Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιον Πατέρα ημών Διονύσιον Αρχιεπίσκοπο Αιγίνης τον Θαυματουργό και Προστάτην Ζακύνθου
†Εορτάζεται στις 17 Δεκεμβρίου
Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα ἀναγινώσκοντες τὸν ΡΜΒ΄ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου· καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου, ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος· καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τὸ πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου· μὴ ἀποστρέψης τὸ πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ, καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τὸ πρωΐ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ σοί ἤλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου· ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρὸς σὲ κατέφυγον. Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεὸς μου· τὸ Πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σού εἰμι.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὑτοῦ.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος. β΄. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τὸ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος. γ΄. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Kαὶ τὰ ἐξῇς τροπάρια·
Ἦχος δ΄. Τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς.
Διονυσίου ἱεραῖς μεσιτείαις, παθῶν ποικίλων πειρασμῶν καὶ κινδύνων, τοὺς σοὺς ἱκέτας λύτρωσαι Χριστὲ ὁ Θεός, οἴκτειρον τὸ πλάσμα σου, ὡς Θεὸς ἐλεήμων, σῶσον τοὺς ὑμνοῦντας σε, ἀπὸ βλάβης παντοίας· σοι γὰρ βοῶμεν πάντες ἐκτενῶς, μὴ ὑπερόψῃ ἡμᾶς πολυεύσπλαγχνε.
Δόξα. Καὶ νῦν.
Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ, Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ὁ Ψαλμὸς Ν´(50)
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἐλεός σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου· ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός. Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου, καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε. Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσομαι· πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου, καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι. Ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεὸς ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου· ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην σου. Κύριε τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἂν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ· τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα· τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Καὶ ὁ Κανών.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ἁρματηλάτην Φαραὼ.
Γλωττοστροφοῦντας ἀφυεῖς ἀπέδειξας, ἐν τῷ ὑμνήσαι τὰ σα· ὑλικῶν γὰρ φύσιν, πᾶσαν ὑπερέβαλες, τῇ τῆς ζωῆς λαμπρότητι, οὐρανῶν ὅθεν νόες, ἄφθαρτα στέφη σε ἔθηκαν, ἄσαρκον ὁρῶντες σε ἄνθρωπον.
Ἰχθυοβόλους τῇ καινὴ ἐξέπληξας, ἄγρα πεισθέντας ἐν σοι, ψυχοβλαβῆ πλάνην, μετὰ τοῦτο ἔπαυσας, ἀνδρῶν τοιούτων θαύματι, ἱερέων παρόντων, ἀποτυγχάνειν τοῦ πράγματος, τούτους νουθετῶν Διονύσιε.
Ὅλον τὸν πόθον πρὸς Θεὸν ἀνέθηκας, ἀπὸ νεότητος, καὶ τοῦ κόσμου πάντα, τὰ ἡδέα πάνσοφε, καὶ τῆς σαρκὸς προσπάθειαν, βδελυξάμενος ὄντως, ἐγένου ὅλος οὐράνιος, καὶ κατοικητήριον πνεύματος.
Θεοτοκίον.
Ἀνάρχου Μῆτερ ἐξειπεῖν τὰ τέρατα, τις ἐξισχύει ποτέ; Ὅσα πέρ εἰργάσω, τὸν Θεὸν βαστάσασα, ἐν τῇ γαστρί σου ἔμβρυον, ἄπαρχή σωτηρίας, τῆς τῶν ἀνθρώπων ὑπάρξασα, τέλος καὶ τῶν τούτοις κακώσεων.
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Τῆς ψυχῆς καθορῶν σου, τὸ νουνεχὲς ἔνδοξε, ἅπας τῆς Αἰγίνης ὁ Δῆμος, σε προχειρίζεται, Ποιμένα ἄριστον, καὶ Ἱεράρχην φωσφόρον, νεύσει τοῦ Παντάνακτος καθοδηγούμενος.
