Τρείς Παρακλητικοί Κανόνες εις τον Άγιο Ιερομάρτυρα Χαράλαμπο
Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιο Ιερομάρτυρα και Θαυματουργόν Χαράλαμπον
Ποίημα ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
†Εορτάζεται στις 10 Φεβρουαρίου
Εὐλογήσαντος τοῦ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, καί ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τά ἔθνη ἐκύκλωσαν με, καί τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὑτούς.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καί ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
καὶ τὰ εξῆς·
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τοῦ Χαραλάμπους τῷ Ναῷ νῦν προσδράμωμεν, καί τῇ εἰκόνι τῇ αὐτοῦ προσκυνήσωμεν, ἐκ κατωδύνου κράζοντες καρδίας αὐτῷ· πρόφθασον καί λύτρωσαι, τῆς παρούσης ἀνάγκης, τάχυνον καί κόπασον, τοῦ πανώλους τήν θραῦσιν, ταῖς πρός Χριστόν εὐχαῖς σου ἀθλητά, ἵνα σε πάντες ἀεί μακαρίζωμεν.
Δόξα. Τό αὑτό. Καί νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσωμέν ποτε, Θεοτόκε, τάς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι˙ εἰ μή γάρ Σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων Τίς δέ διεφύλαξεν ἕως νῦν ἐλευθέρους Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ Σοῦ˙ Σούς γάρ δούλους σῴζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημα μου. Ἐπί πλεῖον πλῦνόν με ἀπό τῆς ἀνομίας μου καί ἀπό τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιον μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιον Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαι Σε. Ἰδού γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδού γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τά ἄδηλα καί τά κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσας μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπον Σου ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μή ἀπορρίψῃς με ἀπό τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μή ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπί σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τά χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσιν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σίων καί οἰκοδομηθήτω τά τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφοράν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπί τό θυσιαστήριον Σου μόσχους.
Καί ὁ κανῶν.
Εἴς ἔκαστον τροπάριον λέγομεν· Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν,
τα δύο τελευταία Δόξα, και Νῦν.
ᾨδή α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ἁρματηλάτην Φαραώ.
Πᾶσαν νικῶντα θεραπείαν βλέποντες, καί μηχανήν ἰατρῶν, τόν νῦν ἐπελθόντα, λοιμόν τοῖς οἰκέταις σου, πίστει θερμῇ προστρέχομεν, τῇ ἁγίᾳ σου σκέπῃ, ἱερομάρτυς Χαράλαμπες, πρόφθασον ἡμᾶς κινδυνεύοντας.
Καθάπερ ἄλλος Ἀαρών Χαράλαμπες, ἐν μέσῳ στάς τῶν νεκρῶν, καί τῶν τεθνεώτων, τήν φοράν τήν ἄσχετον, τοῦ νῦν θανάτου κόπασον· προσευχῶν σου δέ Πάτερ, προσενεγκών τό θυμίαμα, τήν ὀργήν Κυρίου κατάπαυσον.
Πανωλεθρίαν τήν δεινήν θεώμενος, τοῦ βροτοκτόνου λοιμοῦ, Ἱερεῦ Κυρίου, ἔνδοξε Χαράλαμπες, σπλαγχνίσθητι καί τάχυνον, εὐμενίσας τά σπλάγχνα, Θεοῦ τοῦ φύσει οἰκτίρμονος, ἅπερ καθ’ ἡμῶν παρωργίσαμεν.
Θεοτοκίον.
Καιρός κακῶν, καιρός ὀργῆς κατέλαβε, τούς ταλαιπώρους ἡμᾶς· ὁ λοιμός γάρ πάντας, χλόην ὥσπερ ἔκειρε, Μαρία Μητροπάρθενε, δράμε πρόφθασον τάχος, καί τόν Υἱόν σου ἱλέωσαι, ἐφ’ ἡμῖν τοῖς ἄμετρα πταίσασιν.
ᾨδή γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ζωηφόρος ἐν αὔραις, σῶν πρεσβειῶν Ἅγιε, τόν διεφθαρμένον ἀέρα λοιμοῦ ἀπέλασον, ὅν ἀναπνέοντες, τήν γῆν οἱ ταύτην οἰκοῦντες, θάνατον ἐπώδυνον τάχος λαμβάνουσιν.
Ὡς τούς στάχυς θερίζει, τό τμητικόν δρέπανον, οὕτως ὁ λοιμός ἐκθερίζει ἀνθρώπους ἅπαντας. Μάρτυς Χαράλαμπες, σύγκοψον τούτου τήν θραῦσιν, καί θανάτου λύτρωσαι τούς προσφυγόντας σοι.
Ἐχωρίσθημεν οἴμοι! ἀναστροφῆς Ἅγιε, καί ἐπιμιξίας ἁπάσης ἀλλήλων εἴρχθημεν, πανώλους δείματι· σύ οὖν ἐκ μέσου ποιήσας, τοῦτον ἡμᾶς ἕνωσον αὖθις πρεσβείαις σου.
Θεοτοκίον.
Ἰδέ Δέσποινα κόσμου, ἰδέ λαοῦ κάκωσιν, τοῦ ἀγορασθέντος τιμίῳ Υἱοῦ σου αἵματι, καί οἰκτιρήσασα, τοῦτον ὡς εὔσπλαγχνος Μήτηρ, τοῦ λοιμοῦ ἀπάλλαξον τοῦ πανδαμάτορος.
Διάσωσον, ἐκ τοῦ κινδύνου λοιμοῦ τοῦ πανωλεθρίου Ἱερομάρτυς Χριστοῦ, ἡμᾶς τούς προστρέχοντας, τῇ σκέπῃ σου τῇ θερμῇ καί ἁγίᾳ.
Ἐπίβλεψον ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν, καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.
Αἴτησις καί τό Κάθισμα
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Πολλοῖς ἐν κακοῖς, κυκλούμεθα οἱ τάλανες, ἐντεῦθεν λοιμοῦ, τῷ φόβῳ συνεχόμενοι· ἐκεῖθεν δέ κατεχόμενοι, συγκλεισμῷ καί στερούμενοι, τῶν ἀναγκαίων σέ αἰτοῦμεν ἀθλητά, κατοικτειρῆσαι ἡμᾶς κινδυνεύοντας.
ᾨδή δ΄. Σύ μου ἰσχύς Κύριε.
Ὅπου ἡ σή, ἐπισκιάζει Χαράλαμπες, θεία χάρις, καί σεπτόν σου ὄνομα, ἐπικαλεῖται πίστει θερμῇ, ἐκεῖθεν ἡ νόσος, ἡ τοῦ λοιμοῦ ἐκδιώκεται· διό ἐκδιωξάτω, καί νῦν τοῦτον σή χάρις, ἀφ’ ἡμῶν τῶν καλούντων σόν ὄνομα.
Βλέψον ἡμᾶς, κακά παθόντας τά ἔσχατα, Ἀθλοφόρε, καί ἵλεως φάνηθι· ἰδού γάρ πάντας ὁ νῦν λοιμός, ἀοίκους πλανήτας, ἀνέδειξε καί ἀπόλιδας· Θάνατος γάρ ἐν οἴκοις, θάνατος ἐν πλατείαις, καί ἐν πόλει καί κώμῃ νῦν θάνατος.
Πρίν μέν Δαυΐδ, βλέπων τόν Ἄγγελον κτεῖνοντα, μυριάδας, τοῦ λαοῦ ἱλέωσε, τοῦτον θυσίᾳ ἐν αἰσθητῇ· σύ δέ Ἀθλοφόρε, ὁρῶν λοιμόν τόν συγκόπτοντα, τά πλήθη Χριστωνύμων, πρεσβειῶν σου θυσίᾳ, νοερᾷ Θεόν ἵλεων ἔργασαι.
Θεοτοκίον.
Μῆτερ Θεοῦ, τῶν κοπετῶν νῦν ἐπάκουσον, καί τῶν θρήνων, οὕσπερ οἱ οἰκέται σου, ἐπί νεκροῖς ποιοῦσιν αὑτῶν· Πτώματα γάρ τούτων, πολλάκις μένουσιν ἄταφα, ὀρνέοις καί θηρίοις, οἴμοι κείμενα βρῶσις· συμφοράν τοίνυν τούτων οἰκτείρησον.
