ἡ σεπτῇ Ἄχραντε, καί θεία Εἰκών σου, ἤν πιστῶς περιπτυσσόμενοι, ἁγιαζόμεθα, καί ψυχάς καί σώματα πάντοτε, καί ἐξ αὑτῆς λαμβάνομεν, ἅπαν ἀγαθόν Ἀγνῇ δώρημα ανυμνολογούντες, θαυμάτων σου Παρθένε τήν πληθύν, Φανερωμένη Πανύμνητε, ἆ τελεῖς ἑκάστοτε.
Σῶσον ὀ Θεός τὸν λαό σου….
ᾨδή ζ’. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Οἱ πιστῶς προσιόντες, τῆ σεπτῇ Εἰκόνι Παρθένε Ἄχραντε, λαμβάνουσιν ἐκ ταύτης, ταχέως τάς αἰτήσεις. πρυτανεῖον γάρ πρόκειται, τοῖς εὐσεβέσι κοινόν, Κομοτηνῆς τῆ πόλει.
Ῥῶσιν νέμει σωμάτων, καί ψυχῶν θεραπείαν Παρθένε ‘Ἄχραντε, καί ἄφεσιν πταισμάτων, καί συμφορῶν τήν λύσιν, χάρις ἡ πλουσιόδωρος, ἡ προσιοῦσα ἀεί, ἐκ τῆς σεπτῆς Μορφῆς σου.
Ἡλιόμορφε Κόρη, πῶς βαστάζεις ὡς βρέφος τῶν πάντων Κύριον; καί τοῦτο καθορῶντες, τῆ θεία σου Εἰκόνι, ἐξιστάμεθα Δέσποινα, καί μεγαλείων τῶν σῶν, γεραίρομεν τήν δόξαν.
Γεωργοῖς καί ἀγρόταις, καί λοιποῖς βιοτέχναις δίδου τήν χάριν σου καί ξένους καί δημότας, καί πᾶσαν ἡλικίαν, ἀρχομένους καί ἄρχοντας, Φανερωμένη Ἀγνῇ, εὐλόγει ἀοράτως.
ᾨδή ἡ’. Τόν Βασιλέα.
Ἔχει Παρθένε, Κομοτηναίων ἡ πόλις, τήν Εἰκόνα σου ὡς πλοῦτον ἀφθαρσίας. ὅθεν καί τοῖς πᾶσι, κηρύττει σου τήν χάριν.
Ῥοδόπη χαίρει, τοῖς θαυμασίοις σου Κόρη, καί προστρέχει σου Εἰκόνι τῆ ἀγία, τῆ πεφυλαγμένη Κομοτηνῆς τῆ πόλει.
Ἀπό κινδύνων, καί πειρασμῶν πολυτρόπων, παρατρωτῶν διάσῳζε Παρθένε, τόν σοι πεποιθότα, Χριστώνυμον λαόν σου.
Σκέπε Παρθένε, έσο καί θεία προστάτις, τῆ τιμώσῃ σε Κομοτηναίων πόλει, ταύτην λυτρουμένῃ, πολυειδῶν σκανδάλων.
ᾨδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Ἰδοῦ τῆ σή Εἰκόνι, Κεχαριτωμένη, μετ’ εὐλαβείας καί δέους ἱστάμεθα, ἀπεκδεχόμενοι Κόρη τήν θείαν χάριν σου.
Μονήν σου τήν ἀγίαν, ταύτην Θεοτόκε, τήν κεκτημένην τήν θείαν Εἰκόνα σου, τῆ μητρικῇ ἀρωγῇ σου ἀεί περίεπε.
Ὁδήγει πρός τά κρείττω, τήν παροῦσαν ποίμνην, καί τόν καλόν ποιμενάρχην περίσκεπε, τόν ὑπέρ ταύτης Παρθένε ἀπαύστως κάμνοντα.
Ὑψίστου θεῖε θρόνε, μόνη Θεοτόκε, ὡς εὐτελές δῶρον δέξαι τόν ὕμνον μου, καί τήν καρδίαν μου πλήρωσον τῆς σής χάριτος.
Ἄξιον ἐστίν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ· τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.
Καί τά παρόντα μεγαλυνάρια,
Χαίροις τῶν Ἀγγέλων ἡ χαρμονή. χαίροις τῶν ἀνθρώπων, ἡ βοήθεια ἡ θερμῇ. χαῖρε Θεοτόκε, ἡ ἐξαιρέτω τρόπῳ, Κομοτηνῆς προστάτις καί καταφύγιον.
Πάλαι προμηθείᾳ σου μητρικῇ, δέδοται Παρθένε, ἡ Εἰκών σου ἡ θαυμαστῇ, ὡς πηγῇ χαρίτων, Κομοτηνῆς τῆ πόλει, ἤν πίστει προσκυνοῦντες σε μεγαλύνομεν.
Θαύματα πηγάζει τοῖς εὐλαβῶς, Κόρη προσιοῦσιν, ἡ Εἰκών σου ἡ εὐκλεής, καί ἀεί ἀρδεύει, ἅπασαν τήν Ῥοδόπην, ταῖς νοηταῖς ἀρδείαις τῆς σής χρηστότητος.
Πᾶσα ἡλικίᾳ μετά σπουδῆς, καί γένος Παρθένε, τῆ Εἰκόνι σου τῆ σεπτῇ πανταχόθεν σπεύδει, Ἀγνῇ Φανερωμένη, καί ἐξ αὑτῆς λαμβάνει χάριν σωτήριον.
Ἴδε Παντευλόγητε Μαριάμ, ὄμματι εὐσπλάγχνῳ, τούς προστρέχοντας εὐλαβῶς, τῆ σεπτῇ Μορφῇ σου, καί δίδου ἀοράτως, ἐνί ἑκάστῳ τούτων τήν σήν βοήθειαν.
Φύλαττε καί σκέπε διά παντός, ταύτην σου τήν πόλιν, τήν τιμῶσαν σε εὐλαβῶς, ἐχθρῶν ἀοράτων, καί ὁρατῶν μανίας, καί πάσης ἄλλης βλάβης, Παρθένε Ἄχραντε.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.
Τό Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομα σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῇς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῇς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομα Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Ἐκτενής καί Ἀπόλυσις, μεθ’ ἥν ψάλλομεν τά ἑξῆς
Ἦχος β’. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντας τούς προστρέχοντας πιστῶς, τῆ σή παναγία Εἰκόνι, Θεογεννήτορ Ἀγνῇ, καί τήν σήν ἀντίληψιν, ἐπιζητοῦντας θερμῶς, πειρασμῶν τε καί θλίψεων, καί πάσης ἀνάγκης, σκέπε καί διάσῳζε, τῆ προστασίᾳ σου. σύ γάρ βοηθός ἡμῶν πέλεις, καί τῆ σῇ ἐλπίζομεν σκέπῃ, ἐν παντί καί πάντοτε Πανάχραντε.
Δέσποινα πρόσδεξαι τάς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καί λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.
Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπην Σου.
Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν.
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὅ Θεός ἡμῶν έλέησον ἡμᾶς.
’Ἀμήν.
Δίστιχον.
Αγνή Φανερωμένη δείξον σην χάριν
Γερασίμω μέλψαντι την σην Εικόνα.
Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον Φανερωμένην Ρόδου
Ποίημα Μητροπολίτου Ρόδου Κυρίλλου
Εΰλογήσαντος τοῦ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.
Καί εὐθύς ψάλλεται τετράκις ἐξ’ ὑπαμοιβῆς, μετά τῶν οἰκείων στίχων:
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. α’. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος Αὐτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
καὶ τὰ Τροπάρια
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ σταυρῷ.
Ἐν τῷ ἁγίῳ Σου Ναῷ ὁμοφρόνως, Φανερωμένη οἱ πιστοὶ συνελθόντες, καὶ τῇ σεπτῇ Εἰκόνι Σου προσπίπτοντες, ᾄδομεν τῇ δόξῃ Σου, χαριστήριον αἶνον, καὶ ἀναβοῶμέν Σοι, ἐν πολλῇ ταπεινώσει˙ εὐλογημένη Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, σῶσον ἡμᾶς μητρικαῖς ἱκεσίαις Σου.
Δόξα. Τὸ αὐτό. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι· εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο, ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ· Σοὺς γὰρ δούλους σῴζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ό Ν’ (50) Ψαλμος.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.
