Ακολουθία του Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτη

ΑΣΜΑΤΙΚΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΤΩ ΙΟΡΔΑΝΗ

ΕΝ ΤΩ ΜΕΓΑΛΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ.

Μακάριος ἀνήρ. Εἰς τό Κύριε εκέκραξα ἱστῶμεν στίχους ἡ’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ἦχος πλάγιος Ἆ’. Χαίροις ασκητικών…
Χαίροις ἀσκητικῶν ἀληθῶς, ἀγωνισμάτων ὁ κανών ὁ εὐθύτατος, Σταυρόν γάρ ἐπ’ ὤμων ἄρας, ἀκολουθῶν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Ἰορδάνῃ προσεχώρησας. Ἐν ὧ κατεπάτησας τῆς σαρκός τά σκιρτήματα, ταῖς ἀρεταῖς δε τήν ψυχήν κατελάμπρυνας, καί πρός ἔνθεον ἀνεπτέρωσας ἔρωτα. Ὅθεν τήν σεβασμίαν σου, τελοῦντες πανήγυριν, τυχεῖν, Γεράσιμε, θείας φιλανθρωπίας αἰτούμεθα, Χριστοῦ, Ὄν δυσώπει, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δοθῆναι τό μέγα ἔλεος. (δίς).

Ἄνθραξ ὡς φωτοφόρος πυρί, προσωμίλησας γάρ τό Πνεῦμα, Γεράσιμε, τῇ ποίμνη τῇ θείᾳ μάκαρ, καταλαμπρύνων ψυχάς, τῶν πρός σε φοιτώντων, ὁσιώτατε. Πρός φῶς ὁδηγῶν αὑτούς, τό ἀνέσπερον, ἄριστε, ἐρημικούς δε, δροσιζόμενος ἄνωθεν, θεία χάριτι κατεμάρανας ἄνθρακας. Ὅθεν καί τόν τῆς νίκης, σοι δεδώρηται στέφανον, πάτερ, τῆς θείας δικαιοσύνης ὁ πρύτανις, Χριστός. Ὄν δυσώπει, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δοθῆναι τό μέγα ἔλεος.

Κλῖμαξ οὐρανομήκης σαφῶς ἡ πολιτείᾳ σου, Γεράσιμε, δέδεικται, δι’ ἧσπερ πρός ὕψος ἤρθης, καί τῷ Δεσπότῃ Χριστώ, ὁμιλεῖν, παμμάκαρ, κατηξίωσαι. Τόν νοῦν ἐλλαμπόμενος, ταῖς ἐκεῖθεν ἐλλάμψεσι, μαρμαρυγαῖς δε, ταῖς Αὑτοῦ φωτιζόμενος, τήν ἰσάγγελον ἐκομίσω φαιδρότητα. Ὧ καί νῦν παριστάμενος, ἱκέτευε, ὅσιε, τούς ἐκτελοῦντας τήν θείαν καί πανσεβάσμιον μνήμην σου, σύν σοι παραστῆναι καί τῷ κόσμῳ δωρηθῆναι τό μέγα ἔλεος.

Ἦχος πλάγιος Δ’’. Ἕτερα Στιχηρᾷ.
Ὧ, τοῦ παραδόξου θαύματος.
Πάτερ θεόφρον Γεράσιμε, ἀναπτερώσας τόν νοῦν, πρός Θεόν δία πίστεως, κοσμικῆς συγχύσεως, ἐβδελύξω τό ἄστατον, καί τόν σταυρόν σου ἀναλαβόμενος, τῷ Παντεπόπτῃ κατηκολούθησας, σῶμα δυσήνιον, ἀγωγαῖς ἀσκήσεως, καί λογισμῷ, σθένει δουλωσάμενος τοῦ Θείου Πνεύματος.

Ὅσιε πάτερ Γεράσιμε, ἐν ἐρημία ἀεί, καί σπηλαίοις καί ὄρεσι, πίστει διαιτώμενος, τόν Θεόν ἐξεζήτησας, καί τοῦτον εὗρες, ὥσπερ ἐπόθησας, ἀνεπιστρόφῳ ψυχή νευρούμενος, ταῖς ἀναβάσεσι, ταῖς καλαῖς ἑκάστοτε καί μοναχῶν, στίφη προσενήνοχας, Χριστώ σῳζόμενα.

Πάντα τόν βίον διήνυσας ἐν ἡσυχίᾳ πολλή καί ἐν πένθει καί δάκρυσι, μοναστῶν γενόμενος, ἀλείπτης δία τῆς πίστεως, ἀκτημοσύνῃ κατακοσμούμενος, καί ἐγκράτεια ὠραϊζόμενος. Ξένος καί πάροικος, ἐπί γῆς δεικνύμενος, ὅθεν καλῶν εὗρες τήν ἀπόλαυσιν, θεομακάριστε.

Ἥλιον ὥσπερ πολύφωτον, τῶν ἀρετῶν τῷ φωτί, καί θαυμάτων ταῖς λάμψεσι εὑρηκώς, Γεράσιμε, ἐν ἐρήμω διώδευσας, καί τοῖς θηρίοις συνδιαιτώμενος, τούτοις προστάξας εἰς τό δουλεύειν σοι. Ὡς θαυμαστός Θεός, ὑπάρχει ὁ Κύριος, ὁ θήρας νῦν, ὥσπερ λογικούς βροτούς, καθυποτάξας σαφῶς.

Δόξα. Ἦχος Δ’’.
Ὅσιε πάτερ, παμμακάριστε Γεράσιμε, τῇ θέα τοῦ Παναγίου καταληφθείς Πνεύματος, πανσόφως τά τῆδε ὡς ἐπίκηρα κατέλιπες, καί τόν Σταυρόν σου ἐπ’ ὤμων ἀράμενος, τῷ καλοῦντι σε θερμῶς ἠκολούθησας, Χριστῷ εἰς οὐρανούς, λαμπροτάταις τῶν ἀρετῶν ἀναπτάς πτέρυξιν, ἀοίδιμε. Ἐκτενῶς οὖν Χριστῷ ἐκδυσώπει ὑπέρ τῶν πίστει τελούντων τήν παναγίαν σου κοίμησιν.

Καί Νῦν. Θεοτοκίον. Ὁ δία Σε Θεοπάτωρ…
Εἴσοδος. Φῶς ἱλαρόν. Ἀναγνώσματα ζήτει τῇ κ’ Ἰουανουαρίου.

Εἰς τήν Λιτήν.
Ἦχος Β’. Ἰδιόμελα.
Ἀναχωρητῶν γυμνάσιον, συγκροτήσας ἐν Ἰορδάνῃ, πάτερ Γεράσιμε, εὐσεβείας καρπούς ἐν αὑτῷ ἐνδειξάμενος, ρωμαλέως ἰατρεύεις δι’ αὑτῶν τάς ἀσθενείας τῶν παθών. Λέοντα γάρ ἡμέρωσας καί τόν ἀδελφόν ἐκ νεκρών ἀνέστησας. Δι’ ὁ πρός αὑτόν βοήσωμεν˙ Χαίροις τῶν ἀναχωρητῶν ὑπογραμμός, καί τῶν μιγάδων ἡ δόξα. Χαίροις πολιοῦχε τοῦ Ἰορδάνου, καί τῆς σής λαύρας τό καύχημα.

Ὁ αὐτός.
Ὅσιε Πάτερ, ἐκ βρέφους τῷ φόβῳ τοῦ Θεοῦ στοιχειωθείς, ὄργανον γέγονας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί παρ’ Αὑτοῦ λαβών τῶν θαυμάτων τήν ἐνέργειαν, ἔπεισας τούς ἀνθρώπους καταφρονεῖν τῶν ἠδέων. Νῦν δε τῷ Θείῳ Φωτί, καθαρώτερον ἐλλαμπόμενος, φώτισον καί ἡμῶν τάς διανοίας, πάτερ Γεράσιμε.

