Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον της Κολοκυνθούς

Ποίημα του Μητροπολίτου Εδέσσης Ιωήλ

Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα άναγινώσκοντες τόν ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησιν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καί μή εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιον Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου. Ἐκάθισε με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καί ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χεῖρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος Σοι. Ταχύ εἰσάκουσον μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπον Σου ἀπ’ ἐμοῦ καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστόν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπί Σοί ἤλπισα. Γνώρισον μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τήν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.
Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Στίχος ἅ΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, καί ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ.
Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. β’. Πάντα τά ἔθνη ἐκύκλωσαν με καί τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καί ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

καί τά ἐξῇς τροπάρια.

Ἦχος δ’’. Ὁ Ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρώ.
Τῆν σεβασμίαν σου εἰκόνα Παρθένε, Κολοκυνθού τῆν οὕτως πως κεκλημένην, ἐν εὐλαβεία σπεύδομεν οἱ σοι ὑμνηταί, ἅπαντες ἀσπάσασθαι, καί πρός σε ἐκβοήσαι, ταῖς πρεσβείαις πάντοτε, μή ὀκνήσῃ φρουρούσα, τήν ἐνορίαν πᾶσαν τήν ἡμῶν, καί τούς οἰκοῦντας, ἐν ταύτῃ Πανάχραντε.

Δόξα. Τό αὑτό. Καί νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσωμεν ποτέ Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ανάξιοι˙ εἰ γάρ σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τις ἡμᾶς ἐρρύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τις δε διεφύλαξεν ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ σου˙ σούς γάρ δούλους σῴζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ὁ Ν’ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημα μου. Ἐπί πλεῖον πλῦνόν με ἀπό τῆς ἀνομίας μου καί ἀπό τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιον μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιον Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαι Σε. Ἰδού γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδού γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τά ἄδηλα καί τά κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσας μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπον Σου ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μή ἀπορρίψῃς με ἀπό τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μή ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπί σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τά χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσιν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὑκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὑκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σίων καί οἰκοδομηθήτω τά τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφοράν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπί τό θυσιαστήριον Σου μόσχους.

καί ὁ κανών οὐ ἡ ἀκροστιχίς.
Κολοκύνθου μου Θεοτόκε ἐμέ σῶσον. Ιωήλ.

ᾨδή ἆ’. Ὑγράν διοδεύσας ὡσεί ξηράν.
Καρδίᾳ καί χείλεσιν οἱ πιστοί, ἐν τῇ ἐνορία, Ἀθηναίων Κολοκυνθού, τήν θείαν εἰκόνα σου τιμῶσι, καί ἐκζητοῦσι Παρθένε τήν χάριν σου.

Ὁ ἄσαρκος Λόγος Κολοκυνθού, σαρκούται ἀσπόρως, καί λαμβάνει ἐκ σου μορφήν, διό μή ἐλλείπῃς ὑπέρ πάντων, καθικετεύουσα τοῦτον Πανάχραντε.

Λυθῆναι τῶν νόσων καί τῶν παθών, οἱ δοῦλοι σου Μῆτερ, οἱ πεσόντες ἐν πειρασμοῖς, ἐλπίζουσι τήν Θαυματουργοῦσαν, Κολοκυνθού προσκυνοῦντες εἰκόνα σου.

Ὁ σύλλογος ἅπας ἐνοριτῶν, τοῦ θείου Ναοῦ σου, Παναγίᾳ Κολοκυνθού, ὀρθῶς προσδοκᾷ ταῖς σαῖς πρεσβείαις, ἐκ τῶν πολλῶν κουφισθῆναι συμπτώσεων.

ᾨδή γ’. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Κατ’ ἀρχήν προσκυνοῦμεν, ἐν σεβασμῷ πάντοτε, τήν ἀποκειμένην ἐθάδε, σεπτήν εἰκόνα σου, εἶτα Πανάχραντε, Κολοκυνθού τήν σκοτίαν, καί νόος τήν σύγχυσιν, ἡμῶν διάλυσον.

