Τρείς Παρακλητκοί Κανόνες εις την Παναγία την Γερόντισσα
Παρακλητικός Κανών εις την Θαυματουργόν εικόνα της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας της Επικληθείσης Γεροντίσσης της Παντοκρατορινής
Ποίημα Γερασίμου μοναχού Μικραγιαννανίτου
†Εορτάζεται στις 2 Δεκεμβρίου
Εὒλογήσαντος τοῦ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. α’. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος Αὐτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Καὶ τὰ παρόντα τροπάρια·
Ἦχος ὃ΄. Ὁ ὑψωθεῖς εν τῷ Σταυρῶ.
Τῆς Γεροντίσσης Παναγίας Παρθένου, τῇ σεβασμίᾳ καὶ ἁγίᾳ Εἰκόνι, οἱ τῆς Μονῆς τοῦ Παντοκράτορος μονάζοντες, εὐλαβῶς προσπέσωμεν, πρὸς Αὐτὴν ἐκβοῶντες· Δέσποινα Πανύμνητε, τὴν παροῦσαν Μονήν Σου, τῇ σῇ προνοίᾳ φύλαττε ἀεί, ἐκ πολυπλόκων, σκανδάλων τοῦ ὄφεως.
Δόξα.
Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει Χριστὲ ὃ Θεός, δείξας τοῖς μαθηταῖς Σου τὴν δόξαν Σου καθὼς ἠδύναντο, λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς τὸ φῶς Σου τὸ ἀϊδιον, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, Φωτοδότα δόξα Σοι.
Καὶ νῦν.
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὠς φυλαχθεῖσα ἣ ἁγία Εἰκών Σου, ἔτεσι πλείστοις ἐν τῷ φρέατι Κόρη, ὡς θησαυρὸς καὶ αὖθις ἧμιν δέδοται· ἢ πιστῶς προσπίπτοντες, ἔκ μυχίων βοῶμεν πλήρου τὰ αἰτήματα, τῶν πιστῶν οἰκετῶν Σου, οἷα Γερόντισσα καὶ ἔφορος ἡμῶν, Ὑπεραγία Παρθένε Πανύμνητε.
Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.
Καὶ ὁ κανὼν οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
Γερόντισσα Κόρη ἡμᾶς σώζοις, Γερασίμου
ᾨδὴ ἀ’. ’Ἦχος πλ. δ’. Ὑγράν διοδεύσας.
Γερόντισσα ὥσπερ καὶ ἀρωγός, ταύτης τῆς Μονῆς Σου, Παντευλόγητε Μαριάμ, σκέπε ἀπὸ πάσης ἡμᾶς βλάβης, τοὺς προσκυνοῦντας τὴν θείαν Εἰκόνα Σου.
Ἐφώνησας πάλαι τῷ λειτουργῷ, ὅθεν καταλλήλως, ἐπεκλήθη ἣ σὴ Εἰκών, ἢ πίστει καὶ πόθῳ προσιόντες. ἁγιασμὸν καὶ χαρὰν κομιζόμεθα.
‘Ρημάτων Παρθένε ἱκετικῶν, δέχου τὰς, αἰτήσεις, ἱκετῶν Σου τῶν ταπεινῶν, καὶ δίδου ἡμῖν παθῶν τὴν λύσιν, καὶ πολυτρόπων κινδύνων τὴν λύτρωσιν.
Ὀλόφωτον σκήνωμα τοῦ Θεοῦ, φωτός Σου ἀκτῖσι, καταλάμπρυνον νοερῶς, ἡμῶν τὰς ψυχὰς καὶ τὰς καρδίας, Ὑπεραγία Παρθένε Γερόντισσα.
ᾨδὴ γ’. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Νοσημάτων παντοίων, καὶ πειρασμῶν λύτρωσαι, τῇ Σῇ ἀντιλήψει Παρθένε, ἡμᾶς δεόμεθα· Σὲ γὰρ κεκτήμεθα, καὶ προστασίαν καὶ σκέπην, καὶ θερμὴν Γερόντισσαν, θεογεννήτριαν.
Τῆν σεπτήν Σου Εἰκόνα, ὡς θησαυρὸν ἔχουσα, ἣ τοῦ Παντοκράτορος Μάνδρα, πιστῶς προστρέχει Σοι, καὶ πάσης θλίψεως, θᾶττον λυτροῦται ὑμνοῦσα, Δέσποινα Γερόντισσα, τὴν προστασίαν Σου.
Ἰλαστήριον ὥσπερ, ἢ Σὴ Εἰκὼν πρόκειται. ἥτις καὶ προσφόρως καλεῖται, ταύτῆς τῆς Μάνδρας Σου, θεία Γερόντισσα, Θεοχαρίτωτε Κόρη· ἐξ αὐτῆς γὰρ πάντοτε, χάριν καρπούμεθα.
Συμπαθῶς ἡ Εἰκών Σου, νεύσει τῇ σῆ Δέσποινα, τῷ ἱερουργῷ ἐπιστάτει, ὑπὲρ τοῦ Γέροντος· ὅθεν Γερόντισσα, ἔκτοτε Κόρη καλεῖται, καὶ πηγάζει πάντοτε, χάριν καὶ ἔλεος.
Διάσωσον Παρθενομῆτορ Γερόντισσα Θεοτόκε, πάσης βλάβης καὶ συμφορῶν τε καὶ θλίψεων, τοὺς προσκυνοῦντας Εἰκόνα Σου τὴν ἁγίαν.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ Πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Εἱκὼν ἣ σεπτή, Παρθένε τῆς Σῆς ὄψεως, ὡς στήλη λαμπρά, τῆς πρὸς ἡμᾶς προνοίας Σου, Πανύμνητε Γερόντισσα, ἀπαυγάζει ἥμῖν χάριν ἄφθονον, καὶ διαλύει παθῶν τὴν ἀχλύν, τῶν πόθῳ αἰνούντων Σου τὰ θαύματα.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Συμφορῶν καὶ στενώσεων, καὶ πολυεἰδῶν ᾿Αγνή, περιστάσεων, ἀσινῆ ἀπαύστως φύλαττε, ταύτην τὴν Μονήν Σου Ἀειπάρθενε.
Ἀναβλύζει ἑκάστοτε, ἢ σεπτὴ Εἰκών Σου χάριν καὶ ἔλεος· διὰ τοῦτό Σου τὰ θαύματα, Δέσποινα Γερόντισοα κηρύττομεν.
Κόσμον θεῖον καὶ στήριγμα, ἣ τοῦ Παντοκράτορος Μονὴ κέκτηται, τὴν Εἰκόνα Σου Γερόντισσα, καὶ προσπίπτει ταύτῃ μετὰ πίστεως.
Οὐρανόθεν ἐπίβλεψον, τοὺς τῇ Σῇ Εἰκόνι Παρθένε σπεύδουσι, καὶ παράσχου τοῖς οἰκέταις Σου, συμπαθῶς πᾶν αἵτημα δεόμεθα.
ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
‘Ρῶσιν καὶ ἰσχύν, καὶ τῶν πόνων ἀπολύτρωσιν, ὡς Γερόντισσα ἡμῶν καὶ ἀρωγός, μὴ ἐλλίπῃ χορηγοῦσα ἥμιν Ἂχραντε.
Ἢπλωται ἡμῖν, ὡς νεφέλη ἐπουράνιος, καὶ καλύπτει τὴν ἁγίαν Σου Μονήν, Θεομῆτορ, ἢ μεγίστη Σου προμήθεια.
Ἢκουσας φωνῆς, δεομένου τοῦ οἰκέτου Σου, καὶ ἐπλήρωσας τοὺς πίθους θαυμαστῶς, τοῦ ἐκλείψαντος ἐλαίου, Θεονύμφευτε.
Μἕνει θαυμαστῶς, πλείστοις ἔτεσιν ἀλύμαντος, ἐν τῷ φρέατι ἡ θεία Σου Εἰκών, καὶ παρέχει γλυκασμὸν ἡμῖν σωτήριον.
ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.
Ἀκούσας, ἔκ τῆς σεπτῆς Σου Εἰκόνος, παραδόξως τῆς φωνῆς Σου προθύμως, ὃ ἱερεὺς ἐξετέλεσε Κόρη, τῆς μυστικῆς προσφορᾶς τὸ λειτούργημα· ἔνθεν Γερόντισσα ᾿Αγνή, τῆς παρούσης Μονῆς Σου ὠνόμασαι.
