Εφτά Παρακλητικοί Κανόνες εις τον Άγιο Δημήτριο

Ποίημα Επισκόπου Αργυρουπόλεως Σεραφείμ
Ποίημα Οσίου Γερασίμου Μικραγιαννανίτου
Ποίημα Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια
Ποίημα Μητροφάνης Γρήγορας ἐκ Δωδώνης, ἱερομονάχου·
Ποίημα Ισιδώρας Μοναχής Αγιεροθεϊτίσσης
Ποίημα Αγνώστου συγγραφέως
Ποίημα Αριστομένους Φλουράκη

Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο τον Μυροβλήτην

Ποίημα Επισκόπου Αργυρουπόλεως Σεραφείμ του Βυζαντίου

†Εορτάζεται στις 26 Οκτωβρίου

Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα ἀναγινώσκοντες τὸν ΡΜΒ΄ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου· καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου, ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος· καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τὸ πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου· μὴ ἀποστρέψης τὸ πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ, καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τὸ πρωΐ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ σοί ἤλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου· ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρὸς σὲ κατέφυγον. Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεὸς μου· τὸ Πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σού εἰμι.

Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὑτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος. β΄. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τὸ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος. γ΄. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Εἶτα τὰ Τροπάρια·

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἐν τῷ πανσέπτω καὶ ἁγίῳ Ναῷ σου συναθροισθέντες οἱ πιστοὶ ὁμοφρόνως, ἐκλιπαροῦμεν πόθωσε, Δημήτριε, ῥῦσαι ταῖς πρεσβείαις σου πειρασμῶν καὶ κινδύνων, ὅπως μεγαλύνωμεν, τοὺς σεπτούς σου ἀγῶνας, οὕς περ ὑπέστης στεῤῥῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, στεφανηφόρε ὁπλῖτα Δημήτριε.

Δόξα. Καὶ νῦν.
Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ, Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ὁ Ψαλμὸς Ν´(50)
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἐλεός σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου· ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός. Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου, καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε. Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσομαι· πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου, καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι. Ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεὸς ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου· ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην σου. Κύριε τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἂν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ· τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα· τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.

Εἶτα ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
Τὸν αείφωτον Δημήτριον σέβω.
ἐν δε τοῖς Θεοτοκίοις, Σεραφείμ

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Τὸν πάντων Δεσποτὴν καὶ ποιητὴν ἵλέωσαι Μάρτυς, ἐλεῆσαι με καὶ δεινῆς ἐπηρείας, Μάκαρ ῥύσασθαί με τὸν προσφυγόντα πιστῶς ἐν τῇ σκεπῃ σοὺ.

Ο πταίσμασι στενούμενος χαλεποῖς, καὶ πλήθει κινδύνων, πιεζόμενος ἐκβοῶ· Δημήτριε Μάκαρ, πρόστηθί μοι, τῆς συνεχούσης ἀνάγκης καὶ λύτρωσαι.

Νομίμως ἀθλήσας ὑπὲρ Χριστοῦ, ἀνύστακτος φύλαξ ἐχαρίσθης Χριστιανοῖς· γενήθητι σκέπη καὶ προστάτης, τῶν προσφυγόντων σοι, θεῖε Δημήτριε.

Θεοτοκίον.
Σὺ σώζουσα πάντας τοὺς γηγενεῖς, ἀεὶ τε κινδύνων λυτρουμένῃ τῶν χαλεπῶν· σῶζε νῦν ἐκ βλάβης σοὺς οἰκέτας, κρατούσης ἡμᾶς, Θεονύμφευτε.

ᾨδὴ γ΄. Σὺ εἶ τὸ στερέωμα.
Ἄνωθεν τοῖς δούλοις σου, τὴν σὴν βοήθειαν δώρησαι, σώζων ἡμᾶς, Δημήτριε μάκαρ, ἐκ κυνδύνων καὶ θλίψεων.

Ἔντιμος γεγένησαι, τὸ τοῦ Χριστοῦ τιμῶν ὄνομα· διὸ βοῷ λύτρωσαί με πάσης ἀσθενείας, πρεσβείαις σου.

Ἰάματα ἄφθονα, ἡ σῇ Εἰκὼν ἀναβρύουσα, παντοδαπὰς παύει τῶν ἀνθρώπων, ἀσθενείας, Δημήτριε.

Θεοτοκίον.
Ἐπίσκεψαι Ἄχραντε, νοσηλευόμενον δοῦλόν σου, καὶ τῆς δεινῆς ἀλγηδονος ῥῦσαι, καὶ παντοίας ἡμᾶς θλίψεως.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Φωτοφόρε Δημήτριε, ὀλισθήσας πάθεσι κατενήνεγμαι· ἔγειρόν με κατακείμενον, ἐν βυθῷ κακίας καὶ ἀπογνώσεως.

Ὠ Δημήτριε κέκτημαι, σὲ φρουρόν μου θεῖον καὶ καταφύγιον, πρόστηθί μοι μὴ παρίδῃς με, ἐν ἡμέρᾳ θλίψεώς μου καὶ σῶσόν με.

Τῶν Μαρτύρων τῷ καύχημα, τῶν ἐμὸν προστάτην σε, ὦ Δημῆτριε, δυσωπῶ μὴ καταλίπῃς με, ἐκ δεινῶν καὶ νόσω ἀπολλύμενον.

Θεοτοκίον.
Ῥῶσιν δίδου μοι, Δέσποινα, καὶ τὴν σηπεδόνα ψυχῆς μου ξήρανον, καὶ κινδύνων με ἐξάρπασον, καὶ τῆς κατεχούσης ἀπογνώσεως.

ᾨδὴ ε΄. Ἵνα τί με ἀπώσω.
Ὁ υἱὸς τῆς ἡμέρας, ὥφθης ἐν καρδίᾳ σου ἔχων φῶς ἄδυτον, δι᾿ οὗ σκοτομήνη τῆς ἀπάτης μειοῦται καὶ ἅπασι, δαδουχεῖται γνῶσις θείου φωτός· διὸ βοῶσοι φώτισόν με, Δημήτριε ἔνδοξε.

Νοερῶς ἱκετεύω, σὲ νυκτὶ καὶ ἡμέρᾳ, Δημήτριε ἐνδοξε· ἐν παντί με τόπῳ καὶ καιρῷ ἱκεσίαις σου φύλαξον, ἀπὸ πάσης βλάβης, νόσων παντοίων καὶ κινδύνων, τὸν εἰς σὲ τὴν ἐλπίδα μου θέμενον.

Δεσμευθεὶς ἀῤῥωστίᾳ, τῇ ἐπισκοπῇ τῇ σῇ ταύτης νῦν λέλυμαι· τῶν φρικτῶν δὲ πόνων κουφισμὸν ὑπεδέχθην ἀδόκητον ὑπὲρ ὧν δοξάζων εὐχαριστῶ καὶ μεγαλύνω τὴν θερμήν σου πρεσβείαν, Δημήτριε.

Θεοτοκίον.
Ἀπειρόγαμε Κόρη, ὅλον με μορφοῦται ἐκ σοῦ ὁ Πλάστης ὃν ἀεὶ δυσώπει, οἰκτειρῆσαι λαὸν ἁμαρτάνοντα, καὶ λυτρῶσαι κόσμον, νόσων δεινῶν καὶ πάσης βλάβης, τὸν εἰς σὲ Θεοτόκε, ἐλπίζοντα.

ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ.
Ἡγίασε, ὦ Δημήτριε μάρτυς, σὲ ὁ Πάνσοφος Θεός, ὃν δυσώπει, ἁγιασμὸν τοῖς σοῖς δούλοις ἐκπέμψαι, καὶ φωτισμὸν καὶ πταισμάτων τὴν λύτρωσιν· προστάτης γὰρ παρὰ Θεοῦ, ἐδωρήθης ἡμῖν ἀκαταίσχυντος.

Μακάριον, ἀρεταῖς με ὑπάρχειν, πολυπόθητε εὐδόκησον Μάρτυς, σὲ δυσωπῶ τὸν καλόν μου προστάτην, καὶ πίστει κράζω σοι, μάκαρ Δημήτριε· γενήθητί μοι βοηθὸς καὶ παντοίας ἀνάγκης με λύτρωσαι.

Ἡ πάνσεπτος καὶ ἁγία Ἑικών σου, τοῦ νοός μου θεραπεύει τὰ πάθη, σωματικὰς ἀλγηδόνας τε παύει καὶ τῶν δαιμόνων ἐπήρειαν Ἂγιε· δεῖξόν με οὖν ταῖς σαῖς λιταῖς, τῶν δεινῶν τούτων πάντων ὑπέρτερον.

Θεοτοκίον.
Φάνηθι ἐν κινδύνοις προστάτης, χαριτόβρυτε ἅγία Παρθένε, τῷ ταπεινῷ καὶ ἀχρείῳ σου δούλῳ, καὶ θεραπείαν τοὶς νόσοις μοι δώρησαι· καὶ κόπασον τὸ χαλεπόν, τῶν παθῶν μου κλυδώνιον δέομαι.

Πρεσβείαις σου ἐκ περιστάσεως πάσης λύτρωσαι, Ἀθλοφόρε, τοὺς ἐπικαλουμένους σε μάρτυς, Δημήτριε, καὶ ὑμνοῦντάς σου τὰ θαυμάσια ἄθλα.

Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.

Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.
Προστάτα τῶν πιστῶν ἑτοιμότατε, καὶ ἱκέτα πρὸς Θεὸν ἀκαταίσχυντε, μὴ παρίδῃς δούλων σου δεήσεων φωνὰς, ἀλλὰ πρόφθασον ὡς συμπαθὴς, εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν, τῶν πιστῶς κραυγαζόντων σοι, τάχυνον ὡς οἰκτίρμων, ἱκέτευσον τῷ Κύρίῳ, ὅπως ῥυσθῶμεν τῶν δεινῶν, Δημήτριε ἔνδοξε.

Προκείμενον.
Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ. (Τρίς).
Στίχος. Τοὶς Ἀγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος.

Εὐαγγέλιον,
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
(Κεφ. ι’ 1-8)
Τῷ καιρῷ͵ ἐκείνῳ, προσκαλεσάμενος ὁ Ιησοῦς τοὺς δώδεκα Μαθητὰς αὐτοῦ ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν πνευμάτων ἀκαθάρτων ὥστε ἐκβάλλειν αὐτὰ καὶ θεραπεύειν πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν. Τούτους τοὺς δώδεκα ἀπέστειλεν ὁ Ἰησοῦς παραγγείλας αὐτοῖς λέγων· Εἰς ὁδὸν ἐθνῶν μὴ ἀπέλθητε, καὶ εἰς πόλιν Σαμαριτῶν μὴ εἰσέλθητε· πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ. πορευόμενοι δὲ κηρύσσετε λέγοντες ὅτι Ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. ἀσθενοῦντας θεραπεύετε, λεπροὺς καθαρίζετε, νεκροὺς ἐγείρετε, δαιμόνια ἐκβάλλετε· δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε.

Δόξα.
Ταῖς τοῦ Ἀθληφόρου πρεσβείαις, Ἐλεήμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεήμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχος. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Μὴ ἐγκαταλίπῃς με.
Γνώμῃ ὀλισθήσαντα, καὶ δουλωθέντα τῷ πλάνῳ, ἀπάτη Πανένδοξε, πρὸς τὴν ὑπερθαύμαστον προστασίαν σου, καὶ θερμὴν δἐήσιν, Δημήτριε μάκαρ, καταφεύγω ὁ πανάθλιος, δεσμοῦ με λύτρωσε τῶν πειρατηρίων καὶ θλίψεων, καὶ σῶσόν με πρεσβεῖαις σου τῶν δαιμονικῶν ἐπιθέσεων· ἵνα σὲ δοξάζω, καὶ πόθῳ ἀνυμνῶ καὶ προσκυνῶ, τὴν σὴν Εἰκόνα πηγάζουσαν ἄπειρα ἱάματα.

Σῶσον ὁ Θεὸς, τὸν λαόν σου….

ᾨδὴ ζ΄. Θεοῦ συγκατάβασιν.
Τῆς πλάνης τὴν ζόφωσι μειῶν σὺ ὥφθης σαφῶς, Δημήτριε, διαυγέστατον ἄστρου, διὸ ψυχήν μου γνώμῃ τυφλώττουσαν, θεογνωσίας φωτὶ καταλάμπρυνον, ἀποδιώκων τῆς ἀγνωσίας ἀχλύν.

Ῥανίδα ἰάσεων, τῇ ταπεινῇ μου ψυχῇ δώρησαι, Ἂγιε, καὶ τὰ σώματος πάθη ταῖς ἱκεσίαις σου ἐξαφάνισον, ὦ ἀθλοφόρε Δημήτριε ἔνδοξε, ἵνα δοξάζω, τιμῷ καὶ ἀνυμνῷ σε ἀεί.

Ἰδού σοι πεπλήρωκε, τὰς ὑποσχέσεις Χριστὸς ὁ Κύριος πρὸς αὐτὸν ἀνυψώσας, τῇ ἐκμιμήσει τῶν παθημάτων αὐτοῦ, ὦ παρεστὼς νῦν, Δημήτριε, πρέσβευε, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν πιστῶς ὑμνολογούντων σε.

Θεοτοκίον.
Ἐλέησον, Πάναγνε τὸν πλέον πάντων ἀνθρώπων πταίσαντα· οὐχ ἔστι γὰρ ὡς οὕτω, παρώργησε τὸν ποιήσαντα, ζήσας ἀσώτως ὡς ἐγὼ ὀ ἄθλιος· διὸ βοῶ δωρεὰν, Δέσποινα, σῶσόν με.

ᾨδὴ η΄. Ἑπταπλασίως κάμινον.
Ὁ Ἀσωμάτων τάγμασι, καὶ Μαρτύρων στρατεύμασι θρόνῳ, τοῦ Θεοῦ παρεστικὼς, Δημήτριε, καὶ δόξης καὶ χάριτος καὶ φωτισμοῦ πληρούμενος, λῦσον τῶν ἡμῶν ἁμαρτημάτων τὸν ζόφον τῶν πίστει προσκυνούντων τὴν σέπτὴν καὶ τιμίαν καὶ πλήρη χαρισμάτων, ἁγίαν σου Εἰκόνα.

Νίκην λαβὼν ὁ δείλαιος ἡδονῶν τῷ ἐκπτώματι, ἔῤῥιμαι εἰς γῆν, θέαμα θρήνων ἄξιον, παμμάκαρ Δημήτριε, νῦν ἐπ᾿ ἐμὲ ἐπίβλεψον, δεῖξον, ἐν ἐμοὶ τὴν τῶν θαυμάτων σου χάριν, βροτῶν ἰδέτω γένος, ὅτι σύ μου προτάτης καὶ σώζεις ἐκ θανάτου τὸν σὸν ἀχρεῖον δοῦλον

Σὺ Μαρτυρίου κάλλεσιν, ὦ Δημήτριε ἔνδοξε, κατεστολισμένος καὶ τοῖς ἄθλων στίγμασι, πορφύραν ἐξ αἵματος, ἐνδεδυμένος τῆς σῆς σφαγῆς, τῷ Θεῷ παρέστης σὺν Ἀγγέλων χορείαις καὶ τάξεσι Μαρτύρων, ὃν ἀεὶ ἐκδυσώπει, κοσμῆσαι σωτηρίου ἡμᾶς περιβολαίῳ.

Θεοτοκίον.
Ἲασον ταῖς πρεσβείαις σου, καὶ παθῶν ῥῦσαι, Δέσποινα, πλήρωσον χαρᾶς πνευματικῆς τὸν δοῦλόν σου, τῷ κύκλῳ στεφάνωσον τῶν ἀρετῶν, Πανάμωμε, ἔμπλησον παντοίας δωρεῶν μετουσίας, καὶ μέτοχόν με δεῖξον Οὐρανῶν Βασιλείας· κἄν μου ὑπὲρ ἀξίαν τὸ αἰτηθὲν ὑπάρχει.

ᾨδὴ θ΄. Ἐξέστη ἐπὶ τούτῳ.
Ἐσκήνωσας ταῖς ἄνω θείαις Αὐλαῖς, τὸν μισθὸν ἀπολαύσας τῶν πόνων σου· πρόστηθι οὖν πάντοτε, θεόφρον, τοῦ σοῦ λαοῦ, τὴν Πόλιν ταύτην φύλαττε, σῶζε τοὺς προστρέχοντάς σοι πιστῶς, καὶ βράβευσον εἰρήνην, πάσῃ τῇ Οἰκουμένη, κἀμοῦ τοῦ σοῦ ἱκέτου μέμνησο.

Βραβείων λαμπροτάτων ἀξιωθεὶς, ἐκ Θεοῦ, ἀθλοφόρε Δημήτριε, ἀποσοβεῖς δαίμονας καὶ νόσους παντοδαπὰς, καὶ πειρασμοὺς καὶ θάνατον, πᾶσι τὰ αἰτήματα χορηγῶν· διὸ κἀμοὶ παράσχου εἰρήνην καὶ ὑγιείαν, καὶ τῶν πταισμάτων ἀπολύτρῶσιν.

Ὠς ἔχων ἀναφαίρετον θησαυρὸν, τὴν σεπτήν σου εἰκόνα, Δημήτριε, ὁ σεβαστὸς καὶ θεῖος Ναός σου πάντας πιστοὺς, καταπλουτίζει πάντοτε ταῖς τῶν χαρισμάτων διανομαῖς, διὸ κἀγῶ τῶν θείων τύχοιμι δωρεῶν σου, ὁ προσφυγὼν τῇ θείᾳ σκέπῃ σου.

Θεοτοκίον.
Μαρία Θεοτόκε ἐπιτυχεῖν, τῆς τρυφῆς Παραδείσου ἀξίωσόν, τὸν ἐπὶ γῆς μόνην σὲ ἐλπίδα μετὰ Θεὸν, μόνην πρεσβείαν ἔχοντα, μόνην προστασίαν, μόνην ἰσχύν, διὸ μὴ ὑπερίδὴς τολμῶντα ταῦτα λέγειν, Δέσποινα σῶσόν με τὸν δοῦλόν σου.