Εἶτα ὁ Κανὼν, οὗ ἡ ἀκροστιχίς
ἐν τῷ δ´ Τροπαρίῳ ἑκάστης ᾠδῆς· Κυρίλλου.
ᾨδὴ α´. Ἦχος πλ. δ´. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Φωνῆς στεναγμοῦ μου ὡς εὐμενής, ἐπάκουσον Μῆτερ, ἐκ καρδίας Σε δυσωπῶ, καὶ ῥῦσαι Ἁγνὴ Φανερωμένη, τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης τὸν δοῦλόν Σου.
Πολλοῖς συνεχόμενος πειρασμοῖς, προστρέχω ἐν πίστει, τῇ Εἰκόνι Σου τῇ σεπτῇ˙ μή με ὡς φιλεύσπλαγχνος ἀπώσῃ, Φανερωμένη τὸν ἄθλιον δοῦλόν Σου.
Ἡ ἄχραντος Μήτηρ τοῦ Λυτρωτοῦ, ὦ Φανερωμένη, Τούτῳ πρέσβευε ἐκτενῶς, ἵνα λυτρωθῶμεν τὴς γεέννης, οἱ ἀκορέστῳ στοργῇ ἀνυμνοῦντές Σε.
Κινδύνων Παρθένε παντοδαπῶν, ῥῦσαι τοὺς τιμῶντας, τὴν Εἰκόνα Σου τὴν σεπτήν, ἐξ ἧς ἀναβλύζουσιν ἀφθόνως, Φανερωμένη τὰ ῥεῖθρα τῆς χάριτος.
ᾨδὴ γ´. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Τοὺς προστρέχοντας Μῆτερ, τῷ εὐαγεῖ οἴκῳ Σου, καὶ ἀνευφημοῦντας τὸ πλῆθος, τῶν θαυμασίων Σου, δίδου ἐλέους Σου, Φανερωμένη τὰς δόσεις, ὡς τὸν ἐλεήμονα, Λόγον κυήσασα.
Ἀπὸ πάσης ἀνάγκης, καὶ συμφορᾶς λύτρωσαι, τοὺς ἀνακειμένους ἐν πίστει, τῇ προστασίᾳ Σου, ἧς καὶ ἀνέδειξας, Φανερωμένη Παρθένε, τὴν σεπτὴν Εἰκόνα Σου, μέγα τεκμήριον.
Μυστικῶς ἀπαστράπτει, μαρμαρυγαῖς χάριτος, ἡ ἡγιασμένη Εἰκών Σου, τῇ εὐδοκίᾳ Σου, Θεοχαρίτωτε, Φανερωμένη Παρθένε, τὰς ψυχὰς φωτίζουσα, τῶν ὑμνολόγων Σου.
Ὑπερεύχου ἀπαύστως, τῶν ταπεινῶν δούλων Σου, τῶν ἀσπαζομένων τὴν θείαν, Μῆτερ Εἰκόνα Σου, ἣν ἐφανέρωσας, πάλαι Ἁγνὴ παραδόξως, τοῖς λεπροῖς ἐκφαίνουσα, τὴν εὐσπλαγχνίαν Σου.
Διάσωσον, Φανερωμένη Παρθένε Θεοκυῆτορ, ἀπὸ πάσης ἐπιβουλῆς ἐχθροῦ τοῦ ἀλάστορος, τοὺς τὴν Εἰκόνα Σου πίστει ἀσπαζομένους.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ Πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
Ἀῖτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β´. Πρεσβεία θερμή.
Παρθένε Ἁγνή, Φανερωμένη Ἄχραντε, Εἰκόνα τὴν Σήν, τιμῶμεν οἱ ἀνάξιοι, καὶ αὐτῇ προσπίπτοντες, μετὰ δέους πάντες βοῶμέν Σοι˙ ὡς εὐμενὴς ὑπάρχουσα ἡμῶν, ἐπάκουσον Μῆτερ τῆς δεήσεως.
ᾨδὴ δ´. Εἰσακήκοα Κύριε.
Φανερώσασα Δέσποινα, πάλαι τὴν Εἰκόνα Σου τὴν ὑπέρτιμον, ἐξ αὐτῆς νῦν πᾶσιν Ἄχραντε, οἰκτιρμῶν Σου βρύεις ὕδωρ ἄϋλον.
Συμπαθῶς ἐνωτίσθητι, ὦ Φανερωμένη ταύτην τὴν δέησιν, καὶ χορήγει τὰ συμφέροντα, τοῖς πιστῶς τιμῶσι τὴν Εἰκόνα Σου.
Ἱκεσίας τῶν δούλων Σου, πρόσδεξαι Θεόνυμφε ὡς φιλάγαθος, καὶ παθῶν ἡμῶν τὴν ζόφωσιν, τῷ φωτὶ Σῆς δόξης διασκέδασον.
Ῥώμην δίδου ἑκάστοτε, ὦ Φανερωμένη κατὰ τοῦ ὄφεως, τοῖς προστρέχουσι τῇ σκέπῃ Σου, καὶ ἀσπαζομένοις τὴν Εἰκόνα Σου.
ᾨδὴ ε´. Φώτισον ἡμᾶς.
Ἔχουσα Ἁγνή, συμπαθείας μέγα πέλαγος, ἐπικάμφθητι ἡμῶν τῷ στεναγμῷ, τὴν γαλήνην ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν παρέχουσα.
Πρέσβευε Χριστῷ, τῷ ἐκ Σοῦ ἐνανθρωπήσαντι, τοῦ δωρήσασθαι ἡμῖν ἁμαρτιῶν, ὡς Θεὸς Φανερωμένη τὴν συγχώρησιν.
Νεῦσον συμπαθῶς, παρακλήσεσι τῶν δούλων Σου, ἀπαλλάτουσα αὐτοὺς τῶν δυσχερῶν, μητρικῇ Φανερωμένη προμηθείᾳ Σου.
Ἴασαι Ἁγνή, τῶν ψυχῶν ἡμῶν τὴν κάκωσιν, τῶν ἀνθρώπων γὰρ τὸν μέγα ἰατρόν, τὸν Χριστὸν Φανερωμένη ἐσωμάτωσας.
ᾨδὴ στ´. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ.
Τὴν δέησιν ἐκχεῶ Πανάχραντε, πρὸς Θεοῦ Σε τὴν ἁγίαν Μητέρα˙ μὴ οὖν ἀπώσῃ ἡμᾶς τοὺς φωνοῦντας, Φανερωμένη τὴν πάνσεπτον κλῆσίν Σου, ὅτι εἰς Σὲ οἱ ταπεινοί, τὴν ἐλπίδα Ἁγνὴ πᾶσαν ἔχομεν.
Προστρέχομεν εὐσεβῶς Θεόνυμφε, οἱ πιστοὶ τῇ εὐαγεῖ Σου Εἰκόνι, καὶ ἐκ βαθέων αἰτοῦμεν τὰς δόσεις, Φανερωμένη τῆς θείας προνοίας Σου, ἵνα ῥυσθῶμεν χαλεπῶν, περιστάσεων Μῆτερ ἀπείρανδρε.
Ἀπείρανδρε Μαριὰμ Πανάμωμε, ἡ τὸν Κτίστην τῶν ἁπάντων τεκοῦσα, παραπτωμάτων ἡμῶν τὴν σκοτίαν, μαρμαρυγαῖς χάριτός Σου διάλυσον, καὶ πρὸς ὁδὸν τῶν ἐντολῶν, τοῦ Θεοῦ ἡμᾶς Κόρη ὁδήγησον.
Λυτρώσασθαι ἐκτενῶς ἱκέτευε, τὸν ἐκ Σοῦ ἀνερμηνεύτως τεχθέντα, τοὺς καταφεύγοντας πόθῳ καρδίας, Φανερωμένη τῇ θείᾳ Εἰκόνι Σου, ἐκ συμπτωμάτων χαλεπῶν, καὶ ἀθλίων παθῶν τῆς χειρώσεως.
Διάσωσον Φανερωμένη Παρθένε Θεοκυῆτορ, ἀπὸ πάσης ἐπιβουλῆς ἐχθροῦ τοῦ ἀλάστορος, τοὺς τὴν Εἰκόνα Σου πίστει ἀσπαζομένους.
Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.