Συνῆκεν, ὃ ἱερεὺς τῇ φωνῇ Σου, καὶ τετέλεκε τὸ ἔργον σπουδαίως· καὶ ἔκ τοῦ θείου αὐτοῦ γεγονότος, ἣ Σὴ Εἰκὼν ὦνομάσθη Γερόντισσα, καὶ ἔφορός καὶ προμηθεύς, τῆς παρούσης Μονῆς Σου Πανύμνητε.
Συνέσει, καὶ εὐλαβείᾳ ἀνύειν, τὴν ζωὴν ἡμῶν Γερόντισσα Κόρη, ἐν μετανοίᾳ καὶ ἔργοις ὁσίοις, καὶ ἐν ἀγάπῃ τελείᾳ ἐνίσχυσον· ὅπως τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, μετὰ τέλος ὀφθῶμεν συμμέτοχοι.
Ὠς ἄλλη, σελήνη Κόρη ὀρᾶται, ἀληθῶς πλησιφαὴς ἡ Εἰκών Σου, ἐν τῇ Μονῇ Παντοκράτορος πᾶσι, μαρμαρυγὰς ζωηφόρους ἐκλάμπουσα· τοῖς προσιοῦσιν εὐλαβῶς, καὶ ὑμνοῦσι τὰ θεῖά Σου θαύματα.
Διάσωσον, Παρθενομῆτορ Γερόντισσα Θεοτόκε, πάσης βλάβης καὶ συμφορῶν τε καὶ θλίψεων, τοὺς προσκυνοῦντας Εἰκόνα Σου τὴν ἁγίαν.
Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.
Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Ταῖς τῶν αἱμάτων Σου.
Τῆ τῶν θαυμάτων Σου Κόρη λαμπρότητι, τῶν παθημάτων ὃ ζόφος σκεδάζεται, καὶ πᾶσι χαρὰ καὶ ἀσφάλεια, Θεογεννῆτορ Γερόντισσα δίδοται, τοῖς πίστει θερμῇ Σε δοξάξουσι.
Καὶ εὐθὺς τὸ Προκείμενον.
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός Σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷι (Ἐκ γ’)
Τὸ πρόσωπόν Σου λιτανεύσουσιν οἱ πλούσιοι τοῦ λαοῦ.
Εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν (Κεφ. α΄ 39-49, 56).
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριάμ ἐπορεύθη εἰς τήν ὀρεινήν μετά σπουδῆς εἰς πόλιν Ἰούδα, καί εἰσῆλθεν εἰς τόν οἶκον Ζαχαρίου καί ἠσπάσατο τήν Ελισάβετ. Καί ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ελισάβετ τόν ἀσπασμόν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τό βρέφος ἐν τῆ κοιλία αυτής˙ καί ἐπλήσθη Πνεύματος Ἀγίου ἡ Ελισάβετ καί ἀνεφώνησε φωνή μεγάλη καί είπεν˙ Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου. Καί πόθεν μοι τοῦτο ἶνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδού γάρ ὡς ἐγένετο ἡ φωνή τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τά ὦτα μου, ἐσκίρτησε τό βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῆ κοιλία μου. Καί μακαρία ἡ πιστεύσασα ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὑτῇ παρά Κυρίου. Καί εἶπε Μαριάμ ˙ Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον καί ηγαλλίασε τό πνεῦμα μου ἐπί τῷ Θεῶ τῷ Σωτῆρι μου, ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὑτοῦ. Ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσι με πάσαι αἱ γενεαί ˙ ὅτι ἐποίησε μοι μεγαλεία ὁ δυνατός καί ἅγιον τό ὄνομα αὑτοῦ. Ἔμεινε δε Μαριάμ σύν αὑτῇ ὡσεί μήνας τρεῖς καί ὑπέστρεψεν εἰς τόν οἶκον αὑτῆς.
Δόξα.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καί νύν.
Ταῖς τῆς Παναχράντου, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχ. Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με ὁ Θεὸς, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου…
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ β΄ Ὅλην ἀποθέμενοι.
Ὂλβον ἀναφαίρετον, καὶ θησαυρὸν εὐσπλαγχνίας, καὶ πηγὴν ἀκένωτον, θεϊκῆς χρηστότητος Κόρη Πάναγνε, ἀληθῶς κέκτηται, τὴν σεπτὴν μορφήν Σου, ἣ Μονὴ τοῦ Παντοκράτορος, ἧσπερ Γερόντισσα, ὥφθης καὶ προστάτις καὶ ἔφορος· διὸ καὶ μεγαλύνει Σε, καὶ πιστῶς βοᾷ Σοι Πανύμνητε· πάσης ἐπηρείας, καὶ πάσης προσβολῆς ὀδυνηρᾶς, ῤύου ἡμᾶς τῇ Σῇ χάριτι, πίστει προσκειμένους Σοι.
Σῶσον ὃ Θεὸς τὸν λαόν σου….
ᾨδὴ ζ’. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ζἣν ἡμᾶς ἐναρέτως, ἐν ἀγάπῃ τελείᾳ καὶ θείαις πράξεσιν, καὶ πάσῃ ἐγκρατείᾳ, ἀξίωσον Παρθένε, τοὺς βοῶντας Γερόντισσα· Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητός εἶ.
Ὀλική διανοίᾳ, ἀφορῶντες Παρθένε πρὸς τὴν ἀντίληψιν, τῆς σῆς ἔπικουρίας, ῤυόμεθα κινδύνων, ἐκβοῶντες Γερόντισσα· Ὃ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Ἰαμάτων πελάγη, ὡς πηγὴ εὐσπλαγχνίας βρύουσα πάντοτε, θεράπευσον Παρθένε, ψυχῶν τὰς ἀσθενείας, καὶ τὰς νόσους τοῦ σώματος· τῶν προσιόντων πιστῶς, τῇ θεία Σου Εἰκόνι.
Συμπαθῶς προνοοῦσα, τῆς σεπτῆς ταύτης Μάνδρας νέμεις ἑκάστοτε, τῆς σῆς φιλανθρωπίας, τὰς θείας διαδόσεις, Θεομῆτορ Γερόντιοσα· διὸ ὑμνοῦμεν ἀεί, τὴν σὴν κηδεμονίαν.
ᾨδὴ ἡ’. Τόν Βασιλέα.
Γνώμῃ ἐνθέῳ ὁ λειτουργὸς τῇ φωνῇ Σου, ὑποτέτακται Γερόντισσα Παρθένε· ὅθεν ἀνυμνοῦμεν, τὴν πρὸς ἢμᾶς Σου χάριν.
Ἐκ τοῦ πυθμένος, τοῦ φρεατίον ἀνῆκται, καὶ δεδώρηται Εἰκών Σου ἢ Ἃγία· ὥσπερ ἐξ ἀδύτων, ἥμῖν Θεοκυῆτορ.
‘Ρῶσιν παρέχει, καὶ ψυχικὴν εὐσθένειαν, τῆς Εἰκόνος Σου ἣ χάρις Θεοτόχε· τοῖς προσερχομένοις, Αὐτῇ ἐν εὐλαβείᾳ.
Ἂγγελοι ἄνω, δοξολογοῦσί Σε Κόρη, ἡμεῖς κάτω δὲ τῇ θείᾳ Σου Εἰκόνι· πίστει παρεστῶτες, ὑμνοῦμεν Σου τὴν δόξαν.
ᾨδὴ θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Σκηνη Θεοῦ τοῦ ζῶντος, Αχραντε Παρθένε, γέρας ἣμῖν καὶ διάδημα τίμιον, τὴν Σὴν ἁγίαν Εἰκόνα ἡμῖν ἀνέδειξας.
Ἰσχὺν τοῖς ἀσθενέσι, δίδου Θεοτόκε, καὶ τεθλιμμένοις χαρὰν καὶ βοήθειαν, τοῖς τῇ σεπτῇ Σου Εἰκόνι πιστῶς προστρέχουσιν.
Μονήν Σου ταύτην Κόρη, φύλαττε ἀπαύστως τὴν καυχωμένην τῇ θείᾳ Εἰκόνι Σου, καὶ ἀκλινῶς προσιοῦσαν τῇ προστασίᾳ Σου.
