Παρακλητικός Κανών εις τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Λουκά

Ποίημα Ανωνύμου Συγγραφέως

Εΰλογήσαντος τοῦ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησίν μου ἐν τή ἀληθεία σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τή δικαιοσύνη σού καί μή εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου, ἐκάθισε μέ ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος καί ἠκηδίασεν ἔπ ἐμέ τό πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πάσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. διεπέτασα πρός σέ τάς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος σοί. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου μή ἀποστρέψης τό πρόσωπόν σου ἄπ ἐμοῦ, καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. ἀκουστόν ποίησον μοί τό πρωί τό ἔλεός σου, ὅτι ἐπί σοῖ ἤλπισα γνώρισον μοί, Κύριε, ὁδόν, ἐν ἤ πορεύσομαι, ὅτι πρός σέ ἤρα τήν ψυχήν μού ἐξελού μέ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρός σέ κατέφυγον. δίδαξον μέ τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἰ ὁ Θεός μού τό πνεῦμά σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει μέ ἐν γῆ εὐθεία. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις μέ, ἐν τή δικαιοσύνη σου ἑξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλός σου εἰμι.

Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. α´. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἡμυνάμην αὐτοῦς.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ’. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Εἶτα  τά  Τροπάρια.

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τοῦ φιλανθρώπου Ἰησοῦ καί Δεσπότου, μύστης ὑπάρχων, ὦ Λουκᾶ θεηγόρε, πιστῶν δέ τό προσφύγιον ἐν νόσοις χαλεπαῖς, τάς αἰτήσεις πρόσδεξαι καί ἰάτρευσον τάχει, ἀσθενείας σώματος καί ψυχῆς πάντα ἄλγη, ὅπως τιμῶμεν πάντοτε τήν σήν, μνήμην καί αἶνον, Κυρίω προσάγωμεν.

Δόξα. Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Λουκᾶν τόν θεηγόρον καί τοῦ Παύλου συνέκδημον, καί Εὐαγγελίου τοῦ τρίτου, συγγραφέα θεόπνευστον, ἐν ὕμνοις τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἄξιον ἐργάτην τοῦ Χριστοῦ· τῷ φωτί γάρ τοῦ Κυρίου καταυγασθείς, μετέδωκε φῶς τῷ κόσμω, γράψας τάς θαυμαστάς παραβολάς, σύστασιν Ἐκκλησίας τε, τῇ ἐπελεύσει τοῦ Πνεύματος ἱστορησάμενος.

Καί νῦν. Θεοτοκίον. Ἦχος δ`. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἡ ἐν γαστρί Σου τόν Θεόν δεξαμένη, τόν Ἰατρόν ψυχῶν ἡμῶν καί σωμάτων, Παρθένε Παναμώμητε, ἦς πάντιμον μορφήν, πρῶτος ἀνιστόρησεν, ἰατρός καί ζωγράφος, Λουκᾶς ὁ θεσπέσιος, τάς δεήσεις προσδέχου, τῶν προσφοιτώντων τούτῳ τῷ ναῷ καί ἀσθενείας ἡμῶν λύε τάχιστα.

Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.

Ὁ Κανών, οὖ ἡ  ἀκροστοιχίς· ΛΟΥΚΑ ΙΑΤΡΕ ΘΕΡΑΠΕΥΣΑΙ ΗΜΩΝ ΤΑ ΑΛΓΗ· ἀνωνύμου.

ᾨδή α΄. Ἦχος πλ. δ`. Ὑγράν διοδεύσας.
Λουκᾶ Χριστοφίλητε ἰατρέ, ψυχῶν καί σωμάτων, ἀκεσώδυνε πρεσβευτά, προσδέχου αἰτήσεις ἱκετῶν σου, καί τῷ Κυρίω ταχέως προσάγαγε.

Ὁ Λόγος σεσάρκωται τοῦ Πατρός, ἐκ φιλανθρωπίας καί ἰάσατο τάς πληγάς, τοῦ γένους ἀνθρώπων ὡς πανσόφως, σύ ὦ Λουκᾶ ἰατρέ ἐξιστόρησας.

Ὑψόθεν ἐπίβλεψον, ὦ Λουκᾶ, καί πρός ὕψος ἄρον, τάς καρδίας ἡμῶν καί νοῦν, ποικίλαις νοσούντων ἀσθενείαις, τῶν προστρεχόντων ἐν πίστει πρεσβείᾳ σου.

