Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιο Πολύκαρπο Επίσκοπο Σμύρνης

†Εορτάζεται στις 23 Φεβρουαρίου

Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα ἀναγινώσκοντες τὸν ΡΜΒ΄ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου· καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου, ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκροὺς αἰῶνος· καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμὲ τὸ πνεῦμά μου, ἐν ἐμοὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι. Ταχὺ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου· μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ, καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τὸ πρωὶ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ σοί ἤλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου· ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρὸς σὲ κατέφυγον. Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου· τὸ Πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου καὶ ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σου εἰμι.

Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὑτοῦ.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τὸ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Καὶ τὰ παρόντα Τροπάρια·

Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τὴν κλῆσιν τοῖς ἔργοις σου, ἐπισφραγίσας σοφέ, ἐλαία κατάκαρπος, ὤφθης ἐν οἴκῳ Θεοῦ, Πολύκαρπε ἔνδοξε, σὺ γὰρ ὡς Ἱεράρχης, καὶ στεῤῥὸς ἀθλοφόρος, τρέφεις τὴν Ἐκκλησίαν, λογικὴ εὐκαρπία, πρεσβεύων Ἱερομάρτυς, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Δόξα. Καὶ νῦν.
Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰ μὴ γὰρ σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ σοῦ, σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ὁ Ψαλμὸς Ν´(50)
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἐλεός σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου· ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός. Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου, καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε. Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσομαι· πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου, καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι. Ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεὸς ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου· ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην σου. Κύριε τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἂν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ· τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα· τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.

Καὶ ὀ Κανών.

Εἰς ἕκαστον τροπάριον λέγομεν·
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.
Εἰς τὰ δὺο τελευταῖα·
Δόξα καὶ νῦν.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. α΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Τὰ χείλη ἀνοίξω τὰ βδελυρά, καὶ γλῶσσαν κινήσω, τοῦ αἰτήσασαι παρὰ σοῦ, δοθῆναί μοι ῥῶσίν τε καὶ σθένος, ὡς ἐξειπεῖν τῶν θαυμάτων τὸ πέλαγος.

Αἰτοῦμαί σε πάτερ, εἰλικρινῶς, τὰς πολλὰς ἁμαρτίας, παραπτώματα τὰ ἐμά, πάριδε πάντα καὶ ἀνάσχου, τοῦ εἰσακοῦσαί μου πανθαύμαστε.

Λάμπρυνον τοίνυν τὸν τῆς ψυχῆς, τῆς ἐμῆς τὸν κόσμον, καὶ ὁδήγησον ἀσφαλῶς, πρὸς τρίβους με ὄντως τὰς εὐθείας, τὴν τῶν δαιμόνων ἐλαύνων ἐπήρειαν.

Θεοτοκίον.
Πάντες οἱ νόες τῶν γηγενῶν, ἐκπλήττονται κόρη, ὑπὲρ λόγον, σῷ τοκετῷ· σὺ γὰρ τὸν Κτίστην τῶν ἁπάντων, ἐν τῇ γαστρί σου ἐχώρησας.

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Προστάτην σε πάντες, οἱ ἐν δεινοῖς κεκτήμεθα, ῥύστην καὶ ἐν πάσαις ταῖς συμφοραῖς· ὅθεν αἰτοῦμέν σε, ἐν πόθῳ ζέοντι, νῦν τὸν Χριστόν ἱκετεῦσαι, ἐξελεῖν τὸ ποίμνιον πάσης κακώσεως.

Τὸν Χριστὸν σὺ κηρύξας, δι’ αὐτὸν ὁλοκαύτωσας· ἀγάλλῃ δὲ ἀεὶ νῦν Πάτερ, δόξαν οὐράνιον, ὁρῶν ἀέννα· διὸ μὴ παύσῃ πρεσβεύων, τοῦ σώζεσθαι ἅπαντας, σοὶ νῦν προστρέχοντας.