Οὐράνωσον Παρθένε, ἔρωτι αγίῳ τὰς διανοίας ἡμῶν καὶ κατεύθυνον, πρὸς ἀρετῶν ἐργασίαν, ἡμᾶς Γερόντισσα.
‘Υψίστου χαῖρε θρόνε, Κεχαριτωμένῃ, καὶ τῆς Μονῆς Παντοκράτορος καύχημα, καὶ προστασία καὶ θεία ὄντως Γερόντισσα.
Άξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.
Καὶ τὰ ἐπόμενα Μεγαλυνάρια,
Χαίρει Παντοκράτορος ἢ Μονή, ἔχουσα ἐν κόλποις, τὴν Εἰκόνα Σου τὴνσεπτήν, ἥτις Θεοτόκε, Γερόντισσα καλεῖται, καὶ βρύει εὐφροσύνην, καὶ ἀγαλλίασιν.
Ἒρειπται Εἰκών Σου ἢ θαυμαστή, τῷ φρέατι Κόρη, καὶ ἐκεῖθεν πάλιν ἡμῖν,μετὰ πλείστους χρόνους, ἀπήμαντος ἐδόθη, Γερόντισσα Παρθένε, ταύτῃ τῇ Μάνὃρᾳ Σου.
Ἢκουσας δεήσεως ἐκτενοῦς, Κεχαριτωμένη, Ἡγουμένου τοῦ τῆς Μονῆς, καὶ τοὺς πίθους Κόρη, ἐπλήρωσας ἐλαίου, ὡς βρύσις εὐσπλαγχνίας, καὶ ἀγαθότητος.
Ἒντρομος ἀκῆκοε τῆς φωνῆς, ἔκ τῆς Σῆς Εἰκόνος, καὶ ἐν τάχει τὴν ἱεράν, ἤνυσε λειτουργίαν, ὁ λειτουργὸς Παρθένε, ἐντεῦθέν Σε Γερόντισσαν, ὀνομάζομεν.
Φύλαττε καὶ σκέπε πάσης ὀργῆς, ταύτὴν τὴν Μονήν Σου, καὶ ἐκ πάσης ἐπιβουλῆς, ὡς ταύτης προστάτις, καὶ κηδεμὼν καὶ γέρας, καὶ ἐξαιρέτῳ τρόπῳ, Κόρη Γερόντισσᾷ.
Δίδου Θεοτόκε ὡς συμπαθής, ἡμῖν τοῖς Σοῖς δούλοις, τὴν ἁγίαν Σου ἀρωγήν, καὶ ἐν ὥρα Κόρη, βοήθει τοῦ θανάτου, καὶ ῤῦσαι ἣμᾶς τότε, χειρῶν τοῦ δράκοντος.
Τοὺς ἀσπαζομένους τὴν Σὴν Ἀγνή, πάνσεπτον εἰκόνα, Παντοκράτορος, ἐν Μονῇ, τεθησαυρισμένην τοῦ Ὄρους τοῦ Ἀγίου, φυλάττοις ἀπειράστους, θεία Γερόντισσα.
Πλῆσον τὰς καρδίας θείου φωτός, Σῶν τεκνίων Κόρη, καὶ Γερόντισσα θαυμαστή, ὥς ποτε τοὺς πίθους, ἐνέπλησας ἐλαίου, καὶ ἀσφαλῶς χορήγει, ζωὴν τὴν μέλλουσαν.
Βλέποντες εἰκόνα Σου τὴν σεπτῆν, Πάναγνε Παρθένε Σοὶ Γερόντισσα φοιτηταί, Μεταμορφωθέντα ἐν ὄρει Θαβωρίῳ, Χριστὸν δοξολογοῦμεν, τὸν Παντοκράτορα.
Θέλων ἐπιδεῖξαι τοὶς μαθηταῖς, δύναμιν ἐξ ὕψους καὶ σοφίαν παρὰ Πατρός, ἐν ὄρει ἀνῆλθες Χριστέ τῷ Θαβωρίῳ, καὶ λάμψας ὡς Δεσπότης, τούτοις ἐφώτισας.
Χαἴρετε Πατέρες θεοειδεῖς, πυρσοί φωτοφόροι, Παντοκράτορος τῆς Μονῆς, καὶ πάγκαρπα δένδρα, ζωῆς τῆς μακαρίας, καὶ πρὸς Χριστὸν μεσῖται, οἱ ἑτοιμότατοι.
Χαίροις Μυροβλῦτα Πάτερ Σοφε, Θεοφιλε Μάκαρ, τῶν Ὁσίων ἣ καλλονή, Ζιχναίων τὸ κλέος, Ἀθω ἣ εὐωδία, ἡμῶν δὲ τῶν Σῶν δούλων, πρέσβυς θερμότατος.
Ἂστρον ἀνατέταλκεν φαεινόν, ἐκ τῆς Καππαδόκων ὁ πολύαθλος τοῦ Χριστοῦ, Μάρτυς καὶ φωτίζει πιστῶν ἅπαν τὸ πλῆθος, Γεώργιος ὃ Μέγας ὃν νῦν γεραίρομεν.
Ἲχνεσιν ἐπόμενος ἀκλινῶς, Τρύφων ἀθλοφόρε, τοῦ γνωσθέντος ἐπὶ τῆς γῆς, τῶν αὐτοῦ χαρίτων, δοχεῖον ἀνεδείχθης, καὶ ἱεροῖς ἀγῶσι, Μάρτυς διέπρεψας.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι πάντες, μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.
Τό Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομα σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῇς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῇς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομα Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Ἐκτενής καί Ἀπόλυσις, μεθ’ ἥν ψάλλομεν τά ἑξῆς·
Ἦχος β’. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντας τοὺς προσπίπτοντας πιστῶς, τῇ σῇ ὑπερτίμῳ Εἰκόνι, Κόρη Γερόντισσα, σκέπε καὶ διάσωζε ἔκ πάσης θλίψεῶς, καὶ χορήγει ἑκάστοτε, ταύτῃ τῇ Μονῇ Σου, τῆς σῆς ἀγαθότητος, τὰς δαψιλεῖς δωρεάς· ὅτι τῇ θερμῇ Σου πρεσβείᾳ, σπεύδομεν ἀεὶ Θεοτόκε, τὴν σὴν ἑξαιτούμενοι βοήθειαν.
Δέσποινα πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.
Ἐκ παντοίων κινδύνων τοὺς δούλους, Σου φύλαττε, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἵνα Σὲ δοξάζομεν τὴν ἐλπίδα τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Τη πρεσβείᾳ Κύριε πάντων τῶν ἁγίων καὶ τῆς Θεοτόκου, τὴν Σὴν εἰρήνην δὸς ἥμῖν, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς ὡς μόνος οἰκτίρμων.
Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν.
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὅ Θεός ἡμῶν έλέησον ἡμᾶς.
’Ἀμήν.
Δίστιχον·
Πρόσδεξαι, Γερόντιοσα θεογεννῆτορ
Ὃν Σοι Γεράσιμος ἐξύφανεν ὕμνον.
Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον Γερόντισσαν
Ποίημα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Εδέσσης Ιωήλ
†Εορτάζεται στις 2 Δεκεμβρίου
Εὐλογήσαντος τοῦ ίερέως ἀρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.
Καί εὐθύς ψάλλεται τετράκις ἐξ’ ὑπαμοιβῆς, μετά τῶν οἰκείων στίχων:
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. α’. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος Αὐτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Εἶτα τά παρόντα Τροπάρια.
Ἦχος δ’’. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῶ.
Τήν ἀειπάρθενον Κυρίαν τοῦ κόσμου, καί Παντοκράτορος Μονῆς ἐν τῷ Ἄθω, εὐλογημένην ἔφορον Γερόντισσαν, μοναστῶν βοήθειαν, καί πιστῶν προστασίαν, δεῦτε ἱκετεύσωμεν, οἱ ἐν θλίψεσιν ὄντες, καί πεπληγμένοι ἄλλαις συμφοραῖς, ὅπως ῥυσθῶμεν, ἐκ τούτων οἱ τάλανες.
Δόξα. Το αὐτό. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε, Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι· εἰ μὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ Σοῦ· Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.