ᾨδή ε΄. Ἵνα τί με ἀπώσω.
Ὁ φλογίζων πανώλης, καί τήν φλογεράν προσλαβόμενος ἔξωθεν, ὥραν τήν τοῦ θέρους, Βαβυλῶνος ὡς κάμινος γέγονεν, ἐμπιπρῶν αὐτίκα, τούς ὑπ’ αὐτοῦ κατεχομένους. Ἀλλά σύ τοῦτον Μάρτυς κατάσβεσον.
Ἡ πληγή ἡ δεκάτη, νῦν τοῦ Φαραώ ἡμᾶς πάντας κατέλαβε· νῦν ὁ ὀλοθρεύων, ἐν οἰκίαις ἡμῶν πάντας ἔκτεινεν, Ἱερεῦ Κυρίου, αἷμα σου δεῖξον τῷ Δεσπότῃ, καί εὐθύς ἐκδιώξει τόν ὄλεθρον.
Τήν Χριστοῦ θείαν ποίμνην, ἔθυσεν ἐσπάραξε κατεθοινήσατο, ὁ λοιμός ὡς πάνθηρ· ἀλλά σύ πρεσβειῶν σου Χαράλαμπες, σιδηρᾷ ἐν ῥάβδῳ, πάταξον τοῦτον διατάχους, καί τῆς λύμης αὐτοῦ ἡμᾶς λύτρωσαι.
Θεοτοκίον.
Εὐκατάπρηστος ὕλη, ἡ ἡμῶν κακία Παρθένε γεγένηται, ἐξ ἧς συνετράφη, ὁ λοιμός καί τούς πάντας κατέφλεξε· σύ οὖν ὡς ἀΰλου, πυρός δοχεῖον φλέξον ὕλην, καί ὁ φλέγων λοιμός συμφλεχθήσεται.
ᾨδή στ΄. Τήν δέησιν ἐκχεῶ.
Τήν ἄμπελον, τοῦ Θεοῦ τήν εὔκαρπον, ἐξ Αἰγύπτου ὁ Χριστός ἦν μετῆρε, τῆς σκοτεινῆς, ἀθεΐας καί πλάνης, ὡς μονιός ὁ λοιμός ἐνεμήσατο· Χαράλαμπες μάρτυς Χριστοῦ, τούς ὀδόντας αὐτοῦ τάχει σύντριψον.
Σοί δέδοται, χάρις αὕτη Ἅγιε, ἐξαιρέτως παρά πάντας Ἁγίους, παύειν λοιμοῦ, πανωλέθρου τήν νόσον. Ἀλλά καί νῦν ταύτην ἔμπρακτον ποίησον, διώξας τάχος τόν λοιμόν, ἐξ ἡμῶν τῶν ἐν πίστει τιμώντων σε.
Ὡς δράκοντα, Δανιήλ διέρρηξε, Βαβυλώνιον τεχνάσματι θείῳ, οὕτω καί σ ὗ, ὦ Χαράλαμπες Μάρτυς, τόν λαόν τοῦ Θεοῦ λυμαινόμενον, διάρρηξον σῶν πρεσβειῶν, τῷ φαρμάκῳ λοιμόν τόν Αἰγύπτιον.
Θεοτοκίον.
Προσπέσωμεν, ἀδελφοί καί κλαύσωμεν, καί Χριστῷ μετανοήσωμεν πάντες, ἀπό ψυχῆς καί καρδίας βοῶντες· Φεῖσαι λαοῦ σου φιλάνθρωπε Κύριε, καί παῦσον θραῦσιν τοῦ λοιμοῦ, δραστικαῖς τῆς Μητρός σου δεήσεσι.
Διάσωσον, ἐκ τοῦ κινδύνου λοιμοῦ τοῦ πανωλεθρίου, Ἱερομάρτυς Χριστοῦ ἡμᾶς τούς προστρέχοντας, τῇ σκέπῃ σου τῇ θερμῇ καί ἁγίᾳ.
Ἄχραντε, ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτώς, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αἴτησις καί τό Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.
Ἱερεῦ τοῦ Χριστοῦ, καί θύτα ἐννομώτατε, ἀθλητῶν καλλονή, καί Μάρτυς γενναιότατε, ἱερέ Χαράλαμπες μεσίτευσον Χριστῷ, ὅπως ἐξάρῃ τοῦ λοιμοῦ, τήν βαρυτάτην συμφοράν, τήν ἡμᾶς κατατρύχουσαν· ἔχεις τά δυσωποῦντα, τοῦτον τίμια πάθη, καί τό μαρτύριον τό σόν, ὅ δι’ αὐτόν χαίρων ἤνυσας.
Προκείμενον.
Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου αὐτοῦ.
Στίχος. Πεφυτευμένος ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐξανθήσει.
Εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον (Κεφ κδ΄, 4 – 8).
Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· Βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ. Πολλοί γάρ ἐλεύσονται ἐπί τῷ ὀνόματι μου λέγοντες, ἐγώ εἰμι ὁ Χριστός, καί πολλούς πλανήσουσι. Μελλήσετε δέ ἀκούειν πολέμους, καί ἀκοάς πολέμων. Ὁρᾶτε μή θροεῖσθε. Δεῖ γάρ πάντα γενέσθαι, ἀλλ’ οὔπω ἐστί τό τέλος. Ἐγερθήσεται γάρ ἔθνος ἐπί ἔθνος, καί βασιλεία ἐπί βασιλείαν. Καί ἔσονται λοιμοί καί λιμοί, καί σεισμοί κατά τόπους. Πάντα δέ ταῦτα ἀρχή ὠδίνων.
Δόξα Πατρί…
Ταῖς τοῦ Ἀθλοφόρου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καί νῦν…
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχος. Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Θύτην ἐννομώτατον, καί ἀθλοφόρον Κυρίου, πολιάν σεβάσμιον, γηραλέον φρόνημα, καί πᾶν τίμιον, κεφαλήν θείαν τε, αὐτουργόν θαυμάτων, ἐλατῆρα πανδαμάτορος, λοιμοῦ γινώσκοντες, σέ ἱερομάρτυς Χαράλαμπες, ἡμεῖς πάντες οἱ δοῦλοί σου, τῇ σῇ ἀντιλήψει προστρέχομεν· ἰδέ οὖν παμμάκαρ, τήν θλῖψιν καί τήν κάκωσιν ἡμῶν, καί λῦσον τάχος τόν κίνδυνον, τοῦ πανώλους Ἅγιε.
Σῶσον, ὁ Θεός, τόν λαόν σου…
ᾨδή ζ΄. Παῖδες Ἑβραίων.
Ἶνα σε πάντες εὐφημῶμεν, ἵνα μέλπωμεν, ἀεί τό ὄνομα σου, ἐξελοῦ πειρασμοῦ, λοιμοῦ πανωλεθρίου, ταῖς πρός Θεόν πρεσβείαις σου, ὦ Χαράλαμπες τρισμάκαρ.
Νέφος θανάτου ὀξυτάτου, κατεκάλυψεν, ἡμᾶς τούς σούς οἰκέτας· πρεσβειῶν σου πνοαῖς, σκέδασον τοῦτο μάκαρ, καί τῆς ζωῆς ἀνάτειλον, καθαράν ἡμῖν αἰθρίαν.
Λαῖλαψ καθάπερ ἐμπεσοῦσα, διετάραξε τόν βίον ἡμῶν πάντων, ὁ πανώλης λοιμός· ἀλλά σύ Ἀθλοφόρε, εἰς σταθηράν μετάβαλε, τήν ζωήν ἡμῶν γαλήνην.
Θεοτοκίον.
Λύτειρα λύπης Θεοτόκε, καί εὐρύχωρον δοχεῖον χαρᾶς κόσμου, λῦσον λύπης πικρᾶς, λοιμοῦ τοῦ βροτοκτόνου, ἡμᾶς τούς ἀνυμνοῦντας σε, καί χαράν ἡμῖν παράσχου.
ᾨδή η΄. Τόν ἐν ὄρει.