Ἱκετεύομεν Πάτερ, ὡς θερμῶς οἱ δοῦλοί σου, καὶ γόνυ κάμπτοντες βοῶμεν· δέξαι τὴν δέησιν, πιστῶς τιμώντων σου, τὴν πανσεβάσμιον μνήμην, καὶ προσκυνούντων ἐν πίστει τὴν πάντιμον χεῖρά σου.

Θεοτοκίον.
Ἱκετεύω σε κόρη, τὸν Χριστὸν κυήσασαν, τὸ γνόφον τοῦ νοός μου διαλύσαι, ὅπως ὑμνήσω σου, τὴν μεγαλειότητα, τὴν δωρηθεῖσαν σοι, παρὰ Χριστοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ μόνου Παντάνακτος.

Κραυγάζομεν, ἐν πίστει σοι ἅπαντες Θεηγόρε, ὅτι ῥύστην ἐν τοῖς δεινοῖς, ἀεὶ σὲ κεκτήμεθα, καὶ πρεσβεύεις ἀπαύστως τῷ Χριστῷ Θεοῦ τῷ Λόγω.

Ἱλάσθητι, τοῖς δούλοις σου ἀπείρανδρε Θεοτόκε, γνώρισον δέ γε νῦν ἡμῖν, τὴν μόνην ἀλήθειαν, ὅπως ἀεὶ ὑμνοῦμεν τὸν Χριστόν, τῶν πάντων Κτίστην.

Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Λιπάρει Χριστὸν τὰς χεῖρας καθηλώσαντα, τοῦ σῶσαι ἡμᾶς, δεινῶς ὀλισθήσαντας, καὶ μηδὲν φυλάξαντας, πεσόντας δι’ εἰς τὸν βόρβορον Ἅγιε, τοῖς πονηροῖς δὲ δόντες ἑαυτούς, τοὺς πάντας ὀξέως ἀναρπάζουσιν.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Καθοδήγησας Πάνσοφε, εἰς τὰς εὐθείας τρίβους σου τὸ ποίμνιον, καὶ νῦν ἅπαντας κατεύθυνον, πρὸς τὸ φῶς τὸ λάμπον ἀλήθειαν.

Κεκτημένοι Θεόσοφε, τὴν πάντιμον χεῖρα ἡμῖν τὴν βλύζουσαν, τὰ ἰάματα ὡς νάματα, ὡς εἰκὸς οἱ ἅπαντες χαίρομεν.

Δυσωποῦμέν σε Ἅγιε, τοῦ πρεσβεύειν ἀεὶ Χριστῷ τῷ Παντάνακτι, τοῦ ἐκλυτροῦσθαι κακώσεως, τοὺς προσκυνοῦντας ἐν πίστει τὰ λείψανα.

Θεοτοκίον.
Ἱκετεύω Πανύμνητε, καὶ ἐκχέω ὡσεὶ κρουνοὺς τὰ δάκρυα, ἑξαιτούμενος θερμότατα, παριδεῖν μου πταισμάτων τὸ πέλαγος.

ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἠμᾶς
Ἔλασον σοφέ, τῶν ἐν πίστει προσκυνούντων σου, τὴν πανσεβάσμιον χεῖρα καὶ πάντιμον, τὴν δεινὴν νόσον, ὡς σκληρῶς πάντας θερίζουσαν.

Ῥύσαι νῦν ἡμᾶς, τῶν κινδύνων θεηγόρε σοφέ, καὶ Χριστῷ ἀεὶ τῷ Λόγω, πρέσβευε ὑπὲρ τῶν πίστει, τιμώντων τὰ λείψανα.

Ὥλολας πυρί, ὡς τὸν Χριστὸν κηρύξας τρανῶς, καὶ ἐδέξω παρ’ αὐτοῦ τὸν στέφανον, καὶ νῦν πρεσβεύεις τοῦ λυτροῦσαι ἡμᾶς ἅπαντας.

Θεοτοκίον.
Δέξαι νῦν σεμνή, τὴν πενιχρὰν ταύτην δέησιν, καὶ ἡμῶν μὴ παρίδης τὰ δάκρυα, ἀλλὰ παράσχου τὴν τῶν δεινῶν ἀπολύτρωσιν.

ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ.
Ἐκήρυξας, τῆς ζωῆς τὴν ἄβυσσον, καὶ Θεοῦ τὸν προαιώνιον Λόγον, τὸν ἐκ φθορᾶς ἀναρπάσαντα πάντας, καὶ ἁμαρτίας Σταυρῷ καθηλώσαντα· ἐβλάστησας δὲ νῦν ἡμῖν, τὸ φυτὸν τὸ πολύκαρπον Ἅγιε.

Ἐπλήρωσας, δι’ εὐχῆς τοὺς σιτῶντας, γυναικὸς τῆς θρεψαμένης σὲ Πάτερ, οὓς τοῖς πτωχοῖς, ἐξεκένωσας τότε, καταπραΰνας λιμὸν τὸν ἐπάρατον· κατάπλησον καὶ νῦν ἡμᾶς, τοῦ φωτὸς τοῦ λαμπρύνοντος πνεύματα.

Ἀνέστειλας, τοῦ αὐχμοῦ ἀμετρίαν, τὸν Θεὸν ἐξιλασκόμενος Πάτερ, καὶ νῦν ἡμᾶς περιπίπτοντας πάντας, εἰς ἁμαρτίας δεινὰ παραπτώματα, δεόμεθα εἰλικρινῶς, ἐξ αὐτῶν ἐπανόρθωσον Ἅγιε.

Θεοτοκίον.
Ἐχώρησας, τὸν παντὶ Ἀχώρητον, καὶ Θεὸν δημιουργήσαντα πάντα, καὶ τῷ μαστῷ σὺ ἐθήλασας τοῦτον, τὸν ἐν ἐρήμῳ λαὸν αὐτοῦ θρέψαντα· ἰλάσθητι καὶ νῦν ἡμῖν, σὸν Υἱὸν δυσωποῦσα καὶ Κύριον.

Κραυγάζομεν, ἐν πίστει σοὶ ἅπαντες θεηγόρε, ὅτι ῥύστην ἐν τοῖς δεινοῖς, ἀεὶ σὲ κεκτήμεθα, καὶ πρεσβεύεις ἀπαύστως τῷ Χριστῷ Θεοῦ τῷ Λόγω.

Ἰλάσθητι, τοῖς δούλοις σου ἀπείρανδρε Θεοτόκε, γνώρισον δέ γε νῦν ἡμῖν, τὴν μόνην ἀλήθειαν, ὅπως ἀεὶ ὑμνοῦμεν τὸν Χριστόν, τῶν πάντων Κτίστην.

Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.
Τὴν σεπτήν σου χεῖρα πλοῦτον ἀκένωτον, κεκτημένοι πρέσβυν σε πρὸς Θεὸν προτιθέμεθα, μὴ παρίδης νῦν σοὺς ἱκέτας, Πολύκαρπε, ἀλλ’ ἐπίσπευσον ὡς συμπαθὴς εἰς τὴν ἀντίληψιν ἡμῶν, τῶν πιστῶς ἐκβοώντων σοι· πρόφθασον ἐν κινδύνοις, καὶ ῥύσαι κεκαμωμένους, ἐπικαμπτόμενος νυνὶ ἱκεσίας δεομένων σου.

Προκείμενον
Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει, καὶ ὡσεὶ κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληνθυνθήσεται.
Στίχος. Πεφυτευμένος ἐν τῷ Οἴκῳ Κυρίου, ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἑξανθήσουσιν.

Εὐαγγέλιον.
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον.
(Κεφ. ι΄, 1, 5-8).
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, προσκαλεσάμενος ὁ Ἰησοῦς τοὺς δώδεκα μαθητὰς αὑτοῦ, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν κατὰ πνευμάτων ἀκαθάρτων, ὥστε ἐκβάλλειν αὐτὰ καὶ θεραπεύειν πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν· τούτους ἀπέστειλεν ὁ ᾿Ιησοῦς παραγγείλας αὐτοῖς λέγων· εἰς ὁδὸν ἐθνῶν μὴ ἀπέλθητε καὶ εἰς πόλιν Σαμαρειτῶν μὴ εἰσέλθητε. Πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου ᾿Ισραήλ. Πορευόμενοι δὲ κηρύσσετε λεγοντες, ὅτι ἤγγικεν ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἀσθενοῦντας θεραπεύετε, λεπροὺς καθαρίζετε, νεκροὺς ἐγείρετε, δαιμόνια ἐκβάλλετε· δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε.

Δόξα.
Ταῖς τοῦ Ἱεράρχου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἑξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἑξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχος. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Μή με χειμαζόμενον ἐν ἁμαρτίαις παντοίαις, καὶ καταικιζόμενον ἀλγεινῶς αἰκίσιν ἀλάστορος, ἀποκλείνης Ἅγιε, ἀλλ’ οἰκτείρησόν με τὸν ἄσωτον· δέχου τὴν δέησιν, ἣν ἀπὸ καρδίας προσάγω σοι· Θεὸς γάρ σε παράκλησιν καὶ παραμυθίαν πιστοῖς παρέσχε· ὅθεν σοι κραυγάζω, θεράπων τοῦ Χριστοῦ θαυματουργέ, ὑπὲρ καὶ οὗ ὁλοκαύτωσας, ἐπισπεύσας ἵασαι.

Σῶσον ὁ Θεὸς τὸν λαόν σου…

ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Τῆς ψυχῆς μου τὸ νέφος, τὸ καταπυκνὸν Ἅγιε, διασκέδασον, καὶ μάστιγα ὀδύνης, μαστίζουσαν τὸ σῶμα, καὶ ψυχὴν καταθλίβουσαν, ἀπέλανόν μου σοφέ, πηγὴ ἡ τῶν θαυμάτων.

Θεόθεν σὺ ἔχων, τῶν ἰάσεων χάριν σοφὲ Πολύκαρπε, ἰάσεως ἀξίους, ποίησον τρισμάκαρ, τοὺς ἐν πίστει σοι κράζοντας· ἐκ τῶν παντοίων δεινῶν, σῶζε σοὺς ἰκέτας.

Ἐκτενῶς σοι βοῶντας, καὶ ἐν δάκρυσι Πάτερ, σοὶ νῦν προσφεύγοντας, μὴ πάριδε αἰτοῦμεν, πρόσδεξαι δὲ Πάτερ, καὶ κινδύνων διάσωσον, προσκυνοῦντας εὐσεβῶς, τὰ λείψανα τὰ θεῖα.

Θεοτοκίον.
Ὦ Δέσποινα πάντων, ἡ τεκοῦσα τὸν Σωτῆρα καὶ πλάστην μου, εὐώνυμον τὸν χῶρον, φυγεῖν ἐκδυσωπῶν σε, ἐν ἡμέρα τῆς κρίσεως· ὅθ’ ὁ Υἱός σου κρινεῖ, τὰ σύμπαντα ἀφύκτως.

ᾨδὴ η΄. Τόν Βασιλέα τῶν οὐρανῶν.
Γέμει μου ἐκ παντοίων τὸ σῶμα νοσημάτων, παρεῖται τὰ μέλη· ἐλέησον ὦ Πάτερ, σὸν πιστὸν ἱκέτην.

Ἀποροῦμαι θεραπείας βροτείας πάσης· λιπαρῶ σε θερμῶς τὸν προστάτην, πρόφθασον με σῶσον, καὶ ῥῶσιν μοι παράσχου.

Καθικετεύω ἵλεώς μοι νῦν προσβλέψαν οὐρανόθεν ἰώμενος πάθη, πάνδεινα καὶ ῥύσαι, κακώσεως με Μάρτυς.

Θεοτοκίον.
Ὑμνῶ σε, τὴν Χερουβεὶμ ὑπερτέραν, ὡς τὸν Κτίστην τῶν ἁπάντων τεκοῦσαν, λατρεύων εἰς αἰῶνας, Παρθένε τῷ Υἱῶ σου.

ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Ἐλαύνεις τὰς ἀκρίδας, τὰ ζῶα ἐξιᾶσαι, παραδόξως τερατουργὲ Πολύκαρπε, διὸ θερμῶς ἐκβοῶ σοι, τὰ πάθη μου ἴασαι.