Εἶτα ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
Γερόντισσα Μαριάμ βοήθησον ἡμᾶς. Ιωήλ.
ᾨδὴ ἅ΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρᾶν διοδεύσας.
Γερόντισσα Δέσποινα Μαριάμ, ἐλπίς τῶν ἀνθρώπων καί τοῦ Άθωνος χαρμονῇ, τήν χάριν σου δός μοι οὐρανόθεν, τῆς ἱκεσίας σου πλέξαι τόν στέφανον.
Εσκότισμαι πάθεσι τοῖς δεινοῖς ὡς καί ἐδουλώθην, ὑπό πλήθους δαιμονικῶν, συμπτώσεων Δέσποινα Παρθένε, διό θερμῶς ἐκζητῶ τήν σήν δύναμιν.
Ῥοαῖς ἰαμάτων ἰατρικαῖς, εἰκόνος σου Μῆτερ τῶν νοσούντων ἐπιφοράς, ιάτρευσον τούτοις παρασχοῦσα, τήν ὑγείαν ψυχῆς τε καί σώματος.
Οἱ δούλοί σου κλίνομεν εὐλαβῶς, τά γόνατα Μῆτερ, πρό εἰκόνος σου τῆς σεπτῆς, ἐλπίζοντες δράξασθαι ταχέως, τάς σωστικάς δωρεάς σου Γερόντισσα.
ᾨδῇ γ’. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Νοητώς ἐποπτεύεις, τήν σήν Μονήν Πάναγνε, ἀλλά καί καθ’ ὕπαρ φροντίζεις, αὑτήν ἑκάστοτε, τήν χάριν πέμπουσα, τήν ἐλεήμονα πᾶσι, ὅπως ἀν διέλθωσι τοῦ βίου πέλαγος.
Τόν κλοιόν ἁμαρτάδων, καί τόν ζυγόν θλίψεων, φέρω αβαστάκτως Παρθένε, περί τόν τράχηλον, διό καί δέομαι, ταῖς σαῖς πρεσβείαις τοῦ βάρους, κουφισθῆναι τάχιστα, σεμνή Γερόντισσα.
Ἰατρεῖον ὑπάρχει ἡ σή εἰκών ἄχραντε, πολυπαθεστάτων ἀνθρώπων, ἐκ ῥίζης στέλλουσα καρκίνου δύναμιν, καί ἀτεκνίας ὀδύνην, καί πολλῶν παθήσεων, δεινήν ἐνέργειαν.
Στειρευόντων τό ἄγχος, ταῖς σαῖς εὐχαῖς στόρεσον, καί τῶν φοβιῶν τήν πλημμύραν, παῦσον ἐκ δούλων σου, καί δός Γερόντισσα, τῶν καρδιῶν τήν γαλήνην, καί νόος εἰρήνευσιν, τήν πολυπόθητον.
Διάσωσον, ἀπό κινδύνων Γερόντισσα Θεοτόκε, τούς τιμῶντας υιοπρεπώς τήν θείαν εἰκόνα σου, καί δώρησαι τά ἐλέη σου πᾶσι.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν, καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.
Αἴτησις καί τό Κάθισμα.
Ἦχος β’. Πρεσβεία θερμή.
Εἰκόνα τήν σήν, Πανάμωμε Γερόντισσα, πιστῶν ἡ πληθύς, καί πάντες οἱ μονάζοντες, προσκυνοῦμεν ψάλλοντες, ἱκεσίας μέλισμα Δέσποινα, ἶνα ῥυσθῶμεν θείαις σου εὐχαῖς, ἐκ πάσης τοῦ βίου περιστάσεως.
ᾨδῇ δ’’. Εἰσακήκοα Κύριε.
Συστροφῶν τοῦ ἀλάστορος, ὡς προστάτις Μῆτερ τοῦ Παντοκράτορος, ἐν αὑτῇ τούς ἀσκητεύοντας, ταῖς λιταῖς ἀπάλλαξον Γερόντισσα.
Ἀπογνώσεως λύτρωσαι, πάντας τούς τιμῶντας τήν σήν ἐμφέρειαν, Παναμώμητε Γερόντισσα, τοῦ Ἀγίου Ὄρους ἐγκαλλώπισμα.
Αναργύρως Γερόντισσα, τοῖς πιστοῖς ἀνθρώποις τά ὠφελήματα, τῆς ψυχῆς τε κα τοῦ σώματος, δίδως θεομῆτορ ὡς φιλάνθρωπος.
Μαρτυρίαις τῶν δούλων σου, τῶν προσδεχομένων τήν σήν συμπάθειαν, ἡμεῖς πάντες προτρεπόμεθα, ἐκζητήσαι Μῆτερ τήν σήν δύναμιν.
ᾨδῇ ἕ’. Φώτισον ἡμᾶς.
Ῥύπους τῶν παθών, καί ἀκάθαρτα νοήματα, τά μολύναντα χιτῶνα τῆς ψυχῆς, ἀφ’ ἡμῶν τῶν ἱκετῶν σου ἀπομάκρυνον.
Ἶνα τοῦ ἐχθροῦ, καταργήσωμεν Γερόντισσα, τήν ἀναίδειαν καί πᾶσαν μηχανήν, συστρατεύθητι ἡμῖν τοῖς ἀγαπῶσι σε.
Ἄμετροι ἁγνοί, πειρασμοί τοῦ πολεμήτορος, κατατήκουσιν ἡμᾶς τούς ταπεινούς, διό πρόφθασον καί δός ἡμῖν βοήθειαν.
Μνήσθητι Μονῆς, τοῦ Κυρίου Παντοκράτορος, ἐφαπλοῦσα τήν σήν σκέπην ἐπ’ αὑτῇ, Ἀειπάρθενε Κυρία ἡ Γερόντισσα.
ᾨδῇ στ’. Τήν δέησιν.
Βαρύνομαι ὑπό πλήθους πράξεων, ἀκρασίας καί δεινῆς ῥαθυμίας, καί ποντισθείς ἐν θαλάσσῃ ἀγρία, τῆς ἀπογνώσεως σπεύδω προσπέσαι σου, πρό εἰκόνος τῆς σεπτῆς, λυτρωθῆναι με Μῆτερ Γερόντισσα.
Ὁρμήμασι τοῦ ἀρχαίου δράκοντος, εμακρύνθημεν ὡς ἄσωτοι Μῆτερ, ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγονότες δαιμόνων, καί στυγερῶν καί ἀφίλων ἐπίχαρμα, ἀλλά θαρροῦμεν σαῖς λιταῖς, πρός τόν οἶκον Πατρός ἀνακάμψασθαι.
Θαρσύνονται τῶν πιστῶν ἀθροίσματα, ἐκ τῆς θέας τῆς σεπτῆς σου εἰκόνος, καί εὐφροσύνης ἀφάτου πληροῦνται, ὡς καί τῆς λύπης ἐχθρῶν ἀπαλλάσσονται, διό μή παύσῃ καί ἡμᾶς, ἐκ δεινῶν θλιβερῶν προστατεύουσα.
Ἡ μάνδρα σου ἐν τῷ Ἄθω Δέσποινα, ἐγκαυχᾶται καί φαιδρύνεται ὄντως, ἐπί τῆ θέα τῆς σής ἐμφερείας, ἐν τῆ σεπτῇ σου εἰκόνι Γερόντισσα, καί οἱ ἐν ταύτῃ μοναχοί, τό σόν ἕρκος αἰτοῦνται καί στήριγμα.
Διάσωσον, ἀπό κινδύνων Γερόντισσα Θεοτόκε, τούς τιμῶντας υιοπρεπώς τήν θείαν εἰκόνα σου, καί δώρησαι τά ἐλέη σου πᾶσι.
Ἄχραντε, ἡ διά λόγου τόν Λόγον ανερμηνεύτως ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αἴτησις καί τό Κοντάκιον.
Ἦχος β’. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Ὡς τῆς Μονῆς Παντοκράτορος ἔφορον, μή διαλίπῃς Παρθένε σκεπάζουσα, τούς μοναστάς ἐν αὑτῇ τῆ σή χάριτι, καί κοσμικῶν τάς χορείας χαρίζουσα, αὑτοῖς ταῖς ψυχαῖς τά κατάλληλα.
Προκείμενον.
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνοματός Σου, ἐν πάσῃ γενεᾷ καί γενεᾷ.