Σωφρονίζων, ὡς δούλους ἀτακτοῦντας, ὁ Δεσπότης, ἡμᾶς λοιμῷ μαστίζει· ἐάν λοιπόν σωφρονισθῶμεν ἅπαντες, λύσει τήν παιδείαν, ὡς Θεός ἐλέους, πρεσβείαις Χαραλάμπους.
Φεῖσαι φεῖσαι, λαοῦ τοῦ χριστωνύμου, Ἀθλοφόρε, καί μάχαιραν Κυρίου, τήν ἡβηδόν τούς πάντας ἀποσφάττουσαν, ἤδη ἀοράτως, στρέψον εἰς τήν θήκην, σαῖς δραστικαῖς πρεσβείαις.
Ἠρημώθη, ἡ πόλις ἡμῶν πᾶσα, καί αἱ κῶ- μαι, ἐγένοντο νῦν πόλεις καί ἐρημίαι, κατοικίαι ὤφθησαν, τοῦ λοιμοῦ τῷ φόβῳ· ὅν ἀποδιώξαις ταῖς σαῖς πρεσβείαις μάκαρ.
Θεοτοκίον.
Χριστοῦ Μήτηρ, καί Μήτηρ Χριστωνύμων, σύ ὑπάρχεις, Παρθένε· διό τάχος, τά κατά χάριν τέκνα σου ἐλέησον, ἡμᾶς κακωθέντας, καί σωφρονισθέντας τῇ τοῦ λοιμοῦ παιδείᾳ.
ᾨδή θ΄. Ἐξέστη ἐπί τούτῳ.
Παυσώμεθα τοῦ εἶναι ἄνδρες λοιμοί, ἐν καθέ- δρᾶ λοιμῶν καθεζόμενοι, καί τῶν κακῶν, ἀλλήλοις γενόμενοι ἀρχηγοί, μεταδιδόντες ἅπασι, τῆς διαφθειρούσης λύμης ψυχάς· καί παύσεται αὐτίκα, λοιμός ὁ τῶν σωμάτων, ὁ πάντας φθείρων τούς ἐγγίζοντας.
Παρέβημεν Κυρίου τάς ἐντολάς, τάς ζωήν προξενούσας τοῖς πράττουσι, πάντες ἡμεῖς· διά τοῦτο πρόστιμον καί ποινήν, τόν θάνατον νῦν εὕρομεν, καί τήν τοῦ πανώλους διαφθοράν· θάνατος γάρ ὑπάρχει, καθώς βοᾷ ὁ Παῦλος, τῆς ἁμαρτίας τά ὀψώνια.
Οὐκ ἔχομεν τι δῶρον προσενεγκεῖν, ἱκανόν δυσωπῆσαι Χαράλαμπες, οὐκ ἀρετάς, οὐ κατορθωμάτων ἴχνος βραχύ· θερμά μικρά σοι δάκρυα, ταῦτα προσενέγκωμεν ἐκ ψυχῆς, καί στεναγμούς ὀλίγους, οὕς πρόσφερε Κυρίῳ, καί λοιμοῦ σῶσον πανδαμάτορος.
Θεοτόκιον.
Παράλαβε Παρθένε πάντας χορούς, τῶν ἀύλῶν Ἀγγέλων Ἁγίων τε, καί ἐκτενῆ, ποίησον πρεσβείαν τῷ σῷ Υἱῷ· δεῖξον μαστούς καί χεῖράς σου, δεῖξον σπόγγον λόγχην καί τόν σταυρόν, τά σά καί τά ἐκείνου, καί οὕτω παῦσον Κόρη, λοιμοῦ τήν νόσον τήν πανώλεθρον.
Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον, καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον, Σέ μεγαλύνομεν.
Καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια,
Ὕψωσον τάς χεῖρας σου πρός Θεόν, ὑπέρ τοῦ λαοῦ σου, χαριτόβρυτε Ἀθλητά, καί ῥῦσαι κινδύνων καί πάσης ἄλλης βλάβης, τούς σε παρακαλοῦντας μάρτυς Χαράλαμπες.
Τόν ἐν Ἱερεῦσι θαυματουργόν, καί ἐν ἀθλοφόροις, ἀπροσμάχητον βοηθόν, τόν τοῦ βροτοκτόνου, πανώλους ἐλατῆρα, τόν μέγαν Χαραλάμπη ὕμνοις τιμήσωμεν.
Ἔχοντες Ναόν σου τόν Ἱερόν, τοῦτον ἀθλοφόρε, ὡς προπύργιον ὀχυρόν, προσφεύγομεν τούτῳ, καιρῷ τῷ τοῦ πανώλους, καί ἐπηρείας πάσης αὐτοῦ λυτρούμεθα.
Σκέπε φρούρει φύλαττε Ἀθλητά, τούς ὑπό τήν σκέπην, καταφεύγοντας νῦν τήν σήν, καί ῥῦσαι ἐκ βλάβης, λοιμοῦ τοῦ πανωλέθρου, ταῖς θείαις σου πρεσβείαις μάρτυς Χαράλαμπες.
Μέγα σου τό ὄνομα ὁ Χριστός, καί τήν δόξαν πᾶσιν, Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς, ἐποίησε Μάρτυς, Χαράλαμπες γενναῖε, λοιμοῦ σε ἀναδείξας, ῥύστην ὀξύτατον.
Νῦν καιρός ἀνάγκης ἦλθεν ἡμῖν, νῦν πάρεστι χρεία, βοηθείας Μάρτυς Χριστοῦ· λύτρωσαι οὖν πάσης, ἀνάγκης τοῦ πανώλους, καί χεῖρα βοηθείας, τάχιστα ὄρεξον.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.
Τό Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομα σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῇς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῇς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομα Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαγχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων, Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Καί τό Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.
Ὡς στῦλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καί λύχνος ἀείφωτος, τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Χαράλαμπες· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ διά τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας καί εἰδώλων τήν σκοτόμαιναν, μάκαρ· διό ἐν παῤῥησία Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.
Ἐκτενής καί Ἀπόλυσις, μεθ’ ἥν ψάλλομεν τό ἑξῆς·
Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε.
Πάντας τούς τήν θείαν καί σεπτήν, σοῦ ἀσπαζομένους εἰκόνα, μάρτυς Χαράλαμπες, πάσης ἀπολύτρωσαι, ὀργῆς καί θλίψεως. Κατ’ ἐξαίρετον τρόπον δέ, τῆς νῦν κατεχούσης, ἀνάγκης ἀπάλλαξον, τοῦ πανωλέθρου λοιμοῦ, ὅπως ταῖς πρεσβείαις σου πάντες, πάντοτε σῳζόμενοι πόθῳ, τό σεπτόν σου ὄνομα γεραίρωμεν.
Δέσποινα πρόσδεξαι τάς δεήσεις τῶν δούλων σου, καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.
Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπην σου.
Δί’ εὐχῶν τῶν Ἀγίων πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.
Χαιρετισμοί εις τον Άγιο Χαράλαμπo
Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιο Ιερομάρτυρα και Θαυματουργόν Χαράλαμπο
Ποἰημα Αρχιμανδρίτου Ιωάννου Κεφαλληνέως
†Εορτάζεται στις 10 Φεβρουαρίου
Εὐλογήσαντος τοῦ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος ἀ΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, καί ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τά ἔθνη ἐκύκλωσαν με, καί τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὑτούς.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καί ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
καὶ τὰ εξῆς·
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῷ Ἀθλοφόρῳ οἱ πιστοί δεῦτε πάντες, εὐσεβοφρόνως προσπεσόντες βοῶμεν, Ἱερομάρτυς ἔνδοξε Χαράλαμπε, ῥῦσαι τούς τιμῶντας σέ, λοιμικῆς ἀσθενείας, πάσης περιστάσεως, καί δεινῶν καί κινδύνων, ταῖς πρός Χριστόν λιταῖς σου, ἀθλητά, σέ γάρ προστάτην κεκτήμεθα ἅπαντες.