Ἰάσεων κρατήρα, ἀνελλιπῆ σὴν χεῖρα Ἱερομάρτυς τοῖς πιστοῖς προσέθηκε, ζωαρχικὴ ἡ χάρις, σὲ μακαρίζομεν.

Ὀχλούμενος παντοίαις, μάκαρ ταῖς βασάνοις, ὡς χαρίτων θείων τεμένει κατέφυγον· ὧν με Μάρτυς διὰ τάχους ῥύσαι Πολύκαρπε.

Θεοτοκίον
Σὲ πᾶσαι αἱ δυνάμεις, τῶν οὐρανῶν ὑμνοῦσι, γενεαί δὲ πᾶσαι βροτῶν δοξάζουσι· σοῦ ταῖς πρεσβείαις ῥυσθείημεν Πάναγνε.

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σὲ τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύνομεν.

Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις τῶν θαυμάτων ὁ ποταμός, χαίροις τῶν Σμυρναίων ἀντιλήπτωρ ὁ ἰσχυρός, χαίροις τῆς Τριάδος ὁ θεῖος μυστολέκτης, δι ἥν ὁλοκαυτώθης μάρτυς Πολύκαρπε.

Δεῦτε προσκυνήσομεν εὐλαβῶς, τὴν πάντιμον χεῖρα, Πολυκάρπου τοῦ ἀθλητοῦ, βροτῶν, φυτῶν, θρεμμάτων, παντοίων ἐξωθοῦσαν, νόσων τε καὶ βλάβην, καὶ παρέχουσαν ἴασιν.

*Τὸν ἱερομάρτυρα τοῦ Χριστοῦ, τὸν ἐν ἀσθενείαις ἐτοιμότατον βοηθόν, καὶ ῥύστην ἐν πάσαις ταῖς ἀνάγκαις, εὐσεβοφρόνως τιμήσωμεν.

*Δεῦτε οἱ νοοῦντες καὶ ἐν δεινοῖς, πάθεσι τελοῦντες, ἀρυσώμεθα ἐκ πηγῆς, βλητούσης ἰαμάτων τὴν χάριν ἀέναον ἣν τοῖς πᾶσιν, ἐν πίστει προσκυνοῦσι παρέχει θαυμάσια.

Κράζομέν σοι πάτερ εἰλικρινῶς, ῥῦσαι ἐκ παντοίων περιστάσεων σὸν λαόν, θερμῶς προσπεφευγότα τῇ σκέπῃ σου τῇ θείᾳ, καὶ τῶν παραπτωμάτων αἰτούμενος ἄφεσιν.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καὶ Υἱῷ, καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι,
καὶ νῦν, καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί, καὶ Υἱῷ, καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι,
καὶ νῦν, καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοὶ προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπὶ σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μὴ ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδὲ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός σου, πάντες ἔργα χειρῶν σου καὶ τὸ ὄνομά σου ἐπικεκλήμεθα.

Καὶ νῦν.
Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς σὲ μὴ ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διὰ σοῦ τῶν περιστάσεων, σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἥν ψάλλομεν τὰ ἑξῆς·

Ἕτερα Ἀπολυτίκια Ἁγίου Πολυκάρπου
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄.
Καὶ τρόπων μέτοχος καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε εἰς θεωρίας ἐπίβασιν, διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας, μέχρις αἵματος ἱερομάρτυς Πολύκαρπε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἦχος α΄.
Τὸν Ἐπίσκοπον Σμύρνης καὶ φρουρὸν νῦν θερμότατον, τῆς Μονῆς τῆς Κοζίτσης, τὸν Πολύκαρπον ἅπαντες, αἰνέσομεν ἐν πίστει οἱ πιστοί, ὡς παρέχοντα ἰάματα ἡμῖν, θεραπεύειν γὰρ ἀλλήλους συσφίγγει· τοὺς δὲ τὴν χεῖρα προσκυνοῦντας τῶν κινδύνων ἀπαλλάττεται.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.