Στ. Ἄκουσον, Θύγατερ, καί ἴδε καί κλῖνον τό οὗς Σου καί ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ Σου καί τοῦ οἴκου τοῦ πατρός Σου καί ἐπιθυμήσει ὁ Βασιλεύς τοῦ κάλλους Σου.
Εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν (Κεφ. α΄ 39-49, 56).
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριάμ, ἐπορεύθη εἰς τήν Ὀρεινήν μετά σπουδῆς, εἰς πόλιν Ἰοῦδα. Καί εἰσῆλθεν εἰς τόν οἶκον Ζαχαρίου καί ἠσπάσατο τήν Ἐλισάβετ. Καί ἐγένετο, ὡς ἤκουσεν Ἐλισάβετ τόν ἀσπασμόν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τό βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς. Καί ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καί ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καί εἶπεν. Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου. Καί πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδού γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνή τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τά ὦτά μου, ἐσκίρτησε τό βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῆ κοιλίᾳ μου. Καί μακαρία ἡ πιστεύσασα, ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρά Κυρίου. Καί εἶπε Μαριάμ. Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον καί ἠγαλλίασε τό πνεῦμα μου ἐπί τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρί μου. Ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης Αὐτοῦ. Ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί· ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός καί ἅγιον τό ὄνομα Αὐτοῦ. Ἔμεινε δέ Μαριάμ σύν αὐτῇ ὡσεί μῆνας τρεῖς καί ὑπέστρεψεν εἰς τόν οἶκον αὐτῆς.
Δόξα.
Ταῖς τῆς Γεροντίσσης πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καί νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχ. Ἐλεῆμον,Ἐλέησον με ὀ Θεός…
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β’. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Δέσποινα Γερόντισσα, τοῦ ὄρους Ἄθω ὁ κόσμος, Μονῆς Παντοκράτορος, ἡ θερμή προστάτις ὁμοῦ καί ἔφορος, τῶν πιστῶν πρόμαχος, καί τῶν μοναζόντων, ἀντιλήπτωρ ἀξιάγαστος, νοσούντων ἴαμα, καί τῶν αλγουμένων ἡ ἄνεσις, ὑπάρχῃς ταῖς πρεσβείαις σου, πρός τό σόν Υἱόν τε καί Κύριον, διό μή παρίδῃς, τήν δέησιν ἡμῶν τῶν ταπεινῶν, ἀλλά προθύμως ἐκπλήρωσον, ἡμῶν τά αἰτήματα.
Σῶσον ὀ Θεός τὸν λαό σου…
ᾨδῇ ζ’. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ἡδονάς πολυτρόπους, καί θυμόν τῆς καρδίας, καί ἀλογίαν παθών, οἰήσεων τόν ῥύπον, καί τήν ἀνηκοΐαν, ταῖς πρεσβείαις σου κόπασον, ἐκ τῆς ψυχῆς μοναστῶν, τῆς μάνδρας σου Παρθένε.
Σῴζει Μῆτερ Παρθένε, κοσμικῶν τάς ἀγέλας, ἐξ ἀνιάτων ἀλγῶν, καί νόσων ψυχοφθόρων, πιστῶν ἀπορουμένων, τῆς ἀγίας εἰκόνος σου, ἡ πανσθενής σου ἁγνή, ἀντίληψις καί χάρις.
Ὁλικῶς ἁμαρτάνω, καί ἐμπέπτωκα Μῆτερ, ἐν τῷ βυθῶ τῶν κακῶν, διό τήν χείραν τεῖνον, καί πρόφθασον εὐχαῖς σου, τήν ἐμήν ἐξουθένωσιν, ὅπως ἐκ βάθους παθών, Γερόντισσα ἀνέλθω.
Νῦν ὁ σύλλογος ἅπας, μοναστῶν καί μιγάδων, καί κοσμικῶν ὁμαδόν, ὑμνεῖ σου τάς ἰάσεις, ἀτέκνων θεραπείαν, καί καρκίνου κατάπαυσιν, ταῖς ἐνεργείαις ταῖς σαῖς, Γερόντισσα Κυρία.
ᾨδῇ ἡ’. Τόν Βασιλέα.
Ἡμῶν φοβίας, Γερόντισσά μου Παρθένε, διασκέδασον φαιδραῖς σου ἐνεργείαις, καί ἡμῖν παράσχου, τήν ἔνδοθεν εἰρήνην.
Μαρία Μῆτερ, τῆς Παντοκράτορος φύλαξ, φύλαξόν μου τήν ψυχήν καί τήν καρδίαν, ἐκ πολλῶν ἀθέσμων, καί φαύλων νοημάτων.
Ἀπό καρδίας, εὐχαριστοῦμεν σοι Κόρη, ὅτι πάντοτε συντρέχεις τοῖς ἀνθρώποις, ἐν τοῖς καθ’ ἡμέραν, τοῦ βίου πραγματείαις.
Σύ ὄντως πέλεις, τήν Παντοκράτορος μάνδραν, τήν περίπυστον ἐν ὄρει τῷ ἁγίῳ, θείαις δυσωπείαις, πρός τόν Υἱόν σου Μῆτερ.
ᾨδῇ θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Ἰάτειρα νοσοῦσι, ἄκος τῶν στενόντων, καί χορηγός ἀγαθῶν ἀνεπίφθονος, τοῖς ἐνδεέσιν ἐφάνης Μῆτερ Γερόντισσα.
Ὡς ὄλβον οἱ σοι δοῦλοι, ἔσχομεν τόν τύπον, τῆς γλυκυτάτης μορφῆς σου Γερόντισσα, ἐξ ἦς πληθύν ἰαμάτων ἀεί λαμβάνομεν.
Ἡδέως τήν σήν κλῆσιν, οἱ ἐν ὄρει Ἄθω, καί οἱ ἐν κόσμῳ Γερόντισσα μέλπουσι, σύ γάρ ἐδείχθης τοῖς πᾶσιν ἐλπίς καί τείχισμα.
Λιμήν χειμαζομένων, ἐν τῷ βίῳ Μῆτερ, τῷ πολυφρόντιδι γέγονας ἅπασι, διαπορθμεύουσα τούτοις πολλήν συμπάθειαν.
Ἄξιον ἐστίν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σέ τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἠμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν τήν ὄντως Θεοτόκον σέ μεγαλύνομεν.
Καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις ἡ ἐν Ἄθω λαμπρᾷ Μονῇ, ἡ ἐγκαυχωμένη τῆ εἰκόνι σου Μαριάμ, Γερόντισσα Μῆτερ ἀγγέλων θυμηδία, καί προστασία θεία τῆς Παντοκράτορος.
Ἔχοντες κειμήλιον ἱερόν, τόν ἀρχαῖον τύπον ἐμφερείας σου τῆς σεπτῆς, λαμβάνομεν θάρσος Γερόντισσα Παρθένε, ἀναλαβεῖν ἀγῶνα κατά τοῦ δράκοντος.
Πλῆθος ἀσθενούντων ὁμολογεῖ, τήν σήν ἰατρείαν ἀνιάτων ἀρρωστιῶν, τό ἄκος ἀπαίδων καί τοῦ καρκίνου παῦσιν, καί πάσης δυσπραγίας τήν ἐξομάλυνσιν.
Μνήσθητι Γερόντισσα Μαριάμ, τῶν ἐνασκουμένων ἐν τῆ μάνδρα τοῦ σου Υἱοῦ, καί δός αὑτοῖς σθένος βελίαρ τοῦ ἀρχαίου, καταβαλεῖν ἀνδρείως τά μηχανήματα.
Δεῦτε τό εἰκόνισμα τό σεπτόν, τῆς σεπτῆς Παρθένου ἀσπασώμεθα οἱ πιστοῖ, καί ἀπό καρδίας τῆ κεχαριτωμένη, βοήσωμεν ἐν πίστει χαίροις Γερόντισσα.
Τήν ἀειμακάριστον Μαριάμ, τήν λυτρωσαμένην τούς ἀνθρώπους ἐκ τῆς φθοράς, τιμήσωμεν ὕμνοις φιλάγιοι πατέρες, καί κοσμικῶν τά πλήθη θεοτοκόφιλα.
Πᾶσαι τῶν ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες, μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαις εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.
Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τα ἑξῆς·
Ἦχος β’. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε νεκρόν.
Δεῦτε οἱ ἐν Ἄθω μονασταί, δεῦτε κοσμικῶν αἱ χορεῖαι, σεπτόν ἐκτύπωμα, τῆς ἁγνῆς Θεόπαιδος, τῶν ὕμνων ἄνθεσι, καταστέψωμεν ψάλλοντες, αὑτῇ εγκαρδίως, αἰτοῦντες τά πρόσφορα, ψυχῇ καί σώματι, λέγοντες Γερόντισσα Μῆτερ, ταῖς ἱκετηρίαις σου σῶσον, τούς σε ἀνυμνοῦντας καί δοξάζοντας.
Δέσποινα πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.
Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἠμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἠμᾶς.
Ἀμήν.
Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον Γερόντισσας Κάτω Παναγιάς Άρτας
Ποίημα Αντωνίου Μάρκου, Καθηγητού Αγιολογίας
Εΰλογήσαντος τοῦ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.
Καί εὐθύς ψάλλεται τετράκις ἐξ’ ὑπαμοιβῆς, μετά τῶν οἰκείων στίχων:
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. α’. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος Αὐτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Εἶτα τά παρόντα Τροπάρια.
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ σταυρῷ.
Τῆς Γεροντίσσης τῇ εἰκόνι προσπίπτοντες, τῇ τιμωμένῃ ἐν τῇ Μονῇ Παναγίας τῆς Κάτω καλουμένης ἐν Ἄρτῃ, πιστοί πάντες ἀρυόμεθα ἐξ αὐτῆς εὐλογίαν, βίου τε διόρθωσιν καί ψυχῶν σωτηρίαν· διό σκιρτῶντες μέλπομεν Αὐτῇ, χαῖροις Παρθένε, ἡμῶν τό διάσωσμα.
Δόξα. Τό αὐτό. Καί νῦν. Οὐ σιωπήσωμεν ποτέ.
Τῇ Θεοτόκῳ ὡς μητρί ἐκβοῶμεν, οἱ τυραννούμενοι ἐχθροῦ δυναστείᾳ, τῇ θεϊκῇ Σου σκέπασον ἀγάπῃ ἡμᾶς· σπεῦσον, Κόρη, ῥύσασθαι τῶν τοῦ Βελίαρ παγίδων, ὦ σεπτή Γερόντισσα, καί τῆς δαιμόνων μανίας· Σοῦ γάρ ὑπάρχει πάντιμος μονή, ἐν πόλει Ἄρτης ἡμῶν καταφύγιον.
Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.
Εἶτα ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς:
ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΗΣ ΕΙΚΟΝΙ ΥΜΝΟΣ ΑΔΕΤΑΙ. ΑΝΤΩ(νίου).
ᾨδὴ α΄. Ἦχος δ΄. Ἀνοίξω τὸ στόμα μου.
Γρᾶψαι νῦν ἀρξάμενον σὸν ταπεινὸν δοῦλον, Δέσποινα, φωτός Σου μοί δώρησαι ἀκτίνα μίαν, Σεμνή, ὅπως ὑμνήσω Σου τά θεία μεγαλεία καί χάριν τήν ἄφθονον, σεπτή Γερόντισσα.
Εὐλόγησον, Ἄχραντε, τήν ἀπαρχήν τοῦ πονήματος, ὁμοῦ καί ποιήματος πρός δόξαν Σήν καί τιμήν, ἵνα μέλψω Σου ἀξίως τῶν χαρίτων τήν ὄντως ἀέναον πηγήν, Γερόντισσα.
Ῥανῆσι Σῆς χάριτος τούς προσιόντας σεμνείῳ Σου ἐν Ἄρτῃ, Μητρόθεε, χαράν ἐπόμβρισον, τοῖς ταῖς θλίψεσι τοῦ βίου θλιβομένοις· πρός Σέ γάρ προστρέχουσι, Μῆτερ Γερόντισσα.
Ὅν ἤγειρεν τέμενος, ὡς μετανοίας ἀπόδειξιν, Δεσπότην ἐλέησον Ἠπείρου τόν Μιχαήλ, τόν διώξαντα Σήν δούλην Θεοδώραν, κολάσεως λύτρωσαι τῇ μεσιτείᾳ Σου.
ᾨδὴ γ΄. Τοὺς Σοὺς ὑμνολόγους.
Ναόν Σοί ἀνήγειρεν, μισήσας τήν ἄσεμνον πρότερον ζωήν, Δεσπότης ἐλεγχόμενος, μοιχείαν ἀποθέμενος· Σύ δέ ὡς Μήτηρ εὔσπλαχνος, τούτου ἐδέχθης μετάνοιαν.
Τόν πρώην μοιχείᾳ τῆς συνεύνου βασάνῳ κολάσαντα ζωήν, εἰς μετανοίας ἴθυνας ὁδόν, σεπτή Γερόντισσα· καί φωτισμῷ ἐφώτισας θείῳ αὐτοῦ τήν διάνοιαν.
Ἴδε, Γερόντισσα, Σῶν δούλων τήν πρόθεσιν, Κόρη, τῆς ψυχῆς καί μετανοίας ἄνοιξον ἡμῖν θύραν πρεσβείαις Σου, πρός τόν Υἱόν καί Δεσπότην Σου, Θεόν ἡμῶν δέ καί Κύριον.
Σῶσον, Γερόντισσα Κυρία, ἡμᾶς τούς ποσιόντας τῇ Μονῇ τῇ εὐκλεῇ καί θείᾳ Σου, ἧν Κάτω Παναγίας νῦν, Σέ εὐλογοῦντες τήν Πάνσεμνον Ἀρταῖοι ἐπονομάζουσι.
Διάσωσον, τούς Σύ προσπίπτοντας, Γερόντισσα Κόρη, Μονῇ Σου γάρ τῇ εὐκλεεῖ, ἐπισκιάζει ἀφθόνως ἡ Σή χάρις.
Ἐπίβλεψον ἐν εὐμενείᾳ, Πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.
Ἀῖτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Τά ἄνω ζητῶν.
Παρθένου τῇ σεπτῇ Μονῇ οἱ πιστοί προσφεύγομεν, οἱ ἐν πόνοις ψυχῆς καί θλίψεσι ὑπάρχοντες· καί ἐν αὐτῇ αἰτούμεθα τῆς Θεοτόκου τό ἄμετρον ἔλεος καί τήν ταχεῖαν Ταύτης συνδρομήν καί τήν βεβαίαν Αὐτῆς ἀντίληψιν.
ᾨδὴ δ΄. Τὴν ἀνεξιχνίαστον.
Σπεῦσον, Πανυπέρτιμε, καί ἡμᾶς τούς Σοί κεκραγότας ἐξάρπασον δεινῆς κολάσεως, πρεσβεύουσα πρός Σόν Υἱόν μή διαλείπῃς κράζουσα, λαόν Σου ἐλέησον Κύριε.
Ἡμῶν τήν μετάνοιαν, Ἀγαθή, ἐκ βαρυαλγούσης ψυχῆς κατεύθυνον πρός τόν Υἱόν Σου· Σύ γάρ ὑπάρχεις ἡ ὁδός ἡ πρός Θεόν μετάγουσα κἀκεῖθεν χάριν ἡ φέρουσα.
Σωτῆρα τεκούσα ἐπί τῆς γῆς, Γερόντισσα, Αὐτόν ἰλέωσαι, ἵνα τόν κόσμον ῥύσηται τοῦ πονηροῦ, ἐλεών τούς τιμῶντας Σου, τήν ὑπέρ ἔννοιαν σύλληψιν.
Εὐλογίας ὑπάρχουσα ἀέναος πηγή, ἐπί ὁδόν τῆς πηγῆς Μονήν Σοί ὕψωσεν Μιχαήλ Δεσπότης, εἰς μετανοίας τῆς αὐτοῦ τεκμήριον, Δέσποινα, ἐν ἧ Σοί χάρις ἐκέχυται.
ᾨδὴ ε΄. Ἐξέστη τὰ σύμπαντα.
Ἴδε ἡμῶν τήν κάκωσιν, τήν τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος καί κατακλυσμόν τῆς ἁμαρτίας· σπεῦσον, Παρθένε, ἐπικάμψαι τὸν Θεόν, πρεσβείαις πρός Αὐτόν καί Σαῖς λιταῖς, πάντας ἡμᾶς ῥύσασθαι τῆς κολάσεως, Δέσποινα.