Δόξα. Καί νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τάς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰμή γάρ Σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δέ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ, Σούς γάρ δούλους σῴζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημα μου. Ἐπί πλεῖον πλῦνόν με ἀπό τῆς ἀνομίας μου καί ἀπό τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιον μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιον Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαι Σε. Ἰδού γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδού γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τά ἄδηλα καί τά κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσας μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπον Σου ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μή ἀπορρίψῃς με ἀπό τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μή ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπί σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τά χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσιν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σίων καί οἰκοδομηθήτω τά τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφοράν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπί τό θυσιαστήριον Σου μόσχους.
Εἶτα ψάλλομεν τάς ᾨδάς τοῦ Κανόνος.
Εἴς ἔκαστον τροπάριον λέγομεν· Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν,
τα δύο τελευταία Δόξα, και Νῦν.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ἁρματηλάτην Φαραώ.
Ταῖς πρός Χριστόν σου ἱεραῖς ἐντεύξεσι, Μάρτυς ἀοίδιμε, τῶν κινδύνων ῥῦσαι, καί δεινῆς κακώσεως, καί πάσης περιστάσεως, καί αἰσχρᾶς ἁμαρτίας, Ἱερομάρτυς Χαράλαμπες, καί τῶν δυσμενῶν κατακρίσεως.
Ὁ τῶν ἁπάντων Βασιλεύς καί Κύριος, ψυχῆς σου τό φαεινόν, προειδώς παμμάκαρ, λαμπρῶς καθωράϊσεν, ἱερωσύνη, Ἅγιε, διαπρέψαντα λίαν, εἶτα ἀθλήσεως λάμψεσι σέ εἰς οὐρανούς προσελάβετο.
Δόξῃ ἐνθέως διαπρέπων, ἔνδοξε, ἐν οὐρανοῖς κατοικεῖς, σύν ἀγγέλοις μάκαρ, καί Ἁγίων τάγμασι, δυσώπησον τόν Κύριον, παρρησίαν ὡς ἔχων, ἡμᾶς ῥυσθῆναι κολάσεως, νόσου τέ καί πάσης πωρώσεως.
Θεοτοκίον.
Ἡ ὑπέρ λόγον τόν Θεόν κυήσασα, Εὐλογημένῃ Ἁγνή, καί τῶν οὐρανίων, νοερᾷ στρατεύματα, τῷ κάλλει σου λαμπρύνουσα, Παναγία Παρθένε, καταύγασον τούς οἰκέτας σου, πάσης ἐξελοῦσα σκαιότητος.
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Παναοίδιμε πόθῳ σέ ἀνυμνῶ Ἅγιε, τάχος τῶν κινδύνων καί σάλου, πάντας ἀπάλλαξον, ταῖς ἱκεσίαις σου, πρός τόν Θεόν καί εἰς ὅρμον, σωτηρίας εὔθυνόν τούς σέ γεραίροντας.
Ὁ Θεός τῶν ἁπάντων, δημιουργός Κύριος, χάριν σοί παρέσχε Θεόφρον, τήν τῶν ἰάσεων ἦν σύ ἐζήτησας, ὑπεράθλων αὐτοῦ πόθῳ, καί λαβῶν τοῖς δούλοις σου παράσχου Ἅγιε.
Θειοτάτη προνοίᾳ, παρά Θεοῦ δέδοσαι, πᾶσι τοῖς πιστῶς σέ τιμῶσι μάκαρ Χαράλαμπες, διό ἀπέλασον, ἅπασαν νόσον καί βλάβην, χάριν παρεχόμενος τήν ἐπουράνιον.
Θεοτοκίον.
Ὡς Θεοῦ σέ Μητέρα, καί γηγενῶν καύχημα, πίστει ἀνυμνοῦμεν Παρθένε, καί μακαρίζομεν, ῥῦσαι Πανάχραντε, τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης, τούς πιστῶς ὑμνοῦντας σέ τήν Ὑπερύμνητον.
ᾨδὴ δ΄. Σύ μου ἰσχύς Κύριε.
Σύ Ἀθλητά καταφυγή μου καί δύναμις, σύ προστάτης, σύ μου καί ἀντίληψις, πλουτῶν σοφέ ὄντως πρός Θεόν, παρρησίαν μάκαρ, ὡς στεφανίτης ἀήττητος, διό καί πᾶσαν νόσον, ἀπελαύνων παράσχου, τοῖς πιστοῖς θείαν χάριν καί ἔλεος.
Ὁλοσχερῶς, πρός τούς ἀγῶνας ἐχώρησας, ὡς ὑπάρχων, ἱερεύς θαυμάσιος, καί δυσμενῶν ὅπλα καί ἰσχύν, τῇ Θεία ἰσχύι, καταβαλῶν ἀξιΰμνητε, στεφάνων ἠξιώθης, οὐρανίων παμμάκαρ, διό ῥῦσαι ἡμᾶς πάσης θλίψεως.
Ἰλέως σύ, Ἱερομάρτυς Χαράλαμπες, τοῖς σοῖς δούλοις, εἴης Παμμακάριστε, διδούς αὐτοῖς χάριν δαψιλή, ταῖς σαῖς ἱκεσίαις, ἐλαύνων νόσους καί σκάνδαλα, καί χάριτος ἐνθεοῦ, ἀξιῶν ὡς προστάτης, πᾶσαν νόσον καί βλάβην ἀπέλασον.
Θεοτοκίον.
Νοοῦντες σου, τό ὑπέρ λόγον μυστήριον, Θεοτόκε, Ἄχραντε Θεονυμφε, τῶν οὐρανῶν τάγματα Σεμνή, θάμβει γεγηθότως, συνέχονται ἐκπληττόμενα· διό ἡμᾶς Κυρίᾳ, λοιμικῆς ἀσθενείας καί κολάσεως ῥῦσαι Ὑπέραγνε.
ᾨδὴ ἐ΄. Ἶνα τί μέ ἀπώσω.
Ὑπερύμνητον Μάκαρ, τόν Θεόν τῶν ἁπάντων σύ ἀνεκήρυξας, λαμπρῶς ἐν τῷ σταδίῳ, Χαράλαμπες Θεόφρον, ὄν ἀεί καθικέτευε, τῶν ἐνεστώτων κακῶν, ῥῦσαι ἡμᾶς καί νόσων.
Νῦν σέ Μάρτυς πλουτοῦντες, πρός Θεόν τῶν ἁπάντων πρέσβυν θερμότατον, καί ἀεί Παμμάκαρ ἱκετεύομεν ῥῦσαι τῶν θλίψεων, καί δεινῆς μανίας, τῆς ἐνεστώσης νόσου τάχους, καί κινδύνων καί πάσης κακώσεως.
Ἱλασμόν τῶν πταισμάτων, παρεχόμενος πᾶσι τοῖς εὐφημοῦσι σέ, ταῖς λιταῖς σου Μάρτυς, τήν μανίαν ἐν τάχει ἀπέλασον, Μάκαρ πάσης νόσου, καί πάσης βλάβης καί κακίας, ἀξιῶν οὐρανίου λαμπρότητος.
Θεοτοκίον.
Ὡς Θεόν τετοκυΐα, Ὑπερύμνητε Κόρη Θεοχαρίτωτε, θαυμαστῶς ἰσχύεις, ὅσα βούλει Ὑπέραγνε Δέσποινα, διό πάντας ῥῦσαι, νόσου παντοίας καί γεένης, καί κολάσεως πάσης ἐξάρπασον.
ᾨδὴ στ΄. Τήν δέησιν ἐκχεῶ.
Ἁγίως τήν βιοτήν διήνυες, ἱερεύς διατελῶν Θεοκῆρυξ, εἶτα Σοφέ, μαρτυρίου ἀγῶσιν, εἰς οὐρανούς ἀνελήλυθας ἄριστε, διό λιταῖς σου πρός Χριστόν, πᾶσαν νόσον ἀπέλασον τάχιστα.
Ναόν σου τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἐγνωκότες οἱ πιστοί εὐφημοῦμεν, πάσης ὀργῆς, καί ἀνάγκης καί νόσων, καί τοῦ ἀώρου θανάτου ἀπάλλαξον, λιταῖς σου πρός τόν Λυτρωτήν, Παναοίδιμε Μάρτυς Χαράλαμπες.