Σε προβάλλεται πρέσβυν, ἡ σῇ πατρὶς Ζάκυνθος, ἔχουσα ἐν κόλποις σὸν σκῆνος, τὸ θαυματόβρυτον, ἐξ οὗ προχέονται, τοῖς προσιοῦσιν ἐν πίστει, νᾶμματα σωτήρια ὧ Διονύσιε.
Συμπληροῖς τὰς αἰτήσεις, τερατουργὲ ἄπασιν, ἐπὶ σοι γὰρ χάρις θεόθεν, πᾶσα κεκένωται, καὶ τῶν θαυμάτων τῶν σῶν, οὐκ ἔστι πέρας ἄντλήσαι, τῆς Ζακύνθου γέννημα, ὧ Διονύσιε.
Θεοτοκίον.
Οὐρανῶν πλατυτέρα, ἡ σῇ γαστὴρ δείκνυται, πάναγνε παρθένε Μαρία, θεοχαρίτωτε, ὁ γὰρ ἀχώρητος, παντὶ τῷ κόσμῳ ἐδείχθη, χωρητός ἐν μήτρα σου, καθὼς ηὐδόκησε.
Ναυάγησον, τῶν πολεμίων τὴν ἔφοδον Ἱεράρχα, πάντας σκέπων ἀεὶ θερμῶς, τοὺς εἰς σε καταφεύγοντας, καὶ φάνηθι δούλοις σου προστασία.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Χριστὲ Ἰησοῦ, ἔλέησον τοὺς δούλους σου, πρεσβεύει θερμῶς, ὁ μέγας Διονύσιος, ταῖς αὐτοῦ δεήσεσι, ψυχικῶν κινδύνων ἡμᾶς ἀπάλλαξον, καὶ θείας δόξης δεῖξον κοινωνούς, ὁ μόνος δοξάζων τοὺς Ἁγίους σου.
ᾨδὴ δ΄. Σύ μου ἰσχύς, Κύριε.
Ὅλον τὸν νοῦν, πρὸς οὐρανὸν ἀνεπτέρωσας, καὶ ψυχήν σου, Πάτερ κατελάμπρυνας, τῇ ποικιλία τῶν ἀρετῶν, γενόμενος ὅλος, κατοικητήριον πνεῦματος, διὸ τὴν τῶν θαυμάτων, κομισάμενος χάριν, ἰατρὸς ἀνεδείχθης πανάριστος.
Οἱ ἐν δεινοῖς, κατατηκόμενοι πάθεσι, καὶ παντοίαις νόσοις πιεζόμενοι τῷ σῶ τεμένει μετὰ σπουδῆς, πίστει προσελθόντες, καὶ σκῆνος σὸν ἀσπαζόμενοι, τρυγῶσι τὰς ἰάσεις, τῶν ψυχῶν καὶ σωμάτων, σαῖς λιταῖς πρὸς Θεὸν Διονύσιε.
Σε βοηθόν, κέκτηται ὄντως καὶ πρόμαχον, τῶν Στροφάδων, Μονὴ ἡ σεβάσμιος, καὶ οἱ μακάριοι ἐν αὐτῇ, ἀσκοῦντες πατέρες, τῇ σκέπη σου ἐναβρύνονται, λυτρούμενοι παντοίων, πειρασμῶν τε καὶ νόσων, καὶ ποικίλων βελῶν τοῦ ἀλάστορος.
Θεοτοκίον.
Τῶν οὐρανῶν, αἱ τάξεις πᾶσαι ἐξέστησαν, θεωροῦσαι, ὡς βροτὸν γενόμενον, τὸν πρὸ αἰώνων ἐκ τοῦ Πατρός, ἀῤῥεῦστως τεχθέντα, καὶ κόσμον δημιουργήσαντα, διὸ μεγαλοφώνως, οὐρανόθεν ἐβόων, τῇ δυνάμει σου, δόξα φιλάνθρωπε.
ᾨδὴ ε΄. Ἵνα τι με ἀπώσω.
Ὤσπερ στύλῳ νεφέλης, πάλαι τοῖς ἁγίοις σου ἐλάλεις Κύριε, Σαμουήλ Μώσει τε, τοῖς τηροῦσι τὰ θεία προστάγματα, οὕτω νῦν παράσχου, Διονυσίου ταῖς πρεσβείαις, ἡμῖν πᾶσι πταισμάτων τὴν ἄφεσιν.
