Παρακλητικός Κανών εις τον Όσιο Θωμά ο Δεφουρκινός
Ποίημα Ισιδώρας Μοναχής Αγιεροθεϊτίσσης
†Εορτάζεται στις 10 Δεκεμβρίου
Εὐλογήσαντος τοῦ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος ἅ΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίω, καί ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Καὶ τὸ τροπάριον·
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῆς Βιθυνίας ἁγιάσας ἐρήμου, θεοφεγγέσι κατανύξεως ῥείθροις, τοῦ Γαλολείκτου Μάνδραν κατεφώτισας, δρόμον τῆς θεώσεως, τοῖς μονάζουσι δείξας· ὅθεν ἱκετεύομεν, Ἀμαλὴκ τὰς ἐνέδρας, διασκεδάσαι θείαις σου λιταῖς, πρὸς τὸν Δεσπότην, Θωμᾶ ἀεισέβαστε.
Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ, Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Εἶτα ὁ Ν’ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημα μου. Ἐπί πλεῖον πλῦνόν με ἀπό τῆς ἀνομίας μου καί ἀπό τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιον μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιον Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαι Σε. Ἰδού γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδού γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τά ἄδηλα καί τά κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσας μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπον Σου ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μή ἀπορρίψῃς με ἀπό τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μή ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπί σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τά χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσιν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὑκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὑκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σίων καί οἰκοδομηθήτω τά τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφοράν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπί τό θυσιαστήριον Σου μόσχους.
Εἶτα ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
Θωμᾶ, φώτισον ψυχῆς μου βαθὺ σκότος. Ἰσιδώρας Μ.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Θωμᾶ ὡς θεόῤῥυτος ποταμός, ποτίσας ῥοαῖς σου, Βιθυνίαν θεοπρεπῶς, ἀρδεύεις ψυχήν μου μαρανθεῖσαν, τῆς ἀγνωσίας τῷ χείρωνι καύσωνι.
Ὡράθη θεόφωτος Μωϋσῆς, τὸ πέλαγος σχίζων, ἀποῤῥήτοις σοῦ ἱλασμοῖς· διόπερ τὸν κόσμον διασώζεις, ἐκ διφρηλάτου σατὰν τοῦ ἀλάστορος.
Μυρίπνουν ἐπέγνωκας φωτισμόν, σεπτῆς θεωρίας, ἁγνοτάτῳ ἐν ὀδυρμῷ, δωρούμενος καῦσιν μετανοίας, τοῖς ἐκζητοῦσι Θωμᾶ τὰς ἀκτῖνάς σου.
Θεοτοκίον.
Ἀχράντῳ τῆς γνώσεως γλυκασμῷ, πικρίαν διώκεις, Θεονύμφευτε ἡδονῶν, ποιοῦσάν με ἔγχρυσον φορεῖον, τοῦ Σαρκωθέντος ἀσπόρως ἐν μήτρᾳ Σου.
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Φονευτοῦ παλαμναίου, τὰς στυγερὰς μάστιγας, σθένει καρτερίας ἐνέγκας, ὄλβον ἐνδέδυσαι, τῆς ἀγαθότητος, ἣν δαψιλῶς πρυτανεύεις, πᾶσι τοῖς προστρέχουσι, τῇ μεσιτείᾳ σου.
Ὡ Ἠλίας αἰσχίστους, διαβολεῖς ἔσφαξας, Πάτερ ἐν μαχαίρᾳ διστόμῳ, τῆς ταπεινώσεως· διὸ πρεσβείαις σου, ὑψηγορίας ἀνόμου, Πάτερ ἐλευθέρωσον, τοὺς σὲ γεραίροντας.
Τηρηθεὶς τῇ δυνάμει, πυριφλεγοῦς ἔρωτος, Πάτερ τῆς ἐρήμου ἐγνώκεις, τὴν ἀγαλλίασιν, ἀντιδωρούμενος, τοῖς ὑμνηταῖς σου τὴν γνῶσιν, τῆς συγκαταβάσεως, τοῦ πανοικτίρμονος.
Θεοτοκίον.
Ἱλαρῶς διανέμεις, τῆς νηπτικῆς χάριτος, μέθην πανακήρατον Κόρη, τοῖς καταφεύγουσιν, εἰς οἶκον ἄχραντον, εὐωδεστάτου Σου οἴνου, ἐκ ληνοῦ κενώσεως, ἀναβλυστάνοντος.
Διάσωσον, ἀπὸ παγίδων δολίων τοῦ ἀρχεκάκου, τοὺς προσπίπτοντας εὐλαβῶς, φωσφόρῳ εἰκόνι σου, Θωμᾶ παρακλῆτορ τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
Αἲτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Ἐν Πέτρᾳ σεπτῶς, στηρίζων τοὺς ἱκέτας σου, Θωμᾶ θεουργέ, διάσωσον πρεσβείαις σου, ἐκ βελῶν τοῦ δράκοντος, τοὺς βοῶντας ζέσει τοῦ Πνεύματος· Τῆς Βιθυνίας ἄστρον ὡς λαμπρόν, τὸν ζόφον ἀπέλασον σκοτώσεως.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Συρφετὸν πονηρότατον, φάει αἰγλοφόρῳ τῆς ταπεινώσεως, καταῤῥίψας εἰς τὸ βάραθρον, πάντας ἰχνευτῆράς σου ἀνάδειξον.
Ὁλοχρύσῳ ὀχήματι, τέκνα σου ἀνέφερες εἰς πανήγυριν, κοινωνία φωτοδότιδος, ἧσπερ καταξίωσον τοὺς δούλους σου.
Νηπτικῇ σου χρηστότητι, ποίμνην Γαλολείκτου Θωμᾶ ἠγλάϊσας· ἀφανείας τὴν εὐπρέπειαν, ὅθεν ὑμνῳδοῖς σου ἀντιδώρησαι.
Ψαλμικῶς ἀναδέδειξαι, δένδρον εὐφραινόμενον ἐν τοῖς ῥεύμασι, μυροχεύμονος κενώσεως, Μῆτερ τῇ σκιᾷ Σου με φυλάττουσα.
ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Ὕψωσας Θωμᾶ, τὴν Θυσίαν τοῦ Κυρίου σου, διανύσας μαρτυρίου τὴν ὁδόν, καὶ παρέχων εὐψυχίαν τοῖς τεκνίοις σου.
Χεῖράς σου σεπτάς, ἀνυψῶν πρὸς τὸν Οἰκτίρμονα, ἐπομβρίζεις δωρεὰς πανευκλεεῖς, τῇ πατρίδι τῶν ἐν πίστει δεομένων σου.
Ἥδυνον σοφέ, μοναζόντων τὴν διάνοιαν, ἐμφυτεύων φωτισμοὺς ἱλαστικούς, ἐν τῇ κέδρῳ κυπαρίσσῳ καὶ τῇ πεύκῃ τε.
Θεοτοκίον.
Σώτειρα βροτῶν, ἀνεδείχθης Μητροπάρθενε, ἐκ καμίνου λυτρουμένη τῶν παθῶν, τοὺς πιστῶς ὁμολογοῦντας Θεοτόκον Σε.
ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.
Μετέσχηκας, θεουργοῖς ἐλλάμψεσι, τριφαοῦς καὶ Παντουργοῦ θεαρχίας, σεραφικῶς, πυρπολούμενος Πάτερ, ἐν τῷ πυρὶ καυστικῆς ἀγαπήσεως· καὶ νῦν Θωμᾶ θαυματουργέ, τῆς ψυχῆς σου τὴν φλόγα μετάδος μοι.
Οὐράνιον, χαρμονὴν δεξάμενος, τῇ τελείᾳ σεαυτοῦ ἀπαρνήσει, Πάτερ Θωμᾶ ἰοβόλων δηγμάτων, καὶ φθονερῶν αἰκισμῶν ἐλευθέρωσον, πάντας τοὺς σπεύδοντας πιστῶς, ταῖς θερμαῖς ἱκεσίαις σου Ὅσιε.
Ὑπήνεγκας, εὐσθενεῖ πραότητι, τῶν κωνώπων ἰταμὰς ἐπιθέσεις, καὶ τῶν μυιῶν, καὶ μυρμήκων ἐφόδους, τῇ παντευχίᾳ τῆς πίστεως Ὅσιε, ἡμᾶς εὐχαῖς σου δυναμῶν, ἐναντίον δεινῆς ἀπογνώσεως.
Θεοτοκίον.
Στρατεύματα, τῶν ἀΰλων πάναγνε, ὑπερβαίνουσα ἀχράντῳ ἐν δόξῃ, δυναστικήν, καταργεῖς ἐξουσίαν, καὶ ἀδικούντων τυράννων ἀπόνοιαν· τεκοῦσα γὰρ τὸν Λυτρωτήν, Σὺ ὑπάρχεις τοῦ κόσμου Παντάνασσα.
Διάσωσον, ἀπὸ παγίδων δολίων τοῦ ἀρχεκάκου, τοὺς προσπίπτοντας εὐλαβῶς, φωσφόρῳ εἰκόνι σου, Θωμᾶ παρακλῆτορ τῆς Ἐκκλησίας.
Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.
Αἲτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Ὁ συναρμόσας ἐρήμου ἐνοίκησιν, τῇ πολυφρόντιδι δράσει ποιμάντορος, θεόφρον Θωμᾶ τοῦ ἀλάστορος, καταποντίζεις τοὺς δίφρους ῥυόμενος, ἡμᾶς δυσωνύμου ἐπάρσεως.
Προκείμενον.
Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τοῦ ὁσίου Αὐτοῦ.
Στίχ. Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον.
Εὐαγγέλιον, Ἐκ τοῦ κατᾶ Λουκᾶ ( Κέφ. στ΄, 17-23).
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἔστη ὁ ᾿Ιησοῦς ἐπὶ τόπου πεδινοῦ, καὶ ὄχλος μαθητῶν αὐτοῦ, καὶ πλῆθος πολὺ τοῦ λαοῦ ἀπὸ πάσης τῆς ᾿Ιουδαίας καὶ ῾Ιερουσαλὴμ καὶ τῆς παραλίου Τύρου καὶ Σιδῶνος, οἳ ἦλθον ἀκοῦσαι αὐτοῦ, καὶ ἰαθῆναι ἀπὸ τῶν νόσων αὐτῶν, καὶ οἱ ὀχλούμενοι ἀπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, καὶ ἐθεραπεύοντο. Καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτει ἅπτεσθαι αὐτοῦ· ὅτι δύναμις παρ᾿ αὐτοῦ ἐξήρχετο, καὶ ἰᾶτο πάντας. Καὶ αὐτὸς, ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τοὺς Μαθητὰς αὐτοῦ, ἔλεγε· Μακάριοι οἱ πτωχοί, ὅτι ὑμετέρα ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Μακάριοι οἱ πεινῶντες νῦν, ὅτι χορτασθήσεσθε. Μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε. Μακάριοί ἐστε, ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς, καὶ ὀνειδίσωσι, καὶ ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν, ἕνεκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Χαίρετε ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε· ἰδοὺ γὰρ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ.
Δόξα.
Ταῖς τοῦ Σοῦ Ὁσίο υπρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καί νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχ. Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με ὁ Θεός…
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Ἔρημον κατώκησας, καταδιώκων τὸν Λόγον, ἔρωτι φλεγόμενος, τριφαοῦς μεθέξεως ἱερώτατε· σταυρικοὺς μώλωπας, πόθῳ γὰρ ζηλώσας, κατεφρόνησας ὡς σκύβαλα, πλοῦτον εὐγένειαν, δόξης τε προσκαίρου τὴν εὔκλειαν· διόπερ τὴν καχέσπερον, λύμην πτερνιστοῦ καὶ ἀναίδειαν, θείᾳ ἐν δυνάμει, ἐξήλειψας Θωμᾶ Δεφουρκινέ, τοῖς ὑμνηταῖς σου δωρούμενος, Κτίστου τὴν κατάληψιν.
Σῶσον ὀ Θεός τὸν λαό σου…
ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Βαιοφόνων δαιμόνων, καταργήσας τὰς ἄρκυς, Θωμᾶ θεσπέσιε, φωτὶ μακροθυμίας, καὶ χάριτος ἐλπίδι, ἐνισχύεις τοὺς ψάλλοντας· Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Ἀποῤῥήτως λατρεύσας, τῇ Τριάδι ὀθνείᾳ, ἐν καθαρότητι, διώκεις τὴν ὀδύνην, στυγνῆς ἡδυπαθείας, δαδουχῶν τοὺς κραυγάζοντας· Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Θεαυγεῖ σου κενώσει, ἠριθμήθης ἐν τάξει, Ἀγγέλων ἔνδοξε, Θωμᾶ κατακαλύπτων, πτερύγων σου τῇ σκέπῃ, τοὺς βοῶντας ἐν Πνεύματι· Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Θεοτοκίον.
Ὑπερχέεις τὸ φῶς Σου, τὸν φαιδρύνουσι Πόλιν τὴν ὑπερκόσμιον, βηρύλλῳ τῆς ἁγνείας, σμαραγδῷ ἀκακίας, χρυσολίθῳ τε πίστεως, καὶ ὑακίνθῳ ἁγνή, εὐώδους παρθενίας.
ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Κρήνη ὡράθης, τοῦ Παραδείσου παμμάκαρ, ἐν τοῖς ῥέίθροις καρτερίας θεοδώρου, ἄρουραν πιαίνων, ψυχῆς μου ξηρανθείσης.
Ὄμβρους ἐκχέεις, θεουργικῶν ἰαμάτων, τοῖς νοσοῦσι δεινοτάτου ἐκ καρκίνου, θείας παρακλήσεως, Θωμᾶ ἐπιβραβεύων.
Τῇ εὐαγεῖ σου, καὶ ταχεινὴ ἀντιλήψει, τὰς δεινὰς αἰχμαλωσίας διαλύεις, παύων ἀνυποίστους, δεσμίων ἀλγηδόνας.
Θεοτοκίον.
Ὄλβον παρέχεις, παραμυθίας ἀῤῥήτου, τοῖς ἐν σκότει ἀπογνώσεως θρηνοῦσιν, ὥσπερ παρακλήτωρ, τοῦ κόσμου Θεοτόκε.
ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Στεφάνῳ ἀκηράτῳ, ξένης εὐγενείας, τοὺς ὑμνητάς σου κοσμήσας συντήρησον, ἐν λειμῶνι ἀνθήμονος κατανύξεως.
Ἱλέῳ συμπαθείᾳ, ῥῦσαι θεοφόρε, ἐκ συμφορῶν ἀλγεινῶν καὶ κακώσεων, τοὺς καταφεύγοντας πίστει τῇ μεσιτείᾳ σου.
Σοφίας τῇ νεφέλῃ, χάριτι εἰσδύσας, τοῖς μονασταῖς διαχέεις ἀπέραντον, θεογνωσία τὴν δίψαν ἀειμακάριστε.
Θεοτοκίον.
Ἰλὺν ἀλαζονείας, Κόρη σελασφόρε, ἐκ τοῦ νοός μου ἀφάνισον δέομαι, αὐτομεμψίας τὴν δρόσον μου ὑετίζουσα.
Ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον, καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καί ἐνδοξοτέραν, ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.
Καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις νηπτικῇ σου διαγωγῇ, Πάτερ ἀναβλύζων, ταπεινώσεως ὡς πηγή, ῥεῖθρα ἀπαθείας, σβεννύοντα τὴν φλόγα, παθῶν τῆς ἀτιμίας, καὶ ταῆς οἰήσεως.
Χαίροις ὁ συνάξει λειτουργικῇ, ἅπαντας εὐφραίνων, θεοῤῥύτῳ ἐν χαρμονῇ, θεῖος ὡς προΐστωρ, Μονῆς τοῦ Γαλολείκτου, καὶ Λόγου Προανάρχου, ἔσοπτρον τίμιον.
Δρόμον ἀθλοφόρων ἰχνηλατῶν, Πάτερ φαεσφόρε, καὶ τὴν πίστιν σου βεβαιῶν, φρόνημα ἀνδρείας, εὐφρόνως ἐνισχύεις, τῶν πόθῳ εὐφημούντων, σὰ κατορθώματα.
Πάγας τοῦ Βελίαρ καταπατῶν, ἐδείχθης ἐν ἄθλοις, τροπαιοῦχος θεουργικῶς· διὸ ἡ Ἐκκλησία, τιμᾷ σε ἐγκωμίοις, Θωμᾶ ἀρυομένη, χάριν τοῦ Πνεύματος.
Ἴσχυσαν οὐδόλως τὰ βδελυρά, βέλη τῶν δαιμόνων, καταπλῆξαί σου τὴν ψυχήν· ξένην γὰρ τοξείαν, μεθέξεως ἐνθέου, ἐτρώθης διανέμων, θείαν παράκλησιν.
Λύχνον εἰρηνόδωρον θεϊκόν, ἀνάψας ἐλέους, εἰς καρδίαν μου μυστικῶς, Θωμᾶ με καταυγάζοις, τῇ φαύσει μετανοίας, καὶ ἔρωτι τοῦ Κτίστου, ἵνα δοξάζω σε.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.
Τό Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομα σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῇς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῇς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομα Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Ἐκτενής καί Ἀπόλυσις, μεθ’ ἥν ψάλλομεν τά ἑξῆς·
Ἦχος β’. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Δεῦτε ὑμνῳδίαις ἱεραῖς, ᾄσωμεν Θωμᾶν αἰγληφόρον, καὶ θεοφάντορα. Λύει γὰρ ἀνύποιστον, τῆς πονηρίας κλοιόν, σταυροτύπως ἰώμενος, ψυχῶν καὶ σωμάτων, πάνδεινα νοσήματα, ὡς τοῦ Χριστοῦ θεωρός· ὅνπερ, ἱκετεύει ἀπαύστως, λύσιν τῶν πταισμάτων παρέχειν, πᾶσι καὶ ἀγάπης τὴν λαμπρότητα.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τάς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.
Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἠμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἠμᾶς.
Ἀμήν.