Ἀῖτησις και τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β´. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Τοὺς καταφεύγοντας ὅλης ἐκ πίστεως, Φανερωμένη τῇ θείᾳ Εἰκόνι Σου, κινδύνων παντοίων καὶ θλίψεων, τῇ μητρικῇ προστασίᾳ Σου λύτρωσαι˙ πιστῶν γὰρ ὑπάρχεις ἀντίληψις.
Προκείμενον.
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός Σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ.
Στ. Ἄκουσον, Θύγατερ, καὶ ἴδε, καὶ κλῖνον τὸ οὖς Σου καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ Σου καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός Σου καὶ ἐπιθυμήσει ὁ βασιλεὺς τοῦ κάλλους Σου.
Εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν (Κεφ. α´ 39 – 49, 56).
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριὰμ ἐπορεύθη εἰς τὴν Ὀρεινὴν μετὰ σπουδῆς, εἰς πόλιν Ἰούδα˙ καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου καὶ ἠσπάσατο τὴν Ἐλισάβετ. Καὶ ἐγένετο, ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς˙ καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν˙ εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Καὶ πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδοὺ γὰρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. Καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα, ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε Μαριάμ˙ μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρί μου, ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης Αὐτοῦ. Ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί˙ ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατὸς καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα Αὐτοῦ. Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.
Δόξα.
Πάτερ, Λόγε, Πνεῦμα, Τριὰς ἡ ἐν Μονάδι, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καὶ νῦν.
Τῆς Φανερωμένης, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στ. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός,…
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β´. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Μῆτερ Ἀειπάρθενε, Φανερωμένη Παρθένε, τὴν σεπτὴν Εἰκόνα Σου, μητρικῇ Σου χάριτι, ἐθαυμάστωσας, καὶ αὐτὴν Ἄχραντε, τῆς χρηστότητός Σου, σκεῦος τίμιον ἀνέδειξας, ᾗ καταφεύγοντες, χάριτος τὰς δόσεις λαμβάνομεν˙ διό Σε μακαρίζομεν, ἐν εὐγνωμοσύνῃ κραυγάζοντες˙ χαῖρε Θεοτόκε, ἐλπὶς καὶ προστασία τῶν πιστῶν, τῶν προσκυνούντων ἐκ πίστεως, τόκον Σου τὸν ἄσπιλον.
ᾨδὴ ζ´. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ὑετίζουσα Μῆτερ, ἡ τιμία Εἰκών Σου, ὥσπερ νεφέλη ἀεί, τὸ ὕδωρ τῆς πολλῆς Σου, χρηστότητος Παρθένε, κατευφραίνει τοὺς ψάλλοντας˙ χαῖρε ζωῆς ἡ πηγή, Ἁγνὴ Φανερωμένη.
Τὸν ἐκ Σοῦ σαρκωθέντα, ὑπὲρ ἔννοιαν Λόγον, τοῦ προανάρχου Πατρός, ἱκέτευε ἀπαύστως, Ἁγνὴ Φανερωμένη, τοῦ σωθῆναι ὡς εὔσπλαγχνος, τοὺς προσκυνοῦντας τὴν Σήν, ὑπέρτιμον Εἰκόνα.
Μυστικῇ ἐπομβρίᾳ, μητρικῶν οἰκτιρμῶν Σου, Φανερωμένη Ἁγνὴ, τῶν ἐκ τῆς Σῆς Εἰκόνος, ἀεὶ προερχομένων, τὰς καρδίας ἀνάψυξον, τῶν προστρεχόντων πιστῶς, Ναῷ Σου τῷ ἁγίῳ.
Λυτρωτὴν ἡ τεκοῦσα, τῶν ἀνθρώπων τῷ γένει, Φανερωμένη Ἁγνή, ποικίλων ἀλγηδόνων, καὶ πόνων ἐπωδύνων, ὡς φιλάγαθος λύτρωσαι, τοὺς πεποιθότας τῇ Σῇ, Παρθένε ἀντιλήψει.
ᾨδὴ η´. Τὸν Βασιλέα.
Ἴδε ὑψόθεν, Φανερωμένη Παρθένε, τοὺς τῇ θείᾳ Σου Εἰκόνι παρεστῶτας, καὶ αὐτοῖς παράσχου, τὴν μητρικήν Σου χάριν.
Δίδου εἰρήνην, καὶ εὐπραγίαν ἐν βίῳ, ἀντιλήψει Σου Ἁγνὴ Φανερωμένη, τοῖς κλίνουσι γόνυ, τῇ θείᾳ Σου Εἰκόνι.
Σωτηριώδης, ἡ προστασία Σου πέλει, διασῴζουσα τοὺς ἐπιβοωμένους, τὴν σεπτὴν Σου κλῆσιν, Ἁγνὴ Φανερωμένη.
Ὄμβρισον Μῆτερ, ἐκ τῆς σεπτῆς Σου Εἰκόνος, τὴν σωτήριον πηγὴν τῶν οἰκτιρμῶν Σου, τοῖς προσπίπτουσί Σοι, θερμῶς Φανερωμένη.
ᾨδὴ θ´. Κυρίως Θεοτόκον.
Ὑπὲρ τῶν προσκυνούντων, ὦ Φανερωμένη, τὸν θαυμαστὸν τῆς Μορφῆς Σου Ἐκτύπωμα, ἀκαταπαύστως δυσώπει, Χριστὸν τὸν Κύριον.
Ἡ βρύουσα ἀφθόνως, ἐκ τῆς Σῆς Εἰκόνος, Φανερωμένη ἰάσεων νάματα, ἐκ νοσημάτων ἀτρώτους, ἡμᾶς διάσῳζε.
Ἐπὶ τὴν κραταιάν Σου, Μῆτερ προστασίαν, πιστῶς προστρέχομεν πάντες δεόμενοι˙ σῶσον ἡμᾶς τῶν ἐφόδων, Μῆτερ τῶν θλίψεων.
Ὑπέραγνε Μαρία, Κεχαριτωμένη, Φανερωμένη Παρθένε τοὺς δούλους Σου, τῆς τοῦ ἐχθροῦ ἐπηρείας, πάντοτε φύλαττε.
Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.
και τα παρόντα Μεγαλυνάρια,
Τῆς Φανερωμένης πανευλαβῶς, Εἰκόνα τὴν θείαν, ἀσπασώμεθα οἱ πιστοί˙ ῥεῖθρα γὰρ θαυμάτων, ἀφθόνως ἀναβλύζει, καὶ πάθη ἀπελαύνει, ψυχῆς καὶ σώματος.
Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καὶ ἐνδοξωτέραν, ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, Σὲ Φανερωμένη, Παρθένε ἀνυμνοῦμεν, τὴν θείαν Σου Εἰκόνα, κατασπαζόμενοι.
Ἔχοντες Εἰκόνα Σου τὴν σεπτήν, ἀδάπανον Μῆτερ, ἰατρεῖον οἱ εὐσεβεῖς, προστρέχομεν ταύτῃ, πιστῶς Φανερωμένη, ὑμνοῦντες ἀκορέστως, τὰ μεγαλεῖά Σου.
Τοὺς προσερχομένους τῷ Σῷ Ναῷ, ἔνθα ἡ Εἰκών Σου, τεθησαύρισται ἡ σεπτή, φύλαττε καὶ σκέπε, προνοίᾳ μητρικῇ Σου, Ἁγνὴ Φανερωμένη, ἐν βίῳ πάντοτε.
Ῥῦσαι πάσης θλίψεως Μαριάμ, καὶ παντὸς κινδύνου, ὡς ὑπάρχουσα συμπαθής, τοὺς ἐγκαυχωμένους, τῇ θείᾳ Σου Εἰκόνι, ἐξ ἧς ἀεὶ ἐκλάμπει, τὸ φῶς τῆς χάριτος.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες, μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.
Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τα ἑξῆς·
Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντας τοὺς προστρέχοντας τῇ Σῇ, ὦ Φανερωμένη πρεσβείᾳ, καὶ προσκυνοῦντας θερμῶς, τὴν σεπτήν Εἰκόνα Σου, καὶ χαριτόβρυτον, ὡς φιλεύσπλαγχνος λύτρωσαι, κινδύνων παντοίων, νόσων καὶ κακώσεων, καὶ πάσης θλίψεως˙ αἴτει δὲ εἰρήνην τελείαν, Μῆτερ καὶ ψυχῶν σωτηρίαν, τοῖς εἰς Σὲ ἐλπίζουσιν ἐκ πίστεως.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.
Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἠμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἠμᾶς.
Ἀμήν.
Δίστιχον.
Ῥόδου τὸν Ἐπίσκοπον Κύριλλον σκέπε,
σκέπῃ τῆς πρεσβείας Σου Φανερωμένη.
Παρακλητικός Κανών Παναγίας Φανερωμένης Νέας Ηρακλείτσας
Ποίημα Δρos Χαραλάμπους Μ. Μπούσια
Εΰλογήσαντος τοῦ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.
Καί εὐθύς ψάλλεται τετράκις ἐξ’ ὑπαμοιβῆς, μετά τῶν οἰκείων στίχων:
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. α’. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος Αὐτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Εἶτα τὸ τροπάριον.
Ἦχος δ’ .’Ο ὑψωθείς ἔν τῷ Σταυρῶ.
Τῆς Ήρακλείτσης ἀρωγόν καί προστάτιν, Φανερωμένην Θεορρήμονα πάντες, τῆς Θρᾴκης πάλαι καύχημα καί νῦν τιμαλφές, Έλευθερουπόλεως Μητροπόλεως εὖχος, μέλψωμεν ὡς στήριγμα σταθηρόν Μακεδόνων, καί τήν ἰάσεις βλύζουσαν αὑτῆς, σεπτήν εἰκόνα πιστῶς προσκυνήσωμεν.
Δόξα, Καί νϋν.
Οὗ σιωπήσομέν ποτέ, Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου λαλεῖν οἵ ἀνάξιοι Εἷ μή γάρ σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐρρύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δέ διεφύλαξεν ἕως νϋν ἐλευθέρους; Ούκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σοϋ• σούς γάρ δούλους σῴζεις ἀεί ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.
καί ὅ Κανών, οὗ ἤ Άκροστιχίς•
«Φανερωμένη, Ήρακλείτσαν ἀεί φρουρεῖ. X.»
ᾨδὴ ἀ ‘. Ύγράν διοδεύσας.
Φρουρός, ἀντιλῆπτορ καί ἀρωγός, ὑπάρχεις, Παρθένε, Ήρακλείτσης τῆς εὐλαβῶς, ἔν κόλποις ἐχούσης τήν μορφήν σου, ὦς Θησαυρόν τιμαλφῆ καί ἀσύλητον.
Ἀγνῇ, Πάίσία, Τατιανή, τριάς τῶν παρθένων, Ήρακλείτσης μοναζουσῶν, ἔν πύργῳ ἀνεῦρον σήν εἰκόνα, Φανερωμένῃ, θαυμάτων τόν χείμαρρον.
Νῦν πάντες προστρέχοντες εὐλαβῶς, ἔν τη,Ήρακλείτση, προσκυνῆσαι τήν σήν μορφήν, ἀφθόνως τήν βλύζουσαν ’ἰάσεις, Φανερωμένῃ, χαρᾶς ἐμπιμπλάμεθα.
Εἰκόνα τήν Θείαν σου καί σεπτήν, ἔν τῆ, Ήρακλείτση, προσκυνοῦντες πανευλαβῶς, ῥωννύμεθα, Μῆτερ τοϋ Ὑψίστου, Φανερωμένη, καί νόσων ίώμεθα.
ᾨδὴ γ ‘. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ῥύου πάσης ἀνάγκης, καί συμφορῶν, Δέσποινα, τούς ἔν Ήρακλείτση οἰκοῦντας, καί τούς προστρέχοντας, σήν προσκυνῆσαι μορφήν, Φανερωμένη Παρθένε, εὐσεβεῖς ἀείποτε, Θεογεννήτρια.
Ὡς φρουρόν ἐπαρχίας, καί ἀσφαλῆ ἔφορον, Έλευθερουπόλεως, Μῆτερ, ἀνευφημοῦμεν σε, καί Ήρακλείτσης θερμήν, Φανερωμένη, προστάτιν, οὐρανόθεν χέουσα, πᾶσι τήν χάριν σου.
Μή έλλίπης, Παρθένε, τούς εὐλαβεῖς πρόσφυγας, τούς ἔν Ήρακλείτση σκηνοῦντας, κατεαιοπτεύουσα, καί δωρουμένη αὐτοῖς, Φανερωμένη, σήν χάριν, τήν ἐκ τῆς εἰκόνος σου, πᾶσιν ἐκβλύζουσαν.
Ἐκ τοῦ ὕψους σῆς δόξης, ἡμῖν ἀεί βράβευε, Ήρακλείτσης σκέπη, Παρθένε, ἄμφω ὑγίειαν, Φανερωμένη, μορφήν, τοῖς προσκυνοῦσιν ἔν πίστει, σου τήν θαυματόβρυτον, Θεογεννήτρια.
Βοήθησον, τοῖς προσκυνοῦσιν ἔν πίστει τήν σήν εἰκόνα, Ήρακλείτσης σεπτέ φρουρέ, ἔν δίναις καί θλίψεσι, καί βίου ἀνάγκαις, Φανερωμένη.
Ἐπίβλεψον, ἔν εὐμενείᾳ, πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν, καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.
Αἴτησις καί τό Κάθισμα.
Ἦχος β ‘. Πρεσβεῖα θερμῆ.
Ἐκ Θρᾴκης εἰκών τῆς Ήρακλείτσης θεία σου, κοσμεῖ καί φρουρεῖ, Φάνερωμένη Δέσποινα, Μακεδόνων γῆν εὔσημον, καί πιστούς ἁγιάζει ἀείποτε, τούς προσκυνοῦντας ταύτην εὐλαβῶς, τήν νάματα βλύζουσαν ἰάσεων.
ᾨδὴ δ’ . Εἰσακήκοα, Κύριε.
Νΰν προσφύγων οἵ σύλλογοι, τῶν Θρᾳκῶν εἰκόνα σου ἀσπαζόμενοι, ὦ Φανερωμένη, ῥύονται, Ήρακλείτσης εὖχος, περιστάσεων.
Ηρακλείτσα σή χάριτι, σπεύδουσα αἰτεῖται τίιν προστασίαν σου, τήν ἑτοίμην, Μητροπάρθενε, ὦ Φανερωμένη παντευλόγητε.
Η χαρᾷ τῶν ἔν θλίψεσι, καί τῶν τρυχομένων τό καταφύγιον, πέλεις, Μῆτερ εὐσυμπάθητε, Ήρακλείτσης Νέας παραμύθιον.
Ῥύου πάσης στενώσεως νῦν Φανερωμένη, τούς προσιόντας σοι, καί πιστῶς ἀνευφημοῦντας σε, Ήρακλείτσης ὄλβε πολυτίμητε.
ᾨδὴ ἕ ‘. Φώτισον ἤμας.
Ἅγνισον τόν νοῦν, καί διόρθωσον νοήματα, θαυμαστῇ Φανερωμένη, τήν μορφήν, εὐλαβῶς ἐν Ήρακλείτση, προσκυνοῦντας σου.
Κοίμισον ἡμῶν, πάθη, Μῆτερ, τά χαμαίζηλα, τῶν πιστῶς, Φανερωμένη, σήν μορφήν, προσκυνούντων Ήρακλείτσαν τήν φυλάττουσαν.
Λῦσον τήν ἀχλύν, δυσθυμίας τῶν ὑμνούντων σε, καί σπευδόντων προσκυνῆσαι σήν μορφήν, τήν σεπτήν ἔν Ήρακλείτση, Μητροπάρθενε.
Ἔχομεν θερμήν, ἀρωγόν σε καί ἀκέστορα, ταχινήν, Φανερωμένη, σήν μορφήν, οἵ πιστῶς ἔν Ήρακλείτση ἀσπαζόμενοι.
ᾨδὴ στ’, Τήν δέησιν.
Ιλέωσαι σόν Υἱόν καί Κύριον, τοῖς τρανώς, Φανερωμένη Παρθένε, ὁμολογοῦσι πληθύν σῶν χαρίτων, καί προσκυνοῦσι τήν θείαν εἰκόνα σου, ἐν Ήρακλείτση τήν ἀεί, ἀσθενοῦσιν ἰάσεις παρέχουσαν.
