Παρακλητικός Κανών στον Όσιο Πατέρα ημών Αρχιμανδρίτη Σάββα Τουπικλήν Αχιλλέως Kτήτορα Ιερού Ναού Αγ. Γεωργίου Καρέα

†Η Κοίμηση του στις 3 Αυγούστου

*Ο παρὼν Παρακλητικὸς Κανὼν ἀποτελεῖ προϊὸν εὐλαβείας τοῦ ὑμνογράφου πρὸς τὸ ἐξυμνούμενον ἱερὸν πρόσωπον, τὸ λαβὸν τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως διὰ τῆς θεαρέστου ἱερατικῆς αὐτοῦ διακονίας καὶ δεητικὸν πρὸς τὸν εὐΐλατον Κύριον, εἰς τὸν Ὁποῖον πιστεύομεν ὅτι Αὐτὸ ἔχει παῤῥησίαν· ἄλλωστε, ἐκ τῆς ἐξυμνήσεως αὑτῆς καὶ τῆς δεητικῆς καταστάσεως καὶ ὁ ἴδιος ὁ ποιητὴς ἐνισχύεται καὶ ἐνδυναμοῦται εἰς τὸν ἀγῶνα πρὸς ἀρετῆς τελείωσιν.
Συνετέθη ἐξ ἰδίας τοῦ ὑμνογράφου προθέσεως, σκοπεύει μόνον εἰς πνευματικὴν αὐτοῦ ἐνίσχυσιν καὶ εἰς τὸν ἐμπλουτισμὸν τῆς ἐκκλησιαστικῆς γραμματείας.
Διὰ τὴν εὐρεῖαν αὐτοῦ χρῆσιν ἡ μόνη ἁρμοδία νὰ ἀποφανθῇ ἐν ἀπωτέρῳ μέλλοντι εἶναι ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας.

Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα ἀναγινώσκοντες τὸν ΡΜΒ΄ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου· καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου, ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος· καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τὸ πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου· μὴ ἀποστρέψης τὸ πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ, καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τὸ πρωΐ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ σοί ἤλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου· ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρὸς σὲ κατέφυγον. Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεὸς μου· τὸ Πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σού εἰμι.

Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὑτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος. β΄. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τὸ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος. γ΄. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Καὶ τὸ ἐξῇς·

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἀρχιμανδρίτην Ὁσιώτατον Σάββαν, Μεγαλομάρτυρος Ναοῦ Γεωργίου, ἐν τῷ Καρέα κτήτορα ᾠδαῖς μελιχραῖς, ὡς πνευμάτων μέλψομεν ἀκαθάρτων ὀλέτην, καὶ πιστῶν ἀλάθανστον, πρὸς Θεὸν ποδηγέτην, ἀναβοῶντες· Πάτερ σαῖς εὐχαῖς, πρὸς σωτηρίας ἡμᾶς τρίβους ἴθυνον.

Δόξα.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῶν Δαιμόνων διώκτην, καὶ Καρέα τὸ καύχημα, τὸν μυσταγωγόν τοῦ Κυρίου, δεῦτε πάντες τιμήσωμεν, πατέρων ἀκροθίνιον σεπτόν, φανέντα ἐν ἐσχάτοις τοῖς καιροῖς, τὸν διδάξαντα προθύμως τὸν ἱερόν, καὶ θεῖον Εὐαγγέλιον· Δόξα τὸ δεδωκότι σοι ἰσχύν, Δόξα τῷ σε ἀναδείξαντι, Δόξα τῷ δωρουμένῳ διὰ σου, Σάββα, τὰ κρείτονα.

Καὶ νῦν.
Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ, Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ὁ Ψαλμὸς Ν´(50)
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἐλεός σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου· ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός. Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου, καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε. Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσομαι· πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου, καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι. Ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεὸς ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου· ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην σου. Κύριε τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἂν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ· τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα· τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.

Καὶ ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
Σάββα πέμψον σὴν χάριν ἡμῖν θεόθεν. Χ.Μ.Μ.

Εἰς ἔκαστον τροπάριον λέγομεν·
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, πρεσβεύε ὑπὲρ ἡμῶν.
τὰ δύο τελευταία
Δόξα. Καὶ νῦν.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Σωτῆρα δυσώπει καὶ Λυτρωτήν, ἡμῶν μάκαρ Σάββα, ὑπὲρ πάντων σῶν εὐλαβῶς, σπευδόντων σῇ χάριτι ἐν βίου, ἀνάγκαις δίναις, κινδύνοις καὶ θλίψεσιν.

