Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγία Θεοτόκο Κουδουμιανή Ιεράς Μονής Κουδουμάς

Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα άναγινώσκοντες τόν ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησιν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καί μή εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιον Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου. Ἐκάθισε με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καί ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χεῖρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος Σοι. Ταχύ εἰσάκουσον μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπον Σου ἀπ’ ἐμοῦ καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστόν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπί Σοί ἤλπισα. Γνώρισον μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τήν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.

Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος ἅ΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, καί ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ.
Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. β’. Πάντα τά ἔθνη ἐκύκλωσαν με καί τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καί ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Εἶτα τὸ τροπάριον.

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῇ θαυματόβρυτον εἰκόνα σου πάντες κατασπαζόμενοι πιστῶς, ἤν εὗρον οἱ ὅσιοι αὐτάδελφοι, Παρθένε ἁγνή πάνσοφος Παρθένιος καί Εὐμένιος θεῖος, χαρμονῆς πληρούμεθα καί χαρίτων σου ὕδωρ τό θεϊκῶν ἀντλοῦμεν δαψιλώς, παθών δι’ ὥσπερ τήν φλόγα σβεννύομεν.

Δόξα. Τό αὑτό. Καί νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομεν, ποτέ Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἴ μή γάρ Σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τις ἡμᾶς ἐρρύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τις δε διεφύλαξεν ἐῷς νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ σου, σούς γάρ δούλους σῴζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ὁ Ν’ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημα μου. Ἐπί πλεῖον πλῦνόν με ἀπό τῆς ἀνομίας μου καί ἀπό τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιον μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιον Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαι Σε. Ἰδού γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδού γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τά ἄδηλα καί τά κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσας μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπον Σου ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μή ἀπορρίψῃς με ἀπό τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μή ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπί σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τά χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσιν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὑκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὑκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σίων καί οἰκοδομηθήτω τά τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφοράν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπί τό θυσιαστήριον Σου μόσχους.

Kαὶ ὀ Κανών.

Εἴς ἔκαστον τροπάριον λέγομεν Ὑπεραγία Θεοτόκε Κουδουμιανή σῶσον ἡμᾶς, τα δύο τελευταία Δόξα, και Νῦν.

ᾨδὴ ἆ’. Ἦχος πλ. δ’. Ὑγράν διοδεύσας.
Θεοῦ Μητέρα Πάναγνε τήν σεπτήν, εἰκόνα σου πάντες, ἐν τῇ μάνδρᾳ τοῦ Κουδουμά, πιστῶς ἀσπαζόμενοι τάς θείας, πρός τόν υἱόν σου λιταῖς ἐξαιτούμεθα.

Επόμβρισον πᾶσιν ὡς συμπαθής, ἐλέους ῥανίδας, Μῆτερ κλεῖσμα Κουδουμά, τοῦ θείου σου τόκου καί καρδίας, ἡμῶν ξηράς πλείστοις πάθεσι πίανον.

Οἱ λάμψαντες βίῳ μοναδικῷ, Παρθένιος θεῖος, καί Εὐμένιος ὁ κλεινός, ἐν ταύτῃ τῇ μάνδρᾳ Θεοτόκε, σύν σοι Χριστώ ὑπέρ πάντων πρεσβεύουσι.

Τήν θείαν εἰκόνα σου Μαριάμ, πλουτοῦν ὥσπερ ὄλβον, τό σεμνεῖον τοῦ Κουδουμά, αὑτῇ καταφεύγει ἐν κινδύνοις, καί ζοφεραῖς περιστάσεσι πάντοτε.

ᾨδὴ γ’. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ὁμαιμόνων τό ζεῦγος τοῦ Κουδουμά κτίτορες, τῆς μονῆς Παρθένιος, θεῖος, καί ὁ Εὐμένιος, Θεογεννήτορ σύν, σοι εἰρήνην πᾶσιν αἰτοῦσι, τοῖς ἀσπαζομένοις σου νῦν τό ἐκτύπωμα.