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σὲ τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύνομεν.

Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Φροὐρει τοὺς τιμῶντάς σε Ἀθλητὰ, καὶ εὐσεβοφρόνως προσκυνοῦντας τὴν σὴν μορφὴν, καὶ ῥῦσαι κινδύνων καὶ πάσης ἄλλης βλάβης, Δημήτριε τρισμάκαρ, ταῖς ἱκεσίαις σου.

Χαίροις τῶν Μαρτύρων ἡ καλλονὴ, ὀντώς ἀϑλοφόρε Μυροβλύτα, καὶ τῶν πιστῶν, λιμήν τε καὶ τεῖχος, προστάτης τε καὶ σκέπη, Δημήτριε παμμάκαρ, σκέπε τοὺς δούλους σου.

Φύλαττε σοὺς δούλους, ὦ Ἀθλητά, μάρτυς Μυροβλύτα, τοὺς τιμῶντάς σε, εὐλαβῶς, πίστει τε καὶ πόθῳ τελοῦντάς σου τὴν μνήμην, ἀπὸ παντοίας βλάβης καὶ περιστάσεως.

Δέξαι, ὦ Δημήτριε ἀθλητὰ, λιτὰς τῶν σῶν δούλων, ἂς ἐκ στόματος ῥυπαροῦ, καὶ γλώττης βεβήλου, προσάγομεν αἰτοῦντες, ἁμαρτημάτων λύσιν ταῖς ἱκεσίαις σου.

Δέσποινα δυσώπει τὸν σὸν Υἱὸν ἀξίους γένέσθαι Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, τοὺς πίστει τιμῶντας τὴν ἁγίαν, Εἰκόνα τοῦ θείου Δημητρίου τοῦ σοῦ θεράποντος.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καὶ Υἱῷ, καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι,
καὶ νῦν, καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπὶ Σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μὴ ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδὲ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καὶ τὸ ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.

Καὶ νῦν.
Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σὲ μὴ ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διὰ Σοῦ τῶν περιστάσεων, Σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

Καὶ το τροπάριον.
Ἦχος γ΄. διορθωθὲν ὑπὸ τὸῦ ἀειμνήστου Νικολάου Λογάδου.
Μέγαν εὕρατο ἐν τοῖς κινδύνοις, σὲ ὑπέρμαχον ἡ Οίκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύνας τὸν Νέστορα, ούτως Ἅγιε μεγαλομάρτυς Δημῆτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἰκέτευε καθελεῖν τὸ φρύαγμα τοῦ ἐχθροῦ, καὶ ἡμᾶς ἐνθαῤῤύναι καὶ δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τα ἑξῆς·

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Μάρτυς Ἀθλοφόρε τοῦ Χριστοῦ, τοὺς ἐν διαφόροις ἀνάγκαις, σῶζε πρεσβείαις σου, πάσης περιστάσεως ἀπολυτρούμενος καὶ διώκων ψυχόλεθρον, δεινὴν ἀθυμίαν, χάριν δὲ και ἔλεος ἡμῖν αἰτούμενος, ὅπως ταῖς λιταῖς σοῦ σωθέντες, χαίροντες γεραίρωμεν πάντες, τοὺς σεπτοὺς ἀγῶνάς σου Δημήτριε.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.

Χαιρετισμοί εις τον Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλύτη

Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο τον Μυροβλύτη

Ποίημα Οσίου Γερασίμου Μικραγιαννανίτου
Μ. Υμνογράφου της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας

†Εορτάζεται στις 26 Οκτωβρίου

Καὶ τὰ παρόντα τροπάρια·

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῶ
Ὡς τοῦ Σωτῆρος εὐκλεής Ἀθλοφόρος, καὶ εὐσεβούντων βοηθὸς καὶ προστάτης, Μεγαλομάρτυς ἅγιε Δημήτριε, λύτρωσαι τὴν πόλιν σου, συμφορῶν καί κινδύνων, δίδου δέ τοῖς σπεύδουσι, τῇ πανσέπτῳ σορῷ σου, ἁμαρτημάτων λύσιν καὶ παθῶν, ταῖς πρὸς Θεόν, εὐπροσδέκτοις πρεσβείαις σου.

Καὶ ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
Ἴθι Μυροχεύμων ἡμᾶς σκέπων. Γερασίμου.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρᾶν διοδεύσας
Ἰσχύι ἀθλήσας τῇ θεϊκῇ, Δημήτριε μάρτυς, ἰσχύν δίδου κατὰ παθῶν, τῇ σῆ ἀντιλήψει Ἀθλοφόρε, τοῖς τῇ θερμῇ προσίουσι πρεσβείᾳ σου.

Θαυμάτων παράδοξα ἐνεργῶν, λυτροῦσαι κινδύνων, καὶ παντοίων ἐπιφορῶν, Δημήτριε μάρτυς τοῦ Κυρίου, τοὺς προσίοντας πιστῶς τῇ πρεσβείᾳ σου.

Ἰλέωσαι Μάρτυς ὡς συμπαθής, Χριστὸν τὸν Σωτήρα, ὡς ἂν εὔρωμεν ἱλασμόν, καὶ λύσιν παθῶν τε καὶ πταισμάτων, οἱ σὲ προστάτην πλουτοῦντες Δημήτριε.

Θεοτοκίον .
Μαρία Παρθένε ἡ ἐν σαρκί, Θεὸν τετοκυία, τῆς σαρκός μου τὰς χαλεπᾶς, ἴασαι ὀδύνας καὶ ψυχῆς μου, τὴν σκοτομήνην φωτί σου διάλυσον.

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψίδος
Ὑπὲρ πάντων δυσώπει, τὸν εὐμενῆ Κύριον, πάσης ἐκλυτροῦσθαι ἀνάγκης, καὶ περιστάσεως, μάρτυς Δημήτριε, τοὺς ἀκλινεῖ διανοία τῷ ναῷ σου σπεύδοντας, καὶ σὲ γεραίροντας.

Ῥῶσιν δίδου σωμάτων, καὶ τῶν ψυχῶν ἴασιν, καὶ πολυειδῶν συμπτώματων, τὴν ἀπολύτρωσιν, μάρτυς Δημήτριε, ταῖς πρὸς Χριστὸν ἰκεσίαις, τοῖς θερμῶς προστρέχουσι τῇ προστασίᾳ σου.

Οἱ τῷ θείῳ ναῷ σου, μετὰ σπουδῆς σπεύδοντες, πάσης λυτρωθείημεν βλάβης, τοῦ πολεμήτορος, μάρτυς Δημήτριε, καὶ θεϊκῆς εὐσπλαχνίας, τύχοιμεν πρεσβείαις σου, ἀξιοθαύμαστε.

Θεοτοκίον.
Χορηγὸν τοῦ ἐλέους, καὶ οἰκτιρμῶν πέλαγος, τὸν Δημιουργὸν τῶν ἁπάντων, Παρθένε τέξασα, δι’ ἀγαθότητα, ἡμᾶς οἰκτείρησον πάντας, τοὺς τὸν ἀνερμήνευτον, ὑμνοῦντας τόκον σου.

Διάσωσον μεγαλομάρτυς Δημήτριε σαῖς πρεσβείαις, πάσης βλάβης καὶ θλιβερῶν περιστάσεων, τοὺς σὲ μεσίτην πρὸς Κύριον κεκτημένους.

Ἐπίβλεψον ἐν εὐμενεία πανύμνητε Θεοτόκε ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν του σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Προστάτης θερμός, Θεσσαλονίκης πέφηνας, ἐκ πάσης ὀργῆς καὶ θλίψεως ῥυόμενος, Δημήτριε πανεύφημε, τοὺς θερμῶς ἐκβόωντας ἐκ πίστεως, ἐπερχομένων ἠμᾶς συμφορῶν, ἀτρώτους διάσωζε δεόμεθα.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ἐπιφάνηθι Ἅγιε, ἀοράτως ταύτη τῇ κληρουχίᾳ σου, καὶ τὴν λύπην διασκέδασον, τὴν νῦν κατασχοῦσαν τὰς ψυχᾶς ἠμῶν.

Ὑπερήφανον δράκοντα, καθ’ ἡμῶν τὰ χείρονα τεκταινόμενον, κατασύντριψον Δημήτριε, τῇ κραταιοτάτῃ προστασίᾳ σου.

Μὴ ἐλλείπης λυτρούμενος, πάσης δυσχερείας ταύτην τὴν πόλιν σου, ὡς ἐῤῥύσω ταύτην Ἅγιε, ἀπειλῆς σεισμοῦ καὶ ὀλεθρεύσεως.

Θεοτοκίον.
Ὡς τεκοῦσα ἐν σώματι, τὸν Δημιουργὸν Παρθένε τῆς κτίσεως, καθικέτευε δεόμεθα, πάσης ἡμᾶς ῥύεσθαι κακώσεως.

ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἠμᾶς.
Νόσων καὶ παθῶν, ἀπολύτρωσαι Δημήτριε, τοὺς προσπίπτοντας τῇ θείᾳ σου σορῷ, ἐξ ἧς ῥέει Παρακλήτου χάρις ἄφθονος.

Ἤθλησας στεῤῥῶς, καὶ ἠγίασας τὴν πόλιν σου, ταῖς τοῦ αἵματος καὶ μύρου προχοαῖς, ἣν καὶ νῦν ἐκ πάσης ῥύου Μάρτυς θλίψεως.

Μέγαν ἀρωγόν, καὶ προστάτην συμπαθέστατον, κεκτημένοι σὲ οἱ Θεσσαλονικεῖς, κατὰ χρέος σὲ γεραίρουσι Δημήτριε.

Θεοτοκίον.
Ἄλυπον ἠμῶν, τὴν ζωὴν Παρθένε τήρησον, καὶ ἐκ πάσης ἀθυμίας τοῦ ἐχθροῦ, τὰς ψυχᾶς ἠμῶν ἁπάλλαξον δεόμεθα.

ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.
Σορός σου, Μεγαλομάρτυς ἡ θείᾳ, ὥσπερ ἄλλο ἰλαστήριον θεῖον, Θεσσαλονίκη τῇ πόλει σου ὤφθη, ἁγιασμὸν καὶ παθῶν ἀπολύτρωσιν, καὶ ἱλασμόν ἁμαρτιῶν, τοῖς πιστοῖς χορηγοῦσα Δημήτριε.

Σκανδάλων, καὶ νοσημάτων καὶ πόνων, καὶ σεισμοῦ τῆς ὀλεθρίου μανίας, ταῖς πρὸς Χριστὸν ἰκεσίαις σου Μάρτυς, τὴν κληρουχίαν σου ἄτρωτον φύλαττε, ὅτι τῇ σῇ διὰ παντός, προστασία προστρέχει Δημήτριε.

Κινδύνου, ὡς ἐλυτρώσω Παμμάκαρ, ἐκ σεισμοῦ τοῦ βαρυτάτου λιταῖς σου, Θεσσαλονίκην τὴν πόλιν σου Μάρτυς, οὕτως αὐτὴν ἀεὶ ἄτρωτον φύλαττε, ἐπερχομένων συμφορῶν, παῤῥησίαν πλουτῶν πρὸς τὸν Κύριον.

Θεοτοκίον.
Ἐτέχθη, ἐκ τῶν ἁγνῶν σου αἱμάτων, ὁ τὸ εἶναι δεδωκῶς πάσι Κόρη, ἐκ τῆς φθορᾶς ἑξαιρούμενος πάντας, τοὺς προσκυνοῦντας τὸ μέγα μυστήριον, τοῦ τοκετοῦ σου τοῦ φρικτοῦ, Θεοτόκε παρθένε Πανύμνητε.

Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα, δυσώπησον ὡς ἔχουσαν Μητρικὴν παῤῥησίαν.

Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον
Ἦχος β΄. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Πάλαι μὲν μύρον εὐῶδες ἀνέβλυζεν, ἡ σῇ σορός ἡ ἁγία Δημήτριε· νῦν δὲ παρέχει τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος, τοῦ ἐν αὐτὴ ἐνοικοῦντος μακάριε, τοῖς πίστει καὶ πόθω προστρέχουσι.

Προκείμενον.
Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει, καί ὡσεί κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνω πληθυνθήσεται.
Στίχος. Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ.

Εὐαγγέλιον,
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
(Κεφ. κά΄ 12-19)

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· Προσέχετε ἀπό τῶν ἀνθρώπων· ἐπιβαλοῦσι γὰρ ἐφ᾿ ὑμᾶς τὰς χεῖρας αὐτῶν, καὶ διώξουσι, παραδιδόντες εἰς συναγωγὰς καὶ φυλακάς, ἀγομένους ἐπὶ βασιλεῖς καὶ ἡγεμόνας, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου· ἀποβήσεται δὲ ὑμῖν εἰς μαρτύριον. Θέσθε οὖν εἰς τὰς καρδίας ὑμῶν, μὴ προμελετᾶν ἀπολογηθῆναι· ἐγὼ γὰρ δώσω ὑμῖν στόμα καὶ σοφίαν, ᾗ οὐ δυνήσονται ἀντειπεῖν οὐδὲ ἀντιστῆναι πάντες οἱ ἀντικείμενοι ὑμῖν. Παραδοθήσεσθε δὲ καὶ ὑπὸ γονέων, καὶ συγγενῶν, καὶ φίλων, καὶ ἀδελφῶν· καὶ θανατώσουσιν ἐξ ὑμῶν, καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου· καὶ θρὶξ ἐκ τῆς κεφαλῆς ὑμῶν οὐ μὴ ἀπόληται· ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν.

Δόξα.
Ταῖς τοῦ Ἀθλοφόρου, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἑξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἑξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχος. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Ὅλη μετὰ πίστεως, τῇ σῇ θερμῇ προστασία, ἅγιε Δημήτριε, σπεύδουσα ἡ πόλις σου ἀνακράζει σοί· ὡς ποτὲ ἔσωσας, καὶ πολλάκις Μάρτυς, χαλεπῶν με περιστάσεων, οὕτω διάσωσε, καὶ ἐπερχομένων κακώσεων, λαόν σου τὸν θεοφρονα, τὸν εἰλικρινῶς πεποιθότα σοι, πταισμάτων τὴν λύσιν, αἰτούμενος ἡμίν παρὰ Χριστοῦ, καὶ νοσημάτων τὴν ἴασιν, καὶ παθῶν ἐκλύτρωσιν.

Σῶσον ὁ Θεός, τὸν λαόν σου…

ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Πειρασμῶν ἀδοκήτων, καὶ σεισμῶν βαρυτάτων ἡμᾶς ἁπάλλαξον, τῇ σῇ ἐπιστασίᾳ, Δημήτριε τρισμάκαρ, τοὺς ἐν πίστει κραυγάζοντας· ὁ τῶν Πατέρων ἠμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Ὡς λειμών πανευώδης, ἡ σορός τῶν λειψάνων σου πνέει πάντοτε, ὀσμήν ἀθανασίας, ἡμῶν τὰς διανοίας, μυστικῶς κατευφραίνουσιν, καὶ τὸ δυσῶδες παθῶν, Δημήτριε σοβοῦσαν.

Νεκρωθεῖς τῇ κακίᾳ, τῇ θερμῇ σου πρεσβεία σπεύδω Δημήτριε, καὶ πίστει ἐκβοῶ σοι, νέκρωσον τῶν παθῶν μου, τὰ σκιρτήματα ἅπαντα, καὶ ζώωσόν μου τὸν νοῦν, τῇ χάριτί σου Μάρτυς.

Θεοτοκίον.
Γνώσει λάμπρυνον θείᾳ, τὸν ἀγνώμονα νοῦν μου Παρθένε ἅχραντε, ὡς ἂν τῆς μετανοίας, πορεύσωμαι τὰς τρίβους, καὶ ζωῆς τύχω κρείττονος, ὁ καταφεύγων Ἁγνή, τῇ κραταιᾷ σου σκέπη.

ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Ἔχει σὲ πόλις, Θεσσαλονίκη προστάτην, διὰ τοῦτο σοῦ Δημήτριε κηρύττει, τὰς εὐεργεσίας, καὶ χάριτος τὸν πλοῦτον.

Ῥύου ἀπαύστως, ἐπιφορῶν καὶ κινδύνων, τοὺς προστρέχοντας τοῖς θείοις σου Λειψάνοις, καὶ τὴν σὴν πρεσβείαν, Δημήτριε ζητοῦντας.

Ἀύλου μύρου, τῇ μυστικῇ εὐωδίᾳ, τῶν παθῶν ἠμῶν τὴν δυσωδίαν λύσον, ἴνα σὲ τιμῶμεν, Δημήτριε παμμάκαρ.

Θεοτοκίον.
Σὲ εἶ Παρθένε, ὡς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν Μήτηρ, καταφύγιον καὶ λύτρον ἐν ἀνάγκαις, τῶν ὑπερυψούντων, τὸν ἄφραστόν σου τόκον.

ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Ἰάσεις ἀναβλύζει, ἡ σεπτὴ σορός σου, τῇ ἐπομβρίᾳ του Πνεύματος Ἅγιε, τοῖς ἀδιστάκτω καρδία σὲ μεγαλύνουσι.

Μαστίγων ὀλεθρίων, καὶ σεισμοῦ μανίας, Θεσσαλονίκην τὴν Πόλιν σου φύλαττε, μεγαλομάρτυς Δημήτριε εὐφημοῦσάν σε.

Οἱ πίστει προσιόντες, τῇ σεπτῇ σορῷ σου, ἐπηρειῶν χαλεπῶν ἁπαλλάττονται, καὶ κατὰ χρέος Δημήτριε ἀνυμνούσι σε.

Θεοτοκίον.
Ὑψίστου ἡ καθέδρα, Κεχαριτωμένη, τὴν πεπτωκυίαν ψυχήν μου τοῖς πάθεσι, πρὸς πολιτείας ἁγίας ὕψωσον ἔλλαμψιν.

Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις τῶν Μαρτύρων ἡ καλλονή, καὶ Θεσσαλονίκης, πολιοῦχος ὁ εὐκλεής· χαίροις Μυροβλύτα, Δημήτριε παμμάκαρ ἠμῶν πρὸς τὸν Σωτήρα, πρέσβυς θερμότατος.