Ἀλάθανστον κόσμου χειραγωγόν, πρὸς τρίβον εὐθεῖαν τὴν ἀπάγουσαν πρὸς σκηνάς, τοῦ πόλου κατέγνωμέν σε Σάββα, Χριστοῦ λευΐτα σεπτὲ καὶ πανόσιε.

Βοήθει τοῖς σπεύδουσι εὐλαβῶς, τῇ σῇ παῤῥησίᾳ, ἐν ἀνάγκαις καὶ πειρασμοῖς, θειότατε Σάββα σαῖς πρεσβείαις, ἐλθεῖν αἰσίαν εἰς ἔκβασιν ὄλβιε.

Θεοτοκίον.
Βλαστοῦ νησοῦ Κύπρου τοῦ εὐθαλοῦς, λιταῖς Θεοτόκε, Σάββα ἐμφρόνως ἀρετῆς, ταμεῖα ἀνάδειξον σοὺς δούλους, σῶν θαυμασίων πληθὺν μεγαλύνοντας.

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ἀσθενῶν ἀντιλήπτωρ καὶ ἰατρὲ τάχιστε, Σάββα σοὶ οἰκούσῃ ἀφθόνως, χάριτι σπεύδοντας, σαῖς διαθέρμοις εὐχαῖς, ἰάσω καὶ δαιμονῶντας, πονηροῦ τῆς μάστιγος τάχος ἀπήλλαξας.

Παναοίδιμε Σάββα ἡμῶν ἀχλὺν θλίψεων, καὶ τῶν λυπηρῶν τὴν ὀμίχλη, σκέδασον τάχιστα, θεοπειθέσιν εὐχαῖς, ταῖς σαῖς πανόσιε πάτερ, βίου καθαρότητος ἔμπνουν θησαύρισμα.

Ἔδειξέ σε ἡ χάρις τοῦ πανσθενούς Πνεύματος, σε θεοφορούμενε Σάββα, θεῖον ὁμόζηλον, Προδρόμου καὶ Ἡλιοῦ, λογοῖς καὶ ἔργοις ταμεῖον, ὀρθοδόξου πίστεως ὄντως ἀσύλητον.

Θεοτοκίον.
Μητροπάρθενε σπεῦσον ἐν πειρασμοῖς Ἄχραντε, πάντας βοηθῆσαι σοῖς δούλοις καὶ περιστάσεσιν, ἐνθέρμοις Σάββα λιταῖς, ἐπέμβασίν σου ἰδόντος, ἐν Μονῇ τῆς χάριτος θείας Κικώτισσα.

Κατάδειξον, ἡμῖν τὴν χάριν σου Σάββα Ἀρχιμανδρῖτα, δαιμονώντων ὁ ἰατήρ, καὶ πάντων προσφύγιον, καμνόντων ἢν εἴληφας οὐρανόθεν.

Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ, Πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τὴν ἐμὴν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι, τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Εὐχῆς ἐραστὴν καὶ πρόβολον συνέσεως, ταχὺν ἰατρόν, νοσούντων εὐφημήσωμεν, καὶ διώκτην δαίμονος, θεῖον Σάββαν, Καρέα οἰκήτορα, καὶ ἀπλανῆ πιστῶν χειραγωγόν, ἀρίστων ἠθῶν, σοφὲ πρὸς ἔπαλξιν.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα, Κύριε.
Ψαλεῖν πάντας ἀξίωσον, τῷ Κυρίῳ Σάββα θεομακάριστε, σε αὑτὸν ᾧ ἀφιέρωσας ἔφεσιν ψυχὴν σου ὅλην Πάντιμε.

Ὁδηγὸς πρὸς μετάνοιαν, καὶ πρὸς παραδόσεων διατήρησιν, Ὀρθοδόξων Σάββα πέφηνας, εὐσεβῶν σπευδόντων σοι ἑκάστοτε.

Νύκτα Σάββα ἐκδίωξον, ἀγνωσίας τῶν ἐπικαλουμένων σε, ἀστραπαῖς τῶν σῶν δεήσεων, πρὸς τὸν Φωτοδότην πᾶσις κτίσεως.

Θεοτοκίον.
Σωτηρίας πρὸς δώματα, ἴθυνον σοὺς δούλους Θεογεννήτρια, καταφεύγοντας σῇ χάριτι, καὶ ἐκδεχομένους ἱκεσίαις σου.

ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Ἤσχυνας ἐχθρόν, ἀγωγή σου τὸν παμβέβηλον, θεαρέστῳ Ἱερεῦ Θεοῦ σεμνέ, θεῖε Σάββα τῶν Ἀγγέλων ἰσοστάσιε.

Νῦν ὡς τοῦ Θεοῦ, ἐκλεκτὸν Σάββα θεράποντα, σε ὑμνοῦντες ἐκδεχόμενα λιτάς, πρὸς Αὐτόν τὰς διαθέρμους σου πανόλβιε.

Χάριν σου πολλήν, εὐκαμψίαν ἐκ τοῦ σκήνους σου, Σάββα ἔδειξας τοῖς σπεύσασι πιστῶς, σε προπέμψαι εἰς ζωή τὴν αἰωνίζουσαν.

Θεοτοκίον.
Αὔξησον ἡμῶν, πόθον Μῆτερ πρὸς μετάνοιαν, τὴν πλυθήν μεγαλυνόντων σου Ἁγνῇ, θαυμασίων καὶ ἀντίληψιν πρὸς δούλους σου.

ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.
Ῥανίδας μου, τῶν δακρύων πρόσδεξαι ὡς θυμίαμα πανεύοσμον Σάββα, οὐ προσευχαὶ πρὸς τὸν θρόνον Ὑψίστου ὥσπερ θυμίαμα θεῖον ἀνέβαινον, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἀναιδῶς, ὑβριζότων Αὐτόν αἰσχραῖς πράξεσιν.

Ἱκανῶσον, Σάββα τοὺς ἱκέτας σου, ἀσφαλῶς βαδίσαι τρίβον τοῦ βίου, καὶ καταντῆσαι εἰς πόλους σκηνώσεις, τοὺς εὐλαβῶς ἐκτελοῦντας τὴν μνήμην σου, πνευματικὲ χειραγωγέ, πρὸς σωτήριον πάντων μετάνοιαν.

Νὺν μέλποντες, σε ὡς οἶκον χάριτος, θεῖε Σάββα ἀλγεινῶς ἀσθενοῦντα, τῶν ἐξαρπάσαντα ἐκ τοῦ θανάτου, καὶ δι’εὐχῶν θεραπεύσαντα ὅρασιν, ἀνδρὸς προστρέξαντος πιστῶς, σαῖς θερμαῖς πρὸς τὸν Κτίστην δεήσεσι.

Θεοτοκίον.
Ἡ Πάνσεμνος, Μήτηρ τοῦ Παντάνακτος, ἐπευλογεῖ οὐρανόθεν σοὺς δούλους, καὶ καθαγίαζε πάντων τὰ ἔργα, μεγαλυνόντων σε ὡς ἐνδιαίτημα, ἡγιασμένον τοῦ Θεοῦ, καὶ καθέδραν Αὐτοῦ ἀχειρότευκτον.

Κατάδειξον, ἡμῖν τὴν χάριν σου Σάββα Ἀρχιμανδρῖτα, δαιμονώντων ὁ ἰατήρ, καὶ πάντων προσφύγιον, καμνόντων ἢν εἴληφας οὐρανόθεν.

Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.

Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Τῶν ἰατρόν τῶν νοσούντων τιμήσωμεν, καὶ ἐλατῆρα δαιμόνων ἐν ἄσμασι, Καρέα τῶν οἰκιστὴν καὶ ὁμότροπον, τῶν Ἀποστόλων ὡς χάριτος σκήνωμα, θεόπνουν Σάββαν, ἡμῶν πρέσβυν ἔνθερμον.

Προκείμενον.
Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ.
Στίχος. Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ.

Εὐαγγέλιον
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
(Κεφ. στ΄ 17-23).

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἔστη ὁ Ἰησοῦς ἐπὶ τόπου πεδινοῦ· καὶ ὄχλος πολὺς μαθητῶν αὐτοῦ καὶ πλῆθος πολύ τοῦ λαοῦ ἀπὸ πάσης τῆς Ἰουδαίας καὶ Ἱερουσαλὴμ καί τῆς παραλίου Τύρου καὶ Σιδῶνος, οἳ ἦλθον ἀκοῦσαι αὐτοῦ καὶ ἰαθῆναι ἀπό τῶν νόσων αὐτῶν· καὶ οἱ ὀχλούμενοι ἀπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων καὶ ἐθεραπεύοντο. Καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτει ἅπτεσθαι αὐτοῦ, ὅτι δύναμις παρ’ αὐτοῦ ἐξήρχετο καὶ ἰᾶτο πάντας. Καὶ αὐτός, ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ, ἔλεγεν· μακάριοι οἱ πτωχοί, ὅτι ὑμετέρα ἐστὶν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ· μακάριοι οἱ πεινῶντες νῦν, ὅτι χορτασθήσεσθε· μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε· μακάριοί ἐστε, ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς, καὶ ὀνειδίσωσιν, καὶ ἐκβάλωσιν τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρόν, ἕνεκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Χαίρετε ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε· ἰδοὺ γὰρ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ.