Θεοτοκίον.
Κοιλία Σου γέγονεν οὐρανός, Κεχαριτωμένη, ὡς γεννήσασα τόν Χριστόν, Ὅν πάντοτε Μῆτερ ἐξιλέου, ὑπέρ τῶν πόθῳ τήν σκέπην αἰτούντων Σου.

ᾨδή γ΄. Οὐρανίας ἁψίδος.
Ἀνεσίν μοι παράσχου, ἐκ τῶν πολλῶν θλίψεων, αἱ πέρ μέ κατέλαβον ἄφνω καί ἐξηφάνισαν, χαράν καρδίας μου, Λουκᾶ καί στήριξον πάσαν, κλονουμένην ὕπαρξιν, εὐχαῖς ἁγίαις σου.

Ἰασαί μου τά ἄλγη, ὡς ἰατρός ἄριστος, ἔχων ἐπιστήμης τήν γνῶσιν καί χάριν ἄνωθεν, Λουκᾶ μακάριε, καί δίδαξον με δοξάζειν, τόν οἰκονο-μούμενον τήν σωτηρίαν μου.

Ἀηδής μοί ὑπάρχει, ἡ νοσερά ζόφωσις, ὅθεν ἐξαιτῶ φώτισόν μου, Λουκᾶ, διάνοιαν, ὅπως τό σκόπιμον, τῆς ἐπισκέψεως ταύτης, τοῦ Κυρίου δέξωμαι, πρός σωτηρίαν μου.

Θεοτοκίον.
Τί Σοί δῶρον, Παρθένε, οἱ γηγενεῖς οἴσομεν, ὅτι τόν καλόν Σαμαρείτην ἐτεκνοτρόφησας, τό θεῖον ἔλαιον, πληγαῖς βαλόντα ἁπάσαις, καί ληστῶν τά τραύματα ἐξαφανίσαντα.

Διάσωσον, ἀπό κινδύνων ἱκέτας σου, θεοφόρε, ὅτι πάντες Λουκᾶ πρό σέ καταφεύγομεν, αἰτούμενοι θεραπείαν ταχίστην.

Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ Πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.

Αῖτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Τά ἄνω ζητῶν.
Φιλάνθρωπος ὧν, ἀκέστωρ πανάριστε, Λουκᾶ καί ἡμῶν, τά ἄλγη θεράπευσον, τάς ψυχάς καί σώματα καταβάλλοντα, καί ἀνάγαγε ἀπό ταλαιπωρίας δεινῆς, τούς πόθῳ ναῷ σου καταφεύγοντας.

ᾨδή δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ῥῶσιν πάρεχε, Ἅγιε, ἐπικαλουμένοις τήν σήν βοήθειαν, καί χαράν ἦνπερ εἰσήνεγκε, τῇ σαρκώσει Λόγος καί Θεός ἡμῶν.

Εὐφροσύνῃ τήν κάκωσιν, καί ἡ εὐθηνίᾳ ἅπασαν στένωσιν, διαδέξοιτο σεπταῖς εὐχαῖς, σοῦ Λουκᾶ καί ῥώσις τήν ἀσθένειαν.

Θεοῦ γέγονας μίμημα, Εὐαγγελιστά Λουκᾶ μακάριε, τάς ἀκτίνας ἐπιχέων σου, τοῖς ἐξαιτουμένοις παῤῥησίαν σου.

Θεοτοκίον.
Ἐμεγάλυνε Κύριος, Σέ Παρθενομῆτορ ὡς προεφήτευσας, γενεαί γάρ εὐφημοῦσι Σέ, ὅτι Ἰατρόν ψυχῶν ἐγέννησας.

ᾨδή ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Ῥήματα ζωῆς, ἅ συνέγραψας τῇ χάριτι, ταῖς ψυχαῖς, Λουκᾶ, κατάβαλλε, ὅπως ἄλγη ὀδυνῶν ἀποκρουώμεθα.

Ἁμαρτητικῆς, διαθέσεως ἀπάλλαξον, τῆς γεννώσης θλίψιν σώματι, καί καρδίας τῷ Θεῶ Λουκᾶ στερέωσον.