Ὅρμος πᾶσιν ἐδείχθης, θἀλαττοποροῦσι, μεγάλῳ ἐν κλύδωνι, καὶ ἐπικαλοῦσι, τὸ σὸν ὄνομα Πάτερ τὸ ἅγιον, φθάνεις γὰρ ταχέως, καὶ τοῖς στοιχείοις ἐπιτάττεις, ἀοράτως πραΰναι τὴν ἔφοδον.
Δανιήλ ἐξεπλάγη, παραδόξως ὀρῶν σε, λαμπρῶς ἱστάμενον, θυτῶν ἀνάμεσον, λευκοφόρων σεπτῶς λειτουργούντων σοι, ὅθεν προσεφώνει, σὺ ἀληθῶς μετὰ Ἁγίων, καὶ Ἀγγέλων συμψάλλεις τῷ κτίστῃ σου.
Θεοτοκίον.
Ὡς πρὸ τόκου Παρθένος, καὶ μετὰ τόκον πάλιν, Παρθένος διέμεινας, Κεχαριτωμένη, διὰ σου γὰρ ὁ Λόγος ὁ Ἄναρχος, εἰσελθὼν ὡς οἵδε, καὶ ἐξελθὼν Θεοκυήτορ, παραδόξως ἁγνὴν σε ἐτήρησεν.
ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ.
Ἱκέτευε, ἐκτενῶς πανάριστε, πρὸς Θεὸν ἐν πειρασμοῖς καὶ κινδύνοις, ὅτι φρουρὸν προσκαλεῖ σε πατρίς σου, καὶ ἀλλοφύλοις καυχᾶσθαι ὡς εὕρηκε, σε πρύτανιν καὶ βοηθόν, καὶ τὴν ἧτταν ἐν πᾶσι δωρούμενον.
Τὸν Κτίστην, ἐπὶ Σταυροῦ μιμούμενος, ὑπεδέξω τὸν συγγόνου φονέα, ἐπιεικῶς, τοῦτον ἐναποκρύψας, τοῖς γλυκυτάτοις σου τρόποις ἀείμνηστε, καὶ δίωξιν τὴν ἐπ’ αὐτόν, ἀντηλλάξω τῇ δείξει ἀλλότριον.
Τὴν θείαν, περικυκλοῦντες λάρνακα, τοῦ σοῦ σκήνους Διονύσιε Πάτερ, ὄλῃ ψυχὴ καὶ καρδία βοῶμεν, σῶσον ἡμᾶς, ταῖς πρεσβείαις σου Ἅγιε, καὶ λύτρωσαι παντοδαπῶν, συμφορῶν τοὺς πιστῶς ἀνυμνοῦντας σε.
Θεοτοκίον.
Συμφώνως, οἱ διά σου σῳζόμενοι, θεομῆτορ τὴν φωνὴν σοι βοῶμεν, τοῦ Γαβριήλ, χαῖρε Δέσποινα κόσμου, χαῖρε Ἀδὰμ καί τῆς Εὐὰς ἡ λύτρωσις, τοῦ Λόγου χαῖρε καὶ Θεοῦ, τὸ εὐρύχωρον ὄντως παλάτιον.
Ναυάγησον, τῶν πολεμίων τὴν ἔφοδον Ἱεράρχα, πάντας σκέπων ἀεὶ θερμῶς, τοὺς εἰς σε καταφεύγοντας, καὶ φάνηθι δούλοις σου προστασία.
Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμήνευτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.
Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος β΄. Τὴν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον.
Τὴν σὴν Μητέρα, προσάγομεν εἰς πρεσβείαν, ὡς προστασίαν, καὶ κραταίωμα καὶ σκέπην, πάντων καὶ καύχημα καὶ ἀντίληψιν, αὐτῆς ταῖς ἱκεσίαις πάντας ἡμᾶς ἐλέησον, ὁ μόνος ὑπάρχων πολυέλεος.
Προκείμενον.