Δόξα.
Ταῖς τοῦ Σοῦ Λευΐτου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχος. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Σάββα σκεῦος χάριτος, τοῦ πανσθενούς Παρακλήτου, ἱερέων σέμνωμα, προσφορᾶς πρὸς ἅπαντας διειδεστάτων, ῥεῖθρον θειότατε, καὶ τῶν ἀκαθάρτων, τῶν πνευμάτων ὀλετήριον, ἡμῶν ἐπάκουσον, τῶν θερμῶν δεήσεων ἄνωθεν, καὶ πέμψον πᾶσι δύναμιν, σθένος ἄμφω ῥῶσιν ὑγιείαν, καὶ χαρὰν τοῖς πίστει, τιμῶσί σε ὡς ἄνθρωπον Θεοῦ, σαυτὸν πιστῶν ὁμηγύρεως, χρείαις ἀναλώσαντα.

Σῶσον ὁ Θεός τὸν λαό σου…

ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Μὴ παρίδῃς δεήσεις, τῶν σπευδόντων σὺ Σάββα, ἐν περιστάσεσι, καὶ σε μακαριζόντων, ὡς ἰατρὸν νοσούντων, ὁδηγὸν ἀπλανέστατον, πιστῶν καὶ τὸν ἐνδεῶν, τροφὸν καὶ παραστάτην.

Ἱερέων ἀμέμπτων, θεοφορεῖτε Σάββα σεπτὲ διάκοσμε, ἀγῶσιν ὁ κοσμήσας, τὴν σὴν ἱερωσύνην, θεαρέστοις ἱκέτευε, ὑπὲρ ἡμῶν τὸν Θεόν, σαφῶς δοξάσαντά σε.

Νικητὰς σοὺς ἱκέτας, ἐν ἀγῶσι τοῦ βίου Σάββα ἀνάδειξον, τοὺς δι’ ἠθῶν ἀμέμπτων, μοχθοῦντας καθ’ ἑκάστην, διατήρησην ἔνθεε, πατέρων θεοσεβῶν, τῶν νέων ἐκμαγεῖον.

Θεοτοκίον.
Θεοτόκε καὶ Παρθένε, οὐρανῶν Ὑπερτέραν Θεογεννήτρια, ἁπάντων φθειρομένων, τοὺς μεγαλύνοντάς σε, ὑπερόπτας ἀνάδειξον, ἡγιασμένη σκηνῇ, καὶ κλίνῃ τοῦ Δεσπότου.

ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Εὔφρανον Σάββα, ὀδμαῖς λιτῶν σου ἐνθέρμων, πρὸς Θεὸν τὰς ψυχὰς σῶν προσφύγων, Πνεύματος Ἁγίου, ὀσφράδιον ὡς θεῖον.

Ὁ τῶν ἀγώνων, τοῦ Ἡλιοῦ καὶ Προδρόμου, ζηλωτὴς πέλων Σάββα γενέσθαι, καταξίωσόν με, τῆς σωφροσύνης στῦλον.

Θεράπων νόσων, Σάββα σεπτὲ ἀνιάτων, καὶ πνευμάτων διῶκτα ἀλάλων, ὑπερόπτας δεῖξον, ἡμᾶς παθῶν εὐχαῖς σου.

Θεοτοκίον.
Εὐλογημένη, Θεογεννήτορ τοῦ πόλου, οἰκιστά τοὺς οἰκέτας σου δεῖξον, Σάββα θεοφόρου, λιτὰς ἐκδεχομένους.

ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Ναῷ δομῆτορ Σάββα, θείου Γεωργίου, ὑπὲρ ἡμῶν σὺν αὑτῷ καθικέτευε, τῶν νυχθημέρους ἀγῶνας, μεγαλυνόντων σου.

Χαρὰς καρδίας πλῆσον, Σάββα ἱκετῶν σου, ἐν δυσθυμία στενόντων καὶ θλίψεσι, σαῖς πρὸς τὸν Κτίστην τῶν ὅλων, θερμαῖς δεήσεσι.