Κουδουμά εὖχος μέγα οἱ τῶν πιστῶν σύλλογοι, τήν σεπτήν σου ὄντως εἰκόνα, κατασπαζόμενοι, ἀντλοῦμεν ῥῶσιν ψυχῶν, καί τῶν σωμάτων ὑγείαν, ὅθεν ἀνυμνοῦμεν σε Θεοχαρίτωτε.

Εὐρωστίαν μοι δίδου καί τῆς σαρκός ξήρανον, πάθη τά χαμαίζηλα Κόρη, ἴνα γεραίρω σε, ὡς Κουδουμά τῆς Μονῆς, εὐλογημένῃ Μαρίᾳ, κλέος καί θεμέλιον ἀδιατάρακτον.

Τῶν πταισμάτων μου αἴτει θαυματουργέ ἄφεσιν, καί πολυειδῶν συμπτωμάτων, τήν ἀπολύτρωσιν, παρά τοῦ πάντων Θεοῦ, τιμιωτέρᾳ ἀγγέλων, Κουδουμά ὡράισμα καί θεῖον σέμνωμα.

Ὁδήγησον πρός σωτηρίας λιμένα τούς σε ὑμνοῦντας, Θεοτόκε, τοῦ Κουδουμά πατέρων ὡράισμα κλεινοῦ Παρθενίου καί Εὐμενίου.

Ἐπίβλεψον ἐν εὐμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν, καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος

Αἴτησις καί τό Κάθισμα.
Ἦχος β’. Πρεσβείας θερμή.
Προστασίαν θερμήν καί ῥύστην σε ἐκτήσατο, ἐξ ἄλγους δεινοῦ, Παρθένε, ἡ περίκλυστος Μονή, ἡ τό ἔκτυπον ἐν κόλποις ἔχει τό θεῖον σου τοῦ Κουδουμά• διό καί εὐλαβῶς εἰς σε καταφεύγεις, Μῆτερ, πάντοτε.

ᾨδὴ δ’. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ὀλοθύμως εἰκόνος σου ᾄδω τά θαυμάσια Θεονύμφευτε, ἆ τελεῖς πιστοῖς τοῖς σπεύδουσιν, εἰς τοῦ Κουδουμά μονήν τήν πάνσεπτον.

Ὑποχείριον δαίμονος μή με δείξῃς Δέσποινα ἀνακράζω σοι, προσκυνῶν τό σόν ἐκτύπωμα, Κουδουμιανή τό θαυματόβρυτον.

Δαψιλώς τοῖς προστρέχουσι προσκυνήσαι Πάναγνε τήν εἰκόνα σου, Κουδουμά εἰς τήν παράλιον μάνδραν βρύεις νάματα ἰάσεων.

Ὁδηγός ἀσφαλέστατος ἴσθι ἐν τῷ βίω ἡμῶν Μητρόθεε, εὐλαβῶς ἀσπαζομένων σου τήν ἐκ Κουδουμά εἰκόνα ἄσμενοι.

ᾨδὴ ἕ’. Φώτισον ἡμᾶς.
Ὕμνοις μελιχροῖς, καταστέφομεν σε πάντοτε, Θεοτόκε κύδος μάνδρας Κουδουμά, καί προστρέχομεν ἐν θλίψεσι σή χάριτι.

Μέμνησο ἡμῶν, ἐν τῇ ὤρα τῆς ἐτάσεως, τῶν σπευδόντων εἰς μονήν τοῦ Κουδουμά, Θεοτόκε προσκυνήσαι τήν εἰκόνα σου.

Ἴνα δωρεάς, ἐξυμνήσω τάς ἀμέτρους σου, δός μοι λόγον Κουδουμά μονῆς πυρσέ, Θεοτόκε τῶν μερόπων καταφύγιον.