Κυρία Παμπόθητε, τῶν εὐλογούντών Σε μνήσθητι ἐν τῷ Παραδείσῳ ἀνακληθῆναι, μετά Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων τοῖς χοροῖς, αἰνούντων Υἱόν Σου ἐν χαρᾷ καί μακαριζόντων Σε, Παναγία Γερόντισσα.
Ὄλβος ὡς οὐράνιος τῷ Σῷ σεμνείῳ ἐναπόκειται ἡ σεπτή Εἰκών Σου, Θεοτόκε, πρός ἧν προστρέχουσι πλήθη τῶν πιστῶν, Σέ ἐπευλογοῦντα, Ἀγαθή, τήν πηγήν τήν ἔμπλεον θείου ἐλέους καί χάριτος.
Ναόν Σοί ἐδείματο, ὁ Μιχαήλ εἰς μετάνοιαν, Σύ τῇ Γεροντίσσῃ Παναγίᾳ, ἐν ὅ προστρέχουσι πλήθη τῶν πιστῶν ζητοῦντες ἀνευρεῖν Σε τήν πηγήν, ὅντως τήν ἀέναον, τήν κενουμένην οὐδέποτε.
ᾨδὴ στ΄. Τὴν θείαν ταύτην.
Ἴασαι, Κόρη, τούς κάμνοντας καί πόθῳ Σοί προστρέχουσι, Δέσποινα, σεπτή Γερόντισσα, κἄν τῷ σεμνείῳ τῷ θείῳ Σου Σέ προσκυνοῦσιν πάντες, ὡς μόνην Ἄνασσαν.
Ὑμνεῖν πιστοί οὐ παυόμεθα, μητέρά Σε τήν θείαν τοῦ Ἄνακτος κόσμου τοῦ σύμπαντος, πρός Ὅν ἐκχέεις τήν δέησιν, οὖσα πηγή ἐκβλύζουσα ἀγαθότητα.
Μαρία, χαῖρε Πανάχραντε, πηγή τῆς οὐρανίου χριστότητος, πιστῶν ἐντρύφημα, Ἁγίων τό ἐγκαλλώπισμα, καὶ τῶν Δικαίων πάντων, μεθ’ὧν πρεσβεύεις πρός Κύριον.
Νικῆσαι θέλοντι, Δέσποινα, παθῶν τήν τυραννίδα ὁ δοῦλος Σου, τῇ βοηθείᾳ Σου, Σύ τῇ Μητρί τοῦ Παντάνακτος, τῇ πάντα δυναμένῃ, ἀεὶ προσέρχομαι.
Διάσωσον, τούς Σοί προσπίπτοντας, Γερόντισσα Κόρη, Μονῇ Σου γάρ τῇ εὐκλεεῖ, ἐπισκιάζει ἀφθόνως ἡ Σή χάρις.
Ἄχραντε, ἡ διά λόγου τον Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα, δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Ἀῖτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.
Τῇ Μονῇ Σου τῇ πανσέπτῳ νῦν προσφεύγοντες τῇ ἐν Ἄρτῃ, τάς ἰάσεις ἀρυόμεθα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, Ἀειπάρθενε· Σοῦ γάρ ὑπάρχει ἡ πηγή τῶν ὑπερθέων δωρεῶν, ἀκένωτος τοῖς προσφεύγουσι· δός οὖν, Θεοτόκε, τοῖς πιστοῖς Σου ἱκέταις τήν Σήν ἀντίληψιν, Ἁγνή Κόρη, Σεμνὴ Γερόντισσα.
Προκείμενον.
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνοματός Σου, ἐν πάσῃ γενεᾷ καί γενεᾷ.
Στ. Ἄκουσον, Θύγατερ, καί ἴδε καί κλῖνον τό οὗς Σου καί ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ Σου καί τοῦ οἴκου τοῦ πατρός Σου καί ἐπιθυμήσει ὁ Βασιλεύς τοῦ κάλλους Σου.
Εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν (Κεφ. α΄ 39-49, 56).
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριάμ, ἐπορεύθη εἰς τήν Ὀρεινήν μετά σπουδῆς, εἰς πόλιν Ἰοῦδα. Καί εἰσῆλθεν εἰς τόν οἶκον Ζαχαρίου καί ἠσπάσατο τήν Ἐλισάβετ. Καί ἐγένετο, ὡς ἤκουσεν Ἐλισάβετ τόν ἀσπασμόν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τό βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς. Καί ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καί ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καί εἶπεν. Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου. Καί πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδού γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνή τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τά ὦτά μου, ἐσκίρτησε τό βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῆ κοιλίᾳ μου. Καί μακαρία ἡ πιστεύσασα, ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρά Κυρίου. Καί εἶπε Μαριάμ. Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον καί ἠγαλλίασε τό πνεῦμα μου ἐπί τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρί μου. Ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης Αὐτοῦ. Ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί· ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός καί ἅγιον τό ὄνομα Αὐτοῦ. Ἔμεινε δέ Μαριάμ σύν αὐτῇ ὡσεί μῆνας τρεῖς καί ὑπέστρεψεν εἰς τόν οἶκον αὐτῆς.
Δόξα.
Ταῖς τῆς Γεροντίσσης πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καί νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Προσόμοιον.
Στ. Ἐλεήμων Ἐλέησόν με ὁ Θεός,…
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Ὄλβον ὡς ὑπέρλαμπρον ναόν Σου θεῖον, Παρθένε, ἐν Ἄρτῃ καθορῶμεν νῦν, θείᾳ εὐδοκίᾳ Σου, Κόρη Πάντιμε· τοῦτον γάρ Σοί ὕψωσεν Θεοδώρα πρῶτον, Νικηφόρος ταύτης ἔκγονος ἐκ δευτέρου ἔκτισεν, εἰς δόξαν Σήν καί μνήμην μητρός αὐτοῦ· καὶ θρόνον τούτῳ ἔθηκεν, τοῦ ἐνθρονισθῆναι Γερόντισσα· ὅθεν πάντας σκέπε ἡμᾶς τούς καταφεύγοντας αὐτῷ καί αἰτουμένους, Πανύμνητε, τήν παρηγορίαν Σου.
ᾨδὴ ζ΄. Οὐκ ἐλάτρευσαν.
Ὅλον κείμενον ἐν τῷ βορβόρῳ, Δέσποινα, τῆς ἁμαρτίας, Σύ ἐλέει Σου ἐξάρπασον καί πρός Χριστόν ὁδήγησον, ἵνα βοῶμεν Αὐτῷ· Ὑπερύμνητε, ὁ τῶν Πατέρων Κύριος καί Θεός εὐλογητός εἶ.
Σῶσαι, Δέσποινα, Σοί δέομαι τόν δοῦλον Σο τόν ποντιζόμενον, ῥεύμασι βίου ἐμοῦ· τά πάντα γάρ δύνασαι οἴαπερ Μήτηρ Θεοῦ, Ὅν Ὑπερύμνητον τῶν Πατέρων Κύριον καί Θεόν ὁμολογουμεν.
Ἀνυμνοῦμεν Σε, Κυρίαν τήν Γερόντισσαν, τήν Παναμώμητον καί Βασιλίδα ἡμῶν, Μονῆς ταύτης Ἔφορον, ὁμολογοῦντες Χριστόν Ὑπερύμνητον, τῶν Πατέρων Κύριον καί Θεόν, Ὅν εὐλογοῦμεν.
Δεῦτε ἅπαντες, Ὀρθόδοξοι νῦν σπεύσομεν τῇ Παναγίας Μονῇ, ἡ Κάτω προσηγόρευται καί ἐν ταύτῃ βοήσωμεν τῇ Γεροντίσσῃ Μητρί· Ὑπερύμνητε, Σέ εὐλογοῦμεν, Δέσποινα, τοῦ Κυρίου ὡς Μητέρα.
ᾨδὴ η΄. Παῖδας εὐαγεῖς.