Ὁ αὐτός.
Ὅσιε Πάτερ, ὡς πόλιν ζῶντος Θεοῦ, εὔφραναν τήν ἱεράν σου ψυχήν, τοῦ ποταμοῦ τά ὁρμήματα, τοῦ ὕδατος τῆς αἱρέσεως, τοῦ διελθόντος τόν Ἰορδάνην, καί πᾶσι τοῖς πέρασι, τῆς εὐσεβείας τόν λόγον πληρώσαντος, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ. Ὄν ἱκέτευε, παμμάκαρ Γεράσιμε, τοῦ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Ἦχος δ’’.
Ὅσιε παμμακάριστε Γεράσιμε, ἀσκήσεως γενόμενος ἐνδιαίτημα καί Θεώ εὐηρέστησας, μέγας ὡς εἱκός ἐν ὁσίοις ἐχρημάτισας πατράσι. Δι’ ὁ ἐθαυμαστώθης ἐκ Θεοῦ, καί ἐξ ἀνθρώπων ἔτυχες δόξης. Λέων σε ἠδέσθη τά τῆς φύσεως ἀποβαλλόμενος, ἡμεῖς δε σοι τόν ὕμνον προσᾴδοντες, ἐκτενῶς βοώμεν˙ Κύριε, ὁ θαυμαστώσας τούς ὁσίους Σου, ταῖς αὑτῶν ἱκεσίαις ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἦχος ἆ’.
Ὅσιε πάτερ, θεόφρον Γεράσιμε, μεγάλως ἠγωνίσω ἐν τῇ προσκαίρω ζωή ἐν ὕμνοις καί νηστείαις καί ἀγρυπνίαις. Ησυχαστικώς τόν βίον ἐξετέλεσας, ὄργανον γέγονας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, παρ’ Αὑτοῦ λαβών τῶν θαυμάτων τήν ἐνέργειαν. Καί νῦν ἐν οὐρανοῖς μετ’ ἀγγέλων χοροῖς παριστάμενος, ἐκτενῶς ἱκέτευε, ὑπέρ τῶν πίστει καί πόθω τελούντων τήν σεβάσμιον μνήμην σου.

Δόξα. Ἦχος πλάγιος Β’.
Ὅσιε πάτερ, θεοφόρε Γεράσιμε, ὁσίων καύχημα, ἀσκητῶν ἐγκαλλώπισμα, ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, τήν τῆς ἀρετῆς προελόμενος τρίβον, εἰς τήν αὑτῆς ἀνέδραμες ἀκρότητα, ὡς ἄγγελος ἐπί γῆς βιοτεύσας. Δι’ ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς σύν ἀσωμάτοις συναγαλλόμενος, ὡς τόν βίον αὑτῶν ἐν σώματι μιμησάμενος, ἐκτενῶς σύν αὑτοῖς ἱκέτευε Χριστόν τόν Θεόν, τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς ὁρατῶν καί ἀοράτων δυσμενῶν καί σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Καί νῦν. Θεοτοκίον.
Θεοτόκε, σύ εἰ ἡ ἄμπελος ἡ αληθινή…

Ἀπόστιχα.
Προσόμοια. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου Σε νεκρόν. Ἦχος β’.
Κόσμου καί πατρίδος ἐκφυγών, ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ἀσκήσας, τόν νοῦν ἐφύλαξας, μή περιπλανώμενον, μηδέ ρεμβόμενον, ταῖς τοῦ βίου συγχύσεσι καί ταῖς τρικυμίαις, ἀλλ’ ἀνατεινόμενον καί ἄνω βλέποντα. Πόθω πρός τόν ἄνω Δεσπότην, πρός τόν Εὐεργέτην τῶν ὅλων, ἀξιομακάριστε Γεράσιμε.

Μακάριος ἀνήρ ὁ φοβούμενος τόν Κύριον.

Ἔξω τῆς τοῦ κόσμου ταραχῆς, πάτερ, διεξάγων τόν βίον, παθών ἐλεύθερος γέγονας, τῇ χάριτι περιφρουρούμενος καί δαιμόνων τάς φάλαγγας, ἀσκήσει συντόνῳ καί θείαις ἀστράψεσι καταστρεψάμενος. Χαίρων σύν ἀγγέλοις χορεύεις περί τόν Παντάνακτα καί Κύριον.

Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ ὁσίου Αὑτοῦ.

Ἔζης ἔξω κόσμου καί σαρκός, ὑπέρ τά ὁρώμενα πάντα, ὡς τήν ἀόρατον δόξαν ἐνθυμούμενος καί φανταζόμενος τῆς ἐπουρανίου καί τήν ὡραιότητα τήν ἀκατάληπτον. ἮΙς νῦν ἐμφορούμενος σώσαι, τούς πιστῶς τιμῶντας σε δούλους, τόν Χριστόν δυσώπησον, Γεράσιμε.

Δόξα. Ἦχος γ’.
Ἑορτή σεβάσμιος καί φαιδρᾷ, τοῦ θεόφρονος ἡμῖν ἐπέλαμψε Γερασίμου. Οὐ τῶν πνευματικῶν ἀγώνων ὀσμή, τῶν πιστῶν κατευωδιάζουσα ψυχάς, ἐν καιρῷ τῆς ἐγκρατείας, πρός πνευματικούς θαυμασίως προτρέπει ἀγῶνας. Πρός αὑτόν οὖν βοήσωμεν˙ Ἁγιώτατε πάτερ, ἀξίωσον ἡμᾶς ευμαρώς, τό τῆς νηστείας διανύσαι στάδιον, καί αἰωνίου τεύξασθαι χαρμονῆς, πρός Κύριον πρεσβείαις σου.

Καί Νῦν. Θεοτοκίον.
Θεοτόκε, ἡ προστασία, πάντων τῶν δεομένων, εἰς σε θαρροῦμεν, εἰς σε καυχώμεθα, ἐν σοι πᾶσα ἡ ἐλπίς ἡμῶν ἐστί. Πρέσβευε τῷ ἐκ σου τεχθέντι ὑπέρ ἀχρείων δούλων σου.

Νῦν απολύεις… Τρισάγιον.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’’.
Πρός τό Ταχύ προκατάλαβε.
Ἀσκήσας Γεράσιμε, ἐν Ἰορδάνῃ στερρῶς, τόν καύσωνα ἔφερες ἐν καρτερία, σοφέ καί πᾶσαν κακοπάθειαν. Λέων σοι ὑπετάγη, καί ἐκόμιζεν ὕδωρ, νεκρόν ἐγείρεις ἀδελφόν παραδόξως. Δι’ ὁ πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Καί νῦν. Θεοτοκίον.
Τό ἀπ’ αἰῶνος απόκρυφον….

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν ἆ’ στιχολογίαν Κάθισμα. Ἦχος πλάγιος δ’’.
Τήν Σοφίαν καί Λόγον.
Τούς θορύβους τοῦ βίου καταλιπών, τόν Σταυρόν σου ἐπ’ ὤμων ἀναλαβών, ὅλον ἀνατέθηκας σεαυτόν τῷ Κυρίῳ σου καί σαρκός ἔξω, πάτερ, τοῦ κόσμου γενόμενος, τοῦ Ἁγίου γέγονας συνόμιλος Πνεύματος. Ὅθεν καί πρός ζῆλον, τούς λαούς διεγείρων, τάς πόλεις ἐκένωσας καί ἐρήμους ἐπόλισας, θεοφόρε Γεράσιμε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι, πόθω τήν ἁγίαν μνήμην σου.

Δόξα. Ἦχος πλάγιος ἆ’. Τόν Συνάναρχον Λόγον.
Τόν ἀσκητήν τοῦ Κυρίου, ὕμνοις τιμήσωμεν, ὡς νεκρώσαντα πάσας τάς προσβολάς τῶν παθών, δι’ ἐγκρατείας καί στερράς ὑπομονῆς ἀληθῶς καί καταισχύναντα σφοδρῶς, τόν ἀντίπαλον ἐχθρόν, καί πάσας τούτου ἐπάρσεις. Καί νῦν πρεσβεύει τῷ Κυρίῳ ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Καί Νῦν. Θεοτοκίον.
Πολυτρόπως, Παρθένε, Χριστόν παρώργισα, διανοίᾳ καί λόγῳ, ἔργοις καί πράξεσι, καί φοβοῦμαι τό ἐκεῖ φρικτόν κριτήριον. Ἀλλά προφθάσασα ταχύ, ἐκλύτρώσαί με τῶν δεινῶν, τῇ μητρικῇ σου πρεσβείᾳ καί πρός Θεόν παρρησίᾳ, τόν σόν ἱκέτην, Θεογεννήτρια.

Μετά τήν β’ Στιχολογίαν Κάθισμα. Ἦχος δ’’.
Κατεπλάγη Ιωσήφ.
Τήν πτωχείαν Ἰησοῦ, ἐπιποθήσας σεαυτῷ, πλοῦτον ἔλιπες φθαρτόν, καί δόξαν ῥέουσαν, σοφέ. Καί τόν σταυρόν σου ἐπ’ ὤμων ἀράμενος, τρίβον τήν στενήν, χαίρων διήνυσας, οἰκεῖος ὤφθης τῷ Κτίστῃ σου. Δι’ ὁ τυγχάνεις ἐν παρρησίᾳ, ὅσιε πάτερ Γεράσιμε.