Οἱ ἱερεῖς σου, Κύριε, ἐνδύσονται δικαιοσύνην, καὶ οἱ Ὅσιοί σου ἀγαλιάσονται.
Στίχος. Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου αὐτοῦ.
Εὐαγγέλιον.
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην.
(Κεφ. ι΄. 9- 16).
Εἶπεν ὁ Κύριος· Ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι᾿ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ, σωθήσεται· καὶ εἰσελεύσεται, καὶ ἐξελεύσεται, καὶ νομὴν εὑρήσει. Ὁ κλέπτης οὐκ ἔρχεται, εἰμὴ ἵνα κλέψῃ, καὶ θύσῃ, καὶ ἀπολέσῃ· ἐγὼ ἦλθον, ἵνα ζωὴν ἔχωσι, καὶ περισσὸν ἔχωσιν. Ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός· ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων. Ὁ μισθωτὸς δὲ, καὶ οὐκ ὢν ποιμήν, οὗ οὐκ εἰσὶ τὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον, καὶ ἀφίησι τὰ πρόβατα καὶ φεύγει· καὶ ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτὰ, καὶ σκορπίζει τὰ πρόβατα. Ὁ δὲ μισθωτὸς φεύγει, ὅτι μισθωτός ἐστι, καὶ οὐ μέλει αὐτῷ περὶ τῶν προβάτων. Ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός, καὶ γινώσκω τὰ ἐμὰ, καὶ γινώσκομαι ὑπὸ τῶν ἐμῶν. kαθὼς γινώσκει με ὁ Πατὴρ, κἀγὼ γινώσκω τὸν Πατέρα· καὶ τὴν ψυχήν μου τίθημι ὑπὲρ τῶν προβάτων. Καὶ ἄλλα πρόβατα ἔχω, ἃ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης· κἀκεῖνά με δεῖ ἀγαγεῖν· καὶ τῆς φωνῆς μου ἀκούσουσι· καὶ γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν.
Δόξα.
Ταῖς τοῦ Ἱεράρχου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἑμῶν ἐγκλημάτων.
Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχος. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Δέσποτα φιλάνθρωπε, ὁ θαυμαστὸς ἐν ἁγίοις, αὐτός τὰ ἐλέη σου, ἐν ἐμοὶ θαυμάστωσον, ἀνεξίκακε, καὶ δεινῶν λύτρωσαι, ὡς Θεὸς δώρησαι, καὶ τυχεῖν με καταξίωσον, τῆς θείας δόξης σου, θείαις τῆς Μητρός σου ἐντεύξεσιν, ὡς καὶ ἀπολυτρώσεως, τῆς ἀτελευτήτου κολάσεως, ταῖς τοῦ Ἱεράρχου σεπτοῦ Διονυσίου προσευχαῖς, ἵνα ὑμνῶ καὶ δοξάζω σε, τὸν Θεὸν καὶ πλάστην μου.
Σῶσον ὃ Θεός τὸν Λαόν σου ….
ᾨδὴ ζ΄. Παῖδες Ἑβραίων.
Κόσμου μισήσας τὰ ἡδέα, τὰ οὐράνια ἐπόθησας τρισμάκαρ, καὶ βιώσας ἐν γῆ ὡς ἄσαρκος τὰ γέρα, εἰς οὐρανοὺς ἀπείληφας, παρά τοῦ μισθαποδότου.
Πηγὴ ἀνεξάντλητος ὑπάρχει, τὸ πανσέβαστον καὶ ἅγιον σου σκῆνος, αἐννάως καὶ γάρ, τοῖς κάμνουσι παρέχει, ἰάματα σωτήρια, Διονύσιε λιταῖς σου.
Δέξαι τοὺς ὕμνους Ἱεράρχα, οὖς προσφέρει σοι λαός τῶν Ζακυνθίων, ἀσιγήτοις φωναῖς, καὶ τοῦτον ἐκ παντοίων, κινδύνων ἐλευθέρωσον, τῇ θερμή σου προστασία.
Θεοτοκίον.