Δέδεκται ἐν κόλποις τὴν ἱεράν, σορόν σου Παμμάκαρ, ὡς οὐράνιον θησαυρόν, ἡ Θεσσαλονίκη, ἦς πάλαι ἐστερήθη, καί πόθω εὐφημεῖ σε μάρτυς Δημήτριε.

Λύτρωσαι κινδύνων παντοδαπῶν, Δημήτριε μάρτυς, καὶ παντοίων δυσχερειῶν, τοὺς τὴν σὴν πρεσβείαν, ἀπό ψυχῆς αἰτοῦντας, καὶ τῇ σεπτῇ σορῷ σου, πίστει προσπίπτοντας.

Ὡς ἐῤῥύσω Μάρτυς φθορᾶς σεισμοῦ, τὴν Θεσσαλονίκην, τῇ θερμῇ σου ἐπισκοπῇ, οὕτω ταύτην ῥύου, καὶ πάσαν τὴν Ἑλλάδα, ἐπερχομένων πόνων, καὶ περιστάσεων.

Μύρου εὐωδία τοῦ νοητοῦ, Μυροβλύτα μάρτυς, ἀποδίωξον ἀφ’ ἠμῶν, παθῶν ἀκαθάρτων, τὴν δυσωδίαν θάττον, καὶ τῶν πταισμάτων αἴτει, ἡμῖν τὴν ἄφεσιν.

Ἴδε τοὺς ἐστώτας πανευλαβῶς, τῇ σεπτῇ σορῷ σου, Μυροβλύτα μάρτυς σοφέ καὶ ἄπασι δίδου, τὰς σωτηρίους δόσεις, τὴν καθ’ ἠμῶν μανίαν, λύων τοῦ δράκοντος.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…

Καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ΄.
Μέγαν εὔρατο ἐν τοῖς κινδύνοις, σὲ ὑπέρμαχον ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον· ὡς οὔν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύνας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τα ἑξῆς·

Ἦχος β΄. Ὄτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντας τοὺς προσπίπτοντας πιστῶς, τοῖς σοῖς μυριπνόοις λειψάνοις, καί δυσωποῦντές σε, ἅγιε Δημήτριε, μεγαλομάρτυς Χριστοῦ, ῥῦσαι πάσης κακώσεως, σεισμοῦ τε ἀνάγκης, καὶ παντοίων θλίψεων, ψυχῆς καὶ σώματος, ἔχων πρὸς Χριστὸν παῤῥησίαν, καὶ πληρῶν ἀεὶ τὰς αἰτήσεις, τῶν εἰλικρινῶς μακαριζόντων σε.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.

Χαιρετισμοί εις τον Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλύτη

Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιον Έφιππον Μεγαλομάρτυρα Δημήτριον τον Μυροβλύτην προστάτην Θεσσαλονίκης φονευτήν Σκυλογιάννου

Ποίημα Δρos Χαραλάμπους Μ. Μπούσια
Μ. Υμνογράφου της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας

Ὁ ἔφιππος Ἅγιος Δημήτριος ἐπιφέρει καίριο πλῆγμα στὸν πολεμοχαρῆ Σκυλογιάννη. Ἡ πιὸ διαδεδομένη εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου τὸν παριστᾶ «καβαλλάρη» σὲ κόκκινο ἄλογο, νὰ κτυπᾶ μὲ τὸ ἀκόντιό του ἕναν ἐχθρό. Αὐτὸς δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν πολεμοχαρῆ τσάρο τῶν Βουλγάρων Ἰωαννίτζη, τὸν γνωστὸ στοὺς Βυζαντινοὺς «Σκυλογίαννη». Ὁ θάνατός του κατὰ Θεία Δίκη ἔγινε τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1207, τὶς παραμονὲς τῆς ἐπιθέσεώς του στὴν
Ἁγιοδημητριοφρούρητη Θεσσαλονίκη μας. Δὲν σκότωσε, λοιπόν, μὲ τὰ ὅπλα του ὁ Ἅγιος τὸν Σκυλογιάννη, ἀλλὰ δι’ εὐχῶν τοῦ Ἁγίου προστάτου τῆς πόλεως ὁ θάνατός του ἐπῆλθε ἀπὸ ἀσθένεια λίγο πρὶν ἐκεῖνος ἐπιτεθεῖ στὴν ὄμορφη καὶ πολύφερνη αὐτὴ νύμφη τοῦ Θερμαϊκοῦ.
Ὁ Σκυλογιάννης, λοιπόν, πέθανε ἀπὸ πλευρίτιδα, ἀλλὰ ὁ θάνατός του ἀποδόθηκε σὲ παρέμβαση τοῦ Ἁγίου, τοῦ φρουροῦ καὶ προστάτου τῆς Πόλεως, Μυροβλύτου, Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου.
Σὲ ἱστορικὸ κείμενο τοῦ Σταυρακίου ἀναφέρεται ὅραμα, ὅπου ὁ Ἅγιος ἐμφανίσθηκε νὰ ρίχνει τὸ κοντάρι του στὸν σκληρὸ πολιορκητή, γιὰ νὰ σώσει τὸν λαὸ τῆς πόλεώς του.
Τὸ παράδοξο εἶναι ὅτι τὸ βουλγαρικὸ ἔθνος τίμησε τρομερὰ τὸν Ἅγιο Δημήτριο, τὸν θεώρησε προστάτη του, ἐμψυχωτή του κατὰ τὴν τουρκοκρατία, καὶ μάλιστα βουλγαρικὴ βιογραφία του ἀναφέρει, κάνοντας ἀναχρονισμό, πὼς ὁ πατέρας του ἦταν Βούλγαρος. Αὐτὸ ἔχει ἰδιαίτερη σημασία γιὰ τὸ πὼς οἱ Βούλγαροι ἔβλεπαν τὸν Σκυλογιάννη, ἀφοῦ τίμησαν καὶ οἰκειοποιήθηκαν τὸν Ἅγιο, ὁ ὁποῖος κατὰ τοὺς Βυζαντινούς, ἔβαλε τέρμα στὴν βασιλεία τοῦ δικοῦ τους βασιλιά.
Στὸ πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἡ Θεσσαλονίκη βλέπει τὸν ἀνύστακτο προστάτη της, τὸν ἐλευθερωτή της, ἀφοῦ ἡ ἀπελευθέρωσή της ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ 1912 συνέπεσε μὲ τὴν ἡμέρα τῆς μνήμης του. Ἡ εἰκόνα τοῦ ἐφίππου Ἁγίου Δημητρίου, πάνω στὸ κόκκινο ἄλογο, ἀγαπήθηκε πολύ, γιατὶ ἐνσαρκώνει τὰ ἑλληνικὰ ἰδεώδη τῆς παλληκαριᾶς καὶ τῆς λεβεντιᾶς.

Ο Κανών

Καὶ τὸ ἑξῆς·

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Μεγαλομάρτυς, ἀρετῆς ὑφηγῆτορ, Θεσσαλονίκης γεραρὲ πολιοῦχε, αὐτῆς ὁ τὸν ἐπίβουλον συντρίψας ἐχθρὸν χάριτι τῇ θείᾳ σου, ἀθλητὰ τροπαιοῦχε, θαυμαστὲ Δημήτριε, χριστωνύμων προστάτα, ἐκδυσωπῶν μὴ παύσῃ τὸν Θεὸν ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων σὴν ἄθλησιν.

Καὶ ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
Δημήτριε, Θεσσαλονίκης εἶ προστάτης. Χ.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Δημήτριε, φύλαξ καὶ ἀρωγὸς Θεσσαλονικέων πέλων ἄγρυπνος, ἐσαεὶ συντήρει σὴν πόλιν ἐπιβούλων ἐχθρῶν, Χριστοῦ στρατηλάτα, ἀπήμονα.

Ἡγίασας αἵματος ἐκροαῖς, Δημήτριε μάρτυς, χθόνα νύμφης Θερμαϊκοῦ, ἀεὶ καταφεύγουσαν ἐν δίναις καὶ συμφοραῖς ἐναργεῖ προστασίᾳ σου.

Μὴ παύσῃ πρεσβεύων ὑπὲρ ἡμῶν, Δημήτριε, θραῦσαι ἐπιβούλων ἡμῶν ὀφρύν, ὁ θραύσας αὐτὴν Σκυλογιάννου, τῇ οὐρανόθεν δοθείσῃ σοι χάριτι.

Θεοτοκίον.
Ἡ πάντων ἐν δίναις καταφυγή, βοήθει, Παρθένε, τοῖς τιμῶσί σε εὐλαβῶς,καὶ σπεύδουσι σῇ ἐπιστασίᾳ ἐν περιστάσεσι, Λαοδηγήτρια.

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Τεῖχος καὶ προστασία σὲ ἀληθῶς ἔγνωμεν Θεσσαλονικεῖς ἐν κινδύνοις, μάρτυς Δημήτριε, ἐν μάχαις τὸν κατ’ ἐχθρῶν περιφερόμενον πλῆθος εὐσεβούντων ἔφιππον προασπιζόμενον.

Ῥῦσαι πάντας εὐχαῖς σου μαρτυρικαῖς θλίψεων Θεσσαλονικέων χορείας τάχος, Δημήτριε, ἐξ ἐπιβούλων δεινῶν αὐτὰς ὁ σῴζων ἀπαύστως,τὰς ὡς ἀντιλήπτορα ὑμνολογούσας σε.

Ἰσχυρόν σε προστάτην καὶ ἀρωγὸν τάχιστον Θεσσαλονικέων ἡ πόλις ἔχει, Δημήτριε, σὲ τὸν δυνάμει Θεοῦ ὀφρὺν τοῦ Σκυλογιάννου ἐπηρμένην θραύσαντα, Μάρτυς πολύαθλε.

Θεοτοκίον.
Εὐεργέτην τεκοῦσα ἡμῶν ψυχῶν, Δέσποινα,Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, Παναγούδα, κόσμου διάσωσμα, δὸς οὐρανόθεν ἡμῖν
εὐεργεσίας σου πλοῦτον Δημητρίου Μάρτυρος θείαις ἐντεύξεσι.

Διάσωσον Θεσσαλονίκην, Δημήτριε, μυροβλύτα, ἀπὸ πάσης ἐπιβουλῆς ἐχθρῶν, Μάρτυς ἔφιππε, ἧς πέλεις προστάτης καὶ πολιοῦχος.

Ἐπίβλεψον ἐν εὐμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Ἐλευθερωτὰ Θεσσαλονίκης Ἅγιε, ὁ σπεύδων ἀεὶ ἐπὶ τειχῶν ὡς ἔφιππος εὐσταλὲς Δημήτριε, βοηθῆσαι πᾶσι τιμῶσί σε ἀμυνομένοις, Μάρτυς, εὐσεβεῖς παθῶν καὶ κινδύνων ἐλευθέρωσον.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Θαυματόβρυτε Ἅγιε, Θεσσαλονικέων φρουρέ, Δημήτριε, ἐπιβούλους καταδίωξον ταύτης, ὡς προστάτην εὐφημούσης σε.

Ἐν κινδύνοις καὶ θλίψεσιν ἴσθι ἀντιλήπτωρ ταχύς, Δημήτριε, ὁ Σκυλογιάννου μήνιδος τὴν Θεσσαλονίκην λυτρωσάμενος.

Σῶσον ἐν περιστάσεσι τὴν Θεσσαλονίκην, στεῤῥὲ Δημήτριε, καταφεύγουσαν σῇ χάριτι καὶ ὡς πολιοῦχον ἀνυμνοῦσάν σε.

Θεοτοκίον.
Συμπαθείας ὡς ἄβυσσον σὲ ὑμνολογοῦντες, Θεογεννήτρια, σὴν ἀντίληψιν αἰτούμεθα, τῶν Χαλκέων σέμνωμα περίδοξον.

ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Ἄριστε Χριστοῦ στρατιῶτα, ὁ τῇ λόγχῃ σου πρεσβειῶν συντρίβεις ἔπαρσιν ἐχθρῶν, διαφύλαττε ἡμᾶς αὐτῶν ἀπήμονας.

Λόγχευσον ἡμῶν πάθη λόγχῃ σου, Δημήτριε, ἐπιβούλους ὡς ἐλόγχευσας ἐχθροὺς τῆς λαμπρῶς Θεσσαλονίκης εὐφημούσης σε.

Ὅλῃ σε ψυχῇ μεγαλύνομεν, Δημήτριε, θεοδώρητον ὡς ἐλευθερωτὴν ἐξ ἐχθρῶν Θεσσαλονίκης, γενναιότατον.

Θεοτοκίον.
Νίκας κατ’ ἐχθροῦ δίδου πᾶσι τοῦ ἀλάστορος, Παναγία Θεοτόκε, Δεξιά, Δημητρίου μυροβλύτου παρακλήσεσι.

ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.
Ἱλέωσαι τὸν Χριστόν, Δημήτριε, τοῖς ἐν ὕμνοις σε τιμῶσιν εὐτάκτοις, ἐχθρῶν ὡς πόλεως Θεσσαλονίκης ὀλέτην, οὓς στρατιώτης ὡς ἔφιππος ἐλόγχευσας λόγχῃ εὐχῶν σῶν θερμῶν πρὸς Θεὸν τὸν εἰρήναρχον.

Κατάστειλον ἐπιβούλων πίστεως καὶ πατρίδος σου, τῆς Θεσσαλονίκης ὁρμάς, Δημήτριε μεγαλομάρτυς, Σκυλογιάννου ὁ λόγχῃ σου φρύαγμα λογχεύσας, ἔφιππε Χριστοῦ στρατιῶτα ἐν μάχαις ἀήττητε.

Ἡ χάρις σου ἐκδιώκει ἅπαντας τοὺς ἐχθροὺς Θεσσαλονίκης, ἧς πέλεις φρουρός, Δημήτριε, καὶ πολιοῦχος, περιπολῶν τὰς ἐπάλξεις ὡς ἔφιππος τῆς πόλεως καὶ θαυμαστῶς ἐπιβούλους λογχεύων θεώμενος.

Θεοτοκίον.
Σὲ μέλπομεν εὐλαβῶς ἑκάστοτε Θεσσαλονικέων δῆμοι, Παρθένε, Πάντων Ἐλπίς, καὶ πιστῶς προσκυνοῦμεν τὴν σὴν εἰκόνα ἀρτίως δακρύσασαν ἐν Κωνσταντίνου τῷ Ναῷ τοῦ Μεγάλου, πιστῶν ὡς προσφύγιον.

Ἄχραντε, ἠ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα, δυσώπησον ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.

Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Μεγαλομάρτυς Κυρίου, Δημήτριε, περιπολεύων μὴ παύσῃ ὡς ἔφιππος Θεσσαλονίκης τὰ τείχη τῆς πόλεως καὶ ἐκδιώκων ἐχθρούς, γενναιότατε, Σκυλογιάννην ὡς πάλαι σκαιότατον.

Προκείμενον.
Θαυμαστός, ὁ Θεός, ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ.
Στίχος. Τοῖς Ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ Αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος.

Εὑαγγέλιον,
Ἐκ τοῦ κατᾶ Ιωάννην
(Κέφ. ιε΄. 17-27, ιστ΄. 1-2 ).
Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· Ταῦτα ἐντέλλομαι ὑμῖν, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν. εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ’ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διὰ τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος. Μνημονεύετε τοῦ λόγου οὗ ἐγὼ εἶπον ὑμῖν· οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ. εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν, καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν, ἀλλὰ ταῦτα πάντα ποιήσουσιν ὑμῖν διὰ τὸ ὄνομά μου, ὅτι οὐκ οἴδασι τὸν πέμψαντά με, εἰ μὴ ἦλθον καὶ ἐλάλησα αὐτοῖς, ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον· νῦν δὲ πρόφασιν οὐκ ἔχουσι περὶ τῆς ἁμαρτίας αὐτῶν. Ὁ ἐμὲ μισῶν καὶ τὸν πατέρα μου μισεῖ. Εἰ τὰ ἔργα μὴ ἐποίησα ἐν αὐτοῖς ἃ οὐδεὶς ἄλλος πεποίηκεν, ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον· νῦν δὲ καὶ ἑωράκασι καὶ μεμισήκασι καὶ ἐμὲ καὶ τὸν πατέρα μου, ἀλλ’ ἵνα πληρωθῇ ὁ λόγος ὁ γεγραμμένος ἐν τῷ νόμῳ αὐτῶν, ὅτι ἐμίσησάν με δωρεάν. Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ· καὶ ὑμεῖς δὲ μαρτυρεῖτε,ὅτι ἀπ’ ἀρχῆς μετ’ ἐμοῦ ἐστε. Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα μὴ σκανδαλισθῆτε, ἀποσυναγώγους ποιήσουσιν ὑμᾶς· ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα ἵνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ.

Δόξα.
Ταῖς τοῦ Ἀθλοφόρου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχος. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Μάρτυς γενναιότατε, τῆς στρατιᾶς τοῦ Κυρίου στρατιῶτα ἔνδοξε, θαυμαστὲ Δημήτριε, λόγχῃ θείᾳ σου τοὺς ἐχθροὺς λόγχευσον Θεσσαλονικέων, διαθέρμοις σου δεήσεσι πρὸς τὸν Θεάνθρωπον, κλῆσιν οὗ τρανῶς ὡμολόγησας ἀπίστων κατενώπιον καὶ τοῦ μαρτυρίου διώδευσας δι’ Αὐτὸν τὴν τρίβον, ὡς Νέστορα ηὐλόγησας σεμνῶς τὸν μαθητήν σου πρὸς θρίαμβον τοῦ Λυαίου, γίγαντος.

Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν σου…..

ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Εὐσταλὲς στρατιῶτα στρατιᾶς τοῦ Ὑψίστου, σεπτὲ Δημήτριε, τῶν πίστει προστρεχόντων τῇ θείᾳ χάριτί σου ἀλγηδόνας κατάπαυσον, Θεσσαλονίκης φρουρὲ καὶ φύλαξ καὶ ἀκέστορ.

Ἰσχυροὺς κατ’ ἐχθίστου δεῖξον τοὺς ἀνυμνοῦντας τὴν σὴν ἐνάθλησιν, Δημήτριε, ὁ χάριν λαβὼν Σκυλογιάννου ἐδαφίσαι τὴν ἔπαρσιν, Θεσσαλονίκης, τῆς σῆς πατρίδος, ἐπιβούλου.