Νοοῦντες τήν παρρησίαν Ἅγιε, ἤν πλουτεῖς πρός τόν Χριστόν Ἀθλοφόρε, πίστει ἀεί, εὐφημοῦμεν σέ Μάκαρ, τήν λοιμικήν ἐξ ἀνθρώπων ἀπέλασον, μανίαν τήν λυμαντικήν, ταῖς λιταῖς σου Χαράλαμπες ἔνδοξε.
Θεοτοκίον.
Ἡ μόνη τόν Λυτρωτήν κυήσασα, σύ ὑπάρχεις Παναγίᾳ Παρθένε, ὄν ἐκτενῶς, ὑπέρ πάντων δυσώπει, οἰκτειρηθῆναι τῷ Θείῳ ἐλέει σου, τυχεῖν τέ τῆς ἐν οὐρανῷ, ἀπολαύσεως δόξης καί χάριτος.
Διάσῳζε Ἱερομάρτυς τούς πίστει σέ εὐφημοῦντας, ταῖς πρός Χριστόν λιταῖς σου Χαράλαμπες, κινδύνων καί ἀσθενείας ἁπάσης.
Ἄχραντε ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αἴτησις. καί τό Κοντάκιον
Ἦχος β΄. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.
Προστασίᾳ τῇ ἱερά σου Θεόπνευστε, ἱκεσίᾳ πρός τόν Χριστόν ἱερώτατε, οἰκτείρησον ἡμᾶς, Χαράλαμπες, Σοφέ, δωρούμενος ἡμῖν τήν λύσιν τῶν δυσχερῶν ἔνδοξε, ἀποσοβῶν πᾶσαν νόσον καί λοιμικάς ἀσθενείας, ὡς ἀντιλήπτωρ τῶν πιστῶν, Παναοίδιμε ὀξύτατος.
Καί εὐθύς τό Προκείμενον Ἦχος δ΄.
Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει, καί ὡσεί κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληνθυνθήσετε (δίς)
Στίχος. Πεφυτευμένοι ἐν τῷ Οἴκῳ Κυρίου, ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐξανθήσουσιν.
Εὐαγγελίον. Ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην (ἰέ΄. 17-27 καί ἰστ΄. 1-2)
Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς• Ταῦτα ἐντέλλομαι ὑμῖν, ἶνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμέ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν. Εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἄν τό ἴδιον ἐφίλε ὅτι δέ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ’ ἐγώ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διά τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος. Μνημονεύετε τοῦ λόγου, οὗ ἐγώ εἶπον ὑμῖν Οὐκ ἐστί δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν εἰ τόν λόγον μου ἐτήρησαν,καί τόν ὑμέτερον τηρήσουσιν. Ἀλλά ταῦτα πάντα ποιήσουσιν ὑμῖν διά τό ὄνομα μου, ὅτι οὐκ οἴδασι τόν πέμψαντα μέ. Εἰ μή ἦλθον καί ἐλάλησα αὐτοῖς, ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον• νῦν δέ πρόφασιν οὐκ ἔχουσι περί τῆς ἁμαρτίας αὐτῶν. Ὁ ἐμέ μισῶν, καί τόν πατέρα μου μισεῖ. Εἰ τά ἔργα μή ἐποίησα ἐν αὐτοῖς ἅ οὐδείς ἄλλος πεποίηκεν, ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον• νῦν δέ καί ἑωράκασι, καί μεμισήκασι καί ἐμέ καί τόν πατέρα μου. Ἀλλ’ ἶνα πληρωθῇ ὁ λόγος ὁ γεγραμμένος ἐν τῷ νόμῳ αὐτῶν, ὅτι ἐμίσησαν μέ δωρεάν. Ὅταν δέ ἔλθῃ ὁ πὁ παρά τοῦ Πατρός αράκλητος, ὄν ἐγώ πέμψω ὑμῖν παρά τοῦ πατρός, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περί ἐμοῦ. Καί ὑμεῖς δέ μαρτυρεῖτε ὅτι ἀπ’ ἀρχῆς μετ’ ἐμοῦ ἐστε. Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἶνα μή σκανδαλισθῆτε. Ἀποσυναγώγους ποιήσουσιν ὑμᾶς ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα ἶνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῶ.
Δόξα.
Ταῖς τοῦ Ἀθλοφόρου, πρεσβείαις Ἐλεήμων, ἐξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καί νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις Ἐλεήμων, ἐξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχος. Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Μή ἐγκαταλείπῃς μέ, παραπτωμάτων εἰς χάος, Ἀθλητά Χαράλαμπες, ἀλλά τάχος ἔξελε τῆς πωρώσεως, θλῖψις γάρ Ἔνδοξε, καί ἀχλύς τήκει μέ, τῶν ἀπείρων παραπτώσεων, ὧν μέ ἀπάλλαξον, τάχος Ἱερεῦ Παναοίδιμε, πρός Κύριον πρεσβείαις σου, ὡς θερμός προστάτης τῶν δούλων σου, δέομαι θεόφρον, ἐπάκουσον ἡμῶν τῶν ταπεινῶν, ἐξαγαγών πάντας Ἅγιε, τῶν δεινῶν καί θλίψεων.
Σῶσον ὁ Θεός τόν λαό σου….
ᾨδὴ ζ΄. Παῖδες Ἑβραίων.
Σῶσον Παμμάκαρ σούς οἰκέτας, περιστάσεως καί ζάλης ἐναντίας, ταῖς εὐχαῖς σου Σοφέ, πρός Κύριον βοῶντας, εὐλογητός εἰ Κύριε ὁ Θεός εἰς τούς αἰῶνας.
Ἅγιον Πάτερ τῶν Ἁγίων, καθικέτευε ὑπέρ τῶν σέ τιμώντων, ἁπαλλάτων αὐτούς, κακώσεως καί σάλου, εὐλογητός εἰ κράζοντας ὁ Θεός εἰς τούς αἰῶνας.
Θεοτοκίον.
Ἔτεκες Ἄχραντε Μαρία, τόν ἀχώρητον Δεσπότην τῶν ἁπάντων, ὄν ἀεί ὡς Υἱόν, ὑπέρ ἡμῶν δυσώπει, νόσου καί πάσης θλίψεως, ἀπαλλάξαι Παναγίᾳ.
ᾨδὴ ἡ΄. Τόν ἐν ὄρει ἁγίῳ.
Ἱκετεύει ὁ Θεῖος Χαραλάμπης, σέ τόν μόνον τῆς Δόξης Βασιλέα, ἀποσοβῆσαι λοιμικήν ἀσθένειαν, τῶν ὑμνολογούντων, καί δοξολογούντων, αὐτόν εἰς τούς αἰῶνας.
Ὁ τῶν ὅλων Θεός τρισί προσώποις, προσκυνούμενος οἰκτείρησον τόν κόσμον, τοῦ Χαραλάμπους Σῶτερ ταῖς δεήσεσι, δέει σέ ὑμνοῦντα, καί δοξολογοῦντα, εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Ἡ Θεότης Πατήρ Υἱός καί Πνεῦμα, ταῖς λιταῖς Χαραλάμπους πάντας ῥῦσαι, τῶν δυσχερῶν καί πάσης περιστάσεως, πίστει σέ ὑμνοῦντας, καί ὑπερυψοῦντας, εἰς πάντας τούς αἰῶνας.
Θεοτοκίον.
Ἡ Παρθένος καί μόνη Θεοτόκος, τόν Παντάνακτα ἀλήκτως ἱκετεύει, ὑπέρ ἡμῶν ῥυσθῆναι περιστάσεων, ἀνυμνολογούντων, ὡς Θεόν τῶν ὅλων, αὐτόν εἰς τούς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ΄. Ἐξέστη ἐπί τούτῳ.
Ἐξίστανται οἱ τύραννοι Ἀθλητά, θεωροῦντες τήν χάριν τήν ἔνθεον, τήν ἐπί σοί, Μάρτυς ἐνεργοῦσαν ὑπερφυῶς, ἡνίκα ἐξηρτήθησαν, ἄνω εἰς ἀέρα καί ὁ τμηθείς, τάς χεῖρας ἀοράτως, καί ξύλον τό βλαστῆσαν, ταῦτα θεώμενοι ἐξέστησαν.