Ὑμνῶ σου τὸν Τόκον Θεοτόκε, καὶ ὂν ἔτεκες ἀσπόρως καὶ ἐν χρόνῳ, ὡς Θεὸς ἀληθῶς καὶ ἄνθρωπον δοξάζω, διπλοῦς γὰρ πεφανέρωται, τοῖς ἀνθρώποις ἐν τῷ κόσμῳ.
ᾨδὴ η΄. Τὸν ἐν ὄρει ἁγίῳ δοξασθέντα.
Ἱκετεύειν, μὴ παύσῃ ταῖς λιταῖς σου, τῶν ἁπάντων Κτίστην τροφέα καὶ ποιμένα, σε πρέσβυν γὰρ καλούμεθα ἀείποτε, χρείαις τε καὶ νόσοις, ὅτι σου ἀκούει, προθύμως εἰς αἰῶνας.
Ἡνωμένος, τῷ Κτίστῃ ἀπὸ βρέφους, διεπράξω ἔργα ὡς οὐρανοπολίτης, τὴν ἐπὶ γῆς εὐπάθειαν μισούμενος, δόξαν τε καὶ πλοῦτον, ἄνω νῦν χορεύεις, συνάμα τοῖς Ἀγγέλοις.
Τὶς προσῆλθε, πιστῶς τῷ σῶ τεμένει, ἔνθα βρύει πηγὴ ἡ τῶν θαυμάτων, καί τοῦ σου πανσέπτου σκήνους σου ἁψάμενος, τὰς αἰτήσεις πάσας, καὶ τὰς ἰατρείας, οὐκ εἴληφεν εὐθέως;
Θεοτοκίον.
Παραδείσου, ἀνοίγονται αἱ πύλαι, καὶ φλογίνη παραχωρεῖ ῥομφαία, καὶ τῶν ἀνθρώπων γένος διασῴζεται, τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου, σάρκα εἰληφότος, ἐξ ἀπειράνδρου Κόρης.
ᾨδὴ θ΄. Ἐξέστη ἐπὶ τούτῳ ὁ οὐρανός.
Τὸ ἄκρον ἀγαπήσας τῶν ἐφετῶν, καὶ δουλεύσας ἐν βίῳ Μακάριε, πᾶσι πιστοῖς, ὤφθης θαυματόβρυτος ποταμός, καὶ ὡς ἀγάπης ἄγαλμα, ἄφθαρτος διέμεινας ἐπὶ γῆς, τῆς ὄντως θεαρέστου, διόπερ σε δικαίως, ὑμνολογοῦμεν Διονύσιε.
Αἱ τάξεις τῶν Ἀγγέλων ἐξ οὐρανοῦ, κατελθοῦσαι βουλή τοῦ ποιήσαντος, σου τὸ σεπτόν, πνεῦμα Ἱεράρχα περιχαρῶς, δεξάμεναι προσέφερον, τούτῳ ἔνθα χαίρουσιν αἱ ψυχαί, ἁπάντων τῶν ἁγίων, καὶ ψάλλουσι τῷ Κτίστῃ, δοξολογίαν τὴν τρισάγιον.
Ψυχήν σου τὴν ἁγίαν εἰς οὐρανούς, μετὰ δόξης ὁ Κτίστης κατέθετο, τὸ δε σεπτόν, σῶμα σου καὶ πάντιμον ἐν τῇ γῆ, ἄφθορον διετήρησεν, ὅπερ ἐν τοῖς κόλποις ὡς θησαυρόν, ἡ Ζάκυνθος κατέχει, ἢν φρούρει σαῖς πρεσβείαις, ὧ Ἱεράρχα Διονύσιε.
Θεοτοκίον.
Ἡ μήτρα σου ἐδείχθη τῶν Οὐρανῶν, πλατυτέρα πανάμωμε Δέσποινα, τὸν γὰρ Θεόν, ἔτεκες ἀσπόρως ὑπερφυῶς, καὶ διὰ σου ἐῤῥύσθημεν, πάντες τῆς δουλείας τοῦ πονηροῦ, διὸ Παρθενομῆτορ, τοὺς σε ὑμνολογοῦντας, ῥῦσαι ἐκ κινδύνων ταῖς πρεσβείαις σου.
Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύνομεν.