Ἔπαρον τάς χεῖρας, Θεοτόκε, Υἱῷ Σου μεσίτευσον τῷ Πανοικτήρμονι, ὑπέρ λαοῦ προσκλαίοντος καί τήν μεσιτείαν Σου ἐπιζητοῦντος· πρόφθασον τοῦ ἐλεῆσαι ἡμᾶς· τόν Κύριον, ἵνα ὑμνοῦμεν τά ἔργα καί ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Τείχισον εὐχαῖς Σου τούς ὑμνοῦντας, τό Σόν ἀειπάρθενον κι ὑπερβαλλόντως ἁγνόν, τήν τε ἁγιότητα καί δόξαν τήν οὐράνιον καί σῶσον ταῖς πρεσβείαις Σου πρός Σόν Υἱόν καί Θεόν ἡμῶν τόν Κύριον· Ὅν ὑμνοῦμεν τά ἔργα καί ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Αὔγασον φωτί Σου ἀνεσπέρῳ, ψυχάς τῶν ὑμνοῦντων Σου τήν Γέννησιν τήν ἐξ Ἄννης, Δέσποινα, Ἰωακείμ τε σώφρονος, δι’ ἧς ἡμῖν ἀνέτειλεν ὁ νέος Ἥλιος, ὁ Κύριος, Ὅν ὑμνοῦμεν τά ἔργα καί ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ἴδε τήν Σήν ποίμνην Σέ ὑμνοῦσαν, Παρθένε Γερόντισσα, ἐν Κάτῳ Μονῇ, ἧν εὐλαβῶς Σοί ὕψωσεν μετανοῶν ὁ μοιχευθείς, ἀναβοῶν τῷ Σῷ Υἱῷ ἐμπράκτως, Δέσποινα· τόν Κύριον ὑμνοῦμεν τά ἔργα καί ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τους αἰῶνας.
ᾨδὴ θ΄. Ἅπας γηγενής.
Ἄκουσον ἡμῶν τήν δέησιν, Δέσποινα, τῶν δεομένων Σοι καί ἅπαντας ἀπάλλαξον τῆς αἰωνίου δεινῆς κολάσεως, εὐχαῖς Σου καί δεήσεσι, ἵνα βοῶμεν Σοι, χαῖροις Μῆτερ ἡμῶν ἡ Γερόντισσα, καὶ τῆς Ἄρτης ἁπάσης ἀγλάϊσμα.
Νεῦσον πρός ἡμᾶς τούς Σέ μόνην ἔχοντας παρηγορίαν, Σεμνή· τῷ Υἱῷ Σου πρόσπεσον, ἵνα ἐν Κρίσει ἰλέῳ ὄμματι ἐνατενίσῃ ἡμᾶς τούς πταίοντας· ἵνα βοῶμεν Σοι, χαῖροις Μῆτερ ἡμῶν ἡ Γερόντισσα, ἡ καί Κάτω Παναγία.
Τείχισον ἡμᾶς ταῖς θείαις πρεσβείαις Σου, Μήτερ Ἀπείρανδρε, τούς ὁμολογοῦντάς Σε Ἁγνήν Μητέρα Θεοῦ Παντάνακτος καί οὐρανῶν Βασίλισσαν, ἵνα βοῶμεν Σοι, χαῖροις Μῆτερ ἡμῶν ἡ Γερόντισσα, τῆς Ἠπείρου ἁπάσης τό σέμνωμα.
Ὦ τῶν θαυμαστῶν χαρίτων Σου, Δέσποινα, δι’ ὧν σωθείημεν ἐλπίζομεν πρεσβείαις Σου ταῖς μητρικαῖς πρός ἁπάντων Κύριον, ὑπέρ ἡμῶν τῶν δούλων Σου, ἵνα βοῶμεν Σοι, χαῖροις Μῆτερ ἡμῶν ἡ Γερόντισσα, τῆς Ἑλλάδος ἁπάσης το σέμνωμα.
Ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.
Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Ἐπεκλήθης Κάτω ἡ Παναγιά, ἡ ἄνω ὁδηγοῦσα πρός Υἱοῦ Σου τῶν Οὐρανῶν θείαν Βασιλείαν, Γερόντισσα Παρθένε, πρός ἧν τούς Σε τιμῶντας πάντας ὁδήγησον.
Μονήν παρά τῆς βρύσεως τήν ὁδόν, ἐκάλεσεν πρῶτον ὁ λαός Σου μάνδραν τήν Σήν, ἧ πηγή ἐδείχθη θαυμάτων ἐξαισίων τῶν παρά Σοῦ, Παρθένε, σεπτή Γερόντισσα.
Ξενίαν φιλῶν τήν Δεσποτικήν, ξενίαν παρέσχε ἀλλοφύλῳ τῷ Βασιλεῖ, Ἡγούμενος, Κόρη, τοῦδε τοῦ σεμνείου, παρ’οὗ καί ἐλεήθη καί δῶρα ἔλαβεν.
Σκέπε τάς ἀμνάδας τοῦ Σοῦ Υἱοῦ, τάς ἐνασκουμένας τῇ σεπτῇ Σου ταύτῃ Μονῇ, ἧν ὕψωσεν Δεσπότης Μιχαήλ Ἠπείρου, μνημεῖον μετανοίας καί διορθώσεως.
Μετά τῆς Θεοδώρας καί τῶν λοιπῶν ἐν Ἄρτῃ Ἁγίων, Παρθενίου τοῦ ἱεροῦ, θείου τε Μαξίμου, Θεοχάρους, Ἀποστόλου, πρεσβείαν ποῖει, Κόρη, πρός τόν Παντάνακτα.
Χαῖροις, ὁ τῆς Ἄννης θεῖος βλαστός τοῦ Ἰωακείμ τε, Ἧς ἡ Γέννησις τήν χαράν ἀνέτειλεν τῷ κόσμῳ καί Παραδείσου πύλας ἠνέωξεν ἀνθρώποις, Παρθένε Δέσποινα.
Τό Μεγαλυνάριον τοῦ Ἁγίου τοῦ Ναοῦ ἤ τοῦ Ἁγίου τῆς ἡμέρας. Καί κλείομεν μετά τοῦ·
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.
Τὸ Τρισάγιον
Ἀναγνώστης. Ἀμήν. Ἅγιος ὁ Θεός, ἅγιος Ἰσχυρός, ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἠμᾶς (Τρίς).
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι, καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριά ἐλέησον ἠμᾶς, Κύρις ἰλάσθητι τάς ἁμαρτίας ἠμῶν, Δέσποτα συγχώρησον τάς ἀνομίας ἠμίν, Ἅγιε ἐπισκεψαι καί ἴασαι τά ἀσθενείας ἠμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου. Κύριε, ἐλέησον.
Κύριε, ἐλέησον. Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι, καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Πάτερ ἠμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου, γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῶ καί ἐπί τῆς γής, τόν ἄρτον ἠμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἠμίν σήμερον, καί ἅφες ἠμίν τά ὀφειλήματα ἠμῶν, ὡς καί ἠμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἠμῶν, καί μή εἰσενέγκης ἠμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ρύσαι ἠμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σου ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων.
Χορός. Ἀμήν.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Εἶτα ’Εκτενής καί Άπόλυσις, μεθ’ ή’ν ψάλλομεν τό έξης:
Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Δέχου ἱκεσίας τῶν πιστῶς καί γονυκλινῶς προσφευγόντων τῇ θείᾳ σκέπῃ Σου, Κόρη Πανυπέρτιμε, σεπτή Γερόντισσα· τῶν παθῶν δέ διάλυσον τόν σάλον, Παρθένε, ἅπασι παρέχουσα χάριν σωτήριον· Σύ γάρ τῶν Ἀρταίων ὑπάρχεις καί πιστῶν ἁπάντων προστάτις, οἷα Μήτηρ θεία τοῦ Παντάνακτος.
Δέσποινα πρόσδεξαι τάς δεήσεις τῶν δούλων Σου καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.
Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μήτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπην Σου.
Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν.
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὅ Θεός ἡμῶν ἐλέησον ἡμᾶς.
Ἀμήν.
Στίχοι·
Κάτω Παναγία ἡ ἄνω ὁδηγοῦσα,
δέχου ἱκεσίαν τάλαινος Ἀντωνίου,
ὁδόν μετανοίας εὐθύνουσα Υἱῷ Σου
τήν φέρουσαν, Παρθένε, Κόρη Γερόντισσα.