Παῦσον ὀδυνῶν, τῶν ποικίλων, Λουκᾶ, μάστιγας, ὑπομονήν δέ ἐν ταῖς νόσοις δός ἡμῖν, καί διαβλέπειν τοῦ Κυρίου θείαν πρόνοιαν.

Θεοτοκίον.
Ἔλυσας ἡμᾶς, τῇ κυήσει Σου Πανάμωμε, ἐκ τῶν δεσμῶν τοῦ πολεμήτορος καί ἐν κινδύνοις πανταχοῦ ῥύστις παρίστασαι.

ᾨδή στ΄. Τήν δέησιν ἐκχεῶ.
Ὑψώσαις μου, πεπτωκός τό φρόνημα, καί τά νέφη διαλύσαις ψυχῆς μου, ὅτι ἰδού ἀσθενείας μέ ἄλγος, καί τό μικρόψυχόν τῆς διανοίας μου, κατέβαλον θεῖε Λουκᾶ· ὅθεν κράζω σοι τάχυνον σῶσον με.

Σαββάτισον, τήν ψυχήν μου, Ἅγιε, ἀπό ἔργων τῆς αἰσχρᾶς ἁμαρτίας· ἔχουσι γάρ τήν ἰσχύν συνηθείας, καί τήν ὀδύνην μισθόν ἀποτίκτουσιν, ἀντί ὑλώδους ἡδονῆς, ἦν ὡς δέλεαρ καθυποβάλλουσι.

Ἀνάστησον, ἀπό κλίνης ἅπαντας, ὡς Δεσπότης σου ἀνέστησε πλήθη, ὧν ἐν τῇ γῇ ἰατρέ μυστογράφε, καί εὐγνωμόνως κραυγάζειν ἀξίωσον· Φιλάνθρωπε δόξα τῇ Σῇ, πρός ἡμᾶς συμπαθεία Σου πάντοτε.

Θεοτοκίον.
Ἰάματα, θαυμασίων πάντοτε, ἡ σεπτή πηγάζει, Μήτηρ, μορφή Σου, ἦν ὁ Λουκᾶς αὐτοψεῖ καθορῶν Σε, χρωματουργίᾳ σοφῶς ἀνιστόρησεν, καί χάριν εἴληφεν ἐκ Σοῦ, εὐλογίᾳ τοῦ Τόκου Σου Δέσποινα.

Διάσωσον, ἀπό κινδύνων ἱκέτας σου, θεοφόρε, ὅτι πάντες Λουκᾶ πρός σέ καταφεύγομεν, αἰτούμενοι, θεραπείαν ταχίστην.

Ἄχραντε, ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ΄ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Αῖτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.
Ἐπιστήμη συζεύξας τήν χάριν τοῦ Πνεύματος, θεραπεύεις, Λουκᾶ, τά ἄλγη τοῦ σώματος, καί ταῖς ψυχαῖς ἐμβάλλεις εἰρήνην οὐράνιον· διό καί νῦν τῷ σῷ ναῶ, συνελθόντες εὐλαβῶς, βοῶμεν σοί κράζοντες· πρόσχες ἡμῖν νοσοῦσι, πέμψον ταχύ τήν λύσιν καί ἀγαλλίασιν φαιδράν, ἱκέταις σου δώρησαι.

Προκείμενον.
Εἰς πάσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτοῦ καί εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης τά ρήματα αὐτοῦ.
Στίχ. Οἱ οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δέ χειρῶν Αὐτοῦ ἀναγγέλει τό στερέωμα.

Εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν (Κέφ. ι΄ 16-21).
Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς. Ὁ ἀκούων ὑμῶν, ἐμοῦ ἀκούει· καί ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς, ἐμέ ἀθετεῖ· ὁ δέ ἐμέ ἀθετῶν, ἀθετεῖ τόν ἀποστείλαντα μέ. Ὑπέστρεψαν δέ οἱ ἑβδομήκοντα μετά χαρᾶς, λέγοντες· Κύριε καί τά δαιμόνια ὑποτάσσεται ἡμῖν ἐν τῷ ὀνόματί σου. Εἶπε δέ αὐτοῖς· ἐθεώρουν τόν Σατανᾶν ὡς ἀστραπήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα. Ἰδού δίδωμι ὑμῖν τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πάσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ καί οὐδέν ὑμᾶς οὐ μή ἀδικήση. Πλήν ἐν τούτω μή χαίρετε, ὅτι τά πνεύματα ὑμῖν ὑποτάσσεται, χαίρετε δέ μᾶλλον, ὅτι τά ὀνόματα ὑμῶν ἐγράφη ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἠγαλλιάσατο τῷ πνεύματι ὁ Ἰησοῦς καί εἶπεν· ἐξομολογοῦμαι σοί, Πάτερ, Κύριε τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπό σοφῶν καί συνετῶν καί ἀπεκάλυψας αὐτά νηπίοις· ναί, ὁ Πατήρ, ὅτι οὕτως ἐγένετο εὐδοκία ἔμπροσθέν σου.