Καί τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις ὁ Ζακύνθου γόνος λαμπρός, πρόεδρος Αἰγίνης, καὶ Στροφάδων μέγας φρουρός, χαίροις Ἐκκλησίας, φωστὴρ νέος τρισμάκαρ, Ἀρχιερέων κλέος, ὧ Διονύσιε.
Μένων ἐν ἀγάπη, ἐν τῷ Θεῷ ἔμεινας θεόφρον, καὶ σὸν κτείναντος ἀδελφόν, ἐνθέως ἐφείσω, τῇ πρὸς Θεὸν ἀγάπη, διὸ Χριστῷ συγχαίρεις, νῦν Διονύσιε.
Δέσποτα Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, οἰκτείρησον πάντας, καὶ ἐλέησον σὸν λαόν, ταῖς Διονυσίου θερμαῖς ἱκετηρίαις, καὶ σου τῆς θείας δόξης, τυχεῖν ἀξίωσον.
Χαίροις σελασφόρε Θεῖε φωστήρ, ὁ φωτί σου στίλβων, τὸν ὁρίζοντα εὐσεβῶν, χαίροις ὁ σου Σκηνῷς θαύμασι καταρδεῦων, τὴν Ἐκκλησίαν πᾶσαν ὧ Διονύσιε.
Ἱερέων σύλλογος ἱερός, καὶ ἅπαν τὸ πλῆθος, Ζακυνθίων περιδεῶς, τὸ πάνσεπτον σκῆνος ἀσπαζώμεθα ὅπως, ταῖς τούτου ἱκεσίαις ῥυσθῶμεν θλίψεων.
Χαίροις ὁ Ζακύνθου θεῖος βλαστός, καὶ Μονῆς Στροφάδων, ὁ ἀκοίμητος ὀφθαλμός, χαίροις τῆς Αἰγίνης ὁ μέγας ἀντιλήπτωρ ἀρχιθυτῶν ἢ δόξα, ὧ Διονύσιε.
Δέσποινα Παρθένε Μήτηρ Θεοῦ, σῦν Διονυσίῳ, ἐκδυσώπει τὸν σὸν υἱόν, ἡμᾶς ἀπαλλάξαι, κινδύνων πολυτρόπων, καὶ θλίψεων παντοίων, τοὺς εὐφημοῦντας σέ.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.
Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καὶ ἁγίῳ Πνεύματι,
καὶ νῦν, καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα τοῦ Πατρός καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπὶ Σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μὴ ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδὲ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεός ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καὶ τὸ ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σὲ μὴ ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διὰ Σοῦ τῶν περιστάσεων, Σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Καὶ τὸ παρὸν Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Τῆς Ζακύνθου τὸν γόνον καὶ Αἰγίνης τὸν Πρόεδρον, τὸν φρουρὸν Μονῆς τῶν Στροφάδων, Διονύσιε ἅπαντες, τιμήσωμεν συμφώνως οἱ πιστοί, βοῶντες πρὸς αὑτῶν εἰλικρινῶς, σαῖς λιταῖς τοὺς τὴν σὴν μνήμην ἐπιτελοῦντας, σῷζε καὶ βοῶντας σοι· Δόξα τῷ σε δοξάσαντι Χριστῶ· δόξα τῷ σε στεφανῶσαντι· δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖν πρέσβυν ἀκοίμητον.
Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τα ἑξῆς·
Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε νεκρόν.
Ὕμνον παναρμόνιον ἰδού, ἡ τῶν σῶν πιστῶν συνηγμένη, χορεία ψάλλει σοι, μνήμη τῇ πανσέπτῳ σου, καὶ τῷ τεμένει τῷ σῷ, ἱερῶς προστιβάζεται, ψυχὴ καὶ καρδία, σου τὸ θαυματόβρυτον Σκῆνος ἀσπάσασθαι, πάντας ἀβλαβεῖς περιφρούρει, θλίψεως παντοίας καὶ βλάβης, πάτερ Διονύσιε πρεσβείαις σου.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.
Δι’ εὐχῶν τῶν Ἀγίων Πατέρων ἡμῶν,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.
