Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα ἀναγινώσκοντες τὸν ΡΜΒ΄ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου· καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου, ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος· καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τὸ πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου· μὴ ἀποστρέψης τὸ πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ, καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τὸ πρωΐ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ σοί ἤλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου· ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρὸς σὲ κατέφυγον. Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεὸς μου· τὸ Πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σού εἰμι.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὑτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος. β΄. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τὸ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος. γ΄. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Εἶτα τὸ τροπάριον·
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ταῖς τῆς θεώσεως ἀστράπτων ἀκτῖσι, ὡς Ἱεράρχης καὶ σοφὸς θεηγόρος, τοὺς προσιόντας Κύριλλε τῇ σκέπῃ σου, πάσης περιστάσεως, ἀπολύτρωσαι Πάτερ, καὶ πρὸς τρίβον ἴθυνον, θεϊκῶν προσταγμάτων, ὡς παῤῥησίαν ἔχων πρός Θεόν, καί τήν Μητέρα, Αὐτοῦ θείε Κύριλλε.
Δόξα. Καὶ νῦν.
Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ, Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ὁ Ψαλμὸς Ν´(50)
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἐλεός σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου· ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός. Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου, καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε. Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσομαι· πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου, καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι. Ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεὸς ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου· ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην σου. Κύριε τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἂν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ· τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα· τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Καὶ ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
Οἰκείωσόν με Χριστῷ, Κύριλλε Πάτερ. Γ. Μ. Μ.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Ὁ δόξης ἀφθάρτου κατατρυφῶν, τὸν ἐν ἀδοξίᾳ, σκυθρωπάζοντα τῶν παθῶν, ῥῦσαί με τῆς τούτων τυραννίδος, τῇ σῇ πρεσβείᾳ θεόσοφε Κύριλλε.
Ἰλύϊ ἐπάγην ἁμαρτιῶν, καὶ βυθῷ παντοίων, περιπέπτωκα πειρασμῶν, ἐξ οὗ με ἀνάγαγε τρισμάκαρ, καὶ μετανοίας ὁδῷ με ὁδήγησον.
Κατώδυνον βίον διαπερῶ, καὶ προσδαπανῶμαι, τῆς κακίας τῇ συνοχῇ· πρὸς σὲ καταφεύγω Ἱεράρχα, ἐλευθερίας τυχεῖν τῶν θλιβόντων με.
Θεοτοκίον.
Ἐν νόσοις σε εὗρον ἀναψυχήν, καὶ ἐν ταῖς ἀνάγκαις, παραμύθιον καὶ χαράν· τί οὖν ἐπαξίως σοι προσοίσω, ἀνθ’ ὧν ἠξίω μαι Κόρη χαρίτων σου;
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ἱερεύσας ἀμέμπτως, Ἀρχιερεῦ Ὅσιε, τῷ Δημιουργῷ τῶν ἁπάντων, βίου λαμπρότητι, αὐτῷ προσάγαγε, κἀμὲ σοφὲ σεσωσμένον, τὸν πιστῶς τιμῶντά σε, Ἅγιε Κύριλλε.
Ὡς σοφὸς Ἱεράρχης, καὶ πρεσβευτὴς μέγιστος, πρὸς τὸν βασιλέα τῆς δόξης, ἔνδοξε Κύριλλε, τῶν εὐφημούντων σε, διὰ παντὸς ἐκδυσώπει, πάσης ἡμᾶς ῥύεσθαι, φθορᾶς καὶ θλίψεως.
Σελασφόρον ἀστέρα, τῆς τριλαμποῦς χάριτος, καὶ τῆς Ἐκκλησίας φωστῆρα, θεοειδέστατον, ἐπεγνωκώς σε σοφέ, ἀπὸ ψυχῆς σοι κραυγάζω· τῆς παθῶν ζοφώσεως, ῥῦσαί με Κύριλλε.
Θεοτοκίον.
Ὁ πυρίμορφος θρόνος, καὶ χρυσαυγὲς σκήνωμα, τοῦ παμβασιλέως τῆς δόξης, καὶ Παντοκράτορος, Παρθένε Ἄχραντε, τὴν σκοτισθεῖσαν ψυχήν μου, λάμπρυνον καὶ σῶσόν με, τὸν σοὶ προσπίπτοντα.