Ὑετώ πρεσβειῶν σου, ἐμῆς ψυχῆς ἔδαφος, πότισον ἁγία Παρθένε, καί δός τοῖς σπέρμασιν, Θεομακάριστε, τῶν ἐντολῶν τοῦ Δεσπότου, τοῦ ποιῆσαι δράγματα, τῆς σωτηρίας μου.

Νυσταγμόν ἀμελείας, ἐκ τῶν ψυχῶν ἔκβαλε, τῶν σε ἀνυμνούντων Παρθένε, καί προσκυνούντων σου, τήν σεβασμίαν μορφήν, ἐν τῇ εἰκόνι σου Μῆτερ, ταύτην γάρ δεδώρηται, ἡμῖν ὡς πλούτισμα.

Θεοτόκε Παρθένε, Κολοκύνθου ἔπαρον, ταῖς πρός τόν Υἱόν σου πρεσβείαις, νόος φοβίσματα, εἰς τῆν χαράν τοῦ Χριστοῦ, ταύτᾳ μετάβαλε πάντα, σύ γάρ φόβον ἔλυσας, τοῦ κοσμοκράτορος.

Διάσωσον, ἀπό κινδύνων Κολοκυνθού Θεοτόκε, τούς ὑμνοῦντας τῆς σῆς σεπτῆς εἰκόνος τά ἄριστα, καί θαύματα, καί ψυχῆς θεραπείας.

Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν, καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μῦ τό ἄλγος.

Αἴτησις καί τό κάθισμα.
Ἦχος β’. Πρεσβεία θερμή.
Εἰκόνος τῆς σής, σημείά τε καί θαύματα, Παρθένε ἁγνή, ὑμνοῦμεν σνακράζοντες, μή παρίδῃς ἀνύμφευτε, ταῖς εὐχαῖς ἡμᾶς ἀπαλλάττουσα, ἐκ τῆς βλάβης Βελίαρ τοῦ δεινοῦ καί πάσης ἀνάγκης καί κακώσεως.

ᾨδή δ’’. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ὁ ἀσώτως τόν βίον μου, ζήσας Θεοτόκε θεοχαρίτωτε, πρός σε δέησιν ἐγκάρδιον ᾄδω λυτρωθῆναι με κολάσεως.

Ὑπό σου ἐλυτρώθημεν, ὡς τεκούσης Κύριον τόν Φιλάνθρωπον, διό πάλιν ἐκβοῷμεν σοι, ὀδυνῶν σαρκός ἡμᾶς ἀπάλλαξον.

Μανικώς ἐπιτίθεται, ὧ Κολοκυνθού μου ὁ ἀντικείμενος, καθ’ ἡμῶν ὡς ἀφιλάνθρωπος, διό τῇ σῆ ῥώμη τοῦτον σύντριψον.

Ὧ παμβέβηλος Δέσποινα, τήν στολήν ἐμόλυνα τοῦ βαπτίσματος, τοῖς ποικίλοις ἁμαρτήμασι, ὅθεν σου αἰτοῦμαι τήν βοήθειαν.

ᾨδή ἕ’. Φώτισον ἡμᾶς.
Ὕψωσον Ἀγνή, πρός τόν Κύριον τάς χεῖρας σου, ὅπως εὕρωμεν γαλήνην τῆς ψυχῆς, καί τοῦ βίου ἀδιάκοπον εἰρήνευσιν.

Θεία σου ῥοπή, πεσόντα ἐν ταῖς θλίψεσι, ἀμετρήτων καθ’ ἡμέραν συμφορῶν, μητρικώς Κολοκυνθού με ἐξανάστησον.

Ἔχει ὁ ναός, ὡς πολύτιμον θησαύρισμα, τήν ἁγίαν σου εἰκόνα Ἀγαθῇ, δι’ ᾖς στήριξον ἡμᾶς τούς παραπαίοντας.

Ὁ ὑπέρ βροτῶν, γεννηθείς ἐκ τῆς κοιλίας σου, ταῖς εὐχαῖς καί ἱκεσίαις σου Ἀγνή, καταργήσαι τῆς σαρκός ἡμῶν τό φρόνημα.

ᾨδή στ’. Τήν δέησιν.
Ταμεῖον, ὑπερφυῶν δωρημάτων, ἡ ἁγία σου εἰκών Θεοτόκε, Κολοκυνθού Ἀθηναίων προστάτις, ἐν ταῖς ημέρες ἡμῶν πεφανέρωται, διό παράσχου καί ἡμῖν ἀστασίαστον βίον καί ἄλυπον.