Δόξα. Ἦχος ἆ’. Τόν τάφον Σου, Σωτήρ.
Ἐκόσμησας ψυχήν, ἀρετῶν ἐργασία, Γεράσιμε σοφέ, βιοτεύσας ὁσίως, ὡς πρᾶος καί ὡς ἄκακος, καί ποιμήν ἀληθέστατος, πορευόμενος κατά τόν νόμον Κυρίου. Ὄν ἱκέτευε, πάσης ἀνάγκης ῥυσθῆναι, τούς πόθω ὑμνοῦντας σε.

Καί Νῦν. Θεοτοκίον.
Παρθένος ἀληθῶς, πρό τοῦ τόκου, Παρθένε, Παρθένος ἀληθῶς, ἐν τῷ τόκω Παρθένε, Παρθένος ἀειπάρθενος, μετά τόκον διέμεινας, καί Παρθένον σε ὁμολογοῦμεν, Παρθένε, καί ἐλπίζομεν, ἐν σοι, Παρθένε, σωθῆναι, παρθένων τό καύχημα.

Μετά τόν Πολυέλεον Κάθισμα. Ἦχος πλάγιος δ’’.
Τήν Σοφίαν καί Λόγον.
Τούς ἱδρῶτας καί πόνους τούς σούς, σοφέ, νοερῶς θεωροῦντες πάντες πιστοί, πάσης κατανύξεως τάς ψυχάς ἐμπιπλώμεθα. Καί πρός θείους ὕμνους καί δόξαν καί αἴνεσιν, τοῦ Δεσπότου τῶν ὅλων, παμμάκαρ Γεράσιμε, πόθω ἐγκαρδίω ἑαυτούς συγκινοῦμεν, ᾠδαῖς σε γεραίροντες καί πιστῶς ἐκβοῶντες σοι, ὡς Κυρίου θεράποντι˙ Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι τοῖς ἑορτάζουσι πόθω τήν ἁγίαν μνήμην σου.

Δόξα. Ἦχος δ’’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Τῷ φωτί λαμπόμενος τῷ ἀπροσίτῳ, ὡς ἀστήρ ἐξέλαμψας ἐν Ἰορδάνῃ, διδαχαῖς καταφωτίζων, Γεράσιμε, τούς ἀδιστάκτῳ ψυχή προσιόντας σοι.

Καί Νῦν. Θεοτοκίον.
Χαῖρε θρόνε πύρινε τοῦ Βασιλέως, καί λυχνίᾳ πάγχρυσε, φωτός τοῦ θείου, τάς ψυχάς καί διανοίας λαμπρύνουσα, τῶν ἀνυμνούντων σε, Κόρη Πανύμνητε.

Οἱ Ἀναβαθμοί, Τό ἆ’ ἀντίφωνον τοῦ δ’ ἤχου.
Προκείμενον, ἦχος δ’’.
Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τοῦ ὁσίου Αὑτοῦ.
Στίχος. Τί ανταποδώσωμεν τῷ Κυρίω περί πάντων, ὤν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν.

Πᾶσα πνοή. Εὐαγγέλιον οσιακόν.

Ὁ Ν’ Ψαλμός.

Δόξα.
Ταῖς τοῦ Σου οσίου…

Καί Νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου…

Εἶτα Ἰδιόμελον τοῦ ὁσίου. Ἦχος πλάγιος Β’.
Ἐλεῆμον, ελέησόν με ὁ Θεός, κατά τό μέγα έλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημα μου.

Τῶν ἀσκητῶν ἡ καλλονῇ, καί τῶν μιγάδων ἡ δόξα, τό κλέος τῶν πατέρων καί τῶν ἐγκλείστων ἀντιλήπτορα μέγιστον, συνελθόντες σήμερον, ἀσκητικοῖς ἐγκωμίοις, ὑμνήσωμεν λέγοντες˙ Χαίροις ὁ τῆς ἐρήμου στῦλος καί βάσις ἀσφαλής καί σής λαύρας τό καύχημα. Χαίροις τό φῶς τό ὑπέρλαμπρον, ὁ τήν ἐώαν ἅπασαν διαλάμπων τοῖς θαύμασιν. Χαίροις τῶν πενθούντων ἡ θεία χαρμονή, καί τῶν ἐν σπηλαίοις ὁδηγός τε καί προστάτης. Καί νῦν, Γεράσιμε ἔνδοξε, μή παύσῃ πρεσβεύων Χριστῷ τῷ Θεῷ, ὑπέρ τῶν ἐκτελούντων τήν πανέορτον μνήμην σου.

Οἱ κανόνες τῆς Θεοτόκου μετά τῶν εἱρμῶν εἰς ς’, καί οἱ τοῦ Ἁγίου εἰς ἡ’. Ὁ Κανών τῆς Θεοτόκου, οὐ ἡ μέθοδος τοιαύτη: Ἐν τῷ ἆ’ τροπαρίω ἑκάστης ᾠδῆς δέεται ὁ ἁμαρτωλός πρός τήν Θεοτόκον. Ἐν τῷ β’ δέεται ἡ Θεοτόκος πρός τόν Χριστόν, ἐν τῷ γ’ ἀποκρίνεται ὁ Χριστός πρός τήν Θεοτόκον καί ἐν τῷ δ’ ἀποκρίνεται ἡ Θεοτόκος πρός τόν ἁμαρτωλόν, κατά μίμησιν Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ὑπό ἀνωνύμου δε καί φέρον ἀκροστιχίδα:

Δός μοι δάκρυα μετανοίας, Παρθένε.

ᾨδὴ ἆ’. Ἦχος πλάγιος Β’. Κανών τῆς Θεοτόκου.
Ὁ Εἱρμός.
Κύματι θαλάσσης, τόν κρύψαντα πάλαι διώκτην τύραννον, ὑπό γῆς ἔκρυψαν τῶν σεσωσμένων οἱ παίδες˙ ἀλλ’ ἡμεῖς ὡς αἱ νεάνιδες τῷ Κυρίῳ ἄσωμεν, ἐνδόξως γάρ δεδόξαται».

Ὁ ἁμαρτωλός πρός τήν Θεοτόκον.
Δέσποινα προσδέχου, ἐκ ῥυπαράς καρδίας, θρῆνον, Πανάμωμε, καί ῥύπου πλύνον με, παθών τῆς δυσωδίας. Καί τῷ Υἱώ σου πρέσβευσον, ἴνα πυρός με ῥύσηται, τοῦ ἀφεγγοῦς, ὧ Θεόνυμφε.

Ἡ Θεοτόκος πρός τόν Χριστόν.
Δοῦλος Σου, Υἱέ μου, βοά ἐκ καρδίας καί ἱκετεύει μοι, ῥυσθῆναι κολάσεως, καί τυχεῖν Σής Βασιλείας. Δέξαι ἡμετέραν δέησιν, καί ἀξίωσον αὑτόν τῆς οὐρανίου Βασιλείας Σου.

Ὁ Χριστός πρός τήν Θεοτόκον.
Σύ μῆτερ γιγνώσκεις, πηγήν ἐλέους, καί τούς καθ’ ὤραν μοι, πταίοντας ἐλεώ. Ἀλλ’ οὗτος με παραπικραίνει, καθ’ ἑκάστην ἡμέραν, ἐν πολλοῖς καί αἰσχροῖς πάθεσιν.

Ἡ Θεοτόκος πρός τόν ἁμαρτωλόν.
Μυρίαις ἀτοπίαις δουλεύων κακίαις, καί αἰσχροῖς πάθεσιν, εἰς ἀγανάκτησιν κεκίνηκας τόν Υἱόν μου. Καί ὀργισμένος κατά σου ἐστίν, ὁ Πολυέλεος, καί μόνος Πολυεύσπλαγχνος.

Ὁ κανών τοῦ Ἁγίου Γερασίμου. Ἦχος καί εἱρμός ὁ αὐτός.
Δέξαι ἐκ χειλέων ἀσώτων τόν ὕμνον, πάτερ Γεράσιμε, μοναστῶν καύχημα, ἐκ ψυχῆς τε καί πόθου. Καί παθών με θεράπευσον, ὁ θεραπεύσας τόν πόδα, ἐν Ἰορδάνῃ, τοῦ λέοντος.