Ἄκαρπον συκῆν, ἀναμένουσα τοῦ τόκου σου, τήν δρεπάνην μή με δείξῃς Κουδουμά, τοῦ σεμνείου εὖχος ἄσπιλε Παντάνασσα.

ᾨδὴ στ’. Τήν δέησιν.
Νεόφυτα ἀρετῆς λευκάνθεμα ἀνεβλάστησαν ἐν τόπω Παρθένε, ἐν ὧ μονή σου σεπτῇ ἀνηγέρθη, σύν Εὐμενίῳ ὁ θεῖος Παρθένιος, οὕς ἀνυμνοῦντες μετά σου, εὐωδίας ἀφράστου πληρούμεθα.

Ἡ πάνσεπτος νῦν καί θαυματόβρυτος ἱερά Θεοκυήτορ εἰκών σου, ἐν Κουδουμά τῷ σεμνείῳ κειμένῃ χαράς πληροῖ τούς ἀσθμαίνοντας πάντοτε, ἐκ τοῦ δυσβάτου τῆς ὀδοῦ Ἐρχομενούς αὑτήν κατασπάσασθαι.

Βεβύθισμαι οἷμοι ὁ πολύστηνος ἐν τῇ δίνη τῶν ἀνόμων μου ἔργων, πλήν σοι θαρρῶν ἀνακράζω σοι τεῖνον, τάς σάς παλάμας καί σῶσον με Δέσποινα, Κυρία Κουδουμιανή, ποντουμένων σανίς καί βοήθεια.

Λαμπρότητος Θεϊκῆς ἀξίωσον τούς οἰκέτας σου τυχεῖν, Θεοτόκε, μεγαλοφώνως τούς πόθω ὑμνοῦντας σε εἰς αἰῶνας ὡς κόσμου μεσίτριαν καί τῆς Μονῆς τοῦ Κουδουμά τό ἀσύλητον ὄντως θησαύρισμα.

Ὁδήγησον πρός σωτηρίας λιμένα τούς σε ὑμνοῦντας, Θεοτόκε, τοῦ Κουδουμά πατέρων ὡράισμα κλεινοῦ Παρθενίου καί Εὐμενίου.

Ἄχραντε, ἡ δία λόγου τόν Λόγον ανερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκούσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν

Αἴτησις καί τό Κοντάκιον.
Ἦχος β’. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Τῇ προστασίᾳ σου σπεύδοντες Δέσποινα, τῶν δαψιλῶν σου χαρίτων πληρούμεθα, Μονῆς Κουδουμά ἐγκαλλώπισμα• διό φαιδρώς σε ἀεί μακαρίζοντες εἰκόνα τήν σήν ἀσπαζόμεθα.

Προκείμενον.
Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ.
Στίχ. Ἄκουσον, θυγάτερ, καὶ ἴδε, καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου, καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ
σου, καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου, καὶ ἐπι-θυμήσει ὁ Βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου.

Εὐαγγελίον, Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν.
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀναστᾶσα Μαριὰμ ἐπορεύθη εἰς τὴν ὀρεινὴν μετὰ σπουδῆς, εἰς πόλιν Ἰούδα, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου, καὶ ἠσπάσατο τήν Ἐλισάβετ· καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς, καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ, καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ, καὶ εἶπεν· Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί, καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου, καὶ πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρὸς με; ἰδοὺ γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησεν ἐν ἀγαλλιάσει τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ μου, καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα, ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε Μαριάμ· Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον, καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμα μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρι μου, ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ· ἰδοὺ γάρ, ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ δυνατός, καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα αὐ-τοῦ. Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ ὡσεὶ μῆνας τρεῖς, καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.

Δόξα σοι Κύριε δόξα σοι·

Δόξα.
Ταῖς τῶν σῶν Ὁσίων πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καί νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχος. Ἐλεῆμον, ἐλέησον με ὁ Θεός, κατά τό μέγα έλεός σου, καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τό ἀνόμημα μου.