Ὁρῶντες τῆς, πρός Χριστόν τόν Υἱόν σου, παρρησίας σου τήν δύναμιν Παρθένε, ικετικώς ἀνυψοῦμεν τάς χεῖρας, πρό τῆς ἁγίας μορφῆς σου καί λέγομεν˙ μή διαλίπῃς ταῖς εὐχαῖς, τήν ἐνορίαν ἡμῶν περισκέπουσα.

Κακίας τοῦ, πτερνοσκόπου Β ελίαρ, καί παγίδων στυγερῶν δαιμονίων, Κολοκυνθού μου ἁγία Παρθένε, τούς ἐνορίτας σου ῥῦσαι καί φάνηθι, τειχίον τούτων ἀσφαλές, ἀποκρούων τοῦ πλάνου τήν ἔφοδον.

Ἐκθύμως, ἐγκωμιάζουσι Μῆτερ, τῆν ἁγίαν σου εἰκόνα τά πλήθη, τῶν ὑπό σου κουφισθέντων ποικίλως, ἐκ τῶν πολλῶν τῆς ζωῆς περιστάσεων, ἀντιβολοῦντες υιϊκώς, λυτρωθῆναι ἡμᾶς ἐκ κολάσεως.

Διάσωσον, ἀπό κινδύνων Κολοκυνθού Θεοτόκε, τούς ὑμνοῦντας τῆς σής σεπτῆς εἰκόνος τά ἄριστα, καί θαύματα, καί ψυχῆς θεραπείας.

Ἄχραντε, ἡ δία λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκούσα διάσωσον, ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Αἴτησις καί τό Κοντάκιον.
Ἦχος β’. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Ὡς ἰατρεῖον ἀδάπανον Δέσποινα, τῆς σής μορφῆς τό εἰκόνισμα ἔχοντες, τήν θεραπείαν ψυχῆς τε καί σώματος, οἱ ταπεινοί ὑμνηταί σου αἰτούμεθα, ἡμῶν γάρ ὑπάρχεις διάσωσμα.

Προκείμενον.
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματος σου ἐν πάσῃ γενεά καί γενεά.
Στίχ. Ἄκουσον, θύγατερ, καί ἰδέ, καί κλῖνον τό οὕς σου, καί ἐπιλαθοῦ τοῦ λαοῦ σου, καί τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου, καί ἐπιθυμήσει ὁ Βασιλεύς τοῦ κάλλους σου.

Εὐαγγέλιον, Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν. (Κεφ. α’ 39-56).
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀναστᾶσα Μαριάμ, ἐπορεύθη εἰς τήν ὀρεινήν μετά σπουδῆς εἰς πόλιν Ιούδα˙ καί εἰσῆλθεν εἰς τόν οἶκον Ζαχαρίου καί ἠσπάσατο τήν Ελισάβετ. Καί ἐγένετο, ὡς ἤκουσεν ἡ Ελισάβετ τόν ἀσπασμόν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τό βρέφος ἐν τῇ κοιλία αυτής˙ καί ἐπλήσθη Πνεύματος ἁγίου ἡ Ελισάβετ, καί ἀνεφώνησε φωνή μεγάλη καί εἶπεν. Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί, καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου. Καί πόθεν μοι τοῦτο, ἴνα ἔλθῃ ἡ Μήτηρ τοῦ Κυρίου πρός με; Ἰδού γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνή τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τά ὦτα μου, ἐσκίρτησε τό βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλία μου. Καί μακαρία ἡ πιστεύσασα, ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὑτῇ παρά Κυρίου. Καί εἶπε Μαριάμ. Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον, καί ηγαλλίασε τό πνεῦμα μου ἐπί τῷ Θεώ τῷ Σωτήρί μου. Ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης αυτού˙ ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσι με πάσαι αἱ γενεαί˙ ὅτι ἐποίησε μοι μεγαλεία ὁ Δυνατός καί ἅγιον τό Ὄνομα αὑτοῦ. Ἔμεινε δε Μαριάμ σύν αὑτῇ ὡσεί μήνας τρεῖς, καί ὑπέστρεψεν εἰς τόν οἶκον αὑτῆς.