Διάσωσον ἀπὸ παντοίων συμπτώσεων ψυχοφθόρων, καὶ κινδύνων πολυειδῶν τοὺς ἱκέτας σου, Ἀρχιερέων λαμπρότης Κύριλλε Πάτερ.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Πρεσβεία ἡ σῇ, ὡς τεῖχος ἀῤῥαγέστατον, καὶ σκέπη στεῤῥά, καὶ ἀσφαλείας ἔπαλξις, γενέσθω ἡμῖν Ὅσιε, ἀποτρέπουσα πᾶσαν ἐπήρειαν, καὶ λυτρουμένη ἡμᾶς πειρασμῶν, θεόσοφε Κύριλλε πατὴρ ἡμῶν.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Νεκρωθέντα τοῖς πάθεσι, τῇ ζωοποιῷ καὶ θείᾳ πρεσβείᾳ σου, ἔγειρόν με πάτερ Κύριλλε, καὶ ζωὴν πρὸς κρείττονα με ἴθυνον.
Μέγας πρόμαχος πέφηνας, τῆς Ὀρθοδοξίας πάνσοφε Κύριλλε· ἐν αὐτῇ οὖν ἡμᾶς στήριξον, τῇ διδασκαλίᾳ τῶν δογμάτων σου.
Ἐν Συνόδῳ ὡς ἔλαμψας, καὶ τοῦ Νεστορίου τὸν νοῦν ἠμαύρωσας, οὕτω λάμψον ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν, Κύριλλε τὸ φέγγος τὸ τῆς χάριτος.
Θεοτοκίον.
Χαλεπὸν σκότος ἤλασας, τῆς τοῦ Νεστορίου Πάτερ αἱρέσεως· Θεοτόκον γὰρ πανάχραντον, τὴν Ἁγνὴν Παρθένον ἀνεκήρυξας.
ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Ῥῶσιν καὶ ἰσχύν, ἡμῖν αἴτει Πάτερ ἄνωθεν, ὡς ἂν πράττωμεν τὸ θέλημα Θεοῦ, τὸ εὐάρεστον ἐν πᾶσι καὶ σωτήριον.
Ἴασιν ψυχῶν, καὶ σωμάτων αἴτει Κύριλλε, καὶ συγχώρησιν πταισμάτων τῶν πολλῶν, τοῖς προστρέχουσι τῇ θείᾳ ἀντιλήψει σου.
Σβέσον τῶν παθῶν, Πάτερ Κύριλλε τοὺς ἄνθρακας, ἐπομβρίαις τῶν θερμῶν σου πρεσβειῶν, καὶ παράσχου θείαν δρόσον ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.
Θεοτοκίον.
Τόμε μυστικέ, ᾧ ἐγγέγραπται σαρκούμενος, ὁ τῶν ὅλων Ποιητὴς ὑπερφυῶς, τῆς ζωῆς τῇ βίβλῳ γράψον ἡμᾶς Πάναγνε.
ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.
Ὡς ἥλιος, ἐξ Αἰγύπτου ἐκλάμψας, διαλύεις Νεστορίου τὸν ζόφον, Ἱεραρχῶν ἐγκαλλώπισμα θεῖον, Ἀρχιεράρχα πανεύφημε Κύριλλε· διὸ διάλυσον κἀμοῦ, τῶν παθῶν τὴν ζοφώδη σκοτόμαιναν.
Κυμάτων, τῶν χαλεπῶν τῶν τοῦ βίου, κυβερνήσει σου ἐξάρπασον θείᾳ, τοὺς ἐν αὐτοῖς θαλαττεύοντας Πάτερ, καὶ πρὸς γαλήνης λιμένα ἀχείμαστον, τοὺς ἀφορῶντας ἀκλινῶς, πρὸς τὴν σὴν Ἱεράρχα βοήθειαν.
Ὑπάρχων, φωτὸς ἀνάπλεως θείου, ὡς παμμέγιστος φωστὴρ καταυγάζεις, τῆς Ἐκκλησίας τὸ πλήρωμα ἅπαν, τοῖς ὀρθοδόξοις σου δόγμασι Κύριλλε, ἐν οἷς ἑδραίωσον ἡμᾶς, ἀντιπνοίᾳ ποικίλων αἱρέσεων.
Θεοτοκίον.
Ῥεόντων, ἡμᾶς δεινῆς προσπαθείας, ἀπομάκρυνον τῇ σῇ προστασίᾳ, καὶ πρὸς ἀγάπησιν πτέρωσον θείαν, ἡμῶν τὸν νοῦν Θεοτόκε Πανύμνητε, τοῦ σοῦ Υἱοῦ τε καὶ Θεοῦ, ὡς ἂν λάβωμεν χάριν καὶ ἔλεος.