Ὅλος ἀπό βρέφους, Θεώ ἀνετέθης, πάτερ Γεράσιμε, μακαριώτατε, ἐν Ἰορδάνῃ ἀσκήσας, πρός ἀγῶνας ηὐτομόλησας, τόν παλαμναῖον, ἔνδοξε, τελείως κατεπάτησας.

Δόξα Πατρί…
Φέγγει ἀνεσπέρῳ λαμπόμενος, μάκαρ, τοῦ Θείου Πνεύματος, φωτίζεις ἅπαντας, τούς προστρέχοντας ἐν πίστει, καί ἀγάπη, πάτερ ἔνδοξε. Κάμε νῦν φώτισον, Γεράσιμε, πρεσβείαις σου.

Καί νυν…
Ἡ τῶν ἀνελπίστων, ἐλπίς καί προστάτις ἡ ἀκαταίσχυντος, τάς οὐρανίους πύλας μοι διανοίξασα, προσάγαγε τῷ Υἱώ σου, Δέσποινα, καί σῶσον με, τόν ἄθλιον.

ΚΑΤΑΒΑΣΙΑ. Ἀνοίξω τό στόμα μου.
ᾨδὴ γ’. Ὁ Εἱρμός.
«Σε τόν ἐπί ὑδάτων, κρεμάσαντα πᾶσαν τήν γῆν ἀσχέτως, ἡ κτίσις κατιδούσα ἐν τῷ Κρανίῳ κρεμάμενον, θάμβει πολλῷ συνείχετο. Οὐκ ἔστιν ἅγιος πλήν Σου, Κύριε, κραυγάζουσα».

Ὁ ἁμαρτωλός πρός τήν Θεοτόκον.
Ὅλον ἐν τῇ κακία ἀνάλωσα τόν καιρόν τῆς ζωῆς μου, καί δία τοῦτο σοι κράζω˙ Παναγίᾳ, Δέσποινα, τόν Υἱόν σου δυσώπησον, ἴνα σώσῃ με τόν ἄσωτον ὡς Εὔσπλαγχνος.

Ἡ Θεοτόκος πρός τόν Χριστόν.
Ίλαθι, Παντάναξ, ὁ ἐκ μήτρας μου τεχθῆναι εὐδοκήσας, ὡς τόν ἄσωτον πάλαι, τόν Σόν δοῦλον κατοικτείρησον, καί ἐν ἡμέρα κρίσεως, μερίδος δεξιάς, παραστάτην δεῖξον, Κύριε.

Ὁ Χριστός πρός τήν Θεοτόκον.
Πάλιν ἐγώ, ὧ Μῆτερ, ἐπακούσαι μου νουνεχώς ἐκβοῶ σοι˙ Ὁ ἀσώτως βιώσας, ἐν μετανοία ἐλθών έκραξε, ἐκ βάθους ψυχῆς τό «ἥμαρτον». Ἀλλ’ οὗτος κἄν σοι βοά, ἐν ὑστέροις ψεύδεται.

Ἡ Θεοτόκος πρός τόν ἁμαρτωλόν.
Ἁμοί ἔφης, εἶπον τῷ Υἱώ μου, ἴνα σε ἀξιώσῃ τῆς Αὑτοῦ Βασιλείας, ἀλλ’ Αὐτός μοι αντέφη˙ Θερμή πίστει οὐ προσῆλθε μοι, καί δία τοῦτο ἐκπέμπω αὑτόν τοῦ προσώπου μου.

Τοῦ Ἁγίου. Εἱρμός ὁ αὐτός.
Ἔχει σε πᾶς ὁ κόσμος, Γεράσιμε, προστάτην ἐν κινδύνοις καί πᾶς πιστός ὑμνεῖ σε, καί πᾶς μονάζων δοξάζει σε, ἐξόχως δε ἡ ποίμνη σου, βλέπουσα πάντοτε, τούς ὑπερφυεῖς ἀγῶνας σου.

Λύσας τῆς προσπαθείας τά θήρατρα, πατρίδος ἐπισήμου, τῶν γονέων φίλτρον εἰς οὐδέν λογισάμενος, μόνω Θεῷ ᾠκείωσας, πάτερ Γεράσιμε, μοναζόντων ἀγαλλίαμα.

Δόξα Πατρί ….
Βλέψον οὐρανόϑεν, καί ἰδέ Σου τά τέκνα ἀϑροισθέντα, ἐν τῇ σεπτῇ Σου Λαύρᾳ, ἐκ ψυχῆς Σοί προσπίπτοντα, τά τούτων αἰτήματα εὐσπλάχνως πλήρωσον, πάτερ ἔνδοξε Γεράσιμε.

Καί Νῦν… Θεοτοκίον.
Δέσποινα, Θεοτόκε, Μητρόϑεε, σῷζε τούς Σέ ὑμνοῦντας, καί πάσης ἄλλης ζάλης· ἀραβικῆς γάρ κακώσεως, ὡς ἀγαθή ἐκλύτρωσαι, ἡμᾶς τούς δούλους Σου, ὡς οὖσα προστάτις ἡμῶν.

ΚΑΤΑΒΑΣΙΑ Τούς σούς ὑμνολόγους
Κάϑισμα. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Σκεῦος εὔχρηστον τῆς σωτηρίας, πλοῦτος ἄσυλος τῆς μετανοίας, ἀνεδείχϑης, πάτερ Γεράσιμε. Ἔν ἀπαϑείᾳ φαιδρύνας τόν βίον Σου, τοῖς Σοῖς τέκνοις ἀντλήσας τό ἔλεος, ἀξιομακάριστε.

Δόξα, Ἦχος πλάγιος Ἆ’. Τόν Συνάναρχον Λόγον.
Ἔν τοῦ κόσμου ἀπάτην ἀπαρνησάμενος, τόν Σταυρόν τοῦ Κυρίου ἀναλαβόμενος, ἀσκητικῶς τόν πονηρόν, κατεπάλαισας, τῆς ἐρήμοῦ πολιστής, φωστήρ τοῦ κόσμου νοητός, Γεράσιμε, ἀνεδείχθης. Δι’ ὅ πρέσβευε τῷ Σωτῆρι, ἐλεηϑῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Καί Νῦν, Θεοτοκίον.
Ἴνα τί ρᾳϑυμοῦσα, ψυχή ταλαίπωρε, ἐπελάθου Δεσπότου, τοῦ ἐλεοῦντος σε, καί τῶν προστάξεων Αὐτοῦ κατεφρόνησας, ἐν ἀσελγείᾳ τήν ζωήν, διατελεῖς φρενοβλαβῶς. Ἀπόστηϑθη τῆς κακίας, τῇ Θεοτόκῳ βοῶσα, σῶσον με ταχέως τήν ταλαίπωρον.

ᾨδὴ δ’’. Ὁ Εἱρμός.
«Τήν ἐν Σταυρῷ Σου θείαν κένωσιν, προορῶν Αββακούμ, ἐξεστηκώς εβόα˙ Σύ δυναστῶν διέκοψας κράτος, Ἀγαθέ, ὁμιλῶν τοῖς ἐν Ἄδῃ ὡς Παντοδύναμος».

Ὁ ἁμαρτωλός πρός τήν Θεοτόκον.
Λῦσον με, Παρθένε, τόν ἄθλιον, εἰ καί μετάνοιαν ὅλως θερμήν οὐκ ἔχω. Ἀλλά δίδου μοι διόρθωσιν, ταῖς σαῖς ἱκεσίαις, πρός τόν Υἱόν σου, Πανάμωμε.

Ἡ Θεοτόκος πρός τόν Χριστόν.
Θεέ μου, ἐκτενῶς ἐπάκουσον, βοώσης Σου Μητρός. Καί λύτρωσαι Σόν δοῦλον, εἰ δε καί πίστιν οὐ κέκτηται τελείαν, ταύτην ὡς Θεός αὑτῷ δώρησαι.

Ὁ Χριστός πρός τήν Θεοτόκον.
Ἐγώ καιρόν αὑτῷ δέδωκα σωθῆναι, ἀλλ’ οὐκ ἐᾷ αὐτός τάς ἁμαρτίας, καί εἰσῆλθεν ἐν θανάτῳ, ἕως καί εἰς πῦρ ἀπελεύσεται τό αἰώνιον.