Δόξα.
Πάτερ Λόγε Πνεῦμα, Τριάς ἡ ἐν Μονάδι, ἐξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καί νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν εγκημάτων.

Στίχ. Ελέησόν με ὁ Θεός …
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β’. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Πρῶτον μέν ἀνήγειρεν, ὁ ἱερεύς Κολοκυνθής, ὁ σεμνός Δημήτριος, τόν Ναόν σου Δέσποινα ἀπειρόγαμε, εἶτα δε ὕψωσαν, τοῦτο τό σεμνεῖον, οἱ σοι δοῦλοι ὡς ἀντίδωρον, τῶν χαρισμάτων σου, ἅτινα ἐδίδως ἑκάστοτε, τοῖς εὐλαβῶς τήν πάνσεπτον, Μῆτερ προσκυνοῦσιν εἰκόνα σου, καί διηγουμένοις, σημείᾳ τε καί θαύματα τᾶ σᾶ, ἆ μή παρίδῃς καί σήμερον, ἐνεργούσα ἅπασι.

Σῶσον ὁ Θεός τόν λαόν σου.

ᾨδή ζ’. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Εὐσεβείας τό ἦθος, μετανοίας τόν τρόπον, καί τήν διάκρισιν, νόος καί τῆς καρδίας, χορήγησον Παρθένε, τοῖς ἐν πίστει κραυγάζουσιν, ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεός εὐλογητός εἰ.

Μεμνημένος Παρθένε, τάς πολλάς ἐπεμβάσεις, καί ἰατρείας σου, τῶν καρκινοπαθούντων καί ἄλλων ἀσθενούντων, ἐκ ποικίλων κακώσεων, παρακαλοῦμεν ἡμῶν, φροντίζειν ἐκ τῶν ἄνω.

Εὐτεκνίας τό δῶρον, τοῖς ἀτέκνοις συζύγοις, λιταῖς σου δώρησαι, Κολοκυνθού Παρθένε, Χριστόν γάρ ὡς τεκούσα, τόν τροφέα τῆς κτίσεως, καί χορηγόν τῆς χαράς, τοῖς οὖσιν ἐν τῷ πένθει.

Στοργικαῖς σου φροντίσι, μή ὀκνήσῃ Παρθένε Θεοχαρίτωτε, τόν σύλλογον πενήτων, φυλάττουσα ἀόκνως, καί πλουτούσα ἐλέει σου, ἴνα τοῦ βίου ὀδόν, διέλθωσιν αλύπτως.

ᾨδή ἡ’. Τόν Βασιλέα.
Ὡς οἰκονόμος, τῆς ἐνορίας σου Μῆτερ, διευθέτησον ἡμῶν τῶν σε ὑμνούντων, τᾶς πολλᾶς ἀνάγκας, καί βίου δυσχερείας.

Στῦλος ὑπάρχει, ἐν τῷ πανσέπτῳ Ναῷ σου, ἡ ἁγία σου εἰκών Παρθενομῆτορ, ὅθεν μή ἐλλείπῃς, ἡμᾶς ἐπιστατοῦσα.

Ὄν σύ βαστάζεις, ἐν ταῖς ἀγκάλαις σου Κόρη, καθικέτευε Κολοκυνθού λιταῖς σου, ὅπως λυτρωθῶμεν, πυρός τοῦ αἰωνίου.

Ναοῦ σου ὄντως, τό σόν εἰκόνισμα ὤφθη, Ἀειπάρθενε ἰάσεων τό ῥεῖθρον, ὅθεν σπεῦσον πάντας, τούς θλιβομένους σώσαι.

ᾨδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Ἰθύναι πρός τά ἄνω, τῆν ἐπιθυμίαν, τῶν καρδιῶν ἡμῶν τάχει δεόμεθα, καί ἐδαφίσαι ἐννοίας σαρκός Πανάμωμε.

Ὡς ἄθλιος καί πένης, ὄντως ἱκετεύω, τῆς ἱκεσίας τόν ὕμνον μου πρόσδεξαι, Κολοκυνθού τήν σήν χάριν ἐμοί χαρίζουσα.