Τήν νόσον τήν λοιμώδη καί μιαράν, ἀπελαύνων, Χαράλαμπες ἔνδοξε, ῥῦσαι ἡμᾶς, πάσης δυσχερείας τῶν δυσμενῶν, δαιμόνων τέ κακώσεως, πονηρῶν ἀνθρώπων καταδρομῆς, καί φθόνου καί μανίας, καί τῆς συκοφαντίας, καί τῆς κολάσεως, Ἀοίδιμε.
Τριάδα Ὑπερούσιον προσκυνῶν, σύν ἀγγέλοις Χαράλαμπες ἔνδοξε, ταῖς σαῖς λιταῖς, οἴκτειρον ἱκέτας σου ἱερέ, καί τούς ὑμνολογοῦντας σέ, πάντων ἀδοκήτων καί συμφορῶν, ἀπάλλαξον θεόφρον, παντοίας τέ κακίας, καί τῆς γεένης παμμακάριστε.
Θεοτοκίον.
Κυρίᾳ τῶν Ἀγγέλων καί τῶν βροτῶν, καί ἁπάσης τῆς κτίσεως Δέσποινα, τῆς ἀπειλῆς, σάλου τέ κακίας τῆς μιαρᾶς, καί βασκανίας Ἄχραντε καί ζηλοτυπίας τῆς βδελυρᾶς, ἀπάλλαξον ταχέως, τούς σέ δοξολογοῦντας, καί αἰωνίου κατακρίσεως.
Ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ· τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.
Καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια,
Ἀθλοφόρων κλέος τό ἱερόν, Μάρτυρα Κυρίου, Χαραλάμπην νῦν οἱ πιστοί, ἐλατῆρα ὄντα, ἰσχυρόν πάσης νόσου, καί παθῶν μετά πόθου ὑμνολογήσωμεν.
Αἴτημα ὑπάρχει Θαυματουργέ, τοῦτο σόν Θεόφρον, ἀπελαύνει τήν λοιμικήν, νόσον ἐξ ἀνθρώπων διό αὐτήν ὀξέως, ἀπέλασον λιταῖς σου, καί πᾶσαν κάκωσιν.
Θρόνῳ παριστάμενος τῷ φρικτῷ, τοῦ Θεοῦ τῶν ὅλων, ἐκδυσώπει ὑπέρ ἡμῶν, ῥυσθῆναι κινδύνων, καί πάσης ἄλλης βλάβης, καί τῆς ἐπικειμένης ἡμῖν κολάσεως.
Χαραλάμπην πάντες τόν θαυμαστόν, Ἱερομαρτύρων ἀγλάισμα τό φαιδρόν, πόθῳ εὐφημοῦντες, βοήσωμεν συντόνως, λιταῖς σου πρός τόν Κτίστην, ἡμᾶς οἰκτείρησον.
Τό παρόν παρά τοῦ Αργυρουπόλεως Σεραφείμ.
Δεῦτε φιλομάρτυρες εὐλαβῶς, μνήμην Χαραλάμπους ἀνυμνήσωμεν τοῦ κλεινοῦ, πρός αὐτόν βοῶντες, σούς δούλους σκέπε Μάρτυς, λοιμικῆς τέ νόσου, καί πάσης θλίψεως.
Πᾶσαι τῶν ἀγγέλων αἵ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.
Τό Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομα σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῇς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῇς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομα Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένῃ Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Καί τό Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.
Ὡς στῦλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καί λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Χαράλαμπες· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διά τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας τῶν εἰδώλων, τήν σκοτόμαιναν μάκαρ, διό ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.
Ἐκτενής καί Ἀπόλυσις, μεθ’ ἥν ψάλλομεν τά ἑξῆς·
Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντας ἐλεεῖς, Μάρτυς Χριστοῦ, τούς σοί προσδραμόντας ἐν πίστει, ταῖς ἱκεσίαις ταῖς σαῖς, Ἀθλητά Χαράλαμπες ἀξιοθαύμαστε, διό οἴκτειρον ἅπαντας, καί νῦν τούς σούς δούλους, τάχιστα ῥυόμενος, τῶν ἀδοκήτων δεινῶν, θλίψεως καί νόσου βαρείας, πάντων δυσχερῶν καί κινδύνων καί τῆς ἐν γεένη κατακρίσεως.
Δέσποινα πρόσδεξαι τάς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καί λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.
Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπην Σου.
Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς,
Ἀμήν.
Χαιρετισμοί εις τον Άγιο Χαράλαμπo
Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιο Ιερομάρτυρα Χαράλαμπο Ψαλλόμενος ὑπέρ προόδου τῆς μαθητιώσης καί Σπουδαζούσης Νεολαίας
Ποίημα Δρos Χαραλάμπους Μ. Μπούσια
Μ. Υμνογράφου της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας
Εὐλογήσαντος τοῦ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος ἀ΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, καί ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τά ἔθνη ἐκύκλωσαν με, καί τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὑτούς.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καί ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
καί τό ἐξῇς·
Ἦχος δ΄. Τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς.
Νεοηλίκων τούς χορούς, ἀθλοφόρητε, τούς ἐκζητοῦντας τήν θερμήν σου βοήθειαν, θαυματουργέ Χαράλαμπες, σοφίας λαμπτήρ, σκέπασον καί ἔμπλησον φωτισμοῦ ἀληθείας, ἤθους τε καί γνώσεως μαθητῶν τάς καρδίας, καί τῆς σοφίας δεῖξον τοῦ Θεοῦ, αὐτούς ταμεῖα, καί σκεύη πολύτιμα.
Δόξα. Τό Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀγίου.
Ὡς στῦλος ἀκλόνητος τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καί λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Χαράλαμπες· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ διά τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας καί εἰδώλων τήν σκοτόμαιναν μάκαρ· διό ἐν παῤῥησίᾳ Χριστῷ πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.
Καί νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσωμέν ποτε Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι·εἰ μή γάρ σύ προΐστασο πρεσβεύουσα,τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο, ἐκ τοσούτων κινδύνων; τίς δέ διεφύλαξεν,ἕως νῦν ἐλευθέρους;οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ σοῦ·σούς γάρ δούλους σῴζεις,ἀεί ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημα μου. Ἐπί πλεῖον πλῦνόν με ἀπό τῆς ἀνομίας μου καί ἀπό τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιον μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιον Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαι Σε. Ἰδού γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδού γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τά ἄδηλα καί τά κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσας μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπον Σου ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μή ἀπορρίψῃς με ἀπό τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μή ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπί σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τά χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσιν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σίων καί οἰκοδομηθήτω τά τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφοράν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπί τό θυσιαστήριον Σου μόσχους.
Καί ὁ Κανῶν, οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
ΧΑΡΑΛΑΜΠΕΣ ΧΑΡΑΣ ΠΛΗΡΩΣΟΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΚΑΡΔΙΑΣ
Εἴς ἔκαστον τροπάριον λέγομεν· Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν,
τα δύο τελευταία Δόξα, και Νῦν.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγράν διοδεύσας.
Χαράλαμπες ἔνδοξε ἀθλητά, πυρσέ θείου φέγγους, τηλαυγές τε καί παμφαές, τούς νόας εἰρήνευσον ἐν τάχει, τῶν προστρεχόντων τῇ Θείᾳ σου χάριτι.
Ἁμίλλης ἀξίωσον εὐγενοῦς, τήν μαθητιῶσαν, νεολαίαν τήν εὐλαβῶς, πρεσβείαν τήν σήν ἐκδεχομένην, ἱερομάρτυς Κυρίου Χαράλαμπες.
Ῥανίδας ἱδρῶτος τῶν μαθητῶν, τῶν ζήλῳ ἐνθεῶ, κοπιόντων ὑπερφυῶς, Χαράλαμπες μάρτυς μή παρίδῃς, ἀλλ᾽ εἰς χαρᾶς δρόσον ταύτας μετάτρεψον.
Ἀπάλλαξον ἄχθους ὀδυνηροῦ, τούς ἐν τῷ σταδίῳ, τῆς ἀσκήσεως μαθητάς, πιστῶς ῥιπτωμένους καί τῆς νίκης, αὐτοῖς τόν κότινον Ἂγιε δώρησαι.