Τόν Ὕψιστον ἐκδυσώπει Τόκον σου, σύν τῷ μάρτυρι Αὑτοῦ Γεωργίῳ, καί Χαραλάμπει τῷ ιεροάθλω, Φανερωμένη, ὑπέρ τῶν προσφύγων σου, ἔν Ήρακλείτση σήν μορφήν, προσκυνούντων, τήν χάριτας βλύζουσαν.
Σόν ἔκτυπον, ὅ ἀνεῦρον, Ἄχραντε, ἔν τῷ τοίχῳ πύργου τῆς Ήρακλείτσας, έντοιχισμένον, ὦ Φανερωμένη, αἱ ἔν αύτω εὐλαβεῖς τρεῖς μονάζουσαι, ἔν Μήτροπόλει νῦν πιστῶς, προσκυνοῦμεν Έλευθερουπόλεως.
Ἀξίωσον τῆς χαράς τῆς κρείττονος, οὐρανῶν, Φανερωμένη Παρθένε, τῆς Ήρακλείτσης θησαύρισμα μέγα, τούς προσκυνοῦντας εἰκόνα τήν θείαν σου, ἤνπερ ἐπέστρεψεν αὑτῇ, τῶν Ἰβήρων μονῇ ἤ ἐν Άθωνι.
Βοήθησον, τοῖς προσκυνοῦσιν ἐν πίστει τήν σήν εἰκόνα, Ήρακλείτσης σεπτέ φρουρέ, ἐν δίναις καί θλίψεσι, καί βίου ἀνάγκαις, Φανερωμένη.
Ἄχραντε, ἤ διά λόγου τόν Λόγον άνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα, δυσώπησον, ὦς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αἴτησις καί τό Κοντάκιον.
Ἦχος β ‘. Tοις τῶν αἱμάτων σου.
Τns Ήρακλείτσης τῆς Νέας ίάτειρα, Φανερωμένη, ὑπάρχεις, Μητρόθεε• διό πιστῶν οἵ χοροί τήν εἰκόνα σου, πανευλαβώς ἐν αὑτῇ άσπαξόμενοι, πανευλαβώς νοσημάτων λυτρούμεθα.
Προκείμενον.
Μνησθήσομαι τοΰ ὀνόματος Σου ἔν πάσῃ γενεά καί γενεά.
Στίχος. Τό πρόσωπον σου λιτανεύσουσιν οἵ πλούσιοι τού λαοῦ.
Εὐαγγέλιον Ἐκ τοΰ κατά Λουκᾶν (Κεφ. ἀ’ 39-49, 56).
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριάμ, ἐπορεύθη μετὰ σπουδῆς εἰς την Ὀρεινήν, εἰς πόλιν Ἰούδα καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου καὶ ἠσπάσατο τὴν Ἐλισάβετ. Καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς. Καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Καὶ πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ Μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδοὺ γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. Καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε Μαριάμ· μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρί μου· ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης Αὐτοῦ. Ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί· ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός καὶ ἅγιον τὸ ὄνομά Αὐτοῦ. Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ, ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.
Δόξα.
Τns Φανερωμένης, πρεσβείαις, Ἐλεῆμον έξάλειψον τά πλήθη, τῶν έμών ἐγκλημάτων.
Καί νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις,Έλεήμον, έξάλειιμον τά πλήθη, τῶν έμών ἐγκλημάτων.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β ‘ .Ὅλην ἀποθέμενοι.
Στίχος. Ἐλεῆμον, έλέησόν με, ὅ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεος Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου έξάλειψον τό ἀνόμημα μου.
Θρᾴκης σεμνολόγημα, Φανερωμένη Παρθένε, Ήρακλείτσης ἔφορε, Μῆτερ εὐσυμπάθητε, χαριτόβρυτε, σκέπε, ἁγίαζε, φύλαττε, εὐλόγει, περιφρούρει καί ἐπόπτευε, ἐξ ὕψους δόξης σου, σε τούς εὐλαβῶς μακαρίζοντας, καί πίστει προσκυνοῦντας σου, ἔκτυπον τό θεῖον καί πάνσεπτον, Κεχαριτωμένη, τηςΈλευθερουπόλεως κρουνέ, ὑπάρχον τῆς Μητροπόλεως, ἰαμάτων ἄφθονε.
Σῶσον, ὅ Θεός, τόν λαόν Σου…
ᾨδὴ ζ ‘.Οἵ ἐκ της’ίουδαίας.
Νυσταγμόν σοῖς οἰκέταις, προσκυνοῦσιν εἰκόνα, μή δός τήν θείαν σου, ἐν Ήρακλείτση, Μῆτερ, άλλά ἐν ἐγρηγόρσει τήρει τούς καταφεύγοντας, Φανερωμένη, πιστῶς, τῆ σῇ έτιιστασία.
Ἀγλαόμορφε Μήτερ,Ήρακλείτσης προστάτις, Θεογεννήτρια, ἐπάκουσον σῶν δούλων, δεήσεων καί πλῆσον, χαρμονῆς τούς τιμῶντας σε, Φανερωμένη σεμνή, τῆς Ήρακλείτσης γέρας.
Εὐλαβῶν χριστωνύμων, οἱ χοροί σήν εἰκόνα, τήν χαριτόβρυτον, μετήνεγκον ἐκ Θρᾴκης, εἰς Νέαν Ήρακλείτσαν, ἤν πιστῶς άσπαξόμενοι, Φάνερωμένη, τῶν σῶν, πληρούμεθα χαρίτων.
Ἰβηρῖται πατέρες, τήν ἀγίαν μορφήν σου, ἤν δι’ ἀσφάλειαν, ἐφύλαττον ἔν Μάνδρα, αὑτῶν τῆ περιδόξῳ, Ήρακλείτσης παρέδωκαν, χοροῖς προσφύγων, αὐτῶν, πρός σκέπην, Θεοτόκε.
ᾨδή ἡ ‘. Τόν Βασιλέα.
Φανερωμένη, τῆς Ήρακλείτσης κοσμῆτορ, σύν στερρῷ Γεωργίῳ καί θείω, Χαραλάμπει ῥύου, ἡμᾶς ἐχθροῦ μανίας.
Ῥανίδας σμῆξον, Φανερωμένη, δακρύων, Ήρακλείτσης πιστῶν μανδηλίῳ, θείων προσευχῶν σου, πρός τόν Μονογενῆ σου.
Όμβρισον πᾶσι, τόν ὑετόν σοϋ ἐλέους, Ήρακλείτσης πιστῶν ἐλεοῦσα, Κεχαριτωμένη, Κυρία Θεοτόκε.
Ὑπέρ τῶν πίστει, ἀσπαζομένων μορφήν σου, τήν σεπτήν, Ήρακλείτσης, προστάτις, ἐκτενῶς δυσώπει, τόν σόν Υἱόν, Παρθένε.
ᾨδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Ῥωννύμενοι σῶ σθένει, οἱ τήν σήν εἰκόνα. ένΉρακλείτση πιστῶς ἀσπαζόμενοι, Φανερωμένη Παρθένε, σε μακαρίζομεν.
Εύλογημένη Μῆτερ, Ήρακλείτσης φύλαξ, Φανερωμένη, άπάλλαξον θλίψεων, τούς εὐλαβῶς προσκυνοῦντας τό σόν ἐκτύπωμα.
Ἰάτειρα νοσούντων, ἀνιάτων πέλεις, Φανερωμένη, ταχείᾳ, Μητρόθεε, τῆς Ήρακλείτσης ἀκέστορ καί θεραπεύτρια.
Χαρά τῆς Ήρακλείτσης, καί Θρᾳκῶν προσφύγων, Φανερωμένη, θερμόν καταφύγιον, έπιβουλη,ς ῥύου πάντας τού πολεμήτορος.
Ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληϑῶς, μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τῆν τιμιωτέραν τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφϑόρως Θεὸν Λόγον
τεκοῦσαν τὴν ὄντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύνομεν.
Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Εὑρόν, Πάίσία, Τατιανή, καί Άγνίι ἔν πύργῳ, Ήρακλείτσης τήν σήν μορφήν, ἤν προσφύγων δῆμοι, Φανερωμένη, πόθῳ, μετήνεγκον εἰς Νέαν, τούτων μετοίκησιν.