Ἡ σή εἰκών ἁγία, τῶν ἀπηλπισμένων, καί ἀνιάτως νοσούντων Πανύμνητε, ἡ ποθεινῇ θεραπείᾳ γενέσθω τάχιστα.

Λαμπρύνει τόν Ναόν σου, ἡ σεπτῇ μορφή σου, ἐν τῇ Ἀγίᾳ εἰκόνι σου ἄχραντε, διό σκοτόμαιναν λῦσον Κόρη τῶν δούλων σου.

Άξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον Σε μεγαλύνομεν.

Καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις ἐνορία τῶν Ἀθηνῶν, ἡ τῆς Θεοτόκου, καί Παρθένου Κολοκυνθούς, τήν σεπτήν εἰκόνα, κατέχουσα ὡς ὄλβον, ἐξ οὐ πλουτοῦμεν πάντες, θεία χαρίσματα.

Ἔχοντες τόν τύπον τῆς σῆς μορφῆς, ἐν τῷ σώ τεμένει, Θεοτόκε Κολοκυνθού, θάρσος καί ἐλπίδα, λαμβάνομεν ἐν πᾶσι, τοῦ βίου δυσχερείας, καί περιστάσεσι.

Νόσου τοῦ καρκίνου τοῦ εἰδεχθοῦς, οἱ λαβόντες πεῖραν, ἐν τῷ βίω Κολοκυνθού, ῥώμη ἀηττήτῳ, καί σή ἐπιστασίᾳ, ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις, ἐπικουφίζονται.

Φώτισον τῇ αἴγλη τῆς σῆς μορφῆς, τούς ἀσπαζομένους, τῆν εἰκόνα σου τῆν σεπτήν, καί δίωξον σκοτίαν, τῶν λογισμῶν Παρθένε, καί φοβιῶν τό δέος, Θεοχαρίτωτε.

Χαίροις ἡ προστάτις καί βοηθός, τῶν ἐπιζητούντων, τήν πρεσβείαν σου καί λιτάς, εἰρηναῖον, διάγωσι τόν βίον, ἁγνή Κολοκυνθού μου, θεογεννήτρια.

Τῆς σαρκός θεράπευσον τῶν πιστῶν, ἀνιάτους νόσους, Θεοτόκε Κολοκυνθού, καί τάς ἀρρωστίας, τάς ψυχικάς ὁμοίως, τῇ ἀηττήτῳ ὄντως, θείᾳ δυνάμει σου.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.

Τό Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομα σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῇς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῇς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομα Σου ἐπικεκλήμεθα.

Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

καί τό Ἀπολυτίκιον. Ἦχος ἆ’. Τῆς Ἐρήμου.
Τήν σεπτήν σου εἰκόνα, ὡς κειμήλιον ἅγιον, ἐν τῷ ἱερῷ σου τεμένει, οἱ σοι δοῦλοι κατέχοντες, τήν χάριν σου Ἀγνή Κολοκυνθού, αἰτούμεθα ἐνθέως οἱ πιστοί, σύ γάρ κρήνη ἰαμάτων παντοδαπῶν, ὑπάρχεις τοῖς κραυγάζουσι, δόξα τῷ εἰκονίσματι τῷ σῶ, δόξα τῷ θείω τόκω σου, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά σου, πᾶσιν ἰάματα.

Ἐκτενής καί Ἀπόλυσις, μεθ’ ἤν ψάλλομεν τό ἐξῇς.

Ἦχος β’. Πάντων προστατεύεις.
Μῆτερ τοῦ Χριστοῦ Κολοκυνθούς, ἔχοντες ὡς ὄλβον εἰκόνα, τῆς ἐμφερείας σου, γόνυ πάντες κλίνομεν, καὶ ἀναμέλπομεν, ἐκ παντοίων κακώσεων, ἀνιάτων νόσων, τῶν ποικίλων θλίψεων, καί τοῦ ἀλάστορος, ῥῦσαι τούς σούς δούλους πρεσβείαις, πρός τόν σόν Υἱόν καί Θεόν σου ὡς συμπαθεστάτῃ κοσμοσώτειρα.

Δέσποινα, πρόσδεξαι τάς δεήσεις τῶν δούλων Σου καί λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.

Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπην Σου.

Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.

Πηγή