Διάσωσον ἀπὸ παντοίων συμπτώσεων ψυχοφθόρων, καὶ κινδύνων πολυειδῶν τοὺς ἱκέτας σου, Ἀρχιερέων λαμπρότης Κύριλλε Πάτερ.
Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.
Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.
Ταῖς εὐπροσδέκτοις πρεσβείαις σου Κύριλλε, ὡς Ἱεράρχης Χριστοῦ ἐνθεώτατος, ἐκ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως, ἡμᾶς ἀτρώτους ἀεὶ διαφύλαττε, ὡς πάντων ἡμῶν θεῖος πρόμαχος.
Προκείμενον
Τὸ στόμα μου λαλήσει σοφίαν καὶ ἡ μελέτη τῆς καρδίας μου σύνεσιν.
Στίχος. Ἀκούσατε ταῦτα, πάντα τὰ ἔθνη, ἐνωτίσασθε πάντες οἱ κατοικοῦντες τὴν οἰκουμένην.
Εὐαγγέλιον
Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον
(Κεφ. ε΄ 14-19).
Εἶπεν ὁ Κύριος· ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη, οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασιν αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ’ ἐπὶ τὴν λυχνίαν καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν Πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν Νόμον ἤ τοὺς Προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι. Ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἄν παρέλθη ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἕν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθη ἀπὸ τοῦ νόμου, ἕως ἂν πάντα γένηται· ὃς ἐὰν λύςῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ’ ἂν ποιήση καὶ διδάξη, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.
Δόξα.
Ταῖς τοῦ Ἰεράρχου πρεσβείαις, Ελεῆμον, ἐξάλειψον τἀ πλήθη τῶν εμῶν ἐγκλημάτων.
Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ελεῆμον, ἐξάλειψον τἀ πλήθη τῶν εμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχος. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Κῦρος θεῖον γέγονε, τῇ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ, Κύριλλε ὁ λόγος σου, τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι λαμπρυνόμενος· διδαχῶν θείων γάρ, ἔβλυσας πλημμύραν, δι’ ὧν ἄρδευσον καὶ πότισον, τὴν χερσωθεῖσάν μου, τῆς καρδίας ἄρουραν δέομαι, ὡς ἂν βλαστήσῃ Ἅγιε, καὶ καρποφορήσῃ σωτήριον, στάχυν Ἱεράρχα, Χριστῷ τῷ τῶν ἁπάντων γεωργῷ, καὶ κληρονόμος γενήσομαι, τῆς ζωῆς τῆς κρείττονος.
Σῶσον ὀ Θεός τὸν λαό σου…
ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ἱεράρχα θεόφρον, Ἐκκλησίας προστάτα καὶ τεῖχος ἄῤῥηκτον, ἀτρώτους διατήρει, ἐκ πάσης ἐπηρείας, τοῦ δολίου τοὺς κράζοντας· Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Λαμπρυνόμενος φέγγει, τριφαοῦς θεαυγείας Ἅγιε Κύριλλε, φῶς αἴτει σωτηρίας, καὶ ἄφεσιν πταισμάτων, τοῖς βοῶσιν ἑκάστοτε· Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Λύσιν πάσης μανίας, συντριβήν τε τελείαν αἴτησαι Κύριλλε, ἐχθροῦ τοῦ ἀοράτου, δεινῶς ὠρυομένου, καθ’ ἡμῶν καὶ σφαδάζοντος· σὺ γὰρ ἡμῶν ἀρωγός, καὶ μέγας ἀντιλήπτωρ.
Θεοτοκίον.
Ἐξ ἁγνῶν σου αἱμάτων, σαρκωθεὶς ἐπεφάνη κόσμῳ ὁ Κύριος· διό σε Θεοτόκον, ὡς ἀληθῆ Μητέρα, τοῦ Θεοῦ σε ἐκήρυξεν, ὁ Κύριλλος ὁ σοφός, Θεοκυῆτορ Κόρη.
ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Παθῶν τὸν ῥύπον, τὸν τῆς καρδίας μου πλῦνον, Πάτερ Κύριλλε τῶν πρεσβειῶν σου ῥείθροις, ἵνα σε γεραίρω, ὡς θεῖόν μου προστάτην.
Ἀῤῥωστημάτων, ἡμᾶς ἀπήμονας τήρει, Πάτερ Κύριλλε ψυχῶν τε καὶ σωμάτων, ταῖς πρὸς τὸν Σωτῆρα, θερμαῖς σου ἱκεσίαις.