Θεοτοκίον.
Λειμῶνα ἀγάπης τῶν μαθητῶν, νεότητος σκέπην, ἀντιλήπτορα καί φρουρόν, σέ ἔγνωμεν Μῆτερ τοῦ Ὑψίστου, ἁγνή Παρθένε Θεόνυμφε Δέσποινα.
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ἀλυτάρχης ἀγώνων γενοῦ σοφέ ἅγιε, ἐκπαιδευτικῶν πανωραίων, ὁ ἐν τῷ σκάμματι, τῆς Μαγνησίας στερρῶς, ἀθλήσας καί στεφηφόρους, νκητάς ἀνάδειξον τούς προσιόντας σοι.
Μυστίπολος ὑπάρχων Χρισπανῶν πάγκαλος, καί τοῦ Ἰησοῦ παραστάτης, ἐν Θείοις δώμασι, τήν νεολαίαν ἡμῶν, πρός ἀληθείας λιμένα, μάρτυς μυσταγώγησον, σέ ἱκετεύομεν.
Παρακλήτου δυνάμει θαυματουργεῖν Ἴσχυσας, καί νεκρόν ἐγεῖραι θανάτου, μάρτυς Χαράλαμπες, ὅθεν καί τούς μαθητάς, τούς πεπτωκότας εἰς χάος, ἀγνωσίας ἔγειρον πρός γνῶσιν κρείτονα.
Ἐπιστήμονας δεῖξον εἰλικρινεῖς σώφρονας, μαθητῶν τούς πάνυ ἀρίστους, καί σκεύη τίμια, αὐτούς ἐντίμου ζωῆς, δικαιοσύνης ἀγάπης, ἠθικῆς καί πίστεως σῶφρον Χαράλαμπες.
Θεοτοκίον.
Σῶσον τήν νεολαίαν Μῆτερ Θεοῦ ἄχραντε, καί ἐξ ἐνεστώσης ἀνάγκης, ζάλης καί θλίψεων, ῥῦσαι αὐτήν ἀγαθή, καί τήν ὁδόν τῆς προόδου, τήν ψυχοσωτήριον πᾶσιν ὑπόδειξον.
Ἀπάλλαξον, ἱερομάρτυς ἐξ ἄχθους τήν νεολαίαν, καί τήν νίκην τῆς ἐν Χριστῷ, προόδου Χαράλαμπες, αὐτῇ ἐπιβράβευσον ἐν τῷ βίῳ.
Ἐπίβλεψον,ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε,ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν,καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.
Αἴτησις καί τό Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Σοφίας κρατήρ, καί πίστεως ἑδραίωμα, μαρτύρων ἀστήρ, Χαράλαμπες φανότατε, ἐκτενῶς βοῶμέν σοι, μαθητῶν τούς νόας διαύγασον, καί τῆς σοφίας ἔλλαμψον τό φῶς, ἐπί τήν τιμῶσαν σε νεότητα.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Χάριν εὗρες Χαράλαμπες, ἀρωγός γενέσθαι τῶν προστρεχόντων σοι, ὅθεν καί τήν νεολαίαν σου, τήν σοί προσιοῦσαν ἐπιστήριξον.
Ἁμαρτίας νεότητος, καί ἀγνοίας εὔχου ἀεί πρός Κύριον, παραβλέψαι τρισμακάριστε, ἀθλητά Χαράλαμπες δεόμεθα.
Ῥαθυμίαν ἀπόνοιαν, καί τήν ψυχοφθόρον στερρέ Χαράλαμπες, ἀκηδίαν τῆς νεότητος, τῆς ἱκετευούσης σε ἀπέλασον.
Ἀθλοφόρε ἀήττητε, ἐλατῆρα θλίψεων σέ γινώσκομεν, καί χαρᾶς κρουνόν ἀείῤῥοον, ὅθεν σέ γεραίρομεν Χαράλαμπες.
Θεοτοκίον.
Στεντορείως βοῶμέν σοι, καί ἐκδυσωποῦμεν σε Μητροπάρθενε, νεοήλικας βοήθησον, τούς ἐξ ἄχθους μέλλοντος συγκύπτοντας.
ᾨδή ε΄. Ἵνα τί με ἀπώσω.
Παναοίδιμε μάρτυς, ὦ Χαράλαμπες λόγον Θεοῦ ἐκήρυξας, τρανῶς ἐν τῷ σταδίῳ, καί λυμεῶνος θράση, τοῦ κακίστου κατῄσχυνας, διό πιστῶν οἱ χοροί, ἀπαύστως σέ τιμῶσι.
Λιθαζόμενος ὄψει, πολυτίμητε λίθε Χριστοῦ Χαράλαμπες, ὡσεί στερρός ἀδάμας, ὑπήνεγκας τούς πόνους, ὅθεν πίστει βοῶμέν σοι, τούς νέους ὑπό παθῶν, λιθαζομένους σῶσον.
Ἥλοις οἱ τοῦ Σεβήρου, στρατιῶται σόν θεῖον σῶμα προσήλωσαν, Χαράλάαμπες διόπερ, καί τήν μαθητιῶσαν νεολαίαν τοῖς βέλεσι, τρωθεῖσαν τοῦ πονηροῦ, ἀνάψυξον εὐχαῖς σου.
Θεοτοκίον.
Ῥοδεῶνα ἀφάτου, εὐωδίας καί κάλλους, Ῥοδῆ χρηστότητος, τήν νεολαίαν δεῖξον, τήν ἐν ᾠδαῖς εὐσχήμοις, ἀνυμνοῦσαν καί κράζουσαν, ὀσφράδιον θεϊκόν,ἡμῶν προστάτις ἴσθι.
ᾨδή στ΄. Τήν δέησιν.
Ὡράισον, τάς ψυχάς Χαράλαμπες, τῆς νεότητος καί τρίβους εὐθείας, αὐτῇ ὑπόδειξον ὁ ὡραῖσας, τήν Ἐκκλησίαν ῥανίσιν αἱμάτων σου, μαρτύρων ἄνθος μυριστόν, καί σεπτόν ἱερέων διάδημα.
Στερρόψυχε, εὐσεβείας σκήνωμα, καί τῆς πίστεως γενναῖε ὁπλῖτα, κατεστεμμένε δυσί ἀγλαΐαις, ὡς ἱερεύς τε καί μάρτυς ἀήττητος, κατάστεψον πνευματικῷ, διαδήματι τούς νεοήλικας.
Οὐ κίνδυνος, οὐ λιμός Χαράλαμπες, οὔτε θλῖψις οὐ βασάνων τό πλῆθος, τῆς τοῦ Σωτῆρος ἀγάπης χωρίσαι, τοῦ σέ στερρῶς δυναμοῦντος κατίσχυσεν, ἀλλά Χριστῷ παρεστηκώς, ἱκετεύεις ὑπέρ τῶν τιμώντων σε.
Νυπόμενος, ὦ σοφέ Χαράλαμπες, τῷ τοῦ Κτίσιου ἡμῶν φίλτρῳ ἀγάπης, τήν τῶν ἀπίστων ἀπώσω μανίαν, καί ἄχρι τέλους αὐτῷ εὐπρέστησας, διό καί νέους ἐκ βελῶν, νυπομένους τοῦ πλάνου διάσῳζε.
Θεοτοκίον.
Μητρόθεε, χελιδών γλυκύτατε, ἡ τό ἥδιστον τῆς χάριτος ἔαρ, ἐκ τοῦ χειμῶνος κομίσασα πάσῃ, τῇ ὑφηλίῳ Χριστόν καθικέτευε, διδόναι μέλλον εὐκλεές, τοῖς τό ἔαρ τοῦ βίου διάγουσι.
Ἀπάλλαξον, ἱερομάρτυς ἐξ ἄχθους τήν νεολαίαν, καί τήν νίκην τῆς ἐν Χριστῷ, προόδου Χαράλαμπες, αὐτῇ ἐπιβράβευσον ἐν τῷ βίῳ.
Ἐπίβλεψον,ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε,ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν,καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.
Αἴτησις καί τό Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.