Δόξα.
Ταῖς τοῦ Ἀποστόλου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχ. Ἐλέησον με, ὁ Θεός…
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.  Ποίημα Ἀντωνίου Μάρκου.
Ἰατρέ πανάριστε, καί ἱερέ μυστογράφε, κλῖνον οὐς εὐήκοον, καί ἡμῶν ἐπάκουσον, δεομένων σου. Ἰατρούς εὐλόγησον, νοσοκόμους στήριξον, ἀσθενούσι ῥῶσιν χάρισαι, πάντας ἁγίασον, τούς ὑπό τήν σκέπην σου τρέχοντας· καί ὡς ζωγράφος μόνιμον, ταῖς ψυχαῖς Χριστόν ἐξεικόνισον· ὅπως ἐν εἰρήνῃ, διάγωμεν τόν χρόνον τῆς ζωῆς, καί σέ πρεπόντως δοξάζωμεν, Λουκᾶ ἀξιάγαστε.

ᾨδή ζ΄. Παῖδες Ἑβραίων.
Σώματα ἐξησθενημένα, ἐνδυνάμωσον, Λουκᾶ σεπτέ ἀκέστορ, δυνατόν γάρ ἐστι, σοί ἔχοντι τήν χάριν, τά φυσικῶς ἀδύνατα, μεταστῆσαι παραδόξως.

Ἤλγησε σφόδρα ἡ ψυχή μου, τήν τοῦ σώματος ἰδοῦσα ἁμαρτίαν, ἀσθενοῦσαν δεινῶς· διό τῇ σῇ πρεσβεία, Λουκᾶ θεόφρον ἅπασαν, ἀνατίθημι ἐλπίδα.

Μεῖνον ψυχή μου φοβουμένη, ὦ Φιλάνθρωπε, πρεσβείᾳ Ἀποστόλου, μήπως σκότος βαρύ, αὐτήν διαχωρίση, τῆς γλυκυτάτης θέας Σου, καί ἀπόλωμαι ὁ τάλας.

Θεοτοκίον.
Ὦ τῆς πρός ἐμέ φιλανθρωπίας, Παναγία μου, καί φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, ὅτι ἔχεις ἀεί, ὀξείαν τήν πρεσβείαν, εἰ καί ἐγώ οὐ παύομαι, τῷ Υἱῶ Σου ἁμαρτάνειν.

ᾨδή η΄. Τόν Βασιλέα.
Νοσῶν τό σῶμα, κατακεῖμαι ἐν κλίνῃ, τῆς ὀδύνης, Λουκᾶ θεραπευτά μου· ὅθεν ἔγειρόν με, σῇ θείᾳ μεσιτείᾳ.

Τόν Ἱπποκράτην, ὑπερήρας τῇ γνώσει, φωτισθεῖς ἐλλάμψει Παρακλήτου, διό κατά χάριν, Λουκᾶ, ἴασαι νόσους.

Ἄνευ φαρμάκων, νόσους πάσας διώκεις, ἐπικλήσει ὀνόματος Κυρίου, ὡς Λουκᾶ προεῖπεν, συλλόγῳ Ἀπόστολων.

Θεοτοκίον.
Ἀνανεοῦμαι, Θεοτόκε λαμβάνων, κατά νοῦν μου πολλήν φιλοτεκνίαν, ἦ Χριστιανούς Σου, ὡς Μήτηρ περιβάλλεις.

ᾨδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Λουκᾶ θαυματοφόρε, δέχου τάς δεήσεις, τῶν ἐν Ἰδρύματι τούτῳ τόν ἄνθρωπον, διακονούντων καί κλίνῃ ὀδύνης κείμενον.