Ἡ Θεοτόκος πρός τόν ἁμαρτωλόν.
Νῦν ἐπιγινώσκω τήν σεαυτοῦ, ὡς φησίν ὁ Θεῖος Υἱός μου καί Δεσπότης. Σύ γάρ κατάκεισαι τῇ ἁμαρτία, τίς γάρ ἐξαναστήσει σε, οὕτω κείμενον;

Τοῦ Ἁγίου. Εἱρμός ὁ αὐτός.
Ὑπερεκπλήττει πᾶσαν ἔννοιαν, τῶν ἄθλων τῶν σῶν, ὧ πάτερ, καρτερίᾳ, ἡ στένωσις τῆς κέλλης σου, καί ὁ συγκλεισμός σύν τῇ πείνη καί δίψη καί λύπη, ὅσιε.

Φύλαξ καί σκέπη καί ὀχύρωμα, καί προστάτης θερμός, τῶν μοναχῶν ἐδόθης παρά Θεοῦ, Γεράσιμε. Φύλαξον ἐκ κινδύνων καί νῦν, τήν ποίμνην σου, πάτερ πανθαύμαστε.

Δόξα Πατρί…
Ἐν πειρασμοῖς καί περιστάσεσι, τούς σούς δούλους ἀεί, τούς σε προσκαλουμένους μή παρίδῃς, ὅσιε. Ἀλλ’ ὡς συμπαθής πᾶσι δίδου συνήθως τά καταθύμια.

Καί Νῦν, Θεοτοκίον.
Δεξαμένη ἐν τῇ μήτρα σου τῆς θεότητος πῦρ, Ἁγνή, καί μή φλεχθείσα, πυρός με, Κόρη, λύτρωσαι. Δέξαι δε ἡμᾶς, καί τῆς θείας ἐκείνης ζωῆς ἀξίωσον.

ΚΑΤΑΒΑΣΙΑ. Τήν ἀνεξιχνίαστον.
ᾨδὴ ἕ’. Ὁ Εἱρμός.
«Θεοφανείας Σου, Χριστέ, τῆς πρός ἡμᾶς συμπαθώς γενομένης, Ἠσαΐας φῶς ἰδών ἀνέσπερον, ἐκ νυκτός ὀρθρίσας εκραύγαζεν˙ Ἀναστήσονται οἱ νεκροί, καί ἐγερθήσονται οἱ ἐν τοῖς μνημείοις, καί πάντες οἱ ἐν τῇ γῆ ἀγαλλιάσονται».

Ὁ ἁμαρτωλός πρός τήν Θεοτόκον.
Ἐπί τάς τρίβους ἀγαπῶ πάντοτε διατρίβειν, τάς φερούσας με πρός Οὐράνιον καί Βασιλείαν Ἀτελεύτητον. Ἀλλ’ αὖθις τά τῶν δεινῶν δαιμόνων συστήματα, καθέλκουσι με κρημνίσαι τελείως εἰς κρημνόν καί βαθύ βόρβορον.

Ἡ Θεοτόκος πρός τόν Χριστόν.
Δέξαι δέησιν ἐμήν, Σε δυσωπῶ, Πανάγαθε Υἱέ μου, καί ἐκ δαιμόνων σῶσον τόν δοῦλον Σου, καί παθών αὑτόν ἐλευθέρωσον. Αὐτοί γάρ οὐκ ἐῶσιν οὐδένα πώποτε, ἴνα μετανοήσῃ καί κλαύσῃ τά πλήθη τῶν πταισμάτων αὑτοῦ.

Ὁ Χριστός πρός τήν Θεοτόκον.
Ἄκουσον, Μῆτερ, σοι βοῶ, τά παμπόνηρα πλήθη τῶν δαιμόνων, ἐν προσευχή καί νηστεία ἐξέρχονται. Ἀλλ’ οὗτος μή καθάρας τό σῶμα ἐν ἐγκρατείᾳ, δεήσει καί ἁγνεία, φεῦ, γέγονε τῶν δαιμόνων σπήλαιον καί παθών κατοικητήριον.

Ἡ Θεοτόκος πρός τόν ἁμαρτωλόν.
Καλῶς ἐνωτίζου τῶν πρίν ῥημάτων τοῦ Υἱοῦ μου καί γνῶθι, ἡνίκα γάρ οἱ Τούτου μαθηταί, τό πνεῦμα διώξαι οὐκ ἴσχυσαν, ἐβόα τοῦτο λέγων˙ Ἐν προσευχή καί νηστείᾳ ἐξέρχεται τό γένος τῶν δαιμόνων. Ποίησον καί σύ οὕτως, ἴνα ῥυσθῇς τῆς αἰωνίου κολάσεως.

Τοῦ Ἁγίου. Εἱρμός ὁ αὐτός.
Οἰκοδομῶν τόν ἱερόν οἶκον τῆς ἀρετῆς, ὧ μακάριε, καί ναόν γάρ, πάτερ, ὐπερπανθαύμαστον, τῇ μητρί Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, λίθους δε τιμίους, τούς γάρ σου μαθητάς, προσανέθου τῇ λαύρα ξένον κειμήλιον.

Φαεινοτάταις ἀστραπαῖς, τῶν διδαχῶν, πάτερ, κατεφώτισας, οὐ Λυκίας μέρος τό βραχύτατον, οὐ τοῦ Ἰορδάνου, ὄν ᾤκησας, ἀλλά πᾶσαν ὡς ἀληθῶς ἐώαν, ὅσιε, ἤστραψας τῷ βίω, τῷ λόγω καί τῇ ἀσκήσει ἤν ὑπέμεινας.

Δόξα Πατρί καί Υιώ…
Ὑποπιάζων τῆς σαρκός, καί τά τοῦ νοῦ χαλινῶν σκιρτήματα, τοῦ θηρός τόν πόδα ἐθεράπευσας, καί τόν ἀδελφόν ἐκ νεκρών ἀνέστησας. Καί ἀσπασάμενος αὑτόν, εἶπες αὑτῷ, τέκνον ὡς καί πρίν πάλιν κοιμήθητι.

Καί Νῦν, Θεοτοκίον.
Ποία γλώσσα ἐξειπεῖν, Παρθένε, τό ἐπί σοι μυστήριον. Ὁ τῶν ὅλων Κύριος καί Πλάστης μου, πλαστουργείται θέλων νηδύϊ σου. Ὧ, τοῦ θαύματος τοῦ καινοῦ! Ὁ ἀγαθότητι στήσας τούς αἰῶνας, δανείζεται γάρ ἐκ σου Ἀδάμ τό φύραμα.

ΚΑΤΑΒΑΣΙΑ. Ἐξέστη τά σύμπαντα.
ᾨδὴ ς’. Ὁ Εἱρμός.
«Ἐβόησα ἐν ὄλῃ καρδία μου, πρός τόν οἰκτίρμονα Θεόν, καί ἐπήκουσε μου, ἐξ ἌΙδου κατωτάτου, καί ἀνήγαγεν ἐκ φθοράς τήν ζωήν μου».

Ὁ ἁμαρτωλός πρός τήν Θεοτόκον.
Ῥημάτων καί ἔργων απορώ˙ οὐ γάρ στέργω ἐκτελεῖν, Θεόνυμφε, προσευχήν καί νηστείαν, καί δία τοῦτο πρός σε καταφεύγω.

Ἡ Θεοτόκος πρός τόν Χριστόν.
Υἱέ μου ἐκδυσωπούσης Σής μητρός, πρόσχες. Ὁ προστρέχων εἰς ἐμέ, ἀπορεῖ ἀρετῶν καί δία τοῦτο κράζει, οὐκ ἔχω, πλήν σου, Δέσποινα Ἁγνή.

Ὁ Χριστός πρός τήν Θεοτόκον.
Ἄκουσον μου, Μῆτερ, καί λιτανεύουσα παῦσον τοῦ παρακαλεῖν με θερμῶς. Καί γάρ οὗτος ἀφορῶν, ὅτι εὔσπλαγχνος εἰμί, μολύνεται καί καθ’ ἑκάστην με παροργίζει.

Ἡ Θεοτόκος πρός τόν ἁμαρτωλόν.
Μή παύσασα τόν Υἱόν μου ἕως νῦν, ἱκετεύουσα τοῦ τυχεῖν σε ιλασμού˙ ἀλλ’ Οὗτος πάλιν τοῦ παύσασθαι μοι λέγει καί μή πρεσβεύειν δία τήν σήν σωτηρίαν.

Τοῦ Ἁγίου. Ὁ Εἱρμός. «Συνεσχέθη, ἀλλ’ οὐ κατεσχέθη…».
Ἐν τῇ θεία μνήμη σου, παμμάκαρ, πόθω ἀθροισθέντες, ἡμεῖς, πιστῶς σοι ἐξαιτοῦμεν, πάντων πλήρωσον τάς παρακλήσεις, σβέσον ταῖς πρεσβείαις σου, παρεχόμενος πᾶσι γαλήνην, χάριν καί ἔλεος, ῥῦσαι δε ἡμᾶς καί ἐκ τῶν πειρασμῶν, πάτερ Γεράσιμε.

Καθηλώσας φόβῳ σου τάς σάρκας, πάτερ, θεράπον τοῦ Χριστοῦ, κατέκλεισας ὅλον σεαυτόν ἐν σμικροτάτῃ κέλλῃ τόν νοῦν ἐτήρησας, πάτερ Γεράσιμε, τῷ γάρ κρείττω νίκας, ὑποτάξας δε τό χεῖρον, ὅσιε, πνεύματι, λαμπρόν καί θεῖον ἀνεδείχθης ἐνδιαίτημα.

Δόξα Πατρί…
Τοῦ θανάτου θέμενος τήν ὤραν, πάτερ, ἡμέρας καί νυκτός, τροφήν ἡγήσω πεῖναν, τήν ταπείνωσιν καί ἀδοξίαν πλοῦτον, δόξαν, γένους τήν ἀφάνειαν, λαμπρότητα τήν σωφροσύνην, στάσιν παννύχιον, γνῶσιν πνευματικήν, φόβος εἰς Θεόν καί καθαρότητα.

Καί Νυν…
Ὡς λιμένα τῇ θεία σου σκέπη, πάντες εἰσέλθωμεν, Ἁγνή, οἱ ἐν βυθῷ πταισμάτων, ἐν τῇ θεία σου μνήμη, Παρθένε, ῥῦσαι κινδύνων χαλεπῶν τούς δούλους σου, χεῖρα ἄνοιξον τῆς σής πρεσβείας, ἄχραντε Δέσποινα, καί πρός θείαν ζωήν ἴθυνον ἡμᾶς, τούς προσκυνοῦντας σε.

ΚΑΤΑΒΑΣΙΑ. Τήν θείαν ταύτην.
ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ. Ἦχος πλάγιος Δ’’. Τῇ Ὑπερμάχω.
Ὡς Ἰορδάνου οἰκιστήν καί πολιοῦχον, καί ἀναχωρητῶν ὑπογραμμόν καί τῶν μιγάδων, εὐφημοῦμεν σε ἡ ποίμνη σου, θεοφόρε. Ἀλλ’ ὡς ἔχων παρρησίαν πρός τόν Κύριον, ἐξ ἐχθρῶν ἐπεμβαινόντων ἡμᾶς φρούρησον, ἴνα κράζωμεν˙ Χαίροις πάτερ Γεράσιμε.

Ὁ Οἶκος.

Στόμα συνέσεως μοι, παράσχου ὁ Προάναρῤχος Λόγος, βούλομαι ὑμνεῖν τόν Σόν ϑεράποντα Γεράσιμον. Ἔχεις γάρ πλοῦτον εὐσπλαγχνίας, ἐν ἀπείρῳ Χριστέ μου, πελάγει τῶν Σῶν κριμάτων ἵνα κἀγώ τῆς ψυχῆς τό ζοφῶδες καϑαρϑῆ, τοῦ νοῦ δέ πᾶσαν κηλῖδα ἀποσμήξας καί ναός ἁγιάσματος τοῖς ϑείοις ἔργοις γενόμενος, ἐπαξίως βοήσω τῷ Σῷ ὁσίῳ: Χαίροις, Πάτερ Γεράσιμε.

Ἄγγελος ἐν Ὁσίοις, μετά σώματος ὤφθης, Γεράσιμε, ὁσίως βιώσας, καί σύν τῇ ἀγγελικῇ ζωή τούς τῆς ἀγάπης καρπούς επλεόνασας, ἐξ ὤν καί διατρέφονται, οἱ ἐκβοῶντες σοι ταύτα˙

Χαῖρε, Λυκίας ὁ θεῖος γόνος
Χαῖρε, ὁσίων ὁ ἔμπνους ὄρος
Χαῖρε, Ἰορδάνου οἰκήτωρ περίδοξος
Χαῖρε, Παλαιστίνης ὁ θεῖος διάκοσμος
Χαῖρε, μιμητά πανάριστε τοῦ Προδρόμου τοῦ σεπτοῦ
Χαῖρε, οἰκονόμε γνήσιε τῆς ἀγέλης τοῦ Χριστοῦ
Χαῖρε, ὅτι ἐδείχθης ἐραστής ἡσυχίας
Χαῖρε, ὅτι ἐφάνης φυτουργός ἐγκρατείας
Χαῖρε, λαμπρόν ἀγάπης κειμήλιον
Χαῖρε, τερπνόν τοῦ Λόγου ὀσφράδιον
Χαῖρε, δι’ οὐ μονασταί κραταιοῦνται
Χαῖρε, δι’ οὐ τῷ Θεώ οἰκειοῦνται.

Χαίροις, Πάτερ Γεράσιμε.

Τῇ δ’ τοῦ αὑτοῦ μηνός, μνήμη τοῦ Ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Γερασίμου τοῦ Ιορδανίτου.

Ὑπηρέτης θήρ τῷ Γερασίμῳ γέρας θήρας παθών κτείναντι πρός λῆξιν βίου.

Τῇ δε τετάρτη Γεράσιμος βιότοιο ἀπέπτη.

Τό συναξάριο τῆς ἡμέρας.

Ἡ μνήμη τοῦ τιμᾶται τήν 4ἤν Μαρτίου καί πάντοτε πίπτει ἐντός τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τῆς περιόδου τοῦ πένθους καί τῆς κατανύξεως, που τόσον ἠγάπα ὁ Ὅσιος καθ’ ὅλον αὑτοῦ τόν βίον. Πάντοτε δε εἰκονίζεται με ἔνα λέοντα, ὁ ὁποῖος ἀφ’ ὅτου ἐθεραπεύθη ὑπό τοῦ Ἁγίου, ἐγένετο πιστός καί ἀχώριστος ὑποτακτικός τοῦ, βοηθῶν εἰς τά ἔργα τῆς Μονῆς. Έτσι ὁ Θεός δοξάζει τούς δοξάζοντας Αὑτόν με τήν ζωήν τούς.

Ταῖς τῶν ἁγίων Σου πρεσβείαις, Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

ᾨδὴ ζ’. Ὁ Εἱρμός.
«Ἄφραστον θαῦμα, ὁ ἐν καμίνω ῥυσάμενος, τούς ὁσίους Παῖδας ἐκ φλογός, ἐν τάφω νεκρός, ἄπνους κατατίθεται, εἰς σωτηρίαν ἡμῶν τῶν μελωδούντων˙ Λυτρωτά, ὁ Θεός εὐλογητός εἰ».

Ὁ ἁμαρτωλός πρός τήν Θεοτόκον.
Ἐγώ σοι κραυγάζω, πᾶσαν μου τήν ἐλπίδα, Δέσποινα, ἀνατίθημι ἐν σοι, καί μή εἰς βυθόν ἀπώσῃς με τόν δείλαιον ἀλλ’ ἐπίστρεψόν με τῷ Υἱώ βοώσα, μή ἀπωλέσης τό πλάσμα τῶν χειρῶν Σου.

Ἡ Θεοτόκος πρός τόν Χριστόν.
Τῆς εὐσπλαγχνίας ὡς ἔχων ἀμέτρητον πέλαγος, Δέσποτα δέξαι μου δέησιν, καί τῶν σῶν χειρῶν τό πλάσμα οικτείρησον, ὁ οικτειρήσας ποτέ τήν Χαναναίαν, Λυτρωτά, ὁ Θεός εὐλογητός εἰ.

Ὁ Χριστός πρός τήν Θεοτόκον.
Ἄκουσον μου, μῆτερ σῴζω καί ἱλάσκομαι τόν προσερχόμενον θερμῶς. Οὐ γάρ θέλω τό ἐμόν πλάσμα ἀπωλέσαι πώποτε, εἰς τό σώσαι γάρ ὅλος ἐκ σου ἐτέχθην, ἀλλ’ οὗτος πόρρω τῶν ἔργων μου ὑπάρχει.

Ἡ Θεοτόκος πρός τόν ἁμαρτωλόν.
Νῦν ὁ Υἱός μου εἶπεν αὖθις ὅτι γέγονεν ἄνθρωπος, ἴνα σώσῃ τούς τό θεῖον Αὑτοῦ φυλάσσοντας Βάπτισμα καθαρώτατον, ἀλλά σύ τούτων μιμητής οὐκ ἐγένου καί οὐδέν χρηστόν ἔπραξας ἔργον.

Τοῦ Ἁγίου. Ὁ Εἱρμός. «Οἱ παῖδες ἐν Βαβυλῶνι».
Ναόν γάρ ἐδομήσω καί πηγήν ἁγιάσματος, τῇ παρθενομήτορι, ἐν γῆ τῶν δακρύων ἐγκατέσπειρας, ἅγιε. Καί νῦν χαίροις γηθόμενος εἰς αἰῶνα τόν ἀπέραντον.

Νεώσας διά νηστείας, τήν τῆς καρδίας ἄρουραν, σπόρον θεῖον ἐν γῇ τῶν δακρύων ἐγκατέσπειρας, ἅγιε. Καί νῦν χαίροις γηθόμενος εἰς αἰῶνα τόν ἀπέραντον.

Δόξα Πατρί…
Ὑπό τόν γνόφον εἰσῆλθες, δία νηστείας, πάτερ θαυμαστέ, καί ἀκούσαι φωνῆς τοῦ Θεοῦ, ὡς Μωυσῆς ὁ πανάριστος, νέου λαοῦ προστίθεσθαι, ἐν Ἰορδάνῃ, πάτερ ὅσιε.

Καί Νυν… Θεοτοκίον.
Νόμου λαθούσα, ὧ Κόρη, τοῦ τῆς φύσεως, τέτοκας τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, Ἰησοῦν μου, καί τοῦ νόμου τόν Κύριον, τόν ποιητήν τῆς κτίσεως καί τῶν ἀγγέλων ἀρχαιότερον.

ΚΑΤΑΒΑΣΙΑ. Οὐκ ἐλάτρευσαν.
ᾨδὴ ἡ’. Ὁ Εἱρμός.
«Ἔκστηθι φρίττων, οὐρανέ, καί σαλευθήτωσαν τά θεμέλια τῆς γῆς. Ἰδού γάρ ἐν νεκροῖς λογίζεται ὁ ἐν ὑψίστοις οἰκῶν καί τάφω σμικρώ ξενοδοχείται˙ ὄν παῖδες εὐλογεῖτε, ἱερεῖς ἀνυμνεῖτε, λαός ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας».

Ὁ ἁμαρτωλός πρός τήν Θεοτόκον.
Ὅλην μου θαρρήσας ἐν σοι, τήν ἐλπίδα, Παρθένε, προσῆλθον θεωρῶν, τόν Υἱόν σου πάλαι σώσαντα, τόν λῃστήν καί τήν πόρνην. Αὐτοί γάρ οὐδέν ἔργον νομίμως ἔπραξαν ἐν τῷ βίῳ, ἀλλ’ ἔτυχον συγγνώμης, καί ἠξιώθησαν τῆς Θείας Βασιλείας.

Ἡ Θεοτόκος πρός τόν Χριστόν.
Ἱλάσθητι, Υἱέ μου, δυσωπῶ, καί εἰσάκουσον δεομένης Σου μητρός καί ῥῦσαι τοῦτον Σου τόν δοῦλον πυρός τοῦ αἰωνίου, ὡς ἐρρύσω λῃστήν καί πόρνην, καί ἀξίωσον τοῦτον, ὡς εὔσπλαγχνος τῆς Αἰωνίου Βασιλείας.

Ὁ Χριστός πρός τήν Θεοτόκον.
Ἁμαρτωλός ἤν ὁ λῃστής, ἀλλ’ ὅμως ἔκραζε τό μνήσθητι καμού, ἡ πόρνη δε έβλυζε πηγάς δακρύων. Ἀλλ’ οὗτος αὑτοῖς οὐχ ὡμοιώθη, ἀλλά πάντοτε κεῖται, ἐν πάθεσι πτῶμα, καί τῶν δαιμόνων ἀεί παίγνιον ὑπάρχει.

Ἡ Θεοτόκος πρός τόν ἁμαρτωλόν.
Σέσωκε τήν πόρνην ὁ Χριστός, κλαίουσαν καί δακρύων βλύζουσαν πηγάς, καί λῃστήν κράζοντα, μνήσθητι καμού. Εἰ οὖν θέλεις, τυχεῖν εὐσπλαγχνίας, προσπεσόν τῷ Κυρίῳ, σύν δάκρυσι καί πίστει, καί ίλεώς σοι ἔσται τῶν πολλῶν ἁμαρτιῶν σου.

Κανών τοῦ Ἁγίου. Εἱρμός ὁ αὐτός.
Ὄρος Σίων τό τοῦ Θεοῦ, ὁ γάρ κατῴκησας σταλαξάτω γλυκασμόν, ῥηξάτω δε φωνήν ἡ ἔρημος, ἡ οὐκ εὐθύνουσα πρίν, τοῖς τέκνοις τοῖς σοῖς κεκαλλωπισμένη. Χαίρει καί Ἰορδάνης ἐν τῇ μνήμη σου, πάτερ, ὁ δε λέων στυγνάζει, καί μή ὀρῶν σε θνήσκει.

Φάνηθι πᾶσι βοηθός, τοῖς σε αἰτοῦσι, μοναστῶν κορωνίς, παρέχων τοῖς νοσοῦσιν ἴασιν, τοῖς ἀθυμοῦσι χάριν, τοῖς τέκνοις τοῖς σοῖς, πάτερ, εἰρήνην, τοῖς ἀσκηταῖς γαλήνην, ἀγάπην τοῖς διακονοῦσι καί σήν λαύραν φύλαξον ἕως τέλους.

Δόξα Πατρί καί Υιώ…
Ἥλιος ἄλλος παμφαής, φωτίζεις ἅπαντα τά πληρώματα τῆς γῆς, καί ῥῶσιν ἀσθενοῦσιν δίδως, καί ἐκδιώκεις παθών τόν ζόφον καί ψυχῆς ἀβλεψίαν. Δι’ ὁ ἐκδυσωποῦμεν καί ἡμεῖς, τά σά τέκνα, φώτισον λιταῖς σου, Γεράσιμε παμμάκαρ.

Καί Νυν… Θεοτοκίον.
Ἰλεόν αἴτησαι ἡμῖν καί εὐδιάλλακτον, τόν Υἱόν σου καί Θεόν γενέσθαι, Ἁγνή, τοῖς ἱκέταις σου, καί συντήρησον ἡμᾶς ἀπό πάσης προσβολῆς ἐναντίας, καί τό τῆς Άγαρ θράσος, καταβαλεῖν ἐν τάχει, ἴνα σε ὑμνοῦμεν, τήν Κεχαριτωμένην.

ΚΑΤΑΒΑΣΙΑ. Παῖδας εὐαγεῖς.
ᾨδὴ θ’. Ὁ Εἱρμός.
«Μή ἐποδύρου μου, μῆτερ, καθορώσα ἐν τάφω, ὄν ἐν γαστρί ἄνευ σποράς, συνέλαβες Υιόν˙ ἀναστήσομαι γάρ καί δοξασθήσομαι καί ὑψώσω ἐν δόξῃ, ἀπαύστως ὡς Θεός, τούς ἐν πίστει καί πόθω σε μεγαλύνοντας».

Ὁ ἁμαρτωλός πρός τήν Θεοτόκον.
Ἀμαρτωλότερος ὤφθην παρά πάντας ἀνθρώπους, καί δία τοῦτο αἰτοῦμαι προσελθεῖν τῷ σώ Υἱώ. Ἀλλά δυσώπησον Αὑτόν καί ἵλεων ἐν θερμή με τῇ πίστει, καί ἐν πόθῳ ποίησόν με δέξασθαι, τόν ταλαίπωρον.

Ἡ Θεοτόκος πρός τόν Χριστόν.
Εἰ γάρ καί ἥμαρτε, Σῶτερ, ὁ προσπίπτων σοι δοῦλος, μή μνησθῇς σε δυσωπῶ ἀνομιῶν αὑτοῦ. Ἐπ’ ἐμέ γάρ προσπέφευγε καί δέομαι, δέξαι τοῦτο δι’ ἐμέ, Υἱέ μου γλυκύτατε, καί δώρησαι αὑτῷ τήν Βασιλείαν Σου.

Ὁ Χριστός πρός τήν Θεοτόκον.
Ἰδού ὁ προσφυγῶν σοι, οὐκ ἔστιν ἄξιος, μῆτερ, τυχεῖν ἐλέους, καί γάρ ἀνθρώπων με οὐδείς, παροργίζει καθ’ ἑκάστην ὡς οὗτος. Ἀλλά πρεσβείαις σου σεπταῖς, τοῦ πυρός ποιήσω ἀμέτοχον, εἰ καρπούς μετανοίας προσάξει.

Ἡ Θεοτόκος πρός τόν ἁμαρτωλόν.
Πρόσχῃς, μή ταῖς προτέροις κακίαις ἐμπέσῃς, ἱκεσίαις μου γάρ πρός Υἱόν μου τόν Εὔσπλαγχνον, ἐν τῷ ἌΙδῃ ὑπάρχων, ἀνελήλυθας πρός ὕψος. Ἀλλ’ ἄπελθε εἰς μετανοίας ὀδούς, ἴνα ῥυσθῇς τῆς αἰωνίου κολάσεως.

Ὁ Κανών τοῦ Ἁγίου. Εἱρμός ὁ αὐτός.
Ἀσκητῶν ἀκρότης καί μιγάδων ἡ δόξα, τῶν μοναστῶν κορωνίς, Γεράσιμε σοφέ. Βλέψον ἐξ οὐρανόθεν σύν τῷ καλώ μαθητή Σαββατίω τῷ κλεινῷ, σύν Νίκωνι καί Συμεών καί Ἰωάννῃ, τήν λύσιν ἡμῖν αἴτησαι.

Ἐπί τῷ ξένω σου βίω τῶν ἀγγέλων αἱ τάξεις καταπλαγεῖσαι, τῇ κοιμήσει κατῆλθον τῇ σή καί τήν θείαν ψυχήν σου κατησπάζοντο. Ἐν χερσί δε λαβόντες, Κυρίῳ τῷ Θεῷ ταύτην ἔφερον, τά νικητήρια ψάλλοντες.

Δόξα Πατρί…
Φωτί ἀΰλῳ τῷ Θείῳ παρεστώς, τῇ Τριάδι, τῶν μαθητῶν σου μέμνησο ἀεί, τῶν κατοικούντων ἐν τῷ οἴκω σου. Αἴτησαι πταισμάτων τήν ἄφεσιν, λύτρωσον αὑτούς ἐκ τῶν παθών, καί πειρασμῶν καί περιστάσεων.

Καί Νυν… Θεοτοκίον.
Φῶς ἡ τεκούσα τό θεῖον, τήν ψυχήν μου τακεῖσαν, ἐν ἡδοναῖς, τάς σειράς διάλυσον, Ἁγνή. Καί τοῦ ἐξωτέρου σκότους με λύτρωσαι, πυρός τοῦ ἀσβέστου καί σκώληκος πικροῦ, ὅπως πιστῶς ὑμνῶ σε, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

ΚΑΤΑΒΑΣΙΑ. Ἅπας γηγενής.

Ἐξαποστειλάριον. Ὁ οὐρανόν τοῖς ἄστροις.
Ἀγγελικόν τόν βίον, ποθῶν ἐμάκρυνας σαυτόν, ἐν τῇ ἐρήμῳ τῇ θείᾳ, πάτερ, τοῦ Ἰορδάνου. Ὅθεν ὡς ἄυλος ἀνεδείχθης, Γεράσιμε θεοφόρε.

Ἕτερον, ὁμοίως.
Ἐπιφανείς Γεράσιμε, ἀνέστησας παραδόξως, τόν τεθνεῶτα ἀδελφόν, θαῦμα μέγιστον δείξας, καί λέοντα ἡμέρωσας, Χριστοῦ θεράπων ὡς μέγας.

Θεοτοκίον, ὁμοίως.
Καί σε μεσίτριαν ἔχω πρός τόν Φιλάνθρωπον Θεόν, μή μου ἐλέγξῃ τάς πράξεις, ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων. Παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει.

Εἰς τούς Αἴνους.
Ἱστῶμεν στίχους δ’ καί ψάλλομεν τά ἐξῇς Προσόμοια τοῦ Ἁγίου

Ἦχος πλάγιος Δ’’. Ὧ, τοῦ παραδόξου θαύματος.
Ὧ τοῦ παραδόξου θαύματος, ὑπέρ Χριστοῦ καρτερῶν, ὁ γενναῖος Γεράσιμος, τόν ἐχθρόν κατῄσχυνεν ἐξαισίως ἐν θαύμασιν. Νεκρόν ἐγείρει καί κατασπάζεται, ἄγριον θήρα ἥμερον δείκνυσιν. Ὧ, κράτος ἄμαχον, ὧ τεθαυμάστωται ὁ ἀσκητής, ἀλλά ταῖς εὐχαῖς αὑτοῦ, σῶσον ἡμᾶς ὁ Θεός.

Αἰνεῖτε Αὑτόν ἐν ἤχω σάλπιγγος…

Ὅσιε πάτερ Γεράσιμε, ἐν Ἰορδάνῃ οἰκῶν, τῷ Χριστώ ἠκολούθησας, μή προκρίνας, ἔνδοξε, τά φθαρτά πρός τά ἄφθαρτα. Τοῦ γάρ δολίου ἐχθροῦ οὐκ ἔπτηξας, τάς ἐκφοβήσεις ἐν τῇ καλύβη οἰκῶν. Ὧ, θείων πράξεων, Σου σεπτοῦ θεράποντος, οὐ ταῖς εὐχαῖς, σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν, Χριστέ, ὡς Εὔσπλαγχνος.

Αἰνεῖτε Αὑτόν ἐν τυμπάνω καί χορώ…

Ὅσιε πάτερ Γεράσιμε, ἐν Ἰορδάνῃ οἰκῶν, γενναίως ἐβάστασας τόν ἀφόρητον καύσωνα, τάς σκνῖπας καί τούς κώνωπας. Δία τήν μέλλουσαν ἀνταπόδοσιν, ἐθεώρεις ταύτᾳ ὡς ἀνυπόστατα. Ὧ, ἐγκαλλώπισμα, ἀσκητῶν ἀοίδιμε, σε ὁ Χριστός, χαίρων ὑπεδέξατο, εἰς τάς ἀΰλους μονάς.

Αἰνεῖτε Αὑτόν ἐν κυμβάλοις ευήχοις…

Ὅσιε πάτερ Γεράσιμε, δι’ ἀρετῆς γεγονώς, θαυμαστός τε καί ἔνδοξος, λέοντα ἡμέρωσας καί νεκρόν ἀνέστησας. Καί ἐν ἐρήμῳ ὥσπερ ἐν πόλει οἰκῶν, τάς τῶν δαιμόνων ὤλεσας φάλαγγας. Ὧ, τοῦ χαρίσματος, τοῦ ἐν σοι, μακάριε, δι’ οὐ σαφῶς, πᾶσαν κατεπάτησας τήν τῶν δαιμόνων ὀφρύν.

Δόξα. Ἦχος Πλάγιος Ἆ’.
Δεῦτε φιλεόρτων τό σύστημα, δεῦτε πιστῶν ἡ ὁμήγυρις, δεῦτε εὐφημήσωμεν Γεράσιμον τόν ἀεισέβαστον, ἐπί τῇ μνήμη αὑτοῦ. Οὗτος γάρ θεοπρεπώς, τά τῆδε καταλιπών, καί τόν Σταυρόν ἐπ’ ὤμων ἀράμενος, τῷ Χριστῷ ἐμφρόνως ἠκολούθησε, τήν τῶν ἀρετῶν ἐλάσας ἀκρότητα. Ἄγγελοι μετ’ εὐφροσύνης κροτήσαντες, ὕμνον τῷ Δεσπότῃ γηθοσύνως προσήγαγον, τόν ὅσιον ἐνισχύσαντα, ἀγγελικόν ἐν γῆ βίον διανύσαι. Πρός ὄν βοήσωμεν˙ Ὑπεράγαθε Κύριε, λιταῖς θεράποντος, οἴκτειρον, καί σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν.

Καί Νῦν. Θεοτοκίον.
Μακαρίζομεν σε, Θεοτόκε Παρθένε…

Δοξολογία μεγάλη καί ἀπόλυσις.

Εἰς τήν Λειτουργίαν, τά Τυπικά καί οἱ Μακαρισμοί, καί ἐκ τοῦ κανόνος τοῦ Ἁγίου ἡ γ’ καί ἡ ς’ ᾠδή.

Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη

Χαιρετισμοί εις τον Άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη

Πηγή