Πέμψον πᾶσι σὴν χάριν ὑμνηταῖς σου, ὁπλῖτα Χριστοῦ, Δημήτριε, καὶ Θεσσαλονικέων χορείαις ἐξαιρέτως, ταῖς σπευδούσαις σῇ χάριτι καὶ προσκυνούσαις πιστῶς σοῦ μαρτυρίου τόπον.

Θεοτοκίον.
Ῥῦσαι πάντας, Παρθένε, δυσθυμίας καὶ βλάβης τοῦ παναλάστορος πρεσβείαις Δημητρίου τοῦ μυροβλύτου, Μῆτερ, Παναγούδα πανύμνητε, τοὺς καθ’ ἑκάστην πληθὺν ὑμνοῦντας σῶν χαρίτων.

ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Ὁδήγει πάντας πρὸς ἀτραποὺς σωτηρίας, προσκυνοῦντας, Δημήτριε, τάφον ἐν Θεσσαλονίκῃ, τὸν μυροβλύζοντά σου.

Σκυλογιάννην ὁ θανατώσας εὐχαῖς, τὸν ἐπίβουλον Θεσσαλονίκης, τήρει ἐλευθέρους ἡμᾶς χαμαιζηλίας.

Τῆς ἐλευθέρας Θεσσαλονίκης προστάτην, νῦν Δημήτριον ὕμνοις τιμῶμεν, στρατιᾶς Κυρίου ὡς ἔφιππον ὁπλίτην.

Θεοτοκίον.
Ἀεὶ εὐλόγει, Φανερωμένη παρθένε, θαυμασίων σου μέλποντας πλῆθος καὶ θεοπειθέσι προσφεύγοντας λιταῖς σου.

ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Τοὺς σοὺς ἱκέτας τήρει ἀσινεῖς ἐχθίστου ἐπιβουλῆς, μυροβλύτα Δημήτριε, Θεσσαλονίκης προστάτα καὶ φύλαξ ἄγρυπνε.

Ἡ τῆς Θεσσαλονίκης πόλις καταφεύγει σῇ ἀῤῥαγεῖ προστασίᾳ, Δημήτριε, ἣν ἐξ ἐχθρῶν ἐπιβούλων ἀπηλευθέρωσας.

Σκυλογιάννου μῆνιν πολεμάρχου, Μάρτυς, αἱμοχαροῦς ἐδαφίσας, Δημήτριε, Θεσσαλονίκης προστάτης ὤφθης ἀνύστακτος.

Θεοτοκίον.
Χριστοῦ μὴ διαλείπῃς δεομένη, Μῆτερ, ὑπὲρ ἡμῶν, πίστει μακαριζόντων σε, Αὐτοῦ ὡς θρόνον, Παρθένε, Ἀχειροποίητον.

Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Σύμμορφος γενόμενος τῶν παθῶν τοῦ Χριστοῦ ἐτρώθης λόγχῃ, ἔνδοξε, σὴν πλευρὰν καὶ Θεσσαλονίκης ἡγίασας τὴν χθόνα αἱμάτων σου τοῖς ῥείθροις, πάνυ Δημήτριε.

Λόγχῃ τὴν πλευρά σου, Μάρτυς, τρωθεὶς καὶ ταῖς σαῖς ῥανίσι τῶν αἱμάτων πορφυρωθείς, μυροχεῦμον, θεῖε Δημήτριε, ἐπώφθης ἀδάμαστος ὁπλίτης Κτίστου τῆς πίστεως.

Χαίρει προστασίᾳ σου ἀκλινεῖ ἡ Θεσσαλονίκη, ἀντιλήπτωρ ἧς καὶ φρουρὸς ἄγρυπνος ὑπάρχεις, Δημήτριε στεῤῥόφρον, τῆς πίστεως Κυρίου Μάρτυς μεγάλαθλε.

Ἐκ τοῦ πολεμάρχου ἐπιβουλῆς τοῦ Σκυλογιάννου πόλιν ἔσωσας θαυμαστῶς τῆς Θεσσαλονίκης, Δημήτριε, ἧς πέλεις ἐλευθερίας, Μάρτυς ἔφιππε, πρόξενος.

Σὲ Χριστὸς ἐδόξασε θαυμαστῶς τῇ μυροβλυσίᾳ θείου τάφου σου, ἀθλητὰ τοῦ Χριστοῦ ἀνδρεῖε, Δημήτριε, καὶ ῥύστην ἐν τοῖς κινδύνοις πάντων ἔδειξε πρόμαχον.

Φρούρει καὶ ἁγίαζε ἀκλινῶς Θεσσαλονικέων δήμους σπεύδοντας ἐν δεινοῖς, ἔφιππε ὁπλῖτα, Δημήτριε, σῇ σκέπῃ καὶ ἀντιλήψει θείᾳ ἐν περιστάσεσι.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες, μετὰ τῆς Θεοτόκου ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…

Καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ΄.
Μέγαν εὕρατο ἐν τοῖς κινδύνοις σὲ ὑπέρμαχον ἡ οἰκουμένη,
Ἀθλοφόρε, τὰ ἔθνη τροπούμενον· ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύνας τὸν Νέστορα· οὕτως, Ἅγιε μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν, τὸν Θεόν, ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον. Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Εὐσταλὲς στρατιῶτα Χριστοῦ τῆς πίστεως, Θεσσαλονίκης προστάτα καὶ πολιοῦχε σεπτέ, ἀκατάβλητε Δημήτριε, δυνάμεως ὁ πλήσας Νέστορα σεμνὸν θείας, πλήρωσον ἡμᾶς ἰσχύος πατῆσαι πλάνον ὡς μυροβλύτην τιμῶντας σὲ καὶ χαρίτων κρήνην ἄφθονον.

Ἕτερον. Ὅμοιον.
Ὡς ἱππέα κατεῖδόν σε, γενναιότατε, περιπολεύοντα τείχη Θεσσαλονίκης μακρὰ καὶ ἐχθροὺς αὐτῆς στεῤῥῶς καταδιώκοντα, πλήθη, Δημήτριε, πιστῶν, φύλαξ, ἐλευθερωτά, προστάτα καὶ πολιοῦχε τῆς σῆς ἐνδόξου πατρίδος, ἀεὶ σπευδούσης τῇ σῇ χάριτι.

Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τὸ ἑξῆς·

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ Ξύλου.
Μάρτυς, τοῦ σταδίου ἀριστεῦ, ὁ Σκυλογιάννην νικήσας, Θεσσαλονίκης δεινὸν πόλεως ἐπίβουλον ὀφθεὶς ὡς ἔφιππος στρατιώτης ἀκρόπολιν αὐτῆς ἐποπτεύων καὶ συντρίβων φρύαγμα αὐτοῦ τὸ ἄνομον, σπεῦσον πάντας ἐλευθερῶσαι ἐξ ἐχθροῦ παγίδων, τοὺς πίστει σὲ ὑμνοῦντας, ἄλκιμε Δημήτριε.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.

Δίστιχον·
Δημήτριε, κινδύνων ἐλευθέρωσον
Χρῆστον προσπίπτοντά σοι καὶ Χαραλάμπη.

Χαιρετισμοί εις τον Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλύτη

Πηγή

Έτερος Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιο Δημήτριο Μυροβλύτη

Ποίημα Μητροφάνης Γρήγορας ἐκ Δωδώνης, ἱερομονάχου·

Εἶτα τὸ τροπάριον·

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τὸν Μυροβλύτην καὶ πανένδοξον Μάρτυρα, οἱ πολυπλόκοις πειραμσοῖς συνεχόμενοι, ἀνευφημοῦντες κράξωμεν ἐκ βάθους ψυχῆς· ἅγιε Δημήτριε, ταῖς πρεσβείαις σου ῥῦσαι, ἐκ τῶν ἀναγκῶν ἡμᾶς, καὶ δεινῶν νοσημάτων, καὶ πάσης ἄλλης βλάβης τοῦ ἐχθροῦ, ὡς παῤῥησίαν, ἔχων πρὸς Κύριον.

Εἶτα ὁ Κανών.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ἁρματηλάτην Φαραώ.
Φάλαγξ δαιμόνων πονηρῶν βεβύθισται, ἄθλοις τοῖς σοῖς Ἀθλητά, Θετταλίας εὖχος, Μυροβλῦτα ἔνδοξε, καὶ πάνσοφε Δημήτριε, ὀδμῆς θείου σου Μύρου, ψυχὰς τελούντων τὴν μνήμην σου, ἔμπλησον καὶ σῶσον πρεσβείαις σου.

Κατὰ τῆς ποίμνης Ἀλητὰ ἀπόφραξον, τὰ γλωσσαλγοῦντα τῆς σῆς, αἱρετικῶν χείλη, δυσσεβῶς κινούμενα, καὶ πλήθη τὰ ἀλλόφυλα, ἐκστρατείᾳ λιποῦντα, λαὸν τὸν σὸν διασκέδασον, ἔχων παῤῥησίαν πρὸς Κύριον.

Ὄνειδος πᾶσι τοῖς ἐχθροῖς γεγόναμεν, ἕνεκεν ὧν πονηρῶν, ἔργων καθ’ ἑκάστην, πράττομεν οἱ δοῦλοί σου, ἀλλ’ ὡς ταχὺς πάναγνε, εἰς βοήθειαν πάντας, ἡμᾶς Δημήτριε φρούρησον, καὶ πρὸς τρίβους θείας εὐόδωσον.

Θεοτοκίον.
Βάτος ἧν εἶδε Μωϋσῆς ἀνύμφευτε, πυρπολουμένην ποτέ, καὶ μὴ φλεγομένην, ἐμφανῶς τὴν ἄχραντον, νηδύν σου προεικόνιζεν, ἣν οὐκ ἔφλεξεν ὅλως, ἄϋλον πῦρ τῆς θεότητος, ἐν αὐτῇ τοῦ Λόγου σκηνώσαντος.

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψίδος.
Ἐπλατύνθησαν μάκαρ χριστιανῶν στόματα, τοῦ τῆς Μυροβλύτου τῷ Μύρῳ ἁγιαζόμενα, πανακηράτου πλευρᾶς, καὶ σοῦ τὴν ἔνδοξον μνήμην, ἐν ᾠδαῖς Δημήτριε πανηγυρίζοντα.

Σὺ ἀπέδειξας ὄντως πρὸ δυσσεβῶς βήματος, ὡς οὐκ ἔστιν ἄλλος Δεσπότης καὶ Ποιητὴς τοῦ παντός, πλὴν τοῦ Κυρίου Χριστοῦ, ὅθεν ὁπλίζεις δυνάμει, τοῦ Χριστοῦ τὸν Νέστορα, κατὰ Λυαίου δεινοῦ.

Μιμητὴς σὺ ἐγένου λόγχῃ νηγεὶς τὴν πελυράν, πάθος τοῦ Κυρίου, τῷ ὄντι μέγα Δημήτριε, ἐξ ἧς τὸ Μῦρον ἡμῖν, βρύεις ἀφθόνως τὸ θεῖον, τῆς ἁγνείας ἅπασι, σοῦ εἰς μαρτύριον.

Θεοτοκίον.
Σὺ ἀλήθεια Μῆτερ τοῦ Ἰησοῦ ὡς Δαβίδ, ἔφη ἐκ τῆς γῆς ἐξανέτειλας ὁ Προπάτωρ σου, καὶ λόγος ὁ τοῦ Πατρός, ἐξ οὐρανοῦ διακύψας, σάρκα προσελάβεοτ, ἐκ σοῦ Πανάμωμε.

Διάσωσον, ταῖς τοῦ σοῦ Μύρου ἀρδείαις ἀπὸ παντοίαις, Μυροβλῦτα ἐπιβουλῆς ἐχθρῶν τοὺς τιμῶντάς σε, ὡς ἕτοιμος βοηθὸς ἐν κινδύνοις.

Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Τῇ σορῷ προσεγγίσωμεν, τοῦ σεπτοῦ καὶ θείου Μεγαλομάρτυρος, Δημητρίου καὶ ὡς ἐκ πηγῆς, πίστει τὰς ἰάσεις ἀρυσώμεθα.

Μυροβλῦτα Δημήτριε, μίαν μοι ῥανίδα τοῦ θείου Μύρου σου, σοὶ προστρέχοντι ἐπίσταξον, καὶ παθῶν τῆς ζάλης με ἐλευθέρωσον.

Κατ’ ἐχθρῶν με καθόπλισον, ὡς κατὰ Λυαίου τὸν θεῖον Νέστορα, καὶ μαχαίρᾳ τῇ τοῦ Πνεύματος, τοὺς ἐχθροὺς ἑλεῖν μοι δὸς Δημήτριε.

Θεοτοκίον.
Ὄρος σὺ τὸ κατάσκιον, Ἀββακοὺμ ὡς ἔφη ὑπάρχεις Δέσποινα, ταῖς πρεσβείαις σου περίσωζε, τοὺς προστρέχοντας Μητροπάρθενε.

ᾨδὴ ε΄. Ἴνα τί με ἀπώσω.
Τῆς ψυχῆς σου τὸ κάλλος, καὶ τὸ ἐκ τῶν τύπων τὸ ῥέον Δημήτριε, λογχευμάτων μύρον, τοῦ ἐνδόξου σου σώματος ἔνδοξε, ἐννοεῖν οὐκ ἔχω, ἀλλὰ βοῶ σοι ἐκ καρδίας· ἐκ παντοίων κινδύνων με λύτρωσαι.

Ἀσεβεῖς σοῦ τὴν δόξαν, τοῦ Θεοῦ οὐκ ὄψονται, ἀλλ’ οὐδὲ γνώσονται, τοὺς σεπτοὺς ἀγῶνας, καὶ πρὸς σὲ τὴν μεγίστην καὶ ἄῤῥητον, Σῶτερ παῤῥησίαν τοῦ Μυροβλύτου Δημητρίου, ὅν σοι πρέσβυν ᾀεὶ προβαλλόμεθα.

Ἰαμάτων πλημμύραν, Μάρτυς σοῦ τὸ μῦρον εὑρόντες Δημήτριε, τῆε σαρκὸς τὰ πάθη, καὶ ψυχῆς τὰς ὀδύνας ἰώμεθα, Μυροβλῦτα θεῖε, διὸ τὴν ἔνδοξον καὶ θείαν, σοῦ μυρόβλυσιν πίστει ἐγέραιρομεν.

Θεοτοκίον.
Σύ μου σκέπη καὶ κράτος, Πάναγνε καὶ στήριγμα, καὶ τεῖχος ἄῤῥηκτον, καὶ σὲ προσκαλοῦμαι, ἐν νυκτὶ καὶ ἡμέρᾳ με φύλαττε, ἐκ παντοίας βλάβης, ἐπερχομένης τοῦ βελίαρ, ἵνα πίστει καὶ πόθῳ δοξάζω σε.

ᾨδὴ στ΄. Ἱλάσθητί μοι Σωτήρ.
Δημήτριε τὴν ψυχήν, ὀφθεὶς στεῤῤότερος ἔνδοξε, ἀδάμαντος ἀπειλάς, τυράννου καὶ κάθειρξιν, καὶ βίαιον θάνατον, οὐδὲν ἐλογίσω, τῷ Χριστῷ συζῇν ἑλόμενος.

Λόγχῃ νυγείσης πλευρᾶς, τῆς δεξιᾶς σου Δημήτριε, ἠξίωσαι τῷ Χριστῷ, τῷ πάθος μιμήσασθαι, καὶ σώζειν τοὺς πίστει σε, ἐπικαλουμένους, ἐκ κινδύνων ἀξιάγαστε.

Καθάπερ πῦρ ἐπιστάς, Θεσσαλονίκης τοῖς τείχεσι, τὴν ἔφοδον τῶν ἐχθρῶν, Δημήτριε ἔτρεψας, οὕτω διασκέδασον, καὶ νῦν πᾶσαν βλάβην, ἀφ’ ἡμῶν τοῦ πολεμήτορος.

Θεοτοκίον.
Θεὸν τεχθέντα ἐκ σοῦ, ἐπέγνωμεν Θεονύμφευτε, ὃν ἐξιλέωσαι νῦν, ἡμῖν ὡς ἰσχύουσα, τοῖς πίστει κραυγάζουσα· δωρηθῆναι λύσιν, τῶν πταισμάτων παναμώμητε.

Προκείμενον
Δίκαιος ὡς φοίνιξ ἀνθήσει, καὶ ὡσεὶ κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται.
Στίχος. Πεφυτευμένος ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, ἐν αὐλαῖς οἴκου Θεοῦ ἐξανθήσεται.

Εὐαγγέλιον,
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην.
(Κεφ. 15: 15, 17-27, 16:1-2)

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· Ταῦτα ἐντέλλομαι ὑμῖν, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε, ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν. Εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ᾿ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διὰ τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος. Μνημονεύετε τοῦ λόγου, οὗ ἐγὼ εἶπον ὑμῖν. Οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ. Εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν, καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν. Ἀλλὰ ταῦτα πάντα ποιήσουσιν ὑμῖν διὰ τὸ ὄνομά μου, ὅτι οὐκ οἴδασι τὸν πέμψαντά με. Εἰ μὴ ἦλθον, καὶ ἐλάλησα αὐτοῖς, ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον· νῦν δὲ πρόφασιν οὐκ ἔχουσι περὶ τῆς ἁμαρτίας αὐτῶν. Ὁ ἐμὲ μισῶν καὶ τὸν Πατέρα μου μισεῖ. Εἰ τὰ ἔργα μὴ ἐποίησα ἐν αὐτοῖς, ἃ οὐδεὶς ἄλλος πεποίηκεν, ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον· νῦν δὲ καὶ ἑωράκασι, καὶ μεμισήκασι καὶ ἐμὲ καὶ τὸν Πατέρα μου. Ἀλλ᾿ ἵνα πληρωθῇ ὁ λόγος ὁ γεγραμμένος ἐν τῷ νόμῳ αὐτῶν· Ὅτι ἐμίσησάν με δωρεάν. Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ Παράκλητος, ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ Πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ. Καὶ ὑμεῖς δὲ μαρτυρεῖτε, ὅτι ἀπ᾿ ἀρχῆς μετ᾿ ἐμοῦ ἐστε. Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν, ἵνα μὴ σκανδαλισθῆτε. Ἀποσυναγώγους ποιήσουσιν ὑμᾶς· ἀλλ᾿ ἔρχεται ὥρα, ἵνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς, δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ.