Προσόμοιον.
Ἦχος β’. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Δέσποινα πανάχραντε, τοῦ Κουδουμά ὡραιότης, τήν σεπτήν εἰκόνα σου ἥνπερ ὁ Παρθένιος καί Εὐμένιος εὗρον νῦν χαίροντες οἱ λαοί χάριν σου προσκυνοῦντες ἀρυόμεθα, ἤν βρύει ἅπασι τοῖς αὑτῇ πιστῶς προσπελάζουσι• διό καί μεγαλύνοντες σε εἰς τούς αἰῶνας κραυγάζομεν• δίδου τήν κατ’ ἄμφω ὑγείαν τοῖς ψάλλουσι θερμῶς σοι καί εἰρήνην Μητρόθεε, πᾶσιν ἀστασίαστον.

Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν σου…
Κύριε, ἐλέησον. (ιβ΄)
Καὶ ἀποπληροῦμεν τὰς ᾠδὰς τοῦ κανόνος•

ᾨδή ζ’. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ἀρωγέ Παρθενίου καί χαρά Εὐμενίου Θεογεννήτρια, τῶν θείων αὐταδέλφων καί μάνδρας σου κτιτόρων Κουδουμά, τήν παράκλησιν τῶν προσφευγόντων εἰς σε, Παρθένε μή παρίδῃς.

Βρύσις ἄφθονος πέλει θαυμασίων παντοίων τό σόν ἐκτύπωμα ἐν Κουδουμά τῇ μάνδρα τό τεθησαυρισμένον, ὑπερύμνητε Δέσποινα, καί ἰαμάτων κρουνός, Παρθένε πολυχεύμων.

Ἡλιόφωτε Κόρη, Κουδουμά παρακλήτορ καί περιτείχισμα, ἡ τῆς δικαιοσύνης τόν Ἥλιον τεκούσα ἀνηρότως τήν ζόφωσιν τῆς ἀδικίας ταχύ ἀπέλασον εὐχαῖς σου.

Σωτηρίας πυξίδα ἐν νυκτί ὀμιχλώδει ἀνόμων πράξεων γιγνώσκομεν σε Μῆτερ, καί πόθῳ προσκυνούμεων τήν ἁγίαν εἰκόνα σου, ἐν τῇ Κουδουμά ὧ Κεχαριτωμένῃ.

ᾨδὴ ἡ’. Τόν Βασιλέα.
Ῥῦσαι κινδύνων καί νοσημάτων παντοίων, Κουδουμά πανσθενές ἀντιλῆπτορ, τούς καταφιλοῦντας τήν θείαν σου εἰκόνα.

Ὕψωσον Μῆτερ, ἐκ τοῦ βυθοῦ ἀπωλείας τήν πεσοῦσαν ψυχήν μου λιταῖς σου καί κατευθυνόν με πρός θείας ἀναβάσεις.

Σαρκός κινήσεις τάς ψυχοφθόρους Παρθένε, Θεοτόκε κατάστειλον τάχος, ἴνα σωτηρίας ὡς πρόξενον ὑμνῶ σε.

Ἀγίασόν με τόν καταφεύγοντα πίστει, τῇ σεπτῇ σου εἰκόνι Κυρίᾳ, Κουδουμά τῆς μάνδρας υπερδεδοξασμένη.

ᾨδὴ θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Ἰδεῖν τάς τῶν δικαίων Δέσποινα σκηνώσεις ἐν οὐρανοῖς καταξίωσον ἅπαντας, τούς εὐλαβῶς προσκυνοῦντας τό σόν ἐκτύπωμα.

Μετά τοῦ Παρθενίου καί τοῦ Εὐμενίου, τόν σόν υἱόν ἐκδυσώπει Παντάνασσα, τοῦ Κουδουμά ὄλβε θεῖε καί ἀγαλλίαμα.