Τόν προστάτην τῶν Χριστιανῶν τόν ἀκοίμητον, καί νεότητος τόν συνεπῆ ἀντιλήπτορα, νῦν ὑμνοῦντες, πανευλαβῶς κραυγάζομεν, σοφέ, ἀχλύν ζόφου, ἄχθους καί παθῶν, τήν καταθλίβουσαν τόν νοῦν, ἀποδίωξον τάχιστα, γνῶσιν δέ ἀληθείας, καί σύνεσιν μάρτυς δίδου, τῇ νεολαίᾳ κραταιέ, Θαυματόβρυτε Χαράλαμπες.
Προκείμενον.
Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει καί ὡσεί κέδρος ἡ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται.
Στίχος. Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ᾿Αγίοις αὐτοῦ.
Εὐαγγέλιον, Ἐκ τοῦ κατά Λουκά. (Κεφ. κα΄, 13-20).
Δόξα.
Ταῖς τοῦ ἀθλοφόρου, πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καί νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχος. Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Σκέπε τήν νεότητα, ἐκ τῶν ἀμέτρων παγίδων, τοῦ δεινοῦ ἀλάστορος, ἀθλητά Χαράλαμπες παναοίδιμε, πειρασμούς, πταίσματα, θλίψεις καί δάκρυα, τῇ πρεσβείᾳ σου ἀπέλασον, καί τήν ἀέναον, τήν χαράν ἐμφύσησον ἅπασι, καί ἐπιτυχίας τόν δρόμον τόν σωτήριον ταχύ, Ἱερομύστα, ὑπόδειξον, τοῖς νῦν δεομένοις σου.
Σῶσον ὁ Θεός τόν λαόν σου…
ᾨδὴ ζ΄. Παῖδες Ἑβραίων.
Θεογνωσίαν καί ἀγάπην, ἀδιάπτωτον τοῖς νέοις, μάκαρ, δίδου, ἵνα ἅλας τῆς γῆς, καί λύχνοι φαεσφόροι, γενήσονται, Χαράλαμπες, ἐν τῷ σκάμματι τοῦ βίου.
Ἄναψον πῦρ τῆς ἀληθείας, ἐν μυχίοις καρδιῶν τῆς νεολαίας, καί σωφρόνως αὐτήν, ἐκπαίδευσον πρός γνῶσιν, τῆς σωτηρίας, ἅγιε, τῆς νεότητος ἀλεῖπτα.
Ἤρεμον δώρησαι τόν βίον, ὡς καλός τῆς εὐσεβείας, παιδοτρίβης, στρατιῶτα Χριστοῦ, Χαράλαμπες, τοῖς νέοις, τοῖς ἐκζητοῦσι μόρφωσιν, ἀληθείας ἐν τῷ κόσμῳ.
Θεοτοκίον.
Τύπον πιστῶν τήν νεολαίαν, ἐν ἁγνείᾳ τε καί πνεύματι καί λόγῳ, καί ἐν ἀναστροφῇ, τήν σήν σεπτήν ἀντίληψιν, νῦν πιστῶς ἐκδεχομένην.
ᾨδὴ η΄. Τόν Βασιλέα.
ᾨδαῖς τιμῶντες, τόν τοῦ Σωτῆρος ὁπλίτην, Χαραλάμπην αὐτῷ ἐκβοῶμεν, ἔμπλησον σοφίας, τούς νέους μάρτυς θεῖε.
Νοῦν ἀγνωσίας, ἐσπιλωμένον παμμάκαρ, ἀποκάθαρον ῥείθροις παιδείας, γνῶσιν ἀληθείας, πηγάζουσι τοῖς νέοις.
Κῆπος χαρίτων, κλυτέ Χαράλαμπες ὤφθης, καί τερπνός ῥοδεών νεολαίας, ὅνπερ καταρδεύει, τό φρέαρ σωφροσύνης.
Θεοτοκίον.
Ἁγνείας Τόμε, καί Βίβλε βίου ἐντίμου, τῆς νεότητος ἴθυνον τρίβους, πρός δικαιοσύνην, ἀγάπην καί ἁγνείαν.
ᾨδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Ῥιψάσπιδας τῶν θείων, πίστεως δογμάτων, καί ἐντολῶν τοῦ Κυρίου Χαράλαμπες, μή ἐπιτρέψῃς γενέσθαι, τούς νέους σήμερον.
Διάσωσον εὐχαῖς σου, Μαγνησίας κλέος, τούς μαθητάς ἐκ τῆς πλάνης τοῦ δράκοντος, καί πρός ὁδόν σωτηρίας, αὐτούς κατεύθυνον.
᾿Ισχύι οὐρανίῳ, μισοκάλου μῆνιν, καταπατήσας θεόφρον Χαράλαμπες, ἐκ τῆς αὐτοῦ πανουργίας ἡμᾶς ἀπάλλαξον.
Ἁγίασον τάς φρένας, τῶν σοί προσφευγόντων, καί τῆς ἐνθεοῦ προόδου ἀκρότητας, τούς μαθητάς δεῖξον μάρτυς, Χρίστου Χαράλαμπες.
Θεοτοκίον.
Σεπτόν Μητέρων κάλλος, ἄσπιλε Παρθένε, τάς τῶν γονέων αἰτήσεις ἐκπλήρωσον, καί τῇ νεότητι δίδου, μέλλον εὐοίωνον.
Ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ· τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.
Καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις τῶν ἀρρήτων μυσταγωγέ, χαίροις, τῶν μαρτύρων, ἀκατάβλητε κοινωνέ, χαίροις ὁ αὐγάζων, χαρᾷ πιστῶν καρδίας, τῶν σέ μεγαλυνόντων μάκαρ Χαράλαμπες.
Χαίροις ὁ καρδίας τῶν μαθητῶν, θείᾳ εὐφροσύνῃ, καταλάμπων καί ἀρετῇ, χαίροις ὁ τῶν νέων ὑπάρχων παραστάτης, Χαράλαμπες ἐν ὥρᾳ δεινῶν ἀσκήσεων.
Γῆρας ὦ Χαράλαμπες παριδών, ἤθλησας ὡς νέος, δι᾽ ἀγάπην τοῦ Λυτρωτοῦ, καί τῇ νεολαίᾳ παρέχεις τῇ νομίμῳ, ἐναθλουμένῃ σθένος ψυχῆς καί σώματος.
Ἄχθους σύ ἐξάλειψον τήν ἀχλύν, τήν ἐν ταῖς καρδίαις, ἐνυπάρχουσαν μαθητῶν, τῶν ἐν τῷ σταδίῳ τῆς εὐγενοῦς ἁμίλλης, πιστῶς νῦν ῥιπτομένων θεῖε Χαράλαμπες.
Οἴησιν ἐκδίωξον ἀφ᾽ ἡμῶν, τῶν σοί προστρεχόντων, ὦ Χαράλαμπες ἱερέ, καί ἐν ταπειώσει τελείᾳ καί συνέσει, συντήρησον μαρτύρων κλέος σούς πρόσφυγας.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.
Τό Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομα σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῇς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῇς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομα Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Καί τό Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀγίου.
Ὡς στῦλος ἀκλόνητος τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καί λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Χαράλαμπες· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ διά τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας καί εἰδώλων τήν σκοτόμαιναν μάκαρ· διό ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.
Ἐκτενής καί Ἀπόλυσις, μεθ’ ἥν ψάλλομεν τά ἑξῆς·
Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε νεκρόν.
Δεῦτε μαθητῶν αἱ στρατιαί, σπουδαστῶν τε νέων τά πλήθη, ἐν ταπεινώσει πολλῇ, τόν ἱερομάρτυρα νῦν ἱκετεύσωμεν, Χαραλάμπην ἀκέστορα, ταχύν τε καί θεῖον, κράζοντες, συνέτισον καί βίον κρείττονα, δεῖξον τοῖς πιστῶς σέ τιμῶσι, καί τῆς εὐκληρίας τῆς ἄνω, κοινωνούς, παμμάκαρ, πάντας ποίησον.
Δέσποινα πρόσδεξαι τάς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καί λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.
Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπην Σου.
Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν.
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν έλέησον ἡμᾶς.
Ἀμήν.