Τῆς σῆς σοφίας, καταύγασόν με τῇ λάμψει, Πάτερ Κύριλλε ὡς ἂν τὰς σοφιστείας, πάσας ἀποτρέψω, τὰς κατ’ ἐμοῦ τοῦ πλάνου.
Θεοτοκίον.
Ἐκλελεγμένη, πρὸ τῶν αἰώνων Κυρίῳ, κυριότητα κατὰ παθῶν μοι δίδου, Κεχαριτωμένη, Κυρία Θεοτόκε.
ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Ῥευστῶν καὶ σφαλλομένων, ὑπέρτερον δεῖξον, τὸν νοῦν μου Κύριλλε Πάτερ καὶ πλήρωσον, ἐκ νοημάτων ἁγίων αὐτὸν μακάριε.
Γαλήνην ἐν τῷ βίῳ, καὶ εἰρήνην αἴτει, τοῖς σὲ γεραίρουσι Κύριλλε Ὅσιε, καὶ τῶν πολλῶν ἐγκλημάτων τὴν ἀπολύτρωσιν.
Μὴ παύσῃ ἐποπτεύων, Κύριλλε παμμάκαρ, τοὺς ἀφορῶντας πρὸς σὲ μετὰ πίστεως, καὶ ἀρωγὸν καὶ προστάτην σε θεῖον ἔχοντας.
Θεοτοκίον.
Μεγίστη σου ἡ δόξα, πέλει Θεοτόκε· ὅτι Θεὸν μετὰ σώματος τέτοκας, καὶ ἀνωτέρα πάντων ὤφθης Πανύμνητε.
Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σὲ τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύνομεν.
Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Ἥλιος ἐξέλαμψας παμφαής, Πάτερ ἐξ Αἰγύπτου, καὶ δογμάτων μαρμαρυγαῖς, ἅπασαν φωτίζεις, Χριστοῦ τὴν Ἐκκλησίαν, Ἀλεξανδρέων κλέος, Κύριλλε μέγιστε.
Ὕλην πᾶσαν μάκαρ ὑπεριδών, ἰσάγγελον βίον, διελήλυθας ἱερῶς, καὶ θεολογίας, ἐπλήσθης οὐρανίου, Ἀρχιερέων δόξα, Κύριλλε ἔνδοξε.
Ὄργανον ἠδύφθογγον ἀληθῶς, Ἐκκλησίας ὤφθης, καὶ Νεστόριον τὸν δεινόν, Κύριλλε καθεῖλες, σοφίᾳ τῶν σῶν λόγων, καὶ Θεοτόκου ὤφθης, κήρυξ θεόσοφος.
Χαίροις Ἀλεξάνδρου μέγας ποιμήν, καὶ τῆς Ἐκκλησίας, Ἱεράρχης περιφανής· χαίροις ὁ βλυστάνων, νειλῷα ῥεῖθρα κόσμῳ, δογμάτων θεοσόφων, Κύριλλε πάνσοφε.
Τὴν πνευματοκίνητον ἀληθῶς, σάλπιγγα τοῦ Λόγου, καὶ τῶν ἄνω μυσταγωγόν, τῆς Τρίτης Συνόδου, τὸν ἔξαρχον τὸν θεῖον, τὸν Κύριλλον τὸν μέγαν, ὑμνολογήσωμεν.
Θρόνῳ παριστάμενος τοῦ Χριστοῦ, Κύριλλε τρισμάκαρ, Ἱεράρ χης ὡς εὐκλεής, πρέσβευε ἀπαύστως, πάσης λυτροῦσθαι βλάβης, τοὺς προσιόντας Πάτερ, τῇ ἀντιλήψει σου.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.
Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καὶ ἁγίῳ Πνεύματι,
καὶ νῦν, καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα τοῦ Πατρός καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπὶ Σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μὴ ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδὲ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεός ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καὶ τὸ ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σὲ μὴ ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διὰ Σοῦ τῶν περιστάσεων, Σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τα ἑξῆς·
Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Μύστα καὶ ὑπέρμαχε σοφέ, τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας, καὶ θεομήτορος, Κύριλλε πανθαύμαστε Ἱεραρχῶν καλλονή, πάσης βλάβης καὶ θλίψεως, καὶ πάσης ἀνάγκης, ἀνωτέρους φύλαττε, ταῖς ἱκεσίαις σου, πάντας τοὺς προσπίπτοντας Πάτερ, πίστει καὶ προθύμῳ καρδίᾳ, τῇ σῇ προστασίᾳ τε καὶ χάριτι.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.
Δι’ εὐχῶν τῶν Ἀγίων Πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.