Χαρίτων μυροθήκῃ Εὐμενίου κλέος καί Παρθενίου ὁσίου τό καύχημα, Θεοχαρίτωτε Μῆτερ χαράς με πλήρωσον.

Άξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον Σε μεγαλύνομεν.

Καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια,
Δεῦτε προσκυνήσωμεν εὐλαβῶς, τήν σεπτήν εἰκόνα καί θαυμάτων τήν αὐτουργόν, ἐν τῷ δυσπροσίτῳ, τοῦ Κουδουμά σεμνείῳ, τῆς Κεχαριτωμένης κόσμου προστάτιδος.

Χαίροις ξυνωρίδος τῶν ἀσκητῶν, θείου Παρθενίου Εὐμενίου τε τοῦ σοφοῦ, κλέος Θεοτόκε ὐπερδεδοξασμένη καί Κουδουμά τῆς μάνδρας εὖχος ἀτίμητον.

Τήν σεπτήν εἰκόνα σου Μαριάμ, οἱ τοῦ σου σεμνείου, ἀειπάρθενε θαυμαστῇ, κτίτορες ἀνεῦρον, καί χαίροντες εἰς θρόνον, ἀπέθεσαν Παρθένε χρυσοπλοκώτατον.

Πάντας τούς προστρέχοντας ἐν σπουδῇ, προσκυνήσαι Μῆτερ, ἐν τῇ μάνδρᾳ τοῦ Κουδουμά, τήν σεπτήν μορφήν σου, ἀπάλλαττε κινδύνων, ἀεί καί δίδου τούτοις πάντα τά πρόσφορα.

Ἔχει ἡ μάνδρα τοῦ Κουδουμά σέμνωμα Παρθένε, καί ἀνύστακτον ἐν δεινοῖς, φύλακα πλουτούσα, τό θεῖον ἔκτυπον σου, ἀσύλητον ὡς ὄλβον καί κύδος πάντιμον.

Κρήνη θαυμασίων παντοδαπῶν, πέλει ἡ εἰκών σου ἐν τῇ μάνδρᾳ τοῦ Κουδουμά, Κεχαριτωμένῃ, προχέουσα ἰάσεις, τοῖς κατασπαζομένοις ταύτην ἐκ πίστεως.

Τό Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομα σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῇς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῇς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καί τό ὄνομα Σου ἐπικεκλήμεθα.

Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

Ἦχος πλ. ἆ’. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Κουδουμά τό σεμνεῖον ὡς ὄλβον ἄσυλον, καί θαυμασίων ταμεῖον τήν σήν ἁγίαν μορφήν, ἐν τοῖς κόλποις ἔχον Δέσποινα μητράνανδρε, γάνυται καί ἀναφωνεῖ• Παρθενίου χαρμονῇ καί κλεῖσμα Εὐμενίου, τῶν θεοφόρων ὁσίων ἴσθι προστάτις τῶν τιμώντων σε.

Ἐκτενής καί Ἀπόλυσις μεθ’ ἤν ψάλλομεν τό ἐξῇς·

Ἦχος β’. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντας τούς προστρέχοντας πιστῶς εἰς τοῦ Κουδουμά τό σεμνεῖον καί τήν εἰκόνα σου προσκυνοῦντες Δέσποινα ἤν ὁ Εὐμένιος καί ὁ θεῖος Παρθένιος πολύτιμον ὄλβον ἔσχον ῥῦσαι θλίψεων δεινῆς κακώσεως βλάβης ζοφεράς τοῦ Βελίαρ καί συκοφαντίας ἀνθρώπων, ἴνα σε απαύστως μακαρίζωμεν.

Δέσποινα, πρόσδεξαι τάς δεήσεις τῶν δούλων Σου καί λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.

Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπην Σου.

Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.

Παρακλητικός Κανών εις τους Αυταδέλφους Οσίους Παρθένιον καί Ευμένιον Ι. Μονής Κουδουμά

Πηγή