Δόξα.
Ταῖς τοῦ Ἀθλοφόρου πρεσβείαις Ἐλεήμον ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεήμον ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχος. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Ὅλην ἐνδυσάμενος, τὴν τοῦ Σταυροῦ πανοπλίαν, καὶ τὸν ἀδιάῤῥηκτον, θυρεὸν τῆς πίστεως περιθέμενος, φοβερὸς γέγονας, ταῖς ἀντικειμέναις, τῶν δαιμόνων παρατάξεσιν, οὓς καὶ ἐδίωξας, μάστιγι τῇ πίστει χρησάμενος, καὶ θείαις ἐπικλήσεσι, καὶ τοὺς ὁδοιπόρους διέσωσας, βλάβης τῆς ἐκείνων, Δημήτριε θεράπον τοῦ Χριστοῦ, Ὃν παῤῥησίᾳ δυσώπησον, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Δεῦτε προσκυνήσωμεν, λαὸς ἐν οἴκῳ Κυρίου, ὅπου τὸ πανάγιον σκῆνος τεθησαύρισται τοῦ παμμάκαρος, ὦ τερπνοῖς ᾄσμασι, καὶ φαιδροῖς λαμπᾶσι, λιτανεύοντες βοήσωμεν, Ἅγιε Δημήτριε πρόφθασον, καὶ τοὺς ἐν ἀνάγκαις, ἐλέησον καὶ κλύδωνος ἐξάρπασον, καὶ τῆς καταιγίδος τῶν θλίψεων, ἵνα τὴν τερπνήν σου, καὶ πάντιμον δοξάζομεν σορόν, καὶ τὴν Εἰκόνα σεβώμεθα, μῦρον ἀναβλύζουσιν.

Γνώμη ὀλισθήσαντα, καὶ δουλωθέντα τῷ πλάνῳ, ἀπάτῃ πανένδοξε, πρὸς τὴν ὑπερθαύμαστον προστασίαν σου, καὶ θερμὴν δέησιν, Δημήτριε μάκαρ, καταφεύγω ὁ πανάθλιος, δεσμοῦ με λύτρωσαι, τῶν παρατηρίων καὶ θλίψεων, καὶ σῶσόν με πρεσβείαις σου, τῶν δαιμονικῶν ἐπιθέσεων, ἵνα σὲ δοξάζω, καὶ πόθῳ ἀνυμνῷ καὶ προσκυνῷ, τὴν σὴν Εἰκόνα πηγάζουσαν, ἄπειρα ἰάματα.

Σῶσον ὀ Θεός, τὸν λαό σου…

ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Οἱ ἐκ Θεσσαλονίκης καταντήσαντες ὅσοι ἐν ἄλλαις πόλεσιν, εἴπατε Δημητρίου, ἡμῖν τοῖς ἐρωτῶσι, τὴν μυρόβλυσιν ψάλλοντες· Εὐλογητὸς ὁ Θεός, τοῦ Μυροβλύτου ἀμήν.

Σῶμα δεδοξασμένον μυροβλύσαι Ἁγίου ὡς τὸ τοῦ Μάρτυρος, τὶς εἶδε Δημητρίου, Μαρτύρων ταξιάρχου, ὃν δοξάζοντες ψάλλομεν· Εὐλογητὸς ὁ Θεός, τοῦ Δημητρίου ἀμήν.

Ὀσμὴ θείου σου μύρου ἀπελαύνεις δαιμόνων δυσῶδες ἄθροισμα, ἐκ πάντων σου τὴν θείαν, μυρόβλυσσιν τιμώντων, καὶ βοώντων ἐκ πίστεως· Εὐλογητὸς ὁ Θεός, τοῦ Δημητρίου ἀμήν.

Θεοτοκίον.
Θεῷ ἐκλελεγμένη ἀνεδείχθης καὶ ὅλη καλὴ πρὸ κτίσεως, ὡς Σολομὼν ὁ θεῖος, ᾀσματογράφων ἔφη, διὸ πάντες κραυγάζομεν· Εὐλογητὸς ὁ Υἱός, τῆς Θεοτόκου ἀμήν.

ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Τοῦ Δημητρίου, ταῖς εὐπροσδέκτοις πρεσβείαις, Ἐλεῆμον δειναῖς ἁμαρτίαις, τὸν ἐμπεπτωκότα, σῶσόν με Ζωοδότα.

Τοῦ Μυροβλύτου, τῆς ζωτικῆς εὐωχίας, ἀπελαῦσαι χείλεσι καρδίας, δεῦτε ἐπιχθῶμεν, καὶ δόξαν Θεῷ δῶμεν.

Ταῖς τρικυμίαις, τῶν πειρασμῶν βαλλομένους, μὴ παρίδῃς ἡμᾶς δεομένους, σοῦ τῆς βοηθείας, Δημήτριε τῆς θείας.

Θεοτοκίον.
Τραυματισθεῖσάν μου, τὴν ψυχὴν ἁμαρτίαις, δραστικῷ φαρμάκῳ σῆς πρεσβείας, ἴασαι Παρθένε, ἐλπὶς τῶν σὲ ὑμνούντων.

ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Ὡς γάλα τὴν πλευράν σου, πᾶσι χορηγοῦσαν, ἡμῖν τὸ μύρον Δημήτριε δέδωκας, τὸ ψυχοτρόφον διὸ σὲ πόθῳ γεραίρομεν.

Τὸ αἷμα Δημητρίου, τοῦ παμβασιλέως, ἡ εὐωδία τῶν μύρων εἰργάσατο, μῦρον καινὸν ἀναβλύζον πιστοῖς ἰάματα.

Ἀρδείαις τοῦ σοῦ μύρου, νόσων καὶ δαιμόνων, ἐπιβουλῆς καὶ βαρβάρων διάσωσον, ἐπιδρομῆς στεφηφόρε ἡμᾶς Δημήτριε.

Θεοτοκίον.
Συμφώνως Θεοτόκε, σὲ δοξολογοῦμεν, ὅτι παθῶν καὶ κινδύνων λυτροῦσαι ἡμᾶς, καὶ τὰς ἡμῶν ἱκεσίαις ἐπ’ ἀγαθοῖς συμπληροῖς.

Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Τὸν μέγαν ὁπλίτην καὶ Ἀθλητήν, καὶ στεφανηφόρον, ἐν τοῖς Μάρτυσι θαυμαστόν, τὸν λόγχη τρωθέντα, πλευρὰν ὡς ὁ Δεσπότης, Δημήτριον τὸν θεῖον, ὕμνοις τιμήσωμεν.

Χαίροις τῶν Μαρτύρων κλέος στεῤῥόν, ὄντως Ἀθλοφόρε, Μυροβλῦτα καὶ τῶν πιστῶν, ὁ λόγχῃ πλευράν σου, νηγεὶς ὡς ὁ Δεσπότης, ῥείθροις τῶν σῶν αἱμάτων, πάντας ἁγίασον.

Ἄστρον ἀνατέτλακε φαεινόν, ἐκ Θεσσαλονίκης, ὁ πολύαθλος τοῦ Χριστοῦ, Μάρτυς καὶ φωτίζει, πιστῶν ἅπαν τὸ πλῆθος, Δημήτριος ὁ μέγας, ὁ νῦν γεραίρομεν.

Τὸν Μεγαλομάρτυρα τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἐν τοῖς κινδύνοις ἑτοιμότατον βοηθόν, αἰχμαλώτων ῥύστην, πιστοὶ τὸν Μυροβλύτην, δημήτριον τὸν θεῖον, ὕμνοις τιμήσωμεν.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…

Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τα ἑξῆς·

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Μάρτυς, Ἀθλοφόρε τοῦ Χριστοῦ, τοὺς ἐν διαφόροις ἀνάγκαις, σῷζε πρεσβείαις σου, πάσης περιστάσεως, ἀπολυτρούμενος, καὶ διώκων ψυχόλεθρον, δεινὴν ἀθυμίαν, χάριν δὲ καὶ ἔλεος, ἡμῖν αἰτούμενος, ὅπως, ταῖς λιταῖς σου σωθέντες, χαίροντες γεραίρομεν πάντες, τοὺς σεπτοὺς ἀγῶνάς σου Δημήτριε.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.

Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο τον Μυροβλήτη των Όπλων

Ποίημα Ισιδώρας Μοναχής Αγιεροθεϊτίσσης

Εἶτα τὰ τροπάρια·

Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τοῦ Δημητρίου μεγαλύνωμεν δεῦτε, τοὺς θαυμαστοὺς ἐν τῷ σταδίῳ ἀγῶνας, πῶς καρτερῶς ὑπέμεινε, δεσμὰ φυλακῆς, ἄλγη πολυώδυνα, καὶ τῆς λόγχης τὰς τρώσεις, θραύσας διὰ Νέστορος, τοῦ Λυαίου τὸ θράσος, νικητικῶς δοξάσας τὸν Θεόν, ὃς διὰ μύρου, αὐτὸν ἀντεδόξασεν.

Δόξα.
Ὅμοιον.
Τὸ θαυμαστόν σου ὦ Δημήτριε θαῦμα, τὸ ἐν Ναῷ σου τῷ σεπτῷ ἐν Ἀθήναις, ἐν ἐθνικῆς ἐγέρσεως, τοῖς χρόνοις συμβάν, Ἅγιε Δημήτριε, πανοπλίτα τιμῶμεν, σὺ γάρ ἐξ εἰκόνος σου, «εἰς τὰ ὅπλα» βοήσας, τὸν τῶν Ἑλλήνων ἔσωσας στρατόν, διαφυγόντα, ἐχθρῶν τὴν παράταξιν.

Καὶ νῦν.
Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ, Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Καὶ ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς·
Σκέπε ἡμᾶς Δημήτριε τῶν ὅπλων. Ἰσιδώρας.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Σκιρτῶντες αἰνέσωμεν οἱ πιστοί, Χριστοῦ τὸν ὁπλίτην, καὶ ἐν Μάρτυσι θαυμαστόν, τὸν νίκαις καλαῖς ἠγλαϊσμένον, τὸν Μυροβλύτην καὶ μέγαν Δημήτριον.

Κραταίωμα ἄσειστον ἐν δεινοῖς, ἐν πᾶσι κινδύνοις, παραστάτην καὶ βοηθόν, ἐν ζάλαις σε ἔχομεν λιμένα, Μεγαλομάρτυς τῶν ὅπλων Δημήτριε.

Ἐπέστης Δημήτριε ἐναργῶς, Ναῷ σου ἐν θείῳ, καὶ ἐξήγειρας τὸν στρατόν, Ἑλλήνων ὑπνούντων πρὸς ὀλίγον, τὸ εἰς τὰ ὅπλα εἰπὼν ἐξ εἰκόνος σου.

Θεοτοκίον.
Παράδεισος ἤνοικται διὰ σοῦ, ὁ πρὶν κεκλεισμένος, καὶ ἐλάβομεν οἱ θνητοί, Ἁγνὴ ἀειπάρθενε Μαρία, τῆς αἰωνίου ζωῆς τὴν ἀπόλαυσιν.

ᾨδή γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ἐγερτήριος σάλπιγξ, ἡ σὴ φωνὴ γέγονεν, ἔνδον τοῦ Ναοῦ σου τοῦ θείου, Μάρτυς Δημήτριε, καὶ τῶν Ἑλλήνων στρατόν, τὸν πρὸς ὀλίγον ὑπνοῦντα, ἐξ ἐχθρῶν διέσωσε, τῆς ἐπιθέσεως.

Ἡ καρδία σου ὅλη, πρὸς τὸν Θεὸν δέδοται, ὅθεν ὑπερεῖδες τοῦ κόσμου, δόξαν τὴν πρόσκαιρον, μετὰ σπουδῆς δὲ πολλῆς, εἰς τοὺς ἀγῶνας προσῆλθες, τοὺς καλούς Δημήτριε, μάρτυς πολύαθλε.

Μυριάδας δαιμόνων, τῶν νοητῶν ἔθραυσας, ἅγιε Δημήτριε ἔχων, ὅπλον ὡς κράτιστον, τὸν ζωηφόρον Σταυρόν, καὶ διὰ νίκης ἐνδόξου, τὸν Θεὸν ἐδόξασας, τὸν Ἀθλοθέτην σου.

Θεοτοκίον.
Ἀδιστάκτῳ καρδίᾳ, τῇ κραταιᾷ σκέπῃ σου, πάντες οἱ τοῦ βίου ταῖς ζάλαις, περιδονούμενοι, ὦ Παναγία σεμνή, καταφυγόντες βοῶμεν, συμπαθῶς ἐπίβλεψον, ἐπὶ τοὺς δούλους σου.

Ἐξέγειρον, ἡμᾶς εἰς νῆψιν ὡς ἥγειρας ἐν Ναῷ σου, «εἰς τὰ ὅπλα» ἀναβοῶν στρατὸν τὸν φιλόχριστον, Δημήτριε θεῖε Μεγαλομάρτυς.

Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Τὴν πίστιν Χριστοῦ, ἀνδρείως ὡμολόγησας, καὶ ἄλγη πικρῶν, βασάνων καθυπέμεινας, ἀθλητὰ Δημήτριε, καὶ Λυαίου ἔπαρσιν ἔθραυσας, ἐν τῷ σταδίῳ Νέστορι διδούς, τὸ θάῤῥος τῆς θείας βοηθείας σου.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Σελασφόροις ἀκτῖσί σου, τοῖς τοῦ μαρτυρίου σου ἐναπέσβεσας, τῶν εἰδώλων τὴν σκοτόμαιναν, καὶ τὴν κτίσιν ηὔγασας Δημήτριε.

Δεσμευθεὶς ὦ Δημήτριε, διὰ τὴν ἀγάπην Χριστοῦ ἐδέσμευσας, τὴν ἀπάτην καὶ ἐτήρησας, τῆς ψυχῆς τὸ φρόνημα ἀδούλωτον.

Ἡ εἰκών σου ἐφώνησεν, ἐν Ναῷ ἁγίῳ σου ὦ Δημήτριε, «εἰς τὰ ὅπλα» καὶ ἀφύπνισε, τὸν στρατὸν Ἑλλήνων εἰς διέγερσιν.

Θεοτοκίον.
Μετὰ τόκον ἁγνεύουσα, ὡς καὶ πρὸ τοῦ τόκου σου πάλιν ἔμεινας, Παναγία ἀειπάρθενε, τῶν θαυμάτων θαῦμα ὑπερθαύμαστον.

ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ὑμᾶς.
Ἥδυσμα γλυκύ, ἐν τῷ ἔαρι ἐφέστηκε, ἡ τῶν ὅπλων ἱερά σου ἑορτή, χαροποιοῦσα, τοὺς τιμῶντάς σε Δημήτριε.

Τρώσεις σου τιμῶ, τὰς τῆς λόγχης ὦ Δημήτριε, δι’ ὧν εὗρες οἰκειότητα πολλήν, πρὸς τὸν Δεσπότην, τὸν τὴν λόγχην ὑπομείναντα.

Ῥεύματα δεινά, τῆς κακίας ἐξηράνθησαν, ταῖς τοῦ μύρου σου Δημήτριε ῥοαῖς, καὶ ἀληθείας, ἡ εὐπρέπεια ἐξήνθισεν.

Θεοτοκίον.
Ἴδετε λαοί, τὸ παράδοξον μυστήριον, τῆς ἁγνῆς ἀειπαρθένου Μαριάμ, πῶς ἀπειράνδρως, τὸν Θεὸν ἐκυοφόρησεν.

ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ.
Εὐφραίνονται, ἐπὶ σοὶ Δημήτριε, τῶν Ἀγγέλων αἱ οὐράνιαι τάξεις, τῶν Ἀθλητῶν, αἱ χορεῖαι σκιρτῶσι, καὶ τῶν Μαρτύρων τὰ πλήθη εὐφραίνονται, πιστοὶ δὲ πάντες ἐν χαρᾷ, ὑπαντῶσι σοί ὕμνους προσᾴδοντες.

Τρανότερον, τὸν Θεὸν ἐδόξασας, ἐν τοῖς ἄθλοις σου Δημήτριε Μάρτυς, τῆς φυλακῆς, τὰ δεσμὰ ὑπομείνας, καὶ μὴ καμφθεὶς τῆς σαρκὸς ταῖς λογχεύσεσιν, ἀλλ’ ἔστης ὥσπερ ὁ χαλκός, ἐν ταῖς θλίψεσι πᾶσαι ἀλύγιστος.

Ὤ τόλμης σου, ὤ στεῤῥᾶς ἀνδρείας σου, ὤ πολλῆς σου ψυχικῆς καρτερίας, ὤ τῆς καλῆς, ὦ Δημήτριε γνώμης, ὤ τῆς σπουδῆς σου ἐν ἄθλοις τῆς πίστεως, δι’ ὧν ἐκτήσω ἐκ Θεοῦ, τῆς ζωῆς τὸν ἀκήρατον στέφανον.

Θεοτοκίον.
Ναμάτων σου, ζωτικῶν μετέχοντες, Παναγία Θεοτόκε παρθένε, καὶ τὸν βυθόν, τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν σου, ἐπεγνωκότες τὸ χαῖρε βοῶμέν σοι, πηγὴ ὑπάρχεις γάρ χαρᾶς, καὶ ἀφάτου χρηστότητος πέλαγος.

Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν, τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.

Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.
Δημητρίου τὰ μαρτυρικὰ κατορθώματα, ἐγκωμίοις ἐπαινετικῶς μακαρίσωμεν, πῶς ὑπέστη τῆς φυλακῆς ἀνύποιστα δεσμά, Θεοῦ ἔρωτι κατατρωθείς, οὐχ ἐλογίσατο ποσῶς, τῆς σαρκὸς τὰ ἀλγήματα· ἔτρωσεν οὖν εἰς τέλος, τυράννων τὰς δυναστείας, καὶ τοῦ Λυαίου τὴν ἰσχύν, διὰ Νέστορος ἐνέκρωσεν.