Γινώσκεις τάς αἰτήσεις, ἔχεις θείαν χάριν, Λουκᾶ, ἦν δεῖξον πιστοῖς αἰτουμένοις σε καί ἀσθενείας σούς δούλους, εὐθύς ἀπάλλαξον.

Ἠλάττωται  ἡ πίστις, νόσος δέ ὑψοῦται, καί ἡ ψυχή μου ὡς φύλλον σαλεύεται, Λουκᾶ μακάριε, σπεῦσον κινδύνου ῥύσαι με.

Θεοτοκίον.
Ἀνύμφευτε Παρθένε, Ἰατρόν ψυχῶν τε, καί τῶν σωμάτων τεκοῦσα τόν Κύριον, σύν τῷ Λουκᾶ τάς δεήσεις, ἐκπλήρου δούλων Σου.

Ἀξιόν ἐστίν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σέ τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καί ἐνδοξοτέραν, ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὅντως Θεοτόκον, Σέ μεγαλύνομεν.

Καὶ τα παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις ὁ θεόσοφος συγγραφεύς, τοῦ Εὐαγγελίου, πνευματέμφορος ἑρμηνεύς, ἀληθής ἀκέστωρ τῆς ἀπιστίας νόσου, Λουκᾶ, λουτροῦ τοῦ θείου, χρίσει ἰώμενος.

Μακαρίζομέν σου τήν δεξιάν, Λουκᾶ θεηγόρε, δι’ ἦς ἔχομεν οἱ πιστοί, τάς τοῦ Θεοῦ Λόγου διττᾶς ἁγίας πλάκας, καί τήν σεπτήν εἰκόνα, τῆς Θεομήτορος.

Νόσους ἰατρεύων παντοδαπάς, χάριτι Κυρίου, ὦ Λουκᾶ, θαυματοπρεπῶς, πάσης ἀσθενείας ἀπάλλατε καί ἄλγους, τούς προσιόντας πόθῳ, ναῷ τῷ θείῳ σου.

Σύν τῇ Πανυμνήτῳ Μητρί Θεοῦ, ἦς τόν χαρακτήρα, ἐξεικόνισας πρῶτος σύ, πρέσβευε Κυρίω, Λουκᾶ, ὑπέρ τῶν ὅσοι, ἐν κλίνη ἀσθενείας κεῖνται, ὡς εὔσπλαχνος.

Ἰατρούς ἐνταῦθα τούς ἀσθενεῖς, ὡς ὁ Σαμαρείτης, ἐν ἀγάπῃ πολλῇ Λουκᾶ, ζήλῳ ἐξιῶνται, εὐλόγει χάριτί σου, ἑκατονταπλασίως, ὧνπερ προσφέρουσι.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.

Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.

Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Λουκᾶν τόν Θεηγόρον καί τοῦ Παύλου συνέκδημον, καί Εὐαγγελίου τοῦ τρίτου, συγγραφέα θεόπνευστον. Ἐν ὕμνοις τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἄξιον ἐργάτην τοῦ Χριστοῦ, τῷ φωτί γάρ τοῦ Κυρίου καταυγασθείς, μετέδωκε φῶς τῷ κόσμω, γράψας τάς θαυμαστάς παραβολάς, σύστασιν Ἐκκλησίας τε, τῇ ἐπελεύσει τοῦ Πνεύματος ἱστορησάμενος.

Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τα ἑξῆς

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντας ἀσθενοῦντας ἀλγεινῶς, ἴασαι Λουκᾶ χάριτί σου, καί νόσους δίωκε, κλίνης ἐξανάστησον κατακειμένους καί γάρ, ὁ φιλάνθρωπος Κύριος, πολλήν δέδωκε σοί, δύναμιν τοῦ Πνεύματος, ὡς οἰκονόμῳ πιστῷ· ὅθεν νῦν δεήσεις προσδέχου, πάντων ἐν ναῷ σου ἁγίῳ, τούτῳ καί ἐκπλήρου τά αἰτήματα.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τάς δεήσεις τῶν δούλων Σου καί λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.

Τήν πάσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπην Σου.

Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν.
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὅ Θεός ἡμῶν έλέησον ἡμᾶς.
’Ἀμήν.

Πηγή