Μνημόνευε ἁπαύστως, τῶν μνημονευόντων, πρὸς τοὺς πτωχοὺς σὴν ἀνύστακτον μέριμνα, καὶ ἀσθενεῖς πάτερ Σάββα, ἀγάπης σκήνωμα.

Θεοτοκίον.
Μαρία τὸν Δεσπότην, καὶ Θεόν τῶν ὅλων, ἡ ἐν γαστρὶ ὑπὲρ λόγον κυήσασα, Αὐτόν ἀπέργασαι ἵλεων, τοῖς ἱκέταις σου.

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σὲ τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύνομεν.

Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις τῆς Ἁλώνης σεπτὸς βλαστός, ἔπους τῶν Κυπρίων ὁ γεναίος ἀγωνιστής, Χαίροις ἐν Ἀθήναις, ὁ φιλανθρώπως δράσας, διάκοσμε Καρέα Σάββα μακάριε.

Χαίροις ἱερέων ἡ καλλονῇ, τοῦ Ναοῦ δομῆτορ ἐν Καρέα τοῦ θαυμαστοῦ, Σάββα Γεωργίου, καὶ θεῖε ἀντιλῆπτορ, νοσούντων καὶ καμνόντων, φιλανθρωπότατε.

Χαίροις Ὀρθοδόξου διαγωγῆς, σέμνωμα ὀλέτα, τῶν πνευμάτων τῶν πονηρῶν, Χαίροις ποδηγέτα, πνευματικὲ πρὸς πόλον, τῶν σοὶ προσερχομένων, Σάββα θεόπνευστε.

Χαίροις ὁ ἐκλάμψας ἁρτιφανώς, ἀστραπαῖς θαυμάτων καὶ ἰάσεως ἀσθενῶν, Χαίροις ὁ διδάξας, καὶ ἐν ταὐτῶ ποιήσας, Ἀρχιμανδρῖτα Σάββα, κόσμου προσφύγιον.

Τοῦ Μεγαλομάρτυρος τοῦ Ναοῦ, κτίτορ Γεωργίου, ἐν Καρέα ἐξορκισμοῖς, καὶ εὐχαῖς ἐνθέρμοις, αὐτόν ἔδειξας Σάββα, τοῦ Σιλωάμ ὡς ἄλλην, κρήνην ἰάσεων.

Τήρει οὐρανόθεν τοὺς εὐσεβεῖς, ἀσινεῖς μανίας, θεῖε Σάββα τοῦ δυσμενοῦς, καὶ τοὺς Ὀρθοδόξους, ἀξίωσον ἐμμένειν, ἐν δόγμασι πατρῴοις πάτερ ἀοίδιμε.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καὶ ἁγίῳ Πνεύματι,
καὶ νῦν, καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα τοῦ Πατρός καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπὶ Σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μὴ ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδὲ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεός ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καὶ τὸ ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.

Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σὲ μὴ ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διὰ Σοῦ τῶν περιστάσεων, Σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

Καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Χαριτόβρυτε Σάββα Κυπρίων σέμνωμα, κτίτορ στεῤῥοῦ Γεωργίου, ἐν τῷ Καρέα Ναοῦ, ἀντιλῆπτορ ἀσθενῶν πτωχῶν προσφύγιον, καὶ ὀλετὴρ υἱὸν ταχύ, τῶν δαιμόνων εὐσεβῶν, θεόθεν γενοῦ ἀκέστορ, τῶν σε τιμώντων ὡς λύχνον, ἐμπεριστάτων ἀντιλήψεως.

Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τὰ ἑξῆς·

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Δεῦτε νῦν Ἁλώνης τὸν βλαστόν, ἴον εὐθαλέστατον Κύπρου, Καρέα εὖχος σεπτόν, Γεωργίου κτίτορα Μεγαλομάρτυρος, τοῦ Ναοῦ καὶ συλλήπτορα, δεινῶς τρυχομένων, Σάββαν εὐφημήσωμεν τὸν ἱερώτατον, ὡς θερμὸν πιστῶν παραστάτην, ἐν δεινοῖς στενώσεσι λύπαις, καὶ τοῦ βίου πάσαις περιστάσεσι.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Δι’ εὐχῶν τῶν Ἀγίων Πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.

Δίστιχον·
Ὁδήγει, Σάββα πρὸς σκηνώσεις τοῦ πόλου
σὸν ὐμνηπόλον, θεόφρον, Χαραλάμπη.