Προκείμενον.
Δίκαιος ὡς φοίνιξ ἀνθήσει, καὶ ὡσεὶ κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται.
Στίχος. Ἀγαλλιᾶσθε Δίκαιοι ἐν Κυρίῳ, τοῖς εὐθέσι πρέπει αἴνεσις.

Εὐαγγέλιον
Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον
(Κεφ. ι΄ 16-22).
Εἶπεν ὁ Κύριος. Ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων· γίνεσθε οὖν φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί. Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων· παραδώσουσι γὰρ ὑμᾶς εἰς συνέδρια καὶ ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν μαστιγώσουσιν ὑμᾶς καὶ ἐπὶ ἡγεμόνας δὲ καὶ βασιλεῖς ἀχθήσεσθε ἔνεκεν ἐμοῦ, εἰς μαρτύριον αὐτοῖς καὶ τοῖς ἔθνεσιν. Ὅταν δὲ παραδώσωσιν ὑμᾶς, μὴ μεριμνήσητε πῶς ἢ τί λαλήσετε· δοθήσεται γὰρ ὑμῖν ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τί λαλήσετε. Οὐ γὰρ ἡμεῖς ἐστε οἱ λαλοῦντες, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τοῦ Πατρὸς ὑμῶν τὸ λαλοῦν ἐν ὑμῖν. Παραδώσει δὲ ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον καὶ πατὴρ τέκνον καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς· καί ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου· ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται.

Δόξα.
Ταῖς τοῦ Ἀθλοφόρου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχος. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Θαῦμα τὸ ἐξαίρετον, καὶ θαυμαστόν σου τιμῶμεν, ἀθλητὰ Δημήτριε, ἐν Ναῷ ἁγίῳ σου ὅ ἐτέλεσας, τὸν στρατὸν ἥγειρας, τῶν ἐκεῖ ὑπνούντων, «εἰς τὰ ὅπλα» ὡς ἐβόησας, ἐχθρῶν οὖν ἔφυγον, τῶν Τουρκαλβανῶν τὴν ἐπίθεσιν, ἐν χρόνοις ὅτε ἤρχισεν, ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασις· σκέπε οὖν καὶ σῶζε, ἐκ θλίψεως καὶ πάσης ἀπειλῆς, τοὺς προσφωνοῦντας ἑκάστοτε, τὸ θεῖόν σου ὄνομα.

Σῶσον ὀ Θεός, τὸν λαό σου…

ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Οὐδαμῶς κατεκάμφθης, ἀπειλαῖς τῶν τυράννων μάρτυς Δημήτριε, τὸ φρόνημα ψυχῆς σου, ἀκλόνητον τηρήσας, ἄχρι τέλους καὶ ἔκραζες· οὐ μὲ χωρίσει οὐδείς, Χριστοῦ μου τῆς ἀγάπης.

Πενομένων ὑπάρχεις, συμπαθὴς ἀντιλήπτωρ καὶ καταφύγιον, τῶν θλίψεσι ποικίλαις, δεινῶς χειμαζομένων, μυροβλύτα Δημήτριε· ἀδικουμένων ἰσχύς, φρουρὸς πολεμουμένων.

Λεγεῶνες δαιμόνων, φυγαδεύονται αὖθις τῇ προσφωνήσει σου, Δημήτριε τῶν ὅπλων, καὶ θράση τῶν τυράννων, κραταιῶς καταῤῥίπτονται· καὶ ἀνυψοῦσι πιστοί, τὰ τρόπαια τῆς νίκης.

Θεοτοκίον.
Ὡς ὑπέρτατος θρόνος, τοῦ τῶν ὅλων Δεσπότου Θεοχαρίτωτε, παρθένε Παναγία, Ἀγγέλων ὑπερβαίνεις, τὰ οὐράνια τάγματα, ἐν ἀσυγκρίτῳ τιμῇ, καὶ δόξῃ ἀπροσίτῳ.

ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Νικήσας κράτος, τοῦ θρασυτάτου Λυαίου, διὰ Νέστορος ἔδειξας πᾶσι, πίστεως τὸ σθένος, Δημήτριε τῶν ὅπλων.

Ἱλέῳ βλέψον, καὶ εὐμενεῖ ὄμματί σου, ἐφ’ ἡμᾶς ὦ Δημήτριε μάρτυς, τοὺς τῇ ἀπογνώσει, δεινῶς συνεχομένους.

Σὸν μεγαλύνω, μάρτυς Δημήτριε θαῦμα, «εἰς τὰ ὅπλα» εἰπὼν γὰρ ἐκφώνως, ἔσωσας Ἑλλήνων, στρατὸν ἐν τῷ Ναῷ σου.

Θεοτοκίον.
Ἰδοὺ σε πᾶσαι, αἱ γενεαὶ τῶν ἀνθρώπων, μακαρίζουσι Κόρη παρθένε, Μήτηρ γὰρ ἐγένου, Θεοῦ τοῦ πρὸ αἰώνων.

ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Δημήτριε τῶν ὅπλων, Μάρτυς τοῦ Κυρίου, τοὺς καταφεύγοντας πόθῳ, τῇ σῇ ἀρωγῇ, ἐκ τοῦ ἐχθροῦ τῶν παγίδων, σκέπε καὶ φύλαττε.

Ὡς θώρακα τὴν πίστιν, ἔσχες ἐν πολέμοις, καὶ τὸν Σταυρὸν ὡς ἀσπίδα, διὸ νικητής, καὶ τροπαιοῦχος ἐξῆλθες, μάρτυς Δημήτριε.

Ῥαδίως μαρτυρίου, ὥδευσας τὴν τρίβον, τὴν ὁδηγοῦσαν εἰς δόξης, τὰς θείας σκηνάς, ἔνθα Δημήτριε μάρτυς, χαίρων παρίστασαι.

Ἀθῆναι Δημητρίου ᾄδουσι τῶν ὅπλων, τὸ ὑπερθαύμαστον θαῦμα, καὶ πᾶσα ὁμοῦ, ἡ Ἐκκλησία καυχᾶται, τούτου ταῖς χάρισιν.

Θεοτοκίον.
Σιγῶσι Θεομῆτορ, χείλη τῶν ῥητόρων, καὶ γὰρ οὐ δύνανται φράσαι, τὸ θαῦμα τὸ σόν, πῶς τὸν Θεὸν τετοκυῖα, μένεις ἁγνεύουσα.

Καὶ τὰ ἑπόμενα Μεγαλυνάρια, ὧν ἡ ἀκροστιχίς· Χαῖρε Μυροβλύτα.
Χαίροις ὁ ἐν Μάρτυσι θαυμαστός, χαίροις τῆς ἀνδρείας καρτεῥόψυχε Ἀθλητά, χαίροις στρατιῶτα Χριστοῦ τοῦ Βασιλέως, Δημήτριε τῶν ὅπλων ἀξιοθαύμαστε.

ᾌδω Δημητρίου τοῦ Ἀθλητοῦ, θαῦμα τὸ ἐν χρόνοις τοῖς Ἐγέρσεως τελεσθέν, ὅτε ἐξ εἰκόνος ἐβόα «εἰς τὰ ὅπλα», καὶ ἔσωσεν Ἑλλήνων ἔνοπλον στράτευμα.

Ἴδωμεν καρδίας τοῖς ὀφθαλμοῖς, τὴν τοῦ Ἀθλοφόρου Δημητρίου ὑπεροχήν, πῶς τὰς διακρίσεις τοῦ κόσμου ὑπερεῖδε, Χριστῷ ἀκολουθήσας ἀπὸ νεότητος.

Ῥεύματα ἐξήρανας θολερά, τῆς πολυθεΐας ὦ Δημήτριε τῆς δεινῆς, καὶ μαρτυρικοῖς σου κατήρδευσας ἀγῶσι, Χριστοῦ τῆς Ἐκκλησίας ἅπαν τὸ πλήρωμα.

Ἔπαρσιν Λυαίου τοῦ δυσμενοῦς, ἔθραυσας εἰς τέλος τῇ δυνάμει τῇ πανσθενεῖ, πίστεως τῆς θείας Δημήτριε γενναῖε, καὶ ἔστησας τῆς νίκης ἔνδοξα τρόπαια.

Μάστιγας Δημήτριε ἀλγεινάς, ἔφερες ἀκμαίῳ καὶ στεῤῥόφρονι λογισμῷ, τὴν ἀλαζονείαν μαστίξας τοῦ δολίου, καὶ δείξας τῆς ψυχῆς σου τὴν γενναιότητα.

Ὕλην τῶν εἰδώλων τὴν βδελυκτήν, ἔφλεξας ἀγάπης τοῦ Κυρίου σου τῷ πυρί, καὶ τοῦ θείου φόβου προσήναψας τὴν φλόγα, Δημήτριε ὁπλίτα ἐν τῇ καρδίᾳ σου.

Ῥᾶον ὦ Δημήτριε τὴν ὁδόν, τὴν τοῦ Μαρτυρίου ἐπορεύθης καὶ ἀκλινῶς, ἔφθασας εἰς δόξαν Θεοῦ τῆς Βασιλείας, ἐν ᾗ ᾠδὴν προσάδεις τὴν ἐπινίκιον.

Ὄμματα καρδίας σου εἰς Θεόν, ὕψωσας ἐν ὥρᾳ τῶν βασάνων σου τῶν πικρῶν, ὅθεν καὶ τὸ σθένος ἀνέλαβες ἐξ ὕψους, νικῆσαι πολεμίων θράσος Δημήτριε.

Βέλη τῆς κακίας συντριπτικῶς, ἔθραυσας τῷ κράτει ὦ Δημήτριε τοῦ Σταυροῦ, τρώσεσι δὲ λόγχης ἐν αἷς ἐτελειώθης, κατέτρωσας καρδίαν τοῦ πολεμήτορος.

Λάμπει ἐν τοῖς πέρασι τηλαυγῶς, σοῦ ἡ θεία μνήμη ὦ Δημήτριε Ἀθλητά, καὶ καταφαιδρύνει καρδίας τῶν ἐν ὕμνοις, τιμώντων σου τὴν χάριν τὴν πολυέραστον.

Ὕφανας Δημήτριε σεαυτῷ, θείας εὐπρεπείας τὸ ἱμάτιον τὸ λαμπρόν, καὶ τοῦ Μαρτυρίου δεξάμενος τὸ στέφος, μετέχεις τῆς ἀλήκτου μακαριότητος.

Τὶς ἂν ἐπαινέσει ὑμνοπρεπῶς, σοῦ τὰ μεγαλεῖα τὰ μεγάλα καὶ θαυμαστά, θεῖε μυροβλύτα Δημήτριε παμμάκαρ, πρεπόντως οὖν τὸ χαῖρε σοι ἀναμέλπομεν.

Ἅγιε Δημήτριε ἐκ δεινῶν, σκέπε τὸν λαόν σου καὶ τὴν πόλιν τῶν Ἀθηνῶν, ἥτις τὸν Ναόν σου τῶν ὅπλων καὶ εἰκόνα, ἐν τούτῳ σου τὴν θείαν ἔχει θησαύρισμα.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…

Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τα ἑξῆς·

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Χαίροις στρατιῶτα τοῦ Χριστοῦ, πίστεως ἁγίας τὸ σθένος, τῆς καρτερίας πυγμή, ἅγιε Δημήτριε, ἀξιοθαύμαστε, ὁ συντρίψας τὴν ἔπαρσιν, τυράννων ὡς ὅπλον, ἔχων ἀπροσμάχητον, Σταυρὸν τὸν τίμιον· χαίροις Ἀθλητῶν ἡ λαμπρότης, Μεγαλομαρτύρων ἡ δόξα, χαίροις Ἐκκλησίας ἡ εὐπρέπεια.

Ὅτε τῶν Ἑλλήνων ὁ στρατός, ἐν Ἐπαναστάσεως χρόνοις, τῷ ἱερῷ σου Ναῷ, ἅγιε Δημήτριε ἐπανεπαύετο, ἐκ τοῦ τέμπλου ἐβόησας, εὐθὺς «εἰς τὰ ὅπλα», ὅπως διαφύγητε, ἐχθρῶν τὴν ἔφοδον· τοῦτο οὖν τὸ θαῦμα τῶν ὅπλων, πόλις Ἀθηνῶν εὐφημοῦσα, ὕμνοις ἑορτίοις μεγαλύνει σε.

Θάῤῥος ὦ Δημήτριε διδούς, Νέστορι Λυαίου καθεῖλες, τὴν ἐπηρμένην ὀφρύν, δείξας τὴν τῆς πίστεως, ἰσχὺν ἧς ἕνεκεν, μαστιγώσεις ὑπέμεινας, δεσμὰ φυλακῆς τε, ἄλγη πολυώδυνα, σαρκὸς τὴν λόγχευσιν· ὅθεν παῤῥησίαν μεγάλην, εὗρες πρὸς Χριστὸν ὅστις βλύζειν, μύρον σε ἠξίωσαι τὸ ἅγιον.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.

Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιο Δημήτριο Μυροβλύτη

Εἶτα τὸ τροπάριον·

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τοῦ Δημητρίου τῷ ναῷ νῦν προσδράμωμεν, οἱ ἐν κινδύνοις καὶ Εἰκόνι προσπέσωμεν, αὐτοῦ ἐκ κατανύξεως κραυγάζοντες ψυχῆς· Μάρτυς νῦν σπλαγχνίσθητι, ἐφ’ ἡμῖν σοῖς οἰκέταις, πρόφθασον καὶ λύτρωσαι, τῆς παρούσης ἀνάγκης, μὴ παραβλέψῃς δέησιν οἰκτράν, τῶν προσφυγόντων, τῇ σκέπῃ σου Ἅγιε.

Εἶτα ὁ Κανών.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ἀρματηλάτην Φαραώ.
Ἀρχὴν σοφίας τὸν Θεοῦ ποιούμενος, φόβον Δημήτριε, ἀρετῶν παντοίων, ὤφθης καταγώγιον, καὶ πάθη ἀπενέκρωσας, δι’ ὁ πάθη νεκρῶσαι, καὶ ἀρετὰς κατεργάζεσθαι, κᾀμὲ σαῖς πρεσβείαις ἀξίωσον.

Τῆς παρθενίας ἐραστὴς γεγένησαι, μάρτυς Δημήτριε, καὶ παρθένος ὤφθης, ψυχῇ τε καὶ σώματι, ὅθεν κᾀμὲ ἐνίσχυσον, θεοδέκτοις εὐχαῖς σου, παρθένον εἶναι καὶ φαίνεσθαι, ἔργοις τε καὶ λόγοις ἔννοίαις τε.

Σὺ τὸν Χριστὸν ἀπὸ ψυχῆς ἠγάπησας, θεῖε Δημήτριε, καὶ ἐντολὰς πάσας, τὰς αὐτοῦ ἐτήρησας, δι’ ὃ θερμῶς σου δέομαι, ἀγαπήσεως τούτου, βέλει τρωθῆναί με πρέσβευε, καὶ τηρεῖν αὐτοῦ τὰ προστάγματα.

Θεοτοκίον.
Ὡς ὀφθαλμοὶ οἱ τῆς πεδίσκοις βλέπουσιν, ᾀεὶ κυρίας αὐτῆς, εἰς τὰς χεῖρας οὕτως, οἱ ὀφθαλμοὶ βλέπουσιν, ἡμῶν ἁγνὴ τῶν δούλων σου, εἰς τὰς χεῖρας ἀπαύστως, σοῦ τῆς Κυρίας τῆς κτίσεως, ἕως ἂν ἡμᾶς οἰκτειρήσειας.

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψίδος.
Ὥσπερ Νέστορα πρώην ταῖς σαῖς εὐχαῖς ὥπλισας, κατὰ τοῦ Λυαίου καὶ τούτου νικητὴν ἔδειξας, οὕτω με ὥπλισον, νῦν ἱκεσίαις σου Μάρτυς, καὶ νικητὴν δεῖξόν με, τοῦ πολεμήτορος.

Τὸν σκορπίον εὐχῇ σου Μάρτυς Χριστοῦ ἔκτεινας, ἐμὲ δὲ κραιταίωσον βαίνειν ἐπάνω ὄφεων, τῶν θανασίμων κακῶν, καὶ τῶν σκορπίων παμμάκαρ, τῶν συγγνωστῶν πράξεων, πατεῖν με πάντοτε.

Σὺ τὰς λόγχας ἐδέξω καὶ τὸ θανεῖν Ἅγιε, ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ ἡμᾶς πάντας δὲ καταξίωσον, ὑπὲρ τῆς πίστεως, καὶ παραδόσεων θείων, ἐν ἑτοίμῳ γένεσθαι δέξασθαι θάνατον.

Θεοτοκίον.
Ὡς ὁ σκύλα εὐρίσκων καὶ θησαυρὸν τέρπεται, οὕτως εὑρηκὼς ἐγὼ Κόρη σὸν θεῖον ὄνομα, καὶ τὴν Εἰκόνα σου, καταφυγὴν ἐν ἀνάγκαις, χαίρω ὀνομάζων σε καὶ ἀσπαζόμενος.

Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων Δημήτριε μάρτυς, τοὺς ἐν πίστει εἰλικρινεῖ πρὸς σὲ καταφεύγοντας, ὡς ἕτοιμον βοηθὸν ἐν ἀνάγκαις.

Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Πρεσβείαν τὴν σὴν ὡς ὅπλον ἀπροσμάχητον, πλουτοῦντες ᾀεί, οἱ πίστει σοι προσφεύγοντες, ἐκτενῶς βοῶμέν σοι· Ἀθλοφόρε Κυρίου πρόφθασον, καὶ ἐκ κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, τὸν πάντων Δεσπότην ἱλεούμενος.

ᾨδὴ δ΄. Σύ μου ἰσχύς.
Μύρου ῥοαῖς, ἐκ τοῦ θείου λειψάνου σου, χεομένου ἄρδευσόν με πταίσμασι, τὸν ξηρανθέντα καὶ ταῖς ὀδμαῖς, ταῖς εὐπνόοις τούτου, τὴν δυσωδίαν ἀπέλασον τῶν παθῶν μου Μυροβλῦτα, καὶ εὐδώδη με ὅλον, νοῦν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα ἀπέργασαι.