Χαίροις, Ήρακλείτσης ἤ ἀρωγός, χαίροις, τῶν προσφύγων, ἐκ τῆς Θρᾴκης ἤ ταχινῇ, βοηθός καί ῥύστης, σεμνῇ Φανερωμένη, ἐκ βλάβης μισοκάλου, τῶν προστρεχόντων σοι.
Δεῦτε ἀσπασώμεθα εὐλαβῶς, τήν Φανερωμένην, Θεοτόκον ἔν τῷ Ναῶ, Νέας Ήρακλείτσης, τήν βλύζουσαν ἰάσεις, παντί προσερχομένῳ, ταύτῃ ἐκ πίστεως.
Χαῖρε, Μεγαλόχαρη Μαριάμ, Ήρακλείτσης σκέπη, καί έτοιμη καταφυγή, χαίροις, Μακεδόνων, ἰάτειρα ταχίστῃ, καί πάντων ἔν ἀνάγκαις, ῥύστης καί πρόμαχος.
Πρέσβευε Κυρίῳ ὑπέρ ἡμῶν, σοι τῶν προσιόντων, Ήρακλείτσης ἔν Ναῶ, σύν τῷ Χαραλάμπει, τῷ ποταμῷ θαυμάτων, καί θείω Γεωργίῳ, Θεογεννήτρια.
Ελευθερουπόλεωδ ταχινῇ, ὦ Φάνερωμένη, Μητροπόλεως ἀρωγός, καί κοσμήτωρ πέλεις, καί θεῖα παρακλήτωρ, τῆς Ήρακλείτσης στῦλε, ὄντως ἀσάλευτε.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἤ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι πάντες, μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἵς τό σωθῆναι ἡμᾶς.
Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Καί τό Ἀπολυτίκιον. Ἤχός πλ. ἀ ‘. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Ηρακλείτσης προστάτις, φρουρός καί ἔφορος, ὑπάρχεις, Φανερωμένη, Θρᾳκῶν πιστῶν προσφυγῇ, καί ἁπάντων θλιβομένων παραμύθιον• ὅθεν εἰκόνα σου σεπτήν, προσκυνοῦντες εὐλαβῶς, πληρούμεθα χάριτος σου, τῆς δαψιλοῦς καί κινδύνων, καί πλάνου βλάβης ἐκλυτρούμεθα.
Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν το ἑξῆς
Ἦχος β ‘. Ὅτε ἐκ τοῦ Ξύλου.
ΝέαςΉρακλείτσης χαρμονή, καί Θρᾳκῶν προσφύγων ἀκέστορ, Φανερωμένη σεμνή, λυπηρῶν ἀπέλασον, ἡμῶν σκοτόμαιναν, τῶν πιστῶς προσιόντων σοι, καί σοΰ δεόμενων• Μῆτερ παντευλόγητε, ἐχθρούς ἐκδίωξον, Άγαρ τούς ἀνόμους ἐκγόνους, ἐκ τῶν ἐστίων τῶν πατρῴων, τῶν ἡμῶν, ἀγνῇ Θεογεννήτρια.
Δέσποινα, πρόσδεξαι, τάς δεήσεις τῶν δουλῶν σου, καί λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.
Τἤν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἵς σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπην σου.
Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἠμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἠμᾶς.
Ἀμήν.
Δίστιχον.
Χρυσόστομον Ἱεράρχην, σκέπε, γέρας
Ήρακλείτσης, Μῆτερ, Χαραλάμπης ψάλλει.
Παρακλητικός Κανών Παναγίας Φανερωμένης Νέας Ηρακλείτσας
Ποίημα Πορφυρίου Μοναχου Σιμωνοπετρίτου
Εΰλογήσαντος τοῦ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.
Καί εὐθύς ψάλλεται τετράκις ἐξ’ ὑπαμοιβῆς, μετά τῶν οἰκείων στίχων:
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. α’. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος Αὐτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Εἶτα τὸ τροπάριον.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἀπό μακρόθεν προσελθόντες, Παρθένε, καί οἵ ἐγγύς ἔν ταπεινώσει καρδιᾷς προσπίπτομεν ἔν δάκρυσιν, πανάμωμε, ἔχοντες παράκλησιν τρικυμίαις τοῦ βίου τήν σεπτήν εἰκόνα Σου τήν ἐκ Θρᾴκης ἐλθοῦσαν ἔν Ήρακλείτση κώμη προσφυῶς καί πάντας, Μῆτερ φρουροῦσα τῆ σκέπη Σου.
Δόξα.
Ἐν τῷ ναῶ σου προσελθόντες σπουδαίως μεγαλομάρτυς τοϋ Χριστοῦ καί προστάτα τῆσδε τῆς κώμης, ἅγιε Γεώργιε, σκέπε καί περίσῳζε τοῦς τιμῶντας σε μάκαρ, καί τῆς Θεομήτορος τήν εἰκόνα προθύμως ἔν κατανύξει σπεύδειν προσκυνεῖν ἔν Ήρακλείτση τῆ κώμη τήν σήμερον.
Καί νῦν. Θεοτοκίον.
Οὖ σιωπήσωμεν ποτέ Θεοτόκε, τάς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰμή γάρ Σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐρρύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δέ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὑκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ, Σούς γάρ δούλους σῴζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.
Καί εὐθύς ὁ Κανών, οὐ ἡ ακροστοιχις:
«Σθένος παρακλήσεως παράσχου, Θεοτόκε. Πορφύριος»
ᾨδὴ ἀ ‘. Ἦχος πλ. δ’ ‘. Ὑγράν διοδεύσας.
Σωρείαν θαυμάτων σου ἐξειπεῖν προτίθεμαι, Μήτερ• φωτισμόν μοι ὅθεν, Ἀγνῇ, παράσχου καί λύσιν τῶν πταισμάτων ἐκ τοῦ Υἱοῦ σου, Παρθένε χορήγησον.
Θαυμάξει νῦν πᾶσα βροτῶν ψυχή τῆ σή ἀντιλήψει καί ταχείᾳ σου ἀρωγή, δι’ ὤν Θεοτόκε, θεραπεύεις τῶν προστρεχόντων σοι πάντα τά τραύματα.
Ελάχιστος σπεύδω, Μῆτερ, κἀγώ πολλαῖς άσωτείαις καί ἀθέσμοις ἐν λογισμοῖς ταράττων τόν βίον μου, Παρθένε, ἀλλ’ ὡς λιμένα σε εὗρον σωτήριον.
Νυστάξω Παρθένε, καί ῥαθύμῳ ἐκφεύγων ἐκθύμως πᾶσαν ἄσκησιν ἀρετῆς καί κλείω τά ὦτα τῆς καρδίας• ἄλλα θαρρῶν, ὦς Μητρί, ἀναστήσομαι.
ᾨδὴ γ ‘. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ο ἀχρεῖος σου δοῦλος ἔν συμφοραῖς τήκομαι καί ἔν τρικυμίᾳ, Παρθένε, καταποντίξομαι, ἀλλ’ ὦς σανίδα σε κρατῶν ἔν πόθῳ ἐλπίζω τοϋ εὑρεῖν καί ἄνεσιν καί ἀπολύτρωσιν.
Σελασφόρος ἤ μνήμη τοϋ σοϋ ὀνόματος πέφυκεν, ὤσπερ καταιγίδι φυγούσῃ ἥλιος ἔρχεται, ὅθεν τό Χαῖρε σοι βοῶ ἐκ μέσης καρδίας, Χαῖρε, Θεονύμφευτε Ἤλιον τέξασα.
Παρειμένους τούς πόδας ἔχων, Θεοτόκε, πρός σέ κατέφυγον, ὤσπερ παράλυτος πρός κολυμβήθραν τήν νέαν Σιλωάμ τῆς χάριτος ἔν τῷ τεμένει σου.
Απειράνδρως τεκοῦσα Λόγον τόν προάναρχον σάρκα φορέσαντα ἐκ τῶν αίμάτων σου, καρδιακάς ἀμαυρώσεις αἵματος θεράπευσον τῶν προστρεχόντων σοι.
Διάσωσον, Θεοκυήτορ Παρθένε, Ήρακλείτση τῷ ναῶ σου ἐλθόντας καί πόθῳ πολλῷ τήν εἰκόνα σου σέβοντας.
Ἐπίβλεψον ἔν εύμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν, καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.
Αῖτησις καἲ το Κάθισμα.
Ἦχος β ‘. Τά ἄνω ζητῶν.
Προστάτις δεινῶν καί ταμεῖον τῆς χάριτος, φρουροῦσα δεινῶν λαόν καί κώμην, Ἄχραντε. Ἐκτενῶς βοώμέν σοι, Ήρακλείτσης καύχημα καί σέμνωμα, καί ἀσθενείας λύτρωσαι, Ἀγνῇ, τούς προσελθόντας πίστει τῷ τεμένει σου.
ᾨδὴ δ’ . Εἰσακήκοα, Κύριε.
Ῥυπαραῖς ἁμαρτίαις βορβορώδεις ἔν τῷ βίῳ μου, σοι προστρέχω, ἰνᾷ πλύνῃς με ὀχετοῖς δακρύων, θεονύμφευτε.
Απαλάττεΐς, Πανάμωμε, πάσης ἀθυμίας καί ἀσθενείας με. Τήν χαράν γάρ ἀπεκύησας, ὅθεν χαρμοσύνως σοι προστρέχομεν.
Κατατρύχομαι πόνοΐς σώματος δεινοῖς ὑπάρχων τρισάθλιος. Ἀλλ’ ἐλπίζων τῆ πρεσβεῖα σου ἔρχομαι Ἱκέτης τῆ εἰκόνι σου.
Λυτρουμένῃ τόν κόσμον, τέξασα Θεόν τόν ἄναρχον, βουλήματι γεννηθέντα, τοῦτον πρέσβευε, ἰνᾷ ὅ Πατήρ ἔν Πνεύματι σώσῃ με.
ᾨδὴ ἕ ‘. Φώτισον ήμάς.
Ἦλθε πρός ἡμᾶς διά πλοίου ἐκ τοΰ Άθωνος ἤ εἰκόνα σου, Παρθένε Ἁγνῇ, ὅθεν πρός ὅρμον Παραδείσου πάντας ἰθῦνον.
Σόφισον τόν νοῦν τῶν ὑμνούντων σε, πανάμωμε, λογισμούς φωτί τῷ νοητῷ, ἀποκαθαίρουσα καί διδάσκουσα τά πρέποντα.
Ἔσβεσας, Ἀγνῇ, φρυγανώδη ἁμαρτήματα καί διέσωσας πρός κόλπον γαληνόν τούς προφωνοῦντας σοι τό Χαῖρε, Ἀειπάρθενε.
Ὢ τῶν ὑπέρ νοῦν θαυμασίων σου, Θεόνυμφε, ἐν τεμένει Γεωργίου προσφυῶς παρισταμένῃ ὦς Χριστόν ἤ γεωργήσασα.
ᾨδὴ ς’. Τήν δέησιν.
Σεσάλευται ἤ καρδία μου τρόμῳ ἐννοῦσα τάς νοητάς ἐπιθέσεις τῶν φθονερῶς πολεμούντων δαιμόνων, ἰνᾷ ἁρπάσωσιν ἄρνας τῆς ποίμνης σου καί πνίξωσιν ἁμαρτιῶν τῷ βορβόρῳ ἕξ ὤν με ἐξάρπασον.
Πεπλήρωται χαρμοσΰνως βοῶσα ἤ πληθῦς τῶν ἐκ σοῦ σεσωσμένων ἐκ τῶν παθῶν καί ποικίλων, Παρθένε, ἀρρωστημάτων ψύχῃς τε καί σώματος καί ψάλλουσι χαρμονικῶς γηθοσύνως ᾠδάς παρακλήσεως.
Αγάλλoμαι ἐκφυγῶν τάς παγίδας περιστάσεων, Παρθένε, τοῦ βίου καί τάς πολλάς ἀκανθώδεις μερίμνας, ἆς καταφλέγει ὅ πόθος σου, Δέσποινα ὁσάκις ἀν ἔν προσευχή δεηθῶ τῆ ἅγια εἰκόνι σου.
Ῥομφαία σου ἀκατάβλητος, Μῆτερ, καταβάλλει νοητάς ἐπιθέσεις καί νοεράν ἔν καρδίαις εἰσβάλλει τήν σήν ἐνθύμησιν, ὅταν τά τέκνα σου δεινῶν ὁρῶσιν ἀπειλάς, ὤν ταχέως αὑτῶν με ἀπάλλαξον.
Διάσωσον ἀπό κινδύνων τούς δούλους σου, Θεοτόκε, ὅτι πάντες μετά Θεόν εἰς σέ καταφεύγομεν, ὦς ἄρρηκτον τεῖχος καί προστασίαν.
Αχραvτε, ἤ διά λόγου τόν Λόγον άνερμηνεύτως ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ήμερων τεκοῦσα δυσώπησον ὦς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αἲτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος δ’. Προστασία φοβερά.
Προστασία κραταιά, ἀκαταίσχυντος καί ἐλπίς πρός Χριστόν ἀπαράτρεπτος Σύ ὑπάρχεις, προσδεχομένη πάντας τούς πρός σέ. Δι’ δ’ σπεῦσον νοητώς παρακαλοῦσα ἔν χαρά τάς ψυχάς τῶν βοώντων σου ἤλθομεν γάρ, Παρθένε, ταύτην Σου τήν εἰκόνα προκυνοῦντες καί λέγοντες ἤ χαρμονή Χριστιανῶν, μή ἐπιλαθοῦ τῶν τιμώντων σε.
Προκείμενον
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ.
Στίχ. Ἐξηρεύξατο ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν.
Εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν (Κεφ. α΄ 39-49, 56).
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριάμ, ἐπορεύθη μετὰ σπουδῆς εἰς την Ὀρεινήν, εἰς πόλιν Ἰούδα καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου καὶ ἠσπάσατο τὴν Ἐλισάβετ. Καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς. Καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Καὶ πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ Μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδοὺ γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. Καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε Μαριάμ· μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρί μου· ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης Αὐτοῦ. Ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί· ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός καὶ ἅγιον τὸ ὄνομά Αὐτοῦ. Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ, ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.
Δόξα.
Πάτερ, Λόγε, Πνεῦμα Τρἲας ἡ ἐν μοάδι, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καί νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
’Ἠχός πλ. β ‘. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Ἐλεῆμον, έλέησόν με ὅ Θεός…
Ὅλον ἐκ νεότητος ἀνατεθέντα σοι, Κόρη, μητρικαῖς δεήσεσι, σπεῦσον οὖν καί σῶσον με ἐκ τού κλύδωνος. Κύματα πνίγει με, φέρων ἀπέκαμνον πολεμεῖν τούς πολεμοῦντας με, σάρκα καί κόσμος γάρ σύν Σατάν ὁρμοῦσι καί θλίβουσι τήν ταπεινήν καρδίαν μου, θλίψει δέ πολλή, καταβάλλουσιν. Ὅθεν, Θεοτόκε, τῆ θεία σου εἰκόνι προσδραμών, ἐν Ήρακλείτση βοήθει μοι, τόν ἀχρεῖον δοῦλον σου.
Οὐδείς προστρέχων ἐπί σοί κατῃσχυμμένος ἀπό σου ἐκπορεύεται, ἀγνῇ Παρθένε Θεοτόκε• ἀλλ’ αἰτεῖται τήν χάριν καί λαμβάνει τό δώρημα πρός τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως.
Μεταβολῇ τῶν θλιβομένων, ἀπαλλαγῇ τῶν ἀσθενούντων ὑπάρχουσα, Θεοτόκε Παρθένε, σῷζε πόλιν καί λαόν, τῶν πολεμουμένων ἤ εἰρήνη, τῶν χειμαζομένων ἤ γαληνῇ, ἤ μόνη προστασίᾳ τῶν πιστῶν.
ᾨδὴ ζ’. ΟΙ ἐκ της’Ιουδαίας.
Ανυστάκτως πρεσβεύεις πρός τόν ποιητήν, υἱόν σου καί Κύριον, ὅπως ῥυσθῶσι πάντες ἐκ φθοράς καί θανάτου οἱ πιστῶς, Ἀειπάρθενε, τῆ, θεία καί θαυματουργῶ καταφεύγουσι ταύτῃ εἰκόνι σου.
Σωτηρίαν ποθοῦντες ἐκ προγόνων, Παρθένε, σοί καταφεύγομεν, ώδ τέκνα πρός μητέρα, τόν’Άχραντον σου τόκον προσκυνοῦντες καί λέγοντες• ὅ τῶν πατέρων ἡμῶν Θεός εὐλογητός εἷ.
Χαρισμάτων πλουσίων ἀπολαύοντες πάντοτε, Δέσποινα, ναόν ἐν τῆ πατρίδι ἀνήγειρον τῷ πάλαι ἐκ προγόνων οἵ πρόκριτοι. Ὅθεν ὦς τέκνα αὑτῶν τόν Κύριον ὑμνοῦμεν.
Ο ἀήρ καί τό ὕδωρ ἀφροσύνη άνθρώπων ἰδού μεμόλυνται, άλλά σύ, Θετοτόκε, τεκοῦσα τόν Σωτῆρα, ταῦτα καθάρισον, ϊνα βοῶμεν Χριστῷ ὅ Θεός εὐλογητός εἷ.
ᾨδὴ η’.Τον βασιλέα.
Ὑμνολογοῦντες τάς ἀπείρους σου,Μήτερ, δωρεάς παρακαλοῦμεν ἔν φόβῳ καί ὑπερυψοῦμεν τόν ἄφραστον σου τόκον.
Θεραπευθέντες νοσημάτων παντοίων τήν εἰκόνα σου νῦν περικυκλοῦμεν καί ὑπερυψοῦμεν τόν τόκον σου, Παρθένε.
Εὐχαριστοῦμεν ἐκ καρδίας βοῶντες, Θεοτόκε, ᾠδάς ἱκετηρίους καί ὑπερυψοῦμεν τάς θείας δωρεᾶς σου.
Ὁμολογοῦμεν ἔν συνειδήσει βοῶντες ἀκαταπαύστως τό Χαῖρε σοι, Μαρία, Χαῖρε, Θεοτόκε, Ἀγνῇ εὐλογημένῃ.
ᾨδὴ ἡ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Τραφέντες ἐκ πατέρων τοῖς σοῖς, Θεοκυήτορ, τερατουργίαις, Παρθένε, βοῶμεν τανῦν, ὤσπερ τῷ πάλαι ἐκεῖ νοῖς ἡμῖν βοήθησον.
Οὐσίαις ψυχοφθόροις ἤ νέα γενεά σου ἐκ κακοβούλων ἀνθρώπων λυμαίνεται δαιμονικῶν οὖν παγίδων ρϋσαί με, Ἄχραντε.
Καρδίας ἀσθενούσης, νόσων δε πολυτρόπως νῦν κατατήκομαι, Κόρη,r ὅ ἄθλιος. Καρδιακοῖς οὖν δακρύοις σβέσον τούς ῥύπους μου.
Ἐλεύθερον, Παρθένε, πάσας ἐπάρειας τόν ὑμνητήν σου δαιμόνων ἀπάλλαξον καί βασκανίας τά βέλη ταχέως σύντριψον.
Ἀξιόν ἔστιν ὡς ἀληθῶς μακαρίξειν σέ τήν Θεοτόκον τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον, καί Μητέρα τοϋ Θεοΰ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβίμ, καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον, σέ μεγαλύνομεν.
Kαιi εὐθύς τά Μεγαλυνάρια,
Πάντες τιροσφοιτώμεν εἰλικρινῶς τῷ σεπτῷ τεμένει Γεωργίου καί ἐν σπουδῇ, σπεύδομεν κυκλοῦντες τήν θείαν σου εἰκόνα ἔν Ήρακλείτση ἰνᾷ ἐλέους τύχωμεν.
Ὅλην τήν κακόνοιαν τοῦ ἐχθροῦ στρέψον, Θεοτόκε, ἐναντίων δαιμονικῶν πράξεων λυτροῦσα τόν σέ παρακαλοῦντα ἕξ ὅλης τῆς καρδίας, ψυχῇ καί πνεύματι.
Ῥεύματα ύδάτων φθοροποιῶν καί μεμολυσμένων ἀποκάθαρον συμφοράς, ἰνᾷ μετατρέψης ταχύ εἰς εὐλογίαν ὑπέρ ἡμαρτηκότος λαοῦ σου, Πάναγνε.
Φεύγει πᾶσα πλάνη δαιμονική τῆ, σῆ έπικλήσει• οὗ γάρ δύναται ὅ ἀκούειν, Παρθένε, τήν σήν ἀγίαν κλῆσιν, ἤν ἀνυμνοῦσι κύκλῳ ἀγγέλων τάγματα.
Ὕμνους σοι, Παρθένε, ἀναφωνεῖ κλήρos καί λαός σου συνελθόντες εἰλικρινῶς ἔν τῷδε τεμένει μάρτυρος Γεωργίου ἔν Νέα Ήρακλείτση καί σέ γεραίρομεν.
Ῥῶσιν καχεξίας ἀποσοβεῖ ἤ θεία σου κλῆσις καί πάν νόσημα ἀτονεῖ τῆ θεῖα εἰκόνι σου προσκλαιόντων, Κόρη, καί σέ παρακαλούντων τέκνων σου, Ἄσπιλε.
Ἱερεῖ ἐκ πόθου σου ζωηροῦ θείαν ἱκεσίαν ἐκτελοῦντι δίδου, Ἀγνῇ, πάντα τῆς καρδίας αἰτήματα, Παρθένε, Θωμᾶ τῷ σῶ λευΐτῃ, ἰνᾷ δοξάξη σε.
Ὅσους τῷ τεμένει σου εὐλαβῶς νῦν φιλοξενούνται καί εἰκόνα θαυματουργόν τῆς Μόνης Θεοτόκου, Γεώργιε κυκλοῦσι, Χρίστου μεγαλομάρτυς, φύλαττε πάντοτε.
Σέ παρακαλοῦμεν εἰλικρινῶς, Γεώργιε μάρτυς, σύν τοῖς ἄλλοις θαυματουργοῖς, ποιήσατε χορείαν ίκετικώς καί πάντας πιστούς εἵς σωτηρίαν καθοδηγήσατε.
Πᾶσαι τῶν ἀγγέλων αἵ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου Ἀποστόλων ἤ δωδεκάς, οἵ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἵς τό σωθῆναι ήμάς
Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, ἐν δε τῆ προσκυνήσει τῆς θαυματουργοῦ ἀγίας εἰκόνος τῆς Θεοτόκου λέγομεν τά παρόντα
Ἦχος β΄ . Ὅτε ἐκ τοῦ Ξύλου σε.
Σπεῦσον, Θεοτόκε, νοερῶς, ἐκ τοῦ οὐρανίου σου θρόνου, Παντοβασίλισσα, ἴδε γάρ τά τέκνα σου, παρακαλοῦντα θερμῶς καί εἰκόνι προσπίπτοντα ἔν τῆ Ήρακλείτση νέα κώμη, Δέσποινα, ὤσπερ ποτέ παλαιά, ῥῦσαι πάσης βλάβης, ἀνάγκης, τούς ἔν ὁμονοίᾳ βοῶντας καί δεινῶν παντοίων ἐλευθέρωσον.
Βλέψον εὐμενείᾳ μητρική, μῆτερ τοϋ Ἀχράντου Δεσπότου, νΰν πρός τά τέκνα σου.Έχομεν ἐλπίδα γάρ καί μή, ἐκπέσωμεν, ὅτι σπεύδεις ἑκάστοτε καί φέρεις αἰτήσεις πρός Ἐκεῖνον, Δέσποινα τῶν δεομένων σου. Ἀδελφός γάρ πρεσβύτερος, παθών ὑπέρ γένους τῶν ἀνθρώπων πάντοτε Ἰδίω αἵματι σῴζει ἐκ παντοίων κινδύνων τούς προσκαλουμένους Σε, Πανάμωμε.
Καί κατά τήν τάξιν τοῦ Ἀγίου Ὄρους, προστίθεμεν καί τά παρόντα.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.
Δι’ ευχών τών ‘Αγίων Πατέρων ημών.
Κύριε Ίησοΰ Χριστέ ό Θεός ημών έλέησον ημάς.
’Αμήν.
Ἐν τῆ Μονῇ τοῦ θείου Μυροβλύτου Σίμωνος
τέκνον Πορφύριος ἀχρεῖος χαῖρε σοι κράξει
εἰκόνι Ήρακλείτσης Θωμᾶ αἰτήσει
εὐλαβεστάτου πρεσβυτέρου
1η μηνός Δεκεμβρίου ἐλθόντος.