Τῆς Ἀφρικῆς ἐῤῥύσω πάλαι Ἐπίσκοπον, ἐκ δουλείας, ἀλλοφύλων Ἅγιε, ἀλλὰ κᾀμὲ τῶν τριῶν παθῶν τῆς φιληδονίας, φιλοδοξίας ἐκλύτρωσαι, καὶ τῆς φιλαργυρίας, καὶ μητρὸς τούτων πάντων, φιλαυτίας Δημήτριε ἔνδοξε.

Δόρει τῷ σῷ, ὥσπερ Ῥαδόμηρον ἔκτεινας, οὕτω κτεῖνον δόρει τῆς πρεσβείαις σου, τὴν ἐν ἐμοὶ οἰκέτῃ τῷ σῷ, ὑλικὴν δυάδα, θυμόν τε ἐπιθυμίαν τε, καὶ τυραννίδος τούτων, ἐλευθέρωσον πάσης, ἵνα πόθῳ δοξάζω σε Ἅγιε.

Θεοτοκίον.
Νέος Ἀδάμ, ἀντὶ τοῦ πάλαι γεγένησαι, ὁ Ὑίος σου, σὺ δὲ Μῆτερ Ἄχραντε, ἀντὶ τῆς Εὔας ὁ δὲ σταυρός, ἀντὶ γνωστοῦ ξύλου, ὁ Γαβριὴλ ἀντὶ ὄφεως, ἀντὶ Ἐδὲμ ὁ πόλος, ἀντὶ λύπης τὸ χαῖρε, οὗ μετάδος κᾀμοὶ τῷ οἰκέτῃ σου.

ᾨδὴ ε΄. Ἵνα τί με ἀπώσω.
Τὴν σὴν πόλιν πολλάκις, ἀπὸ τοῦ λιμοῦ ἐλυτρώσω Δημήτριε, ἐμὲ δὲ σὸν δοῦλον, τοῦ λιμοῦ θείας χάριτος λύτρωσαι, καὶ ζωτικῷ ἄρτῳ, τῶν γενικῶν ἀρετῶν θρέψαν, τὴν πεινῶσαν ψυχὴν καὶ καρδίαν μου.

Ὡς ἐφώτισας Μάρτυς, τῶν τυφλῶν τὰ ὄμματα, οὕτω σοῦ δέομαι, ὀφθαλμοὺς ψυχῆς μου, ἀγνωσίᾳ τυφλώττοντας φώτισον, φωτὶ ὀρθοῦ λόγου, καὶ θείας γνώσεως ἐλλάμψει, ἐν ὀρθῶς βηματίζω τὰς τρίβους μου.

Πρὶν ἰάσω νοσοῦντα, Μάρτυς τὸν Λεόντιον, νῦν δὲ μοῦ ἴασαι, τὴν ψυχὴν νοσοῦσαν, ταῖς αἰσχραῖς καὶ ἀλόγοις προλήψεσι, καὶ τὸ σῶμα ὅλον, πάσχον ποικίλαις καχεξίαις, ἵνα πόθῳ γεραίρω τὴν χάριν σου.

Θεοτοκίον.
Νίκην ἧρας σὺ μόνη, κατὰ τῶν παθῶν τῆς σαρκὸς ᾀειπάρθενε, προσβολῆς ἁπάσης λογισμοῦ ἀνωτέρα ὑπάρξασα, ὅθεν ὡς παρθένος, καὶ ἡγεμὼν παρθενευόντων, παρθενεύειν ἡμᾶς ἐνδυνάμωσον.

ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.
Πατρίδα σου, ὡς πολάκις ἔσωσας, τῶν βαρβάρων τῆς ἐφόδου ὦ Μάρτυς, οὕτω ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης, καὶ ἐπηρείας καὶ θλίψεως λύτρωσαι, ἁπάντων τε τῶν ὁρατῶν, ἀοράτων ἐχθρῶν ταῖς πρεσβείαις σου.

Πρᾳότητι, διορθώσω Ἅγιε, τὸν συλῶντα τοὺς κηῤῥὺς σου οἰκέτην, ἀλλὰ κᾀμὲ καταξίωσον Μάρτυς, τοὺς ἀδικεῖν ἢ λυπεῖν με ἐθέλοντας, ἀγάπῃ ἐν ἀδελφικῇ, διορθοῦν ἀλλὰ οὐχὶ κατ’ ἐκδίκησιν.

Ἀπόντιστος, ποταμὸν Λεόντιος, ὡς διῆλθε βοηθείᾳ σου πάλαι, οὕτω καὶ νῦν, ἀβλαβεῖς ἡμᾶς πάντας, τὴν ᾀεὶ ῥέουσαν βίου διάβασιν, ἀξίωσον διαπερᾷν, δραστικαῖς πρὸς Θεὸν μεσιτείαις σου.

Θεοτοκίον.
Ἀγκάλας σου, καὶ μαστοὺς ὦ Δέσποινα, τῷ Υἱῷ σου μεσιτεύουσα δεῖξον, μίξον τοῖς σοῖς, τὰς ἐκείνου Παρθένε, σταυρὸν καὶ λόγχην καὶ σπόγγον καὶ κάλαμον, καὶ οὕτως ἱλέωσαι Αὐτόν, ἐφ’ ἡμῖν τοῖς πολλᾶ ἁμαρτήματα.

Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.
Ὡς ταχὺν ἐν δεινοῖς ἀντιλήπτορα, καὶ θερμὸν βοηθὸν ἐν ταῖς θλίψεσι, σὲ ἱεκτεύομεν πιστῶς Δημήτριε σοφέ, συμπαθείᾳ σου τὴν πρίν, Μάρτυς χρησάμενος καὶ νῦν, κινδύνων ἀπολύτρωσαι, ἡμῖν ἐπηρτημένων, καὶ βλάβης ἐκ πανοτίας, ἵνα γεραίρωμεν ᾀεί, τὴν σὴν χάριν καὶ βοήθειαν.

Εὐαγγέλιον
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην.
(Κεφ. 15: 15, 17-27, 16:1-2)

Δόξα.
Ταῖς τοῦ Ἀθλοφόρου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχος. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Τῶν Μαρτύρων ἥλιον, μῆλόν τε νέκταρ καὶ σίτον, ῥόδον καὶ θυμίαμα, χρυσὸν καὶ ἀδάμαντα καὶ κυπάρισσον, ἀετὸν λέοντα, καὶ ἅπαν ἐξαίρετον, ὀνομάζω σε Δημήτριε, ὅθεν μοι δώρησαι, τούτων μυστικῶς τὰς ποιότητος, εὐχαῖς σου ἐνισχύων με, καὶ ὑψοποιῶν καὶ πλουτίζων με, ἀβρίζων καὶ τρέφων, εὐφραίνων καὶ λαμπρύνων με ᾀεί, ἐν ὡς φρουρόν μου γεραίρω σε, ἐν παντὶ τῷ βίῳ μου.

Σῶσον ὀ Θεός, τὸν λαό σου…

ᾨδὴ ζ΄. Παῖδες Ἑβραίων.
Λέπρας τὸν ἄρχοντα Αὐλῶνος, ἀπεκάθηρας Δημήτριε τρισμάκαρ, ἐμὲ δὲ Ἀλητά, σώματος ἐμπαθείας, καὶ προσπαθείας κάθαρον, καὶ ψυχῆς ἡδυπαθείας.

Ηὖχου ὑπὲρ τῶν φονευτῶν σου, θανατούμενος Μάρτυς Χριστομιμήτως, ἀλλὰ ταῖς σαῖς λιταῖς, κᾀμὲ ὑπὲρ ἐχθρῶν μου, εὔχεσθαι καταξίωσον, ἵνα πόθῳ ἀνυμνῶ σε.

Ἔστησας πρὶν τὴν τοῦ Δεσπότου, ἀγανάκτησιν κατὰ τῆς σῆς πατρίδος, φερομένην σοφέ, ἀλλὰ καὶ ἤδη στῆσον, ταύτην καθ’ ἡμῶν ῥέπουσαν, νικηθεὶς φιλαδελφίᾳ.

Θεοτοκίον.
Πάντων μὲ Σὺ ὑψηλοτέρα, ἁγιότητι ἐγὼ δ’ ἔσχατως πάντων, ἁμαρτίας Ἁγνή, Σὺ οὖν ἀνόρθωσόν με, τὸ πλήρωμα τῆς χάριτος, πλήρωμα τὸ τῆς κακίας.

ᾨδὴ η΄. Τὸν ἐν ὄρει ἁγίῳ.
Πρὶν ἐνίκα τὸ θεῖον ὄνομά σου, πολεμίους ἐν λίθοις γεγραμμένον, τοῦτο καὶ νῦν, συχνῶς ἐπικαλούμενον, παρ’ ἡμῶν νικάτῳ, πάντας τοὺς ματαίως, καθ’ ἡμῶν πολεμοῦντας.

Πρεσβειῶν σου καὶ ῥαπισμῷ ἐνέδρας, νῦν ματαίας ἐχθρῶν τῶν ὁρομένων, καὶ ἀοράτων ποίησον ὡς ἔδειξας, ἄπρακτον τὸ πάλαι, τὴν κατὰ σῆς ποίμνης, ἔνεδραν τῶν βαρβάρων.

Ὥσπερ ξίφος τὴν περικεφαλαίαν, τὴν σὴν χάριν καὶ τὴν ἰσχὺν ὦ Μαρτυς, κατὰ παθῶν ἡμᾶς περίζωσον, ἣν οἱ σοὶ πολῖται, φραττόμενοι πάλαι, ἐνίκων πολεμίους.

Θεοτοκίον.
Χριστοῦ Μήτηρ καὶ Μήτηρ χριστωνύμων, σὺ ὑπάρχεις δι’ ὅ σε δυσωποῦμεν, τὰ κατὰ χάριν τέκνα σου, ἐλέησον ἡμᾶς σαῖς πρεσβείαις, ταῖς πρὸς τὸν Υἱόν σου, τὸν κατὰ φύσιν Κόρη.

ᾨδὴ θ΄. Ἐξέστη ἐπὶ τούτῳ.
Ξιφήρης ὡς ἐφάνης Μάρτυς τὸ πρίν, καὶ ἐχθροὺς τῆς σῆς πόλεως ἔκτεινας, οὕτω κᾀμοῦ, κτεῖνον ταῖς εὐχαῖς σου τοὺς τρεῖς ἐχθρούς, κόσμον καὶ κοσμοκράτορα, καὶ σαρκὸς τὸ φρόνιμα Ἀθλητά, τοὺς τρεῖς παθῶν τριστάτας, ὡς ἂν σωθεὶς ἐκ τούτων, ἀκαταπαύστως μεγαλύνω σε.

Προσήγαγες Κυρίῳ Μάρτυς Χριστοῦ, σεσωσμένους πολλοὺς εἰσηγήσεσι, καὶ ἱεραῖς, σοῦ διδασκαλίαις εἰσέτι ζῶν, σῶσον καὶ νῦν πρεσβείαις σου, ταῖς θεοπειθέσι καὶ δραστικαῖς, ἐμὲ τὸν σὸν οἰκέτην, καὶ βασιλείας δεῖξον, τῆς οὐρανίου κληρονόμον με.

Ναοῦ σου καὶ λειψάνου καὶ μύρων σῶν, εἰ καὶ νῦν οἱ σοὶ δοῦλοι στερούμεθα, διὰ πληθύν, κακῶν ἡμετέρων ἀλλὰ τῆς σῆς, πρεσβείαις τε καὶ χάριτος, μὴ καὶ στερηθείημεν Ἀθλητά, σὲ γὰρ πρὸς τὸν Δεσπότην, προβαλλόμεθα πρέσβυν, ἐν τοῖς κινδύνοις ἡμῶν πάντοτε.

Θεοτοκίον.
Παρθένε ἐξιλέωσαι σὸν Υἱόν, ἡμῖν πᾶσι πρεσβεύοντα ἔχουσα, ὑπὲρ ἡμῶν, Δημήτριον μάρτυρα τὸν κλεινόν, καὶ πάντας καταξίωσον, συνεῖναι τῷ Κτίστῃ σου καὶ Υἱῷ, καὶ σοὶ τῇ Θεοτόκῳ, δοξάζοντας ἀπαύστως, Πατέρα Λόγον Πνεῦμα Ἅγιον.

Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Αἴτησαι εἰρήνην παρὰ Θεοῦ, ὁμόνοιαν σκέπην μέχρι τέλους ὑπομονήν, ψυχῶν σωτηρίαν, ἡμῖν τοῖς σοῖς οἰκέταις, εἰς δόξαν τοῦ Κυρίου μάρτυς Δημήτριε.

Ἔχοντες ναόν σου τὸν ἱερόν, Δημήτριε μάρτυς, ὡς προπύργιον ὀχυρόν, προσφεύγομεν τούτῳ, ἐν καιρῷ τῶν κινδύνων, καὶ πάσης ἐπηρείας ἀπολυτρούμεθα.

Φύλαττε τοὺς δούλους σου Ἀθλητά, μάρτυς Μυροβλύτα, τοὺς τιμῶντάς σε εὐσεβῶς, καὶ ῥῦσαι κινδύνων, καὶ πάσης ἄλλης βλάβης, Δημήτριε τρισμάκαρ, τῇ μεσιτείᾳ σου.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…

Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τα ἑξῆς·

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντας, τοὺς τὴν θείαν καὶ σεπτήν, σοῦ ἀσπαζομένους Εἰκόνα, μάρτυς Δημήτριε, πάσης περιστάσεως, ῥῦσαι πρεσβείαις σου, ἀλλοφύλων ἐφόδου τε, λιμοῦ τε λοιμοῦ τε, νόσων τε μαχαίρας τε, καὶ ἐμπρησμοῦ καὶ σεισμοῦ, ὅπως εὐχαρίστοις ἐν ὕμνοις, ὡς κοινὸν ἡμῶν εὐεργέτην, σὲ ἀκαταπαύστως μεγαλύνωμεν.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.

Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο τον Λουμπαρδιάρη

Ποίημα Αριστομένους Φλουράκη

Εἶτα τὸ τροπάριον·

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἀπεριδόνητον Ἀτθίδος τὸν δόμον, τὸν θεῖον ἔφορον ἡμῶν καὶ προστάτιν, ἀνευφημοῦμεν ἐν ᾠδαῖς ἀσμένως, πιστοί, οὗτος γὰρ ἀπέσεισε τὴν λουμπάρδα ἀθέων, πάντας ἀσινεῖς τηρῶν
ἐν ἁγίῳ Ναῷ τοῦ, τὸν Λουμπαρδιάρην Δημήτριον νῦν ἀξιοχρέως ὑμνήσωμεν ἅπαντες.

Δόξα.
Τό Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ΄. Μέγαν εὕρατο.
Τὸν ὑπέραθλον Χριστοῦ ὁπλίτην, τὸ μεγαίνητον Μαρτύρων κλέος, Ἀθηνῶν δὲ ἀπροσμάχητον ἔφορον, ἀδεισιθέων ὀφρὺν ἐκμειώσαντα καὶ τὴν λουμπάρδα αὐτῶν ἀποσείσαντα, Λουμπαρδιάρην Μυροβλήτην Δημήτριον, πιστοί, ἐν ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς ἀξίως μέλψωμεν.

Καὶ νῦν.
Θεοτοκίον. Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς.
Τὴν ἀπειρόγαμον Μητέρα Δεσπότου, τὸ περιτείχισμα ἡμῶν τῶν ὑμνούντων, τῶν ἀσωμάτῶν ἄνασσα πιστῶν δὲ μολπή, πάντες ἀνυμνήσωμεν ἐν χορῷ ἀσπασίως, ταύτην ἀνακράζων νῦν Ὀρθοδόξων ὁ δῆμος, ἀδιαλωβήτους τήρει ἡμᾶς, τῶν παλαμναίου βολῶν καὶ θλίψεων.

Ὁ Κανών ἔχων Ἀκροστιχίδα·
Λουμπαρδιάρη ὑμνολογῶ, Ἀριστομένους.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγράν διοδεύσας.
Λουμπάρδα στραφεῖσα κατά Ναοῦ, Δημήτριε μάρτυς, Ἀθηναίων ὁ ἀρωγός, κατεύκασας θείαις σου πρεσβείαις, ἀδεισιθέων γαυρίαμα ἔθραυσας.

Ὁ δῆμος πιστῶν ἐν τῷ σῷ Ναῷ, συνῆλθε ἑσπέρας ἀγρυπνίᾳ τε καὶ λιταῖς, τιμῆσαι Δημήτριε σὴν μνήμην, ἀδιαλώβητον τοῦτον
ἐτήρησας.

Ὑμνοῦμέν σε πάντες χρεωστικῶς, θαυμάτῶν γὰρ βρύει, ἡ εἰκών σου καὶ τῶν δεινῶν, ζόφον ἐλαύνει Λουμπαρδιάρη, μεγαλομάρτυς Δημήτριε ἔνδοξε.

Θεοτοκίον.
Μητέρα Θεοῦ Παντευλόγητον, Μαρία ὑμνοῦμεν, σὲ ἀσμένως ἑσμὸς πιστῶν, ἀτρύτως βοῶντες τὸν σὸν κλῆρον, ἐπιφορῶν ἀσκηθῇ διατήρησον.

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Παρεστῶτες ἐν ὄρθρῳ ἐν τῷ Ναῷ ἅπαντες, σοῦ Μεγαλομάρτυς, τὴν μνήμην, ᾔνεσαν ἔνδοξε, ἐν ἀκροπόλῃ δέ, τῶν ἀλλοφύλων τὰ στίφη, τὴν λουμπάρδα ἤναπτον, μάρτυς Δημήτριε.

Ἁψαμένης λουμπάρδος τοῦ σοῦ Ναοῦ ὤλεσιν, οἱ τῶν ἀλλοθρήσκων ὁπλῖται, ἄρτι ἡτοίμαζον, ἐξ ἀκροπόλεως, κεραυνωθείσης δὲ ταύτης, Λουμπαρδιάρην σε πιστοί, αὖθις ἐκάλεσαν.

Ῥοιζηδόν κεραυνώσας τὸ τῶν ἐχθρῶν φρύαγμα, ἅμα καὶ ἰσχὺν τῆς λουμπάρδος, Μάκαρ κατέαξας, διὸ βοῷμέν σοι, Μεγαλομάρτυς Κυρίου, Λουμπαρδιάρη ἔνδοξε, σεπτὲ Δημήτριε.

Θεοτοκίον.
Δυσωπῶ σε Παρθένε, ἐπηρειῶν ῥῦσαί με, τοῦ ἀλγεσιθύμου καὶ ῥῶσιν, Μῆτερ παράσχου μοι, ἀμπλακημάτων δέ, τὸν καθαρμόν Θεοτόκε, δεομένων χάρισον, πᾶσιν τοῖς δούλοις σου.

Διάσωσον, μεγαλομάρτυς Δημήτριε Λουμπαρδιάρη, τοὺς πιστούς σου ἐπιφορῶν δεινῶν μαστιζομένων, καὶ τήρησον σώους θείαις σου πρεσβείαις.

Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ, πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.

Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Τά ἄνω ζητῶν.
Πιστῶν οἱ χοροί ἀξίως εὐφημήσωμεν, ἀτθίδος κλεινῆς τὸ μέγα περιτείχισμα, Λουμπαρδιάρη αἴσιμον, Ὀρθοδόξων πάντων ἀγλάισμα, καὶ ἰατῆρα ἄμισθον παθῶν, Δημήτριον ἀεὶ μυροβλύζοντα.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ἱσταμένων ἐμβροντήτων, οἱ διασωθέντες τῇ μεσιτείᾳ σου, Λουμπαρδιάρη ἀνεκραύγαζον, ἀνυμνολογοῦμεν μεγαλείᾳ σου.

Ἀποσμύχεται σύμπασα, κεραυνοπληχθεῖσα λουμπάρδα τοῦ ἐχθροῦ, Δημητρίου τοῦ τρισσοκλεοῦς, ἐνεργείᾳ θείᾳ καὶ ἐντεύξεσιν.

Ῥυσαμένων τῶν δούλων σου, τῆς καταχθονίου βουλῆς Δημήτριε, Λουμπαρδιάρη σε ἐκάλεσαν, Μυροβλήτη μάρτυρα λογχήνυκτε.

Θεοτοκίον.
Ἠδυμόλπεσιν ἄσμασιν, τῇ τοῦ νεκυσσόου Μητρὶ προσάξωμεν, Μαριάμ Θεογεννήτρια, τῶν βροτῶν περικλυτόν ἀγλάισμα.

ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Ὕμνον ἐκτενῶς, Λουμπαρδιάρη ἀναμέλψωμεν, αὐτοῦ πρεσβείαις ἐξαιτούμενοι, ὅπως ῥυσθῶμεν, τοῦ ἀλάστορος ἐπιφορῶν.

Μῆνιν εἰδεχθῆ, καὶ δαιμόνων τὴν ἐγκότησιν, θραῦσον Δημήτριε δεόμεθα, πιστῶς βοῶντες, Λουμπαρδιάρη λαιψητόδρομε.

Νεύσεις ἱκετῶν, μὴ παρίδῃς Παναοίδιμε, μεγαλομάρτυρα Δημήτριε, καὶ παλαμναίου, ἐπικούφισον ἡμᾶς βολῶν.

Θεοτοκίον.
Ὄμβροις σῶν εὐχῶν, αὐχμηρόν ψυχῆς μου δρόσισον, Παρθενομήτωρ Πανακήρατε, σταλαηδόναις Θεοτόκε τοῦ ἔλέους σου.

ᾨδὴ στ΄. Τήν δέησιν.
Λουμπάρδα, ἀκριτοφώνων ὤλεσας, ἀσκηθείς διαφυλάξας σούς δούλους, τῷ σῷ Ναῷ προσπελάσαντας πόθῳ, μεγαλομάρτυς Δημήτριε Πρώταθλε, διὸ ὑμνοῦμεν εὐκλεῶς, μεγαλεῖᾳ τὰ σὰ πολυαίνητε.

Ὀρθρίσας, πανηγυρίζων μνήμην σου, ὁ ἑσμὸς τῶν σῶν πιστῶν Λουμταρδιάρη, ἐπιβουλὰς πλήθους νηλεοθύμου, τῶν ἀλλοπίστων ἠγνόει Δημήτριε, ἀμάρυγμα δὲ κεραυνοῦ, τὴν σὴν
πρόνοιαν πᾶσιν ἐτράνωσε.

Ταυροῦται, ἀδεισιθέων ὅμιλος, ἀκριβόλισιν λουμπάρδας ἱμείρων, ἀφανισμὸν ἐξυφαίνων σῶν δούλων, ἑορταζόντων σὴν μνήμην Δημήτριε, βληθέντος δέ ἐξ οὐρανοῦ, κεραυνοῦ αἰσχρουργίαν διέλυσε.

Θεοτοκίον.
Ὠλέναις, Ἁγνή ταῖς σαῖς ἐβάστασας, Παντεχνήμονα Δεσπότῃ Παρθένε, ὅς ἀφειδῶς χαριτώνει ἐνθέως, τοὺς μεγαλύνοντας ἄσμασίν τε μολπαῖς, Μητέρα Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀσωμάτων τὸ κλέος τὸ ἄῤῥητον.

Διάσωσον, μεγαλομάρτυς Δημήτριε Λουμπαρδιάρη, βελέμνων τῶν ἰοβόλων τοῦ παναλάστορος, τούς πίστει προστρέχοντας τῷ Ναῷ σου.

Ἄχραντε, ἡ διά λόγου τὸν Λόγον ἀνερμήνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα, δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.

Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Προστασίᾳ τῶν Χριστιανῶν.
Εὐκλεῶς τῆς Ἀτθῖδος χοροί ἀνυμνήσωμεν, Λουμπαρδιάρη Μεγαλομαρτύρων ἀγλάισμα, τὸν Δημήτριον τῶν πιστῶν ἀεὶ καταφυγῇ, Ὀρθοδόξων πάντων βοηθόν, συνεχομένων βελέμνων καὶ δεινῶν τοῦ ἀλάστορος· τήρησον τὸν σὸν κλῆρον, ὡς πάλαι ἐκ τῆς λουμπάρδας, ἀδιαλώβητον ἀεί, ταῖς πρεσβείαις σου Πολύαθλε.

Καί εὐθύς τό Προκείμενον.
Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει, καὶ ὡσεί κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνω πληθυνθήσεται.
Στίχος. Πεφυτευμένος ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐξανθήσουσιν.

Εὐαγγελίον,
Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον
(Κεφ. ι’.32-36, ια΄ 1).
Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἄν ἀρνήσηται με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτόν κἀγώ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπί τήν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλά μάχαιραν. Ἦλθον γάρ διχάσαι ἄνθρωπον κατά τοῦ πατρός αὐτοῦ καί θυγατέρα κατά τῆς μητρός αὐτῆς καί νύμφην κατά τῆς πενθερᾶς αὐτῆς· καί ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοί αὐτοῦ. Καί ἐγένετο ὅτε ἐτέλεσεν ὁ Ἰησοῦς διατάσσων τοῖς δώδεκα μαθηταῖς αὐτοῦ μετέβη ἐκεῖθεν τοῦ διδάσκειν καί κηρύσσειν ἐν ταῖς πόλεσιν αὐτῶν.

Δόξα.
Ταῖς τοῦ Ἀθλοφόρου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις, ᾿Ελεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχος. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Τὸν Μεγαλομάρτυρα Μυροβλήτην ἀενάως, Λουμπαρδιάρην τὸν κλεινόν, Ὀρθοδόξων δῆμος ἀνευφημήσωμεν, ὅτι ἐτήρησε ἀδιαλώβητον, ἐκ λουμπάρδας ἀκροπόλεως, τὸ ἀρητήριον, τὸ θεῖον αὐτοῦ τε περικλυτόν, ἐν πιστῶν τὸ πλήρωμα, δαψιλῶς τὰς χάριτας ἀπολαύει· σέλας τῶν Μαρτύρων, ἀτθίδος ἀδιάσειστον φρουρόν, ὁμολογοῦμέν σε ἅπαντες, γεραρέ Δημήτριε.

Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν σου…

ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ἀνυμνῶ γηθοσύνως, Λουμπαρδιάρη ἀτθίδος τὸν μέγαν ἔφορον, Δημήτριον ὃν πάλαι, τρισσοκλεῇ Ναόν τοῦ, ἐκ λουμπάρδας διέσωσεν, ἀδεισιθέων ἐκαιῶν, ὀφρὺν κατεάγωτα.

Ῥαψῳδῷ Λουμπαρδιάρη, Μυροβλήτη τὰς θείας εὐεργεσίας σου, αἰτούμενος ἀτρύτως, βολῶν ἀλγεσιθύμου, ὅπως ῥυσῆς τοὺς δούλους σου, ὅπως λουμπάρδαν τὸ πρίν, κατέῤῥηξας θεόφρων.

Ἰοβόλων δηγμάτων παλαμναίου σὸν κλῆρον ἀδιαλώβητον, καὶ νόσων πολυτρόπων, δεινῶν τε σκαιοτάτων, τήρει πάντας Δημήτριε, καταφιλοῦντας θερμῶς εἰκόναν σου τὴν θείαν.

Θεοτοκίον.
Στεντορείως λακάζω, ἀπειρόγαμε Νύμφῃ Θεγεννήτρια, πρεσβείαις Λουμπαρδιάρη, σὸν τόκον ἐκδυσώπει, ὀφλημάτων τὴν ἄφεσιν, διδοίη πᾶσιν ἡμῖν, καὶ χάριν οὐρανόθεν.

ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Τραχηλιάσας, ἀκριτοφώνων ὁ δῆμος, ἀπολέσαι Ναόν σου ἐσκόπει, κεραυνοβληθείσης, λουμπάρδας ἐφιμώθη.

Ὀλωλεκυίας, τῆς ἀλλοπίστων λουμπάρδας, Μυροβλήτου σεπτοῦ ταῖς πρεσβείαις, κέκληκε σὲ αὐτίκα, ἑσμός σε Λουμπαρδιάρη.

Μιαιφονίας οἱ σεσωσμένοι βοῶσιν, Λουμπαρδιάρη Δημήτριε δόξα, ὅτι τὸν σὸν κλῆρον, ἀπήμαντον ἐτήρεις.

Θεοτοκίον.
Εὔμολπον ὕμνον, γένος βροτῶν σε προσαύδει, Νυμφιοτόκε ἀμίαντε Κόρη, πάντων ἀσωμάτων, τὸ ἄσμα τε καὶ κλέος.

ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Νενίκηται τὸ πλῆθος δίψαιμον ἐχθίστων, ἐμπυριζόντων λουμπάρδα κατὰ Ναοῦ, ἀποσμυχθείσης δέ ταύτης πιστοί ἐσώθησαν.

Ὅκλάκζει αὖθις δῆμος, ὁ τῶν σεσωσμένων, δοξολογούντων Δημήτριον ἔνδοξον, τὸν Λουμπαρδιάρη καὶ ρύστιν καὶ λαιψητόδρομον.

Ὑμνοῦμέν σε ὡσαύτως, πάντες Λουμπαρδιάρη καὶ προσπτελάζομεν πίστει τῷ σῷ Ναῷ, ἀλεξιτήριον ὄντως νόσων καὶ θλίψεων.

Θεοτοκίον.
Συλλήπτωρ Θεοτόκε, πάντων Ὀρθοδόξων, ὁμολογοῦμέν σε Μῆτερ ἀνύμφευτε, καταφευγόντων σῇ σκέπῃ Ἁγνή ἀείποτε.

Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Ἄσμα ἀναμέλψωμεν οἱ πιστοί, καὶ ἀσμένως ἄσωμεν ἐν χορῷ, σῶσον Λουμπαρδιάρη Δημήτριε σοὺς δούλους, τῶν Μεγαλομαρτύρων τὸ ἀκροθίνιον.

Ῥῶσιν δίδου Μάρτυς καὶ ἄκεσιν, τοῖς μαστιζομένοις παλαμναίου τῶν βελέμνων, καὶ σὸν κλῆρον τήρει ἐν πᾶσιν, Λουμπαρδιάρη, δεινοῖς τε καὶ κινδύνοις ἀδιαλώβητον.

Ἵσταμαι λακάζων, Μάρτυς Χριστοῦ, μὴ παρίδῃς κλῆρον Λουμπαρδιάρη τῶν σῶν πιστῶν, τῶν προσπελαζόντων, Δημήτριε, σεπτόν σου, ἐν Φιλοπάππου ὄντος οἶκον ὑπωρειῶν.

Στωμυλίας παῦσον αἱρετικῶν ὡς ἀδεισιθέων τὴν ὀφρὺν ἔθραυσας σκαιῶν, καὶ ὀρθοδοξίας σκέπασον Λουμπαρδιάρη τὸ πλήρωμα Δημήτριε θείαις πρεσβείαις σου.

Τῶν ἀκριτοφώνων ἐπιβουλὰς καὶ ἔμπυρισθείσης τῆς λουμπάρδας ἐπιφορᾶς, κατέαξας Μαρτύρων τὸ κλέος Λουμπαρδιάρη κί ἀσινῆ ἐτήρησας πιστῶν σὸν τὸν ἑσμόν.

Ὀρθοδόξων δῆμος βοᾷ στερρῶς, χαίροις Λουμπαρδιάρη Μυροβλήτης ὁ γεραρός, Μεγαλομαρτύρων ὁπλίτης καὶ ἀτθίδος κλέος ἅμα καὶ τεῖχος ἀπεριδόνητον.

Μένησο τὸν κλῆρον σου ἀθλητά, Λουμπαρδιάρη θεῖε δυσωποῦντά σε γοερῶς, πλήρωσον αἰτήσεις καὶ ἄκεσιν παράσχου πᾶσι τοῖς προσπελάζουσιν Ναῷ σου τῷ σεπτῷ.

Εὔμολπον νῦν ὕμνον σοι προσαυδᾷ, Ὄρθοδόξων δῆμος ἐν Ἀθήνησιν τῶν πιστῶν, καὶ ταῖς σαῖς πρεσβείαις αἰτούμενος βοᾷ σοι, χαίροις Μεγαλομάρτυς κλεινέ Δημήτριε.

Νεῦσον παρακλήσεσιν ἱκετῶν, Λουμπαρδιάρη μάκαρ τῶν ὑμνούντων σου τὸ σεπτόν, διὰ τὸν Δεσπότην μαρτύριον καὶ τρώσεις, τὰς νυγματώδεις ἅσπερ στεῤῥῶς ὑπήνεγκας.

Ὄχλησιν δαιμόνων τῶν μυσαρῶν, καὶ τοῦ παλαμναίου, σκαιοτάτων ἐπιφορῶν, παῦσον Λουμπαρδιάρη Δημήτριε τρισμάκαρ, καὶ σὴν εἰρήνην δίδου πᾶσι τοῖς μέλπουσιν.

Ὕμνον πλέκω αὖθις τε καὶ μολπήν, Λουμπαρδιάρη αὔδω τήρει σὸν δοῦλον ἀσινῆ, ἐκ τῶν ἰοβόλων δηγμάτων τῶν δαιμόνων τε καὶ ἀλγεσιθύμου τῆς ἐγκοτήσεως.

Στεφηφόρος Μάρτυς καὶ αἴσιμος, ἔστης Λουμπαρδιάρη τῆς ἀτθίδος ὁ ἔφορος, καὶ πλευρᾶς νυχθείσης ὡς πάλαι ὁ Δεσπότης, κότινον ἀμαράντινον κλεινὲ ἀπείληφας.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…

Καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Μυροβλήτην τὸν θεῖον καὶ Ἀτθίδος τὸν ἔφορον, τὸν λουμπάρδα τυῤῥάνων ὡλέσαντα Δημήτριον, τιμήσωμεν ἐν ὕμνοις οἱ πιστοί, σωτῆρα καὶ προστάτην τοῦ λαοῦ, Λουμπαρδιάρην τὸν ἡμέτερον στρατηγόν, ἀξίως ἀνακράξωμεν, χαίροις Μεγαλομάρτυς γεραρέ, χαίροις θαυματουργόβρυτε, χαίροις ἡμῶν ἡ πάντων πλησμονῇ καὶ καταμύθιον.

Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τα ἑξῆς·

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Δεῦτε εὐφημήσωμεν φαιδρῶς, τὸν ἀπεριδόνητον δόμον τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, τὸν Μεγαλομάρτυρα καὶ Λουμπαρδιάρην πιστοί, τὸν Δημήτριον ἅπαντες ἐκ πόθου καρδίας, πίστει προσπελάζοντας τῷ περικλύτῳ Ναῷ ἐφ᾽ὑπωρειῶν Φιλοπάππου, τὸν θαυματουργόβρυτον ὄντως, καὶ ἀμπλακημάτων ἱλαστήριον.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.

Πηγή

Εφτά Παρακλητικοί Κανόνες εις τον Άγιο Δημήτριο

Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο τον Μυροβλήτην

Ποίημα Επισκόπου Αργυρουπόλεως Σεραφείμ του Βυζαντίου

Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο τον Μυροβλύτη

Ποίημα Οσίου Γερασίμου ΜικραγιαννανίτουΜ. Υμνογράφου της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας

Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιον Έφιππον Μεγαλομάρτυρα Δημήτριον τον Μυροβλύτην προστάτην Θεσσαλονίκης φονευτήν Σκυλογιάννου

Ποίημα Δρos Χαραλάμπους Μ. ΜπούσιαΜ. Υμνογράφου της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας

Ο Κανών

Έτερος Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιο Δημήτριο Μυροβλύτη

Ποίημα Μητροφάνης Γρήγορας ἐκ Δωδώνης, ἱερομονάχου·

Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο τον Μυροβλήτη των Όπλων

Ποίημα Ισιδώρας Μοναχής Αγιεροθεϊτίσσης

Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιο Δημήτριο Μυροβλύτη

Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο τον Λουμπαρδιάρη

Ποίημα Αριστομένους Φλουράκη

Cookie settings

Ποίημα Οσίου Γερασίμου Μικραγιαννανίτου
Μ. Υμνογράφου της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας

Ποίημα Δρos Χαραλάμπους Μ. Μπούσια
Μ. Υμνογράφου της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας